"Ik ga ze bellen", zucht Rose nadat ik haar getroost heb.

De brief ligt verfrommeld op tafel.

"Dat lijkt me verstandig. Misschien draaien ze wel bij", zeg ik voorzichtig en kus haar klamme voorhoofd.

Mijn mooie vrouw staat op en pakt de huistelefoon. Ik zie dat haar handen trillen van de zenuwen. Ik wou dat ik ze voor even weg kon nemen, het even van haar overnemen. Ze heeft al zo veel aan haar hoofd...

"Mam, met...", begint ze en volgens mij wordt ze gelijk onderboken.

"...Ja, klopt."

"...Uhu."

"...Wat denk je?"

"...Mam, ik ga ophangen... Omdat het geen zin heeft om met je te praten op deze manier! ... Ja, doei."

Ze hangt kwaad op en smijt de telefoon bijna terug in de houder. Heel verstandig houd ik me afzijdig en laat haar razen.

"Wat denkt ze wel niet? Dat ongelofelijke rot wijf. Eerst mijn vrouw belachelijk maken, me dan zo'n brief sturen, dan bel ik haar en dan doet ze nog precies hetzelfde! Wat wil ze nou? Denk maar niet dat ze de baby ooit te zien krijgt. Over mijn lijk. Verdomme", roept ze, gaat gefrustreerd met haar handen door haar haren en ploft achterover op de bank.

"Doe je voorzichtig", zeg ik zachtjes als ik haar buik gevaarlijk zie deuken aan de onderkant, omdat ze zo ruw gaat zitten.

Ze lijkt te ontwaken uit haar boze roes en kijkt me schuldig aan. "Sorry", mompelt ze.

Ik veeg haar haren weer goed en uit haar gezicht, maar zeg niets.

Ze laat zich voorzichtig omvallen, met haar hoofd op mijn schoot. "Wat moet ik nou, Caith? Hoe kan ik nou doen alsof er niets aan de hand is terwijl ik wel degelijk ouders heb. Ik zou dankbaar moeten zijn dat ik ze nog heb, jij kunt niets meer delen met je ouders. Het is zo oneerlijk", ratelt ze en houd zich stil als ze de gekwetste uitdrukking op mijn gezicht ziet.

"O, god. Het spijt me. Dat was gemeen van me. Zie je nou wat ze met me doen? Ik kwetst de enige die er altijd voor me is", ratelt ze weer verder en uit wanhoop leg ik mijn hand over haar mond.

Abrupt is ze stil.

"Geen woord, alsjeblieft", zucht ik en haal mijn hand van haar mond.

Ik zie dat ze haar lippen weer spreid om wat te zeggen, maar ik kijk haar aan met een dat-kun-je-beter-niet-doen blik.

Gelijk sluit ze haar mond weer en kijkt schuldbewust naar me op.

"Je bent vreselijk als je ratelt", zeg ik en kan een kleine glimlach niet onderdrukken.

De opluchting is van haar gezicht te lezen. Net een open boek.

"Dat was inderdaad niet echt de slimste opmerking van je, maar je hebt wel een beetje gelijk. Jij hebt nog ouders die er voor je zouden moeten zijn. Maar dat zijn ze niet. Aan jou de keus wat je er mee wil doen."

"Hoe bedoel je?"

"Nou, ik ben overduidelijk het probleem."

"Caithlynn!", roept ze geschokt, "Ik ben toch niet met je getrouwd, omdat ik voor mijn ouders kies? Doe normaal!"

De tranen die in mijn ogen opwellen onderdruk ik snel. Ik ben nu gewoon van slag door de herinnering aan het vreselijke ongeluk van mijn ouders. Hoe mijn broer en ik er ineens alleen voor stonden...

Ik til haar hoofd op en sta op. Me inhoudend loop ik naar de keuken om thee te zetten. Alles om mijn gedachtes te verzetten.

"Gaat het?", vraagt Julie die ineens achter me verschijnt.

Ik schrik me dood en zucht daarna. "Jawel."

"Nou, je ziet er anders niet te best uit", zegt ze en veegt teder een ontsnapte traan van mijn wang.

Ik glimlach naar haar en duw een kop thee in haar handen. "Voor je moeder", floept er uit en ik verbleek van schrik. Shit! Nee, dat was tactisch wil je zeggen.

Julie kijkt me even bevreemd aan, haalt nonchalant haar schouders op en brengt Rose haar thee.

Ik ben boos op mezelf. Eerst Rose verwijten maken dat ze geen slimme opmerkingen maakt en dan zelf een enorme blunder maken door Rose haar moeder te noemen, terwijl haar echte moeder dood is! Heel tactisch.

Wat een gedoe. Zo fijn, ouders die je hele vorige week in een klap verpesten.

De bel gaat en automatisch loop ik naar de deur om open te doen. Mijn hart versteend als ik hem open heb...

Niemand minder dan de vader van Rose staat voor de deur. Wel zonder haar moeder...

"Hallo", zegt hij onzeker en steekt zijn hand uit. Ik ben te verbaasd en boos om hem mijn hand te geven. Beschaamd laat hij hem weer zakken.

"Wat is er?", vraag ik bot en heel zachtjes, zodat Rose het niet hoort.

"Ik wil met jullie praten", zegt hij smekend.

Ik lach even spottend. "Beetje laat, niet?"

"Alsjeblieft... ik mis mijn dochter en ik ben meer dan ooit bereid om je te leren kennen, alsjeblieft?"

Ergens in mijn hart voel ik een stukje ontdooien en denk na. Zal dit een goed idee zijn? Of is dit een afleidingsmanoeuvre om bij Rose te komen?

"Waar is je vrouw?", vraag ik.

"Thuis. Ze weet niet dat ik hier ben. Ze zou het nooit goedkeuren. Alsjeblieft?"

Mijn weerstand brokkelt af. Hoe kan ik nou nee zeggen tegen zo'n smeekbede. Ik maak een schietgebedje dat ik de juiste keuze maak en houd de deur verder voor hem open.

"Ze is in de kamer."

"Dank je", zegt hij en oprechte dankbaarheid straalt van zijn gezicht af.

Hmm... Misschien heeft het toch nog hoop.

"Rose", zegt hij zachtjes in de deuropening en ik zie hoe haar hoofd zich met een ruk omdraait en verbaasd en dan kwaad naar mij kijkt.

"Waarom heb je hem binnen gelaten?"

"Luister even naar hem, lieverd. Julie, kun je misschien even naar je kamer gaan? Dit is iets wat niet voor jouw oren bestemd is", vraag ik en negeer haar verontwaardigde gezicht.

Stampvoetend loopt ze naar boven. Nou, welkom in ons huis waar iedereen boos is.

"Waarom zou ik? Heb je je vrouw niet horen praten?", vraagt ze aan haar vader.

"Rose, het is je moeder. Ook al behandelen we je niet goed, zo hoef je niet over haar te praten", zegt hij ineens berispend. Ergens moet ik toegeven dat ik het met hem eens ben.

Natuurlijk laat ik dat niet blijken.

"Sorry", mompelt ze en staat op.

Ik zie hoe de ogen van de man op haar buik rusten en zie een glans in zijn ogen. Rose haar handen vouwen zich automatisch beschermend om haar buik.

Rustig loop ik naar haar toe en sla een arm om haar schouder. "Probeer het", fluister ik en kus haar wang.

Ze gebaard haar vader dat hij moet gaan zitten en ze gaat zo ver mogelijk van hem af zitten op de bank.

"Rose, luister alsjeblieft naar me, oké?"

"Ik luister", zegt ze nors.

"Het spijt me zo verschrikkelijk, meisje. Echt waar. Het is zo uit de hand gelopen. Je moeder... ze is furieus over het feit dat ze geen schoonzoon zal hebben. Weet je... ik ga het je allemaal uitleggen. Heb je de tijd? Want ik denk niet dat je het heel leuk gaat vinden", zucht hij.

Ik zie Rose verstarren en bijna onzichtbaar knikken. Toch is het genoeg voor hem om door te gaan. Voor de zekerheid ga ik op mijn knieën aan haar voeten zitten, mocht ze ineens een uitbarsting of zo krijgen.

"Het begon allemaal heel wat jaren geleden", begint hij, "je moeder en ik leerden elkaar kennen in een discotheek en het was liefde op het eerste gezicht. We waren nog geen maand verder toen we besloten te trouwen, tot afschuw van onze ouders die niets in elkanders schoondochter/zoon zagen. Tegen de wil van hen in, trouwden we en gingen in een klein huisje wonen. Na een half jaar was je moeder zwanger van haar eerste en laatste kind, jou, mijn mooie meisje.

Ik ben nooit zo gelukkig geweest als het moment dat we er achter kwamen. Op het moment dat ik je voor het eerst vasthield na. Maar er hing een donkere wolk boven ons geluk, namelijk; haar ouders. Ze waren, net als je moeder nu, furieus dat ze een kind kreeg van mij en verdoemde haar. Het kind zou niet perfect en volmaakt zijn, zou nooit liefde vinden en kinderen krijgen. Vanaf dat moment verbraken haar ouders alle contacten, terwijl de mijne bijtrokken en haar met open armen ontvingen. Toch bleef er altijd een donkere wolk boven haar hoofd hangen. Echt genieten kon ze niet van haar zwangerschap.

Toen werd jij geboren. Ze was ineens zo gelukkig toen ze zag hoe mooi je was, nog steeds bent, dat niets er meer toe deed. Ze leerde je alles. Van praten tot lopen tot fietsen. Ze was er voor je toen je de eerste keer een gebroken hartje had en ze lachte met je om de grappen die je uithaalde.

Toen je een jaar of achttien was, werd ze ineens weer ongelukkig. Ik kon haar ontpulken dat ze bang was dat de voorspellingen van haar ouders misschien waar konden zijn. Zou ze nooit een kleinkind krijgen? Dat wilde ze zo graag.

Ze was dan ook door het dolle heen toen jij een relatie met Dave begon en de toekomst er zeker uitzag. Ze heeft haar ouders natuurlijk niet kunnen bellen om te zeggen: Zie je wel wat jullie gemist hebben! Maar ze maakte een vreugdedansje.

En als donderslag bij heldere lucht, kwam jij aan met het nieuws dat je weg was bij Dave en van een vrouw bent gaan houden.

Ze hield zich redelijk koel, maar ik heb 's avonds alle vazen en schalen moeten vangen voor ze allemaal in duizend stukken lagen. Ze was woest! Over de rooie. Zo heb ik haar nog nooit gezien.

Ik probeerde haar duidelijk te maken dat jij hier niets aan kan doen en dat ze blij moet zijn dat je gelukkig bent. Toch gaf ze jou de schuld van haar ongeluk en verbood me nog contact met jou te hebben zonder dat zij erbij zou zijn. Anders zou ze bij me weg gaan. En ik was bang, zo bang dat ik een van jullie zou verliezen. Ik heb avonden liggen huilen in bed, verscheurd tussen een keuze die ik niet kon maken. Tot net...

Ik hoorde je moeder aan de telefoon met jou. Ik hoorde je zoete stem. En er knapte iets in mij. Ik heb gezegd dat ik naar het werk was en ben naar jou gegaan. Mijn god, mijn lieve dochter, wat mis ik je. Het spijt me zo dat ik je zo heb behandeld. Van alle mensen verdien jij het het minst. Vergeef het me alsjeblieft."

Hij veegt de tranen uit zijn ogen en spreid zijn armen, ten teken dat ze hem moet knuffelen.

Rose staart hem alleen maar aan. Haar hand knijpend om die van mij. "Schatje", fluister ik zachtjes. Door mijn stem ontwaakt ze en haar lip begint te trillen. Daar gaat ie...

En inderdaad. Alsof de sluis open gaat rollen de tranen ineens over haar wangen als watervallen. Haar snikken zijn onophoudelijk. Verbaasd kijk ik toe hoe ze zich ineens los maakt en zich in de armen van haar vader werpt, die ook huilt, haar stevig vasthoud en haar haren streelt.

Vertederd kijk ik naar hen en moet moeite doen om zelf niet in tranen uit te barsten... zo ontroerend.

Langzaam kalmeert Rose weer en haar vader laat haar los. Op armlengte afstand houd hij haar vast en bekijkt haar van top tot teen.

"Mijn lieve dochter. Wat ben je toch mooi! Die buik staat je ook zo goed. Ik heb zo veel spijt dat ik deze belangrijke gebeurtenissen in je leven heb gemist", zucht hij.

"Ik begrijp het, pap. Zolang je er nu maar weer bent. Ben je dat?", vraagt ze ineens voorzichtig.

"Ja. Absoluut. Ik zal iedere minuut die ik heb gemist goedmaken en er zijn voor jou, jouw vrouw en jullie baby. Wie was dat meisje net trouwens?"

"Dat is Julie. Mijn stiefdochter", lieg ik, om Rose van nog meer uitleg en tranen te beschermen.

"Ik besef me hoe weinig ik van jullie weet en dat ik zo veel heb gemist. Wat zeggen jullie ervan als ik jullie vanavond mee uit eten neem zodat ik jou beter kan leren kennen en bij kan praten met Rose?", vraagt hij.

Ik kijk Rose aan, die goedkeurend knikt.

"Afgesproken. Zal ik vragen aan mijn broer of hij een tafel voor ons vrij houdt?"

"Hij heeft een eigen restaurant", verklaart Rose.

Haar vader knikt goedkeurend. "Prima. Dan ga ik nu naar huis, je moeder onder ogen komen en me omkleden. Ik zie jullie vanavond, goed?"

"Is goed. Papa?", vraagt Rose ineens.

"Ja, meisje?"

"Ik hou van je."

Ik doe net of ik moet hoesten, om de snik die me ontschiet te verbergen. Ik zie dat Rose me wel doorheeft en naar me lacht.

Beleefd loop ik mee naar de deur, om haar vader er uit te laten. Ineens besef ik me dat ik niet eens weet hoe hij heet!

Ik lach en tik hem op zijn schouder. Verbaasd kijkt hij naar mijn uitgestoken hand en neemt hem vast. "Caithlynn", zeg ik en schud hem.

Nu begrijpt hij het en lacht ook. "Ron."

"Aangenaam kennis te maken. Tot vanavond", zeg ik beleefd en sluit de deur achter me.

Rose staat met haar handen op haar buik in de deuropening van de kamer en ze ziet er mooier en verleidelijker uit dan ooit.

Een lichte blos op haar wangen verraad haar blijdschap en ik gloei vanbinnen. Mijn god, wat heb ik die gemist.

Langzaam loop ik op haar af, met mijn armen open en ze laat zich tegen me aan vallen.

"Dank je, schat. Zonder jou had ik hem nooit toegelaten", zucht ze en drukt een kus in mijn nek. Mijn haren gaan recht overeind staan van deze aanraking en ik pak haar hoofd in mijn handen.

"Lekker ding. De moeder van mijn kind", zucht ik en wrijf over haar buik zonder haar blik los te laten.

"Kus me", fluistert ze hees en hijgend.

Natuurlijk laat ik die kans niet schieten en hap hijgend in haar lippen. Hongerig eten we elkaar bijna op. Overal zijn handen, lippen en tongen. Ik hap en bijt zachtjes in haar lip en haar mond opent zich wijder om bij mijn tong te kunnen. Haar handen dwalen over mijn lichaam. Mijn borsten, mijn buik, mijn kruis en weer omhoog.

"Gaat het lekker?", worden we onderbroken door Julie, die naar beneden komt.

We laten elkaar snel los en kijken beschaamd naar haar. Ik weet eigenlijk niet waarom... het is niet verboden om mijn vrouw te beminnen.

"Sorry", zegt Rose, "maar dat hadden we even nodig."

"Oké", mompelt Julie en loopt ons voorbij naar de woonkamer. "Wie was die man?"

"Mijn vader. Jouw opa, als je wil."

"Oké. Hij zag er niet blij uit."

"Dat is een lang verhaal, klein ding. Het is niet belangrijk. Wat belangrijk is, is dat je hem vanavond leert kennen, als je wil?"

"Ik ben niet klein", protesteert ze en maakt zich lang, "en ja, is goed."

"Je bent klein genoeg", fluister ik in haar oor en sla mijn armen om haar heen. Ik voel haar smelten in mijn armen.

"Waarom klinkt zo iets beledigends toch zo ongelofelijk geil?", vraagt ze brutaal en ik kijk verbaasd naar Rose, die haar schouders ophaalt.

"Zeg dame, waar heb jij die taal vandaan?", vraag ik quasi streng, maar ze trapt er in.

"Sorry. Ik wist niet dat het niet mocht. Ik zal het niet meer doen."

Lachend prik ik haar in haar zij en kietel haar. "Grapje."

De telefoon gaat af en Rose neemt op. "Met Rose."

Ik zie haar gezicht verbleken. "..Shit! Dat meen je niet?"

"... Nee, ik was het helemaal vergeten!"

Ik kijk Julie aan met een vragende blik. Ze haalt haar schouders op.

"... Ja, ja, ik zal wel zorgen dat ik er ben", zucht ze en hangt op. Ze kijkt me aan en gaat op de bank zitten. Vervolgens kijkt ze naar Julie. "Je had me ook wel even morgen waarschuwen", zegt ze boos.

Ik zie Julie verbleken en sla beschermend een arm om haar schouders.

"Waarvoor?", vraagt ze met een piep-stemmetje.

"Dat volgende week de trip naar Parijs is! Dat ik overmorgen om zes uur op school moet zijn om met jullie mee te gaan."

"O, dat! Ga jij mee? Cool!"

"Nee, dat is helemaal niet cool. Als ik er aan gedacht had, had ik af kunnen zeggen. Ik kan toch niet naar Parijs met een stelletje herrieschoppers als jullie, met deze buik? Bovendien heb ik helemaal geen tijd gehad om me er op voor te bereiden."

"Sorry", mompelt ze.

Rose zucht en haalt een hand door haar haren. "Het is ook niet jouw schuld. Ik ben zo'n ongelofelijk warhoofd!"

"Je gaat wat?", vraag ik ineens.

Ze kijkt me onderzoekend aan, mijn stemming peilend.

"Ik moet met mijn mentorklas naar Parijs, liefje", zucht ze.

"Je moet toch helemaal niets, neem ik aan?"

"Jawel. Ik heb me ingeschreven toen ik nog niet eens wist dat ik zwanger was. Dat is al weer zo lang geleden... Ik heb er totaal niet bij nagedacht dat ik mee moet maandag! Natuurlijk wist ik wel dat ze zouden gaan, maar ik..."

"Je hebt verdorie zwangerschapsverlof!", mopper ik, denkend aan de baby en een leeg huis zonder Rose én Julie. Eenzaam...

"Ik weet het maar omdat ik niet meer heb gemeld dat ik niet mee kan, zijn ze het vergeten en kunnen nu niemand meer vinden die in mijn plaats gaat. Ik zal moeten of ik kan mijn baan vaarwel zeggen."

Julie maakt zich bijna onopgemerkt los en sluipt naar haar kamer. Ze voelt al wel aan waar dit naar toe gaat.

Het ontnuchterd me en ik haal diep adem. Ga hier nou geen ruzie om maken, Caith...

Ik ga naast haar op de bank zitten en bekijk haar eens goed. De lichte wallen onder haar ogen geven aan hoe ze heeft geslapen de afgelopen nacht. Haar buik, ronder dan ooit, geeft aan dat ze niet zo lang meer heeft voor de baby komt en haar angstige gezicht geeft aan dat ze bang is om ruzie te maken.

Mijn hoofd koelt af en ik kan weer fatsoenlijk nadenken. Wat moet ik nou een week lang zonder haar? Een hele week! En stel dat de baby komt in Parijs? Dan zal ik er niet bij zijn!

Alsof ze mijn gedachten leest antwoord ze: "Ik zal kijken of ik een halve week eerder naar huis kan gaan, zodat je niet zo lang alleen bent."

"Laat maar, ga maar gewoon. Het komt wel goed. Beloof je alleen dat je onze baby in je houdt tot ik er ben, oké? Desnoods moet je op je hoofd gaan staan." Een flauwe glimlach vormt zich om mijn lippen en ik zie de opluchting.

"Deal", lacht ze en kijkt me met haar ongelofelijk schattige puppie ogen aan. Ze weet dat het hetzelfde effect op mij heeft als dat ze terplekke haar handen in mijn broek laat glijden.

"En nu dan?", vraag ik met een zwaardere stem.

Ze blijft zo kijken en vraagt: "Wat, liefje?" alsof ze niet weet wat ik bedoel.

"Hoe moet je nou aan je trekken komen als ik niet bij je ben?"

"O, geen probleem. Ik heb Julie nog", glundert ze. Mijn gezicht betrekt en ik voel een steek van jaloezie. O my... jaloers? Ik ben nog nooit jaloers geweest.

Ze leest het van mijn gezicht en begint me uit te lachen. "Je zou je gezicht eens moeten zien! Alsof je het hoort donderen in Keulen."

"Niet in Keulen, in Parijs", mompel ik en staar naar mijn ineengevouwen handen.

Rose maakt ze los en pakt ze vast. "Lieverd, geen zorgen hoor. Ik ben met jou getrouwd, jij bent mijn enige echte liefde. En als jij niet wil dat Julie en ik aan elkaar zitten als jij er niet bij bent, dan doe ik dat niet. Oké?"

"Jij bent me ook een mooie zeg. Ga je op huwelijksreis en de week erna ga je naar Parijs. En ik dan?", vraag ik met een pruillip en Rose begrijpt dat ik het geaccepteerd heb.

"Tja, niet iedereen heeft zo'n mooie baan als ik", plaagt ze en ik begin haar te kietelen. Wat denkt ze wel niet... mij plagen.

"Julie! In godsnaam schiet op!", roep ik onderaan de trap als Rose en ik staan te wachten om weg te gaan.

"Ik kom er aan", hoor ik haar zeggen. Haar stem klinkt anders dan gewoonlijk.

Rose merkt het ook op en roept: "Is er iets?"

"Nee, ik kom al", roept ze weer en verschijnt in de deuropening van haar kamer.

Ze lijkt wat bleker dan normaal, maar verder...

"Kom. Je opa wacht", knipoog ik als ze glimlacht.

"Hoe is hij?", vraagt ze aan Rose als we in de auto zitten.

"Het is een man met een goed hart, Julie. Ook al kan hij soms de verkeerde beslissingen nemen, hij bedoelt het goed."

"Ja, daar schiet ik toch niets mee op!"

"Je ziet het vanzelf wel, meisje", zeg ik en we zwijgen de rest van de weg naar de stad.

"Meiden", zegt Ron als we voor het restaurant bij elkaar komen. Hij kust Rose op haar wang en schudt mij en Julie de hand.

"Hallo, pap."

"Kom, naar binnen. Het is vrieskoud buiten!", ril ik en Rose slaat haar arm om mijn middel. De schat.

"Hallo!", roep ik als we het restaurant binnen komen. Zo heerlijk om te doen. Bij ieder ander zou je er gelijk uit gegooid worden, hier groeten ze me terug.

"Wat goed om jullie te zien!", roept Anne en komt achter de bar vandaan om ons te omhelzen. "Vertel, hoe was jullie reis?", vraagt ze en laat haar oog ineens op Ron vallen. "Wie is dit?"

"Dat is mijn vader. Pap, dit is Anne, mijn schoonzus."

"Aangenaam, Anne. Ron", stelt hij zich voor en Anne knikt goedkeurend naar Rose. Ze weet wat er speelt tussen hen.

"Dus, waar is mijn broertje?", vraag ik en op dat moment komt hij de keuken uit.

"Zus! Eindelijk. Wat heb ik je gemist", roept hij, tilt me op en draait een rondje met me.

Ik schater. "Gekkerd. We zijn net een week weg geweest!"

Hij tikt met zijn vinger op mijn neus en knipoogt. "Lief schoonzusje", lacht hij en kust Rose op haar wang. "En u bent haar vader, niet?", vraagt hij.

Ik kijk hem verbaasd aan.

"Ja, kom. Zelfs als zou ik hem niet al eens gesproken hebben, dan zou iedereen toch zien hoeveel ze op hem lijkt", lacht hij en begeleid ons naar onze vaste tafel.

Ik voel de blikken van mensen op ons gericht en voor het eerst voel ik me een beetje gegeneerd. Snel laat ik me in de banken zakken, met Rose en Julie aan weerszijden naast me.

Ron gaat tegenover ons zitten.

"Verras ons maar, broertje", zeg ik en hij gaat knipogend weg.

"Nou, Rose, ik moet zeggen: je hebt het goed voor elkaar", lacht Ron en doelt op mijn broer en Anne en het restaurant.

"Je weet niet half hoe veel ik bof, hoor pap", lacht ze terug.

"Dat ga ik uitvinden. Hoe onbeleefd van me, ik heb me nog niet eens voorgesteld", zegt hij plots en richt zich tot Julie die wat verlegen naar hem opkijkt.

"Ron", zegt hij vriendelijk op een echte opa manier.

"Julie", zegt ze zachtjes.

"Dus, jij bent de stiefdochter van Caithlynn?", vraagt hij.

"N..."

"Dat klopt", onderbreek ik haar snel voor Julie de boel overhoop gooit in haar goede bedoelingen. Ik negeer haar verbaasde en verontwaardigde gezicht en glimlach naar Ron, alsof ik niets door heb.

"Vertel eens, hoe hebben jullie elkaar ontmoet?", vraagt hij aan mij en begin mijn verhaal te doen. Rose vult hier en daar de stukken aan die zij beleefd heeft of die ik oversla.

Al die tijd zit Julie verrassend stil op haar plaats en mengt zich nergens in. Ik sla haar gade vanuit mijn ooghoek en merk dat ze nog iets witter is dan normaal. Raar. Ik moet er straks maar eens naar vragen.

"Dus je werkt in de kinderopvang?", vraagt Ron aan me.

"Dat klopt. Inmiddels al weer vijf jaar."

"Och, de tijd gaat zo snel. Ik bedoel, kijk naar die buik van Rose. De laatste keer dat ik haar zag was ze nog zo plat als een dubbeltje en nu... ik kan mijn kleinkind bijna zien", lacht hij en Rose lacht met hem mee.

Anne komt ons onze voorgerechten brengen en terwijl we eten keuvelen we verder over ons leven. Ik moet zeggen dat ik me op mijn gemak voel bij mijn schoonvader. Hij is net als mijn eigen vader. Was...

Terwijl ik een slok van mijn sap neem, voel ik ineens een hand vanaf mijn knie omhoog schuiven. Ik verslik me bijna in mijn drinken van schrik. Wie is dat? Ik breng mijn hand naar die van haar en voel Rose' hand op mijn dijbeen. De geile donder.

Als zij spelletjes kan spelen, dan kan ik dat ook! Dus ik ga verder met waar ik mee bezig was, alsof er niets gebeurd onder de tafel.

Als ze merkt dat ik er niet op reageer drukt ze met meer kracht in mijn kruis, op en neer wrijvend. Het kost me moeite om stil te blijven zitten, maar het lukt me. Glimlachend kijk ik haar aan en zie een geile twinkeling in haar ogen. Jemig... die vrouw is onverzadigbaar.

"Hoe zit het eigenlijk met mam? Weet ze dat je hier bent?", vraagt Rose na een korte stilte.

De ogen van Ron staan ineens triest. Ik weet gelijk dat het mis is tussen die twee.

"Ja, ze weet het. Maar je moeder en ik... we zijn uit elkaar. ten minste, zij is bij me weg gegaan vanmiddag nadat ik haar vertelde dat ik bij jullie ben geweest. Ze schreeuwde naar me dat ik een ongelofelijke zak was en dat ze niets meer met me te maken wilde hebben. Ik denk dat ze wel bij trekt", zucht hij, maar hij klinkt niet echt overtuigd.

"Dat spijt me voor je", zeg ik oprecht. Hij kijkt me dankbaar aan, maar ik ben met mijn gedachtes heel ergens anders. Ik had net de grootste moeite om niet te gaan hijgen, omdat Rose net op het moment dat ik begon te praten met haar vinger tussen mijn lipjes porde. Door mijn broek en slipje heen. Ik kijk haar even vanuit mijn ooghoek aan en zie een ondeugende grijns over haar gezicht lopen.

Ik kijk naar Julie, of ze misschien iets door heeft, en zie tot mijn verbazing dat ze haar maaltijd amper aangeraakt heeft en het is nog wel haar lievelings...

"Liefje, is er wat?", vraag ik ineens bezorgd en voel dat Rose haar hand ineens wegtrekt en achter mij naar Julie kijkt.

"Wat zie je wit, Julie. Voel je je wel goed?"

"Mag ik er even langs?", vraagt ze ineens en springt op. Ze duwt ons gehaast voor zich uit, bijna struikelend van de haast. Ze rent bijna naar de wc, gooit de deur met een klap open en ik zie haar verdwijnen.

"Ik ga wel even kijken, blijf jij maar bij je vader", zeg ik en knipoog naar haar.

"Julie?", vraag ik bij de wc's.

Ergens vanuit een wc hokje hoor ik gekreun.

Ik doe de deur open en zie hoe ze gehurkt voor het toilet zit met haar hoofd er bijna in. Kokhalzend. Met mijn handen raap ik al haar haren die langs haar gezicht hangen bij elkaar en fluister: "Laat gaan. Het moet er uit."

Nog voor ik mijn zin af heb, geeft ze over. Haar kleine lijfje trekt telkens samen onder een nieuwe golf. Mijn hart krimpt bij het zien van haar leed.

"Meisje toch", mompel ik en streel haar hoofd zachtjes als het langzaam wegebt.

"Kunnen we alsjeblieft naar huis?", vraagt ze fluisteren.

"Natuurlijk! Je gaat lekker je bedje in."

"Rose, haal John even", sein ik vanuit de wc naar Rose, die me gelukkig begrijpt en naar de keuken gaat.

"Wat is er met mijn kleine nichtje?", vraagt John bezorgd achter me na een paar tellen.

"Ziek. Heb je misschien een zak of zo? Mocht ze weer overgeven, dan zit ze ten minste niet helemaal onder."

"Natuurlijk. Gaat het?", vraagt hij bezorgd aan Julie, die langzaam knikt en nog een slok water neemt.

Ik help Julie in haar jas en geef haar de plastic zak die John gehaald heeft.

"Het spijt me, Ron. Zoals je ziet kunnen Julie en ik niet langer blijven. Ik zal Rose hier laten, dan kan zij wat tijd inhalen met je, oké?", zeg ik verontschuldigend.

Hij knikt begrijpend. "Maar natuurlijk. Beterschap Julie", zegt hij en wrijft even over haar schouder.

Met een hoopje ellende voor me ga ik naar de auto en rijd naar huis, mijn oog constant op Julie houdend om te kijken of ze het nog red.

"Waarom heb je niet gezegd dat je je niet lekker voelde, schat?", vraag ik haar.

"Ik wilde de avond niet verpesten. Jullie waren zo blij dat Rose' vader er was..."

"O, meisje toch. Jij gaat toch voor!", zucht ik, mijn hoofd schuddend om haar onschuld.

Thuis help ik haar in haar pyjama, maak een kruik klaar en breng die naar toe. Ze ligt rillend en klappertandend in haar bed. Medelijdend zet ik de verwarming nog wat hoger en stop de kruik onder haar deken.

Mijn schoenen schop ik uit en ga naast haar liggen, mijn armen om haar heen.

Langzaam stopt het beven en rillen en valt ze in slaap. Ik voel haar voorhoofd en merk dat ze koorts heeft. Arm kind...

Langzaam voel ik me wegdoezelen in een slaap.

Ik weet niet hoe lang ik heb geslapen, maar ik word wakker van een beweging. Wacht... één beweging? Ik voel een en al bewegingen.

Snel knik ik het licht aan en zie dat Julie ligt te woelen en te draaien. Haar haren nat van het zweten en haar oogleden trillend van de inspanningen.

"Lieverd, wordt wakker", fluister in en houd haar weer vast. Ze reageert niet meteen dus ik aai door haar natte haren. "Lieverd, wordt wakker", herhaal ik nog eens.

Langzaam opent ze haar ogen, die verwilderd en bang staan. "Waar ben ik?"

"Thuis. Bij mij. Je bent veilig", zeg ik met mijn lippen tegen haar slaap gedrukt.

Zuchtend draait ze zich op haar zij, met haar hoofd tegen mijn schouder aan. Ik merk dat ze al weer bijna slaapt, dus neurie een liedje.

Als ik er uiteindelijk zeker van ben dat ze slaapt kijk ik op de wekker en besluit eens te kijken of Rose thuis is gekomen vannacht. Het is al twee uur.

Voorzichtig haal ik mijn armen van Julie af en wil uit bed kruipen als ze zich aan me vastklampt.

"Mama, niet gaan", mompelt ze heel zachtjes. Ik verstijf even. Wat zei ze? Ik besluit dat het een vast een droom is en wil opnieuw opstaan.

"Mama", volgt nu een jammerende kreet en haar armen vouwen zich om mijn middel. Haar hoofdje drukt zich tegen me aan en ik besef me dat ze helemaal niet droomt. Haar ogen staan een heel klein beetje open en kijken me smekend aan.

Een beetje verward laat ik me terug naast haar vallen en trek haar in mijn armen.

Mama? O, god... dat klinkt zo lief. Ineens voel ik tranen in mijn ogen opwellen en laat ze rollen. Hoe kan ik in godsnaam seks hebben met een zestienjarige die mij mama noemt? Hoe kon ik zo stom zijn om er überhaupt aan het beginnen! Ik vervloek mezelf in mijn hoofd en een besluit vormt zich.

Ik zal haar moeder zijn. Niet haar minnares. Ergens in de wereld loopt ook een Rose voor haar rond, dat moeten wij niet zijn. Hoe oneens ze het er ook mee zal zijn.

De opgekropte emoties hierom komen eruit en laat ze gaan. Voel maar hoe fout je zat! Berisp ik mezelf toe en trek Julie dichter tegen me aan. Zo'n onschuldig meisje... zo teer en zo onwetend.

"Caith, liefje, is alles goed hier?", hoor ik de zoete stem van mijn geliefde ineens.

"Ja", snik ik en hoor hoe ze de deur achter zich dicht doet en naar me toe komt.

"Waarom huil je dan?", vraagt ze bezorgd, neemt mijn hoofd in haar handen en kust mijn tranen weg. Haar slanke vinger strijken door mijn haren en haar ogen staren bezorgd in die van mij.

Mijn god, wat is het toch een stoot.

"O, Rose... Julie noemde me net mama. Bewust. Ik kan toch geen seks hebben met een meisje van zestien en al helemaal niet als ze me mama noemt? Dat is zo verkeerd."

"Liefje toch. Hoe lang zit je hier al mee?"

"Vanaf het begin. Ik heb het onderdrukt, omdat ik, moet ik eerlijk zijn, het ook best lekker vond. Maar ergens was er altijd mijn onderbewustzijn die dacht: Dit kan je niet doen. Het is verkeerd en verboden."

"Had met me gepraat, schat. Dan hadden we er al veel eerder een eind aan kunnen maken. Julie heeft ergens een ware jacoba rondlopen en die vind ze ook wel. Daar heeft ze ons niet voor nodig."

"Meen je dat?"

Ze komt naast me onder de dekens liggen en streelt het hoofd van Julie. "Ja", fluistert ze.

Met haar armen om die van mij heen kom ik tot rust en leg mijn hoofd rustend op haar schouder.

"Slaap", fluistert Rose in mijn oor en kust mijn wang vederlicht.

Meer heb ik niet nodig en val in een diepe slaap.

"Waar ligt mijn paspoort?", roept Rose van beneden als we bezig zijn de koffers in te pakken voor morgen.

"Hier, ik had hem al."

"Oké."

Julie is gelukkig weer wat opgeknapt, maar ligt te rusten op de bank. We hebben besloten haar toch mee te laten gaan naar Parijs, omdat ze zich zo verheugd had. Rose is bij haar, dus als ze zorg nodig heeft is ze toch in goede handen.

Ik zie de foto van mij op haar nachtkastje staan en stop hem stiekem in haar tas. Grinnikend beeld ik me haar gezicht in als ze die tegenkomt.

Er vormt zich een klein lachje om mijn mond als een plan zich ontwikkeld. Snel haal ik wat inpakpapier en haal een paar sokken een slipje en bh .

De sokken pak ik in en schrijf er op: Maandag avond.

Daarna pak ik de bh in, die ik gedragen heb en schrijf er op: Woensdag avond.

Als laatste pak ik mijn gedragen slipje in en schijf erop dat het voor de laatste dag is, die mag ze 's morgens open maken.

Zorgvuldig stop ik ze in de tas en leg er een blaadje bovenop: Doe het precies op tijdsschema en je zult rijkelijk beloond worden ;)

Ik weet zeker dat ze druipt als ze thuis komt vrijdag.

"Wat ben je aan het doen?", vraagt Rose ineens achter me

"Ik heb wat cadeautjes voor je in de tas gedaan", zeg ik en laat haar het blaadje lezen.

"Tijdsschema?"

"Ja, de dag dat je hem mag uitpakken staat er op."

"Gekkerd", lacht ze en kust mijn haren.

"Schat, beloof je me alsjeblieft één ding?", vraag ik ineens.

"Wat?"

"Doe alsjeblieft voorzichtig. Als het goed is blijft de baby nog een paar weekjes zitten, maar je weet het maar nooit. Ik zou het mezelf niet vergeven als ik de geboorte van ons kind mis..."

"Ik doe voorzichtig. En zodra ik voel dat er iets staat te gebeuren, kom ik gelijk naar huis of bel ik je dat je moet komen, oké?"

"Oké", glimlach ik gerustgesteld en kus haar innig nu het nog kan. Mijn handen pakken haar gezichtje vast en ik laat me gaan in het moment. Een week lang moet ik haar missen. Haar mooie lach, haar zachte haren, haar heerlijke geur, haar hele wezen...

"Liefje", mompel ik tegen haar lippen en ik voel een zucht van haar.

"Ik hou zo veel van je. Ik kan het je niet genoeg laten zien", mompelt ze terug en trekt me nog wat dichter tegen zich aan.

Een tijd lang staan we in een innige omhelzing en zeggen niets. Genieten gewoon van elkaar.

"Kom, laten we gaan kijken hoe onze meid zich voelt", zeg ik uiteindelijk en laat haar zuchtend los.

"Hoe voel je je?", vraagt Rose als we beneden komen.

"Gaat", antwoord ze kortaf.

"Nog misselijk?"

"Nee."

"Hoofdpijn?"

"Nee", antwoord ze geïrriteerd.

"Wat is er?", vraag ik als ik haar toon opmerk.

"Niets. Laat me met rust."

Ik kijk Rose verbaasd aan, die met opgetrokken wenkbrauwen naar Julie kijkt. "Doe eens niet zo boos, vertel ons wat er is", zegt ze.

"Ik zei toch laat me met rust!", roept ze ineens springt op van de bank, stampt naar boven en gooit haar slaapkamerdeur met een grote klap achter zich dicht.

"Wow", roep ik uit en ga haar achterna. "Dat dacht ik dus niet, dametje. Zo praat je niet tegen ons en je gooit al helemaal niet met de deuren. Kom maar weer naar beneden en bied je excuses aan", zeg ik boos tegen haar.

Ze ligt op bed, met haar hoofd in het kussen en mompelt nee.

"Ik waarschuw je, Julie. Ik meen het. Als je nu niet je excuses aanbied, dan ga je niet mee morgen."

Inmiddels is Rose achter me verschenen, maar zegt niets. Ik weet dat ze het met me eens is.

"Dan ga ik niet mee. Wat kan het mij schelen!", roept Julie kwaad en kijkt op. Ik zie dat haar wangen nat zijn van haar tranen.

Wat heeft die ineens?

"Julie...", zucht ik en ga op het randje van haar bed zitten. "Waarom doe je nou zo? Wat is er aan de hand? Praat met ons." Ik leg mijn hand op haar rug en streel haar zachtjes.

"Waarom zou ik? Dat doen jullie ook niet", schreeuwt ze en snikt nog harder.

"Julie!", roept Rose ineens heel hard en zo streng dat ik er zelfs van in elkaar krimp.

Even is Julie stil en kijkt dan zo kwaad naar Rose dat ik opnieuw in elkaar wil duiken. Nog even en ik moet de schuilkelder in...

"Nu is het genoeg. Je vertelt ons wat er is en je bied je excuses aan of het is over met al je privileges", zegt Rose kil en kijkt onverstoord terug in de brandende ogen van Julie.

"Waarom zou ik dat doen? Jullie liegen ook tegen mij. Waarom zou ik jullie van wel in vertrouwen nemen?", snikt ze, maar nu wel rustig. Ik zie in heel haar houding alleen maar pijn en verdriet. Wat hebben we in godsnaam gedaan?

Rose ziet het ook en komt aan de andere kant van Julie zitten. "Wat hebben we gedaan, Julie? Waarom ben je ineens zo boos? We hebben nooit tegen je gelogen", vraagt ze kalm.

"Dat hebben jullie wel. Al heel wat maanden", snikt ze.

"Vertel dan wat, Julie? We zijn ons van geen kwaad bewust", zeg ik zachtjes en doe moeite om mijn hart niet in stukjes te laten vallen. Ik kan het niet aanzien om haar zo te zien huilen.

"Dat weten jullie wel. Over de baby. Daar hebben jullie over gelogen. Je hebt gezegd dat je zwanger bent geworden door een onbekende zaaddonor. Dat is helemaal niet waar", richt ze zich verwijtend tot Rose. Ik zie de schrik op haar gezicht.

"Het is niet waar. Dat kan niet. Je was al een maand zwanger toen jullie er achter kwamen. En op dat moment waren jullie ook pas een maand samen. Dat is echt onmogelijk. Je hebt gelogen! Het is van mijn vader, niet? Ik haat je", roept ze opnieuw hartverscheurend snikkend en springt op. Nog voor ik haar vast kan pakken rent ze naar de badkamer en draait die op slot.

"Julie, doe open", probeer ik nog, maar ze reageert niet eens.

Ik besluit me eerst maar eens met Rose bezig te houden, die als verdoofd op Julie's bed zit.

"Het moest er een keer van komen", zucht ik en neem haar in mijn armen.

Ze legt haar hoofd op mijn schouder en laat zich strelen. "O, Caithlynn, wat hebben we gedaan? Ze is echt woest en ze voelt zich bedrogen."

"Eigenlijk is het ook niet gek. We hebben ook gelogen, maar dat was om haar eigen bestwil. Zie je hoe ze reageert nu ze weet dat het kind van Dave is? Als ze dat in het begin had geweten, dan was ze waarschijnlijk terug gegaan naar haar ouderlijk huis, waar ze niet hoort te zijn."

"En nu dan, Caith? Gaat ze niet terug? Heb je gezien wat een boosheid in haar ogen lag? Ik heb de kippenvel nog over mijn ruggengraat lopen."

"Ik heb het gezien, lieverd. Ik snap ook wel dat ze boos is, dat zou ik ook zijn. Ik denk dat ze nog te jong is om te begrijpen waarom we dit hebben gedaan. Het enige wat we nu kunnen doen is praten met haar en haar uitleggen waarom we het verzwegen hebben. Meer kunnen we niet."

"Ik denk het", zucht ze en strijkt gefrustreerd met haar handen door haar haren. "Ik ga het wel proberen. Ik ben ten slotte degene op wie ze boos is."

"Ik denk dat ze boos op ons allebei is, maar ze zich tot jou richt omdat jij ons kindje draagt", opper ik in een poging het wat gemakkelijker voor haar te maken. Ik vrees alleen dat het niet veel werkt.

"Julie, lieverd, die alsjeblieft open", vraagt Rose zachtjes, met haar stem vol berouw.

"Nee", horen we duidelijk en stellig.

"Waarom niet? Ik wil met je praten", vraagt ze.

"Daarom niet. Ga weg."

Ik veeg een traan van Rose haar wang en trek haar mee naar beneden. "Het heeft geen zin nu. Laat haar maar even bekomen. Misschien komt ze er zo wel af."

We gaan op de bank zitten en kijken naar de tv, wachtend tot Julie eindelijk van de badkamer komt.

Na een half uur zet ik het geluid uit, omdat ik meen iets te horen. Inderdaad... We horen de voetstappen van Julie op de trap.

Snel, alsof we niets hebben gemerkt, zet ik het geluid weer aan en geef een bemoedigend kneepje in Rose' hand.

"Waarom?" Horen we Julie vragen, die achter ons in de deuropening staat.

Ik zet de tv uit en gebaar dat ze bij ons moet komen. Alsof we twee boemannen zijn komt ze twijfelend en heel voorzichtig naar ons toe en gaat op de stoel het verste af van ons zitten.

Ik voel de spieren van Rose naast me verstrakken en geef haar opnieuw een kneepje in haar hand. We moeten sterk zijn nu.

"Waarom hebben jullie gelogen? Waarom hebben jullie niet gezegd dat dit kind mijn broertje of zusje is? Waarom heb je niet verteld dat die eikel van een vader van mij ook dat kind zijn of haar vader is? Ik snap het niet. Ik had het echt wel aangekund", snikt ze, terwijl de stroom van vragen uit haar mond rollen.

"Lieverd, het was niet de bedoeling om je zo veel pijn te doen. Helemaal niet. We dachten dat het beter voor je was. Omdat je al zo in de knoop zat om wat er met je moeder en vader aan de hand was en het gepest op school. We dachten dat het nieuws dat deze baby van je vader is je niet veel goed zou doen. Daarom hebben we je verteld dat het van een onbekende zaaddonor was. Het zou hoe dan ook je zusje of broertje worden, ondanks dat het geen bloedverwant van je zou zijn. ten minste, dat lieten we je denken. Je moet begrijpen dat we het alleen deden om je te beschermen, schatje. Echt waar. We zouden toch nooit iets doen om je pijn te doen", probeer ik uit te leggen en Rose knikt bevestigend.

De tranen stromen over de wangen van Julie en de tranen van haar worden me te veel. Ik voel mijn weerstand beetje bij beetje afbrokkelen en een prop in mijn keel vormen. Ik kan nog net de scherven van mijn hart niet horen vallen. Mijn meisje... zo lief en nog zo klein. Wat hebben we gedaan? Hoe kan ik er nou ooit voor zorgen dat ze geen pijn heeft, als wij het haar aandoen.

De eerste tranen rollen over mijn wangen en ik kan een snik niet onderdrukken. Rose slaat haar armen om me heen en ik wenk Julie, dat ze bij me moet komen.

Ik denk dat het komt door mijn tranen, maar ineens staat ze op en komt tussen ons in zitten. Alsof mijn leven er vanaf hangt klamp ik me aan haar vast en kus haar haren, keer op keer. "Het spijt ons zo", mompel ik tegen haar hoofd en trek haar dichter tegen me aan.

"Vergeef ons", zegt Rose en slaat haar armen ook om Julie heen, "je bent onze dochter. Onze mooie, lieve meid. We willen je geen pijn doen. Nooit."

Rose vertaald precies wat er in mijn hoofd spookt. Onze dochter... helemaal.

Ik merk dat de schouders van Julie wat afzwakken en haar weerstand afbrokkelt. "Vergeven."

"We houden van je", mompel ik en kus haar betraande wangen.

"Menen jullie dat?", vraagt ze.

"Dat we van je houden? Natuurlijk!"

"Nee, dat geloof ik wel. Ik bedoel... dat jullie me als jullie dochter zien..."

"Ook dat menen we. Al vanaf dag één dat je hier was. Je lijkt ook nog eens heel erg op Rose, dus dat maakt het alleen nog maar makkelijker."

"Daar ben ik blij om. Ik vroeg me al af of ik jullie mam mocht noemen of niet. Ik durfde het niet te vragen... Ow, nog één ding", gaat ze gelijk verder. "Zeg alsjeblieft niets tegen Dave over de baby. Mijn moeder vertelde mij altijd dat ze mij de eerste twee jaar van mijn leven amper heeft gezien omdat Dave allerlei valse beschuldigingen over haar bij de kinderbescherming heeft gelegd, waardoor hij de voogdei over mij kreeg en ze me nauwelijks mocht zien. Ik zou het verschrikkelijk vinden als hij nu weer hetzelfde doet."

Ik zie Rose wit wegtrekken en knik naar Julie. "Bedankt voor de waarschuwing. We waren het toch al niet van plan, maar nu weten we dat we extra voorzichtig moeten zijn."

"Ja, komt goed", zegt Rose en tikt Julie op haar billen als ze opstaat. "En nu, jongedame, is het tijd om te gaan slapen. Ik maak je morgen al heel vroeg wakker, dus die slaap kan je wel gebruiken."

Julie rolt met haar ogen naar ons, maar lacht dan, geeft ons een kus en verdwijnt naar boven.

"Wat een dag...", zucht ik en laat me omvallen. Mijn hoofd op haar schoot en mijn voeten over de leuning. Haar zachte handen strelen door mijn haar en liefkozen me.

Glimlachend leg ik een hand op haar buik en sluit mijn ogen. Wat is het toch heerlijk als ons kleine hummeltje er eindelijk is. Iets dat helemaal van ons tweeën is en van niemand anders. Het resultaat van onze eeuwige liefde.

Als ik tegen Rose wil gaan praten, merk ik dat ze in slaap is gevallen. Mijn arme vrouw, uitgeput van alle emoties en haar zwangerschap. Ik leg haar neer op de bank, leg een deken over haar heen en ga zelf ook maar naar boven, het lege bed in. Daar zal ik nog wel even aan moeten wennen.. een week lang.

Ik zucht en voel een weemoedig gevoel in mijn buik. Langzaam val ik ook in slaap.

"Schatje, we zijn weg", fluistert Rose zachtjes in mijn oor. Ik open mijn ogen direct en trek haar zo plots naar me toe dat ze haar evenwicht verliest en lachend boven op me valt.

"Ik zal je missen", zucht ik en druk kleine kusjes overal op haar gezicht.

"Jemig, schat, het is maar een week hoor!", lacht ze.

"Wel een hele week zonder jou. Maar geniet ervan, en laat wat van je horen, oké?"

"Natuurlijk, liefje. Doeg!"

"Doeg", roep ik haar na en laat me omhelzen door Julie.

"Let goed op haar, oké?"

"Doe ik... mam", aarzelt ze even, bloost licht en kust me op mijn wang.

Glimlachend draai ik me op mijn zij en luister naar de laatste geluiden die ze maken voor een hele week. De deur die dichtslaat, de autoportieren die open en dicht gaan, het starten van de motor en dan zijn ze weg...

Een enorm gevoel van leegte vult me en ik veeg een klein traantje weg. "Kom, stel je niet aan. Het is maar een weekje!", spreek ik mezelf lachend toe. Ik lijk wel een tiener met hevige hormonale emoties.

Het heeft geen zin om in bed te blijven kniezen, dus ik sta op, douche me eens lekker uitgebreid en kleed me aan. Voor mij een normale werkdag.

De bel gaat en ik doe open voor de eerste kinderen. "Ha, meisje! Gefeliciteerd!", roept Rianne uitgelaten als ik open doe. Ze omhelst me stevig, met Tristen tussen ons in geklemd.

"Vertel, hoe was je huwelijksreis? Ik wil alles weten. Ik heb nog een uur vrij, maar ik dacht ik kom op de normale tijd, dan kan ik eens gezellig bijkletsen met mijn lieve vriendin!"

Lachend om haar enthousiasme laat ik haar binnen, waar ze haar zoon in de box zet en zelf koffie gaat zetten. Alsof ze al jaren over de vloer komt. Geamuseerd laat ik haar haar gang gaan en nip uiteindelijk van een lekkere warme koffie.

"Dus, hoe was het?"

"O, Rian... hemels. Echt. Ik geloof niet dat ik ooit zo gelukkig ben geweest als in die week. Het was alleen Rose, Julie en ik, verder niemand, geen zorgen, niets. Ik zal je wat foto's laten zien", zeg ik en haal de foto's van de fotoshoot en onze digitale camera op. Eerst laat ik de gewone foto's zien en als laatste die van de fotoshoot.

Rianne houdt haar adem in. "O, Caithlynn... dit zijn geloof ik de mooiste foto's die ik ooit heb gezien. Die liefde die van jullie gezichten afstraalt en dan die avondzon erbij... wouw. Ik ben sprakeloos."

Ik bloos licht van de complimenten en laat de rest van die foto's zien.

"Ik kan zien dat jullie ook veel om Julie geven. Ze ziet er heel gelukkig uit", zegt ze glimlachend.

Ik knik en glimlach ook. Ineens duiken haar waarschuwende woorden weer in mijn hoofd. 'Vertel het niet aan Dave'.

Rianne ziet me in gedachten verzinken en kijkt me vragend aan. "Wat?"

"Julie heeft ons voor haar vader gewaarschuwd", zeg ik uiteindelijk. Rianne weet als een van de weinigen dat de baby eigenlijk van Dave is.

"Is hij weer vrij!?", roept ze geschrokken.

"Nee, nee dat niet. Denk ik... Het ging om de baby. Ze heeft verteld dat haar moeder haar de eerste twee jaar van haar leven niet gezien heeft door die man. Door valse beschuldigingen, etc. Ze waarschuwde dat we onder geen beding moeten laten weten dat de baby ook maar iets met hem te maken heeft, omdat hij anders misschien hetzelfde gaat doen."

"Jemig, meis... wat heeft dat kind veel meegemaakt in haar nog zo jonge leventje."

"Ik weet het... soms wens ik dat ik die zorgen van haar gewoon even weg kon nemen. Dat ze een eigenwijze puber met normale zorgen kon zijn. Zorgen die bij haar leeftijd passen." Ik zucht.

Rianne slaat een arm om me heen en kijkt me meelevend aan. "Je houd echt van haar, hè?"

"Meer dan je weet", knik ik en moet onbewust terugdenken aan de keren in bed met haar. Ik moet me inhouden niet te gaan blozen.

"Hé, leuk je weer even gesproken te hebben, we bellen snel, maar ik moet nu gaan. Doei lekker mannetje van me", zegt ze en kust haar kleine baby op zijn hoofdje.

We nemen afscheid en ik stort me op de verzorging van de kinderen. Ik heb zin om wat leuks te gaan doen, dus ik neem ze mee in de wandelkar voor meerdere baby's en ga naar het park. Even lekker uitwaaien.

Op een bankje ga ik zitten en check mijn telefoon. Een sms! Misschien van Rose! Snel open in hem en zie dat hij van Julie is.

We zijn veilig aangekomen in Parijs. Rose is te druk, dus ik sms even. xx Hvj.

Een klein beetje teleurgesteld dat mijn vrouw me niet smst, sms ik terug: Oké, lieverd. Veel plezier deze week. Doe mama de groeten van me ;) xx hou ook van jou, deugniet.

Ik stel me haar lachende gezicht voor bij het lezen van die sms en voel me gelijk al weer wat beter.

"Dus, schatjes. Zullen we naar huis gaan en een lekker dutje doen?", vraag ik aan de kinderen, alsof ze me begrijpen zouden.

"Pardon", hoor ik iemand roepen als ik terug wil lopen. Ik draai me om en zie een man zwaaiend op me af komen rennen.

"Ja?", vraag ik glimlachend.

Even is hij stil, lijkt dan wakker te worden en stamelt: "K-kunt u mij misschien vertellen waar de dichtstbijzijnde winkel is? Ik woon hier pas en ik heb geen idee."

Ik lach en denk even na hoe ik het hem het beste uit kan leggen. "U gaat hier rechts, het park uit, daarna komt u op een ellendig lange weg, die helemaal afgelopen moet worden, vervolgens de eerste mogelijkheid rechts en dan ligt hij eigenlijk gelijk om de hoek", vertel ik met handgebaren.

Hij knikt begrijpend en ik zie zijn blik stiekem afdwalen naar mijn borsten. O, jemig... Weer een mannelijke aanbidder. Ik grinnik in mezelf en schud mijn hoofd.

"Dank je", roept hij en omhelst me plots.

Ik schrik even maar lach dan en zeg hem gedag. Een beetje vreemd, die man.

Thuis geef ik de kinderen hun boterhammen, flesjes, potjes voeding, etc. en breng ze een voor een naar bed.

Als ze allemaal in bed liggen, bedenk ik me dat ik nog wat moet bestellen op internet. Ik zoek het op en druk op betalen. Graaiend in mijn jaszak zoek ik naar mijn portemonnee.

Mijn eerste jaszak is leeg, dus ik voel in mijn andere... vreemd! Daar is hij ook niet. Heb ik hem dan toch in mijn tas gedaan? Dat kan ik me niet herinneren.

Ik schud mijn tas op de kop leeg op de vloer en bekijk de inhoud... alles behalve mijn portemonnee. O, nee... ik kreun bij de misselijkmakende gedachte dat ik hem verloren ben.

Ik besluit om even snel terug naar het park te rennen, de kinderen slapen toch nog wel een uur. Ik schiet in mijn jas, neem mijn sleutels mee en zet het op een loopje.

Binnen een paar minuten ben ik bij het park en loop hetzelfde rondje als net. Nergens is mijn portemonnee te vinden... Ik zucht en besluit terug te gaan. Het is hopeloos... ik ben hem kwijt.

Binnen ga ik op de bank zitten en denk goed na, of ik hem niet toch ergens heb neergelegd.

Het is inmiddels al half vier en de eerste kinderen worden weer wakker. Straks nog maar eens goed zoeken dan...

Ik verzorg ze, geef ze hun avondeten en speel nog even met ze tot ze weer worden opgehaald.

Alleen Rianne is nog binnen als de bel gaat. "Zeker iemand wat vergeten", grap ik en loop nietsvermoedend naar de deur.

"Ben je...", begin ik als ik de deur open doe, maar stop als ik zie wie er voor de deur staat.

Diezelfde man die mij vanmiddag in het park vroeg naar de winkel, staat nu voor mijn deur. Een beetje verward staar ik hem aan. "Ehm... hallo", zegt hij en steekt zijn hand uit.

"Hoi", ontdooi ik en kijk hem vragend aan. Hoe weet hij waar ik woon? Zal hij me gevold zijn? Een rilling loopt over mijn rug.

"Sorry als ik stoor, maar ik heb iets dat van jou is", zegt hij en haalt niets minder dan mijn portemonnee uit zijn zak. Ik kijk er verbaasd naar. "Hoe kom je daar nou aan?"

"Hij is denk ik uit je zak gevallen toen we afscheid namen, want toen ik me nog eens naar je omdraaide, zag ik iets liggen. Ik raapte het op en zag dat het een portemonnee was. Ik heb gekeken en zag jouw foto, samen met nog een vrouw. Ik heb nog gekeken of ik je nog kon vinden, maar helaas. Ik heb stiekem tussen je pasjes en zo gekeken of er misschien een adres tussen zat en inderdaad! Die vond ik. Vandaar dat ik nu hier ben. Alsjeblieft", zegt hij en overhandigd mij mijn portemonnee.

Stomverbaasd over zijn openhartige verhaal en mijn verloren en teruggevonden portemonnee vraag ik hem naar binnen. Dat is wel het minste dat ik kan doen, toch?

"Hallo", zegt Rianne als hij de kamer in loopt.

"Hoi", zegt hij en stelt zich voor als Remco. Dat wist ik nog niet eens!

"Wie is dit?", vraagt Rianne aan mij met haar o zo bekende moet-je-me-iets-vertellen blik.

"Dit is Remco. Ik kwam hem vandaag in het park tegen en hij heeft mijn portemonnee teruggebracht. Ik was hem kwijtgeraakt in het park, blijkbaar."

"Aha, interessant", zegt ze, maar ik zie aan haar gezicht dat ze het niet helemaal vertrouwd.

Ik negeer haar en bied de arme man wat te drinken aan.

"Is het goed als ik hier blijf eten vandaag? Johan is er toch niet vanavond, dus dan zijn we beide niet zo alleen", zegt Rianne als ik in de keuken ben.

"Prima hoor, mevrouw bemoeial", lach ik.

"Ben ik zo doorzichtig? Ik weet niet hoor, Caith. Ik vertrouw die kwast niet zo."

"Hoe weet je dat nou?", lach ik, "je kent hem niet eens."

"Nee, precies. Jij ook niet. Wie weet wat voor een vieze vent het is. Dus ik blijf lekker bij je tot hij weg is, goed?"

"Ja, hoor", grinnik ik en kus haar wang. Gekke meid.

Ik overhandig Remco zijn koffie en we beginnen te praten over ditjes en datjes. Blijkbaar is hij net verhuisd, door zijn baan. Hij kent verder nog niemand hier, dus is wel blij met een beetje contact.

Geïnteresseerd luister ik naar zijn verhalen en knik af en toe.

Hij kan best interessant vertellen! Ik merk dat ook Rianne toch wel nieuwsgierig is naar zijn verhalen. Aagje, denk ik giechelend.

Na een goed uur besluit hij om weg te gaan, omdat we willen eten en ook hij nog niets heeft gehad. We nemen afscheid en ik doe de deur achter hem dicht.

"Zo", zegt Rianne met een diepe zucht van verlichting, alsof ze een enorme inspannende daad heeft verricht.

Ik schud mijn hoofd glimlachend en schiet in de lach. "Wat ben jij erg", roep ik uit.

"Hoezo?", vraagt ze met grote puppy-ogen.

"O, alsof je dat niet weet! Eerst mij vertellen dat je hem niet vertrouwd, vervolgens wel heel nieuwsgierig zijn naar zijn achtergrond, etc. En dan vervolgens weer doen alsof hij niet te vertrouwen is!"

"Ja, ik vertrouw hem ook niet. Achtergrond informatie is altijd handig", zegt ze engelachtig, haalt haar schouders op en loopt lachend de kamer weer in.

Ik schep onze borden op met mijn beroemde zuurkoolstamppot en zet het voor haar neer. De kleine Tristen zit in zijn stoeltje te kraaien als hij zijn eten ook krijgt. Rianne wil nooit dat ik hem hier avondeten geef.

We kletsen wat raak en voor ik het in de gaten heb is het al weer acht uur. Tristen is inmiddels al in slaap gevallen en Rianne besluit om te vertrekken.

Bij de deur houdt ze mijn arm even vast en kijkt me doordringend aan. "Ik meen het, meis, ik vertrouw die gast niet. Doe alsjeblieft voorzichtig, oké?"

"Beloof ik", zeg ik en besluit er maar niet verder op in te gaan. Ze bedoelt het goed.

Als Rianne weg is ga ik op de bank zitten, met mijn voeten hoog en pak mijn mobiel erbij. Yes! Weer een sms. Dit keer moet het wel van Rose zijn. En inderdaad. Snel open ik het smsje:

Lieve, geile donder van me,

Een paar sokken? Ik denk dat ik wel weet wat je van plan bent, en als dat zo is... oei, oei, dan zwaait er wat vrijdag! Genadeloos zal ik zijn, geloof me.

En toch hou ik van je.

Hoe was je dag?

Dikke kus van mij en onze schopper.

Lachend sms ik terug:

Wie weet wat ik van plan ben? Misschien heb ik ze je wel gegeven zodat je geen koude voeten krijgt :( Wil ik eens lief zijn...

Mijn dag was... hectisch. Denk ik. Rianne bijgepraat, Remco ontmoet, portemonnee kwijt, Remco komt portemonnee brengen, Rianne vertrouwt hem niet dus blijf eten, en nu heb ik rust.

Mis je...

Hou van je.

Ik zucht en zet de tv aan, als mijn mobiel over gaat. Rose.

"Hé, we zouden niet bellen. Dat is toch veel te duur", neem ik op.

"Weet ik, maar ik wil weten wat er is gebeurd", zegt ze en klinkt best bezorgd.

"Niets geks, liefje. Geen zorgen", zeg ik en begin haar het hele verhaal te vertellen.

Als ik klaar ben is het even stil en vraagt: "Waarom vertrouwd Rianne hem niet dan?"

"Ach, je weet toch hoe ze is? Ze wil ons gewoon beschermen, denk ik."

"Hmm... ik weet niet hoor. Meestal heeft ze het toch wel bij het rechte eind."

"Klopt, maar niet altijd. En wat dan nog? Het is mijn vriend niet, hij kwam alleen mijn portemonnee terugbrengen. Meer niet. Meer hoef ik ook niet, want ik ben getrouwd met de mooiste vrouw van heel de wereld", flirt ik met haar.

"Zit je nou met me te flirten, vrouwtje?", vraagt ze, en ik hoor in haar stem dat ze gerustgesteld is.

"Misschien", fluister ik.

"Deugniet. Ik mis jou ook."

"Nog 4 dagen", lach ik en hoor haar heerlijke tinkelende lach.

"Ben je nu al aan het aftellen?"

"Absoluut. Hoe was jullie dag? Hoe gaat het met Julie? Weer de oude?"

"Vreemd..."

"Hoezo vreemd?"

"Nou, opzich is het hier heel mooi en de collega's en kinderen zijn ook heel behulpzaam wat betreft mijn beperkingen door de buik, maar het is vreemd omdat ineens iedereen weet dat Julie bij ons woont. Ze behandelen ons, vooral Julie, heel anders heb ik opgemerkt. Als ik even met Julie in gesprek ben, dan kijken haar vriendinnen met draaiende ogen naar ons, terwijl het gewoon gaat over iets waar ze een vraag over heeft en ook aan ieder ander had kunnen vragen. Of mijn collega's... die menen dat ik nu nergens meer tijd voor heb, nu mijn dochter mee is."

"Ach, liefje. Trek je er niets van aan. Ze weten niet hoe het is."

"Ik weet het..."

"Hé, slaap lekker. Ik sms je morgen weer."

"Is goed, schat. Ik hou van je. Tot morgen!"

Zuchtend hang ik op en luister naar de stilte van mijn huis. Nooit geweten dat die zo veel geluiden maakt...

Oké, dat wist ik wel. Voordat ik Rose had was ik ten slotte ook alleen.

De volgende twee dagen gaan als in een roes voorbij en doe wat ik moet doen. Het gemis van mijn meisje wordt steeds heftiger en ik moet nog twee hele dagen.

'S avonds krijg ik een SMS'je binnen en open die. Mijn mond valt open als ik hem lees.

Rose heeft me een foto van haarzelf gestuurd met mijn bh aan. Haar blik is sensueler dan ik ooit heb gezien. De geile kriebels schieten door mijn lijf en ik voel hoe ik in rap tempo zo nat ben als de zee.

Een nieuw geil plannetje vormt zich in mijn hoofd. Ik sta op, doe mijn broek en slipje uit en ga met gespreide benen terug op de bank zitten. Met een hand houd ik mijn mobiel vast en maak een foto van mij in deze houding en met mijn andere hand betast ik mezelf. Heerlijk!

Langzaam glijd ik van mijn borsten naar beneden, over mijn schaamheuvel. Met twee vingers open in mijn lipjes en voel er tussen. Jemig! Ik ben echt nat.

Terwijl ik heerlijk over mijn klitje begin te strelen, krijg ik opnieuw een berichtje binnen.

Rose:

Jemig, schatje. Wat ben ik geil! Die foto van jou... grrr. Ik wil je bespringen, je helemaal uitputten met mijn mond, handen, poesje, etc. Ik kan niet wachten tot vrijdag...

Ik hijg en begin nog sneller over mijn klitje te wrijven. Blijkbaar ben ik niet de enige...

Terwijl ik verder ga sms ik terug:

Ik ben ook heel geil. Maar daar wordt op dit moment aan gewerkt ;) hihi. Ik mis je verschrikkelijk!

Nog geen minuut later heb ik er weer een terug:

Grr, blijf af! Ik wil je laten komen. Dan geniet je er extra van! O, schat. Het liefst zou ik nu naar huis komen. Ik mis jou ook zo erg... ik wil bij je zijn. Nog 2 dagen! Kus kus.

Ik laat mijn mobiel vallen en gooi mijn hoofd achterover. Het beeld van Rose vormt zich in mijn hoofd en ik ga helemaal op in mijn bewegende vingers. Het opbouwende genot neemt toe en ik voel het borrelen in mijn onderbuik. Ik kreun luid en span mijn spieren aan. Mijn hand beweegt sneller en sneller, op het ritme van het genot.

Ineens verstijf ik en overspoelt het heerlijke genot mijn hele lichaam. Als verdoofd laat ik me terugzakken in de bank en zucht opgelucht.

Caithlynn:

Sorry schatje, ik kon het niet helpen. Maar het was wel heel lekker! Slaap lekker, kan ook niet wachten tot vrijdag! Hou van je.

Ik ga naar bed en nog helemaal ontspannen van mijn orgasme val ik diep in slaap, dromend over Rose.

"Veel plezier vanavond", zegt Rianne met een knipoog en geeft me een kus als ze haar zoon mee naar huis neemt.

"Dank je. Fijn weekend!", roep ik haar na en ga terug naar de kamer. Ik glimlach al de hele dag als een verliefde puber, wachtend op dat eerste afspraakje.

Snel ruim ik wat op hier en daar en begin met koken. Het lievelingskostje van Rose en Julie komt op tafel: Spaghetti bolognese.

Als ik klaar ben ga ik wachten op de bank zitten. Ik weet dat ze ieder moment thuis kunnen komen, maar het lijkt een eeuwigheid.

Ik heb bijna de neiging om mijn ogen dicht te doen, als ik eindelijk een sleutel in het slot hoor. Het hele huis vult zich als het ware met kleur en muzieknoten als ik de stemmen van Julie en mijn geliefde Roosje hoor. Wat een heerlijk geluid...

Ik sta op en ga naast de bank staan.

De klink van de deur gaat naar beneden, de deur gaat langzaam open en... daar is ze! Mijn mooie, mooie vrouw.