Geschokt kijkt Ada naar Ester. En dan begint ze zachtjes te huilen.

‘Wat is er, Ada? Gaat het?’

‘Ja, het gaat wel. Of nee, helemaal niet. Ik moet het je vertellen!’

Ingrid kijkt Ada bezorgd aan. ‘Weet je het zeker, Ada?’

‘Ze komt het toch te weten, Ingrid. Dan kan ik het net zo goed nu doen.’

‘Wat is er, Ada?’

‘Ik ben zwanger, Ester. Van Roald.’

‘Wat? Hoe kan dat?’

‘Weet je nog op de boot? ’s Morgens heb ik toch met hem seks gehad?’

‘Ja, dat heb je me verteld.’

‘Dat was de enige keer en ook laatste keer dat ik afgelopen twee maanden seks heb gehad. En ik ben nu al een week overtijd en alle tests wijzen uit, dat ik zwanger ben.’

Ester is even stil. Dan begint ze te lachen. ‘Wat is daar nu zo grappig aan?’

‘Eigenlijk niets. Maar ik ben ook zwanger van Roald.’

Nu is het de beurt aan Ada en Ingrid om geschokt te kijken.’

‘Wat? Weet Roald dat?’

‘Ja, hij weet het. Maar hoe moet het nu met jou, Ada?’

‘Ben je niet boos?’

‘Boos? Nee. Je kan er toch niets aan doen, of wel? En Roald eigenlijk ook niet. Je hebt gewoon dezelfde fout gemaakt, als ik. En Roald ook.’

Ingrid zegt dan: ‘Maar jij had bewust geen pil genomen, Ester!’

‘Nee, dat klopt niet helemaal, Ingrid. Ik ben het helemaal vergeten, dat is was anders. Maar dat hebben Roald en ik uitgepraat. Hij vindt dat hem net zo veel blaam treft, dan ik. En daarmee was voor hem de kous af.’

‘Maar wat moet ik nou, Ester? Ik kan hem toch ook niet opdringen met de mededeling, dat hij ook de vader is van mijn kind?’

Ester denkt even na. ‘Roald is anders niet de man, die zijn verantwoordelijkheden uit de weg loopt, Ada. Daar zal je met hem over moeten praten. Dit kun je niet alleen beslissen, Ada!’

‘Dat weet ik. Waarom denk je ook, dat ik hem zo graag wilde spreken? Ik wilde jou geen pijn doen, omdat je nu eindelijk gelukkig bent.’

‘En dat blijf ik ook, Ada. Ook als je zwanger bent van Roald. Natuurlijk is het wat anders, maar dat maakt mijn liefde voor hem niet anders.’

‘En ik dacht, dat je heel erg boos op me zou zijn, Ester.’

Ada begint te huilen. Ester troost haar. ‘Praat nu maar eerst met hem, Ada.’

‘Maar wat moet ik, als hij zegt, dat ik het kind moet houden?’

‘Dan kom je gewoon bij ons wonen, plek genoeg!’

‘Ja, pap en mam zien ons al komen!’

‘Wat willen ze er tegen doen, Ada? Ongelukjes gebeuren. Het was niet gepland, dat ik zwanger werd, maar ik ben het toch.’

‘Ja, maar jij hebt al een relatie met Roald. Ik niet!’

‘Ik denk, dat ze het heel moedig van Roald zullen vinden, als hij zijn verantwoording neemt, en je bij ons thuis laat wonen, zodat hij samen met jou jullie kind kan opvoeden.’

‘En hoe ga ik Roald zo ver krijgen, dat hij dat doet?’

Ester denkt na. Dan krijgt ze een idee. Een heel gemeen, spannend idee. Ze fluistert iets in het oor van Ingrid.

‘Je bent gek!’

‘Dan ben ik maar gek! Doe je het, of niet?’

‘Je vraagt wel iets van mij, Ester! Dit is niet niks. En als Roald dan nee zegt, dan zitten wij met de gebakken peren!’

‘Kan hij echt nee zeggen, tegen drie mooie meiden als wij? Denk je dat echt?’

Ada zegt dan: ‘Wat is Ester van plan?’

‘Ze wil dat ik ook met hem vrij en dan zwanger wordt. En dan kan hij kiezen, of ons allemaal, of niemand.’

Ada kijkt Ester aan. ‘Je bent echt gek! Dat doet hij nooit!’

‘Ik heb hem al zo ver gekregen, dat hij samen met mij en Ingrid naar bed gaat. Dus waarom zou hij ons niet alle drie willen?’

‘Is dat waar, Ingrid?’

‘Ja, maar dit was niet de bedoeling!’

Ester zegt dan: ‘Kom, denk er nog eens over na! Op die manier blijven we bij elkaar en Roalds hart is groot genoeg om ons allemaal lief te hebben.’

‘Ja, maar dwingen we hem dan niet te veel?’

‘Misschien. Maar dat is hij al snel vergeten, als we hem eens een onvergetelijke avond bezorgen, met ons drieën.’

‘En hoe wil je dat dan doen?’

‘Hebben jullie jezelf al eens bekeken in de spiegel? Jullie lijken echt precies op mij. Alleen ik heb een klein moedervlekje achter mijn linkeroor. Daar herkende hij me op slag aan, toen hij me weer zag.’

‘Werkelijk? Dat hem dat opgevallen is!’

‘Hij wist het, Ada. En toen wist ik, dat hij de ware was. Maar waarom zou hij ons niet allemaal willen hebben?’

‘Neem je geen groot risico, Ester? Stel, hij wordt boos, wat dan? Je zou hem kunnen verliezen.’

‘Dat risico neem ik dan maar, Ingrid. Maar jullie zijn mijn zussen, en als hij dan zelf de fout maakt ook een zus van mij zwanger te maken, ook al is dat per ongeluk, dan moet hij van goede huizen komen, wil hij me kwijt raken en jullie ook.’

Ada zegt dan tegen Ingrid: ‘Ik vind het eigenlijk helemaal niet eens zo’n gek idee. Denk er toch maar eens goed over na!’

‘En wie zegt, dat ik een kind wil?’

‘Ik! Ik heb het in je ogen gezien, toen we op vakantie dat stelletje tegen kwamen met die baby. Je kon je ogen niet van het kind afhouden.’

‘Dat is toch heel wat anders, dan ook zelf een kind willen?’

‘Niet zoals jij keek, Ingrid. Kom op, geef nu eindelijk toe, dat het bij jou ook begint te kriebelen. Je bent ook bijna 28.’

Het is even stil en Ingrid zegt dan: ‘Ik lijk wel gek, dat ik hiermee instem. Maar ik doe het!’

Ada grinnikt: ‘Arme Roald! Die weet niet eens wat hem te wachten staat!’

Ze schieten dan allemaal in de lach. Ingrid zegt: ‘Maar dan moeten we nu wel goed gaan oefenen om elkaar te verwennen. Want Roald kan ons nooit allemaal tegelijk verwennen.’

‘Op Roald!’

Lachend roepen Ingrid en Ada: ‘Op Roald!’

Ze beginnen dan elkaar af te tasten. Ada voelt bij Ingrid in haar gleufje, en Ingrid doet dat op haar beurt ook bij Ester. En Ester betast Ada. Zo verwennen ze elkaar. En het gaat pas heftig loos, als Ester Ada begint te verwennen met haar tong.

Ada kreunt het uit, als de tong van Ester haar klitje beroert. Ingrid hoort dat Ester nu Ada goed aan het verwennen is, dus ze besluit Ester ook flink te laten genieten. Ze streelt de schaamlippen van Ester, die met een goedkeurend kreuntje reageert. Ingrid moet wel even op onderzoek, om te ontdekken, wat Ester allemaal fijn vindt. Ze besluit maar eerst de plekjes te betasten, zoals ze zichzelf ook bevredigt. En dat blijkt niet zonder succes te zijn.

Ester reageert met haar heupen, die ze vol begeerte tegen de handen van Ingrid duwt. Die wordt aangemoedigd door de reactie van Ester.

Ester gaat verder met het beffen van Ada’s gleufje. Ada’s gleufje begint al goed nat te worden, maar Ester richt zich voorlopig alleen op haar klitje. Ze maakt cirkeltjes om haar klitje, en dat schijnt Ada goed te bevallen. Ze kronkelt van genot en vergeet helemaal Ingrid te verwennen.

Die kijkt even op, wat Ester aan het doen is. Ze stopt met haar handelingen en draait zich om en begint Ada te zoenen. Die laat haar handen zakken, tot de hoogte van Ingrids gleufje, waar ze haar begint te vingeren. Eerst men een vinger langs haar lipjes, en als haar schede nat genoeg is, stopt ze haar vinger in haar kutje.

Ester merkt dat Ingrid andere dingen is gaan doen, waardoor ze nu wat meer vrijheid heeft. Ze stopt haar vinger in het gladde grotje van Ada, maar blijft met haar tong het klitje van haar zus bewerken. Die begint nu nog harder te kreunen en zit niet meer erg ver van haar orgasme af.

In de tussentijd vingert Ada nu al met twee vingers het kutje van Ingrid. Die kreunt van genot en wordt steeds natter. Ook bij haar begint haar orgasme met rasse schreden zicht te naderen.

Ester merkt, dat Ada niet meer ver van haar orgasme af zit, en besluit haar een verrassing te bezorgen. Ze begint het poepgaatje van Ada te strelen, maar blijft met haar andere hand het kutje van Ada blijft bewerken. Maar ook blijft ze het klitje van Ada met haar tong verwennen. Als ze dan merkt, dat Ada bijna zo ver is, zet ze haar duim op haar poepgaatje en duwt er flink tegen. Op dat moment verliest Ada iedere controle en komt ze heftig klaar. Ze had net een derde vinger in Ingrids kutje geduwt, en duwt daardoor haar vingers dieper in het kutje, dan ze van plan was. Voor Ingrid is dat ook de druppel en hevig schokkend en met een lichte kreet komt ze klaar.

Ada en Ingrid liggen flink na te hijgen van hun orgasme.

Ada zegt tegen Ester: ‘Volgens mij heb je nogal wat bijgeleerd. Maar ik kan me niet voorstellen, dat je dit allemaal van Matz geleerd hebt!’

Ester lacht. ‘Nee, van die homo heb ik niets geleerd, Ada. Op ongeveer dezelfde manier liet Roald me enorm lekker klaarkomen, en dat heb ik bij jou nu ook uitgeprobeerd. Vond je het lekker?’

‘Jezus, Ester! Ik heb wel eens eerder met een andere vrouw gevreeën, dat was een echte lesbo, maar die kon me niet zo lekker klaar laten komen, dan jij net deed. Is Roald dan echt zo goed in bed?’

Ester glimlacht. ‘Je mag hem dan wel een keer geneukt hebben, je hebt echt het beste van hem gemist, Ada. Hij mag zo misschien iets verlegen lijken, maar hij weet bij mij echt alle plekjes te vinden, waarvan ik opgewonden raak. En schijnbaar zitten die plekjes bij jou op dezelfde plek.’

Ada lacht. ‘We zijn toch niet voor niets een drieling. Want ik denk dat Ingrid precies dezelfde gevoelige plekjes heeft als ik. En als die gelijk zijn met die van jou, dan klopt toch weer alles!’

Het drietal giechelt weer en Ester komt tussen haar beide zussen in liggen. Opeens horen ze iemand lopen in de gang. Aan de voetstappen te horen, is het hun moeder. Die zal wel naar het toilet gemoeten hebben. Snel trekken ze een deken over zich heen. En dat is maar goed ook, want hun moeder komt de kamer op.

Ze kijkt verbaasd als ze het drietal samen in bed ziet liggen.

‘Had ik het niet gedacht! Jullie kunnen het echt niet laten, of wel?’

De drie zussen blozen flink.

‘Vroeger lagen jullie ook al altijd samen in bed. En wat dat betreft zijn jullie nog geen steek veranderd! Af en toe heb ik nog het idee, dat jullie nog steeds kleine meisjes zijn, in plaats van volwassen vrouwen. In plaats dat jullie eens op zoek gingen naar een fatsoenlijke man, zoals Roald.’

Het drietal schiet opeens in de lach en Ada zegt tegen haar moeder: ‘Maak je maar geen zorgen, mam! We zullen echt ons best doen om een man als Roald te vinden!’

Hoofdschuddend sluit hun moeder weer de deur en loopt weg.

Als ze ver genoeg is, moeten de drie zussen hard lachen.

‘Werkelijk! Ik dacht echt, ze geeft ons flink op onze donder! In plaats daarvan dacht ze gewoon, dat we gezellig samen in bed lagen, zoals vroeger!’

Ada en Ingrid proesten het uit van het lachen. Ingrid hikt van het lachen.

‘Och, en ik moest me echt inhouden om niet in lachen uit te houden, toen je mam vertelde, dat we op zoek gingen naar een man als Roald. Ze moest eens echt weten wat we van plan zijn!’

De tranen lopen op de wangen van de drie zussen. Het duurt even, voordat ze bijkomen van het lachen.

Ester zegt tegen haar zussen: ‘Nu even serieus! Ga ik niet te ver met mijn extreem idee?’

‘Oh, extreem is het zeker, Ester. Maar nu ik er met ingestemd heb, wil ik het zeker proberen.’

‘Weet je het echt zeker, Ingrid?’

‘Ja, absoluut. Je had helemaal gelijk net! Tijdens onze vakantie, toen ik even met dat kleine kind mocht spelen, kreeg ik bepaalde gevoelens. Gevoelens, die alleen jullie kunnen begrijpen, want jullie zijn al zwanger. Ik wil een kind, dat verlangen heb ik al veel langer, onbewust. Maar door jouw vraag werd ik me er wel bewust van. Maar zit jij er niet mee, dat je hem dan met ons moet delen, Ester?’

‘Bijna dezelfde vraag had Roald me ook al gesteld. En als je het me gevraagd had, voordat Ada haar bekentenis had gedaan, dan zou ik Roald niet met jullie kunnen delen. Maar doordat Ada vertelde, dat ze van hem zwanger was, klikte er iets in mij. We hebben altijd alles gedeeld. Waarom zou ik Roald dan niet kunnen delen? Als het met jullie is, dan heb ik er geen problemen mee.’

‘Maar Roald dan? Denk je niet, dat hij een bezwaar zou kunnen hebben? Ik bedoel, we zijn alle drie behoorlijk geil. Zelfs een gezonde man houdt dat niet vol.’

‘Roald kun je heel zeker wel fit noemen, Ingrid. Hij heeft het al eens meerdere keren achter elkaar met mij gedaan, maar nog niet meer dan twee keer. Wel meer keren per dag, maar daar zat dan wel een hele tijd tussen. Maar hij heeft me zelf verteld, dat hij het onlangs wel vier keer achter elkaar heeft gedaan. Dus met zijn libido is helemaal niets mis mee.

Maar of hij aan ons gekke, extreme plan zal meewerken, dat durf ik niet zeker te zeggen. Wat ik wel weet, is dat hij echt, maar dan ook helemaal, over zijn oren op me verliefd is. Hij heeft meer dan genoeg liefde te geven, en misschien ook wel voor ons drie.’

‘Zal hij dan niet boos op ons worden?’

‘Ja, ongetwijfeld, Ada. Heel erg boos. Maar ik denk wel, dat hij het ons zal vergeven. Roald is niet de man, die snel opgeeft. Zolang we hem maar het gevoel geven, dat we allemaal van hem houden en verliefd op hem zijn, dan maken we een goede kans.’

Ingrid vraagt aan Ester: ‘Is het gemakkelijk om verliefd op hem te worden? En dan bedoel ik niet zijn lichaam, want dat is zonder meer lekker.’

‘Ik begrijp wel, wat je bedoeld, Ingrid. Ja, je wordt gemakkelijk verliefd op hem. Ik in ieder geval wel. En dat lichaam van hem, jezus, ik word al weer nat, als ik eraan denk! Maar weet je wat het raarste aan hem is?’

Ada en Ingrid kijken haar vragend aan. ‘Nee, vertel!’

‘Hij meent echt, dat hij niet zo knap is. En hij schaamt zich een beetje, omdat zijn pik niet zo heel lang is.’

Ada slaakt een kreet van ongeloof. ‘Wat? Hij is zo knap, dat hij me bijna doet kwijlen! En die pik van hem is inderdaad niet zo heel erg groot, maar dat maakt hij meer dan goed door zijn dikte. Die is echt precies goed! Ik heb al een hoop pikken in me gehad, grote, kleine, dunne en dikke. Maar geloof me, die ene keer dat ik van hem mocht genieten, dat was echt het toppunt!’

Ester knikt. ‘Zijn pik is echt precies de goede maat. Door de dikte vult hij extra goed, maar hij is ook weer niet zo dik, dat het pijn doet. Gewoon goed, daar ga je nooit genoeg van krijgen!’

‘Jezus, jullie maken me helemaal nat! Ik kan al bijna niet meer wachten, totdat ik hem in me voel!’

Opeens zegt Ada: ‘Ester? Zit je geheime plekje nog steeds vol?’

Ingrid zegt dan: ‘Geheime plekje?’

Ester glimlacht. ‘Ik heb alles laten liggen, toen ik naar Matz verhuisde. Ik heb me daar weer nieuwe gekocht.’

‘Wat is er nu met dat plekje?’

‘Wacht, ik zal het je wel even laten voelen!’

Ester duikt onder het bed en schuift een plankje opzij.

Ze haalt er een klein kistje uit. Het is 10 centimeter hoog,30 centimeter lang en 40 centimeter breed.

Ze laat het aan Ada en Ingrid zien.

‘Wat zit er in dat kistje?’

‘Heb je dat nooit geweten, Ingrid? Daar heeft ze allerlei dildo’s in zitten. Ik heb er ook wel eens eentje geleend, als ik behoefte had.’

‘Dildo’s? En waarom wist ik dat niet?’

‘Omdat jij het ongetwijfeld aan mam had verteld!’

Ingrid lacht. ‘Daar heb je ook een punt. Gelukkig ben ik nu niet meer het braafste meisje van de klas.’

Ester opent het kistje. Tot haar verbazing zit er een dildo in, die ze niet kent.

‘Ada, heb jij er ooit dildo bij gelegd? Deze ken ik helemaal niet!’

‘Wat een knots, zeg! Weet je zeker, dat je hem zelf nooit gekocht hebt?’

‘Ik zal toch nog wel weten, wat ik mezelf koop, Ada! Deze is echt niet van mij!’

Ze kijken elkaar aan. Nee, dat kan toch niet waar zijn! Zou hun moeder misschien…

Dan barsten ze weer in lachen uit. Ada pakt dan de nieuwe dildo uit het kistje. ‘Ik wil toch wel even proberen of hij het doet. Zonde om hem hier ongebruikt te laten liggen.’

Ze zet hem aan. De dildo begint meteen te zoemen en te trillen. De batterijen zijn schijnbaar nog goed. Ada gooit het deken van haar af en leidt de dildo naar haar genotsgrotje. Eerst laat ze de dildo even trillen op haar venusheuvel, waardoor haar klitje zich al weer koppig laat zien. Ze kreunt van genot en zegt: ‘Deze ga ik zeker even goed uittesten! Verdorie, wat voelt dit goed!’

Ester biedt Ingrid dan het kistje aan, zodat ze er ook eentje kan uitzoeken.

‘Uhh, ik heb eigenlijk helemaal geen ervaring met die dingen. Ik heb er nooit eentje voor mezelf gekocht.’

‘Wat? Dat meen je niet! Dat moet je echt een keer uitproberen! Probeer deze maar eens. Die is vreselijk lekker.’

Iets wat ongemakkelijk pakt Ingrid de vibrator uit het kistje. ‘Hoe zet je dat ding aan? Ik zie geen schakelaar zitten!’

‘Deze heeft drukknoppen en ook een druksensor, zodat hij harder trilt, als je je kutje samentrekt. En daar zitten die drukknoppen. Met die zet je hem aan en uit en met die andere kun je de trillingen aanpassen.’

Ingrid drukt op de knoppen en gilt kort, als het ding begint te trillen. Maar nu begint ze wel nieuwsgierig te worden, hoe dit ding haar zou kunnen verwennen. Ze is al nat aan de gedachte, dat dit vreemde apparaat haar kan doen klaarkomen. Maar ze is wat onhandig met het apparaat en Ester zegt: ‘Kom, laat ik het je een keer bij je voordoen.’

Ze neemt de vibrator van Ingrid over en legt die dan eerst tussen de schaamlippen van Ingrid. Die voelt nu de zachte, maar intense trillingen van het apparaat en meteen begint ze te kreunen.

‘Oh, je bent al helemaal nat! Steek hem nu maar eens naar binnen. Je zal wel merken, dat het ongelofelijk fijn is. Dit was mijn favoriete vibrator!’

Ingrid steekt nu de vibrator in haar natte gleufje en ze kan haast niet geloven, dat zo’n plastic ding zo goed kan voelen. Ze bijt op haar lip, terwijl ze haar rug kromt van genot.

Ester grinnikt. ‘En? Hoe is het?’

‘Oh, heerlijk! Ik wist niet dat zo’n vibrator je zo’n gevoel kon geven!’

‘Ja, het is niet slecht, maar het kan nooit een echte pik vervangen. En zeker die van Roald niet.’

Ingrid heeft het wel gevonden met die vibrator. Ze neemt zich zelf voor, zichzelf zo’n ding te kopen.

Ester heeft zichzelf een andere dildo genomen, eentje stevig exemplaar, maar wel met een echte vorm van een pik, die wel een beetje op die van Roald lijkt, qua dikte. Ze stelt zich voor, dat Roald haar nu aan het neuken is, en alleen al die gedachte maakt haar zo ontzettend geil.

De drie zussen liggen dan samen te genieten van hun gevulde kutjes. Ze komen ieder na elkaar klaar, en kruipen dan nagenietend tegen elkaar aan, maar vallen daarna in slaap.

De volgende morgen worden ze gewekt door hun moeder.

‘Kom op, meiden! Opstaan! Jullie hebben nu wel genoeg plezier gehad. En ruim straks wel even dat kistje op en maak ze goed schoon!’

Geeuwend worden ze wakker en dan beseffen ze, dat hun moeder heel goed weet, wat zich hier heeft afgespeeld in deze slaapkamer.

Ze kijken blozend hun moeder aan. Die schiet in de lach.

‘Dachten jullie nu werkelijk, dat ik niet wist, wat jullie aan het doen waren? Ik ben niet dom! Maar ik ben ook jong geweest en samen met Kathleen heb ik zo ook wel eens geëxperimenteerd. Dus wie ben ik, om daar eens wat van te zeggen?’

Ada schiet in de lach. ‘Heb je echt met tante Kathy in bed gelegen?’

‘Ja, wat dacht jij dan? Ze was mijn oudere zus en ze heeft me alles geleerd, hoe ik een man goed kon verwennen, maar ook mezelf. Of dachten jullie, dat jullie alleen maar geil waren? Nee, dat hebben jullie van mij, dames! Je vader weet dat ik me regelmatig zelf verwen, en vindt dat ook niet erg. Ik wil namelijk veel meer seks, dan hij me kan geven. En omdat ik hem niet ontrouw wil zijn, doe ik dat op deze manier.’

‘Maar hoe wist je, dat dit kistje hier onder mijn bed lag?’

Hun moeder lacht. ‘Ik weet al jullie verborgen ruimtes. Ja, ook die van jou, Ada. En Ingrid, ik weet precies, waar je dagboek ligt. Ik kijk er niet in, zoiets vind ik persoonlijk, maar ik kijk wel altijd of er andere dingen bij liggen. Zo weet ik, hoe jullie je voelen. Als bijvoorbeeld Ada een tijdje slecht gehumeurd is, hoef ik maar in haar geheime luikje te kijken, om te zien, waarom dat is. Jullie lijken zelfs wat dat betreft erg veel op elkaar.’

De drie zussen kijken hun moeder geïnteresseerd aan. Ze hadden nooit gedacht, dat hun moeder hun werkelijk zo goed kende.

‘Mam? Ik heb je dit nog nooit gevraagd, maar hoe hou je ons zo goed uit elkaar? Je schijnt vrijwel altijd te weten, wie van ons wie is. Terwijl pap dat er telkens weer in trapt!’

‘Ook al lijken jullie nog zo veel op elkaar, jullie zijn alle drie verschillend. Ada is meer ondernemend, Ester is de knuffellaar en Ingrid kijkt liever de kat uit de boom. Maar daarnaast zorgde ik er altijd voor, dat jullie kleine details anders hadden aan jullie kleding. Een klein lint aan jullie jurken of in jullie haar, maar dan ieder in een andere kleur. Maar daarnaast hebben jullie kleine kenmerken, die bij ieder van jullie anders is. Ada heeft bijvoorbeeld een heel klein stipje langs haar oog. Je kunt het haast niet zien, maar daar herken ik haar aan. Ester, jij hebt dat kleine moedervlekje achter je oor en Ingrid, jij hebt een heel klein litteken aan je neus. Daar ben je ooit mee in de rozenstruik gevallen.

Maar soms gebeurt het mij ook nog wel eens, dat ik me in jullie namen vergis, maar niet heel snel.’

‘Dat heb ik echt nooit geweten, mam. Dat je daarop gelet hebt!’

‘Ik had geen keuze, met 3 bengels als jullie. Jullie hebben me heel wat kopzorgen gemaakt, en soms nog steeds!’

‘Zo erg zijn we nu toch niet meer?’

Hun moeder lacht. ‘Nee, nu niet meer zo, maar soms denk ik echt, dat jullie nog steeds klein zijn. En jullie zullen ook nooit veranderen. En dat is ook goed zo. Zo zie ik jullie het liefste. Maar nu moeten jullie echt opstaan. Ester, je vader gaat straks aan zijn baas vragen, of hij nog een aantal dagen vrij kan hebben. Het is nog niet echt druk op zijn werk, dus dat zal wel los lopen. Wanneer wil je weer terug gaan?’

‘Morgenvroeg wil ik daar zijn, dan komt Roald ook terug.’

‘Wat is die jongen dan allemaal nog aan het doen?’

‘Afscheid nemen van zijn vrienden en van zijn ouders, al komen die hem wel helpen met het huis. En hij komt nu met een vriend terug, die hem al zijn spullen met een vrachtauto komt brengen. Als het goed is, vertrekt Roald vanmiddag terug naar Zweden.’

‘Die jongen weet wel van aanpakken, lijkt me. Maar waarom gaan jullie vanavond niet al terug? Wij komen wel na.’

‘Komen jullie ons echt helpen?’

‘Natuurlijk, Ester! Jij gaat er toch ook wonen, of niet? En ik wil je schoonouders ook wel even ontmoeten. Het lijkt me voor hun ook niet gemakkelijk hun zoon in een ander land achter te moeten laten.’

‘Ik had al gehoopt, dat jullie elkaar zouden ontmoeten.’

‘We kennen je al langer dan vandaag, Ester. Maar kom op! Opstaan! Je vader moet zo naar het werk en hij wil nog wel even afscheid nemen.’

Hun moeder laat de meiden alleen. Ester staat dan als eerste op en rent meteen naar de douche. Ze doucht zich snel, want ze weet dat haar zussen ook nog wel willen douchen. Dan maakt ze zich snel op in haar kamer, en borstelt haar haren. Ada, die nog even moet wachten, totdat Ingrid klaar is, helpt Ester met het borstelen en klitvrij maken van haar lange haren.

Ester glimlacht. ‘Net als vroeger, Ada.’

Ada glimlacht ook. ‘Net als vroeger. En wie weet, Ester, herleven straks weer oude tijden, als alles goed gaat. Stel je voor, dat we nooit meer uit elkaar hoeven!’

‘Dat zou inderdaad fantastische zijn, Ada. Maar ik heb er nog wel een beetje schrik voor. Durf ik dit echt te doen? Ik hou zo ontzettend veel van hem, Ada!’

‘Je hebt A gezegd, dus je moet nu ook B zeggen.’

‘Dat weet ik, Ada, maar nu ik er langer over nadenk, begin ik toch te twijfelen.’

‘Ester, heb je eigenlijk wel eens gehoord, dat Ingrid flink in de problemen zit?’

Ester kijkt Ada verbaasd aan. ‘Wat bedoel je? Ze heeft me niets gezegd, en ook niet toen ik laatst bij haar was. Wat is er dan?’

‘Ze heeft het je niet willen vertellen, Ester, omdat je zelf het al zo zwaar had. Ingrid heeft last van een stalker. Het probleem is, dat ze echt niet weet wie het is. De stalker achtervolgt haar, waar ze ook maar heen gaat, maar afgelopen vakantie heeft ze hem of haar niet gezien. Maar dat is nog niet zo erg, ze ontvangt vrijwel iedere dag een tien tot twintig pakketten, die de stalker op haar naam besteld. Het is zelfs zo erg, dat de post niet eens meer haar post wil bezorgen, maar dat ze die moet komen afhalen op het postkantoor.’

‘Waarom heeft ze me daar niets van gezegd?’

‘Ze vond dat jij eerst je problemen moest oplossen. Met mij heeft ze wel gepraat, en ik was eigenlijk al bezig om haar een onderduikadres te gaan bezorgen.’

‘Hoe lang speelt dat al, Ada?’

‘Al bijna een jaar. Jij was net weg naar Matz.’

Ester trekt bleek weg. ‘Ada, dan weet ik misschien haar stalker is.’

Ada kijkt Ester verbaasd aan. ‘Hoe bedoel je?’

‘Je weet toch nog, dat ik voordat ik Matz ontmoet heb, nog eens regelmatig met een andere man ben uit gegaan?’

‘Nee?? Ik kan me daar niets van herinneren.’

‘Ik heb het je wel verteld, Ada. Ik had een leuke jongen ontmoet, en daar ben ik ook een aantal keren mee uit geweest. Er is niet echt veel meer gebeurd dan wat onschuldig zoenen en voelen, maar bij de laatste date stond opeens zijn vriendin bij ons aan de tafel.

En die was natuurlijk helemaal niet blij met mij. Ze heeft me letterlijk de huid vol gescholden en me toegezegd mijn leven een hel te maken. Ik heb het natuurlijk meteen uitgemaakt met die jongen, dat spreekt voor zich.

Maar toen ik een tijdje daarna Ingrid eens op moest halen van haar werk, zag ik dat ze daar recht tegenover werkte. Dat gekke mens begon me weer lastig te vallen, terwijl ik haar heel duidelijk had gemaakt, dat ik helemaal niet wist, dat die jongen een vriendin had. Ik ben toen maar bij Ingrid haar werk naar binnen gelopen, en we zijn toen door de achteruitgang weg gegaan. Kort daarna heb ik Matz ontmoet.’

‘O, ja, dat heb je me wel verteld! Maar ik ging ervan uit, dat het de vriendin van Matz was geweest. Maar jij denkt nu, dat die vriendin van die jongen de stalker is van Ingrid?’

‘Dat weet ik wel bijna zeker, Ada.’

‘Weet je toevallig hoe ze heet?’

‘Nee, maar ik weet wel waar ze toen werkte.’

‘Dan gaan we straks eens samen dat varkentje wassen, Ester. Je kunt Ingrid toch niet laten zitten met die stalker?’

‘Nee, je hebt gelijk. Maar Ada, ik vroeg me eigenlijk af, je bent nu al enkele weken thuis. Hoef jij niet te werken? Vindt je baas het zo goed, dat je zo lang vakantie neemt?’

‘Die klootzak heeft me net voor de vakantie ontslagen, Ester. Maar geen zorgen, ik vind wel weer nieuw werk. Ik heb mijn diploma’s, en wie weet, kan ik daar bij Roald in de buurt nieuw werk vinden.’

‘En waarom vertel je me dat nu pas? Ik dacht dat we elkaar altijd alles zouden vertellen? Ik heb ook geen geheimen voor jullie!’

‘Kom op, Ester. Denk eens na hoe je er enkele weken geleden nog bij liep! Je hebt nu erg veel geluk gehad, door Roald te ontmoeten. Hoe kon ik jou daarmee belasten?’

Ingrid komt dan uit de douche. Vrolijk roept ze: ‘Wat staan jullie hier te kletsen?’

Ada zegt: ‘Ester weet misschien wie jouw stalker is, Ingrid.’

Ingrid kijkt verbaasd naar Ester. ‘Hoe kan jij dat weten? Je bent het afgelopen jaar weg geweest?’

‘Ingrid, kun je het nog herinneren, dat ik die jongen ontmoet heb, een paar weken voordat ik Matz heb leren kennen?’

‘Oh ja, die met die vriendin!’

‘Juist, die ja. Ik denk dat je stalker die vriendin van die jongen is.’

De ogen van Ingrid vallen bijna uit haar oogkas, zo groot worden ze.

‘Dat meen je niet! Ze werkt recht tegenover me op mijn werk!’

‘Werkt ze er nog steeds?’

‘Ja, ze werkt daar in de bakkerij, ik haal daar altijd broodjes. Dus daarom keek ze me altijd zo lelijk aan!’

‘Dat zou best wel eens kunnen. Ingrid, wat dacht je ervan, als we haar eens met ons drieën een bezoekje gaan afleggen?’

‘Het liefste zou ik dat mens een flinke klap verkopen in haar gezicht!’

‘Dat zou ze wel willen, Ingrid. Dan kon ze je ook nog eens aanklagen. Nee, ik heb een beter idee. Denk je dat er nog een hoop pakketjes voor je op het postkantoor liggen?’

‘Dat weet ik wel zeker, ik kreeg een berichtje, dat ik echt eens langs moet komen, er lag best veel!’

‘Prima. Zeg Ester? Die wagen van Roald is toch best groot. Zouden we die even mogen gebruiken om wat cadeautjes te bezorgen bij die stalker?’

Ester begint te grinniken. ‘Dat klinkt als een heel leuk plan! Ik denk niet, dat Roald het erg zal vinden. Hem staan dadelijk nog heel andere problemen te wachten! Bovendien, hij is toch niet hier, dus nee zeggen kan hij niet!’

Ada lacht. ‘Je bent echt verschrikkelijk, Ester! Je verdient eigenlijk zo’n goede man niet!’

Ester grinnikt nog harder. ‘Dat klopt, daarom deel ik hem ook met jullie!’

Ingrid proest het uit van het lachen. ‘Ester! Zoiets zeg je toch niet!’

‘Waarom niet? Hij is er nu toch niet! Maar om eerlijk te zijn, begin ik hem nu wel een beetje te knijpen, als we werkelijk gaan doen, wat we afgesproken hebben. Maar ik wil ook weer niet terug krabbelen. Want dan zitten we nog steeds met de zwangerschap van Ada te kijken.’

Ingrid zegt dan: ‘Ester, als je het echt niet wilt, dan doen we het niet. En wat Ada betreft, daar zoeken we wel een oplossing voor.’

Ester denkt even na. ‘Weet je wat? We stellen die beslissing nog even uit. Ik wil even wachten, tot we de nacht tussen Roald, ik en Ingrid achter de rug hebben. Want die verwacht hij nu, en als hij dan enthousiast reageert, dan kunnen we nog altijd beslissen of we het doen.’

Ada geeft haar reactie: ‘Het is jouw feestje, want hij is jouw vriend. Wat je ook doet, ik zal dat steunen. Ook al betekent dat misschien, dat ik het kindje moet laten weghalen.’

Dat gaat Ester te ver. ‘Nee, niets daarvan, Ada! Dan had Roald maar uit moeten kijken. Hij had toen ook een condoom kunnen gebruiken. Nee, daar wil ik niets van weten!’

Ada slikt een keer. Ze had zo’n reactie van Ester niet verwacht, maar ze is er wel blij mee. ‘Dank je!’

Opeens zegt Ingrid: ‘Ik wil nu niet meteen een spelbreker zijn, maar eigenlijk had ik me nu al ingesteld, dat ik misschien zwanger zou worden. En nu je misschien nee zegt, valt me dat wel iets zwaar, Ester. Maar dat overleef ik echt wel, als je het echt niet wilt, maar ik wilde het wel even kwijt!’

Hun moeder roept dan: ‘Hebben jullie nog lang nodig? Jullie vader moet zo weg!’

Ada roept: ‘We zijn al bijna klaar en ik ga dadelijk wel in de douche! We komen eraan!’

Ester zegt dan: ‘Ingrid, ik zeg nog geen nee, maar ik wil gewoon even afwachten hoe Roald reageert op onze nacht samen. Zoals ik me nu voel, ga ik ervan uit, dat we gewoon doorgaan. Maar ik ga mijn relatie met Roald ook niet op het spel zetten, als ik denk dat hij me daardoor zal verlaten.’

‘Daar heb je een goed punt. Goed, dan doen we dat zo. Je hebt gelijk, jij hebt recht van spreken. Roald is jouw vriendje en als je echt meent, dat hij het niet zou doen, zou het stom zijn om hem dan zo te dwingen. Je mag hem niet verliezen, niet zo.’

De drie omhelzen elkaar dan, en Ester zegt tegen Ingrid: ‘Kom hier maar zitten, dan maak ik je op en doet Ada je haar. We kunnen pap toch niet zo lang laten wachten! Dadelijk komt hij nog te laat op zijn werk!’

Een kleine tien minuten later komt het drietal de keuken binnen. Hun vader staat al op het punt te vertrekken, maar ze vliegen hem meteen om zijn nek en geven hem een zoen op zijn wang. Lachend vertrekt hij dan, genietend van het warme afscheid.

Ze gaan dan aan tafel zitten, waar ze van hun ontbijt genieten. Hun moeder zegt: ‘Dit doet me echt denken aan toen jullie nog klein waren. Jullie waren ook bijna altijd te laat klaar om je vader uit te zwaaien. Jullie zijn geen steek veranderd! Maar ik weet zeker, dat je je vader nu een goede dag hebt bezorgd. Hij vindt dit werkelijk fantastisch!’

‘Dat wist ik niet, mam. Hoezo dat dan?’

‘Ach, weet je? Hoe groot jullie nu ook zijn, jullie blijven altijd zijn kleine meiden. Dat kun je hem niet kwalijk nemen. Hij geniet gewoon altijd, als jullie er zijn. En daar neemt hij de kleine problemen, die jullie wel eens veroorzaken, graag voor lief.’

‘En jij, mam? Hoe zie jij ons?’

Hun moeder lacht. ‘Jullie zijn nog steeds net zo’n grote bengels als vroeger, vol met streken en kattekwaad! Zelfs nu nog kan ik op jullie gezicht lezen, dat jullie wat van plan zijn!’

Ada glimlacht. ‘Zou misschien kunnen, mam! Ester denkt te weten, wie de stalker van Ingrid is. Dat zou volgens haar de vriendin van een vriendje zijn, die ze ooit heeft gehad. Maar toen wist ze niet, dat dat vriendje al een vriendin had.’

‘Ow, werkelijk? Als dat toch waar is, dan zou dat toch een schande zijn, dat zo’n mens zoiets mijn dochter aandoet! Wat ga je met haar doen?’

‘Niets aparts, mam. We gaan haar bezoeken en haar confronteren met de problemen, die ze maakt!’

‘Als dat werkelijk waar is, Ingrid, dan moet je dat ook doorgeven aan de politie. Je weet dat ze dit aan het onderzoeken zijn.’

‘Ja, mam! Ik weet heus wel, wat me te doen staat. Ik ben echt oud genoeg om zoiets samen met mijn zussen te kunnen.’

‘En als je haar ziet, geef haar dan een flinke knal op haar neus van mij!’

Na het ontbijt doucht Ada zich snel, en helpen haar zussen haar met haar haren en haar make-up.

Ada zegt: ‘Weet je, dit ga ik nog leuk vinden! Hoe zalig is het, om samen met jullie zo op te staan? Elkaars haren doen, elkaar opmaken!’

Dat zijn Ester en Ingrid het helemaal met haar eens. Dit hebben ze wel gemist, in al die tijd, dat ze een eigen leven begonnen te leiden. Het samen dingen doen. De band, die ze eens hadden, begint te verwateren. En dat willen ze niet.

Als Ada klaar is, trekken ze hun jas aan en stappen in de auto van Roald. Dat is een grote stationwagen, die nu lekker leeg is, maar waar de dakkoffer nog wel steeds op staat. Ze rijden dan naar het postkantoor om de pakketjes op te halen, en rijden dan meteen door de bakkerij, om de stalker aan de tand te voelen.

Onderweg wordt de strategie besproken, hoe moeten ze die vrouw gaan aanpakken. Uiteindelijk nemen ze een besluit, Ester zal als eerste binnen komen en de vrouw aanspreken. Daarna komen Ada en Ingrid binnen, waarna ze de vrouw zullen confronteren met haar daden.

En zo gebeurt het ook. Ester stapt de bakkerij binnen. Ze wordt netjes aangesproken door de eigenaar van de bakkerij, maar ze zegt dat ze liever even met de werknemer van hem wil praten, ze heeft iets te bespreken met haar.

Verbaasd roept de bakker zijn werknemer, die al snel komt.

Het gezicht van de vrouw vertrekt, als ze Ester ziet staan. Ester zegt: ‘Kun je je mij nog herinneren?’

De vrouw lacht. ‘O ja, jou kan ik me nog heel goed herinneren! Kom je nu je verontschuldigingen aanbieden, omdat je mijn vriendje hebt afgepakt?’

‘Ik bied al helemaal geen verontschuldigingen aan, ik wist niet eens dat hij een vriendin had. Maar daarnaast ben ik helemaal niet gediend van jouw acties!’

‘Het heeft wel lang geduurd, voordat je erachter was, wie dat gedaan heeft!’

‘Ik zou het misschien minder erg gevonden hebben, als je dat bij mij gedaan had, maar je hebt mijn zus met je wraakacties opgescheept, en daar ben ik minder blij mee! Ik wist helemaal niet, dat je haar lastig viel en haar met honderden pakketjes hebt opgescheept, die je op haar naam hebt besteld!’

De vrouw trekt wit weg. ‘Je liegt, je hebt helemaal geen zus!’

‘Je kent me echt niet! Ik heb zelfs twee zussen en die staan hier buiten te wachten. Wacht, ik roep ze wel even!’

Ester wil naar buiten lopen, maar wordt ruw tegen gehouden door de vrouw. ‘Hier~blijven, jij kreng! Jij gaat nergens heen!’

Meteen geeft ze Ester een klap in haar gezicht. Dat had Ester niet zien aankomen, maar haar baas ook niet.

‘Pia! Wat doe je nu? Dit kan echt niet! Nu ga je me echt te ver. Doe je schort maar af, je kunt vertrekken! Wat bezielt je überhaupt! In mijn zaak sla je geen klanten, zelfs als die liggen te rommelen met je vriendje. En als er ook maar een woord waar is, van wat ik net heb gehoord, dan hoef ik je hier nooit meer te zien! Verdwijn uit mijn ogen!’

De vrouw begint helemaal door te draaien, en wil Ester nu aanvallen. Maar ze had niet gezien, dat Ingrid en Ada binnen gekomen zijn. Ada houdt haar tegen.

‘Wat dacht jij mijn zuster aan te doen? Ben je wel helemaal bij je verstand?’

De vrouw kijkt verbaasd om en valt bijna flauw als ze nog twee evenbeelden ziet van Ester.

Ada kan haar nog maar net opvangen, voordat ze hard met haar hoofd op de grond valt.

De eigenaar van de bakker zegt dan: ‘Dit spijt me werkelijk voor u. Is het werkelijk waar, wat u tegen haar gezegd heeft?’

‘Helaas wel. Ze heeft mijn zus Ingrid voor mij aangezien, op zich nog wel begrijpelijk, maar wat ze gedaan heeft, kan werkelijk niet. Ik denk dat het beter is, als we nu even de politie bellen. En misschien ook wel een dokter, want ze is duidelijk niet goed bij haar hoofd.’

‘Ja, natuurlijk. Ik zal meteen bellen. Kan ik u iets aanbieden als schadevergoeding voor dit voorval?’

‘U kunt er toch niets aan doen, of wel?’

‘Nee, maar toch is het wel in mijn zaak gebeurd, en ik wil geen slechte naam door haar!’

‘Nou, als u voor ons wat koffie heeft, dan zou u ons daarmee blij maken.’

De man belt dan meteen de politie en brengt het drietal ieder een grote mok koffie. De vrouw is weer bijgekomen, en zit nu hard te huilen.

‘Mijn God, wat heb ik toch gedaan! Ben ik werkelijk zo blind van woede geweest?’

Ingrid zegt tegen haar: ‘Weet je wel, wat je me aangedaan hebt? Ik heb al bijna een jaar niet goed kunnen slapen van jouw streken! En de problemen die je me hebt veroorzaakt, dat heeft me handenvol geld gekost en laat ik dan maar niet praten over de tijd, die ik daarmee bezig was.’

‘Het spijt me zo!’ De vrouw huilt nu hard, maar voor de spijt is het nu wel wat laat.

Binnen enkele minuten is de politie er al. Twee mannen komen binnen.

‘U had gebeld over een mishandeling in uw zaak?’

‘Ja, mijn werknemer heeft hier deze vrouw geslagen. Het berust eigenlijk allemaal op een groot misverstand, maar dat Pia gedaan heeft, valt echt niet goed te praten. Maar dat zullen jullie aan de dames moeten vragen, hoe dat precies zit. Ik heb alleen maar jullie gebeld.’

De agenten lopen naar de vier vrouwen, die aan een tafeltje zitten.

‘Er was hier sprake van een mishandeling?’

Pia staat op en zegt: ‘Ja, en ik ben schuld daaraan. En ik heb hier deze vrouw veel leed aangedaan, door haar met een hoop problemen op te zadelen. Dat had ik nooit mogen doen! Wat ben ik toch stom geweest!’

Ester zegt dan: ‘Wat ze zegt dat is waar. Ze heeft me geslagen, maar dat neem ik haar niet zo kwalijk. Misschien had ik dat ook wel een beetje verdiend. Maar dat ze mijn zus voor mij heeft aangezien, en haar daarom gestalkt heeft, dat neem ik haar wel kwalijk.’

Een van de agenten kijkt Ester en haar zussen aan. ‘O, wacht! Daar kan ik me iets van herinneren. U bent mevrouw Henstavsen? Ik heb destijds uw aangifte opgenomen.’

‘Ja, ik ben Ingrid Henstavsen en dit zijn mijn drielingzussen Ada en Ester.’

‘Zouden jullie bereid zijn om even jullie verhaal te doen op het bureau, zodat we dit alle beslotenheid kunnen bespreken?’

‘Geen probleem, agent. Als ik daardoor van haar afkom, dan heb ik daar erg veel voor over!’

Een kwartier later zitten ze op het politiebureau. De vrouw, die Ingrid stalkte, is nu helemaal gebroken. Ze begint in te zien, wat voor problemen ze heeft veroorzaakt, en hoe erg dat geweest moet zijn voor Ingrid. En dat ze Ingrid heeft aangezien voor Ester, dat neemt ze zich nog harder kwalijk. Ze wordt nog verhoord door een agente, en ze vertelt werkelijk alles, wat ze gedaan heeft.

In de kamer ernaast doen Ester en Ingrid hun verhaal. De agenten noteren alles, maar ze hebben ook de pakketjes bekeken en zeggen toe contact op te nemen met de afzenders en zullen ook alles terug sturen naar de afzenders. Daar hoeft Ingrid niet meer voor te zorgen. Het duurt al bij al een hele voormiddag, voordat ze het politiebureau verlaten.

Als ze het bureau verlaten, zegt Ingrid: ‘Oef, ben ik blij, dat ik hier eindelijk vanaf ben!’

‘En wat ga je nu doen, nu je verlost bent van die stalker?’

‘Het liefste ging ik hier weg, Ada. Hier blijven, zou me de hele tijd herinneren aan de nare tijd, die ik hier heb beleefd.’

‘En je werk dan?’

‘Ik ben reporter. Dat kan ik ook op andere plaatsen. Dagens Nyheter heeft overal vestigingen en bovendien kan ik dat tegenwoordig ook al online doen. Voor het werk hoef ik niet persé naar het kantoor. Aan een laptop en een internetverbinding heb ik meer dan genoeg.’

‘En je huis hier dan?’

‘Dat is toch maar gehuurd. En mijn spullen kan ik ook wel even opslaan in een box, als het nodig is.’

‘Zullen we dan maar eerst even wat kleren van je ophalen? Dan kunnen we later nog wel zien, of we de rest van je spullen ook nog moeten ophalen.’

Dat vindt Ingrid een goed idee. Maar ze wil toch eerst nog even langs bij haar werk. Ze loopt alleen naar binnen heen en een kwartier later komt ze weer terug.

‘Zo, dat is ook weer geregeld!’

‘Wat heb je geregeld dan, Ingrid?’

‘Ik heb net promotie gehad, en ik kan nu werken, waar ik maar wil!’

‘Huh? Wat heb je dan net gedaan?’

‘Ach, net voordat ik op vakantie ging, heb ik een gesprek gehad met mijn chef. Hij vond dat ik goed kon schrijven. Ik heb namelijk in de krant een tijdje een column overgenomen, voor iemand die overleden was. En ik heb daar mijn eigen draai aan gegeven. Dat is erg goed aangekomen, en hij had me gevraagd of ik geen interesse had om die column voortaan over te nemen.

Dat is een vaste rubriek in de krant. Daar schrijf ik over allerhande zaken, politiek, dagelijkse beslommeringen, gebeurtenissen. Ik geef daar mijn eigen kijk over en dat schijnt dus echt goed aan te slaan. Ik heb net dat aanbod aangenomen. Als ik geweten had, dat ik daardoor ook nog eens meer ging verdienen, dan had ik daar niet eens over na moeten denken!’

‘Dus het enige wat je moet doen, is ieder dag een column schrijven?’

‘Ja, maar het is ook nog niet iedere dag! Mijn column verschijnt eens per week, op zaterdag. Dat is de belangrijkste column!'

‘Wat leuk voor je! Dus je kunt een hele week doen om zo’n stukje te schrijven?’

‘Dat is toch hard werken, Ada! Je moet een onderwerp vinden en daar ook nog een goed stuk over schrijven, dat de redacteur ook nog goed vindt! Want als het niet goed is, dan moet het over en dan moet het ook nog eens klaar zijn, voordat de krant gedrukt wordt.’

‘Dus je wordt nu de vaste columniste op de zaterdageditie? Daar zullen pap en mam wel heel erg trots op zijn! En wij ook!’

‘Dat weet ik. Maar weet je ook wat nog een voordeel is? Ik kan een aantal columns voorbereiden, voor als ik even geen tijd heb. Ik zou bijvoorbeeld nu een column over stalking kunnen schrijven. Dat is tijdloos en omdat ik over mijn eigen ervaringen schrijf, kan ik zoiets achter houden, voor als ik ooit geen tijd heb om een stuk te schrijven, of als de column afgeketst is door de redacteur. Ik kan nu echt helemaal zelf mijn tijd indelen, zoals ik dat wil. Heb ik een dag geen zin om te schrijven, dan is er niemand die me zegt dat ik dat moet doen. Zolang ik vrijdag maar iets inlever.’

‘O, maar moet je morgen dan niets inleveren?’

‘Dat heb ik enkele weken geleden al gedaan. Ik had al enkele columns geschreven over het goede werk van het rode kruis en enkele andere hulporganisaties. En ook nog een stuk over de reddingswerkers in de winter. Wist je, dat die nu ook al trainen voor de winter?’

‘Komen wij ook aan bod in je columns?’

‘Jazeker! Ik heb beschreven, hoe dat we trainden voor onze langlaufwedstrijden. Dat ga ik komende winter weer doen, want daar heb ik erg veel goede reacties door gekregen. Het was als het ware mijn doorbraak.’

‘Dat is toch fantastisch! Maar zullen we nu even je kleren ophalen? We moeten opschieten, mam zal niet weten waar we blijven. En ik wil vandaag toch ook weer terug rijden.’

Een uur later komen ze weer thuis. Een koffer vol met kleren van Ingrid bij zich en heel goede zin. Hun moeder wacht hun al bezorgd op. ‘Waar bleven jullie zo lang?’

‘Nou ja, het akkefietje met die stalker is een klein beetje anders gelopen, als we gedacht hebben, maar het is nu wel opgelost. We hebben een halve dag op het politiebureau doorgebracht en de stalker zal nu wel haar verdiende straf krijgen.’

‘Ow, gelukkig! Ik ben blij, dat je daar nu van verlost bent, Ingrid. Dan kun je weer eindelijk onbezorgd naar huis slapen.’

‘Mam, ik weet niet of ik daar die woning aanhoud. Daar heb ik te veel herinneringen, die me daar aan herinneren. Ik ben er over aan het denken om te gaan verhuizen.’

‘O? Ik kan het me wel voorstellen, maar waar ga je dan heen? Kom je naar huis?’

‘Nee, mam. Ik wil me misschien iets gaan zoeken bij Ester in de buurt. Nu we elkaar weer treffen, merk ik pas hoe zeer ik haar gemist heb. Onze band is te sterk om elkaar zo lang niet meer te zien.’

‘En vind Ester dat ook allemaal maar goed?’

‘Mam, maak je over mij maar geen zorgen. Ik vind het alleen maar leuk, dat Ingrid dichterbij wil komen wonen.’

Ada zegt dan: ‘Nu we het er toch over hebben, mam. Ik wil ook gaan verhuizen. Om dezelfde reden als Ingrid. Ze heeft gelijk, onze band is veel te sterk. Ik vond het een hel, toen Ester verhuisde naar Göteburg. Natuurlijk, we hadden wel telefoon en skype, maar dat is niet hetzelfde. Ik wil kort bij haar gaan wonen. Ik moet me toch ander werk zoeken, en misschien kan ik daar een nieuwe start maken.’

‘Ik had het kunnen weten! Nou ja, het is jullie leven. Alleen jammer, dat jullie dan zo ver weg gaan wonen. Maar Ada, en ook jij Ingrid! Beloof me, dat jullie van Roald afblijven. Ja, ik weet wel, dat jullie elkaars vriendjes hebben uitgeleend, maar geloof me, dat gaat zelden goed. En Ester is nu eindelijk heel gelukkig en dat wil ik ook zo houden.’

‘Mam, dat hebben we al met Ester doorgesproken. We zullen niets doen, wat ze zelf niet wil. Als ze zegt, dat we van Roald af moeten blijven, dan doen we dat ook. We willen haar geluk niet in de weg staan.’

‘Nou, goed dan. Maar soms lijken jullie nog echt kleine meisjes, waar ik altijd alles tegen moet herhalen!’

Het drietal schiet in de lach en giechelt. ‘Soms zijn we dat ook nog, mam. Soms wel!’

Daarop schiet hun moeder ook in de lach. ‘Jullie veranderen echt geen steek! Maar hoe laat willen jullie weg rijden?’

‘Nog geen idee, maar wel op tijd, want ik wil nog voor middernacht terug zijn, ik wil Isabel niet wakker maken.’

‘Hmm, dan kunnen jullie misschien beter na het eten aanrijden, en dan eten we extra vroeg. Jullie vader komt ook eerder naar huis heen.’

‘O, dat zou fijn zijn! Dan kan ik nog even goed afscheid van jullie nemen!’

Ze beginnen dan snel de wagen van Roald vol te laden met spullen van Ester, maar ook nog een koffer van Ada. De wagen is al snel helemaal vol geladen, en ze zijn net klaar als hun vader thuis komt. Die wordt net zo enthousiast begroet als vanmorgen, en het is duidelijk, dat hem dat goed doet.

Uiteraard wordt hun vader op de hoogte gesteld van hun plannen. Hun vader doet niet zo moeilijk, overal waar zijn dochters gelukkig zijn, dan is hij ook gelukkig. Ook al vindt hij het wel jammer, dat er dan niemand meer zo kort bij woont. Wel is hij trots op het goede nieuws van Ingrid, haar promotie. En haar moeder is natuurlijk al even trots.

Een uur later hebben ze gegeten en gaan de drie zussen op weg naar hun nieuwe toekomst, althans, dat hoopt ieder van hun. Ze zijn ieder toch wel een beetje bezorgd, over hoe Roald hierop zal reageren.