Maandagmorgen. Nancy maakte zich klaar om na haar werk te gaan. Eindelijk was het weekend voorbij. Dat was haar nog nooit gebeurd, dat ze blij was dat het weekend voorbij was!

Donderdagavond had ze even Peter getekst en hem verteld dat ze ongelooflijk genoten had van hun samenzijn. Vrijdag vertelde Daan, haar vriend, dat hij uitgekozen was om 2 maanden als een soort assistent algemeen manager in hotel ‘De With” te werken. Daan was zo blij en Nancy was op haar beurt echt blij voor hem. Om het te vieren aten ze buitenshuis. Daarna hadden ze sex. Het was fijn, maar Nancy’s gedachten waren bij Peter. Zaterdag had ze zich op het huis gestort. Alles wat maar schoon gemaakt kon worden, maakte ze schoon. Ze was zo verwoed bezig dat Daan haar vroeg of alles wel goed was. Maar zo ging de dag wel sneller voorbij. Toen Daan ‘s avonds met haar wilde vrijen, wees ze hem af. Ze was te moe, zei ze, maar in werkelijkheid had ze geen zin. Peter bleef maar in haar gedachten. Zondag hadden ze een verjaardag. Dat scheelde ook weer. ‘s Avonds wilde Daan vroeg slapen, want de volgende dag begon zijn nieuwe baan. Nancy had wakker gelegen. Haar gedachten waren bij Peter, Voor de zoveelste keer, beleefde ze weer die ene dag met hem. Ze verlangde naar hem en ze werd vochtig. Toen was ze opgestaan en op de wc had ze hem getekst. Ze had geschreven: Ik verlang zo verschrikkelijk naar je. Geen naam. Alleen dat. Zijn antwoord kwam snel: Ik ook naar jou. Ik kan er niet van slapen! Ze teksten over en weer. Uiteindelijk was ze terug naar bed gegaan, maar ze sliep slecht.

Nu was het maandag en ging ze naar kantoor. Eerst de bekende maandagochtend praatjes en daarna aan de slag. Nancy was nog maar nauwelijks begonnen of ze werd naar het kantoor van Richard geroepen. Richard was haar baas. “Nancy,” zei hij, ik wil dat je woensdag naar Barcelona gaat. Verhoeven van het bedrijf Privalia heeft contact met me opgenomen en gevraagd of er iemand kan komen omdat ze wat boekhoudkundige problemen hebben. Ik wil dat jij gaat en probeert de problemen op te lossen. Lukt dat niet dan hoor ik dat van je. Ik verwacht uiteraard een uitgebreid rapport.”

“Barcelona?” reageerde Nancy, “Natuurlijk meneer. Ik ben er nog nooit geweest.”

“Dan wordt het nu je eerste keer. Je krijgt uitgebreide documentatie. Overdag werken en ‘s avonds uitwaaien op een van de boulevards. Je vliegt met Iberia om 11 uur. Je ticket ligt klaar bij de balie. Zorg dat je er op tijd bent.”

Toen Nancy later terugliep naar haar bureau voelde ze zich opgewonden. Dat Richard haar had uitgekozen! Dan heeft hij toch vertrouwen in haar! Leuk hoor. Woensdag heen, vrijdag terug. En Peter? Misschien kon hij haar vrijdag van Schiphol ophalen.

Toen ze ‘s avonds thuiskwam vertelde ze het Daan. “Ik heb een job te doen in Barcelona. Woensdag vertrek ik en vrijdag kom ik terug.” Daan was blij voor haar. Ze vertelde het ook haar moeder. En natuurlijk tekste ze Peter, maar die antwoordde niet. Ze wist dat hij maandag en dinsdag in Londen was.

Woensdag was Nancy, gekleed in een keurig mantelpakje, al voor 8 uur op Schiphol. Veel te vroeg. Ze liep direct naar de Iberia balie. Een vriendelijke jongeman overhandigde haar haar ticket. Hij zei er nog bij: “Mevrouw Smit. Ik zie dat u eerste klas vliegt. Dat geeft u het recht om in de lounge van Iberia te wachten. Het duurt toch nog even voor uw toestel gaat. Het personeel waarschuwt u wel als het tijd is om te boarden.”

Wachten in een lounge. Nancy was vaak genoeg op Schiphol geweest, maar mocht nooit in een lounge wachten. Dat kwam omdat ze altijd toeristenklas vloog. Ze stapte de lounge van Iberia binnen. Rustige muziek en koel. Er stonden leren fauteuils en banken. Ze koos een fauteuil bij het raam. Zo kon ze een gedeelte van het vliegveld zien. Een gedienstige ober bracht haar koffie. Hier wachten is toch wel wat anders dan op een plastiek stoeltje in de vertrekhal. Ze ging er eens lekker bij zitten en nipte aan haar hete koffie.

Toen hoorde ze haar mobiel. Ze haalde hem tevoorschijn. Een tekst. Peter! ‘Goede morgen lieve Nancy.’

‘Goede morgen lieve Peter.’

‘Hoe is het met je? Ben je al opkantoor?’

‘Ik ben niet op kantoor. Ik ben op Schiphol. Ik ga naar Barcelona. Heb je m’n tekst niet gekregen?’

‘Nee, niet gekregen. Je gaat dus naar Spanje. Waar ben je precies?’

‘In de lounge van Iberia.’

‘Mm.… ik ook!’

WAT? Ze schoot overeind. Haar mobiel viel op de grond, maar ze had er geen erg in. Ze keek om zich heen en zag hem staan. Bij de bar!

“Peter,” riep ze luid. Ze rende naar hem toe en viel in zijn armen. Ze kuste zijn gezicht met ik weet niet hoeveel kusjes. “Peter, Peter! Wow! Maar hoe kom jij hier?”

Peter hield haar stevig vast. Hij zei: “Nou, met de taxi naar Schiphol en toen ben ik hierheen gelopen.”

“Nee, ik bedoel natuurlijk…”

“Ik weet wat je bedoelt,” onderbrak hij haar. “Ik ga naar Barcelona, een paar dagen op vakantie.”

“O, ik ga ook naar Barcelona!”

Ze liepen naar het tafeltje waar Nancy’s tasje stond. Onderweg bestelde Peter koffie. Ze gingen op de bank zitten dicht tegen elkaar aan.

“Wat ga jij dan in Barcelona doen?” vroeg Peter.

“Werken. Een bedrijf heeft administratieve problemen en Richard stuurt me er naar toe. En jij gaat op vakantie?”

"Ja. Ik kwam gisteren terug uit Londen en ik dacht, even een paar dagen er tussen uit."

"Ik moet helaas werken, maar misschien kunnen we 's avonds elkaar zien?"

"Alleen 's avonds? waarom niet de hele nacht? En de volgende dag?

Ze zag dat Peter zijn mobiel pakte en een nummer intoetste. Hij zette de speaker aan.

“Goede morgen Richard. Met Peter. Ik ben op Schiphol en Nancy zit naast me. Wacht, ik geef ze even."

Hij gaf zijn mobiel aan Nancy die er werkelijk geen hout van snapte. Ze maakte gebaren, zo van wat is dit, wat is hier aan de hand. toen zei ze: "Goede morgen, met Nancy Smit.”

“Dag Nancy," antwoordde Richard, "ik wil graag even van de gelegenheid gebruik maken je een hele fijne vakantie toe te wensen.”

“Vakantie meneer? Vakantie? Maar..eh..Privalia dan?”

“Privalia is een heel goed draaiend bedrijf. Ze hebben daar geen problemen.”

“Maar…eh…eh…ik begrijp het niet!”

“Peter legt het je wel uit. Ik heb nu een klant. Geniet ervan en ik zie je maandag.”

De verbinding werd verbroken.

Hulpeloos met het toestel in haar handen bleef Nancy zitten. Ze keek naar Peter die haar geamuseerd aankeek. Hij zei: “Wij, jij en ik, wij dus, wij gaan op vakantie naar Barcelona. 2 dagen zon, zee en strand. Dat je naar een bedrijf zou moeten , was slechts een alibi. Het is beter dat niemand van ons reisje weet om geklets, geroddel en jaloezie te voorkomen. Snap je?”

En toen viel het kwartje! Ze stortte zich in Peters armen. “Peter,” riep ze, o Peter.”

“Leuke verrassing?”

“Leuk! leuk? Dit is geweldig. De beste verrassing van mijn leven. Op vakantie met jou! Ik kan het niet geloven!”

“Toch is het zo. Wen er maar aan. Zon, zee, strand en…?”

“En liefde, Peter, en sex. Oneindig veel liefde en sex. God, Peter wat doe je toch allemaal met me?”

Peter nam haar gezicht in zijn handen. Hun ogen boorden zich in elkaar. Hij zei zachtjes: “Omdat ik nooit gestopt ben van je te houden!”

Tranen kwam in haar ogen. Ze begroef haar gezicht in zijn hals en fluisterde zachtjes: “Ik hou van je, Peter, ik hou zoveel van je.”

Om in een lounge op een vliegveld tegen elkaar te zeggen dat je van elkaar houdt is nou niet bepaald romantisch, maar wat maakt het uit? De woorden kwamen recht uit hun hart.

Toen ze later naar het vliegtuig liepen zei Nancy ineens: “En ik had het kunnen weten!”

“Wat had je kunnen weten?”

“Mijn baas koopt nooit eerste klas tickets voor ons. We reizen altijd toeristenklas.”

In het vliegtuig werd Nancy praktisch: "Ik heb niet genoeg kleding, Peter, of wil je dat ik in mantelpakjes rondloop? Ik heb ook geen zwemspullen bij me. Misschien kunnen we wat aanschaffen?”

“Doen we. Eerst naar het hotel,en dan naar de winkels, mevrouw Smit!”

Hand in hand zaten ze in het vliegtuig. Nancy voelde zich zo blij, zo gelukkig! Vaak keek ze naar hem. Hij was altijd haar grote liefde gebleven. Ik wil hem nooit, nooit meer verliezen, zei ze in zichzelf. Ze zag dat hij zijn ogen had gesloten. Ze zag zijn borst regelmatig op en neer gaan. Ze boog zich naar hem toe en fluisterde in zijn oor: “Ik hou van je! Ik hou zo verschrikkelijk veel van je.” Peter reageerde niet. Hij sliep.

Op het vliegveld namen ze de taxi naar The Serras. Het was zo’n 20 minuten rijden. Een prachtig hotel gelegen aan de zee. Nancy hoorde Peter zeggen dat hij de suite gereserveerd had en gaf zijn naam door: Dhr en Mevrouw van der Meer. Nancy hoorde het met genoegen aan. In de lift naar boven zei ze: Dhr EN Mevr van der Meer?

“Bezwaren?” lachte Peter.

Ze schudde haar hoofd: “Verre van dat zelfs.”

De suite was schitterend. Vanaf het balkon keek je zo over de Middellandse Zee. De wind blies door hun haren. De zon scheen. Nancy sloeg haar armen om Peters nek. “Een paar uur geleden, dacht ik nog dat ik nu aan het werk zou zijn op een kantoor. In plaats daarvan sta ik ik nu met Meneer van der Meer op een balkon van een prachtig hotel.”

Peter lachte, maar hapte niet in het visje dat voor hem hing. Hij antwoordde: “Zo is het maar net. Maar als u liever naar kantoor gaat, dan hoor ik het graag van u, Mevrouw…..?

Maar nu hapte Nancy niet toe. Ze kuste hem. Toen liet ze hem los. “Ik ga me eerst verkleden.” Samen liepen ze naar binnen en Peter sloot de balkondeur. Nancy zette haar weekendtas op het bed en haalde haar spullen eruit. Peter, die op bed was gaan zitten, zag dat ze inderdaad nauwelijks vrijetijds kleding bij zich had. Nog twee mantelpakjes, een jurk en wat lingerie. Meer niet. Met de jurk en toilettas verdween Nancy in de badkamer. Peter wachtte. Hij pakte een van haar slipjes en rook eraan. Schoon, de geur van een wasmiddel. Toen pakte hij een ander en uiteindelijk legde hij ze allemaal op een rij. Het waren er 5. Daarna haar bh’s. Ook die roken schoon. Op dat moment kwam Nancy, nu in jurk, terug. Ze zag wat hij gedaan had en glimlachte. “Bevalt mijn lingerie u, meneer?” Het uitdagen ging verder.

“Nee,” antwoordde hij, “het is mij te schoon!”

Nancy liep op het af. Zachtjes kuste ze hem. “Daar kunnen we wel iets aan doen.”

Ze trok haar slipje uit en gaf het aan Peter. Ze pakte een schoon slipje en verdween weer in de badkamer. Het was een wit slipje dat Peter in zijn handen had. Hij wreef met zijn duim over het kruisje. Ietsje vochtig. Hij hield het tegen zijn neus en rook Nancy’s vrouwelijkheid. Het kriebelde bij hem. Hij stond op en liep naar het raam. Hij keek uit over de zee. Nancy’s slipje hield hij in zijn hand. Hij staarde naar de zee, verzonken in gedachten. Hoe kon hij haar bewegen voor hem te kiezen? Opnieuw voor hem te kiezen? Hij wilde haar voorgoed bij zich hebben. Zo zeker was hij wel. Peter zag vogels over het water scheren. Zeemeeuwen. Zou Nancy opnieuw voor hem kunnen kiezen? Ze houdt ook van Daan, Dat wist hij, dat had ze ook gezegd. Als…. ja als ze voor hem zou kiezen, dan wilde hij haar wel helemaal. Niet voor 80 of 90 procent. Peter keek naar zjn handen. Zijn vingers speelden met het slipje. Toen zuchtte hij en draaide zich om. Op de rand van het bed zat Nancy naar hem te kijken. Hij keek naar haar. Afwezig stopte hij haar slipje in zijn broekzak en liep naar haar toe. Teder tilde hij haar gezichtje op. “Nancy, lieve Nancy, ik hou zo van jou!” Hij liet haar los en zuchtte opnieuw. Daarna liep hij naar zijn tas en pakte zijn toiletspullen. “Ik ga me ook even opfrissen, dan kunnen we daarna naar de winkels.”

In de badkamer trok hij zijn overhemd uit en waste zijn gezicht. Hij deed scheerschuim op en begon zich te scheren. Uit zijn ooghoek zag hij Nancy binnenkomen. Ze ging op de rand van het bad zitten en keek toe. Toen hij klaar was en het resterende schuim had weggewassen, stond ze bij hem met een handdoek. Lief droogde ze zijn gezicht. Ze spraken niet maar keken elkaar slechts aan. Ze trok hem tegen zich aan en hij sloeg zijn armen om haar heen. Stil bleven ze staan. Dit gebaar zei meer dan 1000 woorden. Eindelijk lieten ze elkaar los. “Kom, we moeten gaan.” Hand in hand liepen ze de kamer in. Uit zijn tas haalde hij een fris overhemd. “Ga je mee?”

(verhaal gaat verder in deel 2b)