Achterin de auto komt er een bekende maar vieze geur me tegemoet. Ik kan hem niet thuis brengen. Ik voel alleen aan dat dit echt niet goed is. Ik ben nog steeds in paniek. In mijn hoofd hoor ik Gabriel nog gillen en Saffier hinniken. Ze ging als een gek te keer arm dier.

Ik probeer me te concentreren op waar we rijden en hoe lang. Dit helpt me om ook rustig te blijven. Ik weet niet waar ik nu in beland ben en ik begin me serieus zorgen te maken.

Ik hoor twee mannen tegen elkaar praten maar omdat ik in de kofferbak lig kan ik niet opmaken wat ze nu precies zeggen. Ik heb geen enkel idee hoe lang we nu precies hebben gereden als we eindelijk stoppen. De kofferbak gaat open, Ik begin te gillen en te schoppen. Veel helpt dit niet want ik word opgepakt alsof ik niks weeg en dat is toch echt niet zo. Dan word ik overgebracht naar een andere auto. Hier word ik achter in gezet..

Even ben ik blij dat ik uit die geur weg ben maar lang duurt dit niet voordat ik dezelfde geur in mijn neus krijg. Echter is hij nu veel heftiger en dichterbij. Als de deuren dicht zijn en we eenmaal gaan rijden voel ik hoe er iemand tegen me aan schuift. Ik probeer weg te schuiven maar wordt bruut vastgepakt. “Ik heb je toch gezegd dat ik krijg wat ik wil’, zegt de man. En meteen lopen de rillingen over mijn rug en weet ik weer waar ik de geur van herken. Het is de gast van dat feest die avond.

Ik voel hoe hij over mijn wang likt alsof ik een ijsje ben. De rillingen lopen nogmaals over mijn rug en ik voel me vies, heel vies. “Wat moet je van me’”, vraag ik.

Meteen krijg ik een klets in mijn gezicht. Gelukkig heb ik geleerd pijn te verbijten en niets te zeggen.

Ik ben dankbaar voor deze lessen van Stefan. Meteen als ik dit denk schiet er een pijn door mijn lijf. Het is angst, pijn en verdriet allemaal tegelijk. Wat gaat er nu gebeuren denk ik bij mezelf. Zal ik hem ooit nog zien. Al deze vragen spoken door mijn hoofd en tranen rollen over mijn wangen.

“Wat gaan we nu zitten janken”, vraagt hij aan mij. Ik verbijt me meteen en stop met huilen. Ik gun het hem niet om mij zo kwetsbaar te zien. Hij zal misschien veel kunnen doen met me maar mijn ziel en geest zijn van mij. Door mijn verleden weet ik me ook meteen af te sluiten en ervoor te zorgen dat het niet binnen komt verder. Niet nu in elk geval. Er zullen vast momenten komen dat ik even alleen ben. Dan is er ruimte om me te proberen te herpakken. Voor nu probeer ik vooral me netjes te gedragen, zodat wat er ook gaat komen het hopelijk te dragen zal zijn.

Als we voor een tweede keer stoppen word ik uit de auto geholpen en daarna gaat de doek van mijn hoofd. Het licht is fel en ik knijp even mijn ogen dicht om aan het licht te wennen.

Veel tijd heb ik niet want ik word mee gesleurd aan mijn arm. Hij neemt me mee naar binnen en smijt me in een kamer. De kamer stinkt en is smerig. Het bed wat erin staat ziet er niet veel beter uit. Ik besluit dan ook om maar op de grond te gaan zitten. Als ik eenmaal zit probeer ik na te denken wat ik me kan herinneren van de rit. Helaas is het een warboel van bochten en keerpunten. Verharde en onverharde weg dus ook daar kan ik niet veel mee. Al snel gaat de deur weer open en komt er een meisje binnen. Het meisje ziet er angstig en zeer ongelukkig uit.

Ik probeer met haar een gesprek aan te gaan maar ze zegt niets. Het enige wat ze doet is aan mijn arm trekken als teken dat ik op moet staan. Om haar en vooral mezelf niet in de problemen te brengen doe ik wat ze wil. Daarna wilt ze dat ik me uit kleed, ook dat doe ik. Ik krijg van haar een of andere vieze jurk die ik weer aantrek. Daarna schud ze haar hoofd. Ik kijk haar eens aan en vraag wat er mis is. Ze zegt me dat mijn ondergoed uit moet.

Ik slik en twijfel. “Schiet op alsjeblieft”, vraagt ze heel zachtjes. Ik weet meteen dat ze in de gaten wordt gehouden. Hoe weet ik nog niet dus doe ik netjes wat ze wil. Dan neemt ze mijn kleren mee en vertrekt ze weer de kamer uit.

Ik ga terug op de grond zitten en kijk de kamer eens goed rond. Dan ontdek ik dat er enkel camera’s in de kamer zijn opgehangen. Ik weet nu meteen dat ik dus zeer voorzichtig moet zijn met wat ik doe.

Ik ben nu ongeveer een 8 uur geleden ontvoerd. En Gabriel is in alle staten. Hij heeft Stefan al gesproken die meteen al zijn werk heeft laten vallen en onderweg naar Gabriel is. Garbriel heeft de stalhulp ondervraagt over wat er is gebeurd en hij geeft aan niet te weten wat er precies is gebeurd. Het ging allemaal erg snel. Garbriel vertrouwd het niet en zorgt ervoor dat de stalhulp nergens heen kan. Hij stuurt wat van zijn mannen op pad om te kijken of ze iets kunnen vinden. Zelf gaat hij rondbellen en doorgeven aan diverse andere Dominanten wat er is gebeurd. Deze wensen hem allemaal sterkte en zodra ze iets horen dat ze hem dit laten weten. Meer kan hij op dit moment niet doen en dat vreet aan hem. Stefan had mij aan hem toevertrouwt en nu heeft hij zijn beste vriend teleurgesteld. Hij weet niet hoe hij hem onder ogen moet komen en dit goed moet maken.

En ik?. Ik zit nog steeds in die vieze kamer. Ik probeer me te bedenken wat Stefan en Gabriel nu aan het doen zijn. Ik weet zeker dat ze met man en macht aan het zoeken zijn. Maar weten ze ook hoe waar ze moeten zoeken. Ik schrik als de deur ineens open gaat. Een tray met eten wordt op de grond gesmeten. “Hier je eten”, zegt de man. “Ik zou het maar opeten want je zult het nodig hebben vanavond”, deze woorden bezorgen me angst. Ik sta op om naar het eten te kijken. Het ziet er niet uit. Ik durf te wedden dat zelfs de honden dit nog niet op zouden eten.

Ik neem het mee en ga terug op mijn plekje zitten. Ik probeer een hap maar krijg het niet door mijn keel. Ik zet het weer weg. Niet lang daarna gaat de deur open. “Zo dus jij vind je te goed voor mijn eten?” “Nee”, antwoord ik snel. “Mijn maag is wat van slag door de autorit”, besluit ik te liegen.

“Ik ben namelijk snel wagenziek”. Hij lijkt me te geloven.

Hij tilt me op aan mijn arm en neemt me mee naar een andere ruimte. “Kleed je uit”, commandeert hij. Twijfelt doe ik wat er wordt gevraagd. Als ik helemaal naakt voor hem sta doet hij de kraan open.

Ik geef een gil van het koude water. Wat gestraft wordt met een klets op mijn billen.

“Je verdient pas warm water als je je best doet voor me”. Die woorden zijn zo gemeen dat ik me heel klein en vies voel. Ik snap echt niet hoe iemand zo tegen iemand anders kan doen.

Ik snap wel waarom dat meisje zo bang is voor hem. Ik hoop dat ik haar nog zie en dat ze met me kan praten. Snel zorg ik ervoor dat ik gewassen en schoon ben zodat ik onder die koude douche vandaan kan komen. Hij heeft een handdoek vast en steekt deze naar me uit. Als ik hem aan wil pakken trekt hij hem gauw weg. “Op je knieën teef”, zegt hij.

Ik gehoorzaam omdat ik bang ben voor de gevolgen.

Als ik eenmaal zit drukt hij me met mijn schouders naar beneden. Hierdoor komt mijn kont omhoog. “Zo dit is op je knieën”. “Volgende keer dat ik dit zeg ga je zo zitten anders zwaait er wat”. “begrepen?”, vraagt hij. “Jjjja meneer”, antwoord ik terug. “Goed zo”, je zult snel leren.

Dan gooit hij de handdoek naar me toe. Die deels op de grond valt en daardoor als nat is. Zo goed en kwaad als het gaat droog ik me af. Mijn kleding heeft hij afgepakt wat betekend dat ik naakt met hem mee moet lopen. Maar voordat we de douche verlaten doet hij eerst nog een hondenriem om mijn nek. “Zo dit begint er meer op te lijken”.

We lopen richting een iets wat een grote zaal blijkt te zijn. Ik hoor muziek en mensen praten.

Dit voorspelt niet veel goeds bedenk ik me. En de zenuwen gieren door mijn lijf.

Op je knieën zegt hij ineens. En ik gehoorzaam.

Dan klikt hij een ketting aan de halsband. “Zo nu ga je op handen en voeten met mij mee”.

Als je het verdient mag je weer op je voeten lopen tot die tijd zul je kruipen.

Hij opent de deur en neemt me mee naar binnen. Ik zie er allemaal mannen die een meisje bij zich hebben. De meisjes kijken stuk voor stuk niet blij. Ik denk niet dat er een meisje is wat hier uit vrije wil is. De mannen juichen allemaal als ik binnen kom.

Er zijn geen mannen bij die ik ken. Aan de ene kant had ik hier wel op gehoopt en gehoopt dat die man dan Stefan of Gabriel in konden lichten waar ik ben. Echter is die hoop vervlogen.

Ik weet ook wel wat er komen gaat en dat gaat niet fijn zijn.

Ik probeer me te focussen op gelukkige tijden en probeer mijn plekje te vinden waar ik me af kan sluiten.

Ik moet een podium op. “Opstaan”, Bulder hij naar me.

Ik sta op en dan duwt hij me voorover met mijn buik op een tafel. Mijn armen maakt hij aan de tafel vast. Daarna maakt hij mijn benen ieder aan een tafelpoot vast. Zodat ik met mijn benen wijd uitgestrekt over de tafel hang. Ik voel me kwetsbaar en vernederd.

Maar lang kan ik er niet over nadenken. Ineens voel ik een scherpe pijn op mijn rug en billen. Dan besef ik dat er een zweep op is gedaald. Al snel volgen er meer klappen. Deze klappen zijn hard, genadeloos en gemeen. Het is alleen maar bedoeld om te laten zien aan zijn gasten dat hij de baas is en ik niks waard ben. Ik probeer alle emoties die er los komen te verstoppen maar ik voel me precies zoals hij het bedoeld heeft. Ik ben blij dat hij de enkel tranen die toch ontsnappen niet heeft gezien.

Ik zucht van opluchting als de klappen ophouden. Ik heb geen idee hoeveel ik er nog had kunnen verdragen. Hij loopt om de tafel heen en zegt. “Zo lelijk slet, nu is er niemand die je komt redden”. “Nu heb je niet meer zo een grote bek he?”. Angstig en wijs zeg ik niets.

Hij maakt me los van de tafel, dwingt me op mijn knieën en haalt zijn lul tevoorschijn. “Zuigen aan die lul en snel”, commandeert hij me. Ik moet kokhalzen van de geur en smaak van zijn lul. Het lijkt wel alsof hij hem niet vaak wast. Ik heb medelijden met het meisje van eerder. Ik kan me alleen maar indenken wat zij telkens moet doorstaan. Gek genoeg geeft me dit ook steun en kracht. Het toont aan dat iemand sterker kan zijn dan dat het soms lijkt. Ik heb dan ook grote bewondering voor haar. Gemeen knijpt en draait hij aan mijn tepels maar ik weiger hem iets te laten merken. Hij word boos van het feit dat ik niet reageer en maakt een vuist om aan te tonen wat er gaat gebeuren als ik niet mijn best doe. Uit angst doe ik beter mijn best tot hij me met mijn schouders op de grond duwt zodat mijn kont weer in de lucht steek. Zonder ook maar een greintje respect of zorg ramt hij zijn pik hard bij me naar binnen. Ik kreun van de pijn waardoor ik een flinke klets op mijn billen krijg. “Bek houden gore teef dit is mijn genot niet de jouwe”. “Je bent niets meer dan een opvangbak voor mijn sperma”. Wederom zorgt hij ervoor dat ik me goedkoop en waardeloos voel. Wat het allemaal nog erger maakt, is dat mijn lichaam onder hem reageert. Als ik voel hoe nat ik begin te worden, voel ik me nog onzekerder en slechter. Ik walg van mezelf dat ik zo geil wordt, ik wil dit helemaal niet voelen. Zeker niet bij hem. Ik kan het niet remmen en mijn lichaam gaat mee in zijn bewegingen. “Ja zie je wel dat je gewoon een hoer bent die door iedereen geneukt wilt worden”. De tranen komen naar boven en ik kan ze niet tegenhouden. Ik wil dit niet en wordt boos op mezelf en mijn lichaam. Ik voel me verraden door mijn eigen lichaam. Ik geniet helemaal niet en toch kom ik gillend en schokkend klaar. Hij trekt zich terug uit mijn kut, grijpt me bij mijn kont en pompt in een stoot zijn pik in mijn kont. Het doet zoveel pijn dat ik het uit wil gillen van de pijn. Echter ben ik zo moe en murw dat er niets anders uit komt dan een schrille kreet, daarna laat ik me als een vaatdoek ineen zakken. Mijn lichaam heeft het opgegeven en laat hem verder zijn gang gaan. Hij pompt hard en snel bij me naar binnen… Ik voel hoe zijn pik opzwelt en hij op het punt staat om klaar te komen. Als ik voel dat hij zijn pik uit me haalt wil ik van opluchting adem halen, alleen zie ik dat hij voor me gaat staan. Ik weet precies wat er komen gaat en na een paar korte trekken aan zijn pik spuit hij mijn gezicht onder. “Zo geile hoer nu ben je van mij”. “Ik ga nog veel plezier met je hebben”.

Triomfantelijk steekt hij zijn armen in de lucht. “Heren”, zegt hij.

“Deze hoer is door mij gemarkeerd en daarmee nu van mij”. De mannen beginnen te klappen. Ik voel me klein, waardeloos en vies.

Dan laat hij de mannen op het podium komen. Hij nodigt ze uit om van me te genieten. Ze mogen aan me zitten, maar niet neuken. Overal voel ik alle handen. Ik krijg klappen in mijn gezicht. Er wordt aan mijn tepels getrokken. In mijn tepels geknepen. Allemaal zonder respect. Ik kan niets doen dat het te ondergaan. Ik zie zijn dreigende gezicht voor me alsof hij me elk moment wat aan kan doen. Als ik de mannen zich af zien trekken, probeer ik er toch aan te ontkomen. Helaas lukt dit niet en word ik snel weer naar beneden gedrukt. “Zo blijven zitten, hoer”, sneert hij naar me. Het duurt niet lang voor ik verschillende stralen sperma over me heen voel komen. Als ook de laatste man zijn sperma over me heen heeft gespoten laat hij me los.

Hij grijpt de ketting die vastzit aan mijn halsband. Geeft er een ruk aan en zegt; “meekomen je bent een vieze hoer en je moet je douchen”. De gedachten aan de koude douche maken me nog zieker.

Eenmaal weer schoon en aangekleed word ik weer achter gelaten in de kamer. Ik begin zachtjes te huilen en laat het toe om de spanning in mijn lijf af te laten vloeien.

Ik hoop dat ik het vol kan houden tot Stefan me vind. Ik twijfel er geen moment aan dat hij me vroeg of laat zal vinden.

Uren worden dagen en dagen worden weken. Ik probeer me zo goed mogelijk te houden en te doen wat er van me wordt gevraagd. Ondanks de verschrikkelijke verkrachtingen heb ik het eindelijk toch wel voor elkaar dat ik ten minste warm kan douchen. Op een morgen verteld hij me dat hij die avond weer een feest zal houden waarbij ik me moet gedragen als een gewillige hoer. Hij krijgt flink voor me betaald en dat moet ik waar maken. Aan de vernederingen komen ook geen eind denk ik bij mezelf.

Als ik die avond de zaal in kruip krijg ik een sprankje hoop. Eindelijk zie ik een bekend gezicht. Ik verberg dit voor dat monster dat me heeft ontvoerd. Ik zie de man in het publiek verschrikken maar ook hij hersteld zich snel.

Zoals gewoonlijk begint de ontvoerder met me te slaan, alsof dit mij gehoorzamer zou moeten maken. Als ik me eenmaal weer om kan draaien zie ik tot mijn schrik dat de man weg is en mijn hoop verdwijnt. Ik weet even niet meer wat ik moet doen en vergeet daarbij te gehoorzamen. Met als gevolg dat ik een paar flinke slagen op mijn borsten krijg. Meteen ben ik weer bij de les.

Hoe lang we verder zijn en wat er precies allemaal is gebeurd weet ik niet want ik heb me terug getrokken in mijn eigen wereldje. Alleen mijn lichaam is aanwezig bij al wat er gebeurd. Ineens is er grote commotie in de zaal die me doen opschrikken uit mijn wereld.

Een grote groep mannen dringen de zaal binnen en iedereen begint te schreeuwen tegen elkaar.

Ik voel hoe ik word losgelaten. Met verder geen boeien of kettingen die me tegenhouden maak ik van deze commotie gebruik om te vluchten.

Zonder verder na te denken loop ik door de vertrekken. Helemaal naakt ren ik naar buiten.

Ik loop recht in de armen van een man die me vasthoud. In blinde paniek sla ik om me heen.

De man grijpt me goed vast zodat ik hem geen pijn kan doen. Dan trekt hij me tegen zich aan als ik voel hoe ik niet meer weg kan geef ik me over. Langzaam kom ik bij en herken ik de man als een van de mannen van Gabriel. Ik zak in elkaar en val flauw.

Als ik weer bij kom dan heb ik een grote deken om me heen en lig ik veilig in de armen van Stefan.

Dan voel ik ook hoe de auto weg scheurt van de plek des onheils. “Stop”, gil ik uit.

“Wat is er”, vraagt Stefan. “Dat meisje, dat meisje”, schreeuw ik in paniek.

“Welk meisje”, vraagt hij. In paniek vertel ik dat ze daar nog binnen is. Dat ik niet weet hoe ze heet of wie ze verder is. “Stop”, schreeuwt Stefan tegen de chauffeur. De auto stopt.

“Vertel wat is er met dat meisje”, vraagt hij aan me. Ik leg hem uit dat er een meisje was wat me moest helpen uitkleden de eerste dag. Dat ze heel angstig was en niet wilde spreken met me. “Ik denk dat ze daar mishandeld word door dat monster”, vertel ik huilend tegen Stefan en val dieper in zijn armen in de hoop dat alle gevoelens van de afgelopen dagen niet verder naar boven komen.

“Omdraaien”, zegt Stefan tegen de chauffeur die draait de auto en begrijpt de hint. Hij scheurt terug naar de plaats des onheils. Gabriel is daar nog steeds. Stefan stapt snel uit en ik zie hem met Gabriel praten. Dan knikt Gabriel en komt Stefan terug gelopen. Snel scheurt de auto weer weg uit het gebied en ik val in de armen van Stefan. Eindelijk voel ik me weer veilig. Stefan houd me stevig vast, vermoeid van alle ellende en het niet durven slapen van ik in zijn armen in een onrustige maar diepe slaap.