Spelen Met Magie

In de toren waar storm en magie samen razen, raakt dievegge Daphne verstrikt in het web van haar voormalige vijand Jinx. Wat als een roof begon, wordt een spel van macht, begeerte en betovering waarin elke aanraking haar dieper meesleurt.

Een langer High-fantasy verhaal tussen twee jonge vrouwen die zichzelf en hun magie verkennen.

---

De gierende wind beukt tegen de toren. Alle woede die de natuur kan oproepen wordt tegen de stenen aangegooid. Maar binnen in de toren negeert Daphne die razernij. De kettingen die haar binden zijn belangrijker dan de storm die buiten raast.

Bliksem scheurt door de lucht en voor een fractie van een seconde lijkt het daglicht, maar zelfs de donderklap die de ramen doet trillen is niet dringend genoeg. Vastgebonden tegen een groot houten frame heeft de slanke roodharige enkel oog voor de boeien en haar ontsnapping.

Gespannen tot het uiterste zitten haar enkels en polsen vast in ijzeren handboeien, verankerd aan elke hoek met donkere kettingen. De jonge vrouw is volledig in zwart gekleed om ongezien de toren van de twee magiërs binnen te glippen.

Met haar eigen magie en acrobatische kunsten had ze zich een weg gebaand doorheen de vallen. Net toen ze haar prijs had gevonden en klaar was om te vluchten wandelde Daphne recht in die ene verborgen val.

Ze rammelt met haar boeien, het staal snijdt in Daphnes polsen terwijl de verwensingen van tussen haar lippen vloeien. Het enige wat ze doen is rinkelen, het staal geeft geen krimp. Met een laatste ruk van haar polsen ademt ze diep uit, en dwingt Daphne zichzelf tot kalmte, tot langzame ademhalingen. De geur van geolied staal dringt binnen.

Langzaam aan kan ze de dunne stroom van magie onder haar huid voelen. Iets in de boeien verstoort haar verbinding, als ruis tussen haar en de innerlijke energie. Ze moet zich harder concentreren, dieper zakken binnenin zichzelf. De mana lonkt, en Daphne laat zich in het gevoel glijden. Een pure, troostende warmte rolt door haar heen en brengt haar kracht. Die warmte kruipt naar het oppervlak, tintelend heet onder haar huid.

Daphnes ogen schieten open, het groen van haar pupillen overgenomen door een roze gloed. Ze grijpt de kracht en kanaliseert het naar haar handen. Puntjes van roze licht stijgen al fonkelend van haar huid, zwevend in de lucht als stofdeeltjes in de zon. De energie verzamelt in de palmen van haar handen. Nog een beetje meer, nog één ademhaling en ze kan door de kettingen breken.

Dan scheurt een koude steek door haar rug. Het houten paneel achter haar barst open in een brandend ijzige kou. Een rode gloed komt van de symbolen die in het frame zijn geëtst. Zuigend en hongerig alsof ze een oneindig diepe kloof willen vullen met haar kracht.

Het voelt aan als ijs tegen haar rug, en ondanks haar poging om de energie te behouden sterft de roze glans weg. De mana stroomt weg, als een lek in een fles. Het licht in haar ogen dooft, de warmte wordt van haar weggerukt en Daphne snakt naar adem.

“Nee.” sist ze.

Met alle wil die ze heeft dwingt Daphne wat er nog rest van haar mana naar haar rechterarm. Een laatste ruk met al haar kracht aan de ketting. Het metaal klettert, haar spieren spannen met elk greintje van haar kracht, maar het is nutteloos.

De runen zuigen het laatste spoortje magie uit haar lichaam en ze zakt uitgeput in de boeien. Een nieuwe reeks vervloekingen glipt tussen haar tanden door, zacht en hees. De kettingen rinkelen slechts als antwoord.

Met een diepe zucht gaat Daphne op haar tenen staan en bestudeert ze de boei om haar linkse pols. Het staal glanst, dooraderd met donkere lijnen. Haar gedachten glijden over het metaal, tastend en voelend naar de magie die er binnen schuilt.

Binnen een seconde voelt ze het betoverde weefsel van magie erin. Haar voorhoofd rimpelt terwijl ze zoekt naar een fout in het patroon. Buiten huilt de storm, maar Daphne hoort enkel haar eigen ademhaling, en het bonzen van haar hart dat weigert op te geven.

"Damascusstaal."

Een stem snijdt door de stilte als een schot door het donker. Daphnes hart hamert in haar oren terwijl een golf van kippenvel over haar armen rolt. Met paniek in haar borst kijkt Daphne wild in het rond.

Het eerste wat ze ziet zijn zilveren haren en tot haar grote frustratie volgt een korte golf van opluchting. Een kleine tinteling kruipt langs haar ruggengraat omhoog. Met moeite duwt Daphne die reactie weg en werpt de spreekster een venijnige blik toe.

Een jonge vrouw stapt in het zicht, een lach trekt aan haar lippen die elk woord strelen. "Gesmeed in de vlammen van een vuurspuwende wyrm, gevouwen tot duizenden lagen en gehard in water van het donkerste van de zee."

Lang zilver haar valt over haar schouders. Een magentakleurige jurk spant om haar heupen evenals de zwarte legging om haar benen. De stof glinstert met elke beweging en haar ogen blinken als amethisten. Ze glijden over het lichaam van de vastgeketende roodharige, een blik die Daphnes adem doet stokken.

“Versterkt door mana-zuigende runen, gegrift in de bloedeik achter je,” zegt de heks met een plagerig randje aan haar stem. “Zelfs mevrouwtje perfect kan die niet breken.”

Daphne slaakt een zucht terwijl ze wegkijkt, alsof ze onbezorgd is over haar gevangenschap. "Wat wil je, Jinx?" Maar uit de hoek van haar oog blijft Daphne Jinx volgen, een tinteling van een bekende spanning borrelt in haar buik.

"Ik kwam een indringer buiten gooien." Een sluwe rand krult om de lippen van de heks. "En ik die dacht dat nonkel Hax een betere avond ging hebben dan ik.” Een stap dichterbij en Jinx reikt een hand naar Daphne toe. "Nu dan, waarom vertel je me niet..."

"Raak me niet aan!" Daphne draait weg met een schreeuw die Jinx doet opschrikken.

De heks trekt haar hand terug tegen haar borst. De gekwetste blik in haar ogen doet iets van schuldgevoel in Daphne kriebelen, maar ze blijft Jinx strak aankijken. Een hint van het verlangen dat binnenin schuilt borrelt in Daphnes ogen.

Jinx’ blik versmalt totdat ze eindelijk datgene vindt in Daphnes ogen dat haar doet lachen. Een uitdaging ligt verborgen in die blik. Eentje waar ze beiden al eerder plezier mee hadden. Een mix van angst en spanning, een uitdaging tegen iemand die het spel kent.

Spikkels van paarse mana rijzen de lucht in en Jinx toont een brede grijns. Met haar handen badend in een violet licht spreekt ze in een lage, zwoele stem. "Ik kan werken met een niet-aanraken regel."

De glans in haar ogen stuurt een rilling van verwachting langs Daphnes ruggengraat. Jinx mompelt terwijl ze patronen in de lucht tekent, paars licht volg de toppen van haar vingers en verweeft in een bezwering.

Magie fonkelt in de lucht. Het prikkelt tegen Daphnes huid nog voor de spreuk uitgesproken is.

Ze kronkelt op haar plaats, op haar hoede voor de magie die zich op haar lichaam vestigt. Het vreemde gevoel van een slot dat gesloten wordt, weerklinkt in haar geest.

"Aanraking van frustratie."

De woorden doorboren haar gedachten. Daphne kijkt op, net wanneer de zilverharige heks dichterbij komt, dansend met de magie die rond haar dwaalt. Violet licht wervelt rond haar handen en lichaam alsof Jinx een symfonie dirigeert.

De heks stopt voor de gevangen roodharige en steekt haar tong uit net voordat ze grijnst. De mana wordt als een paarse mist over het kronkelende lichaam van Daphne gesleept.

Een fluister streelt haar oren. "Adem van sensatie."

Daphnes ademhaling stokt wanneer het vlies van magie haar huid raakt. Een laken van satijn dat tegen haar aan drukt en in haar huid zinkt. Elk gevoel wordt uitvergroot. Iedere teug van lucht wordt voelbaar. Haar kleren schuren, haar huid tintelt. Warmte krult zich in haar buik, een gevaarlijk vertrouwd gevoel.

De inbrekers outfit trekt aan haar huid met elke beweging. "Wat heb je gedaan?" Daphne hijgt en bijt in haar lip om een kreun te smoren. Haar tepels drukken uit tegen het shirt, schurend tegen de stof.

Een vleug wind streelt haar hals. De aanraking is zacht, te zacht. Ze probeert haar hoofd te schudden, maar haar lichaam wil meer. De spanning onder haar huid groeit tot ze nauwelijks adem haalt. Daphne schudt haar hoofd opnieuw en kreunt laag in haar keel bij de vonk van genot die de streling met zich meebrengt.

Voor haar houdt Jinx een hand omhoog, gevuld met vlammen van paarse energie. De heks brengt het langzaam naar beneden naast de wang van de roodharige. Net niet rakend laat Jinx de waas van magie Daphnes wang likken.

Ze hijgt en huivert als de etherische energie een vloed van warmte en genot brengt die haar bijna overweldigt. Alsof ze in de diepe koude aan het zwerven was en eindelijk een vuur tegenkomt. Een beschermend kampvuur met een bedwelmende warmte

Die warmte verzamelt zich laag in haar buik en onwillekeurig leunt ze naar voren, zich koesterend in het gevoel. Een zacht smekend geluid ontsnapt wanneer de heks haar hand weghaalt.

Jinx lacht en begint te dansen. Het oud-Symariaans wordt gezongen en draagt een vreemde melodie terwijl het in een gestage stroom de mana in de ruimte verzamelt. De glimlach van de heks vervaagt in haar concentratie.

Daphne kijkt al hijgend toe terwijl elke beweging van Jinx de stroom van mana dirigeert. Een nauwelijks waarneembare glinstering vormt zich rond haar lichaam. De lucht kust haar huid en Daphne knarst haar tanden bij de sensatie.

Een flits van parelachtige tanden is de enige waarschuwing die Daphne krijgt, instinctief probeert ze weg te schuilen. De kettingen rukken als ze trekt, kletterend bij de beweging.

De wind schreeuwt en scheurt de donkere stof van Daphnes lichaam met een rauw gekraak. De koude krult om haar naakte lichaam. Rafelige flarden van haar kleren vallen tegen de grond. Haar lichte huid glanst bijna in de schemering.

Kleine sproetjes liggen verspreid over haar schouders en borsten. Met een streepje van rood die wijst naar haar bloeiende lippen. Opeens is Daphne zo bloot als ze zich voelde onder Jinx haar blik. De lucht beweegt langs haar buik, over haar heupen.

Ze voelt de spieren onder haar huid aanspannen, haar adem korter worden. Haar benen zijn lang, gespannen, klaar om te vechten of te vluchten, maar ze kunnen geen van beide.

Daphnes kreet stokt als de heks een arm voor haar uitzwaait, een streling van wind wordt om haar lichaam geleid. Een fluwelen aanraking die elke lijn volgt. Een verkenning die genadeloos verder trekt.

De wind glijdt tussen haar benen en ontwaakt een pad van vuur. Daphne kreunt schor en trekt aan de kettingen, machteloos. Druppels van haar opwinding glijden langs haar dijen naar beneden.

Elke gedachte om haar lichaam te verbergen gaat verloren als de kus van wind haar knieën verzwakt. Hij wervelt rond haar benen, kronkelt omhoog tot de twee stromen samenkomen en langs de kruising van haar dijen razen.

Daphne slaakt een luide kreet. Koude en hitte tegelijk. Een gevoel dat geen naam heeft, alleen reflexen. Haar polsen trekken aan de kettingen, haar rug kromt zich en haar adem stokt.

Ze hoort de stappen van de heks tot stilstand komen en zakt in elkaar als de luchtstroom stilvalt. Donder rommelt op de achtergrond terwijl de regen tegen de pannen klettert.

"Alsjeblieft, Jinx", fluistert ze wanhopig.

De wind valt stil. Daphne hangt trillend in de kettingen, haar huid bedekt in kippenvel. De drang binnenin haar bijna pijnlijk

Bij het gevoel van een lichte ruk aan haar haren heft Daphne haar hoofd op, een ijzige stilte. Voor haar zweeft een schaar, traag draaiend in de lucht.

Een pluk rood haar komt los van haar hoofd en zweeft in de gloed van magie. Een klik van staal, kort en onverbiddelijk. De glanzende haren worden weggetrokken als een offer.

Jinx haalt een hand door haar zilveren lokken, een paar draden blijven aan haar vingers kleven.

Zilver en rood raken elkaar in de lucht, verstrengelen, draaien om elkaar als levende aders. De vlecht zweeft, trillend, gevoed door de voortdurende beweging van Jinx’ hand.

Voor de eerste keer aarzelt Jinx, zich te zeer bewust van wat ze aan het doen is. Waar deze magie voor gebruikt werd. Ze knarst met haar tanden, staal flitst en een gepijnigde hijg ontsnapt van haar lippen.

Daphne kijkt met grote ogen naar de druppels bloed die op het lemmet van de schaar blinken. Ze landen op de vlecht, een magisch gedreun vult de lucht terwijl Jinx sneller en luider zingt.

Dit is geen geluid meer, het is een trilling door lucht en bot. De magie zwelt tot elke ademhaal dik en zwaar voelt.

Een klap van donder, gevolgd door een fluister.

"Zintuig naar zintuig."

De druk in haar oren knalt als de betovering aanslaat en in hun lichamen zakt. Daphne hapt naar adem en voelt zich als bevroren. De koude die haar lichaam gevoelloos heeft gemaakt.

Tot een zachte aanraking over haar wang streelt. De zucht verandert in een lichte kreun als de vingertoppen haar strelen voordat ze naar beneden glijden

Als ze haar ogen opent, ziet ze Jinx aan de overkant van de kamer. Languit in een stoel. Daphne kijkt toe hoe de vingers van de heks dwalen tussen haar borsten door. Verbijsterd voelt ze de schim van een aanraking die de hand van de heks volgt.

Elke beweging, elke streling. De echo van vingers die over haar huid glijden.

Daphne slaakt een verbaasde kreet als de heks met een brede grijns in haar eigen tepel knijpt. Een scherpe pijn schiet door haar borst.

Een blos verspreidt zich over haar huid als Daphne eindelijk het doel van de spreuk begrijpt. De zilverharige heks lacht verrukt, staat op en laat haar handen traag over haar lichaam glijden terwijl ze haar kleren laat vallen. De stof fluistert over haar huid, en elke centimeter die zichtbaar wordt, voelt Daphne in haar eigen vlees.

"Een spreuk van versterkte sensatie, gekoppeld aan een spreuk die je orgasme verhindert." Uit haar schoenen stappend laat Jinx haar legging zakken tot aan haar enkels, een zweem van blauwe kant voordat die opzij wordt geschopt.

De zilverharige heks draait zich om en voelt Daphnes blik op haar benen terwijl ze over haar schouder kijkt. "Afgemaakt met een link tussen onze zintuigen." Jinx geeft een knipoog met een ondeugende glimlach, speels en gevaarlijk. "Jij voelt wat ik voel."

Op het laatst valt de jurk van haar schouders. Het moment lijkt magisch uitgerekt, eeuwen duurt het voordat de stof op de grond ligt. Daphnes ogen zijn betoverd door de melkwitte huid die langzaam zichtbaar wordt door het vallende kledingstuk.

Ze voelt elke centimeter dat het naar beneden glijdt. Alsof ze opnieuw wordt blootgesteld. Daphne trilt en de heks slentert naakt terug naar de stoel, zich bewust van de blik op haar wiegende heupen.

Een simpele zwaai met haar hand en een deken schiet uit een kast omhoog. Het omcirkelt de vorm van de heks en strijkt met een onnoemelijke zachtheid over haar huid.

Daphnes adem hapert. De aanraking weerspiegelt zich op haar eigen lichaam. De zachte wrijving over haar tepels, de lichte druk van stof over haar heupen. Ze kreunt ongewild.

Het deken landt op de stoel, voordat de heks zich met gekruiste benen nestelt als een koningin op haar troon. Amethist ontmoeten smaragd. Een blik die de lucht tussen hen doet trillen.

Een heldere huid. Met enkel de vervaagde rand van een litteken op Jinx haar heup. Daphne slikt tegen de krop in haar keel en haar ogen zijn gericht op roze tepels met een gevederde rand.

Een sierlijke voet stuitert om haar aandacht te trekken. Daphnes ogen dwalen langs de gladde huid om een glimp op te vangen van een glinsterende prijs.

"Je weet wat hier een einde aan zal maken."

De woorden waren bijna voor haar verloren gegaan toen ze een spookachtige kras op haar dij voelde. Een scherpe ademsteug weerklinkt door de stilte wanneer die kras naar beneden duikt.

Het kruipt omhoog langs de binnenzijde van haar dij. Daphne rekt zich uit op haar tenen als het spoor van vuur samen met die vingers omhoog klimt. Ze hapt naar adem als de nagels hoger en hoger komen.

Alles in Daphne is gericht op het geschraap van de nagels dat de haren op haar armen doet rijzen. De kloppende kern van haar schreeuw om aandacht. Een warmte druppelt naar beneden langs haar dijen, alsof haar eigen lichaam haar verraden heeft.

De sensatie verdwijnt plotseling en Daphne laat een gefrustreerde kreun horen. Ze kijkt door haar wimpers hoe Jinx een been over de armleuning van de stoel schuift en Daphne haar voeten verschuift om steviger te staan. De heks geeft een glimlach die het verlangen in haar ogen niet kan verbergen.

Een echo van de heks haar handen stroomt over Daphnes lichaam, een zachte streling over de fluwelen huid. Lange vingers kneden stevig haar borsten en Daphne kreunt.

Een vleugje van pijn schiet door haar tepel, verward kijkt Daphne toe hoe de tepel uitrekt terwijl ze de heerlijke kwelling doorstaat.

Haar ogen vallen op Jinx, gebonden door het zicht van de vrouw. Die haar lichaam bespeeld met een zondige blik. Daphne kreunt bij een laatste kneep voordat de gemanicuurde hand naar beneden begint te glijden.

Een lichte glans van zweet bedekt Daphnes lichaam. Binnenin raast een gloed van vuur. Maar toch rilt ze. Er is geen andere keuze dan de sensatie te doorstaan.

Binnenin Daphne groeit een knoop strakker en strakker. Het zicht voor haar, houdt Daphne evenzeer gebonden als de boeien.

Een lichte blos geeft een gloed aan Jinx's huid als ze languit in de stoel ligt. Eén been haakt over de leuning, het andere ligt voor haar. Haar tenen strekken zich uit naar de roodharige als de vingers van de heks een bloeiende warmte vinden.

Daphne hijgt wanneer een enkele vinger een pad trekt door de natte lippen. Op en neer. Ze omcirkelen een clit die op barsten staat van spanning.

Een duo van kreunen klinkt door de toren. Jinx speelt met zichzelf terwijl Daphne elke beweging moet voelen. Elke kneep en elke slag van hitte. Verlangen en frustratie woedden binnenin haar en Daphnes adem stokt. Alsof ze nooit genoeg lucht zou kunnen vinden voor de nood die ze voelt.

Sneller en harder gaan Jinx’ vingers. Daphne kreunt luider, rammelend met de kettingen.

Een plotselinge afwezigheid van aanraking doet Daphne opkijken en afgrijzen bloeit in haar ogen. Jinx grijnst als haar hand met een lichte klap op haar eigen spleetje neerkomt. Daphne schokt in haar ketenen, een enkel moment van verschroeiende pijn die overgaat in een pijnlijk genot.

Elke volgende klap is net iets harder en laat Daphne janken. Iedere keer een nieuwe piek van genot die door haar heen wordt gedreven tot ze niet meer kan.

Daphne hangt slap in haar kettingen, de pijn die van haar lippen straalt verandert in een waas van genot bij een zachte aanraking als Jinx een enkele vinger door haar lippen laat glijden.

Snelle gulpen naar adem doen Daphnes borstkas snel stijgen en dalen. Nog twee vingers voegen zich bij de eerste, Daphnes armen rukken aan de kettingen tot deze gespannen staan. Haar lichaam glanst van zweet.

Een snelle blik doet de roodharige op haar lippen bijten als ze ziet dat Jinx' vingers glanzen van het laagje geil dat erop zit.

Jinx brengt ze naar haar lippen en likt traag, alsof ze een geheim proeft.

De echo van die beweging kruipt door Daphnes eigen lichaam: een schok, een warmte, een geur van huid en magie. Ze voelt het langs haar tong, diep in haar buik. Een kreun, rauw en wanhopig, breekt uit haar keel.

Een spasme in haar benen rammelt aan de ketting, Daphne schreeuwt het uit als golven van genot het vuur van binnen opstoken. De heks geeft een draai aan haar tepel die hen beiden doet terugdeinzen. Jinx knarst haar tanden als Daphne een baldadige kreun laat horen.

De hitte bouwt zich op, elke beweging is een piek van genot die door hen heen schiet. De heks kreunt luid en wisselt tussen een ruwe en zachte aanraking die Daphne doet schokken in haar boeien.

Met halfgesloten ogen kijkt Daphne toe hoe Jinx haar been optrekt en haar hiel op de rand van de stoel laat rusten. Een steeds heftigere beweging voedt de hitte van binnen.

Twee vingers worden drie. Een gevoel schokt door haar als een elektrische stoot. Daphne schreeuwt en krult haar tenen terwijl de knoop binnenin steeds strakker wordt. Haar spieren verkrampen. Ze staat op de rand van haar bevrijding.

Eén stap meer en ze kan vallen. Vallen in die afgrond van pijn en genot.

Vaag, als van ver weg, breekt de schreeuw van Jinx door. "Zeg het!"

Daphne kreunt diep. Het gebulder van haar bloed vult haar oren. De druk binnenin haar is te groot om te weerstaan, haar magie is een kolkende storm onder haar huid. Ze staat met trillende knieën, wanhopig om de betovering te beëindigen. Twee vingers glijden naar binnen en de hiel van een handpalm wordt tegen haar aangedrukt en Daphne schreeuwt.

"Hope! Alsjeblieft!"

Daphne gooit haar hoofd achterover terwijl ze de knoop binnenin strakker voelt worden. Vingers diep binnenin, steeds opnieuw krullend.

Een schok van energie trekt door haar heen, en de runen rond het hout beginnen te gloeien. De lucht knapt en vonken schieten langs het hout. Daphnes hoofd slaat achterover, haar schreeuw verstomt in het geluid van stotterende magie.

Smaragd ontmoet amethist en ze breken met een oerschreeuw.

Daphnes wereld siddert en schudt om haar heen. Ze schreeuwt het geluidloos uit met gesloten ogen en een open mond. Golf na golf slaat in en Daphne trekt aan haar kettingen, haar spieren verkrampen bij elke golf.

Als het laatste van haar orgasme weg ebt, zakt Daphne in haar boeien. Slap hangend in haar kettingen, is een lage uitzinnige kreun het enige geluid dat ze kan maken. Alle kracht is uit haar ledematen gezogen door de naschokken die door haar lichaam gieren. Af en toe een rukje rinkelt aan haar kettingen.

Een melodieuze stem dringt langzaam tot haar door, als muziek die door het water reist. "Je geniet hier echt van."

Met moeite tilt Daphne haar hoofd op. Elke beweging voelt alsof ze door stroop gaat. Jinx glimlacht, diezelfde arrogante glans in haar ogen.

"Het duurt ten slotte altijd zo lang voor je mijn naam zegt."

Daphne probeert een snauw, maar wat eruit komt is een zucht die bijna op een lach lijkt. De heks streelt met de rug van haar hand langs haar eigen hals en Daphne voelt de echo als een fluistering over haar wang. Haar ogen vallen half dicht, een siddering trekt door haar heen.

"Nou?" plaagt Jinx, haar stem honing met een rand van gif. "Blijf je spinnen, of vertel je me eindelijk wat je hier komt doen?"

Een antwoord komt niet. Alleen het ritme van hun adem en het gedreun van de regen tegen de toren. Langzaam richt Daphne zich op, haar lippen in een glimlach. Een diepe, roze gloed in haar ogen.

De boeien klikken open.

Met een kleine wankeling staat ze recht, vuur vult die smaragd groene ogen.

"Oh ik weet het niet, geef me een moment om te beslissen." De woorden zijn zacht, bijna lief. Maar Jinx voelt de dreiging, het gevaar van wraak. Een seconde van verstijving en ze klautert uit de stoel, vluchtend voor haar gevangene.

Daphnes lach mengt zich met de hare terwijl de twee door de kamer stuiven. De storm buiten lijkt mee te bulderen, alsof zelfs de wind niet wil dat het spel eindigt.

---

AN: Een high fantasy stuk dat veel te lang op een vertaling heeft staan wachten. Ik dacht nooit dat ik het eer aan kon doen in het Nederlands. Maar ik denk dat het toch wel gelukt is om dit eerste stuk naar voren te brengen.

Altijd curieus naar de gedachten van de lezers.