Ans

Het geklik van hoge hakken op de marmeren vloer klonk door de gang. In dit gedeelte van het gebouw heerste verder een serene rust. De diffuse verlichting verzacht de strakke, sobere inrichting. Aan het einde van de gang was een laatste lift die naar de hoogste etage van de torenflat leidt. Ans wierp een keurende blik in een van de spiegels die alle wanden van de lift besloegen. Hoewel ze de veertig al lang gepasseerd was verschijnt bij menig man die haar op straat tegen kwam een bewonderende blik. Het stijlvol getailleerde mantelpakje liet haar ronde vormen goed uitkomen en zelfbewust stapte ze vanuit de lift een hoog vertrek binnen. De oude klokkentoren was omgebouwd tot een stijlvol kantoor. Grote ronde ramen die van de vloer tot aan het plafond reikten vervingen de vroegere wijzerplaten en lieten een prachtig panorama van de stad zien. Ze gaven de illusie dat je van hieruit zo in de onmetelijke diepte kon stappen. De ruimte leek te groot voor het kersenhouten bureau en de ronde vergadertafel, de enige meubelstukken die in het kantoor stonden. Zes beeldschermen in de hoek waren als een vierkant raster opgesteld. Een groot schilderij aan de andere kant liet een zittende vrouw zien. De handen hield ze in haar schoot geklemd. Ze was slechts gekleed in een fel rood baleinen korset en van onder haar hoedje met voile keek ze dromerig in de verte.

Ans liep naar de man achter het bureau. Deze wereld van ingetogen luxe stond in schril contrast met haar normale leven. Haar gedachten gingen terug naar het modellenbureau, drie maanden geleden, toen ze besloot iets heel anders doen. Ontsnappen aan de sleur van huisvrouw, kinderen, echtgenote.

Ze voelde nu nog de spanning toen de foto's werd gemaakt, onzeker van zichzelf. Twee weken later stond ze als gastvrouw op de grote autobeurs in Brussel. Of dat wel kon met de kinderen en zo… "Natuurlijk, dat moet je zeker doen. Dit is zo'n mooie kans voor je en de kinderen zijn nu oud genoeg. Bovendien zijn ze toch meer uit huis dan thuis." Ze leken haar liever vandaag dan morgen de deur uit te krijgen. Het was allemaal goed bedoeld en als Wim, haar man, niet zo had aangedrongen stond ze nu waarschijnlijk nog achter de strijk.

Op de beurs kwam ze Bob tegen, de ontwerper van de stand en artdirector van een reclamebureau. Auto's interesseerden hem eigenlijk weinig. Hij was verplicht om zijn gezicht te laten zien. Het was nog rustig en zo kwamen ze aan de praat. Bob bleef ook overnachten in Brussel en wat hem bewoog haar uit te nodigen om s' avonds iets te gaan eten in dat leuke eetcafé was haar nu nog een raadsel. Het was gezellig en ze hoefde niet de hele avond alleen op een hotelkamer door te brengen. Hij bracht haar keurig terug naar het hotel waar ze in de bar nog een drankje namen. Bob, 52 jaar, niet echt knap, had iets… Zijn houding straalde dat nonchalante zelfbewustzijn uit van iemand die alles heeft bereikt maar weet waar hij vandaan komt. Hij vloog de volgende dag terug naar Nederland en toen ze in de hal afscheid namen vond ze het jammer dat de avond voorbij was. Later in bed vroeg ze zich af hoe het met de kinderen zou zijn. Wim zou zijn best doen dat alles op orde bleef en waarschijnlijk allang in bed liggen. Die nacht in haar droom lag ze op het voorplecht van een groot jacht naakt te zonnen. Een gebruinde man bracht haar een cocktail en tegen het zonlicht turend zag nog juist dat het Bob was.

Het was een aangename verrassing dat ze hem de volgende dag weer ontmoette. Tijdens de lunch stond hij opeens voor haar. "Hallo Ans, mag ik erbij komen zitten?" "Hééé…wat een verrassing, ja, natuurlijk, ik dacht dat je naar Nederland was". "Klopt, maar er is iets tussen gekomen. We moeten even kletsen, nog koffie….?". "Ja, lekker…!!"

Nippend aan de koffie kwam hij met het voorstel dat haar hele leven zou veranderen.

"We hebben een probleem met een van onze secretaresses en ik vroeg me af of jij niet….". Ze was er nooit achter gekomen of dat nu de echte reden was dat hij haar voor de job vroeg.

Ze stond voor zijn bureau. “Hier zijn nog twee contracten die getekend moeten worden”. “Dank je wel”. Hij keek op van zijn werk. De blauwe ogen die een opvallend contrast vormen met zijn zwart haar namen haar vluchtig op. “Oh, ja…, Ans, kun jij volgende week donderdag bij onze presentatie van die kunstexpositie aanwezig zijn?”. “Waarschijnlijk wel, maar ik zal even mijn agenda moeten nakijken”. Bob had haar gevraagd om ook af en toe als gastvrouw op te treden bij zakelijke diners of andere verplichtingen. Ze was verrast dat Wim het prachtig vond dat ze nu onder andere mensen kwam en opbloeide door het nieuwe werk. Van haar eerste salaris had ze bij de kapper een heel nieuwe look laten knippen. Samen met Renee, haar vriendin, hadden ze de stad onveilig gemaakt en nieuwe vlotte kleren gekocht.

De oude raderboot was door de mensen van Bob omgetoverd tot een prachtig decor voor de expositie. Ze liep door de gerestaureerde salon en overhandigde een folder aan binnenkomende gasten, vaak bekende klanten. Een lange zwarte jurk die de schouders geheel bloot liet, zat als gegoten en sloot met een boord hoog om de hals. Een hoge split aan de voorkant zorgde voor een geraffineerd effect. "Goede middag…… De drank en een aperitief kunt u achter in de salon vinden. Het programma staat in de syllabus…… Nog een prettige middag." Een kleurrijk gezelschap vulde de ruimte en Bob was zoals altijd alom aanwezig. Ze volgde hem met haar ogen en besefte opeens wat een invloed hij op haar had. Ze voelde zijn beschermende aura die haar zo'n geweldig zelfvertrouwen had gegeven. Hij had in haar zoveel meer talenten los gemaakt sinds ze onder zijn directe leiding werkte. Bob hield zijn openingspraatje waarna het gezelschap zich verspreide over de boot. In de verschillende vertrekken hing de kunstcollectie. Nu ze toch niets meer te doen had slenterde ze tussen de verspreid staande groepjes mensen die zoals gewoonlijk meer aandacht hadden voor elkaar dan voor de kunstwerken. Hier en daar een praatje makend kwam ze uiteindelijk in het ruim terecht waar kunstobjecten stonden opgesteld die met lichteffecten en projectors werkten. De patronen bewogen synchroon in het ritme van passende muziek. In de schemeren ruimte liepen nog drie personen. Voor de deur naar de voormalige machinekamer stond ze stil bij een boeiend lichtspel. Opeens klonk door de muziek een zacht kreunend geluid. Het scheen vanachter de deur te komen. Door een klein rond raampje kon ze in de donkere ruimte kijken die alleen verlicht werd door een zwakke scheepslamp. Het geluid hield op en er was verder niets te zien. Op het moment dat ze zich wil omdraaien bewoog iets tussen twee grote ketels. De silhouet van een persoon ging ritmisch op en neer en meteen begon weer het kreunend geluid. Onwillekeurig strekte ze zich uit om nog beter te kunnen zien maar ze verloor het evenwicht en viel tegen de deur. Ze voelde zich betrapt en probeerde met snelle stappen weg te komen. Toen versperde een grote schaduw de weg en hield haar gevangen tussen twee sterke armen. "Hé, hé… waar gaat dat zo snel naar toe?" Verschrikt greep ze zich vast aan Bob. Op dat moment kwamen een verwilderde man en een vrouw uit de machinekamer en liepen lachend naar buiten. "Ik zie dat het Mel weer is gelukt". Bob keek haar met een grijns aan. "Het is een sport van haar om op de onmogelijkste plaatsen iemand plat te krijgen." Verbaast keek ze hem aan. "……. ?" "Te neuken dus…… ze is echt mannengeil en laat zo’n buitenkansje niet lopen. Menigeen heeft zijn handen al aan haar verbrand". Ze was verbaasd over zijn direct taalgebruik. Hij sloeg een arm om haar heen en samen liepen ze naar de bar boven in het schip. "Hier een stevige borrel voor de schrik". Dankbaar nam ze een slok van de heerlijke cocktail die hij voor haar had laten maken. "Maak je geen zorgen, in dit wereldje gebeuren wel meer rare dingen, daarbij was dit nog niks. Je zult er gauw aan wennen en bovendien ben ik er toch om een beetje op je letten, niet waar". "Ik voelde me betrapt als een klein kind - blij dat jij daar plotseling stond". "Nou, en ik ben blij dat we jou hebben. Mijn grote steun en ik zou je niet willen missen." Zijn blauwe ogen waren plotseling heel dicht bij en keken haar recht aan. Verward sloeg ze de ogen neer. Zo close waren ze nog nooit geweest en een warm gevoel steeg naar haar wangen. Over zijn schouder zag ze de roodharige vrouw zitten. Ze was heel knap en in een geanimeerd gesprek verwikkeld met de man die duidelijk al wat meer borrels naar binnen had gewerkt. Bob keek om. "Ze werkt voor ons als model en doet wel eens een fotosessie". "Ja, met zo'n figuur kan dat wel". "Nou jij mag er ook wel zijn". Zijn ogen gleden langs haar schouders naar beneden waar de split één been tot halverwege de dijen bloot gaf. Ze kreeg een kleur maar iets weerhield haar de knie te bedekken. "Je bent een slijmerd". "Nee eerlijk, ik heb je de laatste tijd vaak bekeken en neem maar van mij aan dat je mooi bent ". "En ook nog een stiekeme gluurder….., foei!! ". Ans voelde zich gevleid en nam een flinke slok van de cocktail. "Nou ik weet zeker dat jij net zo fotogeniek bent als Mel". "Nu begin je echt te slijmen". "Ik vind foto's van mooie rijpe vrouwen eigenlijk veel interessanter en ik durf te wedden!!…. Nou, weet je wat.., als je wilt kan ik wel een fotosessie voor jou arrangeren. Wordt hartstikke leuk..!! Voor die gelegenheden hebben we bovendien een prachtige garderobe waar je zelf de kleren uit kunt kiezen. Denk er maar eens over na". Ze verbaasde zichzelf toen ze toestemde en vroeg zich af hoe ze dit thuis moest verkopen.

s'Avonds vertelde ze Wim dat ze een paar mooie foto's van zichzelf kon laten maken. Eigenlijk niet eens zo verrassend vond hij het een leuk idee. Hij vond alles goed, de goeierd. "Dan kun je die mooie nieuwe jurk van je dragen". Van de garderobe vertelde ze hem maar niets. Die nacht sliep ze onrustig en droomde van Bob. Op een prachtig strand in een decor van wit zand en diepgroene palmen poseerde ze naakt voor hem. Alleen bedekt door een flinter dun zijden doek waar de zeewind door speelt rende ze als een jong veulen om hem heen terwijl hij uit alle hoeken foto's maakte.

Ze was gekleed in een diepblauwe avondjurk. De jurk die achter ver was uitgesneden sloot vóór hoog in de nek en liep onder in een split uit. Om de schouders hing een donzige boa en samen met de lange handschoenen en hoge pumps had ze een totale metamorfose ondergaan. Alleen al de uitgebreide garderobe was het waard om deze fotosessie te doen. Een sofa die door diverse schijnwerpers verlicht werd stond midden in de ruimte opgesteld en de fotograaf dirigeerde haar in diverse posities. Ze waren al een uur bezig, funky jazz muziek klonk op de achtergrond. Hoewel ze eerst nog aarzelend en onwennig de aanwijzingen van de fotograaf opvolgde begon ze nu in haar rol te raken. In een hoek van de studio stond Bob aan een kleine bar met een glas champagne en door zijn aanmoedigende blikken voelde ze zich langzaam wegzakken in een wereld van glamour en erotiek. Als in een roes bewoog ze voor de camera, de rondingen van haar lichaam vloeiden vanzelf in elkaar over. De lens slokte haar op en had een hypnotiserende aantrekkingskracht. Dan gingen alle lampen weer aan. De ruimte leek te exploderen. Verward kwam ze tot zichzelf en applaus klonk vanaf de bar. “Heel goed……, ik wist het wel. Je hebt het gewoon”. Ze nam dankbaar een glas champagne aan en voelde plotseling hoe vermoeiend het was. Hij leidde haar naar de bar. De fotograaf was weg, ze praatte nog even na. Later terwijl ze zich achter een scherm omkleedt zag via een van de vele spiegels die in de studio stonden dat Bob naar haar keek. Iets belette haar om uit zijn beeld weg te stappen. Ze keek hem aan en trager dan gewoonlijk kleedde ze zich om.

Een maand later, op weg naar Utrecht waar in het beursgebouw een lezing werd gehouden. In de treincoupe was het rustig. Op de foto die ze in de hand had prijkte een knappe vrouw die achterover hing over de leuning van een sofa. De donkere haren hadden de gloed van de lamp die achter haar stond opgesteld overgenomen. Het was haast niet te geloven dat zíj die vrouw was. De hele compositie straalde de klassieke erotiek uit van de jaren '20. "Ze zijn prachtig geworden en dit is nog maar het begin". "Hoezo……, het begin". Ze keek Bob met gefronste wenkbrauwen aan. "Nou, ik wil nog meer foto's van je maken. Je ziet hoe mooi deze zijn geworden". Ze wilde eigenlijk alles voor hem doen en hoewel ze tegensputterde wist ze al dat ze zou toestemmen. "We hebben nog een unieke locatie die al voor eerdere fotorapportage is gebruikt. Je zult zien, het wordt een leuke avond en bovendien kan ik daar de foto's zelf maken."

Het was al schemerig toen de auto bij een groot hek stopte Een man kwam uit het gebouwtje naast de poort en keek door het raampje naar binnen. "Ha… U bent het. Rij maar door." De poort zwaaide open en ze reden een groot fabrieksterrein op. "Is het hier..???" "Ja, wacht maar af". Tussen enorme gebouwen doorrijdend kwamen ze achter op het terrein bij een bouwvallige fabriekshal. Ze stapte uit en liepen onder hoge verroeste stellages door. Hier en daar brandde een oranje lamp. Een grote stalen deur gaf toegang tot de hoge hal die alleen bovenin ramen had. Het was er verrassend warm. Een schakelaar klapte in en een lamp hoog in de nok van de hal straalde de ronde tafel aan die midden in de ruimte staat. De tafel was smaakvol gedekt voor twee en in een koelbox stond een fles champagne. "Wat is dit nu?" "Schrik maar niet…… ik wilde je altijd al eens bedanken en vond dit een goede gelegenheid." "Waarvoor bedanken." "Nou, voor alles zullen we maar zeggen." Ze wist niet wat ze moest zeggen. Hij schoof haar stoel aan en schonk een glas champagne in. Stemmige muziek klonk op de achtergrond. Net buiten de lichtbundel stond nog een tafel met grote schalen. De avond had iets onwezenlijks, hier alleen met een man die zo'n enorme macht over haar had. Zijn bedwelmende charme hing als een vangnet in de ruimte en hoewel ze het gevaar voelde, trokken onvervulde verlangens haar mee in deze val……

Binnen de grote fabriekshal klonk African music. Lichtflitsen schoten door de ruimte en het geklik van de motorwinder was constant te horen. In een continu voortgaande dans draaiden de fotograaf en zijn model om elkaar. Parapluyen, rondom, richten het gekleurde licht van de flitsers op de poserende vrouw. Geleidt door de opzwepende muziek kronkelde ze zich door een stellage van steigerbuizen die voor een groot doek stond opgesteld. Een korte donkere bontmantel hing open en onthult fragmenten van haar maagdelijk blank lichaam. Warme lampen weerkaatsten hun licht op de spiercontouren van het ontblote bovenlijf van de fotograaf die dit spel naar een onafwendbare climax dirigeerde. Hij slokte haar op met zijn lens die als een groot vlezig lid naar haar pronkte.

Ze wisselde de bontmantel voor een kort zijde hemdje dat bevallig op de vrouwelijke heupen ruste. Boven uit de stellage klonk door de muziek het gekletter van vallend water. Een spot liet met zijn felle licht de waterstraal verworden tot een fonkelend diamanten snoer. Als een jonge loot stond ze onder de dikke straal die in een zee van duizenden sterren uit elkaar spatte. In het witte hemdje staken de borsten roze af en haar tepels pronkten recht naar voren. Gevoelens die geen rede meer toelieten waren zwanger van verboden verlangens. Ze gleed door de stellage en bewoog zich gracieus en uitdagend voor de camera. Hun bewegingen vloeiden in elkaar over. De tijd stond stil………..

Handen verkenden het glooiende landschap van haar lichaam, de gevoelige huid strelend als was ze breekbaarder dan het dunste kristal. Fluisterende woorden maakten haar zacht en gewillig. Zijn mannelijkheid verzwelgend, gleed ze weg naar een plaats van ongeremde lusten……