"Wat is er?" Ik schiet overeind en pak haar armen vast. Ze glimlacht vaag naar me, ik denk dat ze probeert om me gerust te stellen, maar het werkt natuurlijk niet echt.

"De kinderen?", piep ik.

Ze schudt haar hoofd tot mijn opluchting. "Nee, ze slapen nog."

"Wat is er dan?", vraag ik gefrustreerd.

"Het is mijn moeder."

"Je moeder? Wat is er met haar?"

"Mijn vader belde net, dat mama een hartaanval heeft gehad en opgenomen is."

"O, Rose...", zeg ik verschrikt en kijk haar dan vragend aan. "Ga je naar haar toe?"

"Ik weet het niet, Caith... ik kan toch niet altijd boos op haar blijven? Ook al accepteert ze mijn geluk niet, ze is wel heel ziek. En misschien is het wel de laatste keer dat ik haar kan zien..."

"Ik vind dat je moet gaan, liefje. Zal ik met je mee gaan?"

"Nee! Nee, doe dat maar niet. Ik denk dat die opwinding haar de das om zou doen", roept Rose fel.

"Oké, sorry. Rustig maar", zeg ik een beetje verontwaardigd, maar laat mijn houding gelijk weer varen. Ze is gewoon geschrokken.

Ik kus haar op haar wang en fluister met mijn voorhoofd tegen die van haar: "Ga nu maar, schatje. Het zal je goed doen. En zo niet, dan heb je op z'n minst nog een laatste kans om het uit te praten met je moeder of haar voorgoed de rug toe te keren. Oké?"

Ze zucht. "Oké, dan. Wacht je op me straks?"

"Natuurlijk, altijd. Ik hou van je."

Ik kijk haar na als ze de kamer af loopt. Haar strakke jeans zitten strak om haar mooie billen.

"Hoe is het hier?", vraag ik een half uur later, als ik gedouched en aangekleed ben.

Julie kijkt op van haar boek en glimlacht. "Je weet dat mam naar haar moeder is?"

"Ja, liefje. Hallo, poppetje", glimlach ik als ik in het campingbedje van Sara kijkt. Haar ogen zijn wijd open, als of ze doodsbang is. Ik weet dat het niet zo is, maar mijn moedergevoel komt naar boven en ik til haar uit haar wiegje. Zachtjes wiegend en neuriënd loop ik naar het raam en kijk naar buiten.

"Wat zullen we vandaag eens gaan doen? Ik weet niet hoe laat Rose terug zal zijn, maar het zal niet snel zijn. Ze moet natuurlijk helemaal terug naar huis."

"Hmm... we zijn in Amsterdam..."

"Ja?", vraag ik en mijn lippen krullen zich in een lichte glimlach. Ik denk dat ik wel weet waar ze heen wil.

"Shoppen?", roept ze.

Niet helemaal wat ik verwachte, maar net zo leuk. "Helemaal goed. Ga je aankleden, dan maak ik je zus klaar", lach ik om haar enthousiaste kreet.

Ik neem Sara mee naar onze suite en leg haar op ons bed. Uit de luiertas, die Rose heeft gehaald en gevuld toen ik in het ziekenhuis lag, haal ik een luier en wat schone kleding.

"Zo, popje... eens lekker alleen", fluister ik en wrijf over haar kleine buikje. Haar voetjes en handjes zwaaien wild in het rond. Ze is blijkbaar op haar gemak.

Kletsend tegen mijn dochter kleed ik haar aan en pak haar warm in, in haar jasje. Gelukkig hebben we de kinderwagen altijd achterin de auto liggen, anders had ik de hele dag met een maxi-cosie moeten slepen.

Zodra ik haar in de kinderwagen heb gelegd, valt ze in slaap.

"Jemig, je zou toch denken dat ze wel eens genoeg geslapen had", grinnikt Julie en aait haar.

"Tja, ze is nog zo klein. Ze moet haar energie opdoen om te groeien. En wat denk je van al die indrukken? Ze is pas een paar weekjes en heeft nu al meer meegemaakt dan goed voor haar is."

"Dat is waar...", zucht Julie en slaat bemoedigend een arm om mijn middel. Zwijgend gaan we naar beneden.

Het hotel ligt gelukkig niet ver van de stad af, dus we genieten van het zonnetje terwijl we er naar toe lopen.

"Ik wil vandaag ook naar het park", zegt Julie als ze die aangegeven ziet staan.

"We gaan daar lunchen", knik ik.

Een paar uur verstrijken van winkel in en winkel uit. Om een uur of twaalf eten we onze gekochte broodjes op in het park en zorg ik dat Sara voorzien wordt van een fles melk.

"Laten we langs de wallen lopen", roept Julie na het eten.

"Ik vroeg me al af wanneer je daar mee zou komen", grinnik ik.

"Kan dat? Ik bedoel... met Sara?"

"Natuurlijk. Dat heeft geen invloed op haar", knipoog ik veelbetekenend naar haar. Ze bloost lichtjes en snelt dan voor me uit, richting het "red light district".

Langzaam lopen we door de straat, met allemaal vrouwen achter de ramen. Ik bekijk ze en voel de rillingen over mijn rug lopen.

"Het spijt me voor die meisjes, maar ik moet er niet aan denken om met een van hen in bed te kruipen", fluister ik.

Julie lacht. "Ik snap het gevoel."

Ik zie hoe ze naar me lonken en me proberen binnen te halen, maar ik kijk naar hun smalle lichamen en bedenk me hoeveel mensen daar al niet aangezeten hebben. Nee, dank je. Dat plezier gun ik aan iemand anders, die er meer behoefte aan heeft.

Nadat we door de wallen zijn gelopen, besluiten we weer wat te gaan winkelen.

"Mam?", vraagt Julie op een gegeven moment.

"Ja, lieverd?"

"Hoe... Ik... Ehm...", stottert ze.

Ik stop en ga op een bankje zitten. Ze komt naast me en staart naar de grond.

"Je kan het me vertellen, dat weet je toch", zeg ik en stop een lok haar achter haar oor.

Ze ademt diep in en uit en vraagt dan heel snel: "Ik weet niet hoe ik een meisje moet vragen of ze een relatie met me wil. Ik durf het niet. Hoe moet ik dat doen? Wil je me helpen?"

Ze zucht van verlichting als het eruit is.

Ik moet het even verwerken, zo snel ging het. "Ben je verliefd?", vraag ik gespeeld verbaasd en blij voor haar. Ze knikt timide.

Ik omhels haar en kus haar hoofd. "Wat fijn voor je, schat. Wie is de gelukkige vrouw?"

"Wordt niet boos alsjeblieft... maar het is Sam."

"Je bedoelt onze kraamverzorgster?"

"Uhu..."

"Waarom zou ik daar boos om worden? Het is een schat van een meid. Misschien wat ouder dan jij, maar zolang ze goed voor je is..." haal ik mijn schouders op en kijk naar een stralende Julie. Haar gezicht licht op en ze kijkt me blij aan. "Dank je", zegt ze en ik hoor de dankbaarheid in haar stem.

Ik knik. "Tja, hoe vraag je haar... Dat is moeilijk, liefje. Ik kan je alleen vertellen dat je vooral jezelf moet zijn. Maak er een romantisch avondje van, geef haar complimentjes... maar hoe je haar precies wil vragen, dat moet je toch echt zelf beslissen. Ik ken haar niet goed genoeg om dat te beoordelen."

"Hoe heb jij Rose gevraagd?", vraagt ze hoopvol.

"Niet, sorry. Rose heeft mij gevraagd", lach ik om haar beteuterde gezicht. "Rose zei gewoon out of the blue dat ze van me houdt. Dat was natuurlijk wel nadat..."

"Nadat?"

"Nadat we al naar bed waren geweest", grinnik ik.

"Ja, hallo... wat heb ik daar nu aan", roept ze gefrustreerd en gooit haar handen in de lucht.

Ik schater het uit en knuffel haar. "Maak je niet zo druk, meisje. Het gaat vanzelf, dat zul je merken."

"Denk je?"

"Dat weet ik zeker."

"Dank je, mam."

Als een vlinder fladdert ze in en uit de winkels, verliefd tot over haar oren en helemaal opgelucht dat ze het kwijt is.

Genietend kijk ik naar haar. Ik ben oprecht blij dat ze iemand heeft gevonden waar ze haar lief en leed mee kan delen.

Ik kijk op mijn mobiel en zie dat ik een sms van Rose heb.

Hoi liefje,

Het gaat redelijk met mam. Ze moet nog in het ziekenhuis blijven, dus ik kom vanavond naar huis. Morgen zal ik weer naar haar toe gaan. Oké?

Altijd de jouwe.

Ik glimlach en sms terug:

Doe rustig aan. Zie je straks.

Love you.

Ik vertel aan Julie dat ze vanavond terug is en haar ogen lichtten op.

"Wat?", vraag ik.

"Waarom verras je haar niet eens?"

"Hoe bedoel je?"

"Verras haar met wat hapjes en een wijntje en een dvd'tje. Ze heeft waarschijnlijk een hele zware dag gehad", haalt ze haar schouders op.

Ik lach om het feit dat ik me tips laat geven door degene die net niet wist hoe ze iemand moet vragen.

"Misschien heb je gelijk. Kom, dan gaan we naar de AH en halen we wat lekkers." Ik kus haar voorhoofd en we snellen naar de winkel.

Ik haal wat hapjes en een zak chips voor Julie en zoek onze lievelingswijn uit. Vervolgens zoeken we een leuke dvd uit en rekenen af.

Terug in het hotel zet ik alles koud en snij wat kaas en worst. Alles is klaar voor een ontspannen avondje tv kijken met mijn liefje.

"Hallo", hoor ik haar zachte stem roepen als ik in de badkamer ben.

"Hier", roep ik.

Ze komt binnen lopen en omhelst me.

"Hoi, lief", fluister ik en kus haar nek. Een rilling gaat over haar rug. Ik snuif haar geur op en ruik iets vreemds... iets dat ik nog niet eerder heb geroken. Het zal vast van haar moeder zijn... of dat vervelende ziekenhuis waar alles steriel ruikt.

"Hoe gaat het?", vraag ik als ze haar hoofd laat rusten op mijn schouder.

"Het gaat. Een beetje beverig."

"Heb je met haar gepraat?"

"Ja."

"Maar je wil er niet over praten..."

"Inderdaad."

"Oké, dan hoor ik het wel als je er aan toe bent. Heb je al gegeten?"

"Nee, ik sterf", glimlacht ze, frist zichzelf wat op en samen lopen we naar de kinderen om vervolgens te gaan dineren.

Tijdens het eten is Rose niet erg spraakzaam en speelt met haar eten.

"Eet, liefje", fluister ik en knijp in haar knie.

Ze glimlacht naar me, maar schuift haar bord van zich af. "Ik hoef niet meer."

Ik kijk haar bevreemd aan. Net had ze nog honger, nu heeft ze drie happen gegeten en geen honger meer... het zullen de emoties wel zijn.

"Zullen we naar boven gaan?", vraagt Julie en kijkt me veelbetekenend aan.

"Ja. Neem jij je zus mee?"

"Graag! Ik hou van haar kleine handjes", grinnikt ze en stopt haar vinger in het vuistje van Sara.

Ik pak Rose haar hand en knijp er bemoedigend in. Zwijgend staan we in de lift en nemen dan afscheid van Julie en Sara.

"Liefje, toch. Het grijpt je aan, hè?", vraag ik zachtjes als we in de kamer zijn.

Ze draait zich naar me om en ik zie een flits van een blik in haar ogen die ik niet ken. Vervolgens begint ze te snikken en werpt zich in mijn armen. Ik ga zitten en trek haar op schoot, waar ze zich vervolgens opkrult en uithuilt. Al die tijd houd ik haar vast en troost haar.

Mijn hart doet zeer om haar zo te zien. Ze is mijn lieve en vrolijke meisje. Ze hoort niet te huilen.

Als ze een beetje bedaard is laat ik haar opstaan en kleed haar zwijgend uit. Ik trek haar negligé over haar hoofd, zonder iets er onder en laat haar in bed liggen.

Ze kijkt vermoeid uit haar ogen.

Ik schenk twee glazen wijn in en geef er haar één. "Die kan je wel gebruiken."

In drie grote slokken drinkt ze hem in een keer leeg. "Nog wat", mompelt ze en houd haar glas omhoog. Toegevend schenk ik haar wat bij, en dit keer doet ze er rustiger mee.

"Dvd'tje?", vraag ik zachtjes.

Ze kijkt me verbaasd aan, maar knikt dan. "Fijn."

Ik zet hem op en haal de hapjes uit de mini-bar. "Eet, liefste", zeg ik zachtjes en houd een blokje kaas voor haar mond.

Ze zucht even, maar dan vouwen haar lippen sensueel om mijn vingers en haar tanden nemen het kaasje uit mijn vingers. Haar ogen twinkelen en ze likt haar lippen daarna overdreven af.

Even stokt mijn adem. Dat was zo geil...

Snel stop ik ook een stukje in mijn mond. Ik wil haar nu niet belasten met mijn buien. Ze heeft wel wat anders aan haar hoofd.

Haar slanke vingers pakken een stukje worst en houd die voor mijn mond. Ik hap het er uit en even strijkt ze met haar vingers langs mijn lippen. Opnieuw stokt mijn adem even.

Nee! Nee, Caithlynn, niet nu! Roep ik mezelf toe en kijk gebiologeerd naar de film.

Rose komt tegen me aan liggen, met haar hoofd op mijn borst. Zachtjes streel ik haar arm en rug en geniet van haar.

"Kaas", fluistert ze.

Ik pak een stukje en houd die voor haar mond. Ze doet net of ze hem wil eten, maar draait haar hoofd en hapt in plaats van in de kaas, in mijn borst.

Ik schrik van de plotselinge actie en kan me niet meer inhouden. Een zachte kreun ontsnapt aan mijn mond.

"Ik wist het wel", fluistert Rose zachtjes, "je kan mij niet voor de gek houden, lekker ding."

Ze komt overeind en legt haar handen rond mijn gezicht. Haar ogen branden in die van mij. Smachtend, geil, en wanhopig. Ik zie in haar ogen dat ze het nodig heeft en wel nu.

Gewillig voldoe ik aan haar wensen en val aan op haar heerlijke mond.

Ze neemt plots het voortouw en duwt me achterover op het bed. Ze komt boven me hangen en legt mijn handen boven mijn hoofd.

"Ik wil je, hard", zegt ze geil.

Ik schrik van haar woorden. Wow... wie ben jij en wat heb je met mijn vrouw gedaan?

"Rose...", mompel ik en wil mijn handen los maken, maar ze houdt ze strak vast. "Rose! Kappen nu!", roep ik boos en ze laat me verbaasd los.

Ik sta op uit het bed en loop naar de badkamer. Ik draai de deur op slot en laat me tegen de deur aan vallen. Jemig! Wat is er met haar gebeurd?!

Ik kijk in de spiegel en plens wat water in mijn gezicht.

"Caith?", vraagt Rose zachtjes bij de deur.

Ik antwoord nog niet.

"Caith, het spijt me. Doe open", zegt ze weer.

Ik zucht en haal de deur van het slot. "Waarom deed je zo? Ik ken je helemaal niet zo. Wat is er met je gebeurd, Rose?"

Ik noem haar niet vaak bij haar voornaam, dus haar ogen worden groter als ik het wel doe.

"Niet boos zijn, alsjeblieft. Ik... ik kon me niet beheersen. Ik... ik ben zo boos en zo bang en ik weet niet meer wat ik met mezelf aan moet", snikt ze ineens.

Ik val van de ene verbazing in de andere. Wat is hier in godsnaam gaande?

Ik neem haar toch troostend in mijn armen en laat haar opnieuw uitsnikken. Als ze klaar is zet ik haar op het bed neer en ga op mijn knieën voor haar zitten, mijn handen op haar knieën.

"Zo, en nu ga je met me praten. Wat is er? Waarom doe je zo?"

"Het spijt me, liefste, wees niet boos", zucht ze.

Ik zwijg en blijf haar aankijken.

Even blijft het stil, maar dan zwicht ze. "Oké, oké... Ik was in het ziekenhuis. Pap haalde me op. We gingen naar haar kamer en daar lag ze... aan infusen en hartbewaking, etc. Ze zag er zo breekbaar uit... niet de moeder die ik ken. Ik werd er bang van. Mijn moeder was blij me te zien. Haar hand voelde heel smal aan. Ik kon de botten er door heen voelen. Ik vroeg haar waarom ze zo veel afgevallen was, maar ze antwoordde niet. Pap zei dat het komt omdat ze depressief is.

Ik probeerde haar over te halen wat te eten, maar ze weigerde. We hebben heel lang zitten praten, net als vroeger. En heel even voelde ik me alsof alles toch nog goed zou komen met haar.

Maar toen ik haar vroeg wat ik verder voor haar kon doen, zei ze: Zoek een man voor jezelf.

Ik werd boos en ben de gang op gelopen. Pap kwam me achterna, toen we allerlei alarmbellen hoorden. We wisten niet hoe snel we weer naar binnen moesten, maar werden tegengehouden door verpleegsters.

Ze had opnieuw een hartaanval.

Ik riep haar en schreeuwde dat ze op moest houden, maar de alarmbellen bleven rinkelen. Ik dacht dat ik bezweek van de angst.

Gelukkig konden ze haar weer bij positieven brengen. Ik ben daarna niet meer van haar bed geweken, tot ze moest rusten.

Morgen ga ik zo vroeg mogelijk weer terug."

"Je moet zo bang geweest zijn", mompel ik en houd haar handen stevig vast.

"Je kunt het je niet voorstellen", snikt ze.

"Maar waarom deed je net dan zo? Waarom was je zo hardhandig?"

"Ik was boos, ben boos... verward, ik weet het niet!", roept ze en gooit haar handen gefrustreerd omhoog. Even zie ik Julie van vanmiddag voor me en glimlach even.

"Wat is er zo grappig?", vraagt ze en ik trek mijn gezicht gelijk weer in een plooi. "Het spijt me dat ik zo deed. Ik voelde me verward en boos en ik wilde me afreageren. Maar ik raakte opgewonden door jou en de wijn versterkte het gevoel en ik wist niet meer wat ik deed."

"Sst", sus ik, sta op en druk haar tegen me aan. "Ik hou van je, dat weet je toch", fluister ik en druk mijn neus in haar haren.

"Ja", fluistert ze terug en ik hoor vaag een spoor van iets dat ik opnieuw niet herken in haar stem. Het heeft haar echt goed aangegrepen.

Ik leg haar in bed en dek haar in. "Slaap", mompel ik en kus haar voorhoofd en mond.

Als ik zeker ben dat ze in dromenland is, sluip ik de kamer uit en ga naar Julie toe. Ik heb ineens heel erg behoefte om met iemand te praten. Ook al is ze nog zo jong...

"Smaakt het?", vraag ik als ik op de kamer kom en zie dat ze een film kijkt onder het genot van haar zak chips.

Sara ligt naast haar op bed, te spelen met haar knuffel.

Ze knikt. "Ik had je hier niet verwacht tot vannacht. Was het niet gezellig?"

Ik zucht, ga naast haar zitten en streel mijn dochter. Ik besluit om het haar toch maar niet te vertellen, dat zou niet goed voor haar zijn. "Jawel. Maar ze is moe, heel moe."

"Hmm, niet gek", zegt Julie en houd een chipje voor mijn neus.

Zwijgend kijk ik met haar mee naar de film, tot Sara zich laat horen. Tijd voor een flesje...

Ik ga terug naar onze kamer om haar fles te halen en blijf stil bij de deur staan. Ik hoor gesnik. Rose? Ik blijf luisteren en hoor haar tegen iemand praten. Ik kan alleen niet verstaan wat ze zegt en tegen wie.

Als het stil blijft ga ik naar binnen en zie Rose voor het raam staan. Haar ogen zijn rood en betraand en haar neus loopt.

"Meisje toch", zucht ik verbaasd en troost haar opnieuw. Dit moet echt niet lang zo doorgaan, anders krijgt ze nog een inzinking. "Wie was dat aan de telefoon?"

Even lijkt ze te schrikken. Haar houding verandert op slag. "Stond je te luisteren?"

"Ik hoorde je praten en wachtte even tot je klaar was, ja. Wie was dat?" Ergens bekruipt me het gevoel dat ze iets verbergt voor me. Ik weet alleen niet wat en ik zal het ook wel fout hebben. We vertellen elkaar alles, toch?

"Mijn vader."

"O... is er iets met je moeder?", vraag ik.

"Nee, gelukkig niet. Maar de emoties van vandaag werd ons teveel. Mijn vader was ook in tranen."

Ik streel haar warrige blonde haren en veeg haar tranen weg met mijn duim. Haar glimlach komt terug in haar gezicht en de dankbaarheid straalt er af.

Plots herinner ik me weer waarvoor ik hier kwam en pak Sara's fles.

"Ik ga met je mee", zegt Rose en maakt het flesje klaar.

Op Julie's kamer ga ik in de grote stoel zitten die er staat en kijk naar Rose, die opgekruld op het bed zit, met Sara in haar armen. Ze staart op haar neer en lijkt heel ver weg te zijn. Af en toe komt er nog een snik opborrelen, maar huilen doet ze niet.

Julie vangt mijn blik en kijkt me vragend aan. Ik knipoog dat alles in orde is en bekijk Rose opnieuw. Ze is niet in orde en dat weet Julie ook. Toch is het geen reden om me zorgen te maken. Mijn sterke vrouw komt er altijd boven op. Dit keer ook. Ze heeft alleen wat extra knuffels en aandacht nodig.

Ik trek mijn benen op en sla mijn armen er om heen. Het geeft me een veilig gevoel. Even, héél even, voel ik me alleen.

Gelijk veracht ik mezelf om die gedachte en werp ik het van me af. Op het bed zitten mijn drie geliefde meisjes. Hoe kan ik nu alleen zijn?

Als Sara haar boertje heeft gelaten, neem ik haar over en speel en knuffel nog even met haar. God... wat lijkt ze toch veel op Rose. "Kleine doerak", fluister ik en prik zachtjes in haar buikje.

"Ik ga terug naar mijn suite", zegt Rose plots en staat op. Ze kijkt niet meer op of om en sluit de deur achter zich.

Ik zucht en verberg mijn gezicht tegen Sara's buik. "O, poppetje, wat moeten we toch met je moeder? Dit kan toch niet langer zo..."

Heel wijselijk houdt Julie haar mond en geeft me alleen een knuffel om haar medeleven te betuigen. Ik pak het hangertje vast dat ik gister avond van Rose heb gekregen. Het hartje voelt warm aan in mijn hand, waarschijnlijk opgewarmd door mijn huid, maar het troost me een beetje. Ik weet dat ze van me houdt en dat is het belangrijkste.

Sara's mond opent zich wijd in een grote gaap en ik vind dat het wel mooi geweest is voor haar vandaag. "Zeg je zus welterusten en dan gaan we lekker slapen", zeg ik tegen haar. Julie lacht en kust haar hoofdje, waarna ik haar in haar wiegje leg en toedek. "Slaap lekker, schatje."

"Jij ook", zegt Julie achter me en geeft me opnieuw een knuffel. Ik draai me om en even blijf ik met haar in mijn armen staan en laat mijn wang op haar hoofd rusten.

"Slaap lekker", zeg ik uiteindelijk en geef haar een kus.

Bezorgd loop ik terug naar mijn kamer en hoop ergens diep in mijn hart dat Rose weer de oude is, zoals gister avond.

Maar helaas... Als ik de deur open, zijn alle lichten uit. De wijn staat nog waar ik hem heb gelaten, net als de hapjes. Zachtjes ruim ik alles op en glijd naast haar tussen de lakens.

Ze slaapt al. Misschien maar goed ook... ze is zo moe.

Peinzend en piekerend van ik uiteindelijk ook in slaap, met Rose haar hand in die van mij.

"Ik ben er vandoor", fluister Rose de volgende morgen.

Ik antwoord knorrend en hoor de deur achter haar dicht gaan. Ze heeft me gewekt in het opstaan, maar ik ben te moe om haar fatsoenlijk gedag te zeggen. Ik zie haar straks wel weer.

"Hallo, er heeft er een honger!", word ik na een half uur opnieuw gewekt. Ik hoor mijn schreeuwende dochter voor de deur en lach.

"Ik kom al." Snel schiet ik in mijn badjas en open de deur. Julie snelt naar binnen en wiebelt en wiegt haar zusje. Niets helpt. Ze wil alleen maar eten.

"Net je moeder, niet?"

"Welke? Jij?", vraagt ze plagend en steekt haar tong uit.

Pas als ik de speen van haar fles in haar mond leg, wordt ze stil.

Julie slaakt een zucht van verlichting en wrijft overdreven over haar oren. "Wat een kabaal kan die kleine maken zeg", lacht ze en ik doe met haar mee.

"Dus... mam is opnieuw weg?"

"Ja. Wat wil je gaan doen vandaag?"

"Zwemmen. Ik heb er zo'n zin in..."

"Hmm, ik weet niet hoor... anders ga jij maar zwemmen en blijf ik met Sara op de kant."

"Waarom?"

"Nou, het is de eerste keer voor Sara, denk je niet dat Rose daar bij moet zijn?"

"Misschien... maar er komen toch zo veel meer keren zwemmen?"

"Ja, maar de eerste keer is toch bijzonder?"

"Zijn jullie al eens samen met haar in bad geweest?", vraagt Julie.

Ik kijk haar vragend aan en schud mijn hoofd.

"Nou, probleem opgelost!", roept ze. "Jij gaat nu zwemmen met Sara en Rose gaat de eerste keer met Sara in bad!"

"Jij wil echt graag, hè?", lach ik en weet dat ik al verkocht ben.

"Toe?"

"Ga je bikini maar aan doen", knipoog ik.

Ze springt op en verdwijnt. Gelukkig hadden Rose en ik al eens een pak zwemluiers gekocht, voor het geval we onverwacht wilden gaan zwemmen. Ik maak Sara klaar en daarna mezelf. Met een grote handdoek om ons heen en een tas in mijn andere hand, loop ik naar Julie toe die al ongeduldig staat te wachten bij de lift.

Als de liftdeuren open gaan komt de geur van chloor ons al tegemoet. "Wie er als laatste in is, is een slak!", roept Julie, kleed zich al rennend uit en gooit haar spullen over een ligstoel. Met een sierlijke duik springt ze in het water. Ik kijk haar bewonderend na. Wat was dat?

Snel kleed ik Sara en mezelf uit en stap het water in. Heel bewust houd ik Sara buiten bereik van het water, tot ik er tot mijn middel in sta.

"Sara is de slak", zeg ik en Julie schatert het uit.

"Dat was zo gemeen", giechelt ze.

"Tja, ik moet toch iets. Zeg waar kwam die duik vandaan? Waar heb je dat geleerd?"

"O, mijn moeder en ik gingen vroeger twee keer per week zwemmen. Zij heeft me wat trucjes geleerd", haalt ze haar schouders op.

"Oké, popje, tijd voor je eerste duik", zeg ik zachtjes en druk een kus op haar zachte hoofdje. Haar tegen me aan drukkend laat ik me langzaam zakken, tot ze half onder water ligt. Haar ogen zijn groot en ze ligt muisstil. Als ze een beetje begint te wennen voel ik haar op mijn handen ontspannen en beweegt ze haar armen en benen weer.

"Ze vindt het wel lekker, geloof ik", zegt Julie en bekijkt haar aandachtig.

Ik knik en beweeg heel rustig heen en weer, waardoor ze als het ware zwemt.

We zwemmen een half uurtje, waarna ik er met Sara uit ga omdat ze het koud krijgt. Ik verwissel haar luier en wikkel haar in een grote witte handdoek, waarna ik vervolgens op een ligbed ga liggen opdrogen. Ondertussen kijk ik naar Julie, die wat baantjes trekt en me wat van haar geleerde trucjes laat zien.

Ik bekijk haar slanke figuur en haar mooie blonde haren en bedenk me dat Sam groot gelijk heeft om voor haar te vallen.

"Zullen we terug naar onze kamers gaan en lekker douchen?", vraag ik Julie na een tijd.

"Prima", knikt ze en droogt zich een beetje af, waarna we terug naar boven gaan.

Julie komt met ons mee naar mijn kamer en douched zich daar. Ik hoor haar zingen en verbaas me over haar heldere stem. Nooit geweten. Er is zoveel dat ik niet weet...

Ik besluit Rose een sms te sturen.

Hoi moppie,

Hoe gaat het? En met je moeder?

Kom je snel thuis? Ik mis je.

Nadat ik die heb verzonden, laat ik wat water in de wasbak lopen en doe Sara in bad. Als ze schoon is ruikt ze weer heerlijk naar Zwitsal en baby, in plaats van chloor.

Daarna ben ik eindelijk aan de beurt en laat het warme water mijn lichaam schoon spoelen. Mijn gedachten zijn bij Rose en hoe het vandaag met haar zal zijn.

Als ik afgedroogd en aangekleed ben ga ik terug naar de slaapkamer.

Even blijf ik in de deuropening staan, verbaasd, maar lach dan zachtjes. Op het bed ligt Julie te slapen, met Rose naast zich en Sara tussen hen in.

Zachtjes trek ik de dekens onder hen uit en drapeer die om hen heen. Zuchtend ga ik naar Julie's kamer en nestel me in haar dekens, om vervolgens in een diepe slaap te vallen.

Ik word wakker door de zonnestralen die mijn gezicht strelen. Ik open mijn ogen, knipper even en kijk glimlachend naar buiten. Wat werkt de zon toch altijd helend voor je ochtendhumeur. Ik kijk op mijn mobiel en zie dat het al half elf is! Ik heb ook een bericht, van Rose.

Ben weer weg.

Kus.

Nou... dat was kort. Nu weet ik nog niet hoe het met haar gaat.

Liefje,

Maak me zorgen om je. Zal ik je pa eens bellen om mijn medeleven te uitten? Hij zal het wel raar vinden dat ik niets van me laat horen.

HOU VAN JE.

Ik zet het laatste zinnetje expres in hoofdletters, zodat ze misschien terug antwoord.

Nog geen minuut later heb ik al weer een sms terug:

Geen zorgen maken. Alles ok.

Bel maar niet, het is te emotioneel voor hem. Zal het hem zeggen.

Hou ook van jou.

Teleurgesteld en gerustgesteld tegelijk sta ik op en ga in de vensterbank zitten. De zon verwarmt mijn rillende lichaam. Ik mis haar aanwezigheid en haar stem die me zegt dat het goed komt.

Plots voel ik twee armen om me heen en slaak een gil.

"Rustig maar", mompelt Julie en legt haar hoofd op mijn schouder. Ik had haar niet eens horen binnenkomen, maar dit is precies wat ik even nodig heb en ontspan een beetje. Net als laatst staren we beiden naar buiten zonder iets te zeggen.

Na een aantal minuten horen we ineens het gejammer van mijn kleine dochter vanuit mijn suite komen. We kijken elkaar aan en beginnen te lachen, waarna we vervolgens zorgen voor haar ontbijtje.

Er verloopt een hele week, waarbij Rose iedere dag weg is, van 's morgens tot 's avonds laat. Als ik haar naar haar moeder vraag, wordt ze chagrijnig. Vandaar dat ik besloten heb om het maar even te laten rusten. Ze komt wel met verhalen als ze die kwijt wil.

Ik merk wel veranderingen in haar houding. Ze kust me alleen nog maar vluchtig op mijn wang, soms op mijn mond, knuffelt me niet meer spontaan en is stil en afwezig.

Als ik haar er naar vraag reageert ze opnieuw geïrriteerd, dus ook dat laat ik maar even voor wat het is.

"Zusje!", roept John als hij onze verdieping op komt.

Ik omhels hem en laat me stevig knuffelen. O, dat had ik zo nodig.

"Wat leuk om jullie te zien hier! Waar hebben we dat aan te danken!", roep ik verrukt.

"We komen jullie ophalen", glimlacht hij.

Ik kijk hem verbaasd aan. Ophalen? Waarheen?

Hij ziet mijn blik en antwoord: "Naar huis. Pak de tassen in, dan ga ik mijn schoonzus en nichtjes eens gedag zeggen."

"Dat gaat niet. Rose is er niet. Haar moeder ligt in het ziekenhuis, dus ze is al thuis."

"O... wat vervelend. Sterkte voor haar. Zijn Julie en Sara er wel?"

"Ja, die kamer", wijs ik en zie de deur al open gaan. Julie komt naar buiten gestormd en vliegt John om zijn nek. Hij zwaait haar rond en ze lachen uitbundig.

Anne volgt mij de suite in, waar ik de tassen in begin te pakken. Ze pakt me plots bij mijn armen en draait me naar zich toe.

"Je ziet er vermoeid uit, lieverd. Een vakantie is om uit te rusten. Gaat het wel met je?"

Ik haal mijn schouders op en kijk naar mijn voeten. Haar dikke buik steekt ver vooruit en valt niet te missen.

"Dat dacht ik al. Wat is er?", vraagt ze zachtjes en laat me zitten.

"Ik maak me zo'n zorgen", mompel ik en wring in mijn handen.

"Om Rose?"

"Ja."

"Vertel...". Ik begin het hele verhaal te vertellen en ze luistert aandachtig. Afentoe knikt ze wat of stelt een vraag, maar laat me mijn verhaal doen. Alleen al het vertellen lucht op en ik voel me gelijk een stuk beter.

"Meisje toch, het gaat jullie niet gemakkelijk af, hè?", vraagt ze medelevend en houd me stevig vast. Ik onderdruk een kleine snik en ga verder met het inpakken van de tassen.

Als alles klaar is, installeer ik Sara in haar maxi-cosie, controleer de kamers nog eens en check uit bij de receptie.

John en Anne lijden ons naar de auto, waar ik Sara in het midden zet en Julie en ik aan weerskanten er naast kruipen. Een klein beetje krap, maar het gaat prima.

Ik bedenk me dat ik Rose moet SMS'en, voor ze dadelijk weer helemaal naar hier komt.

Rose,

John en Anne hebben ons opgehaald om naar huis te gaan. Blijkbaar is het weer bewoonbaar? Ik heb geen idee. Hou je op de hoogte.

Kus Caith.

Vrolijk babbelend vertrekken we naar huis. Ik ben toch wel benieuwd waarom ze ons ophalen. Dan moet het huis weer bewoonbaar zijn, toch? Anders moeten we daar in een hotel blijven en ik vond deze wel leuk.

Na een half uurtje val ik in slaap en hoor in de verte, in mijn droom, de stemmen van Julie, John en Anne.

"Wakker worden", fluistert Julie als de auto stopt. Ik wrijf in mijn ogen en kijk om me heen. We staat in de straat dwars op die van ons.

"Waarom staan we hier?", vraag ik.

"Verrassing", knipoogt John en legt ineens een blinddoek voor mijn ogen.

"Hé, hallo! Dadelijk val ik met Sara in mijn hand. Doe af", mopper ik.

Sara wordt uit mijn hand genomen en mijn andere hand wordt vastgepakt door John. Zwijgend lopen we verder en ik vertrouw volkomen op zijn begeleiding. Als hij maar niet grappig wil zijn en me tegen een lantaarnpaal laat lopen of zo. Dat zie ik hem ook nog wel doen.

"We zijn er", zegt hij na heel even lopen. Anne en John tellen beide tot drie en mijn blinddoek wordt af gedaan.

Vol verbazing en met open mond staar ik naar wat mijn huis hoorde te zijn. De voorkant is helemaal wit geschilderd, met prachtige houten kozijnen erin, wat het huis heel zomers doet aanzien.

Ik ben opslag verliefd op het huis. Al is het al mijn huis...

"En?"

"Het is prachtig!", roep ik en Julie beaamt het.

"Het heeft ons een weekje werken gekost", knipoogt John en ik begrijp gelijk dat hij hiervoor gezorgd heeft. Ik omhels hem en druk hem bijna plat. Ik hoor hem kokhalzende geluiden maken en het lachsalvo van Anne en Julie.

"Graag gedaan", hijgt hij en gebaart dat we moeten lopen. "Dit was nog niet alles."

Ik popel van ongeduld om te zien wat er nog veranderd is.

Hij opent de deur en ik blijf verbaasd staan. Vervolgens loop ik door naar de woonkamer en val van de ene verbazing in de andere. Het hele huis is veranderd. De kleur op de muren is nieuw, het meubilair is vernieuwd, het ruikt zelfs nog nieuw.

"Wouw, John", roep ik uit.

"Het huis had enorm veel rook en waterschade. We hebben alles opnieuw geverfd en de meubels die niet meer konden eruit gegooid."

Ik loop naar de keuken en zie dat het meer en deel daarvan nog wel mijn vertrouwde keuken is. "Alleen de koelkast en vaatwasser zijn hier vervangen, door waterschade. Het viel mee", vertelt hij. Als we naar boven gaan kan ik mijn geluk niet meer op. De deuren van de slaapkamers staan open en ik zie in één oog opslag dat alles veranderd is. Als eerste loop ik de babykamer van Sara in. Even komen er flashbacks van die verschikkelijke nacht in mijn hoofd. Ik hoor het vuur knetteren, Sara huilen en de warmte van de vlammen.

Ik schud mijn hoofd en kijk rond. Wouw! Haar kamer is opnieuw geschilderd in de kleuren die wij hadden gedaan, er staat een nieuw wiegje in het midden van de kamer en de commode past erbij.

Vervolgens ga ik naar onze kamer en kijk mijn ogen uit. Ook die heeft een nieuw kleurtje, nieuwe vloer en een nieuw bed. Mijn vertrouwde kast staat er waarachtig nog.

Alles wat ik niet kwijt wilde is verbrand, maar die verrekte kast die al zo oud is als mijn moeder, wil maar niet kapot gaan. Ik lach. Stomme kast.

Julie slaakt een kreet als we haar kamer op komen. Ik hoef niet meer te vertellen dat ook haar kamer geheel opgeknapt is.

Gelukkig glimlachend laat ze zich op haar nieuwe bed vallen en haalt diep adem.

"Dus, jullie vinden het mooi?", vraagt Anne.

"Mooi? Het is geweldig! Jullie zijn geweldig. Dit moet kapitalen hebben gekost", roep ik.

Ze halen hun schouders open en knuffelen me terug, als ik hen opnieuw omhels.

Het is tijd voor Sara's middagslaapje, dus ik maak haar klaar in haar nieuwe kamertje en leg haar in haar wiegje.

"Slaap lekker", fluister ik en kus haar.

Ik bedenk me dat we nog wel naar de stad moeten om een nieuwe kastinhoud te kopen voor ons allemaal. Ach ja... komt helemaal goed.

Beneden staat de koffie al op me te wachten en ik laat me in de bank vallen. Het ding is heerlijk zacht en je zakt er in weg.

"Ik kan jullie niet genoeg bedanken", mompel ik verbaasd en kijk de ruimte nog eens rond.

"Ach, lieverd, dat is het minste dat we voor je konden doen na al die tegenslagen van jullie", zegt Anne en glimlacht warm. John knikt.

"Rose gaat het geweldig vinden", zeg ik enthousiast en bedenk me dat ik moet doorgeven dat we gewoon thuis zijn. Snel doe ik dat en klets verder met mijn lieve broer en schoonzus.

Na twee uur vertrekken ze naar huis, omdat Anne moe is. Julie en ik kijken elkaar aan en zonder iets te zeggen voelen we elkaars dankbaarheid jegens John en Anne.

Ik kijk in de koelkast om te weten of ik nog wat boodschappen moet doen. Niet geheel tot mijn verbazing zie ik dat ook die al helemaal gevuld is met alles wat je nodig hebt voor een goede week.

"Dank je", mompel ik en haal er wat uit om een licht avondmaal te maken.

Als we gegeten hebben, maak ik een apart bord voor Rose klaar en zet die op het aanrecht onder een afdekschaal.

Julie verdwijnt naar boven om van haar nieuwe kamer te genieten. Ik blijf achter met Sara en zet de tv aan.

Een uur verstrijkt, als ik de bel hoor. De bel? O, nee... het zal toch niet... beelden van een boze Dave aan de deur komen mijn hoofd binnen, als ik Julie de trap af hoor stormen.

"Julie! Niet doen!", roep ik, maar ze heeft de deur al open. Ik ben halverwege de kamer, als ik tot mijn enorme opluchting Rose' stem hoor.

"Jezus, Julie, doe me dat nooit meer aan, wil je? Het had je vader kunnen zijn. Ik schrok me wezenloos", roep ik gefrustreerd maar kus haar dan op haar wang om het goed te maken.

Ze snelt weer naar boven en ik peil Rose' reactie op het huis. Ze lijkt er vrij normaal onder... zo normaal is het toch niet.

Als ze de kamer in loopt blijft ze even staan, maar zegt niets. Vervolgens maakt ze haar eten warm en eet het zwijgend op.

Ik voel mijn verontwaardiging opborrelen. Mijn broer en Anne hebben zo hun best gedaan. Ik kan begrijpen dat ze in de war is, maar een beetje dankbaarheid mag wel, toch?

"Rose, waarom zeg je niets? Ik vind niet dat je leuk bezig bent zo", vraag ik haar.

Ze kijkt even op. Weer zie ik in een flits een vage blik, iets dat op spijt lijkt. Spijt? Waarvoor?

"Praat toch met me", roep ik wanhopig uit en laat me op een stoel tegenover haar vallen. Ik voel mijn tranen van onmacht opkomen en veeg ze verwoed weg.

Ik zie aan haar dat ze me probeert te negeren, maar dat mijn tranen haar pijn doen. "Het spijt me", fluistert ze. Haar stem is niet meer dan een zuchtje.

"Waarvoor?", vraag ik.

"Mijn gedrag. Ik vind het huis heel mooi. Echt waar."

"Waarom praat je niet met me? Ik mis je zo erg en ik maak me grote zorgen om je gezondheid. Je ziet er bleek uit en ook een beetje mager."

"Het komt wel goed. Morgen mag ze naar huis. Dan zoek ik haar thuis op."

"Dat is in ieder geval al goed nieuws", glimlach ik, oprecht blij voor haar.

Ze glimlacht terug en schuift haar bord voor zich uit. "Ik heb geen honger."

"Rose, alsjeblieft. Je hebt twee happen gegeten. Was het niet lekker? Moet ik wat anders voor je maken?"

"Nee, ik heb gewoon geen honger."

"Ijs dan? Ik heb Ben&Jerry's voor je. Je favoriet..."

"Nee zeg ik toch", antwoord ze kribbig.

Ik kan het niet meer aanzien en sta op. Mijn tranen glijden stilletjes over mijn wangen en ik laat me op de bank vallen. Ik trek mijn benen op en leg mijn hoofd er op. Zachtjes snik ik mijn zorgen en frustraties eruit.

Rose komt me niet troosten...

Zou ze... zou haar liefde... mijn hart breekt bij de gedachte en ik begin hard op te snikken.

"Hé", hoor ik Julie zachtjes fluisteren en haar kleine armen die om me heen slaan. "Sst", sust ze me. Dat wat Rose had moeten doen, neemt Julie van haar over.

Ik snik nog harder en krijg bijna geen lucht. Julie trekt mijn armen omhoog en laat me diep adem halen. Als ik wat gekalmeerd ben, klimt ze over de leuning heen, naast me op de bank.

"Het komt wel goed. Ze is gewoon verward", fluistert ze en kijkt richting de keuken, waar Rose nog steeds zit. Ze staart voor zich uit, in niemandsland. Ze ziet er net zo verloren uit als ik me voel.

"Rose, alsjeblieft", snik ik en steek mijn armen uit.

Als verdoofd staat ze op en komt langzaam naar ons toe. Julie maakt plaats en Rose komt naast me zitten.

Ik open mijn armen en ze laat zich zachtjes tegen me aan vallen. Mijn armen vouwen zich strak om haar heen en ik huil in haar haren. Wat is er toch met haar?

Ze laat zich hangen, maar doet geen pogingen om haar handen om me heen te slaan.

Ik gebaar Julie dat ze naar boven moet gaan en wacht tot ze weg is. Ik duw Rose van me af en dwing haar naar me te kijken. Ik moet het weten...

"Hou je nog wel van me?", vraag ik met een dichtgeknepen keel. De angst voor het antwoord word me bijna te veel.

Opeens openen haar ogen zich wijd. Ze staart me aan, alsof ze wil zeggen: Hoe kan je dat vragen?

"Je knuffelt me niet meer, je praat niet meer met me, je toont geen enkele manier van affectie... ik ben bang Rose, alsjeblieft...", snik ik opnieuw.

Alsof ze ineens wakker is geworden slaat ze haar armen om me heen en drukt me stevig tegen zich aan. "O, Caith, caith, caith", mompelt ze in mijn haar. Ik voel warme tranen vallen. "Natuurlijk hou ik nog van je. Meer dan wat dan ook. Ik ben alleen zo in de war. Ik voel me... Ik ben boos en weet niet wat ik moet doen", barst ze los.

Mijn gedachtes blijven hangen bij "Ik voel me..." Ik weet dat ze daar iets anders wilde zeggen, maar wat?

Dit keer laat ik me troosten door haar warme lichaam en haar woorden dat alles wel goed komt en haar kleine kusjes op mijn hoofd. Het kalmeert me... voor het eerst sinds een week voel ik me iets rustiger worden.

"Kom, we gaan slapen", mompelt ze en sleept me mee naar boven.

Ze kleed me zachtjes uit en haalt mijn neglige uit onze tassen die nog onuitgepakt zijn. Ze trekt die van haar ook aan en samen kruipen we onder de dekens. Ik krul me op in haar armen en voel me weer even veilig en geliefd.

"Ik hou van je", mompelt ze nog eens en dan slaap ik.

De volgende morgen word ik met een schok wakker als ik Rose niet meer naast me voel. Op het kussen ligt een briefje:

Lieverd,

Ben naar mam.

Ik ben vanavond weer thuis. Ik hou van je.

Ik pak mijn telefoon en sms haar.

Heb je briefje gelezen.

Tot vanavond, succes en ik hou ook van jou. Met heel mijn hart.

Ik klik op verzenden en wil opstaan als ik een ringtone hoor. O... Rose is haar mobiel vergeten. Handig. Nou ja, dan spreek ik haar vanavond wel weer.

Ik verzorg Sara en besluit dat het wel weer eens tijd wordt om een frisse neus in het park te gaan halen. Met haar in de kinderwagen loop ik naar het park en geniet van de geluiden die ik daar hoor.

Op het bankje sluit ik mijn ogen en laat de zon mij verwarmen.

"Hé, daar is mijn schoondochter toch weer!", hoor ik Ron ineens roepen.

Verbaasd kijk ik op en zie mijn schoonvader in de verte aan komen lopen. Maar... dat is raar? Hij lijkt helemaal niet droevig of zo.

Ik sta op en laat me omhelzen. Een stevige, warme omhelzing. "Hoe gaat het?", vraagt hij vrolijk.

Whoa... wat is hier aan de hand? Ik begrijp er niets van.

"Goed. Ik... hoe... hoe is het met je ex?"

"Geen idee. Ik heb haar niet meer gezien sinds de scheiding", antwoordt hij nonchalant. "Hoezo?"

Het duizelt me. Wat gebeurd hier? Is Rose aan het liegen? Waarom?

"Ik dacht dat ze in het ziekenhuis lag?"

"Nee joh, hoe kom je daar bij? Dan had ik dat wel geweten."

"O, ik dacht dat iemand dat tegen me zei. Sorry, ik moet er weer vandoor", mompel ik en vertrek gelijk richting huis. Ik voel dat Ron me verbaasd na staart.

Waarom liegt Rose over haar moeder? Wat is dit?

Ik gooi de deur open, leg Sara in haar box en ga op de bank zitten. Oké, hier is vast een verklaring voor... al weet ik niet wat. Liegen?

Ineens bedenk ik me iets... ze zal toch niet... vreemd gaan?

Het idee van haar mobiel boven lokt me heel erg. Nee, niet gaan kijken. Je verbeeld het je vast. Er is een andere verklaring voor.

Ik ijsbeer door de kamer, maar kan de verleiding niet weerstaan. Ik snel naar boven en gris haar mobiel van haar nachtkastje.

Ik open mijn eigen sms en lees die, waarna ik naar haar inbox ga.

Hmm... een onbekend nummer... één die wel heel vaak in haar lijst staat... ik open een willekeurige en lees die.

Mijn hart staat stil...

Lekker ding,

Het was fijn vandaag. Mis je lekkere kontje en borsten nu al.

Rick.

O, nee... nee, nee, nee! Gilt mijn onderbewustzijn. Ik voel het bloed uit mijn gezicht weg trekken en mijn keel word dichtgeknepen.

Ik staar als verdoofd naar het bericht. Rick? Een man ook nog? Ben ik niet genoeg? De tranen wellen op in mijn ogen.

"Wat is er?", roept Julie die ineens naast me staat en grist Rose' mobiel uit mijn hand. Ze leest hem, nog voor ik hem terug kan grissen.

"O, nee...", zegt ze ontzet en laat zich naast me op haar knieën zakken.

Ik houd het niet meer en huil hartverscheurend. Julie pakt me vast en wiegt heen en weer.

"Waarom Juul? ben ik niet goed genoeg? Houd ze weer van mannen? Alles over haar moeder was een leugen. Wie doet nou zo iets?", huil ik.

"Een leugen? Dus ze ligt niet in het ziekenhuis?", vraagt ze.

Ik schud mijn hoofd.

Julie blijft stil.

Ik sta op en neem de mobiel mee naar beneden, waar ik hem op de tafel leg. Ik zet mezelf op de bank en staar ernaar.

Voor mijn gevoel verstrijken er uren als ik Rose hoor roepen. Waarom is ze er nu al? Moet ze niet nog bij Rick zijn?

"Caithlynn?", vraagt ze in de deuropening.

"Goed gedaan", sist Julie kwaad en ik hoor haar de trap op stampen.

"Caith?", herhaalt ze zachtjes en komt op me af lopen. Ze blijft even staan als ze haar mobiel op tafel ziet liggen. "O, Caith", slaakt ze geschrokken een kreet en komt naast me zitten.

"Het is niet wat je denkt dat het is. Het is gewoon een grapje", probeert ze nog, maar alles in haar houding en haar zin spreekt haar tegen. Mijn gevoel zegt ook wat anders.

"Hoe lang?", vraag ik vlak.

"Wat?"

"Hoe lang neuk je al met die vent?", vraag ik koel.

Ze is bang van mijn toon en antwoordt: "Sinds jij uit het ziekenhuis bent."

"Waarom, Rose? Waarom? Was ik niet goed genoeg? Ben je over de vrouwen heen? Wie is die man überhaupt?"

"Caithlynn, alsjeblieft, dat doet er niet toe. Vergeef het me alsjeblieft. Ik hou van jou en van niemand anders. Ik was gewoon zo gestrest en bang na jouw heldenacties. Hij was er ineens voor me, stelde me gerust en vertelde me dat jij helemaal in orde zou zijn... Ik liet me gaan."

Ineens begint er een belletje te rinkelen. "Dokter Terence?"

"Ja."

"Hoe kon je?", roep ik ineens ontzettend kwaad. Ik heb het gevoel dat de stoom uit mijn oren komt. "Hoe kon je zo liegen? Je eigen moeder in het ziekenhuis verzinnen, dat is ziek, Rose. Gestoord. Hoe kom je erbij? Ik wil dat je vertrekt."

"Caith..."

"Nu", roep ik en stamp op de grond om mijn woorden kracht bij te zetten.

Ze laat zichzelf op haar knieën vallen en kijkt smekend omhoog. "Laat me het uitleggen", smeekt ze me.

Ik geef haar een blik, waarvan ik zelf bijna bevries. Als het nu niet duidelijk is, weet ik het niet meer.

Snikkend staat ze op en gaat naar boven. Ik hoor stemmen, dan Julie die roept dat ze weg moet gaan en een deur die dicht slaat.

Het is gemeen van me om te denken, maar stiekem ben ik blij dat ze achter me staat.

Ik pak Sara uit haar box en wieg haar verdoofd heen en weer.

Rose komt de kamer weer in en steekt haar handen uit naar Sara. Ik draai me van haar af en ze begrijpt dat ze Sara nu even niet krijgt.

Opnieuw begint ze te huilen, pakt haar tassen en vertrekt. Ik hoor haar in haar auto stappen, het portier dicht slaan en wegrijden.

Ik laat me op de bank zakken en voel een kreet naar boven borrelen. Ik laat hem eruit. "Nee", roept ik hard en verscheurd. Mijn hart breekt in duizend stukjes en doet zo'n pijn dat ik denk dat ik bezwijk. Ik druk Sara tegen me aan en huil. Lang en hard.

Hoe kan ze dit doen? Na alles wat we hebben meegemaakt en hoe veel we van elkaar houden. Hielden... Hou ik nog van haar?

Natuurlijk! Anders zat ik hier niet als een zombie te huilen. Ik vraag me af of het ooit nog goed gaat komen.

Mijn mobiel gaat af en zie op het scherm dat Rose me probeert te bellen. Boos druk ik haar weg. Ik wil haar niet meer spreken.

"Gaat het?", vraagt Julie als ze beneden komt.

Ik geef geen antwoord, maar blijf als verdoofd voor me uit staren, terwijl Sara aan het huilen is. Julie pakt haar van me over en verzorgt haar. Ik krijg niets mee, ik kan alleen maar denken aan Rose. Aan mijn liefde van mijn leven en hoe ze alles wat me lief was verwoest heeft.

Waarom zei ze me niet eerder dat ze zo van me vervreemd was? Dat ze het nodig vond om haar heil bij iemand anders te zoeken?

"Kom", fluistert Julie en trekt me aan mijn elleboog omhoog en brengt me naar boven.

Ze duwt me op bed en legt de deken over me heen. Mijn schoenen trekt ze uit. "Rust wat. Ik zorg voor alles", zegt ze zachtjes en kust mijn slaap teder.

Ik ben haar dankbaarder dan ik ooit ben geweest.

"O, mijn lieve zusje... wat verschrikkelijk voor je", mompelt John in mijn oor. Ik word wakker van zijn stem.

Ik kijk naar hem op en ik voel mijn tranen branden. Zijn armen vouwen zich zachtjes om mij heen en wiegen me heen en weer. Opnieuw laat ik me gaan en huil. Ik probeer de pijn er uit te huilen, maar het wil niet. Mijn hart is gebroken.

"Zusje toch", mompelt John opnieuw en ik voel Anne ineens achter me. Ook zij omhelst me en ik laat me koesteren door twee paar warme en troostende armen.

Als ik uitgehuild ben voel ik me leeg en gebroken. Ik heb zin om te slapen. Te slapen en pas wakker te worden als dit gevoel weg is.

"Je moet wat eten, liefje", mompelt Anne in mijn oor. "Het is al een week geleden en je hebt geen hap gegeten. Julie heeft ons om hulp gevraagd omdat ze niet meer weet wat ze moet doen."

"Ik hoef niet", zeg ik kil. De warmte is weg uit mijn stem en ik heb ook geen zin om moeite te doen die terug te vinden.

"Jawel. Je gaat eten. Ik ga wat voor je maken", zegt John en verdwijnt naar beneden.

"Meisje, toch. Het zit je echt niet mee. Kon ik maar wat van je pijn overnemen", mompelt Anne en streelt mijn hoofd. Ik leun tegen haar aan en staar in het niets.

Na een kwartier komt John boven met een dampend bord. Hij heeft er een broodje op gelegd met een gebakken ei en een glas jus d'orange.

"Iets lichts, om mee te beginnen. Je bent vermagerd, Caithlynn. Je moet eten", zegt hij. Dit is een van de weinige keren dat hij me bij mijn voornaam aanspreekt en ik hoor de ernst en de zorgen in zijn stem.

Meer om hem te plezieren dan wat anders neem ik een hap van mijn broodje. Hmm... het smaakt stiekem best lekker. Nu pas merk ik hoe veel honger ik heb.

Een week lang heb ik niets gegeten, alleen wat gedronken en ik had er geen behoefte aan, maar dit broodje smaakt verrekte goed.

"Nog een?", vraagt hij als ik mijn laatste hap doorslik en ik knik. Ik kan er nog wel tien op geloof ik.

"Heeft ze nog geprobeerd te bellen?", vraagt Anne.

Ik schud mijn hoofd. Iedere dag heeft ze meerdere pogingen gedaan om me te spreken, maar ik negeer haar. Ik hoef haar niet meer te zien. Ik wil haar excuses niet horen. Al doet het nog zo'n pijn...

"Voor jou", zegt John als hij boven komt met een nieuw broodje ei. Hij heeft ook een brief vast.

"Een brief?"

"Ja, die lag op de deurmat. Jouw naam staat er op, dus hij zal wel voor jou zijn", knipoogt hij en ik scheur de envelop open.

Ik begin met lezen en stop gelijk weer na de eerste zin. Boos gooi ik hem op de grond.

"Van Rose", mompel ik en bijt boos in mijn brood.

"Ga je hem niet lezen?", vraagt John en raapt de brief op.

Ik schud mijn hoofd en zie hoe John wel begint te lezen. Zijn ogen schieten over de regels en nemen alles aandachtig op. Als hij klaar is zucht hij en kijkt me aan. "Zusje, ik denk echt dat je dit even moet lezen. Het zal je wat rust geven."

"We laten je wel even alleen. Als je ons nodig hebt zijn we beneden, oké?", vraagt Anne en drukt een kus op mijn wang.

Ik pak de brief vertwijfeld op en weet niet zeker of ik het wel moet doen. Toch wint mijn nieuwsgierigheid het.

Mijn liefste Caithlynn,

Ik hoop dat het een beetje met je gaat. Het was nooit mijn bedoeling om je zo veel pijn te doen. Ik hou van je, meer dan van wie dan ook.

Ik snap dat je dit niet geloofd, dus ik zal het laten bij wat uitleg over waarom ik het heb gedaan.

Na de geboorte van Sara, dacht ik terug aan het verhaal van mijn vader, over mij en mijn moeder. Ik miste haar ineens ontzettend. Ik heb geprobeerd haar te bereiken, maar ze negeerde me.

Ik raakte wanhopig, teleurgesteld en verdrietig. Ik wilde jou er niet mee lastig vallen. Je was zo gelukkig met Sara en mij.

Vervolgens gebeuren er dingen, die mijn groeiende angst tot ongekende hoogte brengen. Hoe kan ik nu voor een baby zorgen, als ik mijn eigen vrouw nog niet eens kan beschermen?

Ik voelde me verloren en boos en ik wist me geen raad met mijzelf.

Toen belandde je in het ziekenhuis, door die vreselijke ex van mij en ik voelde me schuldig. Zo schuldig. Als ik die ene dag geluisterd had naar hem en gewoon op tijd was geweest, dan was jou dit helemaal niet overkomen.

Ik werd depressief.

Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het je te vertellen. Niet na alles wat we al meegemaakt hadden.

En toen was daar Rick... dokter Terence.

Hij was lief, maakte bekommerde zich om mijn welzijn en gezondheid en ik voelde me sinds een lange tijd weer eens iets waard.

Ik kon iemand nog het hoofd op hol brengen. Ik was niet totaal overbodig en waardeloos.

Toen zoende hij me... in eerste instantie schrok ik heel erg. Ik was getrouwd en verliefd op mijn vrouw. Ik hield niet eens van mannen...

Toch deed hij iets met me, waardoor ik me mee liet slepen. Ik belandde in zijn bed.

De dagen daarna voelde ik me zo ongelofelijk schuldig. Maar hij gaf aan me te begrijpen en dat ik wat afleiding nodig had.

Ik besefte dat ik me moest gaan indekken. Hoe verklaar ik anders dat ik dagen weg ben?

Ik wist dat mijn moeder ons toch niet zou proberen te bereiken, dus verzon in het verschrikkelijke verhaal dat ze in het ziekenhuis lag. Het moment dat ik je wakker maakte om dat te vertellen, voelde ik me verschrikkelijk. Ik verraade diegene die er altijd voor me geweest is en me lief had. Toch kon ik niet meer terug.

Ik ging naar hem toe, we hadden seks, maar mijn gedachtes waren constant bij jou.

Ik besloot om de relatie met Rick te verbreken en me te richten op onze relatie. Toch bleef hij me sms'en en bellen dat hij me miste en ik kon het niet helpen. Hij maakte me gek en noemde me waardeloos als ik niet zou komen.

Ik trapte opnieuw in zijn val en werd depressiever en depressiever. Ik verachte en haatte mezelf om wat ik jou aan deed en kon het niet meer opbrengen om je aan te kijken of zelfs maar aan te raken.

Ik ben je niet waard.

Het is misschien geen excuus voor wat ik gedaan heb, maar nu heb je in iedergeval een reden waarom.

Ik hoop dat het je goed gaat in de toekomst en dat we wat kunnen regelen met de kinderen.

Voor altijd en eeuwig de jouwe,

Rose.

Ik laat mijn handen langzaam zakken en staar verbaasd naar de brief. Overal op het papier zitten opgedroogde waterplekjes. Waarschijnlijk tranen van haar.

Hoe kon ik dat gemist hebben? Dat ze zich zo voelde... hoe kan ik dat over het hoofd hebben gezien? Toch vallen er ineens allemaal puzzelstukjes op hun plaats.

O, Rose... wat doe je toch met jezelf.

Ik pak mijn mobiel en tik haar naam aan. Ik stuur een sms.

Heb je brief gekregen. Je snapt dat het niets goed maakt.

Ik zal de kinderen van het weekend naar jou sturen. Waar ben je?

Caithlynn.

Ik zucht en laat me onder de dekens glijden. Ik hoor mijn sms toon overgaan, maar kan het nog niet opbrengen om te kijken. Toch doe ik het, omdat ik wil weten of ze wel een goede plek heeft gevonden.

Dank je voor het lezen. Ik weet dat het niets goed maakt.

Ik ben bij een oude vriendin. Ik zal Julie het adres doorgeven.

Dank je.

Rose.

Opnieuw snikkend val ik in mijn kussens en voel mijn hart krimpen. Kan ik dit wel aan?