Manon was zo gevonden. Daar had ik geen tocht voor nodig. Ze bleek het erf nooit verlaten te hebben. Het was zielig, bedenkende dat ze daar misschien wel de hele tijd heeft gezeten, terwijl ik binnen was. Ze zat tegen de gevel aan de achterkant van de boerderij. Drijfnat en ijskoud. Ze was wit weggetrokken en er nog erger aan toe dan gisterenavond. Ik kon daar niet boos op blijven. Toen ik haar wilde oppakken, bood ze zowaar verzet. Ze kon heel vuil kijken. Het boeide me niet.

,,Je kan hier niet blijven zitten.’’ zei ik haar droog. Ik sleurde haar overeind, en forceerde haar naar binnen, voordat iemand anders haar zou zien. Binnen was het warm. Ik nam haar mee naar boven, bracht haar naar de badkamer en begon haar daar uit te kleden. Het was voor mij eerder noodzaak, dan opwinding. Die lange rode jas kon een hoop vocht vasthouden. Ze voelde ijskoud aan. Haar handen en armen, en ook haar benen. Want ik trok haar broek uit. Wat raar, denk je misschien. Maar waar ik dacht Manon al eerder radeloos en verslagen gezien te hebben, viel dat in het niets met nu. Ze wilde niets en al huilde ze nu niet, had ze wel sporen onder haar ogen van eerder gehuil. Ik was misschien wel de laatste waarvan ze zou denken zo bot tegen haar te doen. Ik had het ook niet gemeend. Nu niet meer, in ieder geval. Ik wreef over haar lange benen. Gewoon voor de warmte. maar natuurlijk erkende ik haar schoonheid. Ze stond daar maar. Apathisch. Ik liet het bad vollopen en draaide de verwarming ook vol aan. Dit werd een sauna. ,,Ga alsjeblieft in bad.’’ zei ik haar terwijl ik haar shirt uittrok. Ze had haar eigen natte kleren aan moeten trekken. Die trok ik haar nu uit. Ze keek naar beneden. Even keken alleen haar ogen naar me op. Ze zei niets, was duidelijk nog kwaad op me, en misschien ook wel meer dan alleen op mij, maar ze gehoorzaamde. Ik had haar nog nooit zo naakt gezien. Niet helemaal naakt, natuurlijk. Maar wie wel. Dat was haar dingetje, weet je nog. Toch had ze me m’n gang laten gaan.

Ik belde Tessa meteen op en gaf haar het goede nieuws.

,,Ik kom vanmiddag wel even langs.’’ zei ze zomaar. Weer zo proactief.

,,Neem je haar dan mee?’’ vroeg ik haar nog doods. Dat leek ze niet te verwachten. Ik zei het hard genoeg zodat Manon het ook moest horen. Ze kon wel zielig zijn, maar ik kon het nog altijd niet verteren dat ze nu na alles weer terug naar Jack zou gaan. Tessa zei me van wel; dat ze haar mee zou nemen. Maar Manon wilde dat niet.

,,Ik ga nog liever dood.’’ zei ze dan, dramatisch. Ik keurde het af. Ze keek gek op toen ik erbij bleef zitten op de rieten wasmand.

,,Ja, als je zulke dingen gaat zeggen… na alles gisteren…’’ gaf ik haar blik een antwoord. Ze stelde zich ongetwijfeld gewoon wat aan zoals ze kon doen als verwend meisje. Maar je weet maar nooit.

,,Waarom doe je dit?’’ vroeg ze na een kleine tien minuten die we in stilte hadden doorgebracht. Ik had een tijdschriftje gepakt. Zo hoefde ik niet met haar te praten en kon ik m’n ogen van haar lijf houden onder het warme uitnodigende badwater.

,,Waarom niet?’’ vroeg ik haar alleen droog terug, en keek haar er niet bij aan, maar sloeg een bladzijde om.

,,Omdat je me haat.’’ stelde ze.

,,Ja, dat is wel zo.’’ merkte ik dan weer alleen op. Het irriteerde haar. Maar ze was duidelijk uit op nog wat extra sympathie en had liever gehoord dat ik haar niet zo haatte. Haat is ook wel een sterk woord. Maar ik wist even niet zo goed wat ik voor haar voelde. Van en alles en nog wat, dat was in ieder geval duidelijk. ,,Wil je wat drinken?’’ bood ik haar dan zomaar aan, nog altijd vrij ongeïnteresseerd, en keek nu toch even over m’n blaadje heen. Haar ogen waren groot en stonden hard. Ik zag meteen dat ze dit moeilijk vond. Maar wie zou dat niet moeilijk vinden? ,,Ik pak wel wat thee. Hier geen wijn.’’ grinnikte ik toch maar, en kwam haar moedeloosheid zo iets tegemoet. Haar ogen werden al wat zachter en ze knikte toch maar even. Ik nam ook een dikke badjas mee en donzige pantoffels van m’n moeder. Ik zette de kop naast haar op de verre badrand, en moest zo iets over haar heen buigen. Ik keek naar haar en zij naar mij. Het had wel iets intiems. Vanaf het moment dat ik haar vond al. Ze leek onder de indruk te zijn. Was ik toch weer die lieve Jens. Daar baalde ik wel van. Geen sop, slechts warm water. Haar prachtige lichaam kon zich nergens verstoppen. Al vroeg ik me af in hoeverre ze dat nog wel zou willen. Alleen haar bh’tje en slipje droeg ze nog. Ik pakte maar haar hand om abrupt het moment te verstoren. ,,Jeetje, nog steeds koud.’’ glimlachte ik maar naar haar. Ze trok haar hand langzaam terug onder water en knikte.

,,Het was ook echt heel koud.’’ zei ze toen zachtjes. Het was vast afzien. Maar ik kon me er niet van weerhouden dat ik wel moest denken dat ze dit toch echt zichzelf heeft aangedaan. Alles.

,,Hey, uhm, Jens?’’ hoorde ik plots van beneden komen. Ik liet Manon achter en keek vanaf de gang de trap naar beneden in de donkere ogen van Bertine. ,,Ja, uhm, zo’n schaap gaat niet lekker, hoe zeg je dat.’’ En verder kwam ze niet.

,,Ik kom er aan.’’ zei ik dan ook rustig. Dat was een van de meiden die hier regelmatig kwam. Echter had dit meisje geen paard hier. Haar familie en de onze kenden elkaar al langer, en ze hielp hier wel eens met wat klusjes als ze vrij was, en voelde zich bekend genoeg om binnen even te komen buurten. Toevallig vandaag dus. Ik vroeg Manon hier te blijven zitten, en haastte me naar de geïmproviseerde schapenstal toe. Daar stonden zo’n 12 individuen die toch met enige zorgen naar dat ene volle schaap keken.

,,Misschien die kleine even omdraaien.’’ zei ik een opa die hier een paar keer in de week kwam met en nog jonge kleindochter van geen tien jaar. Ik vroeg Bertine snel een emmer water te vullen, en ik trok snel m’n laarzen aan en klom het verblijf in. Hier was ik voor geboren. Ik zal echter niet in details treden. Maar toen ik de emmer water had verkregen, trok ik het schaap dichterbij, wat inderdaad een zieke indruk maakte, en zag ik dat ze wilde werpen, maar dat niet lukte. Een hoefje stak uit. Dat was een slecht teken. ,,Zit vast gedraaid.’’ gaf ik de rest mee, die nieuwsgierig toekeken. Dit maak je ook niet iedere dag mee. De meesten kwam hier in de ochtend en zagen er dan weer een paar kleintjes bij lopen. Met wat getrek en geduw, vooral geduw, lukte het om een twee pootje naar buiten te trekken. Het koppie zat ook gedraaid. Dat was minder fraai. Het kwam hardhandig over, maar met beleid was ik zo een halfuur bezig met trekken en duwen voordat het zover was. Dit was best tricky. En had Bertine ook al gevraagd onze dierenarts te bellen. Die was net te laat. Te laat om te zien hoe de moeder het lam schoonlikte. Het leefde nog. Ik had wel eens meegemaakt dat het dan niet lukte. Dat vond ik echt verschrikkelijk. Zeker de eerste keer. Je voelt je dan echt schuldig. Ik had vandaag geluk. De arts keek hem nog wel even na, en ik waste me snel onder de kraan en klom er weer uit. Het lam leek in orde.

En het is stom om te zeggen, maar ik werd kort als een held onthaald. Dat vond ik stom, omdat ik dat toch wel erg fijn vond.

,,Bedankt, Bertine.’’ zei ik het meisje nog. Dit was wel een van die jonge meiden die altijd zwaar onder de indruk was van mij, en nu wist ze ook weer waarom. Ze keek dankbaar, en opgelucht vooral. Wel iets minder toen ze me vroeg wie dat andere meisje was. Iemand die ze hier in ieder geval nog niet gezien had. Ik keek om en zag daar Manon staan in de badjas en sloffen. Ze stond er verlegen bij, maar keek me direct aan. Bertine was ik alweer vergeten. Manon had alles gezien.

,,Dat was echt knap.’’ zei Manon me zachtjes. Ik liep op haar af en keek haar vredig aan.

,,Net op tijd.’’ wist ik alleen uit te brengen. Zowel voor het lam, als voor haar en mij. Want terwijl de arts ons nog even kort toesprak, en ze naast me stond, pakte ze m’n hand en kneep ze er even teder in. En binnen zei ze me dan nog een keer hoe geweldig ze me vond. In feite was dit misschien wel het tweede lam wat ik vandaag gered heb. Maar dan zou ik wel heel erg ver gaan…

Ik stuurde Manon terug, maar dat wilde ze niet. Ze bleef liever nog even bij me, zei ze me. Daar kreeg ik het toch warm van, en zij misschien ook wel. Verwarrend. Het ging op en neer. Alsof Jack opeens was vergeten. Maar ook ik kon dan alleen aan haar denken, en aan niemand anders.

,,Okay.’’ zei ik haar dan wel duidelijk. ,,Je zat op paardrijden, toch? Als je dan even helpt met voeren, voor die die nog niet gehad hebben.’’ zette ik haar gelijk maar aan het werk. Daar krijg je het pas warm van; hard werken. Ze knikte toch enigszins enthousiast, en nadat ze zich had aangekleed, mijn kleren van gisteren vond ze weer, deed ze het ook. Bertine hielp haar wel, al was het met wat tegenzin. Ik nam de stal achter voor m’n rekening en de overige dieren. Ooi en lam maakten het ondertussen prima.

,,Tessa haalt je straks op.’’ zei ik toen we klaar waren, en we samen in de keuken stonden. De zon scheen vaal naar binnen en het was zowaar even aangenaam. Manon was het weer vergeten. Maar ze knikte. ,,Ik kan niet geloven dat je teruggaat naar Jack.’’ moest ik haar ook nog even zeggen. ,,Waarom? Wat doe je jezelf aan?’’ Het waren niet meer mijn zaken, en wellicht kwam ik onredelijk over, aangezien ik ook duidelijk had gemaakt dat ze hier niet mocht blijven, maar ik moest het haar nog een keer proberen duidelijk te maken. ,,Leg het bij met je ouders, of blijf bij Tessa. Hier, ik geef je de sleutel van m’n stekkie in de stad wel, maar blijf bij hem vandaan.’’ deed ik er nog een schepje boven op. Ze keek treurig weg.

,,Ik ben zo dom.’’ zei ze dan alleen zacht. Ik knikte. Ik ging ook nu niet opeens aardiger doen dan normaal. Maar ze lachte er cynisch om. Of om iets anders; ,,Ik had hem gevraagd me op te halen. Maar toen hij hoorde dat ik bij jou was, kon ik stikken.’’ vertelde ze me toen, Dat verklaarde wel het een en ander, omtrent haar zielige gedrag. typisch Jack, dacht ik dan. En gelijk had hij… Maar toch was het zuur om te horen. Toch weer zielig.

,,Godver, Manon…’’ bracht ik alleen vertwijfeld uit. ,,Probeer alles op een rijtje te krijgen, joh.’’ voegde ik er nog wel aan toe na een stille pauze waarin ze me wanhopig aankeek.

,,Ik vind je stoer.’’ zei ze me toen ik niet veel later wilde weg lopen om nu zelf te gaan douchen. Ik lachte er om, omdat ik dacht dat ze het cynisch bedoelde. Maar dat was niet zo. ,,Nee, echt. Wat je net deed… En wat je voor mij hebt gedaan. En voor Tessa al die tijd. Je bent echt lief.’’ Ik kon het met moeite aanhoren. Ik mocht me niet door haar laten charmeren. ,,Het spijt me gewoon zo erg. Ik wist niet wat ik wilde. En nu is het te laat…’’ zuchtte ze in het vervolg. Ik zou er niet intrappen.

,,Komt wel goed.’’ zei ik dan maar. Wist ik veel. ,,Ik ga douchen.’’

Haar woorden lieten me zeker niet onberoerd. Ik begon alweer te twijfelen. En dat terwijl Tessa ongetwijfeld al onderweg was. Ik nam een lange douche. Te lang. Maar ik kon lekker nadenken tijdens het douchen. Tessa zou komen en haar meenemen. Wilde ik dat wel? Had ik niet liever dat ze bleef, en die ander misschien ook wel? Dan konden we het hier nog een keer proberen. Ik was zoekende. Manon ook. En ik hoopte Tessa ook nog steeds. Op zoek naar een oplossing. Naar onszelf. Ik had er vaak aan gedacht om Tessa terug te vragen. Maar zoals het ging, kon het niet door blijven gaan. Ik zou het niet durven te vragen. Ik moest daar nog een beetje aan werken. Ik wilde niet meer dat doetje zijn in de seksloze relatie. Was daar een oplossing voor? Ik dacht het niet. Maar ik bleef zoeken.

Manon lag op mijn kamer te wachten. Leunend tegen de muur met haar benen opgetrokken. Ze had weer wat van mij moeten aantrekken, maar dat stond haar erg goed. Ze keek in een oud stripboek wat nog onder m’n bed lag. Even keek ze er over heen en mij aan. Ik kon toch moeilijk zeggen dat ik haar in bed heb gekregen… Maar ze oogde wel dromerig. En ik dan: alleen in m’n handdoekje. Ik voelde me zelfs een beetje… sexy? Het was natuurlijk niet het moment.

,,Ik wil me even omkleden.’’ zei ik haar dan ook. Ze kwam overeind en wilde me alleen laten, maar deed het niet.

,,Je bent mannelijk.’’ zei ze me uit het niets. Ze ging op de rand van het bed zitten en keek naar me op. Mijn mannelijkheid begon daarop te reageren. Haar blik dwaalde dan ook snel af naar de reuring onder de handdoek die binnen de korstte keren uitstak. Ze lachte er om. Bijna speels.

,,Ik heb het er vaak met Tessa over gehad.’’ zei ze me, maar meer niet. Ik kon gaan gissen, maar deed dat niet.

,,Kom, dit is niet slim.’’ probeerde ik haar nog weg te krijgen.

,,Weet ik.’’ fluisterde ze. ,,Maar ik ben al zo lang zo dom.’’ voegde ze er aan toe. Daar kon ik haar geen ongelijk geven. ,,Ik miste altijd iets in je.’’ zei ze me daarna. ,,Iets mannelijks. Iets wat Jack wel had. Alleen had hij niet meer dan dat. Jij wel. En nu toch, een echte man.’’ zei ze me zomaar. Een twintigjarig meisje wat het wel dacht te weten. Ik vond het eerder aandoenlijk, zo naïef.

,,Ik heb vaak over je gefantaseerd.’’ zei ze me vervolgens. ,,Dat je dat wel was.’’ slikte ze wat voorzichtiger. ,,Jij?’’ vroeg ze daarna kort. Of ik over haar fantaseerde.

,,Genoeg.’’ zei ik alleen.

,,En dan durf je wel, of niet?’’ reageerde ze daarop. Opzienbarend.

,,Meer dan dat goed voor je zou zijn.’’ dacht ik er behendig op in te spelen. Daar kon ze om glimlachen. Verzinnend beet ze even op haar lip.

,,Wat zou je doen dan?’’ vroeg ze heel stil. Er kwam net een auto het terrein op gereden. Kon iedereen zijn. Maar zij keek als eerste toch even naar buiten en zei me nog dat het Tessa was. Net op tijd. Toch wilde ze een antwoord.

,,Nu niets meer.’’ zei ik haar hard, in plaats van de waarheid. Want ik had het niet over het feit dat Tessa aan kwam gereden, maar over van alles wat de laatste 24uur is gebeurd, en waardoor mijn beeld van Manon toch weer was veranderd. Die kwam toch wel aan bij haar. Ze kon mooi en sexy zijn, maar zo makkelijk liet ik me niet meer door haar verleiden.

Manon onthaalde Tessa en ik kleedde me snel aan. Ik was hartstikke gespannen. Niet door het geflirt van Manon, maar ik zou zo Tessa weer zien… Dat drong nu pas door. Ik stapte de trap af en zag Tessa Manon inspecteren op wat ze droeg.

,,Hebben jullie…?’’ was het eerste wat ze vroeg.

,,Nee.’’

-,,Nee.’’ reageerde we beide tegelijk. Daarom zou je het niet kunnen geloven. Vervolgens werd Tessa weer haar stille zelf die ik zo gemist had. Met haar handen voor haar met ongemak gevulde lichaam wachtte ze dan maar af.

,,Je had het moeten zien vanochtend.’’ spoorde Manon nog aan. Die wilde helemaal niet naar huis. Ik en Tessa keken elkaar even kort aan. ,,Laat het haar zien. Hij heeft gewoon een leven gered.’’ overdreef ze vervolgens. Maar Tessa zat daar niet echt op te wachten. Ik ook niet zozeer. Ik zou haar wel graag even alleen willen hebben. Toch even praten. Als ik nu weer moet wachten op een ‘breakdown’ van Manon voordat ik Tessa zou zien, kon ik nog lang gaan wachten. Maar misschien moest ik het maar gewoon vragen. Ik was ten slotte zojuist nog gedoopt tot man. Ik wilde toch dat doetje niet meer zijn?

,,Heb je nog heel even?’’ vroeg ik Tessa dan ook nonchalant. En natuurlijk had ze even, en liepen we niet veel later over het erf heen, weg van de drukte van de stallen en Manon.

,,Hoe, uh, hoe gaat het?’’ begon ik nog voorzichtig. Ze keek me niet aan. Ze knikte wel.

,,Ja, wel goed. Druk met tentamens. Kan dit er niet echt bij hebben.’’ doelde ze op Manon, maar ik voelde me ook aangesproken.

,,Snap ik. Niemand.’’ wees ik haar er wel op, zonder m’n voorzichtigheid te verliezen. Ze humde en knikte weer, keek me nog altijd niet aan. ,,Ik heb je gemist.’’ zei ik haar toen maar. Ze zweeg. Ze vond het overduidelijk moeilijk. Dat was het ook. ,,Jij mij niet?’’ vroeg ik haar rustig. Dit was het moment om uit te vinden wat ze nou echt voor me gevoeld heeft. Ik geloof niet dat ze niet van me gehouden heeft. Maar de latere periode van onze relatie was niet zoals de voorgaande periodes.

,,Ja, natuurlijk wel.’’ zei ze zuchtend en geëmotioneerd. ,,Maar het ging al niet meer om ons. Dat snap je wel, toch?’’ legde ze onze relatie uit.

,,Nee, snap ik.’’ reageerde ik kort en droogjes. Ik wilde nog altijd cool overkomen. ,,Maar dat had wel weer gekund. Een stap terug om er twee vooruit te zetten. Als we gewoon onze eigen problemen hadden opgelost…’’ wilde ik uitleggen. Maar daar zat ze niet op te wachten. Niet op mijn oplossing. Ik was maar een man. Zij was realistisch.

,,Ja, maar dat hebben we niet gedaan.’’ zei ze voor haar doen fel. En dus werd ik wanhopig. Toch…

,,Waarom blijf je niet?’’ vroeg ik haar namelijk. ,,Dan kunnen we er aan werken. Ik geloof niet dat je er al overheen bent.’’ zei ik haar. En als ze dat wel zou zijn, wist ik ook genoeg.

,,Nee, natuurlijk ben ik dat niet. Maar snap jij het nog? Kan jij dit uitleggen aan een ander, of laat staan jezelf? Want ik niet. Ik word er gek van als ik denk waar het fout is gegaan. Ik heb dingen gezegd die ik anders nooit zou zeggen, amper durf te denken. Ik was niet alleen jou kwijt, maar ook Manon.’’ kwam ze hard binnen. Daar had ik geen weet van; van heel hun vriendschap en hoe dat er tegenwoordig voorstond. Maar dat was te verwachten. ,,Ik weet het gewoon niet.’’ putte ze moedeloos uit. ,,Misschien, ooit weer.’’ Ze keek me nu voor het eerst aan. Ik stak m’n hand uit. Ook daar keek ze naar. En ze legde de hare er toch even in. Totdat we gestoord werden.

Het was het lieve te jonge meisje van eerder die me op de meest kindse wijze kwam vragen of zij de fles mocht geven aan dat ene lam. We lachten er om. Haar opa kwam er achterna gerend. Hier mochten meestal geen gasten komen, zover stonden we op het erf. Bij de tractors, etc. Ik had meer een boerenfamilie dan ik dacht…

,,Ja, we moeten toch gaan.’’ zei Tessa toen snel. Ik zuchtte ontmoedigd maar kon er ook wel begrip voor op brengen. Het was nog steeds niet makkelijk.

,,Tot ooit dan maar.’’ zei ik haar kort en nietszeggend en we splitsten op. Zij naar de auto van haar vader, en ik de stal in. Echter zat daar Manon nog. Die was ook echt niet goed. Het ene uur kon ze een heel ander persoon zijn. Van depressief naar dankbaar naar uitdagend naar kinderlijk. Zat ze hoor; tussen de schaapjes te knuffelen met een lammetje wat er helemaal geen zin in had. Dus kwam Tessa toch niet veel later weer. Ik liet haar nu, pakte de fles voor het meisje en wees nog het goeie lam aan. Ik maakte een praatje met de opa en keek toe. Iets met kinderen en lammetjes. Zelfs de oude man noemde het beeld kort: magisch. Vanaf de andere kant keken de twee dames toe. Manon naar het lieve meisje en meerdere keren uitte ze zich met een ‘’ahw’’ of een ‘’kijk nou’’. Ik moest er om grinniken, en zag toen pas dat Tessa mijn kant opkeek. Hier had ze zo graag bij willen zijn. Samen met mij de nachten door. Dat moest vast pijn doen. Bij mij wel. Ik kon me hier veel meer tonen wie ik was. In Amsterdam was ik hele dagen aan het werk en lag ik vroeg op bed. Niet zo gek dat ze op me uitgekeken raakte. Hier was ik onder de mensen en dieren en met beiden was ik gewoon goed. Want zo was ik. Ik was wel liever met dieren dan mensen, maar toch. En wat Manon eerder in me dacht te zien, leek Tessa zich nu ook te beseffen. Ik was absoluut niet sexy, met de laarzen, en normaal gesproken droeg ik ook nog een overal. Maar mocht ik er dan bijlopen in niets meer dan een handdoek, kon ik me wel indenken dat een jonge meid als Manon of Tessa dat wel interessant vond. Ik stelde me dat in ieder geval graag voor. Ik maakte veel grager indruk dan ik wilde toegeven.

De opa riep haar kleindochter niet veel later weer terug. Hij had niet voor niets een pony voor haar gekocht… Dat soort types zag je hier wel meer. Ouderwetste stoffige boeren zag je steeds minder. Dat was mijn vader ook totaal niet. Dit was steeds meer voor de rijke weggelegd, voor mensen met tijd voor hobby’s. Teleurgesteld kwam ze de fles weer inleveren. Er zat nog in. En toen ik dat constateerde, zag ik Manon meteen hoopvol kijken. Ja, ze waren er nog steeds. Ze durfde het niet te vragen, maar zo kinds als dat meisje, zo kinds kon Manon ook zijn.

,,Als Tessa het goed vind.’’ merkte ik alleen nog op, en meer hoefde er niet gezegd te worden. Zelfs Tessa lachte er om, en keek misschien zelfs wel jaloers toe hoe Manon in al haar tederheid het lammetje begon te voeren. Een prachtig gezicht. Kon ze maar altijd deze Manon zijn.

Tessa kwam bij mij staan, en net als eerder werd mijn hand zomaar stiekem gepakt. Ik keek haar aan en kuste haar op haar voorhoofd.

,,Blijf eten.’’ spoorde ik nog aan.

,,Is goed.’’ zei ze zomaar. Het was pas het einde van de ochtend… Maar het was ook goed. We lieten Manon weer en gingen nu naar binnen. Manon vond het ook meer dan prima dat we ons nu al voor de tweede keer afzonderden. Tessa keek om zich heen en herinnerde zich de plek nog goed. ,,Het is fijn hier.’’ zei ze dan zachtjes. Ik kon het niet meer met haar eens zijn. Ik zette thee, nam zelf een glas boerenmelk, wel de echte, en ik vroeg haar zomaar naar me te willen luisteren. Het kwam niet vaak voor dat ik zo direct was, zeker niet tegenover Tessa. Eigenlijk nooit. Je kent het wel; als je voor het eerst gaat daten dan doe je je anders voor. Je probeert perfect te zijn. Ik was daar in blijven hangen. Dat was niet goed.

Ik vertelde haar, op rustige wijze, dat ik al heel lang zoekende was. Al voordat ik haar kende, eigenlijk. Ik wilde de perfecte relatie, en in Tessa zag ik dan ook het perfecte meisje. Toen ik haar leerde kennen… en we nog geen problemen hadden op een bepaald gebied. Ik was zo eerlijk tegen haar als ik maar wezen kon. En zei haar altijd iets te missen, en vervolgens voor de makkelijke uitweg te kiezen als het niet goed ging in een relatie. Dat gold niet voor iedere relatie, maar voor de laatste paar toch zeker wel, en daar hoorde Tessa nu ook bij. Niet dat het zo makkelijk was om door te gaan, maar voor m’n gevoel nog altijd makkelijker dan je problemen onder ogen zien en daar aan te werken. Maar we hadden het onszelf dan ook wel heel erg moeilijk gemaakt. En in de volgende relatie zal dan wel vroeg of laat hetzelfde gebeuren, en dus loste het niets op. Vaak omdat ik me dan niet meer durfde uit te spreken. Je wilt niet iets verpesten, wat door een ander als goed wordt gezien. Zoals onze seksloze relatie. Maar natuurlijk moest dat anders. Tessa is zo mooi en zo sexy, en dan kon je toch niet doen of het goed is als je elkaar niet aanraakt. Iets waar ik haar ook direct op wees. Ik wist niet precies wat ze van me moest denken. Ik kwam misschien wel vooral over als een jongen die gewoon seks wilde en meer niet. Maar als ze dat dacht, zou dat weer kunnen blijken dat ze niet zo veel om me gaf als ik dacht. Want ze moest wel beter weten. En Tessa moest toch wel onbeantwoorde verlangens hebben op dit gebied. Maar zij zou het nog minder snel toe durven te geven dan ik. Er speelde ook wel meer.

Natuurlijk ging het om meer.

,,Ik wil je gewoon zo graag terug. En dat we onze problemen benoemen en daar iets mee gaan doen. Voor ons. Want dat kan gewoon, daar ben ik van overtuigd. Het moet. Als het met jou niet lukt, met wie dan wel?’’ zei ik op den duur. Tessa was tot nu toe toch steeds vrij makkelijk geweest, vergevingsgezind. ,,En natuurlijk kost dat tijd en een hoop moeite, maar als ik ergens van overtuigd ben, is het wel het feit dat ik dat voor je over heb. En meer dan je denkt.’’ sloot ik met enige passie af. Als ik maar niet wanhopig over kwam… of arrogant… Het maakte in ieder geval indruk. Al nam ze een lange bedachtzame pauze en besliste ze zeker niet hier ter plekke dat dan alles wel weer goed zou komen. Tessa was nog altijd dat voorzichtige meisje. Des te betekenisvoller werd het als ze hierin mee zou gaan.

-

,,Dat lijkt me fijn.’’ zei ze zacht. Maar ook nu weer dat realisme in haar toon. Fijn, maar niet makkelijk, bedoelde ze. ,,Je kan niet van me verwachten dat ik vergeet wat er al wel gebeurd is, gezegd is.’’ zei ze me. Daar was ik het mee eens. Maar dat gold net zo voor mij over dingen die zei gezegd en gedaan heeft.

,,Ik wil dat ook niet vergeten.’’ zei ik haar dan ook rustig. ,,Als we daar niets mee doen, niet van leren, dan heeft het ook geen zin.’’ kwam ik eerlijk en misschien zelfs wijs over.

,,Ik weet vaak ook niet wat ik doe.’’ begon ze voorzichtig. ,,Ik wil ook meer, en anders zijn.’’ probeerde ze uit te leggen. ,,Niet zo’n nerd.’’ noemde ze zichzelf dan. Ik lachte er kostelijk om. Ik zou haar nooit een nerd noemen.

,,Dat ben je toch helemaal niet. Je weet amper hoe je laptop werkt.’’ grapte ik snel. Dat gaf ze dan maar toe.

,,Je weet wel wat ik bedoel. Ik doe altijd zo moeilijk. Nooit eens leuk.’’ Ik begreep wel wat ze bedoelde. Maar ik vond dat nooit erg aan haar.

,,Je bent wie je bent. En ik ben van je gaan houden. Dus…’’ Ze vond het fijn om te horen dat ik nog van haar hield. Om wie ze was. Had ik dat nooit gedaan, dan was het nooit zover gekomen. Dat moest ze zich ook wel realiseren. ,,Je bent sexy en echt zo ongelofelijk mooi. Dat realiseer je je denk ik niet eens.’’ wilde ik haar complimenteren zonder te overdrijven. Maar ik miste haar punt. Want ik kon dat wel vinden, zij vond dat niet. Ze was met name erg onzeker. Niets nieuws. Niets ergs. Maar dat wilde ze best veranderen.

,,Ik wil meer als Manon zijn.’’ gaf ze toen haast onhoorbaar toe, alsof ze zich er voor schaamde. Alsof Manon zoveel zelfvertrouwen had… Natuurlijk niet. Maar Tessa zag dat anders. Ze begon over de manier waarop Manon zich durfde te kleden. Vaak uitdagend, maar zeker niet altijd. Dat bewonderde ze. Ze noemde dat zelfvertrouwen. Ik zag dat juist als een onzekerheid. Niet overtuigd zijn van je eigen zelf, en dan maar je lichaam in de strijd gooien. Niet dat ik het veroordeelde. Ik heb met tijden zeker ook genoten van Manons verschijningen. Maar net zo zeer van Tessa, zonder de uitdagende kleding. Nu ook. Stond ze in een zwarte spijkerbroek, die haar slanke benen en strakke kontje heerlijk verpakte, en een ‘normaal’ bloesje wat haar meer dan alleen mooi maakte. Dat knappe gezichtje met de blonde lokken. Oogstrelend. En ik had haar naakt gezien. Ik wist hoe ongelofelijk lekker ze dan was. Dan deed ze echt niet onder aan Manon. Maar dat was mijn visie. En niet de hare. En daarom wilde ze veranderen. Ik begreep het ergens wel.

,,Ik zou niets liever willen dan je laten zien dat je echt meer bent dan dat je denkt.’’ begon ik ingetogen. ,,En daar wil ik je zo graag bij helpen.’’ bood ik aan. Ik had liever dat ze dit met zou doen, samen. Want er was meer. Ze keek me lief aan, tuitte haar lippen even kort en knikte vervolgens ook goedkeurend. Zij zag dat ook wel zitten. En zo kon ik haar vragen mij te helpen.

Want er was meer. Heel m’n leven was tot nu toe een puinhoop. Geen diploma, werkende voor een hongerloontje in een bakkerijtje, ik weet het niet… Dat kon toch niet mijn toekomst zijn, dacht ik vaak genoeg. Maar nu zei ik het ook een keer hardop. Niet dat ik nooit gelukkig was. Ik had niet veel nodig. Maar zou er niet meer zijn?

,,Ik zou zoveel meer willen in het leven.’’ begon ik, als antwoord op haar. ,,Maar dan wel samen met jou.’’ drong ik aan. Ze zweeg aanvankelijk. Daarna begon ze te glimlachen. Ook nu nam ze even haar tijd het te overdenken. Maar ze verraste me.

,,Ik ben zo blij dat je dat zegt.’’ zei ze me lief. ,,Ik wist wel dat je ambitieus kon wezen, maar moest zo vaak uitleggen waarom ik met iemand als jou ging.’’ Die hoorde ik echter voor het eerst. Iemand zoals ik… Was ik dan zo’n iemand? Daar had ik eigenlijk geen benul van. Maar dat kwam omdat zij mij toch wel te gek vond. Daar was dan toch het bewijs dat onze relatie wel wat had ingehouden.

,,Natuurlijk ben ik ambitieus.’’ zei ik haar eerst maar duidelijk. ,,Maar ik heb misschien wel wat hulp nodig. Iemand die me steunt?’’ Ik werd toch iets onzeker van haar opmerking, maar zij greep dit moment juist aan om tegemoet te komen.

,,Dat doe ik heel graag. Alles waar je het over heb gehad. En dat je dat ook weer voor mij wordt; een steunpunt. Zo graag.’’ zei ze verlangend, maar oh zo ingetogen. Zo had ik haar het liefst; gewoon ingetogen. Gewoon. ,,Ik mis je in m’n leven.’’ zei ze me nog. Zachte en lieve woorden. En eindelijk zei ze het.

,,Maar…’’ Fuck, een ‘maar’. Maar… het viel mee. ,,Dat kost wel wat tijd.’’ zei ze me eerlijk en bedachtzaam.

,,Snap ik.’’ En even volgde de berusting. Dit was beter gegaan dan verwacht. Ik had het ook niet kunnen plannen. ,,Mag ik je dan een keer bellen?’’ vroeg ik haar lief, alsof ik haar weer voor het eerst mee uitvroeg. Ze glimlachte en knikte. Ik knuffelde haar heel even en kuste haar kort in haar nek, wat ze allemaal toeliet. Misschien kwam het nog wel goed ook.

Het was Manon die kwam vragen of Tessa haar nu wel naar huis wilde brengen. Iets in haar blik zei me dat ze wel wist dat het om en mij Tessa moest gaan. Ik zou het ook raar vinden om nu nog de dag met ze op te trekken, hier te eten en dat ze dan pas naar huis zouden gaan. Manon was slimmer dan je denkt. Gevoeliger. Op momenten dat ze niet aan zichzelf dacht, kwam dat naar boven. Ze had vast liever hier gebleven, en misschien wel met mij alleen. Had ik ook niet erg gevonden. Toch maakte ze nu de juiste beslissing. Ze wilde naar huis.