De Clown

“Mama, wanneer krijg ik nou een broertje?”

Zuchtend liet ik mijn tijdschrift zakken en keek naar mijn zoontje van vijf. Blond, blauwe ogen, een snottebel aan zijn neus, zijn hoofdje schuin stond hij voor de bank en stelde voor de zoveelste keer die vraag. Ik pakte mijn zakdoek en veegde zijn neus af.

“Lieverd, dat weet ik echt niet,” zei ik en moest slikken om de tranen die opkwamen weg te krijgen. Een broertje (of zusje) voor onze kleine David, dat was de grote wens van Mark en mijzelf geweest. We wilden graag meer kinderen en niet teveel leeftijdsverschil ertussen, dus toen David drie was, hadden we het schema weer opgepakt waardoor ik van David zwanger was geworden en waren er weer aan gaan werken. Maar het noodlot sloeg toe in de vorm van een dronken chauffeur, die mijn Mark op een zondagochtend vroeg met zijn motor van een dijk veegde en mij tot weduwe maakte.

Dat was nu twee jaar geleden en de eerste pijn begon nu pas te slijten. Mark was voor mij altijd de liefde van mijn leven geweest. Zodra ik hem ontmoette wist ik, dat ik met hem oud wilde worden. Ik had alles gedaan om hem voor me te winnen en dat was me gelukt. Binnen een jaar waren we getrouwd, allebei net 21 en binnen een jaar daarna was onze David geboren. Nu was ik 27 en weduwe en was het erg onwaarschijnlijk dat David ooit een broertje zou krijgen.

“Maar iedereen heeft een broertje,” dreinde David door en ik moest glimlachen.

“Lieverd, je weet toch dat mama maar alleen is? Zonder papa?”

“Ik wil ook een nieuwe papa,” zei hij toen zacht en de tranen gleden over mijn wangen. David was te jong geweest om te beseffen wat er gebeurd was, maar hij was oud genoeg geweest om zich Mark nog te herinneren. De eerste maanden na Mark's dood was hij stil geweest, maar daarna waren bij hem de reacties gekomen. Hij begon weer in bed te plassen, werd hangerig, baldadig en ik was niet in staat hem te stoppen. Ik was compleet verloren in mezelf, in mijn verdriet en als mijn moeder zich niet had opgeworpen als hulpmama denk ik, dat David zou zijn geëindigd als één van die vreselijke kinderen, die voorbestemd lijken om op te groeien tot straattuig. Maar mijn moeder accepteerde geen nonsens, had hem opgevangen, hem liefde gegeven, hem de les gelezen en hem al jong geleerd, de man in huis te zijn.

“Niet huilen, mama,” zei David nu en veegde met zijn kleine kleverige handje mijn gezicht af, “Ik ben toch lief geweest?”

Ik tilde hem op en drukte hem stevig tegen me aan. Hij rook als alle kleine kinderen, een beetje groezelig, met vuile handjes en strepen op zijn gezicht. In zijn linkerhand had hij zijn Knuf, zoals hij de badstoffen beer noemde en die overal mee naartoe moest en hij wreef met Knuf over mijn neus.

“Kusje van Knuf,” zei hij, zoals altijd en ik moest lachen door mijn tranen heen.

“Je bent een grote schat, mannetje van me,” zei ik, “Ga nog maar even spelen.”

Ik zette hem op de grond en hij hobbelde weg. Ik keek mijn mannetje na en zuchtte. Van achteren was hij net een hele kleine Mark. Ik slikte, veegde de nieuwe tranen resoluut uit mijn ooghoeken en pakte mijn tijdschrift weer op. Zondagmiddag, drie uur en de regen klaterde tegen de ramen. Ik moest eigenlijk aan het eten beginnen en de was doen, maar mijn benen wilden niet. Vanavond maar weer wat makkelijks eten en kleren voor morgen waren er ook nog wel. Het baarde me wel zorgen, dat ik steeds vaker zo makkelijk werd. Ik begon af te glijden, merkte ik.

Ik legde mijn tijdschrift weer weg en dacht over die gedachte na. Gleed ik af? Ik keek om me heen. De woonkamer van mijn huis was nog steeds hetzelfde als toen Mark en ik hem ingericht hadden. Maar toch, maar toch.. Ik stond op en liep rond. Zelfs in aanmerking genomen dat er een kind van vijf rondliep was de kamer rommelig te noemen. Ik liet mijn vinger over de boekenplanken glijden en schrok van de stoflaag. Dit kon niet. Dit mocht niet gebeuren. Het was alsof er een knop omging in mijn hoofd. Ik mocht David niet laten opgroeien in een ongezond huis. Ik kon hem al geen broertje geven, moest ik hem dan ook nog zijn gezondheid afnemen? Zijn hygiene?

“Oh nee. Absoluut niet,” zei ik hardop. Ik werd geen tweede mama Flodder op mijn 27e.

“Saskia,” zei ik tegen mijn spiegelbeeld in het glas van de tussendeur naar de serre, “Jij gaat aan het werk. Je hebt een kind op te voeden. Jij gaat jezelf bij elkaar rapen. En je gaat vandaag nog beginnen. Het leven gaat door, ook als je alleen bent.”

Ik knikte mezelf toe in het glas, rechtte mijn schouders en ging op zoek naar de stofzuiger. Die avond zette ik David een lekkere en gezonde maaltijd voor, legde hem op tijd in bed en kroop achter de laptop, die ik nu op tafel zette in plaats van hem mee te nemen op de bank in mijn nu veel schonere woonkamer.

“Aan het werk, Saskia,” hield ik mezelf voor en ging op zoek naar een baan. Ik reageerde die avond meteen op vier advertenties en kreeg twee uitnodigingen voor een gesprek. Eén daarvan was duidelijk bedoeld om een minnares te regelen voor een directeur, dus daar bedankte ik voor de baan, maar de tweede sprak me erg aan en twee weken later was ik secretaresse bij een handelsonderneming in bloemen en planten, samen met nog een vrouwtje, waardoor ik een leuke part-time baan kon combineren met de zorg voor David. Een nieuwe baan betekende ook een nieuwe garderobe, representatief en zakelijk, dus ging ik op een zaterdag met mijn moeder en schoonmoeder de stad in. De kapper en een schoonheidsspecialiste completeerden de boel en de nieuwe Saskia was geboren.

“Wat ben je mooi, mama,” was David's reactie toen ik voor het eerst mijn nieuwe kleren aantrok en met mijn nieuwe kapsel rondliep. Kinderen en gekken zeggen de waarheid, zegt het gezegde, dus ik geloofde hem direct. De blikken die mijn mannelijke collega's op me wierpen vanaf dat moment namen de laatste twijfel weg en ik voelde me zelfverzekerder dan ik in lange tijd gedaan had. Maar verder ging ik niet. Ik was nog niet toe aan het ingaan op de avances van mijn collega's of van mannen in het algemeen. Daarvoor was Mark nog teveel deel van mijn leven.

Maar ik had onderschat hoeveel verschil het veranderen van je leven kan maken. Vriendinnen die ik lang niet gezien had omdat ik me voor hen afsloot zag ik weer vaker. Ze verbaasden zich over mijn metamorfose en namen automatisch aan, dat ik mijn leven weer opgepakt had. Dus durfden ze ook te praten over mannen en nieuwe mannen in mijn leven. En hoewel ik dat altijd lachend wegwuifde voelde ik wel, dat mijn wond langzaam begon te helen. Mark was al een tijd bij me weg en ik was jong. Ik wist dat Mark zou willen dat ik gelukkig was. Er speelde ook iets anders mee. Mijn lichaam begon zich weer te roeren. Voor en tijdens mijn huwelijk met Mark had ik een actief sexleven gehad. Ik was vroeg begonnen met masturberen, vroeg begonnen met jongens en Mark en ik hadden regelmatig en intens sex gehad. Na zijn dood was het alsof er van binnen iets stierf. Ik kon mezelf niet aanraken en gruwde bij het idee dat een andere man me zou aanraken. Maar nu scheen ook dat aspect van mijn leven weer om aandacht te vragen.

Een half jaar na mijn eerste werkdag werd ik 's nachts wakker met een vochtige vagina en harde tepels. Ik herinnerde me vaag een droom en terwijl ik daar loom in bed lag, trachtend de droom terug te halen, gleden mijn handen over mijn lichaam, dat prompt reageerde en voordat ik er erg in had golfde het hoogtepunt door me heen en liet me hijgend achter. Vanaf dat moment voelde ik me ook op dat gebied bevrijd. Ik ging er zelfs plezier in krijgen en ontwikkelde een ritueel dat ik af en toe uitvoerde, waarbij ik me eerst douchte, op alle plekken schoor en parfumeerde en me vervolgens kleedde in heerlijke lingerie, alvorens tussen de koele schone lakens te glijden en de lange lange weg naar het orgasme in te slaan. Ik kocht on-line wat speeltjes, wat DVDs en genoot van mezelf. Maar ik was nog steeds niet toe aan andere handen dan de mijne.

Langzamerhand merkte ik dat ik me beter ging voelen. De regelmaat was terug in mijn leven en ik merkte dat ook David daar bij opbloeide. Hij werd rustiger, ook op school en hij kreeg meer vriendjes. Zijn zesde verjaardag maakte ik dan ook een groot feest met een opblaaskasteel in de tuin en een clown. En die clown veranderde mijn leven definitief.

Een maand voor David's verjaardag begon ik met organiseren. Internet is een fantastisch medium voor dat soort dingen, dus ik ging op zoek naar een organisatiebureautje. Die zijn er genoeg, maar wat ze vragen voor een kinderfeestje is echt van de zotte. Na de zoveelste offerte waar de honden geen brood van lustten had ik er genoeg van. Ik ging het zelf wel regelen. De taart was snel geregeld bij de dichtstbijzijnde bakker. Een luchtkasteel / springkussen vond ik bij een verhuurbedrijf en een cateraar wilde voor de kids wel een leuke en toch niet al te slechte maaltijd verzorgen. Toen nog de clown. Ik wilde per se een clown, maar dat is lastiger dan je denkt. De meeste clowns zijn lang van te voren al geboekt en ik was gewoon te laat. De één na de ander bleek op die zaterdag al bezet te zijn. Ik werd er wanhopig van en David's feestje kwam steeds dichterbij.

Een collega bracht uitkomst. Haar zwager speelde vaak voor clown en ze was bijna zeker, dat hij die zaterdag vrij was. Ik smeekte haar, hem te bellen en dezelfde avond kreeg ik een mailtje van haar met zijn telefoonnummer. Hij was vrij, ik kon hem bellen voor een afspraak. David lag al in bed, dus ik nam de telefoon mee naar de bank, schonk een wijntje in en draaide het nummer.

“Met Paul.”

Hij had een mooie stem. Donker en toch melodieus. Ik stelde me voor en hij wist direct wie ik was.

“Oh ja. U bent op zoek naar een clown voor het feestje voor uw zoontje. Mariska (mijn collega) had me dat verteld. Ik begrijp dat u niet veel geluk heeft met zoeken.”

“Nooit geweten dat clowns zo populair zijn,” zuchtte ik, “Je denkt daar niet zo over na. Maar zou u wel kunnen op die zaterdag?”

“Geen probleem,” lachte hij, “Ik ben geen full-time clown. Ik doe het alleen als hobby.”

Ik aarzelde.

“Um, zou u het erg vinden om eerst een keer kennis te komen maken? Zodat ik een beetje weet met wie ik te maken heb?”

Weer moest hij lachen. Hij had een vriendelijke lach en ik ontdekte dat ik met plezier naar hem luisterde.

“Ik begrijp het,” zei hij, “Je hoort de raarste dingen tegenwoordig over mensen die met kinderen werken. Wilt u dat ik als clown verkleed kom of gewoon als mezelf?”

Nu moest ik lachen bij het beeld dat er een auto voor mijn deur zou stoppen en dat daar voor de ogen van de buurt een clown uit zou stappen, die met zijn flapschoenen mijn tuinpad op zou stappen. De buren zouden een toeval krijgen.

“Komt u maar als uzelf,” zei ik en dus maakten we een afspraak voor vrijdagavond. Dit weekend zou David bij opa en oma gaan logeren, dus ik kon dingen voor zijn verjaardag regelen. Ik hing op en voelde me vreemd. Voor het eerst sinds Mark had ik een niet-zakelijke afspraak met een man. Mijn ogen gleden naar de foto van Mark en mij die boven de open haard hing. Hij was genomen op onze trouwdag en zoals altijd als ik ernaar keek, vulden mijn ogen zich met tranen bij het zien van Mark's knappe, mannelijke gezicht en de liefde die uit zijn ogen straalde. Ik blies een kusje naar de foto.

“Ik mis je zo, lieverd,” fluisterde ik en even dacht ik dat Mark naar me knipoogde. Ik dronk mijn wijn op, knipte de lichten uit en ging naar bed. Ja, mijn leven was weer op de rails, maar af en toe was het gemis te groot en dan had ik een huilbui. Dit was zo'n avond en met tranen op mijn wangen en een nat kussen onder mijn hoofd viel ik in slaap.

Die vrijdag was ik vreemd zenuwachtig. Waarom was ik zenuwachtig? Ik had toch wel vaker een man ontmoet? David had ik die middag bij Mark's ouders gebracht voor een verwenweekend ter gelegenheid van zijn verjaardag, dus het huis was leeg. Ik trok drie keer een andere jurk aan en besloot uiteindelijk een rok en bloes aan te doen. Ik maakte me licht op, spoot wat parfum op en stond mezelf toen met open mond in de spiegel te bekijken.

“Saskia,” zei mijn spiegelbeeld, “Wat ben je aan het doen? Waarom tut je je op?”

“Ummm,” zei ik terug, “Ik ga na het gesprek nog even naar Monique, denk ik.”

Op dat moment ging de bel, dus ik draaide me om, maar volgens mij zag ik uit mijn ooghoek mijn spiegelbeeld een zeer cynisch gezicht trekken.

“Vandaag of morgen zit ik bij een psychiater,” mompelde ik, mijn oorbellen inprikkend terwijl ik de trap afstommelde, “Dokter, ik praat tegen mijn spiegelbeeld. En wat erger is, ik krijg antwoord.”

Achter de voordeur haalde ik diep adem, haalde mijn hand door mijn haren (shit, vergeten te borstelen) en trok de deur open. Wat had ik eigenlijk verwacht? Bij een zwager denk je aan een man van een jaar of 45, zeker als je collega zelf ook van die leeftijd is, met een buikje en net verkeerde kleren. In plaats daarvan stond er een man van een jaar of 30, sportief gekleed, met een vrolijk gezicht. Hij had bruine ogen, krullend haar en droeg een vlotte bril.

“Mevrouw Marsman? Ik ben Paul van Dijk.”

“Saskia,” zei ik automatisch en hij stak zijn hand uit. Hij had warme zachte handen, voelde ik en ik stapte opzij.

“Kom.. kom binnen,” zei ik en hij stapte langs me heen, waarbij ik een vlaag van zijn aftershave in mijn neus kreeg. Ik deed de deur dicht en ging hem voor naar de woonkamer.

“Ga zitten,” zei ik, “Koffie?”

“Graag,” glimlachte hij en ik vluchtte bijna naar de keuken, waar ik even op het aanrecht leunde. Goeie god, schoot het door me heen, wat is dit nu weer? Op automatische piloot vulde ik de Senseo, schonk twee kopjes vol en liep ermee terug naar de kamer, waar Paul nog steeds op de bank zat en geïnteresseerd rondkeek. Ik schaamde me plots voor de rondslingerende speeltjes van David en wenste hartgrondig dat ik mijn haar geborsteld had. Ik zette zijn koffie neer en ging bewust in de losse stoel zitten.

“Nou, daar zitten we dan,” grinnikte Paul, “Zie ik eruit als een kinderlokker?”

“Nee, maar dat zegt niks,” zei ik, “De beste zien er natuurlijk niet zo uit.”

“Goed gezegd,” prees hij en nam een slok. Over de rand van zijn kopje keken zijn bruine ogen me aan en ik voelde me een beetje blozen. Saskia, hou je in de hand.

“Ben je al lang clown?” vroeg ik en hij knikte.

“Al sinds de universiteit,” zei hij, “Ik heb ooit een workshop gevolgd...”

Het werd een heel gezellige avond. Paul was een goede verteller, had veel anekdotes en maakte me regelmatig aan het lachen. Hij was natuurkundige, vertelde hij, en deed op dit moment promotie-onderzoek. Hierna zou hij een onderzoeksbaan krijgen bij een groot laboratorium. Hij was vrijgezel en woonde in een koopappartement.

“En jij?” vroeg hij, “Ik weet dat je bij Mariska werkt, maar verder?”

“Ik ben weduwe,” zei ik zacht, “Mijn man is omgekomen bij een ongeluk.”

“Het spijt me,” zei Paul serieus en ik glimlachte wat moeizaam.

“Kon jij niet weten,” zei ik, “Verder heb ik 1 zoontje, die binnenkort jarig is en waarvoor ik dus een clown zoek.”

Even waren we stil.

“Oke, je hebt de baan,” zei ik, “Ik denk dat je wel te vertrouwen bent.”

“Dank u zeer, mevrouw,” zei hij met glimmende oogjes en haalde uit zijn binnenzak een stapeltje foto's.

“Dit zijn wat foto's van eerdere optredens.”

Voor ik wist wat ik deed, stond ik op en kwam naast hem zitten. Ik rook zijn aftershave en heel vaag zijn mannelijke geur. Het maakte me duizelig. Paul had niets door en vertelde me over zijn optredens en zijn act. Als clown zag hij er leuk uit. Kinderen moesten dol op hem zijn, als ik de foto's mocht geloven. En moeders ook, sneerde mijn innerlijke stemmetje. Ik had niet eens door dat hij al even stil was en staarde naar de laatste foto in zijn hand.

“Saskia?”

Ik ontwaakte uit mijn verstarring en keek op, recht in zijn bruine ogen.

“Sorry, ik was even weg.”

Het gebeurde gewoon. Ik weet nog steeds niet, wie de eerste beweging maakte, maar Paul's hand raakte mijn wang op hetzelfde moment dat mijn hand in zijn nek kwam te liggen. Onze eerste kus was zacht, teder, voorzichtig, angstig.

“Oh God, wat doe ik?” fluisterde ik toen hij me losliet.

“Het spijt me, Saskia,” zei Paul verward, “Normaal doe ik dit niet, maar...”

Ik legde mijn vinger op zijn lippen.

“Sssstt. alsjeblieft. Niets zeggen. Wees gewoon lief voor me, Paul.”

Onze monden vonden elkaar opnieuw, deze keer vuriger. Hij zoende werkelijk waar verschrikkelijk lekker en ik voelde me smelten tegen zijn lichaam. Zijn zachte en toch sterke handen streelden mijn rug en ik woelde door zijn haren, terwijl onze kust heviger werd. Ik trok me los en keek hem hijgend aan.

“Denk niet slecht over me, Paul,” fluisterde ik, “Je bent de eerste in twee jaar die me kust. Ik wil met je vrijen. Ik kan het niet helpen, mijn lichaam schreeuwt erom. Wil je met me naar bed? Asjeblieft?”

Paul gaf geen antwoord. Hij kuste me zacht en stond op. Voor ik iets kon zeggen, bukte hij en tilde me van de bank.

“Wijs me de weg, Saskia,” mompelde hij in mijn oor en op mijn aanwijzingen droeg hij me de trap op, naar mijn slaapkamer. Op mijn grote bed gingen we verder. Hij kuste me opnieuw en ik kuste hem. Onze handen gleden over elkaars lichaam en langzaam raakten we naakt. Hij had een gespierd lichaam en in zijn boxer bewees een grote bult, dat dit alles hem niet onberoerd liet. Mijn eigen lichaam schreeuwde even hard om bevrediging. Mijn tepels waren hard, mijn poesje was nat. Eindelijk konden mijn handen zijn boxer omlaagtrekken en sprong zijn mannelijkheid tevoorschijn. Op hetzelfde moment verdween mijn slip en gleed Paul's hand over mijn geschoren venusheuvel en de natte lipjes.

“Prachtig,” fluisterde Paul, terwijl zijn ogen over mijn lichaam gleden.

“Dat ben ik met je eens,” hijgde ik, mijn ogen gefixeerd op zijn prachtige rechte penis, “Kom. Vrij met me, Paul. Neem me. Ik heb je nodig.”

Ik wilde geen voorspel. Ik wilde eigenlijk niet eens tederheid. Ik wilde die mooie pik in me voelden. Paul scheen dat aan te voelen, want hij rolde op me. Zijn ogen boorden zich in de mijne.

“Weet je dit zeker, Saskia?”

Als antwoord trok ik mijn benen op en als vanzelf gleed hij tussen de lipjes door, mijn natte kutje in. Het voelde zo vertrouwd en tegelijk zo nieuw, dat ik alleen maar kon kreunen van genot.

“Oh, Jezus,” hijgde Paul in mijn oor, “Wat een lekker poesje heb jij, Saskia.”

“En het is helemaal voor jou,” hijgde ik, “Neuk me.”

Hij neukte me niet. Hij bedreef die eerste keer al de liefde met me. Ik liet me helemaal gaan en concentreerde me op het gevoel van zijn harde lul in mijn kutje. Zijn mond kuste me overal, zijn handen streelden mijn lichaam, terwijl zijn heupen met soepele slagen die heerlijke pik van hem in en uit mijn stomende grotje lieten glijden. Hij was goed. Hij was heel goed. Door met zijn bekken te bewegen zag hij kans de harde stam langs mijn klitje te laten schuiven, waardoor de scheuten van genot door mijn lijf gierden. Mijn speeltjes waren lekker en waren voldoende voor me geweest, maar nu wist ik weer wat het was om echt bemind te worden door een warme harde staaf vlees. Paul had me binnen vijf minuten op de wolken van het orgasme. Ik jammerde mijn genot uit, zette mijn nagels in zijn rug, kromde me en klemde hem diep in me door mijn benen over zijn rug te leggen, terwijl mijn poesje schokkend samentrok.

“Oh wauw,” hijgde ik, toen ik weer kon praten, “Dat was...Oooohhhh.”

Ik had mijn benen ontspannen en Paul maakte daar gebruik van en ging door waar hij gebleven was. Opnieuw voelde ik zijn spitse eikel mijn lichaam inglijden en opnieuw nam mijn vagina het over. Mijn orgasme was nauwelijks helemaal weggezakt of ik voelde de opbouw naar het volgende alweer beginnen. Onze tongen dansten om elkaar heen, mijn nagels trokken strepen over zijn rug en binnen drie minuten gilde ik mijn tweede hoogtepunt uit, waarbij de bonte sterren voor mijn ogen ontploften. En nog steeds hield Paul zich in. Hij trok zijn pik uit me, kuste me diep en rolde me om. Zijn handen grepen mijn heupen en trokken ze omhoog. Van achter drong hij weer in me, nu nog dieper en met liefdevolle, diepe stoten perste hij zijn pik in mijn vagina, waarbij hij nu mijn baarmoederhals wist te raken.

“Oh, Paul, ik kom alweer,” hijgde ik, bijna in paniek en hij lachte en hijgde tegelijk.

“Toe maar, Saskia,” gromde hij, “Kom lekker klaar. Geniet ervan.”

“Jij ook,” smeekte ik, “Ik wil je in me voelen spuiten. Vul me lekker.”

Ik gilde het uit toen onverwacht zijn hand mijn klitje vond en eroverheen wreef. Het derde orgasme van die avond was het meest verterende in jaren. Ik gilde het uit van genot, mijn kut kneep als een bankschroef om zijn lul en ik voelde hoe hij met een kreet zijn warme zaad in me pompte, waarbij ik de pulseringen van zijn pik via mijn schedewanden kon voelen. Het duizelde me van genot en de lengte van zijn orgasme maakte me een beetje trots. Langzaam liet ik me voorover zakken en hij gleed met me mee, zodat we verbonden bleven. Hij lag op mijn rug, kuste mijn nek, mijn rug en streelde mijn haren. Zijn pik werd langzaam slap en gleed uit me, een vreemde leegte achterlatend.

Paul rolde van mijn rug en lag hijgend naast me. Ik voelde zijn zaad in mijn kutje kriebelen en plots trof het me als een mokerslag wat ik gedaan had. Ik had met een andere man geneukt. Met een ruk draaide ik me op mijn rug en keek opzij.

“Oh God,” kreunde ik, “Wat heb ik gedaan?”

Verbaasd keek hij opzij.

“Dit had nooit mogen gebeuren, Paul,” fluisterde ik, “Ik weet niet wat er over me kwam.”

Plots voelde ik me vies, wilde ik alleen zijn. Paul toonde dat hij een gevoelige man was en richtte zich op.

“Wil je dat ik ga?”

Zwijgend knikte ik. Tranen rolden over mijn wangen toen hij zich aankleedde.

“Het spijt me, Paul,” zei ik, “Ik moet alleen zijn.”

Hij bukte zich over me heen en kuste de zoute tranen van mijn wangen.

“Lieve Saskia,” zei hij, “Ik begrijp het volkomen. Ik had dit niet moeten doen. Maar ik ben een man en jij een beeldschone vrouw. Ik kon je uitnodiging niet weerstaan.”

Hij richtte zich weer op.

“Ik zie je volgende week,” zei hij zacht, “Je hebt mijn telefoonnummer als je eerder wilt praten.”

Ik knikte, hij gaf me een laatste kus en ik hoorde hem de trap aflopen. De buitendeur sloot met een zachte klik en ik barstte in tranen uit, terwijl de tintelingen van mijn laatste orgasme nog door mijn lichaam trokken.

Die zaterdagochtend werd ik wakker als een wrak. Mijn lichaam gloeide nog steeds loom na van de heerlijke vrijpartij, maar mijn hoofd tolde van verwarring. Ik had me verslapen, dook onder de douche en zat net in mijn badjas aan het ontbijt toen de bel ging. Wat nu weer? Ik liep naar de voordeur en trok hem open. Voor de deur stond een bezorger.

“Pakje voor u.”

Ik verwachtte geen pakje, maar was niet in de stemming om te argumenteren, dus ik knikte. Het volgende moment stond ik met een enorme bos rode rozen in mijn handen en stond te schutteren om mijn handtekening voor ontvangst te zetten. Even later zat ik aan de eettafel, de bos rozen voor me op tafel. Het waren echt schitterende bloemen, topkwaliteit. Tussen het rood schemerde wit en ik stak voorzichtig mijn hand in de bovenkant en trok de envelop tussen de bloemen uit.

Erin zat een opgevouwen printje van Googlemaps, een visitekaartje van Paul met zijn adres, een foto van hem als clown en een kort briefje.

'Lieve Saskia. Ik begrijp je verwarring en je gemengde gevoelens. Maar ik wil je graag terugzien, al was het maar om met je te praten. Hierbij heb je mijn adres. Mijn deur is altijd voor je open. Liefs, Paul.'

Ik smolt ter plekke. Ik staarde naar die rare foto en voelde zijn handen weer op mijn lichaam, zijn pik in mijn poesje, zijn tong in mijn mond en de sidderingen suisden door mijn lichaam. Ik weet niet hoe lang ik daar gezeten heb, starend, piekerend, verscheurd door gevoelens van lust en van wroeging. Ik draaide me om naar de open haard en naar onze foto en staarde opnieuw lang en nietsziend voor me uit. Toen stond ik op, liep naar de foto toe en bekeek hem aandachtig. Mark's ogen, die blauwe ogen van David, leken terug te staren vanachter het glas en ik probeerde in zijn hoofd te kijken. Alsof zijn geest deze foto bewoonde en me antwoord kon geven.

“Mark,” fluisterde ik ten slotte, “Je hebt gezien wat er gisteren gebeurd is. Ik heb er aan de ene kant vreselijke spijt van, maar aan de andere kant wil ik meer. Lieverd, ik kan je niet vergeten. Ik zal je ook nooit vergeten. Ik zal altijd van je houden. En ik zal David alles over je vertellen wanneer hij wat ouder is. Maar misschien wordt het tijd om verder te gaan voor me. Ik wou dat er een manier was, waarop je me kon vertellen, dat het goed is.”

Foto's bewegen niet. Mark's blik bleef hetzelfde, zijn uitdrukking bleef hetzelfde en ik zuchtte. Zoals altijd blies ik een kusje naar zijn gezicht en draaide me om. Maar die nacht had ik een droom. Ik zat samen met Mark op een schommel en we hadden het grootste plezier. We zwierden hoger en hoger, alsof de touwen van de schommel steeds langer werden en op een bepaald moment zweefden we tussen de wolken. De schommel was weg, we dreven op onze rug in het blauw en we waren niet bang. Hand in hand dreven we rustig tussen de wolken door en kusten elkaar. Maar een harde windvlaag rukte onze handen los en plots dreven we bij elkaar weg.

“Mark!” gilde ik in paniek, maar hij glimlachte.

“Laat me maar gaan, Sas,” kwam zijn stem, alsof hij nog steeds vlak naast me dreef, “Laat me wegdrijven en drijf zelf ook weg. We zullen ooit weer samen zijn, mijn lieve Saskia, maar tot die tijd moeten we onze eigen weg gaan. Zorg goed voor onze David en voor Lotje en Jeroen. En wees een goede vrouw voor Paul. Ik heb zo lang gezocht voor ik iemand vond die jou waard is en die ik naar je toe kon sturen. Vergeet me niet, maar denk ook aan jezelf.”

Zijn gestalte werd kleiner en kleiner, maar zijn blauwe ogen bleef ik duidelijk zien. Ze straalden als zijn ogen op de foto in de kamer van liefde en er was ook iets van vrede in. Met een enorme gil werd ik wakker, huiverend, bevend en kon de slaap niet meer vatten. Ik trok een badjas aan en liep naar beneden waar ik trillend op de bank kroop. Buiten werd het al licht, zondagochtend, half zes. Ik durfde niet naar onze foto te kijken, de beelden uit mijn droom waren te levensecht geweest.

Vreemd genoeg voelde ik langzaam ook een soort vrede in mijn hart neerdalen. Ik ben niet gelovig, ik geloof ook niet in een leven na de dood, maar deze droom was als een wegwijzer. Was het mijn onderbewuste geweest, die me vertelde wat ik echt dacht en voelde? Of was er misschien toch een niveau boven ons, vanwaar Mark een einde had gemaakt aan mijn dilemma? Hoe meer ik eraan dacht, hoe rustiger ik werd. Toen uiteindelijk de zon volop door de ramen scheen, slaakte ik een diepe zucht. Ik liep naar de foto toe en tilde hem van zijn haak.

“Dank je wel, lieverd,” fluisterde ik en drukte een kus op het glas. Ik hing de foto weer op en liep naar boven om me aan te kleden. De brief van Paul lag nog steeds op de grote tafel. Een uur later stond ik voor zijn deur en belde aan. Paul opende de deur, slaperig en in badjas en zijn ogen werden groot.

“Saskia?”

“We moeten praten, Paul,” zei ik en hij stapte opzij.

“Kom binnen.”

We hebben uren gepraat. Ik heb hem eerlijk alles verteld over mijn huwelijk met Mark, mijn dilemma en over mijn droom.

“Wie zijn Lotje en Jeroen?” vroeg Paul. Ik lachte.

“Ik ben Saskia,” zei ik, “Mark was een groot fan van Jaap ter Haar. Hij grapte altijd dat we onze andere kinderen Lotte en Jeroen zouden noemen, zodat we een Lotje en een Saskia en Jeroen zouden hebben.”

ik merkte bij mezelf, dat ik over Mark kon praten, zonder dat de tranen me in de ogen sprongen.

“Ik denk,” besloot ik, “Dat als deze droom een boodschap van Mark was, hij me wilde zeggen dat jij en ik nog twee kinderen zullen krijgen.”

Paul's mond viel open.

“Maar...”

Ik stond op en liep naar hem toe.

“Paul,” zei ik, “Ik weet echt niet wat er gebeurd is of wat er gaat gebeuren. Maar ik weet wel, dat ik jou leuk en lief vind. Wat er tussen ons gebeurd is, voelde voor mij speciaal.”

Ik knielde voor hem neer. Mijn handen gleden over zijn benen en onder zijn badjas, waar hij tot mijn plezier naakt bleek te zijn. Mijn hand vond zijn penis en streelde hem en ik voelde hem direct verstijven.

“Ik geloof niet in een hiernamaals en leidende geesten,” glimlachte ik, “Maar ik ben wel bereid deze leidende geest een kans te geven.”

Paul hijgde onder mijn aanrakingen, maar zijn ogen waren vol warmte toen hij me aankeek.

“We kunnen het allicht proberen,” zei hij, sprong overeind, greep me en droeg me naar de slaapkamer en gooide me op bed. Met een ruk gooide hij zijn badjas uit en ik kreunde van verwachting toen ik zijn strakstaande pik zag verschijnen. Hij nam niet eens de tijd om me uit te kleden. Dat was ook niet nodig, want onder mijn jurk droeg ik geen slip en was ik al drijfnat. Ik greep zijn hand, trok hem over me heen en zonder inspanning gleed hij mijn tunneltje in.

We zijn die zondag het bed niet uitgekomen. Na die eerste vrijpartij hebben we heel lang gepraat, naakt naast elkaar, elkaar rakend, strelend, kussend. Tot de opwinding te groot werd en hij me weer in zijn armen nam. De tweede keer was innig, teder, dieper dan ooit tevoren en toen we hijgend naast elkaar lagen, zei Paul met verwondering in zijn stem:

“Saskia, ik weet niet wat er met me gebeurt. Ik zou haast aan geesten gaan geloven, want ik denk dat ik nu al van je hou.”

Toch hebben we ons niet gehaast. David's verjaardag de week erna was gedenkwaardig. Flappie de Clown gaf de voorstelling van zijn leven weg en David en zijn vriendjes hadden een middag om nooit te vergeten. Paul goochelde midden in zijn optreden een rode roos uit zijn mouw en kwam die onhandig bij mij brengen als 'mama van de jarige, die zulke lekkere frietjes had gebakken' en zijn ogen ontmoetten de mijne en ik zag er de liefde in weerspiegeld die ik voor hem begon te voelen.

Langzaam hebben we onze relatie opgebouwd. Paul had zijn promotie en ik wilde hem niet pats-boem David's leven binnenbrengen. Ook naar de familie toe leek het me verstandiger langzaam te laten merken, dat ik weer een man in mijn leven had, maar gelukkig had niemand daar problemen mee, ook Mark's ouders niet. David was weg van Paul. Hij had geen idee, dat dit dezelfde man was, die hem als clown zo had laten lachen. Paul was van zichzelf net zo leuk en kende ook leuke goocheltrucjes.

Paul promoveerde in december en begon aan zijn baan. Hij kwam vaker bij ons, sliep vaker bij ons en David begon aan hem te wennen. Een jaar na onze eerste ontmoeting is Paul bij ons ingetrokken en een half jaar later heb ik David verteld, dat Paul zijn nieuwe papa zou worden, maar dat hij altijd ook van zijn echte papa moest blijven houden. We zijn getrouwd op een mooie winterdag, half januari. In mei heb ik David kunnen vertellen, dat hij eindelijk dat broertje zou krijgen waar hij al zo lang om vroeg.

De grote foto, die zo'n rol heeft gespeeld in dit verhaal, hangt nog steeds in de kamer. Maar ernaast hangt een even grote foto van Paul en mij op onze trouwdag. Mark is nog steeds deel van ons leven en ik zal hem nooit vergeten. Hij zal altijd een plaatsje in mijn hart hebben naast Paul, David, Lotje en Jeroen.