Kreunend van de pijn probeerde ik rechtop te zitten. Mijn scheenbeen bloedde flink. Die vervloekte paal, dacht ik grommend. Anna had het gezien en rende met een geschrokken gezicht op mij af. Toen zag ik dat ze met haar handen gebaren maakte. Huh? Wat deed ze nou? Ik keek achterom en zag niemand. Ik haalde mijn schouders op en bestudeerde de wond op mijn scheenbeen. Gelukkig niet zo ernstig als het leek maar het bloedde wel flink.
“Danny! Gaat het?” riep ze hijgend uit toen ze naast me knielde.
“Ja, het gaat wel. Ik was die paal even vergeten. Het is gelukkig maar een klein wondje maar het bloedt wel veel.”
Anna pakte haar tas, haalde er papieren zakdoekjes uit en probeerde het bloeden te stoppen. Het werkte natuurlijk niet goed maar we hadden niets anders.
“Dit moet eerst schoongemaakt worden,” zei Anna. Een voorbijganger kwam bij ons kijken en overhandigde een zakdoek aan Anna. “Het is een schone doek. Dit werkt beter dan papier.” Anna bedankte de voorbijganger en drukte de zakdoek voorzichtig op de wond. Ik grimaste even van de pijn maar het viel gelukkig mee.
Plotseling kreeg ik een idee en moest daardoor breed grijnzen. Ik liet mijn rugzak van mijn schouders glijden en haalde mijn sokken tevoorschijn. Gelukkig waren het lange sokken. Ik had ze altijd in mijn rugzak zitten, voor het geval ik per ongeluk in een plas water stapte. Anna keek me vragend aan. Ik grijnsde naar haar. “Hou de zakdoek zo.” Ik legde de sok boven op de zakdoek en knoopte hem goed vast om mijn kuit. Ik pakte nog een sok en deed hetzelfde bij de eerste. Het werkte. Ik keek lachend naar Anna, die haar hoofd stond te schudden van nee. Ze probeerde mijn been zo goed als zo kwaad schoon te maken en hielp mij met opstaan. Heel even voelde ik een stekende pijn in mijn scheenbeen maar het was te verdragen.

“We gaan eerst naar mijn huis. Je wond moet schoongemaakt worden,” zei Anna terwijl ze haar tasje pakte.
“Nee,” antwoordde ik.
“Wat?” riep ze verbaasd.
“Mandy is in gevaar en ik moet snel zijn. Want jouw vrouw heeft mijn vrouw ontvoerd.”
Ze knipperde met haar ogen. “Nee, dat weet je niet.”
Ik keek haar aan. “Jawel, ik heb Lotte gezien. Ze houdt Mandy vast.” Ik legde haar in het kort uit wat ik gezien had.
Anna schudde haar hoofd. “Nee, dat kan niet. Zo is zij niet. Ik snap het niet.”
“Ze is gewoon boos en zint op wraak op ons. Ze gelooft mij ook niet. Ik heb jou nodig. Wil je alsjeblieft met mij meegaan?”
Ze knikte. “Ja, natuurlijk ga ik met je mee. Het is een misverstand allemaal. Maar we gaan je wond eerst schoonmaken.”
“Nee, dat is niet nodig. Doen we straks wel.”
“Nee, dat lijkt me niet verstandig,” reageerde Anna.
“Mijn vrouw is in gevaar, dit is een ernstige zaak. Ik ga heus niet dood van dat kleine wondje. Eerst mijn vrouw.” Ik grijnsde naar haar en ze schudde haar hoofd met een lachje. “Vooruit dan. Maar is het niet slim dat we Elise meenemen? Ze kan ons helpen met Lotte overtuigen.”
Ik keek haar direct aan. “Dat is niet zo’n slecht idee maar ze is weg. Ik heb geen idee waar ze heen is gegaan.”
“Oh, dat is vervelend maar we hebben haar wel nodig. Want Lotte gelooft mij waarschijnlijk ook niet,” zei Anna bedachtzaam.

Het bleef stil. Anna zei niets meer en ik wist dat ik het raadsel zelf moest oplossen. We liepen naar een bankje maar ik had geen zin om te zitten. Anna nam wel plaats op de bank en wachtte geduldig op mij. De pijn negerend ijsbeerde ik heen en weer en zocht met alle macht naar de antwoorden. Maar ik kwam er niet uit. Ik keek Anna hoopvol aan. Ze frunnikte de hele tijd aan haar shirt.
“Wat ben je aan het doen?” vroeg ik nieuwsgierig.
“Oh niets,” zei ze afwezig en ze trok ineens aan haar broek. Wat was ze in vredesnaam aan het doen? Eerst aan haar shirt prutsen en nu aan haar broek? Moest dat iets betekenen? Had dat iets met de kleren te maken? Maar Elise droeg een gele jurk. Dat wist ik al. Ik keek Anna opnieuw aan en ze deed het weer. Toen sperden mijn ogen wijd open en Anna keek me verwachtingsvol aan.
“Elise droeg toch een trainingspak, of niet?”
“Ja, dat geloof ik wel,” zei ze met een kleine glimlach.
“Ik weet waar Elise is. Bij de sporthal,” reageerde ik enthousiast. “We moeten gaan!” De brede glimlach van Anna liet me weten dat ik goed zat.


We gingen eerst naar het huis van Elise om mijn tandem op te halen. Dat ging wat moeizaam met mijn pijnlijke been. Ik hinkte een beetje maar ik overleefde het wel. Anna vroeg bezorgd of we niet eerst mijn wond moesten verzorgen. Ik weigerde koppig en zei dat mijn vrouw in nood was. Anna moest daar wel om lachen. Met fietsen ging het beter. Het zag er wel een beetje belachelijk uit met de twee sokken die om mijn been vastgebonden zaten. Maar dat kon mij niet zo veel schelen. Bij de sporthal aangekomen controleerde ik of de wond niet bloedde. Dat was gelukkig niet het geval. Eerst wilden we naar de sportzaal gaan maar dat kon niet want er waren mensen aan het sporten. Dus we gingen de tribune op om Elise te zoeken. Ze was nergens te bekennen. Daarna vonden we haar in de kantine. Elise zwaaide vrolijk naar ons. Haar glimlach verdween meteen toen ze mijn been zag. “Wat is dit?”
Ik grinnikte. “Ik was gevallen.”
Anna vertelde wat er gebeurd was en Elise keek geschrokken. “Danny, dit moet eerst verzorgd worden! Ze hebben hier een EHBO-doos. Ik ga het even vragen.” Ze wilde overeind komen maar ik hield haar tegen.
“Nee, niet nu, straks.”
“Maar Danny…” sputterde ze tegen.
Ik onderbrak haar: “Later. Eerst mijn vrouw. Ik heb jouw hulp nodig.”
Elise keek Anna vragend aan, die haar handen in de lucht gooide. Elise aarzelde even en toen slaakte ze een zucht. “Oké, waar heb je mij voor nodig?”
Ik legde haar alles uit. Toen ik klaar was, zei ze: “Oei, dit is inderdaad allemaal een misverstand. Natuurlijk wil ik jullie helpen door te getuigen. Ik ben net klaar met sporten dus ik kan nu meteen gaan want ik neem aan dat je zo snel mogelijk naar je vrouw wil gaan.”
“Heel graag,” zei ik dankbaar en stond gelijk op. Ik grimaste. Ik was mijn scheenbeen even vergeten. Elise keek me bezorgd aan. “Danny, moeten w…”
“Nee,” viel ik haar in de rede. “Kom, we gaan. Geen tijd te verliezen!”
“Hij is zo eigenwijs,” fluisterde Elise tegen Anna waardoor ze allebei moesten giechelen. Ik verstond het niet maar liet hen lekker hun gang gaan.

Anna klaagde de hele tijd dat ik rustiger moest fietsen. Ze moest zelfs af en toe remmen omdat ik te hard trapte. Ik grijnsde en zei dat mijn vrouw in gevaar was. Uiteindelijk kwamen we binnen vijftien minuten bij de winkel aan. Dat was behoorlijk snel. Elise stond ook te mopperen. Ik negeerde hen en hinkte naar binnen met de vrouwen achter mij aan. Lotte zat nog op dezelfde stoel met het pistool in haar hand. Toen we binnenkwamen richtte ze onmiddellijk het wapen op ons. Achter Lotte begon Mandy luid te piepen.
“Wat is dit?” vroeg Lotte en ze wees met het pistool naar mijn been.
“Niet belangrijk,” mompelde ik. “Anna?”
“Stop!” zei Lotte streng. “Ik wil weten wat er aan de hand is met je been.”
“Een klein ongeluk. Niks aan de hand.”
“Ik wil weten wat er gebeurd is,” herhaalde Lotte streng.
“Later, Lotte,” antwoordde ik en ik merkte dat ik licht geïrriteerd raakte. Waarom was iedereen zo bezorgd om mijn been? Het was maar een wondje.
Lotte richtte het wapen op Mandy. “Vertel op of anders gaat jouw vrouw eraan.”
Ondanks alles moest ik ineens lachen om haar. Achter me hoorde ik Elise heel zachtjes giechelen. Uiteindelijk deed ik mijn verhaal. Toen ik klaar was, stond Lotte op en liep naar Mandy. “Ga op mijn stoel zitten,” gebood ze me.
“Eerst mijn vrouw,” daagde ik haar uit.
Lotte hield de loop van het pistool onder Mandy’s kin. “Nee, doe wat ik zeg.”
Ik zuchtte en ging gehoorzaam zitten.
“Anna, haal de verbanddoos in de kantine,” gaf Lotte haar opdracht. Even later kwam ze terug met de witte trommel met een rood kruis erop.
“Anna, verzorg zijn wond,” commandeerde Lotte. Ik keek haar met half geknepen ogen aan. Ze gaf me een knipoog terug. Ik kreunde zacht toen Anna de zakdoek verwijderde want die bleef op mijn been plakken door het opgedroogde bloed. De wond was groter dan we hadden verwacht. Ze maakte de wond vlug schoon, daarna legde ze het gaasje op en Elise wikkelde het verband stevig om mijn been.

Lotte knikte tevreden toen ze klaar waren met de behandeling van mijn been.
“Danny, ga uit mijn stoel en ga een paar meter van de stoel staan.”
Mopperend stond ik op. Lotte ging weer op de stoel zitten.
“Nou, gaan jullie je gang. Wat wilden jullie zeggen?”
Ik knikte naar Anna en ze stapte naar voren.
“Liefje?” vroeg Anna. “Waarom doe je dit?”
Lotte keek nijdig terug. “Dat weet je heel goed.”
“Nee, Lotje, ik heb Mandy nooit gezoend. Ik zweer het!”
Elise stapte naar voren. “Mevrouw, mijn naam is Elise en ik was gisteravond ook in het café. Ik kan bevestigen dat uw vrouw Mandy niet heeft gezoend. Dat was ik, maar ik heb het zusje van Anna gezoend. Ik denk dat u het verkeerd hebt gezien. Ik droeg namelijk exact dezelfde jurk als Mandy. Dat was puur toeval. Ik heb met Amber gezoend.”
Lotte keek ons lang zwijgend aan en begon toen zachtjes te lachen. “Moet ik jullie verhaal geloven? Nee, natuurlijk niet. Zo’n verhaal kan iedereen wel verzinnen.”
“Lotte,” riep ik smekend. “Waarom geloof je ons niet? Waarom zouden we liegen?”
Ze keek me indringend aan. “Ik ben niet achterlijk. Ik heb ze zelf zien zoenen. Ik ben niet blind! En dat lulverhaal dat jullie hebben verzonnen is helemaal niet geloofwaardig. Hoe vaak zie je een vrouw in een knalgele jurk? Juist, niet vaak. En nu ineens twee vrouwen in een knalgele jurk op dezelfde plek? Kom op, ik ben niet dom.”

Ik slaakte een zucht van ergernis. Hoe kon ik het haar bewijzen? Ik merkte dat iedereen stil bleef. Ik wist dat ze me niet zouden helpen met hints. Ik had beter bewijs nodig. Liefst zwart op wit. Een foto, bijvoorbeeld. Ik knipperde verrast met mijn ogen. Wacht even, had Kelly de camera bij zich? Dat kon geen toeval zijn. En het leek me logisch dat ik nu naar Kelly moest gaan, omdat de rest hier al was. Maar waar was Nick dan? Ik had een vermoeden dat hij niet meedeed aan de speurtocht.
Ik keek de dames aan, die afwachtend naar mij keken. “Lotte, ik ga bewijzen dat je het mis hebt. Ik moet eerst even naar het café.”
“Ik ga met je mee,” zei Elise glimlachend. Door haar reactie wist ik dat ik weer op het juiste spoor zat.

Binnen enkele minuten kwamen we bij het café aan, dat inmiddels geopend was. Binnen zaten al een paar gasten. Elise pakte mijn hand vast en we liepen naar binnen. De plek waar Kelly vanmorgen zat, was leeg. Ik liep naar de bar en vroeg aan Jeroen of hij wist waar Kelly was. Hij keek me vreemd aan en zei dat hij Kelly niet kende. Ik moest lachen en vroeg opnieuw of hij wist waar de vrouw met de grijze jas en een hoed was.
Jeroen haalde zijn schouders op en waste de glazen. “Misschien is ze naar huis gegaan?”
Ik keek hem lang aan. Dat meende hij toch niet? Moest ik weer helemaal daarheen fietsen? Naast me kon Elise zich niet inhouden en begon te giechelen. Jeroen had een brede grijns op zijn gezicht.
“Nou, dank je wel voor het antwoord,” mompelde ik met een glimlach.

Even later zaten we weer op de fiets, dit keer richting het huis van Nick en Kelly. Ik belde aan en de deur werd meteen geopend door Kelly.
“Jij weer?” reageerde ze geïrriteerd.
Toen viel ze ineens stil en haar blauwe ogen staarden naar mijn been.
“Wat is er gebeurd?”
Ik lachte. “Een klein ongelukje. Vertel ik je later.”
“En hoe wist je dat ik hier was?” Ze keek om zich heen, alsof ze wilde checken of er gevaar was.
“Mag ik binnenkomen?” vroeg ik vriendelijk.
“Nee,” zei ze bot. “Ga weg.” Ze wilde de deur dichtdoen, maar ik hield die tegen.
“Alsjeblieft, mijn vrouw is in gevaar.”
“Dat is vervelend, maar niet mijn probleem. Ik ben met iets belangrijks bezig.” Kelly wilde de deur opnieuw dichtdoen, maar ik stak mijn voet ervoor.
“Vijf minuten.”
Kelly keek me indringend aan. “Drie minuten.” Ze liet mij en Elise binnen.

In de woonkamer kwam ik meteen ter zake. “Heb je foto’s gemaakt in het café gisteravond?”
“Daar gaat je niks aan,” antwoordde Kelly. “Dat is mijn zaak, niet de jouwe.”
Ik legde haar de situatie snel uit en vroeg daarna opnieuw of ik de foto’s mocht bekijken.
“Nee,” zei ze en ze pakte haar camera. “Ik kijk zelf wel.” Terwijl ze de foto’s bekeek, zei ze dat ze inderdaad Elise en Amber had zien zoenen. Alleen kon ze zich niet herinneren of ze daar een foto van had gemaakt.
“Hebbes!” Ze liet de foto zien en ik keek verbaasd naar Elise. “Heb je haar echt gezoend?”
Ze giechelde. “Natuurlijk heb ik haar gezoend. Wat een domme vraag.”
Ik had even gedacht dat de foto misschien bewerkt was, maar hij leek echt. Misschien wás dat ook zo. Ik moest toegeven dat het er best opwindend uitzag.
“Kun je die even uitprinten voor mij?” vroeg ik aan Kelly.
“Nee, sorry. Dit is niet eens mijn huis. Ik ben hier maar een paar dagen,” antwoordde Kelly. “En nee, je krijgt mijn camera niet.”
Ik zuchtte. Natuurlijk maakte ze het me niet makkelijk. “De enige oplossing is dat je met mij mee gaat.”
Ze lachte spottend. “Geen sprake van. Ik ben momenteel te druk met mijn werk.”
“Alsjeblieft. Mijn vrouw is in gevaar. Ik zou niet kunnen leven zonder haar. Ik hou heel veel van haar. Alsjeblieft. Je kunt iemands leven redden. En ze is ook moeder van de tweeling. Ze zijn nog geen twee jaar oud. Wat moeten zij straks denken als hun moeder er niet meer is? En ik? Ik zou er helemaal gek van worden. Alsjeblieft. Een uurtje maar. Je hoeft die foto alleen maar te laten zien. Dan ben je klaar.”
“Waar moeten we heen?” vroeg ze.
“Naar het centrum. Het is maar tien minuten fietsen.”
Kelly dacht even na. Ik zocht een mooie foto van Mandy en mij, met de kinderen in onze armen. Die toonde ik aan Kelly en ze knikte langzaam.
“Je hebt geluk dat ik ook moeder ben. Ik ga met jullie mee.”
“Dank u, dank u! U doet het juiste, mevrouw.”
“Klep dicht, we gaan nu,” zei Kelly terwijl ze haar spullen pakte. Ik keek haar even verwonderd aan, maar liep met een lach naar buiten.

Bij de deur van het magazijn zei Kelly: “Dat was geen tien minuten fietsen.”
Ik grinnikte en negeerde haar opmerking. We liepen naar binnen. Plotseling hoorde ik Anna schreeuwen. Ik rende naar de winkel.
“Nee Lotte, laat haar gaan!” smeekte Anna.
Lotte keek haar boos aan. “Nee, ze moet ervoor boeten! Daarna ben jij aan de beurt, bitch! Jullie zullen je verdiende loon krijgen.”
“Lotte!” riep ik. “Ik heb het bewijs!”
Ze rolde met haar ogen. “Weer een flauwekul verhaal zeker?”
“Nee, de foto. Mevrouw, wil je de foto aan die dame laten zien?” vroeg ik aan Kelly.
Ze stapte naar Lotte toe, maar Lotte snauwde: “Blijf staan!”
“Ik doe niks,” zei Kelly kalm. “Ik laat alleen de foto aan je zien.” Voorzichtig pakte ze de camera, zette hem aan en draaide hem om naar Lotte toe. “Kijk maar.”
Lotte boog zich voorover en bestudeerde de foto met kritische ogen. De woede in haar blik verdween en ze liet het pistool op de grond vallen. “Oh my god, wat heb ik weer gedaan?” Ze begon zogenaamd te huilen.
Ik negeerde Lotte en rende naar Mandy. Ik maakte de touwen los en haalde de tape voorzichtig van haar mond. Ze glimlachte stralend naar me. “Jij hebt mij gered, lieverd.”
Ik omhelsde haar stevig en kuste haar vol op haar lippen. Na de kus keek ik haar met een ongelovige blik aan. “Heb je dit allemaal geregeld?”
Ze knikte met een lieve glimlach. “Samen met onze vriendengroep.”

Ineens vloog de deur open en Bram stormde met veel herrie binnen. Hij had het pistool in zijn hand. “Handen omhoog!” schreeuwde hij. Toen bleef hij abrupt stilstaan. “Wat is hier aan de hand?” Zijn blik bleef hangen bij mij. “Jij weer? Ik had je gezegd dat je je erbuiten moest houden! Wacht eens even, is dat jouw vrouw?”
Ik sloeg glimlachend mijn arm om Mandy’s middel. “Ja, ze is mijn vrouw.”
Bram keek vluchtig om zich heen en zijn ogen bleven hangen bij Lotte. “Jij!” brulde hij, en stormde op haar af terwijl hij het pistool op haar richtte. “Handen omhoog!”
Lotte zat aangeslagen op de stoel. “Ik geef me over.”
“Opstaan,” commandeerde hij. Lotte kwam langzaam overeind en hij ging achter haar staan om haar polsen vast te boeien met handboeien.

“Stop!” zei Anna plotseling waardoor iedereen verrast naar haar keek. Ze liep naar mij en Mandy toe. “Willen jullie alsjeblieft geen aangifte doen tegen mijn vrouw? Ik heb haar nodig, zeker nu ik zwanger ben.”
“Wat?” riep Lotte hard uit.
Anna draaide zich om en keek Lotte met een ondeugend lachje aan. Lotte keek smekend naar Bram die meteen begreep wat ze bedoelde. Hij maakte de boeien los en ze liep haastig naar haar vrouw toe. “Ben je zwanger?”
De glimlach van Anna werd breder. “Ja, Lotje, ik ben zwanger.”
“Oh my god! Maar hoe? Ik snap het niet. We zouden overmorgen testen.”
Anna grinnikte. “Ja, ik weet het. Maar gisteravond kreeg ik ineens een leuk idee om, naast Danny, ook jou te verrassen. Dus ik heb vanmorgen de test gedaan. Ik heb twee keer getest en allebei waren positief.”
Lotte had tranen in haar ogen. “Oh my god, we worden mama!” Ze knuffelden elkaar stevig van blijdschap.
Mandy had mijn hand gepakt en keek me verliefd aan.

“Wat een dag,” mompelde ik, terugdenkend aan alles wat er was gebeurd. Anna en Lotte verbraken hun knuffel en keken me lachend aan, net als Kelly en Elise. Bram had een grote grijns op zijn gezicht.
“Ja, een mooie verrassing, hè?” lachte Mandy.
“Dat kun je wel zeggen. Maar waar is Nick eigenlijk?” vroeg ik nieuwsgierig.
“Hier!” klonk ineens een stem. Er kwam iemand binnenlopen.
“Hé, wacht, jou ken ik! Je was in het park en je gaf ons die zakdoek!” riep ik verbaasd uit.
Grijnzend deed hij zijn pet af en trok daarna een nep-baard van zijn gezicht.
“Nick!” stamelde ik geschokt.
Hij grinnikte geamuseerd. “Ik was de cameraman. Ik heb je stiekem overal gevolgd en gefilmd. Op elke plek waar je geweest bent, hingen camera’s. Behalve in de kantine van de sporthal. Dat mocht niet, maar ik was er toch en heb jullie stiekem gefilmd.”
Mijn mond viel wagenwijd open van verbazing. “Jemig, ik heb er helemaal niets van gemerkt.” Daar moest iedereen hard om lachen.
“Hé Nick, wat heb je op je hand?” vroeg Kelly.
Hij hief lachend zijn hand omhoog. We zagen dat hij wat krassen op zijn hand had.
“Toen Danny viel in het park, wilde ik hem helpen, maar Anna gebaarde dat ik het niet moest doen. Daarna moest ik wegvluchten omdat ik wist dat Danny achterom zou kijken om te zien wat er was. Dus ik dook in de struiken.” Hij grijnsde breed en we proestten het uit van het lachen.

In de kantine waste ik mezelf zo goed mogelijk schoon met een washandje, want mijn verrassing was blijkbaar nog niet voorbij. Mandy had mijn schone kleren meegenomen maar eerst moest ik me even opfrissen. Ik stond in mijn boxer en achter me hoorde ik gefluit van de dames. Ik lachte en negeerde hen. Toen ik klaar was, trok ik een nette broek aan en knoopte mijn blouse dicht op een paar bovenste knopen na.
“Oh my god!” hoorde ik iemand roepen en ik draaide me om. Iedereen stond naar het filmpje te kijken dat Nick gemaakt had.
Mandy keek me aan. “Je valpartij in het park.”
Ik grinnikte. “Dat was niet zo slim van mij maar ik moest mijn liefste natuurlijk redden, hè?”
Elise giechelde. “Maar deed dat niet pijn? Je been knalde best hard tegen die paal.”
“In het begin deed het wel even zeer, maar nu voel ik het nauwelijks meer,” antwoordde ik en trok mijn schoenen aan. “Ik ben klaar, schoonheid.”
Mandy liep op mij af, controleerde mijn kleding en snoof mijn parfum op. Ze knikte tevreden. “Je ziet er weer prachtig uit, Danny.” Ze pakte haar handtasje en nam mijn hand. “Ga je mee?”
“Met jou ga ik overal mee, schoonheid,” zei ik en keek naar mijn vrienden. “Bedankt voor een leuke, vooral bizarre dag vandaag. Ik wens jullie allemaal een fijne avond, vooral jullie, Lotte en Anna. Ik ga met mijn meisje mee.”
Ze wensten ons veel plezier toe en Mandy en ik liepen naar buiten. Het was een korte wandeling naar het restaurant. Even later schoven we aan de tafel in het hoekje. Helaas zaten we binnen omdat het buiten straks snel zou afkoelen. Gelukkig hadden we wel goede verlichting boven de tafel.

Nadat ons drankje bezorgd was, pakte Mandy mijn hand beet en schonk mij een lieve glimlach. “Hoe was het vandaag?”
“Heel apart,” antwoordde ik. “Maar ontzettend leuk. Het was alsof ik weer een klein kind was.”
“Dat ben je nog steeds,” plaagde ze me.
Ik kneep in haar hand. “Pas op jij. Maar hoe heb je dat allemaal geregeld? En wanneer? Ik heb helemaal niks gemerkt!”
Haar blik was ondeugend. “Toen je buikgriep had.”
Ik schoot in de lach. “Dat was inderdaad een perfecte tijd om het te regelen, want ik ben amper uit bed geweest.”
Ze gniffelde en werd serieus. “Ik wilde graag iets geks regelen voor onze trouwdag omdat jij mij had verrast met een voetbalwedstrijd op onze eerste trouwdag. Ik wilde het een paar jaar geleden al doen maar ik had nog geen leuk idee. Maar toen jij ziek was, kon ik rustig brainstormen met onze vrienden. Dus hebben we samen een heuse speurtocht voor je georganiseerd.”
Ik voelde dat ik glimlachte. “Je hebt me echt goed verrast. Ik vond het zo raar in het begin. Ik begreep er niets van.”
Ze giechelde. “Maar je had snel door dat het allemaal niet echt was, toch?”
Ik knikte. “Ja, dat klopt. Maar…” Ik keek haar indringend aan. “Onze seks van gisteravond, dat was niet zomaar, hè?”
Haar lach verbreedde. “Nee, dat klopt, vanwege dat slipje dat onder de bank lag. Maar ik vond het heel fijn gisteravond.”
Ik liet mijn duim over de rug van haar hand glijden. “Dat vond ik ook. We hadden elkaar geen woord gezegd.”
Ze gniffelde even. “Ja, inderdaad.”

Mandy had het eten voor ons besteld. Een zeven gangen menu. Toen het eerste gerecht geserveerd werd – een komkommerrolletje met roomkaas en bieslook – hief Mandy het glas op. ‘’Op onze geslaagde trouwdag.’’
‘’Geslaagd was het zeker wel,’’ lachte ik en tikte mijn glas tegen de hare aan. ‘’Op onze trouwdag, schoonheid. En ik hou van jou.’’
Haar ogen schitterden van verliefdheid. ‘’Ik ook van jou, lieverd. Maar vertel wat je vandaag allemaal gedaan hebt.’’
In geuren en kleuren deed ik mijn verhaal. Ondertussen werd het voorgerecht op tafel gezet: een tartaar van gerookte zalm met een frisse limoendressing, geserveerd op een bedje van rucola en fijne avocado. Met smaak aten we hem op.

Het derde gerecht werd geserveerd. Ik staarde naar het kleine kommetje romige pompoensoep met een toefje crème fraîche en wat geroosterde pompoenpitten bovenop. Ik mopperde zacht tegen mezelf dat de kom groter mocht. Mandy lachte. “Er komen straks nog meer hoor, vreetzak.”
Maar de soep was heerlijk! Romig maar vooral smaakvol. We aten zwijgend en ik zag dat Mandy met haar gedachten bezig was. Nadat de ober onze lege kommen opgehaald had, pakte ik haar hand. “Wat zat je te denken?”
“Over onze levens,” antwoordde ze glimlachend.
Ik knikte. “We hebben een hoop meegemaakt, hé?”
“Dat kun je wel zeggen, ja,” beaamde ze.
Ik keek haar aan en zag dat ze gelukkig was. “Heb je nog meer wensen? Is er iets dat je nog heel graag wil doen in je leven?” vroeg ik.
Ze keek me met een schuin hoofd aan. “Zodat je mijn wensen kunt proberen te vervullen?”
“Dat klopt, schoonheid. Ik vind het veel te leuk om te doen.’’
Ze boog zich voorover en pakte mijn hand met haar andere hand. ‘’Ik heb voorlopig nog geen wensen. Ik ben op dit moment gelukkig, samen met jou en onze kinderen. We hebben een mooi huis en een goedlopende winkel. Ik ben nu tevreden. En jij?’’
‘’Ik zou de wereld graag willen zien.’’
Ze knikte instemmend. ‘’Ja, ik ook, maar nu nog niet. Ik wacht liever tot onze kinderen volwassen zijn.’’
‘’Het is maar hopen dat mijn ogen niet te veel achteruit gaan,’’ mompelde ik en nam een slokje van mijn bier.

Mandy keek me onderzoekend aan. ‘’Merk je dat je slechter ziet?’’
Ik zette het glas op de tafel. ‘’Merk je dat ook?’’
Ze leunde achterover en dacht na. ‘’Niet veel, denk ik. Alleen heb ik wel gemerkt dat je de laatste tijd de tv niet meer echt volgt.’’
Ik glimlachte. ‘’Inderdaad. Ik kan nog prima tv kijken, maar ik moet nu meer concentreren om de ondertiteling te kunnen lezen. Daar heb ik vaak niet zo veel zin in. Dan ga ik dagdromen. Dat gebeurt gewoon vanzelf.’’
‘’En mij knuffelen,’’ zei ze met een ondeugende blik in haar ogen. ‘’Als we op de bank zitten, wil je altijd aan mij zitten.’’
Ik kreeg een rood hoofd, waardoor ze in de lach schoot. Ze pakte mijn hand. ‘’Ik vind het zelf ook heel fijn als je mij knuffelt op de bank.’’
Ik glimlachte. ‘’Ja, ik kan er nooit genoeg van krijgen om jou te knuffelen. Maar even terug naar mijn zicht. Het klopt dat ik televisie niet meer snel volg. Maar als ik dat wil, dan gaat het nog prima. Buiten lopen levert me nog geen problemen op. Eerlijk gezegd merk ik niet veel dat mijn ogen achteruit zijn gegaan.’’
‘’Dat is toch positief nieuws,’’ zei Mandy vrolijk en ze hief haar glas op.
‘’Daar moet op geproost worden.’’
We lieten onze glazen tegen elkaar tikken.

De ober bracht het hoofdgerecht op tafel: een prachtig opgemaakt bord met mals gebakken ossenhaas in een rodewijnsaus, vergezeld door gegrilde groene asperges.
“Kijk eens aan, dat is het betere werk,” knikte ik tevreden.
Mandy glimlachte liefjes. “Ik wist dat je dit wel kon waarderen. Eet smakelijk, lieverd.”
Ik sneed het vlees voorzichtig door. Dat ging heel soepel. “Dat geldt ook voor jou, schoonheid.”
We genoten zwijgend van de maaltijd. Het vlees was inderdaad heerlijk mals. Toen we klaar waren, haalde de ober onze borden op. Mandy vroeg of onze glazen weer bijgevuld konden worden en of het volgende menu even op zich kon laten wachten, zodat we rustig konden uitbuiken. De ober boog en beloofde dat hij het zou regelen.

Mandy pakte mijn hand. ‘’En voetbal kijken dan?’’
Ik lachte zachtjes. ‘’Ik volg voetbal steeds minder.’’
Ze knikte begrijpend. ‘’Ja, ik kan zien dat je pas laat juicht als er een doelpunt is, vooral pas als je de spelers ziet juichen.’’
‘’Ja, dat klopt. Ik kan de bal de laatste tijd niet zo goed volgen. Alleen als ze rustig rondspelen, is het geen probleem voor mij. Maar als ze met lange ballen spelen of hard naar de goal schieten, dan raak ik de bal vaak kwijt. Soms dacht ik dat er een doelpunt was terwijl dat niet zo was. Maar ach, gelukkig zijn er herhalingen. Ik merk dat ik steeds minder plezier heb in het kijken. Bovendien is voetbal in deze tijd niet zo leuk meer. Alles draait om geld en iedereen gaat snel naar de grond na een klein tikje. Daar erger ik me kapot aan. Stelletje watjes zijn het. Vrouwenvoetbal is eigenlijk beter, die gaan tenminste niet meteen rollen bij een duwtje.’’
Ze giechelde. ‘’Vrouwen zijn overal beter dan mannen.’’
‘’Ik ben het met je eens. Vooral lichamelijk,’’ zei ik grijnzend.
Mandy kneep lachend in mijn hand en werd serieus. ‘’Vind je dat niet jammer dan?’’
Ik haalde onverschillig mijn schouders op. ‘’Een beetje wel, maar ik kan ermee leven.’’
‘’Max Verstappen dan?’’
Ik glimlachte breed. ‘’Je ziet alles, hé?’’
Ze knipoogde. ‘’Ik hou je in de gaten hoor. Maar nee, ik zag je soms echt genieten van Formule 1 kijken met Bram.’’
Ik knikte. ‘’Ja, ik begin Formule 1 eerlijk gezegd steeds leuker te vinden, zeker nu Max Verstappen meedoet. Ik begrijp ook beter hoe Formule 1 allemaal werkt.’’
‘’Maar er is nog meer,’’ zei Mandy.
Ik moest zachtjes lachen. ‘’En dat ik de race beter kan volgen dan een voetbalwedstrijd.’’
‘’Zeg dat de volgende keer meteen,’’ glimlachte ze.
‘’Je houdt mij echt scherp in de gaten. Volgens mij kan ik onmogelijk vreemdgaan,’’ zei ik grinnikend.
‘’Dat heb je al meerdere keren gedaan,’’ zei ze en we schoten in de lach.



Het leek alsof de ober wist dat onze buiken voldoende gezakt waren want hij kwam met het zesde gerecht aan. We keken nieuwsgierig naar onze borden. Op ieder bord lag een klein, verfijnd stukje zachte Franse kaas, geserveerd met een krokant toastje en een druppeltje honing. De geur was intens, maar niet te sterk – precies goed voor deze gang.
Mandy glimlachte. “Ik hou van kaas.” Ze nam een stukje in haar mond en sloot genietend haar ogen. “En het smelt heerlijk op mijn tong.”
“Dat is te zien,” lachte ik en nam ook een hapje. Ik was verrast door de smaak. Het was lekkerder dan het eruitzag.
“Maar,” vroeg Mandy toen haar bord leeg was. “Waarom heb je geen contact met andere doofblinden?”
Ik haalde mijn schouders op. “Waarom zou ik? Ik kan nog prima communiceren met horende mensen. Met doofblinden praten is voor mij lastiger. Ik kan wel een beetje gebaren, maar lang niet zo goed als anderen. Vaak kan ik ze niet goed volgen. Joost kan ik prima volgen omdat we elkaar goed kennen. Hij weet dat ik niet zo goed kan gebaren.”
“Ja, dat weet ik,” zei ze. “Maar het is toch wel leuk om een keer met andere doofblinden te ontmoeten? Zijn er zulke bijeenkomsten?”
Ik knikte. “Er wordt één keer per maand een bijeenkomst gehouden in Rotterdam.”
“Waarom gaan we niet een keer samen daarheen? Ik ben wel benieuwd.”
Ik keek haar aan. “Is goed. Ik zal binnenkort kijken wanneer de volgende bijeenkomst is.”
“Leuk!” reageerde Mandy enthousiast. “Maar ik mag toch wel mee?”
“Natuurlijk mag je mee. Je mag mij begeleiden,” zei ik met een knipoog.

“Laat me raden,” zei ik terwijl ik achteroverleunde tegen de rugleuning van de stoel. “Het laatste gerecht is zeker chocolade-ijs?”
Haar ogen schitterden. “Uiteraard. Ik hou van chocolade-ijs!”
Ik lachte om haar blik. “Je houdt van alles.”
“Inderdaad, en vooral van jou,” zei ze ondeugend.
Toen schoot er iets in mijn hoofd. “Trouwens, waar zijn onze kinderen?”
“Bij mijn ouders. Ze komen morgenavond weer. Ze vermaken zich wel prima met opa en oma.”
“Het gaat straks een drukke boel worden met de kinderen van Anna en Lotte erbij. Dat wordt veel herrie in huis,’’ zei ik en slaakte een zucht.
“Dan doe je toch je CI af,” zei Mandy plagend.
Ik keek haar waarderend aan. “Dat is niet zo’n slecht idee.”
“Je kan onze kinderen niet zo goed verstaan, hè?” vroeg ze.
“Moeilijk. Net als bij Stijn. Ik heb altijd moeite met verstaan bij kleine kinderen. Ze schreeuwen meer dan dat ze normaal praten. Veel mensen denken dat je hard moet praten tegen doven. Dat klopt een beetje, maar schreeuwen werkt niet. Je moet luid en vooral duidelijk praten. Dat is bij kinderen vaak niet het geval.”
Ze knikte begrijpend. “Het komt wel goed, anders help ik je wel. We moeten onze kinderen zo snel mogelijk uitleggen dat jij slechthorend en slechtziend bent. Nu zijn ze nog te jong om het echt te begrijpen.”
“Jij snapt het, zoals altijd,” zei ik glimlachend.
“Natuurlijk snap ik het want ik ben een slimme vrouw,” zei ze stoer.
Ik proestte het uit. “Niet te veel eigendunk, dame!”

De ober zette de borden op tafel. “De laatste ronde,” zei hij vriendelijk. “Eet smakelijk.”
Ik keek naar mijn bord en daarna naar mijn vrouw. Ik schoot in de lach om haar gretige blik. Voor ons stond een prachtig opgemaakt dessert: een bol romig chocolade-ijs, omringd door kleine stukjes brownie, een toefje slagroom en een streepje chocoladesaus over het bord.
‘’Mijn hemel,’’ fluisterde Mandy verrukt. ‘’Dat is pas een toetje!’’
Ik grinnikte. ‘’Wat zou je kiezen: mij of chocolade-ijs?’’
Ze boog zich naar me toe. ‘’Ik kies gewoon allebei.’’ Ze knipoogde naar me.
Ik moest lachen. ‘’Tast toe, schoonheid.’’
Ze genoot zichtbaar van het ijs. Ze probeerde langzaam te eten, terwijl ze het liefst alles in één keer zou opsmikkelen. Ik at mijn ijs expres heel langzaam. Toen Mandy klaar was met haar ijs, was ik nog niet eens op de helft. Ze keek verlangend naar mijn bord. Ik moest zachtjes grinniken. Wat een heerlijke vrouw was ze.
Ik schoof mijn bord naar haar toe. Haar ogen werden groot en ze keek me vragend aan. Ik knikte glimlachend. Meer aanmoediging had ze niet nodig. Ze schoof mijn bord haastig naar zich toe en begon snel te eten, alsof ze bang was dat ik me zou bedenken. Ik keek geamuseerd toe.

Ondanks dat we genoeg gegeten hadden, bestelden we toch een kopje koffie. De tafel was afgeruimd en schoongemaakt. Ik nam haar handen in de mijne “Lieve Mandy, ik wil even zeggen dat ik onder de indruk ben van jou, van wat je allemaal gedaan hebt vandaag voor mij. Het was een leuk avontuur en het diner was heerlijk. Ik heb intens genoten. Je hebt het fantastisch gedaan. Dank je wel, lieve Mandy. Ik hou van je.”
Ze boog zich over de tafel en kuste me kort.
“Graag gedaan, lieverd. Ik vond het zelf heel leuk om zoiets te organiseren. Ik moet wel toegeven dat ik het best moeilijk vond om een verrassing te bedenken. Jij bent daar duidelijk veel beter in. Maar toch was het geslaagd. En ik hou ook heel veel van jou. Mijn leven is gewoon compleet met jou en onze kinderen. Meer wensen heb ik momenteel niet.”
“Wil je geen verrassingen meer van mij?” plaagde ik haar.
Ze lachte lief. “Je mag mij altijd verrassen. Je weet dat ik er dol op ben. Maar het zal je niet zo snel meer lukken, want ik ken je inmiddels wel goed.”
Ik grijnsde breed. “Onderschat mij niet, schoonheid. Let maar op!”
“Nou, ik ben benieuwd,” zei ze en nam een slokje van haar koffie. Opeens kreeg ze een ondeugende twinkeling in haar ogen. “Zit je nu vol?”
“Ja, hoezo?” vroeg ik nieuwsgierig.
Haar ogen glansden nóg ondeugender.
“Wie zat daarstraks te mopperen dat de gerechten te klein waren?”
Ik hief lachend mijn hand op. “Oké, oké, ik neem mijn woorden terug.”
“Goed zo.” Ze boog zich naar me toe en we zoenden kort. “Ik zal maar afrekenen en dan gaan we naar huis,” zei ze opgewekt.
“Hèhè, eindelijk hoef ik deze keer niet te betalen.”
Ze lachte en toverde de pinpas tevoorschijn. “Lang leve de gezamenlijke pinpas.”
Ik knipoogde.

Ik werd aangenaam verrast toen ik zag dat het buiten schemerig was. Mandy zag mijn blik en zei lachend: “We zaten ruim vier uur in het restaurant.”
“We hadden beter naar de snackbar kunnen gaan. Dat gaat vaak sneller en is ook nog goedkoper. Bovendien zijn snackbars vaak goed verlicht,” mompelde ik.
Ze gaf me een stomp. “Geef toe dat je genoten hebt.”
Ik sloeg mijn arm om haar middel en we wandelden rustig naar huis.
“Ik heb het vandaag reuze naar mijn zin gehad. Waar we ook zijn, het is altijd feest samen met jou, Mandy.”
Ze legde haar hoofd op mijn schouder en gaf een vluchtige zoen op mijn wang.
“Idem dito, Danny.”
De rest van de wandeling bleef het stil. Ik liet mijn gedachten gaan. Ik kon nog amper geloven wat er allemaal gebeurd was vandaag. Maar wat een geweldige verrassing van Mandy. Ik was apetrots op haar. Ik keek opzij en voelde me intens gelukkig. Toen ze aanvoelde dat ik naar haar keek, draaide ze haar hoofd en schonk mij een stralende glimlach, waardoor ik nog gelukkiger werd dan ik al was. Ze gaf me een knipoog. Ze deed het nadrukkelijk, zodat ik het kon zien in het schemerlicht. Meer was niet nodig.

Thuis aangekomen trokken we eerst makkelijke kleren aan en daarna gingen we lekker knus op de bank zitten. De televisie bleef uit. Ik sloeg mijn armen om haar heen en begroef mijn hoofd in haar nek. Ze deed hetzelfde bij mij. Ik voelde haar zachte lippen regelmatig op mijn huid drukken en toen slaakte ze een tevreden zucht.
We waren een beetje moe, maar wilden nog niet gaan slapen. Ik streelde teder haar rug en genoot ondertussen volop van haar heerlijk ruikende haren. Ze slaakte opnieuw een diepe zucht. Ik wist dat ze dit heel fijn vond. Dat gold ook voor mij. Ik hoopte oprecht dat dit nooit zou ophouden.
Ze drukte weer een zoen op mijn nek en kroop nog dichter tegen mij aan. Ze voelde zich geborgen en veilig in mijn armen en ik liet haar niet los. Op dat moment was ik, voor de zoveelste keer, de gelukkigste man van de hele wereld…