Die ochtend vinden we Kristof in zijn bureau voor zijn computerscherm. Zijn vingers zweven boven de toetsen, maar zijn blik is ver weg en een vage, bijna ondeugende glimlach speelt om zijn lippen. Op het scherm geen werk gerelateerde info, maar wel de expose-me site. Kristof is aan het chatten met Marie.
Marie: Een leuke avond gehad met je vrouw, Kristof?
Kristof: Leuk? Dat is het understatement van het jaar, Marie. Dat woord is veel te tam. Veel te… braaf. Het was... elektrisch. Intens. Onwerkelijk bijna. Leen was... *aan*. Helemaal ontketend.
Marie: Oh? Vertel op! Wat heeft die ‘voorbeeldige’ echtgenote van je nu weer uitgespookt?
Kristof: ‘Voorbeeldig’? Marie, je hebt geen flauw benul... Het begon al toen ze aan kwam lopen op het terras. Uiteraard een beetje te laat, typisch Leen. Maar toen ik haar zag... *damn*. Dat zwarte, nauwsluitende leren broekje dat net iets te kort leek, waardoor haar benen eindeloos leken. En die simpele witte top... je kon gewoon zien dat ze er niets onder droeg.
Marie: Klinkt nu al veelbelovend... En toen?
Kristof: Ze liet zich op de stoel tegenover me vallen, met een gespeelde nonchalance alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Nonchalant zette ze een tasje van een kledingwinkel op tafel. ‘Kijk eens,’ zei ze, ‘cadeautje voor mezelf.’ Haar toon was luchtig, maar haar ogen... Marie, die brandden. Ze hadden die fonkeling die ik zo goed ken. Ik vroeg wat erin zat. Ze glimlachte alleen maar, zo'n geheimzinnige, uitdagende glimlach. ‘Raad eens,’ fluisterde ze. En toen, zonder iets te vragen, pakte ze mijn gin-tonic, bracht het glas naar haar lippen en nam er een slok van – heel traag, haar ogen onophoudelijk op de mijne gericht. Pure, onversneden provocatie.

Marie: Vertel, wat zat er dan in dat tasje?
Kristof: Een jurkje. Ze begon toen over haar shoppingavontuur te vertellen, zogenaamd terloops, terwijl ze het glas nog vasthield. Hoe de verkoper ‘wel érg behulpzaam’ was geweest. Ze beschreef met geveinsde verontwaardiging hoe krap dat pashokje was, hoe het gordijn net niet helemaal sloot... Hoe ze zich moest wringen om het ding aan te krijgen en... tja, misschien, héél misschien, had die opdringerige verkoper ‘per ongeluk’ een glimp opgevangen toen ze zich half omdraaide. Ze zei het met zo’n blik van gespeelde gêne, maar haar ogen dansten van de pret. Ze wist donders goed wat dat verhaal met me deed. Ik voelde het bloed naar mijn hoofd stijgen. Een explosieve cocktail van jaloezie, opwinding... Ze kent mijn knoppen, Marie.
Marie: Ze speelt met vuur, die vrouw van jou. En jij? Liet je dat zomaar gebeuren? Wat zei je?
Kristof: Ik kon mezelf niet bedwingen. Ik leunde voorover, keek haar recht in die spottende ogen, grijnsde en zei, net iets te luid: ‘Trek het dan aan. Hier. Nu. Midden op het terras.’ Ze trok een wenkbrauw op, een blik die zowel amusement als een vleugje ‘durf je me uit te dagen?’ bevatte. Een seconde lang leek het alsof ze het écht overwoog. De gedachte alleen al... Ik krabbelde snel terug, mijn stem iets zachter: ‘Of… in het toilet. Dat mag ook.’ Maar de uitdaging hing voelbaar in de lucht tussen ons.
Marie: Spannend! En? Ging ze naar het toilet?
Kristof: Ze stond op, met diezelfde geforceerde, bijna theatrale kalmte. Pakte het tasje van tafel. En liep langzaam, o zo tergend langzaam, richting de toiletten achter in de zaak. Maar Marie, de manier waarop haar heupen wiegden in dat strakke broekje... dat was geen toeval. Dat was een show, speciaal voor mij. Ze wist dat ik keek. Elke vezel in haar lichaam straalde dat uit.

Marie: En jij bleef daar maar zitten wachten? Als een braaf schoothondje?
Kristof: Wachten, ja. Schoothondje? Mwah, niet bepaald. Eerder een gespannen roofdier. Mijn hart bonkte als een bezetene tegen mijn ribben. De minuten leken uren te duren. De achtergrondgeluiden van het terras vervaagden. En toen... *Pling*. Een melding op mijn telefoon. Mijn adem stokte toen ik het bericht opende. Een foto. Van Leen. Poedelnaakt in dat ongetwijfeld krappe, onpersoonlijke toilethokje. Eén voet uitdagend op de wc-bril geplaatst, het harde tl-licht gaf haar huid een vreemde, bijna surrealistische gloed, haar blik recht in de camera was... smeltend. Intens. Eronder de tekst: ‘Zie je me liever zo? Of moet ik toch maar dat jurkje aantrekken?’
Marie: Jezus. Christus. Wat. Heb. Je. Gedaan?!
Kristof: Wat denk je? Mijn vingers trilden bijna toen ik terug typte: ‘Verdomme, Leen. Je bent knettergek. Levensgevaarlijk.’ Gevolgd door: ‘Ik kom eraan. Wacht op mij. Beweeg niet.’ Ik sprong zo snel recht dat mijn stoel bijna omviel, liet mijn halfvolle glas achter, geen idee meer of ik al betaald had of niet. Alles om me heen was een ruisend waas, alleen dat beeld op mijn netvlies en de weg naar haar telden nog.

Marie: OMG!
Kristof: Ik beende die smalle, slecht verlichte gang in. Mijn hart sloeg wild. Handen klam van het zweet. De deur van het achterste hokje stond op een kier, een smalle streep licht viel op de versleten vloer. Ik hoorde zacht, bijna onhoorbaar gefluister: ‘Pssst… Kristof… hier ben ik.’ Ik duwde de deur voorzichtig verder open, glipte naar binnen. Achter me hoorde ik het zachte, definitieve klikgeluid van het slot dat ze omdraaide. En daar stond ze. Nog steeds naakt. Een lichte blos van opwinding op haar wangen, haar ogen donker en vol vuur. Ze kwam een stap dichterbij, legde een hand plat op mijn borstkas – ik voelde mijn eigen hartslag daaronder tekeergaan als een op hol geslagen trommel. ‘Broek uit,’ fluisterde ze, haar stem hees en dwingend. ‘Nu.’
Marie: ...En jij zei niet nee, neem ik aan?
Kristof: Haar handen waren al bij mijn riem voordat ik hem zelf goed en wel kon losmaken. En toen haar vingers mijn huid raakten... Marie, ik zweer het je, mijn knieën werden week. Ze duwde me zachtjes maar beslist achteruit tegen de kille, betegelde muur, draaide zich toen met haar rug naar me toe, handen plat tegen de koude tegels als steun. Alles in mij stond op scherp, een orkaan van verlangen. Ik trok haar heupen krachtig tegen me aan. Het was... direct. Rauw. Onstuimig. Geen tijd te verliezen.
Marie: Heerlijk! Het duurde waarschijnlijk niet lang?
Kristof: Wel... langer dan verwacht. Want we hoorden plots voetstappen die dichterbij kwamen. We bevroren allebei, midden in de beweging. Verstijfd. Mijn armen klemden zich om haar middel. Doodstil hingen we daar. We hoorden iemand het hokje naast ons binnengaan, de deur sluiten, het geluid van kleding, kletterend water... Onze lichamen trilden licht, tegen elkaar gedrukt in die belachelijk kleine ruimte. De spanning was om te snijden, een mix van angst en intense opwinding. Eén verkeerd geluidje, één te diepe zucht en het was voorbij. Maar de persoon vertrok, blijkbaar zonder iets te merken. Daarna... was het alsof een opgespaarde vulkaan tot uitbarsting kwam. De opgekropte spanning en adrenaline ontlaadden zich in een golf die bijna… ja, gewelddadig was het juiste woord. Intens en ongeremd.
Marie: Holy shit. Heftig dit. En daarna? Terug naar het terras?

Kristof: Ze wilde zich meteen aankleden, haar wangen gloeiden, haar haar was een sexy warboel, kleine zweetdruppeltjes parelden op haar sleutelbeen. Maar ik hield haar tegen. ‘Wacht,’ zei ik. ‘Blijf zo staan. Precies zo. Ik wil dit beeld... dit moment... vasthouden.’ Ze protesteerde zachtjes, mompelde iets over dat ze er niet uitzag, met haar uitgelopen mascara en bezwete huid. Maar ze was adembenemend. Juist zo. Rauw, echt, ongetemd. Ik griste mijn telefoon uit mijn zak. Klik. Die foto, Marie... die staat voor eeuwig op mijn netvlies gebrand.
Marie: En dat jurkje dan? Heeft ze het nog aangetrokken na dat alles?
Kristof: Ja. Terwijl ik half ademloos toekeek, hees ze zich met enige moeite in dat flinterdunne, uitdagende stukje stof. Het vormde zich perfect naar haar lichaam. Ik liep alvast terug naar onze tafel op het terras, probeerde mijn gezicht in de plooi te houden en er zo nonchalant mogelijk uit te zien, alsof ik gewoon even mijn handen was gaan wassen. Een paar minuten later kwam ze aangelopen... Marie, ik zweer het je, dat jurkje was pure opwinding. Korter dan ik had ingeschat, strak, met een subtiele glans die het licht ving. Elke man op dat terras, en dat is niet overdreven, draaide het hoofd toen ze passeerde. Het knetterde in mijn hersenen. Want ik wist iets wat anderen niet wisten: dat ze eronder niets, maar dan ook absoluut niets meer aanhad. Geen slipje, geen beha.
Marie: Jullie zijn COMPLEET gestoord. Echt waar. Heerlijk gestoord!
Kristof: Knettergek, ja. Absoluut. God, Marie... de kick... de adrenaline... Ik zou het zo opnieuw doen.

Marie: “Alles wat je me net vertelt… het klinkt ongelofelijk opwindend, Kristof. Echt. Maar… het klinkt ook alsof jij vooral achter háár aanloopt. Alsof je telkens wacht tot zíj het spel start. Vertel me, wat wil jij eigenlijk?”
Kristof staart naar het scherm. Zijn vingers rusten zwevend boven het toetsenbord, alsof hij niet weet wat te antwoorden. Hij haalt diep adem, voelt een warme spanning onder zijn huid kriebelen.
Kristof: “Tja… ik weet het niet goed. Echt niet. Begrijp me niet verkeerd, Marie — ik geniet er intens van. Alles met Leen, het is zo… levendig, anders, onweerstaanbaar. Maar soms voelt het alsof ik gewoon word meegesleept in háár tempo, in háár fantasieën. En dat ik mezelf onderweg ergens een beetje verlies.”
Hij pauzeert even. Zijn ademhaling versnelt.
Kristof: “Weet je nog, vorige keer? Toen ik zei dat ik fantaseerde over het online zetten van foto’s van haar? Anoniem. Onherkenbaar. Gewoon het idee dat anderen haar zouden zien zoals ík haar zie — dat prikkelde me zó. De reacties, het besef dat ze begeerd wordt... ik werd er compleet door meegesleept.”
Marie (gretig, bijna fluisterend): “Ja, dat weet ik nog. Je had het erover dat je zo graag nieuwe foto’s van Leen online zou willen zetten. Onherkenbaar, uiteraard. Je vertelde toen hoezeer die anonieme aandacht je prikkelde. Wat is er gebeurd met dat plan? Je had die avond toch een fotoshoot gepland in de slaapkamer?"
Kristof (aarzelt even, dan begint hij te typen)
"Ja... die shoot is er gekomen. Het was eigenlijk behoorlijk intens. Leen had zich klaargemaakt – ze droeg een doorschijnend, lichtblauw nachthemdje, nauwelijks iets eronder. Ze wist natuurlijk dat ik mijn camera bij had. En ze deed alsof het haar allemaal niets kon schelen, maar je zag het aan haar… de spanning in haar blik, de manier waarop ze zich net iets sensueler bewoog dan anders. Ze daagde me uit zonder woorden."
Marie: "En? Heb je mooie beelden kunnen maken?"
Kristof: "Meer dan dat. Er zijn momenten geweest die ik nauwelijks heb durven vastleggen. Het licht viel perfect op haar silhouet. Je zag haar vormen, haar huid, de zachte schaduw van haar borsten onder dat kleedje… Ze ging op bed zitten, met haar benen lichtjes gespreid. Niet vulgair, eerder verleidelijk. Haar blik recht in de lens, zonder een greintje schaamte. Ik was er bijna nerveus van."
Marie: “Maar de foto’s heb je niet online gezet? Dat was toch het plan, niet?”

Een schaduw glijdt over Kristofs gezicht. De opwinding maakt even plaats voor twijfel.
Kristof: “Ik heb het idee dat Leen dat niet echt wil. Ze houdt van het spel, ja, en ze speelt het briljant. Maar ze wil zelf de touwtjes in handen houden. Als ik zomaar een foto zou delen… zelfs zonder haar gezicht… ik weet niet. Misschien zou ze dat niet trekken.”
Een korte stilte.
Marie (rustig, doordringend): “Kristof… kom op. Geloof je dat nou echt zelf?”
De stilte aan zijn kant duurt langer dit keer. Ze voelt dat haar woorden landen, zich vastzetten.
Marie: “Ze loopt halfnaakt over straat, poseert in een openbaar toilet als een model in een luxueuze shoot, maakt je gek met haar spelletjes... En dan denk jij dat ze niet wil dat iemand anders haar ziet? Ze wíl bekeken worden, Kristof. Gevoeld. Gewild. En weet je wat? Ik durf te wedden dat ze het nog opwindender vindt dan jij.”
Kristof slikt. Zijn mond is droog.
Zijn vingers bewegen langzaam weer naar het toetsenbord.
Kristof: “Misschien. Maar toch is het altijd zij die begint. Zij zet de toon, zij duwt me over de rand. Ik wacht af tot zij weer iets nieuws verzint… Misschien is dat gewoon hoe het werkt?”

Marie (steeds zachter, verleidelijker): “Of misschien is het tijd dat je het omdraait. Stel je voor: jíj neemt het initiatief. Jij verrast háár. Jij bepaalt het tempo.”
De woorden branden zich in zijn netvlies. De cursor op zijn scherm knippert als een hartslag — onrustig, hongerig.
Marie: “Wat denk je dat er zou gebeuren als jíj ineens de regie neemt? Als jij haar verleidt met iets wat ze niet ziet aankomen? Iets gewaagds. Spannends. Een uitnodiging… geen overgave.”
Kristof: “En wat als ik te ver ga? Als ik haar schrik aanjaag, in plaats van opwind?”
Marie (subtiel, zelfverzekerd): “Kristof… met Leen? Geloof me, haar grenzen liggen véél verder dan je denkt. Ze doet alsof ze de touwtjes in handen heeft, maar wat ze echt wil… Ze wil door anderen gecontroleerd worden. Ze heeft iemand nodig die haar daarin leidt. Dáár wordt ze wild van. Als jij dat bent… dan is het niet zomaar spanning. Dan is het vuurwerk.”
Zijn hart bonkt in zijn borstkas, sneller dan net. Een warme, zinderende gloed verspreidt zich door zijn lichaam. Alsof het bloed in zijn aderen verandert in elektriciteit. De opwinding is er… maar ook iets anders. Een soort grens waar hij nooit eerder overheen is gegaan — en het besef dat hij op het punt staat dat wél te doen.

Kristof: “…Wat stel je dan voor?”
Marie: Toon initiatief. Deel een paar van die foto’s, discreet en onherkenbaar. Laat haar lichaam spreken. En zodra de eerste reacties binnenstromen... stuur je haar de link."
Kristof: (fel) “Echt niet, ik had Leen beloofd ze privé te houden. Ze zou woedend zijn, mocht ik ze toch delen.”
Marie: "Dat gaat ze eerst misschien wel zijn. Maar, geloof me, zodra ze de reacties leest – hoe anderen haar aanbidden zonder haar te kennen – smelt die boosheid als sneeuw voor de zon. Dan komt er iets anders voor in de plaats. Hitte. Nieuwsgierigheid. En als dat moment komt… dan neem jij de teugels vast in handen."
Kristof: (mompelt) "De teugels in handen..."
Marie: "Precies. Jij wordt dan degene die het tempo bepaalt. Jij die haar uitdaagt, haar grenzen zachtjes verlegt. Niet Leen die jou op sleeptouw neemt, maar omgekeerd. En geloof me, Kristof… een vrouw als zij die zich laat leiden? Dat is geen nederlaag voor haar. Dat is een overwinning voor jullie beiden."
Kristof: (staart even naar het scherm, zijn vingers bewegen langzaam over het toetsenbord)
"Het klinkt aanlokkelijk, maar…."
Marie: "Dan is het nu tijd om te handelen. Begin met die foto’s. Laat anderen verlangen naar haar, zonder te weten wie ze is. En laat haar voelen hoe onweerstaanbaar ze is – niet omdat ze het zelf zegt, maar omdat jij het haar laat ervaren."
Kristof voelt de adrenaline in zijn bloed gieren, alsof hij op een richel balanceert. De verleiding. De angst. De opwinding.
Kristof: “Ik ga er eens grondig over nadenken.”
Marie: (gefrustreerd door het aarzelend gedrag van Kristof) “Doe dat. Maar niet te lang. Je moet het vuur aanwakkeren terwijl het nog smeult. En Kristof… als je haar verrast, zorg dan dat ze je nooit meer op dezelfde manier aankijkt.”

Marie: “Iets anders nu… je hebt me nieuwsgierig gemaakt naar de toiletfoto. Als die foto écht zo intens is, Kristof, dan moet ik hem zien.”
Kristof: “Ik begrijp je nieuwsgierigheid, maar…”
Marie: “Je weet dat ik discreet ben. Alleen ik. Dat kan toch geen kwaad?”
Een lange pauze. Kristof staart naar het bestand in zijn mapje. Zijn hart bonkt.
Hij zucht. En stuurt het.
Een pling bij Marie.
Ze opent de bijlage — en houdt haar adem in.
Marie: “…Kristof.” Ze typt niets meer. Wacht even. Dan opnieuw: “Holy. Fuck. Dat… is het heetste wat ik ooit heb gezien. Ze is prachtig. En die pose… zo schaamteloos. En toch... helemaal voor jou. Maar Kristof… Je hebt niets geblurd.
Kristof slikt. Zijn vingers trillen.
Kristof: “Shit.”
Marie: “Ze is overduidelijk herkenbaar. Haar gezicht, haar hals, zelfs haar ring. Alles.”
Kristof: “…Fuck.”
Marie: “Weet je wat dit betekent?”
Kristof: “Dat ik een gigantische fout heb gemaakt.”
Marie: “Misschien.”

Ze laat weer een stilte vallen. Lang genoeg om hem te laten twijfelen.
Marie: “Of misschien... is het precies wat jullie nodig hadden. Iets dat écht grensverleggend is. Niet gewoon spelen, maar alles op het spel zetten. Vertrouwen. Gevaar. Gedeelde controle.”
Kristof: “Wat bedoel je?”
Marie: “Misschien heb je gewoon een duwtje nodig, Kristof.”
Kristof leest het bericht met een frons. Hij weet niet wat typen.
Marie: “Ik heb de indruk dat je anders toch maar blijft afwachten wat Leen voor jou in petto heeft. Braaf op haar spel reageren. Maar wat doe jij? Waar is jouw vuur?”
Kristof: “Marie, dit is geen spel. Die foto… als iemand die ziet…”
Marie: “Jij hebt die foto naar míj gestuurd, Kristof. Niet om me te choqueren. Niet om advies te vragen. Je deed het omdat je het wilde. Omdat het je opwindt dat ik het zag.”

Stilte aan Kristofs kant.
Marie: “Dus laten we zeggen... ik wil dat je initiatief toont. Nu. Iets doet wat niet van háár komt. En als je dat niet doet… Dan moet ik er misschien zelf iets mee doen.”
Kristofs hart stopt even. Hij klikt het gesprek open, opnieuw, leest haar woorden terug. “Zelf iets mee doen.”
Kristof: “Marie, wat bedoel je daarmee?”
Marie: “Laten we zeggen dat ik het zonde zou vinden als die foto’s van Leen zomaar verloren gaat. Ze verdient… een publiek. En jij? Jij verdient de kick waar je stiekem al weken op wacht.”
Kristof: “Je gaat die foto toch niet... Marie, nee.”
Marie: “Nog niet. Maar ik wil dat jij haar doet schitteren – door andermans ogen. En ik denk dat jij dat ook wil. Je hebt gewoon iemand nodig die de lucifer voor je afstrijkt.”
Kristof voelt het zweet op zijn rug. Zijn hoofd bonkt. Een beeld van Leen flitst door zijn hoofd – naakt, uitdagend, perfect. En dan, het beeld van Marie. Koelbloedig. Krachtig. De duivel op zijn schouder.
Marie: “Je hebt een half uur. Verras me. Veras háár. Of ik zet het zelf in gang.”
Kristof: “Marie, dat kun je niet menen.”
Marie: “Wil je dat risico nemen?”

Pling.
Nog een bericht.
Een schermafbeelding.
Het is de foto die hij haar gestuurd heeft.
In een opmaak. Met een zwart-wit filter. De belichting wat aangepast. Haar lichaam als een kunstwerk in beeld gebracht. In de hoek: het watermerk van een bekend anoniem erotisch platform.
Marie: “Zeg maar wanneer ik op ‘upload’ moet klikken.”
Kristof voelt zijn keel dichtknijpen. Dit is Marie’s spel nu. En hij moet kiezen…
Kristof: “Wat wil je dan dat ik doe?” Zijn stem klinkt klein, haast smekend. Hij weet dat hij geen controle meer heeft.
Marie: “Zoek een aantal foto's van Leen. Onherkenbaar. Ik ben niet wreed – geen gezicht. Maar haar borsten moeten er duidelijk op staan. Mooi, opwindend. Drie foto’s. Je uploadt ze. Anoniem. Geen tags, geen namen. Gewoon... schoonheid. Bloot. Rauw.”
Kristof: “Marie… als Leen er ooit achter komt—”
Marie: “—dan zou ik juist denken dat ze het spannend vindt. Maar dat is aan jou, Kristof. Ik heb m’n deel gedaan. Ik heb de foto in dat toilethokje.”

Ze stuurt nog een bericht.
Pling.
Een miniatuurvoorbeeld. Het gezicht van Leen, perfect zichtbaar. Alles aan die foto schreeuwt verboden verlangen.
Marie: “Als jij geen initiatief neemt, dan doe ik het voor je. En geloof me, als ik het post… doe ik het niet subtiel. Dan gaat ze viraal. Eén klik, Kristof. Jij beslist.”
Kristof sluit zijn ogen. Herinneringen flitsen voorbij: Leen die zich sensueel uitkleedt, Leen die hem uitdaagt, Leen die fluistert dat ze wil gezien worden... maar niet zo. Hij twijfelt. Zijn muis beweegt naar de map op zijn laptop. "Privé – Leen".
Zijn adem stokt.
Marie: “Verras me. Of verlies alles.”

Kristof staart naar het scherm, zijn ogen rusten op het miniatuurbeeld dat Marie net stuurde. Het gezicht van Leen, half in schaduw, haar lichaam volledig naakt, de pose uitdagend… Die blik in haar ogen. Die blik. Zijn keel is droog, alsof hij net een kilometer gesprint heeft. Zijn vingers rusten roerloos op de muis. Eén klik… en alles zou kunnen instorten. En toch… Zijn onderbuik trekt samen. Het begint met een rilling in zijn ruggengraat, zakt dan naar beneden, als een golf van verboden verlangen. Zijn hart bonkt niet van angst. Niet alleen van angst. Hij haat het. En hij hunkert. Hij voelt het aan alles: zijn ademhaling versnelt, zijn handpalm wordt klam, en onder zijn bureau groeit de spanning letterlijk. Het idee dat iemand anders deze foto zou zien. Dat Marie de macht in handen heeft. Dat hij iets moet doen wat niet mag, wat gevaarlijk is, onomkeerbaar… Het maakt hem gek. Een deel van hem wil terugvechten. De controle hernemen. Maar een ander, dieper, donkerder deel… wil zich eraan overgeven. De map met de slaapkamerfoto’s staat open. De thumbnails staan op een rij. Zacht licht, huid, vormen. Sensueel. Onherkenbaar. Maar zo verdomd echt. Zijn vingers bewegen haast vanzelf. Klik. Klik. Nog een. En nog een. De selectie is gemaakt. Kristof ademt diep in, en voelt de adrenaline als vuur door zijn aderen pompen.
Kristof (fluistert tegen zichzelf): “Verdomme… wat doe ik…”
En dan, bijna tegen zijn wil in, drukt hij op 'upload'.

* * * * *

Marie (Leen)

En dan zie ik ze. Eén voor één verschijnen ze op het scherm. Mijn scherm. Foto’s die ik me niet herinner genomen te hebben… maar waarvan ik onmiddellijk weet dat ik het ben. Het eerste beeld opent. Mijn adem stokt. Ik zit op de rand van ons bed. Alleen dat doorschijnende, ivoorkleurige slaapkleedje dat amper iets verhult. Mijn borsten zichtbaar, mijn tepels stijf van de koelte of misschien... van verwachting. Mijn benen net genoeg geopend om te suggereren. Mijn ogen half gesloten. Mijn huid licht gespannen, zoals net vóór een aanraking.
Mijn mond valt open.
Deze foto… deze had ik nog niet gezien.
En dan komt de tweede. Ik lig op mijn zij. De stof van het kleedje geplooid tussen mijn dijen, het licht speelt met de contouren van mijn lichaam. Mijn arm boven mijn hoofd, mijn lippen iets geopend, alsof ik net mijn naam fluisterde. Of de zijne. Ik voel mijn hart tegen mijn ribben kloppen. Mijn hand rust op mijn borstkas. Mijn huid tintelt.
En dan… de derde.
Ik op handen en knieën op het bed. Het kleedje opgekropen. Mijn achterwerk half ontbloot. Mijn borsten bungelen vrij onder mij, mijn haar wild, mijn blik – uitdagend, alsof ik in de lens kijk met één gedachte: Neem. Mij.
Mijn ademhaling is zwaar nu. Kristof heeft mij deze beelden nooit laten zien. En toch… heeft hij ze genomen. En nu... heeft hij ze gedeeld. Voor de wereld. Voor wie durft te kijken. Voor mij. Ik voel hoe mijn wangen gloeien van hitte, opwinding, trots – en iets duisters dat kriebelt aan de rand van mijn controle. Hij denkt dat hij een grens overschrijdt. Dat hij gehoorzaamt aan Marie. Maar wat hij niet weet… is dat ik Marie ben. En dit is exact wat ik wilde.

Dit. Is. Pas. Het begin.

Ik blijf zitten voor het scherm. De foto's staan daar, rauw en prachtig, als bewijs van zijn overgave. Mijn overgave. Maar vooral: van mijn macht. Hij denkt dat hij me verraadt. Dat hij bezwijkt voor druk. Dat hij zondigt, over grenzen gaat. Voor iemand anders. Hij weet niet… dat ik elke stap heb uitgelokt. Geplant. Georkestreerd. Mijn vinger rust op het toetsenbord. Ik voel mijn lichaam nog steeds nagloeien van de beelden. Maar het is geen passieve hitte. Nee. Het is vurige controle. Hij is in mijn spel gestapt. En ik ben nog maar net begonnen.
Intussen beginnen de eerste reacties op de foto’s binnen te stromen. De website — anoniem, rauw, sensueel — heeft een publiek dat leeft voor dit soort content: echt, onbewerkt, grensverleggend.

De reacties verschijnen snel, haast hongerig. En ze zijn allesbehalve braaf.
AnonymousWolf69: Jezus… wie is dit? Dit is geen gewone huisvrouw. Dit is een godin. Kijk naar die tepels. Dat lijf. Alles aan haar roept: “Bezit me.” Dit is next level.
LatenightLover: Dat doorschijnende stof… fuck. Je ziet net genoeg en tegelijk alles. Dit is het soort vrouw dat je alleen tegenkomt in je fantasieën. En nu zie ik haar gewoon hier.
VoyeurGent: Zit ze daar met haar benen open? Is dit serieus echt? Dit voelt alsof ik iets zie wat ik niet mag zien. En dat maakt het nog beter.
ElegantDom: Dit is pure overgave. Ze wéét dat ze bekeken wordt. En ze geniet ervan.
BurnMeSlow: Je ziet dat ze weet dat ze bekeken wordt.

Oh ja. Ik weet het.
Ik wíl bekeken worden.
Ik wil gezien worden. Gewild. Aanbeden.
Maar belangrijker nog: Ik wil dat Kristof het ziet.
Ik weet wat hij voelt nu.
De controledrang. De opwinding. De schuld.
De verwarring.
En diep vanbinnen… de hunkering om nog verder te gaan.
Ik glimlach zacht.
Niet lief. Niet onschuldig.
Maar... triomfantelijk.
De likes gaan in de honderden. De foto’s worden gemarkeerd als “HOTTEST UPLOAD OF THE DAY”. En ik, ik lees mee — elk woord, elke opmerking. Mijn lichaam zindert van spanning. Ik wil deze reacties.

Ik open opnieuw het chatvenster met Kristof. Mijn toon is warm, speels, maar ook doordrenkt van dreiging. Een tikje gevaarlijk. Kristof voelt dat… en dat maakt het net zo onweerstaandbaar voor hem.
Marie: Goed zo, Kristof. Je hebt iets in gang gezet wat je niet meer kunt stoppen.

Ik voel een siddering door mijn lijf trekken. Niet alleen door de gedachte dat hij opnieuw zal toegeven. Maar omdat ik dit allemaal zelf ben. Zijn Leen. Zijn vrouw. En zijn Marie. Zijn hele wereld beweegt in de richting waarin ik hem leid. Ik kan zijn volgende reactie al voorspellen: twijfel, paniek, verlangen. En dan... onderwerping.
Misschien schrijf ik iets als: Wat jij zojuist gedaan hebt…
Is gevaarlijk.
En opwindend.
Ik zou je kunnen breken, Kristof. Of je laten smeken.
Maar voor nu… wil ik dat je één ding doet.
Neem een video op. Van jezelf.
Terwijl je vertelt wat je net gedaan hebt.
En hoe opgewonden je bent.
En noem haar naam. Leen.
Zou hij het doen?
Zou hij zichzelf tot dat punt brengen, denkend dat hij alles riskeert… voor een andere vrouw, terwijl het gewoon ik ben?
De macht is verslavend.
En het mooiste is: hij wil het ook.
Hij verlangt naar controle.
Maar alleen als het verpakt zit in verleiding.
En niemand verleidt hem zoals ik.

* * * * *

Kristof zit roerloos achter zijn laptop. De kamer is stil, op het zachte gezoem van de airco na. Maar in hem… stormt het. Elke nieuwe notificatie is een klap adrenaline. Elke opmerking onder de foto’s — over haar lichaam, haar houding, haar blik — is een mengeling van extase, jaloezie, trots, en pure lust.

Hij leest:
“Dit is geen gewone vrouw… dit is een meesteres.”
“Je ziet aan haar dat ze alles onder controle heeft.”
“Ze heeft een blik die je tot op het bot uitkleedt.”
Kristof slikt. Zijn hartslag is torenhoog. Zijn hand trilt.
Hij heeft deze foto's zelf genomen. Een week geleden.
In de slaapkamer.
Voor zijn ogen.
Ze was zacht. Ondeugend. Opgewonden.
Maar dit?
Zij is het onderwerp van aanbidding geworden.

Zijn vrouw — de vrouw die hij dacht te kennen — is op een anoniem forum veranderd in een mythische fantasiefiguur. En hij heeft haar daar gezet. Half vrijwillig. Half gedwongen. Een diepe stem in hem zegt: Dit had je nooit moeten doen. Maar een andere — luidere, donkerdere — fluistert: Maar kijk wat het losmaakt.
Zijn hart bonkt in zijn borstkas als een alarm dat hij niet kan dempen. Hij probeert zijn ademhaling onder controle te krijgen, maar zijn hoofd draait. Wat heb ik gedaan? Maar het antwoord komt meteen, als een siddering door zijn lijf. Hij weet wat hij gedaan heeft. En diep vanbinnen… weet hij ook waarom. Het was niet alleen angst. Niet enkel de druk van Marie’s dreigement. Het was iets diepers. Iets donkers. Een verlangen dat hij nooit eerder had durven benoemen. De gedachte dat anderen haar nu zien. Dat zij zich laat bekijken — via hem. En dat hij daartoe werd gedwongen. Niet uit eigen initiatief, maar omdat zij, Marie… of nee, omdat iemand anders het stuur nam. Hem de controle ontnam.
En dat gevoel — die machteloosheid — is verontrustend... maar ook verslavend op een manier die hem misselijk én opgewonden maakt. Hij voelt zich betrapt in zijn eigen fantasie. Gechanteerd, ja. Maar tegelijk… gewild. Aangesproken. Gekozen. Er is iemand — een vrouw — die zó ver wil gaan om hem iets te laten doen. Om hem op zijn knieën te krijgen. Dat alleen al is brandstof voor een vuur dat hij niet kan blussen. Zijn handen zweten. Zijn hele lichaam is strak van spanning. Van adrenaline. Van lust. Zijn morele kompas probeert nog te protesteren, zachtjes. Maar het is een fluisterstem in een orkaan. Wat hem vooral breekt, is dit: Hij wil méér.

En dat besef, die bekentenis in zichzelf, doet hem haast huiveren.

* * * * *

Meer info over de exposed reeks? schrijf je dan in voor de nieuwsbrief door me een mailtje te sturen. Mijn emailadres staat op mijn profielpagina