In de verte klonk het gerinkel van glaswerk. Een stem drong zich vanuit de mist op en verstoorde de rust waarin ik diep verscholen vredig rustte. “Meneer, menéér, kijk me eens aan!” De wereld schudde lichtjes en voorzichtig besefte ik dat vreemde stemmen mijn bewustzijn tot ontwaken dwongen. Geschrokken opende ik mijn ogen en herkende in het volle daglicht het gezicht van de verpleegkundige voor mij. “Já, hij wordt nu wakker agent!” Ik realiseerde me dat ik in het ziekenhuis lag en niet thuis. In paniek probeerde ik overeind te komen. De verpleegkundige was uiterst behulpzaam en even later zat ik rechtop in bed. Ze stelden me allereerst gerust en brachten me op de hoogte van mijn medische toestand. Slechts ter observatie hadden ze me één nachtje opgenomen, later op de dag zou ik al weer naar huis mogen. Rauwe billen, een gloeiende endeldarm, bont en blauw gekneusd, geen ernstige verwondingen, thuis zou ik ook snel genoeg weer herstellen. De politie agent had echter de nodige vragen. Ik herinnerde me spiernaakt de straat ondergekotst te hebben. Gelukkig nu niet meer misselijk domineerde een gebroken gevoel mijn gemoed. Met horten en stoten kwam mijn verklaring tot stand. Geschokt hoorde de agent mijn verhaal aan. Ik herinnerde me opeens klaar en helder de dreigementen van het meesterbrein. “Ook jij zult wel geen aangifte durven doen, vermoed ik?” Zonder het te beseffen bekrachtigde de agent met deze vraag de waarschuwingen die de verschrikkelijke Pedro uitgesproken had. Blijkbaar waren er inderdaad meerdere slachtoffers vóór mij tot nulbrein getransformeerd. Nogmaals bevestigde de agent mijn bangste vermoedens. “Ja, ja, NB27? Hoeveel zullen er nog volgen na jou?” Me bibberend bewust van mijn kwetsbare positie, drong het besef overgeleverd te zijn aan de grillen van de meesterbreinen volledig tot me door. Zwijgend verdroeg ik de gloeiende pijn diep in mijn billen. De schrijnende kloppende letters boven mijn lendenen bezegelden mijn angst.

Als brugman hadden ze op me ingepraat, politiebescherming aangeboden en eventueel wilde ze meewerken aan een totale identiteitswijziging. De transformatie had zich echter al te diep in mijn verworden nulbrein geworteld. In de vroege avond hadden ze me uiteindelijk maar in een verpleegkundigenkostuum gehuld, voor mijn appartementje afgezet. De agenten hadden mijn sleutels de avond tevoren naast me terug gevonden. Zodoende kon ik gelukkig eindelijk op mijn eigen bed neer ploffen. Emotioneel en lichamelijk gebroken sliep ik twee volle etmalen. Zuivere honger deed me ontwaken uit een diepe comaslaap. Mijn kont deed al een stuk minder zeer. Mijn gloeiende endeldarm prikte hooguit nog iets. Vaseline bewerkstelligde een verzachtend wonder. Voorzichtig bedacht ik me dat het allemaal wel zou meevallen. Ik stilde mijn honger, vrat de broodtrommel leeg en voelde me weer een beetje mens. De herinneringen kwamen langzaam weer bovendrijven. De denigrerende uitspraken van de mannen die mij verkracht hadden flitsten voorbij. Geschokt dacht ik aan de filmopnames terug. Met trillende handen tikte ik op de computer enkele adressen in. Het was niet lastig mijn naaktwandeling op youtube op te sporen. Tijdens het gehele traject van deur tot deur was ik zuiver, herkenbaar en duidelijk in beeld gebracht. Mijn stijve paal zwiepte heen en weer en overtuigde de kijker van wellustige extremiteiten. De wanhoop in mijn vlucht naar de overkant van de straat werd bovendien nog eens extra gemaskeerd door mijn behendige manoeuvres. Op diverse homosites trof ik verscheidene trailers van de gebeurtenissen binnenskamers aan. De gehele film kon tegen betaling gedownload worden. De meesterbreinen hadden het Internet voorzien van talloze linkjes en reclamebanners. Mijn identiteit was niet langer privé. Ik betaalde mijn lijdensweg digitaal, en een klein uurtje later beschikte ik net als talloze anderen over de: “Inauguratie van NB27”. Met stijgende verbazing bekeek ik in het beeldscherm de genietende mannen die verantwoordelijk waren voor mijn brandende kutgevoel. Een voor een trokken ze zich terug uit mijn haarscherp in beeld gebracht druipend aarsje. Melkwit sperma spoot er af en toe met straaltjes uit. Kennelijk slokte ik regelmatig de opgevangen mannensappen overtuigend genoeg naar binnen. Meesterlijke opnametechnieken, ik schitterde als een ervaren pornoster. Gevoelens van schaamte maakten onwillekeurig plaats voor een aangename druk in mijn lendenen. Zonder na te denken kleedde ik me uit en gaf mijn keiharde geslacht rukkend de vrijheid. In het beeldscherm woonden de neukende mannen mijn geile aarsje compleet uit. Na de zoveelste dubbelfuck voelde ik mijn zaadcellen opborrelen. Zonder gene spoot ik mijn opgehoopte legers van enkele dagen over mijn bureautje en kliederde de hele boel spetterend onder. De geur van zaad dreef me opnieuw door het lint, als een bezetene likte ik smakkend het bittere sperma van de meubelstukken.

Met bonzend hart rustte ik enkele momenten uit. Ik was als gedreven pornoacteur digitaal weggezet. Het aanbrengen van de letters boven mijn lendenen was wijselijk niet in beeld gebracht. Het brandmerk genas maar langzaam. Van het ziekenhuis had ik een verkoelende brandzalf meegekregen. De letters zouden in de toekomst, rood en helder oplichtend, mijn status als nulbrein nummer zevenentwintig blijven bevestigen. De komende dagen leverde mijn mailbox niet meer dan de normale post aan. Voorzichtig durfde ik eventjes te geloven er enigszins bekaaid vanaf te komen. Zou ik het geluk hebben toch nog een normaal leven voort te kunnen zetten? Helaas, een korte mail van mijn werkgever bevestigde het tegendeel. “Ik bewonder je moed om jezelf zo gedreven over te leveren aan schaamteloze activiteiten in het porno circuit. Je positie is nu onhoudbaar op het werk. De ontslagprocedure wordt ingang gezet en na je vakantie ben je niet langer welkom op de zaak.” Duidelijk en helder geformuleerd kreeg ik de zak. Het verwonderde me niets, ik werkte immers met klanten en mijn image was voor de zaak van cruciaal belang. Mijn leven stortte in, geen inkomen, geen huur, geen leven. Even overwoog ik om alsnog aangifte van verkrachting te doen. Het schrammetje ter hoogte van mijn halsslagader bracht me subiet weer bij de les. Die nacht kon ik onmogelijk nog de slaap vatten en piekerde me suf. Net op het moment dat ik van pure uitputting in een soort roes wegzakte trilde mijn mobiel. Het inkomende bericht was duidelijk. Het gebruik van hoofdletters bekrachtigde de dreiging. “MORGEN OM 7:30 UUR KOMEN WE LANGS. OPEN NAAKT DE DEUR VOOR ONS EN IDENTIFICEER JE CORRECT NB27!” Geschokt greep ik onwillekeurig naar mijn aarsje en duwde tastend drie vingers naar binnen. Alles had zich weer in normale proporties teruggetrokken. Mijn kut was op tijd, grotendeels genezen.

Een uur voordat ik bezoek verwachte had ik me al voorbereid, grondig had ik mijn kutje gespoeld, netjes geschoren, evenals mijn verwachtingsvolle kloppende paal. In een vreemde mengeling van onzekerheid, angst en opwinding telde ik zenuwachtig de minuten af. Mijn pik verslapte en herrees afwisselend in het ritme van mijn stemmingswisselingen. Ik vroeg me af wat me te wachten stond, deze keer kwamen ze aan huis, mijn privé-domein. Onvermijdelijk naderde de afgesproken tijd en stond ik met knikkende knieën bij de intercom te wachten. Ik wist dat het zoemertje moest opleven. Toch sloeg mijn hart enkele slagen over bij het daadwerkelijke weerklinken van het schelle toontje. De moed zakte me compleet in de schoenen. Gebiologeerd staarde ik naar het kleine geribbelde kastje en wist dat ik moest handelen. Met trillende vingers drukte ik eindelijk het ontkoppelingsmechanisme van de openbare voordeur in. Zo goed als mogelijk identificeerde ik me in de microfoon: “NB27, tot uw dienst!” Gevloek en getier op de achtergrond kondigde nauwelijks goed gehumeurd bezoek aan. Ik besefte blijkbaar niet hoe lang ik naar de intercom had staan staren. Op de bovenste verdieping van het complex opende ik de voordeur in het smalle halletje, dat direct toegang tot mijn appartementje bood. Geschrokken kon ik nog net op tijd wegduiken voor een passerende buurman op het balkon, die niets bemerkend voorbij liep. Enkele minuutjes zou het zeker in beslag nemen. De zevende verdieping van het complex was onmogelijk eerder te bereiken. Een in de verte dichtvallende deur ramde de deursponningen. Zware stappen klosten in mijn richting. Bevend plaatste ik mezelf afschermend tegen ongewenste inkijk achter de deur, vouwde mijn handen om de rand en zag een groepje werkmannen gehuld in overals binnenwalsen. Een negende man volgde, trad binnen, knalde de deur achter zich dicht en belichaamde een contrasterend epiloog. Woest zocht hij oogcontact. Nog voordat hij op het idee kwam een vuistslag uit te delen sprak ik beheerst, helder en duidelijk mijn identificatiecode uit. De werklui keken onverschillig toe. Blijkbaar geen meesterbreinen en gewend aan de sleur van een oneindig bestaansritme. “Ik moet zeiken!” Een van de arbeiders zocht naar het toilet. Getroffen door deze buitenkans een pak slaag te voorkomen haastte ik me naar de beste man en knielde met geopende lippen voor zijn kruis. Goedkeurend keek het meesterbrein toe en gaf de man in overal toestemming mij als urinoir in gebruik te nemen. Ongegeneerd haalde hij zijn slappe lul tevoorschijn en piste de kruidige vloeistof tussen mijn gulzige lippen. De sterke aroma van de wrange vloeistof beloofde een interessante dag op te leveren. “Moet er nog iemand zeiken?” Het meesterbrein constateerde snel dat dit niet het geval was en gaf de mannen opdracht te beginnen met de afgesproken werkzaamheden.

Nadat ze verdwenen waren in de andere kamers kraakte het deurbelletje onverwacht wederom. Een tiende persoon betrad het halletje. In zijn hand droeg hij een te lang, op een zwarte reiskoffer gelijkend voorwerp. Zonder aarzelen smeet hij het in de volle lengte op de vloer en ritste het voor mijn ogen open. Ik herkende in de holle inwendige ruimte de contouren van een mens. Ruimte voor een hoofd, armen, benen en voeten. Met slangen koppelde de man een apparaatje aan de rubberen cocon vast. Traag drong de bedoeling tot me door. Dreigende blikken keken me met de seconde ongeduldiger aan. Om sancties te voorkomen worstelde ik me snel in de nauwsluitende holle vormen en maakte me het liggend op mijn rug zo comfortabel mogelijk. Een flexibel rubberen vel werd over mijn gehele naakte lengte dicht geritst en hulde me in totale duisternis. Ruw werden mijn pik en ballen door een daarvoor bestemd gat opgetrokken en opnieuw blootgesteld aan de buitenlucht. Een holle balgag in mijn bek belemmerde me het spreken en stelde me in staat te blijven ademen. Sissend en piepend werd de lucht uit de duistere ruimte weggezogen. Het flexibele rubber kroop in de vacuüm getrokken cocon tot tussen mijn tenen, perste zich diep in mijn neusgaten en klemde alle ledematen tot op mijn vingertoppen onbeweeglijk af. Iets klemmends werd over mijn pik en ballen getrokken, het deed tot nu toe allemaal nog niet echt pijn en ondanks mijn stikdonkere gevangenschap stelde het me enigszins gerust. Met enkele heftige schokken werd ik gefixeerd in het onverbuigbare frame schuin omhoog, het hoofd naar onderen gericht, weggezet.

Onwrikbaar aangespannen overdacht ik mijn zonden. Zwetend in mijn tweede rubberen huid vroeg ik me af wat de werklui in mijn appartement van plan waren. Vaag drongen er geluiden van buitenaf tot me door. Af en toe stootte iets of iemand tegen het frame waarin ik zwaar ademend niemand tot last kon zijn. Ik wist dat mijn appartementje krap in ruimte was. Schrapende geluiden, het typisch trillen van boormachines, wat was er gaande? Van mij viel geen tegenstand te verwachten, behalve dan het feit dat ik af en toe blijkbaar nog steeds in de weg stond. Mijn duistere wereld werd met enige regelmaat verplaatst. De vermoeidheid van de afgelopen nacht speelde op en aangezien ik toch part nog deel aan de wereld had, viel ik in slaap. Wonder boven wonder lukte me dat buitengewoon goed. Weer verraste de meesterbreinen mij compleet. Bruut werd ik uit een diepe remslaap gewekt door zuivere verdrinkingsverschijnselen. Hoestend en proestend slikte de geblokkeerde aansluiting met de buitenwereld droog. Ik stikte zowat in de urine die regelrecht mijn keel binnen stroomde. Zwetend lukte me mijn ademhaling onder controle te krijgen. Opnieuw stroomde een forse hoeveelheid urine door de balgag naar binnen. Slikkend begreep ik dat de mannen blijkbaar een plaspauze hadden ingelast. Achter elkaar werkte ik acht verschillende smaken naar binnen. Nauwelijks gewend aan deze hoeveelheden vocht, laat staan de kruidige smaakvolle aroma’s, kon ik niet voorkomen dat mijn eigen blaas dringend en behoeftig opspeelde. Ik piste en kreeg vrijwel gelijktijdig een negende dosis urine toegediend. Ik besefte dat ik mijn eigen zeik recyclend naar binnen slokte. ten minste was mijn dorst gelest, over vochtgebrek mocht ik niet klagen, gelukkig maar want ik transpireerde als een paard onder mijn kunstmatige tweede huid.

Ik verloor alle besef van tijd. In het begin moest er nog regelmatig iemand pissen. Slapen durfde ik niet meer, ten slotte was ik bijna verdronken. Uren, dagen, wie kon het me zeggen? Aangespannen lag ik vastgeklemd in het snikhete rubber te zweten. Af en toe moest ik zelf plassen. Vrijelijk liet ik het dan stromen en raakte gewend aan mijn eigen aroma. Wanneer zouden ze me er uithalen? Uitgeput viel ik uiteindelijk toch weer in slaap, schrok af en toe paniekerig wakker om niets en hervond in het absolute duister moeizaam weer de rust. Soms wilde ik het uitschreeuwen en wist dat het niet zou baten. Ik zat vast en kon helemaal niets, ademen was het enige dat me gegund was. Het werd tijden lang doodstil om me heen. Oorverdovend stil, alles deed me zeer, ik dreef in mijn eigen transpiratie en raakte verstrikt in het doolhof van mijn eigen gedachten. Tot waanzin gedreven lieten ze me afzakken naar een absoluut nulpunt. De eeuwige duisternis doofde effectief mijn wilskracht uit. Doeltreffend transformeerde ik op zijnsniveau in de opgesloten stilte tot totaal nulbrein. Nauwelijks kon ik me nog mijn nummer herinneren.

Eindelijk schudde het referentiekader van mijn wereld. Schokken getuigden van een serieuze wijziging in mijn bestaansrecht. Nauwelijks besefte ik dat belangrijke gebeurtenissen om me heen in gang gezet waren. Fel licht verschroeide mijn netvliezen en ik had het niet eens door. “Jakkes, de stank is ondraaglijk!” Mijn trommelvliezen scheurden zowat. “Doen ze altijd, is niet de eerste keer Pedro!” Ik gilde van de pijn, ruw scheurden ze mijn verstijfde ledematen los uit de cocon. “Voorzichtig, niks beschadigen, we moeten er nog een tijdje aan kunnen verdienen. Leg het varkentje maar in bad.” De wereld voelde opeens drijfnat en aangenaam licht verkoelend aan. De stijfheid nam geleidelijk af en ik was langzaam weer in staat mijn lichaam te bewegen. “Mooi gezicht hè, die lege blik. Hebben ze altijd als je ze voldoende tijd gunt weg te rotten! De transformatie beloofd weer een compleet succes te zijn. Als ie ’t in zijn hoofd haalt niet te gehoorzamen sluiten we hem gewoon nog eens dubbel zo lang in.” De woorden drongen vertraagd tot mijn bewustzijn door. Een hele poos staarde ik langs de op mij gerichte blikken naar het niets. Rillend drong het eindelijk tot me door dat ik mogelijk nog eens opgesloten zou kunnen worden in de verschrikkelijke cocon. Het scheelde niet veel, bijna was ik in mijn eigen zweet weg gerot. Alsof de heren mijn gedachten konden lezen, zo perfect getimed! “NB27, identificeer je!” Een flinterdun residu van mijn vermogen tot redeneren stelde me moeizaam in staat te antwoorden. “NB27 meester, tot uw dienst!” De doffe klank in mijn krakende stem en de lege oogkassen werden alom geprezen. “Compleet gebroken, meesterlijk effectief getransformeerd.”

Na enige tijd lukte het me weer mijn verstijfde ledematen pijnlijk in gebruik te nemen. Een lichte maaltijd verrichte een klein wonder. Voorzichtig nam ik mijn omgeving weer wat bewuster in me op. Ik herkende de ruimte nauwelijks. Was dit mijn appartement? Compleet verandert. Alle vertrouwde meubels waren verdwenen. De meesterbreinen herkenden mijn verbazing en besloten over te gaan tot actie. “Nummer 27 is er klaar voor mannen, geef het de benodigde instructies.” Ruw werd er een halsband rond mijn nek aangebracht en sleepten ze me mee naar de slaapkamer. “Dit is de alfalocatie NB27! Hier zul je als webcamsletje geld voor ons verdienen.” Een camera opstelling, op het bed gerichte lampen en een vreemde computer bevestigden de functie van de compleet heringerichte ruimte. Mijn kledingkast was verdwenen. Aan de muren hingen in allerlei maten attributen die ongetwijfeld voor inwendig gebruik bestemd waren. “Genoeg speelgoed om je kutje te exploiteren NB27!” Een ruk aan mijn riem deed ons belanden in de woonkamer. “Hier ontvang je onze cliënten! In deze bètalocatie beschik je over het andreaskruis, het schandblok, de sling, gloryholes enzovoorts. De klant is koning en heeft voor bepaalde tijd de volledige beschikking over je.” Een nieuwe ruk aan de riem leidde me naar de gammalocatie. In mijn voormalige logeerkamer stond de mij o zo bekende cocon opgesteld, een getraliede kooi, een galg met strop en een takelinstallatie met katrollen en kettingen. In het midden iets dat het midden hield tussen een tafel en een soort werkbank. De muren waren geïsoleerd met zwart geluidsabsorberend materiaal. “Voor extreme wensen zul je hier beschikbaar zijn, de ervaring leert dat dit regelmatig voor komt!” Veel tijd om alles in me op te nemen kreeg ik in deze ruimte niet. Slechts kort ving ik een glimp op van een bizar, op de muur aangebracht, instrumentarium. Een mededeling buiten op de deur benadrukte de functie van deze locatie nog eens op zeer doeltreffende wijze. Grijnzend keek Pedro toe hoe de boodschap indaalde. “Gebruik op eigen risico! Beschadigingen aan ons nulbrein brengen we fors in rekening!” Geruststellend lichtte Pedro toe. “Sommige cliënten zijn gefortuneerd en malen niet om een hoge rekening! Een beetje bloed zien we bij goede klanten nog wel eens door de vingers. Het wordt moeilijker als het nulbrein na sessies tijdelijk niet inzetbaar blijkt. Hup mee, de laatste locatie, de deltalocatie!” In de badkamer was mijn oude toilet vervangen en op een verhoogd plateau geïnstalleerd. Vol trots plaatste het meesterbrein het vreemd vormgeven urinoir als een masker scharnierend op mijn gezicht. Een porseleinen afvoer perste zich schuivend tussen mijn lippen een stukje binnensmonds. In mijn beperkte blikveld verscheen zijn kruis en in het geheel niet onverwacht opende Pedro zijn knopen gulp en piste mijn gezicht onder. Een flinke plas stinkende vloeistof hoopte zich op in mijn kokhalzende geblokkeerde keel. Uitgebreid kregen de smaakpupillen op mijn tong de gelegenheid de kruidige vloeistof te analyseren. “Nu nog even doorspoelen NB27!” Pedro kneep mijn neus dicht en braaf slikte ik het porseleinen reservoir leeg. “Volgende, ik ben klaar!” Na vier keer doorspoelen werd ik onder het scharnierende gevaarte vandaan getrokken.
Kort werden me de laatste instructies medegedeeld. Kleding was niet meer nodig, hooguit een paar spannende slipjes en tuigages om webcamklanten te kunnen behagen. Opdrachten zouden dagelijks per mail aangeleverd worden. Eens in de week zou ik voorzien worden van de benodigde levensmiddelen. Dagelijks zouden mijn verdiensten door een meesterbrein geïncasseerd worden. De alfalocatie leverde verdiensten digitaal aan, de bètalocatie moest 200 euro per klokuur opleveren de gammalocatie 400 euro per klokuur en eventueel was ik inhuurbaar voor 2000 euro per nacht. “Je gaat het druk krijgen NB27! Jouw inauguratie levert nu al een wachtlijst van 2 maanden op. Als je voldoet zul je langer leven. Faal je? Bedrieg je of verlink je ons? Maken we snel korte metten met je.”

De meesterbreinen leken zich opeens bewust van de verstreken tijd. In de alfalocatie werd ik snel op de hoogte gebracht van de benodigde inloggegevens en wachtwoorden. In een kluisje kon ik mijn verdiensten veilig opbergen. In de bètalocatie werden de apparaten snel afgesteld op mijn lichaamsmaten. Als laatste kwam het kantelbare andreaskruis aan de beurt. Mijn enkels en polsen werden aan het kruis vast gegespt en een korte hint maakte duidelijk dat ik weldra een eerste sessie zou ondergaan. De liters doorgeslikte urine speelden inmiddels op en ik kon mijn aandrang niet verbergen. “Och gut toch, het mot zeiken!” Spottend keken ze toe hoe ik probeerde mijn explosieve aandrang te stoppen. “Zonde als onze kostbare bijdrage verloren gaat! Ik ben milieu bewust een groot voorstander van recyclen.” Het andreaskruis kantelde achterover, een trechter en een slang maakte een en ander mogelijk zonder me los te gespen. Pedro drukte op mijn blaas en ik piste met krachtige stralen de trechter vol. Opnieuw werd mijn neus dichtgeknepen en spoelde Pedro goed gemutst de trechter door. Tevreden ontkoppelde een van de meesterbreinen de tijdelijke accessoires. “Braaf urinoir, functioneert perfect! Het team dat de verbouwing hier gerealiseerd heeft wordt uitbetaald in natura NB27. Ze hebben echter geen zin in je kop. De rest kon er nog wel mee door vonden ze, dus wees braaf en behaag de mannen.” Een mobiel ging af en de gesproken woorden maakten snel duidelijk dat de groep mannen buiten een parkeerplek gevonden hadden. Een houten kist werd over mijn hoof geplaatst en hulde mij opnieuw in duisternis. Metalige geluidjes klikten het geval vast aan het kruis. Voetstappen verwijderden zich, stemmen verstomden, en met gespreide armen en benen lag ik geboeid en spiernaakt toegankelijk op het onvermijdbare te wachten.

Ik schrok van de handen die mijn enkels vastgrepen. Ik had ze niet binnen horen komen. De boeien om mijn enkels werden een slag aangetrokken. De balken waaraan mijn benen strak ingesnoerd bevestigd waren scharnierden haaks naar boven. Hangend aan mijn weid gespreide enkels voelde ik een briesje tussen mijn bilspleet verkoelend langs mijn anus strijken. “Kijk zijn kut staat al een stukje open. Ik eerst, heb nog nooit een vent in de kont geneukt. Wil wel eens voelen hoe dat is!” Op de achtergrond klonken meerdere stemmen. “Geef ‘m eerst billenkoek, dan voelt ie strakker aan, net zo strak als een jonge maagd.” De daad werd bij het woord gevoegd en na een serieus pak slaag gloeide mijn billen. Met gesmoorde kreetjes verwerkte ik de stekende pijn. Een doffe klap tegen de kist op mijn kop deed me moeizaam inhouden, ze hadden geen behoefte aan mijn commentaar. “Kijk nu staat zijn hol ten minste niet meer zo te tochten! Ram ‘m maar naar binnen vent!” Droog ramde iets hards tegen mijn verkrampte kringspieren. De eerste rammende paal werkte zich stroef schurend door de bezwijkende weerstand naar binnen. “En, hoe voelt het? Strak genoeg?” Het antwoord liet even op zich wachten. “Ja dat wel, maar erg droog!” Een tweede klap tegen de kist stemde me opnieuw tot zwijgen. “Smeer er wat speeksel in vent!” De man trok zich uit mijn schrijnende kutje terug en bracht een klodder slijm in. Deze keer versloeg de man de gloeiende draak met een felle voorwaartse stoot. Ik wist hoe mijn kut straks zou gaan aanvoelen en besloot te proberen de komende sessie zo kort mogelijk te laten duren. “Godverdomme, het klotejong zit met zijn kut te knijpen. Maar da ’s lekker!” Met een klap tegen mijn billen kreeg ik de opdracht door te gaan. “Jaah, melk die lul van me maar lekker leeg met die geile kut van je hoerenjong.” Rammend boorde hij zijn geslacht diep naar binnen. Ritmisch kneep ik zo snel als ik kon mijn anale tunnel rond zijn vibrerende schacht samen. “Jaah, doorgaan slettebak. Jij gore hoer, jij weet wel hoe het hoort hè? Ik heb me hier niet voor niks staan uitsloven, knijpen met die kut van je!” Rammend gaf hij me er minutenlang van langs, hield zich af en toe bedachtzaam in en ik verdacht hem er van het moment suprème bewust uit te stellen. Juist dan kneep ik extra hard in zijn lul. Genietend slaakte de man steeds vaker onsamenhangende kreten uit! “Jaah, ik ga komen hoerenjong, jij vieze vuile spermabak, ik ga je volspuiten met mijn hete zaad!” Brullend plantte de eersteling zijn zaad. Zijn kloppende paal glibberde rammend op volle lengte de gloeiende diepte in en leverde zijn aandeel onfeilbaar af.

Een voor een melkte ik de ploegleden met mijn kutspieren leeg. Grote en kleinere penetraties. Af en toe moedigden ze me met gloeiende klappen aan, verplaatsten zo nu en dan het veelzijdige andreaskruis om de toegang aangenaam te vergemakkelijken. Mijn kutje glibberde en slokte gretig telkens weer een verse staalharde paal naar binnen. Ik herinnerde me hoe ik tijdens mijn inauguratie gelekt had. Ook nu voelde ik mijn kut rijkelijk voorzien van de mannensappen druipen. De kist om mijn hoofd belemmerde me de geur goed op te vangen. Aangedreven door de rammende stoten sloeg mijn keiharde lul tegen mijn onderbuik. Eindelijk waren alle aanwezige mannen bevredigd en maakte ze me los. Mijn kont was beurs, pijnlijk wreef ik mijn geschaafde enkels en polsen. “Och, och, het heeft pijn! Moet je maar geen hoer worden hè! Wij moeten ook werken voor de kost niet waar?” Twee mannen tilden me van het houten kruis en plaatsen me geknield op de vloer. Een bakje werd van achteren onder mijn open gewerkte kraterkut geschoven. “Zo, we hebben gehoord dat je dol bent op mannengeil! Druk je aars leeg en spuit het bakje vol nulbreinhoer.” Ik poepte het in mijn kut geplante sperma uit. Gelukkig schoon en melkwit van kleur. Leeg gedrukt nam ik het bakje in mijn handen en rook aan de geile inhoud. Mijn eigen paal steigerde opnieuw en zonder toestemming te vragen rukte ik me voor de juichende mannen af. Spuitend voegde ik mijn eigen zaadcellen aan het bakje toe en plaatste het aan mijn lippen. Gulzig slokte ik het kostbare romige vocht naar binnen om het liefdevol te kunnen verteren. Door het lint geslagen likte ik de zaadrestjes uit het kommetje, kroop ik hoerig op kruishoogte naar de mannen toe en zoog voorzichtig de zaadresten uit de pisbuisjes. Tevreden gesteld leverde ik hygiënisch verzorgd om beurten een glimmend gepoetste eikel af. Daar konden ze ten minste mee thuiskomen. Vanzelf sprekend begeleidde ik de mannen die door mijn behandeling hun blaas wenste te legen naar de deltaruimte. Zelfstandig plaatste ik het urinoir op mijn gezicht. De mannen doneerden de laatste zaadcellen spoelend door hun urineleiders aan mijn dankbaar slikkende keeltje.
En zomaar opeens waren ze weer vertrokken. Het duurde even voordat ik in mijn uppie weer tot mezelf kwam. Ik was een hoer en als zodanig in gebruik genomen. Ik hoopte maar de mannen in voldoende mate tot een tevreden evaluatie te hebben verleid. Mijn nieuwe bestaan als schandknaap, gecompleteerd door mijn status als nulbrein, verzekerde me in ieder geval van mijn bestaansrecht. Huiverend dacht ik terug aan de cocon en wist dat ik te allen tijde wilde voorkomen daarin gestraft te worden. Alles liever dan dat, ze mochten me slaan, mishandelen, neuken, volspuiten, onderzeiken en exploiteren naar believen. Ik verzoende me met mijn lot en hoorde op de achtergrond plotseling de voordeur open gaan. Geknield als een hondje met neergeslagen blik wachtte ik af. Ik waagde het niet op te kijken toen de kisten onder mijn neus schuifelden. Gedreven likte ik de moddersporen van de schoenneuzen. Lachend stond de man het toe. “Je bent braaf NB27, goed gedaan!” Ik herkende de stem van Pedro en likte zijn schoeisel des te ijveriger schoon. Pedro klikte een leiband aan mijn halsband vast en leidde me naar de gammalocatie, opende de kooi en sloot me op. “Je krijgt nu tijd om uit te rusten nulbrein. Zorg dat je morgen weer fit en beschikbaar bent. En denk eraan als je moet pissen, recyclen!” Op de koude harde vloer achtergelaten hoorde ik de voordeur dichtslaan, rolde me op in een foetushouding en schikte me in mijn lot.