Het is een warme middag als ik de trein in stap. Mijn rugzak gooi ik op de stoel naast me en ik zoek een plekje bij het raam. Koptelefoon op, muziek zachtjes aan. De trein begint te rijden, langzaam glijden de weilanden voorbij. Een lange rit vandaag, van Groningen naar Utrecht. Ik zucht even, haal een boek uit mijn tas… en dan zie ik haar.

Ze stapt in bij het volgende station. Haar blik glijdt even vluchtig door het gangpad, totdat ze mijn kant op kijkt. Een klein, zelfverzekerd glimlachje verschijnt op haar lippen. Zonder aarzeling loopt ze mijn richting op en ploft neer, recht tegenover me. Haar jurkje is kort, luchtig, en haar benen kruisen zich langzaam terwijl ze haar tas naast zich zet. Haar huid glanst zacht in het zonlicht dat door het raam naar binnen valt.

Ik probeer mijn blik op mijn boek te houden, maar merk dat ik steeds weer opkijk. Onze ogen kruisen elkaar af en toe. Soms glimlacht ze klein, alsof we allebei weten wat er speelt, zonder dat er een woord gezegd hoeft te worden. Haar vingers spelen met een pluk van haar haar, draaien het langzaam rond terwijl ze uit het raam kijkt… en dan plots weer naar mij.

Ik voel het tintelen. Er hangt iets in de lucht. Een spel dat nog moet beginnen.

De trein schommelt zacht heen en weer. Buiten trekken dorpen en velden in traag tempo aan ons voorbij, maar binnenin deze coupé lijkt de tijd op een andere manier te bewegen. Alles voelt langzamer, intenser.

Ze zit nog steeds tegenover me, haar benen over elkaar geslagen, haar voet lichtjes bewegend in de lucht. Haar hak bungelt speels aan haar tenen. Af en toe streelt haar hand langs haar dij, haar vingers glijdend over haar blote huid, alsof ze zelf nauwelijks doorheeft wat ze doet. Maar ik zie het. En ik weet dat zij weet dat ik kijk.

Mijn boek ligt nog open, maar ik heb geen idee meer waar ik gebleven was. Mijn blik dwaalt telkens weer naar haar benen, haar hals, haar lippen. Ze bijt er kort op als ze haar blik weer naar me draait. Geen glimlach deze keer. Gewoon die blik. Donker, doordringend. Alsof ze iets test.

Ik verplaats me iets in mijn stoel. Niet te veel. Maar genoeg. Mijn knie raakt bijna de hare. Ze merkt het meteen op. Haar been blijft roerloos een tel… en schuift dan net iets naar voren. Onze knieën raken elkaar nu. Niet hard. Gewoon een lichte aanraking. Warm. Tastend. Alsof het per ongeluk is. Maar we weten allebei beter.

Ze haalt langzaam adem, haar borstkas gaat net iets meer omhoog dan nodig is. Mijn blik dwaalt er naartoe voordat ik mezelf weer dwing naar haar ogen te kijken. Ze weet het. En ik laat het toe.

Er valt een stilte tussen ons die alles zegt. Geen woord gesproken. Alleen die zachte aanraking van huid op huid. De trein rijdt verder, alsof niets anders gebeurt. Maar hier, tussen ons, groeit iets. Langzaam. Onweerstaanbaar.

De trein rijdt gestaag verder, het ritme van de rails is bijna hypnotiserend. Onze knieën blijven tegen elkaar rusten, die lichte aanraking voelt alsof hij steeds warmer wordt. Alsof de huid daar gevoeliger is geworden, zenuwuiteinden die alleen nog maar op elkaar lijken te reageren.

Ze draait haar hoofd iets weg, kijkt weer naar buiten, alsof ze zich volledig verliest in het landschap. Maar haar hand glijdt langzaam over haar bovenbeen. De beweging is klein, beheerst, haar vingers strelen als gedachteloos over haar huid. Tot haar hand net onder de zoom van haar jurkje verdwijnt. Niet ver, maar net genoeg dat mijn verbeelding op hol slaat.

Ik slik ongemerkt, mijn hartslag is omhoog gegaan. Ik voel het. We doen niets. Maar alles gebeurt tegelijk.

Mijn hand ligt open op mijn been, mijn vingers licht gespreid. Ik beweeg niet, maar laat mijn duim een fractie van een seconde tikken tegen de stof van mijn broek. Haar blik glijdt terug naar mij, en heel even blijft die hangen op mijn hand. Daarna weer in mijn ogen. Er zit iets in haar blik wat ik niet kan benoemen. Iets uitdagends, speels, maar ook onderzoekend. Ze daagt uit, zonder ook maar iets te zeggen.

Dan, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, verplaatst ze haar voet. Haar schoen raakt de zijkant van mijn schoen, haar tenen glijden langs mijn enkel. Langzaam. Speels. Haar hak schiet van haar voet, en haar blote tenen maken opnieuw contact met mijn huid. Dunne stof tussen ons in. Ik blijf stil zitten, maar mijn ademhaling verraadt me vast.

Het duurt seconden, misschien minuten, ik weet het niet. Alles voelt traag, stroperig van spanning. Ze verplaatst haar voet opnieuw, haar tenen schuiven nu nog iets hoger langs mijn enkel, haar hak rust zachtjes op de binnenkant van mijn schoen. Haar jurkje verschuift een fractie als ze beweegt.

Ze doet niets. Ik doe niets.

Maar onze lichamen praten al de hele reis met elkaar.

Ze verschuift opnieuw, langzaam en bedachtzaam, alsof ze gewoon een betere houding zoekt. Maar ik zie wat er werkelijk gebeurt. Haar hand rust kort op haar dij als ze zichzelf iets omhoog duwt, haar heupen kantelen net genoeg om haar benen wat verder uit elkaar te laten glijden.

Mijn blik glijdt als vanzelf naar beneden. Haar jurk, licht en soepel, volgt de beweging van haar lichaam. Het kruipt een stukje omhoog langs haar dijen, beetje bij beetje. Eerst alleen een glimp van haar gladde huid, maar dan… iets meer.

Tussen haar benen, bijna achteloos, vangen mijn ogen de kleur op. Diep groen. Een kanten slipje dat scherp afsteekt tegen haar lichte huid. Niet zomaar groen, maar die warme tint die doet denken aan dennennaalden, of fluweel in het zachte licht. Het spant licht om haar, de stof dun, haast doorschijnend waar het strakgetrokken is.

Ze houdt haar benen gespreid, net ver genoeg dat ik er niet omheen kan. Dit is geen toeval. Dit is opzet. En ik weet het. Zij weet dat ik weet.

Ik voel hoe mijn ademhaling zwaarder wordt, hoe mijn broek strakker trekt over mijn opkomende erectie. Mijn hand ligt nog steeds open op mijn bovenbeen, mijn vingers bewegen niet meer, maar ik weet dat ze ziet hoe gespannen mijn hele lijf is.

Ze kijkt me aan. Kort. Haar blik zakt naar mijn schoot, waar de spanning zich aftekent in het strakke katoen van mijn broek. Heel even blijven haar ogen daar hangen. Dan weer omhoog, naar mijn gezicht. Die kleine glimlach speelt opnieuw om haar lippen. Geen woord nodig.

Ik blijf zitten. Mijn rug leunt tegen de stoel, maar vanbinnen ben ik op volle spanning. Mijn ogen houden haar blik vast. We zeggen niets. Maar alles is al gezegd.

De trein schommelt verder, de zon zakt langzaam lager aan de hemel. De coupé wordt rustiger. De wereld lijkt kleiner te worden. Alleen zij en ik, hier, in deze stille spanning.

De trein rijdt verder, station na station. Steeds meer reizigers stappen uit. De coupé wordt leger. Rustiger. Het zachte geruis van de airco en het ritmische geklik van de rails zijn de enige geluiden die overblijven. Hier en daar nog een passagier, verdiept in zijn eigen wereld. Maar de stilte tussen haar en mij voelt zwaarder, geladen.

Ze verplaatst zich weer in haar stoel, haar rug iets rechter, haar benen nog steeds gespreid. Ik zie hoe haar hand langzaam omhoog beweegt. Haar vingers glijden over haar dij, met haast achteloze bewegingen. Alsof ze gewoon wat speelt met haar eigen huid, maar alles aan haar vertelt me dat ze precies weet wat ze doet.

Langzaam strijkt haar hand verder omhoog. Haar vingers naderen de rand van haar groene slipje. Mijn ogen blijven daarop gericht, gevangen in die trage, verleidelijke beweging. Ze streelt met haar vingertoppen over de rand van het kant. Eerst zachtjes, verkennend, alsof ze zelf nog wil voelen hoe ver ze wil gaan. Maar ze gaat verder. Haar vingers glijden over de stof, net boven haar intiemste plek.

Mijn ademhaling is nu diep, onregelmatig. Ik voel de spanning branden in mijn onderbuik. Mijn hand beweegt eindelijk. Langzaam, net zo beheerst als zij, glijdt mijn hand over mijn bovenbeen. Mijn vingers spreiden zich, en ik laat mijn hand rusten op de bobbel in mijn broek. Mijn erectie drukt hard tegen de stof, en ik voel de warmte van mijn eigen lichaam daar branden. Mijn vingers klemmen zich er kort omheen, niet duwend, maar tastend. Alsof ik haar laat zien wat ze met me doet.

Onze blikken kruisen elkaar opnieuw. Dit keer houdt ze mijn ogen langer vast. Haar lippen openen zich een klein stukje, zonder geluid, maar die kleine beweging zegt alles. Ze ademt wat dieper in, haar borstkas rijst subtiel mee. Haar vingers blijven over haar slipje glijden, zacht, cirkelend nu. Niet grof, niet gehaast. Maar bewust. Uitnodigend.

Ik beweeg mijn hand heel langzaam over mijn erectie, voel elke centimeter door de stof heen. Mijn duim glijdt langs de rand van mijn riem, net een stukje naar binnen, alsof ik op het punt sta mezelf verder aan te raken. Maar ik wacht. Ik laat haar zien wat ik voel, hoe hard ik ben. Hoe ver ik ga. Als zij dat ook doet.

Ze kantelt haar heupen iets naar voren, haar rug iets holler, zodat haar hand nog beter de contouren van haar lichaam volgt. Haar benen blijven wijd. De groene stof van haar slipje spant zich opnieuw. Mijn ogen zijn er vastgelijmd aan, mijn hart klopt in mijn keel.

De trein rijdt verder, maar ik heb geen idee waar we zijn. Er is alleen haar. Alleen dit.

Net op het moment dat haar vingers langzaam over het glanzende groen van haar slipje glijden en mijn hand stevig rust op de harde spanning in mijn broek, hoor ik een geluid dat ons uit onze bubbel haalt.

"Kaartjes, alstublieft."

De stem van de conducteur klinkt vlakbij. Ik schrik licht op en zij beweegt ook, haar hand verdwijnt haast achteloos terug naar haar schoot, haar benen sluiten zich bijna langzaam. Alsof er niets gebeurd is. Alsof het allemaal inbeelding was. Maar we weten allebei beter.

De conducteur nadert. Ik haal mijn OV-chipkaart uit mijn zak en houd die voor hem omhoog. Hij scant hem snel. "Dank u wel," zegt hij vriendelijk. Dan richt hij zich tot haar. "En u?"

Ze kijkt op. Haar blik is kalm, maar haar ogen glanzen nog steeds van iets waar de conducteur geen idee van heeft. Ze haalt haar kaartje tevoorschijn en overhandigt het. "Natuurlijk," zegt ze, haar stem zacht, laag… en zwoel. Er zit een hese rand aan haar woorden die mijn huid doet tintelen. Alsof haar stem nog steeds de echo draagt van wat ze net deed, wat ze net voelde.

De conducteur knikt beleefd, scant haar kaartje en wenst ons een fijne reis. Dan verdwijnt hij weer, verder de coupé in.

De stilte keert terug. Maar het is geen gewone stilte meer. Het zindert tussen ons.

Ze kijkt me aan. Haar ogen donker, intens. Er is iets ondeugends in haar blik, iets rauws. Haar lippen krullen langzaam omhoog in een glimlach die me de adem beneemt. Alsof ze zegt: Waar waren we gebleven?

Ze schuift weer achterover in haar stoel. Haar knieën glijden uit elkaar, langzaam, langzaam. Haar hand rust opnieuw op haar dij, haar vingers tekenen kleine, lome cirkels op haar huid. Dan, zonder haar blik van me af te wenden, leunt ze iets naar voren. Haar stem is fluisterzacht, maar helder. "Ik wil je zien," zegt ze.

Er is geen twijfel. Geen aarzeling.

Mijn hart slaat een keer over. Ik slik. En dan beweeg ik langzaam, zonder haast, zonder dat het lijkt alsof ik me ergens voor schaam. Mijn vingers glijden naar mijn riem. Ik maak hem los. De klik van het metaal klinkt luider dan ik had verwacht. Daarna trek ik de rits van mijn broek omlaag. Mijn hand verdwijnt erin, ik voel de warmte van mezelf, de spanning die ik al te lang vastgehouden heb. Dan haal ik mezelf eruit. Voorzichtig. Mijn erectie is hard, de huid strak gespannen, mijn ademhaling hoorbaar zwaar.

Ik laat haar alles zien.

Ze ademt langzaam uit, haar ogen glijden langzaam omlaag naar wat ik haar toon. Haar tong komt even langs haar lippen, alsof ze de smaak al proeft. Haar blik blijft hangen, genietend, onderzoekend. En dan kijkt ze me weer aan, haar ogen vol belofte.

"Mooi," zegt ze zacht. En haar hand glijdt opnieuw richting haar slipje.

De stilte in de coupé is dik, geladen. Er zitten nog een paar reizigers verspreid verderop, verdiept in hun telefoons of starend naar buiten. Niemand let op ons.

Mijn hand blijft om mijn erectie liggen. Ik voel de warmte, de spanning, de drang om mezelf te bewegen. Voorzichtig, langzaam, begin ik mijn hand op en neer te laten glijden. Niet snel, niet grof. Mijn vingers omsluiten me stevig, en elke beweging is gecontroleerd. Net genoeg wrijving om me te laten voelen hoe hard ik ben. Net genoeg beweging om haar te laten zien dat ik mezelf voor haar aanraak.

Haar blik blijft een paar tellen op mijn hand gericht, haar ogen donker van verlangen. Dan zakt haar hand opnieuw naar beneden. Zonder aarzeling schuift ze haar vingers onder het randje van haar groene slipje. Haar benen blijven iets gespreid, maar niet zover dat iemand van opzij iets kan zien. Alleen ik. Alleen voor mij.

Haar vingers verdwijnen onder de stof. Ik zie hoe haar hand subtiel beweegt. Haar ademhaling wordt dieper, haar borst rijst op en neer. Ze blijft me aankijken, haar mond net iets geopend, een zucht ontsnapt haar lippen zonder geluid. Alleen dat lichte happen naar adem verraadt hoe ze zichzelf voelt.

Ik blijf rustig doorgaan, mijn hand beweegt in een langzaam ritme. De spanning om betrapt te worden maakt alles scherper, intenser. Mijn blik dwaalt van haar gezicht naar haar hand, en weer terug. Ik weet precies wat ze daar doet. Hoe haar vingers haar strelen, glijden, misschien cirkelen… misschien dieper. Mijn verbeelding draait overuren, maar ik zie aan haar gezicht dat het echt gebeurt.

Haar dijen spannen zich licht. Haar knieën drukken zich een fractie verder uit elkaar, haar hand beweegt wat dieper naar beneden. Haar lippen krullen tot een klein, schuin glimlachje, alsof ze zich nauwelijks kan inhouden. "Blijf kijken," fluistert ze, haar stem nauwelijks hoorbaar, hees en opgewonden.

Ik slik, mijn hand versnelt net een fractie, maar nog steeds beheerst. Ik voel mezelf kloppen in mijn hand, mijn adem zwaar in mijn borst. Ik blijf kijken, zoals ze vraagt. Elke beweging van haar hand, elk schokje van haar adem, maakt me harder. Haar heupen bewegen bijna onmerkbaar mee met haar hand. Ze is dichtbij. Ik voel het.

Buiten schuift het landschap traag voorbij. De wereld raast verder. Maar hier, in deze coupé, is het alleen wij tweeën. Dit spel, deze spanning. En het moment dat steeds dichterbij komt.

We gaan allebei door, alsof de tijd is stilgevallen. Mijn hand beweegt rustig over mijn harde pik, net snel genoeg om mezelf in die heerlijke spanning te houden. Haar hand verdwijnt steeds dieper tussen haar benen, haar vingers glijdend en spelend, en ik zie hoe haar dijen zich soms even aanspannen bij een bijzonder gevoel. Haar ogen sluiten zich half, haar lippen zacht open, terwijl ze zichzelf brengt naar de rand van controle.

En dan gebeurt het.

Met een onverwachte, snelle beweging haakt ze haar vingers onder de rand van haar slipje en trekt die soepel naar beneden. Ze tilt haar heupen iets op en schuift het stukje stof langs haar benen, haar voeten helpen mee tot ze het helemaal uittrekt. Even houdt ze het in haar hand, kijkt me aan met een blik die alles zegt, en laat het dan achteloos op haar schoot liggen.

Ze spreidt haar benen weer. Niet overdreven, net genoeg. Maar voor mij is het meer dan genoeg. Nu zie ik haar volledig. Glanzend, nat. Haar vingers glijden langzaam over zichzelf, cirkelend over haar meest gevoelige plek, soms wat dieper, soms alleen maar teder. Haar ademhaling versnelt. Ik hoor hoe ze haar adem inhoudt en dan langzaam loslaat. Haar vrije hand gaat omhoog, haar vingers spreiden zich en ze legt haar hand zacht over haar mond. Voorbereid op wat gaat komen.

Haar ogen zijn op mij gericht, haar blik half weggezakt in pure lust. Haar heupen bewegen nu iets sneller, haar hand werkt ritmisch tussen haar benen, en ik weet dat ze dichtbij is. Ze drukt haar hand stevig tegen haar lippen, haar ogen knijpen dicht… en dan voel ik het samen met haar.

Haar hele lichaam spant zich aan, haar dijen trillen, haar buik trekt samen. Een golf van pure, stille intensiteit spoelt over haar heen terwijl ze komt. Haar adem ontsnapt in een korte, zachte kreun, verstikt tegen haar eigen hand. Haar ogen schieten weer open, troebel van lust, en haar blik blijft op mij hangen terwijl ze langzaam weer tot zichzelf komt.

Ze ademt zwaar door haar neus, haar borst heftig bewegend. Dan glimlacht ze loom, nog na hijgend, en haar hand komt terug van tussen haar benen. Ze pakt haar slipje weer op, draait het om haar vingers… en geeft het aan mij.

"Hier," fluistert ze, haar stem schor en zwoel, "kom hier maar in."

Ik pak het zachte stukje stof van haar aan, voel hoe warm het nog is. De geur, de spanning… alles maakt me bijna gek. Mijn hand beweegt wat sneller nu, mijn vuist stevig om mezelf heen geklemd. Ik breng haar slipje dichterbij, open het een beetje met mijn vingers en richt mezelf naar binnen. Mijn adem versnelt, ik voel het opbouwen, die onvermijdelijke spanning in mijn onderbuik, brandend en kloppend.

Zij kijkt toe. Haar ogen donker, haar mond nog steeds half open. Haar hand rust weer op haar dij, haar vingers glanzen. "Doe het," fluistert ze, nauwelijks hoorbaar. "Laat het me zien."

En dan kom ik. Heftig, diep, warm. Mijn hele lichaam schokt zacht, mijn adem stokt. De warme stroom spuit in het zachte groen van haar slipje, de stof vangt het allemaal op terwijl ik mezelf leegmaak. Mijn vingers klemmen zich om de rand, mijn hand blijft nog even bewegen, nagenietend van elke puls, elke laatste stuiptrekking van mijn orgasme.

Ik laat mijn hoofd iets zakken, adem zwaar uit. Dan kijk ik haar weer aan. Ze lacht klein, tevreden. Ondeugend. "Goed zo," fluistert ze.

Ik hou haar slipje nog in mijn hand, warm en zwaar van alles wat we samen hebben opgebouwd. Mijn ademhaling is nog onregelmatig wanneer ik zie hoe ze zich iets naar voren buigt, haar hand langzaam uitstrekt. Ze wenkt me het haar terug te geven.

Onze vingers raken elkaar vluchtig als ik haar het stukje kant overhandig. Ze neemt het aan alsof het iets bijzonders is, haar blik geen seconde van de mijne af. Dan draait ze het slipje langzaam om haar vingers, inspecteert het als een trofee van ons zwijgzame spel.

En dan doet ze iets waardoor ik stokstijf stil blijf zitten.

Ze brengt het groene slipje naar haar mond. Haar lippen openen zich een fractie, haar tong glijdt langzaam over de rand van de stof waar mijn zaad nog in zit. Ik zie hoe ze haar ogen even sluit, proevend, genietend. Langzaam likt ze een deel van mijn zaad op, haar tong zacht cirkelend over het kant. Ze zuigt kort aan een plooitje van de stof, haar blik weer op mij gericht zodra ze haar ogen opent. Donker, hongerig, alsof ze me ter plekke opnieuw zou willen verslinden.

Mijn adem stokt. Ik voel hoe mijn hartslag weer omhoogschiet, hoe mijn lijf opnieuw reageert, zelfs nu nog.

Als ze tevreden lijkt, draait ze het slipje opnieuw om haar vingers en schuift het rustig weer langs haar benen. Haar voeten glijden soepel door de lussen, en dan tilt ze haar heupen op. Ze trekt het langzaam omhoog, de stof spant zich weer tussen haar benen, nu nat van zowel haar als van mij. Ze glimlacht schuin terwijl ze haar jurk over haar bovenbenen strijkt, alsof er niets gebeurd is. Maar ik weet beter. Ik heb gezien wat niemand anders zag.

Ze leunt iets achterover, haar dijen nog steeds lichtjes gespreid, alsof ze me nog één keer laat zien wat nu weer verborgen is onder die groene stof. "Mmm," fluistert ze zacht, haar stem schor en loom van haar orgasme, "dat voelt lekker warm."

Ze ademt diep in, haar borst langzaam rijzend en dalend terwijl haar blik op de mijne rust. De trein vertraagt. In de verte klinkt de omroepstem van de conducteur. "Volgende station, Utrecht Centraal."

De trein glijdt langzaam het station binnen. Het vertragen, het piepen van de remmen… alles lijkt ineens weer echt. Maar ik zit nog vast in dat moment met haar. In die blik, in haar bewegingen, in de wetenschap van wat we net hebben gedeeld.

Ze staat als eerste op. Doet het alsof er niets gebeurd is, soepel en onopvallend. Ze pakt haar tas, gooit die nonchalant over haar schouder, en kijkt me dan aan. Haar ogen vangen de mijne nog één keer, donker en glinsterend.

Ze leunt kort naar me toe, haar hand rust even licht op mijn schouder, en dan voel ik haar lippen tegen de mijne. Zacht, warm, een korte zoen, maar geladen met alles wat er nog tussen ons hangt. Net zo snel als het kwam, is het voorbij. Ze trekt zich terug, haar mondhoeken krullen in een kleine, tevreden glimlach.

"Tot ooit," fluistert ze nog, bijna onhoorbaar.

En dan draait ze zich om. Haar benen soepel, haar heupen wiegend alsof ze het niet merkt—maar ik weet dat ze het expres doet. Ik kijk haar na terwijl ze de trein uitstapt, haar groene slipje strak tegen haar huid, doordrenkt met ons geheim. Ze verdwijnt in de mensenmassa op het perron, haar silhouet even zichtbaar… en dan is ze weg.

Ik blijf staan, mijn hart nog altijd onrustig in mijn borst. Het beeld van haar blijft op mijn netvlies gebrand. En het besef dat ze nu ergens rondloopt, de rest van haar dag, met mijn zaad nog in haar slipje… dat idee brandt zich in mijn hoofd.

Ik glimlach.