We zijn weer een maand verder. Langzaam komen Roald en zijn gezin in het nieuwe ritme, dat kinderen van hun ouders verwachten. Korte nachtrust, luiers en huilende baby’s. Kortom, alles wat iedere jonge ouders overkomt. Maar doordat ze hun ouderschap met hun vieren kunnen delen, valt het hun eigenlijk best gemakkelijk mee. En Roald schuwt zich echt niet om midden in de nacht een luier te verversen, of een van zijn kinderen weer in slaap te wiegen.

Maar toch wordt Roald een beetje ontzien door de dames, omdat hij sinds een week weer halve dagen aan het werk is bij Henk. Dat was toch heel erg nodig, en bovendien begon Roald ook zijn werk te missen.

Daarnaast begon het hem op zijn zenuwen te werken de hele tijd met zijn vrouwen op elkaars lip te zitten, wat soms wel eens heeft geleid tot spanningen. Maar dat hebben ze de hele tijd goed weten op te lossen.

Ingrid is weer bezig met schrijven voor haar column, ze was bijna door haar voorraad heen, dus dat was ook hard nodig. Bovendien geeft het haar ook wat afleiding van de dagelijkse sleur. Ada en Ester laten haar daar ook in vrij, want ze merken goed, dat Ingrid het nodig heeft.

Ada vindt dat niet zo nodig, maar ze verlangt ook wel weer terug naar haar werk, al wil ze nu nog zo veel mogelijk genieten van haar kind.

Ester, daarentegen, vindt het huiselijke werk en het verzorgen van de kinderen prachtig. Ze kan niet genoeg krijgen om de hele tijd bij hun kinderen te zijn. Als een ware wervelwind vliegt ze door het huis om het huis zuiver te houden en vindt dan ook nog genoeg tijd om een hoop aandacht te aan hun kinderen te schenken.

Roald gaat altijd pas ’s middags naar het werk, aangezien de middagen op zijn werk het drukste zijn. Iedereen is dan ook weer opgelucht, als Roald weer komt werken. Zelfs Henk is opgelucht, nu Roald weer halve dagen aan het werk is, want hij heeft goed gemerkt, hoeveel het scheelt, als Roald er weer is. Het is alsof er gewoon veel meer gedaan wordt, en iedereen ook met meer plezier werkt. En dat komt ook, doordat Roald veel aandacht schenkt aan de geluiden van de werkvloer. En dat is dan ook goed te merken.

De afgelopen weken was er een lichte werkachterstand ontstaan, en Henk zag de problemen zich daardoor opstapelen. Maar door de terugkeer van Roald verdween die werkachterstand als sneeuw voor de zon en daarmee ook de problemen.

Tegen de tijd, dat Roald naar huis wil gaan, roept Henk hem even bij hem op kantoor.

‘Roald, heb je even?’

Roald kijkt verbaasd en haalt zijn schouders op. Hij loopt het kantoor binnen en Henk vraagt hem om de deur te sluiten.

Roald kijkt hem nog verbaasder aan, maar doet wel, wat Henk hem vraagt. Henk is normaal niet zo van gesloten deuren. Dus dit moet wel een belangrijk gesprek zijn.

Roald gaat zitten en Henk begint te praten.

‘Roald, allereerst moet ik je zeggen, dat ik echt ontzettend blij ben, dat je weer terug bent. Het is gewoon ongelofelijk, hoe jij de mensen hier kunt motiveren. Van een week achterstand op ons schema, krijg jij de mensen zover, dat het zelfs binnen een week weggewerkt is! Ik snap echt niet hoe je het allemaal doet, Roald. Ik kan er met mijn pet niet bij! Ik heb de afgelopen tijd noodgedwongen jouw taken erbij moeten doen, maar ik had echt geen idee, dat je zoveel dingen deed. En toch schijn je altijd wel de tijd te vinden om een praatje te maken met de mensen op de werkvloer. Zelfs nu, terwijl je maar halve dagen werkt!’

Roald glimlacht. ‘Het maakt deel uit van mijn filosofie over hoe het werk hier zou moeten verlopen. En ik denk dat het me vrij goed lukt, Henk. Je hebt me de kans gegeven om dit uit te proberen, en daarvoor ben ik je heel erg dankbaar!’

‘Nee, ik moet jou dankbaar zijn! Sinds ik je in dienst heb genomen, is mijn bedrijf behoorlijk in grootte gegroeid. En jij bent als geen ander capabel om dit bedrijf te leiden.

En daarom heb ik ook een beslissing genomen. Ik ga mijn bedrijf opsplitsen, ook omdat er steeds meer bedrijven onder mijn vlag werken. Ik ga een nieuw kantoor bouwen, van waar ik het beheer over de bedrijven ga aansturen, want daar raak ik nu steeds meer tijd aan kwijt. En ik zou graag willen, dat jij hier het bewind gaat overnemen als directeur van HRT technology. Natuurlijk ga je dat pas doen, als je weer volledig terug bent, maar eigenlijk word je per eind van deze maand al directeur.’

Roald kijkt geschokt naar Henk. Hij weet geen woord uit te brengen. Uiteindelijk herpakt hij zich en zegt: ‘Wow, dat had ik even niet aan zien komen, Henk! Maar ik vind het wel een eer! En dat te bedenken, dat ik niet eens een jaar voor je werk!’

‘Ja, ik weet het, maar je bent echt de juiste man om dit bedrijf verder te leiden. Ik ben al geruime tijd bezig om een geschikte opvolger te vinden, en toen ik je beter leerde kennen, wist ik al, dat jij het zou worden. En je hebt me niet teleurgesteld. Je ideeën zijn goed, je uitvoering nog beter en dan praat ik nog maar niet om de invloed die je hebt op het personeel. Je hebt je promotie dan ook meer dan verdiend, Roald.’

‘Nou, dank je, Henk! Ik ben er heel erg blij mee. Maar wanneer wil je dit bekend gaan maken?’

‘Volgende week vrijdag, als Albert ook hier is voor de vergadering. En ik heb nog ander nieuws voor je, Roald. Ik heb weer een bedrijf gekocht. Het is een bedrijf, dat je heel goed kent, ook de eigenaar ken je heel goed.’

Roald denkt even na en zegt: ‘Ik ken maar een bedrijf, dat in aanmerking komt om over te nemen en dat is Seon Systems.’

Henk lacht. ‘Dat heb je dan goed geraden, Roald. Alfred kwam er zelf mee aanzetten. Zijn bedrijf groeit hem harder, dan hij zelf wil, en hij wil iets nieuws gaan beginnen. Maar ik denk niet, dat we het laatste van Alfred hebben gezien. Ik weet wat hij van plan is, en ik ben benieuwd of het hem gaat lukken.’

‘Je hoeft me niet te vertellen wat het is, wat Alfred gaat doen. Alfred kennende zal hij dat zelf wel doen.’

‘Zo heeft hij het me ook verteld, Roald. Maar de overname van zijn bedrijf heeft me ook gebracht om een holding op te richten. Het is anders niet meer te doen om al mijn bedrijven nog goed te leiden.’

‘Ja, dat begrijp ik. Hoeveel heb je er nu overgenomen, Henk? Ik dacht dat je er nu 5 hebt overgenomen?’

‘Ja, en ik ben nog in onderhandeling met een zesde, ook al is dat maar een heel klein bedrijfje, maar die hebben wel een heel interessante ontdekking gedaan, die goed binnen HRT zou passen. En dan is het voorlopig even genoeg geweest. Ik ben van een bedrijfje van net 80 man gegroeid naar een bedrijf van bijna 250 man personeel. Dat is nogal wat! En daarbij heb ik een van mijn beste werknemers zelfs voor mijn voeten geworpen gekregen! En dat ben jij, Roald.’

‘Nu laat je me blozen, Henk. Maar het is inderdaad ongelofelijk, hoe hard je bedrijf is gegroeid. Maar moet je ook eens kijken wat voor vooruitgang we geboekt hebben in onze ontwikkelingen! Daar kan onze concurrentie echt niet meer met meekomen!’

‘Ja, en veel van die vooruitgang hebben we aan jou te danken. Je hebt de manier van communiceren tussen de bedrijven en onze werknemers enorm verbeterd en dat heeft echt grote stappen gemaakt. Ik merk nu zelf, dat het enorm gemakkelijk is om even de mening van een willekeurig iemand binnen mijn bedrijf te vragen en ik krijg vrijwel meteen antwoord. Daar zou ik anders dagen op moeten wachten. En ik krijg ook heel enthousiaste reacties op dit nieuwe systeem.’

‘Dat hoor ik graag, maar die geluiden had ik ook al gehoord. Maar hoe goed je ook met dat nieuwe systeem ook nu contact kunt leggen met anderen, er blijft niets beters dan persoonlijk contact tussen de werkvloer en de leiding.’

‘Dat ben ik nu helemaal met je eens. Maar doordat ik de laatste tijd jouw werk ook nog moest overnemen, kom ik daar helemaal niet meer aan toe. Daar hoop ik straks wel weer veranderen en hier af en toe te blijven rondlopen om weer eens de geluiden van de werkvloer weer te horen. Maar nu moet jij weer naar huis toe om je gezin te vertellen van je promotie!’

Ze schudden elkaar de handen en Roald verlaat het pand met een grote glimlach. Onderweg bedenkt hij zich, hoe hij het thuis moet gaan vertellen. Dan krijgt hij een idee. Zodra hij thuis komt, legt hij zijn papieren, zoals hij normaal ook doet, op zijn bureau.

Hij start zijn laptop op en typt snel een brief. Die print hij uit en doet hij in een envelop en schrijft dan een tweede brief. Die doet hij ook in een envelop, maar deze ondertekent hij met een handtekening. Dan grijnst hij.

Hij loopt naar de keuken, waar Ester druk bezig is met het eten. Ze glimlacht en zegt: ‘En, hoe was je dag?’

‘Enerverend, dat kun je wel stellen. Henk is weer flink bezig, er komen flinke veranderingen.’

‘Ow? Wat dan?’

‘Dat weet ik nog niet, hij heeft het me even kort in het voorbijgaan verteld. En hij heeft me een brief voor Ada gegeven.’

‘Ow? Weet je wat er in staat?’

‘Nee, ik ga toch geen brieven van haar open maken, of wel?’

‘Ja, daar heb je gelijk. Ze is boven bezig de bedden op te maken, omdat komend weekend je ouders komen.’

‘Ik zal haar de brief dan dadelijk wel geven. Wat eten we vandaag, schatje?’

‘Pasta met garnalen, liefje!’

‘Hmm, lekker!’

Hij geeft haar een zoen. Even later komt Ada van boven en loopt de keuken in. Ze begroet Roald en geeft hem een zoen.

‘Oh, Ada. Ik heb hier nog een brief van Henk voor je. Hij vroeg me die aan jou te geven.’

‘Ow? Weet je waarover het gaat, Roald?’

‘Nee, maar misschien heeft het wel te maken met veranderingen die er aan staan te komen.’

‘Alweer, Roald? Wat is Henk nu weer van plan?’

‘Ik weet het niet, daarover heeft hij me nog niets verteld!’

Ada opent de brief en haar mond valt open van verbaasdheid. Ze wordt pislink en zegt: ‘Dit is echt het toppunt! Als mijn ouderschapsverlof is afgelopen, dan zet hij me op straat, omdat er een nieuwe directeur komt.’

Roald speelt het spel mee en zegt: ‘Wat? Dat laat ik niet zomaar gebeuren, Ada! Laat mij die brief eens lezen?’

Ada geeft hem de brief, en het huilen staat haar nader dan het lachen. Roald doet net alsof hij de brief leest. Hij weet de inhoud heel goed, hij heeft die brief zelf geschreven. Dan zegt hij: ‘O ja, ik heb nog een brief voor je. Dat is van de nieuwe directeur.’

Ada kijkt verbaasd en neemt de brief aan. Zenuwachtig opent ze de brief en leest de brief aandachtig. Nu valt haar mond opnieuw open, maar nu van verbazing.

‘Wat? En in deze brief word ik als nieuwe directiesecretaresse aangenomen door de nieuwe directeur! Maar Roald, dat wil ik niet! Ik wil alleen jouw secretaresse zijn!’

Roald lacht en zegt: ‘Heb je al gezien, wie de brief ondertekent heeft?’

Ada kijkt nog eens een keer en moet dan lachen. ‘Zak dat je bent! Hoe durf je me zo te laten schrikken! Maar is het echt waar?’

Roald knikt. ‘Het moet nog officieel bekend gemaakt worden, maar het is echt waar. Net voordat ik naar huis ging, riep Henk me in zijn kantoor. Ik moest zelf de deur sluiten, en dat doet hij maar echt zelden. En toen vertelde hij me, dat hij een holding ging beginnen, omdat hij steeds meer tijd kwijt was aan de bedrijven, die hij heeft overgenomen. En hij zag in mij de geschikte kandidaat om HRT Technology verder te leiden. Hoe of wat dat het verder inhoudt, dat weet ik nog niet, maar vanaf volgende week vrijdag word ik officieel benoemd. En ik ga dan werkelijk in functie, zodra mijn ouderschapsverlof afloopt.’

‘Wow, Roald! Wat geweldig! Wie had dat ooit verwacht! Hoelang werk je nu voor hem?’

‘Als je alles gaat tellen, iets meer dan een half jaar. Maar in die tijd is het bedrijf wel gigantisch gegroeid en Henk is van mening, dat die prestatie vooral mijn verdienste was. En hoe hij het mij verteld heeft, kan ik dat ook wel begrijpen. En voordat ik het vergeet, Henk heeft trouwens nog een bedrijf overgenomen van iemand, die we ook goed kennen.’

Ada denkt even na, maar het is Ingrid, die het antwoord geeft. ‘Is dat het bedrijf van Alfred en Gina soms, Roald?’

Roald knikt. ‘Ja, je hebt gelijk. Het was eigenlijk ook wel een logische zet. Als Henk het nu niet gedaan had, zou ik het hem voorgesteld hebben. Op die manier verstevigen we onze positie nog veel beter.’

De drie vrouwen omhelzen Roald en feliciteren hem met dikke zoenen met zijn promotie. Roald zegt: ‘Dat lijkt me een heel geschikt moment om eens een fles wijn open te trekken, vinden jullie niet?’

Daar is iedereen het wel over eens. Roald haalt een goede fles wijn uit de kelder en trekt hem open. Ze toosten op het goede nieuws. Ada merkt dan gevat op: ‘Dan heb ik dus eigenlijk ook promotie gekregen!’

Roald lacht. ‘Daarvoor had ik je toch ook die brieven geschreven! Je begrijpt toch wel, dat Henk zulke brieven nooit zou schrijven, of wel?’

Ada lacht. ‘Je liet me anders wel behoorlijk schrikken! Ik was echt pisnijdig!’

‘Ik moest toch wel een originele manier verzinnen om dit tegen jullie te vertellen, of niet?’

Ze moeten allemaal lachen, terwijl ze nog een keer toosten op het goede nieuws. Later die avond belt Diana op, of ze op bezoek kunnen komen. En natuurlijk mogen ze op bezoek komen. Een half uur later zitten Frank en Diana bij Roald op de bank.

Diana zegt: ‘Ik kreeg vanmiddag zo’n gek telefoontje van mijn vader, en jij, Roald, zou er meer over weten. Wat is er eigenlijk aan de hand?’

Roald zegt: ‘Ja, het is een rare dag vandaag. Ada kreeg vandaag haar ontslag, maar werd ook meteen opnieuw aangenomen door de nieuwe directeur van HRT Technology.’

‘Wat? Komt er een nieuwe directeur op mijn vaders bedrijf? Wie is dat dan?’

‘Je zit naast hem, Diana.’

Frank en Diana kijken geschokt naar Roald. ‘Meen je dat, Roald? En wat gaat mijn vader dan doen?’

‘Geen zorgen, hij blijft nog steeds de baas, maar hij gaat een holding opzetten, van waar hij de bedrijven, die hij allemaal overgenomen heeft, gaat leiden.’

‘Aha, nu begin ik het te begrijpen. Hij zei me, dat hij het iets rustiger aan ging doen, maar ik zag hem de laatste tijd alleen maar harder werken. Dus daar was hij mee bezig!’

‘Tja, voor een gedeelte was ik daar schuldig aan. Ik was immers met ouderschapsverlof en toen kwam het hele werk van mij bij hem terecht. En dat is nogal veel, daar was hij al snel achter. En Leo kon dat ook allemaal niet aan. Ik denk dat hem toen duidelijk is geworden, dat er iets moest veranderen.’

Diana glimlacht. ‘Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Ik heb je wel eens gezien op je werk, als je bezig bent. Daar ben je echt een soort wervelwind, maar wel iemand, die ook tijd neemt om iemand aan te horen. En als ik dan eens praat met de mensen daar, hebben ze het altijd over je, dat het er nu zoveel prettiger werken is, sinds jij gekomen bent. Dus ik begrijp die beslissing van mijn vader wel.’

‘Dus je vindt het niet erg, dat ik de plaats van je vader inneem op het bedrijf?’

‘Nee, ben je gek? Ik zou gek worden op dat kantoor. Ik ben al lang blij, dat mijn vader eindelijk iemand gevonden heeft, die hij zijn bedrijf toevertrouwd. En ik heb liever, dat jij dat doet, dan wie dan ook.’

Ze geeft Roald een zoen op zijn wang, als bevestiging dat ze het goed vindt.

Roald zegt: ‘Nou, dan lijkt me een goed plan om een fles wijn open te trekken, maar jij krijgt druivensap, Diana! Je moet immers aan je baby denken!’

Diana lacht. ‘Dat is waar, maar ik vind het niet erg. Er komen heus nog wel weer eens gelegenheden om eens aan te stoten!’

Roald staat op en zegt tegen Frank: ‘Loop je even mee? Ik heb je kennis nodig voor een goede fles wijn!’

Frank lacht. Hij heeft net zo veel verstand van wijn, als Roald, en dat is dus niet veel. Maar het is een soort codetaal voor hun beide voor een goed gesprek. En de vrouwen weten ook wel, dat Roald even behoefte heeft aan een gesprek met Frank.

Frank loopt met Roald mee de kelder in en Roald zet al vast een paar flessen klaar voor mee te nemen en loopt dan een ander gedeelte van de kelder in. Daar heeft hij een kleine verzameling whisky opgebouwd en zo voor en na drinkt hij van die flessen. Hij schudt een glas voor Frank en een voor zichzelf in. Frank nipt eventjes en neemt dan een wat grotere slok. Het is nogal een sterk smakende whisky, en trekt zijn gezicht even strak.

‘Oeh, dat is een stevige, Roald! Maar wat wilde je met me bespreken?’

‘Ik wil vragen, of je iets bijzonders voor me wilt regelen.’

‘Wat is er, Roald?’

‘Ik wil de Missing Dreams naar zee brengen, maar ik moet daarvoor speciaal transport gaan regelen. Dat is allemaal geen probleem, maar ze vragen wel begeleiding. En daar heb ik jou voor nodig.’

‘Dat kan ik wel voor je regelen, maar waarom vraag je mij dat?’

‘Omdat ik weet, dat je nog steeds geen bestemming hebt gevonden voor jullie huwelijksreis.’

‘Ja, en verder?’

‘Wat dachten jullie ervan om met de Missing Dreams een tocht naar de Middellandse zee te maken?’

Frank kijkt Roald geschokt aan. ‘Meen je dat, Roald? Dat zou fantastisch zijn! Maar ik kan dat schip toch niet zelf besturen!’

‘Je zou ook niet alleen gaan. Ik heb Pelle en Frieda zo ver gekregen hun huwelijksreis ook dan te plannen. Pelle zou dan jullie kapitein zijn, terwijl hij dan ook zijn huwelijksreis op de Missing Dreams houdt. Vooropgesteld, dat jullie dat niet erg vinden!’

‘Wow, Roald! Ik weet niet wat ik zeggen moet! Ik vind het geweldig en ik kan ook goed opschieten met Pelle. Maar sinds wanneer gaan Pelle en Frieda trouwen? Daar wist ik niets van?’

‘Dat weet ik, Ester, Ada en Ingrid. En ook Han en Renate weten het al. Frieda weet het zelf nog niet, die hoort vanavond pas, dat Pelle haar gaat vragen.’

De mond van Frank valt wijd open. ‘Dus ik weet dat nog eerder dan Frieda? Wat een grap! Nou, dan mag ik hopen dat ze ja zegt! Maar ze weten wel, dat ik en Diana over twee maanden trouwen?’

Roald lacht. ‘Ja, dat is allemaal al geregeld. Han betaalt de hele bruiloft voor zijn zoon. Zodra Frieda ja zegt, dan trouwen ze al over 9 weken, de rest is al allemaal geregeld.’

‘Jezus! Maar waarom dan zo snel?’

‘Dat heeft er mee te maken, dat Pelle wat minder nieuws heeft gekregen, waar Frieda nog niets van weet.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Nou ja, ze zullen het wel overleven, maar Pelle is zijn baan kwijt geraakt. Dat is erg klote voor hem, maar hij is bang dat Frieda bij hem weg zou gaan, als ze dat hoort. Dat is natuurlijk onzin, maar daar is hij bang voor.’

‘Kun jij dan niets voor Pelle doen, Roald? Je bent nu immers de nieuwe directeur van HRT Technology! Ik ken Pelle al wat beter dan jij, en ik weet dat hij echt geen stommerik is. Weet je, dat hij eigenlijk afgestudeerd heeft in bedrijfskunde en communicatie?’

‘Wat? Meen je dat nou? Waarom heeft hij me daar niets van gezegd? Ik dacht dat hij alleen maar laagopgeleid was, omdat hij als lasser werkte.’

‘Tja, als je na je studeren geen werk kan vinden, moet je toch wat, Roald. Toen hij Frieda ontmoette, werd zijn wereld eindelijk weer compleet. Met zijn werk als lasser kon hij goed rondkomen, en het beviel hem eigenlijk helemaal niet zo slecht.’

‘Ja, maar met zo’n opleiding kan hij toch veel meer verdienen?’

‘Dat klopt, maar hij is nu al weer bijna vijf jaar uit de running, en dan slinken zijn kansen behoorlijk!’

Roald lacht. ‘Verdorie, had ik dat nu maar eerder geweten! Wacht, ik bel eerst Pelle even op. Nog voordat hij Renate ten huwelijk vraagt.’

Roald pakt zijn telefoon en belt met Pelle.

‘Hoi Roald. Waarom bel je?’

'Hoi Pelle. Zeg, ik hoor net van Frank, dat je eigenlijk afgestudeerd bent in bedrijfskunde en communicatie? Waarom heb je me daar nooit iets over verteld?’

‘Het is er gewoon niet van gekomen, Roald. En daarbij, ik ben al weer vijf jaar uit de running, ik zou weer opnieuw moeten gaan leren, om weer een kans te krijgen.’

‘Maar je zoekt nu een baan. Als je een kans zou krijgen om met je opleiding een baan te krijgen, wat zou je dan doen?’

‘Als ik al een kans zou krijgen, dan zou ik dat natuurlijk meteen aannemen. Ik zou gek zijn, als ik dat niet doe. Maar als je het niet erg vindt, ga ik ophangen. Ik sta op het punt Frieda mijn aanzoek te doen.’

‘En ik zeg je, dat je nu als de duivel naar hier moet komen voor een sollicitatiegesprek. Je aanzoek aan Frieda kan nog wel een uur wachten. Voor mijn part breng je Frieda mee naar hier, Diana en Frank zijn ook hier. Maar als je echt een kans wilt hebben, sta je over een kwartier hier!’

‘Ja, maar!’

‘Pelle, ik geef je een kans, take it or leave it!’

Het is even stil maar dan zegt Pelle: ‘Goed, als jij het zo belangrijk vindt, dan kom ik wel.’

Roald zegt: ‘Je moet het niet doen, omdat ik het wil, maar omdat jij het wilt, Pelle.’

‘Ik wil het wel, Roald, heel graag zelfs!’

‘Nou, dan kom als de gesmeerde bliksem naar hier toe en overtuig me!’

‘Ik ben al onderweg, Roald. Ik ben er binnen het kwartier!’

‘Goed, tot zo, Pelle.’

Roald hangt op en Frank kijkt Roald aan. Hij schudt zijn hoofd en zegt: ‘Dat krijg jij ook alleen maar voor elkaar, Roald. Pelle staat op het punt een aanzoek te doen, en jij dwingt hem naar hier te komen voor een sollicitatiegesprek. Werkelijk!’

Roald lacht. ‘Maar jij was degene, die me er toe heeft aangezet!’

Frank lacht en ze toasten nog een keer met hun glazen en drinken hun glas leeg. Dan lopen ze weer de kamer in, waar Ada zegt: ‘En, hebben jullie weer genoeg met elkaar gepraat?’

‘O, het was heel nuttig, dat zeker. Trouwens, ik denk dat Pelle en Frieda hier elk moment op de stoep staan. Ik heb Pelle gevraagd om binnen het kwartier naar hier te komen.’

‘Hoezo dat, Roald? Heeft hij iets gedaan?’

‘Ja, mij iets niet verteld! En hij heeft een kwartier om dat goed te maken. Maar geen zorgen, we hebben geen ruzie of zo. Maar voor Pelle hangt er wel veel vanaf!’

‘Wat spreek je voor wartaal, Roald!’

‘Geduld, Ada, geduld. Straks word het je helemaal duidelijk!’

Ada zucht eens diep en zegt: ‘Hah, mannen!’

Roald en Frank lachen. Frank zegt: ‘Ik snap nog steeds niet hoe je het doet, Roald. Ik zou echt niet kunnen zeggen, of dat nou Ada, Ingrid of Ester was. Het is, dat ze tegenwoordig ieder een andere kleur aandoen en hun haren anders hebben, anders zou ik het verschil niet weten. En als ze me dan niet zeggen, wie ze zijn, dan wist ik het nog niet!’

‘Kwestie van heel goed opletten, Frank. Aandacht hebben voor je vrouw en de kleine verschillen zien.’

Diana hoort dat en zegt: ‘Zie je nou wel, Frank! Zelfs Roald zegt dat!’

Frank lacht en zegt: ‘Van jou zie ik de kleine verschillen wel, Diana. Ik zeg het niet altijd, maar ik zie het wel. Zo heb je vandaag je haren niet naar links hangen, zoals normaal, maar naar rechts. En je hebt een andere kleur lipstick op.’

Diana kijkt verbaasd op. ‘Ik wist niet, dat je het dat allemaal opgevallen was, Frank. Je zegt er nooit niets van.’

Frank lacht. ‘Diana, ik ben politieagent. En wat hebben we nou geleerd in de opleiding? Flink opletten en observeren. En als er een ding is, wat ik graag bij jou doe, dan is dat jou observeren.’

Diana bloost lichtjes en zegt: ‘Ik zou willen, dat je me dat wel eens vaker vertelde, Frank. Als vrouw wil je soms zulke dingen juist horen. Dan weet je, dat je me nog steeds graag ziet!’

‘Ik zal je altijd graag zien, Diana. Anders zou ik toch niet zo graag met je willen trouwen!’

Hij gaat naast Diana zitten en geeft haar een zoen. Diana heeft een brede glimlach op haar gezicht. Ze is blij, dat Frank zo openlijk zijn liefde toont, ook al is het maar bij hun beste vrienden. Dan komt er de auto van Pelle en Frieda de inrit op gereden.

Roald doet open en laat Pelle en Frieda binnen.

Frieda zegt: ‘Roald, wat is er aan de hand? Pelle zei, dat we meteen naar jou heen moesten komen, het was heel belangrijk!’

Roald glimlacht slechts en zegt: ‘Daar kom je snel achter, Frieda. Maar kom binnen en ga zitten!’

Frieda bloost en begroet Roald zoals het hoort. Ze loopt de kamer binnen en kijkt de aanwezigen vragend aan. ‘Weten jullie wat er hier aan de hand is? Pelle sleepte me haast de bank af om naar hier te gaan. Het was erg belangrijk, maar waarom weet ik niet?’

‘Er is iets aan de hand, maar verder weten we ook van niet, Frieda. De mannen hier willen niets vertellen!’

Frieda zucht eens diep. Roald glimlacht alleen en zegt tegen Pelle: ‘Zullen we dan maar meteen even? Dan hebben we het achter de rug!’

Pelle knikt en volgt Roald naar zijn bureau. Roald wijst hem een stoel aan en gaat zelf ook zitten.

‘Nou, Pelle, daar zitten we dan. Echt, ik viel bijna achterover, toen Frank me vertelde, dat je afgestudeerd was in Bedrijfskunde en Communicatie. Werkelijk, Pelle! Heb je dan niet gehoord, dat we bij ons werk iemand zoeken die dat werk kan doen? Ik meen toch echt wel, dat je dat had meegekregen!’

Pelle kijkt hem schuldbewust aan en zegt: ‘Ja, dat had ik wel gehoord, maar ik ben er al weer zo lang uit, dat ik dacht geen kans te hebben.’

‘Nou, laat dat oordeel maar aan mij over, Pelle. Nou vertel eens, wat heb je precies gestudeerd en wat was je afstudeeropdracht?’

Pelle begint te vertellen. Het gesprek duurt al snel meer dan drie kwartier en als Pelle uitverteld is, zegt Roald: ‘Mijn God, Pelle! Dit had ik veel eerder moeten weten! Je bent geknipt voor die baan. Maar we moeten wel even de officiële kanalen bewandelen. Stuur morgen een sollicitatiebrief naar HRT, gericht aan mij. Schrijf me een open sollicitatiebrief, met alles erin, wat je me net verteld hebt. Daarmee kan ik wat voor je doen. En dan is de kans 99,9% dat je over twee weken bij HRT aan de slag kan gaan.’

‘Meen je dat, Roald? Dat zou fantastisch zijn!’

‘Dat meen ik serieus. Ik zeg je nu al toe, dat je op basis van jaarcontract kunt beginnen vanaf de eerste van de maand.’

‘Moet je dat niet overleggen met Henk? Dat is toch je baas?’

‘Ja, maar ik ben de tweede man daar en vanaf volgende week vrijdag ben ik daar directeur en valt dit direct onder mijn verantwoording.’

‘Wat? Meen je dat? Hey, proficiat man! Dus met andere woorden, ik heb mijn sollicitatiegesprek al gehad, en moet daarna nog even mijn sollicitatiebrief schrijven voor de vorm?’

Roald lacht. ‘Ja, zo kun je het zien, Pelle. En daarom kan ik je ook zeggen, dat je geschikt bent voor die positie, die ik voor je in gedachten heb. Had ik het maar al veel eerder geweten, Pelle! We hebben zo iemand als jij juist hard nodig!’

Pelle zucht eens diep. ‘Pfft, dat is eigenlijk wel een opluchting! Maar wat moet ik nu Frieda vertellen?’

‘Nog niets, zeg maar dat ik je een tip heb gegeven om een betere baan te krijgen. Vertel haar ook nog niet, dat je je ontslag gekregen hebt, dat komt later wel. Maar je gaat haar natuurlijk wel ten huwelijk vragen. Daar kom je niet meer onder uit!’

Pelle lacht. ‘Dat was ik hoe dan ook van plan, Roald. Maar werkelijk, bedankt man! Je hebt ons letterlijk en figuurlijk gered!’

‘Ja, maar ik doe het ook, omdat Frank en Diana anders geen kapitein hebben om hun huwelijksreis te maken!’

Pelle lacht weer. ‘Dat zou ik anders ook wel voor hun gedaan hebben. Maar liever ga ik samen met hun op huwelijksreis, dat is zeker!’

‘Dat geloof ik meteen. Dus je bent nu vrij om je aanzoek aan Frieda te doen.’

‘Vind je het een probleem, als ik dat nu dadelijk hier ga doen?’

‘Heb je de ring meegenomen?’

‘Ja, ik had hem al in mijn jaszak en ik had geen tijd meer om eruit te halen! Kijk maar, hier is hij!’

Pelle wil het doosje pakken, maar wordt bleek als hij merkt, dat er niets meer in zit. Hij raakt in paniek, als hij dat bemerkt.

‘Verdorie, het is weg!’

‘Wat! Dat meen je niet! Kom we gaan zoeken!’

Pelle doorzoekt zijn jas nog eens, maar vindt niets. Wel vindt hij een gat in zijn jas.

‘Mijn God! Dat kan nu overal liggen. Ik ga eerst zoeken in de auto!’

Pelle stuift het kantoor uit, met Roald vlak achter hem aan. In de woonkamer kijken ze verbaasd op en zien Pelle en Roald in noodvaart door de deuren verdwijnen.

‘Wat is er met hun aan de hand? Ik ga toch even kijken!’, zegt Ingrid.

Ingrid staat op en loopt achter Roald aan.

‘Roald, wat is er aan de hand?’

‘Pelle is zijn ring kwijt. Die zijn we nu aan het zoeken.’

‘Roald, het is donker, kan je dat beter niet morgen doen, als het licht is?’

‘Ingrid, Pelle wil Frieda een aanzoek doen, en hij is de verlovingsring kwijt!’

De ogen van Ingrid worden groot. ‘Ow, dat verandert natuurlijk de zaak! Hoe ziet de ring eruit?’

‘Hij zit in een klein juwelendoosje, je weet wel, waar ze zo’n ring in doen.’

‘Ja, ik weet wat je bedoeld. Mijn God, die dingen zijn ook altijd donker van kleur! Ik ga de rest ook even halen om te zoeken.’

‘Je kunt toch niet Frieda laten zoeken naar haar eigen verlovingsring, Ingrid?’

‘Waarom niet? Het zou eigenlijk toch fantastisch zijn, als ze die ring zelf vond?’

Pelle kijkt verbaasd op en zegt: ‘Nou, daar heb je wel gelijk in. Lijkt me wel een leuk idee. Maar hoe ga je dat dan doen?’

‘Laat dat maar aan mij over!’

Ingrid verdwijnt meteen naar binnen en enkele minuten later komt iedereen naar buiten om te gaan zoeken.

Frieda zegt tegen Pelle: ‘Wat moeten we komen zoeken? Ingrid zei ons, dat je een klein zwart plastic doosje kwijt was, waarin een onderdeel in zat?’

Pelle knikt en zegt: ‘Ja, en het is echt heel belangrijk! Er zat een gat in mijn jas, en nu ben ik het kwijt!’

‘Kun je dat dan niet morgen zoeken als het licht is?’

‘Nee, dat kan echt niet! Ik moet het vanavond nog terug hebben.’

‘Oké, dan help ik je wel zoeken.’

Iedereen zoekt de omgeving af. Frieda doorzoekt de auto nog eens, hoewel Pelle die al grondig doorzocht had. Maar daar kan ze ook niets vinden. Ze zoeken nog een kwartier, als ze bijna de moed willen opgeven. Dan ziet Frieda opeens iets liggen, wat op een vierkante steen lijkt.

Ze roept Pelle: ‘Pelle, daar achter je, daar ligt iets wat vierkant lijkt! Is dat het?’

Pelle draait zich om, maar ziet het niet meteen liggen. Frieda zegt: ‘Het ligt recht voor je! Zie je het dan niet?’

‘Nee, ik kijk tegen het licht in, ik zie niets!’

‘Wacht, dan pak ik het wel, ik zie het wel liggen.’

Ze loopt naar het vierkante ding toe en pakt het op en wil het aan Pelle geven, maar voelt dan, dat het fluweelachtig aanvoelt. ‘Huh? Dat voelt zacht aan. Wat zit erin, Pelle?’

Pelle glimlacht. ‘Waarom kijk je er niet in, Frieda?’

Frieda opent het doosje. Het is donker, maar door het licht van de ramen ziet ze heel goed, wat erin zit.

‘Pelle, wat heeft dat te betekenen?’

‘Wat denk je, Frieda?’

Pelle gaat voor haar op zijn knie zitten en pakt haar hand vast. Frieda is met stomheid geslagen. Ze slaat haar andere hand voor haar mond en begint te huilen. Ze weet al, wat hij wil vragen, maar laat hem begaan.

‘Lieve Frieda, we kennen elkaar nu al bijna vijf jaar, maar ik ken geen enkele vrouw, waar ik meer van zou kunnen houden, dan van jou! Zou je met me willen trouwen?’

Frieda kan niets meer zeggen van ontroering, en knikt alleen ja. Ze slikt een brok in haar keel weg en zegt zachtjes: ‘Ja, ik zou niets liever willen!’

Pelle staat op en pakt het doosje uit haar hand en haalt de ring eruit. Die schuift hij over haar ringvinger en dan geven ze elkaar een intieme zien. Aan de zijlijn staat Roald, Ester, Ada, Ingrid, Frank en Diana te kijken en kijken geroerd toe, hoe Pelle en Frieda elkaar kussen.

Ada vraagt aan Roald: ‘Wist jij hiervan?’

‘Ja, ik wist dat Pelle Frieda zou vragen, hoezo?’

‘Maar waarom moesten ze dan zo plotseling hierheen komen? Was dat allemaal opgezet plan?’

Roald lacht. ‘Nee, dat was niet de reden. De reden waarom Pelle en Frieda moesten komen was iets heel anders. Daar kan ik nu nog niets over zeggen, maar binnenkort wel. Je zal even geduld moeten hebben, Ada. Ik weet dat dat niet je sterkste punt is, maar het moet even.’

‘Kun je echt helemaal niets vertellen?’

‘Niet voordat Frieda alles weet, Ada. Pelle en ik hebben een klein geheim, dat we nog even moeten bewaren.’

Ada begint Roald aan te kijken met puppy-oogjes en een pruillipje. Roald lacht, hij wist dat dit zou komen.

‘Nou goed dan, ik kan je een klein tipje van de sluier oplichten, maar dan houdt het ook op!’

Ada glimlacht, ze weet dat Roald zich niet gewonnen geeft, maar doet alsof. En ze weet ook, dat hij dan ook verder niets zal vertellen.

‘Nou? Vertel?’

‘Ik hoorde van Frank, dat Pelle eigenlijk afgestudeerd is in Bedrijfskunde en Communicatie en je weet dat ze bij HRT nog iemand zoeken met zo’n opleiding.’

Ada knikt, daar weet ze van. ‘Ow, dus je hebt hem een baan aangeboden?’

‘Niet helemaal, Ada. We hebben erover gepraat, maar er is nog niets rond. Hij moet gewoon solliciteren, zoals iedereen normaal ook doet. Maar hij zou zeker een kans maken, ook al is hij al vijf jaar uit de running.’

‘Maar jij bent straks toch directeur, Roald? Dan mag je zulke dingen toch ook zelf beslissen?’

‘Ja, maar nu ben ik dat nog niet, Ada. En daarbij, ik kan niet zomaar iedereen aannemen, daar zijn procedures voor. Die heb ik zelf herschreven, dus ik moet me er ook aan houden.’

Ada lacht. ‘Dat is waar, ik heb ze zelf mee uitgewerkt. Je hebt gelijk, ook al zou je straks directeur zijn, je kunt niet zomaar iemand aannemen, omdat je dat leuk lijkt en je er iemand een plezier meer kunt doen.’

‘Juist! Anders zou het snel een puinzooi worden.’

Ada drukt een zoen op zijn lippen en zegt: ‘Maar je kunt wel een goed woordje voor hem doen, of niet?’

‘Ja, natuurlijk! Waar denk je, waarom ik hem heb laten komen? Ik moet wel weten, waarom ik hem wil aannemen. Nu moet ik dat nog even bespreken met Henk, maar dat kan dus pas vanaf ik die sollicitatiebrief op mijn bureau heb liggen.’

‘Roald, je bent een schat!’

‘Dat wist je toch al, Ada?’

Ada glimlacht. Ook Ingrid en Ester geven hem een zoen.

‘Je bent werkelijk een schat, Roald. Alleen een goede vriend zou zoiets voor een vriend doen.’

Ze gaan weer naar binnen, het is buiten nog best fris. Daar bewonderen ze de verlovingsring van Frieda, die nu ook beter kan zien, hoe mooi haar ring is.

Ze zegt tegen Pelle: ‘Ken ik die ring niet ergens van?’

Pelle knikt. ‘Ja, je hebt hem al eens eerder gezien, Frieda. Hij is van mijn oma. Ze gaf hem meteen, toen ik haar vertelde, dat ik van plan was om jou ten huwelijk te vragen.’

Frieda slaat weer haar hand voor haar mond. ‘Werkelijk? Dat vind ik echt bijzonder aardig van haar!’

‘Ze heeft veel met je op, Frieda. En bovendien vindt ze dat de ring in de familie moet blijven. Ze heeft die ring van de oma van mijn opa gekregen, op ongeveer dezelfde manier, behalve dan, dat hij die ring niet verloren had.’

‘Was dat dan niet gepland, dat we die ring moesten zoeken?’

Pelle bloost. “Ehh, nee… Ik ben die ring echt verloren en ik was van plan je vanavond echt te vragen. Roald wist van mijn plannen, net als mijn ouders en natuurlijk mijn oma. Maar Roald moest iets belangrijks met me bespreken, en dat is misschien ook wel belangrijk voor onze toekomst, Frieda. Ik kan misschien bij HRT gaan komen werken en Roald begreep als geen ander, dat ik onze toekomst het liefst zo goed mogelijk wil hebben.’

‘Maar hoe ga je dat dan vertellen op je werk? Hoelang moet je dan uitwerken of wat gaat er nu gebeuren?’

Pelle staat in tweestrijd en kijkt even naar Roald. Roald knikt en zegt: ‘Pelle, vertel haar maar de hele waarheid. Dat is misschien wel beter. Ik regel dat wel met Henk, het komt wel goed!’

Frieda kijkt verbaasd rond en zegt: ‘Wat is er allemaal aan de hand. Wat weet Roald meer dan ik?’

Pelle pakt de handen van Frieda vast. ‘Frieda, ik kreeg eergisteren te horen, dat ik ontslagen word op mijn werk.’

Frieda kijkt Pelle geschokt aan. Dan wordt ze boos en zegt: ‘En dat vertel je me nu pas! Verdorie, Pelle! Wat denk je je wel niet?’

‘Frieda, alsjeblieft! Ik was bang, dat je me zou verlaten, en eerlijk gezegd, was ik ook even in paniek. Ik wist niet goed, hoe ik het je vertellen moest. Bij toeval hield Frank me aan, omdat ik onder het rijden niet met mijn aandacht erbij was, en nogal wat gebruik maakte van de weg. Hem heb ik toen verteld, wat me gebeurd was.

En schijnbaar heeft hij het straks tegen Roald verteld, en die zei me, dat ik als de donder naar hem toe moest komen, voor een sollicitatiegesprek! En je kent Roald, als hij je zoiets zegt, kun je maar beter luisteren!’

Frieda weet even niet hoe ze het heeft. ‘Wacht even, Pelle. Ik kan het allemaal niet volgen. Als ik het goed begrijp, kon je het wel vertellen tegen Frank, maar niet tegen mij?’

Frank zegt: ‘Nu moet ik het even opnemen voor Pelle, Frieda. Jij hebt ook wel eens van die momenten, dat je iets overkomt, en dat je gemakkelijker tegen een vriendin kunt vertellen, dan tegen Pelle. En dat had Pelle eergisteren. Ik was gewoon op dat moment beschikbaar.’

Frieda moet toegeven, dat ze dat wel kan begrijpen. ‘Nou goed, dat wil ik nog wel begrijpen. Maar wat moet ik dan nog van zijn aanzoek denken, als hij me dit niet durfde te vertellen? Want dat maakt het voor mij wel wat minder waard!’

Pelle gaat nogmaals door zijn knieën en pakt weer haar hand vast.

‘Frieda, ik vroeg je niet, omdat ik bang was, dat je me zou verlaten. Ja, dat was mijn eerste gedachte, maar ik besefte me al veel eerder, dat ik je al minstens een jaar geleden gevraagd zou moeten hebben. Het is alleen, dat de gebeurtenissen wel wat bij me getriggerd hebben. Het is niet eenvoudig om iemand haar hand de vragen, geloof me, ik scheet honderd kleuren stront, toen ik je moest vragen en ik heb zeker nog honderd kleuren stront meer gescheten, toen ik erachter kwam, dat ik die ring kwijt was. Nee, Frieda, ik heb je echt gevraagd, omdat ik van je hou en met niemand anders mijn leven wil delen.’

Frieda glimlacht en zegt: ‘Dat wist ik wel, maar ik wilde het wel even van je horen, Pelle! Maar doe me zoiets nooit meer aan, ik weet niet of ik dat aan zou kunnen!’

‘Het zal ook niet meer gebeuren, Frieda. Maar er zit wel een klein addertje onder het gras. Hoe snel ben je bereid om te gaan trouwen?’

‘Hoezo? Waarom vraag je dat?’

‘Omdat mijn vader de hele bruiloft wil betalen, en we van Roald de huwelijksreis cadeau krijgen. Maar die moeten we wel samen houden met Frank en Diana en die trouwen over twee maanden.’

‘Huh? Hoe bedoel je? Een huwelijk regel je toch niet even in twee maanden?’

‘Nee, maar in 9 weken gaat dat wel lukken, Frieda. Je hoeft maar ja te zeggen, en dan mag je je over 9 weken Frieda Stökke noemen.’

Frieda kijkt even geschokt en denkt na. ‘Uhh, ja, als dat kan, dan graag! Van mij uit ook al morgen, maakt me niet uit, Pelle!’

‘Nee, morgen gaan we niet doen, Frieda. En 9 weken is toch nog een hele tijd. Als ik nu bel met mijn vader, dan hoef je eigenlijk alleen nog maar je jurk uit te zoeken en je voorkeuren voor de bruiloft nog bepalen, de rest is eigenlijk al geregeld.’

‘Pelle, je zou toch moeten weten, dat ik eigenlijk niet zo van bruiloften houd. Een simpele bruiloft is al meer dan genoeg. Gewoon met onze directe familie en onze beste vrienden, meer wil ik niet. We zijn maar eenvoudige mensen, en dat wil ik ook zo houden.’

‘Als jij dat zo wilt, dan doen we dat ook zo, Frieda. Maar we hebben nog wel iets tijd om dat goed te bespreken.’

Frieda glimlacht. Dan zegt ze: ‘Maar wat voor werk ga je dan bij HRT doen?’

Pelle kijkt even geschrokken op. ‘Uhm, dat weet ik eigenlijk zelf ook nog niet! Ik moet Roald nog een sollicitatiebrief schrijven, want het moet allemaal wel officieel gaan. Maar waarvoor ik moet solliciteren, dat weet ik nog niet eens! Daar hebben we het nog niet over gehad!’

Roald lacht en zegt: ‘Dat had je anders wel te horen gekregen na de open sollicitatie, maar ik kan het je nu ook al vertellen. Je wordt assistent-communicatiemanager met de mogelijkheid door te groeien.’

Pelle kijkt geschokt naar Roald. ‘Dat is nogal wat, Roald! Mijn God, daar zoek ik al jaren naar! En nu krijg ik het toegeworpen!’

‘Je zal ook wel heel wat meer gaan verdienen, dan je nu doet, Pelle. HRT is niet slecht met salaris!’

‘Dat is dan mooi meegenomen. Stel je voor! Ik als assistent-communicatiemanager! Wow!’

Frieda drukt een zoen op de wang van Pelle en zegt: ‘Gefeliciteerd, schat!’

Dan laat ze Pelle los en omhelst Roald en drukt hem twee dikke zoenen op zijn wangen.

‘Bedankt, Roald! Je bent een echte vriend om ook aan ons te denken, als we het moeilijk hebben. Veel zouden de andere kant op kijken, maar jij niet! Ik ben echt blij, dat ik je als vriend mag beschouwen!’

Roald glimlacht. ‘Zo ben ik nu eenmaal, Frieda. Maar ik heb het graag gedaan!’

Het tweetal wordt dan gefeliciteerd met hun voorgenomen huwelijk, en Roald vindt, dat ze daar op een toost moeten uitbrengen. Roald duikt weer even de kelder in, en komt terug met een grote fles champagne, die hij gekregen heeft.

‘Kijk eens, ik denk dat het vandaag wel een goede gelegenheid is om die eens open te maken, vinden jullie niet?’

Ada zegt: ‘Maar Roald, champagne moet je koud zetten, zo smaakt hij toch niet zo lekker?’

Roald grijnst. ‘Wie zegt dat ik hem niet al stiekem koud had gezet, Ada? Die ligt al sinds vanmiddag in de wijnkoeler, net nadat ik thuis was gekomen. Mijn promotie wilde ik toch wel een beetje goed vieren, en nu is er reden te meer om het te vieren, of niet?’

Ada glimlacht en gaat meteen de champagneglazen halen. Roald schenkt voor iedereen een glas in, en ze toosten op al het goede nieuws van vandaag. Toch gaan hun gasten vrij vroeg naar huis, Pelle en Frieda willen hun ouders en vrienden in kennis stellen van hun voornemen, en Frank en Diana moeten morgen weer vroeg werken.

Dus blijven Roald, Ester, Ingrid en Ada alleen over. De alcohol heeft ze een beetje losser gemaakt, en dat niet alleen. De drie dames zijn er ook behoorlijk geil van geworden, en doen hun best om Roald voor zichzelf te winnen. Roald heeft dat ook in de gaten en zegt: ‘Wat zijn jullie ook geile loeders! Willen jullie mij nu echt helemaal voor jezelf hebben?’

De drie dames zeggen in koor: ‘Ja!’

En daarop schieten ze weer hard in de lach.

Roald lacht en zegt: ‘Nou, jullie zullen me toch echt moeten delen, ik kan maar een vrouw tegelijk bedienen, hoewel ik natuurlijk mijn handen ook nog wel kan gebruiken.’

Ze lopen alle drie op Roald af en trekken hem gezamenlijk overeind. Roald laat zich gewillig door hun mee leiden. Eenmaal in de slaapkamer is het duidelijk, dat de drie dames gezamenlijk de leiding nemen. Ze beginnen hem uit te kleden, waarbij ze hun best doen om als eerste zijn pik te pakken te krijgen. Het is Ingrid die de wedstrijd wint. Maar ze wordt al snel bijgestaan door Ada en Ester, die hun best doen om haar te verdringen.

Roald lacht en zegt: ‘Rustig maar meisjes, ik heb genoeg voor iedereen!’

Daarop moeten Ada en Ester lachen. Ze gaan omhoog om Roald een zoen te geven, waardoor Ingrid de kans waar neemt en klimt meteen op de pik van Roald. Ze laat zich zakken op zijn pik en kreunt. ‘Ah, dat is waar ik al de hele dag op wacht! Heerlijk!’

Roald wil wat zeggen, maar Ada geeft hem een tongzoen, waardoor hij het maar laat. Met zijn vrije hand streelt hij het lichaam van Ester, die weet, dat ze niets te kort zal komen. Ingrid neukt Roald op flink tempo, ze wil zich deze buitenkans niet ontnemen. De afgelopen tijd heeft ze weinig seks gehad, of ze waren te moe, of een van de kinderen huilde weer eens. Er was altijd wel iets, dat er tussen kwam. En dat terwijl ze hevig snakte naar zijn pik tussen haar benen. Ada en Ester beseffen dat doet, en hebben haar daarom ook gelaten, toen ze eenmaal de strijd om zijn pik gewonnen had.

En Roald komt ogen en handen te kort, zo belagen hem de drie vrouwen. Hij heeft nu van zowel Ada als Ester een borst in zijn handen. Die zijn nu nog zwaar van de melk, wat het voor Roald nog wat meer supergeil maakt. Maar niet alleen voor hem. Hoewel hun borsten nu wel gevoelig zijn, zijn de strelingen van Roald extra fijn. Maar Roald heeft nu wel zijn handen vol om al zijn vrouwen gelijktijdig tevreden te houden. Normaal zouden ze zich wel met elkaar bezig houden, maar nu dingen ze ieder naar zijn volle aandacht, en dat is alles behalve gemakkelijk voor Roald.

En terwijl dat alles neukt Ingrid hem stevig door, ze voelt een orgasme aankomen en voert het tempo nog wat meer op. Dat is te veel voor Roald, die dan met een hevige kreun klaar komt. Grote golven zaad spuit hij in het kutje van Ingrid, die daardoor ook klaarkomt. Gillend van genot komt ze klaar, terwijl haar lichaam hevig schokt. Zo hard is ze nog niet eerder klaargekomen, en daardoor kijken zelfs Ada en Ester even verbaasd. Als Ingrid weer bij haar positieven beland is, lachen de beide zusters en feliciteren haar met haar enorme orgasme. Roald is nog niet op adem, maar kijkt verwonderd naar het schouwspel.

‘En Ingrid? Was het precies wat je er van verwachtte?’

‘Meer dan dat! Mijn God, ik ging zelfs bijna buiten westen! Maar het was leuk voor een keer, maar niet nog eens, dit is me toch iets te heftig!’

Roald kijkt verbaasd en zegt: ‘Wat is hier aan de hand? Was dit gepland?’

De drie zusters lachen en geven hem allemaal een zoen. Ester zegt: ‘Ja, dit was gepland. Eigenlijk voor later deze week, als je weekend zou hebben, maar het kwam nu zo toevallig uit. Je had Ingrid een beetje verwaarloosd. Niet dat je er veel aan kon doen, maar ze kwam de hele tijd net niet aan bod. En toen vertelde ze ons, dat ze een fantasie had, waarbij wij je helemaal gek zouden maken, terwijl zij de controle kon overnemen en ze je neukt. En dat hebben we vandaag ten uitvoer gebracht!’

Roald lacht. ‘Ik dacht al, wat doen jullie opeens anders, dan normaal! Dus ik was vandaag maar het willoze slachtoffer?’

‘Ja, en als je dacht, dat je al klaar was, vergeet dat maar! Bereid je maar vast voor dat je morgen echt niet fris op je werk aankomt!’

Roald lacht. ‘Oei oei, ik moest morgenvroeg weer gaan rennen, maar ik denk dat ik maar een keer oversla!’

‘Dat lijkt me inderdaad een heel goed idee, Roald! Want nu is het mijn beurt, en ik verwacht alleen het beste van jou!’

‘Dat ga je ook krijgen, Ada! Zet je maar schrap!’