“Ik weet nu dat je hier regelmatig inbreekt! Je snuffelt door mijn werk!” Geschokt besefte ik dat ik toch betrapt was! De brief viel bijna uit mijn bevende handen. Hij had tussen de deurpost van het in de bosjes verscholen atelier gestoken. De deur ditmaal afgesloten! Ik had het gebouwtje enkele weken geleden op mijn zwerftochten ontdekt. Er had een mystiek, bijna spookachtig sfeertje rond het pand gehangen. Natuurlijk had het bouwvallige pand er zelf om gevraagd en natuurlijk was ik op ontdekkingstocht gegaan. Het had een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mijn onderzoekende geest uitgeoefend. Binnen ontdekte ik er het excentrieke werk van een kunstenaar. Gewaagd! Zijn gedachte goed had een storm in mijn saaie bestaan ontketend. Ik was de vrijdagmiddagen gaan koesteren en wilde er steeds weer naar toe terug! Wie zou er achter kunnen komen? Niemand toch! Ik was er altijd alleen, vaste prik, de man was er toch nooit. En nu? Nu opeens dit briefje. Er zat een sleutel bij en de deur was nu wel afgesloten. De kunstenaar had het dus toch gemerkt. Had me dus toch betrapt en dat terwijl ik altijd alles zo voorzichtig alles op zijn plek had terug gelegd. De paniek sloeg me om het hart maar las desondanks gespannen verder.

“In eerste instantie twijfelde ik eraan of er werkelijk een insluiper door mijn atelier struinde. Later heb ik discreet uit gezocht wie je bent en waar je woont. Je hebt me geïnspireerd. Een nieuw project en een mooie kans. Ideeën genoeg en jij bent er de jongen naar om mij hierbij te helpen. Ik heb je nodig.”

Ik wist de beeldverhalen, die mijn leven compleet op de kop gezet hadden, inmiddels wel te waarderen. Uitdagend, het talent van de kunstenaar was onbetwist. Ik had ze verslonden. Zo verrassend en vol expressie uitgebeeld. De woorden op het briefje hadden me voldoende gekalmeerd. De toon was uitnodigend, voorzichtig durfde ik het slot toch open te draaien. De sleutel paste! Oók deze keer was ik weer alleen, net zoals dat op de andere vrijdagmiddagen het geval was geweest. Aandachtig las ik de rest.

“Lees de eerste versie van ons avontuur. Ik hoop dat je ook deze creatie mooi vindt. Het ligt voor je klaar op mijn werktafel. Ik mail je komende woensdag jouw taken. We spreken elkaar. Kus!”

Mijn taken? Kus? Mailen? Hoe kende hij mijn adres? We hadden elkaar nooit gezien, laat staan gesproken. Licht geïrriteerd besefte ik dat hij er zomaar vanuit ging dat ik zou meewerken. Nou ja zeg… Het kon in ieder geval geen kwaad eerst het verhaal te lezen.

De allereerste illustratie trof me als de bliksem recht in het hart. Het mapje viel van schrik uit mijn handen. Ik wist dat ie mooi kon tekenen, maar dit was echt eng. Hij was toch niet telepathisch? Een paar levensechte ogen troffen mij vanuit de kaftillustratie recht in mijn ziel. Het ware de mijne! De gelijkenis tussen de getekende – spiernaakte - jongeman en mij viel niet mis te verstaan. Zelfs mijn piemel! Als twee druppels water! Hoe was dit mogelijk? Hoe kon hij weten hoe ik eruit zag? Ik raapte het mapje op en las verder. Op de eerste bladzijde het verhaal van de insluiper. Griezelig nauwkeurig een bondig verslag van werkelijke gebeurtenissen. Ook de kunstenaar zelf was uitgebeeld, zou hij er in werkelijkheid ook zo uit zien? Aanvankelijk brak hij zich het hoofd over mijn inbraken. Het verhaal illustreerde de installatie van de camera´s, ik herkende de hoek in atelier. Vervolgens speelde ik ’s avonds een hoofdrol in meerdere succesvolle opnames, waarop de beeldend kunstenaar zich spetterend naar een knallend hoogtepunt hielp. Het gedachtewolkje in de allerlaatste illustratie baarde me diepe zorgen. Met gefronst gelaat dacht de getekende figuur: “Ik moet hem pakken. Dat slanke naakte lijfje wordt de mijne!”

Te veel informatie raasde door mijn hoofd. De gelijkenis! Langzaam drong het tot mij door hoe hij me zo had kunnen portretteren. Ik had me veilig, onbespied, gewaand. Ik had me bij het lezen van de erotische verhalen inderdaad uitgekleed. Camera’s? Ik liep naar de hoek die ik in de beeltenissen herkend had. Diep verscholen in een duister gat brandde een rood lampje, duidelijk zichtbaar de glinstering van een glazen oog! Dus toch! De man had misschien inderdaad videomateriaal van mij. Opeens zag ik het fluorescerende scherm, dat had er nooit eerder gestaan! Ik schakelde de dvd-speler in en was getuige van mijn stoute escapades. Spiernaakt zag ik mezelf bezig de beeldverhalen, die ik rond mij verzameld had, kracht bij te zetten. Met een glazige blik in de ogen, vol in beeld, lag ik hijgend bij te komen van een totale extase. Het filmpje stopte. Ruis… Even helemaal niets, mijn brein leek tegelijkertijd uit te doven. Een stem sprak me bemoedigend vanuit de luidsprekers toe. “Je bent een mooie jongen en we zullen samen een mooi verhaal bouwen. Poseer traag bewegend nog wat voor mijn camera´s. Ik moet nog wat studies van je naakte lijf maken. Ik weet dat je me zult helpen, want zó en zó alleen kan het ons geheimpje blijven, niet waar?” Mijn lendenen verloochende de bezwaren die mijn verstand wist op te werpen. De luidspreker grinnikte, het was net alsof hij mijn innerlijke paradox voorspeld had. “Ik mail je woensdag mijn plannen voor komende vrijdag.” Ik herkende het e-mail adres dat in beeld verscheen. Het mijne! Evenzo mijn adres, mijn volledige naam, telefoonnummers, school, kortom de man kende alle privédetails uit mijn bestaan. Hij had niet gelogen en sprak me bemoedigend toe: “Kleed je nu uit en poseer, beweeg zo natuurlijk mogelijk, sta af en toe stil zodat ik er een mooie studie van kan maken. Tot gauw mooi vriendje!”

Nadat ik gehoorzaam, uitgebreid naakt voor de lens geparadeerd had was ik gevlucht. Ik had onmogelijk zonder pijnlijke consequenties kunnen weigeren. Stevig balend van mijn keiharde toestand, de camera had opnieuw belastend materiaal aan een lange lijst weten toe te voegen. Volledig chanteerbeer gevangen in een web vol dubieuze plannen. En ik? Ik kon me wel voor de kop slaan. Een inbreker met stijve van hier tot Tokio, niemand anders dan ik zelf. Dit mocht nooit uitlekken.

Hoe ik de dagen daarna doorgekomen was, kon ik nadien niet meer scherp stellen. Slecht geslapen! Ik was voortdurend spiernaakt geweest. Een kwijlende engerd was druipend uit een monsterlijke paal over me klaar gekomen. Herhaaldelijk! Bezweet wakker geschrokken uit de zoveelste nachtmerrie! De lakens in mijn bed, elke ochtend was! Leuk! Mijn bestaansrecht wankelde, door elkaar geschud in een cocktail van passie en angst. Waar zou dit avontuur eindigen?

Woensdagavond. Eindelijk werd het woensdag. Ik durfde nauwelijks de dag te beginnen. Mijn mailbox was ’s morgens nog leeg, ’s middags ook. De avond vorderde gestaag, negen uur, nog steeds niets. Tien uur. Niets! Bijna durfde ik te hopen dat ik er goed vanaf zou komen. Half elf! Het werd echt laat! Ik besloot nog een laatste keer te checken, ik was op van de zenuwen, uitgeput van de emoties en de dagelijkse verplichtingen. Weer niets. Ongemerkt dutte ik in en schrok wakker van het bliepje uit de spiekers van de laptop. Mail! Met een schok in een keer klaarwakker en ik las…

Mijn hart ging als een razende te keer. Sinds het bewuste nachtelijke bliepje van de afgelopen woensdag was ik niet meer verslapt. Inderdaad, probleem! Een deel van me weigerde volhardend, maar moest toezien hoe ik mechanisch mijn lid achterna fietste. Gelukkig was het warm weer. In mijn verzonnen oplossing - de strakke sportbroek, ergens diep uit de kast opgevist - hortend en stotend onderweg. Eén kledingstuk! Op blote voeten, zelfs slippers had ik niet mogen dragen. In mijn blote bast, het atelier was niet al te ver meer. Dankzij het mooie zomerse weer viel ik niet al te veel op. Ik repeteerde in gedachte mijn instructies voor de komende uren. Het waren er niet veel geweest, desondanks liep ik erover te tobben als een ouwe zeur.

Mechanisch knakte de sleutel in het fietsslot. Ik wist niet meer hoe lang ik naar de emmer bij de deur had gestaard. Nog even en ik zou de deksel zo lostrekken. De inhoud was al bekend, ik had er nog nooit een op gehad. Ik hield er zelfs met carnaval niet van, had nu echter geen keus. Mijn lichaam opende de emmer, het zwarte leer voelde klam en soepel aan, de pols- en enkelriemen op mijn maat afgestemd. Het fietssleuteltje verdween in de emmer, gespend bevestigde ik alles - ook de halsband - aan mijn lijf. Het leren masker bewaarde ik voor binnen. De deur stond op een kier open en ik verwachte eigenlijk niet alleen te zullen zijn, was het echter wel! Sluitwerk aan ijzeren ringen bengelde met de, door mijn eigen voetstappen aangedreven, deinende houten vloer mee. Ik bestudeerde de ijzeren stellage nauwkeurig. Vijf ringen. Vijf geopende hangsloten. Mijn brein sloeg alarm. Mijn pik druppelde tegelijkertijd de dunne stof in mijn lendenen zeiknat. Ik vroeg me af of ik ooit zo ver zou kunnen spreiden. In de verhalen van de tekenaar was het nooit een probleem geweest. Zou het masker passen? Wringend perste ik mijn hoofd erin, wurmde mijn ogen voor de kijkgaten en sloot de oogkleppen en de rits nog maar even niet. Het klamme ingevette leer stonk naar oud speeksel. Het hinderde niet, mijn neus werd immers het contact met de zuurstof ontnomen. En ik was in ieder geval niet meer herkenbaar, dus dan maar een klein stapje verder… Kon toch geen kwaad?

“Denk aan de juiste volgorde! Het laatste slot zal automatisch rond je rechter pols sluiten!” Ik begreep de bedoeling, alles viel op zijn plek. De tobber in mij roerde zich tevergeefs. Mijn protesterende brein gilde het uit. “Wegwezen maat!” De camera’s stonden ditmaal open en bloot opgesteld. Het masker in het beeldscherm keek me door de holle gaten geil aan. Ja, ik wist het wel! Ik was het zelf en toch straalde de gemaskerde gestalte het tegendeel uit. Het licht was aangepast voor een perfecte registratie. Het toneel was klaar voor actie. De show must go on. Aarzelend liep ik op de stellage af, knielde voor de onderste beugel en plaatste mijn linkervoet. Twee metalen ringen, een aan mijn enkelband, de ander vast gelast aan ijzer. Met bibberende handen lukte het me de beugel door de beide ringen in te haken. Nergens sleutels te bekennen! Het gesmeerde mechanisme veerde verbazingwekkend soepel. Het slot was nauwelijks in staat weerstand te bieden. Mannetje en vrouwtje zochten elkaar automatisch op. De ware aard van de val deed er niet meer toe. Een vleugje verstand? Het werd verbrijzeld door de elegante dans van het beugelslot. Een klikje slechts en ik zou vast komen te zitten! Zo geil! Zo definitief! Mijn druipende pik nam het besluit. Bevruchtend zakte het mannetje zingend in het vrouwtje weg. Geschrokken rukte ik in paniek aan de beugels. Het was niet meer dan een vertwijfeld gebaar voor de vorm, totaal zinloos, er was namelijk geen weg meer terug. Feitelijk onomkeerbaar vastgeklonken! En weer had ik het zelf gedaan...

Met een tweede klik sneuvelde ook mijn rechtervoet voor de verleiding. Het besef dat ik toch niet meer kon ontkomen had de doorslag gegeven. Zittend had ik uiteindelijk, wijd gespreid, langzaam de tweede beugel ingehaakt. Drijfnat stak mijn eikel het kopje boven het elastiek. Nog nooit had ik in deze mate gelekt en besloot er maar van te genieten. Ritsend sloot zich de rits van het masker, dezelfde handen die het masker hadden gesloten, duwden mijn eikel weer in het gareel. Mijn uitgetreden geest stond er bij en keek er naar, robotmatig hielp ik mezelf aan de stellage steeds dieper in de problemen. Op schouderhoogte klonk ik mijn linker pols vast. Half staand, half hangend vond de vierde beugel de ringen bij mijn halsband. Restte nog m’n rechterpols en de oogkleppen! De iets grotere ring rechts zou ik hengelend in het donker gemakkelijk kunnen inhaken. Een voor een drukte ik de oogkleppen in de drukkers. Het werd zwart voor mijn ogen Op de tast vond ik de haak. Het lukte de tweede keer meteen. Met een korte ruk sloot ik de procedure.

Duisternis en stilte. Ademloos liet ik alles op me inwerken. Rammelde wat met mijn ledematen en ging het rijtje af. Ik zat overal vast, wilde aan mijn pik rukken en naar mijn ballen grijpen, maar ik kon er niet meer bij! Mijn benen waren zo wijd gespreid dat ik mezelf hangend in de polsriemen nog maar net staande kon houden. Geile hormonen en zalige genotskrampjes in mijn onderbuik. Wie had dat ooit gedacht! Sletterig wiegend bewogen mijn heupen heen en weer. Een kletsnatte eikel ontsnapte alweer door mijn linker broekspijp. Half hangend, half staand, glibberig lekkend langs mijn bovenbenen. Hoerig schurend en schuddend, verlangend naar de grote ontlading. Van mij mocht het nu gebeuren! Het kon me niet meer schelen hoe ik er bij hing, ik wilde knallen.

De kip of het ei? Wie of wat was er eerst? De felle pijn of de harde knal? Happend naar lucht hing ik bengelend met uitgeschakelde beenfuncties aan de polsboeien. Het lukte me maar net, mezelf niet aan de halsband op te hangen. De stekende pijn had mijn ambities op kruishoogte om zeep geholpen. Het regende zweepslagen over mijn rug en benen. Mijn pik verloor de strijd en zakte voor het eerst sinds donderdagochtend overtuigend in. Het was overduidelijk! Ik was niet langer alleen in de ruimte. De jongens uit de beeldverhalen leken dit lekker te vinden. In het echt zinderde de pijnscheuten door mijn lijf. De slagen hielden niet op en mijn smeekbedes resulteerden slechts in het aanbrengen van een orale blokkade. De smaak van siliconen verhinderde me het klagen. Ergens onderweg raakte ik mijn broek kwijt, scheurend werd het lycra van mijn lijf gerukt. De zweep ontdekte onontgonnen blote huid en leefde zich er onvermoeibaar op uit.

Net op tijd werd er een steun in mijn onderbuik aangeschoven. De druk in mijn hals was niet langer en ik kon weer ontspannen adem halen. Voorover hangend, armen en benen strak opgespannen, half liggend en zelfs comfortabel ondersteund. Met opgestoken billen mocht ik even bijkomen. Gloeiend tintelende mijn huid overal na. Voor mijn geestesoog flitsten de geile gastjes uit de stripverhalen voorbij. Kwijlend, joelend, met elke klap een stukje dichter bij het grote genot. Ook ik groeide, m´n pik had weer het lef zich te tonen! Schandalig opgespannen speelde mijn naakte bestaan nu zelf de hoofdrol. Ik kreeg echter niet lang de tijd om te filosoferen. Opnieuw verkrampend in de riemen, een felle stekende pijn. Een voor een beten scherpe tanden zich vast in mijn tepels. Harde klappen op mijn billen disciplineerde mijn reflexmatige protest. Constante spankrachten, zware gewichten, twee uitgerekte tipi´s aan mijn tepelhofjes. In mijn herinnering zag ik opnieuw de plaatjes ervan voor me. Ik was er zelfs op klaar gekomen en kon er op wachten natuurlijk! Een subtiel zweepje krulde zich rond mijn gloeiende gloeiende tepeltjes. Ze bestonden gelukkig nog wel onafgescheiden van mijn borsten. Gillend besefte ik dat de spreekwolkjes in de verhaaltjes gemeend waren. Mijn ballen werden getrakteerd. Hete striemende koorden krulden zich rond mijn verrader. Hij wel! Hij stond straf in de houding! In mijn verbeelding sierde een sadistische glimlach het onzichtbare gezicht van de folterende beul. Mijn kronkelende lichaam schikte zich dansend naar zijn ritme. Kwijlend uit mijn bek, druipend uit mijn pik communiceerde ik de verkeerde boodschap! Mijn gesmoorde gillen klonken hem als muziek in de oren, mijn keiharde toestand inspireerde mateloos.

Met onverwachts zacht aanvoelende touwen werden plots mijn bovenarmen en schouders op geknoopt. Hangend kreeg mijn bovenlijf een welkome extra ondersteuning. Zwevend, high van de adrenaline, ik piste voorvocht. Minutenlang niets. Op de achtergrond enig gestommel, dan weer hier, dan weer daar wat vaag gerommel. De verhaallijn leek redelijk voorspelbaar. Deel één had ik naar verwachting nu wel gehad. Deel twee van mijn "consult" zou waarschijnlijk weldra van start gaan. Dit deel genoten de uitgebeelde gastjes over het algemeen rijkelijk. Meestal werd de tweede helft als beloning weg gezet. Ik hoopte maar op een soortgelijk genot. Ik was nog nooit genomen... Ik was nog maagd... Het werd weer onrustig in de ruimte. Voetstappen, af en toe raakte iemand mij per ongeluk aan. Ik kreeg sterk het vermoeden dat we met meerderen in de ruimte waren. Het masker verhinderde niet alleen mijn zicht, ook mijn gehoor was afgeschermd. Iets kouds druppelde door mijn bilspleet. Een vettige vinger penetreerde. Piepend bood ik moedig weerstand. Het mocht niet baten. Ik wist dat het zo zou gaan beginnen. Siliconen werden in mijn nek los gegespt. Paniekerig probeerde ik nog tot voorzichtigheid te manen. De eerste keer... Niemand zag hoe ver ik mijn ogen achter de oogkleppen opensperde. Happend naar lucht om het uit te gillen scoorde ik slechts de mond vol...

En opeens was het voorbij. Ik wist niet meer hoe lang, hoe vaak en hoeveel mannen mij bereden hadden. Zelfs mijn kontje deed zelfs al geen zeer meer. Ik kende nu de smaak van zaad. Speeksel en slijm tot ik mijn oksels. Alles was nat! Ik droop tot op mijn knieën. Ik was voorzeker niet langer meer tot maagd te bestempelen. Mijn tepels waren verlost van de bijtende tanden. Met drie felle steken waren de klemmen verwijderd. Zelfs het gevoel erin keerde weer, vooral mijn linkertepel had het zwaar te verduren gehad en jeukte nog steeds. Iedereen was weg. Touwen los, de rechter pols los gehaakt, met een felle pets op mijn billen hadden ze afscheid genomen. En bedankt, de rest mocht ik zelf opknappen.

Als eerste maar de oogkleppen van het masker openen. Ik had alle besef van tijd verloren en het duurde even voordat ik aan het licht gewend raakte. Het was nog steeds daglicht! Een klingelend geluid maakte me attent op het sleuteltje. Vastgebonden aan mijn rechterpols sloeg het af en toe tegen het metalen frame. Ik had overal spierpijn. Net zo gemakkelijk als de soepele sloten zich gesloten hadden, klikten ze weer open. Eerst mijn halsband, daarna mijn andere pols. Ik hield me vast aan de ijzeren stang om niet achterover te klappen. Mijn benen bezweken, hangend aan de stang gulpte er iets uit mijn bezwijkende aarsje. Geschrokken zag ik mezelf omkijkend melkwit uit mijn kutje pissen. Voorzichtig door mijn knieën zakkend, kon ik het plasje onmogelijk vermijden. Soppend in het zaad gleed ik naar mijn enkels, te moe om mijn billen op te tillen. Even later was ik vrij...

Wat hadden ze met me gedaan? Overal rode striemen! Schurend leer rond m'n polsen en enkels. Rekkend en strekkend maakte ik mijn spieren weer soepel. Slechts langzaam trokken de spierkrampen weg. Ik plakte overal, mijn haren jeukten. Krabbend herontdekte ik het naar vers speeksel ruikende leer. Mijn speeksel! Deze keer... Ik ritste het masker open en trok het verkleefde leer los, voldoende DNA aan de binnen- en buitenkant! Ik gooide het masker op de grond. Het touwtje met daaraan bengelend het sleuteltje, bleef omstrengeld aan mijn linker tepel haken. Net op tijd wist ik in te houden. Een ringetje dwars door mijn tepel gestoken! Weerkaatsend licht in het blinkende cadeautje! Gelabeld als gedekte koe! Glinsterende letters in het metalen plaatje. KKKA? Wat het ook betekenen mocht?

Jaren later...

Met bevende handen typte ik de link op het kaartje in de adressenbalk over. En toch was ik geen onzeker type, zelfbewust, met de touwtjes stevig in handen. Net tot aspirant-accountant benoemd was ik uiteindelijk als laatste kandidaat overgebleven, gekozen uit vijfenzeventig gelijken. Sommigen hadden zelfs over meer ervaring beschikt. Pas afgestudeerd en een mooi salaris in het vooruitzicht! Zo blij als een kind was ik deze ochtend enthousiast begonnen op kantoor. Bert, een dikkige, vadsige vent maakte me wegwijs binnen de organisatie. Hij sliste en sprak met consumptie, ik had het maar voor lief genomen. Zijn bedenkelijke lachje was al tijdens de eerste sollicitatieronde opgevallen. Bij sluitingstijd waren we alleen over gebleven. Die zelfde avond nog zou ik begrijpen waarom mijn eerste werkdag zolang had moeten duren. Bert was op me toe gelopen, had me bij m'n billen gegrepen en me glimlachend onder gespuugd. "Morgenavond om acht uur verwacht ik je bij mij thuis op de koffie schatje en ik accepteer geen nee!" Nog voordat ik hem boos tot de orde had kunnen roepen kreeg ik het visite kaartje in handen gedrukt en was Billie Turf gevlucht. Ondanks mijn verontwaardiging besloot ik toch maar eerst even te kijken. Op de achterkant van het kaartje de link die zich nu voor mijn ogen in het scherm opende.

Het filmpje startte met de passende titel "Insluiper ontmaagd." Het filmpje bleek volgens de aanvangsbetiteling al weer enkele jaren te bestaan. De website vermelde tevens het aantal keren dat het bekeken was. Het getal bestond uit vijf cijfers... Geschokt zag ik de naakte jongeman oogcontact zoeken. Shit, shit, shit! Ik herinnerde me het atelier als de dag van gisteren. Ja, ik had zelfs het album niet weg gegooid en ik was het zeker niet vergeten. Echter dat de opnamen tot een filmproductie hadden geleid had ik nooit geweten! Ik zag me zelf rukkend, volledig naakt en herkenbaar in beeld, inbrekend en poserend als volleerd model. Ik zag mezelf in de riemen hangen. Ik kreeg er gvd zelfs een knellende broek van. Met open ogen zag ik het atelier volstromen met mannen. Uiterst precies wist men zich in mijn gaten uit te leven. Dus daarom had ik destijds zo gesopt! Daarom had ik zoveel zaad uitgepist. Mijn publiekelijke ontmaagding, duizenden malen aanschouwd door iedereen die over de juiste link beschikte.

Voor het eerst was ik getuige van het aanprikken van mijn piercing. Hij zat er trouwens nog steeds! KKKA, Kut Kwaliteits Klasse A. De ondertiteling gaf de verklaring van de letters prijs. Eindelijk wist ik wat het keurmerk precies betekende. Met enig zoekwerk zag ik me in beeld het veel te grote T-shirt vinden en het mezelf aantrekken. De uitgeputte holle blik in mijn ogen trof me in mijn ziel, te vaak verkracht door gemaskerde schurken. Geen van de heerschappen was herkenbaar. Het T-shirt bedekte, destijds tot mijn grote opluchting, maar net alle delicate lichaamsdelen! De stof wikkelde zich rond het zadel en bedekte pikant de blote billenpartij. Mijn God, er hadden echt overal camera's gestaan, zelfs buiten! Ik zag me zelf na drie keer trappen opnieuw afstappen. Ik herinnerde me nog als de dag van gisteren hoe ik, zorgvuldig de knietjes gesloten, over het zadel naar huis geglibberd was. Druppelend zaad tot op mijn blote enkels.

Ik startte het filmpje nogmaals en gaf mijn verrader de ruimte zich te ontwikkelen. Met het diep uit de kast opgeviste album naast me, plukte ik wat aan mijn tepelringetje. Mezelf over gevend aan de heerschappij van mijn keiharde pik, rukte ik nog eventjes te voorzichtig. Beseffende dat velen voor, op en in mij gespoten hadden, vroeg ik me af hoe deze misstap in de toekomst zou uitpakken. Bert sms'te precies op het hoogtepunt. "Tot morgen schatje!"