Voor Anne

Zij had al haar andere kleren al uit en ontdeed zich als aller, aller, allerlaatste van haar pantysokjes. Als een meisje van ballet trok ze die een voor een van haar voeten die ze bij de enkel tot kniehoogte optilde. Waardoor ik een riant uitzicht op haar kut kreeg die nu helemaal voor het grijpen tussen haar benen hing. Ze had een vrij brede kut die de ruimte tussen haar dijen vulde. Een kut die van zichzelf aan de prettig brede kant was.

En daar bedoel ik niet mee dat het een wijd open wak was, oh nee integendeel zelfs, ik denk dat haar kut vet heftig strak zou zijn. Met prettig breed bedoel ik dat zo'n kut zelfs als ze hun dijen tegen elkaar houden toch nog toegankelijk is. Niet veilig weggeborgen tussen onwillig samengeklemde dijen. Je kunt er nog steeds met je pik in, als ze een beetje meewerken natuurlijk. Maar afgezien daarvan zijn ze meer verkrachtbaar dan smal geschapen kutjes. En dat heeft niks met strak of zompig te maken. Smalle kunnen rampzalig zompig zijn, ongeveer net zoals het elastiek in je onderbroek dat het niet meer doet. En brede kunnen krijpend strak zijn. Misschien kan ik dat beter uitleggen aan de hand van het verschil tussen de romaanse en gotische bouwstijl (ik studeer architectuur). Een gotische spitsboog loopt naar boven toe in een smalle spits uit en een romaanse boog is van boven meer een halve cirkel. Dus niet spits, loopt meer rond, is dus breder met meer ruimte tussen de pilaren die de boog dragen.

Als je op straat meisjes in skinny jeans ziet lopen, moet je maar eens goed kijken. De gotisch gebouwde chickies hebben dijen die op kuthoogte vrijwel tegen elkaar aanlopen en die hebben dus smalle kutjes. Die kunnen ook lekker zijn, daar niet van. Maar romaanse chickies in skinny jeans, en dan bij uitstek degenen die van zichzelf al redelijk skinny zijn, hebben dijen die in hun kruis als het ware wijder uit elkaar ingeplant zijn. En daar hangt dan een bredere kut tussen. Romaanse dijen kun je makkelijker tussendoor kijken omdat ze naar boven toe min of meer, sterk uitvergroot, in de weelderig gewelfde ronding van een stadspoort overgaan, waarvan de brede kut de sluitsteen is. De brede kut is dus een bouwtechnisch fenomeen en duidt geenszins op interne ''wijdheid''. Het is in feite de illustratie van het aloude begrip dat men slechts door de nauwe hemelpoort naar binnen kan gaan, maar dat de weg erheen breed is.

En als ze die skinny jeans uittrekken staat die poort, in feite de verloren gewaande poort naar het paradijs, wijd open. Vooral bij dames met slanke dijen tot pakweg halverwege de twintig. Op latere leeftijd zakt onverteerd gestold vet, afgestort sperma en opgekropt verdriet naar de binnenkant van de dijen en dan gaat het openstaande poorteffect grotendeels verloren. In ons land is ruim driekwart van het gotische type. Vaak germaans blonderig of geblondeerd. Eigenlijk denk ik dat minder dan 1 op de 6 van het romaanse type is. Het is een schatting uit de losse pols, want je kunt het alleen zien als ze skinny jeans, een legging, een bikini of niks in hun nakie aan hebben. Helaas trekken die juffen ook graag andere dingen aan. Leuke rokjes, jurkjes, ruimvallende joggingbroeken, enz. En dan kun je het niet zien, kan je het niet weten.

In mijn ervaring zijn romaanse gleuven stukken geiler dat gotische. Je kan het al zien aan de manier waarop ze op hun benen staan. Zeker 80% van hen staat met het bekken naar voren gekanteld, zodat je hem er staande zo in kan schuiven. Al kan een te groot verschil in lichaamslengte problematisch in dit standje zijn. Maar in het horizontale vlak is dit geen probleem. Dan liggen ze in die houding met hun kut ontvankelijk naar boven gericht. Evolutionair gezien is die lichaamshouding waarschijnlijk voor hun eigen bestwil. Want vanwege de goede bereikbaarheid, kunnen die romaanse chickies maar beter geil zijn. Anders wordt het een lijdensweg. Ze kunnen die pikken toch niet tegenhouden. Daar hebben ze gewoon de bouw niet voor.

Ik had dus het volle zicht op die brede romaans gewelfde kut die daar tussen haar dijen voor het grijpen hing. Niet glad geschoren, wel het donkere krulletjesgras kort gemaaid. En verder nog helemaal dicht. In afwachting van mijn vinger of erger die het afgetekende spleetje willig open zou laten wijken. Ik dorst er mijn eikel onder te verwedden dat het in haar spleetje van meet af aan vet glibberglad zou zijn. Maar aan de buitenkant viel nog niet de geringste geil bedauwde glinstering te zien. Ik kon er helaas niet bij. Zij stond op net iets meer dan een armlengte van het bed waarin ik gekluisterd lag. Niet dat ze me had vastgebonden, oh nee, en zelf had ik dat ook niet gedaan. Ik zou zo kunnen opstaan als ik al loopgips en krukken had gehad.

De pantysokjes belandden met een zwierige zwaai bovenop haar andere kleren op het krukje dat langs de muur stond. Er rolde er eentje vanaf, bleef daar liggen op de grond, het kwijl liep uit mijn mond. Het zijn dat soort details die je bij blijven en waar ze hier geil van worden. Boeien! Echt niet! Haar schommelende borsten werden groter naarmate zij dichterbij in mijn blikveld kwam. Okay, dit gaat weer ergens over. Traag schommelende en deinende tieten. Dat is een van de geilste dingen waar je je ogen aan kan verzwikken, je handen zich aan vergrijpen, je tanden in kunnen bijten. Oh my god, wat kwamen ze dichtbij, ze waren groter dan ik wenselijk vond, maar toch niet zo groot dat ze schommelden. Dat heb ik net uit effectbejag schromelijk overdreven. Ze waren stevig maar niet groot. Maatje B schat ik in en ze deinden in mijn herinnering. Waarschijnlijk van de opwinding. Ze kwamen zo dichtbij dat ik op het laatst alleen nog maar tepels zag en vleeskleurig mals vlees met hier en daar een donker stipje. En toen zag ik ook die tepels niet meer, ik kreeg ze voor mijn kiezen, de tepels gleden door het kwijl in mijn mond. Ik zoog er zo hard aan als ik kon, zo hard dat ik bang werd dat er melk uit zou komen. Een beetje bijten vond ze wel lekker. Ik hoor het haar nog zeggen. Bijt maar, bijt maar lekker, maar ik ben lacto-vegetariër en allergisch en niet goed bij mijn hoofd. Want ik kon nauwelijks geloven wat er hier gebeurde. Maar ik verzon het niet.

Nog geen vijf minuten geleden ging de deur open en kwam zij binnen. Ze keek verbaasd om zich heen. Waar is Johan? Dit is toch kamer 101? Gister lag hij hier nog, zegt ze. Dat kan wel kloppen, zeg ik, want toen ik vanmiddag hier naar binnen gereden werd, werd hij in een rolstoel naar buiten geduwd door een middelzware man van middelbare leeftijd. Er was ook een lange magere vrouw bij die tegen Johan zei dat het zo fijn was dattie onverwacht toch nog plotseling naar huis toe mocht.

Godverdomme, zegt ze, helemaal voor niks van kantoor af hierheen gefietst. Dat hadden ze me wel even kunnen zeggen. Godverdomme, mij wordt ook nooit iets verteld. Een eppie was weer teveel moeite. Ze huiverde toen de hagel tegen de ramen kletterde. Godverdomme, dan was ik nu al bijna thuis geweest. Gvd, sorry hoor, dat ik zo loop te vloeken, jij kan er ook niks aan doen dat het kutweer is. Godverdomme, was ik nog net droog thuis gekomen. De hagel ranselde de ramen nu als met ratelend mitrailleurvuur. Rakketakketak, rakketakketak, net als het staccato klikkerdeklak gehakketak van haar hakken op het linoleum. Nou ja, dan moet ik de bui maar afwachten. Tis niet anders, haalt ze haar schouders op. Sorry voor het storen en beterschap.

Ga effe zitten, zei ik vriendelijk, omdat ik vermoedde dat ze tot het favoriete romaanse type zou kunnen behoren. Het chickie had namelijk geen skinny jeans aan, maar blote benen onder een rokje dat net niet met een uitgebleekt roodleren jackje vloekte. Ik kon dus alleen maar zien dat ze er leuk uitzag en dat romaanse slechts vermoeden. Noem het intuïtie. Misschien zag ik het wel aan een vluchtig ginsterende glinstering in haar ogen die zo snel als een vallende ster voorbij schoot. Zo is die er wel en zo is die er niet. Maar als je hem ziet, mag je een wens doen. En ik zag het.

Of je nu hier wacht, zei ik, of in de hal. En ik heb vandaag nog geen bezoek gehad.

Waarom ook niet, zei ze na een korte aarzeling. Hepput toch nog enig nut dat ik hier ben gekomen. Ze ging zitten. Naast mijn bed. Ze dook er dus niet meteen bovenop. De laatste tienduizend jaar cultuur en beschaving hadden hun sporen bij haar achtergelaten. Daar had ik geen last van. Wat mij betreft had ze er zo bovenop mogen duiken.

Uit beleefdheid vroeg ik haar, zo galant als een heer maar kon zijn, wat haar vriendje mankeerde dat hij de kliniek nog niet lopend had kunnen verlaten. Ze snoof proestend door haar neus. En een twinkelend giecheltje er achteraan. Johan, mijn vriendje? Die puistenkop is pas zestien en dat is toch een ietsiepikkie te jong voor mij. Bovendien is het mijn broertje. Hij woont nog thuis en ik al jaren in de stad. Die sukkel heeft zijn enkelbanden gescheurd toen hij met een vriend een stomme stunt van Jackass nadeed. Waarom lig jij hier eigenlijk? Ze laat haar ogen van boven naar beneden over het laken glijden.

Haar blik blijft bijna onmerkbaar heel even langer daar hangen waar het laken duidelijk door een verdikking opgestuwd wordt. Als een langgerekte opgewaaide sneeuwwal in een maagdelijk wit landschap. De tintelende stilte van de vrieskou hangt in de lucht. Haar ogen kijken me vragend, onderzoekend, aan.

Bestaat er liefde op het eerste gezicht? Ik twijfel daaraan, is mij nog nooit gebeurd. Maar dit was pure wederzijdse geilheid op het eerste gezicht. Geen twijfel mogelijk. Ik wou haar neuken, mijn stijve pik haar kut in beuken. Het is een beetje stoer gezegd, want zo'n held ben ik niet. Het leek me heerlijk om met haar te vrijen, omdat zij iets verrukkelijks spontaans had en ook zo onontkoombaar sexy was. Haar lichaam vloeide in iedere beweging die ik tot nu toe had gezien en eigenlijk wilde ik het liefst dat zij met mij zou vrijen. Zich vol begerig verlangen zou overgeven aan mij en mijn geil verlangen. Want net voor ze binnenkwam, lag ik me al een beetje half af trekken. Half, want een beetje half besluiteloos. Zou ik doorgaan of niet. Ik zag zo gauw geen tissues om de boel af te vegen en dan wordt het zo'n kledderbende. En hoewel dit een kamer met annex badkamer en toilet was, kon ik met met dat gebroken scheenbeen en twee gescheurde kruisbanden niet even het bed uitspringen om me onder de douche af te spoelen. Als ik had geweten dat het wandelingetje in het bos zo zou aflopen, had ik er geen voet gezet. Maar ja, ik was geil en Ariadne struinde al door de dichte varens heen om een verend bemost plekje te vinden waar ze uit het zicht met haar benen wijd kon liggen. Oh my god, wat was ik godvergeten geil. Geil gemaakt door haar. Ze had me op het bospad al constant in mijn kruis gegrepen om te voelen hoe groot hij al was. Haar kroelende hoofdje in mijn nek maakte me helemaal gek. Ik hoor haar nog in mijn oren hijgen. Jonas, ik wil je, ik wil je in me, ik wil je neuken. Jonas, je moet me neuken. Ik wil het. Hier in het bos. Oh Jonas, neuk me met je stijve, kom mee, daar, daarheen. En ze wees met haar vinger naar de donkere schaduwen onder eeuwenoude beukenbomen waar de varens dicht op elkaar stonden. Niemand die ons daar zou zien.

Ik strompelde achter haar aan, kon haar niet bijhouden, omdat ik vanwege een aangeboren heupafwijking nogal moeilijk loop. Eigenlijk altijd met een stok om mijn evenwicht te bewaren. Ik ben al van kinds af aan een mankepoot. En op de hobbelige bosgrond gaat dat niet echt vlotjes. Ariadne stond al midden tussen de varens als een bosnimf met haar blote borsten te pronken. Die zwellende en deinende borsten hielden mijn blik van nature gevangen, want er is geen man die de lokroep van de natuur kan weerstaan. Ik dus ook niet. Maar de natuur is tricky. Zoals zo mooi verwoord wordt in de legende van de sirene Lorelei. Je denkt dat een sirene je waarschuwt voor naderend onheil, maar als je aan haar zang gehoor geeft, slaat je bootje te pletter op de rotsen van je verlangen.

Ik zag de zwellende tepels van Ariadne nog harder worden en keek dus niet naar de grond. Mijn voet bleef tussen wortelstronken steken, mijn stok gleed weg en ik kukelde voorover. Probeer mijn evenwicht te bewaren, maar de zwaartekracht was sterker dan mijn kruisbanden die scheurden en daarna brak mijn scheenbeen net boven de enkel. Domme pech, waarom word ik voor mijn geilheid gestraft en anderen niet? Het is niet eerlijk. Ik liep toch al zo moeilijk en nu voorlopig helemaal niet meer. Mijn rechterbeen zit vanaf de tenen tot boven de knie in het gips. Stuwt het nog onbevlekte laken als een langgerekte opgewaaide sneeuwwal in een maagdelijk wit landschap omhoog.

Ik lag me dus zo'n beetje half en half af te trekken voor ze binnenkwam. Het kon me op zich niet schelen dat de verpleegsters al die natte klamme spermavlekken in de lakens zouden zien. Dit was uiteindelijk een privékliniek en mijn pa betaalde genoeg om mij hier in mijn eentje inclusief vlekken in het laken te laten liggen. Maar ik had gewoon zelf geen zin in die natte kledderboel. En laat ik eerlijk zijn, ik had een verpleegstertje gezien, een ongelofelijk lekker ding, die me net een kopje koffie met wat pijnstillers had gebracht. Haar grote donkere ogen stonden openlijk met mij te flirten. Maar ze moest eerst een dienblaadje met nog meer kopjes koffie en pillen erop rondbrengen. Maar als ze dat gedaan had, zou ze, zo zei ze, bij me terugkomen om te kijken of ik nog iets nodig had. En ik zag in haar ogen dat ze wist wat ik nodig had en dat zij wist dat ik dat ook wist. Haar ogen glansden en flonkerden als twee glinsterende geilkutjes die je allebei van huis uit vol wilde pompen. Ik lag al bijna een half uur op haar te wachten. Te wachten op haar derde oog dat mij naar binnen zou lonken.

.

Maar nu zat... ik ben Wilja. Ze zei het tussen de verschietende sterren in haar vragende ogen door. Maar nu zat Wilja naast mijn bed. Die naam past bij haar. Dat hoop ik althans. En ik zeg dat ik Jonas heet. Geen idee of die naam bij me past. Haar vraag overvalt me. Ja, waarom lig ik hier. Omdat ik godvergeten geil door Ariadne, ons grenzeloos geile dienstmeisje, was en nu lig ik hier nog niet een spatje minder geil te liggen. Allebei mijn kruisbanden gescheurd en scheenbeen gebroken. Zeg ik naar waarheid, maar niet hoe dat gekomen is. Rechterbeen tot boven de knie in het gips gezet. Kan voorlopig nog niet lopen. Nog niet eens een glaasje water halen en ik kijk naar het lege glas dat naast me staat.

Okay dan. Ze lacht behulpzaam. Dat haal ik wel even voor je. Ze heeft halfhoge rode rijglaarsjes met behoorlijk hoge hakken aan. Hoog genoeg om onverschillig welke ingezakte bilpartij omhoog te duwen. Dat is trouwens het enige nut van hoge hakken, want er valt natuurlijk niet prettig op te lopen. Voor mij zijn billen van secondair belang, zolang ze niet blubberen vind ik het al gauw goed. Maar toch mag ik heel graag dames op hoge hakken zien. Niet vanwege de billen, maar juist vanwege de benen, mits die welgevormd en van jonge vrouwen zijn. En dan nog voornamelijk de achterkant waar de beenspieren volledig aangespannen staan.

Die anatomische belangstelling dateert uit mijn kindertijd. Na een consultatie omtrent mijn heupgewricht bij een specialist in Leuven had mijn vader mij naar een herensociëteit meegenomen waar hij enigerlei zaken te regelen had. Het interieur daar maakte grote indruk op mij als kind. Tapijten waar je voeten in wegzonken. De gedempte schittering van kroonluchters die de lambriseringen van glanzend mahonie en ebbenhout schemerend lieten opglanzen. Tafeltjes van spiegelglad wit marmer waarin zich halve flesjes champagne spiegelden. De gerieflijk riant bemeten fauteuils waren er met rood pluche bekleed. Waar je ook keek, het warmrode pluche schemerde overal. Alles ademde hier het bon chic van het fin de siècle, al wist ik dat als kind van negen nog niet, ik studeerde toen immers nog lang geen architectuur.

Maar wat mij als kind vooral verbaasde was dat er veel meer serveersters voor de bediening waren dan dat er gasten waren. Denkelijk meer dan acht in mijn herinnering. De meesten zaten zich op hoge krukken langs de tapkast te vervelen. Hooggehakte jongedames met allemaal hetzelfde hagelwitte halve schortje voor dat met een grote strik op de rug van hun zwarte jurkjes boven lange benen vastgebonden zat. Ik zag een heer speels plagend die strik lostrekken toen de serveerster van zijn tafeltje wegliep. Het schortje dwarrelde op de grond, hij raapte het evenwel hoffelijk op en liep achter haar aan een gang in waar zij al in verdwenen was. Mijn vader bestelde thee voor mij, twee hazelnoottaartjes en voor zichzelf een half flesje champagne. Toen de serveerster dat op ons tafeltje neerzette, gaf hij mij een knipoog en streelde hij haar speels plagend in de knieholte tot waar haar dijen al begonnen waren. Van de schrik ontsnapte haar een bijna kreunende diepe zucht en zag ik hoe haar aangespannen benen op die hoge hakken aan de achterkant tot onder het jurkje huiverend nog strakker trokken waardoor haar billen even omhoog wipten. Dat beeld heb ik nooit kunnen vergeten, staat nog altijd op mijn netvlies gebrand. Toen zij licht wankelend wegliep, trok mijn vader nog steeds plagerig haar strik los, het schortje viel op de grond en mijn vader raapte het hoffelijk op nadat hij zich bij mij verexcuseerd had dat hij nu eerst even zijn zaken hier achterin een kantoortje ging regelen. Het halve flesje champagne nam hij met het halve hagelwitte schortje mee. Ik dronk geduldig mijn thee en peuzelde mijn hazelnoottaartje op. En toen het langer dan een kwartier duurde ook het tweede taartje, omdat het zo lekker was. Bij de laatste hap dook mijn vader weer uit dat gangetje op. Hij was niet boos dat ik ook het zijne opgegeten had en zei dat hij in dat kantoortje ook van een lekker hazelnoottaartje gesnoept had.

Wilja staat op om mijn lege glas te pakken. En werkelijk waar, ik doe iets wat ik nog nooit eerder in mijn leven gedurfd heb, maar nu kan ik me niet langer bedwingen. Ik word getriggerd door de gedachte aan mijn vader. Aan die hazelnoottaartjes, die hoge hakken, dat opwippende kontje, die huiverend kreunende diepe zucht. En bovendien ben ik al vanaf vanmorgen vroeg zo godvergeten geil dat mijn kruisbanden ervan scheurden. Ik laat mijn vingers brutaal tintelend van verlangen over haar aangespannen kruisbanden in de knieholte strelen. Als door een wesp gestoken trekken alle spieren aan de achterkant van haar benen zich in een split second sidderend strakker samen. Een geschrokken kreunende zucht. Ze kijkt me aan. Wat doe je? Wat doe je nou? Wat doe je met me? Haar ogen spatten vuur, het vuur van duizend sterren die verschieten. Ik kan zo snel geen duizend wensen doen, ik heb er maar eentje.

Ze wankelt weg om water te halen. Op de terugweg gooit ze de deur in het slot die nog openstond. Voor je het weet word je op intimiteiten met de vrijwillige verpleging betrapt en dan heb je de poppen aan het dansen. Ze zegt het ernstig, weloverwogen aarzelend, licht bestraffend en een beetje streng zonder erbij te lachen. Met vooral een verwijtende ondertoon, alsof zij bijna het slachtoffer van mijn onnadenkende gedrag was geworden. En dan gaat ze weer naast mijn bed zitten en vraagt ze waarom ik dat deed, haar zo brutaal strelen.

En ik weet even niet wat ik moet zeggen. Is geilheid een excuus? Kruisbanden, mompel ik, nu toch plotseling verlegen, bang dat ze weg zal gaan. Kruisbanden, verzucht ik een tweede keer met een tot op het bot hypocriete pijnlijk vertrokken grimas op mijn tronie. Ik wilde voelen hoe dat voelde als ze niet gescheurd zouden zijn. Stom, sorry, onvergeeflijk. Dat kun je natuurlijk niet voelen, je voelt het alleen maar als ze gescheurd zijn. En dan nog alleen maar bij je zelf. Normaal voel je daar niks, sta je er niet bij stil dat je daar kruisbanden hebt.

Ze kijkt me verbaasd aan en verbaast me met haar opmerking dat haar kruisbanden, toen ik haar daar brutaal streelde, tot in haar kruis te voelen waren. Het lijkt haar waarschijnlijk dat ze daarom kruisbanden heten. Ze zegt het half vragend met een verlegen kuchje en ze neemt een slok uit mijn glas. Droge keel zegt ze, droge ziekenhuislucht. Ik heb ook een droge keel. Droog van opwinding en van de spanning van geil gespannen verwachting die ik niet kan uitspreken. Het spannende strelen, haar opmerking, haar aarzelende stem, de sterren die in haar ogen verschieten. Oorzaak en gevolg. Mijn pik was halfstijf maar is nu weer kloppend stijf. Ik voel dat hij tegen het laken op gaat wippen en leg mijn hand er achteloos op om hem plat tegen mijn buik te laten liggen. Vanwege de gêne dat zij mijn verlangen ziet. Ondanks al mijn stille wensen mag ik toch niet verwachten dat zij binnen die nog geen vijf minuten dat ze hier is met een soppend kutje op haar stoel zit te schuiven. Maar ongedurig schuiven doet ze wel, ze kijkt over het laken heen naar buiten. De schemering valt vroeg in onder de donkere wolken die leeg gehageld zijn. Het gesprek is gestokt, ook leeg gehageld. Mottert zelfs niet meer voort.

Het is alweer droog. Ze zegt het met iets van opluchting. Alsof ze net aan een groot gevaar is ontsnapt. Nou beterschap, ik moet er vandoor. Als ze opstaat laat ik de tweede kans om door haar knieholte te tintelen voorbij gaan. Wie weet wat er dan gebeurd zou zijn? Als ze de deur opent, doe ik mijn ogen dicht. Want zien is voelen. Voelen hoe onze kruisbanden voor eeuwig uit elkaar gescheurd worden. Hoe de schone schijn van een scheenbeen met een droge knak verbroken wordt als de deur zo meteen met een droge klik achter je in het slot valt. Ik wil je niet in het gangetje naar de hal zien verdwijnen. Ik denk aan mijn vader en kan niet achter je aan. Ik krijg plotseling de smaak van een romig knisperend hazelnoottaartje in mijn mond. Ik hoor de deur achter je dichtvallen en ook jouw stem. Heb je een pen? En je hakken die onmiskenbaar naar mijn bed tikketakken.

Heb je een pen? Dan zet ik mijn naam op je gips omdat ik je eerste bezoekster ben. Voor de herinnering, zodat je me niet vergeet. En ze trekt het laken al terug om het gips te ontbloten. En met het laken trekt ze ook mijn hand weg van mijn stijve die nu onvermijdelijk omhoog wipt. Ik ruk mijn opgekropen ziekenhuishemd er in een paniekreactie overheen en mijn hand er bovenop. Haar ogen spatten vuur, het vuur van duizend sterren die verschieten. Gossiejezes Jonas, je bent geil. Je hebt stiekem een stijve van mij gekregen. Neen, niet van jou, van Ariadne en die verpleegster en toen nog een heel erg beetje van jou. Maar dat zeg ik niet, ik schud alleen maar neen met mijn hoofd dat steeds roder wordt. Ze trekt mijn hand weg en het hemd omhoog, slaat haar hand om mijn opwippende stijve heen en bloost dan met me mee.

Ze laat mijn stijve nog even soepel door haar knellende handje glijden. Gossiejezes Jonas, wat jammer dat ik je niet geil kan maken. En dan kust ze me. Neen, niet op mijn mond, ze laat haar vochtige lippen over mijn neus heen glijden. Ze bijt er zachtjes in en daarna glijden haar lippen over mijn eikel heen, die ze met heel voorzichtig bijtende hapjes proeft. Ik kreun van verlangen, omdat ze me daarna meteen diep neemt, diep in haar mond. Mijn hand tintelt door haar knieholte langs gretige dijen omhoog, ik voel haar zuigende mond sidderend over mijn eikel glijden.

Ze laat eerst het vaalrood verschoten lederen jekkertje van haar schouders glijden en als bijna, bijna, bijna allerlaatste haalt ze de veters van haar rijglaarsjes los. Ze heeft alleen nog haar pantysokjes aan...

Het is een detail, maar zo ontiegelijk geil.

Als een meisje van ballet trekt ze die een voor een van haar voeten die ze bij de enkel tot kniehoogte optilt. Waardoor ik een riant uitzicht op haar kut krijg die nu helemaal voor het grijpen tussen haar benen hangt. Ze heeft een vrij brede kut die de ruimte tussen haar dijen vult. Een kut die van zichzelf aan de prettig brede kant is... Maar ik kan er niet bij, ik lig aan mijn bed gekluisterd.

Ze dwingt haar hemel behoedzaam over mijn verlangen heen. Wringt mijn stijve door de nauwe breed gewelfde poort naar binnen. Trekt me aan mijn haren naar haar tepels, mijn lippen kwijlen er omheen. Ik zuig er zo hard aan als ik kan, zo hard dat ik bang word dat er melk uit zal komen. Een beetje bijten vindt ze wel lekker. Ik hoor het haar nog zeggen. Bijt maar, bijt maar lekker. Haar hand trekt af en toe hard aan mijn haar, haar andere hand krast in mijn rug, maar ze neukt me heel voorzichtig. Langzaam, traag en omzichtig. Ze rijdt me o zo teder af. Haar buikje deint golvend tegen me aan, ze trekt mijn stijve pik met zachte schokjes van haar kantelende heupen diep in haar kutje af. Tot we het niet meer kunnen tegenhouden. Haar schokkende slurpkutje zuigt me helemaal leeg. Ik voel zelfs nu nog hoe ze heel hard aan mijn haren trok, hoe haar klauwende nagels haar naam in mijn rug schreven: Wilja, ik heet Jonas, maar ik wilde ook.

Ik genas voorspoedig. Dwz mijn kruisbanden en de breuk. Mijn heupgewricht bleef net zo gebrekkig. Ik ben nog altijd een mankepoot en het zou twintig jaar duren eer ik weer door een knieholte heen zou durven strelen.