Nu was het haar beurt om aan een beproeving blootgesteld te worden. Op een mistige nog vroege zaterdagochtend, een week na de vorige date, had ik haar opgehaald met de auto van m’n broer, en reden we richting de kust. Ik had haar gevraagd sportief te kleden en dat had ze gedaan. En dat was lekker. ,,Lekker hoor.’’ had ik haar ook gezegd in de auto. Ik had haar niet thuis opgehaald, maar moest van haar wachten in de auto om de hoek. Beetje zuur, maar ging zelf ook liever de confrontatie uit de weg met haar ouders. Nadat ik gezegd had dat ze er lekker uitzag, boog ze gelijk naar me toe en kuste ze me vol op de mond. Ze had me gemist. Dat proefde ik niet alleen op haar lippen, maar ze zei het me ook nog even voor het gemak. Met haar hockeyverleden was ze wel wat gewend op sportief gebied, dacht ik. Maar ze keek niet bepaald vrolijk toen we aan de voet van de duinen bij de mountainbikeverhuur stopte, en ik dus met haar eens stuk wilde fietsen. Er lag hier een prachtig parcours in de bossen en de duinen zelf. De laatste keer hadden we ook een stukje moeten fietsen, en dat was hartstikke leuk. Veel leuker dan een stukje samen rijden, wat ook erg leuk was, hoor. Maar dit was wel anders natuurlijk, en dat begreep ik ook wel. Ik legde haar uit dat ik dit het liefst elke dag zou doen en met dat als context wilde ze wel haar best doen voor mij, en ging we ervoor. Het was hier voornamelijk zand waar we over moesten fietsen, en meerdere keren namen we een korte of lange pauze. Ze hield me absoluut niet op, al hoefde ik niet perse te stoppen. Ik vond het prachtig om met haar zo nu en dan even te stoppen en dan aan de rand van het paadje even op adem te komen. Dan hadden we het weer even ergens over. Op de fiets was praten niet te doen; zo achter elkaar. Het was minder persoonlijk dan ik verwacht had, en had misschien ook geen leuke date geregeld, als je het zo bekijkt. Maar toch zei ze me dat ze wel begreep waarom ik dit leuk vond. En dat was eigenlijk al meer dan genoeg. Plus dat ze er zelfs bezweet mooi uitzag, liet me alleen nog maar dromen. Dromen over de meid die naast je zit. Doe het maar eens.

Nu had ik weer een andere Noa gezien, voor m’n gevoel. En tot nu toe vond ik elke variant nog even leuk. Of ze nou helemaal opgemaakt was, of druk met haar vriendinnen, of gewoon lekker simpel en sportief; het was allemaal fijn om mee te maken. En ze hield ook gewoon van samen iets gezelligs doen. Ze draaide haar hand niet om voor nog meer tijd die ik van haar vroeg. We hadden het tot nu toe ook steeds laat gemaakt, al was vandaag wel anders. We gingen het misschien niet uithouden tot vanavond laat, nu het nog maar het einde van de ochtend was. Maar toen ik voorstelde nog even naar het strand te lopen, was ze daar gewoon verheugd over. Alsof ze blij was tijd met mij door te brengen. Wat ze ook was, natuurlijk, maar dan besefte ik het weer even. Ze vertelde me dat hier niet ver vandaan een van die vriendinnen in een strandtent werkte. Ik grapte nog om langs te gaan, maar daar was ze niet zo happig op. ,,Je trekt het je niet aan, he?’’ vroeg ze me daarop. We hadden het er nog heel kort even over gehad na vorige week. Maar ik begreep nu dat de mening van omgeving er natuurlijk wel toedeed. Het is toch leuker voor haar als ze een vriend heeft, die iedereen leuk en aardig vind. Dat merkte ik al aan haar, doordat zij vanaf mijn kant wel positief werd bevonden, al had ze m’n vader of m’n broer nog niet ontmoet. ,,Ik vind het vervelend voor je.’’ had ik haar dan ook gezegd, wat ze begreep het ook vanuit mijn oogpunt. We waren zo lekker makkelijk met elkaar en begrepen elkaar ook zonder er verder moeilijk over te doen. En dat leidde weer keer op keer dat we onszelf konden zijn. Echter leidde dit gesprek er wel toe dat we langs de strandtent gingen. En daar zagen we Maddy die in de bediening stond en ons verheugd begroette. ,,Ze moet je maar leuk gaan vinden.’’ zei ze nog streng toen we in het voorzichtig doorgebroken zonnetje zaten en Maddy drinken voor ons aan het halen was. Ik knikte dan naar Noa en vond het leuk dat ze ook deze moeite voor me wilde nemen.

Het was niet zo druk, en Maddy kwam dan ook een praatje maken. Zo zonder Noortje aan haar zijde, viel ze wel mee. Noa vertelde haar over de fietstocht en daar reageerde ze zowaar positief op. Ik kreeg zowaar het gevoel dat het wel goed zou komen. Maddy hield ook wel van een sportieve uitdaging, zo vertelde ze ons. Ik hief daar grappig bedoeld het glas op, en kreeg een duimpje terug. Licht ongemakkelijk… Maar Noa glimlachte er om, en toen Maddy weer terug werd gefloten door haar leidinggevende was Noa al van toon veranderd. ,,leuk.’’ zei ze dan alleen en verheugd sprongen haar schouders even op, en legde ze haar hand op de mijne, die op de ruwe houten tafel lag. Ik pakte haar hand en kneep er even in. Dit was de vijfde date en het ging goed. Maar ik wilde wel verder.

Ze had me natuurlijk al verteld dat ze normaal gesproken wachtte tot de zesde date met zoenen. Nu had ze die regel voor mij al verbroken. Maar ik had ondertussen toch wel een sterk verlangen om haar verkering te vragen. Dat leek me helemaal geen gek idee, al wist ik niet goed hoe ik dat moest vragen. Hoeveel dates zou ze nodig hebben voor zoiets? Dat wist ik niet. Dus vroeg ik het haar gewoon. Het duurde wel even, maar nadat we een halfuurtje stil in de zon hadden gezeten, bracht ik het toch op. ,,Hey.’’ sprak ik haar dan aan. Ze had een zonnebril op en schoof die naar de punt van haar neus en keek over de glazen heen.’’ Hey…’’ bromde ze dan wat spannender, en ik moest er om lachen, waardoor ik alweer vergat wat ik wilde vragen. Maar het schoot me wel weer te binnen. ,,Zie je dit als een date?’’ vroeg ik haar dan, met enige humor, en op een toon alsof ik nog niet zeker wist of ze mij als een date zag of gewoon als een vriend waar ze wat mee deed. Een legale vraag voor een eerste date. Maar na onze nog prille geschiedenis was dit gekscherend, en zo vatte ze het dan ook op. ,,Ja, ik denk het wel.’’ zei ze dan bedenkend en speelde het even mee. ,,Ja, ik ook wel.’’ zei ik dan maar, en ze wachtte duidelijk af op wat er nog meer uit m’n keel zou komen. Want het was duidelijk dat ik dit niet zomaar vroeg, maar dat dit een vermoeilijkte opening was tot een punt wat ik wilde maken.

Maar ze wist al lang wat ik wilde zeggen. Of wat ik wilde vragen. Ze zuchtte dan ook even toen ik de tijd nam om genoeg moed bijeen te rapen om het haar gewoon te vragen. Of ik wilde het voorstellen, eerder. Maar die kans kreeg ik niet. ,,Het gaat goed zo.’’ zei ze dan lichtelijk somber, alsof het geen positieve boodschap was. En dat was het ook niet. ,,Ik weet wat je wil vragen. En ergens wil ik heel graag dat je dat vraagt. Maar niet nu.’’ ging ze dan door terwijl ik een stom geslagen gezicht opzette. Ze kneep even in m’n hand die ze al die tijd vast had. Voor mij was het dat vasthouden al deze tijd een teken geweest dat ze me niet kwijt wilde. Ver gezocht, misschien, maar toch. En nu zei ze dit. En ja, ze wist ongetwijfeld wat ik wilde vragen. Het was ook een logisch vervolg in mijn ogen. Maar niet in die van haar dus. Ik bleef zwijgen en keek haar alleen wat ongemakkelijk aan. ,,Het is ook leuk.’’ zei ik dan verslagen en ik probeerde niet eens meer haar op een andere gedachten te brengen. Ik was zwak. Maar ik begreep er helemaal niets van. Het was elke keer leuk geweest. Meer dan leuk zelfs. Ik wilde haar en zij wilde mij. Ze had me dit zelfs gezegd. We gingen steeds wat verder en we leerden elkaar beter kennen. We konden om elkaars grapjes lachen, en leerden elkaars omgeving kennen. En of ik nu wel of niet aardig werd gevonden door haar omgeving, leek er totaal niet toe te doen in haar besluit me al te stoppen voordat ik ook maar iets had gevraagd. Het was dus gewoon een date. Want dat had ze wel toegeven. Ik zag de zorgen in haar ogen en ze schudde even aan m’n hand. ,,Hey, niet zo doen. Het is nog steeds leuk.’’ probeerde ze dan in een poging mij op te vrolijken, of iets. Ik was het spoor namelijk totaal bijster. Ik kneep even met m’n ogen en trok een lelijk gezicht terwijl ik even de andere kant op keek, over het strand en de leegte. Typerend. Ik zuchtte even diep en durfde haar eigenlijk niet meer aan te kijken. Ik voelde me zo onwijs stom.

De dag was goed begonnen en ging alleen maar beter. Tot dat ene moment. Had ik m’n mond dan moeten houden? Nee, ik vond van niet. Ik wist namelijk wat ik wilde, en als ik dit moment voorbij had laten gaan, wist ik niet wat ik aan haar had. Nu wist ik ten minste iets. We waren niet veel later terug naar de auto gegaan. Ik betaalde, zij drong aan dat niet te doen deze keer, en zonder gevoel verlieten we de strandtent, zonder Maddy ook maar even gedag te zeggen. Het was kut. Alles was fout. Het voelde alsof ik met een vreemde liep. Ik kon het dan ook nog steeds niet begrijpen. We hadden gezoend, en gepraat. Echt gepraat. Al zoveel keren. En altijd was het goed. Het was toch niet zo dat ze me gewoon als een vriend zag. Daar zoen je niet mee. In ieder geval niet zover ik weet. Nee, ze wilde het een date houden. Ik was een flirt. En niets meer. En misschien ook wel logisch. Het leeftijdsverschil, het verschil in klasse op educatief en financieel gebied… Het zat niet mee. Haar niet dan. Door met mij om te gaan deed ze een stap terug voor m’n gevoel. Een gevoel wat ik al lang had, maar wat ze nu min of meer had bevestigd. Ik voelde haar naar me kijken terwijl we het duinpad afliepen langs de fietsverhuur. Toen we de parkeerplaats naderde, waar het wat stil was, en alleen het geluid van de wind was te horen, trok ze me even naar haar toe. ,,Waarom doe je zo?’’ vroeg ze me dan. Ze keek me met lichte wanhoop aan en toen was ik het echt even kwijt. Ik keek haar veronderstelt aan en ze moest toch aan me zien dat ik dacht dat ze gek was nu. Hoe kon ze nu niet weten waarom ik me zo gedroeg?! Ik schudde alleen m’n hoofd en liep door. Ik was misschien toch ook een vreemde voor haar. En misschien waren we wel helemaal niet zo close als dat ik dacht. Liefde maakt ten slotte blind. Ja, ik was verliefd op haar geworden… ,,Ik breng je thuis.’’ zei ik dan nors zonder om te kijken. Dit was de laatste date wat mij betreft. Ik voelde me aan het lijntje gehouden. En dat is geen fijn gevoel.

,,Je snapt het niet. Denk ik.’’ zei ze zacht toen ik de motor wilde starten, maar dat nu nog even liet. Dat had ze in ieder geval door nu. Ik keek boos naar het stuur en hield m’n hand bij de sleutel. Die hand werd door haar gepakt en even later voelde ik haar andere hand op m’n wang en trok ze me naar haar toe. Ik keek haar nog steeds niet aan maar hield m’n blik in dezelfde richting, licht naar beneden. Nu zag ik geen stuur maar haar buik. Het kon geen indruk op me maken. Ik zat me kwaad te maken en haar zachte handen die me vasthielden maakten dit alleen nog maar erger. Ik wilde niet eens horen wat ze me wilde uitleggen. Wat maakte het nog uit. ,,Ik voel dingen voor je. Dingen die ik lang niet gevoeld heb.’’ zei ze me toen. Dit had wel impact. Ik voelde m’n gezichtsuitdrukking verlichten. ,,Ik meen het.’’ zei ze dan. ,,Maar het doet me denken aan iets wat ik al had.’’ zei ze daarna echter. Ik draaide met m’n ogen. ,,Laat me raden. Dat meisje zeker.’’ zei ik dan wat kil. Ze bleef stil en ik voelde haar handen iets trillen. ,,Het is niet wat je denkt.’’ zei ze dan weer. Ik schudde m’n hoofd. In afkeer naar haar toe. ,,Ik breng je thuis. En dan is het goed zo.’’ zei ik haar. Ik keek haar nog altijd niet aan. Ik draaide snel de sleutel om en bewoog me los van haar. ,,Nee. Dat is niet goed.’’ zei ze dan. ,,Luister nou naar me.’’ begon ze toen, en ze klonk wat moedelozer. En dat betekende dat het er toe deed, in mijn ogen. Dat ik er toe deed. ,,Ik wil meer dan je denkt. En ik weet nog niet of jij dat wilt. En tot die tijd wil ik de volgende stap nog niet zetten. Want als blijkt dat niet kan wat ik wil, en ik je daardoor op een later moment nog meer pijn zou moeten doen, zou ik mezelf dat nooit vergeven.’’ kwam er toen in een keer uit. Haar woorden raakten me. Maar ze zei nog altijd niet precies wat er nu aan de hand was. Wat kon ze nog meer willen dan? ,,Je moet me vertrouwen. Ja, m’n ex speelt nog steeds een rol. Maar niet zoals jij denkt. Het is niet zoals je denkt. Ik kan het je alleen niet vertellen. Nog niet. Maar je moet me echt vertrouwen. Want ook al ken ik je nog maar kort, wil ik je echt niet zomaar kwijt. Okay?’’ tierde ze dan weer in een keer door, en weer wist ze me te raken. ,,Ik wil de enige voor je zijn. Ik wil er gewoon voor je zijn. En dat jij er voor mij bent.’’ zei ze me daarna. Zwijgend luisterde ik en gaf ik haar geen harde blik meer. ,,Alsjeblieft, het is al moeilijk zat.’’ zuchtte ze nog zwaar gefrustreerd. ,,Zeg het me dan!’’ floepte ik er dan opeens uit. Als ik dan zoveel voor je beteken, zeg me dan wat je dwars zit. Wat je wilt!’’ en ik slikte meteen na m’n woorden maar kon m’n lompheid niet meer innemen. Maar ze gaf me gelijk. Ze wilde het best uitleggen.

,,Ik ben niet als de anderen.’’ begon ze toen zwaarmoedig. Ze keek me hierbij niet aan maar ze keek zielig naar de vloer van de auto. ,,Dat weet je.’’ voegde ze er stil aan toe. ,,Niemand accepteert me.’’ concludeerde ze dan. Ik wist niet precies waar ze het over had, maar dat klopte natuurlijk niet. ,,Ik accepteer je toch.’’ zei ik haar dan ook. Ze gniffelde er even om. ,,Ja, omdat je met me naar bed wilt.’’ zei ze dan, en ik wist niet wat te zeggen. ,,En gelijk heb je. En ik wil ook met jou naar bed. Maar dat is iets anders.’’ voegde ze er dan aan toe, en ik kreeg het hier enorm warm van, en vergat bijna het punt wat ze maakte. Want dat was inderdaad een ander verhaal. En dus lachte ik maar om haar. Maar wel gemeend. ,,Ja, je bent lekker, ja.’’ glimlachte ik dan terug, en kreeg weer een lief gniffeltje van haar. ,,Maar dat wil niet zeggen, dat ik je niet accepteer.’’ maar daarna bleef het stil. ,,Misschien moet je me uitleggen wie je niet accepteert, en waarom?’’ stelde ik dan voorzichtig vragend voor. Ze schudde haar hoofd in ongeloof en lachte het een soort van weg. Alsof het aan mij lag dat ik niet begreep waar ze het over had. Ik snap dat iedereen hier en daar wel wat bagage heeft, en daar zal ik ook zeker niet van schrikken. Maar dan wil ik in dit specifieke geval wel weten wat ze op haar kerfstok heeft zitten dat ze hier zo moeilijk over zit te doen. ,,Je weet toch dat ik bi ben.’’ zei ze me dan en ze keek me met wat afgunst aan. Nee, dat wist ik niet. Ik had het haar al wel eerder eens gevraagd, maar onovertuigend zei ze toen dat dit niet het geval was. Daarna hadden we het er nooit meer over gehad. Niet dat het uitmaakte. Maar ik had dus wel kunnen weten dat ze dan bi was, blijkbaar. ,,Nou en.’’ zei ik dan. ,,Dat maakt je toch niet anders dan hetero mensen.’’ zei ik dan tot haar verbazing. ,,Nou en dat je een chick gehad hebt. En nu heb je een dude. Wat is het verschil met als je hiervoor ook een dude had gehad, in plaat van een chick?? Of beiden voor mij. Lekker boeien.’’ ging ik dan door. Ze lachte om me. Om m’n woordgebruik, denk ik. Maar ze viel daarna wel stil. Ik keek haar met lichte ernst aan. Want ik wilde niet dat zoiets onbenulligs, in mijn ogen dan, dit wat wij hebben zou verpesten.

,,Ik ben bang dat ik meer wil. Dat ik nog niet toe ben om me aan iemand te binden.’’ begon ze toen. Ik had het idee dat ze meer dan een punt wilde maken. En het liefst allemaal tegelijk nu. En daardoor leek ze maar halve punten te maken en zat ik hier toch vooral te gissen. En elke keer als ik dacht iets zinnigs gezegd te hebben, kwam ze dan weer met iets waardoor ik weer even moest nadenken over dit alles. ,,Maar als je niet kan wachten, dan moet je dat ook niet doen.’’ zei ze daarna. ,,Wachten waarop?’’ vroeg ik haar toen een beetje boos omdat het er steeds meer op leek dat ze inderdaad meer wilde. Meer dan dat ik was. Meer op een bepaald gebied. Natuurlijk, ze was nog jong en had een heel jong leven voor zich liggen. Een leven wat ik al dacht gehad te hebben, al had ik er nooit echt van geprofiteerd. Maar al die tijd voelde ik het al een beetje, maar wilde ik het liever niet toegeven. Want het leek er op alsof ze wilde zeggen eerst nog het een en ander te willen meemaken met andere mensen. Met andere lovers, die ze ongetwijfeld zou kunnen krijgen, en misschien al wel zou kunnen noemen. Of dat nou een chick of dude zou zijn, maakte me dan niet zo veel uit. ,,Weet je; ik heb hier geen zin in. Als ik een papiertje had zou ik er een opstaande ovaal op tekenen. Want de date begon goed, maar nu zou ik het een dikke onvoldoende geven.’’ zei ik dan vrij plat. Maar ik raakte gefrustreerd. Ze lachte er nog om. Maar ze leek wel door te hebben dat het misschien beter was om dit nu te eindigen. Ik zag dat in haar gelaat. En dat deed nog wel het meeste pijn. ,,Ik breng je thuis.’’ zei ik dan nors en ging het nu echt doen. En zo geschiedde het dan ook. Het was leuk zolang het duurde maar er leek niet meer in te zitten. Het verschil tussen onze leeftijden bleek dan toch te groot te zijn. Want daar wijdde ik het aan. Het liet een wrang gevoel achter toen ze me nog een kus op de wang gaf me toen zonder om te kijken verliet en naar binnen liep en daar verdween. Alsof ze het al had voorbereid. Had ik dan zoveel gemist dat ik dit niet zag aankomen?