Donkere Emotie

Vooraf:

Het karakter Lynch is één van mijn verzinsels, maar heeft wel eigenschappen die ik van mensen uit mijn omgeving heb geleend. Ik kan dus niet zeggen dat het geheel fictief is, maar de gebeurtenissen zijn nooit gebeurd. Omdat Lynch verzonnen is, zal hij meerdere rollen en/of personen kunnen zijn. Daarom dat in ieder verhaal hij anders omschreven wordt. De overige personages waar Lynch zijn avonturen mee beleeft, zijn wel geheel fictief. Veel leesplezier en laat gerust feedback en/of suggesties achter.

Met een luide klap trok ze de deur achter haar dicht. “Lekker dan weer” dacht hij bij zichzelf, zijn broek haastig dicht knopend. Op het scherm voor zich speelde het filmpje van de man die vol overgave in een vrouw stond te pompen nog steeds door. Snel stond Lynch op en wou de pc uitklikken. In zijn haastige beweging stootte hij tegen zijn mok die op het bureau stond, de koude koffie vloeide over het toetsenbord. “Ja tuurlijk, kan d’r ook nog wel bij!” Vloekend pakte hij de tissues. die eigenlijk een ander doel hadden, en begon het donkere vocht op te deppen.

Toen het meeste opgeruimd was, liep hij de gang op. Een vaal licht kwam uit de kamer van zijn jongste dochter, waarschijnlijk had de klap van de deur haar wakker gemaakt. Voorzichtig liep hij naar het kamertje en keek om het kozijn. Mieke zat met hun dochtertje al wiegend op schoot, troostende slaapliedjes en rijmpjes klonken zacht door de ruimte. Het schouwspel zou ieders hart opwarmen. Dat wil zeggen, als de blik van Mieke niet ijzig koud op hem gericht was. Als de situatie niet zo benard was, zou Lynch nog de humor over deze tegenstrijdigheid in kunnen zien. Even overwoog hij om de kamer in te lopen en het troosten over te nemen, maar het leek hem toch maar beter om naar beneden te gaan.

In de keuken pakte hij een mok uit de kast en vulde deze met warme koffie, die uit het apparaat. De walmende geur van oude koffie kwam hem tegemoet. Bedachtzaam steunde hij op het aanrechtblad. De zachte voetstappen van Mieke die naar beneden kwam, klonken door de openstaande keukendeur. “Oké, daar zullen we het hebben” dacht hij bij zichzelf. Lynch draaide zich om, zich mentaal voorbereidend op een fluisterende ruzie. Sinds ze hun derde kind hadden, stonden ze steeds vaker op deze manier tegenover elkaar. Eigenlijk was Sanne hun eerste kind dat ze kregen, echt kregen, met zwangerschap en al.

De tweeling Boo en Lye waren, zoals ze vaak grapten tegenover vrienden en familie “hun afhaal Chineesjes”. Jaren hadden ze geprobeerd om zwanger te raken, tot ze na een onderzoek te horen kregen dat Mieke te nauwe eileiders had en dus een natuurlijke zwangerschap onwaarschijnlijk was. Hij zelf had wel wat gezien in een kunstmatige verwekking, de arts had het hun allemaal duidelijk uitgelegd. Een ochtendje voor het oogsten van een paar eitjes, zaad van hem er bij en dan weer inbrengen in de baarmoeder. Maar Mieke vond het weer “tegen God’s wil”. Hij kon zich nog herinneren hoe zij tegen de arts tekeer ging. Als ze hem bij de hand had gehad, zou Mieke hem niet alleen woordelijk, maar ook letterlijk met de Bijbel om de oren hebben geslagen.

Lynchs kon toen, ondanks de situatie, een glimlach niet onderdrukken. Nog die week had ze besloten om te adopteren. “Kinderen genoeg zonder ouders” en “Het is God’s wil dat ik dit pad bewandel”. Het stak hem wel toen Mieke het liet lijken alsof zij als een martelaar alleen deze last droeg. Al had ze een heel voetbalelftal aan kinderen willen adopteren, hij zou zijn vrouw alles gunnen voor haar geluk. En toen ze een jaar na de komst van de tweeling toch zwanger raakte, was het natuurlijk een beloning van Jezus, God en alle heiligen er tussenin voor haar opoffering te adopteren.

In niks anders dan dat waren ze elkaar grootste tegenpolen. Voor Mieke draaide alles om haar en haar relatie met “de Here”. Lynch was Katholiek opgevoed, maar in zijn vroege tienerjaren had hij besloten dat het allemaal flauwekul was. En naarmate ze langer getrouwd waren, begon het op dat punt steeds meer te wrikken. Voor hun verloving was Mieke wel losbandiger. Bijvoorbeeld: “Alcohol is de duivelsdrank, vandaar dat het ook zo verduveld lekker is”, de zin die Mieke tussen twee kotsbeurten kon uitbrengen. Of dat seks voor het huwelijk uit den boze is. Niet dat ze er zich wat van aantrok, dan maar een gebedje meer. En voor anaal blijkt er schijnbaar ook een gebed te zijn. Evenals voor al het andere wat ze in het geniep op haar kamer uitspookte. Nog vaak dacht Lynch aan die tijd terug. Maar sinds ze getrouwd waren werd het heel snel allemaal tammer. Waar ze eerst nog iedere gelegenheid de hele Kamasutra naspeelden, was het opeens alleen standje missionaris. En sinds ze Sanne hadden, was er helemaal geen spraken meer van seks.

“Wat ben je ook een smeerlap”. Met wijzende vinger kwam ze op Lynch af. “Je kind ligt op nog geen vijf meter van je vandaan en je zit je een beetje af te rukken op die... smerigheid.” Ondanks het gefluister, zorgde ze er voor dat ieder woord goed duidelijk te verstaan was. Haar gezicht was vuurrood van woede en even dacht Lynch het stoom letterlijk uit haar oren te zien komen. “Gelukkig dat Sanne er niks van meekrijgt wat voor een smeerlap haar vader is. Nee wat erger is, is dat ik moet beseffen dat jij vreemd gaat.” Even zocht Mieke naar nieuwe argumenten. “Je gaat gewoon vreemd terwijl ik hier beneden in de woonkamer zit.”

Zwijgend liet Lynch haar razen. Ieder woord dat hij zou tegenwerpen, zou alleen maar olie op een al uitslaande brand zijn. “Nou ik ben niet zo’n futloos huisvrouwtje dat zich laat bedonderen door zo’n smeerlap als jij.” Ongemerkt was Mieke tijdens haar tirade dichterbij gekomen en voor hij het in de gaten had, haalde ze uit naar hem.

*PATS!*

Het geluid leek even te echoën door de keuken heen. Een schrijnend gevoel kwam langzaam opzetten waar zij Lynch met platte hand in het gezicht had geraakt. Op tijd kon hij een tweede uithaal afweren, evenals de wanhopige uithalen die ze daarna deed. Met stevige armen greep hij haar vast, terwijl zij uit alle macht probeerde los te komen. Toen ze eindelijk wat bedaard leek te zijn, poogde Lynch haar wat minder strak te omarmen. Met volle kracht stootte ze op dat moment haar hoofd naar achter, waar Mieke hem op de mond raakte.

De metalige smaak van bloed stroomde over zijn tong. Nu was het genoeg. Jarenlang had Mieke iedere aanzet van hem afgewezen. Jarenlang geen seks en hij had er begrip voor gehad. Hij steunde haar, liet haar in haar waarde. Alles voor haar geluk en zodat Sanne in lieve vrede kon opgroeien. Zelfs als ze over flutdingen ruzie hadden, was het altijd Mieke die stampij maakte en Lynch die het vredesoffer bracht. Maar nu ging ze een grens over. Met een kreun draaide hij haar ruw om. “Nu moet je eens heel goed luisteren, trut!” met iedere woord spatte het rode speeksel over zijn lippen op haar japon. “Iedere keer als ik toenadering zoek, keer jij je van me af. Wat ik ook doe, het is nooit goed.” Het plotselinge stemverheffen verraste Mieke even. “Als ik wou, kon ik ook buiten de deur een natte gleuf zoeken. Ik zou er niet eens voor hoeven te betalen. Maar ik koos er voor om mezelf een hand te geven.” Mieke deed een aanzet om hem te onderbreken. “NEE! Ik ben nu aan het woord!”

Ruw trok Lynch haar aan de armen nog even naar zich toe. “Jij hebt je zegje gedaan en liet je handen voor je praten.” Hij greep Mieke bij de haren en trok deze naar achteren, zodat ze naar hem opkeek. “Moet ik hetzelfde doen?” Schichtig schudde ze haar hoofd. “Dat dacht ik al.” Van boven klonk er gehuil, de oogappeltjes wakker gemaakt door zijn harde stem. Even hield Lynch zich stil, luisterend naar het geschrei van de peuters. Mieke maakte gebruik van zijn zwijgen. “Je hebt de kinderen wakker gemaakt! Laat me los, ik moet naar ze toe!” Haar half meesleurend zette Lynch een paar grote stappen naar de deur. “Jij moet helemaal niks.” Met een klap sloeg de deur dicht. “Het enige wat jij moet is hier blijven en luisteren!”

Ruw duwde hij zijn vrouw op een keukenstoel. “Zoals ik al zei, ik had het buiten kunnen zoeken. Maar ik heb te veel respect voor de vrouw die mijn kinderen moeder noemen. Maar ik ben een man, ik ben geen heilige. Dus ik heb behoeftes, dus ja... Soms geef ik toe aan die behoeftes. Ik doe er niemand kwaad mee.” De blik van Lynch had de hele tijd strak op haar gezicht gestaan. In haar ogen zag hij angst, onderdanige angst. Nu hij zijn blik over de rest van Mieke’s lichaam liet gaan zag hij dat zij trilde. De kraag van haar nachtjapon was licht ingescheurd, een kleine inkijk gevend op de borsten eronder. Dit, samen met het gevoel van macht die nu door hem heen ging, wond hem vreselijk op. “Misschien dat ik het anders had aan moeten pakken.”

Met een snelle greep graaide hij weer naar de haren van Mieke. Langzaam trok hij haar omhoog tot zij op haar tenen stond te wankelen. Zonder waarschuwing drukte hij ruw een kus op haar lippen. Als antwoord gaf zij hem vol in het gezicht weer een klap. Wat ze niet verwacht had, was dat Lynch haar nu zonder pardon een klap terug gaf. Niet zo hard als zij sloeg, maar hard genoeg om met een klets gehoord te worden. Voor ze nog iets kon doen, draaide hij Mieke om en duwde haar voorover op de tafel. Met één hand hield hij haar in deze positie. Het koude hout voelde hard tegen haar verhitte gezicht.

Opeens trok de stof van haar japon strak tegen haar huid, gevolgd door het geluid van scheuren. Een koele vlaag lucht streelde haar onderrug, terwijl ze het katoen losjes langs haar heen voelde glijden. “Ik had het heel anders moeten aanpakken” spoog Lynch haar toe. “Je bent toch zo Bijbelvast? Nou sinds de dag dat we getrouwd zijn ben je mijn bezit. Mijn woord is wet in dit huishouden... Dat staat toch ook in dat boekje van jou?” Hij bukte over haar heen om haar aan te kunnen kijken. Angst stond nog steeds in haar ogen, maar ook een opkomende vlam woede. “Sinds we getrouwd zijn heb je anders niks dan minachting voor mij gehad. Ik heb je gegeven wat je maar wou, heb je overal in gesteund en wat kreeg ik er voor terug? NIKS!” Met zijn vrije hand gleed hij over haar naakte rug heen. “Maar het is nu tijd dat ik mijn bezit terug neem. Jij. Bent. Van. MIJ!”

Ruw sloeg hij met zijn vlakke hand op haar linkerbil. Een gil ontsnapte aan haar lippen. Voor ze bij kon komen voelde ze zijn vlakke hand contact maken met haar rechter bil. De schrijnende warmte vulde haar achterwerk, terwijl haar ademhaling versnelde. Lynch streelde over de stof van haar slip, twee duidelijke handafdrukken kwamen er onderuit. Even had hij gedacht dat hij misschien te ver ging, nog nooit had hij Mieke geslagen. Hijgend stond hij achter haar. Zijn ogen ging nogmaals over haar naakte rug en de rode plekken op haar kont. “Nee, ze moet leren wie de baas is” sprak hij met zachte stem om die van zijn geweten te overstemmen. Meteen trok hij aan het elastiek, tot dit op haar knieën zat. “Of je wil of niet, je zal mijn behoeftes stillen!”

Een zicht dat hij al tijden niet had gezien, ontnam hem weer de vastberadenheid. Haar bolle billen overgaand in stevige benen, die ooit zo strak om hem heen geslagen waren. Daar tussen een venusheuvel die hij zo vaak had gekust, gelikt en gevingerd en waarin hij diep gestoten had. “Weet je nog toen we elkaar net kenden? Hoe heerlijk je het vond als ik je hier aanraakte?” Met een stevige hand greep hij Mieke tussen de benen. “Hoe je lag te kreunen als een loopse teef als ik je vingerde?” Bij die woorden begon hij met zijn middelvinger over haar schaamlippen te strelen.

Zonder antwoord te geven draaide Mieke haar gezicht, om haar man aan te kunnen kijken. “Toen neukten we alsof er geen morgen zou komen...” ging Lynch door “... geen God of Duivel die ons kon weerhouden. Als we de kans kregen neukten we van de vroege ochtend tot laat in de nacht.” Even slaakte hij een zucht. “Ik mis die dagen... zo erg.” Een lichte vertedering klonk door in zijn stem. “Jij niet dan?” Mieke kon zien dat zij hem al de afgelopen jaren meer pijn had gedaan, dan in de vijftien minuten hiervoor. Even vergat ze hoe ze hier lag, heel even zag ze een man die verdriet had. “Ja” Haar stem klonk zacht, bijna minder dan een fluister. “Soms mis ik de dagen ook.” In haar gedachten zag ze hoe teder hij was geweest, hoeveel passie hij haar gaf. Liefde zoals liefde hoorde te zijn.

“Hoe zijn we ooit zo veel veranderd van wie we toen waren?” Lynch keek haar vragend aan, wachtend op een antwoord. “Nee... hoe ben jij ooit zoveel veranderd van toen?” Zijn stem verloor opeens weer zijn tederheid en was doordrenkt met verwijt en beschuldiging. Zijn middelvinger drong diep in Mieke, zich een weg banend tussen de droge lippen. Een kreun van pijn en ongemak klonk over de tafel heen. “Je hebt al zo lang geen seks gehad dat je nog droger bent dat een woestijn. Maar ik heb daar wel wat voor!” Ruw trok hij zijn vinger weer uit haar en spuugde een paar keer in zijn hand. Zonder pardon drukte hij deze toen weer vol tussen Mieke haar benen, zijn vinger klaar voor de aanval.

Hij voelde hoe dit keer zijn vinger wat makkelijker naar binnen ging, maar nog steeds te stroef. Een paar keer herhaalde hij het spugen en uitwrijven tot hij tevreden was. Ondanks dat hij nog steeds Mieke in bedwang hield, was er weinig weerstand meer te voelen vanuit haar kant. “Nu zal ik je laten zien hoe een vrouw haar man moet behandelen. Onhandig begon hij aan zijn broek te sjorren, tot de gulp zijn weerstand had opgegeven. Schuddend met zijn heupen liet hij zijn broek zakken. Zijn penis sprong trillend recht vooruit, opgewekt om jaren van opgekropte frustratie van zich af te werken.

Verrassend genoeg liet Mieke het allemaal over haar heen komen, even dacht Lynch zelfs verlangen naar wat zou komen te zien. Hij legde aan en stootte zich een weg naar binnen. Toen hij voor twee-derde in haar zat, voelde hij het weer stroef worden. Ondanks zijn razernij en opgekropte woede, wilde Lynch haar niet meer pijn doen dan nodig. Even twijfelde hij om haar een likbeurt te geven, maar de straf mocht ook weer geen genot worden voor Mieke. Met een ruk trok hij zich weer terug, greep haar in de haren en dwong haar op de knieën. “Open die mond.” Even leek Mieke te weigeren, maar na een korte ruk aan haar krullen, opende ze alsnog haar mond.

Snel, voor zij de lippen weer op elkaar zou hebben, stootte hij zijn pik naar binnen. Ruw begon hij een pijpbeurt af te dwingen, zich een toegang verschaffend steeds dieper haar keel in. Maar waar Mieke dit vroeger zonder blikken of blozen kon doen, was ze dit intussen verleerd. Geluiden van braken en kokhalzen kwamen uit haar mond, maar ook die van een soppende keel. Toen Lynch dacht dat zijn pik wel genoeg nat was gemaakt, trok hij zich terug en ruw dwong hij Mieke weer voorover op de tafel. Zonder genade perste hi j zichzelf weer bij haar naar binnen, dit keer tot hij zijn buik tegen haar billen voelde komen.

Even hield hij zich stil, haar toch nog een moment van gewenning gevend. Om vervolgens snel terug te trekken tot alleen zijn eikel nog in haar zat. “Vind je het lekker?” Lynch gaf haar niet eens gelegenheid om te antwoorden “...ik vind het heerlijk.” En met die woorden stootte hij weer naar voren. Ongecontroleerd begon hij nu te pompen. Zijn harde, diepe bewegingen werden afgewisseld met zachte, oppervlakkige stoten. Na een paar minuten voelde hij hoe Mieke er meer van leek te genieten. Zacht kreunend lag ze daar voor hem, het vocht van hem en haar druipend langs de benen. In een vlaag duwde Lynch haar verder op de tafel en draaide haar om zodat hij Mieke aan kon kijken. Snel plaatste hij zijn pik tussen haar benen en gleed zonder moeite weer in haar.

In deze houding kon hij bij haar borsten, welke hij ruw begon te kneden. Kreunen van pijn en genot kwamen over de lippen van Mieke. Lynch greep de kraag van haar nachtjapon en met een paar rukken scheurde deze verder in tot de borsten bloot lagen. “Denk je dat ik al het werk ga doen? Doe zelf ook eens iets!” Even keek Mieke verward op naar haar man. “Kneedt die lekkere tieten van je!” Lynch kneep hard in haar tepel, voor hij zijn hand terugtrok. Twijfelend begon zij haar zelf nu te kneden, afwisselend strelen en knijpen. Bij iedere stoot die Lynch nu in haar plaatste, begon hij luider te kreunen. Met een oerkreet spoot hij jaren aan geilheid bij haar naar binnen. Zijn stoten verloren kracht en snelheid terwijl straal na straal ontsnapte. Na de zevende straal begon het bijna pijn te doen.

Even zuchtte Lynch diep, bijkomend van deze inspanning. Mieke durfde nog geen aanstalten te maken om van de tafel te rollen, deels uit angst voor de gevolgen. Maar verrassend genoeg kwam ze tot het besef dat het ook deels was omdat ze meer wou. Lynch leek zijn deel al te hebben gehad en draaide zich om. “Moet je me niet meer straffen?” hoorde Mieke haarzelf zeggen, voordat ze doorhad wat ze zelf zei. Lynch keek haar verrast aan “Ik ben al die tijd slecht voor je geweest, ik verdien meer dan dit als straf. Pijnig me, straf me...” Even leek ze naar woorden te zoeken “ ...neem me.”