Dit is het eerste verhaal dat ik hier plaats. Het gaat over de nog naamloze hoofdpersoon en zijn nichtje Amélie.

Zoals je zult merken, is dit een verhaal met een zeer lange opbouw. Dat is hoe ik het zelf het liefste zie, en het helpt me bij het inleven in de personages.

Ik besef me dat een dergelijke opbouw niet voor iedereen interessant is.

Heb je geen problemen met een lange aanloop en uitgebreide beschrijving van de gedachten van de personages, dan hoop ik dat het verhaal je leesplezier, en opwinding, zal bezorgen.



“Ik word er echt gek van,” jammerde ze zachtjes, terwijl ze haar gebalde vuisten tegen haar slapen drukte en haar schouders op trok. De ongecontroleerde trilling in haar stem doordrong hem van de ernst die het haar was. Ze was meer overstuur dan hij had gedacht. Hij was er van geschrokken. Het plaatste de stiekeme verdrongen gedachtes die hij had gehad plotsklaps in een ander daglicht.
Ze kreunde meisjesachtig, terwijl ze haar knokkels langs haar slapen wreef en bijna haar evenwicht verloor toen ze weer begon te lopen. Haar ene lange tienerbeen kruislings voor het andere, te ver, waardoor ze haar balans moest hervinden door haar dunne armen schrikachtig opzij te steken.
Hij ving haar linkerhand en voelde hoe ze hem gebruikte om de controle terug te krijgen. Ze zei niets en hij evenmin. Het voelde alsof hij haar even de ruimte moest geven om zich te herpakken.

Ze liepen de eerste duinenrij op. Hij op zijn blote voeten, zij op witte slippers met paarse bloemen. De zon stond laag en in de verte was het geruis van de zee te horen. Nog altijd zeiden ze niets en aanvankelijk voelde dat prima, maar naarmate ze de het eerste en daarna het tweede duin over waren, begon hij zich af te vragen of het niet ongemakkelijk werd.
Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Amélie om haar te peilen, maar het meisje ploegde zwijgend verder door het losse zand, haar blik enkele meters voor zich uit gericht, leeg, vermoeid. Hij ontdekte op het zicht geen ongemak, maar nu dat idee post had gevat in zijn hoofd, voelde het alsof het zijn taak was om het ingebeelde gevoel weg te nemen.
"Ben je oke?" vroeg hij op een zo kalm mogelijke toon.
Hij spiekte naar de witte slippers met paarse bloemen die flip floppend in zijn zicht verschenen en dan weer verdwenen. Een meeuw krijste, een hommel danste door zijn gezichtsveld.
Ze zei niets en hij kon het niet laten om haar even aan te kijken.
Haar veel te mooie gezichtje oogde breekbaar. Alsof een heel dun vlies haar emoties, die er vlak onder lagen, afschermde van de buitenwereld. Ze pruilde haar onderlip en maakte die nat met haar tong. Nog altijd keek ze hem niet aan, zelfs niet toen hij zijn blik iets langer gericht hield op haar wipneusje en jukbeenderen, waar een dozijn kleine sproetjes over verspreid was.
Even wendde hij zijn blik af om haar de ruimte te geven.
"Hmm?" probeerde hij kort daarop nogmaals, terwijl hij met een bescheiden ruk van zijn gezicht haar kant op keek.
Weer leek ze niet te reageren, tot er een sidderering over haar serene gezicht ging en ze haar ranke schouders ophaalde. Ze leek iets meer make-up te dragen dan hij van haar gewend was.
Tot zijn grote ergernis betrapte hij zich erop dat het ophalen van haar kleine schouders zijn blik onvrijwillig richting haar licht-lila topje trok. Of beter gezegd, richting het contrast tussen haar frêle schouderpartij en haar petite frame aan de ene kant en haar onwaarschijnlijke, niet te negeren borsten anderzijds. Dat dat stel überhaupt opgehesen kon worden door die twee kleine schoudertjes was bijna een fysiologisch wonder. Een wonder dat hij geërgerd van zich af schudde. Hoe kon hij.
Ze zwegen weer even en liepen een derde duinenrij over. De geur van kamperfoelie was overal en een enkele vlinder dartelde over het groene helmgras en de weelderige duindoorn die hen omringden.

"Hé, dit ken ik," was het eerste dat ze zei na enkele minuten die uren hadden leken te duren.
Ze bleef even staan en het gaf hem de gelegenheid om haar in zich op te nemen.
Ze was ontzettend klein, ook voor haar leeftijd. Hij vroeg zich af of ze de één meter zestig wel haalde. Haar rossig blonde haar dat bijeen was gebonden in een hoge paardenstaart glansde in de bijna ondergaande zon. Heel even keek ze hem aan toen ze merkte dat hij niet direct reageerde.
"Hmm?" antwoordde hij. "Wat?"
Haar slanke arm ging langs het witte strand dat zich voor hen uitstrekte.
"Hier," zei ze zacht en meisjesachtig, terwijl er een korte hik door haar stem trok, alsof ze zojuist gehuild had. "Hier kwamen we vroeger ook."
Het luchtte hem op dat ze over iets volledig anders begon, terwijl hij zich tegelijk afvroeg of het niet beter was als ze haar emoties zou onderkennen.
"Vroeger?" grapte hij, als verwijzing naar haar leeftijd.
De glimlach op haar gezicht maakte hem duidelijk dat ze hem begreep en ze kreeg een licht kleurtje. Er kon bijna geen opmerking gemaakt worden die ook maar in de verste verte met haar te maken had, zonder dat ze bloosde. Het was een bekend en niet te verbloemen kenmerk van haar onzekerheid en verlegenheid.
"Vroeger, toen je vijf was?" prikte hij nog eens.
Ze gniffelde door haar wipneusje.
"Ha-ha..."
Even zwegen ze, maar nu was het een vredig zwijgen. Ze stonden stil, begonnen weer te lopen en stonden weer stil. Alsof ze hetzelfde dachten.
Even zuchtte ze diep, blies ze haar wangen bol en ademde sputterend uit, alsof ze letterlijk de stress van zich af moest blazen.
Hij hield stil en keerde zich naar haar toe.
"Hé," zei hij, terwijl hij haar bij haar dunne bovenarm pakte en tegenhield. "Hé, er zit jou een hoop dwars hè."
Het was meer een constatering dan een vraag. Even leken er tranen op te wellen in haar ogen en zag hij haar driemaal slikken. Ze haalde enkel haar linkerschouder op en keek weg.
Hij bekeek haar met een tikje meer rust in zijn lijf dan even tevoren, nu hij wist dat ze zijn blik bewust ontweek.
Haar borsten waren geweldig, omvangrijk. Een bijna perverse manier van moeder natuur om een jonge meid als zij in de seksuele uitverkoop te gooien. Een meisje dat nog helemaal niet bezig is met dat soort dingen.
En wederom moest hij op zijn onderlip bijten bij de constatering dat ook hij er voor gevallen was. Wat was hij toch ook een nul. Zijn eigen nichtje, op haar zwakst.
"Soms," zei ze toen vaag en cryptisch, als een manier om zijn vraag niet volledig te negeren, maar evenmin duidelijk te beantwoorden.
Hij kneep bemoedigend in haar bovenarm en knikte, hoewel ze dat niet zag.
Nog eens bolde ze haar wangen en ademde ze uit.
Hij wachtte even.
"Wil je iets vertellen?"
Ze haalde haar schouders op.
Het ruisen van de zee was dichterbij dan eerder.
"Is het één ding, of zijn het er meerdere?"
Ze slikte.
"Meerdere."
Hij knikte en gaf haar wat ruimte door te zwijgen.
"Wil je er eentje delen?" vroeg hij zo begripvol als hij maar kon.
Ze schudde haar hoofd. De rossig blonde paardenstaart danste op en neer.
"Mag ik er eentje raden?"
Even leek ze na te denken. En toen nog even. Uiteindelijk haalde ze nu enkel haar rechterschouder op. Hij legde het uit als instemming.
Ze begonnen weer te slenteren.
"Ben je gepest?" vroeg hij
Ze leek te schrikken. Het was hem direct duidelijk dat zijn eerste gok een voltreffer was geweest.
Zonder dat ze knikte, wist hij dat hij goed zat.
De volgende ogenblikken liepen ze langzaam richting de ruisende zee en de ondergaande zon.



~



Er was niets aan het weekend geweest waarnaar hij had uitgekeken. Hij was geen familieman. Nooit geweest en hij kon zich niet voorstellen dat ooit te worden. Het was een geluk bij een ongeluk dat zijn ex niet zou komen, maar de verplichte ontmoeting met ooms, tantes, neven en nichten die hij in veel gevallen amper kende en waarvan hij de meesten ook al jaren niet meer had gezien, maakte hem moedeloos.
Via de binnenspiegel keek hij naar zijn beide zoons op de achterbank, die zich volledig hadden afgesloten van de buitenwereld met hun ogen in een vorm van natuurlijke vergrendeling met de schermen van hun telefoons. Tim was bijna zestien en een slungelige, beginnende puber. Te jong om mee te tellen en met een overslaande stem van hier tot ginder. Mees was drie jaar jonger en deels een kleinere versie van zijn oudere broer. Maar bovenal was hij een schreeuwlelijk en meeloper, wat hij niet helemaal zo denigrerend bedoelde als dat het in zijn gedachten klonk.
Ze leken net zo min als hij enthousiast over het aanstaande weekend, hoewel hij naarmate de rit richting het noorden vorderde, merkte dat het gesprek al enkele keren trok in de richting van een van hun nichtjes. De naam van Amélie was al meerdere keren gevallen en telkens als dat gebeurde, werd de naam van het meisje vergezeld door een ergerlijke, puberbrul van Mees.
Telefoons werden dan aan elkaar getoond en er werd gegrinnikt en gepord.
Tot hij vroeg wat het een en ander allemaal te betekenen had.
"Wat?" had Mees geroepen, terwijl hij rechtop was geveerd.
"Amélie. Het gaat over Amélie," had Tim vervolgens aangevuld.
Hij moest diep graven om het meisje in gedachten weer voor de geest te halen. De laatste keer dat hij haar had gezien, was misschien wel vijf jaar geleden geweest. En hij kon het niet laten om de reden te vragen waar nu juist dit nichtje die aandacht aan had verdiend.
"Tieten, pap," had Tim op een bijna verlangende toon verzucht.
"Tieten?" vroeg hij, terwijl hij weer in de binnenspiegel van zijn auto keek.
De jongste veegde over het scherm van zijn telefoon.
"Jup."
"Mega groot," vulde Tim aan. "Meloenen." Hij hield zijn handen voor zijn borstkas met een brede grijns op zijn gezicht.
Tim gierde van het lachen.
Tot zijn schaamte merkte hij dat zijn interesse was gewekt. Hoe oud zou ze nu zijn, die Amélie? Ouder dan zestien leek hem onmogelijk.
"De vorige keer al," ging Tim door, terwijl zijn vinger stil hield op het scherm van zijn telefoon.
"De vorige keer?" vroeg hij, terwijl hij de afslag richting de veerpont nam.
"Vorige keer had ze ook al iets."
En plots wist hij het zich weer te herinneren. Hoe had hij het kunnen vergeten?
De destijds tien- of elfjarige Amélie was er bij het vorige familieweekend ook bij geweest. En nu herinnerde hij zich weer hoe het meisje de helft van het weekend een net iets te los truitje had gedragen. Een truitje waardoor hij twee puntige tepeltjes had zien prikken als ze rechtop stond, maar dat tijdens het spelen of voorover buigen dusdanig ver open hing dat iedereen naar binnen kon kijken.
Niet dat ze veel had gehad – het waren twee spits toelopende heuveltjes geweest, afgetopt met strakgespannen roze tepeltjes.
Het meisje zelf was zich in al haar onschuld kennelijk nergens van bewust geweest, maar de jongens was het kennelijk al opgevallen. Of in ieder geval de oudste van de twee. En achteraf realiseerde hij zich dat het hem ook niet was ontgaan.



~



"Hé," zei hij bemoedigend, terwijl hij haar informeel aanstootte met zijn elleboog, "ik vroeger ook!"
Half ongelovig keek ze naar hem op. Hij merkte dat ze niet kon geloven dat hij ooit een leeftijd had gehad waarop hij gepest werd. Maar hij knikte dat het echt zo was, waarop ze een serieus gezicht trok en voor zich uit staarde, alsof ze na moest denken over zijn bekentenis.
De zee kwam in zicht.
"Waarmee?" vroeg ze op enig moment zacht.
Hij groef in zijn geheugen en fabriceerde enkele gekunstelde herinneringen.
"Mijn kleren," antwoordde hij toen. "Mijn kleren. Ik had echt super lelijke kleren. En heel goedkoop."
Ze onderdrukte een glimlachje.
"Oh en ik had een bril. Maar dan ook wel echt een mega lelijke."
Ze kon het glimlachje nauwelijks nog onderdrukken.
"No way..."
"Yes way."
"Met van die..." ze keek hem aan en met een brede grijns tekende ze cirkels rond haar ogen. Onmiddellijk besefte ze dat ze misschien te vrolijk en uitgelaten had gereageerd en stopte met praten.
"Ja, met van die ronde jampotglazen," zei hij preciezer.
Ze lachte voorzichtig en keek voor zich uit.
"Wauw."
"Wauw? Ga jij er nog een schepje bovenop doen?"
Ze gniffelde.
"En jij?" vroeg hij.
Het jonge meisje zweeg.
"Of moet ik raden?"
Ze haalde haar schouders op.
Het leek hem kies om eerst een aantal zaken te raden die het hem per definitie niet leken, omdat het direct juist raden van het mikpunt van de pesterijen haar het idee zou kunnen geven dat het hout sneed. Dus begon hij.
"Je haar?"
Ze schudde haar knappe hoofdje.
"Hobbies?"
"Wat? Nee..."
Hij wachtte even.
"Dit kan het niet zijn, want je draagt juist hele mooie kleren... Maar heeft het toch daar iets mee te maken?"
Ze haalde haar ranke schouders op.
"Misschien..."
"Echt waar?"
Ze rolde met haar ogen.
"Is er nog meer?"
"Jup."
"Wat dan?"
Ze schudde haar hoofd.
"Laat maar."



~



In de ruime vakantievilla die onderdak kon bieden aan liefst twintig personen was het hem onmiddellijk duidelijk geweest waar de jongenspraat in de auto over was gegaan.
Hij had het gezien toen hij zijn zus en zwager vanachter de vitrages had gadegeslagen terwijl ze hun donkere stationwagon uitlaadden. Of preciezer nog – toen de achterportieren open gingen en hun beider meiden uitstapten. Eerst Eva, de jongste van de twee, die in haar witte topje en korte spijkerbroekje van de achterbank wipte, op haar voeten landde, en daarna haar vier jaar oudere zusje in een wit zomerjurkje. Hij had er zijn ogen niet van af kunnen houden, terwijl ze haar ouders hielp met uitladen.
Een dun en breekbaar, bijna kinderlijk lijfje, maar dan met twee kogelronde, vooruitstekende borsten.
Het was geen uitdagend jurkje en het had weinig decolleté, maar zelfs dan nog waren haar borsten brutaal en bijna opdringerig aanwezig. Zeker in vergelijking met haar minne taille en platte middel.
Het contrast met haar gave, engelachtige gezichtje kon haast niet groter.
Ze had verlegen en ongemakkelijk om zich heen gekeken, terwijl ze de weekendtassen overnam van haar vader en die met een uiterste krachtsinspanning richting de voordeur van de vakantievilla torste.
"Hai," had ze hem onzeker begroet, terwijl ze de laatste tas van haar schouder op de bank liet glijden. Ze had hem amper aangegeken en had een kleur gekregen nog vóór hij haar had kunnen teruggroeten. Haar zusje stoof ook de kamer binnen en dook op de bank, naast de weekendtas, haar voeten op het zitdeel.
"Eva!" siste de rondborstige puber, haar stem doordrengt met plaatsvervangende schaamte.
De jongste haalde haar voeten van de bank, terwijl hij een stap naar voren deed, zijn linkerhand op Amélie haar rechter bovenarm legde en zijn andere arm om haar heen sloeg.
"Amélie," zuchtte hij. "Wauw, lang niet gezien zeg!"
Hij drukte haar tegen zich aan, hield haar met gestrekte armen van zich af en omhelsde haar nogmaals. Ze kruiste haar armen ongemakkelijk voor haar lichaam en glimlachte naar de grond. Haar vingers streken een lok achter haar oorschelp.
Het volgende moment verschenen haar ouders in de deuropening. Zijn zwager legde zijn hand stevig in de nek van het meisje en duwde haar in zijn richting.
"Zeg eens iets tegen je oom," had haar vader vermanend verzucht en rolde met zijn ogen.
"Heb ik al..." begon de rossig blonde puber, maar alvorens ze haar zin af kon maken, gaf hij met zijn hand in haar nek een sjor, waardoor haar fijne lichaam schudde.
"Geen gemaar," had de man gesist, waarna die verontschuldigend naar hem keek.
Verlegen bijtend op haar onderlip stak het meisje haar hand naar hem uit. Hij knipoogde naar haar en gaf haar nog eens een knuffel, alsof dat niet zojuist al was gebeurd.
Zijn zwager schudde het hoofd en zuchtte diep.
"Zo verlegen," bromde de man.
Met zijn nichtje nog tegen zich aan gedrukt, hoorde hij haar stemmetje.
"Pap..."
Het klonk bijna smekend en hij kon de vibratie van haar kleine borstkas voelen. Hij kneep zachtjes in haar dunne bovenarm en drukte haar bij wijze van steun tegen zich aan. En heel even meende hij dat de verkrampte tiener zich ontspande.



~



"Wil je er echt niet over praten?" vroeg hij, terwijl zijn blik de horizon af speurde. Het strand was verlaten. Op volle zee voer een containerschip.
Ze zweeg, stak haar arm uit en wees enkele tientallen meters verder op het strand.
"Kijk," zei ze, in een poging het verloop van het gesprek te verleggen. "Daar."
Zijn blik volgde haar vinger naar een geel bord dat op twee palen in het losse zand was geplaatst.

Naaktstrand vanaf hier.
Hier nur FKK.

Ze sloeg een hand voor haar ogen en vouwde haar andere arm rond haar middel. Ze gniffelde opgelaten.
"Daarom," stamelde ze zacht, "daarom herkende ik het."
Hij keek haar vragend aan.
"Hmm?"
"Hier gingen we vroeger naartoe," verduidelijkte ze.
"Wie?" vroeg hij.
"Wij. Ik bedoel... papa, mama en mijn zusje."
Hij trok zijn wenkbrauwen op.
"Werkelijk?"
"Hmm."
Hij keek even indringend naar het bord en draaide daarna zijn hoofd theatraal richting zijn nichtje.
"Wèrkelijk?" herhaalde hij op bijna overdreven toon.
Ze kreeg weer een kleurtje, sloeg haar oogleden neer en giechelde iets ongemakkelijk. Toch leek er ook oprecht vermaak in door te klinken. Hij vermoedde vanwege het feit dat ze er in geslaagd was de aandacht af te leiden van het pestgesprek en vanwege het feit dat hij oprecht verbaasd leek.
"Hoe lang is vroeger dan wel niet geleden?"
Ze zette haar wijsvinger tegen haar wang en rolde haar ogen richting blauwrode lucht. Ze dacht na.
"Ik denk tot ik... twaalf was? Ofzo? Toen stopten we."
Hij zette grote ogen op.
"Dat is niet zo heel vroeger."
Ze knikte onverschillig.
"Waarom nu niet meer?" vroeg hij.
Ze glimlachte op een manier die suggereerde dat hij het antwoord op de vraag wist.
"Het is raar," antwoordde ze.
"Vind je dat?"
Ze trok haar wenkbrauwen en schouders gelijktijdig op.
"Hoor je vaker, hoor," zei hij, terwijl hij keek naar het gele bord, en daarna naar zijn nichtje. "Zeker op een bepaalde leeftijd."
"Eva had dat niet," verwees het meisje naar haar zusje.
Hij schudde zijn hoofd.
"Die is ook jaren jonger."
Ze knikte dat hij gelijk had.
Een moment van stilte.
"Schaamde je je?"
Ze haalde diep adem en maakte aanstalten om weer te gaan lopen. Hij pakte haar pols en hield haar tegen.
"Wacht even," zei hij.
Ze keek hem aan, voor het eerst direct. Ze had grote, diepblauwe ogen. Haar blik was op haar hoede, maar tegelijk op een bepaalde manier verkennend.
"Schaamde je je, op het naaktstrand. Toen?"
Ze hield zijn blik enkele ogenblikken vast en wendde die toen af.
"Misschien. In het begin niet. Maar op een gegeven moment..."
"Op een gegeven moment," herhaalde hij.
Ze haalde haar schouders op. Hij wachtte even, maar liet haar pols niet los.
"Ik denk dat ik één van de dingen ken die je dwarszit, Amelie."
Haar dunne arm verstarde.
Hij keek haar aan, maar zij keek nog niet terug.
"Mag ik raden?"
Haar diepblauwe ogen flitsten langs zijn lichaam, zijn gezicht en toen weer naar opzij.
Ze haalde haar schouders op.
Hij bleef haar dunne polsje omklemmen, terwijl hij naar woorden zocht.
"Ik denk dat je onzeker bent over je lichaam," zei hij zacht, alsof iemand hen zou kunnen horen.
Het meisje bewoog niet.
"En ik denk dat ik dat al merkte in het vakantiehuis."



~



Al tijdens het tweede familiediner in de vakantievilla in de duinen was de pikorde van de jongste generatie bepaald.
Het hoogste woord werd gevoerd door zijn jongens, maar ook Eva kon zich laten gelden. Daarachter werd een strijd gevoerd tussen Lise, Benthe, Simon, een andere Tim en Noëlle. En de meest stille van het stel was zonder twijfel Amélie geweest.
De medogenloosheid van kinderen was ook hier merkbaar voor degene die er oog voor had. En van het gezelschap van het familieweekend, leken weinig van de ouders er oog voor te hebben.
De tikjes op de schouders van het meisje werden genegeerd, net als het gegniffel als ze er op reageerde door om te kijken. Als haar de pas werd afgesneden, of er ten koste van haar werd voorgedrongen, was er niemand die ingreep of voor haar opkwam. En zelf deed ze dat al helemaal niet. Maar het meest schrijnend – en tegelijk begrijpelijk – was het als de jongens in haar oor fluisterden.
"Meloenen."
"Tietuh."
"Oeleboele."
Het leek hem onmogelijk dat hij de enige was die het mee kreeg. Het bevreemdde hem dat niemand aandacht schonk aan de dynamiek in de groep. En hoe méér het meisje haar best deed om te doen alsof zij het ook niet hoorde, hoe nadrukkelijker de jongens de grens opzochten.
Ook hij greep niet in.
Hij hield zichzelf voor dat het niet zijn taak was om alle kinderen terecht te wijzen, maar stiekem vond hij de fixatie op de tienerborsten van het meisje ergens wel spannend. Vanaf de zijlijn deed hij mee, zonder iets te zeggen. Met blikken, met het oogluikend toestaan.
Zelfs toen één van de andere neefjes een ruk had gegeven aan het licht-lila topje van het geplaagde meisje en het textiel had gekraakt en een dieproze behacup deels zichtbaar was geweest, had hij net als iedereen gezwegen. In eerste instantie.
Met een uithaal van haar elleboog had Amelie de graaiende hand van het joch los geslagen.
"Amélie!" had haar vader verontwaardigd geroepen, en hij was opgesprongen.
Dat was het moment geweest waarop hij uiteindelijk toch zijn stoel terug had geschoven en half op was gestaan.
"Hé!" had hij geroepen, luider dan de vader van het meisje zoeven. "Kappen nou."
Heel even had zijn nichtje schichtig zijn kant op gekeken. Misschien had ze gedacht dat hij het ook tegen haar had gehad.
Met een kop als een boei en waterige ogen stoof het meisje de kamer uit.



~



"Ik ga je zeggen wat ik denk, Amélie, wat ik echt denk," sprak hij net hard genoeg om boven het ruisen van de zee uit te komen. "Niet om je te beledigen. Ik zou je nooit beledigen. Ik zeg het, omdat ik denk dat het kan helpen als het wordt uitgesproken. Ik denk echt dat je dat kan helpen."
Haar ogen keken hem angstig aan, wetende dat haar verborgen gedachten mogelijk pijnlijk blootgelegd zouden worden.
"Ik denk dat je onzeker bent over je lichaam, Amelie. En laat ik daar meteen aan toevoegen dat je lichaam prachtig is."
Hij hield even in.
"Ik weet niet wat het is waar je onzeker over bent," ging hij zachtjes verder. De woorden leken vanzelf te komen nu. "Maar ik weet wel dat meiden van jouw leeftijd altijd iets vinden waar ze zichzelf onzeker over kunnen maken. Altijd. Daarin ben jij niet bijzonder, Amélie. Waar jij wèl bijzonder in bent, is in het feit dat jij – in tegenstelling tot sommige andere meiden – werkelijk waar niets hebt om je voor te schamen."
De angst in haar diepblauwe ogen vermengde zich met een flintertje ongeloof. Hij haalde adem.
"Ik zeg dit, omdat ik denk dat het belangrijk is dat je het hoort van iemand die er geen enkel belang bij heeft om het te zeggen. Iemand zoals ik. Ik denk dat het belangrijk is om te weten dat je prachtig bent, oké?"
Hij pakte haar beet bij haar beide dunne bovenarmen. Hij schudde haar bijna door elkaar om tot haar door te dringen.
"Je hebt schitterend haar," mompelde hij, terwijl hij met zijn rechterhand over haar knappe koppie streelde.
"Je hebt een ongelooflijk mooi gezichtje," ging hij verder, terwijl hij met de achterkant van zijn wijs- en middelvinger langs haar want streek.
"Je hebt prachtige schouders."
En langzaam merkte hij hoe hij het spannend begon te vinden om haar lichaam zo te beoordelen. Zeker nu hij wist wat er nog beoordeeld zou moeten gaan worden. Hij zou niets over kunnen slaan, want juist door bepaalde lichaamsdelen niet te benoemen, zou daar twijfel over kunnen ontstaan. Hij zou alles gaan benoemen. Hij móést alles gaan benoemen. Maar het moest zo gewoon mogelijk klinken. Volkomen casual.
"Je hebt geweldige armen," continueerde hij, terwijl hij langs haar bovenarmpjes wreef alsof hij haar moest opwarmen.
"En – ik mag het misschien helemaal niet zeggen, maar ik doe het toch – je hebt onwaarschijnlijk mooie borsten."
Daar. Het hoge woord was er uit.
Zijn nichtje wendde haar blik af en slikte. Ze werd rood.
Hij pakte haar armen steviger beet.
"Hé," haalde hij haar weer bij de les. "Hé, ik heb het idee dat je je daar méér druk over maakt dan over de rest. Over je borsten. Klopt dat?"
Ze zweeg even en haalde daarna haar schouders op.
"Klopt dat?" vroeg hij nog eens.
Amélie haalde haar rechter schoudertje op en knikte met haar hoofd. Het leek een bevestiging.
Hij drukte haar tegen zich aan en streelde haar rug.
"Meisje toch," mompelde hij, terwijl hij haar tegen zich aan bleef drukken.
Even keek hij om zich heen. De zon stond nog lager en het zou niet heel lang meer duren voor die aan de horzion de zee zou raken. Niemand in de wijde omtrek.
Hij pakte haar bovenarmen weer beet en hield haar voor zich uit.
"Waarom toch in vredesnaam?" proestte hij vol theatraal ongeloof, terwijl hij zijn blik met zelfgecreëerde legitimiteit op haar kogelronde borsten in het lila truitje liet rusten.
Hij voelde zich niet langer de oom die belangeloos zelfvertrouwen kon schenken aan deze tiener, als hij dat al ooit was geweest. Nee, dat was hij allang niet meer. En hij genoot hoe langer hoe meer van zijn dubbelrol.
Hij zocht oogcontact en zag dat haar ogen waterig waren, maar toen ze haar blik even oprichtte en hem kort aankeek, waren angst en ongeloof deels weggespoeld en vervangen door verwarring en verbetenheid. Een moeilijk te plaatsen emotie.
Daarop volgde een bepalend moment. Een waarop ze de deur op een kier kon zetten, of waarop ze hem voor eeuwig van zich af kon duwen.
Het moment waarop hij verder ging met zijn betoog.
Hij liet haar rechterarmpje los en bracht de achterkant van zijn vingers naar het truitje.
"Zulke prachtige borsten," zei hij zacht, terwijl zijn vingers kort en nauwelijks voelbaar langs de ronding van haar rechterborst streken. Hij voelde de cup van de tienerbeha door het stof van het lila topje.
"Zo prachtig."



~



Ze was de kamer uitgestoven en de trap op gehold. In de badkamer op de eerste verdieping had ze haar kleine, roze toilettas van de rand van het ligbad gegrist en deze in de wastafel gegooid.
Ze had naar zichzelf gekeken in de spiegel. Tranen in haar ogen. Ze wapperde met haar handen om te voorkomen dat haar oogschaduw zou uitlopen, waarna ze met trillende handen in het toilettasje graaide.
Haar lipgloss was bijna op, maar het bleek nog net voldoende om haar lippen te doen.
Lukraak bracht ze wat foundation aan. Vluchtig en snel. Het mocht niet lang duren.
Ze keek naar zichzelf in de spiegel. Haar zelfvertrouwen smolt, en precies tegenovergesteld daaraan nam haar vastberadenheid toe.
Ze wist niet of het woede was, wraakzucht, frustratie of een kansloze manier om mee te tellen en gezien te worden, maar ze had zich vastgebeten in dit idee.
Flarden van herinneringen aan het vorige familieweekend. Aan de opmerkingen van haar neefjes over haar truitje haar ontluikende tepeltjes die daar doorheen hadden geprikt. De inkijk die ze kennelijk het hele weekend had gehad. Het had er allemaal toe geleid dat ze de volgende zomer niet eens meer naar het naaktstrand had gedurfd met haar ouders.
Maar hij had niets gezegd. Terwijl ze zeker had geweten dat hij gekeken had. Hij had het gezien, en niets gezegd. Hij had haar niet belachelijk gemaakt. Hij had niet gelachen.
En nu, nu vanavond die rotjochies aan haar kleren hadden gehangen tot op het punt dat ze er bijna uit was gescheurd, was hij de enige geweest die iets had geroepen. Hij was de enige die het iets kon schelen. De enige die het goede met haar voor had.
Ze hoorde bij hem. Aan hem was ze loyaal.
Nog één keer keek ze in de spiegel. Ze moest het er maar mee doen.
Zenuwachtig en volledig gespannen gooide ze alle meisjesmake-up in haar kleine toilettas, smeet die in de hoek van de badkamer en stormde de trap weer af.

Ze had de deur van de woonkamer open gegooid en had voorover gehangen in de deuropening, haar beide handen tegen de deurposten.
"Ik hoef niks meer met jullie te maken te hebben!" had ze met overslaande stem gegild. Het klonk nog beter dat het in gedachten had geklonken.
Ze hield haar adem in in een poging om er tranen uit te persen, en waarempel leek het heel even te lukken.
"Hij is de enige die normaal kan doen!" had ze puberaal meisjesachtig gepiept, terwijl ze driftig had gewezen in zijn richting.
En daarna smeet ze de deur dicht.



~



Slechts voor een fractie van een moment hadden zijn vingerkootjes langs het gladde textiel gestreken. Een marginale beweging, maar een onwaarschijnlijk gewaagde stap. Als hij al het recht had om haar ergens aan te raken, dan niet daar. Absoluut niet daar. En als ze een vrouw was geweest, was dat al erg genoeg, maar dit was een meisje, amper meer dan een kind.
Zijn brein ratelde.
Het was een compliment geweest. Het was bedoeld om haar te helpen. Het moest haar zelfvertrouwen geven. Het was enkel een stukje stof. Het had net zo goed een vergissing kunnen zijn geweest, een onbedoelde aanraking.
Maar het was geen vergissing en het was niet onbedoeld. Hij had er heel gericht op aangestuurd om te kunnen praten over haar borsten. Hij had de borsten van een zestienjarige tot gespreksonderwerp gemaakt, terwijl hij met haar over een verlaten strand slenterde.
Zijn gebrek aan zelfbeheersing beangstigde hem, en het beangstigde hem nog meer dat hij voelde dat hij er in toenemende mate van genoot.
Misschien moest hij zich uit de voeten maken. Maar hoe vreemd zou dat zijn? Halverwege het gesprek, zomaar vertrekken. Of moest hij voorstellen om terug te lopen. Hij kon zeggen dat het donker begon te worden, daar was niets aan gelogen.
Maar aan de andere kant...
Hij was nu al zeker dertig seconden rondjes aan het draaien in zijn hoofd, en er was nog geen reactie gekomen. Geen terechtwijzing, geen verontwaardigd kirretje. Was er ruimte? Was er ruimte om het nog een keer te doen? Nog één keer? Eén complimentje? Het zou haar vast goed doen, toch? Was dat niet wat hij wilde? Was het hem daar niet om te doen geweest?
Wás het hem daar om te doen geweest...?
Hij keek naar haar. Haar knappe hoofdje was naar opzij gedraaid. Ze keek naar de verte. Haar blote schoudertjes glommen in de zon. Leken haar borsten nu nog groter dan zojuist? Of duwde ze haar borst iets naar voren?
Goeie genade, hij begon zich zaken in te beelden. Zijn fantasie nam een loopje met hem.
Vervloekt, ze is je nichtje. Een puber. Van de leeftijd van je eigen zoons. Je weet maar al te goed hoe kinderlijk en slungelig zíj zijn. Dat het lichaam van dit kind toevallig vroegtijdig zulke grote borsten heeft ontwikkeld, maakt haar nog niet meer rijp of volwassen dan de jongens die hij zelf had meegebracht.
Maar ze had niets gezegd. Ze waren alleen.
Dan kon hij het toch nog één laatste keer doen? Eén complimentje.
Als ze dan geschrokken zou reageren, zou hij dan niet altijd nog kunnen doen alsof het een vergissing was? De eerste keer had ze misschien niet eens in de gaten gehad. Misschien telde die wel niet.
Misschien kon het nog wel een keer.



~



Ze voelde haar hartslag in haar hals en had moeite om haar ademhaling onder controle te houden. Haar handen werden klam. Hij mocht het niet merken. Hij mocht niets merken.
Het kostte haar zo veel energie om ogenschijnlijk kalm te lijken dat het haar voor de rest leek te verlammen. Haar voornemen was geweest om haar schroom en verlegenheid van zich af te schudden als hij haar zou volgen. Maar nu wás hij haar gevolgd, na haar dramatische aftocht uit het vakantiehuisje, en was ze verschrompeld tot de meest verlegen, meest zelfbewuste versie van zichzelf ooit.
Ze had ideëen gehad, plannetjes en fantasieën. Maar stuk voor stuk, met iedere stap door de duinen, waren de plannetjes afgekalfd. Waren ze uitgekleed, afgezwakt en aangepast. Tot ze zichzelf toestemming gaf om het ene na het andere plan los te laten, omdat er nog een alternatief was.
Maar toen ze de laatste duinenrij achter zich hadden gelaten, waren al haar plannetjes op.
En nu voelde ze zich een zielig kind op het strand met een volwassen man die groter en ouder leek dan ooit.
Wat deed ze hier nog met hem. En belangrijker nog – wat deed hij hier met haar? Waarom besteedde hij nog tijd aan haar? Ze voelde zich een last. Ze had het vakantiehuisje verlaten met de nodige dramatiek. Het was echt nodig geweest – ze was emotioneel uitgebarsten, maar hij had de moeite genomen om achter haar aan te komen. Alleen hij. En wat had ze hem vervolgens geboden? Niets.
Ze was te verlegen geweest om fatsoenlijk met hem te praten. Te gegeneerd om normaal te kunnen doen. En op dit punt kon ze zelfs nauwelijks nog haar ademhaling controleren of het ene been voor het andere zetten zonder dat ze zichtbaar trilden.
Haar knieën werden week.

Het bord naaktstrand was een reddingsboei geweest. Ze had daadwerkelijk iets in kunnen brengen. Iets om over te praten. Maar kort daarna was ze weer dichtgeklapt en hij had haar vervolgens ook nog eens beloond met de liefste aandacht die ze ooit had ontvangen. Hij had echt – maar dan ook écht – zijn best gedaan om zich in haar schoenen te verplaatsen. Hij had haar proberen te begrijpen en bovenal had hij geprobeerd om haar een hart onder de riem te steken.
Hij deed zo zijn best. De liefste oom ooit. Een beetje vreemd, maar pure goedheid. En zij had hem niets te bieden. Ze had zijn avond misschien wel verpest. Hij was ook vast liever bij de rest van de familie geweest, maar in plaats daarvan slenterde hij over het strand met een meisje van zestien.
Hij had haar complimentjes gegeven. Lieve, gemeende complimentjes.
Ze was bang geweest dat hij zaken over zou slaan die haar onzeker maakten aan haar lichaam. Maar hij had het zelfs aangedurfd om te zeggen dat haar borsten – van welke het formaat soms de aanleiding vormde voor plagerijen en pesterijen – er mochten zijn. Hij was het niet uit de weg gegaan, hoewel het vast niet makkelijk was voor een man om dat ter sprake te brengen.
Hij was een luisterend oor en een steun en toeverlaat, ook al had ze deze man slechts een paar keer in haar leven gezien.
Ze was hem eindeloos dankbaar. Eindelijk iemand die haar hoorde. Iemand die naar haar luisterde, die haar zag. Iemand die haar voor vol rekende.
Hoe kon ze hem ooit dankbaarheid betuigen? Het voelde alsof ze een eindeloze schuld had in te lossen. Alsof ze voor eeuwig bij hem in het krijt stond. Ze wilde op haar knieën vallen van dankbaarheid, maar dat zou stom en theatraal zijn. Bovendien zou het geen werkelijk bedankje zijn. Wat heeft hij er ten slotte aan als ze op haar knieën zou zakken om vervolgens weer op te staan?
Ze wilde hem bedanken. Ze móést hem bedanken. Ze wilde het, en ze was het aan hem verplicht. Ze moest iets verzinnen. Het moest nu. Het had al veel te lang geduurd. Ze had veel te veel van zijn tijd verspild. Een idee. Een bedankje. Iets voor haar oom. Wat dan?
Zijn vingertoppen raakten per ongeluk haar topje. Een schok ging door haar lichaam.
Een vergissing, maar hij complimenteerde haar opnieuw met haar borsten. Ze kon wel huilen van dankbaarheid. En toen wist ze het.
"Wacht," zei ze.



~



Een schok trok van zijn nek naar zijn grote tenen toen ze het zei.
Hij had amper nog haar topje aangeraakt, amper zijn vingers langs de ronding van wederom haar rechter borst gestreken, toen het meisje iets leek op te veren.
"Wacht," had ze zachtjes gezegd. Haar stem was gebroken, en ze moest direct haar keel schrapen.
Hij was te ver gegaan. Hij had haar alarmbellen geactiveerd. Ongelooflijke stomkop die hij was. Wat nu? Wat nu in vredesnaam. Zo veel op het spel zetten voor het aanraken van een stukje stof.
"Wacht," zei ze nog een keer onhandig, iets zachter nu. Het was bijna een zucht.
Hij hapte naar adem, vol medelijden met zijn nichtje enerzijds, en vol zelfmedelijden anderzijds. Dom dom dom.
Ze had het woord nog nauwelijks uitgesproken of haar rechterhand gleed over haar dunne linker bovenarm richting haar schoudertje.
"Eh," hoorde hij haar binnensmonds mompelen, nauwelijks hoorbaar en ze schudde haar hoofd. Ze werd nog roder dan ze even ervoor was geweest. Keek in zijn richting, maar haar blik kwam niet hoger dan zijn borst.
Hij wilde zich verontschuldigen, beweren dat het een ongelukkige aanraking was geweest, zeggen dat hij er niets mee bedoeld had, haar smeken om het ook vooral zo te behandelen. Maar er kwamen geen woorden, omdat hij ergens nog hoopte dat het allemaal mee zou vallen. Verontschuldigen was schuld bekennen. Hij verdronk in twijfels en gedachten.
Vervolgens knikte ze richting zijn navel.
"Oke," fluisterde ze zo zacht dat het enkel voor haarzelf bedoeld kon zijn. En nu zag hij haar fijne handjes richting haar navel gaan.
Zijn hart maakte een sprongetje toen hij zag hoe ze met haar vingers onder het lichtpaarse topje ging en het met een bijna groteske beweging omhoog sjorde.



~



Ze had niet nagedacht toen ze haar handen naar beneden had gebracht.
Ze had wel zorgen gevoeld, gejaagdheid, onzekerheid en tegelijk vastberadenheid. Een onmogelijke cocktail waaruit geen andere vlucht mogelijk was dan die naar voren. Handelen. Ze moest iets doen. Ze was het aan hem verschuldigd.
En ze deed hetgeen het minst zinnig leek. Het minst bij haar paste, het minst logisch was. Een absolute onmogelijkheid. Een sprong in het diepe. Alsof iemand de controle over haar handen had overgenomen en zij enkel kon afwachten wat er ging gebeuren.
Haar vingers gingen onder de zoom van de onderkant van haar topje. Ze schoof het omhoog en voelde haar vingers de beugels van haar roze beha raken. Ook daar glipten haar vingers onderdoor en met een hartslag van tegen de tweehonderd en knikkende knieën trok ze het truitje omhoog. In één ruk. Het moest ineens. Ze mocht nu niet twijfelen, dit was niet het moment om af te gaan. Voor eens in haar leven moest ze doortastend zijn. Slechts een enkele beweging.
Ze voelde hoe het opwaarts schuivende strakke truitje en de nog strakkere beha haar borsten eerst samendrukten en toen omhoog duwden. Tot een oogwenk later eerst haar linkerborst tevoorschijn buitelde en daarna haar rechter, die nog heel even bleef hangen ter hoogte van haar tepel.
Strak keek ze voor zich uit. Enkele doodstille ogenblikken voelde ze hoe haar borsten schudden – nee trilden – door de bruuske ontbloting. Ze probeerde nergens aan te denken.
Doodse stilte, geen gedachten.
En toen drong alles weer tot haar door.
Het donderende geraas van de golven van de zee, de brandende warmte van de ondergaande zon, de schreeuw van een meeuw, het warme zomerbriesje in haar oor, de verdwaalde lok die voor haar oog danste. En de realisatie dat ze net haar topje en beha omhoog had getrokken ten overstaan van haar oom. Een man die ze al zestien jaar kende, waarvan zes jaar bewust en nul dagen werkelijk goed. Een man van misschien wel vijftig, of toch bijna.
En hij had gezwegen.
Een oorverdovende stilte was haar ten deel gevallen. Waarom een stilte?
Was niet alles beter geweest dan dat? Het had niet uitgemaakt of hij een gat in de lucht had gesprongen, haar had bedekt en streng had toegesproken of had uitgelachen – dat was allemaal acceptabel geweest. Maar waarom was hij stil? Waarom waarom waarom?
Ze vrat zichzelf op, kon wel door de grond zakken. Haar handen, die nog altijd haar topje omhoog hielden, begonnen te trillen en het kon haast niet anders dan dat het zichtbaar werd. Misschien deden haar borsten wel mee.
Goeie genade, en zij stond daar maar. Met haar borsten bloot. Enkele oogwenken geleden misschien nog wel met een herwonnen trots over haar volwassen keuze, deze sprong in het diepe. Maar hij had niet gereageerd. Hij had niets gezegd.
Zij stond hier haar borsten te etaleren – zo'n beetje het meest persoonlijke van haar hele lichaam – en hij zweeg maar.
Keek hij wel?
Haar blik flitste onzeker naar omhoog, naar zijn ogen.
Hij keek. Zijn ogen waren groot. Verbazing? Ontzetting?
Hoe lang had ze hem eigenlijk de tijd gegeven om te reageren? Hoe lang stond ze al zo?
Het voelde als minuten, maar kon het eigenlijk wel méér zijn geweest dan enkele seconden?
Begon ze nu, naast haar verstand, ook haar besef voor tijd te verliezen?
Ze bleef haar topje omhoog houden, verzamelde alle restjes eigenwaarde en zelfvertrouwen uit haar hele lichaam en richtte haar blik op hem.
Alsjeblieft, alsjeblieft, jammerde ze in gedachten. Haar lippen bewogen bijna onzichtbaar mee. Iets. Een reactie. Iets. Please!



~



Tijd leek stil te staan en zijn hoofd leek te tollen toen de kleine handen van het meisje haar topje omhoog begon te trekken. Ze leek er maar half bij te zijn, toen haar vingers kennelijk op de rand van haar beha stuitten, ze daar ook onder glipte en met een grove ruk de combinatie omhoog trok.
Kort daarna stuiterden haar blote borsten een voor een tevoorschijn.
Goeie genade.
Onwillekeurig kneep hij zijn handen tot vuisten. Hij voelde zijn vingernagels in zijn handpalen, terwijl de tienertieten van zijn zestienjarige nichtje kort schudden om vervolgens brutaal, kogelrond en fier vooruitstekend te blijven bungelen.
De stevigheid en gedrongenheid van haar grote puberborsten was zo onwaarschijnlijk dat die hem bijna schokte. Alsof er geen zwaartekracht bestond, wezen ze krachtig naar voren. Perfect rond en met een stevigheid die je zou verwachten bij tietjes ter grootte van appeltjes. Maar de hare waren... ja hoe groot eigenlijk? Het zou niet veel verschillen van haar knappe hoofdje. Maar dan perfect in haar lichtroze huidtint, met een wittere tekening waar normaal gesproken haar bikini zat.
Haar tepelhoven verschilden qua kleur weinig van de rest van haar borst, hooguit net iets donkerder roze, en haar tepeltjes waren nog relatief klein, alsof ze zich nog in een stadium bevonden tussen hoe ze ooit zouden worden en hoe ze ooit waren geweest.
Hij merkte dat zijn mond open hing. Hij hoorde zijn ademhaling.
Hier stond hij tegenover een meisje van amper zestien, een middelbare scholiere, een bakvis van de leeftijd van zijn oudste zoon, die hij gisteren in gedachten nog had bestempeld als slungelig, klungelig en kinderlijk. En ze had in al haar onschuld en onwetendheid haar topje omhoog getrokken. Ze had hem haar borsten getoond. En ze toonde ze nog steeds.
Een puber die te verlegen was om oogcontact te maken, maar op een of andere manier de keuze had gemaakt om zomaar ineens om dit te doen. Droomde hij soms?

Hij had enkele seconden sprakeloos naar haar gestaard. Eerst eenvoudigweg overdonderd, maar toen verlekkerd. Dit jonge ding. Wat ze ook had gedacht en waarom het haar ook een goed idee had geleken – ze had geen idee dat hij hier al voortdurend op had gehoopt. En misschien had hij er onbewust zelfs op aangestuurd ook.
Maar dit kon toch niet!
Hij keek om zich heen. Een verlaten strand.
Ze ontweek zijn blik nog altijd.
Nee toch niet. Nu keek ze even. Onzekerheid in haar smekende ogen. Wat wilde ze? Waarom deed ze dit? Wat gebeurde er toch allemaal? Ze wendde haar blik af.
Hij keek weer naar de perfecte ronding van eerst haar rechterborst, die flink op spanning stond en ietwat glom in het licht van de ondergaande zon. Een stukje niets, en daarna de krachtige ronding van haar linkerborst.
Ze wisselde ongemakkelijk van standbeen. Haar blote borsten trilden. En hij keek haar aan.
Ze keek terug. En bleef nu kijken.
Haar blik leek te smeken. Het was alsof hij wel iets móést zeggen. Ze wachtte. Ze wachtte op een reactie.
Natuurlijk. Hij kon haar hier niet zo laten staan met haar blote borsten. Dit meisje was al onzeker genoeg.
Maar wat kon hij toch zeggen? Hij was haar oom.
Hoe zou dit ooit onder de pet blijven? Wat voor verhaal zou dit worden? Hoe kon hij er voor zorgen dat dit tussen hen tweeën bleef?
Nog een keer keek hij naar haar tienertieten, die eenmaal – nauwelijks zichtbaar voor het blote oog – van links naar rechts schudden. Hij voelde zijn pik een sprongetje maken in zijn broek, dwars door alle zenuwen en spanningen heen.
"Wauw..." verzuchtte hij toen.
Een kleine fonkeling in haar ogen.
"Wauw," herhaalde hij, terwijl hij zijn hand voor zijn mond sloen en met zijn andere hand zijn elleboog ondersteunde.
"Wat een prachtige, geweldige... ongelooflijke borsten Amélie."
Dapper bleef de tiener haar truitje omhoog houden.
"Het zijn echt de mooiste borsten die ik... ooit... heb gezien."
Hij zag dat ze slikte en voor een fractie van een seconde leek er een glimlachje op haar knappe gezichtje te verschijnen, die ze direct weer liet verdwijnen.
"Hoe oud ben je eigenlijk ook alweer?" fluisterde hij, terwijl hij zijn handen tegen weerszijden van zijn hoofd legde en hoorbaar de adem uitblies.
"Zestien," antwoordde ze, precies op het moment dat hij ook "zestien, toch?" vroeg.
Hij moest ervan grinniken en zij ook, zachtjes, en haar tieten schudden zachtjes mee.
Hij had exact geweten hoe oud ze was. Daar was hij gisteren al achter gekomen. Maar op de een of andere manier wond het hem enorm op om het meisje het te laten uitspreken. Om het haar te laten zeggen, terwijl ze tegenover hem stond en haar truitje omhoog hield. Alsof hij nu pas volledig besefte hoe fout dit was. En wat hij er enorm mee bofte.
"Echt..." fluisterde hij, terwijl hij een eindje door zijn hurken ging en zijn handen op zijn knieën plaatste. "Prachtig hoor Amélie."
Hij probeerde het uit alle macht zo neutraal mogelijk te laten klinken. Of in ieder geval absoluut niet seksueel. Ze moest geloven dat hij haar borsten complimenteerde net zoals hij dat had gedaan bij haar haar, haar schouders, haar kleding.
Laat haar er alsjeblieft, alsjeblieft in trappen, dacht hij, terwijl hij voorovergebogen naar de blote borsten van de kleine tiener keek. Ogen als schoteltjes.
Hij voelde hoe zijn ballen en pik zich begonnen te roeren en met moeite onderdrukte hij een hijgende ademhaling.
Wat was hij een perverseling, een viezerik.
Zijn achtenveertig jarige lichaam, zijn achtenveertigjarige ballen en pik bereidden zich voor op iets waar hij nooit mee weg zou komen. Iets wat nooit zou kunnen gebeuren. Zijn ballen en pik van middelbare leeftijd, die al zo ongelooflijk veel hadden meegemaakt, bereidden zich seksueel voor op deze tiener.
De biologie van zijn lichaam en de ethiek van zijn brein konden niet verder uiteen lopen en hij moest zich nu snel herpakken. Maar waarom kon dit moment niet voor eeuwig duren? Waarom was er geen pauzeknop waar hij op kon drukken, zodat hij dit moment van zwakte van dit naïieve meisje voor eeuwig kon blijven beleven?
Hij moest stoppen, verantwoordelijk zijn. Hij moest haar tegen haarzelf beschermen – of tegen hem? Hij was degene die beter hoorde te weten. Zelfs nu zij ongevraagd haar borsten tevoorschijn had gehaald. Zij kwam net kijken. Wist zij veel wat ze hiermee teweeg kon brengen. Wist zij veel wat dit met een man deed.
Hij rechtte zijn rug weer, schraapte zijn keel. Wreef over zijn slapen en slikte. Slikte nogmaals. Kneep zijn ogen dicht en opende ze weer. Nog één keer keek hij naar het zestienjarige pubertje van nog niet eens een meter zestig dat hoopvol, twijfelachtig, verlegen en met smekende ogen haar borsten bleef tonen. Haar handen trilden.
"Super mooi," zei hij toen met schorre stem. "Maar kleed je alsjeblieft weer aan joh!"



~



De stamelende complimenten van haar oom hadden een bijna euforische roes opgewekt.
Wauw. Prachtig. Geweldig. Ongelooflijk. Elk woord had gevoeld als een gelukzalige douche. Een shot zelfvertrouwen, een bijna ontroerende scheut over haar ziel. Nog nooit had iemand zulke woorden gebruikt in relatie tot haar. Nog nooit.
Op een hele vreemde manier hield ze ongelooflijk veel van deze man, van haar oom, die ze amper beter kende dan iedere willekeurige vreemde. Op twee eenvoudige herinneringen na, waar ze zich als een reddingsboei aan vast klampte.
Met ieder woord van waardering idealiseerde ze hem verder, werd hij nog bijzonderder in haar gedachten.
Wanhopig verlangend naar méér bleef ze haar topje omhoog houden.
Kijk maar, dacht ze. Kijk maar. Ik laat ze zien zo lang je wil, maar stop niet met praten. En misschien wel voor een volle minuut stond ze daar op het verlaten strand. Een klein meisje van net zestien, haar borsten bloot. Voorzichtig trots met haar ellebogen in de lucht, terwijl een man van bijna vijftig voorover leunde om haar ronde tieten te bekijken.
Zo pervers als het werkelijk was, zo broodnodig was het voor haar. Dit moest gebeuren. Dit had ze nodig. Als dit was wat er nodig was om aandacht te krijgen, om waardering te krijgen, om gezien te worden, dan was dit wat ze zou doen.
Ze dacht niet eens na over zijn leeftijd, of waar ze eigenlijk mee bezig was. Ze dacht aan zijn waardering, aan zijn goedkeuring, aan zijn complimenten.

Maar net zo plots als hij zijn loftuitingen over haar had uitgestort, had hij zich ook weer opgericht. Hij had zijn keel geschraapt en haar opgedragen zich aan te kleden.
Ze was er verschrikkelijk van geschrokken, ook al had ze geen flauw idee hoe het anders had moeten lopen. Er was geen andere route geweest dan dit. Natuurlijk zei hij het. Maar het verbaasde haar dat hij het uit zichzelf zei.
Waren zijn complimenten dan misschien overdreven geweest? Want waarom was híj nu juist degene die haar vertelde zich aan te kleden? Was het niet logischer geweest als zij op een gegeven moment bijna verveeld had moeten vragen of hij niet een keer genoeg had gezien? Was dat misschien wat ze had verwacht?
De schok deed haar nog meer trillen dan ze al eerder deed. Haar kniëen knikten. Hij maakte er zelfs een opmerking over en ze schaamde zich.
Zwijgend had ze haar beha en truitje naar beneden getrokken. Zonder ook maar een idee te hebben wat te zeggen of te doen, had ze zichzelf weer bedekt. Het was een bezopen plan geweest. Gestoord. Wat had ze nu helemaal verwacht? Waar was ze in vredesnaam mee bezig?



~



Ze had haar topje zwijgend weer naar beneden gerold en ze leek bijna verdoofd toen ze allebei weer waren gaan slenteren. Er was geen conclusie geweest, geen afsluiting, geen bedankje of verklaring over wat er zojuist gebeurd was. Maar zijn hoofd tolde nog na, en zij leek dieper in gedachten verzonken dan ooit tevoren.
Innerlijk vochten verlangen en verstand een heftige strijd. Lust en fatsoen.
De richting waarin ze liepen, leidde niet terug naar het vakantiepark. Een overwinning van het verlangen.
Teruglopen had immers betekend dat ze begonnen achter te laten wat er daar op het strand was gebeurd. Het zou een onuitgesproken intentie zijn geweest om er van weg te blijven. En het had gevoeld alsof hij, door de wandeling nog iets te verlengen, de deur op een kier liet naar nét iets meer. Naar misschien nog héél even kijken. Of misschien wilde hij gewoon nog even genieten dat hij alleen kon zijn met dit meisje, dat zojuist bijna verdwaasd haar borsten had laten zien. Nog even genieten van het idee dat het nog één keer zou kunnen gebeuren, diep van binnen vrezend dat het voor eens en nooit meer was geweest.

Ze hadden langs de kustlijn geslenterd en er was weinig gesproken. Een keer had ze een geluidje gemaakt, bijna alsof ze iets had willen zeggen, maar ze had het ingeslikt en zwijgend waren ze verder gegaan.
Hij had gegluurd naar haar dunne, heerlijke tienerbenen, bloot tot waar het afgeknipte spijkerbroekje begon. Naar haar dunne, blote armen en telkens toch weer naar haar borsten, nu weer verhuld door haar lila topje. En hij had gemerkt hoe ongelooflijk opgewonden hij eigenlijk wel niet was geraakt van die ene simpele minuut.
Wat was hij een viezerik. Een enorme viespeuk. Een onverantwoordelijke, onvolwassen rotzak. Hij had maar een ding te doen en dat was zijn nichtje tegen zichzelf in bescherming nemen, maar zijn brein werkte toe naar het tegenovergestelde. Hij wilde iets anders, iets volstrekt anders. Hij wilde gebruik maken van de situatie, hij wilde méér.
Goede genade, hij wilde méér van een puber van zestien. Maar hij had het recht niet. Hij had absoluut het recht niet.
Maar hoe meer hij zich er van af probeerde te praten, hoe krapper zijn broek begon te zitten.
Rotzak.
Achter haar aan gaan onder het mom van emotionele steun, en nu dit.
Maar zíj was het toch geweest die zomaar haar borsten had laten zien? Ja natuurlijk was ze veel te jong, en natuurlijk was ze zijn nichtje en natuurlijk had hij een levensgrote verantwoordelijkheid als volwassene. Maar als ze ze zelf had laten zien... Ze was ook geen klein kind meer.
Hij voelde hoe zijn laatste beetje fatsoen en normbesef werd aangevreten nu hij het volstrekt onaanvaardbare probeerde te verantwoorden. Hij hield het bijna niet meer. Het was te bereikbaar, te dichtbij. De kans van slagen leek te groot.

Enkele stappen door het losse strandzand. Ze kwamen nu dichter bij de branding.
Hij had achter zicht gekeken, om hen heen. Niemand. Helemaal niemand. Wat hier gebeurde, gebeurde alleen hier. Niemand zou het weten.
En zelfs al zou het absoluut verkeerd vallen – Amélie was zestien. Zestien! Hij moest toch iets kunnen verzinnen om zich uit een netelige situatie te redden. Natuurlijk kon hij dat.
En nadat hij vervolgens nog enkele keren bijna neurotisch over zijn schouder had gekeken, was hij bijna zijwaarts gaan lopen, terwijl hij met bijna te groot enthousiasme de woorden sprak.
"Ik wil ze nog een keer zien."



~



Ze was bijna gestruikeld over haar eigen voeten en verslikte zich haast in haar speeksel toen haar oom zich half naar haar toe had gekeerd en de stilte had doorbroken.
"Ik wil ze nog een keer zien."
Ze was er van geschrokken, nu het ineens zo invasief en bijna dwingend klonk. Alsof ze het aan hem verplicht was. Een vanzelfsprekendheid bijna.
Minuten geleden had ze niets liever gehad dan dat hij langer zou hebben gekeken, maar nu ze weer aangekleed was en ze het initiatief was verloren, voelde het ineens volstrekt anders.
Eerder was het een manier geweest waarmee ze complimentjes had weten op te strijken. Een manier om zelfvertrouwen op te doen, en ergens misschien ook wel een wijze van bedanken.
Maar nu híj het vroeg, schokte het haar enorm, voelde het vreselijk serieus. En voelde het seksueel. Onmiddellijk had ze het idee dat haar oom opgewonden was, en dat beangstigde haar. Zo had ze het niet voorzien. Dit was niet de bedoeling geweest.
Ze besefte nu dat ze waarschijnlijk ontzettend dom was geweest, nu de man die ze zo slecht kende en in zo'n korte tijd zo vreselijk had opgehemeld in haar hoofd zijwaarts bleef wandelen en haar bleef bekijken.
"Laat ze nog eens zien," knikte hij zo vriendelijk hij maar kon. Maar het voelde niet perse vriendelijk meer. Ja, zijn lach was toegankelijk en uitnodigend – goedbedoelend. Maar in zijn ogen flakkerde egoïsme. Hebzucht. Wellust?
Het voelde echt, het voelde volwassen. Alsof ze plots werd gevraagd iets te doen waar ze nog nooit over had nagedacht. Waar ze niet aan toe was. Ze wist niet wat te zeggen en streek met beide handen fijne lokken van haar rossig blonde haar achter haar oorschelpen. Tot haar ergernis glimlachte ze verlegen, alsof ze het verzoek waardeerde.
"Hé," zei haar oom, "je wilt ze toch wel laten zien?"
Ze zag hoe hij verschillende keren om zich heen keek, richting de duinenrij waar ze een klein half uur geleden vandaan waren gekomen.
"Ze waren echt super mooi," vulde hij aan. "Daar wil ik ze nog eens zien."
Het compliment voelde nu minder gemeend dan voorheen. Waar het eerder echt had geleken, voelde het nu bijna als een manier om iets van haar gedaan te krijgen.
Ze had er niets mee bedoeld. Ze was ontzettend dom geweest. Niet nagedacht over de gevolgen, terwijl die misschien toch zo overduidelijk in het verschiet hadden gelegen. Ze voelde zich klemgezet.
Waar ze tot nu toe de blik van haar oom voortdurend had ontweken, flitste ze nu heel even langs zijn gezicht. Het egoïsme in zijn blik leek iets te zijn weggeëbd en er was enige twijfel voor in de plaats gekomen. Ze wendde haar blik verlegen af.
"Oh..." hoorde ze hem zeggen. "Oh, sorry."
En waar het egoïsme zojuist in zijn ogen had gelegen, was er geen spoortje van te ontdekken in zijn stemgeluid. Daarin hoorde ze nu diepgevoelde, oprechte spijt. Alsof hij zich realiseerde iets verschrikkelijks te hebben gezegd. En dat verwarde haar.
Plotseling was haar oom verworden van een bedreiging tot een kwetsbaar iemand. Ze voelde onmiddellijk medelijden, en zelfs een ongemak nu het leek alsof zij degene was die hem zo kwetsbaar had gemaakt. En in drie oogwenken ging ze van gespannen en op haar hoede naar smeltend van medelijden en zelfverwijten.
Wat gemeen dat ze hem zo verwarde. Juist hem.
In nog eens drie oogwenken bekroop haar het idee dat ze iets enorm goed te maken had.
Haar pubergedachten schoten alle kanten op, haar gevoelens deinden als de golven van de zee.
"Nee," zei ze toen zachtjes. De woorden waren vanzelf gekomen. "Nee – ik sorry."
Ze moest gniffelen om hoe kinderachtig het klonk. En zonder gedachten of gevoelens, zonder hem eerst aan te kijken, had ze nu de dunne bandjes van het topje en die van haar beha van haar schouders geschoven. Zonder een reactie af te wachten, trok ze het topje naar beneden.



~



Weer flikte dat dekselse tienermeisje het hem.
Heel even was hij volledig uit balans geweest, toen zijn aandringen om haar borsten nog eens te zien volledig verkeerd leek te vallen. Hij had met omdraaiende maag zijn excuses aangeboden, toen het sentiment plotsklaps volledig was omgeslagen en zíj degene werd die sorry zei.
Hij had er niets van begrepen toen ze had gelachen via haar wipneusje en in een vloeiende beweging haar topje naar beneden had getrokken en haar grote borsten opnieuw had ontbloot.
Ze was niet eens gestopt met lopen. Hij evenmin.
Ze liepen daar nog, bijna in de branding van de Noordzee. Zij min of meer recht vooruit, haar blik op oneindig, hij nog altijd half zijwaarts.
Haar naakte tienerborsten staken prachtig maar verlegen vooruit, terwijl hij naar ze keek. En keek, en keek.
En onbestaanbaar iets. Een ervaring die hij sinds zijn eigen tienerjaren niet meer voor mogelijk had gehouden. Een meisje van zestien. Een puber van de middelbare.
Haar kleine meisjestepeltjes priemden recht vooruit. Nee, misschien wezen ze zelfs een heel kleine beetje omhoog.
Zou hij de eerste zijn die ze bekijkt? Was hij, als achtenveertigjarige man, werkelijk de eerste die deze tienertieten en tienertepeltjes zag? Wat een rijkdom zou dat zijn. Wat een geweldig geheim. Hij wilde het haar eigenlijk vragen, maar deed het niet. Te confronterend.
En ze had ze gewoon voor de tweede keer laten zien. Op verzoek bijna. Ze had het zomaar opgevolgd.
Dat móést toch iets betekenen? Dan speelde er toch zeker méér in dat knappe meisjeskoppie? Was ze nieuwsgierig? Wilde ze verkennen? Hij kon zich niet voorstellen dat het haar om hem te doen was – alleen al vanwege zijn leeftijd. Maar wellicht was het puberale verkenningsdrift en was hij eenvoudig weg op het juiste moment op de juiste plaats geweest.
Nou, dan zou hij daar gebruik van maken ook. Overboord met al die moraliserende praatjes en gedachten. Weg met wenselijk gedrag en wat de maatschappij van hem zou hebben verlangd. Dit meisje liet ruimte voor méér. Als hij het handig zou spelen, zou het niet eens uit hoeven te komen. Er was helemaal niemand hier.
Wat een lichaam. Wat een lijfje.
Klein, dun, slank, breekbare taille, fragiele armpjes en fijne schoudertjes. En op dat mini-framepje waren dan twee kolossale borsten geplakt. Alsof ze de vleesgeworden natte droom van elke man als hij was. Bijna een freak of nature, maar dan op de meest positief mogelijke manier denkbaar.
Hij voelde dat hij nu werkelijk goed stijf begon te worden en sneed haar de pas af.



~



Plotseling stond hij vóór haar en was hij gestopt met wandelen.
Ze kon nog net voorkomen dat ze tegen hem aan liep.
Een ogenblik waar ze alleen tegenover elkaar stonden met niets anders dan de branding en de ondergaande zon. Ze voelde een spanning. Onbekend terrein. Misschien zelfs wel gevaarlijk gebied.
Het voelde kwetsbaar dat zij met blote borsten tegenover haar oom stond, terwijl hij al zijn kleren aan had. En toch ook weer niet. Op de een of andere manier voelde het als haar plek. Hoe het hoorde te zijn. Het was een zekere mate van onderdanigheid waar ze op een verrassende manier voldoening uit leek te halen. Het idee dat zij verplicht haar borsten liet zien aan een veel oudere man. Ze wist dat het niet hoorde, en tegelijk vergulde het haar dat hij haar in deze positie had gemanouvreerd.
Of had ze dat zelf gedaan?
"Maar toen zijn rechterhand plotseling omhoog was geschoten, hij zijn handpalm omhoog had gedraaid en deze onder haar linkerborst had gelegd, schokte de realiteit haad eens te meer.
Ongevraagd tilde hij met zijn vlakke hand haar blote tienerborst een klein eindje omhoog, alsof hij het gewicht ervan probeerde te bepalen. Haar hart sloeg drie slagen over en een onmiddellijke onrust maakte zich van haar meester. En toen zijn andere hand een kommetje vormde onder haar andere borst en hij ze om en om zachtjes omhoog duwde en weer liet zakken, kon ze niet anders dan aan de grond genageld blijven staan.
Hij zat aan haar!
Ze trok wit weg en haar wenkbrauwen gleden in smeekstand.
Ja natuurlijk zat hij aan haar. Wat had ze dan gedacht?
Maar hij had niets gevraagd. Ze had niets gewild.
Hij was bijna vijftig. Hij was haar oom.
Bijna vijftig.
Hij zat aan haar. Hij raakte haar borsten aan.
Wat gebeurde er?
Spannend. Veel te spannend. Overspoeld door veel te intense gevoelens.
Ze werd aangeraakt. Ze onderging het. Hij voelde aan haar borsten. Zachtjes kneep hij in de rechter. Ze liet hem begaan. Ze kon niet anders. Het voelde alsof ze niet anders kon.
En nu kneedde hij zacht in haar linker. Zijn hand was nauwelijks groot genoeg om haar hele borst te omvatten. Hij leek gebiologeerd door dat idee.
Haar borsten. Voor de eerste keer bloot. En meteen aangeraakt.
Maar haar oom! Waarom deed hij dit? Dit kon helemaal niet. Onbestaanbaar.
Ophouden. Please, ophouden nu.
Haar brein draaide overuren, maar haar lippen bleven stijf op elkaar.
Ophouden. Niet meer aanraken.
Niet ophouden.
Niet ophouden.
Tegenstrijdige gevoelens en gedachten spoelden over elkaar heen. Haar hartslag ging door het dak en haar schoudertjes begonnen zichtbaar te trillen. Ze wist dat ze blosjes op haar wangen had gekregen en vreesde dat er nu ook rode vlekken in haar hals zaten.
Ze voelde zich zo klein. Zo kwetsbaar. Ze had niets te zeggen, niets te willen. En het voelde zo bevreemdend goed. Zo goed dat ze niets anders kon doen dan deze oude, volwassen man haar gang te laten gaan. Een warme voldoening in haar onderbuik.
Waarom genoot ze? Wat was er veranderd? Wie was ze plotseling geworden?
Zelfs haar ademhaling was niet meer hetzelfde. En even keek ze angstig naar haar oom.
Zijn gezicht was verbeten, zijn blik gericht op haar borsten, waar hij driftiger en driftiger mee begon te spelen. Even kneep hij in haar rechter tepeltje.
Was dit soms seks?
Voor het eerst schoot het door haar hoofd. Nu pas.
Was dat wat hij wilde? Was dat wat hij al die tijd had verlangd?
Was dat een schande?
Was dat erg?
De verbetenheid in zijn blik trok even weg, nu hij vriendelijk en bemoedigend naar haar glimlachte. Hij schraapte zijn keel.
"Goed zo?" hoorde ze hem raspend vragen.
En met grote ogen kon ze niet anders dan driftig knikken. Haar paardenstaart danste op en neer.
"Uhuh," piepte ze.
Ze klonk als een klein meisje.
Een klein meisje met enorme tieten.



~



Hij kneedde de warme, verrukkelijke blote tienerborsten van zijn kleine nichtje.
Hij was ver, zo ver over de schreef gegaan. Een weg terug was er niet meer. Dit was geen toevallige aanraking. Hier was geen excuus voor te verzinnen, geen smoesje voor mogelijk. Hij zat nu gewoon aan haar.
In een paar ogenblikken was hij een man geworden die aan zijn nichtje zat. En waar die gedachte hem normaal gesproken zou hebben verontrust, wond die hem nu verschrikkelijk op.
Hij kneep in haar blote tieten en volgde met zijn vingertoppen de lijn die de afscheiding vormde tussen het gebruinde deel van haar borsten en het deel dat duidelijk witter was door haar bikini.
Met zijn wijs-, middel- en ringvinger ging hij langs haar kleine, gladde tepelhoven en alsof dat zomaar allemaal mocht, nam hij een van de meisjestepeltjes van de puber tussen duim en wijsvinger en kneep zachtjes.
Ze liet gewoon toe dat hij met haar borsten speelde. Waanzin!
Zijn pik was keihard en hoewel hij wist dat het bijna niet anders kon dan dat hij op een later moment vreselijke spijt zou krijgen, wilde hij niets liever dan dit voor altijd blijven doen.

Zwijgend stonden ze op het strand. Een golf brak, liep uit op het strand en bereikte zijn hak.
Zijn beide handen kneedden de overweldigende borsten van het meisje. De geweldige, perfecte, overdadige hoeveelheid tienerborsten. Hij kneep, kneedde en nu drukte hij zelfs een keer zijn gezicht tussen haar linker en haar rechter.
Zijn ademhaling was hijgend. Hij kon het gewoonweg niet meer helpen. Hij was opgewonden. Hij was geil. Geil op zijn zestienjarige nichtje.
Het knijpen werd harder nu zijn opgewondenheid hand over hand toenam. Een enkele keer ging ze heel even op haar tenen staan en slaakte haar mooie mondje een geluidloze "auw" toen hij te ruw met haar borsten omging. Maar ze gaf geen kik.
Daarna begroef hij zijn gezicht wanhopig van geilheid in de hoek van haar hals en haar rechter schoudertje. Het liefst had hij haar vol op de mond willen zoenen, maar dat zou onbestaanbaar zijn. En dus gleden zijn lippen langs de hals van zijn nichtje, over haar schoudertje, langs haar sleutelbeen. Hij kneep in haar dunne armpje, trok haar opzij als een lappenpop en hield haar weer stil. Haar borsten schudden. Hij duwde zijn neus zo hard hij kon in haar zachte tieten en zijn voortanden zochten naar een tepeltje. Ze vonden er eentje en hij beet zachtjes. Hij voelde haar lijfje hikken.
"Oh man," hoorde hij zichzelf hijgen, terwijl hij zijn gezicht weer tussen haar borsten vandaan haalde en haar van top tot teen bekeek.
"Oh man wat geil."



~



De vurigheid van haar oom had haar versteld doen staan. Het was schokkend geweest wat voor transformatie hij in korte tijd doormaakte. Zijn zelfbeheersing leek volledig over boord en de manier waarop hij met haar omging, paste in haar beleving volstrekt niet met hoe ze het verwacht had van een volwassen man. Het verwarde haar, net zoals het haar verwarde toen ze zijn tanden om een van haar tepeltjes voelde. Ze was er van geschrokken en had zenuwachtig gelachen. Hij had zijn gezicht hard in haar borsten gedrukt en haar daarna voor zich uit gehouden.
"Oh man," had hij gehijgd. "Oh man wat geil."
En het had haar tegelijk geschokt en trots gemaakt. Geschokt dat een volwassen man van zijn leeftijd zo over haar praatte. Dat bevreemdde haar. Maar tegelijk had ze een trots gevoeld dat haar verschijning hem niet onaangeroerd had gelaten.
Ze had een rossig blonde lok uit haar mondhoek gestreken en wilde naar hem opkijken.
"Oké," had ze net gezegd. En daarna had ze toe willen werken naar een einde aan de aanrakingen tussen hen. Het was te ver gegaan.
Maar vóór ze haar woorden uit kon spreken, voelde ze hoe haar oom aan haar topje begon te frunniken. Ongeduldig, driftig.
En binnen de kortste keren trok hij het truitje en haar beha – links en rechts om en om – een eindje naar boven. Tot ze niet anders kon dan haar armen in de lucht steken, waarop hij haar truitje en beha uittrok.
"Wauw!" hijgde hij, terwijl hij zijn ene hand in haar holle rug, vlak boven haar billen legde en zijn andere tussen haar schouderbladen. Hij drukte haar tegen zich aan.
Ze voelde zijn lippen op haar voorhoofd. Hij kuste haar. Naast haar ogen, op haar jukbeen, verschillende keren op de wangen en in haar hals. Daarna weer omhoog.
Zijn handen bleven met haar borsten spelen en het idee bekroop haar dat ze de controle over de situatie volledig begon te verliezen.
Het maakte haar angstig, maar tegelijk gaf het haar een gevoel van volwassenheid. Ze deed iets wat ze nog nooit had gedaan. Ze deed iets dat volwassen mensen doen. En hij deed het met haar. Hij zag haar aan voor iemand die dingen doet die voor volwassenen zijn. Hij nam haar serieus.
Een vreemde emotie welde op in haar onderbuik, in haar bovenbenen. Een warme spanning, een zekere drift.
Ze voelde de eendagsbaard van haar oom langs haar gladde huid schuren. Zijn zoenen op haar wangen, steeds dichter bij haar mondhoeken. Zij topless, hij volledig in zomerkleding.
Het was kwetsbaar, ze moest het ondergaan. Als een insect, vastgeprikt met een speld ter observatie. Overgeleverd.
Zijn zoenen op haar wangen, op een oog, dat ze nog net op tijd kon sluiten. Ze voelde zijn natte lippen langs haar mond gaan. Een korte opwelling van paniek, weggespoeld door een vreemde trots. Lippen van een man ouder dan haar vader die haar mondhoek kusten.
Hij meende dat hij het mocht, en zij verzette zich niet.
Nog zo'n zoen, en nog een. Een op haar lippen, zijn vingers die knepen in haar linker tepeltje.
Ze hield haar lippen op elkaar geperst. Of nee. Helemaal niet. Haar mond was een klein beetje geopend. Was dat net ook al zo geweest?
Ze hoorde zijn ademhaling. Het leek wel hijgen.
Of.
Was het de hare? Die van hen beide?
Ze voelde een energieboost, een alomvattende tinteling in haar onderbuik.

Plots pakte hij haar kin vast, tussen duim, wijs- en middelvinger. Hij draaide haar hoofd een tikje omhoog, in zijn richting, waarna zijn hand achter haar voorhoofd gleed, ter hoogte van haar paardenstaart. En hij duwde de lippen op de hare.
Ze verstarde, schrok, haar ogen wijd open gesperd.
Een verstomde mmmhh klonk ergens tussen hun twee monden, en daarna hoorde ze zichzelf zenuwachtig giechelen.
Zijn tong probeerde bij haar binnen te komen.
Ze haalde hoorbaar adem via haar neusje en keek hem met grote ogen aan. Hij keek terug.
Hij leek zo oud, en gek genoeg was dat exact wat het zo verschrikkelijk spannend maakte.
Haar lippen gingen niet terug op elkaar. Ze hield haar mond een klein stukje open. De deur op een kiertje.
Zou hij het echt proberen? Zou hij zo ver gaan? Zo gek zijn?
Ze wist niet wat ze wilde, maar ze wist wel dat ze niet wilde dat het stopte. Het maakte haar verward, het maakte haar gek. Ze wilde dat hij de baas over haar was. Ze wilde dat hij haar de zijne maakte. Haar aan de hand meenam. Zij had niets te zeggen, het overkwam haar. En dat was waar ze van genoot.
Het kon niet, het was onbehoorlijk en onbestaanbaar. Het was ongelooflijk grof wat hij deed. Maar toen zijn tong zich een weg naar binnen dwong in haar mond, kon ze niet anders dan hem zijn gang laten gaan. Wilde ze niet anders dan hem zijn gang laten gaan.
Zijn handen overal, op de meest onbehoorlijke manieren, en zijn tong in haar mond.
Wat gebeurde er? Ze kon wel huilen. Ze kon wel springen van vreugde.
Niet stoppen. Wat ik ook zeg, wat ik ook denk, niet stoppen.



~



Hij was zichzelf volstrekt verloren. Zijn handen graaiend naar de borsten van een klein meisje, zijn lippen op de hare. Hij had zijn tong in haar mond gebracht en ze had die daar gelaten. Eerst passief, maar daarna actief had haar kleine tong voorzichtig de zijne geraakt. Verkennend en voorzichtig.
In eerste instantie trok ze hem direct weer terug, maar toen hij met de zijne verder op zoek ging en haar tong weer vond, gleden ze langs elkaar, over elkaar heen. Ze dansten in haar tienermondje, terwijl het meisje haar eerste tongzoen ooit meemaakte.
Haar hele lichaam trilde, en haar schouders nog wel het meeste. Ze had vuurrode wangen en rode vlekken in haar hals. Enkele zuigplekken op haar blote borsten van zijn lippen en zelfs een bijna onzichtbare afdruk van zijn tanden op haar rechter tepelhof die toen hij het zag, alweer bijna was weggetrokken.

Hij drukte haar tegen zich haar. Hij hijgde hardop.
"Wat geil," hijgde hij.
Hij deed niet eens meer moeite om de illusie op te houden dat dit niets seksueels was. Daar waren ze te ver voor gegaan. Dit was een seksueel contact tussen een oom en zijn nichtje. Tussen een meid van zestien en een man van achtenveertig. Zelfs zij moest het nu weten.
Ze tongden zelfs!
En wat zou het! Waarom nog inhouden nu?
Hij dacht het, terwijl zijn hand langs haar holle rug gleed en in het strakke spijkerbroekje probeerde te komen. Aan de achterkant, bij haar kleine, ronde billen.
Hij hoorde haar meisjesstem.
Het leek wel... nee toch?
Ja nou en of.
Het leek wel een kreuntje.
Ze durfde hem niet aan te kijken, maar terwijl zijn vingers ongeduldig aan haar broekje zaten, voelde hij haar hand naar zijn pols glijden en die stevig omklemmen.
Niet om hem tegen te houden. Er was geen verzet. Ze hield hem vast.
Hij hoorde nog een kreuntje en hij dook met zijn gezicht weer tussen haar blote borsten.
"Nnnnhh," hoorde hij gelukszalig uit haar lieve mondje opstijgen. Ze draaide haar hoofd omhoog, haar wipneusje in de lucht.
Zijn handen op haar billen.
Hij voelde hoe ze haar kuitje achter de zijne haakte en zich steviger tegen hem aan drukte.
Goeie genade, wat gebeurde hier?



~



De golven braken, de zee dreunde.
Op het verlaten strand twee silhouetten. Eentje van een jong meisje, en eentje van een volwassen man. Ze leken verstrengeld, stonden dicht tegen elkaar aan.
Ze zwegen, maar als je dichtbij zou zijn gekomen, had je gehoord dat ze wel degelijk geluid maakten.
In de verte raakte de donkerrode ondergaande zon de horizon.
Op het moment dat de hand van de man naar het broekje van het jonge meisje gleed.