Anke - 33

We zitten enkele dagen later, iedere dag voor Anton begint niet aangenaam, eerder onaangenaam, naar boven word hij gesleurd, gesmeten op de ijzeren tafel, bewerkt in zijn kont met van alles en nog wat en vervolgens word hij onder gepist. Dan schrobben ze hem schoon geven hem een emmer met water en sop en kan hij de vloer van de loods boenen met een tandenborstel en een klein schuursponsje, vernederend tot op het bot, terwijl zij lachend staan toe te kijken. Anton heeft één keer geprobeerd om de emmer met sop over één van de heren heen te gooien, maar dat grapje was hem zo duur komen te staan, dat hij het niet meer in zijn hoofd haalt dit te doen. Zittend op zijn knieën begint hij weer aan zijn dagelijkse dagbesteding. De vier mannen lopen naar de uiterste hoek van de loods die al aardig glimt, ik denk dat we het, het beste vandaag kunnen doen, dan heeft hij nog enkele dagen om de loods daarna af te werken, zegt Cor tegen de overige drie mannen. Remco, Ivo en Jos knikken dat het inderdaad een goed idee zal zijn. Cor begeeft zich naar de andere kant van de loods en begint een lekker maaltje te koken voor Anton, aardappels, met broccoli en een lekker Duits biefstukje overgoten met een heerlijke jus. Het slaapmiddel wordt in uiterste zorgvuldigheid afgemeten en aan het eten toegevoegd. Jos is richting Anton gelopen om hem een grote schrob borstel te geven, zij willen immers dat hij de hele vloer blinkend schoon heeft gemaakt als ze over enkele dagen terug naar Nederland zullen vertrekken.

Cor wenkt met zijn handen naar Jos, die wenkt weer naar Remco. Remco komt naar Jos gelopen en samen pakken ze Anton bij zijn lurven, zo mannetje het is tijd voor je dagelijkse prakkie. Dit is het enige waar Anton naar uitkijkt, de man genaamd Cor die de laatste dagen zijn prak voedsel bereid, kan erg goed koken. Voor de tafel op een stoel wordt hij vervolgens via de boeien aan zijn enkels vastgezet aan de ankers in de grond, zijn middel wordt vastgegespt met leren riemen aan de zitting van de stoel, alleen zijn handen zijn vrij die hij mag gebruiken bij het eten, als bestek krijgt hij een plastic vork en een halve liter water. In afwachting wat hij nu weer krijgt, probeert hij met zijn neus de geuren op te vangen, van wat hij ruikt, ruikt het weer verrukkelijk. De dampende massa voor zijn neus zettend loopt het water hem al in de mond en begint hij smakelijk te eten, zoals gewoonlijk staan de mannen om hem heen, wat nu ook het geval is. Jos rookt een sigaret en kijkt geboeid toe hoe Anton zijn slaapverwekkende eten naar binnen werkt, ook ziet hij in zijn ooghoek hoe geboeid Remco naar de etende Anton staat te kijken. Na het eten, gunnen ze hem even rust, waarnaar hij vervolgens weer aan de slag moet met het boenen van de vloer.

Anton voelt zich duidelijk loom worden, het bord voor zich uitschuivend legt hij zijn hoofd op zijn armen en gunt het zichzelf om even voor enkele tellen zijn ogen te sluiten en zijn eten te laten zakken. Al gauw valt hij in een diepe slaap. Ivo en Cor komen aanlopen samen met nog een man, kijkend bekijkt de man de één na de andere, vragend in het Duits vraagt hij waarom de man vast zit. Ivo begint in rap Duits te vertellen, wat de man op zijn geweten heeft, als hij zich vervolgens weer omdraait naar het slapende lichaam van Anton, zegt hij; dit is een welverdiende straf voor u meneer. De heren gespen hem los van de stoel en leggen hem op de tafel. Eerst de borst vraagt hij in het Duits aan Ivo, graag is het wat hij antwoord. Zijn spullen in gereedheid brengend, leent hij de tafel die de heren hebben ontruimd, zodat de man zijn spullen erop uit kan stallen. Hem een haspel aanreikend kan de man eindelijk beginnen, waarvoor ze hem hebben laten komen. De naalden in de zwarte inkt te hebben gedoopt begint hij op de borst van Anton het volgende te tatoeëren; Wraak is zoet, met daaronder; Z.O.Z. Dit natuurlijk in blokletters geschreven, zodat iedereen het goed kan lezen. De borst van Anton is eindelijk klaar en word ingesmeerd met een verkoelende lotion en vervolgens afgeplakt, dan draaien Remco en Jos hem om, boven zijn bilnaad komt te volgende tekst: Ik verdien het om gestraft te worden, met op een volgende regel, gebruik mij: PIJNLIJK & HARD !!!

Als de man uiteindelijk klaar is en Ivo hem wil betalen, zegt de man dat hij er niks van wil weten, dit moeten ze met meerdere doen, die zo iets op hen geweten hebben, ik ben blij dat ik een kleine bijdrage heb kunnen leveren aan de straf voor deze man. Hen belovend hun verblijfplaats niet te verraden, zegt hij voor hij weggaat, laat hem maar goed zweten, dit is wel het minste waar hij zich druk over hoeft te maken. Na nog een half uur te hebben gewacht zien ze Anton bijkomen, de pijn blijkbaar nog niet te voelen schreeuwt Cor hem toe; Anton vind je het normaal, om tijdens je dagbesteding in slaap te vallen. Verschrikt springt hij overeind en begint allerlei excuses te maken, richting Cor, die hem kwaad staat aan te kijken. Dan voelt hij een brandende pijn in zijn borst en net iets boven zijn billen. Zijn hoofd naar beneden laten glijdend ziet hij dat zijn borst is afgeplakt met een gaasje. Wat is…wil hij vragen, maar verder komt hij niet, boenen is wat de man die inmiddels voor hem staat tegen hem schreeuwt, een nieuwe emmer sop en twee enorme schrob borstels worden voor hem neergekwakt, wankelend staat hij op en begeeft zich naar de plek, waar hij voor het eten was gebleven.

Anke en Sandra nog steeds liggend in het ziekenhuis, krijgen misschien vandaag het verlossende woord van de artsen, dat ze eindelijk naar huis mogen, ze hebben zich aan de regels gehouden, netjes en bijtijds gerust, zijn naar het bureau slachtofferhulp in het ziekenhuis gegaan en zijn voldoende aangesterkt. Petra wel bekend dat zij het halfzusje van Anke bleek te zijn is net als Joris iedere dag aan haar bed neergestreken. Ook voor Sandra was het aangename verrassing dat ook zij van iedereen evenveel belangstelling kreeg. Haar ouders zijn dan ook in overleg geweest met Kees, of het niet mogelijk is om Sandra tijdelijk bij hem te laten logeren. Mede ook, omdat Sandra niet meer wil terug keren naar haar eigen huis. Teveel tegenslagen en teveel confrontatie die ze niet aankan. Haar ouders Nick en Janneke zijn als een razende tekeer gegaan, met de ooms en tantes van Anke om de boel zo vlug mogelijk aan kant te maken, het huis stond nog geen twee dagen in de verkoop of het was al verkocht.

De arts van beide dames komt de kamer binnengelopen en zegt; ik geef jullie geen toestemming om weer naar school en naar het werk te gaan, maar ik geef jullie wel toestemming om naar huis te keren. Sandra en Anke beginnen uitgelaten te gillen, als beide hun benen over de rand van het bed willen slaan, springen Joris en Petra van hun stoel, niks daarvan dames zeggen ze gelijktijdig. Ook de arts kijkt met volle bewondering toe, jullie mogen dan wel naar huis, maar nog steeds geen gekke dingen. Lachend kijken Petra en Joris elkaar aan, dit hadden ze beide niet van te voren besproken, maar toch komen ze beide op dezelfde conclusie. De arts zegt vervolgens; zo te zien kan ik jullie prima laten gaan en worden jullie nauwkeurig in de gaten gehouden. Anke en Sandra een hand gevend, zegt hij; ik wens jullie heel veel sterkte bij jullie herstel, jij jongedame, terwijl hij wijst naar Anke haar buik, blijft regelmatig eten, voor de kleine die in je groeit. Ja, dokter is het wat Anke antwoord. Petra pakt haar telefoon en toets het nummer in van Tricia die de telefoon na één keer over te laten gaan al oppakt.

We zullen er met een half uurtje zijn zegt ze tegen Petra, tot straks, dan hangt ze vlug op. Beide dames worden geholpen met aankleden, Petra helpt Sandra en Joris helpt Anke. Aangekleed en wel worden er twee rolstoelen de kamer in gereden en Anke en Sandra nemen hierin plaats. Nog één keer kijken beiden dames na de kamer waarin ze een vrij lange tijd zijn verbleven, dan worden ze voortgeduwd richting de lift. Beneden in de hal van het ziekenhuis blijven ze wachten op hun vervoer wat ieder moment kan arriveren. Sandra vraagt ineens uit het niets…Joris is Anton al gepakt? Petra en Joris kijken elkaar aan boven de hoofden van de twee dames, ehh…nee, Sandra hij is nog niet gepakt. Anke pakt de hand van Sandra beet, het komt wel Sandra, heb er vertrouwen in, ze pakken hem wel. Sandra rilt in de rolstoel, ergens had ze gehoopt dat hij al opgepakt zou zijn, maar dat hij nog steeds vrij rondloopt bezorgt haar toch een rilling die haar door merg en been gaat. Wat zij natuurlijk niet weet, eveneens als alle anderen, dat hij de man die hun zoveel ellende heeft bezorgd, niet vrij rond loopt, maar ergens word gestraft. Gestraft voor wat hij hen heeft aangedaan.

Dan zien ze Andrea aan komen rijden met haar grote bus, Petra en Joris rollen de rolstoelen naar de uitgang en helpen Sandra en Anke bij het instappen. De rolstoelen terug naar binnen brengend geven ze deze af bij de receptie. Dan lopen ook Joris en Petra naar buiten en nemen bij Anke en Sandra plaats in de bus. Ben je helemaal alleen Andrea, hoort ze Anke vragen. Ja, antwoord ze, de anderen zijn nog druk bezig met de voorbereidingen voor jullie thuis komst, voorbereidingen, vraagt ze weer. Ja, voorbereidingen antwoord Andrea nogmaals. Glimlachend in haar achteruitkijkspiegel kijkt ze eerst naar Anke en vervolgens naar Sandra. Beide dames kijken haar niet begrijpend aan, waarop ze vervolgens zachtjes begint te lachen.

Hoe dichterbij ze bij het huis van Anke haar opa komen, hoe drukker het op straat lijkt te worden overal staan mensen aan de kant van de weg en kijken naar Anke en Sandra die in de bus zitten, elkaar aanstarend vragen ze, waarom al die mensen? Het nieuws over jullie ontvoering, de redding door Joris, alles is op het nieuws geweest, heeft in de krant gestaan, Kees heeft zoveel kaarten en brieven gehad van mensen die jullie beide een hart onder de riem willen steken, dat de brievenbus gewoon uitpuilde. Dat meen je niet, roepen Sandra en Anke gelijktijdig. Ja, het is echt antwoord Petra nu ook, op jullie kamers hebben we de brieven gesorteerd, welke voor jou Anke zijn, welke voor jou Sandra, maar ook welke voor jullie samen. De eerste tijd hebben jullie leesvoer zat, daarin zullen jullie je niet vervelen. Jeetje zeg, wat een gedoe allemaal horen ze Sandra zeggen. Ik ben ook maar gewoon een mens, ik ben toch niet één of andere beroemdheid? Tijdelijk zijn jullie dat wel, omdat jullie, jullie hebben een periode ervaren in jullie leven die niet zo aangenaam is geweest. Ook Anke schrikt behoorlijk van de mensen massa die aan de kant van de weg staat. Voor het hek van opa zijn oprit staan twee gespierde kerels, dat is voor…fluistert Anke zacht, voor opdringerige mensen, antwoord Andrea. Verder de oprijlaan oprijdend, geniet Anke, maar ook Sandra van de bomen die in elkaar overvloeien, het weelderige groen en de rust die alles uitstraalt. De auto parkerend bij de helling ziet ze twee rolstoelen staan. Ja hoor San, we moeten weer geduwd worden zie ik alweer. Ook Sandra ziet de rolstoelen staan, ergens ben ik daar wel blij om Anke antwoord ze, kan toch alweer merken, dat ik van dit kleine ritje bekaf ben. Ook Anke bekent eerlijk, dat ze verlangt naar haar eigen bed. Misschien Andrea kan jij het even gaan zeggen, ik snap wel dat iedereen hen welkom wil heten, maar misschien kunnen ze daar even mee wachten, misschien dat Anke en Sandra beter eerst even willen rusten, beiden zien ze er alweer aardig vermoeid uit. Geen enkel probleem roept Andrea, uit de auto springend loopt ze over de helling richting het terras. Komen ze eraan, roept Kees opgewonden, ja zegt Andrea, maar onze verrassingen zullen nog even moeten wachten, ook de anderen horen dit enigszins teleurgesteld aan, toch kunnen ze wel begrijpen, dat alles om hen heen zoveel is dat ze beiden eerst even toe zijn aan wat rust. Snel begeeft iedereen zich naar de achtergrond, Anke en Sandra worden via een hal naar binnen gereden die Anke niet kent, Joris tilt haar vanuit de rolstoel in zijn armen en loopt met haar de trap op naar boven, de grote zonnige kamer, die zij in het begin heeft uitgekozen als haar slaapkamer is nu voorzien van twee, tweepersoonsbedden. Haar neer vleiend op het bed, ziet ze dat Sandra de kamer wordt binnengedragen door haar vader. Dan pas zien ze de stapels met brieven staan, jeetje wat zijn het er veel zeg, roepen ze allebei uit. Als Joris de kamer wil verlaten, roept Anke hem, waar ga je heen? Ik ga even naar beneden, kom straks terug, nu gaan jullie beiden rusten. Mag ik dan nog wel een kusje, naar het bed toesnellend geeft hij haar snel een kusje op haar voorhoofd. Nick doet dit ook bij zijn dochter en dan verlaten zij de kamer. Nog voor Anke en Sandra wel en goed liggen zijn zij beide al vertrokken in een diepe slaap.

Sandra wordt na twee uurtjes als eerste wakker en beseft eerst niet goed waar ze is, als ze met haar hoofd opzij draait ziet ze Anke in het bed naast haar liggen die net haar ogen opent. Hoi, zegt ze zachtjes. Hoi, zegt Sandra terug. Alsof ze hen hebben gehoord, word de deur geopend en komen Janneke en Petra de kamer binnen gelopen met ieder een kop warme thee in hun handen. Zo dametjes, allebei goed wakker, vraagt Janneke. Ja mam, antwoord Sandra we zijn wakker. Goed zo, dan wanneer jullie de beker met thee hebben leeg gedronken stuur ik de mannen naar boven om jullie te halen, dan gaan we eerst maar eens wat eten beneden. Anke en Sandra beginnen beiden te lachen als juist op dat moment hun magen beginnen te knorren. Precies op het juiste moment ontwaakt roepen ze lachend uit. Hun thee opdrinkend die erg goed smaakt, slaan ze hun dekbed vast terug. Petra holt naar de trap en brult naar beneden, twee sterke mannen verzocht. Al gauw komen David en Wouter de trap op gesneld. Enigszins teleurgesteld dat Joris er niet bij is, ziet ze hoe David op haar af komt gelopen, hij is even bezig met iets Anke, maar weldra beneden zal hij niet meer van je zijde wijken. Lachend kijkt ze naar haar oom, de vader van Joris, voor hen is er niks veranderd, nog steeds is ze zijn nichtje ook al zijn zij geen bloedverwanten. Wouter staat bij het bed van Sandra, een beetje angstig kijkt ze hem aan, hij ziet dit en vraagt; schone dame mag ik u uit uw bed tillen? Sandra kijkt naar Anke, hij is te vertrouwen San, bij hem ben je veilig. Dan slaat ze haar armen rond zijn nek en tilt hij haar uit bed. Haar moeder loopt met Petra achter hen aan de trap af naar beneden. Beneden onderaan de trap staan de rolstoelen al klaar, hun voortduwend naar de woonkamer ziet Anke dat er een heleboel is veranderd. Opa roept ze uit, Kees snelt naar zijn kleindochter en knielt voor haar neer om haar te omarmen, als ze iedereen heeft omhelst ziet ze Petra staan bij een nog onbekende man. Petra loopt samen met de man naar Anke, Anke zegt ze zachtjes, dit is Stefan, oftewel Stef onze papa. Een tijdlang wordt er niks gezegd en kijken vader en dochter elkaar voor het eerst aan, dan spreid ze haar armen, hij knielt neer en ze ziet hoe hij zijn tranen niet langer kan bedwingen,haar in zijn armen nemend fluistert hij in haar oor, het spijt me zo, Anke, het spijt me zo. Het geeft niet Stef, mag ik u Stef noemen? Je mag me noemen, zoals je wilt kind, alles mag, waar jij je het prettigst bij voelt. Dan noem ik u voorlopig Stef. Ik vind het allemaal goed snikt hij tegen haar. Haar uiteindelijk loslatend houdt hij zich vast aan Petra, haar aankijkend fluistert hij tegen haar; dank je wel Petra, dank je wel, dan omhelst hij zijn andere dochter.

Stef loopt met zijn arm rond Petra geslagen achter de hele meute aan, toen David en ook zijn dochter hem kwamen vragen of hij ook aanwezig wilde zijn bij de thuiskomst van Anke, was hij eerst met stomheid geslagen, ik had hij geantwoord, ik heb daar toch niets te zoeken. Jawel, had hij David en Petra horen zeggen, je bent haar vader. Misschien op papier had hij gezegd, maar haar echte vader ligt ergens in zee. David was op hem afgelopen, zijn hoofd naar beneden gewend had hij tegen David gezegd, ik heb in al die jaren nooit wat van mijn eigen laten horen, ik hoor er niet bij te zijn. David had gezegd dat dit tot het verleden behoorde, dat hij er in de toekomst wel degelijk bij hoorde. De zwangerschap van Esther was dan wel niet helemaal netjes gegaan, maar daarvoor had hij zich nadien ook teveel geschaamd, om zijn beste vriend Ben onder ogen te blijven komen. Dat alles is je vergeven Stef, had David gezegd, als je zorgt dat je erbij bent als Anke thuis komt. Petra had hij een knipoog gegeven en had vervolgens hun woning verlaten.

De moeder van Petra was bij haar geboorte overleden door complicaties, dit maakte het destijds allemaal nog zwaarder voor hem, tegen de tijd dat Petra dertien was geworden had hij tegen haar gezegd dat er ergens nog een halfzusje van haar rondliep, maar dat hij niet wist waar. Het is het lot geweest dat de paden elkaar kruisten van de meiden. De band tussen de twee meiden is een heel stuk sterker nu dan bijvoorbeeld twee jaar geleden. Petra naast haar vader lopend richting de enorme woonkamer, gaat even terug in haar gedachten. Het moment waarop ze Anke omhelsde was geweldig, nog beter was het toen zij in haar oor fluisterde dat ze tante werd. Haar geluk, kon niet meer op. Don ziet zijn vriendin naast haar vader lopen en helemaal in gedachten verzonken ziet ze hem dan totaal niet. Hij loopt op haar af en geeft haar spontaan een kus op haar mond. Stef kijkt hier al niet meer van op, Donny is al meerdere malen bij hen thuis geweest, hij vindt het een aardige knul en uiterst geschikt voor zijn dochter. Hé Peet, hijgt hij in haar oor, waar zit je met je gedachten? Petra kijkt op naar haar vriend en kijkt hem lachend aan, ver weg was ik volgens mij? Heel ver weg, antwoord hij en voorover buigend likt hij met zijn tong vluchtig langs haar lippen. Stef die juist op dat moment opzij keek, maakt zich vlug uit de voeten, voel me hier een beetje teveel.

Eerder die dag toen hij samen met Petra en Don aan had gebeld en Kees de opa van Anke, de deur open had gedaan, hadden de twee mannen elkaar een tijdlang aangekeken zonder iets te zeggen, daarna had Kees hem beetgepakt en gezegd, Stefan het is veel te lang geleden, je had veel eerder wat van je moeten laten horen, kom erin. David en ook zijn andere broers kwamen schouderkloppend op hem afgelopen en hadden hem met open armen ontvangen. Daarna nadat hij iedereen had begroet diens vrouwen en ook hun kinderen had Kees hem meegetroond na het achterste gedeelte van zijn tuin, waar ze een boom hadden geplant ter ere van Ben en Esther. Een tijdlang zonder iets te zeggen hadden ze daar gestaan, toen had hij zich op zijn knieën laten vallen en was in snikken uitgebarsten. Hortend en stotend had hij zijn excuus aangeboden tegen de boom voor het feit wat er 15 jaar eerder was gebeurd. Kees had zijn hand uitgestoken en Stef had deze beetgepakt en zo werd hij weer overeind getrokken. Zijn tranen wegvegend liep hij naast Kees over het gazon weer richting het terras. Even daarna was Andrea binnengekomen en had hen mede gedeeld dat de dames eerst wenste te rusten, opgelucht dat de ontmoeting even nog werd uitgesteld haalde hij opgelucht adem. David die een eindje verderop had gestaan had dit gezien, naar hem toegelopen te hebben antwoorde hij; ze zal je met open armen ontvangen zo is Anke, ik weet het zeker. Hij had zijn hoofd naar hem toegedraaid en zag oprechte vriendschap in de man zijn ogen.

Dit alles was even daarvoor, het moment dat zijn dochter dan ook werkelijk haar armen openhield voor hem, was hem teveel geworden, snikkend had hij tegen haar gezegd dat het hem speet. Nog even terug denkend aan het moment van daarstraks, voelt hij zich nu toch een heel stuk kalmer. Het huis van Kees is met één woord geweldig te noemen, rust en ruimte dat hebben beide dames zeker nodig momenteel. Petra heeft hem in grote lijnen verteld wat er is gebeurd, naar zijn andere dochter kijkend, zittend in de rolstoel zou je niet zeggen dat ze iets verschrikkelijks heeft meegemaakt, ze heeft een opgewonden uitstraling op haar gezicht en geniet van het moment. Echter van Petra weet hij dat ze ook haar zwakkere momenten heeft. Zijn vader gevoelens beginnen voor een tweede keer in hem wakker te worden, hij was nog zeer bezorgd net als de overige familie leden over het feit dat de betreffende dader ene Anton in dit geval nog steeds niet is gepakt.

Wouter, Peter, Bas en Joris zijn buiten op het terras bezig de tafels aan het uitklappen, de stoelen worden aangesleept door Chantal, Annelies en Dominique. Simon en Andrea lopen met tafelkleden, Tricia en John grijpen de borden van de keukentafel. Stef loopt naar Sheila in de keuken en vraagt; kan ik ook ergens mee helpen? Natuurlijk is haar antwoord, het bestek mag naar buiten, de schalen met beleg en het brood. Er is genoeg te doen Stef, laat die handjes maar wapperen. Ook Janneke, Nick en Kees lopen met allerlei dingen heen en weer. Petra loopt naar Anke, voor ik de andere ga helpen wil ik je dit nog even geven. Ze overhandigd haar halfzusje een klein fluwelen doosje. Anke maakt het voorzichtig open, een ketting met een beertje eraan, heb er zelf ook eentje antwoord Petra, deze snel aan Anke tonend haalt ze vervolgens de ketting uit het doosje en doet deze om bij haar. Zo dan kan je niet meer vergeten dat je vanaf nu ook een zusje hebt. De zilveren ketting die iets hoger hangt dan de zwarte woud ketting geeft een mooi contrast weer aan Anke haar hals. De tranen in haar ogen spreken voor zich. Petra geeft haar snel een knuffel, hormonen hé, fluistert ze in haar oor. Uit haar broekzak diept ze nog een doosje op, deze is voor jou Sandra. Dat hoeft toch helemaal niet, ik ben toch geen familie, misschien niet op papier hoort ze Petra zeggen, maar je behoort wel al tot de familie. Zo is het maar net, horen ze Anke zeggen, had het niet beter kunnen zeggen Peet. Sandra pakt het iets grotere doosje aan van Petra. Nieuwsgierig opent ze het deksel, ze ziet een zilveren armband liggen met een plaatje waarin staat gegraveerd. Family and Friends. Nu als je het even niet meer weet, zegt Petra weer, hoef je alleen maar hier naar te kijken. Sandra houd haar arm iets omhoog en Petra doet haar de armband om, mooi heel mooi, dan geeft Petra haar nog een omhelzing en zegt; nu moet ik echt de anderen gaan helpen.

Snel loopt ze naar de keuken en pakt de kannen met water, sinaasappelsap, melk en yoghurt drink van het aanrecht. Don die Petra naar de keuken heeft zien gaan, loopt haar vlug achterna, je kunt niet alle vier die kannen ineen keer meenemen Peet, daar gebeuren ongelukken van. Lachend neemt hij van haar twee kannen over en samen lopen ze naar buiten.

Sandra en Anke bekijken iedereen die druk in de weer is, wij boffen maar weer hoort ze Anke zeggen, dat we zo vreselijk worden verwend. Ja, antwoord Sandra, haar hoofd is nog steeds gericht op de armband die ze van Petra heeft gehad. Ik vind dit zo lief en zo mooi, zegt ze zacht. Anke kijkt haar aan, het klopt wel wat er staat San, vergeet dat niet! Vanaf nu behoor je tot de familie. Met tranen in haar ogen kijkt ze naar Anke, omdat de dames vrij dicht naast elkaar staan geparkeerd is een omhelzing meer dan logisch die volgt. Op dat moment kijkt Joris net naar binnen en ziet hoe Anke haar armen om Sandra heen slaat. Zijn meisje, ze lijkt wel een heel stuk sterker als de andere dame. Als hij wordt aangestoten door zijn zus Dom kijkt hij naar op, begin je alweer te zwijmelen Joris? Ja Dom, dat doe ik inderdaad, om verder geen vragen van haar te moeten beantwoorden loopt hij snel naar de keuken om nog servetten te pakken. Terug buiten kijkt Dom hem aan, maar ze zegt verder niets.

Petra en Joris lopen terug naar binnen en pakken de rolstoelen beet, Anke word geduwd ditmaal door Petra en Sandra door Joris, hun aan de tafel parkerend nemen ook de andere plaats en beginnen ze aan een gezellige lunch. Joris zit tegen over Anke en kijkt haar af en toe even vluchtig aan, ook zij kijkt af en toe even vluchtig naar hem. Als hun blikken elkaar dan gelijktijdig kruisen, lijkt de lucht om heen te sidderen. Ook de overige mensen aan tafel voelen hoe er een bepaalde spanning heerst tussen twee mensen. Sandra die naast Joris zit schiet hem aan en het moment is weer vervlogen. Joris buigt naar haar over en dan fluistert ze in zijn oor, misschien moeten jullie straks even een momentje voor jullie zelf nemen. Lachend kijkt ze naar hem op. Is het zo duidelijk vraagt hij zachtjes. Ja is haar lachende antwoord, het is heel duidelijk.

Na het eten kleden de jongelui zich snel om en duiken het zwembad in, Sandra voegt zich bij de ouderen die nog zitten te kletsen aan de tafel en Joris rolt Anke naar het huisje wat aan het terras grenst. Eenmaal binnen sluit hij de deur achter zich. Haar uit de rolstoel tillend neemt hij haar in zijn armen en gaat op het bed zitten. Eindelijk met je alleen, fluistert hij zacht. Ook Anke is dolblij eindelijk alleen met Joris te zijn, kus me zegt ze zacht. Zijn lippen dalen naar de hare en zij heft de hare op naar de zijne. Hun kus is intens en met heel veel gevoel, haar naast zich vleiend op het bed trekt hij haar dicht tegen zich aan. Zachtjes streelt hij haar lichaam hij is erg opgewonden en dit is ook duidelijk voelbaar voor Anke, die de enorme bult in zijn kruis tegen haar benen voelt drukken, toch maakt hij geen aanstalten om met haar te vrijen, waar ze hem erg dankbaar voor is. Ze wil wel met hem vrijen, maar ze voelt dat ze zich nog niet helemaal aan hem kan geven. Dankbaar dat hij het zo goed aan voelt slaat ze haar armen om hem heen. Het voelt goed haar weer in zijn armen te hebben, ook al kan ze zich dan nog niet aan hem geven dit voelt al zo goed. Uiteindelijk met haar in zijn armen valt hij in slaap. Anke ligt naar Joris te kijken aan zijn rustige ademhaling te horen is hij in slaap gevallen, door naar zijn ademhaling te luisteren valt Anke uiteindelijk ook weer in slaap.

Doordat zij beide in slaap zijn gevallen in elkaars armen, horen zij dan ook niet het korte klopje op de deur, het is Tricia die even wat handdoeken wil pakken. Na een kleine aarzeling stapt ze het huisje binnen en dan ziet ze dat haar nichtje en haar broertje in slaap zijn gevallen. Zo zachtjes mogelijk pakt ze een aantal handdoeken en verlaat het huisje weer. Haar vader komt haar tegemoet lopen als ze weer op het terras loopt richting het zwembad, zijn Joris en Anke nog steeds daarbinnen vraagt hij haar. Ja pap, maar ze slapen en ze hebben hun kleren gewoon nog aan. Glimlachend kijkt hij naar zijn dochter, dat had ik ook niet anders verwacht Tricia, jij wel soms? Eigenlijk niet, zegt ze, maar tussen die twee weet je het maar nooit. Nee, dat is ook weer zo, haar vader loopt weer naar de tafel en vraagt; wie gaat er mee het zwembad in? Sandra die een beetje weg gesukkeld was, veert weer rechtop en roept uit; ik, ik wil wel mee, gelukkig had haar moeder haar een setje ondergoed aangedaan wat prima gebruikt kon worden als bikini. Haar moeder staat op van de tafel en helpt haar uitkleden, Jaap tilt haar op uit de rolstoel en David die met een sierlijke duik het zwembad is ingedoken zwemt nu snel naar de kant. Sandra van zijn broer over pakkend laat hij haar zachtjes via zijn lichaam het water in zakken. Als het gaat laat je me maar los, als het niet meer gaat roep je één van ons en dan komen we weer naar je toe. Sandra laat al snel los en begint baantjes te trekken in het grote zwembad, de verwondingen die Anton haar heeft toegebracht met te strakke handboeien zijn nog duidelijk zichtbaar na een weekje ziekenhuis. Wouter die een paar baantjes met haar mee zwemt, is duidelijk geschokt wat hij heeft gezien, toch weet hij dit voor Sandra te verbergen. Ook de anderen zien haar blauw, paarse enkels door het heldere water duidelijk. Toch proberen ze allemaal zo normaal mogelijk te doen, nu weet ook Dom, wat voor smerige gluiperd die Anton is, je zou die kerel toch weet ik veel wat niet aan willen doen fluistert ze richting Chantal als Sandra buiten gehoorsafstand zwemt. Dat ben ik wel met je eens Dom antwoord ze. Verschrikkelijk wat zal ze een pijn hebben gehad, ook haar polsen die zien er net zo uit, ja Chantal ik heb het gezien, afschuwelijk gewoon.

Na zes baantjes getrokken te hebben laat Sandra zich op haar rug door het water glijden, ze is bekaf maar wil het water nog niet uit, het voelt heerlijk, zo vrij. Annelies en Wouter zwemmen Sandra haar kant op, om haar niet te laten schrikken roepen ze eerst haar naam, gaat het vragen ze haar, of ben je al uitgeput? Om eerlijk te zijn ben ik volledig uitgeput maar ik wil het water nog niet uit, het voelt zo heerlijk, ook Annelies en Wouter laten zich nu op hun rug drijven, ja Sandra je hebt wel gelijk, het is wel ontspannend zo roept Annelies.

Anke nog steeds liggend tegen Joris aan, begint steeds onrustiger te bewegen, nee kreunt ze zachtjes, nee laat me gaan dit wil ik niet, Joris is klaar wakker, Anke sttt…sttt…je droomt zegt hij zachtjes, Anke opent haar ogen en ziet het bezorgde gezicht van Joris, gaat het weer fluistert hij zacht. Ja, snikt ze, hem steviger beetpakkend wiegt hij haar zachtjes heen en weer. Het is goed Anke, ik ben bij je, wij zijn allemaal bij je. Zich omhoog hijsend zodat hij weer zit, trekt hij haar in zijn armen, nu kan hij haar nog beter wiegen, denk maar aan de tuin, lieverd, de tuin van Magda. Als vanzelf word Anke rustiger als ze in haar gedachten de tuin van Magda voor de geest haalt, het mooie stukje natuur wat in haar gedachten verschijnt laat de dreiging van daarnet als sneeuw voor de zon verdwijnen. Dank je Joris, wat moet ik toch zonder jou, zegt ze zacht. Haar een kus op haar kruin gevend blijven ze nog lang zo zitten.