Ik zag Ana overleggen met twee collega’s. Die drie waren de babes van deze middelbare school. Qua leraren dan. Toen ik hier nog zat, waren hun allen er niet. Misschien was dat maar goed ook. Dan had ik wellicht eerder last van dit probleem gehad. Maar het trio was bijzonder. Bijzonder knap. Echt sexy zelfs. Fons, de oudere mannelijke gymleraar had maar geluk, maar was ook een uitstervend ras. Ik had zelf van hem les gehad, en dacht dat ik nu met hem moest gaan meelopen. Maar Fons was er vandaag niet. Dit was zijn vrije dag. En ik wachtte op een afstandje en zag de drie babes driftig discussiëren. Ik was bang dat Ana ze het gewoon verteld had. Het leek of ze moest vechten om van me af te komen. Ik had ook gewoon thuis kunnen blijven. Ze keek steeds naar me om, en dan zag ik ook vanaf hier die harde ogen. Ik had het echt verpest. Maar wat had ik er aan kunnen doen? Dit was gewoon de biologie die aan het werk was in het lichaam van een jonge man, nog een jongen. Ik durf te wedden dat iedere jongen die les van die drie krijgt, en zeker ook van Ana, zichzelf daar thuis aan herinnert met wat ‘handwerk’. Ik denk zelfs dat die ouwe Fons hem zowaar nog omhoog krijgt, denkende aan hen.

-

De andere twee keken iets meer bezorgd, als ze mijn kant op kijken. Dit waren wel de twee collega’s die er altijd moeite mee hebben gehad dat ik in de pauze de eenzaamheid opzocht. Of ze er echt moeite mee hadden, wist ik niet, maar Ana vertelde me al snel dat ze zich op z’n minst afvroegen waar ik dan mee bezig was. De een heette Elizabeth en de ander Emily. De eerste was net zo oud als Ana, ongeveer dan, zover ik weet, en de tweede was wel ietsjes ouder. Elizabeth was echt een fantastisch mooie meid. Als ik met haar moet meelopen vanaf nu, houd ik het zelfde probleem. Maar dat gold net zo erg voor Emily. Zij was meer een milf. Voor iemand van mijn leeftijd, dan. Ik denk dat ze net voorbij de dertig was. Beiden hadden ze op borsthoogte goed gevulde shirtjes. Emily was echt zo’n fitness freak. Helemaal niets mis mee. Echt van top tot teen lekker en strak. Elizabeth was gewoon slank, en zachter gevormd. Vrij mager ook. Een mooi engelengezichtje. En dan zag je die bij Ana staan en dan wist je dat ze waarschijnlijk niet aan het bespreken waren wie mij moest hebben, maar hoe ze me naar huis zullen sturen. Want Ana moest ook wel weten dat die andere twee zeker niet onderdeden aan haar qua uiterlijkheden. Zij was misschien nog wel de minste in haar eigen ogen.

-

Ik wachtte het niet af en liep terug om m’n spullen te pakken. Ik vond het best. Ik vind wel iets anders. Het was tegenwoordig normaal als je achterliep met je studie, dus niets kon me kwalijk genomen worden. Het idee dat ze van me af wilden om wie ik was, deed zeer. Ik was ook geen ongetemde beer van een kerel die iedereen maar aanrand omdat ik me niet kon beheersen. Juist niet! Was ik maar zo. Dan had ik vast wel iemand tegengekomen die me wellicht een handje had willen helpen.

-

Ik stond met m’n rug naar haar toe en haalde nog wat uit m’n laadje en stopte dat ook weg in m’n tas.

,,Hey…’’ hoorde ik dan zacht en onzeker. Ik reageerde niet maar bleef stil staan. Ik hoorde hoe ze de deur dicht deed. ,,Het is niet leuk, maar misschien wel beter.’’ hoorde ik haar daarna zeggen. Ik sloot m’n ogen en brak. Even had ik gehoopt dat ze toch met een oplossing zou aankomen, maar ze stuurde me alsnog weg.

,,Heb je het doorverteld?’’ wilde ik alleen weten en liet haar woorden verder links liggen. Ze zweeg lang. Bijna te lang.

,,Nee.’’ zei ze dan duidelijk. ,,Ik heb gezegd dat je motivatie ontbrak. Daar moest ik ze wel van overtuigen.’’ Fijn dat ze gelogen had, maar het ontbrak me nooit aan motivatie. Dat ze dan juist dat als reden op had gegeven, deed echt zeer. Maar het bleek dat die opgegeven redenatie voor de wat felle discussie had gezorgd onderling, die ik gezien had. Ik had al een keer met Emily meegelopen, en laatst hadden we nog een sportdag waarbij heel het team intensief moest samenwerken. Alles verliep toen op rolletjes. En dat maakte dan ook wel een hoop goed. Om te horen dat die andere twee het niet konden geloven, en overtuigd moesten worden.

-

,,Nu ik toch weg ga…’’ Ik draaide me naar haar om. M’n stem was rustig, maar ik was ontzettend kwaad op haar. Ze zag het aan m’n blik. ,,Je had me best kunnen helpen, ja. Aangezien het jouw schuld is.’’ zei ik wat oneerlijk maar venijnig. Ze durfde me niet aan te kijken. Het was een reactie uit frustratie. Ik liep haar maar voorbij. Ik had haar nog willen zeggen hoe en wat, maar ze had het wel door. Als zij zo goed was in trekken, dan had ze me zeker kunnen helpen. Ze had zich vast versproken. Anders ik wel.

-

Waar ik dacht dat het nu over was, bleek dat zeker niet het geval te zijn. De dagen hierop kreeg ik gezeik. Met school. M’n eigen school, maar ook de school waar ik stage liep. Dit was ongehoord. Ik kon ook geen reden geven en blijkbaar had Ana niemand kunnen overtuigen dat ik dan zomaar een onhandelbaar jong bleek te zijn doordat ik een gebrek had aan motivatie. Het verhaal had zich de ronde gedaan, en menig leraar van menig vak wat ik zelf ooit gevolgd had, kon zich er niet zo veel bij voorstellen. En al snel werd het op een persoonlijk conflict gegooid waarbij ik gevraagd werd naar m’n stage te komen op te praten. Ik kon m’n oren niet geloven dat hier min of meer duidelijk werd dat mijn kant gekozen werd. Het was Emily die met mij naar de rector wilde gaan, omdat ze dacht dat er iets niet klopte. Nu was ik behoorlijk klaar met Ana, maar vond ik het toch erg dat ze nu in de problemen dreigde te raken. Het kwam ook uit het niets. En van mij hoefde dit echt niet. Maar ik was onder de indruk van alles en zweeg voornamelijk. Zoals altijd. Ik had thuis niets verteld nog. Zelfs Samentha wist niet beter dan dat ik weer ziek naar huis was gegaan die dag. Een enorm schuldgevoel begon zich te vormen. Dit had ik nooit gewild. Ik had dit alles nooit gewild. Maar ik merkte echt aan het gedrag van Emily en de rector dat Ana plots een paria dreigde te worden. Voor mij kwam dat uit het niets. Die lieve meid die altijd zo ondersteunend was geweest. Maar toen hoorde ik de roddels.

-

Ik kon m’n ogen niet van Emily afhouden toen we naar het gymcomplex wandelde. Als ze geen les gaf, dan droeg ze een grote hipsterbril. Dat maakte haar interessant. Emily had niet door dat ik echt niet alleen naar haar keek vanwege die bril. Ze liep ook iets voor me. En al had ze het wel door, deed het haar vast weinig. Of het nou leraren of leerlingen waren, iedereen keek haar na. Ze had ook wel iets glamour.

,,Het is niet de eerste keer dat ze zoiets meemaakt.’’ werd me verteld. Waarom weet ik niet.

,,Nee?’’ Nieuwsgierig werd ik er wel van.

,,Heb jij nog les gehad van Willems?’’ vroeg ze me toen. Ik knikte. Ook iemand van de oude garde. Een man. ,,Nou die is door haar ontslagen. Die zou achter haar aan gezeten hebben, maar dat was twijfelachtig allemaal.’’ Dit choqueerde me. Ik was hier zelf twee jaar geleden geslaagd. Er kon blijkbaar een hoop gebeuren in die tijd. Maar ik kon het weten. In een paar weken kon al een hoop gebeuren. ,,Dus we denken er aan om de commissie hier naar te laten kijken. Ana gaat niet helemaal vrijuit.’’ oordeelde ze al. Driftig liep ze door en verschrikt liep ik haar achterna. Dit sloeg nergens op. Maar ik wilde ook niet zomaar opbiechten dat het kwam doordat ik zo’n debiel ventje was wat niet met z’n ongetemde oerinstincten kon om gaan.

-

,,Nee, stop!’’ zei ik duidelijk voor de deur van de gymzalen. Verbaast werd ik aangekeken. ,,Het is niet haar schuld. Ik weet niet wat ze verteld heeft, maar het is niet de waarheid. En als ze gelogen heeft, heeft ze dat gedaan om mij te beschermen.’’ nam ik het op voorhand voor haar op. Een ernstige blik doordrong mij.

,,Wat is er dan wel gebeurd?’’ vroeg ze zacht maar streng. Ik slikte.

,,Niets. Er is niets gebeurd. Ik flipte om niets. Niet iets waar zij wat mee te maken had. Ze probeerde me te helpen, maar toen ze zelf achter de waarheid kwam, lukte dat niet meer. En dat neem ik haar niet kwalijk. Het was mijn eigen beslissing om te stoppen. Ik was ergens wel blij dat ze met jullie op hetzelfde uitkwam.’’ gooide ik er gehaast uit.

,,Van mij moest je niet weg, hoor.’’ merkte ze alleen bijdehand op. Dat riep dan gelijk wel weer wat vraagtekens op. Vervolgens ging ze me voor naar binnen en plukte ze zo Ana uit haar les, die hier niet op berekend was en nerveus en met tegenzin zich bij ons had gevoegd achter in de gang van het complex. Emily had wel wat invloed hier…

-

,,Ik wil nu weten wat er allemaal aan de hand is.’’ zei ze ons streng op daar verwijderd van de rest van de wereld. Met haar armen over elkaar, niet doorhebbende dat ze haar borsten zo nog wat meer toonde. Ana zag het, dat ik het zag. Maar Ana leek nu eerder een klein meisje. Was ze bang voor Emily? Was ze echt eerder de fout ingegaan? Maar dat was ze nu niet. Dat moest ik niet vergeten.

-

,,Nou?’’ Emily werd ongeduldig. Zo had ik haar nog nooit gezien. Ana wilde wel wat zeggen, maar ze wist duidelijk niet wat. Ze durfde niet eerlijk te zijn, en dat zag ik als een gebaar naar mij toe.

,,Ik kan me niet beheersen.’’ zei ik toen maar, en keek schamend naar de grond. ,,Het is niemands schuld. Maar ik kan er ook niets aan doen. Er is wat gebeurd in m’n lichaam en daardoor wil ik gewoon te graag. Dat is het probleem. En dan is dit een verkeerde omgeving. Ik wil zelf weg om erger te voorkomen.’’ verklaarde ik onzeker op een doodse toon. Maar het was de waarheid, al gaf ik er zelf liever niet aan toe. Wat ik ook zo lang gedaan had en waardoor het ook fout was gegaan, naar mijn mening. Emily’s blik verzachtte meteen iets.

,,Oh.’’ zei ze dan kort, en zag dit duidelijk niet aankomen.

-

Ana zuchtte ontmoedigd.

,,Ik wilde hem alleen beschermen.’’ zei ze vervolgens zachtjes. Ik keek haar aan en geloofde het meteen. ,,Er zit geen kwaad in. Maar het kan ook niet goed blijven gaan. Tussen ons werd het al heel snel raar. Ik wilde iedereen beschermen. Ook de school.’’ En zo was Ana opeens weer hoogmoedig. Maar ik geloofde haar. Ik nam haar niets kwalijk.

,,Okay.’’ Met een hele diepe zucht keek ze ons aan en leek ze het te begrijpen. ,,Dus jij bent… hitsig. En jij denkt dat het de les zal verstoren. Duidelijk.’’ vatte ze kort samen. Maar zo klonk het wel wat kort door de bocht. ,,Ik kan niet zeggen dat ik dit eerder gehoord heb, maar achteraf is het dan misschien wel de juiste beslissing.’’ kwam ze dan mee aan en alles leek vergeten te zijn. Maar enig ongemak viel ook bij de zelfverzekerde Emily te bespeuren. ,,Dan gaan we het rond maken.’’ Ze draaide zich van ons af en liet ons bijna achter. Het leek dan allemaal opgelost te zijn. Dit was het beste voor iedereen. Dat vonden we alle drie. Of toch niet?

-

,,Nee, wacht.’’ Met tegenzin riep Ana Emily nog even terug. Toen richtte ze zich naar mij. ,,Ik meende het wat ik eerst zij. Dat je een goeie leerling bent, en ik zie je passie in het vak. Ik zou het echt erg vinden als je dat verliest.’’ meende ze. Dit maakte indruk op me, en ook op Emily, die hier meteen de waarheid van in zag. ,,Geef ons nog een kans.’’ zei ze toen tegen Emily. ,,Laat het nog even. Misschien dat we nu fris kunnen beginnen en het anders is. Niet zo gek na dit alles, toch?’’ Ik zag Emily zowaar glimlachen. Dat had ik haar met dit alles nog niet zien doen.

,,Is goed.’’ zei ze dan rustig en alsof ze het allemaal begreep. Ze was zo beheerst. Het paste haar. Ana kwam nog niet zo beheerst over. Ze knikte duidelijk tevreden en vroeg me in haar kantoortje te wachten tot na deze les.

-

Ik was nergens op voorbereid. Ik wachtte dan ook in spanning af. Ik was blij dat ik mocht blijven maar naar mijn beleving was er nog niets opgelost. Met dat ik hier zat te wachten, zag ik die twee nog levendig voor me, mooi als dat ze waren. Ana in haar sportieve outfit voor tijdens de les en de hipster Emily die mij deden doen kwijlen en smelten in gedachten alleen al. Wat zou Ana voor oplossing hebben? Enige begeerlijke fantasieën bleven mij niet bespaard. Als een jongen droomde ik over de juiste oplossing. Wellicht kwam ze me straks wel even aftrekken… Poew, wat zat m’n broek alweer beklemmend strak. Ik ging er op hopen. Dat ze het wellicht wel spannend vond dat ze zo’n ongeremde late tiener onder haar hoede had gekregen. Ik wist niet heel veel van haar, of ze een vriend had ja of nee. Wellicht kwam zij ook wel wat te kort. Het kon zomaar. Het idee stond me in ieder geval zeer aan, en even geloofde ik dan ook dat het zo ook echt zou gaan gebeuren. Stond mijn eerste keer dan op het punt van beginnen?

-

Ik schrok me rot toen de deur opeens open ging. Met een wat nerveuze lach kwam ze gehaast binnen gelopen en ik kon net m’n hand van m’n broekspijp afhalen, waar mijn harde was komen te liggen. Misschien niet de manier waarop het had gemoeten, maar even leek ik mezelf te bevredigen met een hand die de contouren een tijdje had gevolgd. Ik had zelfs een nat plekje, wat gelukkig nauwelijks zichtbaar was op m’n donkere spijkerbroek. Zeker niet toen ik snel m’n been optrok en haar alles verborgen hield.

,,Gelukkig, je bent er nog.’’ hijgde ze gespannen. Alsof ze gerend had. Dat was niet zo. Ik luisterde vervolgens ademloos naar haar.

-

,,Er is vast een oplossing.’’ begon ze. En dan had ze het al niet over de situatie die ik gecreëerd had maar over het daadwerkelijke probleem in m’n broek. ,,Ik had er anders mee om moeten gaan, en daar bied ik dan ook m’n excuses voor aan.’’ Dat was overigens niet nodig, maar ik zweeg alles bij elkaar. Ik had ook een brok in m’n keel zitten van de opgelopen spanning. ,,Dus sorry.’’ ging ze dan door nadat ze even een reactie had afgewacht.

-

,,Maar is er niemand die je leuk vind?’’ vroeg ze toen vrij brutaal maar onderzoekend. ,,Of heb je niet een vriendin, gewoon iemand die je goed kent, waar je dit bij kwijt zou kunnen? Dat is tegenwoordig een ding, natuurlijk.’’ sprak ze dan alsof ze er ervaring mee had. Maar ik schudde m’n hoofd. Ik dacht nog aan even aan Samentha, maar die leek nog altijd gekwetst te zijn door wat ik haar had aangedaan. En dat was weer een ander probleem waar ik geen antwoord op had. En als ik over haar zou beginnen, zouden de problemen hier ook alleen maar groter worden. Ana zou me vast niet aanmoedigen achter m’n stiefzusje aan te gaan die van ons les zou krijgen. Maar er was wel iemand aan wie ik dacht. Eigenlijk dacht ik wel aan meerderen, maar er was een iemand waar ik dit het liefst tegen zou willen schreeuwen, hoe ongepast het nog altijd is. En die zat hier aan de andere kant van het bureau wat we al zo vaak hadden gedeeld.

-

Ik keek haar al die tijd nerveus aan, als ik al durfde te kijken naar die prachtige jonge vrouw die mijn hoofd opnieuw op hol liet slaan. En zij keek minstens zo nerveus terug. Maar zij bleef mooi. Ze vond mij vast raar. Maar ik werd misselijk. Ik wilde zo graag uitbrengen wat in me opkwam. Haar te vragen. Wat dan ook. Het liefst alles, en wel hier te plekke. Maar al hielp ze maar met een enkel handje. Op dit moment was ik zo ‘’hitsig’’, zoals Emily het zou noemen, dat ik het idee kreeg dat ik niet eens zoveel aanraking nodig had. Maar ik dacht er niet aan het nu zelf thuis te proberen. Enig trauma leek zich daar ontwikkeld te hebben.

-

Ze keek me steeds moeilijker aan en het was duidelijk dat ze doorhad dat ik niet helemaal lekker meer ging.

,,Wil je het laten rusten voor nu? Je hoeft ook pas weer te komen als het gaat, hoor.’’ zei ze dan weer lief en zorgzaam en zo stond haar gezicht nu dan ook. Ik draaide m’n hoofd weg. Want dit ging hem niet worden. Al had ik iemand, dan zou ze me nog gek krijgen zodra ik haar hier zou zien.

,,Misschien is het toch beter om te stoppen.’’ zei ik dan weer.

,,Nee.’’ zei ze dan duidelijk. ,,Laat me je helpen. Zo kom je er toch nooit vanaf.’’ ging ze er gelijk tegenin. Maar had ze het dan echt niet door.

,,Help me dan.’’ putte ik plots moedeloos uit. Zichtbaar aangeslagen hoorde ze me aan. ,,Je weet heus wel hoe je me echt kan helpen.’’ ging ik door. Even slikte ze en keek ze weg.

,,Je weet dat dat niet kan.’’ zachtjes uitte ze zich. Bijna teleurgesteld. Maar ze wist het dus wel!

,,Je weet het….’’ liet ik dan ademloos uit. Ze knikte. ,,Waarom doe je me dit dan aan?’’ vroeg ik haar, wat wel wat uitleg vereiste. ,,Als je weet… en dat jij de oplossing kan bieden. Maar je doet het niet. Dan doe je me dit aan. Dit komt ook door jou dan.’’ sprak ik haar nerveus toe, maar het klonk als een waarheid, al was ik zo vaag. ,,Je geeft met het idee dat je het dan wel zou willen.’’ sloot ik af. Een stilte volgde die het vermoeden deed bevestigen.

-

,,Ik weet dat het verkeerd is.’’ zei ze daarna zachtjes. Ze keek me schuldig aan. ,,Het is vleiend. Ik vind het vleiend.’’ ging ze ook voorzichtig door. ,,En ik wil je echt helpen. Alles wat ik gezegd heb eerder, meende ik. Maar het voelt vreemd. Iets in mij.’’ Ik slikte, zij gniffelde starend in de leegte na haar woorden. Ze keek even naar de deur. Het glas wat de ruimte scheidde van de gang was vertroebeld. Je hoorde wat gerumoer, maar dat was van verder weg.

-

,,Wat zou je willen dat ik doe?’’ vroeg ze me toen haast onhoorbaar, en duidelijk met spanning in haar stem. Haar mond stond ook ietsjes open en ze keek me vooral bezorgd aan. Maar ze had het gevraagd. Ik had het haast niet meer. Maar ik haalde alleen m’n schouders op. Wat verwachtte ze nou? Ze wist toch wie ik was en hoe sociaalincapabel ik was aangelegd. En dus lachte ze er ook om. Niet pestend, maar ook nu weer lief. Maar ze keek daarna ook bedachtzaam weg. ,,Ik zet mezelf voor schut.’’ sprak ze zich zacht uit over haar eigen gedrag. Ik kende dit maar al te goed. Ik deed niet anders.

,,Nee, hoor.’’ zei ik dan snel maar stil. ,,Je doet het prima.’’ gniffelde ik zelfs, en nu staarde ik de leegte in. ,,Was het andersom, dan zou ik hetzelfde doen.’’ Daar kon ook zij nog om lachen.

,,Ik ben tien jaar ouder, als het niet meer is.’’ Of dat waar was, wist ik niet, maar ze ging nog door. ,,Je bent m’n leerling. Ik je mentor. En dat ik je knap vind, dat kon nog wel. Dat liet ik niet merken. Maar dit bracht meer in me los. En ik weet gewoon dat het fout is. Zo ontzettend fout.’’ redeneerde ze gedreven door. Uit het niets, zoals zo veel van haar reacties en uitingen. Ik luisterde met aandacht. ,,Waren we maar ergens anders. Waar niemand ons zou zien.’’ ging ze dromerig verder en ze sloot af met een cynische glimlach, bedoeld voor haar eigen woorden. ,,Het spijt me’’ zei ze dan weer. Ze wist dat dit nog niet hielp..

-

Ik zag het haar moeilijk hebben. En ik wist niet hoe ik moest reageren. Dus zei ik maar wat nog steeds in me rond ging. Een antwoord op die eerdere vraag.

,,Zou je me pijpen?’’ vroeg ik stil en natuurlijk uit het niets. Ik dacht al wel aan veel meer dan alleen een beetje trekken. Al voordat ze bekende dat ze me aantrekkelijk vond. Het wonderbaarlijke feit dat ze me überhaupt zag zitten, was nog niet echt doorgedrongen. Maar mijn lompheid liet haar hard doen lachen. Ik wist nu niet of ze al die tijd wel serieus was. Maar ze durfde er ook niet op in te gaan. En dus bleven we maar zitten. Heel ongemakkelijk. Heel verwarrend. Ze wilde toch iets van me, maar ik wist echt niet wat. En zelf had ze al duidelijk gemaakt dat het niet kon. Maar overgaan naar de volgende situatie deed ze niet. Ik wilde tegen haar schreeuwen dat ze alles met me mocht doen, wat ze maar kon verzinnen. En dat ik alles met haar wilde doen. Ze kon m’n mentor zijn op een heel ander vlak. Zoals Samentha mij zag, zag ik Ana nu.

-

,,Okay.’’ zei ze toen opeens. ,,We zouden toch een tussenuur hebben nu, en hier al zijn. Het is niet gek dat we hier samen zijn.’’ zette ze voor. Ik kon het niet geloven. Nog steeds niet. ,,Pijpen is misschien niet het juiste nu…’’ ging ze dan door. M’n mond ging openstaan. Ze was heel nerveus. Maar toch ging ze er blijkbaar voor. Voor mij. Wie had dat ooit kunnen bedenken. De waanzinnig knappe Ana die voor een stille, debiele jongen zou gaan die naar haar zeggen tien jaar jonger was. En toch was het zo.

-

Ze stond op. En ze wenkte mij hetzelfde te doen en liep naar de deur. Ik was al opgewonden, zoals bekend, maar nu liep ik zelfs scheef met wat zich in mijn kruisregio had verzameld aan opwinding. Ze zag het, en glimlachte er om. Ze wenkte me sneller dichterbij te komen, en plots had ik haar hand in m’n nek liggen en stond ik wel heel dicht op haar.

,,Wel stil zijn.’’ fluisterde ze me spannend toe. Haar ogen fonkelden helemaal, en toen ze me nog dichterbij trok, drukte m’n kruis tegen haar buik aan. Haar ogen bleven ook hierna nog fonkelen. Ze suste me nog een keer. Ik keek voor m’n gevoel met een doods gelaat naar haar, en zag haar nerveus maar ook opgetogen naar me glimlachen. Ze trok me dichterbij, en ik verzette me eerst nog… Want, ja… nou, goed. Ik had geen idee waarom. Gelukkig gaf ze niet op, en verloor ik het. Nu bonkten we even tegen de deur aan wat haar deed doen lachen. Alsof ze alles was vergeten wat hier zo fout aan was. Ik was überhaupt niet veel later alles vergeten. Ik kon alleen nog maar staan en voelde haar lippen op die van mij drukken. M’n hoofd werd leeg en licht en een warm gevoel trok door m’n lijf heen wat ongekende gevoelens naar boven bracht. Herinneringen ook.

-

Maar nooit ging ik zo ver. Of beter gezegd: ging iemand zo ver met mij. Ik voelde een tong. En vochtige lippen. En even stond ik daar levenloos en tongde ze me. Totdat ze even stopte en me onderzoekend aan keek.

,,Gaat het wel?’’ vroeg ze me toen alsof dit alles niet gek was. Maar ik knikte, hervond mezelf iets, en knikte nog een keer, maar de tweede keer echt overtuigend. Ik zag haar weer lachen en toen ze me weer naar haar toe trok, wat ze nog voorzichtig deed, legde ik zomaar een hand op haar rug en trok ik haar ook naar mij toe. Ik voelde de stof op m’n vingertoppen kriebelen en het voelde goed haar aan te raken. Daar, stil leunend tegen de deur zodat niemand kon binnenlopen, zoende ik terug, tongde ik terug. En het was goed.

-

Haar handen vonden m’n hals en ze hield me stevig vast. Ik kon niet geloven dat ik dit nog nooit eerder had gedaan. Zo lekker. Al geloofde ik wel dat zomaar een meisje niet zou zoenen zo goed als Ana dat deed. Dat kon ik me zo voorstellen. Het was echt vurig. Waar ik kon, keek ik naar haar. Ze had dan haar ogen dicht en leek zich op de kus te focussen. Ze was er ook veel beter in dan ik. Ik verloor m’n focus al snel, wist totaal niet wat ik deed, en probeerde haar bij te benen. Dat leek te lukken. Ze stopte niet meer om te kijken of te vragen of het ging. We deden het gewoon. Zij vooral. En het was zo lekker. Echt lekker. Ik proefde haar speeksel, maar vooral haar vurigheid die ze in die kus legde en met haar tong wist over te brengen. Dit had ik nooit kunnen verwachten, of wel? Waarom deed ze dit eigenlijk? Waarom wilde ze mij? En kon ik dit eerder weten? Ik begon te veel na te denken. Mijn hoofd vulde zich weer. Alsof ze het doorhad, leegde ze hem echter weer net zo snel.

-

,,Je maakt me nat.’’ fluisterde ze zwoel. Haar ogen keken mij intens aan en haar lach was stralend. Ze hijgde voorzichtig, en inderdaad, ze was ontzettend opgewonden. Maar niet half zo erg als dat ik was. Toch had ze mij daar niet beroerd.

,,Echt?’’ wist ik alleen dom uit te brengen. Enthousiast lachte ze door en knikte ze. Ik kon zien dat ze me schattig vond. Daar moest ik mee oppassen. Dat vond ze wellicht minder opwindend. Toch hield het haar niet tegen.

,,Wat heb je al eens gedaan?’’ vroeg ze me toen. Wellicht dacht ze dat ik wel aan een ander had gezeten? Ik vond het een vreemde vraag. Meer maagd kon ik niet zijn, en overkomen.

,,Niets natuurlijk.’’ fluisterde ik en voelde me rood worden.

,,Je bent echt nog…’’ en ze maakte haar zin niet af. Een misplaatste ,,Aaw…’’ volgde en ik wist weer wat ik was. Ze zag me niet aan voor die kneus die inderdaad nog een maagd was. Misschien dat ze daarom wel zo vurig zoende. Omdat ze al het een en ander verlangde en verwachtte. Dat kon ik vast niet geven.

,,Sorry.’’ zei ik dan ongelukkig. Ze drukte haar lippen op elkaar en glimlachte nog net iets breder dan voorheen.

,,Dacht dat je er mee zat omdat je wat miste. Maar je weet niet eens wat je mist.’’ kwam ze dan mee aan, voorzichtig maar ook uitdagend. ,,Je mist een hoop.’’ fluisterde ze toen spannend door en ze naderde m’n oor. ,,Dus wat wil je wat ik doe?’’ vroeg ze me, en herhaalde daarmee de vraag die ze al eerder had gesteld. Ze hield me daarna weer van haar af, terwijl het kippenvel in m’n nek stond, en zag haar afwachtend en uitdagend naar me kijken. Even kwamen al die vragen weer terug in mijn hoofd. Waarom deed ze dit toch? En haar vraag was ik eigenlijk alweer vergeten.

-

,,Nou?’’ vroeg ze me licht ongeduldig, maar toch nog altijd heel uitdagend. Ze vond het nog leuk. Ze speelde ook wel een beetje met me, voor m’n gevoel. Wat niet erg was, denk ik. Vond het wel leuk. En ze leek het dus ook niet erg te vinden dat ik nog geen ervaring had, en nu ook niet zomaar iets van haar durfde te vragen.

,,Mag ik het voelen?’’ stelde ik toen plots uit het niets, net toen ze weer wat plagerigs leek te willen zeggen. Nu leek ze echter verrast.

,,Wat precies?’’ vroeg ze me. Daarom keek ze zo. Ze wist niet wat ik vroeg. En wat vroeg ik eigenlijk. Het was een antwoord op iets wat ze eerder had gedeeld. Ze was nat.

,,Of je nat bent?’’ vroeg ik alsof ik het wilde voelen omdat ik het anders niet zou geloven. Maar zo onzeker was ik ook weer niet. En daarnaast leek Ana me zeker niet iemand die zomaar zou liegen. Toch leek ze even te twijfelen.

-

,,Beter niet hier.’’ fluisterde ze. Het verwarde me. Ik vroeg toch niet zo heel veel. En als dit al te veel was, wat verwachtte ze dan wel. Ik keek weg, en voelde weer wat frustratie opkomen.

,,Wat dan wel?’’ vroeg ik doods. Even leek ze zich te realiseren dat ik het moment dreigde te verliezen. Ze pakte snel m’n gezicht en liet me haar weer aankijken.

,,Wat als ik kreun?’’ vroeg ze me zwoel en opgetogen. ,,Beter van niet. Niet hier.’’ legde ze dan uit. Kon ik mee leven. Maar ik was zo nieuwsgierig geworden.

-

,,Zou je me beffen?’’ vroeg ze me toen.

,,Is dat niet nog een stapje verder?’’ reageerde ik gelijk, natuurlijk weer verward. Ze schoot in de lach.

,,Ja zeker. Maar gewoon. Zou je dat doen? Niet nu, maar als we ergens anders waren?’’ Ze was gewoon nieuwsgierig. Net als ik dus. En dus knikte ik.

,,Ben wel benieuwd.’’ bracht ik dan sullig uit. Ze kon er om glimlachen. ,,Zou je dat willen dan?’’ vroeg ik haar nog wel. Knikkend en schuddend met haar hoofd liet ze me blijken dat ze daar wel van gediend zou zijn, zonder een volmondig ja te roepen. Maar dat zag je wel terug in haar ogen. ,,Niet dat ik het kan. Maar wil het wel eens proberen.’’ gaf ik nog een keer toe, in de hoop dat ze dit zou onthouden.

-

Iemand liep voorbij op de gang en we moesten plots onze onrustige ademhaling in houden van de spanning. Ze keek naar me terwijl ze luisterde. Haar ogen groot en vol met spanning. Ze vond dit echt leuk. Ik vroeg me zo hard af wie ze echt was. Hoe ze thuis zou zijn, hoe haar leven er verder uitzag? Wat dreef haar deze fout te begaan wat haar toch haar baan zou kunnen kosten? Wie weet kom ik er nog een keer achter.

-

,,Moeten we niet stoppen?’’ vroeg ik haar nadat het weer stil op de gang was. Het einde van het uur naderde ook al snel.

,,Ja, misschien wel. Maar ik denk nu aan hoe je me likt.’’ zei ze me openlijk en haar hand gleed langs m’n kaak en door m’n haren heen. Die blik, haar woorden, alles aan haar maakte me geil. Echt geil. Ik voelde het voorvocht uit m’n slurfje sijpelen. Ze kuste me voordat ik kon reageren en trok zichzelf nog een keer aan me op. ,,Hopelijk vind je wat meer rust nu…’’ eindigde ze de kus en het uur. ,,Wetende dat dit nog maar het begin is…’’ lispelde ze door en met een zwaai deed ze plots de deur open, pakte ze haar vestje nog van de kapstok, en liet ze me achter. Ik had ook wel even nodig om weer vertoonbaar te worden. En gek genoeg had het me nog echt rust gegeven ook. Misschien zelfs wat zelfvertrouwen…