Mini - 93

Ondanks al deze beloften was het de wekker die ons om half zeven wakker maakte.
Ik rekte me uit en keek naast me; ook Joline begon tekenen van leven te vertonen. “Hoi Kees… Lekker geslapen?” Ik knuffelde haar. “Yep… Dusdanig lekker dat ik mijn plichten als man verzaakt heb. Ik heb je niet wakker gemaakt om te vrijen.” Ze knipoogde. “Hé, wat vervelend. Ik jou ook niet. Worden we oud?”
Ik knikte. “Was ik wel van plan, schoonheid. Minimaal tachtig jaar, want ik wil nog een keer winnen tijdens de bingo in het bejaardentehuis.” Joline schoot in de lach en trok me naar zich toe. “Dwaas… Kom hier, ik wil zoenen.” We knuffelden even. “Hé knappe kerel, ik wil nog even een rondje zwemmen voor we gaan rijden. Dat zwembadje hier is weliswaar klein, maar wel lekker. Kom, eruit, zwembroek mee en poedelen.”

Even later lagen we in het water en trok Joline snel haar baantjes. En ik sukkelde er rustig achteraan. Na een kwartiertje vond ze het genoeg. “Kom, Kees, douchen! Ik heb honger.” Na het eten ruimden we de camper op en zetten alles vast. Kastjes dicht, pootjes ingedraaid, geen rammelende spulletjes, bovenluiken dicht en vergrendeld, elektriciteitssnoer losgekoppeld en opgeborgen… Je bent er even zoet mee. Ik reed de camper boven de vuilwaterput, leegde de afvalwatertank en vulde meteen de schoonwatertank. “Zo… we kunnen er weer even tegen. Volle accu’s, vers water, koffie voor onderweg in de thermoskan… We zijn er weer klaar voor, mevrouw!” Joline knikte en ging op de bijrijderplaats zitten. “Goed zo, chauffeur. Ik zou zeggen: gas op de lolly!” Ik schoof naast haar, achter het stuur. “Graag mevrouw. Maar eerst…” Ik boog me naar haar toe. “…een motivatiekusje.” Ze lachte en we zoenden even. “Oké, Kees, rijden met die kar. En als je moe begint te worden: aangeven, dan neem ik het een tijdje over, oké?” Ik knikte.

Toen we langs de receptie reden, zwaaiden we even en daarna lieten we de Franse kust achter ons. “Vind je het niet jammer, Kees, dat we hier weggaan? Volgens mij had jij nog veel meer willen bekijken, of niet?” Ik knikte. “Ik had best graag meer dingen willen bekijken, schat, maar daar zou ik jou geen plezier mee gedaan hebben. Deze drie dagen hier waren genoeg. Ook voor mij. Pointe du Hoc en de Amerikaanse begraafplaats hier stonden bovenaan mijn lijst. Daar zijn we geweest, en hebben we hele emotionele herinneringen aan. En goede gesprekken aan over gehouden. En de band tussen Melissa, Rob en ons een stuk steviger gemaakt.” Ze knikte. “Ja, en dat was mooi. Maar waarom met Rob en niet met Ton?” Ik dacht even na. “Met Ton héb ik een hele goede band. Wij zijn op dezelfde plaats geweest, hebben dezelfde dingen gedaan. We begrijpen elkaar met een half woord, juist vanwege die gedeelde ervaringen, ondanks dat er een aantal jaren tussen zit. Met Rob had ik dat niet. Ja, op technisch gebied zitten best wel op één lijn, maar emotioneel zaten we dat niet. Nu wel en daar ben ik ontzettend blij mee, want ook Rob is een beregoeie vent.”

Het was even stil. Na een paar minuten zei Joline: “Zoals Rob deze dagen was, heb ik hem nog nooit gezien. Hij was altijd de uiterst nuchtere technicus. Iets is wit of zwart. Geen tussenweg. Het doet ’t of het is kapot. En als het kapot is, moet je het maken. Kan dat niet, is het ‘beyond repair’, zoals de Engelsen zeggen, dan moet je het weggooien. Het begrip ‘emotionele waarde’ zei hem niets. Zijn kamer thuis was ook altijd strak opgeruimd, terwijl Ton altijd overal dingetjes had staan, en mijn kamer… Nou ja, die heb je gezien.” Ik knikte. “Balou had bij Rob geen lang leven gehad, denk ik.” Joline knikte. “Er zijn foto’s waarop kleine Rob met een teddybeer in z’n armen zit. Een Steiff beer, stervensduur. Ma vertelde dat hij het beest in de vuilnisbak had gekieperd toen hij naar de basisschool ging. “Ik ga nu naar school, geen beer meer nodig.” Ma heeft het beest gered van de vuilnisman, schoongemaakt, en bewaard. Dat weet Rob niet, maar hij is nog ergens in een kast in Malden.” “En hij komt tevoorschijn op hun trouwdag… Wedden?” Joline giechelde. “Dat zou zo maar eens kunnen.”

“En jouw emoties, dame? Hoe zit het met jouw emoties?” Ze keek even voor zich uit. “Ik bewaar ook best veel. En als ik eens een opruimbui heb, gooi ik alles wat weg kan in een doos, en die doos bewaar ik vervolgens een tijd. Om ‘m daarna open te doen en tóch nog een aantal dingen eruit te halen die niet weg mogen. De rest gaat wél weg. En daar heb ik soms spijt van, maar dan weet ik ten minste dat ik er twee keer over heb nagedacht.” “Dat doe je goed”, was mijn korte reactie. Ze keek me aan. “Gek hé? Dat heb ik in m’n werk absoluut niet. In m’n werk ben ik net als Rob: heeft het nut? Prima, houden. Geen toegevoegde waarde? Ook prima, weg ermee. Zonder emoties, heel rationeel.”

Ik keek even opzij. “Als je dat maar niet met je personeel doet…” Joline zuchtte even. “Heb ik wél gedaan, Kees. Met Marion. Haar eerste uitbarsting, toen ik tegen haar zei dat haar plaats naast Fred zou zijn… toen dacht ik al: als jij zó begint, moet je weg. En als ze toen niet heel bedeesd was gaan zitten en Fred haar excuses had aangeboden, was ze weg geweest. En ik had er geen seconde van wakker gelegen. Iemand die de sfeer verziekt, ligt er bij mij heel snel uit. Letterlijk.” “Toch heb je haar een kans gegeven, schat, door Fred aan te stellen als haar mentor…”
Joline knikte. “Ja, om mezelf in bescherming te nemen en Fred als buffer te gebruiken. Afstand creëren. Fysiek en emotioneel. En dat heeft goed uitgepakt…” Ze giechelde. “…niet in het minst door de verleidingstactieken van ene Kees Jonkman…” “Hoho, dame, ik heb haar niet verleid! Ik heb haar alleen in de val gelokt. ‘Een nachtje met de knapste hunk van heel DT’... Om er daarna achter te komen dat ze zich eerst helemaal kapot moest lopen, en vervolgens tot drie keer toe in janken moest uitbarsten… En dame, dat hebben wij samen gedaan. En het resultaat was uitstekend: mevrouw is van een arrogante prima donna omgetoverd in een aardige meid die als het nodig is ook keihard kan werken…” Joline knikte. “Ja, dat zijn succesjes waar wij samen een hele tijd op kunnen teren. Dát maakt het leven de moeite waard.”

En al kletsend reden we door het Franse land. Eenmaal op de tolweg kon het gas erop: de Franse tolwegen zijn prima te berijden. Af en toe een bordje “peage” en dan wist je dat je weer je knip kon trekken, maar over de langere afstanden beter dan de secundaire wegen. Het weer werd gedurende de dag minder fraai. Aan de Franse kust hadden we over het algemeen zon gehad, in de buurt van Amiens moesten de ruitenwissers aan het werk. Joline en ik hadden elkaar al een paar keer afgelost en toen we in de buurt van Reims waren, vonden we het allebei welletjes. Via de app werd een camping in de buurt gezocht en rond vijf uur stopten we bij de receptie van kleine camping pal onder Reims. We konden zelf een plekje uitzoeken: de camping was helemaal verlaten. Ja, er stonden wel caravans, maar die waren geen van allen bewoond. Tja… ’t was maandag, eind oktober.

Na een rondje op de camping gelopen te hebben besloten we om de camper helemaal achterin onder een stel beukenbomen te zetten. Terwijl ik de elektriciteit aansloot zei ik: “Zo. Dat gaan we dus niet meer doen, zo’n eind sturen op één dag. Met de Volvo: prima, geen punt, maar met een camper: merci, mais non.” Joline giechelde. “Dan heb je één gelukje, Kees: tegenover de ingang van de camping is een restaurant. Hoeven we niet te koken en kun je je ouwe ledematen lekker ontspannen. Maar eerst: koffie.” Terwijl we koffie dronken keek ik even op Internet naar de recensies van het restaurant. “Ahum… mevrouw, als u trek heeft in voedselvergiftiging a la carte, dan is dat restaurant aan de overkant ‘the place to be’. Wellicht is de plaatselijke bevolking ingeënt tegen kakkerlakken en ander ongedierte, salmonella, de ziekte van Weil en rabiës, maar ik niet.” Joline trok haar neus op.”Is het zó erg?” “Nou, de verhalen hier spreken boekdelen. Als de helft ervan waar is, loopt je bord van je tafel weg door het ongedierte. Ik pas. Dan nog liever een blik Suzi Wan.”

Joline grinnikte. “Nou, zó erg is de voedselsituatie in deze camper nou ook weer niet, Kees. We hebben nog een behoorlijke hoeveelheid aardappelen in de kast en een paar zakjes diepvries spinazie en gehaktballen in de vriezer. Als we dat nu eens klaarmaken?” En na de afwas eens een potje Yahtzee spelen?” Zo gezegd, zo gedaan. Ik schilde de aardappelen en dekte de tafel, Joline kookte en ik zorgde voor het toetje: ijs met Bailey’s. Na het eten wasten we af in het campinggebouw. “Poeh… Er is in ieder geval één positief punt over deze camping te zeggen, schat.” Joline keek me aan. “Vertel me dat eens, Kees?” “Geen zwembad.” Ze gaf me een stomp. “Rotzak.” Ik trok haar naar me toe. “Wat dacht je van die andere ochtendsport, schatje? Morgenochtend om acht uur…?” Ik keek haar veelbelovend aan. Joline trok zich los en schudde haar hoofd. “Oh nee vriend. En ik de hele dag met een lekkend poesje in de camper zitten zeker? Mais non monsieur, merci.” “Wat denk jij slecht over mij, schat. Ik bedoelde natuurlijk hardlopen. Ik zag dat hier een leuk hardloopparcours is. Je kunt kiezen uit drie, zes of twaalf kilometer. Dát lijkt me morgenochtend wel lekker in plaats van lekkend. Ik heb de afgelopen dagen mijn zwemquotum voor dit jaar weer gehaald; jij je hardloopquotum nog niet.”

Joline keek me lang en laatdunkend aan. “Weet je, sergeant Jonkman: als er een prijs zou bestaan voor de kunst om mensen op het verkeerde been te zetten, zou jij die met glans verdienen. Volgens mij is Fred het roerend met me eens. Maar goed… als jij morgen wil hardlopen, prima. Ik draaf wel weer mee. Maximaal drie kilometer.” Ik gaf haar een zoentje. “Je bent een schat.” Met de afwas opgeruimd pakten we de dobbelstenen en speelden we een potje Yahtzee. Na het eerste spelletje keek Joline me ondeugend aan. “Kees, dit is ernstig saai. Ik ken véél leukere spelletjes. En die gaan we nu uitvoeren. Mee jij.” Ze trok me overeind en liep naar de achterzijde van de camper. “Ga op bed liggen en kijk naar me.” Ze kleedde zich langzaam uit: haar trui en blouse als eerste. Een klein, wit BHtje werd zichtbaar. Toen haar schoenen en broek. Alleen in haar slipje en BHtje stond ze naast het bed en toen maakte ze haar staart los: een lange schoonheid met blond haar wat bijna tot haar billen kwam. “Wil je mijn BHtje losmaken, Kees?” Toen ik dat gedaan had, trok ze langzaam en verleidelijk haar BH los van haar borsten en boog zich over me heen, zodat haar borsten vlak voor mijn gezicht kwamen. “Zuig eens aan mijn tepels, Kees…” Maar al te graag voldeed ik aan haar verzoek. Joline bromde, terwijl ze mijn haar streelde. “Heerlijk…”

Ik voelde haar handen aan mijn riem: ze maakte mijn broek los en pakte mijn paal in haar warme handen. Langzaam en aandachtig streelde ze me. Toen kwam ze overeind en keek me aan. “Ik wil nu helemaal naakt met je vrijen, Kees. Geen lingerie, gewoon jij en ik, naakt tegen elkaar. Kleed je uit.” Ik kuste haar. “Dát, lieve dame, is een opdracht die ik niet snel zal weigeren.” Terwijl ik me uitkleedde trok Joline haar slipje uit en kwam toen naast me liggen. “Ik voel je harde paal tegen me aan… Lekker!” Ze draaide zich met haar rug naar me toe. “Nu lekker zachtjes strelen, Kees. Langzaam en erotisch, zoals jij dat kan. Laat me genieten!” Ik legde mijn handen op haar schouders en streelde van daar langzaam over haar rug naar haar billen. “Wat heb jij lekkere warme handen…”
Joline spinde als een poesje toen ik haar buik streelde. Heel langzaam gleden mijn handen van haar buik naar boven, richting haar borsten. Toen ik de onderkant van haar borsten raakte, pakte zij mijn handen beet en legde die op haar borsten. “Toe maar… streel mijn borsten… Heerlijk!” Ik speelde met haar tepels en Joline duwde haar billen tegen me aan. “Je bent heerlijk, Jolientje… Een hele opwindende vrouw.” Ze lachte zachtjes. “Ik ben blij dat ik jou zo kan opwinden, Kees… Jij bent een heerlijke minnaar… Ohhh….”

Ik kneep voorzichtig in haar tepels, die ondertussen al rechtop waren gaan staan. “Weet je dat je me daar helemaal gek mee kunt maken…” Ik gromde in haar oor: “Ja, dat weet ik. En daar maakt ik nu vreselijk misbruik van, geil vriendinnetje van me. En zo meteen maak ik nog veel misbruik van je door je lekkere poesje te strelen en te vingeren… En misschien nog wel meer…” Ze kreunde. “Wat ga je dan nog meer doen?” “Misschien ga ik je wel neuken… Lekker mijn harde paal in je zachte, warme poesje schuiven. En jouw klitje verwennen…” Ze duwde haar billen nog dichter tegen me aan en schoof één been opzij, zodat mijn paal tegen haar vochtige poesje kwam te liggen. “Ik voel je al een beetje tegen mijn kutje… Veelbelovend!”
Ik maakte twee vingers nat en liet een hand naar haar poesje glijden. Haar klitje was al voelbaar en streelde er zacht overheen.
“Ahhh…. Lekker!” Joline spreidde haar benen nog meer. “Vinger me eens lekker, Kees. Lekker in m’n poesje, mijn lekkere plekje verwennen. Ik verlang ernaar!” Langzaam gleden mijn vingers iets naar beneden en ik gleed in haar poesje. Voorzichtig masseerde ik haar, steeds iets dieper. Ik maakte mijn duim nat met haar eigen vocht en streelde hiermee over haar klitje. Ze werd natter en gladder. “Iets dieper nog, Kees… Ja… nog iets… JA! Daar moet je zijn!” Ik voelde het geribbelde plekje in haar poesje en streelde er zachtjes overheen. Joline huiverde, spreidde haar benen nu zover mogelijk en strekte haar armen boven haar hoofd.

“Zó wil ik ooit vastgebonden liggen in ons bed: mijn handen boven mijn hoofd, mijn benen schaamteloos uit elkaar getrokken en jij die me betast, streelt, voelt, bij me binnendringt…” ze keek me aan “…en me ‘neemt’. Opeist. Dat, lieve Kees, is nog steeds een heerlijke fantasie van me. En ik wil dat we dat in Veldhoven nog een keer gaan doen.” Ze keek me aan met glanzende ogen en kuste me. “Neem me… Ohhhh….” Terwijl ze sprak, was ik haar G-spot steeds intensiever gaan strelen en ze kwam schokkend klaar. “Even rustig aan, Kees… Zó heftig…”
Ik kwam overeind. “Nee meisje, niks rustig aan. Nu is het mijn beurt. Je vroeg of ik je wilde nemen? Dat ga ik dan ook doen. Nú!” Ik zette mijn paal voor haar poesje en drong langzaam in haar door. Ze wilde mij omhelzen, maar ik dwong haar armen weer boven haar hoofd. Joline’s ogen werden groot toen ik haar langzaam begon te neuken. Ik kneep in haar linkertepel; het effect was meteen merkbaar. Haar poesje verkrampte om mijn paal en ze hijgde: “Ohhh… wat ben je diep… Ik voel je helemaal in me!” Ik trok mijn paal bijna uit haar en ze gromde. “Dieper!” Meteen duwde ik diep in haar en zoog aan haar andere tepel. Ze verstarde en begon te trillen, teken dat ze bijna tegen een orgasme aan zat. Ik beet voorzichtig in haar tepel en kneep in de andere. Tegelijk begon ik snel te pompen. “Je bent nu van mij…” Joline kreunde. “Ja! Heerlijk! Neuk me! Neuk je geile meisje… Spuit al je geile sperma in me!” Haar poesje kneep me bijna af en ze schokte onder me. Ik zocht haar mond en terwijl Joline genoot van haar orgasme tongden we hevig. Daardoor kon ik mezelf ook niet mee beheersen: ik drukte nog één keer diep in haar door en kwam ook klaar. Toen ze dat voelde sloeg ze haar lange benen om me heen en kreunde: “Geef het me maar… Alles! Jouw harde lul lekker diep in m’n natte, geile kut!”
Een beetje uitgeraasd keken we elkaar aan en Joline knikte. “Ja, Kees… Dat is nog steeds een heerlijke fantasie van me. En je voelde nu een beetje hoe geil ik daarvan word…” Ik kuste haar. “Lieve schat, ik vond het ook vreselijk geil… We gaan het doen: ik ga je vastbinden op het bed in Veldhoven… en dan ga ik je gebruiken.” Ze kuste me hevig. “Vinger me nog even lekker, Kees…” ik streelde haar klitje, nu kletsnat door onze gezamenlijk sappen. Joline kreunde. “Vinger me, Kees! Weer op m’n lekkere plekje… Ohhh… Je mag me vastbinden….ahhhh…. met mijn benen zo wijd mogelijk en m’n armen boven mijn hoofd me dan…. Lekker!... in al mijn gaatjes neuken…. Voelen, betasten…. Ahhh… ik kom wéér klaar….” Ze schokte en een straaltje geil vloeide uit haar warme poesje. Na nog een paar schokken ontspande ze zich. Ik trok mijn vingers langzaam uit haar poesje. Joline pakte mijn hand en likte mijn vingers af terwijl ze me aankeek. “Lekker… meester…” Ik kuste haar. “Jij bent een heel ondeugend meisje, Joline Boogers."

Ze sloeg haar armen om me heen. “Ja, dat ben ik. Bij jou, Kees. Hier en thuis mag ik dat zijn. Ik wil je helemaal aan jou geven, net zoals jij je aan mij geeft…” Even lagen we nog wat na te knuffelen, tot ik opstond. “Kom, we gaan even poedelen in de douche. Even opfrissen, anders is mijn geliefde morgenochtend niet te genieten.” Joline keek me aan. “Dat heeft wel indruk gemaakt hé, die ochtend voor we vertrokken en we ’s avonds niet gedoucht hadden?” Ik knikte. “Zeker weten! Kom, schone jonkvrouw: even opstaan en jezelf opfrissen.” Toen dat klaar was, pakte ik de trainingspakken en gymschoenen. “Voor morgenochtend…” Joline liet haar ogen rollen. “Oh ja… ook dat nog. Drie kilometer dom lopen…” Ik kietelde haar. “Niet miepen, meisje. Lekker achter je vent aanrennen. Net als ik achter jou aan gezwommen heb. Geven en nemen, daar gaat het om in het leven.”
Ze keek me schuin aan en mopperde: “Jaja… Jij hebt me vanavond ‘genomen’ en me ik weet niet hoeveel miljoen cadeautjes ‘gegeven’. En naar mijn mening wordt niet gevraagd…” Ik tilde haar op en legde haar in bed. “Je bent een heerlijke blonde mopperkous. Ik hou van je.” Ik schoof naast haar en deed het licht uit. “Kees…” “Ja?” “Wil je het echt in Veldhoven een keertje doen? Mij vastbinden?” Ik schoof tegen haar aan. “Lieve schat, als dat een van jouw fantasieën is… Ik heb vanavond gemerkt hoe vreselijk geil je daarvan werd… Ik zou gek zijn als ik het niet een keertje wil proberen.” Ze pakte mijn hoofd en zoende me langzaam en intiem, haar tong over de mijne. “Daar hou ik je aan, liefje. En we gaan dat doen vóórdat je naar Maleisië gaat! Dan ga ik je eerst helemaal gek maken met mijn geile lingerie, en daarna moet je me wel vastbinden…”

Ik gromde. “Als jij zo doorgaat, meisje Boogers, bind ik je nú vast.” “Oh nee, hé, kom je weer met je ‘meisje Boogers-act’…” Een diepe zucht volgde. “Misschien speel ik wel de rol van je wiskunde-leraar, meisje…” Ze schoot overeind. “Kéés! Néé! Die man was tien jaar geleden al vijftig en volgens ons absoluut sexloos. Als jij die rol aan gaat nemen kan ik veertien dagen vastgebonden blijven liggen en dan is er nog niets gebeurd…” “Kijk uit, Jolientje. Juist die ogenschijnlijk sexloze types, dáár moet je voor uitkijken.” Ik zweeg even. “Vraag maar aan m’n zussen…” Ze schoot in de lach. “Oh ja… Techniek, klassieke muziek en hardlopen, dát zijn z’n werelden…” Ze kuste me weer. “Ik zal het onthouden. En nu lekker slapen, maffe kerel van me. Ik ga lekker van je dromen.”
We gaven elkaar nog een langzame zoen en toen knipte Joline het bedlampje uit. “Welterusten, Kees.” “Slaap lekker, schat van me.”
En ik vervolgde met de donkere ‘Balou-stem’:
“En denk eraan Jolientje: morgenochtend lekker lopen. Niet Kees proberen te verleiden met en mooie panty en geile lingerie.”
“Hmmm… Da’s wel een aardig idee van je, Balou. Kijken of hij erin tuint.”
Ik grinnikte zachtjes. “Kun je rekenen, Balou? Reken er vooral niet op…”
“Ik hou ook van jou, Kees.” was Joline’s laatste reactie...