DISCLAIMER – VOORAF AAN DIT VERHAAL

In dit verhaal komt interraciale seks voor. Wat je daarvan vindt, zegt meer over jou dan over het verhaal. Daarom, voordat je begint, een kort woord aan vier soorten lezers:

1. Voor wie dit gewoon enorm geil vindt:

Je bent hier op de juiste plek. Je hoeft jezelf niets uit te leggen. Fantasieën zijn vrij, en dit verhaal is geschreven met precies dát doel: prikkelen. Veel plezier.

2. Voor wie dit gewoon normaal vindt:

Nog beter. Als je kleurverschil niet als thema ziet maar als onderdeel van een verhaal tussen mensen – dan heb je het begrepen. Lees gerust verder. Je leest het zoals het bedoeld is.

3. Voor wie hier onzeker van wordt:

Als dit verhaal je ongemakkelijk maakt, niet vanwege stijl of toon, maar omdat je voelt dat het iets raakt wat je niet begrijpt of durft te benoemen – dan is dit misschien een goed moment om jezelf af te vragen waar dat vandaan komt. Fictie is een spiegel, geen bedreiging.

4. Voor wie zich (plaatsvervangend) beledigd voelt:

Als je dit leest om daarna te klagen, minpunten te geven of verontwaardigd te reageren op iets wat puur fictie is: stop nu. Klik weg. Niemand dwingt je om verder te lezen. Je hoeft niet alles mooi te vinden – maar niet alles draait om jouw morele grenzen.

Voor iedereen die zich tussen deze groepen in bevindt: welkom. En wees gerust, het blijft een verhaal. Wat je ermee doet, is helemaal aan jou.

Ik leunde met mijn voorhoofd tegen het koele glas van de douchwand, handen gespreid, benen licht gebogen, en voelde hoe Antoine zich achter me opstelde – torenhoog, zwart als de nacht, zijn borst net niet tegen mijn rug, maar zijn warmte al voelbaar op mijn huid. De douches ruisden zacht, damp steeg op uit het tegelwerk, maar ik hoorde vooral zijn ademhaling, kalm en diep, alsof hij zich inhield. En dat deed hij ook. Ik voelde het aan alles – aan de manier waarop hij zijn handen niet meteen op mijn heupen legde, hoe zijn glansrijke eikel traag langs mijn opening gleed, als een waarschuwing. Ik voelde me klein tegen hem, letterlijk: mijn lijf gespannen, strak, elk spiertje in mijn onderrug trillend van anticipatie. “Ik heb het toch gedaan,” fluisterde ik, half in mezelf, half voor hem. Geen fantasie dit keer. Geen verhalen meer. Geen verzinsels voor mijn vriend. Ik heb gekozen. En toen we klaar waren met sporten, toen zijn hand even langs mijn onderrug gleed bij het opbergen van de dumbbells, wist ik genoeg. We keken elkaar aan. Niets gezegd. Maar ik wist dat hij het wist.

In de kleedkamer trok ik m’n sporttop nog half uit toen hij me tegen het bankje aandrukte. We zoenden, kort, hard – zijn lippen smaakten zout van het zweet. Mijn benen stonden al wijd. M’n tights had ik zelf naar beneden getrokken, alsof ik wilde dat hij zag hoe nat ik was. En dat deed hij. Hij keek, knielde zelfs even, likte met één streek langs mijn binnenkant alsof hij alleen maar wilde proeven of het echt was. En toen kwamen de douches. Ik liep voor hem uit, geen handdoek, geen schaamte. Alleen honger, ruisend in mijn hoofd.

Hij duwde me tegen de muur en ik liet me buigen, als vanzelf. Mijn borst glijdt over het glas terwijl hij zijn eikel tegen me aanduwt, en ik hap naar adem bij de eerste druk. Hij komt traag binnen – maar niet voorzichtig. Ik voel hoe hij zich door me heen duwt, zijn warmte en dikte en lengte, een gewicht dat mijn bekken opent alsof het altijd zo bedoeld is. Mijn hele lijf spant zich om hem heen, als een kleine vuist die zich langzaam sluit rond iets dat te groot is om vast te houden. “Voel je dit?” hoor ik hem vragen, zijn stem laag en dof in de holle ruimte. “Dit is echt, Sylvy. Dit gebeurt nu.” En ik knik, met mijn wang tegen het glas, ogen dicht. Omdat het zo is. Omdat ik het wil. Omdat dit eindelijk de waarheid is.

Ik hijg tegen het glas terwijl hij me dieper neemt, zijn heupen nu met meer kracht tegen me aan bonkend, en ik kijk achterom – moeizaam, over mijn schouder – net op het moment dat hij z’n bekken iets kantelt. Zijn zwarte pik glanst van mijn vocht, half in me, glijdt er langzaam dieper in alsof m’n lijf zich stukje bij beetje laat veroveren. En hij zit er nog niet helemaal in. Kan dat überhaupt? Ik weet het niet. Maar ik voel dat dit nog maar het begin is. Het begin van iets waarvan ik nooit gedacht had dat ik het zou laten gebeuren. Of dat ik het zou willen. Maar ik wil het. Elk centimeter meer. Elke ademhaling die stokt als hij zijn gewicht dieper in me verplaatst.

De sportschool is stil. Buiten is het al donker, de parkeerplaats verlaten. Ik ben hier nog nooit zo laat gebleven, maar ik bleef expres. Omdat hij bleef. Omdat ik wilde dat hij zou blijven. Antoine was de reden. Zijn lichaam, zijn kalmte, zijn ogen die alles zagen. Maar wat ik niet wist: dat hij meer in petto had dan alleen zichzelf. En ik… ik had geen seconde getwijfeld toen hij me na de training zachtjes vroeg of ik nog even wilde douchen. Dat fluisterde met een glimlach die iets in mij liet knakken. Mijn wil. Mijn weerstand. Alles.

Plots knipperen de lichten. Dan worden ze even helemaal zwart. Ik verstijf, maar alleen voor een moment. “Oh, sorry!” klinkt een stem vanuit de hal, en daarna floepen alleen de doucheruimte-lampen weer aan. Antoine beweegt door, onverstoord, zijn hand grijpt mijn heup steviger vast als hij me dieper vult. En ik – ik kreun onwillekeurig, luid, alsof ik wil dat de man in de hal hoort wat hij bijna had onderbroken. “Ga door,” fluister ik, schor, trillend. “Geef me alles.” En hij doet het.

En dan, als ik mijn hoofd draai – met m’n wang nog tegen het glas gedrukt – zie ik hem. Een andere man. Stil. In het licht. Leunend tegen de deuropening van de kleedkamer. Zijn ogen rusten op mijn lijf, op Antoine’s ritme, op het natte samenspel van huid, kracht en overgave. Ik herken hem meteen. André. De eigenaar van de sportschool. Vriend van Antoine. Ouder, ja, maar nog gespierder. Eleganter zelfs. Een knappe man, donker als obsidiaan, met een glimlach die weinig verklaart maar alles belooft. Hij zegt niets. Maar hij blijft kijken. En ik voel geen schaamte. Geen aarzeling. Alleen het brandende besef dat dit – dit moment, deze plek, deze blikken – exact is waar ik nu moet zijn. En dat ik, in al mijn naïviteit, misschien wel wist dat dit kon gebeuren. Dat ik het zelfs wilde. Want wat Antoine in me begon… voelt ineens als de aanloop naar iets groters.

Ik voel hoe Antoine langzaam uit me glijdt, traag, alsof hij me niet wil verlaten maar weet dat er ruimte moet komen. Voor de ander. Mijn benen trillen als ik me omdraai en naar de grond zak, mijn knieën nat op de koele tegels. Voor me zie ik hoe André zich zonder haast uitkleedt, zijn shirt over zijn hoofd gooit, zijn broek achteloos op de bank laat vallen. En dan staat hij daar – naakt, ontspannen, maar met een zware, half stijve pik tussen zijn benen die zich al begint te vullen bij elke seconde dat ik naar hem kijk. Twee mannen. Het was een grapje, dacht ik. Een fantasie. Iets om over te praten, om mee te plagen. Maar nu ze daar staan, allebei, donker, gespierd, met hun erecties zo dichtbij dat ik ze bijna ruik… denk ik alleen nog maar: waarom niet?

Ik lik mijn lippen en kijk op. Antoine staat rechts, nog steeds hijgend, glanzend van het zweet. Zijn pik is keihard, donkerder nog bij de basis, glanzend van mijn natheid, de aderen strak onder zijn huid. André is forser, iets krommer, met een gewicht die ik voel zonder hem aan te raken. Ik grijp ze allebei, één in elke hand – stevig, maar beheerst. Antoine kreunt direct, gespannen, zijn buikspieren samentrekkend. Ik weet dat hij op het randje zit. Ik voel het. Maar ik gun het hem nog niet. Ik wil het rekken. Zien hoe ver ik ze kan brengen zonder dat ze zichzelf verliezen.

Mijn duimen glijden langzaam over hun eikels. Hun huid voelt heet, glad, levend. En heel even, een fractie van een seconde, denk ik aan thuis. Aan het gezicht van mijn vriend als ik dit zou vertellen. Aan zijn ogen, groot van opwinding, als ik zou zeggen dat het nu echt gebeurd is. Geen fantasie meer. Geen scenario dat ik voor hem verzin. Maar echt. Hij zou me geloven. Hij zou willen weten hoe het voelde. Hoe ze roken. Hoe diep ze gingen. Ik zou hem alles vertellen.

Mijn lippen raken de top van André’s pik. Ik proef het zout, het subtiele spoor van zijn huid, mijn tong cirkelt traag om hem heen. Dan neem ik hem dieper, mijn wangen hol, mijn kaak gespannen terwijl ik de eerste centimeters naar binnen werk. Hij ruikt anders dan Antoine – aardser. Ik voel hoe hij harder wordt in mijn mond, groeit terwijl ik beweeg. Dan laat ik hem los met een zachte klik en draai me naar Antoine. Zijn ademhaling stokt als ik hem even diep neem. Mijn hand blijft op André, mijn vingers kneden zijn schacht. En terwijl mijn hoofd beweegt, hoor ik hun stemmen. Antoine zegt iets zacht. André lacht kort, laag, zegt iets terug. Over mij. Over wat ik doe. Over hoe ik eruitzie, daar op mijn knieën, tussen hen in, als een klein speeltje. En ik… ik glimlach alleen maar, mijn mond vol, mijn handen bezet, mijn lichaam brandend van binnen.

André zit inmiddels tegen de muur van de doucheruimte, zijn rug breed en glanzend tegen het witte tegelwerk, zijn benen iets gespreid, ontspannen, maar klaar. Zijn blik volgt me terwijl ik me boven hem positioneer, mijn knieën tussen de warme plassen op de vloer, mijn handen op zijn borstkas voor evenwicht. Zijn erectie steekt recht omhoog tussen ons in, dik, donker, imposant, en als ik hem met één hand omvat voel ik meteen hoe weinig grip ik heb. Mijn vingers sluiten net om zijn schacht, maar mijn lijf zal dat straks moeten doen – strakker, dieper, intenser. Ik voel Antoine’s ogen op me, daar rechts van me, zijn hand langzaam bewegend over zijn eigen lengte, traag, beheerst, kijkend hoe ik mezelf op de ander aanbied. En ik hou ervan. Van hun aandacht. Van het stille, gespannen wachten.

Het warme water valt in zachte druppels op onze schouders, stoom trekt traag langs mijn wangen terwijl ik mezelf langzaam laat zakken. Zijn eikel glijdt tegen mijn opening, zoekt, duwt. Mijn adem stokt. Mijn spieren spannen zich instinctief, proberen zich voor te bereiden. En dan – heel voorzichtig, centimeter voor centimeter – voel ik hoe hij binnendringt. Mijn lijf opent zich moeizaam, maar gewillig. Alles in mij is strak, nat, pulserend. Mijn hoofd valt iets naar achteren terwijl ik hem voel verdwijnen in mij, als een warme, onverbiddelijke stang die me van binnenuit vult. Ik beweeg niet direct. Ik laat het gewoon gebeuren. Mijn bekken rust op hem, mijn binnenkant klopt rond zijn dikte, en ik weet niet of ik hem helemaal aan kan – maar ik probeer het toch.

Ik begin langzaam te bewegen, schommelend met m’n heupen, mijn handen plat op zijn borst. Zijn buikspieren trekken aan bij elke neerwaartse beweging, zijn ogen blijven strak op de mijne gericht. Hij zegt niets, maar zijn blik is genoeg: donker, bewonderend, hongerig. Antoine kreunt ergens rechts van me, zacht, als een bevestiging. En ik – ik voel me alsof ik in een andere wereld ben beland. Elke zenuw in mijn lichaam vibreert. Elke beweging, elke stoot, elke glijdende seconde op zijn schoot brengt me dichter bij iets wat geen fantasie ooit benaderd heeft.

Maar dan voel ik hoe zijn handen zich verplaatsen – van mijn heupen naar mijn rug, mijn schouders. Hij grijpt me vast. Zijn heupen komen omhoog, krachtiger nu. Hij neemt het over. Mijn lijf schokt van de plotselinge diepte als hij zich opdrukt en me van onderen vult, alsof hij me eraan wil herinneren dat ik hier ben voor hem. Voor hen. Mijn nagels glijden over zijn borst, mijn hoofd rust tegen zijn schouder terwijl hij zijn ritme bepaalt – traag, maar met een vastbesloten kracht. Ik laat hem doen. Laat me nemen. En voel hoe mijn hele lijf zich spant in extatische anticipatie. Alsof dit alles pas nu echt begint.

Ik voel hoe mijn ritme instort onder de zijne. André’s heupen bonken nu met volle kracht omhoog, zijn handen grijpen mijn billen alsof hij me wil fixeren op zijn pik. En ik laat het toe – ik bén toegegeven. Mijn lichaam beweegt niet langer uit eigen wil, het wordt gebruikt, gestuurd, gedwongen tot ritme. Elke stoot vult me dieper, brutaler, alsof hij de laatste stukjes van mij wil claimen die nog niet openlagen. Mijn kreunen worden luider, ongecontroleerd, mijn borst beweegt wild tegen zijn huid. Het warme water stroomt over ons heen, de damp kringelt rond ons als een sluier, maar mijn hoofd is nergens meer. Alleen in mijn onderbuik voel ik nog iets samenballen, tintelen, opbouwen – iets wat niet meer te stoppen is.

Dan voel ik het: vingers in mijn haar. Niet zacht. Niet vragend. Antoine. Hij trekt mijn hoofd naar achteren, dwingt me op te kijken. Zijn hand is nat, warm, glijdt langs mijn kaak. Zijn andere hand houdt zijn lul vast – donker, gespannen, trillend van controle. “Kijk naar me,” zegt hij, en ik doe wat hij zegt. Mijn mond opent zich als vanzelf. Zijn eikel raakt mijn lippen, glijdt eroverheen, en dan duwt hij zichzelf langzaam naar binnen. Mijn hoofd wordt vastgehouden, mijn lichaam blijft op en neer glijden op André, terwijl Antoine zich in mijn mond beweegt, traag, maar doordringend. Mijn wangen hol, mijn lippen strak om hem heen – en ik voel mezelf kapotbreken vanbinnen. In de beste zin.

André grijpt me steviger vast en duwt me nog harder op zich neer. Zijn pik glijdt elke keer dieper in me, tot het punt dat ik hem bijna voel tegen mijn buikwand, diep, heet, dof bonkend tegen iets wat nooit eerder bereikt is. Mijn spieren verkrampten, m’n dijen branden, maar ik wil alleen maar meer. Antoine duwt zichzelf nu sneller in mijn mond, mijn tong glijdt langs zijn schacht, zijn hand houdt mijn hoofd precies in de juiste hoek. Tussen hun lichamen in, gespalkt door hun erecties, ben ik niets meer dan een speelbal van hun lust – en ik wil nooit anders zijn dan dit.

Mijn kreunen worden schor. Mijn ademhaling stokt tussen slokken lucht en gestoten adem. Mijn binnenkant trekt zich samen om André, steeds intenser, steeds chaotischer. Antoine begint te hijgen, z’n stem diep in zijn borst, zijn hand trilt in mijn haar. En dan – als een flits van witheet vuur – klapt het door me heen. Mijn hele lichaam explodeert in een climax die niets meer met controle te maken heeft. Mijn spieren spannen zich, trekken hem dieper in me, mijn heupen beven, mijn handen grijpen naar niets. Antoine duwt zich nog één keer diep in mijn mond terwijl ik schok op André, die me vastklemt als een dier. Twee lichamen. Twee pikken. Eén orgasme. En ik, kreunend, kokend, trillend – kom klaar tussen hen in.

Ik lig op m’n buik op bed, mijn billen iets omhoog, benen gespreid, zacht kussen onder mijn heupen. Zijn handen liggen stevig op mijn taille. Hij duwt zich in me met ritmische, diepe stoten, onze huiden klappen samen in een tempo dat al bijna bezeten voelt. En terwijl hij me neemt, vertel ik hem alles. Over Antoine. Over André. Over de douches. Hoe ik mezelf tussen hen in liet zakken, hoe ik likte, kreunde, me liet gebruiken. Mijn stem is zwoel, fluisterend, maar elke zin trilt van geilheid. “En toen… lag ik op mijn rug, schat,” hijg ik, terwijl ik met mijn vingers tussen mijn benen glijd, “de vloer was nat, warm van het water. Mijn benen wijd. Mijn lichaam slap van het klaarkomen. Maar zij… zij waren nog niet klaar met me.”

Ik beweeg mijn vingers over m’n clit, cirkelend, precies in dat ritme waar m’n adem van hapert. Zijn stoten versnellen iets, alsof mijn woorden hem opzwepen. “Eerst André bovenop me, krachtig, zwaar, z’n pik diep… tot ik weer kwam, gillend, spartelend… en toen Antoine. Langzamer. Zachter. Maar met z’n ogen strak op de mijne. Tot ook hij…” – ik kreun, voel mezelf dieper zakken – “tot ook hij explodeerde.”

Hij buigt zich over me heen, zijn borst op mijn rug, zijn adem in mijn hals. “Waar?” vraagt hij, zijn stem rauw. En ik glimlach. “Op m’n gezicht,” fluister ik. “Allebei. Eén na één. Mijn mond open. Mijn tong uit. Mijn hele gezicht nat.” Zijn hand grijpt mijn heup steviger, zijn stoten worden harder, onregelmatiger. Mijn vingers glijden sneller. Mijn eigen lichaam begint te trillen. Mijn benen spannen zich. “Ik had me nog nooit zo rijk gevoeld,” hijg ik. “Zo... begeerd. Zo gebruikt. En ik wilde het allemaal.”

Mijn vriend kreunt diep, één laatste stoot – en ik voel hem komen, zijn warme zaad stroomt diep in me terwijl ik zelf explodeer rond mijn vingers. Mijn spieren trekken samen, mijn hoofd zakt opzij, mijn borst schokt. Mijn orgasme komt in golven, warm, pulserend, alles overstemmend. En hij blijft daar, boven me, trillend, hijgend, zijn gezicht tegen mijn nek.

Langzaam draaien we ons opzij. Ik kijk hem aan – zijn ogen zacht, zijn glimlach liefdevol, zijn gezicht bezweet van inspanning én opwinding. En ik fluister, nog natrillend: “Het was niet echt. Weet je dat?” Hij knikt, zegt niets. Want hij weet het. Het is al de tweede keer dat ik hem dit vertel, met zoveel detail dat het lijkt alsof hij toekijkt door mijn ogen. Maar dat is ons spel. Mijn fantasie. Zijn lust. En dit lijf tussen ons in – warm, naakt, vol van hem – is het enige bewijs dat we het beter hebben dan wie dan ook. Wat een goed seksleven zo.