"Mevrouw? Mevrouw?", vraagt de agent en pakt mijn schouders vast.

Ik kom weer bij zinnen en staar angstig in zijn ogen. "Wat heeft hij over Dave gezegd?", vraag ik met bevende stem.

"Dus u kent hem?"

"Dat denk ik. Wat heeft hij gezegd?", vraag ik nog eens.

De agent zucht en zegt: "Tijdens het verhoor zei hij dat hij opdracht had gekregen om er achter te komen waar een zwakke plek in het gezin zit, om Julie weg te halen bij jullie."

Ik trek wit weg en grijp naar mijn keel. Mijn adem wordt afgesneden bij het idee dat Julie van ons afgepakt wordt.

"Ik ken hem", fluister ik zachtjes en de agent wacht geduldig tot ik mijn verhaal heb gedaan over onze eerste ontmoeting, etc.

"Ik begrijp het. Fijn dat u ons dit verteld heeft, nu kunnen we kijken of we hier iets mee kunnen. Nu wil ik graag over op uw verklaring, als u het niet erg vindt?"

Ik knik.

"U was alleen beneden toen u de deur open deed?"

"Nee, mijn dochter en de kraamverzorgster waren hier ook."

"Oké. Gedroeg de verdachte zich vreemd?"

"Nee, helemaal niet. Julie en ik hebben nog met hem zitten praten, met een kopje koffie."

"Oké. Maar u was wel alleen toen hij u aanrandde?"

Die woorden werpen me weer even terug in de tijd en ik moet moeite doen om me te concentreren op mijn antwoord. "Julie en Sam, de kraamverzorgster, waren naar boven gegaan. Toen pas begon hij rare opmerkingen te maken, kwam dichter bij me zitten, etc. Ik heb hem gedwongen te stoppen, maar hij ging door. Verstikte me bijna met zijn hand over mijn neus en mond en..." Ik zwijg.

"Ik snap het. Hoe is Sam er achter gekomen dat u in moeilijkheden was?"

"Ik kon nog net een gil slaken voor hij me achterover duwde."

"En daarna heeft Sam hem op zijn hoofd geslagen met een honkbalknuppel?"

"Klopt."

"Was die van u?"

"Ja."

"Dan weet ik even genoeg. Als u nog wat te binnen schiet dat u kwijt wil, dan bel gerust, oké?"

Ik knik en loop met hem naar de deur.

"Agent?"

"Ja?"

"Hoe zit het met Dave? Zit hij nog vast?"

"Om eerlijk te zijn: Ik weet het niet. Ik zal het straks op het bureau natrekken en u met een antwoord bellen, goed?"

"Bedankt."

"Doe voorzichtig", zegt hij, geeft me een stevige handdruk en vertrekt.

Ik laat me tegen de deur aan zakken en glijd langzaam naar beneden. Mijn hoofd leg ik op mijn knieën en adem een paar keer diep in.

O, nee. Dave weet er van. Hij wil Julie terug. Niet mijn Julie... En Rose... ze zal zich grote zorgen maken.

Ik besluit om niets tegen haar te zeggen, als ik me haar woorden herinner: "We zijn toch ook een stelletje brokken makers, niet? Nooit kan hier eens wat normaal gaan. Het lijkt Goede tijden, Slechte tijden wel."

Nee, ze kan beter niets weten tot ik ook meer weet. Er is toch nog niets aan de hand.

"Schatje?", hoor ik Rose roepen en sta snel op.

"Ja?"

"Lukt het?"

Ik kom naar boven en plof naast haar op bed.

"Je ziet er belabberd uit."

"Dank je. Zo voel ik me ook."

"Ik bedoel dat je zo wit als een doek bent. Voel je je wel goed?"

Ik kijk haar met een opgetrokken wenkbrauw aan, alsof ik zeg: Moet je dat echt vragen?

"Ook dat bedoel ik niet zo, dat weet je best. Ik bedoel of je je ziek voelt", zegt ze zachtjes en legt haar warme, slanke hand op mijn voorhoofd. Haar duim streelt mijn haren en ze kijkt me bezorgd aan.

Vol liefde kruip ik wat omhoog en leg mijn hoofd op haar schoot. "Nee, het gaat wel."

"Heb je nog een beetje geslapen na vannacht?"

"Ik geloof het wel. Ik schrok wakker van Sam."

"Mooi zo", glimlacht ze. Zal ik er ooit genoeg van krijgen? Die lach... ik smelt nog altijd als ik haar zie lachen.

Tranen wellen op in mijn ogen. Snel veeg ik ze weg. "Wat is er?"

"O, niets", zeg ik en sta op.

Mijn kleine dochtertje ligt vredig te slapen in haar wiegje. Toch voel ik een grote behoefte om haar vast te houden. Zachtjes til ik haar eruit en ga met haar op mijn borst op bed liggen. Haar donshaartjes liggen net bij mijn lippen, waardoor ik haar telkens kusjes kan geven.

Mijn handen stelen haar ruggetje en houden haar vast. Wat houd ik veel van dit kleine pakketje... zo klein en zo geliefd...

"Ik vind haar op jou lijken", zegt Rose zachtjes en zakt wat onderuit, zodat ze op gelijke hoogte ligt.

Ik lach even spottend naar haar. Hoe kan ze nu op mij lijken?

"Nee, ik meen het. Ze heeft jouw neus en ogen."

"Ik vind dat ze jouw ogen heeft. De eerste keer dat ze me aankeek... ze keek recht in mijn ziel. Net als jij de eerste keer... Net zo mooi helder en blauw."

"Ik weet het", fluistert ze en legt ook een hand op Sara's ruggetje. "Heb jij ook het gevoel dat je nog liever zelf dood gaat dan haar wat te laten overkomen?"

"Meer dan dat. Ik zal voor haar door het vuur gaan. Letterlijk als het moet."

"Houd ik je aan", grinnikt Rose en kust mijn voorhoofd en daarna die van Sara, die inmiddels al weer slaapt.

"Hoe ging het gesprek net?"

"Goed", lieg ik.

"Weet je het zeker?"

"Ja."

"Hmm..."

"Wat?"

"Ik heb het gevoel alsof je iets verbergt voor me."

Jemig, hoe doet ze dat toch?!

"Nee, echt niet. Hij stelde vragen over wat er gebeurd is en hoe..."

"... het gegaan is", maakt ze mijn zin af en stopt een lok van mijn haren achter mijn oor.

"Ja."

"Oké. Heb je alles verteld?"

"Ja, mama."

Rose lacht en ik moet automatisch glimlachen als ik dat hoor. Mijn mooie vrouw.

"Waar denk je aan?"

"Aan jou."

"Mij?"

"Ja. Hoeveel ik van je hou en wat ik met je ga doen als die stomme hechtingen genezen zijn", glimlach ik en trek mijn wenkbrauwen speels op.

Ik hoor haar even hijgen en ik lach. "Zo, zo... net bevallen en nu al weer zin, dametje?"

"Hmm, meer dan je weet", zucht ze.

"Ik ga eens even bij Julie kijken, oké?"

"Prima."

Ik sta op, leg Sara in haar wiegje en ga naar Julie's kamer. Voor de zekerheid luister ik of ik vreemde geluiden hoor, maar als het stil blijft doe ik zachtjes de deur open.

Ze zit in de vensterbank en staart naar buiten. Even blijf ik in de deuropening staan en bewonder haar contouren. Haar blonde haren lichten op door de zonnestralen en haar gezichtje kijkt peinzend voor zich uit.

Zachtjes loop ik naar haar toe en sla mijn armen van achter om haar heen. "Hé, liefje", fluister ik en ze glimlacht even naar me.

Zwijgend kijken we samen uit het raam, naar de buren die hun auto wassen, naar de vogels die van onze broodkruimels snoepen, naar de kinderen die lachend en gierend door de straat fietsen.

Heel even voel ik een sereniteit door me heen gaan, die verhelderend werkt. Alsof alle gebeurtenissen van de afgelopen dagen naar de achtergrond verdwijnen. Alleen de leuke zijn er nog.

"Dit is mijn lievelingsplek", fluistert Julie zachtjes na een lange stilte.

"Ik kan me voorstellen waarom", fluister ik ook. Ik wil de stilte niet verbreken.

"Ik kan hier makkelijk nadenken. Het helpt me mijn gedachtes op orde te brengen", mompelt ze en legt haar hoofd tegen mijn schouder.

Ik druk mijn neus in haar haren en snuif haar heerlijke meisjes geur op. "Ik hou van je, dat weet je toch? Als er ooit wat is waar ik je mee moet helpen... alsjeblieft vraag het gewoon. Je betekend heel veel voor ons en we willen je alleen maar helpen."

"Dat weet ik", zegt ze en kust mijn wang. Even aarzelt ze, maar zwijgt dan.

Ik denk dat het over Sam gaat, maar besluit om het te laten rusten tot ze er aan toe is om het te vertellen.

"Ik ga even kijken of het eten al klaar is, goed?"

"Hmm, ik vond het net zo fijn in je armen", knort ze en wrijft tegen me aan.

Ik lach en kus haar haren. "Straks weer, goed?"

"Tot morgen", roepen we Sam na, als ze naar huis gaat.

Even zie ik verlangen in Julie's ogen schitteren, maar doe alsof ik ergens anders naar kijk.

Rose zit voldaan aan tafel, met Sara in haar armen.

"Ik vind het maar een fijne kraamverzorgster, wat jij Julie?", vraagt Rose en ik weet dat ze aan het vissen is.

Ik schop haar onder de tafel en ze kijkt me vragend aan. Met één blik waarschuw ik haar dat ze dat niet moet doen.

"Ja, hoor. Ze zorgt goed voor ons", zegt ze en laat niets merken over haar ware gevoelens.

"Hé, meisjes van me... ik ga weer eens naar boven met de kleine aap. Ik ben moe", zegt Rose.

"Is goed, lieverd. Ik kom straks nog even bij je kijken."

Ze kust ons gedag en gaat naar boven.

"Wat zullen wij vanavond eens gaan doen? Een lekker meiden avondje? Ik geloof dat we dat wel verdient hebben of niet?"

"Ja, leuk", zegt Julie enthousiast.

"Wat wil je doen? Naar de bioscoop of thuis een film kijken?"

"Wat jij wil", zegt ze liefjes.

Heel even, in een flits, voel ik die oude gevoelens voor Julie opborrelen. Maar zo snel als ze kwamen zijn ze ook weer weg.

"Goed, we gaan naar de bioscoop. Dan heeft mama vanavond ook eens rust", lach ik om haar verontwaardigde gezicht.

"Help me met de tafel en dan zullen we eens kijken wat er draait, oké?"

We ruimen de tafel af en terwijl Julie een film uit gaat zoeken, ga ik naar Rose om te zeggen dat we een paar uurtjes weg zijn.

"Doe je de deur goed op slot? Ik wil geen vreemden meer in huis", vraagt ze een beetje angstig.

Ik knik en kus haar warme lippen. Haar handen vouwen zich achter mijn nek en trekken me dichter naar zich toe. Na een tijdje laat ze me los en kijkt me hijgend aan. "Doe je alsjeblieft voorzichtig?", mompelt ze.

"Natuurlijk. Ik heb onze dappere dochter toch bij me", knipoog ik en kus haar nog eens gedag. "Slaap lekker."

"Veel plezier."

"En? Welke film wordt het?"

"Een romantische komedie!"

"Gezellig. Let's go..."

Arm in arm lopen we naar de auto.

"Ik heb er zin in", zegt Julie als we bij de bioscoop zijn."

"Ik ook. Het is wel weer eens tijd voor wat moeder-dochter tijd, niet?", knipoog ik en trek haar tegen me aan. Haar arm slaat ze om mijn middel en zo staan we in de rij te wachten. Als ik een stap naar voren doe, valt haar arm omlaag, langs mijn billen. Ik voel een tinteling op de plek waar ze me raakte. Deed ze dat expres? Ik kijk naar haar, maar ze kijkt de andere kant op.

Vreemd...

We bestellen de kaartjes en gaan wat te drinken halen bij de balie. In de zaal zoeken we een plekje boven in de hoek, zodat we wat meer privacy hebben. Dat is altijd fijner dan mensen die van boven af op je neer kunnen kijken of popcorn in je haren kunnen gooien.

"Eeuwen geleden dat ik hier was", zegt Julie als ze zit en kijkt rond. "De laatste keer was met... met... ik weet al niet eens meer met wie."

Ik weet dat ze haar moeder had willen noemen. Ik merkte het gewoon aan de manier waarop ze haar zin afrond. Stilzwijgend leg ik een arm om haar schouders en laat weten dat ik het begrijp.

Ze zucht. "Soms heb ik het gevoel dat jullie me nog beter kennen dan ik mijzelf."

"Dat is niet raar, meisje. Je zit in de puberteit en je bent naar jezelf opzoek. Daar zijn wij ook door gegaan. En ook wij hadden ouders die betweterig deden en ons de les lazen. Maar achteraf gezien hadden ze wel altijd gelijk en heb ik nu een hele boel aan al die vervelende regels en gedragingen van mijn moeder."

"Hoe is ze overleden?", vraagt Julie zachtjes.

"Zij en mijn vader waren op weg naar een verjaardag van vrienden. Oom John en ik waren oud genoeg om alleen thuis te blijven, dus we hadden een filmavond. Het had gesneeuwd die dag, dus het was heel glad. 'S avonds laat ging ineens de bel en stonden er twee agenten voor de deur. Mijn ouders waren beiden omgekomen in een vreselijk auto-ongeluk. Ze zijn nooit aangekomen op die verjaardag", zucht ik.

"Wat vreselijk. Je wereld moet zijn ingestort, of niet?"

"Ja. Pas als ze er niet meer zijn, voel je ineens hoe erg je ze nodig hebt."

"Ik weet het. Mijn moeder en ik hadden best vaak ruzie. Minstens één keer in de week. Maar toen ze... toen ze dood was, miste ik zelfs de ruzies nog. Ik had er álles voor gegeven om haar nog een keer te zien en met haar te praten." Ze veegt een traan uit haar ogen en ik kus haar warme hoofd.

"Sst. Laten we er een leuke avond van maken, oké? Even geen overleden ouders, rare vaders of mannen, etc. Alleen wij, oké?"

Ze kijkt me met twinkelende ogen aan en knikt. Ik smelt en druk zonder er bij na te denken een kusje op haar mond. Ach ja, dat doen moeders toch altijd?

Julie kijkt strak voor zich uit, naar het scherm waar nog niets op te zien is. Zwijgend wachten we tot de film begint.

Na die vervelende reclames begint de echte film en Julie nestelt zich nog wat dieper in de stoel. Haar hand rust op die van mij, op de leuning.

We kijken de film met volle aandacht, als ik ineens haar hand voel verplaatsen naar mijn knie. Verbaasd pak ik haar hand en houd haar stevig vast.

Opnieuw voel ik haar handje bewegen, omhoog richting mijn dijbeen. Ik besluit af te wachten met vragen wat ze gaat doen, omdat ik niet weet wat haar bedoelingen zijn. Voor hetzelfde geld maak ik het haar ongemakkelijk.

Ik richt me weer op het scherm en voel opnieuw haar hand omhoog schuiven. Dit keer toch echt hoger dan normaal...

"Julie, wat...", fluister ik, draai me naar haar toe en kijk in twee twinkelende ogen. Ze kijken me smekend aan, wachtend op verlossing.

Ik smelt bijna in mijn stoel en er vliegen kriebels door mijn buik. "Nee. Nee, Julie", mompel ik zachtjes en kijk weer naar het scherm. Mijn aandacht is echter overal behalve bij de film. Haar duim streelt de binnenkant van mijn dijen en ik kan niet zeggen dat het niet lekker voelt.

Ook ik ben maar een mens...

Uiteindelijk kijk ik opnieuw naar haar en zij naar mij. Haar ogen smeken en bedelen. Haar lippen bewegen langzaam en ik span me in om te kijken wat ze zegt: "Kus me."

Ik begin te hijgen en al mijn rationeel gedrag verdwijnt als sneeuw voor de zon. Als vanzelf pak ik haar hoofd vast en trek haar tegen me aan. Haar lippen persen zich op die van mij, hongerig en begerig.

Ik open mijn mond en voel haar tong binnen glijden. Ik moet moeite doen om niet te kreunen. Mijn handen glijden langs haar nek, over haar borsten en kneden ze. Ik voel haar hijgen in mijn mond.

"Ik wil je", fluistert ze zo zachtjes dat het net een zuchtje lijkt, maar die kleine woordjes hebben een groot effect op mijn lichaam. Ik voel alles samentrekken en zich concentreren op dat ene punt in mijn lichaam. Het wordt natter en natter...

"Kom", fluister ik en trek haar zachtjes op mijn schoot, met haar benen naar de muur toe. Ik schik me zo, dat ze bijna tussen mijn benen valt. Ik schuif haar haren aan de kant en kus haar zoete nek. Ze bied me gewillig haar nek aan en ik voel haar borstkas snel op en neer gaan. Mijn handen kneden haar borstjes en rollen haar tepels door haar bh heen.

Haar hand pakt de mijne vast en trekt die naar beneden, naar de rand van haar broek. Snel opent ze haar knoop en rits en spreid zo goed en zo kwaad als het gaat haar benen.

Ik grinnik even om haar ongeduldigheid, maar beantwoord haar wensen.

Mijn hand glijd over haar slipje... haar kruisje is al drijfnat. Ze is er helemaal klaar voor.

"Hmm, zo nat", fluister ik geil in haar oor en laat in een keer mijn hand in haar slipje schieten. Ze houd haar adem in als ik over haar natte lipjes streel en masseer. Eindelijk laat ik mijn vinger door haar gleufje glijden en voel haar een klein beetje opveren. En ik heb nog niet eens iets geraakt...

"Geile donder", fluister ik en zoek haar clitoris. Ik merk gelijk dat ik hem gevonden heb, want Julie verstijfd onder mijn aanraking. Langzaam begin ik rondjes te draaien met mijn vinger en oefen wat druk uit.

"O, Caithlynn...", zucht ze zachtjes en zoekt mijn mond. Als twee magneten kleven we aan elkaar, onderzoeken elke centimeter van elkaars monden. Haar gehijg vermengt zich met die van mij.

Ineens gaan de lichten in de zaal aan. Pauze...

Als gestoken door een wesp springt Julie van mijn schoot en maakt haar broek dicht. Hijgend kijkt ze voor zich uit.

Ik bekijk haar. De diepe blosjes op haar wangen verraden haar geilheid en genot van net. Ik plaag haar door mijn middelvinger in mijn mond te stoppen en er langzaam op te sabbelen. Hmm... wat heb ik dat gemist.

"Zullen we naar huis gaan? Ik ben moe", vraagt ze schor.

Ik lach en schud mijn hoofd. "O, o, en de film dan?"

"Pech voor de film, toe, Caith", zucht ze.

Ik grinnik en sta op. Met haar hand in de mijne verdwijnen we tussen de mensenmassa die naar de wc gaan, etc. Alleen wij gaan naar de uitgang.

We weten niet hoe snel we naar de auto moeten lopen. Nog voor we daar zijn houd ik het niet meer. Ik trek aan haar arm, waardoor ze 180 graden draait en druk gelijk mijn mond op die van haar. "O. Meisje. Wat. Maak. Je. Me. Gek", mompel ik tussen de kussen door en duw haar richting de auto, tot die in haar rug duwt. Mijn been wringt zich tussen haar benen en zet druk op haar poesje.

Mijn handen vliegen over haar heerlijke jonge lichaam en verkennen elk stukje opnieuw.

Uiteindelijk maakt Julie zich van me los en kijkt me smekend aan. "Neem me alsjeblieft. Ik houd het niet meer. Ik ben zo geil...", zucht ze.

Ik trek haar aan de kant, doe het autoportier achter open en duw haar languit op de bank. In een ruk heb ik haar broek en slipje tot op haar enkels getrokken en duw haar benen omhoog, zodat ik erbij kan en het portier kan sluiten.

Als een hongerige kat val ik aan op haar heerlijke nectar. Ik zuig me vast en sabbel en bijt op haar klitje.

"O, ja... Zo lekker", murmelt Julie verrukt en speelt met haar eigen borstjes.

Ik voel haar hoogtepunt naderen en steek twee vingers in haar schede om vervolgens haar G-spot te stimuleren. Dat is genoeg en voel hoe Julie's spieren samentrekken en hoe ze begint te schokken en beven onder begeleiding van hevig gekreun en gegrom.

Als haar orgasme wegzakt laat ze zich uitgeput achterover vallen en zucht diep. "Dat was zo lekker..."

"Goed zo", zeg ik lief en streel haar zachte billen.

Ze komt moeizaam overeind en kust mijn lippen. "En nu... jij", zegt ze met een geile twinkeling in haar ogen en duwt me tegen het portier aan. Haar mond wordt opnieuw een met die van mij, terwijl haar hand strelend over mijn lijf haar. Steeds lager en lager...

Plots schiet haar hand mijn broek in en ik kreun het uit. "Mevrouw ongeduld... Ik raak je nog niet eens aan", zegt Julie en ik moet lachen om haar uitspraak.

Gelijk word ik gestraft, omdat ze haar hand weer uit mijn broek trekt. "O, nee... sorry, sorry, ik meende het niet. Ga door", roep ik gefrustreerd en maak mijn eigen broek los.

"Goed zo", lacht ze en stopt haar hand opnieuw in mijn broek, dit keer gelijk in mijn slipje. Vrijwel direct heeft ze mijn klitje gevonden en begint er overheen te cirkelen. Ik grom en trek haar mond dichter op die van mij.

Haar smalle vingers verwennen me heerlijk door afwisselende bewegingen over mijn clitoris te maken. "O, Julie...", mompel ik en voel het heerlijke gevoel opborrelen diep in mijn onderlijf. "Ga door", fluister ik en span mijn lichaam aan.

"Zo geil", fluistert Julie. Die woorden zijn genoeg om de bom te doen barsten. Met een luide oerkreun stoot ik mijn bekken omhoog en tril en beef als het genot mijn lichaam overspoelt.

"Zo, de hele auto wiebelt", grinnikt Julie als ik wat bekomen ben.

Ik grinnik en trek haar tegen me aan. Mijn handen strelen haar rug en haren en ik kus haar loom.

"Betekend dit dat we het weer vaker gaan doen?", vraagt ze en ineens is het daar weer: De schaamte en het gevoel dat ik iets heel erg fouts doe.

Ik laat haar los, duw haar rustig van me af en maak mijn broek weer vast. Ik gebied Julie om haar broek ook weer aan te doen en kruip naar voren. De ramen zijn beslagen van ons gehijg, dus ik zet de blazer op de ramen.

"Waarom antwoord je niet?", vraagt Julie, maar ik zwijg.

In stilte gaan we naar huis. Halverwege vraagt Julie opnieuw: "Waarom antwoord je niet? Heb je er spijt van?"

Ik trap op de rem, parkeer de auto langs de kant van de weg en draai me naar haar toe. Ik zie hoe ze verschrikt opkijkt door mijn reactie.

Ik pak haar handen geruststellend vast en kijk haar aan. "Liefje...", aarzel ik, "het is niet dat ik niet van je hou, of dat je niet mooi bent. Je hebt een geweldig jong lichaam en ik hou echt zielsveel van je...maar je bent mijn dochter en niet mijn minnares. Ik liet me net meeslepen door mijn eigen hormonen die al een tijdje onthouden zijn doordat je moeder nog bij ligt te komen van de bevalling. Het was nooit mijn bedoeling om opnieuw met je in bed te duiken. Kun je dat begrijpen?"

Ze zucht en slaat haar armen stak om zichzelf heen. Ze staart uit het raam en ik zie aan haar houding dat ik haar pijn doe.

"Ik wil je geen pijn doen. Ik wil er voor je kunnen zijn als je me nodig hebt en ik ben bang dat het ooit fout gaat als we op die voet verder gaan", mompel ik en streel haar hoofd.

"Het gaat niet fout, daar zorg ik wel voor", probeert ze hoopvol.

"Je bent nog zo lekker naïef, liefje. Houd dat nu gewoon zo.. geniet nog maar van je jeugd zolang het kan. Je moet je nog niet bezighouden met seks met volwassenen. Kies iemand van je eigen leeftijd.. zolang je het maar veilig doet", zeg ik.

Opnieuw kijkt ze uit het raam en zwijgt verder.

Ik start de auto weer en stil rijden we naar huis. Thuis loopt ze zonder iets te zeggen naar boven en gooit haar kamerdeur dicht. Ik hoor Rose roepen naar mij.

Ik sluit af, doe de lampen beneden uit en kom naar boven. Ik neem een snelle douche, doe mijn pyjama aan en ga zuchtend op de rand van het bed zitten, met mijn hoofd in mijn handen.

"Wat is er gebeurd, liefje?", vraagt Rose zachtjes en komt achter me zitten. Ik laat me tegen haar aan zakken en geniet van haar warmte.

"Ik ben zo stom geweest", mompel ik en vraag me af hoe ik dit Rose moet gaan vertellen.

"Wat heb je gedaan?"

"Julie... ze... ik... O, Rose...", zucht ik en kom niet uit mijn woorden.

"Heb je seks met haar gehad?", vraagt ze.

Ik blijf me verbazen over haar instinct.

"Ja..."

"Hmm."

"Ben je boos?"

"Nee... Ik snap alleen niet goed waarom? Jij was degene die er mee wilde stoppen."

"Ik weet het ook niet. Ze daagde me uit.. haar handen... haar ogen keken me zo smekend aan. Mijn hormonen sloegen op hol... Ik heb er zo'n spijt van. Vroeg of laat gaat dit tussen ons in staan en dan? Ben ik dan nog wel in staat om er te zijn voor mijn meisje?"

"Heb je het haar verteld? Dat je er spijt van hebt?"

"Ik heb haar duidelijk gemaakt dat het niet de bedoeling was en ook niet vaker gebeurd. Daarom is ze nu boos, denk ik."

"Ik dacht het al te horen toen ze met de deur gooide. Daarna vloog er nog iets anders door de kamer en was het stil. Misschien moet je toch maar even kijken dadelijk."

"Denk je?"

"Ja. Ze houdt toch wel van je, al is ze nu boos."

"Wat moet ik toch ook zonder je, engel van me."

"Hetzelfde als ik zonder jou moet: helemaal niets", lacht ze en kust mijn voorhoofd. "Ga."

Ik sta op en loop naar Julie's kamer. Ik klop zachtjes, maar ze antwoordt niet. Voorzichtig maak ik de deur open en zie glasscherven in het midden van de kamer liggen. Julie zelf ligt op haar bed, met haar hoofd in haar kussens verstopt.

"Meisje", fluister ik en loop naar de glasscherven. Ik zie dat het een foto van ons drieën in Turkije is. Het glas is gebroken, maar de foto is gelukkig niet beschadigd.

"Waarom heb je dat gedaan?", vraag ik en ga op de rand van haar bed zitten.

Ze reageert nog steeds niet.

"Julie", smeek ik en aai over haar rug.

"Wat?", snauwt ze.

"Ik wil niet dat je boos op me bent, maar ik wil dat je kunt begrijpen waarom ik die keuze maak. Ik wil er voor je zijn als je moeder en niet je minnares. Ik ben gelukkig met Rose en zo hoort het ook. Je bent nog zo jong..."

"Mijn moeder is dood."

"Julie, alsjeblieft. Begrijp je me?"

"Ga toch weg."

"Goed, denk er maar eens over na", zeg ik en sta op. Als ik bij de deur ben gooit Julie ineens een kussen naar mijn hoofd.

Ik voel dat mijn grens bereikt is en smijt het kussen terug op bed. "Wil je dat niet meer doen, mevrouwtje? Je bent een snotaap van zestien jaar en ik accepteer het niet dat je me zo behandeld. Ik ben nog altijd ouder dan jij en je gooit geen kussens naar me, begrepen?", zeg ik streng en verhef mijn stem een beetje.

"Ga weg", roept ze boos.

Ik pak haar arm vast en dwing haar naar me te kijken. Opnieuw is haar gezicht voltrokken van woede, zoals die ene keer...

Dit keer laat ik me er niet door afschrikken en zeg heel duidelijk dat ik dit niet accepteer en dat ze mag kiezen of normaal te doen of ergens anders te gaan wonen.

Natuurlijk meen ik het niet, maar het schrikt haar wel af. Ik zie haar ogen groot worden en vullen met tranen. "Ik wou dat de rollen omgedraaid waren. Dat mijn moeder hier was en niet jij", roept ze.

Snel laat ik haar los, ga haar kamer uit en doe de deur achter me dicht. Mijn ogen vullen zich met tranen en voel hoe mijn hart zwaar wordt. Zal ze het echt menen?

"Nou, dat ging goed...", zegt Rose als ik binnen kom.

"Kon je het horen?"

"Ja."

"Mooi, dan hoef ik het niet uit te leggen. Ik ben pisnijdig ", roep ik en stap in bed. Rose slaat haar arm over me heen en knuffelt me.

"Rustig maar. Het is een tiener, haar hormonen spelen parten. Ze meent het niet."

"Dan nog mag ze respect voor ons hebben. Zo iets zeg je toch niet", snik ik nu zachtjes.

"Ik weet het, ik weet het", sust ze me en neuriet zachtjes.

Langzaam kalmeer ik en pak haar hand vast. "Hoe gaat het met je buik?"

"Al wat beter. Gelukkig."

Ik knijp in haar hand en zak weg in een onrustige slaap.

"Ben je wakker?", hoor ik iemand in mijn oor fluisteren. Ik schrik en schiet overeind. Mijn hart gaat als een razende tekeer.

"Hé, rustig maar", hoor ik Rose zeggen en haar handen op mijn schouders.

"Sorry, ik wilde je niet laten schrikken", zegt Julie. Gelijk komen de herinneringen aan gister weer naar boven en kijk haar strak aan. "Wat is er?"

"Ik... ik wilde even met je praten", mompelt ze.

"Geen behoefte aan nu, dank je", zeg ik bot, sta op en sluit mezelf op in de badkamer. Ik hoor Rose iets tegen Julie zeggen en dan stilte.

Als ik aangekleed ben, ga ik naar beneden en smeer mijn brood voor die ochtend. Voor Rose smeer ik er ook gelijk een.

"Hé, waarom praat je niet met Julie?", vraagt ze als ze haar boterham en koffie nuttigt.

"Wat denk je? Ze wenst me dood, dat moet ik even verwerken hoor. Ik heb even geen zin in tranen van mevrouwtje."

"Oké, begrijpelijk", zegt Rose en daarmee is het onderwerp afgesloten. Dankbaar kijk ik haar aan. Ze staart terug in mijn ogen en opnieuw verlies ik mezelf in haar.

Haar warme glimlach weerspiegeld op mijn gezicht en even zijn er geen problemen, is het alleen Rose en ik. Mijn meisje... Wat een geluk.

Ik kus haar innig en ik voel haar mond happen en smeken, hunkerend naar meer. "Je moet eens weten hoe jaloers ik op Julie ben. Ik had graag in haar plaats gezeten", zegt Rose hijgend en streelt mijn lip met haar duim.

"Hoe bedoel je?"

"O, schatje... ik heb zo'n zin in je. Ik mis je aanrakingen."

"Hmm", grom ik en voel opnieuw een vuur ontvlammen in mijn onderlichaam.

Ze kust me opnieuw, nu nog heftiger en vuriger. Hijgend maak ik me los uit haar omhelzing en veeg een lok van haar gouden haar uit haar gezicht. "Ik moet stoppen nu, anders neem ik je hier op dit bed, waar onze kleine hummel bij is", zucht ik.

Rose zucht ook en glimlacht dan. "Je bent al een echte moeder."

"Ja, en een overbezorgde echtgenote als het om jou gaat, lieverd. Je wonden zijn nog niet goed genezen voor zulke, ehm, wilde activiteiten", probeer ik met een stalen gezicht te zeggen. Rose proest en ik doe met haar mee.

"Oké dan, echtgenote van me. Wat ga je vandaag doen?"

"De politie bellen, om te vragen hoe het met de arrestatie van Remco verloopt", zucht ik. Het schoot me net te binnen dat die agent niet meer heeft gebeld over Dave. Mijn gezicht trekt samen in een frons, als ik er over nadenk. Zou er wat aan de hand zijn?

"Wat is er?", vraagt Rose die zoals gewoonlijk een neus heeft voor mijn slechte gedachtes.

"Niets", mompel ik en verlaat de slaapkamer voor ze nog meer van haar spervuren aan vragen kan afsteken.

"Rechercheur Dealt, zegt u het maar?", neemt de agent op van wie ik het telefoonnummer heb.

"Ja, hallo. Met Caithlynn..."

"Ah, mevrouw... het spijt me dat ik u niet terug heb gebeld. Ziet u, het was vrij hectisch hier. Ik heb er nog geen tijd voor gehad. Maar goed, uw antwoord: Uit een paar telefoontjes naar de gevangenis blijkt dat Dave zijn straf heeft uitgezeten. Mijn collega's zijn opzoek gegaan naar hem, maar tot nu toe is hij verdwenen. Pas goed op uzelf en uw gezin, dan komt het vast goed", zegt hij.

"Oké", fluister ik met een dichtgeknepen keel.

"Prettige dag nog verder", zegt hij en hangt op voor ik naar Remco kan vragen.

Prettige dag? Hoezo prettige dag? Mijn hele wereld staat op zijn kop nu die maniak weer vrij is en achter Rose en Julie aan zit. Hoe kan ik nou een prettige dag hebben...

Gefrustreerd haal ik mijn hand door mijn haar en bedenk me wat ik nu moet doen. Misschien toch maar aan Rose vertellen?

"Gaat alles goed?", vraagt Sam ineens achter me. Ik slaak een gil van schrik en ze steekt haar handen verontschuldigend omhoog.

"Het spijt me, ik wilde je niet laten schrikken."

"Het is al goed. Ik ben een beetje jumpy de laatste paar dagen."

"Dat is ook niet vreemd, na wat er gebeurd is", zegt ze, zet me neer op een stoel en geeft me een kop thee. "Vertel, ik kan zien dat er meer aan de hand is."

"Jij ook al? Ben ik dan zo doorzichtig?", mompel ik.

Sam lacht even. Een warme, hartelijke lach. Ik mag haar nog meer. "Nee, hoor. Geen zorgen. Door mijn ervaring met mensen kan ik het beter zien dan de doorsnee personen."

"O, nou dat lucht op... een beetje dan."

"Vertel nou, bij mij is het veilig."

"Oké, als je beloofd niets aan Rose te vertellen. Ik wil niet dat ze zich zorgen maakt."

"Prima."

"Nou, het zit zo..." Ik begin het hele verhaal over Dave opnieuw te vertellen. Sam zit ademloos naar me te luisteren en schudt haar hoofd afentoe van ongeloof. "... en nu ben ik er dus achter dat hij zijn staf uitgezeten heeft en vrijgelaten is. Ik ben mijn leven en dat van mijn gezin niet meer zeker geloof ik", eindig ik.

"Dus Julie is eigenlijk zijn dochter? En niet die van jullie?"

"Klopt. Maar we hebben haar in het gezin opgenomen, omdat ze verder niemand heeft en het een lief kind is."

"Dat vind ik erg attent van jullie", zegt ze, "maar dat betekend dus nu dat hij Julie terug wil?"

"Ja, ik vrees van wel."

"Ik snap je zorgen. Ik zal een extra oogje voor je in het zeil houden. Als ik iets verdachts zie, dan waarschuw ik, oké?"

"Oké. Bedankt", glimlach ik en sta op.

Ik zit tv te kijken met mijn dochter in mijn armen, als de bel gaat. Gelijk overspoelt een akelig gevoel me en ik wil de deur eigenlijk niet open maken. "Sam", roep ik en ze komt gelijk aangerend.

"Ja?"

"De bel ging. Ik heb het gevoel dat het geen gewenst bezoek is", mompel ik en ze begrijpt me gelijk.

"Doe de deur maar open. Ik zal om de hoek staan en als er iets fout gaat, dan schiet ik je gelijk te hulp. Oké?"

Ik knik en loop de gang op. Ik bedenk me dat ik Sara nog vast heb en kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Zo lok je het ook uit...

Maar nu ben ik te laat en dus maak ik de deur open. En ik had gelijk... voor de deur staat een hele, hele woedende Dave.

"Ik wil mijn dochter", blaft hij naar me. Ik leg mijn vrije hand beschermend over het hoofdje van Sara.

"Ik heb je dochter niet. Ophoepelen", zeg ik koel. Waar ik de kalmte vandaan haal weet ik ook niet.

"O, dat heb je wel. Uit betrouwbare bronnen heb ik vernomen dat het wicht hier is."

"Dat wicht heeft een naam en ja, ze is hier. Maar je krijgt haar niet."

"Dat zullen we nog wel eens zien", zegt hij en wil een stap naar voren doen.

"Waag het niet", hoor ik mezelf grommen. Mijn eigen stem verrast me. En Dave blijkbaar ook, want hij doet automatisch een stap terug.

"Waag het niet om ook maar één voet over deze drempel te zetten. Doe je dat wel, dan zijn de gevolgen groot, mannetje", zeg ik en leg mijn huilende dochter tegen mijn borst.

Zijn ogen volgen mijn handelingen en kijken daarna naar het bord in de tuin. Vervolgens kijkt hij peinzend naar mijn kleine pakketje. Automatisch draai ik haar van hem af, om haar te beschermen, maar hij lijkt het rekensommetje al te hebben gemaakt.

"Dus... Ik wil beide dochters terug", zeg hij glimlachend en steekt zijn armen uit naar Sara.

Even voel ik mijn zelfvertrouwen wankelen. Nee! Mijn meisje!

"Het is niets eens jouw dochter", blaf ik net iets te ongeloofwaardig. Ik kan mezelf wel slaan. Wat ben je aan het doen, muts!

"Bijna geloofwaardig", glimlacht hij sluw en wil haar opnieuw pakken.

"Blijf van haar af, met je gore poten. Ze is van ons en blijft van ons", snauw ik en gooi de deur tegen zijn handen. Hij vloekt en probeert de deur weer open te duwen. Ik gooi mijn hele gewicht er tegen aan, maar hij is zeker dertig kilo zwaarder en een grotere spiermassa, dus hij krijgt hem langzaam open.

"Sam", piep ik. Gelijk komt ze de gang op gerend, ziet me worstelen en duwt ook met haar volle gewicht tegen de deur. Eindelijk slagen we erin om de deur in het slot te krijgen.

We horen een luide kreet en dan een harde knal op de deur. "Kutwijven", roept hij. Ik kijk door het spionnetje en zie dat hij zijn vinger in zijn mond heeft. Als hij hem eruit haalt zie ik het bloed over zijn vinger stromen. "Net goed", mompel ik en laat Sam kijken.

"Bel de politie", fluistert ze en blijft kijken naar wat Dave aan het doen is. Snel toets ik het nummer van de agent in, die verveeld opneemt.

"O, sorry hoor", zeg ik geïrriteerd en boos. Waar haalt hij het lef vandaan? "Ik bel wel iemand anders om te zeggen dat Dave hier is."

"Hij is bij u?", roept hij en is gelijk alert.

"Dat zeg ik."

"We komen er gelijk aan. Blijf waar u bent", zegt hij. Ja, alsof ik een andere keus heb...

"Ze komen er aan", roep ik naar Sam en ga naar haar toe.

We horen Dave tieren en vloeken en soms slaan en trappen tegen de deur. Automatisch omklem ik mijn dochter steviger en wieg haar heen en weer.

"Vuile sletten, ik krijg jullie wel. Daar zorg ik wel voor. En dan moet je ze wel aan mij geven, willen ze nog een beetje een leven hebben", roept hij, trapt nog één keer heel hard tegen de deur en dan is het stil.

Na een minuut durf ik pas door het spionnetje te kijken en zie dat hij weg is. "Shit", roep ik en ren naar het raam om te kijken of ik hem nog zie. Nergens is nog een spoor van hem te bekennen.

Snel leg ik Sara in haar box en bel opnieuw de agent.

"Ja?", neemt hij op.

"Jullie zijn te laat. Hij is weg."

"Welke kant is hij op gegaan?"

"Geen idee", beken ik.

"Shit. We komen straks nog even langs. We gaan eerst kijken of we hem nog kunnen signaleren, oké?"

"Prima." Ik hang op en kijk Sam schouderophalend aan.

"Caithlynn?", hoor ik Rose roepen. Haar toon klinkt niet vriendelijk.

"Ik kom", roep ik en sla een kruisje naar Sam toe. Ze grinnikt even en knipoogt.

"Was dat wie ik denk dat het was?", vraagt ze scherp.

Ik knik.

"Wist je dat hij vrij was?"

Ik knik weer.

"Verdomme Caithlynn, je bent onverbeterlijk! Waarom doe je in godsnaam de deur open als je weet dat hij vrij is?"

"Rustig maar. Hoe kon ik nu weten dat hij het was?"

"Je had door het spionnetje kunnen kijken. Dan had je genoeg geweten. En ik hoorde dat je Sara bij je had? Hoe kon je zo stom zijn?"

"Ja, hou maar op. Ik heb mezelf al voor mijn kop geslagen. Het maakt niet uit. Het is gedaan en hij is weg. Hij laat ons met rust."

"Sla niet zo'n toon tegen me aan. Je kent Dave en je weet net zo goed als ik dat hij niet ophoud voor hij Julie én Sara heeft."

"Sla jij niet zo'n toon tegen míj aan", roep ik en kijk haar kwaad aan. "Ik heb geen zesde zintuig, zoals jij. En ik mag dan naïef zijn, maar ik moet het wel allemaal doen. Jij ligt in bed. Niet dat je daar wat aan kan doen, maar dan hoef je me niet zo uit te kafferen. Ik probeer ook alleen maar mijn best te doen. "

Rose zucht en klopt naast zich op het bed. Ik ga voorzichtig op de rand zitten en kijk haar onderzoekend aan. Haar gezichtsuitdrukking is veranderd...

"Waarom heb je me niets verteld?"

"Hier om..." en leg mijn hand op haar buik, "En hier om." Ik leg mijn hand op haar hart. "Ik wist dat je je alleen maar onnodige zorgen zou gaan maken, die helemaal niet goed voor je zijn. Ik wil je beschermen, liefje. Jij bent mijn hele wereld. Ik kan je niet kwijtraken."

"O, Caith", mompelt ze en trekt me tegen zich aan. "Zo onnodig waren ze niet, hè? Dat zie je maar..."

"Ik weet het."

"En nu? Wat gaan we doen?"

"Wé gaan helemaal niets doen. Jij blijft lekker in je warme bedje. Ik heb de politie al gebeld en ze zijn opzoek naar hem. Tot die tijd gaat Julie niet naar school en gaat niemand van ons het huis uit, behalve Sam. Oké?"

"Klinkt prima."

"Goed zo. Echt, ik wil niet dat jou iets overkomt. Net zo min als dat ik wil dat de kinderen iets overkomt. Jullie zijn mijn wereld."

"Mama? Ik ben bang", fluistert Julie, die ineens in de deuropening verschijnt.

Hoe kan ik nou ook boos op haar blijven? Ik gebaar dat ze naast Rose moet gaan zitten. Als ze zit kom ik aan de andere kant van haar zitten en sla mijn armen om haar heen, net als Rose.

"Geen zorgen. We laten je niets gebeuren", mompel ik in haar haren.

"We houden van je en je blijft bij ons, oké?", vraagt Rose en kust haar betraande wang.

"Ik hoorde hem schreeuwen en vloeken. Ik ben zo bang... Ik wil niet naar hem. Hij is mijn vader niet", snikt ze.

Zachtjes neurie ik ons liedje en wieg haar heen en weer als een klein kind. Het kan haar even niet schelen. Ze krult op tussen ons in en laat zich vertroetelen.

"Caithlynn? Het spijt me van gisteravond", mompelt ze.

"Sst. Het is al goed", fluister ik en voel hoe haar lichaam verslapt in onze armen. Het arme ding is uitgeput van alle stress.

"Rose? Misschien moeten we ergens anders heen. Volgend weekend, als jij weer wat beter te been bent, gaan we naar een huisje of hotel of zo iets, om weg te zijn van hier. De stres is niet goed voor ons allemaal. Laat de politie het werk maar doen. Kijk wat het met Julie doet, en kijk hoeveel ruzies wij er door krijgen. Ik wil geen ruzie en ook niet dat mijn kinderen er onder lijden."

"Ik ben het met je eens. We gaan als ik weer fatsoenlijk kan lopen."

Ik trek de dekens over onze lijven en blijf Julie wiegen, ook al slaapt ze als een roosje. Ik heb het gevoel haar constant te moeten vasthouden.

"Geen zorgen, we gaan. Je bent veilig. We gaan", fluister ik zachtjes en herhaal het tot ik moe word en zelf in slaap val.

De week vliegt voorbij. Het is alsof Dave nooit aan de deur heeft gestaan. Ik ben weer aan het werk, Sam is hier officieel niet meer als onze kraamverzorgster, en Rose komt steeds meer uit bed. Haar wond begint te helen.

Op internet heb ik gezocht naar een fijn hotel waar we niet te veel betalen voor één nacht, zodat we er langer kunnen zitten. Na heel wat zoeken heb ik er uiteindelijk een gevonden en geboekt voor minstens een week.

De politie heeft een officiële arrestatie gedaan jegens Remco, nadat Sam haar verklaring heeft afgelegd. Wat de gevolgen er van zijn, is nog niet bekend.

Ook kan de politie geen spoor vinden van Dave. Ondanks dat we het bijna vergeten, blijft het toch in ons achterhoofd knagen.

"Ik heb de hele avond al een onbehagelijk gevoel", zeg ik tegen Rose als we vrijdagavond op de bank hangen.

"Wat voor gevoel?"

"Alsof ik iedereen en alles moet beschermen."

"Waar tegen?"

"Als ik dat eens wist... het zal de stres wel zijn", glimlach ik en knuffel haar.

Om twaalf uur geeft Rose nog een keer borstvoeding aan Sara en brengt haar voor het eerst naar haar eigen kamertje, waar ze vanaf nu altijd zal slapen tot ze volwassen is.

"Ik vind het vreemd, om haar niet naast ons bed te hebben", zegt Rose als we in bed liggen en staren naar de lege wieg.

"Ik ook. Maar het went vanzelf. Ze is ten slotte onze baby, dus we zullen nog héél veel van haar mee maken."

"Als ze op jou lijkt, spaar ons", grinnikt Rose en duikt ineen door de tik op haar arm. Ze lacht en draait zich naar me toe. "En toch houd ik van je."

"Ik ook van jou. Slaap lekker, liefje."

"Slaap lekker."

"Snel, pak die tas mee. Opschieten er is geen tijd!"

Ik schrik wakker van geschreeuw. Een hele hoop kabaal maakt dat ik me gedesoriënteerd voel. Ik schrik als ik een vreemde man in onze slaapkamer zie, die Rose bij haar arm heeft. Ik wil schreeuwen dat hij van haar af moet blijven, maar ik kom niet boven het geluid uit. Wat is het? Ik kan het niet thuis brengen.

Ik spring uit bed en word ineens staande gehouden door een andere man. Ineens valt het me op dat er rook in de ruimte hangt. Ik bekijk de man eens goed... O, nee...

Het is een brandweerman!

"Wat is er aan de hand?", vraag ik en voel de opkomende paniek.

"Uw huis staat in brand. U wordt onmiddellijk geëvacueerd."

"Wat?", roep ik ontzet en kijk naar Rose, die met tranen op haar wangen naar de deur wordt begeleid. Ik hoor Julie op de gang iets roepen en de brandweermannen die naar elkaar schreeuwen. Ineens kan ik het harde geluid plaatsen. Het is het knetteren van het vuur, het stromen van het water dat door de spuitslangen komt en de sirenes van de aanstormende ambulance.

De man die mij vast heeft, merkt dat ik me niet meer kan bewegen. Hij bukt, pakt me bij mijn benen en gooit me over zijn schouders. Ik gil dat hij me los moet laten, maar hij rent met me naar de badkamer, waar een raam wijd open staat.

Sara! Waar is Sara! Ik roep het naar de man, maar hij reageert niet. Ik raak in paniek. Wie heeft Sara? Waar is ze?

Ik word door iemand anders bij mijn armen gegrepen en naar buiten getrokken, een mandje in. Het ding gaat omlaag en ik blijf roepen om Sara. Beneden spring ik eruit en ga opzoek naar Rose. Zij zal Sara wel hebben, toch?

Ik vind haar bij een van de ambulances, in een deken gewikkeld. Ik gooi hem van haar af en verstijf. Haar armen zijn leeg... "Caithlynn? Waar is Sara?", vraagt ze nu ook en haar ogen worden groot.

"Ik dacht dat jij haar had", hijg ik en mijn paniek groeit nog meer.

"Julie", roepen we tegelijk. Julie komt aangerend, maar ook zij heeft lege armen.

Rose begint te gillen en laat zich op haar knieën zakken. Een hartverscheurende kreet komt uit haar lichaam. "Sara!"

Ik sta als verdoofd aan de grond genageld. Mijn dochter... ze is nog binnen!

Mijn instinct neemt het over. Ik grijp een deken uit de ambulance, sla die om mij heen en ren weg, nog voor Rose of Julie me kan stoppen. Een van de brandweermannen houd me aan mijn arm staande en vraagt wat ik ga doen.

Ik kan alleen maar mijn hoofd schudden en geef hem een knietje. Hij klapt voorover van de pijn. "Sorry", roep ik nog, maar ren verder.

Alles dat door mijn hoofd gaat is: Alsjeblieft, laat er niets zijn met haar.

Via de achtertuin ren ik naar de deur en pak de sleutel onder de mat vandaan. Ik open de deur en ren naar binnen. Het staat al helemaal vol met rook. Ik leg de deken over mijn mond en ren zonder na te denken de kamer in. Als mijn dochter iets overkomt, hoeft het voor mij ook niet meer. Ik moet en zal haar redden.

Ik hoest en proest door de rook die ik door de deken heen inadem. Gelukkig ken ik mijn huis beneden op mijn duimpje, want ik herken niets terug door de zwarte rook.

Als ik de gang in kom, word ik bijna gebarbecued door een steekvlam die daar vandaan komt. Ik gil, spring opzij en ontwijk hem net. Een kleine schroeiplek op mijn broek toont mijn geluk. Het zweet gutst aan alle kanten van me af en met drie treden tegelijk ren ik naar boven, tastend naar de kamer van mijn dochter.

Ik hoor mensen buiten schreeuwen, maar vooral Rose. Haar ijzige gegil, haar hartverscheurende gehuil, stijgt boven alles uit. Even moet ik mezelf bedwingen om naar haar toe te gaan.

Sara! Roep ik naar mezelf en gooi haar slaapkamer deur open. Ze ligt te krijsen in haar wiegje. De vlammen komen door de kapot gesprongen ramen naar binnen en likken aan haar wiegje.

"Sara", gil ik en weet niet hoe snel ik haar uit haar wiegje moet grissen. De warmte van de vlammen wordt me bijna te veel en even wankel ik. Nee, niet doen! Je moet Sara redden! Spreek ik mezelf toe en vind kracht om haar in de deken te wikkelen die ik om heb en met mijn kleine pakketje in mijn armen, ren ik naar waar ik denk dat de badkamer is. Ik loop tegen de muur aan, maar voel tot mijn opluchting dan een deurgat. Ik struikel bijna naar binnen en ga op het licht af, dat waarschijnlijk door het open raam komt.

Ik krijg bijna geen lucht meer. Sinds Sara in de deken zit heb ik mijn adem ingehouden, maar die is bijna op. In paniek zoek ik naar het raam, klim op de badrand, ga over de reling hangen en roep, zo hard als ik kan. Mijn longen worden uit hun lijf geperst door de smak rook die ik binnen krijg en de hoestbui die volgt.

Ineens zijn daar vier sterke handen, die mijn armen en Sara vastgrijpen. Ik word opnieuw uit het raam getrokken en beland in het bakje. Ik hoor mijn dochter huilen, en begin zelf ook.

We zijn oké... iedereen is veilig...

"Dat was erg stom om te doen, mevrouw", zegt een brandweerman boven mij. Toch kan ik een spoortje bewondering in zijn stem horen.

Ik krijg Sara in mijn armen en ik word uit het bakje getild. Dan zijn er allemaal mensen om me heen. Ik hoor dokterstermen, ik hoor Rose die mijn naam in paniek roept, ik voel hoe Sara uit mijn armen wordt getrokken... en dan valt een zwarte deken van rust over me heen.

"... zo ongerust."

"Dat begrijp ik. Haar longen hebben zware klappen gehad door de rook die ze binnen heeft gekregen."

Ik hoor in de verte iemand praten. Ik span me in en hoor de stem van Rose en een man.

Rose! Ik ben wakker!

Ik krijg mijn ogen niet open.

Ach ja, ik slaap nog wel even verder. Opnieuw zak ik weg.

"... wordt alsjeblieft wakker, schatje. Ik maak me zo'n zorgen."

Het is Rose. Ik voel dat ze mijn hand vast heeft en er in knijpt. Langzaam open ik mijn ogen en doe ze gelijk weer dicht. Het felle licht prikkelt mijn ogen.

Ik beweeg mijn hand en hoor hoe Rose haar adem inhoud. Opnieuw gaan mijn ogen even open en weer dicht. Maar lang genoeg voor Rose om te zien dat ik wakker ben.

"Zuster", roept ze heel hard en ik hoor overal voetstappen vandaan komen.

Heel veel handen zijn overal op mijn lichaam. "Mevrouw? Kunt u ons horen? Probeer u ogen open te doen", hoor ik een mannenstem vragen.

Ik doe wat hij zegt en knipper verwoed tegen het licht.

Ineens begin ik te hoesten. Ik hoest en hoest en kokhals er van. Ik word achterover gedrukt en er word iets over mijn mond gelegd. Ik kan weer beter ademen.

Ik kijk op en zie drie paar hoofden boven me. Twee van een onbekende man en vrouw en één van Rose. Mijn Rose... ze ziet er vermoeid uit. De kringen onder haar ogen geven aan hoe veel ze geslapen heeft. Ze huilt.

"Hoi", rasp ik en ze begint nog harder te huilen.

Gefrustreerd pak ik haar hand en probeer haar te troosten.

"Hoe voelt u zich? Gaat het?", vraagt de man, waarschijnlijk de arts. Ik knik en glimlach. Opnieuw begin ik te hoesten en haal diep adem door het kapje op mijn mond. Waarschijnlijk een zuurstof kapje.

De arts doet wat testen met mijn armen en benen, mijn ogen en reflexen en dan laat hij me alleen met Rose.

"Sara", mompel ik.

"Sara is in orde, dankzij jou. O, Caith... ik kan je niet genoeg bedanken. En ik ben ook ontzettend kwaad op je. Dat was echt, echt heel gevaarlijk."

Ik glimlach en zeg zachtjes: "Door het vuur."

Ze begrijpt gelijk wat ik bedoel en lacht door haar tranen heen. "Jij gekke meid. Kom hier", zegt ze en knuffelt me. Haar snikken worden gedempt in mijn nek en eindelijk kan ik haar ook vastpakken om te troosten.

"Ik was zo bang. Ik besefte me dat Sara nog in haar wiegje lag, toen jij de deken van me aftrok en bang keek. Toen het tot me doordrong kon ik alleen maar gillen van de pijn die mijn hart omvatte. En toen ik jou zocht, was je ineens weg. Ik zag alleen een hoop commotie van rennende brandweermannen en ambulancemedewerkers, in de richting van onze tuin. Ik wist gelijk dat je weer naar binnen was. Toen omvatte een nog grotere pijn mijn hart. Twee van mijn schatten... weg."

"Nou, je hebt wel veel vertrouwen in mijn reddingskunsten", rasp ik spottend en glimlach.

"Het spijt me. Maar zeg nou zelf.. het was niet echt de tijd om rationeel na te denken."

"Klopt. Het huis...?", vraag ik.

"De schade valt mee. Alleen de voorkant van het huis is zwart zowel van binnen als buiten. Maar het staat nog. Het is me eerder een wonder dat jullie nog heel zijn", zucht ze.

Ik denk na over het huis... mijn arme huis. "Hoe is de brand ontstaan?"

"Iemand heeft het aangestoken. Ze hebben het onderzocht en sporen van benzine gevonden. De ontstekingsaard ligt ook buiten en niet binnen. Ze zijn opzoek naar wie het gedaan heeft."

"Dave."

"Ja, dat heb ik ze ook gezegd. Ze zijn opzoek naar hem."

"Zusje!", hoor ik iemand op de gang roepen en moet al lachen voor hij binnen is. Hij kan altijd zo lekker dramatisch doen.

Hij komt binnen gestormd, valt me om mijn hals en kijkt me bezorgd aan als ik daardoor weer een hoestbui krijg.

"Doe een beetje rustig met haar, wil je?", vraagt Rose streng, maar glimlacht wel naar hem.

Hij geeft me opnieuw een knuffel, maar nu zo zacht dat ik hem bijna niet voel. Ik lach en sla hem op zijn arm. "Pest me niet."

Mijn stem is al weer wat beter dan gister, ik kraak in ieder geval niet meer zo.

"Wat ben je toch allemaal aan het doen? Ben je gek geworden? Een brandend huis in rennen..."

"Om mijn dochter te redden, ja. En ik zou het zo weer doen", zeg ik serieus en laat me omhelzen door Anne, die met haar dikke buik nauwelijks bij me komt.

"Hoe gaat het met mijn kleine neefje?", vraag ik haar en leg mijn hand op haar buik.

Ze glimlacht. "Goed. Nog even en hij mag spelen met Sara. Hoe is het met haar?"

"Goed. Ze heeft ook rook binnen gekregen, maar ze lijkt er niet veel last van te hebben", antwoord Rose voor me.

"Gelukkig. En jij, tuttebel?", vraagt ze aan mij.

"O, kan niet beter", grap ik en word gelijk weer gestraft met een hoestbui.

"Ja, ja, maar nog maar meer grapjes", zegt Rose fronsend en lijkt de grap niet te waarderen. Niet gek eigenlijk...

"Sorry", zeg ik geluidloos tegen haar en knipoog. Mijn god, wat heb ik zin om deze stijve houding flink uit haar te neuken.

John en Anne blijven om te kletsen. We leggen ze uit wat er gebeurd is met Dave, Remco, etc. Bij iedere gebeurtenis worden John's ogen groter.

"Zusje, ik ben diep gekwetst dat je het me niet verteld hebt. Ik had die lullen in elkaar geslagen tot ze nog geen boe meer konden zeggen", zegt hij verontwaardigd als we uitgepraat zijn.

"Juist hierom, lieverd. En bovendien.. het zijn onze problemen. Daar moeten we jullie, als aanstaande ouders, niet mee lastigvallen. Jullie moeten genieten van mijn neefje."

John schudt verwoed zijn hoofd, omdat hij weet dat er niets meer tegenin gebracht kan worden als ik mijn punt heb gemaakt.

"Ik ben gewoon blij dat je er nog bent, dat is alles", roept hij ineens weer vrolijk en kust mijn voorhoofd. "En nu moeten we gaan, want mijn vrouwtje staat op knappen en ze moet rusten", grinnikt hij.

Anne geeft hem een pets op zijn arm en kijkt hem verontwaardigd aan. Daarna lacht ze naar me en geeft me een warme kus op mijn wang. "Doe je voorzichtig?", fluistert ze.

Ik knik, geef haar een knipoog en bedenk me wat een geluk ik heb met mijn broer en schoonzus.

Ze vertrekken en laten mij en Rose alleen achter. Ze gooit de deken van me af, doet haar schoenen uit en kruipt bij me onder de dekens.

"Zo, even wat alleen tijd voor mijn vrouw", zucht ze in mijn nek en kust me.

Ik draai me naar haar toe en kijk haar verliefd aan.

"Geile tante. Denk je dat ik niet zag hoe je net héél even naar me keek? Toen je broer er bij was nota bene, foei, foei."

"Ja, sorry, ik kon er niets aan doen. Ik wilde gewoon die hele stramme houding van je eraf neuken. Ik vind je zo veel leuker", grinnik ik en tik op haar neus.

"Wat een taal. Even serieus: Iemand moet hier streng zijn en jou onder controle houden, liefje. Je wil niet weten wat een hartkloppingen je me soms geeft met die goedbedoelde acties van je."

Ik merk dat ze nog wat wil zeggen, maar ik heb er genoeg van voor vandaag. Ik druk snel mijn lippen op die van haar en voel haar onder mijn handen ontspannen.

"Een goede middag Caithlynn", word ik gegroet door een onbekende.

"Hallo."

"Ik ben dokter Terence, een vervanger van jouw eigen dokter. Hij heeft momenteel een spoedgeval, dus ik zal je vandaag begeleiden", zegt hij en schudt mijn hand.

"Wat moet er gedaan worden dan?", vraagt Rose.

"Niet veel. Ik wil wat kleine restonderzoekjes doen en als die goed zijn, dan mag u morgen ochtend naar huis."

Ik voel een last van mijn schouders vallen en begin te stralen.

"Echt waar? Dat is geweldig", roept Rose en ik zie dat ze zich moet inhouden hem niet te omhelzen.

Ik lach en knik. Ook de dokter moet lachen. Zijn ogen zijn naar mijn idee net iets te lang op Rose gericht en schudt mijn hoofd glimlachend.

Ik ben niet de enige wiens hoofd ophol slaat als ze moet lachen.

"Mag ik bij de onderzoeken zijn of moet ik weg?", vraagt ze.

"Jij altijd", knipoogt hij en ik zie Rose even verbaasd kijken. Dan begint ze te blozen en kijkt weg. Ik begin nog harder te lachen. Had ze het werkelijk niet door?

De dokter voert wat onderzoeken uit op me, test mijn reflexen en laat me hardlopen op de band om te kijken of ik bij hoge inspanning weer een hoestbui krijg.

Als ik klaar ben en opgefrist, komt hij opnieuw langs en kijkt me glimlachend aan. "Nou, Caithlynn, dat ziet er allemaal perfect uit. Je mag van geluk spreken. Morgen mag je naar huis", zegt hij.

"Yes", roept Rose en springt uit haar stoel. Van geluk omhelst ze eerst mij en daarna de dokter, die me verbaasd en dan lachend aankijkt.

"Hé, vrouwtje, ik lig hier hoor", zeg ik met een uitgestreken gezicht. Rose kijkt me geschrokken en dan boos aan als ze merkt dat ik haar in de maling neem.

"Nou, dames. Slaap lekker voor vanavond en heel veel succes verder. Niet weer een brandend huis in rennen, hè?", vraagt hij, knipoogt en schudt mijn hand.

Ik bloos en knik.

"Kan ik jou nog even spreken, Rose?", vraagt hij en gebaart haar mee naar de gang te lopen. Ik vraag me af wat er is dat ik niet mag weten.

"Waar ging dat over?", vraag ik als ze terug komt.

"Hij wilde zeker weten dat je wel rustig aan zou doen", zegt ze en komt naast me liggen.

Ik lach. "Nou, dat zit wel goed..."

"Ja, anders zal ik er persoonlijk voor zorgen dat je een hele week je bed niet uit komt", waarschuwt ze me en opnieuw krijg ik ontzettend veel zin om al haar zorgen en vermoeidheid weg te nemen.

"O nee, liefje, niets daarvan", lacht ze als ze mijn blik ziet.

Ik trek een pruillip en ze bijt er zachtjes in. Ik begin te hijgen en kijk haar gefrustreerd aan als ze haar hoofd zachtjes schudt. "Niet hier", fluistert ze.

Ik hoor in haar stem dat ze er zelf ook van baalt, maar dat ze niet overgehaald wil worden.

"Daar zijn jullie eindelijk!", roept Rose ineens en kijkt over mijn schouder naar de deur.

Ik hoor de kirrende geluidjes van Sara en mijn hart vult zich met geluk. O, mijn god... wat was ik bang. Snel draai ik me om en zie Julie met haar zusje in haar armen bij mijn bed staan. Haar ogen staan vrolijk en bezorgd tegelijk. Ze buigt naar voren en kust mijn wang en omhelst me daarna.

"Laat ons niet meer zo schrikken, hè? Ik ben nog nooit zo bang geweest", zucht ze en geeft me Sara in mijn armen.

Ik kijk op haar neer. Mijn kleine meisje... god zij dank, ze is in orde. Een traan van mij valt op haar wang en ze kijkt me aan. Ook al kan ze nog niets zien, ze kijkt opnieuw recht in mijn ziel, alsof ze wil zeggen: "Rustig maar, mam. Het is oké."

Ik knuffel haar en kus haar donshoofdje wel een miljoen keer, tot Rose haar van me afneemt en zegt: "Dadelijk plet je haar. Dan is je gevaarlijke actie voor niets geweest."

Julie begint te lachen en Rose en ik volgen. De spanningen, de angst, het verdriet en de blijdschap zitten allemaal vermengt in deze ene hartelijke lach. Voor zowel mijzelf als Rose en Julie.

We kletsen een tijdje, eten chinees die Julie meegenomen heeft, en genieten gewoon van het samenzijn.

Ineens schiet ons wat te binnen. "Waar slapen jullie eigenlijk?"

"In een hotel", antwoord Rose, maar lijkt iets achter te houden. Ik kijk haar fronsend aan.

"Ja, in dat hotel dat je geboekt had", valt Julie me bij. Ik vraag me af hoe ze dat voor elkaar hebben gekregen zonder mij en zonder reserveringsbewijs.

Ik leg me erbij neer en voel mijn ogen zwaarder worden. "Kom, schatje. We laten je moeder slapen. Ze is dood op. Morgen mag ze met ons mee", hoor ik Rose zeggen en voel de druk van mijn bed weg gaan als ze opstaat. Gelijk voelt het leeg.

Ik hoor hun stemmen vervagen en zak langzaam weg in een hele diepe slaap.

"Wakker worden!", roepen Rose en Julie als ze de volgende morgen op mijn kamer verschijnen.

Ik schik wakker en voel mijn hart in mijn keel kloppen. Ik kijk naar hen en begin te lachen. Julie houd een enorme bos bloemen in haar handen, Rose heeft Sara vast, die op haar beurt een heliumballon om haar polsje gebonden heeft.

"Voor mij? Wat lief van jullie", roep ik als Julie mij haar bos bloemen overhandigd.

Ook Sara krijgt een dikke kus op haar pluizenbolletje, als Rose het namens haar geeft. Op de ballon staat: Voor de beste moeder.

Rose geeft me een dikke kus op mijn mond en jaagt me het bed uit. "Kom, slaapkop. Genoeg geslapen! Mee naar huis!"

Ik lach, sta op en kleed me aan. Mijn tas is al zover klaar dat alleen mijn pyjama er nog in moet. Als ik helemaal klaar ben, zeg ik de verpleegsters gedag en loop hand in hand met Rose het ziekenhuis uit. Buiten snuif ik de heerlijke geur van frisse lucht op en blijf even staan met mijn ogen gesloten. Genietend van de warme zon.

"Kom nou", roept Julie ongeduldig en ik kijk vragend naar Rose, die schijnheilig haar schouders ophaalt. Ze verbergen wat...

In de auto zit ik achterin, naast mijn kleine mopje, en bekijk zwijgend welke kant we oprijden. Tot zo ver inderdaad naar de plek waar ik een hotel geboekt hebben.

Na een aantal minuten zijn we inderdaad in dezelfde straat. Ik maak me al klaar om de bocht om te gaan, het parkeerterrein op, als we plots rechtdoor rijden.

"Hé, waar gaan jullie heen?", vraag ik.

Julie en Rose grinniken geheimzinnig. "Dat zul je wel zien."

Nieuwsgierig kijk ik om me heen. Na een uur wordt het me toch te veel en val weer in slaap.

"Lig je nu al weer te slapen? Jemig", roept Julie en ik merk dat de auto gestopt is. Rose opent mijn portier, klikt mijn gordel open en legt haar hand over mijn ogen. "Kom, stap uit", zegt ze zachtjes en ik doe wat ze vraagt.

Ze tellen beiden tot drie en Rose haalt haar hand weg. Verbaasd kijk ik omhoog. We staan voor één van de bekendste en duurste hotels in Nederland. Hoe kan dit?

"Wat... hoe?", stamel ik en hoor Julie giechelen.

Ze komt met de maxi-cosie van haar zusje naast ons staan en verteld: "De politie heeft ons dit aangeboden, omdat ze volgens hen een fout hebben gemaakt door ons niet te beveiligen. We mogen hier zo lang blijven als we willen, op hun kosten!"

"Wouw", roep ik verrukt uit en sla mijn armen om mijn vrouwen heen. "Naar binnen, naar binnen!"

Lachend lopen we naar binnen en ik kijk mijn ogen uit in de stijlvolle lobby.

"Moeten we ons melden?", vraag ik. Eigenlijk kan ik niet wachten om naar de kamers te gaan om te kijken hoe die er uit zien.

"Nee, we hebben de sleutels."

Als een klein kind spring ik op en neer, wachtend tot de enorme lift ons naar boven brengt. Rose lacht onophoudelijk naar me en ik smelt waar ik bij sta.

Eindelijk zegt de lift "ping" en zijn we er. Ik zoek naar het kamernummer en zie op de wegwijsbordjes staan: Suites.

Automatisch loop ik de andere gang in, waar normale kamers liggen, maar Rose trekt me aan mijn arm mee de gang in naar de Suites.

"Je wil toch niet zeggen... hebben we...? O mijn god", roep ik en kan mijn verbazing nu helemaal niet meer te boven.

Ik wil achter me kijken naar Julie, maar die is al verdwenen. Ik hoor nog net een deur dichtslaan. "Waar is Julie nou?"

"Die wilde even wat alleen tijd met haar zusje", lacht ze en houd stil voor een kamer.

Ze opent de deur en laat me naar binnen. Mijn mond valt open. Wouw... wat een kamer. De kamer is klassiek, maar voorzien van 21ste eeuws details.

Het grote hemelbed staat in het midden van de kamer, uitnodigend en zacht, bedekt met rozenblaadjes. Op een van de nachtkastjes staat een champagne koeler met daadwerkelijk champagne erin. Ik loop naar de woonkamer, bekijk de badkamer en kan er maar niet over uit dat wij hier mogen verblijven.

"Mooi, hè?", vraagt Rose zachtjes achter me, als ik uit het raam kijk.

Ik draai me naar haar om en knik. Haar ogen schitteren en kijken me vol verlangen aan. Ineens begint er een lichtje te branden. Julie wilde helemaal geen alleen tijd, sneaky meiden.

"Je snapt hem", lacht Rose geheimzinnig als ik een brede grijns op mijn gezicht krijg.

Haar glimlach vervaagt als ze me in mijn ogen staart. Ik staar terug en voel mijn mond droog worden. Wow...

Mijn ademhaling versnelt naar hijgend en ik word betoverd door haar mond, die een klein beetje open staat.

"O, alsjeblieft Caith, kus me toch", roept ze ineens.

Ik trek haar zachtjes tegen me aan en plaats mijn lippen op die van haar. Een hemels gevoel bestijgt mijn hoofd en vervaagd alle realiteit van hier en nu.

Haar lippen verkennen die van mij, zoekend, begerig en hongerig. Haar tongetje danst mijn mond binnen en verkent elke centimeter, alsof we dat nog nooit gedaan hebben.

Ik kreun zachtjes, leg mijn hand op haar hoofd en woel door haar haren. "Ik heb je zo gemist", fluister ik tegen haar lippen en voel de greep van Rose verstrakken om mijn lichaam.

Ik ga helemaal op in haar kussen en voel haar handen dwalen over mijn lichaam. Mijn tepels worden hard door haar strelingen en ik kreun opnieuw als ze die tussen haar vingers rolt.

Langzaam trek ik haar shirt over haar hoofd en zij die van mij. Ik bekijk even snel haar wond, die er mooi roze uitziet. Gerustgesteld ga ik verder en pak haar in bh verpakte borsten vast. Ze zijn na de geboorte van Sara iets groter gebleven, maar nog steeds passen ze precies in mijn hand.

Rose kust me in mijn nek en sabbelt aan mijn oorlelletje. Ik voel de rillingen over mijn rug lopen.

"Kom", fluistert ze en trekt me aan mijn hand mee de slaapkamer in, naar het met rozenblaadjes versierde bed.

"Rozen voor mijn Rose", fluister ik liefkozend en streel haar gezicht. Haar ogen staan wijd open, vol passie en liefde. Haar ademhaling is net als die van mij, hijgend en onregelmatig.

Zachtjes duwt ze me achterover op het bed en laat me omhelzen door de zachte donsdekens en Rose' lichaam boven op die van mij. Ze maakt mijn bh los en daarna die van haarzelf. Vervolgens hangt ze boven me en strelen onze naakte borsten elkaar.

Een kreun ontsnapt bij ons beide.

Ik kan het niet meer houden en trek haar hoofd naar me toe. Haar blonde krullen vallen als een gordijn rond onze hoofden. Ik voel me beschermd en geliefd en verlang meer dan ooit naar deze ontzettende mooie vrouw.

Opnieuw vinden onze monden elkaar en verwikkelen we in een eeuwig durende tongzoen. De passie en liefde druipt eraf.

Mijn handen strelen haar ruggengraat, haar billen die nog ingepakt zijn, haar hoofd, haar borsten, overal waar ik bij kom.

"Doe je broek uit", fluistert ze en staat op om haar eigen uit te doen.

Ik wip mijn billen op en trek mijn broek uit. De laatste paar centimeter gaan Rose te langzaam en trekt hem met een ruk van mijn lijf.

Ik glimlach en strek mijn armen naar haar uit, waar ze gewillig in komt liggen.

De blosjes op haar wangen verraden haar genot en geluk en ik glimlach warm naar haar. "Ik hou van je", fluister ik en leg heel mijn ziel en zaligheid in die vier woorden.

Opnieuw kust ze me, nu heftiger. Ze verplaatst een beetje en legt haar been tussen die van mij. Ze begint zachtjes te bewegen, alsof ze me penetreert.

Ik voel haar zachte been langs mijn klitje glijden en mijn lichaam reageert door aan te spannen en te kreunen. Ook haar ademhaling wordt sneller, als haar bewegingen sneller gaan.

"O, Caith, mijn lieve, lieve vrouw", mompelt ze in mijn mond en wordt er alleen nog maar geiler van.

Ze stapt van me af, tot mijn ontzetting, en ik volg haar als ze naar de kast loopt. Ze opent die en rommelt wat, tot ze onze voorbinddildo tevoorschijn haalt. Mijn handen kneden mijn borsten, denkend aan het genot dat het ding ons schenkt.

"Laat mij het doen", fluister ik en pak de dildo van haar af. Ik schuif hem zelf naar binnen en trek de bandjes om mijn heupen aan.

Rose gaat liggen en spreid gewillig haar benen.

Langzaam kom ik boven op haar liggen, nog wat onwennig omdat daar lange tijd een buik in de weg zat. "Kom maar, het is weg", fluistert ze, opnieuw aanvoelend waar ik aan denk.

Ik kus haar waardoor ze afgeleid wordt. Deze afleiding gebruik ik om de dildo recht voor haar ingang te zetten en met een ferme stoot bij haar binnen te glijden.

Ze slaakt een gil en gromt dan. Haar handen grijpen naar haar borsten en kneden deze. Ik laat haar even wennen en begin dan te bewegen.

Ritmisch bewegen onze lijven tegen elkaar op, drijvend op een roze wolk van genot en liefde voor elkaar. Haar ogen haken zich in die van mij en ik kan elk spoortje genot zien.

Ik zie aan haar gezicht dat haar hoogtepunt niet ver meer weg is en begin met een hand haar klitje te stimuleren. Ze begint te kreunen en mijn naam te roepen en ik weet dat ze er bijna is.

"Kom, schatje, laat je gaan", fluister ik. Dit is genoeg voor haar.

Haar hele lichaam trilt en schud en ze gilt en kreunt het uit. "Caithlynn", fluistert ze uiteindelijk geil en het drijft mij tot over de rand. Ook ik begin te schudden en trillen en laat me boven op mijn liefde vallen. Omdat ik beweeg, beweegt de dildo in Rose ook, waardoor ze opnieuw kermt en kreunt.

Om onszelf wat rust te gunnen, gesp ik hem los en trek hem uit ons. Uitgeput laat ik me naast haar vallen en krul me op in haar armen.

Haar lippen rusten tegen mijn voorhoofd en ik voel haar langzaam kalmeren.

"Wow, liefje... dat was echt hemels", fluister ik.

"Hmhm", beaamt ze en komt langzaam overeind. "Kom, douchen."

Samen gaan we naar de badkamer en zetten de douche aan. Langzaam wordt de ruimte gevuld met stoom van het warme water, terwijl wij in een innige omhelzing wachten. Ik wil haar eigenlijk niet meer loslaten.

Uiteindelijk stappen we toch maar onder de warme douche, en spoelen en wassen onszelf. Het warme water voelt lekker op mijn prikkelende huid. Ik laat mijn handen door Rose' haren glijden en zeep ze in met heerlijk geurende shampoo.

Haar hoofd hangt genietend achterover als ik het daarna ook weer uitspoel.

Na een goed half uur hebben we er genoeg van en drogen ons af. "Wacht hier", zegt ze geheimzinnig en verdwijnt uit de badkamer.

Als ze terugkomt valt mijn mond open. WOUW! Wat een stoot...

Ze heeft een nieuw setje pikant ondergoed aan, met daaroverheen een doorschijnend negligé.

Voor mij heeft ze eenzelfde pakketje in haar handen. "O, Rose... wow, je ziet er prachtig uit", slik ik en trek mijn eigen setje aan.

"Jij kan er anders ook mee door", knipoogt ze en loopt heupwiegend de badkamer uit.

Ik volg haar en zie dat ze bezig is met de champagne. Ze geeft me een glas aan en zegt: "De eerste sinds een lange tijd. Proost. Op ons, op onze prachtige kinderen en op ons goede leven."

Ik proost met haar en neem een slok. De zoete en prikkelende smaak bevalt me wel.

"Ga zitten, liefje. Ik heb wat voor je", fluistert ze en zet me op bed neer.

Ik wil kijken wat ze gaat doen, maar ze draait mijn hoofd terug. "Niet spieken." Haar adem strijkt over mijn nek en opnieuw voel ik een rilling langs mijn ruggengraat lopen.

Ik hoor haar rommelen en iets kraken. Daarna voel ik het bed bewegen en haar lichaam die achter mij plaats neemt. "Ogen dicht."

Ik doe mijn ogen dicht en voel hoe haar armen om me heen reiken. Ik vraag me af wat ze doet.

Plots voel ik iets kouds rond mijn nek hangen. Ze frunnikt wat in mijn nek, tilt mijn haren er over heen en bezegeld het met een kus op mijn schouder.

"Je mag kijken." Ik doe mijn ogen open en breng mijn hand naar de ketting om mijn nek.

Ik voel een klein bedeltje er aan hangen, maar ik kan niet zo snel voelen wat het is. Ik sta op en ga voor de spiegel staan.

Het is een klein hartje van wit goud, gerimpeld, alsof er een afdruk in staat.

Rose komt achter me staan en fluistert. "Het hartje staat symbool voor onze allesoverheersende liefde. Het gerimpelde wat je er in ziet, is de handafdruk van onze kleine meid."

"Hoe...?", vraag ik zachtjes, te overrompeld om verder te praten.

"Ik heb het speciaal laten ontwerpen voor je. Maar sst, niet tegen Julie zeggen hoor. Dat zou niet leuk voor haar zijn."

"O, Rose... wat mooi", roep ik uit en val haar om haar nek. Ik druk haar plat en kus haar overal waar ik maar bij kan.

"Vindt je het mooi?"

"Mooi? Rose, het is prachtig! Hoe kom je er bij? O, ik hou van je", ratel ik en luister naar haar tinkelende lach.

Met onze glazen champagne kruipen we tegen elkaar aan op bed.

"Hoe heb je dat gedaan?", vraag ik me nog steeds af.

"Ik heb met afwasbare inkt een handafdruk van Sara gemaakt. Daar in heb ik een hartje getekend en opgestuurd naar een speciale juwelier, die sieraden verwezenlijkt. Het witgoud is gewoon omdat ik het mooier vind dat geelgoud."

"Wouw", fluister ik nog eens en omsluit het hartje in mijn hand. Haar voorhoofd rust tegen mijn wang en samen zitten we een tijd zonder iets te zeggen.

"Ben je moe?", vraagt ze als ik begin te gapen en ik knik.

Ze trekt de dekens onder ons vandaan en drapeert die om me heen. Ze kust mijn hoofd en fluistert: "Ga maar lekker slapen. Ik ga Sara nog even eten geven. Ik kom zo terug."

Ik probeer mijn ogen open te houden, tot Rose terug is, omdat ik weet dat ik anders ga slapen. Maar tevergeefs... mijn ogen zijn zo zwaar... en langzaam val ik in slaap.

"Caithlynn! Caith! Wordt wakker...!" Ik word wakker gemaakt door Rose. Haar gezicht hangt boven het mijne en ik voel een traan vallen op mijn wang.