Simone (Héél Extreem)

“Kom je nog?” Simone duidt met een handgebaar dat Diana zich even stil moet houden. Wat Tom te vertellen heeft is niet interessant, maar zolang ze in die helderblauwe ogen kan kijken, mag hij kletsen wat hij wil. Ze luistert er toch amper naar. “Simone, kom op. Ik kom straks te laat.” Verveeld breekt Simone Tom dan toch af, stapt op haar fiets en rijdt achter Diana aan. “Ik weet dat hij een lekker ding is, maar ik moet echt op tijd thuis zijn,” zegt Diana licht geïrriteerd. “Ja, ja. Ik kom al.” Samen rijden ze de straat uit en slaan de weg langs de velden in. Het is een stuk korter en ze komen zelden auto’s tegen. Simone praat vrolijk door over Tom, er lijkt geen eind aan te komen. Diana zit om zich heen te kijken en als ze voor de derde keer dezelfde auto langs ziet komen, begint ze zich onbehaaglijk te voelen. “Volgens mij rijdt dat busje ons achterna,” zegt ze. Simone draait zich om en vraagt: “Welk busje?” Diana kijkt achterom, maar ziet geen ander verkeer. “Ik zou zweren dat ik dat blauwe busje, dat vlak naast me stond toen je met Tom stond te praten, net achter ons reed,” zegt Diana verbaasd. Simone lacht. “Jij kijkt teveel van die politieseries, op T.V.” grinnikt ze. “Lach maar, je hoort het tegenwoordig zo vaak op het nieuws. Ik zou hier toch zeker niet alleen willen rijden, jij wel?” Ze kijkt Simone serieus aan, maar deze haalt haar schouders op. “Als een enge vent te dichtbij komt, kan hij een knie in zijn zak krijgen. Niemand zal mij iets doen wat ik niet wil!” Simone klinkt een beetje té overtuigd van zichzelf. “Ja, en daarom heb je dan ook geen vriendje, want ze zijn die fake, semi-feministische, zelfingenomen attitude van jouw zo weer beu.” Simone grijnst. “Wat jij wilt,” zegt Diana, “maar even serieus. Als er iemand met een pistool tegenover je staat, doe jij ook niet veel meer. Je kunt wel een grote bek hebben, maar dat zal je dan niks helpen.” “Je maakt je veel te druk,” zegt Simone sussend. “Er wordt hier toch ook geen bank overvallen? We wonen in de middle of fucking nowhere, met een paar kutdorpjes er omheen, wat gebeurt hier nou werkelijk? Geen ene fucking moer! Dat gebeurt er hier!” “Je kunt nooit weten, “ zegt Diana, die zich een beetje afgezeken voelt. Ze kijkt nog een keer achter zich. “Daar is hij weer! Ik zei het toch!” Simone draait zich weer om en er rijdt inderdaad een blauw busje, ongeveer honderd meter achter hen. “Big whoop, er rijdt een busje en je hebt er toen straks ook een gezien, die toevallig ook blauw was, so fucking what?” Diana zegt niks, maar voelt zich nerveus. “Kijk, hij slaat al af,” zegt Simone, “niks aan de hand.” Diana kijkt om en ziet inderdaad dat het busje een zijweg is ingereden. Ze voelt zich een klein beetje gerustgesteld. Simone ratelt inmiddels vrolijk verder over Tom, en vervolgens haar ex, maar het kan Diana weinig interesseren. Dan stopt ze plots en wijst vooruit, “Daar staat hij weer!” Simone is ook gestopt, “Oké, now you creep me out en ik ben niet snel creeped out.” “Wat doen we nu?” vraagt Diana. “We zijn met zijn tweeën, ze zeggen toch altijd dat als je met iemand anders bent, je veilig bent?” Diana kijkt Simone ongelovig aan. “Dus we rijden er gewoon langs?” vraagt ze enigzins benauwd. “Ja.” Zegt Simone resoluut. Er wordt niks gezegd, als ze richting het blauwe busje rijden. Allebei kijken ze strak voor zich uit en proberen het busje te negeren, maar op het moment dat ze om het busje heen willen sturen, zwaaien de achterdeuren, zowel als de bestuurdersdeur, open en stappen er twee mannen uit, met allebei een bivakmuts over hun hoofd. De mannen trekken ieder één van de dames van hun fiets en sleuren ze in de laadruimte van de bus. Simone voelt een scherpe steek in haar been en vrijwel meteen begint alles om haar heen te draaien. Ze ziet hoe Diana op de vloer van het busje ligt en met grote ogen om zich heen kijkt. Ze heeft haar mond open, maar Simone hoort geen geluid, buiten een steeds heviger wordende ruis in haar hoofd. Ze ziet hoe Diana haar ogen sluit en dan voelt ze zichzelf in een diep gat vallen en alles om haar heen vervaagd.

Simone begint zich weer wat gewaar te worden, als ze voelt dat ze tegen haar gezicht wordt getikt. “Kom op, wordt wakker, ze wachten op je.” Simone herkent de stem niet en ook al heeft ze haar ogen open, ze kan niet scherp zien. Haar hoofd is zwaar en bonkt pijnlijk en ze kan zich niet herinneren wat er is gebeurd. “Drink wat,” zegt de vreemde stem en Simone voelt hoe een glas tegen haar mond wordt gehouden. Ze slaat het glas opzij en snauwt:”Blijf van me af!” als haar zicht begint te herstellen, kan ze zien dat naast haar een meisje zit. Ze is mager, haar haar zit door de war en er lijken overal happen uit geknipt te zijn. Ze heeft haar armen opgetrokken, tegen haar borst en kijkt verdrietig, het meeste naar de grond en tussendoor kijkt ze Simone schichtig aan. “Who the fuck ben jij? Waar ben ik? Wat heb je met mij gedaan?” Als het meisje niks zegt en haar blik neerslaat, pakt Simone haar arm vast, “Wie ben je?” “Drie…” zegt het meisje zacht. “Wat drie? Wie ben je en wat heb je met me gedaan? Waar is Diana?” Simone ziet dat er tranen over de wangen van het meisje rollen. “Wat is er aan de hand?” vraagt ze op een wat rustiger toon. Het meisje duidt met een beweging van haar hoofd en haar ogen dat Simone achter haar moet kijken. Boven, in de hoek van de kamer hangt een goedkope webcam , die met duckttape aan het plafond is bevestigd. Simone kijkt om zich heen. De kamer is oud, de ooit witte muren zijn geel en grijs en er zitten overal grote schimmelplekken. De vloer bestaat uit kale vloerplanken en aan het plafond hangt een gloeilamp, aan een kort stukje stroomdraad. Ze kijkt weer naar het meisje naast haar en ziet dat haar kleren er niet beter uitzien dan de kamer. “Wat is dit, hier?” vraagt Simone. Het meisje fluisterd zacht en snel:”Ik kan niks zeggen, maar je moet nu echt meekomen.” Ze staat op en pakt Simone aan haar pols. “Kom,” zegt het meisje en trekt zachtjes aan Simones arm. Simone krabbelt overeind, maar haar armen en benen voelen zwaar en ze kan niet stabiel op haar benen staan, waardoor ze terug op de grond zakt. “Kom nou!” zegt het meisje meer dwingend en probeert Simone overeind te trekken. Simone trekt zich los uit de hand van het meisje en gaat voorzichtig staan. Ze voelt zich draaierig, maar het lukt haar om te lopen. Het meisje loopt voor haar uit de gang in en kijkt steeds om om te kijken of Simone, die er langzaam achteraan schuifelt, wel volgt. Alles is oud en smerig, grote bruine vlekken en spetters op de muren, nergens ligt tapijt en het raam aan het eind van de gang is dicht getimmerd. Ze moet een trap af, die kraakt onder elke stap en beneden blijft het meisje voor een deur staan. “Wacht hier even,” zegt ze, als ze snel door de deur glipt. “Breng haar binnen.” Hoort Simone een mannenstem zeggen en dan gaat de deur open. Daar staat het meisje, met gebogen hoofd en ze gebaard Simone dat ze binnen moet komen. Aarzelend stapt Simone over de drempel. Deze ruimte ziet er al net zo aftands uit als de rest van het gebouw, maar hier staan spullen. Er staat een tafel met een metalen blad en tegen de muur staat een werkbank, waarboven gereedschap tegen de muur hangt, al herkent Simone maar een paar dingen die er tussen hangen. “Ga naar je plek, Drie.” Zegt de mannenstem en Simone draait zich om. Een grote man staat op van achter een klein bureautje in de hoek, hij is kaalgeschoren en draagt oude, vieze kleren. “Wie ben je? Waarom ben ik hier?” vraagt Simone op norse toon. “Hou je mond.” Snauwt de man en stapt op haar af. “Doe eens even gezond,” zegt Simone boos, “Wat is dit allemaal? Waar ben ik? Waar is Diana?” Met vlakke hand slaat de man Simone zo hard in haar gezicht dat ze omver tuimelt. “Hou je mond, zeg ik!” schreeuwt de man. “Jij denkt dat ik me zomaar in laat pakken, door de eerste de beste klootzak?!” Simone vliegt overeind en springt op de man af, die duidelijk niet onder de indruk is, als Simone hem naar zijn keel grijpt. Hij steekt een hand in haar haren en pakt haar stevig vast. De man schudt Simone aan haar haren heen en weer en trekt haar naar de grond. “Nee, maar wel door mij.” Tranen van pijn springen Simone in de ogen en ze voelt zich steeds angstiger, naar mate ze doorkrijgt dat ze niks tegen deze man kan beginnen. Nu ziet ze pas dat het meisje, naast nog twee andere meisjes, op haar knieën op de grond is gaan zitten. Alle drie zitten ze in dezelfde houding, met het hoofd gebogen, naar de grond te staren. Dan hoort Simone stappen op de gang. “Karel, ik zeg het je, dit is voor mij serieus de laatste keer geweest!” Een tweede man komt het vertrek binnen, met een jas aan en een muts op, en zet zijn handen in zijn zij. “Ik heb het serieus helemaal gehad met die vrienden van jou. Ze laten ons met de shit zitten en naaien er mooi tussenuit.” De eerste man, Karel, laat Simone los en keert zich tot de man die net binnenkomt. “Wat is aan de hand.” Vraagt hij. “Ze hebben afgezegd en zijn vertrokken.” “Wat?!” roept Karel. “Precies! Wat nu?” De tweede man is erg nerveus. “Wat is er gebeurd? Heb je ruzie met ze gemaakt?” “Nee, nee. Ik zat bij ‘Lamme’, even een pintje pakken, en daar gaat een verhaal rond dat er ergens in Brussel een inval is gedaan. Er zijn meisjes gevonden en mensen opgepakt.” “In Brussel?” vraagt Karel. “Ja, dat wordt er gezegd.” “Wat hebben wij met Brussel te maken? Niemand van ons heeft daar ooit handel gehaald of verkocht.” Karel klinkt weinig overtuigd van wat hij tot nu toe hoort. “Daar gaat het niet om. Dat verhaal heeft die Marcel bereikt en hij en die vriend van hem kwamen binnen en vertellen me doodleuk dat ze ervan af zien en dat ze de komende tijd niet in de buurt zijn.” “Wat?!” Karel slaat met twee vuisten op tafel, “Dat kunnen ze niet maken! We hebben een contract.” “Juist, dan ga jij ze daar maar van overtuigen, mij lukt het niet.” De tweede man trekt de stoel bij het bureautje naar zich toe en gaat zitten. Hij steekt een sigaret op, hoest en zegt met een schorre stem:”Ik weet niet eens of dat verhaal waar is, maar ze zijn pleiten. En wat kunnen we doen? Wilde je naar de rechter stappen, met je contract? ‘Ja edelachtbare, we hebben een door de beklaagde ondertekend contract voor het ontvoeren en leveren van twee meisjes als slavin’, dan weet ik wel wie ze daar vasthouden.” “Lul niet,”zegt Karel. “Wat doen we nu met die grieten?” Karel kijkt naar Simone, die inmiddels de ernst van haar situatie begint in te zien. “Dan kun je ze toch houden?” kucht de tweede man en trapt zijn sigaret op de grond uit. “Man, ik heb er al drie, ik kan niet aan de gang blijven. Maar dan neem jij ze toch?” “Nee, nee. Ik begin er niet aan, dat is jou ding.” Simone ligt nog steeds op de grond en hoort angstvallig aan wat de beide mannen bespreken. Karel loopt nerveus heen en weer, maar de andere man lijkt nu gekalmeerd te zijn. Karel gaat op zijn hurken voor Simone zitten en pakt haar weer bij haar haren vast.”Wat de fuck moet ik nou met jullie?” Hij staat weer op en gooit Simone terug op de grond. “Wat de fuck!” vloekt hij en wrijft met zijn handen over zijn kale hoofd, alsof hij zijn haar naar achter zou wrijven. “Drie, ga dat andere wijf halen.” Het meisje dat Simone van de kamer boven had gehaald, staat op en zegt:”Ja, Meester.” Ze loopt de kamer uit. “Kun je ze niet verkopen voor… Euh…” De tweede man knikt naar de metalen tafel, midden in de ruimte. “Man, dat regelt Van Liesdonk, ik weet niet eens wie die lui zijn, of waar ik ze bereiken. En Van Liesdonk zit in Argentinië, hij heeft zich op laten pakken met zijn zakken vol coke. En ik kan moeilijk een advertentie op Marktplaats zetten.” Uit Karels stem kan Simone afwisselend angst en woede horen en op zijn gezicht is een soort van paniek af te lezen. “Wat doen we met die twee, Peter? Alsof ik niet genoeg aan mijn hoofd heb. We kunnen ze niet los laten, klanten weg, geen mogelijkheid om nieuwe te vinden. Fuck!” Peter steekt een tweede sigaret aan en kijkt Karel aan:”Je hebt ze nu toch, je kunt zelf toch… Euh…” Peter knikt weer richting de tafel. “Ik?” zegt Karel, “Ik heb nog nooit…” Karel is still en kijkt bedenkelijk. “Waarom ook niet, we moeten er toch vanaf zien te komen.” Karel grijnst en Peter knikt hem goedkeurend toe, terwijl hij een trek van zijn sigaret neemt.

Simone zit met opgetrokken knieën op de grond en is met haar rug tot tegen de muur geschoven. De situatie is zo onwerkelijk, ze kan niet geloven dat het echt is, wat er allemaal gebeurt. Hoe kan zoiets haar nu overkomen? Dit soort dingen zie je op TV, ze had er nooit bij stilgestaan dat ze zich ooit zelf in zo’n situatie zou bevinden. Drie komt binnen. “Ze is hier, Meester,” zegt ze schuchter en Karel knikt. Drie doet de deur open en trekt Diana aan haar hand mee naar binnen. Diana ziet Simone op de grond zitten, ze rent naar haar toe, knielt op de grond en slaat haar armen om Simone heen. “Wie zijn jullie? Wat willen jullie van ons?” Diana is altijd al een meer moederlijk type geweest, dan Simone en ze vindt dat ze Simone moet beschermen. “Hou je mond,” zegt Karel en besteed weinig aandacht aan haar. “Laat ons gaan!” zegt Diana fel en trekt Simone tegen zich aan. “Dit heet geen zin,” fluistert Simone Diana in het oor. “We moeten onze kans afwachten en tot dan kunnen we ons het beste rustig houden.” Diana schudt haar hoofd. “Nee! Dit kunnen ze niet maken! Ik ga me niet door een paar van die sukkels vast laten houden.” Dan kijkt ze Karel aan en zegt:”Je laat ons nu gaan! Wat denk je wel wie je bent?” “Hou je bek,” zegt Karel nogmaals. “Wij gaan! Nu!” zegt Diana nuchter, maar Simone voelt hoe ze trilt en ze hoort Dianas hart bonken. Toch staat ze op en trekt Simone met zich mee. Ze loopt een paar stappen richting de deur, maar Karel stapt voor haar, pakt haar hardhandig bij haar kin, trekt haar gezicht omhoog, richting het zijne, en zegt:”Jij hoort niet goed, is het wel?” “Auw!” roept Diana, “Dat doet zeer!” “Weet je wat zeer doet? Roept Karel en haalt met een grote zwaai uit naar Diana, en slaat haar met de rug van zijn hand in het gezicht. Diana wankelt, ze doet haar best om te blijven staan, maar zakt dan toch door haar benen. Simone hurkt neer en houdt Diana vast. “Wat voor bruut ben jij?” sist Simone naar Karel. “Wat is dit? Je bent te verlegen om op een normale manier vrienden te maken? Je durft niet tegen vrouwen te praten, dus je hebt geen vriendin en laat me raden, je woont bij je moeder? Je laat je in dit wereldje als loopjongen gebruiken en gaat meisjes ontvoeren, voor ánderen, om een graantje mee te pikken en zo toch nog contact met vrouwen te hebben? En? Is je moeder trots op je?” Simone is amper uitgesproken, of ze ziet dikke aderen in Karels nek opzwellen en zelfs de achterkant van zijn kale kop wordt vuurrood. “En dan ben je met je vijfendertig ook nog kaal, jij bent een bofkont!” Het kan Simone niks meer schelen, ze hoopt dat Karel haar zo beu wordt, dat hij haar de deur uit gooit. Karel draait zich om en komt met grote stappen op de meisjes af en trapt Simone met één van zijn legerkisten in haar gezicht. Simone smakt met kracht tegen de grond en ziet de kamer draaien. Diana Springt overeind, klimt tegen Karel omhoog en bijt hem in zijn gezicht. Diana krijst, Karel schreeuwt en slaat wild om zich heen. Peter is opgestaan en trekt Diana van Karel af. Waar Diana gebeten heeft is een behoorlijke wond zichtbaar en bloed drupt van Karels kin, op zijn trui. “Godverdomme, trut!” vloekt Karel. “Ik zal je krijgen!” Hij grijpt Diana aan haar kleren vast en sleurt haar naar de tafel, pakt haar op en smijt haar hard op de tafel neer. Diana kermt van pijn. Karel grist een paar boeien van de werkbank en met een paar snelle bewegingen ligt Diana met haar handen vastgeketend aan de tafel. Dan is het voor Karel niet moeilijk meer om haar voeten vast te ketenen en Diana kan vechten wat ze wil, maar ze zal zo niet loskomen. “De keus wie eerst is is hierbij al gemaakt,” grijnst Karel naar Diana en buigt zich voorover, tot zijn neus bijna die van haar raakt. Hij hurkt naast de versufte Simone op de grond en sist:”Ik hou wel van een beetje attitude, misschien heb ik voor jou toch nog wel een plekje naast die andere drie.” Simone hoort niet wat hij zegt, ze is nog helemaal van de kaart. Karel pakt een rol Ducktape en tapet Simones handen achter haar rug bij elkaar en sleurt haar dan naar een hoek van de ruimte. “Één, Twee en Drie, kom hier.” Zegt Karel en de drie meisjes, die tot nu toe stil, in dezelfde houding, op de grond hebben gezeten, staan op en lopen op Karel af. “Ga hier staan,” wijst Karel naar een plek op de grond, ongeveer een meter van de tafel af. De meisjes gaan gewillig naast de tafel staan. “Dit zal voor jullie ook meteen een goede les zijn,” zegt Karel, terwijl hij zijn trui uittrekt en op het bureautje gooit. Peter ligt ondertussen, languit op de houten keukenstoel, met zijn benen gestrekt en over elkaar, zijn handen achter zijn hoofd en een sigaret in zijn mond, geamuseerd toe te kijken. Hij trekt aan de sigaret en ademt de rook door zijn neus uit. Karel kijkt peter aan. “Heb jij zin om haar nog even…” zegt hij terwijl hij zijn wenkbrouwen laat opwippen. “Hè, waarom ook niet,” zegt Peter. Hij staat op en maakt zijn broekriem los. Zijn broek valt meteen van zijn bierbuik af en met de broek nog om zijn enkels, klimt Peter op de tafel, kruipt over Diana heen, trekt haar rok omhoog en scheurt haar slip weg. Diana piept en kronkelt en probeert Peter van zich af te gooien, maar ze ligt zo strak vast dat ze niets tegen hem kan beginnen. Peter propt zijn korte, dikke lul hardhandig in Dianas kutje en begint op een langzaam, maar gestaag tempo, een beetje spastisch met zijn heupen te schokken. Peter snuift luidruchtig en maakt rochelende geluiden, vlak naast Dianas oor. Diana gilt als Peter bij haar binnendringt en beweegt heftig heen en weer om zich vrij te vechten. Door de boeien zijn haar bewegingen te beperkt om Peter echt tegen te werken en met tranen in haar ogen, geeft Diana op en huilt zachtjes, terwijl Peter op haar ligt te rijen en Karel ernaast staat toe te kijken. De drie meisjes staan er met een neergeslagen blik bij en verroeren zich niet. Het duurt amper een minuut en Peter trekt zijn rug krom, zijn zweterig gezicht loopt, tot ver in zijn nek, rood aan en zijn ogen puilen uit zijn gezwollen gezicht. Hij pruttelt en proest, hoest Diana in haar gezicht, terwijl zijn zaad in haar poesje Spuit en vervolgens valt hij op haar neer. Diana walgt van hem en draait haar gezicht zo ver mogelijk van hem af. Simone, die inmiddels weer bij bewustzijn is gekomen, ligt, met haar ogen dichtgeknepen, op de grond. Ze kan het niet aanzien, hoe haar beste vriendin wordt verkracht en ze ligt zachtjes te huilen.

Peter rolt zich van Diana af, gaat puffend terug op de stoel zitten en steekt een sigaret op. Karel staat aan de werkbank, tussen de spullen te zoeken. “Hier heb ik zelfs nog nooit over nagedacht,” zegt Karel, “wat moet ik nou met haar doen?” Hij kijkt Peter grinnikend aan en haalt zijn schouders op. “Wat jij wilt, ze is van jou. Of je snijdt haar strot door en maakt het ineens af, of… Doe wat je wilt.” Karel krabt eens aan zijn kin. “Ja, hè? Doen wat ik wil, dat kan nu.” Karel kijkt behoorlijk zelfingenomen, als hij dit zegt. Diana raakt in paniek als ze de twee mannen hoort praten. Ze begint te gillen en probeert zich los te trekken en doet dit zo hard, dat de huid op haar enkels en polsen doorgeschuurd wordt en zelfs op plekken open scheurt. Al snel zijn haar handen rood van het bloed. Simone ligt versuft op de grond. Het duizeld in haar hoofd en ze heeft het gevoel alsof ze niet wakker kan worden uit een nachtmerrie, hoe hard ze ook probeert. Ondertussen is Karel bezig om Dianas kleren van haar lijf te knippen en staat te gniffelen. “Alles wat ik wil,” zegt hij tegen zichzelf, als hij het dunne shirt van Dianas borst rukt. Hij pakt Diana stevig aan haar tepel vast, trekt en draait en als Diana haar ogen dichtknijpt van pijn, zet hij rustig de schaar om haar tepel. Een snelle snip en Diana gilt het uit. Ze kronkelt heen en weer, bijt tot bloendens toe op haar lip en er komt een gedempte krijs, diep vanuit haar keel. Ze ligt luid te snikken en te kreunen en Simone kan haar op hol geslagen ademhaling horen. “Je bent krankzinnig!” schreeuwt ze tegen Karel, “Je bent ziek! Laat ons alsjeblieft gewoon gaan.” Snikt ze uit. Karel staat wijdbeens, een triomfantelijke grijns op zijn bebloede gezicht, met de schaar in zijn ene hand en Dianas tepel in de andere. Peter zit te grinneken en geeft Karel een overdreven sarkastisch applaus. Karels ogen staan alsof de duivel bezit van hem genomen heeft. Hij staat hyper op de werkbank te rommelen. “Wat nu? Wat nu?” zegt Karel, tot zijn oog op een combinatietang valt. Hij grist de tang van de werkbank, grijpt met de andere hand Dianas andere borst vast en zet rustig en gecontroleerd de tang op haar tepel. Vervolgens pakt hij de tang met beide handen vast en knijpt hem met volle kracht dicht. De randjes van Dianas tepel, die buiten de bek van de tang uitsteken, zwellen in een fraktie van een seconde zo sterk op, dat de huid open barst. Ze voelt druppels bloed tegen haar kin spatten en een verscheurende pijn schiet vanuit haar borst, door haar hele lijf. In totale staat van paniek, begint Diana ongecontroleerd te krijsen, en nog eens, en nog eens. Peter houdt zijn handen op zijn oren. Dianas tepel is geëxplodeerd onder de druk van de tang en er is niks meer van over, dan een uitgeknepen, bloederig stukje vel. Karel heeft de blik van een gestoord genie in zijn ogen en staat naar de tang te kijken, alsof hij Excaliber uit de steen getrokken heeft. De drie meisjes staan er huiverend naast. “Waag het niet om ergens anders heen te kijken!” zegt Karel tegen hen. Alle drie draaien ze hun hoofd weer naar voren, maar niet één van de meisjes kan het opbrengen om ook werkelijk te kijken. Karel grijpt Diana tussen haar benen en propt twee vingers bij haar naar binnen. Diana probeert haar dijen tegen elkaar te knijpen, maar Karel is veel te sterk en zij is inmiddels behoorlijk uitgeput, door de pijn en alle emoties. Haar adenmhaling is bedaard en ze huilt ook niet meer, ondanks dat de tranen vrij over haar wangen stromen. Ze ligt met haar hoofd opzij gedraait voor zich uit te staren, terwijl Karel haar hardhandig vingert. Met de andere hand kneed hij ruw Dianas borsten en al snel zit ze vol bloed. Karel pakt haar bij haar keel en knijpt haar adem af. “Jij bent van mij!” sist hij in haar oor. Diana hoort hem niet eens en reageert ook niet meer, zover is ze in zichzelf gevlucht. Karel pakt een bierflesje van de werkbank en drinkt de laatst slok uit, voordat hij de onderkant van de fles met brute kracht in Dianas kutje stoot. Het hele meisjeslichaam spant zich en valt dan bibberend terug op de tafel. Karel geeft de fles nog een flinke zet, zodat alleen de hals nog tussen de trillende lipjes uitsteekt. Hij draait de fles een paar keer rond en met elke draai verkrampt Diana. Haar kutje wordt zo bruut opgerekt dat de gevoelige huid de spanning niet aankan en overal inscheurt. Karel wrikt de fles nu zo heftig heen en weer, dat hij het verkrampte lichaam van Diana laat schudden. Dianas ogen rollen terug in hun kassen en ze is nog maar net bij bewustzijn. Pijn voelt ze nog amper, de endorfine pompt door haar bloed en het dringt nog amper tot haar door wat er met haar gebeurd. Karel trekt de fles uit Dianas kutje en met dezelfde brute kracht, ramt hij zijn vuist bij haar naar binnen. Er vloeit bloed over zijn pols en het drupt op de tafel. Karel verwoest het meisje van binnen en laat haar, als zij helemaal bewusteloos is, los. “Geef eens een peuk.” Zegt Karel en doet een stap naar Peter toe, die in zijn zak graait en het pakje sigaretten aan Karel presenteerd. Karel pakt er een sigaret uit en smeert onbedoeld de helft van de sigaretten onder het bloed. Dan steekt hij de sigaret aan en inhaleert diep. Dan loopt hij op Simone af, grijpt haar bij haar haren vast en draait haar gezicht in zijn richting. “Wat, oh wat, zal ik straks met jou gaan doen,” zegt hij rustig. “Alstublieft, laat ons toch gaan, we zullen niemand iets vertellen, u zult er nooit meer iets van horen.” Simone snikt hevig en haar tranen druppen van haar gezicht, op Karels arm. “Daar moet ik toch even over denken,” zegt hij en laat Simone op de grond vallen. Hij loopt terug naar de tafel en draait zich dan om. “Nee,” zegt hij, “die optie zijn we allang voorbij.” Diana ligt inmiddels zachtjes te snikken. Ondanks alle trauma dat zij heeft doorstaan, is ze toch enigzins bij bewustzijn gekomen en haar ogen blijven Karel angstig volgen. “Die grote flappen die jij uit je kut hebt hangen, zijn toch ook geen gezicht,” zegt Karel, “Daar zullen we eens even wat aan doen, want dit kan echt niet.” Peter kijkt op, dit wil hij toch wel zien. “Jullie, daar! Hier, kijken!” Karel wijst naar de drie meisjes en dan naar Dianas kruis. De meisjes komen aarzelend een stapje dichterbij. Karel plukt wat aan Dianas binnenste schaamlippen, pakt er vervolgens één vast en trekt hem zo ver mogelijk uit. Hij bekijkt het gespannen stuk vel van alle kanten en zet dan de schaar zorgvuldig tegen de binnenkant van de buitenste lip aan. Met een snerpend geluid snijden de bladen van de schaar door de gevoelige huidflap. Diana begint hard te huilen. “Nee… Nee… Nee…” huilt ze. Met een snerpend geluid sluit de schaar zich en Dianas schaamlip schiet los van haar lichaam. Karel kijkt naar het stuk vel en gooit het dan in Dianas gezicht, “Hier, dat mag je terug hebben. Ik hoef die rotzooi niet.” Karel pakt nu de andere lip vast en rekt hem uit. “Nog één,” zegt hij en Diana begint klaaglijk te jammeren. “ Niet zeuren, je wordt er alleen maar mooier op,” zegt Karel. Hij legt de schaar weer zorgvuldig aan en heel langzaam laat hij de schaar door het zachte vel snijden. Waar de bladen zich gesloten hebben, gaapt de huid uiteen en langzaam beginnen zich kleine druppeltjes bloed in de snede te vormen. Diana is gaan hyperventileren en hapt naar lucht. Dan snipt de punt van de schaar weer dicht en ook haar twede schaamlip is Diana kwijt. Karel gooit de schaar opzij en het stuk vel bij Diana op haar borsten. Karel graait weer tussen haar benen en steekt vier vingers in haar bloedende gleuf, met zijn duim op haar clitoris. “Dat is al veel beter,” zegt hij en wroet bruut in Dianas gehavende kutje. Diana rolt met haar hoofd. Haar levenloze ogen staren recht voor zich uit, terwijl een oneindige stroom van tranen, langs haar gezicht naar beneden stroomt. Als Diana het bewustzijn weer verliest, laat Karel haar los. “Zo is er ook niet veel aan,” zegt hij, pakt een mes van de werkbank, gaat bij Dianas hoofd staan en met een snelle haal snijdt Karel haar keel open. Dianas ogen gaan wijd open en ze begint een gorgelend geluid te maken, terwijl het bloed ritmisch uit de gapende wond gutst. Ze hapt naar lucht, maar zuigt alleen meer bloed naar binnen. Al snel vullen haar longen zich met bloed en nog voordat ze uitgebloed is, stikt Diana en verdrinkt in haar eigen bloed. De drie meisjes staan met hun handen voor hun ogen te kokhalzen en één van hen braakt op de grond. Karel pakt haar hard bij haar nek. “Kijken, heb ik gezegd!” hij duwt haar hoofd richting Dianas gezicht. Het meisje huilt en knijpt haar ogen dicht. “Ga naar je plek, alle drie” zegt Karel, en de meisjes gaan snel weer op de plek zitten, waar ze zaten toen Simone binnen kwam. Simone ligt helemaal in elkaar gedoken, snikkend op de grond. Zometeen zal zij aan de beurt zijn. Misschien ook maar beter, ze gelooft niet dat ze met deze herinnering zou kunnen leven. Als het maar snel gebeurd, wat Diana had moeten doorstaan was gruwelijk, Simone wil er niet aan denken.

Karel veegt zijn bloederige handen af aan een handdoek en zegt:”En nu heb ik honger.” Peter knikt, hij zou ook wel iets lusten. “Één, ga eten voor jullie maken.” Het meest linkse meisje staat op en loopt de kamer uit. “Bel jij even voor shoarma?” zegt Karel en Peter pakt zijn telefoon. Karel staat voorzichtig de bijtwond op zijn gezicht te deppen met de handdoek. “Dit was godverdomme fatastisch!” roept hij. “Ik heb nog nooit zoiets intens gevoeld, dit is…” Hij staat met zijn handen in zijn zij, zijn hoofd omlaag en kijkt plots op:”Dit was fantastisch! Hell yeah!” Karel maakt een geluid dat aan een huilende wolf doet denken en Peter schiet in de lach. “Wat nou?” Vraagt Karel. “Oh, niks. Helemaal niks.” Zegt Peter en doet zijn best om zijn gezicht in de plooi te houden. Karel trekt er ook een stoel bij, pakt een paar flesjes bier uit een krat naast de werkbank, waarvan hij er één aan Peter geeft en gaat met een diepe zucht zitten. “Dat was vet, man,” Karel zit met een trotse blik voor zich uit te staren. “Yes!.. Man!..” voldaan kijkt hij naar het uitgebloede lichaam op de tafel. Alleen nog even opruimen, maar dat was hij wel gewend van wanneer de klanten van Van Liesdonk uitgespeeld waren, met de meisjes die Karel voor hen van de straat oppikte. Hij heeft dat al een hele tijd, achteloos gedaan en er nooit bij stilgestaan om zelf het ‘werk’ te doen. Er is een wereld voor hem open gegaan, dit zou de eerste, maar zeker niet de laatste keer zijn.

Één komt weer binnen, met n bord kale macaroni en zet het voor de andere twee meisjes neer en gaat weer op haar plaats zitten. Één en Twee beginnen te eten en Drie pakt wat van de macaroni op haar hand en kruipt naar Simone. Ze gaat zo zitten dat Simons hoofd op haar schoot kan liggen en Drie houdt n beetje macaroni, op haar open hand, voor Simones mond. Simone schudt haar hoofd. “Ik weet het,” zegt Drie, “maar probeer toch iets te eten, je zult het nodig hebben.” Simone neemt een klein hapje en blijft langzaam kauwen op de droge pasta. Drie aait haar over Simones hoofd. “Ik zou willen dat ik je kon helpen, maar er is niks wat we kunnen doen,” fluistert Drie, amper hoorbaar en kijkt van onder haar pony, argwanend naar de twee mannen aan de andere kant van de kamer.

Dan gaat de bel en Peter staat op en loopt de Kamer uit. Een minuutje later komt hij weer binnen met een plastic tasje in zijn hand en Karel en Peter gaan, naast de tafel, waarop het bloederige lijk van Diana ligt, rustig zitten eten. “Één, Twee, ruim die zooi op,”Zegt Karel en de eerste twee meisjes proppen snel nog wat macaroni in hun mond en staan op. Karel maakt de boeien los. Een meisje pakt Dianas polsen vast en de andere haar enkels en zo dragen ze Diana, die met haar kont over de vloer schuift, de kamer uit. Allebei hebben ze tranen over hun wangen rollen, terwijl ze dit doen. Even later komen de meisjes terug met een emmer sop en een paar lappen en poetsen de tafel schoon. Karel propt zijn mond vol en mompelt dan iets tegen Peter. Hij gebaart naar de tafel, maar zijn woorden zijn onverstaanbaar. Toch schijnt Peter het begrepen te hebben. “Komt voor elkaar,” zegt hij, “Ik heb zo toch dienst, ik rijd wel even langs de put. Zit alles goed dicht?” Hij richt zich tot Één en Twee, als hij dit zegt. Twee knikt, ze sluit haar handen voor haar gezicht en begint zachtjes te snikken. “Mooi,” zegt Peter, steekt nog een hap in zijn mond en stopt de lege verpakking van de shoarma in de tas, die op de grond ligt. “Dan ga ik maar eens, nog veel plezier met die andere muts.” Peter knipoogt naar Karel, die nog iets mompelt met zijn mond vol en dan loopt Peter de kamer uit. “Drie, breng haar naar boven en hang haar aan het kruis. Jullie kunnen naar je kamer gaan,”en Karel kijkt hierbij Één en Twee aan, die gehoorzaam opstaan en naar boven lopen. Drie legt een arm van Simone om haar nek en tilt haar van de grond op. Simone strompelt met Drie mee de kamer uit en de trap op. “Het spijt me zo dat ik dit moet doen,”fluisterd Drie, als ze met Simone op de overloopt komt. “Het is niet jouw schuld,” zegt Simone, “Ik snap dat je geen keus hebt.”

Drie leidt Simone de zoldertrap op en als Simone de ruimte bovenaan de trap binnen komt, schrikt ze. De zolder staat vol met allerlei stellages en bouwwerken, die haar aan de middelseeuwse gevangenis doen denken, waar ze ooit eens geweest is. Dat was samen met Diana en nog een gezamelijke vriendin. Toen hebben ze lopen grappen en lachen, bij het zien van de martelkamers, maar de grappen van toen krijgen nu toch een heel andere, ongepaste betekenis. “Nee! Dit doe ik niet,” zegt Simone en trekt zich van Drie los. “Je kunt beter doen wat hij zegt. Hoe meer je hem dwarst zit, hoe meer pijn hij je zal doen.” Drie kijkt Simone vluchtig aan en slaat haar blik neer. Haar onderlip trilt een beetje. Langzaam begint Drie Simone uit te kleden. Simone verzet zich niet, maar voelt zich er erg ongemakkelijk onder. Één voor één vallen Simones kleren op de grond. Dan leidt Drie haar naar één van de bouwwerken en duwt Simone er voorzichtig, met haar rug tegenaan. ‘Néé!’ klinkt het in Simones hoofd, maar ondanks de enorme weerstand die ze voelt, laat ze zich door Drie aan het X-vormige kruis vast maken, dat midden in de ruimte staat. Ze wil het Drie ook niet onnodig moeilijk maken, het is tenslotte niet haar schuld.

Als Simone aan de dikke balken van het kruis is gegespt, met de riempjes die aan het hout zijn bevestigd, gaat drie op haar knieën naast het kruis op de grond zitten, legt haar handen op haar dijen en buigt haar hoofd omlaag. “Hoe lang ben jij al hier?” vraagt Simone. “Ik... Ik weet het niet,” zegt Drie, “Al heel lang. Een paar jaar, denk ik.” “Hoe oud ben je dan?” wil Simone weten. “Ik was twee-en-twintig toen ze me ontvoerden. Ik denk vier-en-twintig ...of vijf-en-twintig.” Drie laat haar hoofd nog meer hangen. “Ik wil zo graag naar huis.” zegt ze zacht.

Voetstappen klinken op de trap en Drie veert op en gaat recht zitten, als een soldaat die in de houding springt als de commandant eraan komt. Simone heeft medelijden met haar, al wordt dit gevoel sterk overstemt door haar angst, voor wat er zometeen met haar gaat gebeuren. Misschien was het toch niet zo slim geweest om zo tegen Karel uit te vallen, dit zal hem alleen maar kwaad gemaakt hebben. Simone heeft gezien waartoe deze man in staat is en kan de beelden van wat hij met Diana heeft gedaan niet uit haar hoofd zetten.

Karel komt de zolder op lopen en sluit een zwaar luik over het trapgat. Hij kijkt naar Simone en dan Naar Drie. “Heel mooi,” zegt hij, “Hoe vind je haar, Drie?” Drie kijkt niet op en zegt nerveus:”Ze is mooi, Meester.” “Alleen maar mooi?” vraagt Karel. “Ik vind haar ook lief, Meester.” zegt Drie. “Zal ik haar houden, Drie?” Karel komt op Simone aflopen en voelt haar aan haar stevige borsten. Ze zijn niet groot, maar staan wel parmantig naar voren. Na even aan de beide borsten gevoeld te hebben, pakt Karel het geschoren kutje van Simone vast, plukt wat aan haar schaamlippen en zegt:”Jij hebt ook al van die flappen, tsss...” Karel trekt er hard aan en laat ze dan tussen zijn vingers vandaan schieten. “Één, of Twee?” houdt Karel Simone voor. “Nee!” roept Drie, maar meteen kijkt ze weer omlaag in gaat weer terug zitten. “Jij hebt je keus al gemaakt,” zegt Karel nors en geeft Drie een lel in haar gezicht. “Ik wil van jou niks meer horen.” Drie snikt zachtjes. “Één, of Twee?” vraagt Karel weer. “Twee?” zegt Simone aarzelend. “Drie, ga Twee halen.” zegt Karel en dan loopt hij naar een groot ijzeren rek, waar allerlei zwepen, stokken en zo nog van alles aan hangt. Hij pakt een van de zwepen en kontroleert het nylon draadje aan het uiteinde van de leren pees. “Schiet op, Drie! Ik heb niet de hele dag de tijd.” Drie, die inmiddels was opgestaan, loopt nu de trap af en komt even later terug, samen met een van de andere meisjes. “Allebei uitkleden.” Zegt Karel kortaf. Twee en Drie beginnen zich uit te kleden en staan al snel, poedelnaakt voor Simone. De meisjes zijn erg mager en bij allebei zijn veel littekens te zien, over hun hele lichaam. Karel rolt de zweep op en hangt deze aan een lus aan zijn riem. Hij pakt een touw en bind de handen van Twee aan elkaar en gooit vervolgens het touw over een van de balken van het spant. Hij trekt aan het touw, zodat de armen van twee zover omhoog getrokken worden dat ze nog net met haar tenen bij de grond kan. “Ga zitten, Drie.” zegt Karel en drie gaat weer braaf naast Simone op de grond zitten. Karel pakt de zweep van zijn riem en haalt met een snelle zwaai, hard uit naar Twee. De zweep rolt zich om haar lichaam en met een kletsend geluid, slaat de nylon draad aan het einde, tegen Twees buik. Twee kermt luid en een bloedrode striem zwelt op op haar huid. Nogmaals haalt Karel uit en nog eens. Twee kronkelt en piept, elke keer dat de zweep in haar huid snijdt. Sommige slagen zijn zo hard dat kleine bloedruppeltjes zich op de striemen vormen, die de zweep achterlaat. Het duurt niet lang of Twees buik en borsten staan vol striemen en bloedvlekken tekenen zich sterk af tegen de lichte huid. Haar hoofd hangt slap voorover en het lijkt wel of het haar niks kan schelen, er is geen enkel teken van verzet te merken. Karel maakt het touw los en bindt het nu om de borsten van Twee. Ze piept bij elke winding die hij met touw maakt en haar borsten zwellen steeds roder op, naar mate er meer touw omheen gedraaid wordt. Karel gooit het touw weer over de balk, draait het touw een keer rond zijn hand en trekt Twee zo hoog op, dat haar voeten de grond niet meer raken en haar volle gewicht aan haar borsten hangt. Simone kan aan het bewegen van Twees achterover hangende hoofd zien dat haar ademhaling veel te snel gaat en het kermen en piepen van Twee, gaat haar door merg en been. Karel haalt weer uit met de zweep een laat deze hard knallen. Daar waar de zweep de strakgespannen huid op Twees borsten raakt, springt de huid meteen open en een straaltje bloed sijpelt uit de wond en over de ingevallen buik. Ook de andere borst wordt niet ontzien en ondergaat hetzelfde lot. Dan pakt karel een lange ijzeren pin, met een scherpe punt en gaat vlak voor Twee staan. Hij zet de punt tegen een van de, nu bijna paars aangelopen borsten van Twee en steekt hem door de huid. Karel duwt en de pin verdwijnt gestaag in het borstweefsel, terwijl Twee het uithuilt van de pijn. De pin prikt door de huid aan de andere kant en nu wordt ook de andere borst op de pin gespiest. Karel trekt een soort machiene naar zich toe. Een grote dildo is bovenop het apparaat bevestigd en deze zet hij precies onder het poesje van Twee. Hij draait een moer los en zet het apparaat zo hoog, dat de tip van de dildo in Twees kutje verdwijnt. Vervolgens zet hij een schakelaar om en de machiene drukt de dildo langzaam omhoog, zodat hij beetje bij beetje in de zachte gleuf van Twee verdwijnt. Als hij er bijna helemaal in zit en weer omlaag begint te bewegen, draait Karel aan een knop en steeds sneller beweegt de dildo door het strakke kutje. Twee kreunt ononderbroken en tranen rollen over haar wangen. Haar voeten spartelen een beetje, maar echt verzetten doet Twee zich niet.

Dan stapt Karel op Simone af en zegt:”Zij gaat het einden van de dag niet halen. Ik heb besloten om jou te houden, volgens mij vindt Drie je wel leuk.” Karel grijnst, als hij dit zegt. Simone schrikt, zij heeft Twee uitgekozen en nu zal Karel Twee doden om plek te maken voor haar? Simone voelt zich misselijk en kan niet aanzien hoe Twee daar kermend aan haar borsten hangt, die steeds donkerder worden en inmiddels vollop bloeden uit de sneden die de zweep gemaakt hebben. De dikke dildo schiet nu in rap tempo door het kutje van Twee en trekt de buitenste lippen, bij elke stoot een beetje naar binnen en laat ze dan weer los als hij naar buiten komt. Terwijl Twee daar hangt, gaat Karel voor Simone staan. Hij pakt de zweep weer ter hand een haalt nu uit naar Simone. De nylon tip snijdt over haar buik en Simone krimpt in elkaar, zover als haar boeien dat toelaten. Simone gilt het uit, maar Karel heeft er geen oor voor en begint Simone te geselen, met de zweep. Simone probeert zich los te vechten, maar de leren banden geven geen haar breed mee. Simone gilt en krijst, de pijn die ze voelt is erger dan ze ooit heeft kunnen denken dat mogelijk was. Met tranen in haar ogen staart ze naar Twee, die steeds minder beweegt en zich overgegeven lijkt te hebben aan de marteling en de dildo die met kracht tussen haar lipjes stoot. Het duurt niet lang voordat Simone nog amper kan staan, ze hangt in de leren banden die om haar armen en benen zitten. Karel draait zich weer tot Twee en laat haar zakken. Ze hangt nu met haar gewicht op de dildo en de machiene laat haar lichaam schokken, met elke stoot. Simone kan de stevige paal aan de binnenkant tegen Twees buik zien drukken, waarop steeds een flinke bult zichtbaar wordt en weer inzakt. Karel tilt het slappe lichaam van Twee van de Machiene af en zet haar op de grond. Staan kan ze niet meer en ze zakt in elkaar als Karel haar loslaat. “Drie, houdt haar overeind.” zegt hij en Drie staat op, raapt Twee op van de grond en ondersteund haar. Karel maakt het touw verder los en knopt het nu tot een strop, welke hij bij Twee rond haar nek hangt. Drie wendt haar hoofd af, ze kan niet aanzien wat Karel met het bijna bewusteloze meisje gaat doen. De borstkas van Twee gaat snel op een neer als Karel het touw strak trekt. Simone knijpt haar ogen dicht, ze zou Karel aan willen vliegen, maar zelfs al had ze de leren banden los kunnen krijgen, ze zou er de kracht niet meer voor gehad hebben. Ze blijft slap in de boeien hangen, met haar ogen dicht.

Met een harde ruk aan het touw, tilt Karel Twee van de grond en het meisje begint hevig te spartelen, als het touw zich rond haar nek aanspant. Twee snakt naar adem, maar het touw belet haar om lucht door haar keel te krijgen. Karel knoopt het touw vast en met een ongeïntereseerde blik, laat hij Twee aan haar lot over, als hij zich weer tot Simone wendt. “Drie, kom hier en maakt hem klaar voor de aanval,” zegt Karel en legt zijn handen op de borsten van Simone en kneedt deze bruut. Drie knielt naast Karel op de grond, maakt zijn broek open en haalt zijn half harde lul tevoorschijn. Karel pakt haar bij haar hoofd en drukt haar met haar mond tegen zijn geslacht. Gewillig opent Drie haar mond en hapt het hele geval naar binnen. Ze beweegt haar hoofd heen en weer en de groeiende paal verdwijnt steeds verder in haar keel. Simones hoofd hangt naar voren en ze kan precies zien hoe de flinke lul van Karel steeds harder wordt, met elke keer dat hij uit de mond van Drie tevoorschijn komt en als hij op volle lengte is, pakt Karel Drie bij haar haren en trekt haar van zich af. Hij komt dicht tegen Simone aan staan, buigt een stukje door zijn knieën, zodat zijn lul vlak onder het poesje van Simone fier omhoog staat en drukt zich, vanuit zijn benen, omhoog en duwt de eikel tegen de flinke schaamlippen. Simone is alles behalve nat en haar binnenste lippen zitten tegen elkaar geplakt, zodat Karel er niet tussendoor kan, wat hem duidelijk enorm frustreerd. Na een paar pogingen besluit Karel dat dit te lang duurt en trekt Drie van de grond omhoog, tilt haar op en zet haar op zijn paal. Zonder al teveel gedoe zakt het poesje over zijn harde vlees en Drie kreunt, als ze haar armen en benen om Karel heen slaat. Tot Simones verbazing begint Drie zelf op en neer te wippen en elke keer dat ze omhoog komt, kan Simone zien dat het stuk van Karels apparaat, dat naar buiten komt, slijmerig nat is. Drie hopt steeds sneller op een neer en kreunt steeds harder. Karel staat te hijgen en als hij zich hard en diep bij Drie naar binnen stoot om zijn zaad te lozen, kreunt Drie het uit en komt trillend tot een orgasme. Simone kijkt naar Twee, die nog amper beweegt. Haar hoofd is inmiddels blauw aangelopen en het zal niet lang meer duren voor ze het leven zal laten. Karel graait bij Drie tussen haar benen en laat het zaad dat uit haar poesje loopt, op zijn hand druipen en stopt dan zijn, met zaad bedropen vingers bij Twee in haar mond. Twee kan nog net kuchen en zaad en kwijl spatten uit haar mond en over Karels vingers. Hij kijkt naar zijn hand en vervolgens naar Simone, stapt op haar af en wrijft zijn vingers in haar mond. Met haar laatste kracht zet Simone haar tanden erin en bijt uit alle macht. Karel vloekt luidt, trekt zijn hand terug en grijpt Simone met zijn andere hand bij haar keel en knijpt deze stevig dicht. Simone stinkt bijna en haar gezicht loopt rood aan. Ze hoest en proest als Karel haar loslaat en bedenkt zich dat dit wel eens een grove vergissing kan zijn. Karel slaat haar met zijn gebalde vuist in haar gezicht en de aderen in zijn nek lijken haast open te spatten. “Jij vuile...! Ik zal je krijgen!” Buldert hij. “Drie, maak haar los en bind haar op ‘dé stoel’. Hier gaat ze spijt van krijgen.”

Als Drie Simone losmaakt fluistert ze:”Dat had je niet moeten doen. Je hebt geen idee hoe onberekenbaar hij is.” Drie ondersteund Simone als ze samen naar een Gynocologenstoel lopen en ze helpt Simone in de stoel, waar ze wederom in vastgebonden wordt. “Leg alles klaar voor het ritueel,” zegt Karel, als hij het zolderluik open trekt, en hij loopt naar beneden om zijn vingers te verbinden.

Simone kan niet zien wat Drie aan het doen is. Drie staat er met haar rug voor. Simone trilt bijna van angst. Het levenloze lichaam van Twee hangt nog steeds aan het touw en Simone gruwelt als ze het verkleurde, nu veel grauwere gezicht van het meisje ziet, zoals ze daar hangt.

Drie schuift een ziekenhuis tafeltje tot naast Simone en nu kan Simone duidelijk zien wat Drie klaargelegd heeft. Op het tafeltje liggen dikke metalen pinnen en haken, met scherpe punten en een verzameling scalpels. Simone verstijft in de stoel, haar adem stokt. Het enige wat haar ervan weerhoudt in totale paniek te raken is het gebrek aan energie, van alles wat er tot nu toe gebeurd is.

Drie kijkt op als ze voetstappen op de trap hoort. “Hij gaat je nu testen, het enige advies wat ik je kan geven is dat je hem niet tegen moet werken.” zegt Drie en gaat naast Simone staan, met haar hoofd gebogen en haar handen op haar rug. Simone kijkt angstvallig in de richting van het trapgat. Als Karel boven komt en op haar afloopt, voelt ze haar hartslag in haar keel. Ze heeft in één dag al meer gruwelijkheden gezien, dan in de rest van haar leven bij elkaar, en ze zou willen dat ze zichzelf uit kon schakelen. Simone voelt zich alsof ze in een andere wereld is gegooid en het leven, dat ze al zo lang kent, lijkt ineens heel ver weg te zijn. “Alles ligt klaar, zie ik,” zegt Karel en laat zijn handen over de instrumenten op het tafeltje glijden, “Mooi zo.” Hij kijkt naar Drie en dan naar Simone, met een blik die Simone de rillingen over haar rug doet gaan. “Als ik met je klaar ben en je hebt het overleefd, dan krijg je een naam,” zegt Karel tegen Simone. “Maar eerst heb je nog iets van me tegoed van dat bijten, daar ga je spijt van krijgen. Begrijp me niet verkeerd, je mag me best uitdagen, geef me maar reden om je pijn te doen.” Karel staat nu tussen de benen van Simone en kraakt de gewrichten van zijn vingers. “We zullen zo eens zien hoe leuk je het nog vindt om me te bijten,” zegt Karel en pakt en flinke stalen haak van het tafeltje. Karel schraapt met een vinger over de punt, aan één van de uiteinden van de haak. Hij pakt een tepel van Simone stevig tussen zijn vingers. Simone knijpt haar ogen dicht en draait haar hoofd weg. Ze voelt de punt van de haak, aan de onderkant, in de huid van haar tepelhof prikken. Ze blijft doostil liggen, al schreeuwt ze, in haar hoofd, in paniek alles bij elkaar. Haar hart bonkt en haar ademhaling racet. Karel pakt de haak stevig vast en duwt de punt in Simones vel, zodat de bovenkant van haar tepelhof zich spits omhoog richt. De punt breekt door de huid, maar om de hele dikte van de haak door te laten, zal het gat nog veel verder in moeten scheuren. Simone begint te krijsen, Karel duwt steeds harder op de haak. Drie staat van onder haar haren te spieken, als Karel met een kort gesteun een stoot tegen de haak geeft en de punt door Simones huid breekt. De haak schuift meteen een eindje door, tot bijna aan de eerste bocht. Simone kermt en kreunt van pijn en wanneer Karel de haak doorschuift, tot haar tepel in het midden van de bocht zit, komt er nog een lange, ijselijke gil uit haar keel. “Ik wist wel dat je het lekker zou vinden,” zegt Karel en laat de tepel los. Hij steekt een vinger door de haak en trekt Simones borst eraan omhoog en schudt hem op en neer. Simone ligt te huilen, “Laat me alstublieft gaan, laat me gaan…” Karel geeft haar een paar gemoedelijke tikken tegen haar wang en zegt:”Je went er snel aan en dan wil je niks anders meer.” Dan pakt hij de andere tepel vast en rekt deze zo ver mogelijk uit. Simone piept en dikke tranen rollen uit haar ogen. Karel pakt nog een haak en steekt hem van onder naar boven in de taaie huid en met een korte stoot schiet de punt aan de bovenkant naar buiten. Simone bijt zo hard op haar lippen dat er bloed in haar mond loopt. Ze snikt en huilt, ze smeekt Karel te stoppen, al weet ze dat dit niet zal gebeuren. Karel hangt de haken aan een ketting en bevestigd deze aan een katrol, boven de stoel. Hij hijst de ketting omhoog met de katrol en Simones borsten worden steeds verder uitgerekt. De pijn snijdt door haar lichaam en wordt met elke ratel van de katrol heftiger. Wanneer de huid niet meer meegeeft voelt ze hoe haar rug loskomt van de stoelleuning en Simone hangt nu aan de haken, die haar tepels doorboren. Drie staat er stil naast, maar ze staat wel konstant te kijken, naar wat Karel doet. Karel pakt Simone aan haar kin. “Kijk me aan,” zegt hij. “Ga je me nog bijten?” vraagt hij haar. “Nee,” huilt Simone, “ik zal het niet meer doen.” “Wil je weten wat ik met je doe als je me nog eens bijt?” Karel steekt een sigaret op en trekt er een paar keer flink aan, zodat de gloeiende kop sterk oplicht. Simone schudt haar hoofd en knijpt haar ogen weer dicht. “Ik hoor een ‘ja’,” zegt Karel en steekt een vinger bij Simone onder een ooglid en duwt omhoog, zodat ze haar oog niet dicht kan doen. “Dan pak ik een sigaret,” zegt Karel, terwijl hij zijn sigaret boven Simones gezicht houdt, “en dan duw ik die heel langzaam in je oog. Kijk, zo.” Hij zet de gloeikop van de sigaret op Simones oog en verhoogt heel langzaam de druk, zodat de sigaret niet uitgeduwt wordt, maar steeds verder in Simones oog brand. Simone krijst het uit en draait hevig met haar hoofd heen en weer. Het lukt Karel niet om haar stil te houden en de sigaret wordt uit zijn hand gestoten. Hij pakt hem van de grond, neemt een diepe hijs en blaast de rook bij Simone in haar gezicht. “Dat zal ik met je doen als je me nog een keer bijt,” zegt hij, “je bent gewaarschuwd.” Er zit een flinke deuk in Simones oog en wat ooit haar pupil en iris zijn geweest is nu een korrelige, zwarte schroeiplek. Ze kan er niks mee zien en haar ooglid krijgt ze niet meer dicht. Het enige waar ze aan kan denken is de afgrijselijke pijn, ze is licht in haar hoofd en alles draait, alles vervaagt en wordt zwart. “Drie, maak haar wakker,” zegt Karel rustig en terwijl hij de sigaret oprookt, legt Drie een natte doek op Simones voorhoofd en tikt haar, met vlakke hand, tegen haar wangen. Simone kermt en haar nog hele oog knippert. “Niet doen,” zegt Simone, “nee, ik wil niet.” Simone is bij bewustzijn, maar verre van aanwezig bij wat er om haar heen gebeurt. “Nu je inwijding.” zegt Karel. Hij pakt Simones binnenste schaamlippen vast. Deze zijn lang en hangen een flink stuk uit haar gleuf. Karel rekt ze uit en zegt:”Dat ziet er toch niet uit. Heb je daar zelf geen last van als je daar iets in wilt steken? We zullen daar eens wat aan gaan doen.” Simone hoort hem niet eens. Karel pakt een scalpel van het tafeltje en legt hem op Simones buik. Hij trekt de lange schaamlip vlak en pakt het blinkende mesje weer op. Zorgvuldig zet karel de punt de scalpel tegen de top van de huidflap, tussen Simones clitje en de hood en langzaam trekt hij de scalpel omlaag. Het vlijmscherpe staal glijdt moeiteloos door het zachte vel, terwijl het meisjeslichaam in de stoel kermend licht te schokken. Centimeter voor centimeter opent zich de snede en na een paar seconden schiet het laatste stukje huid los. Karel staat met het stuk vel in zijn handen. Een straaltje bloed loopt door Simones spleetje en dan door haar bilnaad, waarna dikke druppels, hoorbaar tegen de grond kletsen. Karel pakt een medische niettang en drukt met zijn andere hand de wond dicht. Klak, klak, klak, schieten de nieten uit de tang en al vlug is de lange snede in Simones kutje dichtgeklampt. Simone is inmiddels weer flauwgevallen, maar het intereseerd Karel niet. Hij maakt op zijn gemak zijn werk af en al spoedig zit er ook een rij nieten, waar eens de twede schaamlip gezeten heeft. De buitenste schaamlippen zijn dik gezwollen en het verminkte kutje staat ver open. Simones clitje en neukgaatje liggen vol in het zicht. Karel trekt zijn broek open en meteen springt zijn harde knots naar voren. Hij gaat tussen Simones benen staan en met een ruwe stoot, drijft hij zijn lul in het strakke kutje, dat glibberig is van het bloed. Karel begint hard te stoten en slaat Simone in het gezicht, tot zij weer blijk van leven geeft. Haar kutje brand van pijn, haar tepels voelen of ze elk moment uit kunnen scheuren en Simone gilt het uit. Karel ramt ongenadig door, zo hard dat Simone in de stoel op en neer schuift, waardoor er steeds hard aan de haken in haar tepels getrokken wordt. Haar borsten schudden op een neer en haar tepels zijn tot hun uiterste opgerekt. Karel hijgt en begint steeds luider te snuiven en plots duwt zich stevig tegen Simone op. Zijn zaad schiet met kracht, diep in Simones poesje. Ze wordt door Karels lul uit de stoel geduwd waardoor haar volle gewicht aan haar tepels hangt. Karel stoot nog een paar keer na en stapt dan terug. “Schoonmaken,” zegt hij en wijst naar zijn inzakkende paal. Drie gaat voor hem op haar knieën zitten, neemt de nog dikke lul in haar mond en likt het bloed en zaad eraf. Ondertussen laat Karel de katrol zakken en trekt de haken uit Simones tepels. Grote gaten blijven zichtbaar, waar de haken door het vlees gezeten hebben. “Maak haar maar los,” zegt Karel en richt zich dan tot Simone. “Vanaf nu heet jij Twee.” zegt hij kortaf. Hij trekt zijn broek omhoog en steekt een sigaret op. Voldaan staat hij zijn werk te bekijken en langzaam komt Simone een beetje bij.

Drie helpt Simone uit de stoel en ondersteunt haar als ze samen over de zoldervloer strompelen. “Ga maar liggen,” zegt Drie als ze bij het bed aan de andere kant van de ruimte staan. Simone laat zich voorzichtig zakken tot ze zit en laat zich dan achterover vallen. Ze voelt zich afgebrand, ze is kapot. Ze kijkt naar Drie, wanneer zij een ketting aan Simones enkel vastmaakt, waarvan het andere uiteinde aan een ring op de grond is bevestigd. Karel staat, met zijn sigaret in de hand, toe te kijken. Plots klinkt een luide knal, van een deur die dichtslaat op de tocht. “Godverdomme!” vloekt Karel en stormt de trap af. Drie loopt naar de trap toe en blijft daar naar beneden staan kijken. Simone is ervan geschrokken en wordt zich steeds meer gewaar van wat er allemaal gebeurt. Karel komt met grote stappen de trap weer op, “Godverdomme! Godverdomme!” blijft hij roepen. Als hij bovenaan de zoldertrap is en oog in oog staat met Drie, zegt hij:”Ze is er vandoor. Esther is er vandoor.” “Hoezo?” vraagt Drie, “Hoe kan dat nou?” Karel zucht:”Ik heb de deur niet op slot gedraaid, nadat Peter wegging.” Drie veranderd van houding, ze richt zich op en trekt haar schouders recht. Simone slaat het hele tafreel gade en hoopt dat het andere meisje heeft kunnen ontsnappen, al is ze stiekem jaloers. “Wat heb ik nou aan jou!” roept Drie plotseling. Simone kijkt verbaast naar het kleine meisje dat voor de grote, brede man staat. “Nou is alles naar de kloten!” raast ze verder en Karel laat zijn blik naar de grond zakken. “Was ík verdomme maar dominant, dan zou zoiets niet gebeuren. Ik kan ook niks aan je overlaten! En dat wil dan de baas spelen. “ “Julia…” begint Karel voorzichtig. “Hou je bek, oetlul! Je zoekt het maar uit!” snauwt het meisje, ze grijpt haar kleren van de vloer, stormt de trappen af en even later slaat de buitendeur hard achter haar dicht. Karel gaat bovenaan de trap zitten, met zijn hoofd in zijn handen. Simone ligt lange tijd naar hem te staren, en ziet hoe het licht door het trapgat langzaam minder wordt en de man veranderd in een silhouette, tegen het licht van de zolderlamp die achter hem aan het spant hangt, tot ze geradbraakt en uitgeput in slaap valt.