’s Avonds, tijdens de rit naar huis vertelde Joline dat zij twee gesprekken had gevoerd met potentiële kandidaten voor het backoffice. Een PR-man en een inkoper. De laatste had ze samen met Klaas en Gonnie gesproken; Klaas had nu eenmaal meer ervaring in de techniek en Gonnie in de inkoop. “Die gesprekken liepen lekker!” ‘Mooi”, antwoordde ik, “en hoe reageerde Gonnie trouwens met jouw aanstelling?” Joline bloosde. “Ze wilde me eerst een hand geven, maar bedacht zich op laatste moment en gaf me een dikke knuffel. Zei dat ze ontzettend blij was dat ze mij als cheffin kreeg, net als de anderen.”

Na het eten moest ik nog even wat werken en rond negen uur sloot ik de computer af en liep de kamer in. Joline zat op het terras. “Hé dame… is dat niet een beetje frisjes?” Ik gaf haar een zoen. “Nu begint het inderdaad wat kil te worden. Net, met de zon op het terras was het nog lekker, maar nu ga ik toch maar naar binnen. Stook de open haard maar op, Kees…” Ik keek haar schuin aan. “Meisje, als ik hier wat opstook, zijn dat jouw hormonen. En daar krijg je het vreselijk warm van, hoor!” Ze lachte. “Laat dan maar even zitten. Morgen krijg ik het ook al warm, bij de loopgroep. En vanavond wil ik vroeg naar bed. Op de een of andere manier ben ik de laatste paar dagen wat slaap tekort gekomen…” Ze gniffelde en ik grinnikte terug.

“Tja… dan moet je ’s nachts maar wat minder op de solo-toer gaan met je vingers, dame. Weet je hoeveel tijd dat kost? Als ik je verwen, gaat het veel sneller…” Ze kneep in m’n neus. “Ja, voor jou, ja. En als jij klaar bent, lig ik nog te wachten op m’n eerste orgasme. Nee meneer, die vlieger gaat niet op! Kom, we gaan naar bed. Kunnen we nog even kletsen en knuffelen, daarna lekker slapen.” Een kwartier later lagen we lekker tegen elkaar aan in bed. Joline draaide haar rug tegen me aan. “Kom eens hier met die lekkere handen van je…” Ze legde mijn handen op haar buik. “En nu nog even hier strelen. Misschien dat ik dan zó in slaap val.” Het duurde inderdaad niet lang, of haar ademhaling was regelmatig en diep. In het schaarse licht keek ik tegen haar blonde haren aan en prees me gelukkig dat ik hier met Joline lag…

Dinsdagochtend. “Goedemorgen Kees… Een bakje thee! Daarna opstaan en ontbijten!” Joline stond naast het bed. “Wat ben jij vroeg en wakker…” zei ik, terwijl ik me uitrekte. Ze lachte. “Ja, een nachtje lekker doorslapen doet soms wonderen. Ik vraag me af hoe de vrouwen van Bach dat hebben gedaan…”

Ik zuchtte. “De vrouwen van Bach werden ’s avonds in slaap gebracht doordat hun man een stukje van het “Orgelbuchlein” voor hen speelde. Heerlijke rustige muziek. Kan ik helaas niet voor je spelen op de bugel, want dan slaap je de hele nacht niet meer en krijgen we ruzie met de onderburen.” “Dan maar Chopin op de CD-speler,”zei Joline, “met een tijdklok erop. En nu thee.”

Ze ging naast me zitten. “Maar voor je je thee pakt…” Ze omhelsde me en we zoenden even. “Hé, lekkere vent van me… Heb jij goed geslapen?” Ik knikte. “Prima. Ik heb eerst nog even naar je gekeken toe jij in slaap was gevallen. En daarna sliep ik ook goed.” Ze keek verontwaardigd. “Ben ik zó slaapverwekkend?” Ik kuste haar. “Ja. Zelfs nu, met je haren in coupe ‘ontploffing’. Als ik naar je kijk, wil ik zó met je gaan slapen.”

Joline snoof. “Jaja… Je wilt met me naar bed, maar slapen ho maar. Nee meneer, die vlieger gaat niet op. We zijn netjes op tijd, maar hebben geen tijd voor buitenissige activiteiten, anders komen we te laat. En dan gaat ons beider reputatie naar de ratsmodee. Thee, aankleden, ontbijten en rijden!” We lachten even samen, knuffelden en dronken toen thee.

“Zeg Kees… Wat dacht je ervan om Angelique deze week ’s avonds eens uit te nodigen? Ik mag haar steeds meer. Een hartstikke slimme, leuke collega die steeds meer in haar element komt.” Ik knikte. “ Ik vind het prima. Het is ook een leuke meid. Wat dacht je van donderdag? Vanavond loopgroep, morgenavond massage na de loopgroep, dan ben donderdag wel weer in staat om bezoek te ontvangen, denk ik.” Ze keek me aan, haar ogen half dicht. “Meneer Jonkman. Als ik bezoek ontvang schenk jij de drankjes en snijd de kaas. Begrepen?”

“Met andere woorden: mevrouw wil een avondje kleppen over make-up, mode en knappe kerels en andere prietpraat en ondergetekende kan een schortje aan doen en lopen bedienen?” Ze knikte, liefjes lachend. “Precies. Ongeveer net als Theo vorige week. Dus je zorgt maar dat er iets in huis is!” Eenmaal in de auto vroeg Joline: “Hoe laat komt die voormalig collega van je ook alweer?” “Miranda? Rond half negen zou ze hier zijn. Maar dat kan net zo goed kwart voor negen zijn, haar kennende. Ze was nogal chaotisch als het om niet-technische zaken ging. Heel raar in feite: in haar vak is ze nog precieser dan ik, daarbuiten is het chaoot eerste klas. Ik zou niet met haar getrouwd willen zijn. Los van het feit dat ze vrijwel nooit een rok draagt, natuurlijk…” Ik trok Joline’s rokje iets omhoog en streelde een been.

“Smeerlap. Jij beoordeelt dames louter en alleen op hun kleding. Ik denk dat ik vanaf volgende week alleen maar in spijkerbroeken ga rondlopen. DT heeft toch geen kledingvoorschrift, dus…” “Da’s goed hoor. Alleen moet je dat ’s avonds wel compenseren. In huis heerst wél een kledingvoorschrift!” “Jaja, kort en doorzichtig zeker”, mopperde ze, “dat gaat mooi niet door, meneertje!” Ze trok haar rokje weer omlaag. “Let jij nou maar op die vrachtwagen daar, want die slingert mij iets te veel. De chauffeur zal wel zitten te facebooken of zo.” Honderd meter voor ons slingerde een vrachtwagen inderdaad behoorlijk. Toen ik hem passeerde keek Joline omhoog. “Inderdaad, meneer zat op z’n mobiel te kijken. De prutser!”

Zonder incidenten bereikten wij Gorinchem en op parkeerplaats namen we afscheid met een zoen. “Ik breng Miranda wel naar je kantoor.” “Is goed schat… Dan kan ik je meteen voorstellen als hoofd van Team Tien. Anders schrikt ze zich een ongeluk als ze hier zou komen werken…” Een por was het antwoord en grinnikend liepen we naar binnen. Angelique zat al achter haar desk. “Goedemorgen mevrouw en meneer. Wat brengt u vandaag hier?” Joline trok haar wenkbrauwen op. “Iets platonisch. Geld. Er moet toch gegeten kunnen worden?” Ik vulde aan: “En de hypotheek moet worden betaald… En niet te vergeten: hele aardige collega’s. Omdat we die in het weekend niet zien, duurt het weekend altijd zo lang.”

Angelique keek ons aan. “Volgens mij staat u nu keihard te jokken, meneer Jonkman. U ziet één van uw collega’s full-time in het weekend.” Joline keek mij fronsend aan. “Oh? Vertel eens Kees? Wie zie jij in het weekend? Ik zie geen enkele collega van jou…” Ik schudde mijn hoofd. “Ik ook niet. Die dame achter de balie staat gewoon een beetje te stoken in een goeie relatie.” Angelique zuchtte. “Oké… toekomstige collega dan. Stelletje miereneukers.”

Joline schoot in de lach. “Je kunt ons van veel verdenken, maar niet dáárvan, Angelique. Maar iets anders: wat dacht je ervan om ergens deze week eens met ons mee te rijden en gezellig een avond bij ons te komen?” Angelique dacht na. “Dat lijkt me op zich hartstikke leuk, maar dan kan ik niet meer thuiskomen. Een paar maanden wachten nog, dan heb ik een autootje.” “Je kunt ook bij ons slapen dame. Dan rij je met ons mee, hebt een gezellige avond, gaat slapen in een van de logeerkamers en rijdt de volgende ochtend mee terug richting Gorinchem. No problem. Wat dacht je van donderdagavond?” Angelique keek van de één naar de ander. “Jullie gaan wel héél snel… Moet ik even mijn agenda raadplegen.” Ze pakte haar telefoon en keek even later vrolijk op. “Geen probleem dus! Dan zal ik donderdag een weekendtas meenemen. Leuk, weer eens ergens logeren!” “Ja…”, zei Joline, “en dan vieren we de dag daarna meteen onze laatste dag als receptioniste van dit bedrijfsgebouw!” Angelique keek op. “Verhip… da’s waar ook! Dat wordt een leuke vrijdag!”

“Nou, Kees, laat ons maar lekker de receptioniste uithangen; ga jij maar naar je piratenbende. Al die collega’s die je in het weekend nooit ziet en zo.” Joline gaf me een snelle zoen. “Hup, aan ’t werk!” Een klap op mijn kont volgde. Angelique zag het en mompelde: “Tijd voor ‘me too’…” Ik draaide me om. “Oh, wil je ook een pets op je achterwerk? Wacht maar tot deze dame je chef is…” Daarna maakte ik me, na een boze blik van Joline, snel uit de voeten en verdiepte me in het ontwerp van de elektrische installatie van een nieuw boorplatform.

Om half negen stond Joline voor de deur. “Kees, Miranda is er voor je.” Ze verdween meteen en Miranda stapte naar binnen. “Hoi Mir! Fijn om je te zien! Koffie?” Ze knikte. “Graag. Het is een aardig eindje sturen vanuit Eindhoven hierheen, en het was druk.” We liepen naar de koffiehoek, pakten een bakje en liepen weer terug naar mijn bureau. “Ga lekker zitten… Hoe is het in Eindhoven?” Ze deed haar mond open om te gaan vertellen, maar op dat moment zag ze de foto van Joline en mij. “Wat is dat? Heb jij een relatie, Kees?” Ze keek nauwkeuriger. “Dat is…” Ik knikte. “Ja, dat klopt. Dat is mijn vriendin Joline. Sinds een aantal weken. En jij kent haar sinds vijf minuten.” Miranda knikte. “Da’s toch die receptioniste die me net binnenliet? Wát een mooie vrouw…”

Ik grinnikte. “Kijk, daar zijn we het in ieder geval over eens. Maar Joline is nu nog receptioniste in dit gebouw; met ingang van volgende week is ze collega van me. Wordt teamleider bij DT van Team tien, het backoffice. En nee, dat heb ik niet geregeld, maar onze directeur Theo.” Miranda knikte. “Mooi, man… Sommige lieden in Eindhoven dachten dat je homo was…” Ik moest lachen. “Die verhalen ving ik via-via ook wel eens op. Heb ik lekker laten voortsudderen. Als ik érgens bang voor was, was dat een van de vrouwelijke studenten me zou proberen te verleiden en vervolgens chanteren.” Miranda keek me aan. “Ik ken geen enkele studente die dát in haar hoofd zou halen, Kees. Jij was een uitstekend docent. Ja, veeleisend, dat wel, maar je kon de stof prima overbrengen en je had passie voor je vak. We missen je best wel, en dan bedoel ik niet alleen de docenten, maar ook de studenten. Ze hebben het nog wel eens over je. Mis jij het college geven niet?”

Ik moest lachen. “Hé Miranda, we zitten hier omdat ik jou zie als potentiëel teamleider bij DT. Niet omdat ik terug wil naar de TH. Je gooit de zaak door elkaar. Ik heb het hier uitstekend naar m’n zin. Een bedrijf in de pioniersfase, we maken mooie dingen, we hebben een uiterst platte bedrijfsstructuur met zelfsturende teams en een baas die veel vrijheid geeft. En die vrijheid moet je waard zijn, anders krijg je een trap onder je reet en lig je buiten. Hij is geen prototype manager, maar een techneut die toevallig ook goed mensen kan aansturen. Dit bedrijf groeit en heeft ondertussen een prima naam in de offshore.”

Ze knikte. “Dat heb ik gelezen in diverse vakbladen. Daarom zit ik hier ook. Als ik het college geven opgeef, wil ik er wel iets voor terug waar ik m’n tanden in kan zetten. In een fijne werkomgeving graag.” “Dat laatste ligt grotendeels aan jezelf. Ik had een team van loslopende individuen; dat heb ik met enige moeite kunnen omvormen tot een stel teamplayers. Zodanig dat ze collectief een bevordering tot teamleider of plaatsvervangend teamleider lieten schieten, om maar bij dit “Piratenteam” te blijven. Gouden kerels, stuk voor stuk.”

“Piratenteam?” Miranda’s wenkbrauwen ging omhoog. Ik stond op, liep naar de deur van de teamruimte en liet haar de tekening van Gonnie zien. En vervolgens de tekening van de ‘opperpiraat’. “En op de desk van Joline staat een soortgelijke tekening, maar dan van de vriendin van de opperpiraat. Getekend door een van de dames van calculatie.” “Die wil ik straks wel eens zien!” Ik grinnikte. “Dat mag. Joline is er ape-trots op.” Zo kletsten we een uurtje door: over de sfeer bij DT, over het werk wat we deden, de omzet van het bedrijf (“Ik wil niet in een bijna failliete boedel werken”, zei Miranda terloops) en de primaire en secundaire arbeidsvoorwaarden.

“Lijkt het je wat?” vroeg ik na een uurtje. Ze keek me aan. “Kees, ik ga het college-geven missen, maar dit is iets wat ik al een hele tijd wil doen: in een leuk team mooie dingen ontwerpen en maken! En kijken of hetgeen wat we ontworpen hebben, in de praktijk ook werkt! Als jullie me willen hebben: count me in!” Ik grinnikte. “Dat dacht ik al. Ik ken je een beetje, we hebben niet voor niets twee jaar samengewerkt. Loop even mee naar hiernaast, dan kun je zien waar Team Drie, het Piratenteam, mee bezig is. Een opdracht die we een paar weken geleden in de wacht hebben gesleept: de elektro-installatie op een aantal vrij grote boorplatforms. Veertig miljoen euro. Niet slecht voor een firma van iets meer dan 30 mensen…”

We liepen naar de teamruimte en ik stelde Miranda voor. Geïnteresseerd keek ze naar het globale ontwerp en ging met Frits in discussie over bepaalde details. Ik tikte haar op de schouder. “Miranda, als je eenmaal met deze jongeman in discussie gaat, sta je aan het einde van de dag nog hier, hoor.” “Tien minuten, Kees, dan heb ik ‘m overtuigd…” Frits grijnsde. “Dan zult u van goeden huize moeten komen, mevrouw. Nog vijf minuten, Kees, dan heb ik haar overtuigd!” Ik grinnikte. “Weet je wat? Jullie zoeken het maar lekker samen uit, maar om half twaalf wordt je bij Theo verwacht, Mir.” Ze knikte en ging door met de discussie. Ik liep hoofdschuddend de groepsruimte uit. Ik kende ze allebei; zowel Miranda als Frits waren zéér vasthoudend. Miranda had meer theoretische kennis, maar Frits kende het systeem door en door. Ik was benieuwd of er een ‘winnaar’ uit de discussie zou komen.

Een uurtje later liep ik de groepsruimte binnen. “En?” Miranda zat te schetsen op een tekening, met het hele team er omheen. Frits keek me aan. “Verdomme Kees, deze dame hadden we veel eerder binnen moeten halen. Ze heeft in nog geen tien minuten een efficiëntieslag van meer dan 3,4 procent gemaakt… Ik sloeg steil achterover!” “Jaja, deze dame eerder binnenhalen… En weet je wie dan nog steeds buiten stond? Ondergetekende. Echt niet.” Ik liet me door Miranda en Frits voorlichten over de voorgestelde wijziging en verdorie: het klopte wat ze zei! “Dat houdt een lichtere installatie in, minder draad, kleinere trafo’s en minder opgenomen vermogen. En de afgifte blijft hetzelfde.” Mir keek me lachend aan. “Dat scheelt jullie ongeveer een half miljoen aan kosten…”

Ik gromde. “Mee jij. Ik arresteer je en lever je af bij de baas. Ben je helemaal gek geworden…” We liepen bij Theo naar binnen. Die zat achter zijn beeldscherm gedoken. “Theo, dit is Miranda Kamerman, de voormalig collega van de TH. Zij heeft zojuist deze firma ongeveer een half miljoen bespaard op ons project. Binnen een half uurtje, tijdens een uitvoerige discussie met het Piratenteam. Vrij vertaald: neem haar in vredesnaam aan, anders vertel ik het aan je vrouw en krijg je vanavond klappen.” Zonder op te kijken bromde Theo: “Misschien vind ik dat wel lekker, Kees…” Miranda’s mond viel open en ik schoot in de lach. “Ja, vast. In je schortje…” Theo keek op, ging staan en stak zijn hand uit. “Excuseer mijn lompheid; ik moest even een berekening afmaken. Hoi, ik ben Theo. Ze zeggen dat ik hier het salaris betaal.” Miranda schudde hem, nog steeds met open mond, de hand. “Koffie? Is hier beter dan uit de automaat.” Mir knikte. “Espresso graag.”

Theo schonk drie koppen in en ging weer zitten. “Vertel eens over dat halve miljoen… Heeft Kees z’n Piratenbende hun huiswerk niet goed gedaan?” Miranda schudde haar hoofd. “Integendeel. Ze hebben het té goed gedaan. Redundancy is prima, maar je kunt overdrijven…” De rest van haar betoog was zwaar technisch. Na tien minuten en wat tekeningen bekijken keek Theo me aan. “Waarom heb ik jou aangenomen en niet háár?” Ik grinnikte. “Omdat je voor mij zwaar geïnvesteerd had bij zo’n headhunter, baas. En je wilde niet dat je je geld helemaal voor niets had uitgegeven, dus toen heb je uit pure ellende mij maar aangenomen… En om mijn charismatische persoonlijkheid natuurlijk.” Hij gromde en keek naar Miranda.

“Mevrouw, wij zitten ernstig verlegen om een nieuwe teamleider. U kunt dat zijn, met één voorwaarde.” Miranda keek hem aan. “En die voorwaarde is?” “Dat u inderdaad een team kunt leiden. Ik heb een bedrijf vol technici, de één nog eigenwijzer dan de ander. Hij daar”, Theo wees op mij, “heeft van stelletje stront-eigenwijze eigenheimers binnen twee maanden een hecht team gemaakt. Sinds kort bijgenaamd het ‘Piratenteam’. Zitten aan elkaar als secondelijm. Dát soort lui heb ik nodig als teamleider. Ik háát ‘standaard managers’, die alleen maar kunnen kleppen over ‘kritische succesfactoren’ en de zegeningen van een kwaliteitszorgsysteem. Dat soort lui vreet ik bij het ontbijt en kots ze voor de lunch weer uit. Ik wil Leiders op mijn teams. Met een grote L. Inspirators met een grote I. Lui die voor hun mensen door het vuur gaan. Als u dát kunt zijn mevrouw, bent u hier van harte welkom en kunt u gisteren beginnen. Wat is daarop uw antwoord?”

Miranda’s mondhoeken gingen een héél klein beetje omhoog. “Die vraag is me al een keer gesteld, meneer. Alleen toen ging de vraagsteller door de knieën en bood hij me een ring aan. Dat mis ik een beetje in uw betoog.”

Nu was het Theo’s beurt om met open mond te staan en ik proestte het uit. Miranda had de sfeer feilloos ingeschat. Na een paar seconden zei ze droogjes: “Ja, ik wil.” Ik kon het niet laten. “Dan verklaar ik u hierbij werkgever en werknemer. U mag elkaar de hand schudden.” Theo keek haar aan en stak z’n hand uit. Miranda schudde hem de hand. “Welkom aan boord. Wanneer kun je beginnen?” “De rest regelen jullie onderling wel, denk ik… Mir, ik zie je straks. Ik ga mijn reputatie redden bij Team Drie!”

Ik sloot de deur achter me. Die Miranda… Zomaar even een half miljoen bespaard… En wij hadden het niet gezien. In gedachten liep ik de teamruimte binnen. Frits draaide zich om in zijn stoel. “Kees! Die dame is écht briljant! Kletste me binnen twee minuten onder tafel… Ik had niets meer in te brengen!” Ik grinnikte. “Wij allemaal hadden niets meer in te brengen, geloof ik. Ik ook niet. Heren: ze is aan boord! We hebben er een nieuwe teamleider bij! Met ingang van wanneer weet ik niet; Theo is nu met haar in conclaaf over primaire en secundaire arbeidsvoorwaarden. Nou, daar komen ze wel uit, denk ik.

Ik heb vervolgens een vraag en een mededeling. De vraag is, en daar hoef ik nu geen antwoord op te hebben: blijven jullie nog steeds bij je besluit om bij dit Piratenteam te blijven? Denk daar héél goed over na, nu je de nieuwe teamleider hebt gesproken. Als iemand over wil stappen, neem ik dat hem absoluut niet kwalijk. Ik heb Miranda als een uiterst fijne collega leren kennen op de TH en ze is een vakvrouw. Enfin, daar hebben jullie nu zelf iets van gemerkt. Overleg dat thuis. De mededeling is: we hebben nu wel een teamleider, maar bijna elk team moet iemand inleveren. We hebben dus nieuwe teamleden nodig. Kijk in je netwerk of je iemand geschikt acht. Er staat een leuke premie tegenover als jij een nieuweling aanbrengt en die overleeft zijn proeftijd. Einde mededelingen; over een kwartier buiten aantreden voor de lunchwandeling. Bepakking: een naar eigen smaak goed gevulde broodtrommel.”

Vijf minuten later kwam Miranda m’n bureau binnen. “Ga je mee een rondje lopen? Doen we hier altijd tijdens de lunch… Even frisse lucht snuiven in plaats van plotter-inkt.” Ze knikte. “Leuk! Kan ik meteen op een wat andere manier kennismaken met de rest.” Ik fronsde. “Als je met ‘de rest’ de andere teams bedoelt: die watjes blijven altijd binnen. Alleen het Piratenteam gaat naar buiten. Maakt niet uit wat voor weer het is, wij gaan een stukje lopen. En sinds een tijdje gaat Joline ook mee. Vertrek over acht minuten. Heb je brood bij je?”

Ze schudde haar hoofd. “In de grote kantine op de tweede verdieping hebben ze broodjes. Wat wil je erop?” “Kaas is prima. Drie broodjes heb ik genoeg aan.” “Eén moment, ben zo terug.” Ik sprintte naar boven, haalde drie broodjes en stond net op tijd weer buiten. Team Drie stond er al, inclusief Joline.

“Joline, dit is Miranda. Voormalig collega bij de TH, en binnen afzienbare tijd collega van jou en van mij: de teamleider van het nieuw op te richten team. Mir, dit is Joline, mijn vriendin.” “En mede-piraat!” vulde Henk aan. Beide dames schudden elkaar de hand. Het contrast was groot: Miranda was een decimeter korter dan Joline, behoorlijk wat forser, met zwarte haren en had een nette spijkerbroek aan. Ze liep op platte schoenen. Inwendig gniffelde ik een beetje; het idee dat ik met Miranda iets zou hebben… De kans dat Friezen en Limburgers zonder tolk met elkaar konden praten was groter.

Beide dames waren in no-time met elkaar in gesprek; de heren van Team Drie liepen er achteraan. Halverwege beëindigde Miranda het gesprek met Joline. “Verdikkeme, ik ging mee om kennis te maken met Team Drie. Sorry heren, het was even tijd voor ‘meisjes onder elkaar’. Nu weer even technische praat met jullie.” Joline haakte haar arm in de mijne en nu lieten wij ons een beetje afzakken. “Leuke vrouw!” fluisterde ze me toe. Ik grinnikte. “Ja. Maar op een andere manier dan jij!” Ze kneep heel even in mijn arm. “Gelukkig maar!” zei ze zachtjes. Een kwartier later waren we weer binnen en nam ik afscheid van Miranda.

“Wanneer kun je beginnen?” “Met Theo heb ik afgesproken dat ik per 1 december hier kom werken.” “Mooi! We zien er naar uit. Welkom bij de club!” Ze keek me aan. “En jij dank je wel voor de introductie, Kees. Ik heb er zin in!” Zo nam ze afscheid en even later zat ik met Team Drie volop in de technische details.

Want de suggestie van Miranda had wel wat voeten in de aarde. Tekeningen moesten aangepast worden, andere apparatuur besteld… Kortom: het was vijf uur voor ik het wist. Joline moest me van mijn bureau halen, anders was ik de tijd compleet vergeten. “Kom, Kees! Over twee uur staat er een loopgroep te trappelen!” “Shit! Ik kom er aan schat. Tien minuten later reden we naar huis.

“Miranda is écht een aanwinst voor jullie hé?” “Ehh… Een aanwinst voor óns, schat. Over een krappe week hoor jij ook bij de club.” “Oh ja. Dat vergeet ik nog steeds… Voor ons dus. Maar je hebt m’n vraag niet beantwoord.” Ik dacht even na. “Lieve schat, waarom denk je dat ik juist háár gevraagd heb om eens aan te schuiven? Ik zal je een voorzet geven: niet om haar benen of haar leuke lingerie.” Joline keek me met een donkere blik aan. “Sexist. Nou, waarom dan wel?” “Omdat zij, nóg meer dan anderen in Eindhoven, ‘out of the box’ kan denken. Dat heeft ze vandaag weer bewezen en DT een paar honderdduizend euro bespaard. Verder is ze een hele goede teamspeler, heeft een lekker gevoel voor humor en kan iemand op een hele nette manier, binnen twee zinnen, terug op zijn plaats zetten zonder dat betrokkene het in feite door heeft. En ze is, zoals jouw moeder het zou zeggen ‘een echt mens’. Speelt geen toneel. Ze is hoe ze is en daar moet je het mee doen. Take it or leave it.” Ik grinnikte. “En nee, ik heb nooit de behoefte gevoeld om ‘het met haar te doen’. Daar zorgden haar spijkerbroeken wel voor.”

Joline snoof. “En dat ga je ook nooit in je hersens halen Kees Jonkman, of ik zal je hoogstpersoonlijk met een van mijn panty’s wurgen.” “Wat me dan wel een mooie dood lijkt, lieve schat…” zei ik, wat me weer op een broeierige blik kwam te staan. Eenmaal thuis aten we snel een paar boterhammen en kleedden ons om in trainingspak. Om zeven uur stonden de vaste lopers al te wachten. Het programma van de avond was een intervaltraining en een training in souplesse: vanuit een stevige wandelpas steeds korte sprintjes trekken in steeds wisselende richtingen. Dat leek makkelijk, maar was een behoorlijk pittige belasting voor de meesten.

Daarom vond ik het om acht uur wel genoeg. “Volgende week weer een leuke warming up, daarna een coopertest. Eens kijken in hoeverre jullie stabiel zijn qua prestaties. Ik hoef geen wereldrecords te zien; zoals jullie nu lopen is, in vergelijking met 4 maanden terug, een behoorlijke verbetering. Denk er aan: je doet dit voor jezelf, niet voor mij, hé!” En met die woorden sloot ik de training af en wenste iedereen ‘wel thuis!’ Joline en ik dribbelden rustig terug naar huis. “Het viel me mee vandaag, Kees”, zei Joline, “je hebt ons niet zo afgebeuld als vorige week.”

Ik knikte. “Moet ook niet. Het moet leuk blijven, ook voor de minder presterende lui. Ik heb ze nu zo ver dat ze het echt leuk vinden; een maand of twee terug waren er drie die bekenden dat ze elke keer behoorlijk tegen de dinsdagavond op zagen. Dat wil ik niet.” Ik hoorde een lachje naast me. “Dat komt natuurlijk door het nieuwste lid van het loopgroepje…” “ Ik zal de laatste zijn om te beweren dat jouw aanwezigheid sommige lieden niét zou inspireren tot grotere prestaties, schat. Eén van die lieden ben ik namelijk zelf.”

Haar lachje werd breder. “Hmmmm…. Volgens mij geldt dat niet alleen tijdens het lopen, lekkere vent van me.” Ik gniffelde met haar mee. “Je hebt gelijk. Ook mijn culinaire prestaties zijn erop vooruit gegaan.” Een por in m’n zij was de beloning.

Eenmaal thuis ging Joline in bad. “Even lekker de spieren ontspannen. Roep maar als het eten bijna klaar is.” Ik had de ingrediënten voor de maaltijd al klaar gezet: spaghetti met een zelfgemaakte mix van tomaat, prei, uien, paprika en gehakt. Tien minuten later stond de mix te stoven en de pasta op een klein vuurtje. Snel kleedde ik me uit en liep de badkamer in. “Schuif eens op fraaie dame, dan kom ik er even snel bij. Over tien minuten kunnen we eten.” Joline kwam overeind. “Ik maak wel plaats, Kees. Dan dek ik de tafel.” Ze gaf me een zoen. “Ik zie je zo wel.”

Na me snel gewassen te hebben kwam ik ook uit het bad en liep met een handdoek om de slaapkamer in. Joline was nét aangekleed: een wijde rok bestaand uit allemaal laagjes, een spannend, nét niet doorzichtig, zwart hemdje erboven met een vestje er overheen en haar mooie benen in een huidkleurige panty. “Zo dame, u maakt er weer werk van! Waarom deze kledij?”

Ze kwam naar me toe en omhelsde me. “Omdat mijn trainer me niet helemaal heeft afgepeigerd en ik dus nog energie over heb. Ik wil straks een extra training… in bed! En dit is daar de goede kleding voor.” Een lange zoen volgde, tot Joline zich losmaakte. “Ik ga tafel dekken. Trek jij ook iets lekkers aan?” Ze sloot de deur achter zich. ‘Iets lekkers’ hield in: colbert. Stropdas hoefde niet per se, maar een colbert vond Joline me mooi staan.

Ik koos een nette broek, witte coltrui en een colbertje daaroverheen en zo gekleed liep ik de kamer in. Een bewonderend fluitje was de beloning. “Als jij zó op dansles verschijnt, ben je favoriet van de dames. Ook al kun je geen meter niet dansen! Kom, ik ga je verleiden met lekker eten, dan weet ik ten minste zeker dat je hier blijft.”

Ik tilde Joline op en zette haar op een kruk. “Schoonheid, daar hoef je niet aan te twijfelen. Zeker weten blijf ik hier. Zeker met zo’n mooie vrouw in dit etablissement. Bovendien weet ik hoe de spaghetti smaakt.” Ik keek in die mooie blauwe ogen. “Joline Boogers, ik hou van je. Ik ga je vanavond met veel genoegen een extra training geven. Ze glimlachte. “Ik zal die training met evenveel genoegen ondergaan schat. Maar nu eerst eten, want ik heb behoefte aan koolhydraten en eiwitten. En daarna zo’n lekkere espresso met een bonbon.”

Tijdens het eten kletsten we wat en na het eten gingen we lekker op de bank zitten. Koffie bij de hand, een boek op schoot en een muziekje op de achtergrond. Joline leunde tegen me aan tijdens het lezen en na een halfuurtje was ze in slaap gevallen. Héél voorzichtig legde ik haar boek opzij en even voorzichtig tilde ik haar van de bank en legde haar op bed. Ze werd nauwelijks wakker en eenmaal op bed sliep ze meteen weer door. Ik trok haar schoenen uit en dekte haar met een dun dekbedje toe. Met haar kleren aan zou ze het met een dik dekbed veel te warm krijgen. Ik liep het standaard rondje door het huis, kleedde me in de logeerkamer uit en ging toen voorzichtig naast Joline liggen. Die ‘extra training’ kwam ooit nog wel; nu maar even lekker slapen…