De Avonturen Van Arthur En Laura - 7

Ik word wakker met het geluid van de Stille Straat die langzaam tot leven komt, maar voor mij voelt het als de stilte voor de storm. Vandaag staat de afspraak met Isabella op de agenda, de vrouw die denkt dat ze boven de wetten van deze buurt staat. Ik stap onder een ijskoude douche om mijn zintuigen op scherp te zetten. Terwijl het water over mijn rug loopt, voel ik de lichte schrammen van gisteren op het strand—een herinnering aan de macht van de Meester, maar Isabella is van een ander kaliber.

Na de douche verzorg ik mijn lichaam met aandacht, maar als ik voor de kledingkast sta, maak ik een bewuste keuze. Geen strak overhemd, geen dure pantalon. Ik trek een gewassen, nonchalant wit T-shirt aan en een ingedragen spijkerbroek. Ze moet niet de indruk krijgen dat ik zenuwachtig ben of dat ik mijn best heb gedaan om indruk op haar te maken. Mijn uitstraling moet die van een man zijn die toevallig even langskomt om de orde te herstellen.

De keuken vult zich met het geluid van sissende boter. Ik breek zes eieren in de pan; een stevige brunch is noodzakelijk, want mijn instinct zegt me dat het bij haar in dat landhuis wel eens hard kan gaan knallen. Terwijl ik eet, zet ik de stereo aan. De kamer vult zich met de complexe, statige klanken van Bach. Klassieke muziek helpt me om de focus te bewaren, om de rust te vinden in de chaos van de lust die ik om me heen heb gecreëerd.

Ik loop even naar het raam met mijn kop koffie en zie vanuit mijn ooghoeken hoe de vitrages bij de overburen bewegen. De dames gluren. Ze weten dat ik vandaag 'op audiëntie' ga bij de beheerder van de App. Er hangt een sfeer van afwachting in de straat; ze vragen zich af of hun Meester ook de ijskoningin van het bos kan laten smelten, of dat hij daar zijn Waterloo zal vinden.

De Jaguar staat glimmend op de oprit, nog met een klein spoortje zand op de dorpel van de nacht in de duinen. Ik zet mijn zonnebril op en voel de energie in mijn lijf stromen. De brunch ligt goed op de maag, de muziek heeft mijn geest geslepen. Het is tijd om naar de rand van het bos te rijden, waar Isabella wacht in haar ivoren toren.

Terwijl ik de Jaguar de wijk uit stuur, zie ik bij de glasbakken een bekende verschijning. Het is Annet, de vrouwelijke supermarktmanager, die net een paar flessen wijn wegwerpt. Ze ziet me aankomen en steekt resoluut haar hand op. Ik minder vaart en laat het raampje zakken.

"Arthur," zegt ze, terwijl ze haar zonnebril even op haar voorhoofd schuift. Haar blik is ernstig. "Ik hoorde op de App dat je naar Isabella gaat. Wees op je hoede. Die vrouw verzamelt geen minnaars, ze verzamelt trofeeën, ze heeft menig man de waanzin in gedreven. Ze heeft een hart van ijs en een tong als een scheermes. Laat je niet intimideren door die pracht en praal van haar." Ze legt even een hand op de deurpost. "De hele buurt rekent op je. Laat haar zien dat de Stille Straat niet te koop is."

Ik knik haar toe, geef een dot gas en verlaat de bebouwde kom. De rit naar de rand van het bos is kort maar stemmig. Wanneer ik bij het adres aankom, sta ik oog in oog met een imposant smeedijzeren hek, zwart gelakt met gouden initialen. Zodra ik mijn naam noem door de intercom, zwaaien de vleugels traag en geluidloos open, als de kaken van een reus.

De oprijlaan voert me tweehonderd meter diep het dichte bos in. Het zonlicht valt in schaarse bundels door de bladeren, totdat de bomen plotseling wijken. Voor me opent zich een enorme ruimte die aan een paleis doet denken. Perfect gemanicuurde gazons, strakke vijvers waarin enorme koi-karpers traag rondzwemmen, en fonteinen die ritmisch water de lucht in spuiten. Midden op dit terrein doemt het landhuis op: een kolossaal bouwwerk met een riet gedekt dak dat zo met zoveel vakmanschap is gelegd dat het wel fluweel lijkt.

Naast het hoofdhuis staat een koetshuis dat op zichzelf al groter is dan mijn eigen woning. Vier glimmende garagedeuren verraden een indrukwekkend wagenpark. Voor de hoofdingang staat een spierwitte Rolls-Royce, de 'Spirit of Ecstasy' op de grille schittert me tegemoet. Alleen dit landgoed moet al een fortuin hebben gekost. Isabella speelt duidelijk in een andere divisie, althans wat betreft haar bankrekening.

Ik parkeer de Jaguar nonchalant naast de Rolls, mijn eenvoudige T-shirt en jeans vormen een schril contrast met de omgeving, maar dat is precies de bedoeling. Ik loop de brede trappen op naar de massieve eikenhouten voordeur en druk op de zware koperen bel. Terwijl de diepe gong door het huis galmt, recht ik mijn rug. De zes eieren van de brunch vormen een solide basis in mijn maag.

Ik hoor het geklik van hakken op marmer dichterbij komen. De deur zwaait open.

De oude butler, een stuk jonger dan ik, maar ik voel me veel jonger, een man die zo strak in zijn livrei zit dat hij wel van was lijkt te zijn, trekt de massieve deur met een lichte buiging open. Zijn ogen glijden van mijn nonchalante T-shirt naar mijn versleten spijkerbroek. Een onmerkbaar rimpeltje in zijn voorhoofd verraadt zijn misprijzen; in deze hallen is men duidelijk gewend aan zijde en maatpakken.

"Meneer Arthur, vermoed ik," zegt hij met een stem die klinkt als krakend perkament. "U wordt reeds verwacht. Als u mij wilt volgen."

De imposante hal waarin ik stap, is overweldigend. Het plafond is metershoog en een kristallen kroonluchter werpt duizenden fonkelende lichtjes op de witmarmeren vloer. We lopen door twee lange gangen waar de muren behangen zijn met kunstwerken die in een museum niet zouden misstaan—van klassieke olieverfschilderijen van jachttaferelen tot abstracte, moderne doeken die bijna agressief de ruimte opeisen. Mijn voetstappen op de marmeren vloer klinken luid en zelfverzekerd, een bewust contrast met de hakken van de butler.

Uiteindelijk bereiken we een stel dubbele deuren die hij voor me opent. "De salon, meneer," kondigt hij aan, waarna hij geruisloos verdwijnt en de deuren achter me sluit.

De salon is gigantisch en kijkt via kamerhoge ramen uit over de achtertuin en de fonteinen. Het ruikt hier naar bijenwas, vers gesneden lelies en datzelfde peperige parfum dat Isabella gisteravond in de strandtent droeg. Aan de wanden hangen grote spiegels in gouden lijsten, waardoor de ruimte nog groter lijkt.

Isabella zit achterin de kamer in een diepe, fluwelen fauteuil. Ze heeft een zilveren sigaretten etui in haar hand, waar ze met een ritmisch getik van haar lange, gelakte nagel tegenaan slaat. Ze draagt nu een zijden ochtendjas die tot aan de grond valt, maar bij haar beweging verraadt dat ze eronder weinig tot niets aan heeft. Ze kijkt me aan met diezelfde kille, observerende blik van gisteren, maar er flitst iets van amusementswaarde door haar ogen als ze mijn outfit ziet.

"Je hebt je niet echt uitgesloofd voor onze ontmoeting, Arthur," zegt ze hees, terwijl ze de etui opent en een lange, dunne sigaret tevoorschijn haalt. "Of is dit je manier om te laten zien dat je niet onder de indruk bent van mijn 'paleis'?"

Ik loop de kamer in, negeer de stoel die tegenover haar staat en loop direct naar het raam om het uitzicht te bewonderen. "Mooie vijvers, Isabella," zeg ik zonder me om te draaien. "Maar ik ben hier niet gekomen voor een rondleiding door de tuin."

"Je kijkt alsof je de waarde van het uitzicht probeert te schatten," klinkt haar stem achter me, nu een stuk dichterbij. "Maar rust voor de ogen is onbetaalbaar, Arthur. Dat zou een man met jouw... achtergrond... moeten begrijpen."

Ik draai me langzaam om. Ze staat nu bij een zware, kristallen karaf die op een zilveren dienblad glinstert. De middagzon valt door de hoge ramen precies op haar zijden gewaad, waardoor de contouren van haar lange benen pijnlijk duidelijk worden.

"Ik hoef niet in de App te kijken om te weten wat een man als jij drinkt," zegt ze, terwijl ze met een geruisloze beweging twee glazen vult. "Single malt. Onverdund. Je houdt van zuiverheid, van dingen die branden voordat ze verzachten."

Ze loopt op me toe en reikt me het glas aan. Haar vingertoppen raken de mijne heel even aan

—een bewuste, ijzige aanraking die aanvoelt als een elektrische schok. Ze neemt zelf een kleine slok en kijkt me over de rand van haar glas uitdagend aan. "De vrouwen in de straat zijn lyrisch over je. Ze praten over je alsof je een natuurkracht bent die de saaie muren van hun burgerlijke leventjes omver blaast."

Ze loopt naar de rand van het terras en wijst naar het zwembad dat als een azuurblauw lint door de perfecte tuin slingert. "Maar hier gelden andere wetten dan in de Stille Straat. Hier is geen publiek, geen App die meekijkt, geen jaloerse echtgenoten om je tegen af te zetten.

Alleen jij, ik, en de stilte van het bos."

Isabella zet haar glas op de stenen balustrade en draait zich naar me toe. De ceintuur van haar zijden gewaad zit losjes geknoopt. "Vertel me, Arthur... ben je echt die Meester waar ze het over hebben, of ben je alleen maar de grootste vis in een heel klein vijvertje?"

Ze doet een stap in mijn persoonlijke ruimte, de geur van haar peperige parfum mengt zich met het zware aroma van de whisky. "Bewijs me dat ik gisteren ongelijk had toen ik je een 'spektakel voor het volk' noemde."

Ik neem een flinke slok van de whisky, voel de brandende vloeistof in mijn keel en loop kalm naar de grote, lederen bank in het midden van de salon. Ik plof neer, spreid mijn armen over de leuning en kijk haar ontspannen aan.

"Dat is voor jou een vraag en voor mij een weet, Isabella," zeg ik met een flauwe glimlach. "Maar laten we eerlijk zijn: dit decor is wel heel erg indrukwekkend. Woon je hier serieus helemaal alleen in dit gigantische museum?"

Ze loopt gracieus naar de fauteuil tegenover me en gaat zitten, haar lange benen over elkaar geslagen zodat de zijden stof van haar ochtendjas gevaarlijk ver openvalt. Ze pakt haar zilveren sigaretten etui weer van de tafel.

"Alleen. Op de butler en de huishouding na," antwoordt ze, terwijl ze een vlammetje bij haar sigaret houdt. "Mensen zijn vermoeiend op de lange termijn, Arthur. Muren zijn dat niet."

"Hoe krijgt een vrouw dit voor elkaar?" vraag ik, terwijl ik mijn glas richting de kroonluchter hef. "Dit is niet zomaar een succesvol leven, dit is een imperium."

Ze blaast een dun sliertje rook in de richting van het plafond en haar blik verzacht iets, alsof ze geniet van de herinnering aan haar eigen overwinning. "Ik heb op het juiste moment een internetbedrijf in databeveiliging opgericht. Toen de grote jongens begrepen dat privacy goud waard was, heb ik het verkocht. Voor miljarden. Ik was klaar met werken voordat ik dertig was."

Ze kijkt even om zich heen naar de imposante muren. "Dit landgoed stond net te koop. Het was van een grootindustrieel, een man die dacht dat hij onsterfelijk was. Toen hij stierf, konden zijn kinderen de erfbelasting en het onderhoud niet eens uitspreken, laat staan betalen. Geen van hen kon zich dit permitteren. Dus heb ik het gekocht. Cash. Inclusief de inboedel en de stilte."

Ze leunt naar voren, haar ellebogen op haar knieën, waardoor de inkijk van haar gewaad nog dieper wordt. "Geld koopt alles, Arthur. Maar het koopt geen opwinding. Het koopt geen man die niet onder de indruk is van mijn bankrekening."

Ik zet mijn glas neer op de glazen tafel. "Dus je hebt een fortuin verzameld, een paleis gekocht en nu zit je hier als een spin in een web te wachten tot er iemand langskomt die je niet kunt kopen?"

Isabella lacht, dit keer zonder de kille ondertoon. "Misschien. Of misschien zocht ik gewoon iemand die de moeite waard is om te breken. Vertel me eens, wat doet een man als hij tegenover een miljardair in een zijden jasje zit?"

Ik zet mijn glas whisky neer met een droge tik op de marmeren tafel en leun langzaam naar voren. Ik kijk haar recht in haar ogen, die nu iets minder kil lijken, maar nog steeds vol uitdaging.

"Eerst eens aftasten en de zwakke plekken vinden, Isabella," zeg ik met een lage stem. "Dat is hoe ik werk. Je kunt miljarden hebben en muren van drie meter dik, maar iedereen heeft een kier in zijn pantser. Zelfs een vrouw die alles kan kopen wat haar hartje begeert."

Ik sta langzaam op van de bank en begin om haar fauteuil heen te lopen, als een jager die zijn prooi observeert. Ze verzet geen spier, maar ik zie aan de snellere beweging van haar borstkas dat mijn nabijheid iets bij haar losmaakt.

"Je hebt dit hele imperium gebouwd om de controle te houden," ga ik verder, terwijl ik achter haar blijf staan en mijn handen op de rugleuning van haar fauteuil leg. "Maar controle is een gevangenis, Isabella. Je zit hier in je eentje in een gouden kooi en je verveelt je dood. Je beheert de App-groep omdat je macht wilt over de lust van anderen, omdat je je eigen passie ergens onder een berg geld hebt begraven."

Ik buig me voorover, zodat mijn lippen vlakbij haar oor zijn. De geur van haar peperige parfum is hier nog sterker, gemengd met de geur van de dure tabak uit haar sigaretten etui.

"Je zwakke plek is niet je bankrekening of dit huis," fluister ik. "Je zwakke plek is dat je smacht naar iemand die niet voor je buigt. Iemand die je niet als een 'miljardair' ziet, maar als een

vrouw die erom smeekt om uit die zijden ochtendjas gescheurd te worden en herinnerd te

worden aan wat het is om echt te voelen."

Isabella tikt met een trillende hand haar as weg in de kristallen asbak. Ze probeert haar masker van onverstoorbaarheid vast te houden, maar haar stem klinkt een fractie minder vast dan voorheen.

"Je bent arrogant, Arthur. Dat wist ik al," zegt ze, terwijl ze haar hoofd iets naar achteren kantelt om me aan te kunnen kijken. "Maar praten is makkelijk. Heb je die zwakke plek al gevonden, of ben je alleen maar aan het gissen?"

Ik leg een hand op haar schouder en voel de gladde zijde van haar gewaad. "Ik hoef niet te gissen, Isabella. Ik voel je hartslag in je nek vanaf hier. De vraag is alleen of je bereid bent de prijs te betalen voor de les die ik je ga geven."

Ik laat mijn hand langzaam van haar schouder naar haar hals glijden, waarbij ik de zijde van haar gewaad net iets opzij duw. "Je zei net dat je mannen verzamelt om ze te breken," zeg ik kalm. "Dat impliceert dat je een methode hebt. Als jij de regie zou hebben, Isabella, aan wat voor seks geef je dan de voorkeur om iemand op de knieën te krijgen?"

Ze neemt een laatste, diepe trek van haar sigaret en drukt hem dan resoluut uit in de asbak. Ze draait haar hoofd weg van mijn hand en kijkt weer naar het weidse uitzicht, maar haar blik is nu donkerder, bijna koortsachtig.

"Ik hou van de architectuur van macht, Arthur," zegt ze, terwijl ze weer naar haar zilveren sigaretten etui grijpt en het met een klik sluit. "Ik hou niet van vluchtig en rommelig. Ik hou van de ceremonie. Ik heb de voorkeur aan een koude, klinische dominantie waarbij de ander precies weet dat elke aanraking, elke handeling, een gunst is die ik verleen."

Ze staat langzaam op uit haar fauteuil en loopt naar het midden van de salon, waar ze de ceintuur van haar gewaad iets strakker aantrekt. "Ik breek mannen door ze te laten wachten. Door ze te laten zien wat ze nooit echt kunnen bezitten. Seks is voor mij een onderhandeling waarbij ik alle troeven in handen heb. Ik geniet van de volledige overgave, de absolute stilte waarin alleen mijn bevelen tellen."

Ze draait zich abrupt om en kijkt me uitdagend aan. "Maar je vroeg naar mijn voorkeur. Ik hou ervan om te dicteren hoe een man beweegt, hoe hij ademt, en wanneer hij de verlossing mag vinden die ik hem zo lang mogelijk onthoud. Ik gebruik geen geweld, Arthur. Ik gebruik de psychologie van het tekort. Ik laat je hunkeren tot je je eigen naam vergeet."

Ze loopt langzaam op me toe, haar blik weer even ijzig als in de strandtent. "Dus als ik jou zou willen breken, zou ik je eerst in deze kamer vastzetten, je laten kijken naar alles wat ik ben, en je pas aanraken op het moment dat je smeekt om de vernedering van mijn bevelen boven de marteling van je eigen verlangen te verkiezen."

Ze stopt op een ademlengte van me vandaan. "Dat is mijn spel. Maar volgens mij heb jij een heel andere manier om muren te slopen, nietwaar?"

Ik lach zachtjes om haar klinische betoog over macht en architectuur. Ik doe een stap naar voren, waardoor de afstand tussen ons volledig verdwijnt. Ik pak het zilveren sigaretten etui uit haar hand en leg het achteloos op de tafel achter me.

"Mooi verhaal, Isabella. Architectuur, onderhandelingen, klinische dominantie... Het klinkt als een brochure voor een bank," zeg ik, terwijl ik mijn handen in mijn zakken steek en haar recht in de ogen kijk. "Maar vertel me eens, tussen al die miljarden en die kille bevelen door: in hoeverre heb jij ooit échte liefde gekend? Of is passie voor jou ook gewoon een transactie die je ergens in een Excel-sheet hebt weggezet?"

Haar masker vertoont voor het eerst een echte barst. Ze wil wegkijken, maar ik zie een flits van een oude pijn, een herinnering die niet in haar perfecte wereldje past. Ze doet een stapje achteruit, maar haar rug raakt de rand van de zware mahoniehouten tafel.

"Liefde is een zwakte, Arthur," zegt ze, maar haar stem is een octaaf lager dan voorheen. "Liefde is het moment waarop je iemand de sleutels van je kluis geeft en hoopt dat ze hem niet leegroven. Ik heb geleerd dat je beter zelf de kluis kunt zijn."

"Dat is geen antwoord," antwoord ik kalm. Ik loop op haar toe en zet mijn handen aan weerszijden van haar op de tafel, waardoor ik haar effectief insluit. "Ik heb mijn vrouw verloren, Isabella. Ik ken de diepte van de liefde en de rauwe pijn van het gemis. Dat is wat mij sterk maakt. Maar jij? Jij lijkt wel een prachtige ijspegel die bang is om in de zon te staan omdat ze dan haar vorm verliest. Is er ooit iemand geweest die door die klinische laag van je heen is gebroken, of heb je altijd alleen maar 'onderhandeld'?"

Haar ademhaling versnelt nu zichtbaar. De zijde van haar gewaad deint mee op het ritme van haar hart. "Er was iemand... lang geleden," begint ze, haar blik dwalend naar een onzichtbaar punt in de enorme salon. "Voordat het geld er was. Maar hij kon het succes niet aan. Hij wilde een vrouw die hij kon beschermen, niet een vrouw die de wereld kocht. Sindsdien heb ik besloten dat als ik niet bemind kan worden om wie ik ben, ik ten minste gevreesd zal worden om wat ik heb."

Ik reik uit en strijk met mijn duim over haar kaaklijn. Haar huid is zacht, maar haar spieren staan strak gespannen. "Dus dit hele theater, die App, dit landhuis, die koude blik... het is allemaal één grote verdedigingsmuur tegen de angst om weer verlaten te worden?"

Isabella kijkt me nu weer aan, en ik zie de strijd in haar ogen tussen de miljardair die de controle wil en de vrouw die hunkert naar de aanraking van een man die niet bang voor haar is. "Misschien," fluistert ze. "Maar wat ga jij eraan doen, Meester? Ga je me troosten, of ga je me laten zien dat mijn muren van glas zijn?"

De ijzige stilte in de salon wordt plotseling loodzwaar. De barst in Isabella's masker verandert in een gapend gat. Terwijl ik mijn duim over haar kaaklijn laat glijden en haar dwing me aan te kijken, trillen haar lippen. De woorden glippen eruit voordat haar klinische verstand ze kan tegenhouden—een bekentenis die rauwer is dan al het geld van de wereld kan verbloemen.

"Ik heb de kluis niet gebouwd om mijn geld te beschermen, Arthur," fluistert ze, en haar stem breekt nu echt. "Ik heb hem gebouwd omdat er vroeger... toen ik nog een kind was... geen muren waren. Geen sloten. Alleen maar handen die kwamen wanneer ze wilden. Keer op keer."

Ze wendt haar hoofd af, maar ik pak haar kin stevig vast en dwing haar me aan te kijken. De harde, arrogante miljardair is verdwenen; voor me staat het meisje dat dacht dat ze macht moest kopen om nooit meer kwetsbaar te zijn. De "architectuur van macht" waar ze zo trots op was, blijkt niets meer dan een wanhopige poging om de regie terug te pakken over een lichaam dat haar vroeger werd afgenomen.

"Daarom de App, nietwaar?" zeg ik zacht, maar beslist. "Daarom wil je mannen breken en ze laten wachten. Omdat jij nu degene bent die de regels bepaalt. Jij denkt dat als jij de controle hebt over de lust, het je nooit meer kan beschadigen."

Isabella slaakt een verstikte snik en haar knieën lijken onder haar weg te zakken tegen de mahoniehouten tafel. "Ik wilde nooit meer dat iemand me zomaar kon aanraken zonder dat ik het dicteerde. Ik wilde dat ze voor me bogen, dat ze sméékten... zodat ik kon zeggen: 'Nee'. Of

'Nu'. Maar nooit meer 'Tegen mijn wil'."

Ik laat mijn hand van haar kin naar haar nek zakken en trek haar zachtjes maar dwingend naar me toe. Haar peperige parfum mengt zich met de geur van zoute tranen. "Isabella, naar me kijken," beveel ik. "Macht over anderen geneest de wonden van vroeger niet. Je zit hier nog steeds opgesloten in dat kleine meisje, ook al woon je in een kasteel."

Ze leunt met haar voorhoofd tegen mijn borstkas, het witte T-shirt absorberend wat ze al die jaren heeft weg geperst. Haar hele lichaam trilt. "Wat moet ik dan, Arthur?" vraagt ze hees. "Ik weet niet hoe ik de muren moet laten zakken zonder doodsbang te zijn."

Ik leg mijn andere hand op haar onderrug en trek haar stevig tegen me aan. "Je gaat die muren niet laten zakken voor een onderhandeling. Je gaat ze laten zakken voor mij. Omdat ik de eerste man ben die hier niet voor je geld of je macht staat, maar voor de vrouw die eronder begraven ligt. En vandaag ga ik je laten zien dat overgave geen verlies van macht is, maar de ultieme bevrijding."

Ik trek haar stevig tegen me aan en sla mijn armen om haar heen, niet als een veroveraar, maar als een anker. Op het moment dat mijn lichaam de hare raakt, breekt de laatste dam. Isabella barst uit in een hartverscheurend huilen, een geluid dat door de immense, kille salon galmt. Het is het huilen van iemand die al decennia een gewicht draagt dat niet te tillen is.

Terwijl ze tegen mijn borst schokt, beginnen de woorden te komen. De klinische miljardair is weg; wat overblijft is een stroom van fragmenten uit haar nachtmerries. Ze mompelt over de geur van oude tabak en goedkope drank, over het kraken van de trap in het holst van de nacht, en over de verlammende angst van een kind dat zichzelf probeerde onzichtbaar te maken in de lakens.

"Ik hoorde ze altijd komen," snikt ze, haar gezicht diep in mijn T-shirt gedrukt. "Het slot dat niet werkte... de zware ademhaling... Ik dacht dat als ik maar rijk genoeg werd, als ik maar genoeg muren om me heen bouwde, ik de geluiden uit mijn hoofd kon bannen. Maar de stilte in dit huis is soms nog erger. Dan hoor ik ze weer."

Ik wieg haar langzaam heen en weer, daar midden in die protserige kamer vol onbetaalbare kunst die haar geen seconde troost heeft kunnen bieden. Ik zeg niets, ik laat de gifbeker van haar verleden eerst helemaal leeglopen. Ik voel hoe de spanning die haar lichaam als een pantser omgaf, langzaam wegvloeit, totdat ze bijna slap in mijn armen hangt.

Uiteindelijk worden de snikken minder en de ademhaling rustiger. Ze trekt zich een klein stukje terug, haar gezicht betraand en haar masker van macht volledig weggevaagd. Ze kijkt om zich heen naar de gouden spiegels en de kristallen kroonluchters alsof ze die voor het eerst echt ziet voor wat ze zijn: een prachtige gevangenis.

"Je hebt gelijk, Arthur," fluistert ze, terwijl ze met haar hand een traan wegveegt. "Ik heb geprobeerd de wereld te bezitten zodat niemand mij ooit nog zou bezitten. Maar ik ben nog steeds dat bange meisje in het donker."

Ik pak haar handen vast en kijk haar indringend aan. "Vandaag stopt het vluchten, Isabella. Je hoeft de regie niet meer te voeren uit angst. Ik ga je laten zien dat je je lichaam terug kunt winnen, niet door macht, maar door passie die de schaduwen verdrijft. Geen klinische dominantie, geen onderhandeling. Alleen wij."

Ik zie een klein vonkje in haar ogen verschijnen, een mengeling van angst en een diep verlangen om eindelijk echt aangeraakt te worden door iemand die haar pijn kent, maar haar er niet om veroordeelt.

Ik buig me naar haar toe en leg mijn handen aan weerszijden van haar gezicht. Dit keer is er geen sprake van machtsvertoon of een klinische test. Ik kus haar met een diepe, trage passie en een oprechtheid die ze duidelijk niet aan zag komen. Het is een kus die niet vraagt, maar geeft; een kus die de muren van haar verleden niet bestormt, maar simpelweg doet smelten.

Isabella verstijft voor een fractie van een seconde—haar instinctieve reactie op nabijheid— maar dan voel ik hoe ze zich volledig overgeeft. Haar lippen, die zojuist nog bittere woorden spraken, worden zacht en ontvankelijk. Ze slaat haar armen om mijn nek en trekt me dichterbij, alsof ze bang is dat ik zal oplossen als ze me loslaat.

Wanneer we elkaar even loslaten om naar adem te happen, kijkt ze me met grote, vochtige ogen aan. De kille blauwe blik is vervangen door iets zachts, iets kwetsbaars. "Arthur..." fluistert ze, en ze legt een hand op haar maag. "Ik voel... ik weet niet wat dit is. Het is geen woede. Het is geen behoefte aan wraak of controle. Het voelt als... vlinders. Ik dacht dat ik die jaren geleden had vermoord."

Ik glimlach en strijk een zwarte haarlok achter haar oor. "Dat zijn geen vlinders, Isabella. Dat is het gevoel van een hart dat weer durft te kloppen zonder toestemming van je verstand. Je bent niet langer de beheerder van een App of de eigenaar van een fortuin; je bent een vrouw die weer tot leven komt."

De wraakgevoelens die haar altijd dreven om mannen te breken, lijken op dit moment mijlenver weg. De "architectuur van macht" is ingestort en wat eronder vandaan komt, is een verlangen dat puur en ongefilterd is. Ze pakt mijn hand en drukt die tegen haar borstkas, waar ik haar hart als een razende tekeer hoor gaan.

"Ik wilde je breken, Arthur," zegt ze met een klein, verlegen lachje dat haar gezicht volledig transformeert. "Maar volgens mij heb jij mij zojuist heel gemaakt. En ik wil niet dat je stopt. Ik wil dat je me meeneemt, weg van deze kille salon, naar een plek waar de schaduwen niet kunnen komen."

Ik pak haar hand vast en trek haar overeind. De zijden ochtendjas ritselt over de marmeren vloer terwijl we zij aan zij door de imposante hal lopen, langs de kunstwerken die nu slechts levenloze objecten lijken vergeleken met de hitte die tussen ons stroomt.

Was getekend: John Adams

Trefwoord(en): Affaire, Auto, Baas, Badkamer, Bazin, Bdsm, Beffen, Bikini, Billen, Bioscoop, Blond, Bos, Boswandeling, Brunette, Buitensex, Chantage, Collega, Dominantie, Douche, Duinen, Exhibitionisme, Flirten, Gluren, Hakken, Jacuzzi, Kasteel, Keuken, Lingerie, Lust, Suggestie?

Ontzettend bedankt voor je hulp!

Ontzettend bedankt voor je hulp!