Ik lag wakker, mijn ogen gericht op het plafond, terwijl in de verte nog vaag het geluid van haar stem door mijn gedachten zweefde. Ze had beneden nog gesproken, haar toon laag en rustig, zonder dat ik haar woorden echt had kunnen verstaan. En nu was het stil.

Ik hoorde haar voetstappen op de trap, langzaam, bedachtzaam. Toen de deur openging, bleef ik roerloos liggen, hield mijn adem in, dwong mijn lichaam stil te blijven.

'Lucas?' klonk haar stem zacht, voorzichtig, alsof ze me niet wilde wekken. Ik hoorde de aarzeling, de twijfel of ik echt sliep of dat ik, net als zij, nog gevangen zat in mijn gedachten.

Ik wilde dit niet. Ik wilde niet reageren. Dus bleef ik stil, dwong mijn ademhaling rustig te blijven, alsof ik diep in slaap was. Maar inwendig gierde de spanning door mijn lijf. Was het dan zover gekomen? Was ik op het punt beland dat ik me voor haar verstopte, me stilhield in de hoop dat we dit gesprek konden uitstellen?

'We praten zo wel,' had ze gezegd, haar stem even zacht als vastberaden. Ze had me door. Natuurlijk had ze me door. Daarna was ze de badkamer in verdwenen, liet ze me achter met mijn gedachten, met de beelden die zich maar bleven herhalen in mijn hoofd. De laptop, het gesprek, haar glimlach. En de manier waarop ze niet meteen 'nee' had gezegd.

Nu wachtte ik op haar. Haar voetstappen waren licht, maar ik hoorde haar de kamer binnenkomen. De geur van haar douchegel hing nog om haar heen, fris en vertrouwd. Mijn ogen waren nog steeds op het plafond gericht, maar ik voelde haar naast me komen zitten. Haar hand gleed over mijn arm, zacht en geruststellend.

'Je bent wakker,' fluisterde ze. Geen vraag, maar een constatering.

Ik draaide mijn hoofd langzaam naar haar toe, zag hoe ze met een vochtige handdoek haar haren droogde, haar huid nog dampend van de warmte. Ze droeg een simpele japon, niets bijzonders, maar op de een of andere manier wist ze altijd iets onweerstaanbaars uit te stralen. De dunne stof volgde moeiteloos de contouren van haar lichaam, net genoeg bedekkend om subtiel te blijven, maar verleidelijk genoeg om mijn blik vast te houden. Ze keek me aan, haar blik niet afwachtend, maar doordringend. Dit gesprek moest gevoerd worden.

Kamila trok de deken iets van me af en kroop dichterbij, haar benen omgevouwen, haar elleboog op het matras terwijl ze haar hoofd op haar hand liet rusten. 'Wat zit er in je hoofd, Lucas?' Haar stem was zacht, warm, zoals altijd, maar ik hoorde ook de ondertoon van ernst.

Ik haalde diep adem, voelde hoe mijn borstkas zich spande, maar de woorden kwamen niet meteen. 'Het is gewoon... wennen,' begon ik, terwijl ik naar het plafond bleef staren. 'Alles voelt anders. Niet slecht, maar... gewoon nieuw. Ik weet niet eens of ik het kan uitleggen.'

Kamila knikte langzaam, haar vingers troostend over mijn arm strijkend. 'Dat begrijp ik,' zei ze zacht. 'We zijn uit onze comfortzone gestapt, dat is niet niks.'

Ik draaide mijn hoofd naar haar toe, haar blik nog steeds open, niet oordelend. 'Precies. Ik wil het snappen, ik wil met je mee in deze... nieuwe dynamiek, maar soms voelt het alsof ik achter de feiten aanloop. Alsof jij al verder bent dan ik.'

Ze kneep even zacht in mijn arm, een geruststellende aanraking. 'Dat is niet zo, Lucas. We zitten hier samen in.'

Ik zuchtte. 'Maar de bingo, Kamila. Wat betekent dit allemaal voor jou? Waar liggen onze grenzen, echt?'

Ze beet kort op haar onderlip, haar vingers streken over mijn arm. 'Ik weet het niet precies,' gaf ze toe. 'Het is spannend. Het voelt als een spel, maar ik weet ook dat het meer is dan dat. Dat voel ik aan jou.'

Ik slikte. 'Dus je denkt er echt over na? De tweede kaart?' Die eerste kon me gestolen worden.

Ze zweeg even, haar blik gleed langs mijn gezicht. 'Soms wel. Maar niet zoals jij nu denkt. Niet omdat ik iets mis, niet omdat ik jou niet genoeg vind. Maar omdat het idee me... intrigeert.' Ze keek me aan, haar ogen zoekend naar iets, misschien een teken dat ik haar begreep, dat ik hetzelfde voelde. 'Jij toch ook?' vroeg ze, haar stem zacht, bijna aarzelend, alsof ze bevestiging zocht die ik niet kon ontkennen. En ze had gelijk. Hoe kon ik dat nu nog ontkennen?

Ik liet mijn hoofd achterover zakken op het kussen, voelde haar vingers over mijn borst glijden. 'En dat maakt me kapot, Kamila. Dit gaat opeens wel heel snel. Wil je dit dan echt? En wie zegt dat ik dit wil? Dat ik dit aankan? En wat dan precies? Moeten we dit willen?'

Kamila lacht lief, met die tedere, geruststellende glimlach die me altijd een beetje doet ontspannen, al voel ik de twijfel in mijn borstkas nog steeds drukken. Ze gaat rechtop zitten, pakt haar telefoon en kijkt me schuin aan. "Ik wil alleen jou," zegt ze zacht, zonder enige twijfel in haar stem. "Dat heb ik zo vaak gezegd. Geloof je me niet?" Ze lacht er zachtjes bij, alsof ze beseft hoe vreemd die woorden op dit moment moeten klinken. Alsof ze snapt dat het moeilijk is voor mij om ze zomaar aan te nemen.

Ik slik moeizaam, voel een brok in mijn keel die ik nauwelijks verwacht had. "Ik ben al eens bedrogen," zeg ik uiteindelijk, mijn stem schor, rauwer dan ik had bedoeld. Het valt me zwaarder dan ik had gedacht om het uit te spreken, om toe te geven dat die angst zich diep in me heeft genesteld. En Kamila snapt het. Natuurlijk snapt ze het. Ze kijkt me even aan, haar blik zacht, maar onwankelbaar.

"Ik ga niks doen zonder jou. Begrepen?" Haar stem klinkt bijna streng nu, vastberaden, alsof ze wil dat ik dit zonder enige twijfel in mijn hoofd opsla. Haar vingers glijden even over de rug van mijn hand, een geruststellende, warme aanraking. "Ik weet dat dit veel is, Lucas. En ik weet dat jij er nu bovenop zit, dat het je bezighoudt. Dat snap ik."

Ze zucht, haar ogen flitsen even naar het plafond voordat ze weer naar me kijkt. "Op Ameland was het anders. Daar was alles anders. Maar het grootste verschil?" Ze pauzeert even, alsof ze de juiste woorden zoekt. "Daar zag je me niet zoals je me nu ziet. Dit... dit deed ik als jij aan het werk was, of als je met anderen weg was. Of als ik zelf ergens op stap was. En jij wist dat. Het was geen geheim. Het is nooit een geheim geweest."

Ik knik langzaam. Dat klopt. Ik wist het altijd. Maar weten en zien zijn twee verschillende dingen. En nu had ik het gezien. Echt gezien. En dat kwam toch anders binnen. En dat zeg ik haar. Ze snapt het. Alweer.

Kamila leunt iets dichter naar me toe, haar blik zachter nu, minder streng, meer geruststellend. "Maar ook mijn woorden komen binnen, toch?" Haar vingers strelen even over mijn kaaklijn. "Er gebeurt niks zonder jou."

Wat wel betekent dat er iets te gebeuren staat. Een onontkoombare gedachte die tussen ons in hangt, voelbaar zonder dat er expliciet over wordt gesproken. Is die beslissing dan genomen? Is er al een keuze gemaakt zonder dat ik dat doorhad? Kamila zegt stellig van niet. Natuurlijk niet. Ze lacht zacht, een schuin glimlachje dat niet helemaal verraadt wat ze denkt.

'Het is gewoon... grappig,' zegt ze dan, terwijl ze haar schouders iets ophaalt. 'Een grapje. Iets leuks. Iets spannends.'

Ik krabbel overeind, de dekens losjes over mijn schoot, en kijk haar aan, bestudeer haar gezicht, haar uitdrukking. We weten allebei hoe dit voelt. Dit taboe, deze onuitgesproken regels die we lijken te verkennen, en hoe we allebei gegrepen worden door het idee alleen al. Onze relatie heeft nooit taboes gekend. Waarom zou deze grens dan ineens wel zwaar wegen?

'Laat me hem zien,' zeg ik dan, mijn stem laag, beheerst, maar onmiskenbaar nieuwsgierig. 'Die lijst.'

Ze heeft haar telefoon al in haar handen, haar vingers rusten op het scherm, alsof ze wachtte op mijn vraag. Alsof ze wilde dat ik het vroeg. Dat ik ermee instemde. Ik voel het in de manier waarop ze me aankijkt, in de manier waarop haar ademhaling een fractie versnelt.

'Gewoon om te kijken,' voeg ik eraan toe, al weet ik dat we allebei beseffen dat het meer is dan dat. Maar misschien valt het mee. Misschien is het gewoon echt een grapje. Een speels idee zonder gewicht, zonder echte consequenties.

Ze lacht en ik zie haar schouders ontspannen. 'Ja,' zegt ze zacht, bijna luchtig, alsof het werkelijk niets voorstelt. Alsof kijken geen kwaad kan. En misschien is dat ook zo. Misschien blijft het daarbij. Misschien... of misschien niet.

Ze haalt hem erbij op haar scherm, een kleiner veld dan de vorige, slechts 3x3. Maar de opdrachten gaan veel verder. Elke beschrijving is explicieter, uitdagender, ontworpen om een grens te verkennen die nog niet was overschreden. Kamila vindt het duidelijk spannend om het me te laten zien; haar ademhaling is net iets onregelmatiger, haar lippen net iets vochtiger als ze even op haar onderlip bijt.

Ik slik even, mijn blik glijdend over de tekst, de termen die ik zonder moeite kan ontcijferen maar waar mijn gedachten net te lang bij blijven hangen. Het duurt een fractie voordat ik me realiseer dat dit niet zomaar een provocatie is, niet zomaar iets wat ze luchtig voorlegt. Ze fantaseert hierover. Niet alleen als een spel, niet alleen als een grens die we misschien nooit zullen overschrijden, maar als een mogelijkheid die in haar hoofd begint te leven.

Vooralsnog blijft het daarbij. Vooralsnog. Dit is wel spannend. Dat zeg ik haar ook. Ze durft amper te lachen, amper emotie te tonen. Zo spannend vindt ze het. Haar ogen glijden even over het scherm, alsof ze zelf niet helemaal kan geloven wat er staat. 'Spit Roast Submission?' vraag ik haar, mijn stem iets lager dan normaal. De omschrijving erachter is niet nodig. Dat woord alleen al...

Ik lach kort, bijna uit reflex, maar mijn gedachten dwalen meteen af. Een herinnering komt bij me naar boven. Niet van deze 'zwarte' lijst, maar van iets anders. Van een ander moment, een andere tijd. Maar ik schud het weg, kijk haar aan. 'Lijkt je dat wat?' vraag ik haar vrij rustig, zonder oordeel, zonder druk.

'Geen idee,' zegt ze eerlijk, en het is te horen dat ze het echt niet weet. Er is geen gespeelde onschuld in haar stem, geen geforceerde schijn van twijfel. Dit is puur. Echt. 'Gewoon het idee...' noemt ze het nog een keer, haar stem zachter nu, alsof ze de woorden zelf aan het proeven is.

Tja, het idee. Ik sluit heel even kort mijn ogen, en ik zie het. Hoe het eruit zou moeten zien. Hoe zij daar zou zitten. Op handen en knieën. Eén man voor haar, één achter haar. Met grote, zwarte lullen... Hoe ze bewogen zou worden tussen hen in, hun handen op haar heupen, in haar haren. Ja, zo moet het eruit zien. Maar dan verandert het beeld. Het is anders. Ze is mooi. Nog mooier dan ik me had kunnen voorstellen. Zoals Elise dat ook was, ooit. Maar dit gaat er minder ruig aan toe. En dat is het verschil. Ik zie geen Kamila die zomaar genomen wordt, die onderworpen wordt zonder controle, die zich overgeeft omdat het moet. Nee. Ze wordt bemind. Op haar manier. Zoals zij ook weet te beminnen. Dat hele 'submission' mag wel weggelaten worden.

De gedachte laat me slikken. Mijn adem stokt even en ik voel een spanning onder de dekens die ik nog wil verbergen. Maar het is al te laat. Een fractie van een seconde later open ik mijn ogen en zie haar naar me kijken. Haar blik is zacht, maar ook ergens... schuldig? Alsof ze voelt wat er in me omgaat. Alsof ze het ziet.

'Je weet dat het zo niet zit,' zegt ze, haar stem hees, breekbaar bijna. Haar hand ligt op mijn pols, een lichte druk, alsof ze me hier wil houden. 'Ik zal nooit doen wat Elise jou heeft aangedaan. Jij bent het belangrijkste wat ik heb.' Ze slikt even, haar ogen zoeken de mijne, smeken me bijna om haar te geloven.

Die woorden. Die woorden zijn pas adembenemend. Ze raken me harder dan ik wil toegeven. Ik lach, een kort, zacht geluid, alsof ik het niet helemaal wil geloven. Maar dan trek ik haar tegen me aan, voel haar warmte tegen mijn huid, haar ademhaling tegen mijn hals.

'Ik weet wat ik heb,' zeg ik haar rustig, mijn handen stevig om haar heen. En ik meen het. Maar de vraag is of dat genoeg is.

'Dit filmen lijkt me ook lastig,' lacht ze vervolgens, terwijl ze haar telefoon langzaam weglegt en haar volledige aandacht op mij richt. 'Moet dat dan?' vraag ik uitdagend, een lichte glimlach spelend om mijn lippen terwijl ik haar onderzoekend aankijk. Ze haalt haar schouders op, een bijna achteloze beweging, maar ik zie de spanning nog in haar ogen. Toch lijkt ze er niet verder over te willen praten, alsof ze nu niet de woorden heeft, of misschien gewoon niet wíl hebben. Dat doet me ergens goed. Het betekent dat ik haar bereikt heb, dat ik heb laten zien wie ik ben, dat ik er voor haar ben. En voor nu is dat genoeg. En filmen was zeker lastig. Niet alleen technisch, maar ook... inhoudelijk. Er stonden dingen op die lijst die verder gingen. Veel verder. Dingen met één of twee mannen. Maar ook met drie, vier... En een ander meisje erbij. Ook dat stond erop. Dat viel op. Natuurlijk viel dat op. Het was een ander soort fantasie. Een fantasie die hier op papier stond als een uitdaging, een mogelijkheid. Maar was het dat echt? 'Als we beide lijsten zouden voltooien, levert dat ruim 100k op in een week,' laat ze dan vallen, alsof het niets is. Maar ik voel het. Een klein bommetje, zo terloops in de ruimte gegooid. Want dat is niet niks. Dat is zelfs bizar veel geld. En tegelijkertijd... we hebben het niet nodig. Niet écht. Veel geld, absurd veel geld. En ja, dat maakt dingen wel makkelijker, dat kan niemand ontkennen. Maar we kwamen niks tekort. En toch zie ik het, die kleine twinkeling in haar ogen, het subtiele spel van haar lippen die even nadenkend op elkaar worden gedrukt. Het doet iets met haar. Misschien niet alleen het geld. Misschien het idee erachter. 'Elke week een jaar lang? Dan zijn we miljonair,' zeg ik haar, half grappend, half serieus. Een gedachte-experiment dat verder reikt dan we toegeven. 'Maar dan kan je niet meer lopen...' voeg ik eraan toe, de spanning oplichtend met een speelse knipoog. Ze lacht, schudt haar hoofd, alsof ze zichzelf uit een droom haalt. Het is gekkigheid. Meer niet. Maar even, heel even, was het iets meer dan dat.

'Er is nog een derde lijst,' zegt ze dan, haar stem iets zachter, haar blik afwachtend terwijl ze me aankijkt met grote, onderzoekende ogen. Ik slik, voel een lichte spanning in mijn borstkas trekken. 'Wat? Dat is een full-time baan, dan...' lach ik, maar het voelt niet als een grap. Het is een ongemakkelijke lach, een poging om de onrust te verbergen die onder de oppervlakte borrelt. Wat kon die gast uit India nu nog meer verzonnen hebben? Waar lag de grens? Of was er überhaupt nog een grens?

'Het is meer voor stelletjes,' zegt ze snel, bijna alsof ze me gerust wil stellen voordat ik me te veel zorgen ga maken. Ze laat het me niet meteen zien, schuift haar telefoon iets verder op het matras. Het lijkt geen optie. Niet nu, niet voor ons. We kennen geen ander stelletje, dus ja. Of... toch wel? Een gedachte schiet door mijn hoofd, een kleine rimpeling van iets dat ik liever niet benoem. Want dit betekent voor mij wel dat de eerste twee lijsten dus zeker een optie voor haar waren. Niet zomaar een fantasie, niet zomaar een wild idee dat direct werd afgeschoten. Nee, iets wat ze heeft overwogen. Misschien niet concreet, misschien alleen in haar hoofd, maar het feit blijft dat het daar heeft bestaan. Fantasie en meer dan dat.

Mijn gedachten blijven hangen bij het beeld van de spitroast van zojuist. De manier waarop ze niet direct had weggekeken, hoe haar ademhaling veranderde, hoe ze het niet zomaar als absurd van de tafel had geveegd. En nu, nu zegt ze dat er een lijst is gebaseerd op het idee van een ander stel. Een dynamiek waar ik nooit eerder met haar over had gesproken. Niet zoals dit. Ik heb Kamila veel verteld over mijn tijd met Elise. Niet meer dan nodig, niet om haar onnodig te belasten met details die geen waarde meer hadden. Maar als ze ergens naar vroeg, was ik daar altijd open en eerlijk over. Zoals wij altijd eerlijk tegen elkaar waren. Zoals we dat ook nu waren.

Maar had ik haar ooit verteld over ons avontuur met Pawel en Maja? Ik geloof het niet. Nee, ik weet zeker van niet.

Dus vertel ik dit haar. Hoe ik en Elise ooit een spannend avondje hebben beleefd met Maja en Pawel. Dit verbaasd Kamila. Dit had ze nooit gedacht. ''Ik heb al eens een spitroast gedaan.'' zeg ik haar luchtig. Op Ameland, waar alles nu zo rustig was. Waar nu niet hele gekke dingen waren gebeurd na de komst van Kamila. MAar daarvoor? Toen wel. Genoeg. Als ze dat gewild had, hadden we misschien wel moeten blijven. De grote, zwarte pik van Adil, Pawel die vast nog wel een weekendje wilde langskomen, de meiden die op visite konden komen... Wat deden we hier eigenlijk?! Maar ja, ik was deel vaan spitroast geweest.

Dit verbaasd haar nog meer. ''Met Elise?'' vraagt ze. ''Bijna. Maar met Maja zeker.'' praat ik luchtig. Dat kan ook. Zo zijn ik en Kamila. Zo waren ik en Elise ook ooit. Maar Kamila gelooft haar oren niet. ''Was een intens avondje.'' zeg ik er maar over. Maar meer niet. ''Jammer dat Pawel en Maja geen stel meer zijn.'' benoemt ze wel ondeugend en dus suggestief. Ik denk nog eens goed terug aan dat moment. Alsof het niks was, speelde het geen rol meer in mijn leven. Dat kwam door wat daarna kwam. ''Was vlak voor Brugge.'' zeg ik Kamila. De tweede keer. ''Toen alles nog anders was. Nog voordat jij verslaafd raakte aan zwarte pikken na je momentje met Mussa daar...'' grap ik door. Ze schudt haar hoofd en lacht mee. ''Je weet me nog steeds te verbazen.'' zegt ze me.

Het voelt weer even alsof ik terug ben in die tijd. Die avond met Pawel en Maja was magisch. Alles was mogelijk. Zoals ooit die vriendengroep hun magische moment hebben gehad al die jaren geleden, toen alles was begonnen met dat examenfeestje, toen ik nog geen enkele rol speelde in dit alles. En nu? Nu waren ik en Kamila samen. En de rest? Was er meer mogelijk? Die vriendengroep... Die twijfelachtige vriendengroep... Die al zoveel meer gedeeld hadden dan normale vrienden. Ik had nog wel eens contact met Pawel... Met of zonder Maja kunnen we Kamila iets moois gunnen? In die groep zitten twee zwarte jongens met grote, zwarte pikken. Ik kan het weten. Ik heb het al eens gezien? En al die geile meiden waarvan ik met de helft al seks heb gehad... Openden we hier per ongeluk een deur naar het verleden, maar dan vanuit een nieuw perspectief? Nou, dan liep ik wel erg ver vooruit.

Ik had Kamila helemaal van haar stuk gebracht, maar in plaats van onzekerheid of twijfel leek ze alleen maar meer waardering voor mij te krijgen. Er was een punt geweest in mijn relatie met Elise waarop alles kantelde, waarop ik besefte dat ik meer van haar moest eisen, haar moest pakken, dominanter moest zijn in de seks, simpelweg omdat Elise dat af en toe nodig had. Dat besef kwam na die nacht met Pawel en Maja op Ameland, het moment waarop de balans verschoof. Maar uiteindelijk brak mijn relatie met Elise niet lang daarna.

En nu? Nu vroeg ik me af of ik en Kamila op datzelfde punt stonden. Waren we een grens aan het bereiken, een kantelpunt waarop alles ofwel sterker zou worden, of zou breken onder de druk van wat we samen aan het verkennen waren? Ik keek haar aan, de spanning in mijn borst voelbaar, en sprak de woorden uit voordat ik ze kon tegenhouden. 'Ik kan je harder nemen, als je dat wilt. Dwingender. Vaker. Ik kan de hele dag alles geven wat je wilt.' Mijn stem klonk vastberaden, rauw bijna, alsof de drang om haar compleet te claimen uit mijn diepste instincten kwam.

Terwijl ik sprak, trok ik de dekens van mijn schoot, mijn ademhaling versnelde toen de koele lucht langs mijn huid streek. Mijn stijve drukte tegen de stof van mijn boxershort, zo hard dat het bijna pijn deed. Kamila's blik gleed langzaam naar beneden, haar ogen twinkelend van speelsheid en begeerte. Ze lachte ondeugend, haar lippen krulden zich in een klein, uitdagend glimlachje.

'Ik wil dat je alles doet zoals je het nu doet,' zei ze bijna cryptisch, haar stem een fluistering, een belofte. Ze leunde iets dichter naar me toe, haar hand gleed langzaam over mijn buik, totdat haar vingers de rand van mijn boxershorts vonden. 'Je doet alles goed. Altijd. En hoe je het doet... maakt me niet uit.' Haar woorden waren een uitnodiging, een opening, een subtiele manier om te zeggen dat er altijd ruimte was om te experimenteren, om het spel tussen ons verder te drijven.

Haar hand gleed verder, haar vingers vonden de spanning onder de stof en zonder aarzeling liet ze haar handpalm over mijn kloppende eikel glijden. De warmte van haar aanraking, het contrast tussen de zachte druk van haar hand en de honger in haar ogen, lieten mijn adem stokten. 'Ik denk dat dit wel goed komt,' fluisterde ze, haar stem zwoel en zelfverzekerd. Ze keek me aan terwijl ze die woorden uitsprak, maar ik wist dat ze net zo goed tegen de hardheid in mijn lul sprak.

Ik grinnikte, een diepe, tevreden klank die uit mijn borst opsteeg. Ik voelde haar, begreep haar, wist dat ze dit wilde op haar manier, zonder dat ze iets expliciet hoefde te zeggen. 'Als we maar samen zijn,' fluisterde ik terug, voordat ik me naar haar toe boog en mijn lippen op de hare drukte. Een kus die alles samenvatte—onze passie, onze grenzen, onze honger naar meer.

'Maar laat mij eerst jou wat aandacht geven,' fluistert ze zachtjes, haar stem warm en verleidelijk. Ze drukt nog een kus op mijn lippen, diep en bezitterig, voordat ze langzaam tussen mijn benen glijdt. Terwijl ik mezelf volledig naakt maak, kijkt ze me aan met die blik die ik al zo vaak heb gezien, maar die me keer op keer weer raakt. Ze duwt me achterover, haar handen zacht en sturend op mijn borst, alsof ze me tot volledige overgave dwingt.

Ze neemt haar tijd. Meer tijd dan voor wie dan ook. Haar vingers glijden over mijn huid, plagen me, voelen me, ontdekken me opnieuw alsof ze me nog nooit eerder heeft aangeraakt. Ik mag me er niet mee bemoeien. Ze sust me met een fluistering, haar lippen even tegen mijn onderbuik, haar adem warm en sensueel. En dan geeft ze zich volledig. Haar handen, zacht en vurig tegelijk, glijden over mijn dijen, over mijn heupen, voordat ze zich nestelen om mijn lengte. Strelend, sensueel, een ritme zoekend dat alleen zij kent.

En dan haar mond. Nat, begerig, perfect gevormd voor wat ze nu doet. Haar tong glijdt eerst voorzichtig langs mijn eikel, speelt met het gevoel, test mijn geduld, en dan neemt ze me dieper. Haar ogen blijven op mij gericht, intens en hongerig, een blik die me volledig in haar greep houdt. Deze dag was een lastige geweest, gevuld met gesprekken, twijfels en verlangens die we amper konden benoemen. Maar uiteindelijk, door erover te praten, door alles bloot te leggen, waren we er sterker uitgekomen. Iets waar ik oprecht dankbaar voor was.

En terwijl ik toekijk hoe ze me steeds verder in haar mond neemt, dieper, maar rustig, geduldig, intiem, voel ik de spanning zich langzaam opbouwen. Haar lippen glijden soepel langs mijn schacht, haar tong werkt me steeds verder op, haar handen ondersteunen haar bewegingen met perfecte precisie. Dit was pas het begin. Dit was slechts een opmaat naar wat nog zou komen.

Wanneer ik voel dat ik het niet langer kan tegenhouden, blijft ze doorzuigen, haar mond nog net iets strakker om me heen sluitend, totdat ik me volledig in haar loslaat. Ze vangt alles op, laat het op haar tong rusten, en met een speelse blik steekt ze haar tong uit, laat me zien wat ze van me heeft genomen voordat ze het moeiteloos inslikt.

En dan, alsof het allemaal niet genoeg was, komt ze terug naar me toe, drukt haar mond opnieuw op de mijne, iets gretiger nu, iets vuriger. Ze wil me nog steeds. Ze wil meer. En ik, ik ben nog lang niet klaar met haar.

Ik trok haar niet veel later over me heen, haar warme huid tegen de mijne, haar ademhaling diep en verlangend. Ze zat op mijn schoot, haar benen stevig om me heen geklemd, haar handen op mijn schouders voor steun. Langzaam trokken we haar japon uit, de stof gleed van haar schouders en onthulde haar perfecte lichaam, een lichaam dat ik al zo vaak had aangeraakt, bewonderd, bezeten. Soms even van anderen, maar nu, nu was ze alleen van mij.

Ze zakte over mijn lengte, haar zwoele kreun trilde tegen mijn lippen wanneer ik haar hals kuste. Mijn handen vonden hun weg naar haar heupen, stevig, sturend, terwijl ik voelde hoe ze me volledig in zich opnam. Ook hier begon het rustig, aftastend, een moment om te wennen aan elkaar, aan de intensiteit die altijd tussen ons hing. Maar al snel versnelde het ritme. Ik bewoog met haar mee, begeleidde haar, maar zij stuurde mij net zo goed. Haar nagels gleden langs mijn borstkas, haar lichaam bewoog in perfecte harmonie met de mijne, tot we op het randje van extase balanceerden.

Wanneer ze klaarkwam, spande haar lichaam zich om me heen, haar adem stokte en ik voelde haar trillen. Mijn handen grepen instinctief haar billen, trekkend, sturend, haar vasthoudend alsof ze volledig bij me hoorde. We namen nauwelijks rust. Nauwelijks een minuut later legde ik haar op haar rug, onze blikken verbonden, en we gingen door. We bewogen, we hunkerden, we versmolten in elkaar. De extase bleef groeien, werd dieper, intenser. We zoenden elkaar alsof het de eerste keer was, gulzig, bezitterig. We smulden van elkaar, proefden elkaar, dronken elkaars adem alsof we verslaafd waren aan de ander.

En zo bleef het doorgaan. Totdat niets anders meer bestond dan wij. En dat was misschien wel de beste basis.

-