Datenight - 7

We hadden geen relatie. Niet officieel. Natuurlijk speelde er wat, en durfde ik ook wel te zeggen dat we zelfs een speciale band hadden. Ik wist meer over haar dat er toe deed, en zij ook van mij, dan ik van andere vrienden en kennissen wist. En dat betekende toch iets. Maar, nee. We hadden geen relatie. We waren een paar keer uit geweest. En elke keer was het bijzonder genoeg om elkaar te blijven zien. Nog steeds. Dat was echt niet veranderd na de laatste keer. Dat was juist alleen maar sterker geworden. Maar waar ik haar ouders al had ontmoet, al was het per ongeluk, en ik ook twee van haar vriendinnen al kende, had ik haar aan nog helemaal niemand voor gesteld. M’n vrienden wisten dat ze bestond. Dat was genoeg. Dat gold eigenlijk ook voor m’n familie. Ik was altijd al vrij op mij zelf. En dat hield ik graag zo in stand. Dat zorgde er ook voor dat ik angstig naar het hele concept van een relatie keek. Ook ik wilde wel meer. Zoals zij dat toen zo had gezegd. Alleen was zij leuk en lekker genoeg om ook echt meer te krijgen, mocht ze haar zinnen daar op zetten. Voor mij lag dat toch anders. Ik was immers erg op mezelf. Altijd weer die twijfel. Als ik een meisje als Noa al zo ver kon krijgen om met mij uit te gaan, met mij te zoenen en zelfs een persoonlijk verhaal te delen, kon ik dan niet veel meer? Ik denk dat dit een vraag is die door velen gesteld wordt. Maar meestal stil. Echter, had ik het idee dat ik zelfs dit met Noa kon delen, als ik dat wilde. We konden eerlijk zijn bij elkaar. Binnen bepaalde normen, wel, maar toch. Zij had me verteld meer te willen, en wat als ik dat nou ook zo doen? Als ze zo perfect is, als dat ik me voorstel, zou ze minstens zo positief moeten reageren als dat ik dat deed. Als ik dat deed? Want achteraf flipte ik misschien toch lichtelijk, al uitte ik dat toen niet echt. Maar goed, als ze niet zo zou reageren, dan was ze ook niet dat perfecte meisje. Alsof het er toe deed… Ik haalde haar op, zag haar stralende glimlach, de mooie diepe ogen die glinsterden en was alweer vergeten wat me dwars zat, als me al echt wat dwars zat…

We zouden weer naar het strand gaan. De vorige keer was leuk, ook wel moeilijk. Maar ze zei me al hoe graag ze hier kwam. En ik deed ook niets liever. Lekker in de duinen waar je nog echt alleen kon zijn. Je hoorde dan zelfs de snelweg in de verte niet meer. Het was lekker weer, maar niet ontzettend lekker. En in dit stukje van Nederland kwam al niet zo heel veel volk. Zielsalleen op het strand en de duinen. In de verte zag je wel een ruiter en daar ook nog mensen die hun hond uitlieten, maar dat was zo ver weg, dat we toch echt alleen waren. Maddy was weer aan het werk, had ze me verteld, en alhoewel ik Maddy na de vorige keer een stuk leuker vond, en haar best wel even wilde zien, hield ik slechts m’n schouders op en zei ik haar liever helemaal alleen met haar te zijn op deze middag. Onze dates hadden zich wat meer verplaatst naar de middag tegenwoordig. Leek me progressie. Ze had m’n hand al vast, maar na die woorden kneep ze er nog net wat harder in en drukte ze haar hoofd tegen m’n schouder. Ik had echt het idee dat ze verliefd op me was. Nu miste ik dit soort signalen wel eens, maar dit leek me overduidelijk. Ik vond dit mooi, maar ook eng.

Het was tegen de frisse kant aan. Ze had helaas haar bikini dan ook thuis gelaten. Ik ook… M’n zwembroek dan. Het zonnetje scheen wat vaal en het waaide nog best stevig. Toch was het warm. Zeker toen we even heil zochten in de duinen tussen wat plukjes hoog duingras. Ik had wel een handdoek meegenomen en verstopt zaten we daar even. We konden over het strand en de zee heen kijken. Een luchtig knalrood shirtje vormde haar lichaam voordat het strak in haar net zo strakke spijkerbroek verdween. De mouwtjes waren kort, en de borst viel op. Noa had weer een push-up bh aangetrokken, en ik vond dat echt fantastisch. Of zoiets nou echt, of nep is, maakte me dan ook niet uit. Het oog wil ook wat, en daar zorgde ze altijd prima voor. Ik was wat dat betreft best wel oppervlakkig. Iedereen wel, denk ik. Ik en m’n vrienden in ieder geval wel. Want toevallig stapte er een bekend gezicht op ons af, net toen ik net iets te lang naar de borst van Noa zat te kijken en ze er waarschijnlijk iets over had willen zeggen, in positieve of negatieve zin, die zijn ogen ook goed de kost had gegeven in zijn partnerkeuze. ,,Dus dit is de befaamde Noa.’’ hoorde ik een bekende stem, en ik sprong meteen overeind. ,,Hey, man. Alles goed? Wat doe jij hier nou?’’ vroeg ik hem dan meteen. Hij lachte gul en we vlogen elkaar even in de armen en gaven elkaar ook nog een stevige handdruk. ,,Ja, we zagen jullie lopen.’’ zei hij dan opgetogen en achter hem verscheen zijn vriendin die iets meer moeite had de duin te beklimmen. Ook zij werd warm door mij onthaald en ik stelde de twee toen even voor aan mijn date, die toch een beetje gek opkeek, maar desondanks het leuk leek te vinden. De gozer in kwestie was Pascal. Een goeie en oude vriend van mij. Vroeger kwamen hier bijna dagelijks. Ondertussen woonde hij in de stad. Hij was er ook niet bij toen ik Noa mee uit had gevraagd in de supermarkt, maar hoorde wel bij het groepje vrienden die er voor de rest wel bij waren. En net als ik, gaf Pascal zijn ogen graag goed de kost.

Zijn vriendin heette Jung. Dat is een naam die je niet zo veel hoort in Nederland, en dat is ook logisch, want Jung was geen Nederlandse. Van onze leeftijd, ontzettend aardig en hartelijk, en Koreaanse… Ja, geen idee hoe die elkaar precies hebben ontmoet, maar ze leken voor elkaar gemaakt te zijn. Pascal was de eigenaar van een grote sportschool in de stad. Een vrij lange en magere jongen, maar wel goed afgetraind. Niet zo’n gorilla type. Hij was hiervoor ook surfinstructeur geweest en had ook het een en ander van de wereld gezien, waar ik zo’n beetje heel m’n leven in hetzelfde dorp had doorgebracht. Ergens had hij dan Jung ontmoet. Je kent ze wel, die Koreaanse popjes. Dat was zij ook. Op het eerste gezicht. Nu ook, veel te netjes aangekleed voor een dagje naar het strand. En ze liet Pascal er dan ook als een boer uitzien, in z’n shirtje en shorts. Ze had nog net geen hakjes aan, maar toegegeven, ze droeg het goed. Ondertussen sprak ze al goed Nederlands, en deze dame was ook bepaald niet de domste. Die twee waren gek op elkaar en op de spaarzame momenten dat ik Pascal weer eens zag, raakte ik wel eens een beetje jaloers. Maar nooit op een gemene manier. Ik wist dan opeens weer wat ik ook wilde. Een vrouw zo mooi als Jung. En nu had ik Noa. Nog geen vrouw, maar minstens zo mooi. Kon niet missen. De twee kwamen er rustig bij zitten, en alsof we elkaar, inclusief Noa, al jaren kenden, hadden we het erg gezellig. En ik vond dit leuk. Noa zag nu een andere kant van me. Een veel hartelijkere kant. En dat kwam ook door deze twee mensen. Want deze twee waren nou echt hartelijk. Alles vonden ze leuk en goed en immer positief. Jung deed iets met mode, dat wist ik wel, maar niet precies, en Noa hing daarom alleen al aan haar lippen. Dat was natuurlijk prachtig voor zo’n meid. Jung was een jaar of twee ouder dan ons, denk ik, en zij redde zich wel.

Ik en Pascal hadden het vooral over vroeger en over de rest, waar Noa geen weet van had nog, maar ze luisterde al aandachtig mee waar Jung dat mogelijk liet. Hij was een beetje uit beeld, van tijd tot tijd. Het drukke leven in de stad vroeg veel van hem. Zo veel dat hij zelfs had overwogen weer terug naar het dorp te komen, wat ik meteen aanmoedigde, maar waarna Jung zich er toch even mee begon te bemoeien. Ze hadden daar wat belangen, namelijk. Ook Jung had haar eigen zaak. En waar Pascal nog wel rond zou kunnen komen met zijn sportieve mogelijkheden, zou iemand als Jung het een stuk moeilijker hebben op het dorp. Al was de stad maar een uurtje rijden. Het was grappig om te zien, en Pascal was dan ook zo’n iemand die het allemaal meteen weer weglachte, in belang van zijn vriendin en hun relatie. Niet dat hij aan de ketting lag, of iets dergelijks. In tegendeel juist. Hun oogden zo vrij in alles wat ze deden en zeiden. Als de een wat voorstelde, ging de andere er meteen in mee. Ongeacht waar het over ging. En dat vond ik echt bewonderingswaardig. Zo zou een relatie ook moeten zijn. Geven en nemen. Maar deze twee leken elkaar alleen maar dingen te geven. En als je dan steeds alleen maar krijgt, wat de andere kant is, hoef je ook niets te nemen. Pascal was net zo nuchter als ik, durfde ik te denken, maar ik was altijd een beetje onder de indruk van hem. En ook van haar. Jung was echt zo mooi. Het maakte mij echt niet uit waar een meisje vandaan komt, of wat voor kleurtje ze heeft, of iets in die trend, maar sinds ik Jung kende, had ik wel een lichte zwak voor Koreaanse meisjes ontwikkeld, al kende ik er maar een. Ik wist dat ze een paar kennissen had, die er wel een beetje zoals zij uitzagen. Niet dat alle Koreanen op elkaar lijken, al lijkt dat wel soms zo, maar dat hele gebeuren van hun was iets wat ik zo niet kende en begreep, dat dat alleen al mysterieus was. Koreaanse popjes, om ze nog maar een keer oneerbiedig te benoemen. En Pascal had echt geluk met deze. Toch weer een beetje jaloers.

Leuker was nog dat Noa ook echt compleet onder de indruk was. Dit was wel iets anders dan die gillende meiden waar ze normaal gesproken mee om ging. Nu was Jung echt tien jaar ouder dan Noa, dus een verschil mocht er best wezen, maar je kon gewoon merken aan haar dat ze nog nooit zoiets had meegemaakt. Het waren hele gesofisticeerde mensen. Een beetje avant-garde, een beetje hipster, een beetje classy… ze hadden het allemaal, als het uitkwam. In elke situatie wisten ze zich perfect te gedragen. Beiden. Daarom vond ik het ook zo bijzonder dat ze elkaar gevonden hadden. Soulmates. En het lijkt me behoorlijk kut als je soulmate aan de andere kant van de wereld is geboren, maar des te gelukkig moet je zijn als je haar dan vind. Of hem, in haar geval. En dat leken ze zich te beseffen. Toen de twee niet veel later weer op stap gingen, en het was echt complete toeval dat ze ons hadden gezien, lieten ze ook een soort leegte achter. Je voelde het meteen. Ik was niet zo tof als Pascal, en Noa was niet zoals Jung. Logisch, en dat gaf ook niet. Je kan altijd nog groeien, en zij zeker. Maar ook ik wilde nog groeien als persoon en had in hem dan ook een voorbeeld. Ik kon het ook niet laten om te denken, toen Noa wat meer over Jung vroeg dan over Pascal, of dit met die andere nog onbekende kant van haar te maken had. Als ze het zou vragen, zou ik meteen toegeven dat ik me aangetrokken voelde tot Jung. Wie niet?! Precies! En zij misschien ook wel… Al zou ik het haar niet vragen. Dat leek me nog erg gevoelig te liggen. Maar de bewondering was oprecht van haar naar de twee toe. Je voelde je ook gewoon goed daarna. Natuurlijk, eerst die leegte, maar daarna voelde je goed. Ik denk dat ze het niet doorhadden maar op mij lieten ze altijd een indruk achter, dat ik dacht mezelf meteen te verbeteren. Om spontaner te gaan doen, leuker te zijn, en altijd alles maar positief te blijven inzien. Zodat ik misschien ooit zelf een indruk weet achter te laten op mensen.