Noa had m’n leven op een aantal vlakken goed veranderd. Doordat ik om was gegaan met een jonger iemand waar ik een periode alles van wilde weten, zat ik nu op meerdere sociale media, waar ik eerst nog dacht te oud voor te zijn. Snapchat en Instagram, onder anderen… Ik genoot er van hoor. Ik had al wel vrienden die er op zaten en je bent natuurlijk nooit te oud voor zoiets. Ik bleef Noa volgen, al hadden we geen contact meer gehad. Ze had tijd nodig, en dat wilde ik haar best wel geven. Alle tijd van de wereld. Ik zou wel doorgaan. Maar ik kreeg een notificatie zodra ze actief was. Online dan wel. Ik bleef haar volgen. Met name haar Instagram was fijn. Dat account deelde ze met haar twee beste vriendinnen en werd meerdere keren per dag opgefrist met een selfie van een van hun, of van hun alle drie. Sinds ze niet meer met mij omging, zette ze zichzelf weer een stuk vaker online, en dus in mijn ogen in de showroom. Ze wilde door. Ze had nog zoveel te doen. Zoveel dat ze wilde… Ik bleef het zuur vinden, maar desondanks had ik er ook iets moois aan over gehouden. Ik wist weer hoe het was om te daten, om verliefd te worden en nog belangrijker; hoe het voelde om zelfvertrouwen te hebben. Ik voelde me niet verlaten door wie ik was of door hoe ik me gedroeg. En gek genoeg, maar blij toe, had ik dat gevoel van zelfvertrouwen kunnen vasthouden, en hoopte ik de romantiek in mijn leven nog een beetje door te zetten.
-
Ik miste haar wel. Echt ontzettend. Meer dan ik gedacht had, verwacht had. Ik had meerdere keren met m’n telefoon in m’n handen gezeten en was ik maar een enkele vingerdruk verwijderd om haar te bellen of haar dat berichtje te sturen wat ik al getypt had. Ik schaamde me hier wel een beetje voor. Al was er niemand die dit wist. Het leven ging gewoon door, en ook voor ieder ander. M’n vrienden vonden het jammer, maar meer ook niet. M’n broer zat er over te denken te verhuizen, en mijn vader was ook steeds minder thuis. En onderwijl was ik een beetje bleven hangen in die leuke tijd, die ik steeds meer geweldig begon te vinden. Ik was wel vaker verliefd geweest, en had het elke keer moeilijk gevonden m’n kop erbij te houden. Ik was wel iemand die snel verslingerd raakte en het dan moeilijk had weer terug te veren. Ik vond het gewoon zo vervelend en pijnlijk zoals we uit elkaar waren gegaan. Het had niet zo gehoeven, dacht ik dan. Ik had wel door dat ze voor die andere persoon nog een hoop gevoelens had, maar daar dacht ik wel een oplossing voor te vinden. Als die persoon een meid zou zijn, wat het waarschijnlijk zou zijn, en als ze dan minstens zo mooi en knap als Noa zou zijn, wat iets minder waarschijnlijk was, zag ik daar wel een leuke oplossing voor. Ik dacht dan wel niet meer met m’n hoofd maar met een ander lichaamsdeel, en ik was blij dat ik dit nooit zou durven voor te stellen, omdat ik zeker wist dat ze dan niets meer met me te maken zou willen hebben. Net als zij, wilde ik ook een hoop. En wie niet? Iedereen wil alles wel een keer proberen. En met name dat op het gebied van het seksuele. Maar ik had gehoopt dat de click tussen mij en Noa voor haar minsten zo indrukwekkend zou zijn als voor mij, en dat ze dan wellicht had overwogen haar avontuur met mij door te staan. Maar dat zat er dus niet in. En het gebrek aan contact deed mij vermoeden dat ik niet meer in een reële wereld leefde. Ik kon nauwelijks nog normaal redeneren, en moest mezelf er altijd weer er aan herinneren dat het waarschijnlijk nooit echt om iets seksueels zou zijn gegaan.
-
In het appartementje, waar ik steeds vaker het gevoel had dat ik hier alleen woonde nu, en ik alleen de vrolijke Boris als gezelschap had, waar je veel meer aan hebt op zo’n moment als dat je zou verwachten, woonde ik boven een winkelcentrum. En in dit winkelcentrum vond je ook de supermarkt waar ik Noa toen die keer achter de kassa had zien zitten. Een van de laatste keren voordat ze van bijbaan wisselde. Hier deed ik echter nog altijd m’n boodschappen en iets wat verzuurd liep ik dan door de gangpaden en keek ik altijd naar die ene desbetreffende kassa. Ik had haar deze keer al zien zitten toen ik in eerste instantie voorbij liep om de winkel in te gaan. En zij had mij ook zien zitten. Enig oogcontact werd direct vermeden. Ik trachtte nog even te wachten totdat een andere kassa zich zou openen. Maar op dit tijdstip, het begin van de avond en tegen het einde van de werkdag aan, was die kans niet groot. Nee, ik moest naar de des betreffende kassa gaan, waar ooit Noa zat, maar nu iemand anders. Nu moest er wel oogcontact komen. ,,Heeft u alles kunnen vinden?’’ werd me vriendelijk gevraagd en ik knikte en legde vervolgens drie zakken krentenbollen neer en een zakje chocoladepinda’s. Ik zag dat ze er om moest lachen. ,,Dat is dan €3,85, alstublieft.’’ de krentenbollen waren in de aanbieding… ,,Pinnen alsjeblieft.’’ zei ik dan rustig terug, maar m’n stem bleek toch licht te haperen. Ze glimlachte naar me en zei me m’n gang te gaan. Ik had haar heel even aangekeken, en pakte daarna snel m’n spullen. Ik was de laatste klant. En het was stil in de winkel. Hier en daar een vakkenvuller en dus nog een kassameisje. ,,Hoe gaat het eigenlijk?’’ vroeg ze me toen ik me net wilde omdraaien. Ik bleef even stil staan en lachte toen maar naar haar. ,,Kan beter. Ik mis wat.’’ knipoogde ik dan. ,,Ja…’’ zuchtte ze dan. ,,Zij jou ook.’’ zei ze dan wat omslachtig, en zelf zuchtte ze daarna net zo als ik. ,,Ik had het anders in gedachten.’’ zei ze me toen opmerkelijk. ,,Komt goed.’’ zei ze nog snel toen een leidinggevende haar daarna direct vertelde te beginnen met opruimen. Stom geslagen liep ik de supermarkt uit. Want daar achter de kassa, waar Noa ooit zat, zat nu Noortje. Had wel kunnen weten dat ze hier werkte, want dat was me wel vertelt, maar er op rekenen was een tweede. En met name de boodschap die ze voor me had. Want bedoelde ze met ‘’Ik had het anders in gedachten’’ dat zij achter het getwijfel van Noa zat, wat had geleid tot de breuk. En meenden ze het dat Noa mij ook miste?
-
Ik had vragen. En iemand had antwoorden. Ik twijfelde nog sterk of ik Noortje hier mee moest storen of dat ik direct de vraag bij Noa moest leggen. Als ik net zo oud was als hun, had ik waarschijnlijk voor de eerste optie gekozen om het via een tweede te spelen. Maar ik trachtte te denken dat ik toch echt volwassen was en dus wilde ik het gewoon op de man spelen. Al was de ‘man’ in de dit geval een tienermeisje. Het duurde even voordat ik een bericht terug kreeg nadat ik haar gevraagd had hoe het met haar ging. ,,Lang geleden.’’ had ik er nog bijgezet. We waren ongeveer drie weken verder ondertussen. Maar toen ze reageerde, deed ze dat ook voluit. Het duurde uren. Over en weer contact. Eerst over dat het goed ging, naar omstandigheden, en toen al vrij snel over dat ze mij miste. Zij zei het als eerste, en dat vond ik heerlijk. Dat gaf me echt een goed gevoel. Ik vertelde haar over Noortje en haar boodschap en zij zei me dat ze van niets wist. Noa vertelde me over dat iedereen tegen haar zei dat ze niet meer hetzelfde was na de breuk. Ook iets wat ik prachtig vond om te horen, natuurlijk. Wat dat betreft deed ze alles goed. Maar toen ik haar vertelde snel weer te willen afspreken, deed ze wat minder happig. En toen kreeg ik toch het gevoel dat ik weer aan het lijntje gehouden werd. Maar deze keer, en natuurlijk op afstand door de telefoon, durfde ik haar wel terug te berichten hoe ik er over dacht. ,,Ik vind het niet fijn om aan het lijntje gehouden te worden.’’ of zoiets, had ik er van gemaakt. Klinkt heel knullig, maar het was al nadat ik even niet gereageerd had en ze letterlijk om een reactie in de breedste zin had gevraagd. En die had ze nu. Ik legde daarna m’n telefoon weg, en wilde pas weer de volgende dag er op kijken. Ik wist zeker dat ze die reactie niet zou verwachten en dat ze zich ongetwijfeld afvroeg wat ik bedoelde. En ik hoopte ook op wat schrik bij haar. Dit voelde nog het best. Dat vleien van haar was lekker, maar een keer de waarheid zeggen, of gewoon te vertellen wat je voelt, was nog veel beter. Hoe vaak ik wel niet het gevoel heb gehad dat ik aan het lijntje werd gehouden, zeg… en al die tijd had ik de meisjes in kwestie van al die keren dit nooit kunnen vertellen. Maar Noa was anders. Op alle vlakken hoopte ik dat ze anders was. En dus behandelde ik haar ook anders. En ik zag dit ook gewoon als eerlijk zijn, en niet als een steek onderwater die ik gaf.
-
Ik kreeg steeds meer het idee dat Noa dat populaire veel te knappe meisje was die altijd uit was op haar eigen zin. En dat kon je haar niet kwalijk nemen. Dat hoorde misschien ook wel bij haar uiterlijk en bijkomende uitstraling. Ik had nog niet op m’n telefoon gekeken en stelde me al voor hoe ze misschien wel haar telefoon in al haar desinteresse had weggelegd nadat ze m’n bericht gelezen had. Ik maakte een beeld van Noa. Ik verzon dit beeld. Want zo had ik Noa nooit gezien of leren kennen. Zelfs niet toen met haar vriendinnen op het terras, was ze niet dat verwaande meisje, zoals ik nu over haar dacht. Ik liet die avond Boris uit en toen kwam ik er achter dat ze dat inderdaad niet was. Beneden tussen de winkels die al gesloten waren, zat een meisje op de grond voor de deur van de flat. Haar knieën opgetrokken en het hoofd tussen haar benen. Terneergeslagen. En dan schrik je wel even. Boris zag het niet veel later, had het ook niet gelijk door, maar daar zat dus Noa. Ik bleef even staan, op afstand, en toen Boris door had wie er echt zat en al begon te kwispelen, liet ik hem los. Geen enkele teleurstelling was bestand tegen de vrolijkheid van dit kleine harige monstertje. En ze had dan ook een reden om verheugd op te kijken toen ze doorhad wie z’n hond er haar aan het bespringen was. Ik was ondertussen naar haar toe gelopen en ze keek met grote ogen naar me op. Ik stak m’n handen uit, die ze pakte, en tilde haar overeind. ,,Hey, wat doe je hier?’’ vroeg ik haar dan meteen voorzichtig. ,,Ik dacht dat je weg was.’’ zei ze toen eerst. Ik had haar verteld over dat m’n familie hier weg wilde gaan. Ik had haar ook verteld dat ik liever nooit weg wilde gaan, maar dat leek ze vergeten toen ik niet meer reageerde na mijn eerlijke, maar ook wel onaardige bericht. Ik zag nu de onaardigheid er in…
-
We hadden Boris binnengezet en stonden op de galerij waar we keken naar de zon die in de verte onderging tussen de daken en boomtoppen van het kleine iets achtergelaten dorp. De duinen in de verte waren niet meer zichtbaar door het felle licht. Ik had haar in m’n armen en keek over haar schouder mee. Ze was stil al die tijd. Een glimlach op haar gezicht en als ik even controleerde of ze die glimlach nog steeds had, voelde ze dat direct en keek ze me kort ook even aan waardoor die glimlach alleen maar groter werd. Onze lichamen raakte elkaar wel aan, maar er was geen geforceerde druk en daardoor maakte dit het geheel lieflijk. Ik vond het magisch. Het was warm, bijna zwoel, en er is toch niets zo romantisch als samen naar de zonsondergang kijken. Ik vond van niet. Ze maakte me week. En dat was ook niet erg. Toen de zon onder was, bleven we nog even staan. Lekker knuffelen. Het werd iets cooler, en ze had geen jasje of truitje bij. Dus trok ze m’n armen maar wat meer over haar schouders heen en moest ik haar maar beschermen voor het frisse briesje. We zeiden maar weinig. We hadden al te veel gezegd, zo leek het. Soms is het beter niets te zeggen en niets te denken. Gewoon even genieten van het moment. Praten kon straks wel. Iets wat ze ook wilde voordat ze weer naar huis ging. En iets wat we dan ook deden. Want ik had nog wel een hoop vragen. Een minder wel. Ik durfde er nu wel weer vanuit te gaan dat ze me niet aan het lijntje hield. Daar had ze toch te veel haar best voor gedaan vanavond.
-
Ik had haar ten eerste om wat meer duidelijkheid gevraagd. Haar bijna gesmeekt gewoon in alle eerlijkheid te zeggen wat haar dwars had gezeten en hoe ze het allemaal voor zich zag. Want ik had voor m’n gevoel steeds maar kleine porties informatie gekregen, en er nooit een duidelijk beeld van kunnen maken. Er was een andere lover. Zo ver was ik op de hoogte. Maar toen ik het zo stelde, reageerde ze toch best fel en zei ze me dat dat al niet waar was. Enerzijds een opluchting, maar omdat ze nog even naliet uit te leggen wat er dan wel aan de hand was, verwarde het me ook. ,,Ik heb je toch gezegd…’’ reageerde ze eerst. ,,Maar dingen veranderen.’’ bracht ik toen in. Ze verbeet zich een beetje. Dat was duidelijk te zien. ,,Het is gewoon het verleden, wat ik nog dagelijks zie. En een kant van me mist dat, en een andere kant wil verder.’’ zei ze toen zonder me aan te kijken. ,,Ik dacht dat het makkelijker zou zijn met een jongen. Maar nu blijkt dat dit ook niet goed is, weet ik het gewoon niet meer.’’ en toen kwamen we ergens. ,,Wat is er niet goed dan?’’ vroeg ik haar voorzichtig. Ze zuchtte eerst heel diep, en keek me toen lief aan. ,,Niets.’’ zei ze dan eerst, waardoor ik even bedenkend m’n ogen naar de hoek van de kamer liet gaan. ,,Helemaal niets. In mijn ogen dan.’’ voegde ze er echter gelijk aan toe, en toen was het wel duidelijk. Het kwam er op neer dat ze was gaan twijfelen doordat haar ouders en haar zus, en in zekere mate ook haar vriendinnen, iets tegen me hadden. Dit verklaarde ook de uitspraak van Noortje van achter de kassa in mijn ogen.
-
,,Ik had een hele leuke en spannende relatie met een meisje.’’ zei ze toen. ,,Maar ik wist dat dit nooit geaccepteerd zou worden. Ik wist dat ik niet gay was, maar dat zouden ze toch niet snappen. Niemand zou ook maar kunnen begrijpen dat ik verliefd was op een meisje. En dat ik gelukkig was. En dus maakte ik het uit.’’ ging ze toen ingetogen verder. ,,En nu heb ik een jongen. Eentje die lief en leuk is. En ook sexy.’’ en bij dat laatste lachte ze een beetje pestend, maar ze had m’n volledige aandacht zeker nu. ,,Maar ook nu is het niet goed. Ook nu wordt er afkeurend gereageerd. En ik had het idee dat ik het niet goed kon doen.’’ zei ze dan tot slot. Zoals ze er dan bij zat, tegenover me op een stoel in de woonkamer, klonk dit ontzettend zielig. En het was ook ellendig. Ik voelde haar even een kort moment. Ik kon me haar verwarring goed voorstellen, al kon ik me natuurlijk nooit in haar verplaatsen. ,,Ik weet wel dat je je leven niet door anderen moet laten leiden, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.’’ zuchtte ze gefrustreerd toen ik op was gestaan en naar haar toe was gelopen. Het was verder doodstil. Ik stak m’n hand weer uit. Ze keek er langs omhoog en schudde haar hoofd. ,,Nee, laat me maar even.’’ zei ze dan en ze keek naar de grond. Wat een kutavond heeft ze gehad moeten hebben. En dus pakte ik zelf haar hand maar en trok ik haar uit die eenzame zetel. Ze bood absoluut geen weerstand toen ik haar tegen me aandrukte. Niet veel later voelde ik haar armen om mij heen geslagen worden, en snikte ze zelfs even. Ik had me nog nooit zo dicht bij haar gevoeld en drukte met een hand op haar hoofd haar nog dichter tegen me aan. Wat een pijn en een ellende. Zoveel verwarring. En ik dacht dat ik al zielig was doordat ik haar niet begreep. Maar nu had ik zo met haar te doen. Ik zei niets. Ik liet m’n handen troostend over haar slanke rug glijden en wreef m’n lippen langs haar hals en nek. Echt huilen deed ze niet. Het was meer droevigheid dan verdriet.
-
Misschien is het handig om voor de duidelijkheid even het een en ander op een rijtje te zetten. Nog lang niet alles was me duidelijk op dit moment. Maar dat gesprek bij mij thuis, helderde een hele hoop op. In ieder geval wist ik nu wat haar dwars zat. En ik was het niet! In tegendeel zelfs. Ik zat enkel de mensen om haar heen dwars. Ook niet ideaal, maar liever dat. Maar goed, het kwam er dus op neer dat Noa gevoelens had voor iemand anders. Een ander meisje. En ik geloofde ook meteen dat dat een bijzonder persoon moest zijn, al was ze nooit in details getreden over dit meisje. Misschien om mij te beschermen. Zover ik begreep had ze dit altijd geheim gehouden, maar wist ze toch, op de een of andere manier, dat dit niet werd goed gekeurd. Nogmaals, niet alles was me duidelijk hier, maar ik kon me er zeker wel wat bij voorstellen. Ik zou ook gek opkijken als een vriend van mij opeens uit de kast zou komen. Niet dat ik het erg zou vinden, maar ik weet wel dat andere vrienden er problemen mee zouden hebben. Maar Noa zei niet gay te zijn. Maar als je de stempels weglaat, kwam het toch een beetje op het zelfde neer. Gay of bi? Of gewoon niets. Je hoeft het niet perse te benoemen. En zo stond ik er ook in. Ik zag haar als een veel te mooi meisje wat nog steeds interesse in mij leek te hebben, en de rest was dan ook niet interessant, in een bepaalde context. Ondanks dat ze nog wel contact had met die meid. Nu voldeed ik ook niet aan de normen van haar familie. Kon me dat wel voorstellen. Niet dat ik het goedkeurde. Maar toch zat ze hier. Ze hadden haar nog nooit tegen gehouden. En ze leek ook niet te stoppen. En dat zei ik haar dan ook. Alsof ik iets adembenemends gezegd had, keek ze me aan en zoende ze me niet veel later op de mond als afsluiting van de avond. Hoe erg kan je een paar lippen missen? De gevoelens die ze door m’n lichaam liet gaan, waren nog steeds nauwelijks te omschrijven. Ze maakte me gelukkig, en ik wilde er meer dan voor haar zijn, als ze worstelde met gevoelens, of familieleden, of een achter gebleven ex. Ik vond haar te bijzonder om haar zomaar te laten gaan. Een fout die ik al gemaakt had. En ik vroeg haar ook of ze dit ‘’okay’’ vond. Gniffelend lachte ze om m’n taalgebruik, maar nadat ik uit had gelegd wat er ‘’okay’’ moest zijn, was ze me alleen maar dankbaar. Ik was, blijkbaar, zo’n beetje de enigste waarbij ze zo vrij kon zijn dit te bespreken. Dat kon ze bij mij, en bij nog een ander…