De zaterdagochtend breekt aan met een bedrieglijke sereniteit. Buiten klinkt een uitbundig vogelconcert, een koor van gefluit en getjilp dat de wereld vrolijk lijkt te bezingen. De zon, als een brutale, nieuwsgierige minnaar, piept met speelse stralen door de kieren van de gordijnen en werpt dansende stofjes en warme strepen over het bed. Alles ademt onschuld en lichtheid: een perfecte, blije nieuwe dag. En ik? Ik lig nog in bed. Mijn lichaam voelt onwennig, elke vezel is gespannen. Een nerveus gevoel kriebelt in mijn maag en verspreidt zich als fijne prikjes door mijn ledematen. Het is de anticipatie, de rauwe angst, de duizelingwekkende belofte van wat er vandaag, voor die camera, zal gebeuren. Het contrast tussen die uitbundige vogelzang en mijn innerlijke kwetsbaarheid is bijna pijnlijk.

Kristof voelt mijn spanning, mijn lichte bibberen en nestelt zich dicht tegen zich aan. Zijn handen vinden mijn heupen en trekken me strak tegen zijn stijve ochtendlijf. De vertrouwde warmte van zijn huid dringt door mijn dunne slaapshirt heen. Zijn lippen zoeken de mijne. Deze kus is heviger dan anders. Langer, dieper, een versmelting die mijn mond vult met zijn smaak en zijn verlangen. Hij bijt zachtjes, zuigt, en mijn lippen zwellen lichtjes. Mijn handen klauwen zich vast in zijn rug, trekken hem nog dichterbij, alsof ik hem wil absorberen, zijn moed in me op wil nemen. Zijn vingers verkennen mijn rondingen, strijken langs mijn ruggengraat, over mijn volle billen, en dan omhoog naar de zijkant van mijn borsten. Mijn borsten zwellen onder zijn aanraking, hun toppen verharden. Ik geef me over aan zijn aanraking. De kus verdiept, zijn tong dartelt met de mijne en de onrust in mijn buik verandert langzaam in een zinderende hitte. Het is een kus die meer zegt dan woorden, een stil signaal dat hij hier volledig achter staat, dat hij me begrijpt, steunt en klaar is om me in de stemming te brengen. Het is zijn zegen, zijn aanmoediging om de sprong te wagen. Hij trekt zijn lippen los, zijn ogen kijken diep in de mijne, vol warmte en een ondeugende glinstering. "Geniet ervan, schat," fluistert hij, zijn stem rauw van verlangen. Dan laat hij me los, stapt hij het bed uit richting badkamer om zich klaar te maken voor een werkdag. Ik zie hem pas in de late namiddag terug. Dat geeft me een achttal uur, om mezelf klaar te stomen voor de 'grote finale' later die dag.

De stilte in huis is plots oorverdovend, gevuld met de echo van zijn kus en het gebonk van mijn eigen hart. Ik sta op en loop naar de keuken, zet met trillende handen een kopje koffie. De warme mok biedt een schijn van comfort, maar de zenuwen blijven. Terwijl de koffie mijn keel warmt, open ik mijn laptop. Ik begin een 'zijn jullie er klaar voor'-mail aan mijn bewonderaars te tikken. Het is een soort laatste prikkeling, een bevestiging dat het spel begonnen is, dat ik mijn belofte zal nakomen. De woorden vloeien moeiteloos en zijn doordrenkt door de opwinding die ik voel en wil overbrengen. Die digitale kreet van anticipatie stuurt een laatste golf adrenaline door me heen. Geen tijd meer voor twijfel. Het is tijd om de daad bij het woord te voegen.

De badkamer roept. Ik stap onder de warme, zachte stralen van de douche. Het water wast de laatste restjes nerveuze transpiratie van mijn huid. Het is een ritueel van zuivering, van voorbereiding. Het water stroomt over mijn schouders, over mijn borsten, over mijn buik, en ik voel hoe het mijn zenuwen kalmeert, hoe het de spanning omzet in een zacht, verwachtingsvol zoemen. Na de douche stap ik, fris en klaar, naar de dressing. Mijn blik dwaalt langs de rijen kledingstukken, elk met hun eigen verhaal, hun eigen functie. Te veel keuze, te veel twijfel. Want wat is gepast? Wat draag je als je je klaarmaakt om je ziel – en je lichaam – te ontbloten voor een publiek dat wacht op het onverwachte? Moet het uitdagend zijn? Subtiel? Of juist iets wat het contrast tussen 'gewoon' en 'waanzinnig' het best benadrukt?

Ik beslis het simpel t houden. De beste verleiding zit vaak in de eenvoud, in de suggestie. Mijn hand reikt naar een doodgewoon zomers kleedje. Licht, luchtig, en bedrieglijk onschuldig. Het danst om mijn lichaam en verbergt meer dan het onthult. Mijn rondingen – de zachtheid van mijn heupen, de volle curve van mijn buik (waarover altijd die onzekerheid sluimert: zal mijn publiek dit wel leuk vinden? Zullen ze me uitlachen of juist begeren?) – worden gesuggereerd, niet getoond. Mijn grote borsten duwen zachtjes tegen de stof. Hun aanwezigheid is onmiskenbaar. Maar daaronder... daaronder draag ik sexy lingerie. Een setje van zijde en kant, speciaal uitgekozen om mijn eigen huid te prikkelen, om me vanbinnen al die opwinding te geven die ik zo graag bij anderen aanwakker. Ik weet dat jullie er gek van gaan zijn, dat jullie verbeelding overuren zal maken bij het zien van die subtiele glimp van kant of de suggestie van zijde. Het is een geheim dat alleen ik ken, en straks... straks zal de camera het vastleggen. Ik vraag me af hoe zij, mijn publiek, zullen reageren op de suggestie van mijn volle lijf, mijn imperfecties, mijn waarheid. Zullen ze het omarmen of me met cynische blikken afwijzen?

En dan, om het geheel ietwat aantrekkelijk te maken, en om mijn geheime tattoo op mijn dij te verbergen (want niet alles is voor iedereen, niet meteen), trek ik een paar hold-up kousen aan. Zwart en doorschijnend. Ze kruipen langzaam omhoog over mijn benen, tot ver boven de knie. Mijn benen – een andere bron van onzekerheid, zijn ze wel slank genoeg, strak genoeg? – lijken op die manier langer en gespierder. Ze geven een vleugje mysterie aan de onthulling die zal volgen.

Ik installeer me op een dekentje in de tuin. Mijn telefoon zet ik op de staander, het tot nu toe ongebruikte kerstcadeau van jaren geleden. De camera is naar mij gericht. De lens zal straks getuige zijn van mijn overgave. Een half uur lang ben ik nerveus bezig met het uittesten, de juiste hoek te vinden, de perfecte afstand. De adrenaline stroomt, mijn hart bonst. Ik beweeg, draai, poseer... Dit is nog geen 'genieten', dit is pure techniek, pure voorbereiding. Ik sta in de zon, trek mijn jurkje een beetje op, draai mijn heupen, steek mijn kin omhoog. Een blik over mijn schouder, een hand die door mijn haar gaat. Een moment van verleidelijke stilstand, een diepe ademhaling. Ik benader het als een actrice, die haar rol repeteert, maar de spanning is echt. Ik loop naar de telefoon en check het resultaat. Oeps! "Verdomme," mompel ik zachtjes. "De camera is te ver naar rechts!" De helft van mijn gezicht is buiten beeld en mijn armen lijken een rare hoek te hebben. Het is bijna grappig, dit contrast tussen de zinderende verwachting en de stuntelige realiteit. Dit is geen artistieke compositie, dit is een bewijs van mijn nervositeit! Opnieuw! Ik verplaats de staander een paar centimeter, richt de lens weer op mijn 'speelveld'. Nog wat draaien, een klein tikje naar links. Ik duw op opnemen, ren terug, neem dezelfde pose aan. Check. Beter. Het moet perfect zijn. Niet perfect als een fotoshoot, maar perfect als een authentiek vastgelegd moment. De technische kant moet kloppen, zodat de emotie vrij kan stromen. De spanning stijgt met elke testopname. Uiteindelijk ben ik tevreden met het resultaat. De hoek is goed. Het licht is perfect. De achtergrond is onschuldig. Prima. Ik ben er klaar voor.

De tijd tikt, maar ik heb geen haast. Mijn vingers zoeken hun weg over het trackpad van de laptop die naast me ligt. Ik houd me nog even bezig met het samenstellen van een mailinglijst, een laatste administratieve taak voordat de echte 'actie' begint. Zo zorg ik ervoor dat enkel degenen die zich voor dit "event" hebben ingeschreven – degenen die hun honger hebben laten zien, hun stem hebben laten horen – updates ontvangen. Zij zijn de uitverkorenen, de getuigen van mijn overgave. En dan, rond 11 uur, ben ik klaar. De lijst is compleet. De technische voorbereidingen zijn afgerond. De zenuwen knagen, maar de opwinding zindert erdoorheen. Klaar voor wat? Hoe begin je aan zoiets? Hoe start je een dag die belooft zo intens te worden?

Oh ja. Met een mailtje aan mijn trouwe lezertjes. Een laatste zetje, een laatste prikkeling van hun zenuwen.

"Lieve, lieve volgers, mede-waaghalzen, mede-scheppers van deze waanzin," typ ik, de woorden vloeien bijna vanzelf, doordrenkt van de energie die ik voel. "Woorden schieten tekort! Of juist niet? Want jullie reacties op mijn laatste mail, op het verhaal op de site... Wauw. Gewoon... WAUW! Gaan we de geschiedenis herschrijven met onze gezamenlijke opwinding?" Ik glimlach, de woorden echoën mijn eigen zinderende staat. "Oké, adem in... adem uit... Als dat überhaupt nog lukt op dit moment. Want jullie lieten me letterlijk GEEN KEUZE meer. Terugkrabbelen? Onmogelijk. De poorten zijn opengebroken, de sluizen staan open. Jullie hebben de deuren naar de hel – of het paradijs? – wagenwijd opengegooid met jullie honger naar meer, en nu sta ik hier... letterlijk blootgesteld. Of doe ik mezelf dit aan, gedreven door jullie verwachting én... die waanzinnige hitte in mezelf?"

"Want weet je, op DIT exacte moment... De spanning giert NIET door mijn lijf... hij BRANDT er dwars doorheen! Elke vezel, elke zenuw... het voelt alsof ik op springen sta. Het is een intern vuurwerk en de lont is al aan."

Ik sluit mijn ogen even, laat de warmte op mijn gezicht branden. Ik probeer even tot rust te komen, voor zover dat lukt.

"En intussen lacht Moedertje Natuur me gewoon uit! Een stralende zon die de wereld vrolijk verlicht, vogeltjes die zingen alsof de wereld perfect is, een fris windje dat mijn huid zou moeten strelen en koelen... Het contrasteert zo pijnlijk, zo deliciously pijnlijk, met de hitte en opwinding die in mij woedt."

De gedachten vliegen. Ik zie de zon, ik voel de hitte, en ik moet meteen denken aan het verhaal dat dit alles in gang heeft gezet: het stukje over de overdonderde verkoper en het slipje dat ik in het pashok heb achtergelaten. Die ondeugende daad die een keten van gebeurtenissen in gang zette. Het voelt als een deja vu, een voorbode.

"Er is nog niks gebeurd – de storm moet nog losbarsten – en toch sta ik al IN BRAND. Het is onmogelijk te beschrijven wat ik voel. Een stortvloed van emoties... Spanning. Angst die me heel even verlamt, om dan om te slaan in pure, rauwe, bijna beangstigende opwinding. Precies zoals ik beschrijf in mijn verhaaltjes, zeg maar... alleen is dit nu... MIJN verhaal. En JULLIE zijn er getuige van."

Even herlees ik de mail en klik dan op “versturen”. Ik voel een golf van opluchting, gemengd met een nog intensere golf van... ja, wat is het? Pure, zindering. Een idee komt in me op. Ik glimlach. Misschien is dit wel het moment, het tijdstip waarop ik het verhaal van de verkoper, het begin van deze waanzin, voor een stuk tot leven kan wekken. Door... Door... jullie raden het al.… mijn slipje uit te trekken. En alles te filmen. Hier. Nu. Durf ik? De vraag danst in mijn hoofd, een ondeugende uitdaging. De kriebel in mijn onderbuik, die ik even had bedwongen, wordt nu intenser. Ja. Ik durf. Het is tijd om die grens over te steken, niet alleen in mijn hoofd, maar voor het oog van de camera.

Een diepe ademhaling vult mijn borst, en ik voel hoe mijn hart bonst tegen mijn ribben. Het is een mix van pure opwinding en een zindering van kwetsbaarheid. Met een gecontroleerde, bijna sensuele beweging, til ik mijn kont zachtjes op van de grond. De stof van mijn kleedje kreukt lichtjes en ik voel de warme, zachte druk van het dekentje onder mijn blote billen. Mijn heupen zijn licht gekanteld, waardoor mijn rondingen zich subtiel aftekenen. Mijn handen vinden instinctief hun weg naar achteren, mijn vingers haken onder de rand van mijn slipje. Het zwarte kant voelt zijdezacht tegen mijn huid, een laatste barrière. Ik voel de elastische stof meegeven, en een lichte rilling gaat over mijn huid bij het besef van wat ik ga doen. Er is geen haast. Elk gebaar is een deel van de opbouw, een belofte van de onthulling die volgt. Mijn benen, die nog zo netjes verstopt zaten onder het kleedje en de kousen, komen nu in beweging. Langzaam, bedachtzaam, strek ik ze uit en hef ze op, de lucht in. Eén been, dan het andere, ze buigen zich elegant in de knieën, zodat mijn voeten zachtjes in de lucht zweven. De zwarte hold-up kousen strekken zich uit, de kanten randen spannen lichtjes. Mijn dijen worden nu prominent, de spieren licht aangespannen.

En dan, in een tergend langzaam tempo dat mijn eigen zenuwen en de opwinding tot een kookpunt drijft, begin ik het zwarte slipje over mijn benen naar beneden te trekken. Centimeter voor centimeter glijdt de stof, aangedreven door mijn vingers, over mijn huid. Het is een verstilling van het moment, een focus op de sensatie. De zijde schuurt over mijn dijen, langs de ronding van mijn billen, over mijn knieën. Het is een zachte, strijkende beweging, een bijna erotische plagerij van de stof tegen mijn huid. Mijn lichaam reageert, de kriebels in mijn onderbuik worden intenser, mijn ademhaling versnelt. De zon danst over mijn benen, volgt de beweging van het slipje. Het onschuldige kleedje daarboven voelt als een ironische sluier, terwijl de waarheid eronder, langzaam, maar onvermijdelijk, wordt onthuld voor de stille getuige van de camera. Elk moment van die langzame onthulling wordt gevangen. De stilte van de tuin wordt alleen doorbroken door het zachte ruisen van de wind en het geluid van mijn eigen, versnellende hartslag. Ik ben bezig het verhaal tot leven te brengen.

Mijn handen, die zojuist zo tergend langzaam mijn slipje naar beneden trokken, lijken nu een eigen wil te hebben. Quasi onbewust, gedreven door de zinderende hitte die vanbinnen opwelt, vinden ze hun weg tussen mijn benen. Mijn vingers glijden langs de zachte huid van mijn dijen, en vinden dan mijn intussen drijfnatte poesje. Een schok van herkenning en verlangen schiet door me heen. De vochtigheid is het ultieme bewijs van mijn opwinding, een antwoord op de opbouw, de kus, de verwachting van deze dag. In een langzaam tempo, dat de spanning tot in het oneindige oprekt, begin ik mezelf te vingeren. De aanraking is zacht, verkennend, maar al snel vol zelfverzekerde druk. Mijn vingertoppen strijken over mijn clitoris, trekken zachtjes aan de schaamlippen, verkennen de gevoelige ingang. Zalig voelt dit. Elke beweging stuurt golven van genot door mijn bekken, naar mijn buik, omhoog naar mijn borsten. Ik voel hoe mijn spieren zich spannen en weer ontspannen, hoe mijn ademhaling onregelmatig wordt, een hijgen dat de stilte van de tuin vult. De geur van mijn eigen opwinding stijgt op, zoet en muskusachtig, een extra prikkeling voor mijn zintuigen.

Ik laat me achterover zakken op het dekentje, mijn rug plat tegen de zachte stof. Mijn benen strekken zich uit, wijd open, een uitnodiging aan de zon en de camera die alles registreert. Mijn handen, nu nat en glimmend, doen hun werk. Ze bewegen ritmisch, met een precisie die voortkomt uit pure, instinctieve kennis van mijn eigen lichaam. De druk wordt intenser, de snelheid neemt toe. Het is een duizelingwekkende mix van controle en volledige overgave. Ik hoor het zachte geritsel van het dekentje onder me, het zoemen van een bij in de verte, maar alles vervaagt tot een vage achtergrondruis. Er is alleen mijn ademhaling, de sensatie onder mijn vingers, en de hitte die zich verspreidt door mijn hele lijf. Ik voel me heerlijk. Het is een gevoel van pure, ongeremde vrijheid. Vrijheid van gedachten, vrijheid van onzekerheden, vrijheid van alle remmingen. De angst van daarnet, de twijfels over mijn lichaam, over wat jullie zouden denken – ze zijn verdwenen. Overspoeld door een golf van puur, ongefilterd genot. Ik ben hier. Ik ben echt. Ik ben bezig. En ik geniet. Geniet met elke vezel van mijn zijn.

Tot op dat moment het vertrouwde, maar nu angstaanjagende, geluid van een grasmaaier de stilte verscheurt. Het is een rauwe, mechanische brom die mijn bubbel van genot genadeloos uiteenspat. Mijn ogen schieten verschrikt open, een koude rilling jaagt over mijn huid, dwars door de nog aanwezige hitte van de opwinding heen. Mijn benen, die net nog zo uitnodigend wijd openlagen, klappen dicht met een ongeziene snelheid. Plotseling besef ik me waar ik me bevind: midden in de tuin, op klaarlichte dag, met enkel een schamele, lage haag tussen mij en het geluid van de grasmaaier. De haag. Dat stomme haagje! Mijn hart bonst nu niet meer van lust, maar van pure, rauwe paniek. "Shit, shit, shit!" vloek ik zachtjes, mijn stem hees van de adrenaline. Met een schokkerige, bijna wanhopige beweging trek ik mijn zomerse kleedje naar beneden, trek de stof over mijn knieën, over mijn dijen, over de plek die net nog zo bloot en bewerkt was. Het is een poging om mezelf te verbergen, om de realiteit die me zojuist zo hard raakte, ongedaan te maken.

Maar ik voel me niet op mijn gemak. Helemaal niet meer. De onzekerheid die ik even had overwonnen, slaat in volle hevigheid terug. Ik voel me betrapt, ook al weet ik niet zeker of er iemand kijkt. Maar de mogelijkheid... De angst voelt als een knoop in mijn maag. Want wat als dit in een later stadium was gebeurd? Wat als ik daar naakt lag, volledig overgegeven aan het moment, en de buurman zijn hoofd even over de haag stak? Want zo hoog is die niet. Het is nauwelijks een schutting, meer een symbolische grens die nu zo fragiel en doorzichtig lijkt. Zou hij me dan vanaf nu als een losbandige vrouw beschouwen? Als die 'buurvrouw van verderop' die blijkbaar haar gang gaat in de tuin? Of erger: wat als hij het gaat rondvertellen? Zijn blik. De roddels. De schaamte. De scenario's vliegen door mijn hoofd, donker en beklemmend.

Kortom: ik voel me niet op mijn gemak. De betovering van de tuin is verbroken, de onschuld ervan bezoedeld door de angst voor een pottenkijker. Mijn opwinding is vervangen door een koudegolf van schaamte en paranoia. Dit kan zo niet verder. Ik moet weg. Ik besluit te verhuizen. Naar het terras, omdat dat wat meer bescherming biedt tegen pottenkijkers. Daar zijn de muren hoger, de blikken minder gemakkelijk te vangen. Het is een terugtrekking, een vlucht, maar wel een noodzakelijke om de waanzin veilig voort te zetten. Geschrokken van de plotselinge inbreuk op mijn intieme moment, spring ik op. De koudegolf van angst en schaamte jaagt me door de tuin. Met het kleedje nog half over mijn dijen getrokken, snel ik naar binnen, mijn hart bonzend in mijn keel. De belofte van de 'dag van de passie' voelt plotseling zo fragiel, zo kwetsbaar. Ik heb bescherming nodig.

(wordt vervolgd)

- - - - - -

Dit verhaal is de weergave van waargebeurde feiten: mij exposen aan mijn nieuwsbrieflezers.

Je ook abonneren? stuur me dan een mailtje (mailadres in mijn profiel)