Breek De Stilte

ALERT:

- Dit verhaal is niet geschikt voor lezers die houden van een verhaal waarin de partners elkaar zien, meteen het bed in duiken en daarna elkaar vergeten, of iets gelijkaardigs.
- Mogelijk is dit verhaal wat onrealistisch en/of ver gezocht.
- Dit verhaal is ontstaan na het bekijken van een reportage op de Vlaamse televisiezender VTM en na wat extra research die ik ten gevolge van deze reportage heb gedaan. Dit kan de ver gezochtheid en/of het onrealisme van het verhaal veroorzaakt hebben. Maar uiteraard aan u om dit te beoordelen.
- Dit verhaal heb ik alleen geschreven. Daarom kunnen de gevoelens van het vrouwelijke personage mogelijk niet helemaal correct beschreven zijn.

Desondanks: veel leesplezier!

-----------------------------------

Jonas:

Ik leerde Angela zo’n acht jaar geleden kennen. Zij was toen een jaar of zestien en ik was 18. Ze was de dochter van onze buren die net naar het huis verhuisd waren in die tijd. Hoewel ik haar ouders geregeld zag, zag ik haar aanvankelijk nooit. De eerste maanden wist ik wel van haar bestaan, maar dat was alles. En dit kwam omdat ze wel zéér verlegen was… Ik zag haar pas voor het eerst in de zomer van dat jaar. Ik had net mijn opleiding in het middelbaar onderwijs afgerond en stond op het punt me verder te gaan specialiseren in het tuinmansvak. Niet alleen omdat we niet genoeg geld hadden om universitair onderwijs te betalen, maar vooral omdat daar mijn interesses lagen.

En enerzijds om een zakcentje bij te verdienen, anderzijds omdat ze het echt nodig hadden en nog anderzijds als een vriendendienstje van mijn ouders aan de buren, kluste ik in die tijd wat bij in hun tuin. Maar zelfs dan duurde het nog enkele dagen voor ik Angela echt face to face ontmoette. Er was op het uur van onze eerste ontmoeting namelijk een fikse regenbui aan het vallen. Haar moeder, die toen niet moest werken, had me een kop koffie aangeboden. Maar het was wat vroeger dan gewoonlijk geweest. Ook al was de lucht toen nog blauw. Ze had gezegd dat ik dat nu verdiend had na het zware werk van die ochtend. En inderdaad moest ik nu een behoorlijk zware klus uitvoeren. Maar toen viel de bui en moest ik noodgedwongen nog even langer binnen blijven hoewel ik had gehoopt verder te kunnen doen.

Angela, die toen op haar kamer was en vrijwel nooit beneden kwam als ik er was, had dit toen toch gedaan om iets te drinken te halen. Haar moeder was toen net even naar het toilet gegaan. Ze kwam de trap af en even viel mijn mond open. Ik had nooit echt geweten hoe ze eruit zag. En nu ik haar zag, was ik eigenlijk zeer aangenaam verrast. Ze was niet te klein, niet zo slank als een fotomodel maar zeker ook niet te dik, had halflang bruin haar, zeer mooie ogen, een klein neusje en schattig mondje. Haar gezichtje was ook smal. Daarbij had ze ook op het eerste zicht redelijk lange benen en andere vormen die me zeker konden bekoren. Maar toen zij mij zag, begon ze hevig te blozen en keek ze weg. Ik stond op en liep naar haar toe om haar een hand te kunnen geven. Ze hield haar gezicht afgewend, maar bewoog voor de rest niet. “Aangenaam kennis te maken”, zei ik, “Ik ben Jonas, je buurjongen en op dit moment ook even jullie tuinman. Jij moet Angela zijn, zeker?” Ze keek me nu aan met een blik van lichte angst in haar ogen. Ik stak mijn hand uit. Even aarzelde ze maar nam hem toen toch heel eventjes vast. Ze zei echter geen woord en dat vond ik wel een beetje vreemd. Ze bleef me wel een beetje angstig aankijken. Ik probeerde te vernemen hoe ze het maakte. Nog steeds kwam er geen geluid over haar lippen. Ik bestudeerde haar gezicht. Ik wist zelfs niet eens of ze mijn vraag wel begrepen had. Had ze misschien een zware mentale beperking? Daar had ik niet over gehoord en het leek me ook wel onlogisch. Was ze misschien doof? Helaas kende ik geen gebarentaal. Ik ging er dan maar even vanuit dat ze kon liplezen en stelde me nogmaals voor, er dit maal goed voor zorgend dat ik goed articuleerde en dat ze mijn lippen kon zien. Er trok even een schaduw over haar gezicht. Daarna wendde ze zich weer blozend af. Maar maakte geen gebaren en probeerde ook niet om gewoon te praten. Toen hoorde ik het geluid van het toilet dat werd doorgetrokken, het geluid van een kraan die werd opengedraaid en daarna een deur die open ging. Toen kwam haar moeder de woonkamer binnen. Ze zag mij bij haar dochter staan. Ze keek hoopvol naar Angela met een vragende blik. Ik zag hoe Angela naar haar moeder keek en traag haar hoofd schudden, waarna laatste duidelijk een beetje teleurgesteld was.

“Dus je hebt mijn dochter ontmoet, zie ik”, zei ze tegen mij. “Je moet het haar maar niet kwalijk nemen”, ging ze verder, “Ze is … een beetje … verlegen. Daar heeft ze al jaren last van. De laatste tijd gaat het wel al een beetje beter, maar ze heeft het nog altijd moeilijk als ze iemand ziet die ze niet kent. Maar daar werken we aan hè.” Schaamde ze zich nu omdat haar dochter niet kon horen en had ze ons daarom nooit veel over haar verteld? Maar wat hadden die vreemde blikken tussen hen dan te betekenen? Ik besloot er maar niet naar te vragen. En toen de bui over was, ging ik maar weer aan het werk. De volgende dagen zag ik haar nog wel eens vluchtig, maar het leek alsof haar moeder wilde dat we elkaar veel zagen. Maar na ongeveer een week gebeurde er iets heel bijzonder …

Angela:

Neen, ik was niet doof. En ja, ik wist wat die jongen moest denken toen hij zich een tweede keer voorstelde waarbij hij overdreven articuleerde terwijl hij ervoor zorgde dat ik zijn lippen kon zien. Ik kon zelfs perfect horen. Het leek me een heel aardige jongen. Er was iets dat me in hem aantrok. En niet alleen zijn knappe gespierde lichaam maar ook iets in zijn gezicht.

Geen doofheid, maar selectief mutisme. Zo noemde men het probleem dat ik toen had en dat acht op de tienduizend kinderen zouden hebben en waarschijnlijk nog veel minder mensen van 16. Mijn probleem was dat ik niet kon, niet durfde spreken met mensen die ik niet of minder goed kende hoewel ik geen enkel probleem had met de taal. Dit was eigenlijk behoorlijk vervelend, maar het lukte me gewoon NIET. Toen ik dat begon in te zien, wilde ik zelf proberen van mijn probleem, mijn angst af te raken. Maar het lukte me niet. En toen ik Jonas voor het eerst ontmoette, was ik al een tijdje in behandeling. Deze hielp wel. Met mijn ouders heb ik altijd redelijk gewoon kunnen praten. Ik kon nu dankzij de behandeling op school al vragen van medeleerlingen of leeraren beantwoorden als die geen al te lang antwoord vereisten. Ook durfde ik al zelf dingen vragen als het nodig was. Maar nu was ik in een fase van mijn behandeling beland waarbij ik met een volkomen vreemde moest durven praten, en als het me lukte, ook al zelf initiatief nemen om te spreken zonder dat men me eerst een vraag moest stellen. Maar Jonas had me totaal verrast. Ik dacht dat hij nog wel buiten zou zijn, zodat ik hem nog niet direct hoefde te zien. Ik had me wel voorgenomen om in de loop van de week te proberen om met hem te praten zonder pen en papier zoals ik dit bij sommige mensen deed. En toen zat hij daar beneden met een kopje koffie. Vroeger dan normaal. Ik had ook niet opgemerkt dat het regende. “Verdorie, dit was een goede kans geweest om het toen al te proberen”, ging toen door mijn hoofd. Maar ik durfde niet te gaan voor de korte pijn. Het was heel gemakkelijk om de executie uit te stellen. En toen hij weer de tuin in ging had ik er toch wel wat spijt van dat ik het niet had gedurfd. Ook omdat mama teleurgesteld was geweest. En ik besloot dan dat ik het hoe dan ook die week nog moest doen. En het liefst terwijl Jonas en ik alleen waren, omdat ik anders waarschijnlijk teveel ging vertrouwen op Mama die het gesprek zou sturen. En dat moest ik indien mogelijk vermijden van mijn psychologe. En daarom maakte ik een plan. Het was misschien niet al te goed en nogal kinderachtig, maar het leek mij de gemakkelijkste oplossing. En het feit dat mama moeite leek te doen ons samen te brengen, zorgde ervoor dat ik ietsje zekerder werd van mijn zaak omdat ik meer en meer de indruk kreeg dat Jonas een aardige jongen moest zijn. Hij liet me ook met rust. Misschien omdat hij dacht dat ik hem toch niet kon begrijpen omdat ik niet kon liplezen…

Jonas:

Ik geloof dat het op een vrijdag was. Het was, een week nadat ik Angela voor het eerst zag. Toen ik binnen was om van haar moeder te horen wat ik vandaag moest doen, gaf ze me een gevouwen stuk papier. “Dit is voor jou”, zei ze een beetje ongemakkelijk. “Ik heb hem nog niet gelezen hoor”, voegde ze daar aan toe. Ik vond dat er iets niet klopte. Geen omslag, zelfs niet mijn naam op het papier. Wat moest ik hiermee? Ik begreep het niet goed, en besloot te zien wat voor grap dit was…

“Lieve Jonas,

Ik weet dat jij denkt dat ik doof ben. Of ik vermoed het in ieder geval. Wat er werkelijk is, durf ik je niet goed zeggen. Zelfs niet op papier.

Maar ik zou je iets willen vragen. Je zal het misschien heel vreemd vinden. Maar ik hoop toch dat je het doet. Ik wilde je vragen of je morgenavond niet naar ons huis wil komen. Ik zou dit heel fijn vinden.

Groetjes en hopelijk tot morgen,

Angela”

Ze was dus niet doof. Wat was er dan wel? En waarom wilde ze dat ik de volgende dag langskwam? Ik was er vandaag toch al. Ze kon me zien wanneer ze wilde. Waarom deed ze dat niet? Ik vouwde de brief dicht en moest de inhoud eventjes op me laten inwerken. Daarna ging ik weer aan het werk.

Die zaterdag, als het een zaterdag was, besloot ik toch maar op haar wens in te gaan. Ik belde om een uur of acht aan. Angela’s vader deed open. Hij leek duidelijk verrast en vroeg me wat ik kwam doen. Ik voelde me toch wel een beetje ongemakkelijk toen ik dan maar zei dat ik verwacht werd. Hij liet me binnen. Hij riep naar zijn vrouw dat ik er was. Ik ging de woonkamer binnen. Daar zag ik haar moeder. Zij scheen het ook niet te begrijpen. Ik liet haar de brief zien die ik de dag daarvoor van haar had gekregen. En wat ik vermoedde en verwachtte, leek waar. Ze wist dat de brief van Angela was. Maar ze las de brief toch door. Ik wist niet of ik er goed aan deed, maar blijkbaar was er iets dat ik niet wist. En dat gevoel werd nog versterkt toen haar moeder de brief uit had en aangenaam verrast leek. Ze riep haar dochter. Even later kwam ze de woonkamer ook binnen. Even leek ze niet te weten wat ze nu moest doen en stond ze heel stil. Maar toen gebaarde ze naar me. Ze zei nog steeds geen woord toen ze me met haar hand gebood te volgen. En dus volgde ik haar de trap op en haar kamer in. Ze zag er toch heel ongemakkelijk uit toen ze de deur achter me sloot. Nog steeds zei ze niets. Ze keek me wel weer aan en ze leek toch wel iets te willen zeggen. Ik vroeg haar na zowat een minuut stilte wat er was en wat ze van me wilde, temeer omdat ik niet wist of ik nu werd verondersteld te gaan zitten of niet.

Angela:

“Wat is er? Wat wil je van mij?” had Jonas plots gevraagd. Het was me dus nog steeds niet gelukt zelf het initiatief tot een gesprek te nemen. Ook omdat ik niet wist waarover ik het met hem wilde hebben. Ik had zin me in mijn eigen gezicht te slaan of aan Jonas te vragen of hij dat wilde doen omdat ik zo bang was om gewoon maar mijn stem in zijn bijzijn te gebruiken. Het enige probleem was dat als ik het aan hem wilde vragen, ik dan wel moest durven spreken. En daar ging het juist om.

Wat er was, was dat ik gewoon met hem wilde praten. En wat ik van hem wilde, was dat hij mijn angst kon begrijpen. Ook al begreep ik het zelf eigenlijk ook niet goed. Maar wat moest ik nu doen? Hem alsnog de deur uit sturen? Neen, dat kon ik niet. Ik was nu al heel ver, en kon niet meer terug. Ik zou die dag mijn stem gebruiken om met hem te praten. Al moest het de hele avond stil blijven tussen ons. Dus verzamelde ik al mijn moed en wilde ik netzeggen dat ik het fijn vond dat hij mijn briefje had gelezen en beantwoord door naar mijn huis te komen. Maar toen …

Jonas:

Ik zag dat ze zich niet op haar gemak voelde. Waarom niet? Ze scheen toch niet doof te zijn. Kon ze eigenlijk wel spreken? Schrijven kon ze in ieder geval wel. En wilde ze me iets laten zien? Een ander briefje of nog iets anders? Maar ze zei of deed niets. En toen zag ik dat ze dieper inademde. Waarschijnlijk een zucht omdat ze iets moeilijk vond...

Ik vroeg haar of ik mocht gaan zitten. Ze ademde uit en aarzelde vooraleer ze heel flauwtjes knikte. Ik ging op het bed zitten en zei dat ze er bij mocht zitten. Ze zette zich naast mij op haar bed. En wat er toen gebeurde…. Ik voelde plots een golf van tederheid voor haar over me heen spoelen. Ik legde een hand op haar schouder. Ze schrok en wendde haar gezicht af. Even later voelde ik een hand die de mijne van haar schouder haalde. Niet echt bruut. Eerder alsof ze bezorgd was dat ik mijn arm niet meer kon bewegen. Of was het nog iets anders? Even ging het door mijn hoofd dat ze misschien aangerand was door iemand waardoor ze niet met jongens of mannen praatte, maar dat ze me toch sympathiek scheen te vinden. Neen, misschien toch onlogisch, want dan had ze me waarschijnlijk wel begroet…. Maar toen ik aan een aanranding dacht, herinnerde ik me hoe mooi ik haar eigenlijk vond. Ik bestudeerde haar gezicht, haar lichaam, haar benen, …. Zij keek inmiddels naar het plafond. En wat me toen overkwam, begrijp ik nog steeds niet. Ik schaam me er nu zelfs nog een beetje over. Ik strekte mijn hand uit richting haar linker borstje van naar mijn schatting cupmaat B en raakte die aan. Ik zag hoe ze haar hand in mijn richting bewoog om waarschijnlijk een stevige mep uit te delen. Maar zag ik nu goed dat ze toch aarzelde?

Angela:

Waarom raakte hij mijn borst nu aan? En vooral, waarom wilde ik hem nu de deur uit terwijl ik toch ook genoot van die hand op mijn borst? Waarom had ik het er überhaupt niet moeilijk mee, terwijl ik niet eens een onschuldig (Goedenavond) tegen hem durfde te zeggen? En het werd me al helemaal te bond toen hij zachtjes in mijn heuveltje begon te kneden. Ik voelde dingen aan mijn tepels en in mijn onderlichaam die ik nog nooit had gevoeld. Maar langs de andere kant, was ik zo mooi dat iemand ook maar aandacht aan mijn lichaam zou schenken? En waarom liet ik dit eigenlijk toe? Ik schaamde me voor mezelf. Ik wilde dat hij zou stoppen. Maar hij masseerde mijn borst zo heerlijk. En af en toe stopte hij even met kneden en bewoog zijn vinger toen over mijn tepel die stijf was gaan staan. Toen moest ik bekennen dat het me afleidde van mijn moeilijke opdracht, en meer nog, dat ik er blij om was. Ik genoot van zijn hand. Ik sloot mijn ogen en ging wat onderuit zitten. Ik merkte dat mijn slipje een beetje nat begon te worden. En onwillekeurig moest ik denken aan de lessen seksualiteit die we enkele jaren geleden hadden en aan de man die uitlegde dat als vrouwen opgewonden geraakten, ze vocht in hun vagina begonnen uit te scheiden. Was dit nu wat er gebeurde bij mij?

Jonas:

Ze genoot. Dat zag je duidelijk. Na het strelen en kneden besloot ik daarom een stapje verder te gaan. Ik begon de knoopjes van haar blouse heel kalm één voor één los te maken. Ze scheen niets te merken. En als ze het wel merkte, had ze besloten me te laten doen. Maar waarom deed ik dit eigenlijk? Was het niet beter er nu mee te stoppen, me te verontschuldigen en haar gewoon met rust te laten? “Ze moest maar niet zo’n mooi lichaam hebben”, dacht ik dan, en het is daarom dat ik me nu nog het meeste schaam.

Knoopje voor knoopje van haar blouse ging los. Een bh en een mooie gladde huid kwamen in mijn zicht. En toen ik alle knoopjes los had, protesteerde ze zelfs niet toen ik aanstalten maakte het kledingsstuk uit te doen. Ze hielp me zelfs, maar nog steeds zonder een woord te zeggen.

Angela:

Hij wilde dat ik mijn blouse uitdeed. Waarom liet ik hem dit doen? Eigenlijk wilde ik dit niet. Eigenlijk was dit aanranding. Maar was het ook aanranding als het slachtoffer er onwillekeurig van genoot? In ieder geval vond ik het zo heerlijk dat ik het achteraf misschien jammer zou vinden als ik hem had laten stoppen. Ook wilde ik hem niet kwetsen. En nu hij dit deed, hoefde ik niets te zeggen. Hij scheen daar geen belang in te stellen, hoewel ik had gehoord dat mannen het leuk vonden als vrouwen kreunden en geile woorden zeiden. Maar als ik zelfs niet durfde zeggen dat het mooi weer was die dag ….

Nu wilde hij ook mijn bh uitdoen. Ik wilde zo graag genieten die dag dat ik ook toen niet protesteerde. De stress van het (moeten praten) was van me afgevallen en voor het eerst sinds lang kon ik ergens van genieten. En toen mijn BH uit was begon hij weer over mijn borsten te strelen.

Jonas:

Ik streelde nu haar mooie kleine jonge borstjes. Ik draaide rondjes rond haar tepels en ze begon te hijgen. Ze scheen wel moeite te doen om niet hardop te kreunen. Ik streelde over haar tepels en toen verder naar beneden, aan de onderkant van haar heuveltjes, verder naar beneden over de zachte huid van haar buik tot aan de rand van haar broek en terug naar boven. Ze hield haar ogen gesloten terwijl ik dit traject herhaalde en hier en daar even masseerde met mijn vingers, vooral op en onder haar borsten. Zou ze nu ook bezwaar maken als ik nog wat verder ging? Als ze ook maar een beetje protesteerde of ongemakkelijk leek, zou ik direct stoppen en mijn excuses maken, hoewel ik nu zelf ook al last begon te krijgen van een wringend gevoel in mijn broek.

Toen bracht ik mijn mond naar haar borst. Even opende ze haar ogen en keek me een beetje verschrikt aan. Maar sloot toen haar ogen weer. Ik kuste zachtjes haar tepel en begon nu met mijn tong over haar tepelhof te likken. Met mijn handen slaagde ik er terwijl in om, voor haar onopgemerkt, de knop van haar broek los te maken waarna de rits volgde. Na even haar borsten gelikt en gekust te hebben stopte ik daarmee. Ik trok haar wat dichter tegen me aan. Haar hoofd viel op mijn schouder terwijl ik mijn hand nu voorzichtig in haar broek bewoog. Mijn vingers zakten haar slipje in en merkten daar dat ze toch behoorlijk vochtig was. Ik probeerde de broek en het slipje verder naar beneden te schuiven.

Angela:

Wat deed hij nu? Waarom stak hij zijn hand in mijn broek? Tot nu toe had ik echt heerlijk genoten, maar ging dit niet wat ver? En nu wilde hij mijn broek naar beneden trekken. Ik wilde zijn hand daar niet. Maar iets weerhield me zijn hand daar weg te halen. Was dat nu wat men (geilheid) noemde? En voor ik er echt erg in had, liet ik hem mijn broek naar beneden trekken.

Hij begon aan mijn vulva te voelen. Hij streelde over mijn schaamlippen en vond het plekje waarbij ik blijkbaar het meeste genoot als hij het aanraakte. Voor mij onbekende gevoelens stroomden door mijn lichaam. Het voelde echt onbeschrijflijk heerlijk. En vooral toen ik nog een vinger bij mij naar binnen voelde gaan die daar ritmisch heen en weer begon te bewegen. Hij was me aan het vingeren. Ik had daar wel over gehoord maar had het eigenlijk nog nooit bij mezelf gedaan omdat ik niet wist of dit wel paste. Maar oh, wat voelde het heerlijk. En toen gebeurde het. Terwijl hij zo mijn clytoris streelde en zijn vinger op en neer bewoog in mijn vagina, kreeg ik het plots heel warm. Ik voelde dat mijn spieren zich spanden. En daarna…, daarna…, oh, wat was dat allemaal. Het heerlijke gevoel leek zich door heel mijn lichaam te verspreiden. En het bleef duren. Ik merkte niet eens dat Jonas gestopt was met strelen en vingeren.

Jonas:

Daar was haar orgasme. Haar vagina spande zich om mijn vinger. Haar hele lichaam schokte, bleef maar schokken en viel toen stil. Haar hoofd op mijn schouder, haar ogen gesloten en zij Totaal van de wereld. Ik streelde door haar bruine haar. Ik begon me af te vragen wat ze zou vinden als ik haar nu ontmaagdde. Ik liet haar even zo liggen en begon toen opnieuw langs haar lichaam te strelen. Haar ogen gingen weer open. Ze keek naar mij. En nog kwam er geen woord over haar lippen. Ook niet toen ik mijn eigen broek openmaakte. Ik deed hem ook naar beneden en mijn krijgertje vond de vrijheid. Ik zag hoe Angela er toch wel gefascineerd naar keek. Ik stond recht en duwde haar nu zacht met haar rug op het bed. Ik merkte dat ze nu toch weer wat ongemakkelijk werd, maar ze zei of deed niets. Heel voorzichtig kroop ik nu op haar en bracht mijn apparaatje voor haar nog steeds vochtige opening.

Angela:

Hij ging me …neuken…. Hij ging nu echt zijn penis in mijn vagina duwen. Was dat niet gevaarlijk? Ging dat geen pijn doen? Ging ik nu niet zwanger worden? Ik wist niet goed wat ik nu moest doen. Maar zijn eikel duwde al tegen mijn schaamlippen. En weer ging er een schok van genot door me heen. Oké, hij mocht het doen. Ik zou het risico lopen…

Jonas:

Ik zag haar ongemak als sneeuw voor de zon verdwijnen zodra mijn eikel haar lipjes raakte. Heel voorzichtig duwde ik naar binnen. Ik bewoog mijn penis rustig op en neer waarbij ik steeds ietsje verder ging. Toen kwam ik aan bij het obstakel dat ongetwijfeld haar hymen was. Ik stopte even en trok me voorzichtig terug. En nu ging het komen. Ik wilde haar eigenlijk niet laten afzien. Maar toch stootte ik nu in één keer door haar maagdenvliesje. Ik voelde heen. Ik voelde het vlies bijna knappen en zag haar gezicht vertrekken van pijn. Ik hoorde dat ze wilde schreeuwen, maar ze hield zich in. Ook tijdens haar orgasme had ze nauwelijks gekreund. Ik stopte weer even tot haar gezicht weer ontspande en ik begon nu te pompen. Ik stootte in haar vagina. Niet te hart. Oh, het was voor mij ook genieten. Ik vreesde dat het niet zo lang meer zou duren voor ik mijn halve kindertjes zou lanceren in de richting van hun wederhelften. En nu begon ze zelf ook met haar heupen te bewegen. Oh, wat deed ze dat heerlijk. En dat terwijl ze geen enkele ervaring had. Haar gehijg, haar strakke vagina en het feit dat het bij mij al weer eventjes geleden was, maakte dat ik al na een paar minuten voelde hoe mijn prostaat zich voorbereidde om mijn sperma naar buiten te laten komen.

En daar was het dan: een heerlijk hoogtepunt. Mijn eikel zwol een beetje op en ik voelde straal na straal mijn penis verlaten. En ook haar vagina spande zich weer en opnieuw kwam ze hevig schokkend klaar.

Angela:

Dit was nog veel heerlijker dan het vingeren en strelen. In het begin deed het wel pijn. Maar daarna was het weer een onbeschrijflijk fijn gevoel om zijn penis in me op en neer te voelen gaan. Hij deed het niet te hevig en dat vond ik fijn. En toen voelde ik iets warms in mijn lichaam komen. Het moest zijn sperma zijn. En dat bracht opnieuw dat allesverzengende gevoel bij mij te weeg. Golf na golf van het warme gevoel spoelde door mijn lichaam en deed alles tintelen. En dan was het afgelopen. Ik voelde dat Jonas nog steeds op me lag. Hij drukte zijn mond op de mijne en probeerde zijn tong naar binnen te krijgen.

Jonas:

Aanvankelijk liet ze mijn tong niet toe. Maar tenslotte ging haar mond toch open. Ik vond haar tong en begon er tegenaan te wrijven. Uiteindelijk werd de kus toch heviger. Ik omhelsde haar. Ik voelde haar tepels door mijn bovenkleding drukken.

Toen kwam het besef. Toen besefte ik wat ik had gedaan. Ik had seks met haar gehad. Ze had niet gesproken. Niet geprotesteerd. Was ik wel zeker dat ze dit had gewild. Het kon wel geleken hebben dat ze genoot. Het kon mijn verbeelding geweest zijn dat ze tijdens het vrijen mee stootte. Haar orgasme kon ook wel mijn verbeelding zijn geweest terwijl het in feite een zwakke poging van haar was om alsnog te protesteren.

Hevig beschaamd verbrak ik de kus. “Oh sorry, dit had ik niet moeten doen. Ik heb misbruik gemaakt van de situatie. En jij durfde waarschijnlijk niet te protesteren. Noem mij gerust een perverse op macht beluste verkrachter, …”

Angela:

“Arme Jonas”, dacht ik toen ik hem dit hoorde zeggen. Hij was werkelijk beschaamd om wat hij had gedaan. Hij had niet gemerkt dat ik wel degelijk genoten had. Hij had mijn stilzwijgen verkeerd geïnterpreteerd. Verdomd selectief mutisme! Verdomde mezelf! Waarom had ik hem eigenlijk naar hier laten komen? Toch om met hem te praten? Dan moest ik hem nu, en nu meteen laten weten dat hij me geen pijn had gedaan.

Het was plots gemakkelijker om mijn moed te verzamelen. Ik concentreerde me op dat ene woord, dat eerste woord dat ik tegen hem wilde zeggen. Voor de rest zette ik mijn angst zo goed mogelijk opzij. Ik haalde een paar keer diep adem. En, …

Jonas:

“Bedankt”, klonk het plots. Heel zacht, bijna fluisterend. Toen ik dat hoorde was dit alsof dat het enige was dat er nog bestond. Ik vergat mijn schaamte even. Ik vergat de seks. Ik vergat waarom ze dank zei. “Waarvoor”, vroeg ik, zonder mijn hersens te gebruiken, zonder te beseffen dat dit het allereerste woord was dat ze in die hele week tegen mij zei, zonder me te realiseren dat ik haar stilzwijgen op de één of andere manier gebroken had. “Alles”, klonk het na een tijdje. Ik geraakte helemaal van de wijs. Het leek alsof het spraakcentrum in mijn hersenen oververhit was toen ik stamelde dat het graag gedaan was. “Schaam je niet”, klonk het nog een minuutje later. Nog steeds bijna fluisterend. En heel voorzichtig begon ze met haar hand over mijn rug te strelen…

En nu, zo’n acht jaar later. We zijn een stel. Al duurde het na die dag nog minstens een maand voor we weer seks hadden. Trouwens, gelukkig dat ze niet zwanger geworden is of besmet met een S.O.A en gelukkig dat haar ouders niets van de seks gemerkt hadden. Beetje bij beetje begon ze meer en meer met mij te praten. Ze begon ook iets gemakkelijker met andere vreemde mensen te praten. Want dat was haar probleem. Ze kon of durfde niet zomaar met iedereen een woord te wisselen. Ik kreeg info over selectief mutisme. Ik volgde de laatste stappen van haar behandeling en probeerde mijn steentje daaraan zo veel mogelijk bij te dragen. En nu heb ik een eigen tuinbedrijfje en staan Angela en ik eindelijk aan de drempel van het huwelijk. En hoewel ze nog steeds verlegen is en niet in alle situaties even vlot met iedereen praat, is haar eigenlijke probleem opgelost.