1.

Want het zijn er nogal wat. Eigenlijk te veel om ze allemaal te benoemen. Maar toch wilde ik juist dat doen. Ik was pas 21 en omringde me met mooie vrouwen. Waarvan velen nog maar meisjes. Niet dat ik dat in eigen hand had, het was puur toeval. Of noem het geluk. Het maakte mij zeker gelukkig. Ik kon echt genieten van een mooie meid. Welke man niet, welke jongeman niet? Echter was ik nooit zo gelukkig om ooit verder te komen dan een blik. En dan had ik het over een blik op haar, niet een blik van haar, ban hen. En dat gold een beetje voor alle meiden uit dit leven van mij. Daar moest verandering in komen. En die kwam er ook. Vanuit een onverwachtse hoek. En daarmee stel ik je voor aan de eerste meid die misschien nog wel de meeste impact zou hebben. Maar ik was niet zo goed in het voorstellen van iemand. In mijn ogen waren ze allemaal knap, leuk en spontaan en boven alles erg sexy. Dus laat ik het aan een ander…
-
,,Dus dat is je zusje.’’ met enige intrige vroeg mijn baas mij deze vraag. En het is niet wat je denkt. Ik viel niet op m’n zusje.
,,Nou, m’n stiefzusje, eigenlijk.’’ legde ik de man van middelbare leeftijd uit die naar het zestienjarige meisje keek met ongetwijfeld foute maar begrijpelijke intenties. Dat is toch anders dan een echt zusje, al hield ik ten alle tijden de schijn hoog dat ik natuurlijk niets voor haar voelde. Ze kwam met de bazin naar buiten gelopen. Ik zag de spanning op haar knappe gezichtje, maar ik wist al dat ze aangenomen was. Ik had haar even gebracht op mijn vrije dag en we kregen niet veel later het goede nieuws te horen.
-
Het echtpaar leidde de zaak met relaxte hand. Ze deden nooit moeilijk. Het was een hip stel voor hun leeftijd. Henk en Andrea. En natuurlijk moesten ze Martina, mijn ‘zusje’, wel aannemen. Ze viel perfect binnen het profiel. Andrea had namelijk graag nieuwe werknemers via bestaande werknemers. Een filosofie die niet gebaseerd was op enige logica. Henk keek meer naar het uiterlijk. En dat gold voor zowel de jongens als voor de meisjes. Niet dat hij ook zo naar jongens keek zoals hij nu naar de spetterende Martina keek, maar ze moesten voldoen aan een bepaald profiel. De jongens lang en slank, en de meisjes voornamelijk gewoon knap. In een restaurant kon dat het verschil maken met iemand in de bediening die goed of slecht was. Mensen waren nu eenmaal oppervlakkige wezens. En omdat Martina ruimschoots binnen beide profielen viel, was ik er zeker van dat ze aangenomen zou worden. Ik stak wel m’n nek voor haar uit en zou haar ook zeker bij de hand nemen. Op aandringen van m’n vader moest ik haar aan een baantje helpen, en dat was bij deze gelukt. En dat was misschien wel het belangrijkste.
-
Ik werkte hier zelf ook al vanaf m’n zestiende en heb altijd een goeie tijd gehad. Dat gunde ik Martina ook zeer. Al vond ik het wel naar m’n baas zo naar haar te zien kijken. Maar door die blik had ik ook vele fijne collega’s in de vorm van andere mooie meiden die puur waren aangenomen op hun uiterlijk. En uiteindelijk bleven dan wel de gene over die ook echt de juiste mentaliteit hadden voor dit werk over. Want het was zeker niet voor iedereen weg gelegd. We werkten in een groot complex gelegen tussen een snelweg en een natuurgebied. Het was niet alleen een restaurant maar ook een heus partycomplex. En van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat was hier activiteit. Je kon er ook allerlei activiteiten ondernemen, zoals bowlen en varen, maar ik hield me meer bezig met het restaurant. Ik had geen opleiding gevolgd in dit vakgebied en moest het vooral van m’n inzet hebben. Ik heb alles hier geleerd. Dit is ook al lang geen bijbaan meer voor me. En ik probeerde van alle markten thuis te zijn. Ik had een enorme drang om mezelf te bewijzen. Het feit dat ik een vervolgopleiding nooit heb afgerond, had zo z’n sporen achtergelaten. Bij mij en bij mijn familie. Hoe hard ik hier ook werkte, het maakte niet uit. Niet voor m’n ouders.
-
Voor Martina lag dat anders. Zij was een gevoelig meisje. Nog jong. En pas sinds kort zie ik haar met de dag knapper worden. En dan ook echt waanzinnig knap dat ze nu al is. Ik vond dat soms wel moeilijk. Ik dacht regelmatig op een bepaalde manier over haar wat ook niet zou moeten ook al is ze niet echt m’n zusje. Ik was ook wel een stukje ouder, natuurlijk. Maar ja, ik kon me ook niet geheel van de gedachte onttrekken dat ze misschien wel op een dezelfde manier over mij dacht, al zou het nog zo voorzichtig zijn. Ik was immers lang en knap, volgens mij bazen. Nee, ik zal nooit zeggen dat ik knap ben, maar ik zag haar weleens kijken. Mijn ouders waren best rijk, en dat was onder andere te zien aan een zwembad wat we in onze grote tuin hadden. Als ik daar weleens van gebruik maakte, zag ik vroeg of laat Martina wel ergens met een rood hoofd zich zien generen. Ongemakkelijk en vermakelijk tegelijk. Ik hield van haar nog naïeve zijn. Een paar jaar geleden was dat nog zo anders. Toen waren we als vier handen op een buik. Zoals een broer met een jonger zusje zou moeten zijn. Gelukkig was ze dat zelf nooit vergeten. Al zagen we elkaar een stuk minder de laatste tijd. Maar voor haar hoefde ik me nooit te bewijzen.
-
,,Vind je het niet vervelend dat je met me moet werken?’’ vroeg ze me heel voorzichtig toen we weer richting huis reden in de auto van m’n vader. Zelf mocht ik nooit de auto pakken, maar als het om Martina ging, was niets te gek. Jaloersmakend, maar ik kon het haar nooit kwalijk nemen. En nee, ik vond het niet vervelend om met haar samen te werken. Toen ik haar dat zei, leek ze dat niet helemaal te geloven. Het duurde even voordat ik dat echt opving, maar toen vroeg ik er toch maar naar.
,,Moet ik een reden hebben om dat vervelend te vinden?’’ vroeg ik haar dan vriendelijk en met een knipoog.
,,Nee, hoor. Niet perse.’’ mompelde ze dan een beetje binnensmonds. Het was duidelijk dat ze de confrontatie uit de weg ging, maar ik kreeg nu nog sterker het gevoel dat er wel wat was.
,,Nee, doe nou niet zo. Vertel, wat is er?’’ Ze keek me meteen schuldig aan. Ik kon het niet weten, maar toen ze het vertelde, was ik niet verrast.
,,Ik zie je bijna nooit meer.’’ zei ze dan. Niet gek, want ik werkte soms zes dagen in de week. Zes lange dagen. Soms tot in de nacht, en dan moest zij de volgende dag naar school, en als ze dan weer terug kwam, was ik alweer werken. Maar ze doelde op meer. ,,Het is niet meer zoals vroeger.’’ legde ze duidelijk uit, en ze keek me daar ook zo lief zorgelijk bij aan. Ik kreeg meteen weemoed.
,,Nee, maar dat… dat lijkt me logisch.’’ probeerde ik dan weer nuchter te blijven, maar vond het toch een beetje moeilijk. ,,Weet je, dingen veranderen nu eenmaal.’’ Lekker simpel. Maar dat was natuurlijk niet genoeg voor haar. Al zweeg ze verder. Het was maar een korte rit, maar het leek op deze manier erg lang te duren.
-
Ik wist wel waarom ik niet zo veel meer met haar optrok, naast dat ik weinig tijd had. Het kon gewoon niet. Ik dacht niet altijd even helder met haar in de buurt. Ik staarde ook weleens. Als ik m’n vader nog meer wilde teleurstellen, moest ik vooral achter m’n stiefzusje aangaan. Niet dat ik dat zou doen. Ik had nog nooit een relatie gehad. En er waren zat meisjes die ik leuk vond, echt meer dan genoeg. Maar of ze mij dan ook leuk vonden, leek ik nooit te kunnen vertellen, laat staan het gewoon te vragen. Ik was een doetje op dit gebied. Al wilde ik dat graag veranderen, wist ik zeker niet hoe. En als ik al m’n gevoelens voor een meisje zou uitspreken, dan doe ik dat zeker niet tegenover Martina. Al was er zeker wel een deel van mij die dat zou willen. Het idee alleen al was zo spannend. Hoe vaak was Martina wel niet alleen thuis. Ook in de avond. Mijn vader en haar moeder waren harstikke druk. En als ze al vrij waren, kozen ze er gerust voor ons links te laten liggen. Op zulke avonden was mijn stiefzusjes kamer plots heel dichtbij. En dan dacht ik aan haar, hoe zij daar alleen zou liggen. Ik kreeg vaker het idee dat ze zich misschien wel erg eenzaam voelde bij tijd en wijle, al had ze aan vriendinnen en aandacht van jongens zeker geen tekort. En dan wilde ik er best voor haar zijn. Ook gewoon als oudere broer. Maar wat als ik haar op haar gemak zou stellen, en zij er achter komt dat ze mij op een hele andere manier op m’n gemak stelt. Dat ze het ziet, of voelt tijdens een knuffel. Ook al was ze nog maar zestien, was ze zeker knap genoeg om zoveel in me los te maken wat alles zou kunnen verpesten. Dus koos ik er maar voor het op een andere manier te verpesten. En met ‘’alles’’ bedoelde ik dan de relatie die wij de afgelopen jaren hebben gehad, die mede door de afwezigheid van onze ouders zo sterk was geworden. Ik liet haar barsten, voor mijn gevoel, maar dat was misschien wel het juiste. Liever dat, dan dat ik haar deed afschrikken, of nog erger: dat ze voor me valt en ik dat niet zou kunnen beantwoorden. Ik dacht graag aan hoe ze voor me zou kunnen vallen, maar erg realistisch schatte ik dat nooit in. Toch had dat korte gesprekje in de auto mij niet ongedeerd gelaten. Ik voelde me schuldiger dan ooit.
-
Het idee dat zij mij alleen al op deze manier miste, maakte haar nog aantrekkelijker. Martina, een mooi en jong blond meisje, zat nog op school in een vwo vijf klas, en leek vaker nog een kind te zijn dan een jonge vrouw. Toch was ze al een jonge vrouw. Lichamelijk liep ze iets voor. Klein van stuk, maar mooi gevormd. Erg smal. Niet mager. Ze was sportief aangelegd. Smalle schouders en dunne armen en benen. Smal maar niet iel. Haar buik was fantastisch. Misschien wel het mooiste aan haar. Ik kon veel mooi vinden aan een lichaam, en ook aan haar lichaam. Maar die buik was zo mooi plat en slank, maar toch ook licht gevormd in een nauwelijks zichtbare bolling die haar sportiviteit toonde. Zeker geen six-pack. Gelukkig niet. Borstjes had ze ook al. Vraag me niet welke cup. Ik had daar geen ervaring mee… maar om het af te maken had ze een stralend gezicht. Een paar sproetjes eerlijk verdeeld over haar ronde wangen en lieflijk neusje. Grote ogen, een stralende lach en haar haar was ook echt sexy. Zeker als ze het in een staart droeg. Ze had ook echt lang haar. En dan werd die hals plots langer. Dat was ook sexy! Martina was echt een droommeisje. Een tienerdroom. Al was ik geen tiener meer. Mijn gevoelens voor haar verwarde me. Alles was hier fout aan. En toch wilde ik het steeds liever. Ik wilde haar ook meer zien, maar deed het juist niet. Zelfs op haar eerste dagen op het werk, ontweek ik haar. Andrea had nog wel geregeld dat we dezelfde diensten hadden. Zo kon ze met me meerijden, had ik weer de auto. En dan was het stil op de weg terug. Akelig stil. En dan hoorde ik haar thuis huilen die tweede avond dat ik dit deed. En dat brak m’n hart.
-
Maar moest ik eerlijk zijn? Zou ze dat kunnen begrijpen? Misschien accepteerde ze het niet, maar het was toch dan juist een goede reden om minder contact met elkaar te hebben. Juist als ze het zou afkeuren. Maar ik was bang dat ze het zou afkeuren, ook al wilde ik dat. Maar ik wilde blijkbaar liever dat ze het zou beantwoorden. Godver, dat was een vervelende realisatie. Ik stond op de gang toen dit doordrong, had m’n hand al op haar deur gelegd. Ze huilde zo stil. Ik mocht het vast niet horen. M’n mond was droog en m’n hart bonkte hard. Ik slikte nog een keer, en liep toen naar binnen. Ze keek me aan met grote waterige ogen. Ik suste haar meteen toen ze gehaast haar tranen wilde weg vegen.
,,Het spijt me. Ik weet het.’’ zei ik haar fluisterend. Ze zat op het bed en ik ging naast haar zitten en nam haar in m’n armen. ,,Laten zal je het begrijpen. Maar vergeet niet dat ik van je hou.’’ Ze begon harder te snikken en ik hield haar nog steviger tegen me aan. Even dacht ik dat het ongemakkelijk werd, dat ik mezelf eerder voor schut aan het zetten was, dan dat ik haar troost bood. Maar toen omarmde ze mij ook en koesterde ze mijn geste. Het gaf me rust.
-
,,Ga maar slapen.’’ zei ik haar na een kwartiertje. Ze was stil en huilde al lang niet meer. Al die tijd had ze in m’n armen gezeten, met haar gezicht tegen m’n borst gedrukt. Ik had me nog nooit zo dicht bij haar gevoeld en het gaf me zoveel warmte op zoveel plekken. Dit was fijn. Toch kon ik niet blijven. Natuurlijk niet. Ze was gewoon verdrietig om hoe ik me had gedragen. Maar toen ik opstond, hield ze m’n hand vast en keek ze langs m’n arm omhoog. In mijn ogen voelde ik haar blik doordringen.
,,Kan je niet blijven? Ik voel me zo alleen.’’ zei ze dan heel zachtjes. Het deed me meteen doen slikken en ik gaf haar een glimlach.
,,Ik kan nog wel even opblijven.’’ zei ik haar dan. Ik ging zitten, maar zag meteen dat ze er niet gerust om was.
,,Ik bedoelde…’’ en ze zweeg. Ze slikte daarna en ze keek naar haar handen op haar schoot. ,,Kan je niet blijven?’’ vroeg ze me toen weer nerveus. ,,Vannacht…’’ voegde ze er aan toe. Ik keek naar haar. Hoe ze daar zat, en hoe ze bewust niet naar mij keek. Haar hand kroop weer naar de mijne toe en die pakte ze vast. Ik kreeg het nu heel benauwd. M’n mond ging ervan openstaan en m’n ademhaling verzwaarde licht. Haar intenties had ze verder niet duidelijk gemaakt, maar ik ging weer akkoord. Ik bleef.
-
Ik sloeg een arm om haar heen en ze liet zich wat tegen me aanvallen. Nog altijd keek ze me niet aan. Ik wist niet wat ze van me wilde, en zij wist vast niet wat er allemaal door mij heen ging wat betreft hetgeen willen. Ze vroeg me of ik bij haar bleef slapen. Maar als oudere broer of als iets anders? Ze miste me als oudere broer. Dat had ze eerder wel duidelijk gemaakt. Maar de manier waarop ze zich gespannen bleef gedragen, deed me toch snel al andere intenties vermoeden. Al zou ze daar nooit voor uitkomen. Dit was heel wat. En verder was het stil op haar kamer. Het werd later en we werden ook moe. Langzaam voelde je het kouder worden op een doodsstille kamer. We zeiden ook niets. Ik wist niet meer wat ik nog zou kunnen zeggen. En ik dacht zij ook. Misschien in het begin wel, maar op gegeven moment merkte ik dat ze niet eens meer wakker was. Ik wilde haar voorzichtig loslaten en er maar verstandig aan doen om haar hier te laten. Het kwam wel goed uit. Ik wilde wel blijven, maar omdat ik veel meer wilde. Maar mijn verstand won het nog.
-
Dat van haar niet. Ik had me net uitgekleed en lag onder m’n eigen dekens, toen m’n deur open ging. ,,Waarom ben je weg gegaan?’’ vroeg ze dan stil, en met slaperige ogen, terwijl ze in de deur bleef staan met het weinige licht van de gang wat haar silhouet vorm gaf.
,,Martina…’’ sprak ik haar vertwijfeld aan. Ze sloot de deur achter zich en kwam op me af gelopen. Ze had zich nog niet eens omgekleed.
,,Kunnen we het er morgen over hebben?’’ vroeg ze me alleen heel stil, en dit keer keek ze me wel aan. En toen knikte ik. En toen pakte ze de dekens, kwam ze naast me zitten en lag ze een moment later naast me, onder die zelfde dekens. Zij had haar kleren nog aan, en hield die ook aan. Maar er was niets wat bij mij voor enige weerstand zorgde toen ze tegen me aan kwam liggen en m’n arm om haar heen trok. En toen lag ik te lepelen met m’n stiefzusje. Natuurlijk voelde ze nu hoe ik echt over haar dacht. Maar ze zuchtte alleen gerust en bleef stil liggen. Dus deed ik dat ook en sloot ik m’n ogen om zelfs vredig in slaap te vallen. Dat ze me zei het er morgen wel over te hebben, gaf me voldoening en nam op dat moment alle twijfel weg.
-
En toen werden we wakker. Ik iets eerder dan haar. Ik rook haar heerlijke geur en keek even verbaast naar wat naast me lag. Ik kon het eigenlijk niet geloven. Het was nog altijd stil. Buiten hoorde je wat vogels. Het was nog vroeg. Met dat ik overeind kwam, werd zij ook wakker. Ze draaide zich naar me om, keek me slaperig aan, en schoot toen voorzichtig in de lach.
,,Hey.’’ zei ze alleen zacht. Zo lief. Ik glimlachte naar haar.
,,Beetje kunnen slapen?’’ Ze trok haar armen en de warme dekens nog even dicht tegen elkaar aan en met een glimlach sloot ze haar ogen.
,,Ja, echt heel lekker.’’ Ik vond het fijn om haar zo te zien. Even bleef ik op haar neer kijken. Het voelde ook echt heel fijn. Alsof we meer hadden gedaan dan alleen geslapen.
-
Ik wilde eigenlijk uit bed, maar ik denk niet dat ik ooit zo lang een erectie heb gehad, en die hield dus nog steeds stand. Ik voelde me heerlijk. Ik waande me in een soort roes. En toch twijfelde ik dan weer. Iets wat ze zag, en ze kwam overeind naast me zitten.
,,Vind je dit raar?’’ vroeg ze me dan onzeker.
,,Een beetje.’’ antwoordde ik ondoordacht. Ze keek dan ook even weg. ,,Ik voel wat voor je.’’ fluisterde ik haar toen direct toe. Ik slikte. Ik moest het zeggen. Ze keek me verschrikt aan en werd daarna rood.
,,Ik dacht het al te voelen.’’ bracht ze wat ongelukkig uit, maar ook gedurfd. Nu liep ik rood aan. ,,Ik vind je ook leuk.’’ zei ze toen wel. Tot mijn verbazing. Ik kon m’n lach amper inhouden en gaf haar niets meer dan een voorzichtige glimlach.
,,Pa en ma vermoorden ons.’’ lachte ik ook daarna, iets waar ze het mee eens was. En toen werden haar ogen plots groot.
-
,,Heb jij ze thuis horen komen?’’ vroeg ze snel. Ik schrok met haar mee.
,,Kut. Nee. Snel terug dan.’’ zei ik haar vlot. Ze donderde zowat uit bed, en was alles behalve stil. erger nog: ze nam de dekens per ongeluk mee in haar val. En met dat ze opstond viel haar hetgeen op wat ze al gevoeld had. Even bleef ze er ademloos naar kijken voordat ik nog een keer aandrong dat ze echt terug moest. Maar ik wilde zo graag dat ze zou blijven. Ze knikte starend en ik trok uit gene maar snel de dekens terug, waarna ze naar haar eigen kamer sloop. Niemand mocht dit weten.
-
Maar met de minuut leek ik haar meer te willen, en het was de vraag hoelang ik dit nog kon volhouden. De nachten hierna verlangde ik naar haar lichaam naast me in bed. Of onder me. Of boven me. Ik moest haar gewoon hebben. Maar het werd na die ene nacht alleen maar ongemakkelijker. Omdat zij nog op school zat, zag ik haar ook haast niet doordeweeks. Alleen in de weekenden, en nu dus ook op het werk. Erg gelukkig was het achteraf niet. En als ik dan laat thuis kwam, en m’n ouders sliepen al, dan stopte ik toch even voor haar deur om te luisteren of ze nog wakker was en te zien of er licht brandde. Dat was een keer het geval, maar ook toen sloop ik door naar m’n eigen kamer. Het kwelde. En ik kreeg het idee dat zij er ook flink mee zat.
-
En zo leek de verandering te beginnen. Mijn leven was na dit moment nooit meer het zelfde. Mijn hoofd bleef zich steeds vaker vullen met gedachtes op de verkeerde momenten over de verkeerde persoon. En daar zou het niet bij blijven. Martina was nog maar het begin.