1.

,,En niet op de meubels.’’ Zei ze me nog streng. Ik lachte er om en keek neer naar m’n trouwe metgezel, die daarop ook naar mij keek. ,,Nee, natuurlijk niet. Rory is de braafste hond die er is. Dat weet u.’’ Lachte ik dan zelfingenomen met een knipoog en ik kreeg nog net het voordeel van de twijfel met me mee. ,,We zien het vanzelf wel.’’ Zei ze dan ook met een afkeurende blik. Ik kreeg ondertussen een klap op m’n schouder en werd ook voorbij gelopen door de heer des huizes. ,,Nou, kerel. Tot over twee maanden.’’ Zei hij dan voordat hij zijn vrouw de deur al ongeduldig had gewezen. ,,Als je maar zorgt dat alles schoon is. Dan mag die best op de bank hoor.’’ Werd me dan nog stil toevertrouwd. Geweldige vent. ,,Komt helemaal goed.’’ Zei ik vol overtuiging en ik liep even met ze mee tot het einde van de straat waar de taxi op ze stond te wachten. En daarna was ik helemaal alleen. En in een andermans huis. Nou ja, niet echt alleen natuurlijk. Ik had niet voor niets twintig kilo hondenvoer bij. Maar dit werd het volgende hoofdstuk in mijn leven. Een hoofdstuk wat ik met een goed gevoel tegemoet ging. En in mijn korte leven had ik al aardig wat hoofdstukken voltooid. Maar zo was ik. En ik; ik ben Lasse. M’n naam verraad het al een beetje, maar ik heb wat Deens bloed. M’n moeder. Overigens was ik gewoon in Nederland geboren en ben daar ook opgegroeid. En samen met mijn hond, Rory, reisde ik al zeven jaar door Europa. Zeven jaar met Rory. Daarvoor deed ik het ook al een geruime tijd. En dit was mijn leven, en ik hield van dit leven. Ik had op de middelbare school de HAVO afgemaakt, en ben toen gelijk die zomer naar Frankrijk gegaan. Ik kwam vroeger met mijn ouders bijna elke zomer in Frankrijk, op vaak dezelfde camping, en toen ik zeventien was, ging ik alleen naar die camping. Om daar te werken. Ik had m’n ouders er van overtuigd dat een tussenjaar goed voor me zou zijn, maar ik was nooit van plan terug naar school te gaan. Ik hoorde niet thuis op school. Ik ben nu overigens al zevenentwintig. En de afgelopen tien jaar heb ik misschien wel een honderd verschillende baantjes gehad. Veelal in het buitenland. Ik was goed in m’n werk. Wat ik ook deed. Gewoon professioneel ingesteld en altijd hardwerkende. Dat leverde me steeds weer nieuw werk op. Na die eerste zomer, werd ik via-via voorgesteld aan dan weer een andere werkgever die nog wel een handje kon gebruiken. Of het nou een camping was, of een restaurant of een hotel, dat maakte me dus echt niet uit. Als het maar met de horeca of met toerisme te maken had. Want daar lag mijn passie. Ik heb zo in Frankrijk een hoop baantjes gehad, maar ook in Italië, Zwitserland, Oostenrijk, Duitsland en natuurlijk ook Denemarken, wat gek genoeg mij het minst was bevallen, maar dat terzijde. Ook in Nederland of België was ik veel actief geweest, maar dan meer voor kortere periodes. Zoals nu ook. Nu zou ik de komende twee maanden gaan werken op een strandtent in Zeeland. Het was vandaag twee juni en de zomer stond toch echt voor de deur al. Ook al was het nog vroeg. De heer en vrouw die ik net had mogen uitzwaaien, waren Hans en Hetty. Een ouder stel van ver in de zestig, die het erg goed hadden. De komende twee maanden zouden zij op rondreis gaan door Australië en Nieuw-Zeeland. En ze hadden nog iemand nodig die op hun huis kon passen. Toen ze mij vroegen, regelde ik eerst dit, en daarna pas de baan natuurlijk. Gek genoeg had ik Hans en Hetty leren kennen op een camping in Noord-Frankrijk. Daar werkte ik als gids. Misschien niet het meest boeiende deel van de wereld om te vertolken, maar mocht je van een beetje geschiedenis houden, dan zat je daar prima. Van Clovis tot en met de wereldoorlogen. Er was daar heel veel gebeurd door de eeuwen heen. En Hans en Hetty waren die mensen die dat interessant vonden. Een van de leukste baantjes die ik ooit gehad heb, overigens. Mede doordat ik geschiedenis zelf ook leuk vond, en ik echt gek was op dat deel van Frankrijk. Daar tussen de Marne, de Aisne en de Somme. Ik raakte toen ook aan de praat met het stel, en zelfs bevriend, voor zover dat kon dan. Er was toch een kloof. Ik stuurde ze vaak een kaartje als ik weer in het buitenland was, want dat vonden ze leuk. En dat had er toe geleid dat ze me verrassend gevraagd hadden om op hun huis te passen deze zomer. Een huis wat ik alleen kende van het adres wat ik al zo vaak op een brief had gepend. En daar werd ik nog voor betaald ook. Dus eigenlijk had ik twee baantjes nu. Hans, met grijs haar en een dikke grijze snor, en Hetty, met lang sluik zwart geverfd haar, waren een stel apart. Levensgenieters. En daar vonden we onze gelijkenis dan ook in. Want ik was ook een echte levensgenieter. En daar koos ik altijd wel m’n eigen wegen voor.

-

Het huis stond aan de rand van Middelburg. Wat toch een beetje het kloppende hart was van een verder moedeloos Zeeland. Althans, zo keek ik er altijd naar. Maar dat trok me ook wel. Ik hield van Nederland en zeker van de regio’s die minder bevolkt waren. Ik hield van een beetje rust. Dan zat ik hier ook wel goed. Het huis was echt heel groot. Hans en Hetty waren niet voor niets levensgenieters geworden op hun oude dag, en dat merkte ik nu al helemaal. Het huis was ècht groot. Wel een rijtjeshuis. Maar op de hoek. Grote tuin, drie verdiepingen, grote kamers allemaal. Modern ingericht waar nodig, zoals de keuken en badkamer, en meer hun eigen stijl in de woonkamer en op de slaapkamers. Ik kende het stel niet heel goed, maar ik kon hier wel uit halen waar ze van hielden en wat voor types het waren. Zoals ze van geschiedenis hielden, hielden ze ook van antiek en oude meubelen. Het oogde soms wat stoffig, maar als je dan de klapdeur doorging naar de keuken, was je echt in een andere wereld. Ik vond het praktisch. De voortuin was weelderig, maar goed onderhouden. Ik had nog een hele lijst meegekregen over wanneer ik wat hoeveel water moest geven. Ik vond het allemaal prima. Het hoorde maar bij m’n vele taken van dit zwart betaalde baantje. Wel het minste wat ik kon doen. Daarnaast stond ik er niet helemaal alleen voor. Rory kon best helpen met water geven... Rory was echt m’n beste vriend, zoals je dat vaak zal zien bij honden. Trouw. Ik vond Rory in Zwitserland. Bij een gezin wat met pups zat, die ze niet wilde hebben. Een kruising tussen een boxer en een Ierse setter. Ja, probeer je daar maar wat bij voor te stellen. Een ongelukje voor hun, was het gelukje voor mij. Kortharig, iets langere neus, hoog op de poten, lange oren. Hij had meer weg van een setter dan van een boxer qua lichaamsbouw, maar je zag er duidelijk een gemoedelijke boxerkop in. Om te zien dan. Qua karakter was het een honderd procent boxer. Zo zachtmoedig en enthousiast. En Rory ging altijd met me mee. Rory heeft in zijn zeven jaar meer van de wereld gezien dan menig mens in zo’n zelfde periode. Niet dat die er wat mee deed, maar ook hij was een levensgenieter. Hij mocht van mij niet meer traplopen, omdat hij al wat ouder was, en een wat grotere hond. En toen ik boven aan de verkenning was begonnen, had hij al snel het lekkerste plekje uitgekozen. Ik kon er alleen maar om lachen toen ik hem beneden al in een grote fauteuil zag slapen, helemaal op zijn gemak, en half verzonken in de comfort en zijn waarschijnlijke zwaar relaxte dromen. Hij sliep meer de laatste tijd. Dat hoorde er bij. Maar ook naast Rory waren er nog mensen die mij een beetje in de gaten moesten houden hier. De buren. Dat was ook een stel. Een wat jonger stel wel. In de veertig, en minsten zo welvarend. Jeff en Annie. Op het moment dat ik de tuin in liep, de achtertuin, die ècht heel groot was, werd er meteen naar me geroepen over de schutting. Jeff was een lange man, en hij keek zo over de schutting heen. ,,Jij moet Lasse zijn.’’ Zei hij dan, en ik knikte naar hem, en stelde me voor als die persoon, die hij dacht dat ik was. Hij stak zijn hand over de schutting en stelde zichzelf voor als de man, waar ik dan al over gehoord had van Hans en Hetty. Het was een lekkere zomerdag en ik werd daar ter plekke meteen gevraagd of ik die avond bij hun kwam eten om gelijk goed kennis te maken. Het waren dan ook hele hartelijke mensen. Daar had ik niet op gerekend, al moet ik zeggen dat het vaak wel zo gaat… Dat ik dan maar mensen ontmoet die zich geroepen voelen mij ergens bij te betrekken. Zo kreeg ik ook al die contacten. Het had misschien een beetje met m’n uitstraling te maken. Ik was vrij timide, en altijd beleefd. Ik wist in de meeste situaties wel hoe ik me moest gedragen. Dat had ik geleerd, en daar plukte ik de vruchten van nu. ‘’Van je zwaktes, je kracht maken.’’ Had mijn vader me ooit verteld. Mijn zwakte was toentertijd dat ik te stil was, te onopvallend. Maar doordat ik niet opviel, kon ik mijn eigen ding doen. En dat werd mijn kracht. Mensen vonden het vaak leuk als ik mijn eigen ding deed. Ik was een beetje anders. Ik vond andere dingen leuk, en toen ik dat doorkreeg, kreeg ik ook het vertrouwen waardoor ik me ook meer durfde uit te spreken. Ik was ook gewoon stront eigenwijs. Ook een zwakte, waar ik m’n kracht van had gemaakt. Ik koos m’n eigen weg, en belandde zo altijd weer in nieuwe en leuke situaties. Zo ook die avond, toen ik niet alleen Jeff en Annie leerde ontmoeten, maar ook hun jonge dochter Myrthe, die zich moest voorstellen van haar ouders, maar dat zo te zien liever niet deed. Erg verlegen, zal ik maar zeggen. Na een halfuurtje kwam ik er achter, dat ik Rory helemaal was vergeten in de nieuwigheid, en toen bleek dat het stel zelf katten had, maar helemaal niet vies waren van honden, mocht ik hem erbij halen. De jonge Myrthe kroop daarna wat meer uit haar schulp voor mijn idee, en Rory had er een vriendje bij. Rory kon dat effect hebben op mensen. Die maakte makkelijker vrienden dan ik dat kon, en zonder hem had ik ook echt minder vrienden kunnen maken. Nu was ik zeventwintig, en had ik ook op het gebied van de liefde een hoop meegemaakt, maar er was iets aan deze tiener, wat me meteen al greep. Ze had een bijzonder uiterlijk. Heel slank en rank. Echt een tiener nog wat dat betreft, ik denk een jaar of achttien of negentien. Lang donkerblond haar, wat echt heel lang was. Het viel dan steil over haar hoofd heen en zo nu en dan over haar schouders. Het lange haar vormde haar ronde hoofd met het gewicht. Maar het was met name het gezicht van deze meid. Er was misschien wat jongensachtigs in te bekennen, maar daar was ik niet zo goed in. Haar ogen hingen iets, en waren groot en hadden een mooie vale kleur groen. Ze had wat bollere wangen, en als ze dan keek, dan leek ze altijd wat weemoedigs over zich heen te hebben. En ze lachte zo lief naar die gekke hond. Het intrigeerde me vanaf de eerste minuut. Maar dat liet ik natuurlijk niet merken. Het was eerder gewoon leuk. Dat ik nu een woning had, en daarbij gelijk een knap buurmeisje. In zo’n situatie was ik nog nooit geweest, en dat kon ik er dan ook weer bij schrijven. Gewoon genieten van het idee en meer niet. Dat hield ik mezelf vanaf de eerste minuut al voor. Geen gekke dingen uitvreten. Daar was ik ook niet goed in.

-

De volgende dag pakte ik de fiets van Hans, die duurder en luxer was dan ik verwacht had, en moest ik een ‘kleine’ tien kilometer fietsen naar de kust. Niet ver van Oostkapelle vandaan. Voorbij een camping liep een breed geasfalteerd pad de duinen in en mondde daar uit op het strand waar je gelijk bij mijn beoogde strandtent aankwam. Ik had vandaag een oriëntatie dag. Ik was al eerder geweest om kennis te maken, en had voor de korte periode ook een contract getekend. Dit werk was niet nieuw voor me en met mijn uitgebreide, bijna ongeloofwaardige, CV, die ik altijd goed bijhield, kwam ik heel snel aan de bak. Op dit soort locaties dan. Sterker nog, ik hoefde niet eens onderaan te beginnen. Nee, ik werd gelijk al een soort baasje hier. En daar keek ik erg naar uit. Dat kon ik ook gewoon en dat wilde ik dan ook doen. Ik had die ervaring en kon ook de uitstraling nabootsen van een leiden. Diep in mij schuilde namelijk niet echt een leidend iemand. Ik zou ook met minder genoegen nemen, met afwassen, of iets in die trend, maar het was duidelijk dat ik meer in m’n mars had. En dat was m’n nieuwe baas ook duidelijk. Marcel, heette hij. Een Zeeuw. Beter kan ik hem niet omschrijven. Nors en stug. Is het zelfde, maar goed. Krullentjes achter op z’n hoofd en rondom. Wat ouder, een klein buikje en een klein brilletje. Altijd een zwetend polootje aan. Althans, de keren dat ik hem gezien had. En nu weer. Een aardige man verder, maar vooral een slimme zakenman. Hij had meerdere strandtenten namelijk verspreid over Nederland. Drie of zo. Ik wist dat niet echt. Ik had me niet in hem verdiept verder. Leek me ook overdreven. Maar dat zou je niet verwachten als je hem zou zien. Hij stelde me voor aan Jasmine. Een meid van begin twintig, denk ik. Een typische horecatijger. Tijgerin… Ik was wel een beetje ondersteboven van haar uiterlijk en enthousiasme. En ze nam me letterlijk bij de hand, en leerde mij die dag hoe het er hier aan toe ging. Het was een mooie dag weer, en best druk ook. Ik zou in de bediening komen te staan de eerste week, en waar het kon eventueel ook keuken meedraaien. We hadden een ‘’cheffie’’ , maar ik kon ook aardig koken, en had ook al bij m’n sollicitatie te horen gekregen dat dit de bedoeling zou zijn waar nodig. Het was groter dan ik me kon herinneren. Maar nu was het lekker weer en liep er gewoon veel volk. Naast Jasmine waren er nog twee, die de boel een beetje draaiende hielden als Marcel er niet was, die nu waarschijnlijk een andere dienst hadden. En in mij had hij voor de aankomende periode gewoon een extra kracht als leidinggevende gevonden, die prima kon meedraaien op de werkvloer. Jasmine werkte hier ook vast, had ze me verteld. Ze kwam overigens niet uit de buurt. Maar elk jaar streek ze hier voor zes maanden neer, en dat al vier jaar lang. Ik was wat minder happig om mijn verhaal meteen te delen, maar daar vroeg ze ook niet naar. Ik was een goeie luisteraar, zal ik maar zeggen. Al was ik gewoon een beetje sociaal incapabel. Maar van die zwakte… had ik zo m’n kracht gemaakt. Zo nu en dan gewoon op de juiste manier doorvragen, en dan kreeg je een gesprek. Een gesprek waarin zij weliswaar de overhand had, maar dan nog. Zij blij, ik blij. Missie geslaagd. Want zo’n eerste dag blijft altijd eng. Al deinsde ik er zeker niet voor terug. En in Jasmine zag ik nu wel iemand waar ik op kon terugvallen, wat ik deze dag ook vaak genoeg moest doen. Met name het kassasysteem was een veelvoorkomend onderwerp, als ik eens m’n mond opentrok. Daar zat ook geen logica in. Al was ik de enige die er niet mee overweg kon… Maar ik ging het hier wel naar m’n zin krijgen. Los van het keukenpersoneel, vond je in de horeca een bepaald type mens wat dit werk deed. Mensen die juist sociaal zijn. En dat kon ik wel zijn, maar dan wel zakelijk. Of met andere woorden: ik was op de werkvloer naar de klanten toe echt onwijs sociaal. Dan kon ik opeens best wel verhalen vertellen, als dat iets toevoegt aan de situatie. Anders had ik ook nooit al die contacten gekregen, waaronder Hans en Hetty, waardoor ik nu hier zat. Anders had ik ook niet zo veel kunnen werken in deze Branche. Maar privé vond ik dat lastiger. Ook met collega’s dan onderling. Dan hield ik me vaak ook afzijdig. Gisteren bij Jeff en Anni, had ik ook nauwelijks wat gezegd… Dat was een zwakte waar ik nog geen kracht van had kunnen maken. Maar kon er wel goed meeleven. Het werd pas gevaarlijk als het dan rustig werd op het werk. Dan moest je wel communiceren met je collega’s. lollig doen of sociaal. Maar dat zag ik hier niet gebeuren. Hier, begin juni, was het gewoon druk al. En iedereen was dan ook druk bezig. Nu was er echter nog iets wat mij aantrok in het horecapersoneel. Iets wat veel mensen aantrekkelijk vinden. Veel mannen dan, in dit geval. Nu was ik niet die jongen die zo op een meisje zou afstappen, maar van naar mooie meisjes kijken, kon je ook al gelukkig worden. Is gewoon leuk. En met de diensten die de meesten moesten draaien, had je geen reden meer om daarnaast nog naar de sportschool te gaan om je lichaam een beetje te onderhouden. Net als ik, waren de meeste jongens hier vrij lang en vrij mager. En waren de meiden met name mooi slank in mijn ogen. Jasmine ook. Gewoon een lekkerding. En daarnaast nog een paar anderen. Natuurlijk had je ook hier dat meisje wat wel wat te dik was, en wat dan met name achter de bar moest staan of in de keuken actief was, en ook die jongen die dan juist klein was met een bril en niet bepaald charismatisch overkwam, die alleen gevraagd werd als het echt moest… maar in mijn oppervlakkige wereld zag ik meer mooie dan lelijke mensen. Al had ik zelf nog nooit iemand lelijk genoemd. Het lekkere weer zorgde er overigens ook voor dat menig meisje in bikini het strandpaviljoen kwam opgelopen. Deze baan, net als alle andere baantjes die ik gehad heb, zou daarom een en al feest zijn.

-

Maar die avond, en ik was die dag van de ochtend tot en met de nacht gebleven, zat ik zowaar aan het pils met drie collega’s. Jasmine zou afsluiten. Ik had overigens een akkoordje belegd met m’n nieuwe buren die op de lange dagen om zouden kijken naar Rory. Die miste ik dan wel na zo’n dag, maar ik wist al wel dat die in goede handen zou zijn. Ik zag hem al met die Myrthe op stap gaan. Dus ik was gerust. Ik had overigens maar vier van dit soort lange dagen in de week. En de rest was ik vrij. Ik wist het wel zo te regelen dat ik er plezier in bleef houden. Zo had ik zat tijd voor mezelf en Rory en had ook nog wat vrienden uitgenodigd die me zo nu en dan gezelschap zouden houden. Natuurlijk in overleg met de ouders van het huis. Maar nu zat ik lekker met een truitje aan op het terras aan een koud glas pils na een lange en warme eerste werkdag. Pils uit Domburg. Jasmine bleek ook nu vooral het woord te kunnen voeren. Er zat nog een andere jongen bij. Erwin. Hij was lang. Heel lang. Zeker twee meter. En ook heel dun. Bijna bang dat die zou breken. Maar hij had wel wat charismatisch over zich met die lengte, en praatte makkelijk mee met het opvoerende tempo van Jasmine, die niet bepaald moe leek na een dienst van ruim twaalf uur. De andere collega was Vicky. Ook een lekkerding. Lang blond haar, heel smal. En allemaal waren we twintigers. Ik had wat indruk kunnen maken vandaag, en had de complimenten dan ook al in m’n zak. Ik luisterde wel naar de rest maar niet echt. Dat kon ik op de een of andere manier niet zo lang volhouden. Ook niet als ik met echte vrienden was. Ik zat er gewoon lekker bij, maar hoefde er niet perse helemaal bij betrokken te raken, om het ook naar m’n zin te krijgen. Liever niet zelfs. Met een glas in m’n hand en m’n blik op de heldere lucht boven het strand, was alles wat ik nodig had na zo’n dag. Een beetje dromerig sterren tellen. Toen Jasmine binnen ging afsluiten, en daarbij hulp kreeg van Vicky, was ik echter wel blij dat toen ik alleen was met deze Erwin, hij er niet voor koos om z’n telefoon te pakken, maar mij eens te vragen naar m’n naam. ,,Ja, is Deens.’’ Zei ik dan droogjes, en lachte er wat flauw bij zonder hem aan te kijken. ,,M’n moeder is Deense.’’ Legde ik dan wel uit, en maakte nu wel contact. ,,Spreek je ook Deens?’’ Vroeg hij me daarna opgetogen. ,,Ja hoor, niet heel goed, maar kan me wel verstaanbaar maken.’’ En zo praatte ik zowaar even over mezelf. ,,Ja, gaaf man.’’ Zei hij dan enthousiast. ,,Marcel zei al dat je goed zou zijn voor de buitenlanders.’’ Knipoogde hij dan grappende en hij stak een sigaretje op. Z’n eerste hier vanavond. ,,Duits lijkt me een vereiste om in Zeeland te werken.’’ Grapte ik dan terug. ,,Denen zal je hier denk ik niet zo snel tegenkomen nee, die hebben hun eigen Zeeland toch?’’ Ging hij dan door, waardoor ik mijn glas even hief als compliment dat hij dat wist. Niet dat ik nu een echte Deen was, maar zo leek hij me nu nog wel te zien. En dat was ergens ook wel leuk. Ik zei maar niet dat ik vloeiender Frans sprak en daarnaast ook zeer kundig was in Duits en Engels. Ik wilde niet meteen als een opschepper overkomen… Ik pikte talen gewoon snel op. Zeker tijdens het werk als je eigenlijk geen keuze hebt. De meiden joegen ons niet veel later van het terras af en nadat we onze glazen binnen hadden gezet, liepen we gezamenlijk over het donkere duinpad terug naar de fietsen. Of beter gezegd: fiets. Ik was de enige die op de fiets was gekomen, en ik werd gelijk voor gek verklaard. Ik snapte dat nog niet meteen, maar ik kon wel zeggen dat ik niet bepaald lekker op de fiets zat die tien kilometer, waarvan meer van de helft afgelegd moest worden op stille en donkere landweggetjes, waar je rondom het licht van je voorlamp echt niets meer zag. Dat was best wel eng. En dan is het opeens ook best wel koud. Maar ik zou het niet anders willen. Ik had geen auto ook. Die van Hans mocht ik helaas niet pakken. Een dikke Merc…

-

Toen ik thuis kwam, hoorde ik hiernaast Rory al loeien. Gek hoe erg je van een beest kan houden. Het was half twaalf, en ze hadden niet gedacht dat ik ook echt zo lang zou wegblijven. Ze hadden de sleutels van het huis, en hadden Rory best alleen kunnen laten na de avond. Maar dat durfden ze toch niet aan. Ook wel begrijpelijk. Daarnaast had ik gewoon letterlijk gezegd hoelang mijn dienst was vandaag, maar ze waren toch een beetje ontstemd. ,,Sorry. Ik vind wel wat anders.’’ Zei ik dan meteen en bood oprecht m’n excuses aan. Ik hield er niet van als ik anderen tot last was, en eerlijk gezegd had ik al m’n twijfels. Maar deze dag kwam het erg goed uit. Ik was nu twee dagen vrij om te settelen en kon in die tijd wel iets anders vinden voor Rory. Misschien mocht die wel gewoon mee. Rory lag overigens prinsheerlijk met zijn kop op de schoot van de jonge Myrthe, die hem bleef aaien. ,,Ik pas anders wel op.’’ Zei ze dan een beetje nijdig tegen haar ouders. Rory had er echt een vriend bij. ,,Je bent veel te jong.’’ Merkten ze dan wat streng op, waardoor ik even twijfelde over de leeftijd van het meisje. Zo jong zag ze er niet uit, en vroeger liet ik thuis al de honden uit toen ik tien was. Dus dit was wel wat verwarrend. ,,Als je Rory gewoon uitlaat en eten geeft en verder hiernaast laat, ben ik al lang blij.’’ Begon ik dan nog snel om de makkelijkste optie nog te redden. ,,Het spijt me echt, dat jullie nu op moesten blijven voor mij en voor hem. Hij heeft het goed. Dat zie ik meteen. En al kennen we elkaar net, zit ik hier nog wel twee maanden en hoop ik gewoon dat we goed overweg kunnen blijven gaan met elkander.’’ Bracht ik dan oprecht op, met in m’n reden een klein complimentje richting Myrthe, die haar ouders niet was opgevallen, maar door haar zelf zeker wel, en ze lachte dan ook dankbaar mijn kant op. Ik kon ook wel zien dat zij ontzettend veel plezier had met die hond, en dat hoefde ik niet af te nemen zonder geldige reden. ,,Ik vind alles best.’’ Zei Jeff dan met een vermoeide zucht. ,,Schat, je regelt het maar.’’ Kwam er dan wat chagrijnig uit, en hij vertrok naar boven. Annie zuchtte dan moedeloos en draaide met haar ogen. ,,Als het niet gaat, dan moeten we iets anders vinden.’’ Stelde ze eerst, waar ik het mee eens was. Logisch. ,,Als het niet gaat, dan gaat het niet.’’ Zei ik haar dan ook. ,,Misschien kan die altijd wel hier blijven.’’ Zei Myrthe dan uit het niets, dromerig bij haar eigen idee. ,,Nee, dat zullen de katten fijn vinden. Die zitten al de hele dag boven.’’ En Annie gooide er nog een vervreemd lachje tegenaan, na haar wat harde manier van reageren. Ze had ook een harde en wat platte stem. Ze klonk wellicht onaardiger dan ze was, en de hartelijkheid leek opeens wat minder dik in de familie te zitten. Maar dat leek het alleen. ,,En ik vind dat ook niet fijn.’’ Zei ik dan maar wat zachter, en keek de twee even met een flauwe glimlach aan. ,,Nee, snap ik wel.’’ Zei Myrthe dan lief. ,,Kom maat.’’ Riep ik dan wat direct, en Rory stoof meteen op en liet het meisje dan ook net zo makkelijk achter. Het was toch echt mijn hond. ,,Wacht!’’ Riep ze dan en ze kroop op de hond af, pakte die bij z’n kop beet en drukte haar gezicht tegen zijn voorhoofd aan. Iets kinderlijk wel. ,,Nou, stel je niet zo aan.’’ Zei Annie dan ook wat bozig, en ik zag zelfs Rory even gek opkijken. Ik vond het wel schattig en aandoenlijk. ,,Niemand komt tussen ons, vriend.’’ Zei ik hem dan toen we dat huis verlieten en weg maakte naar onze eigen huisje. Hij kon me dan zo aankijken alsof hij me ook echt begreep. Ik vroeg het me wel eens af, maar meer dan dat ook niet. Myrthe was denk ik toch een beetje een apart kind. Enig kind ook. Dat hoefde niet perse wat te zeggen, maar dat was ik ook, en ik was ook een beetje apart. Voor anderen dan. Gek genoeg bleef ze een beetje in m’n gedachten hangen doordat ze zich zo had gedragen net. Ze had gewoon iets. Iets wat aantrekkelijk was, zonder enige vorm van verleiding. Rory had wel eens vaker voor liefde in m’n leven gezorgd. Daar hadden we zelfs op getraind toen die nog wat jonger was. Ik gooide gewoon een bal naar een tent waarvan ik wist dat er een mooie meid in lach, of op het strand naar een groepje meiden, en Rory deed dan de rest wel. Voor z’n lelijke hond verrichtte hij echt wonderen in mijn ogen. Meiden vielen dan eerst voor hem en daarna voor mij. Hij maakte het me makkelijk. Maar dat waren vaak wel meiden van mijn leeftijd. Dit vond ik dan eerder wat moeilijker. Al wist ik niet waarom. Ik had helemaal geen zin om achter een jong buurmeisje aan te gaan. Wat had ik daar nog mee te behalen? En toch werd het dat spook wat mij die nacht vrij lang wakker wist te houden.

-

Het was onschuldig. Gewoon wat spanning met alles wat hier nieuw was. Maar ook die ochtend bij het wakker worden moest ik aan haar denken. Toen was het opeens al iets minder onschuldig… Voor even. En ik wist niet zo goed of dat goed of slecht was. Zolang het bij denken bleef, kon het vast geen kwaad. Maar ze maakte me verder nog niet echt makkelijk. Gewoon door te bestaan al. En dat ze die ochtend om zeven uur aanbelde, hielp ook niet echt. Met slaap in m’n ogen had ik eerst boven uit het raam gekeken. Het was al wel licht, maar dit was wel erg vroeg. Geen hond op straat te zien. Nog niet dan. Als het aan haar lag, ging dat zo veranderen. Ze zwaaide opgewekt, en ik slofte niet veel later al zuchtende de trap af. Ik deed open. Ik was niet aangekleed. Had wel een broek aan, maar meer ook niet. Dat had ze niet verwacht, en ze sloeg meteen rood aan. Ik schudde m’n hoofd en riep Rory, die minstens zo slaperig aan kwam gewandeld en de bel niet eens gehoord had, en begon te kwispelen toen hij haar zag. ,,Dit is wel erg vroeg.’’ Zei ik haar wel, en ze keek me niet aan. Ik klonk ook streng zo. Ik gaf haar de sleutels nog mee, en vroeg haar stil te zijn als ze straks terug komt. Nog altijd een beetje streng. Ik moest gewoon duidelijk die grens stellen. Al was het maar voor mezelf. Maar feit was wel, dat toen zij weg liep met Rory ik ondertussen ook kon kwispelen. En wat lig je dan lekker wakker te worden in bed… Ik voelde me toch een beetje fout zo. Maar nogmaals, het zat allemaal in m’n hoofd. En in m’n broek… ja, toch wel. nee, maar het zat in m’n hoofd, en daar bleef het ook, als het aan mij lag. Ik kon niet al na een dag de tienerdochter van de buren veroveren. Dat zou ik niet eens kunnen, al zou ik er voor gaan. Die gedachte hield me altijd wel op de been. Op m’n derde been… nee, maar ik was niet iemand die snel in de smaak viel. Zeker niet na een dag al. Ze was hier immers alleen voor Rory. Maar het zou niet altijd aan mij liggen. Ze bleven lang weg. En het verlegen meisje wat ik dacht dat ze was, bleek toch wat meer avontuurlijker te zijn. Al bleef dat verlegene nog wel op haar gezicht staan. Na een uur was ik uit bed, en ik maakte me niet echt zorgen nog. Ik dacht niet dat ze Rory echt zou meenemen om voor haar zelf te houden. Zo kinderlijk kwam ze ook weer niet over. Nee, ze had Rory wel gewoon thuis gebracht. Daar kwam ik pas achter, toen ik later onder de douche vandaan kwam. Ze had op de deur geklopt. Op de badkamer deur dus. M’n hart bonkte meteen wild, en toen ik vroeg of zij het was, gaf ze snel antwoord. Ik had al een vermoeden wel. ,,Ja, sorry dat ik stoor.’’ Begon ze dan vertwijfeld. Ik pakte een witte handdoek en wond die om m’n middel heen en deed de deur open. Ik wilde haar gewoon afschrikken. Ze keek me kort aan, maar daarna niet meer. De grond was boeiender. Die keek niet terug. Even schoot er toch een vlaag van opwinding door me heen, en ik liep snel langs haar heen naar m’n kamer, zodat zij dat niet zou zien. Ze was ook echt zo mooi. ,,Myrthe, dit kan eigenlijk echt niet.’’ Begon ik toen van achter een dichte deur en kleedde me snel aan. ,,Ik krijg nog ruzie met je ouders, zo. Die vinden het vast niet fijn dat je zo vroeg bij een vreemde jongen aanklopt, of wel soms?’’ En ik trok de deur weer open, en zag daar dat de gang leeg was. Ik keek nog even snel in alle kamers, maar ze was weg. Ze had de voordeur opengelaten, en ik hoorde hiernaast nog de deur dichtslaan. Ik denk niet dat ze me gehoord had nu net. Toen was ze al weg geslopen. Vast geschrokken van haar eigen brutaliteit of zoiets achterlijks. En ik wist niet of dat goed was of slecht. Want ergens vond ik het wel leuk, zoals ze zich opdrong. Ik kreeg aandacht van een mooie jonge meid. Altijd prettig. Maar ik begaf me wel op glad ijs. En als ze me wel gehoord had, hoopte ik dat het duidelijk was. misschien wel zo duidelijk, dat ze gelijk de benen had genomen. Die mooie lange benen van haar… Ze had Rory eten gegeven nog. Die keek niet op toen ik beneden kwam. Niet zijn eten, maar gewoon brood en melk. Ze had geen verstand van honden, maar Rory bofte dus maar met haar. Lekker lopen en lekker eten. En dan zat ik met een winderige hond opgescheept.

-

Ik werkte van vrijdag tot en met de maandag. Vier dagen achterelkaar waarop Marcel verwachtte dat het druk zou zijn. De maandag was meer een opruimdag. De maandag was de dag voor vandaag, waarop ik dus al vroeg gewekt werd. Zo had ik gelijk een langere dag, en dat was wel fijn. Ik wilde de komende dagen gebruiken om een beetje de boel te verkennen en echt te settelen voordat ik dan straks een paar dagen lang achter elkaar aan de bak moest. Ik had ook een charme offensief bedacht om toch de buren te behouden als gratis oppas voor Rory. Dat was toch het makkelijkste. Die ochtend was ik even naar de winkels geweest, een paar straten verderop, en had ik een bloemetje gekocht. Jeff was niet thuis maar bij Annie en Myrthe viel ik gelijk weer in de smaak. ,,Sorry nog.’’ Zei ik dan voorzichtig en het was me vergeven. Zo simpel kon het zijn. Zo heel erg was het ook niet geweest. Gewoon vervelend. Ik dronk met Annie nog een kopje koffie en raakte met haar aan de praat over het leven. Zij was huisvrouw. Ook dit was een groter dan gemiddeld huis. Jeff was accountant bij een multinational en verdiende dik. Ook deze mensen hadden een vrij dikke auto voor de deur staan. Ik hoorde niet echt thuis bij dit soort mensen, maar mijn verschillen trokken dit soort mensen juist aan. En andersom misschien ook wel. Ik was geen wilde jongen, maar had wel lak aan structuur. Dat vond Annie meer dan fascinerend. Myrthe was ondertussen boven, en kwam halverwege ons gesprek de kamer ingelopen, alsof ze niet deze ochtend mij al twee keer halfnaakt had gezien, en trok daarbij zeker even mijn aandacht. Zo lachte ze lief naar me, maar was haar fysieke verschijning ook waarlijk betoverend. Hoe kon het toch dat ze zo mooi was? Ik staarde niet, maar als Annie even niet mij aankeek, keek ik snel even over haar heen. Op de achtergrond was Myrthe wat aan het rommelen in de kamer, en daarna vertrok ze naar de mooie achtertuin, waar ik haar in m’n ooghoeken een handdoek zag uitslaan op het grasveldje en waar ze vervolgens lekker in de zon ging liggen. Dan verdween ze weer even uit beeld, en kon ik me weer van m’n beste kant laten zien. Het bleek dat Annie en Jeff vrienden zijn met Marcel. Dat leidde weer tot een nieuw gesprek. Annie was een norse vrouw, maar ontzettend vriendelijk, nu ik de tijd had genomen. Toen ze even een nieuw kopje koffie voor me ging inschenken in de keuken, had ik vrij zicht op de tuin. Ik zag haar zitten. Ik verzon meteen van alles. Zeker toen ze even later opstond, en ze haar shirt uittrok. Een heldere blauw bikini vormde haar jonge lichaam meedogenloos. Ze moest toch weten dat ik dit kon zien. Ach, ik denk eigenlijk niet dat dit iets zou uitmaken voor een meisje als zij. Ze ging vast wel eens naar het strand of ergens zwemmen, en dan zou ze ook in bikini lopen. Ik was wat preuts. Het was dan weer even schrikken dat Annie opeens weer tegenover me ging zitten. ,,Gaat het wel?’’ Vroeg ze me dan. ,,Je ziet een beetje wit.’’ Voegde ze er snel aan toe. Ja, want ik had een spook gezien. Vlak voordat Annie weer haar plek in had genomen, durfde ik te zweren dat Myrthe haar knappe gezichtje even een kwartslag had gedraaid en oogcontact met mij zocht. En daar schrok ik oprecht van. Dat zou wel anders zijn… ,,Oh, ja hoor.’’ Kuchte ik wel ongemakkelijk, waarop ik gelijk maar aanstalten maakte om naar huis te gaan. Toen ik opstond, zag ik haar gewoon in de tuin liggen en haar eigen ding doen. Misschien keek ze wel niet. Kon net zo goed. Annie keek een beetje beteuterd omdat ze nu voor niets koffie voor me had gezet, maar ik moest toch even weg. Ik kon niet goed met dit soort situaties omgaan. Op het moment dat een meisje die, in mijn ogen, veel te knap voor me is, interesse lijkt te tonen, word ik erg onzeker. En dan ga ik prutsen. Stomme dingen doen. Zeker als het ook nog een meisje is wat veel jonger is, die ik de komende twee maanden ongetwijfeld nog veel ga zien, en waar ik met de ouders van, op een goeie voet moet blijven staan. En toch was het onvermijdelijk dat toen ik weer thuis was, ik meteen naar boven liep naar het kleine achterkamertje, en daar toch even m’n tijd nam om te genieten van dat zonovergoten tienerlichaam van m’n nieuwe buurmeisje. Ik kende mezelf zo helemaal niet. Ik was wel eens verliefd geweest hoor. En ook heel erg in sommige gevallen. Maar nooit zo snel. Nog zo’n zwakte waar ik nog geen antwoord op gevonden had om daar een kracht van te maken. Ik kon echt van slag raken van een verliefdheid. Ik werd tot haar aangetrokken. Letterlijk. Niet veel later stond ik alweer in de tuin. Ik had even een blik geworpen door een opening in de schutting en zag haar daar nog steeds liggen met dat half ontblote bovenlichaam. Grote borsten had ze niet. Grote borsten had ze ook niet nodig. Ze was echt beeldschoon. Ze had muziek in haar oren en keek op haar telefoon. Ze droeg een grote zonnebril. Die had ze net nog niet op. Nu was ze echt typisch dat verwende meisje wat enig kind was en stinkend rijke ouders had. In mijn ogen dan. Bijna stereotiep. Misschien maakte dat haar wel aantrekkelijk. Een bekend beeld ook. Op de vele vakantiebaantjes, was ik dit soort meisjes vaak genoeg tegengekomen. Een beetje verwend en verwaand. Kinderlijk nog daardoor. Intrigerend.

-

Ik zocht verder die dag de eenzaamheid op en was met Rory naar een dichtbijgelegen park gewandeld. Het heerlijke weer had me naar de schaduw van een grote dikke boom gedreven en zat daar gerust een paar uur te kijken naar die gekke hond die daar alle vrijheid had zichzelf te zijn. Het leek me zo lekker om zo te leven. Zonder je zorgen te maken over wat andere mensen van je denken. Rory was ongetwijfeld niet een aantrekkelijk hond voor andere hondjes. Maar dat maakte hem geen fuck uit. Jongen honden of oude honden. Hij ging op elke hond af. Of het nou een vrouwtje of een mannetje was, maakte hem ook niet uit. Honden zijn sociale wezens. Mensen ook wel. Honden keken niet naar uiterlijkheden. Mensen wel. Ik voelde me daar toch niet helemaal bij passen dan. Zeker nu een meisje me in de war leek te maken, ging ik gekke dingen doen, die mij nog verder af konden drijven van mijn eigen soort. Bij thuiskomst aan het einde van de middag was het stil in de straat. Ook bij de buren leek geen levend wezen thuis te zijn. Ja, ik zag nu een kat boven voor het raam zitten. Maar bij het zien van Rory bleef die doodstil zitten. Ook geen leven daar. Ik liep door naar de achtertuin gevolgd door Rory en kon het niet laten toch weer even door de schutting te kijken. Er was namelijk wel leven, zag ik toen. Met haar knieën opgetrokken, en nu alleen nog maar geheuld in de gladde stof van een donkere bikini, lag de mooie Myrthe daar plat op haar rug. Ik keek er schuin van voren op, en mijn ademhaling versnelde heel kort eventjes. Ze leek te slapen. Wat een leven. Heel de dag zonnen in de achtertuin. Ik had geen idee of ze nog op school zat of niet. Het was gewoon een werkdag voor de normale Nederlander. Annie had er deze ochtend niet over gehad. Ze had helemaal niets over Myrthe gezegd, alleen over haar en haar man. Dat maakte het mysterie nog net ietsje groter. Zover ze een mysterie was, want als ik even de tijd nam om te relativeren, bleek ze niet zo indrukwekkend te zijn. Ik kon namelijk niet benoemen wat haar nu precies zo speciaal maakte. Dat half ontblote lichaam had wel iets hemels. Die blote benen; lang en slank. Maar dat baatte niet als je relativeert. Enerzijds omdat ik haar totaal niet kende, en anderzijds omdat ik me liet leiden door gevoelens waar ik als persoon niet zo veel mee kon. Dat heb ik nooit goed gekund en dus nog steeds niet. ,,Kan je het zien buurman?’’ Klonk er dan opeens scheil door de tuin heen, en ik voelde me meteen rood worden. Ik werd betrapt. En door de verkeerde. Dat was Annie! Ik stamelde en stotterde terwijl ik me over de schutting richtte. Het had geen zin om te doen alsof ik er niet was. ,,Nou ik zat te kijken…’’ Begon ik twijfelachtig en keek de tuin rond voor een snelle redding. ,,Is dat een steenoven eigenlijk?’’ Vroeg ik haar dan maar snel. Ondertussen zat Myrthe ook overeind, en keek ze me slaperig aan. Dromerig bijna. Ik slikte er van, en ze schaamde zich ook helemaal niet voor het feit dat ze er zo bijzat en dat ik gewoon over de schutting hing met mijn bek op de grond kwijlende van wat ik zag. Goed, dat laatste misschien niet in de letterlijke zin, maar ze keek, net als haar moeder, nu naar de steenoven. ,,Ik ben een echte pizza-fan en zit eigenlijk al met dat ding in m’n hoofd sinds dat ik voor het eerst jullie tuin binnenstapte.’’ Maakte ik er toen maar van en dat klonk zowaar nog geloofwaardig ook. Ik vond pizza echt vreselijk… Annie keek wel even gek op, en of ze echt door had dat ik naar haar dochter keek, durfde ik nu niet meer te stellen. ,,Ja, was een idee van Jeff.’’ Zei ze dan weer plat en vrij hard. ,,Nog nooit gebruikt.’’ Merkte Myrthe dan alleen wat verwaand op. Annie lachte daar overigens gul om. ,,Maar als jij een keer pizza voor ons wilt bakken, mag dat gerust hoor.’’ Zei ze dan wel meteen uitnodigend, en toen wist ik zeker dat ze me niet echt betrapt had en me niet zag als de enge buurjongen die op haar dochter aasde. ,,Ja, leuk idee.’’ Zei ik dan ook enthousiast, al zag ik eerder een bui hangen bij het uitvoeren van het plan. ,,Ja, leuk. Dan geven we een feestje.’’ Bracht Myrthe namelijk gelijk al in. En ze begon het te beschrijven hoe ze een feestje gaf met de hele buurt erbij, en zowel ik als Annie konden ons even achter het hoofd krabben. Haar enthousiasme was nog wel aanstekelijk, maar de strenge toon van Annie bracht Myrthe alweer snel met beide benen op aarde. ,,Als bedankje voordat jullie op Rory oppassen. Dan kook ik gewoon een keer.’’ Stelde ik tot slot, wat dan opeens nog een leuk en attent idee leek ook. En dan had ik me toch mooi gered, terwijl ik onderwijl al meerdere malen mijn ogen goed de kost had gegeven op wat voor me had gezeten op die handdoek.

-

Die avond liet ze Rory na het eten uit, en in de loop van de avond, terwijl ik in de tuin zat en luisterde naar het zachte gepraat van de buren op een warme zomeravond met verder weinig geluiden in de lucht, vroeg ze ook of ze nog met hem mocht spelen. Bij beide tuinen gingen aan de achterkant de poorten van het slot, en ik vroeg haar hem te roepen. Ze had een lieve stem als ze hem riep. Ik smolt er echt een beetje van. Riep ze mij maar zo. Ik zou morgen al m’n eerste gast ontvangen. Het voelde een beetje als ‘’Villa Felderhof’’. Op een leuke vakantie bestemming waar ik dan bekende ontving. Ongetwijfeld zou het nooit zo idyllisch zijn met diepgaande en persoonlijke gesprekken als bij die meneer gebeurde, maar het idee was wel leuk. Toch vond ik het ook een beetje eng. Morgen zou een goeie vriendin komen, waar ik ooit wat voor gevoeld had, en dat ergens nog steeds wel deed. Dit was een geval waar ik echt heel hard voor gevallen was. En dus hoopte ik ergens nog wel dat het misschien ooit nog eens kon gebeuren ook. Maar zij zag me meer als haar beste vriend. Als haar oudere broer misschien wel. Keilah was een mooie meid van tweeëntwintig jaar, en echt beeldschoon. Maar het feit dat ze het meer dan prima vond om een mooi dag met mij alleen door te brengen, zei eigenlijk al genoeg. Daar zocht zij niets romantisch achter natuurlijk. Als ze ook nog maar het idee had, dat ik wat voor haar voelde, zou ze vast niet eens komen. Zij was ook echt zo’n meisje wat veel te mooi voor me was, en waarbij ik me soms dan ook een beetje raar gedroeg. En wat als morgen dan dat rare buurmeisje weer op de stoep staat voor Rory en mij tegelijkertijd ook nog gek maakt? Dat beangstigde me echt een beetje. Ik twijfelde er zelfs even over om Keilah af te bellen. Maar dat kon eigenlijk echt niet meer. Ze kwam wel vaker op bezoek als ik dan ergens aan het ‘werk’ was, en dan vaak ook alleen. We deelden ook geen vriendengroep, al had ik zat vrienden die wel af wisten van haar bestaan en ook altijd stikkend jaloers waren dat zo’n iemand met mij wilde afspreken. Maar zo geschiedde het wel. Echter kwam ze pas die middag. En die ochtend stond Myrthe inderdaad weer op de stoep. Ik had nu wel een vermoeden dat ze; of al vakantie had, of helemaal niet meer op school zat. Ik had me voorgenomen zo weinig als mogelijk voor het ongewisse te laten, en deed nu open terwijl ik volledig gekleed was. Ongeduldig had ze op me gewacht, liep ze vervolgens zo voorbij en riep ze Rory al. ,,Geen melk meer geven hoor.’’ Gaf ik haar alleen nog mee, en wenste ze een fijne wandeling toe. Ik liep snel naar de keuken waar ik de twee nog even kon volgen.

-

Langs het huis liep een paadje en een grasveldje wat aan de andere kant grensde aan een sloot. Lekker rustig, en ideaal voor een korte wandeling. Maar ik keek vooral naar haar, en niet naar de straat. Ik bleef net zo lang kijken totdat ik ze niet meer kon zien. Ze liepen van me vandaan en het ruime truitje wat ze droeg, liet een schouder bloot. Haar jonge lange benen wandelden speels terwijl ze enkel aandacht had voor Rory, en daar ook druk mee bezig was. ze had mooie billen zo. Zo in een strakke jeansbroek. Maar die hond keek dan opeens nog op het laatste moment om, en echt recht in mijn ogen. En daarop keek Myrthe ook opeens om, en ook die zag mij dan nog staan. Ik twijfelde net iets te lang voor m’n gevoel, maar zwaaide dan maar snel om te voorkomen dat ze zou denken dat ik haar begluurde. Alweer. Maar ze zwaaide gewoon terug, waarna Rory meteen kwam teruggelopen en haar mee trok. En dan was die niet te stoppen. Met een ingehouden blaf stond die voor de deur en hoorde ik Myrthe moeiteloos haar best te doen Rory toch weer mee te nemen. Met die lieve stem, die de hond niet kon overtuigen. ,,Wat is er jongen?’’ En ik deed de deur open, waarbij hij tegen me op sprong en Myrthe nog een keer met zich mee trok, die struikelde over de drempel en die ik nog net kon opvangen. En dan was Rory opeens weg, en waren zij en ik alleen in de gang. Even was het stil, en keken we elkaar aan. Ik had een hand op haar buik en een hand op haar schouder. Hier was niets geks aan de hand. Maar die blik naar elkaar duurde wel net wat te lang. Ik begon te stamelen, zonder dat er ook echt woorden gevormd werden, en ook zij leek niet te weten wat nu te doen. Ze hing nog tegen me aan. Haar handen op m’n borst. ,,Sorry.’’ Zei ik toen maar snel, en slikte. ,,Nee, het geeft niet.’’ Zei ze dan snel met wat paniek in haar stem en krabbelde toen wel razendsnel weer overeind. ,,Ja, die hond. Soms…’’ Maar ik wist niet wat ik wilde zeggen. ,,Oh.’’ Zei ze toen, en blijkbaar dacht ze dat ik ergens anders sorry voor zei. Had misschien ook wel gekund. Rory kwam dan weer aangelopen met de riem in z’n bek en drong die mij op. ,,Misschien wil die niet met mij lopen.’’ Zei ze dan verlegen en ze kamde haar lange haren weer netjes achter haar oren en keek me wat ontmoedigd aan. ,,Nou, doe niet zo gek.’’ Zei ik dan tegen dat beest. ,,Lekker naar buiten, joh. Ik ga nooit zo vroeg met je, dus dit is je kans, he.’’ En dan praatte ik weer tegen de hond. Gewoon omdat ik niet wist wat ik tegen haar moest zeggen. Rory gaf dan weer zo’n halve zware blaf en liep dan weer weg. Myrthe stond daar maar. Alsof ze zich echt voelde afgewezen door een hond. Ik liep dan maar naar buiten en riep hem nog eens. Binnen twee tellen stond die naast me en liep hij lekker over het gras heen z’n ding te doen. Myrthe kwam er wat teleurgesteld achteraan, en ik riep haar er nog even bij. ,,Dit trek je je toch niet aan?’’ Vroeg ik haar dan met enige verbazing in m’n stem. ,,Nee, nee hoor.’’ Zei ze dan zachtjes, met haar verzakte schouders en haar jonge stem die nog nauwelijks te horen was. Ik kreeg echt een beetje medelijden nu. Wat nergens op sloeg natuurlijk. Maar toen lachte ze toch even. Om zichzelf, zo te zien. ,,Stom he.’’ Zei ze dan alleen en ze keek me even aan met een lief gniffelend gezichtje. Ik lachte er ook om en schudde even licht met m’n hoofd om het hele voorval. ,,Stomme hond…’’ Zuchtte ik dan zachtjes. ,,Nee, dat is zielig, joh.’’ Merkte ze dan meteen op en zakte naar de grond en riep die ‘’stomme’’ hond, die dan meteen kwispelend kwam aan gerend, en haar bijna omver vloog. ,,Zie je, niets persoonlijks.’’ Lachte ik dan nog, terwijl ze plat op de straat lag. Alleen omdat zij er zelf zo om in de lach schoot.

-

Enigszins verliefd nam ik Rory weer mee na een halfuurtje, en zei ze me lief gedag. Keilah zou zo komen. Ik zat me dan ook echt druk te maken. En dat terwijl ik zojuist niet eens aan haar kon denken. Ik wist niet eens meer wie Keilah was. Uit het oog, uit het hart. Zo gaat dat. Want toen Keilah voor de deur stond aan het einde van de ochtend, wist ik even niet meer wie Myrthe was. ,,Hey!’’ zei ze dan opgewekt en met een brede lach vloog ze me om de schouders, en mij knieën konden beginnen met knikken. Hier was ik wel een beetje bang voor. Ik was me compleet bewust dat ik vandaag waarschijnlijk met moeite mezelf kan zijn. En dat in het bijzijn van een van m’n beste vrienden. In haar wereld dan. Ze wilde in de tuin zitten, wat ik dan al weigerde. Bang dat Myrthe zou zien dat er een andere meid in mijn wereld was. Zo kinderachtig. Ik kende deze Myrthe net een paar dagen, en nu was ze opeens dat meisje van m’n dromen, of iets in die richting wat er dan maar op moest lijken. Ik had er dan ook nog lang geen verklaring voor. Keilah was niet bepaald een imposant meisje. Een beetje klein en iel. Erg mooi. Wel een stevige voorgevel. Zelfs iets uit verhouding, misschien wel. Daar was overigens niets mis mee. Helemaal niet zelfs. Ze had een goddelijk figuur en ik voelde me altijd verlekkerd als ze in de buurt was. Als ik haar maar kon zien. Of zelfs als ze in mijn gedachten rondspookte, kon ik wel stellen dat ik erg opgewonden werd van haar. Maar alles waar ik voor vreesde gebeurde niet. We zaten een tijdje in de tuin, maar hiernaast was het doodstil. We praatten zachtjes, en voor we het wisten waren we ook hard op aan het lachen. We konden elkaar goed aan het lachen maken. Dat zag ik altijd als iets wat op meer duidde dan dat deze ‘vriendschap’ zou moeten inhouden. We wilden naar het strand, maar dan kon Rory niet mee. Ik hing een briefje bij de buren op de deur met dat ik de sleutel had liggen onder de mat voor de deur, en dat als het niet uit zou komen, ze me ook konden bellen. Dan kwamen we wel eerder terug. Ik vond het te ver voor hem om te lopen naast de fiets. Te warm ook. En met de bus heb ik hem nog nooit een plezier gedaan. Overigens lag hij de gehele tijd half op schoot bij Keilah. Rory deed altijd alles wat ik niet leek te kunnen, maar wel zou willen. Hij had dan ook niets te klagen, en kon best even thuis blijven weer. En zo fietsten we over het Zeeuwse platteland richting het strand. Niet naar hetzelfde strand als waar mijn werk was. Ik wilde niet betrapt worden. Het was heerlijk. Warm en rustig. Het had iets rustgevends om met haar hier te fietsen. En zij vond het ook gewoon niet erg om de fiets te pakken. Het was ook nu ruim tien kilometer heen en dan nog terug straks. En zo verliep de dag eigenlijk heel lekker. We zaten aan de rand van de duinen op een grote handdoek en bleven daar gewoon lekker met elkaar kletsen. Aan het einde van de middag bestelden we een frietje bij een tentje op de parkeerplaats, en reden we rustig terug naar de stad, waar ze nog een drankje wilde doen. Voor het donker was, kwamen we dan aan in Middelburg, en zaten we niet veel later op een terrasje. Ondertussen had ik niet zoveel meer om over te praten. Ik dacht eventjes aan Rory, een moment geleden, en of die al uitgelaten was, door Myrthe in dit geval, en dacht sindsdien alleen nog aan Myrthe. Het kon niet zo zijn dat dit voelde als vreemdgaan. Maar toch leek het er wel een beetje op. Heel vreemd. Ondertussen trok Keilah alle ogen in de stad, en dan kroop ik nog eens wat extra in m’n schulp. Zeker als ze een blik dan beantwoordde met even omkijken. ,,Oh, die is wel knap.’’ Zei ze dan nog met een spannende toon, en het was dan dubbel zo duidelijk dat ze me nooit als meer dan een vriend zou zien. Pijnlijk. En dus zat ik daar verveeld. Zo zag het er dan uit voor haar.

-

,,Verveel je je?’’ Vroeg ze me dan ook rechtstreeks. ,,Nee, hoor. jij?’’ Bracht ik dan wat flauwtjes uit, en leek zo haar vermoeden al te bevestigen. ,,Nou, ik moet toch zo gaan.’’ Zei ze dan maar. Het station was dichtbij, en het was ook de bedoeling dat ik haar daar weer zou afzetten. Dan zou ze ook Myrthe niet meer zien. Maar dit was eerder dan gepland, en het kwam nu allemaal wat verkeerd uit. Ik misdroeg me voor m’n idee naar iemand die slechts mijn vriendschap wilde. En waarom zou ik daar niet gewoon gebruik van maken? Dat is wel het minste wat ik kon doen. Op een goeie manier dan wel te verstaan. ,,Er is wat.’’ Zei ik haar toen. ,,En daar moest ik aan denken. En daarom doe ik zo.’’ Begon ik dan ook maar, en haar houding veranderde meteen. ,,Oh, vertel dat dan!’’ En ze ging er gelijk goed voor zitten, waar ik alleen nog om kon lachen. Ze bestelde gelijk nog twee flesjes bier voor ons, en toen moest ik het haar maar gaan vertellen. Zoveel viel er niet te vertellen, maar goed. ,,Nee, het is niets eigenlijk. Maar het buurmeisje houdt me nogal bezig.’’ Zei ik toen voorzichtig en zachtjes. Ze begon te glunderen. ,,Oeeee, vertel. Een meisje…’’ En ze vond het allemaal maar leuk. ,,Nee, het is niet zo.’’ Biechtte ik dan ook maar gelijk op. ,,Volgens mij is ze heel jong.’’ Ging ik door. ,,Oh, dat jonge ding? Of heeft ze een zus nog die je bedoelt?’’ Vroeg ze me toen, en ik keek haar verbaast aan. ,,Zag een meisje toen ik door de straat liep. Ze kwam volgens mij naast je vandaan.’’ Suggereerde ze dan onderzoekend, en ik zei haar dat we het over dezelfde hadden, naar alle waarschijnlijkheid. ,,Ja, die is echt te jong.’’ Zei ze dan gelijk. Ik wist niet eens hoe oud ze was, maar nu zij ook al zei dat ze te jong was, begon ik nog meer te twijfelen. ,,Ja, he…’’ Merkte ik dan alleen op en bleef verder stil. Ze keek even om haar heen. ,,Was dat het?’’ Moest ze me dan wel vragen. ,,Nou, nee. Maar ook wel. Ik weet niet wat het is. Ben hier nog maar net, maar iets aan haar grijpt mij. En of het nou zo is dat ik dat niet kan begrijpen wat me dwars zit of dat het de vlinders zelf zijn… ik weet het echt niet.’’ Ik klonk wat machteloos in mijn verwoording, maar zo voelde ik me ergens ook wel. Al kon ik ook dat gevoel niet verklaren. Ze lachte er om. ,,Je kent haar pas zo kort?’’ Vroeg ze me toen. ,,Ja, ik ben hier toch net?’’ Legde ik dan uit. ,,Ja, maar verliefd word je toch niet zo snel? Ik dacht dat je hier al vaker geweest was.’’ Verklaarde ze haar vraag dan min of meer gelijk. ,,Waarom niet? Ik heb dat wel vaker hoor.’’ Zei ik dan ook. ,,Liefde op het eerste gezicht, noemen ze dat.’’ Voegde ik er nog bijdehand aan toe. Ze lachte weer om me. Meer uitlachen nu. ,,Nee, dat bestaat niet. Daar geloof ik niet in.’’ Zei ze dan ook. ,,Nee, dat weet ik.’’ Kwam ik dan weer wat direct in en ze had reden om me verontwaardigd aan te kijken. ,,Oh?’’ vroeg ze me dan ook stellig, en ik kon mezelf maar beter verklaren. ,,Nou, nee, niets.’’ Ontkende ik dan lekker simpel. Ik kon moeilijk zeggen dat toen ik haar voor het eerst leerde kennen, ik ook voor haar als een blok was gevallen. Dat begrijpt ze toch niet. Als ze niet in zoiets geloofde, en wij elkaar al zo lang kende, vroeg ik me zelfs af of ze überhaupt wel in staat was om verliefd te worden. Waarschijnlijk wel, maar dan niet op mij natuurlijk. Ik wist de meeste antwoorden gelukkig zelf al te bedenken en hoefde ze dan ook niet te stellen. Maar die wijsheid had zij niet. ,,Nee, zeg het nou.’’ En ze bleef een beetje beledigd naar me kijken. Ik rolde met m’n ogen. ,,Jezus, deed je dat nou echt?’’ En de verontwaardiging werd nog groter. ,,Ja, is toch duidelijk.’’ En ik raakte nu ook wat geërgerd, wat gevaarlijk kon zijn. ,,Nee, sorry ik ben te dom hiervoor, dat weet je.’’ Zei ze dan vals, en mijn ergernis leidde tot de waarheid. ,,Ja, wat denk je nou?! Toen ik jou leerde kennen was het ook meteen raak, duh.’’ Zei ik dan snel en met een hand voor m’n ogen keek ik daarna maar de andere kant op. Ze viel even stil.

-

,,Maar nu niet meer toch?’’ Vroeg ze me dan eerst. Lekker boeiend, dacht ik nog. Ik zuchtte dan ook. ,,Ja, wat denk jij dan?’’ Stelde ik haar dan eerst geërgerd, omdat ze het nog steeds niet doorhad. Niet dat ik vandaag heel de dag bezig was haar vriendje te willen zijn, maar ik vond haar zo naïef soms. Ik zag haar daar toch best geschokt op reageren, en voelde me kut. Dit was dan wel niet het vervelende wat ik voor me zag, maar toch kon de dag niet mooi eindigen. ,,Zullen we maar gaan?’’ Vroeg ik haar dan snel, en stond al op, terwijl het flesje nog hartstikke vol was. Ik wilde hier niet over door praten. We konden het vast gewoon vergeten. Ik wachtte even op haar, maar ze bleef zitten, en bleef voor haar uit kijken. Ik liep al de straat op. ,,Hey, wat denk je er van? Gaan we nog betalen?’’ Werd me dan toegeroepen door een vervelende ober. ,,Oh, ja. Fuck.’’ En ik liep terug en pinde snel even. Zij bleef al die tijd zitten. ,,Kom.’’ Zei ik haar dan nog en tikte haar even op de schouder. Ze keek me aan, alsof ze niet wist wie ik was. ,,Al die tijd al?’’ Vroeg ze me dan. Ik keek op haar neer, en zag ook dat we de aandacht hadden getrokken van het halve terras. ,,Kom nou. Alsjeblieft.’’ Begon ik al wat meer smekend, en ook zij zag nu dat we niet meer alleen waren in ons gesprek, en dat we op al die aandacht niet op zaten te wachten. ,,Nee. Ga zitten.’’ Zei ze mij toen duidelijk. Ik keek haar even gek aan. Ik verwachtte eerder dat ze me niet meer wilde zien nu ze dit wist. ,,Alsjeblieft?’’ Vroeg ze me toen rustig, en ik kalmeerde meteen wat. Ik ging weer zitten en toen keken de meeste mensen ook weer weg. Ze lachte even lief naar me. ,,Ik had wel eens een idee. Of eerlijk gezegd vroegen mensen om me heen of er nooit was gebeurd was, als ik bij je langs was geweest. Ik snapte dat nooit. Zoals hun nooit snapten dat een jongen en een meisje ook gewoon vrienden kunnen zijn.’’ Begon ze toen zachtjes. ,,Maar ja, dat kan dus blijkbaar ook niet.’’ Merkte ze dan wat harder op, en ik durfde haar niet aan te kijken. ,,Nee, dat kan wel.’’ Zei ik dan maar toen het even stil bleef. ,,Je bent een van m’n beste vrienden en ik hoop ook de jouwe. Ik kan mezelf bij je zijn. Dat meen ik. Maar wel gedeeltelijk. Wat me logisch lijkt ook. Ik bedoel… ik heb gevoelens voor je die verder gaan dan vriendschap en die kan ik ook goed voor me houden. Het floepte er nu gewoon even uit.’’ Zei ik haar dan maar eerlijk en keek haar nu wel aan. Ze luisterde geïnteresseerd en lachte even om het woord ‘’floepte’’. Gelukkig maar. We hadden geen ruzie dan. ,,Begrijp ik wel.’’ Zei ze dan. ,,en ik kan ook mezelf zijn bij jou. Ik had altijd het idee dat het niet uitmaakt wie ik ben, of hoe ik er bij loop. Je accepteert me toch wel.’’ Zei ze dan lief, maar dat was dan ook het probleem. ,,Ja, precies. Maar dat doe ik dus ook omdat ik je altijd mooi vind. Je bent aantrekkelijk. Dat weet je zelf ook wel. Je trekt de hele dag door de aandacht. En die beantwoord je dan ook nog. Dat doet soms wel pijn. Kan jij niets aan doen.’’ Zei ik haar dan voorzichtig. Ze luisterde gewoon weer. ,,Ik weet dat dit gek klinkt, maar soms zie ik foto’s op je Insta dat ik echt m’n mond dicht moet drukken voordat ik begin te kwijlen. En bij mij loop je er dan nooit zo bij. Wat niet geeft! Maar is dubbel. Fijn dat je jezelf kan zijn bij mij. Echt heel fijn. Maar aan de andere kant verlang ik dan soms ook wel eens naar het idee dat je je zo voor me zou kleden alleen voor mij. Sorry.’’ Ze gniffelde er weer een beetje om en keek me wat weemoedig aan. Ik had haar vertrouwen nog niet compleet geschaad. ,,Sinds wanneer heb jij Insta?’’ vroeg ze dan eerst. ,,Heb ik niet. M’n vrienden sturen het over de app door om me te pesten.’’ Lachte ik dan terug, wat eerder triest overkwam dan grappig. Zo keek ze in ieder geval naar me. Maar daarna lachte ze alweer. Ze schudde even met haar hoofd. ,,Ik hou van je. Als vriend.’’ Zei ze dan. Mooie woorden, maar nu vooral pijnlijke woorden. ,,Ja, weet ik.’’ Zei ik dan een beetje ongeïnteresseerd. ,,jij niet dan?’’ Moest ze me daarna vragen, omdat ze dat zelf ook wilde horen. ,,nee, ik niet.’’ Zei ik dan eerst. ,,Ik hou wel van je. Maar ik hoop al jaren dat je meer zal worden dan een vriendin. Of eigenlijk ben je dat al voor me. Nu ik nog voor jou.’’ En ik keek even weg en begon me te schamen. Ze reageerde eerst ook niet. Ik zette me voor paal. ,,Gek dat we hierover zijn begonnen naar aanleiding van je buurmeisje.’’ Zei ze me dan. Keilah kon wel een lekkerding zijn, maar ze was ook altijd veel slimmer dan dat ik ooit zou wezen. Ik haalde m’n schouders op. ,,Zij ziet mij ook niet staan.’’ Maakte ik er dan maar van als bruggetje tussen de twee dames. Toen legde ze haar hand op de mijne, die op het koude hout lag van het kleine tafeltje. ,,Dat komt nog wel, Lasse.’’ Sprak ze me dan bemoedigend aan, maar echt geloven deed ik het niet. ,,Mag ik nog een watertje.’’ Vroeg ze toen aan de ober, en ze schoof haar bierflesje mijn kant op. ,,Drink op.’’ Zei ze me dan voorzichtig en haar lach was nog altijd lief. We gingen nergens heen.

-

We wisselden van tafeltje en bevonden ons nu op een bankje onder de gevel. Zo hadden we net iets meer privacy. Ze vroeg me naar elke keer dat we samen waren geweest en of ik toen ook al dit voelde. En op elke vraag was het antwoord gelijk. Dan was ze weer even stil en vroeg ze naar een ander moment. Het werd langzaam donker, en we hadden een nieuwe rekening aangebroken, en zij zat ondertussen aan een wijntje, en ik aan de baco. Was ook een slecht idee. Maar zo werd het ondertussen wel nacht. Te donker en te laat om voor haar nog op de trein te springen. Met wat moeite waren we thuis gekomen, en de sfeer zat er verrassend goed in. Pas nadat we aan het fietsen waren. ,,Er brandt licht!’’ Stapte ze dan wat schreeuwerig van de fiets af, en viel daarna bijna om. Ze had ook van mijn cola gedronken. ,,Kut, Myrthe.’’ Zei ik dan zuchtend en we liepen naar binnen waar we een opgetogen Myrthe aantroffen die nog erg laat op was, en vrolijk in de weer was met Rory. ,,Hey.’’ Zei ze dan lief tegen me. En; ,,Oh, hoi.’’ Wat meer nerveus toen ze Keilah achter me binnen zag stappen. Ze werd bloednerveus en zei ons gelijk dat ze maar naar huis moest gaan. ,,Dus jij… bent Myrthe.’’ Zei Keilah toen nog. ,,Laat hem met rust, ja.’’ En ze begon te giechelen. Heel onwerkelijk. Ik had Keilah eigenlijk nog nooit dronken gezien. dat deden we normaal gesproken niet. Maar normaal was het al niet meer. ,,Keilah, houd je smoel.’’ Zei ik dan slissend en Myrthe keek ons even kort verschrikt aan voordat ze met haast ons achter liet. ,,Kut…’’ Zuchtte ik dan en plofte neer op de bank, waar Rory even kwam kijken maar meer ook niet. ,,Sorry hoor.’’ Merkte Keilah dan verontwaardigd op, en ze ging op de grond zitten naast de eetkamertafel. Ik liet m’n hoofd achterover vallen en sloot m’n ogen. Ik voelde me niet goed. Op meerdere manieren niet. Ik voelde me wel iets beter toen ik haar m’n hand voelde pakken. Ze was komen kruipen. Dat had ik dan gemist, maar kon me er wel wat lekkers bij voorstellen. Ik keek naar haar en zij naar mij. ,,Sorry.’’ Zei ze dan nog een keer, maar nu wat meer gemeend. ,,Ja, het spijt mij ook.’’ Gniffelde ik dan terwijl mijn ogen afdwaalden naar het plafond. ,,Dit is leuk. Ik heb je nog nooit zo gezien.’’ Zei ze dan weer wat luid, en ik suste haar, wat door mijn dronken slis weer komisch overkwam. Ze trok zich toen op aan m’n arm en liet zich naast me op de bank vallen. Althans, dat was de bedoeling. Ze belandde op haar rug op m’n schoot, en zo bleef ze dan maar liggen. Haar handen toverden in de lucht voor haar achterovergeslagen hoofd, en ik keek toe naar hoe haar lichaam voor me lag, klaar om te grijpen. Ze had nu gewoon een spijkerbroek aan en een shirtje. Niets boeiends. Op insta was ze alleen te zien in strakke jurkjes. Vandaar dat ik er over begon net. Maar dit was ook geen straf. Toch legde ik mijn handen niet op haar lichaam. Uiteindelijk kwam ze wel overeind, maar bleef ze tegen me aan zitten. Ze legde zelfs haar handen en hoofd op m’n borst, en ik kon nu makkelijk een arm om haar heen slaan. Alsof ze opeens tot bezinning was gekomen, zo rustig was ze nu. ,,Ik wil je niet kwijt.’’ Fluisterde ze toen zachtjes. Ze keek me daarna strak aan. Haar grote donkere ogen lieten me bijna verstenen in combinatie met de waarschijnlijk onschuldig bedoelde vraag; ,,Wat kan ik doen om je te houden?’’ Vroeg ze dan ook wat ongelukkig en niet in de verwoording die ze voor ogen had.

-

Op dit punt hadden al mijn antwoorden een seksueel tintje. Ze wreef ook met haar hand over m’n borst en die ogen keken me bijna begerig aan. Voor zover ik het kon oordelen in mijn staat en aangezien die van haar. Ik zei dan ook niets. En toen kwam ze wat meer overeind en we keken elkaar nu recht aan. Haar hand verliet mijn borst en kwam op m’n kin te liggen en ze wreef even later over m’n wang heen. ,,Het is niet zo dat ik er nooit over gedacht heb.’’ Zei ze me toen zachtjes, en nog voordat het binnenkwam, drukte ze haar lippen tegen die van mij aan. Haar zachte lippen drukten door en ik sloot m’n ogen en trok haar wat meer tegen me aan en probeerde haar proper terug te kussen. Ik hoorde haar even gerustgesteld zuchtten en ook in voelde enige opluchting. Ze kwam verder overeind en zetten haar knieën naast me, en zo moest ik nu bijna naar haar op kijken. Ze legde haar armen over m’n schouders heen en keek me gunstig aan met een glimlach en een schittering in haar ogen. Mijn handen drukte op haar rug en haar borst kwam iets naar voren. Ze had een goddelijk lichaam en ze dreef me alleen al door op m’n schoot te zitten helemaal wild. Ik wilde haar weer een kus geven, maar ze drukte me terug tegen de leuning aan en bleef me op dezelfde manier aankijken. Daarna durfde ik niet zo veel meer. Ze nam haar tijd. Wat ze ook aan het doen was. ,,Waar denk je aan?’’ Vroeg ik haar toen op een gegeven moment maar. ,,Of ik het wel moet doen.’’ Antwoordde ze dan fluisterend. ,,Wat doen?’’ Vroeg ik haar dan nog. Ze haalde even haar schouders op en wachtte toen nog even. Ze leunde dichterbij en bracht haar mond naar m’n oor. ,,Je aftrekken…’’ Fluisterde ze daar dan stil en spannend, en ik kwam meteen wat meer overeind. ,,Aftrekken?’’ Vroeg ik haar dan nog, alsof ik niet wist wat dat was. ,,Ja, misschien moet ik je wat geven. Om je gelukkig te houden. Dat zouden vrienden voor elkaar over kunnen hebben, toch?’’ Stelde ze toen voorzichtig en ze slikte er even van. Ik begon te stamelen. ,,Uh, ja.. ja, dat kan wel. als je wilt…’’ Alles behalve sexy en zelfverzekerd. En ik zag haar dan ook twijfelen. ,,Of wil je wat anders?’’ Vroeg ze me toen, op nog een spannende en licht onzekere toon. Alsof ze me een carte blanche gaf om nu eens al die frustraties eruit te gooien. ,,Ik… Ik…’’ Ging ik dan alweer, en opeens werden haar ogen groot. ,,Kut, ik voel…’’ En ze stond snel op rende naar de keuken, waar ik haar over haar nek hoorde gaan… Dat was pas onaantrekkelijk. Ik schoot echter in de lach. stil. Zodat zij het niet zou horen. Het was spanning, maar ergens ook wel komisch dat het bijna zover zou komen doordat we gedronken hadden, en het om die reden nu niet doorging. Ik ging bij haar kijken, en hield haar lange bruine haren maar even vast, als de vriend die ik zou moeten zijn. Ze schaamde zich daarna kapot. Ze was ook een stuk nuchterder daarna, en ze bood haar excuses aan voor dit alles. ,,Ruim het even op, en het is goed.’’ Lachte ik dan alleen droog, alsof het me allemaal niets deed. Maar ik leefde nog onder een bepaalde roes op dat moment. Ik zette een glas water voor haar neer, en liep naar boven waar ik de zolder klaarmaakte voor haar. Ik wilde nog steeds van alles met haar, maar nu ik haar zo gezien heb, en dan bedoel ik wat meer bij zinnen, wist ik weer dat het beter was van niet. Stel je voor dat ze bezig was op mij en dan nog misselijk zou worden… nee, dankje. Maar los daarvan, leek het me ook beter voor op de lange termijn. Ze leek het alleen maar te kunnen waarderen toen ik haar haar eigen kamertje liet zien voor de nacht. Ze had geen spullen bij verder, en kon wat van mij pakken of wat de oorspronkelijke bewoners hadden achtergelaten. Ik deed niet zo moeilijk. Ik lag dan alleen in bed, met een hoofd die plofte van alles wat was gebeurd. Ik stond onder de douche met een harde, die me niet dankbaar was. En ik lag in bed toen het al ver midden in de nacht was, en ik nog wakker was, en haar hoorde douchen. Tijd deed er op dit soort momenten niet toe, en ik was echt verschrikkelijk brak, toen die ochtend weer vroeg de bel ging.

-

Ik werd wakker met hoofdpijn. Ze had de sleutel nu toch… Maar ze belde nog een keer aan. Ik kleedde me aan, met alles op en rondom mijn gezicht in de war, deed ik dan open, en stond daar Jeff. ,,Is er wat gebeurd?’’ Vroeg hij me dan direct, en ik schrok een beetje. ,,Wat? Nee, hoezo?’’ Stelde ik dan, en ik besefte dat ik er alles behalve fris uitzag. ,,Nou, ik vind niet normaal dat Myrthe huilend thuis komt als ze heel de avond lief op je hond gepast heeft.’’ Bracht hij dan bijdehand op en keek me ook zo aan. Zijn beide handen waren tot vuisten gemaakt. ,,Ho, wacht even.’’ Zei ik dan ook snel en gebaarde er fanatiek bij. ,,Ik was dronken toen ik thuis kwam, okay, maar ik heb haar niets aangedaan, als je dat soms denkt. Mijn vriendin was niet heel aardig tegen haar, maar die had ook wat op. Maar ook zij heeft haar niet aangeraakt.’’ Zei ik hem dan snel. Hij keek me nu heel boos aan. ,,Misschien niet slim om zomaar toe te geven dat ik dronken was, maar echt, ik heb niets gedaan. Is ze thuis? Want dan zetten we dit gelijk recht.’’ Ging ik dan maar door. M’n hoofd ging alleen maar meer pijn doen zo. ,,Ja, ze is thuis. Maar ik weet niet of dit een goed idee vind.’’ Zei hij dan. hij was best wel imposant zo in de deur. Ik voelde me in een hoek gedreven. ,,Vraag het dan aan haar eerst, of ze dat wil, en dan doen we het over de schutting, als je dat een veiliger idee lijkt.’’ Stelde ik toen. ,,Maar dit is echt onzin.’’ Zei ik toen nog wel duidelijk, voordat het leek alsof ik al schuld bekende aan wat dan ook. Daar ging hij wel akkoord mee. Ik werd ondertussen gek. Ik ging Keilah wakker maken, want die moest er maar bijkomen. Dan kon hij in ieder geval zien dat ik niet alleen was. Ik rende naar zolder en riep haar al. Toen ik haar deur opendeed, zat ze net op de rand van haar bed en rekte ze zich uitgebreid uit. Ze droeg alleen ondergoed… ik wendde me gezicht meteen af. ,,Kleed je aan. Snel. We hebben een probleem.’’ Zei ik haar toen rap. Ik hoorde haar gniffelen. ,,Waarom kijk je niet naar me?’’ Vroeg ze me toen eerst nog. ,,Nee, niet nu Keilah.’’ Sputterde ik dan tegen. ,,Je hebt me toch ook in bikini gezien…’’ redeneerde ze dan, omdat ze natuurlijk wel wist waarom ik niet keek. Ik hoorde haar opstaan en ze naderde me. Ze keek me wat dromerig aan, en ik kwam blijkbaar niet goed over. ,,Serieus Keilah, alsjeblieft.’’ Smeekte ik haar nog. Uit het niets drukte ze toen haar hand op m’n kruis, en ze pakte vast wat ze vond en kneep er zachtjes in. ,,Zin om samen wakker te worden?’’ Vroeg ze me toen. Ik keek naar haar en haar blik was net zo verleidelijk als haar woorden. ,,Ik heb er nog eens over nagedacht.’’ Gaf ze dan als uitleg. In haar hand begon wat te groeien, en ik pakte snel haar hand, voordat het uit de hand liep. Letterlijk. Ik droeg maar een trainingsbroek. Ze schrok van m’n reactie. ,,Serieus. Kleed je aan. Ruzie met de buren. Nu.’’ Zei ik haar toen wat directer en meer indringend, en toen leek ze wakker te schrikken.

-

Godver de godver!!! Waarom nu? Ik liep haar voor, en probeerde te kalmeren. Ik liep dan de tuin in waar ik niet opgewacht werd nog. Even later kwam Keilah eraan gelopen, en zij keek me nu niet aan. ,,Wat is er?’’ Vroeg ze me wel zachtjes. ,,Ik weet het niet.’’ Moest ik dan zeggen, wat nergens op sloeg natuurlijk. ,,Sorry van zojuist.’’ Zei ze me dan. ,,Dat zit wel goed.’’ En ik moest er om lachen, nadat ik haar even zag glimlachen. Toen ging de deur bij de buren open en Jeff kwam de tuin in gelopen. Hij hoefde geen moeite te doen om over de schutting heen te kijken, en leek zich even kort te verwonderen over dat mooie meisje wat hij nog niet eerder gezien had. toen lachte hij gul naar mij. ,,Sorry, jongen. Het was inderdaad een misverstand. Iets met jaloersheid, of zo, je kent dat wel. Van die meidendingen. En nu snap ik ook waarom. Je vriendin is er.’’ Zei hij dan, en alles leek gelijk al opgelost te zijn. ,,Hoi, ik ben Jeff.’’ Stelde hij zich dan voor. ,,Ik wist niet dat je een vriendin had. Myrthe ook niet denk ik.’’ Hij lachte en woof het meteen weg, en alles was gelijk chill. Keilah hield haar mond toen hij haar mijn vriendin noemde. Dat betekende niets verder, dat weet ik wel, maar toch… uhm, maar goed. Jeff vertelde dat hij opkeek dat Myrthe niet al met de hond bezig was. En toen heeft ze iets gezegd dat ze niet meer wilde, en ze begon te huilen. En gisteren was ze dus ook huilend thuis gekomen. Ik voelde me echt heel kut. En Keilah zo te zien ook. Dat vond ik ook wel goed. Ze was, zoals ik het me herinner, ook onaardig geweest tegen haar. ‘’Jaloezie’’ Had hij het zelf genoemd. Misschien vond ze me leuk dan. Of misschien was ze gewoon geschrokken van Keilahs onaardige reactie. Hopelijk dat eerste. En dat hoopte ik nog eens dubbel, toen ik in die nog vroege ochtend, Keilah op het station zette. Ze wilde niet meer lekker samen wakker worden, wat dat ook had mogen betekenen. Ze zei me tijd nodig te hebben om alles even te verwerken. Ik kon dat eigenlijk nauwelijks bevatten. Ze had even alles op haar kop gezet, en dan ook echt alles wat ik hier had opgebouwd in die paar dagen, en nu vond ze het nodig om snel alleen te laten. En dan kuste ze me nog even kort op de mond, voordat ze de trein instapte. Toen wist ik het helemaal niet meer. Ze verdween in de menigte en dat was dat. Haar bezoekje. Ik had vandaag nog vrij, en had haar ook gevraagd te blijven. En nu was ik alleen, zonder uitzicht op dat Rory nog zou worden uitgelaten door dat leuke buurmeisje. Dit viel toch een beetje tegen. Dat waar ik bang voor was, is dan toch uitgekomen. Al was het op een andere manier. Een manier die ik niet eens voor mogelijk kon houden. Tering, wat was ik verliefd. Op beiden. Zo veel verliefder geworden door dit alles.

-