Quint's Liefde - 14

Wederom dank ik jullie allemaal voor alle overweldigende reacties en geweldige mailtjes die ik mocht ontvangen van jullie, dat doet me veel goed. Ik kreeg wederom de vraag of het waargebeurd is, het antwoord is ja. Het is een puur en eerlijk verhaal. Een huishoudelijke mededeling, het is niet de bedoeling dat mijn verhalen gekopieerd en geplaatst worden op andere sites… Veel lees plezier met het nieuwe deel!
Oja: Het eerste stukje is door de ogen van Levi, één van mijn tweelingbroers.

Dinsdagmorgen, 8:00 uur, door de ogen van Levi:

‘Mam, hoe laat gaan we naar Quint?’ vraagt Levi afwachtend. ‘Vier uur schat, eerder kan niet’ zegt ze. ‘Maar waarom mag jij wel de hele dag bij hem zijn en ik niet?’ ‘Omdat jij naar school moet Leev, als er ontwikkelingen zijn, bel of app ik je. Dat geld ook voor Bram’ zegt zijn moeder. Teleurgesteld pakt hij zijn tas en zoekt de sleutels van de scooters van hem en Bram. Gehaast komt Bram naar beneden gestormd en bergt zijn laatste lunchpakketje op in zijn tas. ‘Hier, vangen!’ Levi gooit de scootersleutel naar Bram toe. ‘Jullie houden me op de hoogte hé? Zodra Quint wakker is of iets dan wil ik het weten’ zegt Bram serieus. ‘Doen we’ zegt Levi instemmend. Bram heeft vandaag een excursie waardoor hij niet naar Quint kan, integendeel tot zijn moeder en zijn broer.

Beiden pakken ze de scooters uit de garage, geven elkaar nog een goeie knuffel en wensen elkaar succes op school. Bram gaat naar links, Levi naar rechts als ze de poort uitrijden. Denkend zit Levi op de scooter, normaal heeft hij oortjes in. Maar hij wist toch dat de muziek hem niet zou kunnen afleiden van zijn gedachtes. Zijn gedachtes over Quint, hij maakte zich zorgen, en terecht. Niet veel later komt hij aan bij het kruispunt, een kruispunt waar normaal gesproken nooit wat gebeurd, maar gisteren wel. Behalve de remsporen is er vrijwel niets meer te zien van het ongeluk wat gisteren is gebeurd. ‘Het is groen’ hoort hij achter zich. Hij steekt over en vervolgt zijn weg naar het treinstation vanwaar hij de trein pakt richting school.

Daar aangekomen loopt hij naar de ruimte waar enkele studiegenoten en vrienden zitten. Voor de zomer zijn Levi en Bram beiden geslaagd en volgen nu een studie ‘Rechten’. Ondanks dat ze pas die studie volgen, kennen ze wel wat studiegenootjes met wie ze vaak dezelfde college volgen. Ze weten wat er is gebeurd en hebben begrip voor de situatie van Levi. Helaas is de tweeling opgesplitst. Bram zit in ‘Groep A’ die vandaag op excursie is, Levi in ‘Groep B’ die volgende week op dezelfde excursie gaat.

Het eerste hoorcollege is een feit. Levi zit letterlijk en figuurlijk de tijd weg te kijken. Onder het college door staat zijn laptop open, normaal om aantekeningen te maken. Maar dit keer staat Netflix open. ‘Lukt het een beetje met de afleiding?’ vraagt zijn studiegenootje. ‘Niet echt…’ antwoord Levi. ‘Ga naar huis, ga naar je broertje. Ik stuur je alle aantekeningen door. Hier zitten heeft toch geen zin’ zegt ze. ‘Ze heeft nog gelijk ook’ denkt Levi. Hij pakt z’n spullen in bij de pauze en zegt zijn studiegenootjes nog gedag, vertrekt naar het station en pakt de trein naar huis.

Aangekomen in het ziekenhuis pakt hij de lift naar de negende verdieping. Hij weet nog precies de weg van gisteravond. Na enkele gangen doorgelopen te zijn, komt hij aan bij de kamer van Quint. Zachtjes doet hij de deur open. Verschrikt kijkt zijn moeder om, die al die tijd bij Quint was. ‘Wat doe jij hier?’ fluistert ze hard. ‘Ik kan niet wegblijven, ik wil bij Quint zijn’ antwoord Levi. De strenge blik van de moeder veranderd in een begrijpende blik. Samen gaan ze zitten bij het voeteneind van het bed. ‘En..?’ vraagt Levi. ‘Het is wachten tot hij wakker word, de dokters wilt hem niet opwekken’ verteld zijn moeder. ‘Heb je honger? Ik rammel, het is ondertussen al twaalf uur.’ Levi stemt toe en samen lopen ze naar het restaurant en eten ze wat.

Lang doen ze er niet over, want ze zijn binnen no-time weer terug op de kamer en zitten weer op de stoelen bij het bed. ‘Mam..? Hoor je dat?’ vraagt Levi. Ze kijkt naar Quint. Ze hoort vreemde geluiden, maar het is de slang van de beademing die in zijn mond zit. ‘Haal de dokter!’ roept Levi. Snel gaat de moeder de gang op, maar botst al gauw op een verpleegster die van plan was om te kijken bij hem. Hoe toevallig. Snel roept ze de dokter erbij die niet ver weg staat. ‘Dit is een goed teken’ zegt de dokter. ‘We halen hem van de beademing af.’ Levi voelt enige beweging in de hand van Quint, kijkt zijn moeder aan en zegt: ‘Hij wordt wakker…’

Dinsdagmorgen, 7:30 uur, door de ogen van Stenn:

De wekker gaat af, kreunend en zuchtend zet Stenn de wekker uit op zijn iPhone. Hij schuift naar de rand van zijn bed, zet zijn beide voeten op de grond en wrijft met zijn handen in zijn ogen. Hij heeft de wekker te laat gezet, waardoor hij niet veel tijd heeft. Een laatste zucht verlaat de mond van Stenn waarna hij een nieuwe boxer pakt en naar de badkamer gaat. Hij doet de deur achter zich dicht en pakt een douchelaken uit het kastje. Hij zet de douche extra heet aan, want wie houd daar nou niet van? Hij wast zijn mooie blonde haren en zijn lichaam. Hij blijft nog even langer onder de douche staan. Hij checkt nog even de Snapchats en appjes, hij houdt zijn mobiel net buiten de douchestralen. Iedereen in de groepsapps zegt elkaar ‘goedemorgen’, maar anders dan normaal, minder enthousiast. De gebeurtenis rondom Quint en Stenn van gisteren heeft een behoorlijke impact gemaakt op iedereen. Nadat hij goed gedoucht heeft, draait hij de kraan dicht, droogt zich af en loopt naar z’n kamer toe.

Hij kleed zich snel aan zodat hij nog de tijd heeft om te ontbijten. Hij loopt naar de keuken. Ondertussen leest hij wat appjes terug. Ineens ziet hij de appjes van Kim en Jelmer: ‘Weet iemand hoe het met Quint gaat?’ De gedachten van onwetendheid zorgen ervoor dat er tranen opkomen bij hem. Hij knijpt z’n ogen dicht, in de hoop dat er geen tranen uit zijn ogen komen. Maar de verdriet is groot, zijn schuldgevoel is groot. Verschillende gedachtes gaan door zijn hoofd. ‘Ik had hem moeten tegenhouden’, ‘Ik had beter moeten weten’ en ‘Ik had hem nooit moeten zoenen voor zijn huis’. Hij legt zijn hoofd op zijn armen die op het keukenblad liggen. Hij kan zijn tranen niet bedwingen en huilt met het nodige geluid. Al snel voelt hij een streling over zijn rug. Het is zijn zus: ‘Het komt goed’. Maar die cliché woorden helpen niet. Zijn zus probeert hem nog enigszins te troosten, want hij kan niet als een wrak aankomen op school. ‘Thuis zitten heeft geen zin Stenn, je hebt afleiding nodig, van je vrienden…’ Hij is het daarmee eens. Trek heeft hij niet, maar hij moet wel wat eten zodat hij nog een beetje de dag kan doorkomen. Nadat Stenn zijn broodje op heeft, brengt zijn zus hem met de auto naar school.

Aangekomen bij school staat het vaste vriendengroepje bij de ingang van het schoolplein. Hij staart ernaar. ‘Hier kon ik hem gisteren nog tegenhouden…’ Stenn gaat helemaal op in zijn gedachten, en hoort zijn zus niet. ‘Stenn? Stenn..?’ Totdat hij ineens ‘wakker’ schrikt. ‘Als er wat is, bel of app me’ zegt zijn zus. ‘Ja, komt goed’ antwoord Stenn en geeft zijn zus nog een knuffel. Hij stapt uit de auto, zwaait nog even en zijn zus rijd weg. Hij loopt naar het clubje toe en geeft iedereen een knuffel. Maar een naar gevoel in zijn buik overheerst, misselijk voelt hij zich niet. Maar een gevoel wat niet te beschrijven is dan naar. ‘Goed geslapen Stenn?’ vraagt Kim. ‘Eigenlijk wel… Ik viel als een blok in slaap’ antwoord hij. ‘Gelukkig maar’ zegt Kim. Terwijl ze dat zei, gaat de bel. Stenn zijn ogen rollen. ‘Ugh… De eerste les’ denkt hij. Onderweg naar het lokaal wordt hij door veel leerlingen aangekeken. Het gevecht tussen Stenn en Quint tegen Thomas was natuurlijk het gesprek, maar ook de coming-out van hen twee. Stenn trekt zich niks van de blikken aan.

Eenmaal in het lokaal aangekomen, neemt iedereen plaats, Stenn naast Kim. Stenn werpt nog een blik naar de plek naast Jelmer, waar Quint altijd zit. Maar er was nog een lege plek, de plek waar Thomas normaal zit. Meneer Jansens begint met de les. ‘Om maar gelijkt met de deur in huis te vallen, Quint ligt nog steeds in het ziekenhuis. Ik ben met een aantal leerlingen bij hem langs geweest, hij was niet bij kennis helaas. Maar slecht gaat het niet, integendeel, de vooruitzichten zijn positief. Ik laat een kaart langsgaan in de klas, schrijf een leuke boodschap op voor Quint. En Tom gaat wat leerlingen langs om leuke boodschapjes op te nemen voor op het Instagram account van de school. Dus doe iets geks, iets leuks, dat zal een leuke verrassing zijn voor ‘m als hij bijkomt.’ Meneer Jansens brengt de kaart naar Stenn, hij mag er als eerste in schrijven. ‘Wel netjes houden hé’ zegt hij en knipoogt naar Stenn. Er verschijnt een klein glimlachje op het gezicht van Stenn. ‘Ah het schatje kan toch lachen’ en Kim prikt Stenn in zijn zij. Er wordt gelachen. Dat kleine beetje kon Stenn wel gebruiken. ‘Willen jullie ‘m meenemen als jullie Quint gaan bezoeken vanavond?’ vraagt meneer Jansens aan Quint en Kim. ‘Maar meneer we gaan Quint helema…’ en Kim wordt onderbroken door de mentor: ‘Zeker weten? Als ik zo naar Stenn kijk…’ ‘Natuurlijk meneer!’ reageert Stenn enthousiast. Hij passt de kaart meteen door naar Kim en zo ging de kaart door de klas. ‘Ehm Stenn… Moet jij er niet wat in schrijven?’ vraagt Kim. ‘Als laatst, niet iedereen hoeft mijn boodschap aan hem te lezen’ zegt hij een beetje onzeker. Ze legt de kaart voor zijn neus. ‘Je gaat er nu wat inzetten. Iedereen weet toch al dat jullie een relatie hebben en…’ ‘Een relatie?’ onderbreekt Stenn Kim. ‘Wacht… WAT?! Jullie hebben toch wat of…?’ reageert Kim verbaasd. ‘Ehm nou… Niemand van ons heeft elkaar gevraagd ofzo…’ verteld Stenn. ‘Gosh… Jongens… Ik dacht dat alleen hetero jongens zo dom waren, maar gay jongens dus ook…’ zucht Kim. ‘Priority task: zorgen dat Quint officieel, en ik zeg nadrukkelijk, officieel, jouw vriendje is.’ ‘Ja gaat lastig als Quint buiten bewustzijn in een ziekenhuis ligt en...’ en Kim onderbreekt Stenn: ‘Als hij weer bij kennis is, sukkel.’ Beiden moeten ze lachen. Maar het idee om Quint te vragen als zijn vriendje, brengt toch wel de enige zenuwen. Ook al hebben ze al het een en ander gedaan, weten ze dat ze elkaar leuk vinden. ‘Nou schrijf wat op’ zegt Kim ongeduldig. ‘Ik wil ook wat schrijven.’

Een echte les was er niet tijdens mentor uur, wat veranderde in een klets uur. Het clubje zat bij elkaar, op Tom na die de klas en de school door ging om leuke video’s te maken van leerlingen voor Quint. Behalve dat ze Quint gisteren hebben opgezocht, is er verder geen nieuws over hem. Niemand weet of hij wakker is geworden of niet. Iedereen vraagt zich af hoe het met hem gaat.

Plotseling ging de bel. ‘Nu al?!’ roept meneer Jansens ineens. ‘Eh… OJA! Foto! We gaan even nog op de foto met z’n allen voor in de kaart.’ Het vriendengroepje en vooral Stenn staan prominent vooraan op de foto die meneer Jansens maakt. ‘Gelukt! Ik print ‘m zodadelijk uit en dan kan die in de kaart. Stenn de kaart is vanaf nu van jou, niet vergeten he!’ ‘Komt helemaal goed meneer, bedankt, ik weet zeker dat Quint hier blij mee is’ zegt Stenn en hij verlaat het lokaal en loopt de rest achter na naar de volgende les. De dag duurt lang, met negen lesuren op het rooster tot half vijf, is het de dag uitzuchten.
…
Het een-na-laatste uur is een tussenuur. Het regende buiten, dus even naar het winkelcentrum zit er niet in (ook al zit die om de hoek). Met z’n allen bekijken ze de verhaallijn van het Instagram account van de school. Vol trots laat Tom het aan ze zien. De leukste en de grappigste stukjes komen voorbij. Een klas die toevallig gym had vanochtend, had zelfs een menselijke Pyramide gebouwd en zeiden met z’n allen beterschap. Vol bewondering kijkt Stenn naar alle filmpjes achter elkaar. Gisteren keek iedereen nog afkeurend naar ze, schold hen uit en moedigde ze aan bij het gevecht. Nu lijkt iedereen het te accepteren en leven ze mee. ‘Wauw Tom, dit heb je echt leuk gedaan!’ zegt Jelmer opgetogen. ‘Eigenlijk zijn het alle leerlingen. Zal Quint dit leuk vinden Stenn?’ vraagt Tom. ‘Tuurlijk man! Ik denk wel dat hij het awkward vind om zo in de spotlights te staan.’

Ondertussen komt er een ‘Ping’ uit z’n broekzak. Direct pakt hij z’n iPhone uit z’n broekzak en het scherm licht op. Het is een appje van Levi en hij ziet als eerste de naam van Quint staan als zijn ogen globaal het berichtje lezen. ‘Jongens! Ik heb denk ik nieuws over Quint!’ roept Stenn keihard. Iedereen gaat om Stenn heen zitten, die het berichtje voorleest.

‘Hi Stenn, even een update over Quint. Hij is een paar uur geleden wakker geworden. Hij heeft een flinke pijn aan zijn hoofd, door de hersenschudding. Ook moet hij nog aan de beademing blijven omdat het ademen niet geheel vanzelf gaat. Hij heeft namelijk een klaplong gehad, verder heeft hij enkele ribben zwaar gekneusd en zijn voet gebroken. Ik ging er vanuit dat je hem komt opzoeken, dus heb je ouders gesproken of ze vanavond konden langskomen. Hopelijk gaat alles goed met je, tot vanavond!’

Het is even stil, tot Amy de stilte doorbreekt: ‘Nou dit is goed nieuws toch? Het had erger gekund denk ik…’ Iedereen is het er mee eens. ‘Konden we hem nu maar opzoeken’ zucht Kim. ‘Als we niet zodadelijk nog een les Engels hebben, en de bezoekuren vanmiddag al waren’ zegt Jelmer. ‘Maar ik denk dat het beter is dat alleen Stenn hem vanavond gaat zien, van ons allemaal. Anders wordt het te druk voor ‘m. Toch Stenn?’ Of het nou opluchting is of niet, Stenn is angstvallig stil. Hij krijgt een knuffel van Kim, ‘Het komt echt goed Stenn, we kennen Quint, die komt er echt wel bovenop.’ Stenn wilt er wat op zeggen, maar de bel gaat, het laatste les uur. Daarna kan hij naar huis en wachten totdat hij Quint kan zien.

Nadat Stenn 45 minuten lang presentaties heeft moeten doorgaan, gaat de allerlaatste bel van de dag. Stenn is degene die als eerste het lokaal verlaat. ‘Zo die heeft haast’ hoort hij de lerares nog zeggen. Gehaast loopt hij naar beneden naar de lockers. Niet veel later komen ook Tom, Jelmer, Zoey en Kim aan. ‘Stenn, ga met ons mee, we gaan met z’n allen nog een milkshake scoren bij het ijscafé’ zegt Jelmer. Stenn twijfelt even. ‘Je kan toch niks doen thuis totdat je naar Quint gaat’ zegt Kim. Stenn stemt toe. Hopelijk gaat de tijd ook wat sneller.

Nadat hij thuis zijn tas heeft gedropt, stapt hij weer op de fiets richting het ijscafé. ‘Om zeven uur vertrekken we naar het ziekenhuis’ verteld zijn moeder. Stenn zal om zes uur thuis zijn, op tijd voor het avondeten.

Na het avondeten is het tijd om naar het ziekenhuis te gaan. ‘Mam, pap, kom nou! Straks komen we te laat’ schreeuwt Stenn uit de auto wanneer zijn ouders nog in de voordeur staan van het huis. Nerveus zit Stenn op de achterbank als ze naar het ziekenhuis rijden. Hij denkt terug aan de dag ervoor, toen hij Quint voor het eerst ging opzoeken. ‘Zal hij wakker zijn?’ vraagt Stenn z’n moeder aan de twee mannen. ‘Ik hoop het’ antwoord de vader. Stenn antwoord niet, te druk bezig met z’n gedachten.

Levi staat buiten de hoofdingang van het ziekenhuis op Stenn en zijn ouders te wachten. Hij zegt hen gedag om vervolgens naar binnen te lopen. ‘En is hij nog wakker geweest?’ vraagt Stenn. ‘Hij werd vanmiddag rond het middaguur wakker, en zo rond vijf uur. Maar nu slaapt hij weer. Het komt voornamelijk door die hersenschudding dat hij zoveel slaapt’ antwoord Levi. ‘Nu maar hopen dat Quint zo meteen weer wakker is’ denkt Stenn. Aangekomen op de gang ziet de familie de moeder en nog enkele andere mensen staan. De moeder van Levi stelde de ouders van Stenn en Stenn zelf voor aan de familieleden van Quint. Een oom en tante, maar ook de oma en oom en tante die zijn overgekomen uit Amerika. Stenn had helemaal geen zin in de voorstelronde en het gepraat. Ineens voelde hij een hand zijn arm omvatten. ‘Kom, naar Quint’ zegt Levi.

Zachtjes gaat de deur open en stappen Stenn en Levi de kamer binnen. Het eerste wat opvalt is dat het stil is op de kamer. Gisteren waren er nog allerlei geluiden. Beiden gaan ze aan het bed zitten, ieder aan één kant. Stenn gaat voorover tegen het bed aanzitten en pakt zijn hand vast. De ogen van Levi volgen hem, maar zegt niks. Hij weet dat Stenn van Quint houd en dat deze twee dagen zwaar voor hem moeten zijn geweest. Het valt Stenn op dat zijn gezicht er gehavend uit ziet. Verband om z’n voorhoofd, zijn haartjes steken er boven uit. Heel rustig ligt Quint er bij, alsof hij in een intens diepe slaap is.

Maar niks is minder waar. Hij voelt een kneepje in zijn hand, door de hand van Quint. De ogen van Stenn worden groot en kijkt Levi aan om vervolgens Quint aan te kijken. Zachte kreuntjes verlaten de mond van Quint. Levi staat op en komt dichterbij staan. Quint z’n hoofd draait een beetje, z’n ogen trillen terwijl die nog dicht zijn. Maar enkele seconden later gingen ze langzaam open. De pijn in zijn hoofd overvalt hem waardoor hij weer zijn ogen dichtknijpt. Stenn kijkt met open mond naar hem. Hij voelt de zenuwen door z’n lijf gaan, en hij heeft stevig de hand van Quint vast. Wederom gaan de ogen van Quint open, die naar de ogen van Stenn kijken. ‘St… Stenn..?’ fluistert Quint. Even is Stenn sprakeloos. ‘Ja ik ben het!’ antwoord Stenn. ‘Man wat ben ik blij dat ik je zie…’ en een traan komt tevoorschijn en rolt over de wang van Stenn. ‘Hoe gaat het met je?’ vraagt Stenn. ‘Kan niet beter’ zegt Quint kreunend. ‘Maar knijp m’n hand eens niet zo fijn’ glimlacht Quint. Nouja, glimlach, als een boer met kiespijn door al die pijn. Ook Stenn moet lachen, evenals Levi die bewonderend staat te kijken. Levi heeft een brok in z’n keel. Stenn laat de hand van Quint los. ‘Ik laat jullie wel even’ en Levi loopt de kamer uit.

Stenn ging op de rand van het bed zitten. ‘Heb je veel pijn?’ vraagt Stenn verlegen. ‘Ja ik heb me wel eens beter gevoeld, maar ik zie jou weer’ antwoord Quint. Langzaam buigt Stenn zich voorover naar Quint toe. Beiden sluiten ze hun ogen, hun gezichten komen steeds dichterbij. Ze voelen elkaars ademhaling. ‘Au au au au, niet op m’n ribben leunen’ zegt Quint. Verschrikt trekt Stenn zich terug. ‘Sorry sorry, dat was niet de bedoeling’ antwoord Stenn. ‘Maakt niet uit schatje, maar ik wil nog wel die kus’. Snel brengt Stenn zijn hoofd weer naar die van Quint. Drukt zijn lippen op de zijne. ‘Oh wat heb ik dit gemist’ zegt Quint. ‘Hoe kan dat nou, je hebt al die tijd geslapen’ reageert Stenn. ‘Dan kan ik het nog wel missen tijdens het slapen’ zegt Quint met een ondeugende glimlach. ‘Ah wat lief. Hij is nog wel de oude’ en ze lachen beiden.

‘Maar hoe gaat het met jou?’ vraagt Quint nieuwsgierig aan Stenn. ‘Het gaat wel, ik ben zo blij dat je weer bij kennis bent’ antwoord Stenn. ‘Je kneep gewoon in m’n hand waardoor ik wakker werd, zo gemeen.’ ‘Ja tuurlijk, ik wilde je nog een bedtime-story vertellen’ zegt Stenn. En zo verteld Stenn alle gebeurtenissen op school die Quint heeft gemist nadat hij is weggefietst van school. Hij verteld maar niet wie de foto heeft gemaakt, dat kan Quint niet gebruiken op dit moment.

‘Kijk, ik heb nog wat voor je’ en Stenn pakt zijn mobiel. Hij opent Instagram en zoekt het schoolaccount op om vervolgens het verhaallijn te openen. Het eerste filmpje die erop staat is van Jelmer, Tom, Timo, Amy, Zoey, Kim en Stenn samen. ‘Gauw beter worden Quint’je, we missen jeeeee!’ zeggen ze tegelijk. Quint loopt rood aan. Het volgende filmpje komt aan bod, en de volgende, en de volgende. ‘Zeg niet dat iedereen een filmpje heeft he…’ zegt Quint. ‘Zo’n beetje de hele school’ antwoord Stenn plagerig. Aan het einde van de rit pakt hij de grote kaart tevoorschijn uit z’n tas. ‘En ik heb dit nog’ en reikt hem de kaart aan. Quint gaat wat rechtop zitten en opent de kaart. Zijn aandacht word gelijk getrokken naar de foto die in het midden opgeplakt is. ‘Ah wat lief…’ antwoord Quint. Ondertussen komt ook Levi weer de kamer in, vergezeld door zijn moeder. Eén voor één leest hij wat iedereen heeft opgeschreven. Maar de ogen van Quint worden steeds kleiner en kleiner. Ook gaapt hij steeds meer. ‘Ik denk dat het tijd is dat we met z’n allen gaan’ verteld de moeder opeens. Quint kijkt Stenn verschrikt aan. Je ziet zijn gezichtsuitdrukking in één seconde veranderen. Als eerste geven Levi en zijn moeder Quint een knuffel en een zoen op z’n voorhoofd, van Levi natuurlijk een aai over z’n bol.

Quint kijkt ontzettend teleurgesteld. Het idee dat hij straks alleen is, zonder Stenn… Voorzichtig en zachtjes geeft Stenn Quint nog een goeie knuffel, niet te stevig natuurlijk. Ook krijgt hij nog een kus van Stenn op z’n mond. ‘Ik ga je missen’ zegt Quint met pruillipjes gevolgd door een grote gaap. ‘Ik hou van je’ fluistert Stenn nog naar Quint. Hij loopt richting de deur en verlaat als laatste de kamer. Maar hij kijkt nog een keer om naar Quint, Quint die z’n hoofd al op de kussen heeft gelegd en z’n oogjes heeft gesloten. Onderweg naar dromenland…