Even later riep Tony dat het eten klaar was en dat we het konden halen. Rob deed een poging om op te staan, maar werd door Melissa tegengehouden. “Moet ik je nóg een keer onderuithalen of hoe zit dat? Jij gaat vanavond nergens heen, Rob. Ja, misschien een keertje naar de WC en vanavond naar bed. Voor de rest blijf je hier zitten. De verpleging haalt je eten wel.” Ze stond op en liep richting buffet.

Rob keek naar Joline en mij. “Wát een helleveeg… En daar heb jij het meer dan 20 jaar mee uitgehouden?” Ik boog me naar hem toe. “Haar zus was nog een slag erger. Maar goed, die wordt nu getemd door je broer. Ik zal je het verhaal van onze jeugd wel eens vertellen. Als de dames er niet bij zijn. Wat dacht je van een avond als mannen onder elkaar eens bijkletsen?”
Rob grinnikte. “Lijkt me een goed plan. Dan doen de dames dezelfde avond ook maar zoiets.” Joline vulde vinnig aan: “Jaja… en de volgende dag alle relaties op de klippen!” Rob keek haar aan. “Jouw probleem, zus, en dat van onze broer. Niet het mijne…” Melissa kwam terug met twee borden eten. “Ik verwacht dat de patiënt zijn bordje leeg eet. Dat herstelt de genezing.” “De patiënt gaat z’n best doen, zuster. Joline, Kees, de aflossing is er, jullie kunnen eten halen!”

We stonden op en liepen naar het buffet. Terwijl we even stonden te wachten keek Joline mij aan en fluisterde: “Jouw probleem, zei hij… Wát een bluffer!” Ik knipoogde. “Laat gaan, laat gaan…”
Tony keek ons aan. “Wat wordt hier bekokstoofd, kinderen?” Joline lachte. “Niets, ma. We hadden het over Robbie z’n ego. Jammer genoeg kun je dáár geen icepack op leggen om de deuk eruit te halen.”
“Hmm…”zei Tony, “hij is in ieder geval in goede handen. Ik heb mijn oudste zoon de laatste jaren nooit meer zo meegaand en gehoorzaam gezien.”
Ik vulde aan: “Tja… vreemde ogen dwingen…” Tony zei zachtjes: “Ja. Met name groene.”

Ze vervolgde op normale conversatietoon: “Kees… Uit betrouwbare bron heb ik gehoord dat jij expert ben in het maken van Irish Coffee. Als jij, wanneer iedereen is uitgegeten, dat eens gaat demonstreren?”
Ik keek Joline aan. “Dame, heb jij bedrijfsgeheimen verraden? Ik zet je bij Rob neer, haal Melissa weg en dan krijg je die klappen van Rob alsnog!” Ze stak heel meisjesachtig haar tong uit.
Toen schepten we op, liepen terug naar onze stoelen en gingen lekker eten. De wijn paste er ook uitstekend bij, dat proefde ik zelfs. Een uurtje later was bijna iedereen uitgegeten. Alleen Ton zat nog lekker te genieten van zijn derde portie spare-ribs.
“Wachten jullie maar niet op mij hoor!” “Nee, dat zullen we zeker niet doen”, zei Joline vinnig, “Dan zitten we hier morgenochtend nog! We kennen jouw eetlust!” “Sorry…" Hij likte demonstratief zijn vingers af. " Als je vier dagen in het veld gevechtsrantsoenen naar binnen hebt moeten werken, krijg je honger! Het motortje moet blijven draaien…”

We zaten nog een tijdje gezellig te kletsen, tot Tony mij aanklampte. “Kees kom je mee? Toetjes produceren!” Ze liep de keuken in, deed een kastje open en daar zag ik zes soorten koffie. “Oké, tot zover prima. Kan ik wel wat mee. Nu de whisky’s.” “Mij volgen, meneer de fijnproever.” In de huiskamer deed ze een deur van het wandmeubel open en diverse soorten Whisky staarden me aan. “Staat er iets lekkers tussen?”

Ik keek haar aan. “Is de paus rooms? Ik pakte een fles Gragganmore en we liepen naar de keuken. Tony bediende het koffie-apparaat en pakte de glazen. En passant zette ze nog een fles echte slagroom op het aanrecht. “Die namaakroom uit zo’n spuitbus vind ik niks.”
Ik klopte de slagroom en ondertussen was de koffie klaar. “Eerst de glazen verwarmen met water. Aan de buitenkant, zodat er geen water in het glas komt. En alle glazen naast elkaar op twee serveerbladen, zodat we snel door kunnen werken.” Tony keek me aan. “Jij werkt wel héél methodisch.”
Ik knikte. “Ja, want anders is het eerste glas al bijna afgekoeld als je met het laatste glas bezig bent. Dat is zonde. Ik schenk de drank, jij de koffie en ik gooi de slagroom er onmiddellijk achteraan. Een pufje kaneel erop, om het af te maken. Daarna als de weerlicht opdienen. Ready?” Ze knikte.
Binnen twee minuten stonden er tien Irish Coffee’s op het aanrecht. “En nu: hup naar buiten, aanstaande schoonmama. Opdienen die handel!” We werden met applaus begroet. Joline zei: “Kijk uit, want die Irish Coffee van Kees is een straf bakje! Ik hoop dat niemand nog moet rijden!” Ik nam een slokje. Prima gelukt. De combinatie van de koffie en de whisky was uitstekend, en de echte slagroom met de kaneel gaf nét dat beetje meerwaarde er aan.
Rob Sr. keek me aan. “Volgens mij doe jij er wat meer drank in dan we hier gewend zijn…” Ik onderschepte een ondeugende blik van Joline en zei: “Een borrelglas per portie. Maar in Veldhoven is er soms meer reden om de mens te ontsmetten van lichaamsvreemde stoffen…”
Joline schoot spontaan in een lachstuip en verslikte zich. Toen ze weer enigszins normaal kon praten zei ze: “We hadden gisteren lekker zitten zoenen, en toen vroeg ik of hij Irish Coffee wilde maken. Waarop meneer zei: “Da’s wel nodig in het kader van de ontsmetting, of zoiets. En dat beweert hij dus met een ijskoud gezicht hier wéér…” Ze keek me aan. “Ik had niet gedacht dat je dat in dit gezelschap zou durven herhalen, Kees!”

Ik grinnikte. “Ik moet mijn imago van saaie piet en uiterst brave borst een beetje wegpoetsen? Anders gaan jullie straks alle verhalen van Claar en Mel, over mijn vroegere celibataire leven, geloven…” “Moet ik even een boekje over je opendoen, Kees?” vroeg Clara.
“Nee, doe voorlopig nog maar even niet, zus. Ik ken dat boekje van jullie uit m'n hoofd. Je las je vriendinnen daar ook uit voor. ‘Kees? De overtreffende trap van nerdheid. Techniek, lopen en klassieke muziek, dat zijn zijn werelden.’ Ik hoor het je nog zeggen op een verjaardag. Nota bene tegen een vriendin van jullie waar ik stiekem een oogje op had… Verdorie.”

Melissa gaf ook wat tegengas. “Hé broer… Als wij dat niet gezegd hadden, had betrokken dame een behoorlijk serieuze poging gedaan om jou om haar vinger te winden, hoor. Ze had duidelijk plannen in die richting, maar jij liet alle hints die ze gaf links liggen. En wij vonden jou veel te goed voor haar.”
Ze keek het gezelschap rond. “De dame in kwestie versleet per week meer kerels dan Claar en ik samen panty's in een jaar. Dus broer: je mag wel wat dankbaarheid tonen dat wij jou uit de klauwen van die mannenverslindster hebben gered!”

Joline keek hen beurtelings aan. “Nou meiden, als hij die dankbaarheid niet toont, dan doe ik dat wel hoor… Dank jullie wel voor het beschermen van de onschuld van mijn vriendje...” Ze lachte. “Nu is hij aan mij overgeleverd…” Ik trok een bang gezicht. “Ik weet niet wat erger is…”

Tijdens het gesprek wat volgde bleek dat de onderlinge verhoudingen in de gezinnen Jonkman en Boogers jarenlang precies andersom geweest waren. Waar Joline en haar broers altijd heel hecht met elkaar geweest waren, hadden wij, zeker in onze schooltijd, niet verder uit elkaar kunnen liggen.
Ma zuchtte diep. “Wij hebben ons heel vaak zorgen gemaakt om zowel Kees als de meiden. Om Kees omdat hij zo’n einzelganger was, om de meiden omdat die er flierefluitend op los leefden. Oh, alledrie haalden ze goeie resultaten op school, maar thuis was het regelmatig gillende herrie.
Toen Kees in dienst ging veranderde dat iets, toen hij terugkwam uit Bosnië nog meer, maar toen hij terugkwam uit Afghanistan waren ze plotseling een hecht trio geworden, waar niemand meer tussen kwam. Zelfs wij niet. Als de meiden problemen hadden gingen ze vanaf toen naar hun grote broer.
En wij stonden vrijwel buitenspel. Op een gegeven moment hadden de meiden en ik woorden over iets… Ik weet niet eens meer wat, ’t zal wel over kleding gegaan zijn of zo, en ik iets verbood.
Eén van de dames snauwde me toen toen toe: “Ja, maar van Kees mocht het!”

Melissa giechelde. “Het ging over het schoolfeest, Ma. In de vijfde klas. Jij vond dat we niet als bedelaars daar naar toe konden: met gescheurde kleren, en –namaak- vies en vuil. Kees had gezegd dat het wél kon, mits we onder die gescheurde kleding fatsoenlijke badpakken aan hadden. En dat laatste wist jij waarschijnlijk niet…”

Pa ging rechtop zitten. “Oh ja, die avond komt me weer voor de geest… En jullie kwamen met dertig euro terug die jullie bij elkaar hadden gebedeld. En waren vervolgens woedend toen jullie die aan een goed doel moesten schenken…” Hij grinnikte. “Jullie kwamen een uur in de wind stinkend thuis omdat die badpakken wel héél erg warm geweest waren onder die zogenaamde bedelaarsvodden.”
Clara keek hem aan. “Ik kan er bijna nóg nijdig van worden. Wij ons de hele avond het leplazarus zweten, en vervolgens er niks aan over houden. En twee weken later een bedankbriefje krijgen van die stichting… We hadden een veel leukere bestemming voor dat geld!”

De familie Boogers lag dubbel. “Arme meiden…” zei Rob Sr. “Hebben jullie daarna traumabegeleiding gekregen?” Melissa wees naar mij. “Hij daar. Heeft ons een week opgevangen op zijn kamer in Eindhoven. Wij hadden vakantie en hij was het grootste deel van de dag naar college.
We hebben de omgeving van Eindhoven uitgebreid bekeken. En ’s avonds, samen met Kees, het uitgaansleven!” Clara gniffelde.
“En we hebben toen een paar studiegenoten van Kees ernstig jaloers gemaakt. We zaten op een gegeven avond in een cafeetje, toen er een paar jaargenoten van Kees binnenkwamen. Die zagen Kees, de rustige, celibataire en saaie Kees plotseling in het gezelschap van twee bloedmooie meiden…”

Melissa vulde aan. “We zouden gaan stappen, dus hadden wij ons wel enigszins ‘dressed to thrill’ uitgedost. Vervolgens komen die studiegenoten bij ons zitten, proberen met ons aan te pappen.
Maar Claar en ik maakten duidelijk dat we met ‘ons vriendje’ mee waren. En Kees speelde het spelletje keurig mee, nietwaar, Kees?”
Ik knikte grijnzend. “Ik heb die avond m’n eerste tongzoenen gekregen… van allebei mijn lieftallige zusjes. Want deze twee krengetjes vonden het nodig om te demonstreren dat ze me wel héél lief vonden… Om de beurt gingen ze op mijn schoot zitten te zoenen...”

Joline schudde haar hoofd. “Zooo, meneer Jonkman! Dát zijn nog eens onthullingen! Ouwe snoeperd!” Clara nam het gelukkig voor me op. “Kees treft geen blaam. Mel en ik hadden dat op de al WC afgesproken. Ik ging bij terugkomst bij Kees op schoot met hem zitten zoenen en Mel fluisterde ondertussen in zijn oor dat hij mee moést doen, anders zouden wij voor aap staan en hij de rest van z’n studie er last van hebben.”

"Om met Maarten Luther te spreken: Hier sta ik. Ik kan niet anders! De dag daarna wel een paar moeilijke vragen gekregen. Waar ik die knappe tweeling vandaan had en zo. En of ik met beiden verkering had…"Of mijn bed wel breed genoeg was...”
Joline keek bedachtzaam. “Dus… als ik het goed begrijp: Ik heb tongzoenles gehad van mijn oudste broer…” Rob werd een beetje rood “…en jij hebt tongzoenles gehad van je jongere zusjes?” Ik knikte en keek naar Tony.
Die zat plotseling rechtop. “Rob? Ik hoor iets nieuws. Vertel eens…?” Hij grijnsde. “Mijn lieve zusje zat rond haar veertiende jaar hier in de achtertuin achter het bloemenperk stiekem te zoenen met de buurjongen.”
Tony keek verschrikt. “Dat puisterige jong van hiernaast? Joline??”
Die knikte en Rob vervolgde: “Daar vond ik natuurlijk iets van, maar ik vond het ook niet zo leuk om het jong een trap onder z’n hol te geven. Dus heb ik, voor zover mijn theoretische kennis van die tijd het toeliet, beide tortelduifjes een theorieles ‘tongzoenen’ gegeven waar de NVSH jaloers op geweest zou zijn.
Let wel: theorieles. Toen ik vervolgens het jong uitnodigde om het geleerde in praktijk te brengen op mijn lieve zusje, werd hij knalrood en spoot hij sneller weg dan een straaljager met de afterburner in de stand 'full military power'.”

“Mij in diepe droefenis achterlatend natuurlijk…”, zei Joline met een snik in haar stem. Ze vervolgde: “Ik heb ‘m ruim een jaar lang daarna alleen maar uit de verte gezien… hij meed me alsof ik een hele enge ziekte had!” Ik keek naar Rob. “Ik hoorde dit verhaal recentelijk van Joline Nogmaals dank voor je interventie, anders had ze nu misschien staan stofzuigen in het huis van die puisterige jongeman, in plaats van bij mij.”
Rob boog zijn hoofd even. “Graag gedaan, maat… En ik heb vreselijk moeten lachen!” Tony en Rob Sr. moesten ook lachen. “Didactisch gezien een uitstekende zet, Rob! Je had docent kunnen worden!” “Zo hoor je nog eens wat…” zei Tony tegen mijn Ma. Die knikte. “Meestal komen deze verhalen pas op bruiloften en zo. Vergezeld van een beeldende PowerPoint, die het bruidspaar het schaamrood naar de kaken jaagt..."