Ik kwam iets later binnen dan gepland. Esther gaf een verjaardagsvisite zoals je ze kent: de woonkamer was vol stoelen gezet in een halve kring, een paar statafels tegen de muur. Haar moeder serveerde koffie met taart, haar vader zat al met een oom over voetbal te praten. Er klonk gelach, glazen tikten tegen elkaar, en ergens draaide de radio zachtjes mee op de achtergrond.

Het was allemaal precies zoals ik me had voorgesteld.

Ik begroette Esther, gaf haar drie zoenen en wenste haar een fijne verjaardag. Ze zag er goed uit, als altijd, haar armen warm om mijn schouders terwijl ze me bedankte. Maar terwijl ik met haar sprak, gleed mijn blik kort de kamer rond. En bleef hangen.

José zat aan de andere kant van de ruimte, nonchalant op een eetkamerstoel, haar ene been over het andere geslagen. Ze had een glas wijn in haar hand en praatte met een nichtje dat naast haar zat. Haar rokje viel net over haar bovenbenen, maar niet genoeg om veel te verhullen. Ik zag het meteen: ze droeg een slipje dat nauwelijks iets aan de verbeelding overliet. Licht van kleur, dun van stof, en vooral doorschijnend.

Heel even dacht ik dat ik me vergiste. Dat het het licht was, of de hoek.

Maar toen keek ze op.

Onze blikken kruisten elkaar. Geen toeval, geen vergissing. Ze hield mijn blik net een seconde langer vast dan normaal, haar mondhoek trok iets omhoog. Alsof ze wist dat ik keek.

En toen sloeg ze haar benen over elkaar—van links naar rechts—waardoor haar rokje nog een paar centimeter verschoof. Nu was het glashelder: ik kon er zó doorheen kijken. De ronding van haar schaamlippen tekende zich zacht af onder het dunne stofje. Er zat een klein, glanzend detail in het kant verwerkt, precies op het verkeerde... of juiste... plekje.

Ik probeerde me te herpakken, knikte Esther nog iets wat ik me later niet meer zou herinneren, en pakte een stoel die net vrij was gekomen. Toevallig—of niet—recht tegenover José.

Ik hield mezelf voor dat het toeval was. Dat het niks betekende. Maar diep vanbinnen wist ik al beter.

Terwijl de gesprekken om me heen doorgingen, hield ik haar vanuit mijn ooghoeken in de gaten. José leunde achterover, haar glas speels draaiend tussen haar vingers. Haar benen bleven gekruist, maar net niet helemaal. Er was steeds een kleine opening, een blik die ze me telkens weer gunde en dan weer afsloot.

Het was alsof ze me precies genoeg liet zien om mijn fantasie wakker te houden.

En toen, tijdens een kort moment waarop niemand keek, hief ze haar glas iets in mijn richting.

Alsof ze een toast uitbracht. Alleen naar mij.

Mijn hart klopte sneller. Mijn keel voelde droog. Ik wilde wegkijken, het negeren. Maar ik kon niet. Mijn ogen werden telkens weer naar haar benen getrokken, naar de zachte lijnen van haar dijen, naar het dunne slipje dat nauwelijks een geheim maakte van wat eronder zat.

Ze wist het. Ze genoot ervan.

Ik probeerde met de gesprekken mee te doen. Echt. Esther’s vader vroeg me iets over mijn werk, ik antwoordde iets dat klonk als een normaal antwoord. Er ging koffie rond, iemand bood een schaal met slagroomsoesjes aan. Maar niets van dat alles drong echt tot me door.

Mijn blik bleef steeds weer naar haar trekken. José.

Ze deed alsof ze met haar nichtje sprak, af en toe lachte ze zachtjes, maar haar blik gleed steeds weer naar mij. Kort, net lang genoeg om mijn aandacht gevangen te houden.

En telkens als ik dacht dat ik misschien wél wat te veel aan het kijken was, deed ze iets kleins.

Ze gleed met haar vingers langs de rand van haar glas.

Of trok haar rokje nog een fractie omhoog toen ze haar benen opnieuw kruiste.

En altijd dat slipje. Dun kant, nauwelijks een obstakel voor mijn blik. Zo dun dat ik het reliëf van haar huid eronder zag, de zachte rondingen die steeds duidelijker leken.

Mijn telefoon trilde plotseling in mijn broekzak. Ik schrok even op. Een berichtje.

José.

“Je kijkt alsof je dorst hebt.”

Daarachter een knipoog. En direct daarna een tweede trilling.

“Maar je drinkt nog niks…”

Ik voelde de hitte omhoog kruipen in mijn nek. Mijn blik ging langzaam naar haar, en daar zat ze. Ogen strak op mij gericht, haar glas nog steeds in haar hand, alsof ze weer wilde proosten. Alleen op mij.

Ik haalde adem, pakte mijn glas water, dronk het in één keer leeg. Mijn vingers trilden licht toen ik het glas weer neerzette.

De volgende trilling volgde vrijwel meteen.

“Als je wil, laat ik straks alles aan je zien.”

Mijn keel droogde nog verder uit. Mijn vingers gleden automatisch naar mijn telefoon, en ik typte terug:

“Wat laat je me nu dan al zien?”

Ik keek op, haar ogen flitsten even ondeugend.

Het duurde maar een paar seconden voordat mijn telefoon weer trilde.

“Je kijkt er nu al doorheen… Zie je hoe nat ik ben?”

Ik voelde hoe mijn hartslag versnelde. Mijn blik gleed weer naar haar benen, haar slipje. Het was waar. Er zat een donkere plek, precies waar haar lipjes samen kwamen. Het kant was nat. En ze wist dat ik het zag.

De kamer om me heen vervaagde. Stemmen werden vager, alsof ik onder water zat. Het enige wat er nog was, was zij.

Mijn telefoon trilde opnieuw.

“Zou je het willen aanraken?”

Ik beet op de binnenkant van mijn wang, mijn vingers klemden zich steviger om mijn glas. Ik wist niet eens meer wat ik dronk.

Ik typte terug:

“Nu? Hier?”

Haar antwoord kwam direct.

“Niemand let op.”

Ik keek op, haar ogen vonden de mijne. Rustig. Zelfverzekerd.

Ze sloeg haar benen langzaam weer over elkaar, haar rokje gleed iets verder omhoog. Haar slipje, nat en doorzichtig, glansde in het zachte licht.

En ik wist: als ik mijn hand nu uitstak, kon ik haar raken.

Mijn hart bonsde in mijn borst. Mijn hand voelde zwaar en licht tegelijk terwijl ik mijn telefoon weglegde. Mijn blik bleef vastgeklonken aan haar benen, haar rokje, haar slipje. Mijn vingers tintelden van de drang om haar aan te raken.

En ze wist het.

Ze hield haar blik op mij gericht, alsof ze me toestemming gaf. Haar benen nog steeds licht gespreid, haar heupen iets kantelend, net genoeg om me dichterbij te laten komen zonder op te vallen.

Niemand keek. Iedereen was druk in gesprek over vakanties, huizenprijzen of kinderen. De sfeer van de visite was rustig en vertrouwd. Alsof niets anders gebeurde dan een gezellige middag met taart en koffie.

Mijn hand bewoog vanzelf. Mijn vingers vonden haar knie, zacht, bijna aarzelend. Haar huid was warm.

Ze schrok niet, ze trok zich niet terug. Integendeel. Ze legde haar hand op haar glas, tilde het op, nam een rustige slok terwijl mijn hand omhoog gleed. Over haar dij. Haar huid glad en gespannen, alsof ze haar adem inhield.

Ik gleed hoger. Mijn vingertoppen vonden de rand van haar slipje, mijn hart bonsde in mijn keel. Ik voelde hoe haar dijen zich iets openden, haar benen net iets verder uit elkaar.

En toen raakte ik haar daar.

Haar slipje was kletsnat. Het kant was warm en doorweekt, haar lippen voelden zacht en glibberig onder de dunne stof.

Ik liet mijn vingertoppen langzaam over haar streepje glijden, cirkelend. Ze hield haar gezicht volledig ontspannen, een lichte glimlach om haar mond alsof ze gewoon naar een verhaal luisterde.

Maar haar ademhaling was sneller. En ik voelde haar lijf licht beven tegen mijn hand.

Ik gleed met mijn wijsvinger onder het slipje, tilde het op, net genoeg om met mijn vingertop haar blote huid te raken. Warm, glad, nat.

Ze was open voor me. En ze duwde haar heupen voorzichtig tegen mijn hand aan, alsof ze me aanmoedigde om verder te gaan.

Maar ik voelde het risico. Iedereen zat op nog geen meter afstand. Als iemand ons doorhad…

José draaide langzaam haar hoofd en fluisterde, zonder haar lippen echt te bewegen:

“Kom.”

Ze stond rustig op, haar handen glad over haar rokje strijkend. Ze legde haar glas op de salontafel en liep naar de gang, alsof ze even naar de wc moest of iets wilde pakken. Niemand schonk haar aandacht.

Ik wachtte drie tellen, slikte de spanning weg, en stond toen ook op.

“Even naar de wc,” mompelde ik naar Esther, die het nauwelijks opmerkte tussen gesprekken over werk en haar nieuwe tuinmeubels.

Ik volgde José de gang in. Ze stond halverwege, haar rug naar me toe. Zonder om te draaien wees ze naar een deur.

“Daar,” fluisterde ze.

Ik opende de deur. Een logeerkamer. Klein, opgeruimd. Een bed tegen de muur. Kastdeuren dicht.

Ze kwam achter me aan, sloot de deur zacht en draaide het slot om.

“Geen geluid,” zei ze, haar stem laag, warm. “Niemand mag ons horen.”

Mijn ademhaling was zwaar, mijn hartslag bleef razen. Maar ik knikte.

Ze duwde me op het bed, klom soepel op mijn schoot, haar knie aan weerszijden van mijn benen.

Ze trok haar slipje opzij, zodat ik direct haar warmte voelde tegen mijn harde pik, nog in mijn broek.

“Ik wil je,” fluisterde ze, haar gezicht vlakbij het mijne. “Maar we moeten stil zijn.”

José zat op mijn schoot, haar handen losjes op mijn schouders, haar ogen strak op de mijne. Haar ademhaling was kalm, maar haar blik vertelde iets anders.

Dit was pure honger, verpakt in zelfbeheersing.

“Niet bewegen,” fluisterde ze.

Ik hield mijn adem in.

Haar vingers gleden naar mijn broek, maakte de knoop los, trok rits en stof omlaag met een kalme vanzelfsprekendheid die me helemaal gek maakte. Mijn pik sprong direct vrij, keihard, kloppend, en meteen sloot haar hand zich eromheen. Warm. Stevig.

Ze streek er langzaam overheen, haar duim cirkelend over de kop. Een siddering schoot door mijn hele lijf, mijn kaken spanden zich om niet te kreunen.

“Rustig,” zei ze zacht. “Je wilt niet dat ze ons horen, toch?”

Ze trok haar slipje nog verder opzij, haar andere hand geleidende tussen haar benen. Ze streek met haar vingers over haar eigen warmte, liet haar glanzende vocht zien op haar vingertoppen.

Toen richtte ze mijn pik, plaatste zichzelf boven me en liet zich langzaam zakken.

De warmte van haar sloeg als een vuistslag door me heen. Ze was kletsnat. Zo strak dat ik haar spieren direct om me heen voelde samentrekken. Ze gleed langzaam over me heen, haar lippen van elkaar gespreid door de lengte van mijn stijve.

Ik beet op de binnenkant van mijn wang om niet te kreunen.

Toen ze helemaal op me zat, haar kont stevig op mijn schoot, hield ze haar beweging stil.

“Voel je dat?” fluisterde ze.

Ik knikte. Mijn vingers groeven zich in haar heupen, haar huid warm onder mijn handen.

Ze begon te bewegen.

Langzaam. Traag.

Haar heupen rolden zachtjes, net genoeg om me diep in haar te voelen. Het geluid van haar natte huid tegen mijn kruis was amper hoorbaar, maar ik hoorde het. Voelde het.

José ademde langzaam, haar gezicht vlak bij het mijne, haar handen plat op mijn borst.

“Geen geluid,” herhaalde ze.

Ik kneep mijn ogen dicht toen ze haar bewegingen versnelde. Kleine stoten, haar heupen duwend, mijn pik diep in haar voelend. Mijn hele lichaam spande zich aan. Het was zó strak, zó warm…

Haar ademhaling versnelde, haar ogen werden donkerder, haar lippen trilden.

Ze begon zacht te kreunen. Heel zacht.

Haar benen trilden licht, haar vingers klemden zich steviger in mijn schouders.

“Kom,” fluisterde ze hijgend, haar ogen brandend in de mijne. “Kom in me.”

Ik hield het niet meer. Mijn handen trokken haar nog steviger naar me toe, ik duwde mezelf diep in haar, voelde hoe ik losliet.

Mijn pik schokte in haar, warme stoten vulden haar terwijl mijn hele lijf verkrampte van de kracht van mijn orgasme.

Ik hield mijn adem vast, mijn tanden in haar schouder, mijn handen op haar heupen als ankers.

Zij bewoog nog een paar keer, haar spieren knepen me uit, en ik voelde haar eigen kleine schokken terwijl ze klaarkwam, stil, beheerst, maar heftig.

We bleven zo zitten. Beiden hijgend, zwijgend.

Ik voelde hoe mijn zaad langzaam uit haar gleed, warm, een glijdend spoor over mijn dij.

José opende haar ogen, keek me strak aan en glimlachte.

“Goed zo,” fluisterde ze.

Toen tilde ze zichzelf langzaam van me af, haar vingers vingen de rest van onze sporen op voordat het zou lekken. Ze likte haar vingers schoon, haar blik nog steeds niet los van mij.

Ze trok haar slipje weer op zijn plek, liet haar rokje vallen en streek haar handen glad over de stof.

Ik was sprakeloos. Mijn broek half open, mijn ademhaling nog steeds zwaar.

“Wacht een paar minuten,” zei ze zacht, haar vinger tegen mijn lippen. “Dan ga je terug.”

Ze opende de deur, keek even de gang in, en verdween.

Alsof er niets gebeurd was.

Alsof ik niet net in haar was gekomen, daar in die stille kamer.

En ik… ik zat daar nog. Mijn hart nog steeds razend in mijn borst.

Ik bleef nog een paar minuten in die kamer zitten, mijn hart bonsde nog steeds. Mijn ademhaling probeerde ik te controleren terwijl ik mijn broek dichtmaakte en mezelf fatsoeneerde. De geur van haar hing nog aan mijn huid, mijn vingers, in mijn hoofd. Mijn benen voelden licht wiebelig toen ik opstond.

Toen ik uiteindelijk weer terugliep naar de woonkamer, was alles alsof er niets gebeurd was. Esther lachte om een verhaal van haar broer, haar moeder vroeg wie er nog koffie wilde. José zat op dezelfde stoel als eerder, haar benen weer netjes over elkaar geslagen, haar gezicht ontspannen. Alsof ze geen idee had wat er net gebeurd was.

Maar toen ik langs haar liep en mijn hand kort haar schouder raakte, keek ze op.

Die blik.

Vurig. Vies. En veelbelovend.

Ik ging weer zitten, maakte een praatje met Esther, gaf antwoord op vragen van haar vader over werk, maar het kostte me moeite. Mijn hoofd was nog steeds bij haar. Bij José. En dat wist ze.

Een halfuur later begon de kring langzaam te breken. Mensen stonden op, jassen werden gepakt.

“Dank je wel,” zei ik tegen Esther, haar drie zoenen gevend bij de voordeur. “Leuke middag.”

Ze glimlachte. “Altijd gezellig als jij er bent.”

Ik stond bij de voordeur, mijn jas over mijn arm. Esther bedankte me nogmaals voor mijn komst, haar moeder zwaaide in de achtergrond, haar vader vroeg of we snel weer een biertje gingen doen. Alles was precies zoals je verwachtte bij het afscheid van een verjaardag. Gewoon, huiselijk, gezellig.

Behalve dat niets meer gewoon voelde.

José stond verderop in de gang. Ze keek me aan. Niet als een zusje van de jarige, niet als een onschuldig meisje dat netjes afscheid kwam nemen.

Die blik had alles in zich van wat we die middag hadden gedaan.

Ze kwam dichterbij, haar stappen rustig, beheerst.

Toen ze voor me stond, legde ze haar hand op mijn borst. Ze boog zich naar me toe, alsof ze me een afscheidszoen ging geven. Maar haar lippen streken langs mijn oor. Haar stem was een warme fluistering.

“Mijn slipje is nog nat van jou.”

Mijn adem stokte. Mijn hand verstrakte om mijn jas.

En toen voelde ik het.

Haar vingers pakten mijn hand en duwden iets kleins en zachts in mijn handpalm. Ik sloot mijn vingers er automatisch omheen, keek haar vragend aan.

Ze trok zich net iets terug, haar ogen fonkelden.

“Hou die maar bij je,” fluisterde ze. “Denk aan mij straks.”

Ik liet mijn hand zakken, hield het kleine, warme stukje kant stevig vast. Haar slipje. Nog vochtig. Nog warm van haar lijf.

Mijn hart bonsde in mijn borst, mijn keel droog. Niemand had iets gemerkt. Iedereen was nog steeds in gesprek of trok schoenen aan.

José stapte achteruit, trok haar jas recht, alsof er niets gebeurd was.

Ze drukte een korte kus op mijn wang. Haar lippen zacht, maar haar ogen bleven hard branden in de mijne.

“Tot snel,” zei ze.

Toen draaide ze zich om en liep weg, haar heupen wiegend onder haar jas, alsof ze nog steeds het spel speelde.

Ik bleef staan. Mijn hand klemde zich rond het slipje in mijn jaszak. Mijn hoofd duizelde. Mijn lijf sidderde.