Een ROMANTISCH verhaal in 2 delen gebaseerd op een ware, maar niet persoonlijke gebeurtenis. Deel 1 is onderverdeeld in deel 1A en deel 1B.

Nancy zat in de lobby van het luxueuze hotel ‘De With’. Ze wachtte daar op haar vriend Daan met wie ze al enige tijd samenwoonde. Nancy was een 29 jarige slanke vrouw. Ze was werkzaam op een accountants kantoor. Nancy en Daan hadden afgesproken elkaar hier, na het werk, te ontmoeten. Daan had namelijk om 6 uur een sollicitatiegesprek. Nancy keek op haar horloge. Het was pas kwart over 5. Tijd genoeg. En toen……toen kwam hij binnen. Al hoewel ze hem al een aantal jaren niet gezien had, herkende ze hem meteen. Haar hart ging sneller kloppen. Hij zag haar ook. Hij glimlachte, liep naar haar toe en gaf haar een hand: “Dag Nancy.” Nancy antwoordde: “Dag Peter. Lang niet gezien. Hoe is het met jou?”

Acht jaar geleden.

Nancy was een ambitieuze jonge vrouw. Een vrouw die duidelijk weet wat ze wil. Ze had lang gestudeerd en wilde nu wel eens profijt hebben van haar studie. Ze wilde een goed betaalde baan en daarnaast een man die niet alleen van haar hield, maar ook een goed inkomen had. Nee, hij hoefde geen miljonair te zijn, maar hij moest haar wel alles kunnen geven wat ze nodig had. Ze had een vriend, die Peter heette. Hij was een zachtaardige jongen die als boekhouder werkte op een klein kantoor. Zijn inkomen was voldoende om van te kunnen leven, maar, zo vond Nancy, het hield niet over. Nancy hield van hem. Een ding dat zeker was. Hij was charmant, attent, eerlijk en lief. Ze hadden het goed samen. Maar toch was ze niet tevreden. Ze waren ruim een jaar samen toen Nancy besloot de relatie te verbreken. Daar had ze lang over nagedacht. Ze vertelde Peter heel eerlijk de reden. “Ik hou van je,” zei ze, “maar toch kan ik niet verder met je. Ik ben bang dat jij me niet kunt geven wat ik wil, wat ik nodig heb. Ik ben bang dat dat op de duur problemen in onze relatie gaat geven. Want, Peter, van liefde alleen kun je niet leven.” Ze legde hem haarfijn uit wat ze bedoelde. Het kostte haar best veelmoeite, want haar liefde voor hem was echt. Het gesprek was heel emotioneel. Ze huilden beiden, maar soms moeten er nu eenmaal pijnlijke beslissingen genomen worden. Dit gebeurde 8 jaar gelden. Ze was toen nog jong, ze wilde zoveel. Er waren nadien momenten dat ze haar beslissing betreurde. Ze miste hem soms, maar ze geloofde vast dat de tijd al hun wonden zou genezen. Peter stortte zich daarna op de studie ‘management’. En Nancy? Zij zocht naar een goed betaalde baan en kwam op een accountants kantoor terecht waar ze werkte als ‘accountant assistance.” In de liefde had ze niet echt geluk. De mannen die ze ontmoette waren dan misschien wel ok, maar ze waren niet te vergelijken met Peter. Het bleef bij daten alleen totdat ze Daan ontmoette. Hij was lief, al hoewel hij, eerlijk is eerlijk, niet de liefde van haar hart was. Ze voelde zich prettig bij hem. Wat haar echter zeer beviel aan Daan was zijn ambitie. Hij wilde een goede positie, een goede baan met een navenant goed inkomen. Peter verloor ze uit het oog. Vaak dacht ze aan hem. Ondanks haar relatie met Daan was Peter toch geregeld in haar gedachten. Ze wilde weten hoe het met hem was. Zou hij intussen een andere vrouw hebben? Ze wist het niet. Ondanks Daan had Peter toch nog steeds een plekje in haar hart.

“Met mij is alles goed,” antwoordde Peter, “en met jou?”

“Ook prima, dank je.”

Er viel een stilte. Nancy was echt blij hem weer te zien. Ze vond dat hij er goed verzorgd uit zag. Hij droeg een soort vrijetijds shirt (niet helemaal haar smaak) en een spijkerbroek.

“Wat doe jij hier?” vroeg Nancy.

“Ik werk hier af en toe,” antwoordde Peter, “een beetje administratie, maar soms sta ik ook gewoon achter de bar. Ik zie wel wat er moet gebeuren. En jij?”

“Ik wacht op Daan. Hij is mijn vriend. Hij heeft hier om 6 uur een sollicitatiegesprek. Hij hoopt dat hij hier kan werken als algemeen manager.”

“O, nou, dan hoop ik dat hij succes heeft.

Er viel weer een stilte. Ineens vroeg Peter onverwacht: “Denk je soms nog wel eens aan mij?”

Nancy zweeg en keek hem aan. Hier zat de man van wie ze echt gehouden heeft. Of misschien nog wel houdt. En die vraagt haar nu of ze nog wel eens aan hem denkt.

Ze zegt: “Soms. En jij?”

“Heel vaak, Nancy. Jij was voor mij de enige.”

“Was?”

Maar Peter negeerde deze vraag. Hij keek op zijn horloge. 20 voor 6. “Kom, ik moet me gaan klaarmaken. Het werk wacht.” Hij stond op en gaf Nancy een hand. “Het was echt fijn je weer gezien te hebben. Zorg goed voor jezelf.” Hij zweeg even en zei toen: “Ik mis je nog steeds.” Toen draaide hij zich om en liep weg. Nancy keek hem na. Haar gevoelens verwarden haar. Zijn laatste woorden galmden nog na in haar hoofd. Hij mist me nog steeds na al die jaren. Ze zag dat hij bij de lift wachtte. Hij draaide zich om en keek naar Nancy net zo lang totdat de liftdeuren open gleden. Even stak hij zijn hand op en verdween toen in de lift. Nancy zuchtte. Peter was altijd eerlijk, herinnerde ze zich nog maar al te goed. Ze keek weer op de klok: kwart voor 6.

Vijf minuten later kwam Daan aangelopen. Hij droeg een keurig pak. Hij groette haar en liep toen rechtstreeks naar de balie. Nancy zag hem even praten, waarop hij teugliep. “Ik word zo gehaald, Nancy, maar jij moet ook mee.”

“Dat is gek,” antwoordde ze, “waarom?”

“Dat vroeg ik ook. Ze willen jou, de vriendin van de toekomstige algemeen manager, ook even zien. Mocht ik die baan krijgen, dan zal jij op sommige speciale momenten ook aanwezig moeten zijn. Vandaar.”

De liftdeuren gingen open. Een dame kwam op hen aflopen. “Meneer Versteegh? Daan Versteegh?”

“Inderdaad mevrouw.”

“Komt u maar met me mee. Is dat uw vrouw?”

“Mijn vriendin, mevrouw. Ze heet Nancy Smit.”

De vrouw gaf ook Nancy een hand en zei: “Komt u maar.”

Ze liep voor hen uit naar de lift. Nancy zag dat ze het knopje indrukte van de bovenste verdieping. Even later stonden ze voor een mahonie houten deur. “Wacht u maar even,” zei ze. Ze klopte en ging naar binnen. Seconden later zwaaide de deur open. Daan stapte als eerste naar binnen. Nancy volgde. Een imposant kantoor. Een groot bureau bij het raam. En toen zag ze hem en ze dacht dat haar hart stil bleef staan. Het duizelde in haar hoofd. Aan het bureau, keurig in pak, zat Peter. Peter! Het was maar goed dat ze achter Daan liep. Ze trilde op haar benen. Peter stond op en liep om het bureau heen. Hij gaf Daan een hand en stelde zich voor. “Dag meneer Versteegh. Mijn naam is Van der Meer, Peter van der Meer. En deze lieftallige dame is uw vrouw?”

Mijn vriendin, meneer Van der Meer. Zij heet Nancy Smit.”

Peter gaf ook haar een hand. Nancy wist niet hoe ze het had. Ze was goddank blij dat Peter haar verzocht op de bank plaats te nemen. Het tolde in haar hoofd. Ineens hoorde ze hem zeggen: “En u mevrouw?

“Eh…eh…”

“Ik vroeg of u misschien ook iets wil drinken, mevrouw?” Zijn stem klonk vriendelijk en geduldig.

“Graag…een glas water.”

“Sheila, een glas water en 2 koffie.”

Toen een ieder zijn drinken had, begon Peter te vertellen. “Dit hotel staat niet op zich. Het is een onderdeel van een keten van hotels in Nederland en daar buiten. Op dit moment hebben we 23 hotels, maar het aantal is groeiende. Wij zoeken een algemeen manager voor dit hotel. De man of vrouw is volledig verantwoordelijk voor alles wat er zich in het hotel voordoet. Uiteraard zijn er floor managers die de algemeen manager ondersteunen. De algemeen manager legt meerdere malen per jaar verantwoordelijkheid af aan de direkteur. Aan mij dus. U heeft te kennen gegeven als algemeen direkteur bij ons te willen komen werken. Ik wil graag het een en ander van u weten.”

Toen begon het sollicitatiegesprek.De vrouw, die Peter Sheila noemde, was erbij en noteerde wat er gezegd werd. Nancy was sprakeloos. Totaal verrast. Ze kon haar ogen niet van hem af houden.Het was daarom maar goed dat Daan met zijn rug naar haar zat. Soms keek Peter haar aan, maar zijn blik was neutraal. Het gesprek hoorde ze nauwelijks. Ze zag alleen Peter. Haar vroegere liefde. Nu eigenaar van 23 hotels. Mijn god, hoe is het mogelijk? In stilte luisterde ze toe, maar hoorde weinig. Het einde van het gesprek was daar. Peter zei: “Er zijn 3 kandidaten. U hoort vrijdag of u gekozen bent. Mochten we u kiezen, dan loopt u 2 maanden mee met de huidige manager. Over 2 maanden is zijn pensioen en neemt de kandidaat het over. Uiteraard ontvangt hij salaris. Heeft u verder nog vragen?” Daan antwoordde ontkennend. Daarop stond Peter op en liep om zijn bureau heen. Hij haalde 2 kaartjes te voorschijn. “Hierop staan mijn telefoonnummers. Belt u mij persoonlijk als u tussen nu en vrijdagmorgen 9 uur afziet van de baan.” Hij liep vervolgens naar Nancy. “Mevrouw Smit, als parner van de heer Versteegh geef ik u ook een kaartje. Wie weet kunt u iemand enthousiast maken voor ons hotel.” Hij draaide zich om en zei: “Gaat u mee, dan kunt u kennismaken met de huidige manager.” Ze verlieten de kamer en gingen het volgende kantoor in. Terwijl Daan naar de huidige manager stapte om hem een hand te geven, zei Peter zachtjes tegen Nancy: “Bel me vanavond voor 10 uur op mijn 06 nummer, alsjeblieft.” Hij keek haar aan. Nancy knikte. Na de kennismaking gingen ze met de lift naar beneden. Ze liepen naar de ingang van het hotel. Het viel Nancy op hoe respectvol de mensen zich naar Peter gedroegen. Buiten gaf hij een van de jongens zijn autosleutels. De jongen haastte zich weg. Een paar minuten later kwam hij aanrijden in Peters auto. “Wow, een Lamborghini,” fluisterde Nancy. Peter groette, stapte in en reed weg. Nancy en Daan liepen naar hun Opel Ascona en ook zij vertrokken. Nancy zag dat het al bijna half 8 was. Eenmaal thuis ging Daan uitgebreid in bad liggenen dat kwam Nancy goed uit. Nog steeds half in shock pakte ze haar mobiel. Haar vingers trilden toen ze zijn nummer intoetste.

“Met Nancy.”

“Dag Nancy. Fijn dat je me belt. Ik was zo aangenaam verrast jou te zien. Het was al zo lang geleden. Ik had geen idee dat jij een relatie heb met.. eh… Daan. Was jij ook verrast mij te zien?”

“Enorm. Eerst beneden en toen boven.”

“Ik vond het echt fijn jou zo onverwacht weer te zien.”

“Ik vond het ook fijn. Echt waar. Mijn hart ging er sneller van kloppen.”

Peter glimlachte, maar dat zag Nancy natuurlijk niet. Toen zei hij: “Ik wil je graag nog een keer zien. Ik wil weten hoe het met je gaat. Kan dat?”

“Dat kan wel, denk ik. Ik bedoel, dat zou ik leuk vinden.”

“Fijn Nancy. Fijn dat je dat zegt. Wat vind je van morgen?”

“Morgen?”

“Ja, morgen, woendag en dan zou ik het fijn vinden als je bij me blijft tot donderdag.”

Nancy was stil. Haar hart klopte ineens weer sneller. Met haar ex? En Daan dan?

“Nancy,” hoorde ze Peter zachtjes zeggen, “heb je me gehoord?”

“Ja, Peter.”

“En?”

“Ik zou dat erg fijn vinden, maar Daan? M’n werk?

“Kan je niet morgen na je werk naar iemand toegaan? Je moeder, je zus, een vriendin? En dan zeg je dat je daar blijft slapen. Wil je dat doen? Dan kunnen wij een avond samen zijn en dat wil ik heel graag.”

“Ik ook, Peter, maar…eh..eh..” Ze dacht razendsnel na en zei toen: “Ik zou naar mijn moeder kunnen gaan.”

“Zou je dat willen doen? Voor mij, voor ons?”

Ze hakte de knoop door. “Ja Peter, dat wil ik doen. We hebben elkaar zo lang niet gezien en gesproken. Ja, ik doe het. Maar m’n werk dan?”

“Jij werkt toch bij accountantskantoor De Lange?”

“Ja,” antwoordde Nancy en vroeg zich gelijk af hoe hij dat wist.

“Blijf even aan de lijn.” Ze hoorde Peter toetsen indrukken. Een andere telefoon klaarblijkelijk.

“Richard, met Peter. Hoe is het?” Richard was de voornaam van haar werkgever. Nancy kon Peter duidelijk horen, haar werkgever helaas niet.

“Richard, ik wil je om een gunst vragen. Bij jou werkt toch een vrouw die Nancy Smit heet? Ik wil vragen of je haar voor anderhalve dag aan me wilt afstaan? Woensdagmiddag en donderdag! Dan is ze vrijdag weer terug. Ik heb wat problemen in m’n administratie en ik wil graag dat Nancy daar naar kijkt. Lukt dat?”

Even stilte en toen: “Dat is heel fijn. Dank je wel. I owe you! Iets anders Richard. Zullen we zondag naar het paardenrennen gaan? Heb je tijd? Er zijn een aantal wedstrijden bij waar het de moeite waard is een gokje te wagen.

Ok. Ik bel je zaterdag om definitief aft e spreken. En wat Nancy betreft: bedankt!

“Ben je daar nog Nancy? Heb je het gehoord? Je werkgever staat je af. Dus dat is geen probleem. Zie ik je dan morgen?”

Nancy voelde zich overdonderd, maar ze vond het niet erg. Verre van dat zelfs. “Je ziet me morgen. Waar?”

Ik ben om 4 uur bij de ingang van het station. Lukt je dat?”

Antwoord kreeg hij niet want Nancy veranderde plots van onderwerp. Peter hoorde haar zeggen: “Nee, mama. Ik kom na het werk. Ik heb iets belangrijks te zeggen over Daan en dat doe ik niet via de telefoon. Goed mama? Ik denk dat ik rond 7 uur bij je bent. Tot morgen, mama. Ik hou van je.” Daarop werd de verbinding verbroken.