Negen Dagen Tot Nieuwjaar - 3

25 december.

Ik word al vroeg wakker, omdat ik erg naar de wc heen moet. Maar ik heb geen idee, waar de badkamer is. Ik lig een beetje te woelen in bed, waar Sal wakker van wordt.

Slaperig vraagt ze me: ‘Wat lig je toch te woelen!’

‘Uhm, kun je me vertellen, waar de badkamer is? Ik moet dringend plassen!’

Ze lacht. ‘Hier aan mijn kamer is een complete badkamer. Iedere slaapkamer heeft zijn eigen badkamer. Dat is die deur daar!’

Opgelucht glip ik het bed uit, en loop snel, hoewel wat moeilijk door mijn volle blaas, naar de badkamer, waar ik me met een zucht mijn blaas leeg maak.

Als ik terugkom, kijkt Sal me verlekkerd aan. Ik lach en zeg: ‘Ben ik weer even je speeltje, Sally?’

Ze lacht. ‘Kan ik er wat aan doen, dat je er zo vreselijk lekker eruit ziet?’

Ik neem een pose aan, die ik geleerd heb als bodybuilder. De gehoopte reactie blijft dan ook niet uit. Het kwijl loopt Sal net niet uit haar mond.

‘Oh, plaag me niet zo! Kom hier naast me liggen!’

‘En dan meteen door jou verkracht worden, zeker?’

‘Alsof jij dat zo erg zou vinden!’

Lachend kruip ik weer in bed. Waar ik meteen een paar lippen op de mijne voel. En ook haar handen voel ik over mijn lichaam, en al snel voel ik een hand door mijn borsthaar kroelen. Teder kussen we elkaar. Als ze onze kus verbreekt, zeg ik: ‘Vind je dat nou zo heerlijk, om door mijn borsthaar te kroelen?’

Sal knikt. ‘Dat vind ik zo heerlijk mannelijk, dat ik er echt opgewonden van raak.’

‘Hmm, dat moet ik dan eens checken!’

Ik laat mijn handen dan over haar lichaam glijden, richting haar schaamstreek. Ze houdt me niet tegen, als ik met mijn vingers onder haar slipje duik, terwijl ik met mijn andere hand haar borsten streel. Onder haar slipje merk ik inderdaad dat ze opgewonden en geil is. En dat wordt zeker niet minder als ik haar borsten blijf strelen, want die worden snel stijf.

En dat is niet het enige, wat stijf wordt, want ik voel mijn pik al hevig opzwellen. Ik kus haar dan begerig en al snel zijn onze tongen in een hevige strijd met elkaar verwikkeld. Ik voel dan de handen van Sally naar mijn pik glijden en mijn pik richting haar kutje manoeuvreren. Ik help haar een beetje mee, door mijn heupen wat op te tillen en voel hoe ze mijn pik voor haar kutje zet. En die druk ik dan meteen in haar drijfnatte kutje.

Wat is ze ook een heerlijk geil mens! En weer geniet ik hoe ik mijn pik helemaal in haar kutje kan duwen, tot aan de staart van mijn pik. En dan begin ik haar zachtjes te neuken, waarbij Sal echt zo krols als een kat onder me licht te kreunen. Niet hard, daar zorgt ze wel voor. Maar hard genoeg om me erg op te winden. We komen gelijktijdig klaar, waarbij ik haar tijdens haar orgasme kus, zodat ze niet het hele huis volkrijst!
Desondanks maakt ze nog een hoop lawaai, terwijl ik mijn zaad diep in haar loos.

Ik blijf nog even op haar liggen, terwijl we uithijgen. Dan rol ik van haar af en zeg: ‘Wat ben je ook een heerlijke en geile vrouw, Sally!’

Ze kijkt me voldaan aan. ‘Zo mag je me iedere dag wel wakker maken, Jack! Wat een heerlijk gevoel, om samen met jou klaar te kunnen komen! Als ik er alleen al aan denk, dan kom ik al bijna klaar!’

Wat ze dan ook meteen doet, al is het minder hevig, als daarnet.

Ik lach, en geef haar een zoen. Dan vraag ik: ‘Hoe gehorig zijn eigenlijk de muren hier?’

Sal lacht. ‘Nogal gehorig. Hiernaast slaapt Lisette, dus die zullen wel een en ander gehoord hebben, als ze wakker zouden zijn.’

Ik glimlach en hoop, dat ze nog niet wakker zijn. Maar niet veel later hoor ik het geluid van een baby, die begint te huilen. Maar dat geluid wordt snel gestild, waardoor ik me besef, dat ze waarschijnlijk toch al wakker waren. Sally staat dan op en zegt: ‘Ik ga even douchen. Hoe laat moeten we bij je broer zijn?’

‘Dat heeft nog even tijd. Rond een uur of elf.’

Ze kijkt even op de klok. ‘O, dan hebben we nog een twee uur, voordat we moeten vertrekken. Dan kunnen we in alle rust ontbijten.’

Een kwartier later komt ze alweer terug. ‘Hup, nu mag jij douchen! Lekkere, geile vent van me!’

En als ik voorbij loop, slaat ze me op mijn kontje. Ik glimlach, en loop door. Ik loop de badkamer in, die duidelijk alleen gebruikt wordt door vrouwen. Gelukkig heeft ze daar ook een stukje zeep liggen, dat niet naar bloemen ruikt, een beetje mannelijkheid moet wel blijven. En daar zeep ik mijn lichaam mee in. Het enige, wat er nu nog ontbreekt, is wat scheergerief, maar als ik aan de stoppels op mijn kin voel, blijkt dat nog wel mee te vallen. Misschien dat we nog even thuis aan kunnen gaan, om ons om te kleden, en mezelf nog even glad kan scheren.

Een tandenborstel ligt er wel, maar die is duidelijk al eens gebruikt. Ik roep naar Sally: ‘Sally, is het een probleem, als ik je tandenborstel even gebruik?’

‘Nee hoor! Dat vind ik helemaal niet erg. Als je die daarna maar goed spoelt!’

Ik poets dan snel mijn tanden, en loop dan weer terug de slaapkamer in. Sal is dan al bezig haar jurk aan te trekken. Ze kijkt om en vraagt me haar rits van haar jurk dicht te ritsen. Dat doe ik graag, en houd haar dan even lekker vast.

‘Als je zo doorgaat, dan word ik echt stapelverliefd op je, Sally.’

‘Sorry, te laat! Nu ik je heb, laat ik je zo snel niet meer los, Jack! En zeker niet, nadat afgelopen avond zo’n succes was.’

‘Was dat zo belangrijk voor je? Je zei eigenlijk van niet.’

‘Dat was in eerste instantie ook zo. Maar toen ik zag, dat je zo goed in de smaak viel, werd het dat wel. Vooral hoe je omging met Gerard! Dat heeft iedereen wel de ogen geopend. Hoe wist je dat eigenlijk?’

‘Je moeder had me wat over hem verteld. Ik denk, dat ze wel wist, waarom Marijke voor hem gekozen heeft, hoewel je vader daar wel wat problemen mee had. En dat hij geen paddenstoelen lustte, heeft hij me zelf verteld. En toen heb ik je moeder daarop aangesproken. Dat was alles.’

‘In jouw ogen zijn dat misschien maar kleine dingen, maar voor ons heeft het een groot verschil gemaakt, en voor Gerard al helemaal. Iedereen ziet hem nu anders en hij lijkt nu ook niet meer zo die norse en arrogante man, zoals wij hem kenden.’

‘Misschien was het voor mij gemakkelijker, omdat ik Gerard helemaal niet goed kende. En je moeder zag hoe ik in eerste instantie op hem reageerde, en daarom heeft ze me ook gevraagd om haar te helpen in de keuken. Dus eigenlijk is je moeder degene, die je moet bedanken. Niet mij, ik was toevallig aanwezig op het juiste tijdstip.’

‘Dat kan zijn, maar ik kan het niet helpen, dat ik toen heel erg trots op je was. Dat gevoel heb ik nog nooit eerder gehad, Jack. Ik kreeg het gevoel, dat ik graag bij je wilde horen. En niet omdat je zo vreselijk sexy bent, maar omdat je gewoon een fijn mens bent. Die dingen ziet en doet, die wij niet eens opmerken. Maar ons er wel op attent maken, zodat we het ook zien. Dat maakt me zo trots op je. En het doet me ook beseffen, dat ik echt heel erg verliefd op je begin te raken, Jack.’

Ik glimlach en geef haar een kus.
Dan lach ik en zeg: ‘Maar voor je al te verliefd op me wordt, dan is het beter, dat je even wacht, tot je mijn broer hebt ontmoet. Dat is weer een heel ander type, dan jouw familie. Mijn broer is automonteur, en van hem heb ik mijn liefde voor oude auto’s gekregen.

Hij heeft me dan ook flink meegeholpen mijn Austin op te knappen. Zonder hem was me dat nooit gelukt. Zelf heeft hij het geld niet voor zo’n wagen, hij is immers al op jonge leeftijd gaan samenwonen en heeft twee schatten van kinderen. Jens en Lilian heten ze, een tweeling. En zijn vriendin Helen is ook één uit duizenden. Maar je moet Leon eens vragen, hoe hij voor haar gevallen is. Dat is een leuk verhaal. En hij vertelt het ook erg graag.’

‘Heet je broer Leon?’

Ik knik. ‘Hij is de jongste van ons drie. Ik ben nu 28, Petra is de middelste, en ze is 25 en Leon is de jongste en hij is 23. Maar hij woont nu al vijf jaar samen met Helen, en hun kinderen zijn nu 4 jaar oud.’

‘Zo, die heeft er ook geen gras over laten groeien!’

‘Nee, maar dat heeft mijn zus ook niet gedaan. Ze was amper getrouwd, of ze was al zwanger. Helaas werd dat een miskraam, maar nog geen jaar erna is ze bevallen van ook een tweeling, twee dochters. En die zijn nu ook vier jaar oud. Mijn ouders zijn dus in een jaar tijd twee maal opa en oma geworden.’

Sal glimlacht. ‘Dat zullen ze zeker wel leuk gevonden hebben. En jij bleef maar vrijgezel…’

Ik knik. ‘En kinderloos. Niet dat ik me daar veel aan stoorde, maar ik moet toegeven, dat ik op avonden als kerstavond wel eens jaloers op mijn broer en zus was. Want de warmte van een gezin, dat mis ik wel. Al weet ik niet, of ik dat zou willen ruilen met de vrijheden, die ik nu als vrijgezel wel heb.’

Sal knikt. ‘Ik begrijp precies, wat je bedoelt, Jack. Datzelfde heb ik ook. Dat is eigenlijk precies de reden, waarom ik je heb meegevraagd. Ik wilde niet meer als enige aan tafel zitten.’

Ik glimlach. ‘Dat had ik al verwacht. Maar dat is ook niet erg, want ik vind je wel aangenaam gezelschap, en bovendien is je familie veel aardiger, dan ik ooit had kunnen vermoeden. Ik voel me er wel thuis.’

‘Daar ben ik blij om, Jack. En daarom ga ik nu vol vertrouwen met jou mee naar je broer. Ik ben er wel wat zenuwachtig voor, maar na gisteravond niet meer zo erg.’

‘Marijke vertelde me, dat het al heel wat was, dat je me mee had genomen. Wat bedoelde ze daar eigenlijk mee, Sally?’

Ze glimlacht. ‘Dat is niet zo moeilijk. Ik ben nogal kieskeurig op het gebied van mannen. Net als dat jij dat bent met vrouwen. En mijn zussen kennen me zo goed, dat ze echt wel weten, dat ik niet zomaar de eerste de beste man mee naar huis zou brengen. Dat is namelijk nooit eerder gebeurd.’

Ik kijk verbaasd. ‘Heb je nog nooit iemand mee naar huis genomen?’

‘Wel eens een gewoon vriendje, maar niemand waar ik intiem mee ben geweest.’

‘Dus je vindt me wel een beetje speciaal?’

Nu grijnst ze. ‘Speciaal? Motherfucking sexy!’

Ik glimlach en geef haar een licht tikje op haar billen.
‘Zullen we dan maar eens beneden gaan kijken, hoe de stemming daar nu is?’

Sal knikt en ik volg haar naar beneden. Als we de keuken in komen lopen, zitten Els en Mart aan tafel, samen met hun kleindochter Emily. Van de rest is nog geen spoor te bekennen.

‘Ah, jullie zijn al vroeg wakker!’

‘Jack maakte me vroeg wakker, hij wist nog niet, dat er een badkamer bij iedere slaapkamer hoort.’

‘Je eigen schuld, dan had je het hem maar moeten wijzen, toen jullie gingen slapen.’

Sal antwoordt: ‘Zo erg vond ik het ook weer niet. Jack is onwijs sexy als hij alleen in zijn boxershort loopt.’

‘Aha, daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Is het alleen bij kijken gebleven?’

Sal bloost nu hevig, want ze is dat soort vragen van haar moeder niet gewend. Mart moet er wel om lachen.
‘Kom op zeg, Sal! Alsof we het niet konden horen! En het is toch ook geen schande. Ik kan aan je ogen zien, hoe verliefd je bent! En ik geef je echt geen ongelijk, want zelfs ik als man geef toe, dat hij er erg goed uitziet.

Eigenlijk is hij veel te knap, want ik krijg nu al meteen opmerkingen van je moeder, dat ik wat meer aandacht aan mijn lichaam moet besteden. Dus nu kan ik de sportschool gaan opzoeken!’

Hij kijkt mij aan en zegt: ‘Niets ten nadele van jou, Els heeft volledig gelijk, ik ben te zwaar en de sportschool zal me zeker geen kwaad doen.’

‘Ik voelde me ook niet echt aangesproken, Mart. Ik ken het verschil wel tussen een opmerking, die als grap bedoelt is, en die serieus bedoelt is.’

‘Heb je nog tips voor me? Voor de sportschool?’

Ik lach. ‘In jouw geval zou ik beginnen met cardiofitness. Ik kan zo zien, dat je nooit veel aan sport hebt gedaan, en dan is dat het beste om mee te beginnen. Zo kweek je conditie op, en vandaar uit kun je de fitness uitbreiden. Of als je je daartoe geroepen voelt, gaan bodybuilden.
Maar ik waarschuw je, dat is zeker geen gemakkelijke opgave. Om zo’n lichaam als ik heb te krijgen, moet je erg lang trainen, wat ik ook drie avonden in de week doe. En dan moet je ook nog een bepaald dieet volgen, dat is vooral gezond en proteïnerijk eten. Dus wat ik hier gisteren gegeten heb, dat moet ik er vrijdag weer aftrainen. Maar dan krijg je wel zo’n goddelijk lichaam als ik heb, maar je moet er dus wel wat voor doen.’

‘Hmm, ik begin wel met dat cardiofitness. Wat meer conditie kan geen kwaad, dat ben ik meteen met je eens. Maar ik ga echt geen drie avonden per week in de sportschool doorbrengen!’

Ik lach. ‘Dat is ook niet nodig, Mart. Ik denk, dat je alleen al met de cardiofitness je conditie verhoogt, maar ook je gewicht wat omlaag zult brengen. Want dat is eerlijk gezegd toch net iets te zwaar voor je gezondheid. Maar met wat goede training gaat je dat ook wel lukken.’

‘Begin jij ook niet over gezondheid, die preek heb ik vanmorgen al gehad!’

Ik lach weer. ‘Dan zal ik er maar niet op verder gaan. Ik moet mijn schoonvader nog wel te vriend houden!’

Mart lacht weer. Els glimlacht ook. Dan zegt ze: ‘En jullie gaan zo weer naar huis?’

Ik knik. ‘Ja, het is toch drie kwartier rijden, en dan moet ik me nog scheren, omkleden en naar mijn broer rijden. En ik had hem beloofd er al voor de middag te zijn. Dit jaar gaat eerste Kerstdag voor mijn broer een hele bijzondere betekenis krijgen, maar daar kan ik nog niet meer over verklappen. Misschien dat Sally je er later over kan vertellen.’

Dan wensen we Els en Mart eerst een fijn kerstfeest toe, waarbij Els me stevig aan zich drukt en zegt: ‘Maar dat heb je al gedaan, door met Sallandy naar hier te komen. Een mooiere kerst zou je me niet hebben kunnen geven, en toch heb je dat gedaan. Door wat je voor Gerard hebt gedaan.’

Ik glimlach. ‘Het was voor mij niets. Rijk ben je pas, als je iets te geven hebt.’

‘Hmm, dat is een hele mooie spreuk! Die moet ik onthouden!’

Ook van Mart krijg ik een omhelzing en hij fluistert in mijn oor: ‘Je durft wel, door Sal Sally te noemen, waar Els bij is!’

Ik lach en fluister terug: ‘En wat dan nog? Ben ik met Els getrouwd?’

Mart moet hard lachen. Els kijkt verbaasd op. ‘Waarom moeten jullie zo lachen?’

Mart moet nog steeds lachen en zegt: ‘Gewoon, een grapje onder elkaar. Je zou het niet begrijpen.’

Ik zie in mijn ooghoek, dat Sally het wel begrepen heeft, maar ze doet haar best om een glimlach te onderdrukken. Dan begroet ik ook Emily, die het uitschatert, als ik haar weer hoog boven me uit til.
‘Zet me neer, ome Jack!’

Ik zet haar weer op de grond, waarna ze me een heerlijke knuffel geeft. ‘Je bent heel erg lief, ome Jack! Kom je binnenkort weer op bezoek?’

‘Dat weet ik nog niet, maar ik hoop van wel!’

Emily kijkt dan naar Sally en zegt dan tegen haar: ‘Tante Sal? Je moet heel lief zijn tegen ome Jack, want anders komt hij de volgende keer niet meer!’

Sally lacht. ‘Dat beloof ik, Emily! Krijg ik dan ook zo’n heerlijke knuffel van je?’

En dat doet het meisje met plezier. Sally krijgt ook een stevige knuffel van het meisje. We beginnen dan aan het ontbijt, en even later druppelen ook Gerard en Marijke de keuken binnen, niet veel later gevolgd door Theo en Lisette, samen met Max. We wensen ook hun een fijn Kerstfeest toe, en het is dan ook meteen gezellig aan tafel. Maar we moeten dan toch afscheid nemen van deze fijne mensen. Ze zijn me allemaal in korte tijd wel dierbaar geworden, en vooral Gerard heeft moeite met afscheid te nemen. Ik wissel met iedereen mijn telefoonnummer uit, en dan stappen we in mijn auto. Als we wegrijden, zegt Sally plotseling: ‘Verdorie, nu heeft iedereen al je telefoonnummer, en ik heb dat niet eens!’

Ik lach. ‘Dat is toch geen probleem, ik geef het je zo wel, als we thuis zijn.’

Sally glimlacht. Drie kwartier later zijn we weer thuis, er is amper verkeer op de weg. Als we bij onze woningen aankomen, moeten we toch even afscheid van elkaar nemen, en dat voelt wel even raar. Ik douche me nog een keer met mijn favoriete shampoo en douchelotion, scheer me en doe weer een lekker geurtje op. Terwijl ik nog bezig ben, hoor ik de voordeur open gaan, en hoor het geklikklak van een vrouwenschoen.

De deur van de badkamer gaat open, en in de spiegel zie ik Sally binnenkomen. Ze pakt me van achteren vast.

‘Hmm, je ziet er zelfs met kleren behoorlijk sexy uit, weet je dat, Jack?’

‘Als je er nu maar niet aan denkt, dat we seks gaan hebben. Ik heb me net gedoucht!’

Sally lacht. ‘Oei, daar klinkt de echte ijdeltuit!’

‘Niet daarom! Want dan moet ik me weer douchen, en daarvoor hebben we geen tijd meer!’

Ik draai me om naar Sally en zie dat ze zich nu gekleed heeft in een mooi champagnekleurig mantelpakje, dat strak om haar lichaam zit. Dat past weer goed bij mijn donkerblauwe pak, dat ik nu aan heb getrokken. En nu heb ik wel een formelere stropdas om, al is die nog steeds wat sportief kort.

Ik bekijk Sally goed en zeg: ‘Wauw! Jij ziet er anders ook goed uit! Dat staat je echt goed!’

‘Is het niet te overdreven? Ik kon zo snel niets anders vinden, de rest zit nog allemaal ingepakt!’

‘Nee, dit is precies goed. Niets meer aan doen!’

Ze bekijkt me dan ook eens goed. ‘Dat pak staat je anders ook verdomd goed. En hoe wist je, dat ik een champagnekleurig mantelpakje zou aantrekken? Die stropdas heeft bijna precies dezelfde kleur!’

‘Daarom zei ik al, niets meer aan doen!’

Sally lacht. ‘Moeten we nog iets meenemen voor je broer of zijn vriendin?’

‘Niet nodig. Leon krijgt de verrassing van zijn leven!’

‘Mag je me verklappen wat het is?’

‘Ja, dat is geen probleem. Leon heeft eigenlijk maar twee wensen. Allereerst staat hij al maanden op het punt zijn vriendin ten huwelijk te vragen, maar er komt steeds wat tussen. Ze willen het allebei, maar er is nooit de perfecte gelegenheid. Dus heeft een tijdje geleden Helen, zijn vriendin, me gevraagd of ik haar niet wilde helpen. Ze wil hem per sé met de Kerst ten huwelijk vragen.’

‘Oh, wat leuk! En weet je broer er nog helemaal niets van?’

‘Nee, en dat wil ik ook zo houden ook! Maar dat is nog niet het hele verhaal. Weet je nog van eergisteren, toen ik met mijn broer belde?’

Sally knikt. ‘Ja, dat kan ik me nog herinneren. Je was in je inloopkast aan het bellen met je broer.’

‘Juist. Ik vertelde hem over jou, en toen vertelde hij me iets, waar ik bijna hard om moest lachen. Leon wil namelijk vandaag eindelijk zijn vriendin ten huwelijk vragen. Dus is het de vraag, wie is het eerst!’

Sally kijkt vol ongeloof. ‘Je maakt zeker een grapje, Jack?’

‘Nee, het is echt waar! Zo wachten ze maanden om elkaar te vragen en zo vragen ze elkaar tegelijkertijd!’

Sally moet nu ook lachen. ‘Dat is wel komisch! Was dat wat je bedoelde, dat je broer een onvergetelijke kerst zou krijgen?’

‘Dat is het voor een deel wel. Maar er is nog meer. Er is namelijk een reden, waarom ze dit aan elkaar op eerste kerstdag willen vragen. En dat is waarom Helen mij gevraagd heeft om hulp. Ik weet namelijk, dat Leon een grote wens heeft. Iets wat hij zichzelf niet kan veroorloven, maar ik hem wel kan geven. En dat is zijn eigen oldtimer.
En die heb ik dus één gekocht, in overleg met Helen, compleet met een loods, die we gehuurd hebben, waar hij aan zijn oldtimer kan sleutelen. De oldtimer krijgt hij van mij, de loods betaalt Helen voor hem.’

‘Oh, dat vind ik lief van je. Maar dat is toch een heel duur cadeau?’

‘Dat valt wel mee, Sally. De man, waar ik de wagen van gekocht heb, vroeg niet zo heel veel. En hij wil, dat Leon de wagen zelf komt halen, omdat hij met eigen ogen wil zien, dat de wagen in goede handen terecht komt. En dat komt zeker in goede handen terecht.’

‘En zo’n loods huren, dat zal toch ook niet goedkoop zijn?’

‘Dat valt ook wel mee. Het is de loods van een bekende, en ook die vroeg niet erg veel. Hij mag er twee jaar over doen om de wagen te restaureren, want dat moet nog wel gebeuren. Maar dat is voor Leon niet echt een probleem, hij is immers automonteur!’

‘Leuk, dat ik daarbij mag zijn! Dat klinkt al meteen als een heel andere sfeer. Komen er nog meer mensen, behalve wij?’

‘Alleen de zus van Helen met haar man komen nog. Maar die zijn wel oké. Daar ga je het echt niet moeilijk mee krijgen.’

‘Zou je zus ook gekomen zijn, als ze niet ziek was?’

‘Nee, die zouden ze elkaar op kerstavond gezien hebben. En morgen komen Hermen en Petra samen met mijn vrienden hier, dus dan kunnen ze elkaar ook niet zien.'

‘Hoeveel man komen er dan morgen bij je op bezoek? En mag ik daar dan ook bij zijn?’

Ik glimlach. ‘Of je er bij mag zijn? Je moet! En er komen morgen nog zeventien personen, omdat Joyce en mijn zus en haar man hebben afgebeld. Of er moet zich nog iemand afmelden met ziekteklachten. Je weet het immers nooit met die buikgriep, die nu heerst.’

Sally knikt. Ik kijk op de klok, het is nog wel wat vroeg om te gaan, maar het heeft ook geen zin om nog te wachten. We lopen dan weer naar de auto en rijden naar mijn broer. Hij woont, net als mijn ouders, nog steeds in Hoenderloo, op korte afstand van mijn ouders. En omdat ik nu toch in Hoenderloo ben, en langs het huis van mijn ouders kom, en me toch een beetje zorgen om mijn ouders maak, stop ik daar even kort.

‘Even vlug bij mijn ouders kijken, hoe het met ze gaat. Ik ben zo weer terug.’

Sally knikt. Ik loop snel bij mijn ouders naar binnen. Gelukkig zijn ze allebei al op, en zien er godszijdank al een stuk beter uit, al is het ze aan te zien, dat ze flink ziek zijn geweest.

‘Ah, jij bent het, Jack. Heb je je vriendin niet meegenomen?’

‘Jawel, maar ik wilde alleen maar even vlug kijken of het wel goed met jullie gaat!’

‘Alles goed hier, we overleven dit wel. Maar lief, dat je even langs komt. En je moet nu zeker naar Leon toe? Wens hem van ons ook een prettig kerstfeest toe!’

‘Dat zal ik doen. Jullie ook nog prettig kerstfeest!’

Mijn moeder toont een verpakking droge crackers en zegt: ‘Dit is ons kerstmaal. Meer kunnen onze magen nu niet verdragen.’

Ik lach. ‘Oei, misschien moet ik dan toch maar snel gaan. Bovendien krijgt Leon straks zijn verrassing. Dus ik moet wel op tijd zijn!’

Mijn ouders weten al van de verrassing, ze hebben dan ook de schuur voor Helen geregeld. Maar ze weten nog niet waarom Leon die verrassing krijgt. Dat heb ik goed voor hun verborgen weten te houden. Ik geef ze een vlugge omhelzing, waarna ik mijn handen even moet wassen van mijn moeder. Ik glimlach, want ze blijft toch mijn moeder, ook al ben ik al jaren niet meer thuis woonachtig. Dan ga ik weer snel terug naar de auto en rijd dan door naar mijn broer.

Zodra ik zijn inrit opgereden kom, rennen mijn neef en nichtje me tegemoet.
‘Ome Jack!’

Lachend til ik de beiden op en druk ze stevig tegen me aan. Ze kirren van plezier. Dan krijgen ze in de gaten, dat Sally uit de wagen stapt.

‘Wie is die mevrouw, ome Jack?’

‘Dat is Sally, mijn nieuwe vriendin. Vinden jullie haar niet heel erg mooi?’

Ze knikken allebei driftig, terwijl ze zich wat verlegen achter mijn benen verschuilen. Ik lach.
‘Kom op, schrikbroeken! Ze bijt heus niet! Ik heb vanmorgen zelf gezien, dat ze nog gegeten heeft!’

Daar moeten de twee rakkers wel om lachen en na wat lichte aandrang lopen ze netjes naar Sally toe om zich voor te stellen. Nu is het mijn beurt om eens toe te kijken, hoe Sally daarmee omgaat. En dat doet ze op haar geheel eigen wijze. Als een echte vrouw. Ze knielt en praat op een kinderlijke toon met ze, en al snel heeft ze de twee om haar vingers gewikkeld. Dan rennen de twee plotseling hard weg en roepen hard: ‘Papa, Mama! Ome Jack is hier met een nieuwe vrouw!’

Lachend komen Leon en Helen ons tegemoet.

‘Dan zullen we die nieuwe vrouw van ome Jack eens gaan begroeten!’

Sally moet lachen, als ze dat hoort. En meteen komen ze om de hoek. Helen loopt voorop en begroet Sally hartelijk.

‘Welkom bij ons thuis! Ik meen, dat Leon me verteld heeft, dat je Sallandy heet?’

Sally knikt. ‘Dat klopt, maar thuis noemen ze me Sal, maar Jack noemt me liever Sally. Dus kies maar, hoe je me wilt aanspreken. Ik luister naar alles!’

‘Dan noem ik je ook Sally! Als Jack je zo noemt, dan is dat goed genoeg voor mij.’

Ze geeft Sally dan een stevige omhelzing, zoals je vaker bij vrouwen ziet, als ze bekenden groeten. Het is typisch Helen, die altijd zo iemand begroet. Sally glimlacht breed en geeft Helen dezelfde hartelijkheid terug. Leon is al net zo uitbundig, wat ook meteen de reden is, dat die twee zo goed bij elkaar passen. Maar Leon zou Leon niet zijn, als hij niet zijn ogen keurend over het lichaam van Sally zou laten gaan.

‘Hmm, Jack heeft niets te veel gezegd! Je bent echt ontzettend mooi. Maar hij heeft me ook verteld, dat je wel wat hersenen hebt. Dat is goed, want je moet goed je hersenen gebruiken, wil je deze klerenkast stil krijgen!’

Sally lacht. ‘Klerenkast? Eerder een lopende knuffelbeer! Als ik zie, hoe hij met kinderen omgaat, dan snap ik wel, waarom hij zichzelf zo noemt, als hij met kinderen bezig is.’

Leon lacht. ‘Ja, je kunt niet ontkennen, dat Jack dol op zijn neefje en nichtjes is. Zodra hij er is, hebben we geen kind meer aan onze kinderen. Jack kan echt alles met ze doen, en ze doen ook nog eens alles wat hij ze vraagt. Daar kunnen we al boeken vol mee schrijven!’

Helen zegt lachend: ‘Zo heeft hij Jens zindelijk gemaakt, toen die nog steeds in bed plaste. Ons lukte het niet, maar Jack hoeft het hem maar één keer te vragen, en Jens plaste niet meer in bed. Het is soms om jaloers op te worden! En dat is niet de enige keer, dat hij zoiets klaar krijgt!’

Sally moet lachen, als ze Leon en Helen zo over mij hoort vertellen. Ik schaam me er absoluut niet voor. Bovendien is het ook helemaal waar, ik ben dol op mijn neef en mijn nichtjes. En die kunnen op hun beurt geen genoeg van me krijgen. En dat is nu ook niet anders. Zodra ik uit de wagen gestapt ben, dan ben ik zo ongeveer hun bezit. Ze voeren me mee naar het speelhoekje, waar ik moet meedoen met hun spelletjes.
Sally ziet het met een glimlach aan, terwijl ze een rondleiding door het huis van Leon en Helen krijgt.
Jens en Lilian weten precies, hoever ze met me kunnen gaan, en ik heb maar een halve blik nodig om ze stil te krijgen. Dat is ook waar Leon en Helen zo jaloers op zijn. Maar de twee kleine rakkers weten donders goed, dat ik dan niet meer met ze speel, als ik boos moet worden. En dat is het laatste wat ze willen.

Na een half uurtje met de kids gespeeld te hebben, schuif ik bij Leon en Helen aan tafel aan en ga naast Sally zitten. Leon zegt lachend: ‘Heb je je innerlijk kind weer de vrijheid kunnen geven, Jack?’

Ik lach. ‘Pff, zeg maar eerlijk, je bent maar al te blij, dat ik af en toe langs kom om je kinderen rustig te houden!’

Leon lacht. ‘Dat ontken ik ook niet! Je bent ’s werelds beste oppas. Maar ik vraag me wel eens af, als je later ooit zelf kinderen hebt, of je ze dan ook zo snel naar bed krijgt, dan het je nu hier lukt?’

Ik grijns. ‘Gewoon af en toe je innerlijk kind los laten, Leon. Dan gaat dat als vanzelf!’

Daar moet Sally wel om lachen. En Helen ook. Leon kijkt wat zuur, omdat ik hem nu op zijn eigen woorden te pakken heeft, maar uiteindelijk kan hij er ook om lachen.
‘Als dat zo gemakkelijk was, Jack, dan had ik dat allang gedaan. Maar we hebben nu even goed de gelegenheid gehad om je vriendin te leren kennen. En zo ziet ze ook meteen een andere kant van jou!’

Sally glimlacht. ‘Maar gisteren ging Jack ook al zo leuk om met Emily, mijn nichtje, de dochter van Marijke en Gerard. Je kunt niet ontkennen, dat hij kinderen weet te entertainen en bezig te houden. Toen Emily bleef aandringen, vroeg hij haar gewoon om een mooie tekening voor hem te maken, wat ze tot ieders verbazing gewoon ging doen. Marijke was echt helemaal verbaasd!’

Helen knikt. ‘Ja, dat moet ik Jack echt nageven, met kinderen omgaan, dat kan hij absoluut. Hoe hij het doet, geen idee, maar ze doen echt alles voor hem. Zelfs kinderen, die geen familie van hem zijn, zijn dol op hem. Afgelopen zomer kwam Jack hier langs toen Jens en Lilian jarig waren, en natuurlijk was er hier een kinderparty. Je had het eens moeten zien. Ik geloof niet, dat ze ooit meer plezier hebben gehad, en Jack lijkt er nooit genoeg van te krijgen.’

Ik haal mijn schouders op. ‘Je kunt zeggen van kinderen, wat je wilt, maar je krijgt er altijd hun onverbloemde mening van terug. Soms liegen ze, maar dat zie je meteen. En ze weten het heel goed, als ik daar doorheen prik. Dan krijgen ze van mij ook mijn onverbloemde mening terug, dat noemt Leon mijn innerlijk kind, maar dat waarderen ze heel erg van me. Ik kan schijnbaar met hun communiceren op een manier, dat ze het kunnen begrijpen. En dat geeft me erg veel voldoening. Maar ik weet ook heus wel, dat ik ze niet dag in en dag uit voor ze hoef te zorgen, voor mij is de zorg voorbij, als ik hier weg ga.’

Leon glimlacht. ‘Soms zou ik willen, dat ik jouw energie had, waarmee je met die kinderen speelt. Of het er nu twee of tien zijn, je lijkt nooit moe te worden! En als ik zelf wat meer tijd zou hebben, speelde ik ook meer met ze.’

Ik kijk Helen aan, omdat dit een mooi moment zou zijn voor het cadeau. Helen knikt. Dat betekent dus, dat zij in actie komt.

Helen zegt dan: ‘Soms vraag ik me wel af, waar je zo veel tijd aan kwijt bent, Leon. Misschien moest je maar eens minder die websites lezen, over dingen, die je toch nooit kunt veroorloven!’

Leon zucht. ‘Ik weet het, maar een man mag toch wel een droom hebben?’

‘Is dat de enige droom, die je nog hebt?’

‘Nee, natuurlijk niet! Er zijn nog zoveel dingen, die ik wil doen. Vooral dingen met jou, Helen. Met onze kinderen.’

‘Dat wil ik ook, Leon. Maar ik heb het gevoel, dat er nog iets mist in ons leven. En het rare is, dat we er al zo veel over hebben gesproken.’

Helen staat dan op, waardoor Leon nu verbaasd opkijkt.

‘Wat is er, Helen?’

Helen glimlacht. ‘Ik heb geen ring voor je, Leon. Maar ik wil gewoon niet meer langer wachten. Wil je met me trouwen?’

Leon is volledig verbijsterd. Hij slaat zich tegen zijn hoofd en zegt: ‘Dus jij vraagt mij nu?’

Helen kijkt geschokt. ‘Wil je dan niet met me trouwen?’

Ze kijkt bijna angstig. Leon ziet haar blik en begint dan te lachen. Dan ziet hij mij ook lachen.
‘Verdorie, Jack! Jij wist hier al van!’

Dan kijkt hij weer naar Helen en zegt dan: ‘Natuurlijk wil ik met je trouwen, Helen! Het is alleen, dat ik je vandaag wilde vragen!’

Nu is het Helen, verbaasd kijkt. Dan begint ze te huilen, en Leon sluit haar in zijn armen. Leon vraagt haar dan: ‘Helen, wil jij dan ook met mij trouwen?’

Ondanks haar tranen moet Helen lachen. ‘Natuurlijk, gekkerd! Anders had ik jou toch niet gevraagd?’

Leon glimlacht. ‘Dan zijn wij het stel, dat elkaar gevraagd heeft. Het enige verschil is, dat ik wel een ring voor je heb, Helen. En die had ik je al veel eerder moeten geven. Minstens vier jaar eerder!’

Hij haalt een klein doosje tevoorschijn, en opent die voor Helen. Het is een mooie gouden ring, met een mooie steen erin.

‘Oh, Leon! Wat een mooie ring! Maar dat is toch veel te duur?’

Leon glimlacht. ‘Voor jou is me niets te duur. En dit geld heb ik in principe van mijn baas gekregen, omdat we het zo druk hebben gehad. We kregen het als bonus, en ik had al besloten om dat geld hiervoor te gebruiken.’

‘Maar dat zou je toch gebruiken voor je spaarpot om eindelijk eens die oldtimer te kunnen kopen?’

‘Die oldtimer kan wachten, Helen. Maar wij niet meer. Het heeft lang genoeg geduurd.’

Helen moet weer huilen en omhelst Leon stevig en geeft hem een innige zoen. Dan droogt ze haar tranen en zegt: ‘Dan is het maar goed, dat je een zeer gulle broer hebt, die wel eens af en toe naar zijn schoonzus luistert.’

Leon kijkt dan verbaasd. Eerst naar Helen, en dan naar mij.

‘Wat heeft Jack daar nu weer mee te maken, Helen?’

‘Dat merk je zo, Leon. Ik had dan wel geen ring voor je, maar wel een klein doosje.’

Leon kijkt verbijsterd, als Helen een klein doosje uit haar broekzak haalt.

‘Je broer heeft het grootste deel betaald, Leon. Ik heb het kleinste deel betaald.’

Leon begrijpt er nog niets van en opent het doosje. Zijn mond valt ver open, als hij de inhoud ziet. Het zijn twee oude autosleutels. Hij weet geen enkel woord meer uit te brengen, maar de tranen lopen van ontroering over zijn wangen. Hij weet meteen, wat het betekent. Dan laat hij Helen los, en loopt naar me toe.

‘Wat ben je af en toe ook een klootzak, Jack! Maar wel de beste broer, die iemand zich kan wensen!’

‘Je had nog wat tegoed van mij, Leon. Je hebt me immers ook heel erg veel geholpen bij mijn Austin. En bij deze wagen is het niet zo, dat je morgen al kunt rijden. Je gaat er nog heel erg veel werk aan hebben, maar het is absoluut de moeite waard. Ik heb de hulp van Fred gehad, want ik zou het echt niet weten, of het de moeite waard zou zijn.’

‘Weet Fred hier ook al van?’

‘Ja, maar hij weet niet waarom je die krijgt. Dat moest tot het laatst geheim blijven.’

‘Wat voor iets heb je me dan gekocht?’

‘Een Ford Taunus P5 uit 1965. Met een 2 liter V6 en dat schijnt volgens Fred een hele goede motor te zijn. Alles zit er nog bij, en nog een hoop reserveonderdelen. En omdat je in je kleine garage die auto niet kunt opknappen, hebben we ook nog geregeld, dat je bij Daan Huijermans in zijn loods twee jaar kunt sleutelen.’

Leon kijkt vol ongeloof. ‘Echt waar? Dat is echt te gek!’

Hij maakt een vreugdedansje, waar we allemaal om moeten lachen. Ik geef hem dan een envelop met foto’s van de auto, die ik van de eigenaar heb gekregen.

‘Zaterdag kun je hem komen ophalen. Hij staat in de buurt van Venlo, en van Fred mag je dan de oprijwagen gebruiken. De oude eigenaar wilde graag persoonlijk de wagen aan je overgeven. Hij had graag zelf de wagen gerestaureerd, maar dat kan hij niet meer vanwege zijn gezondheid. En hij wil zeker weten, dat de wagen in goede handen komt.’

Leon bekijkt de foto’s. ‘Oh, dit is echt precies, wat ik zocht! Hier kan iedereen in meerijden, ook Jens en Lilian!’

Hij omhelst me nog een keer en ook Helen krijgt een flinke knuffel. Leon is echt zo blij als een kind, waarop ik zeg: ‘En, Leon? Heb je nu een beetje je innerlijke kind teruggevonden?’

Leon lacht. ‘Een beetje wel! Oh, hier ben ik echt heel erg blij mee! Maar dat ding moet toch een hoop geld gekost hebben?’

‘Dat valt best mee. Het was de eigenaar vooral om te doen, dat de wagen in goede handen kwam. En heb hem over jou verteld, ik ben er zelfs met mijn Austin naar toegegaan, en heb hem verteld wat je allemaal voor mij hebt gedaan. En dat was genoeg voor hem om hem aan mij te verkopen. Hij staat nu nog op mijn naam, maar dat gaan we natuurlijk wel veranderen.’

‘Nu wil ik weten, wat je ervoor betaald hebt.’

‘Twaalfhonderd, met alles erbij.’

Leon kijkt geschokt. ‘Zo weinig? Dat is bijna voor niets! Maar dat maakt me niets uit! Dit is echt een droom, die uitkomt! Bedankt! Maar wie heeft nu wat betaald?’

Helen glimlacht. ‘Jack heeft de auto betaald, en ik heb voor de loods betaald. We kunnen er twee jaar daarvoor de loods voor gebruiken en Daan was bereid daarvoor maar een heel klein bedrag voor te vragen. Vooral omdat je hem ook al eens goed geholpen hebt.’

Ik zie Sally ook wat tranen wegpinken. Ik vraag: ‘Gaat het een beetje, Sally?’

Ze knikt. ‘Het is toch ook mooi om te zien, hoe blij iemand kan zijn met zo’n cadeau? Ik kan me niet herinneren, iemand zo blij gezien te hebben!’

Leon reageert meteen. ‘Het is dan wel geen luxe sportwagen, maar wel een heuse oldtimer. En ik wilde iets hebben, waar ik met mijn hele familie in kan en eens lekker kan rondtoeren. En ik denk, dat Jack heel goed wist, wat ik zocht.’

Ik knik. ‘Je hebt me er vaak genoeg mee lastig gevallen. Nu ben ik ten minste er voor altijd vanaf!’

Leon lacht. ‘Het was deze wagen of een Opel Rekord van ongeveer dezelfde leeftijd. En nu komt hij met deze Ford Taunus. Dat is voor mij echt een droom, die uitkomt. En ik vind hem ook nog echt mooi!’

Sally zegt dan: ‘Ik vind die wagen ook wel iets schattigs hebben. Ik vind hem mooier, dat die Lotus Cortina, die Jack zo graag wil.’

Leon kijkt me verbaasd aan. ‘Wil je dan een andere oldtimer kopen, Jack?’

‘Misschien ruilen met mijn Austin, maar dat moet ik me nog even goed overleggen. Wie weet, zit ik over een paar jaar wel in eenzelfde situatie, als jij nu zit. Wie weet… En dan is zo’n Austin niet echt een goede keuze, maar een Lotus Cortina wel. En de wagen, die de vader van Sally heeft, is echt in uitmuntende staat. Maar eerst wil ik zien, wat Sally ervan vindt.’

Leon kijkt meteen naar Sally, maar die heft haar handen. ‘Niet naar mij kijken, Leon! Ik heb echt geen verstand van auto’s, dus laat staan oude auto’s. En ik heb Jacks wagen nog niet eens gezien?’

Ik zeg dan: ‘Hij staat toch in de parkeergarage, onder een afdekkleed.’

‘Ja, maar ik heb geen auto, ik kom daar nooit!’

Leon zegt dan: ‘Hoe komt het eigenlijk, dat je daar je Austin kunt stallen? Ik dacht, dat je bij je huis maar één parkeerplaats kreeg in de parkeergarage?’

‘Dat klopt, maar de huismeester rijdt zelf in een busje, en die past qua hoogte niet in de garage. En voor een klein bedrag per jaar mag ik zijn ruimte gebruiken. Zo staat mijn wagen veilig, en het kost me bijna niets.’

We horen dan een auto de inrit oprijden. ‘Ah, dat moeten Joël en Iris zijn!’

Leon en Helen laten ons even alleen, zodat ik even in alle rust met Sally kan praten.

‘Nog steeds nerveus?’

‘Nee, helemaal niet! Dit is veel minder erg, dat ik gedacht had. Leon en Helen zijn echt leuke mensen, maar ik had verwacht, dat ze nog wel even zouden wachten met elkaar tot huwelijk vragen.’

‘Dat was ook de bedoeling, maar het was het juiste moment om het te doen. Maar ik vond het wel komisch.’
Sally glimlacht. ‘Dat was het ook. Het was mooi om te zien, hoe verbaasd ze allebei waren! Maar ook ontroerend!’

‘Dat was het zeker. Je moet straks Leon maar eens vragen, waarom hij Helen per sé vandaag ten huwelijk wilde vragen. Dat is een leuk verhaal.’

‘Waarom vertel jij het me niet?’

‘Nee, dat moet hij zelf doen.’

Sally haalt haar schouders op. Dan komen Leon en Helen weer binnen, gevolgd door een oudere man en vrouw. Ze zijn een stuk ouder dan ons, wat komt omdat de zus van Helen zeven jaar ouder is, dan Helen.

Ik sta op en begroet het tweetal. ‘Iris, je wordt met ieder jaar nog knapper!’

Ze lacht. ‘Je bent een grote slijmbal, Jack! En je liegt, dat het barst!’

‘Nee, niets gelogen aan! Sommige vrouwen zien er mooier uit, als ze rijpen. En daar ben jij een voorbeeld van.’

Ze glimlacht. ‘En wie is die jongedame, die je hebt meegebracht?’

‘Dat is mijn vriendin, Sally. We kennen elkaar nog maar heel kort.’

‘Wat? Je hebt een vriendin? Hoor je, dat, Joël? Jack heeft een vriendin! Dat moet in de krant!’

Ik kijk Joël aan en zeg: ‘Als je dat maar laat, Joël, want dan zeg ik meteen mijn abonnement op!’

Joël lacht en schudt mijn uitgestoken hand. ‘Dan zullen we dat maar niet doen. Onze krant kan geen abonnees missen!’

Dan zegt hij: ‘Hoe gaat het met je, ouwe reus!’

‘Zegt er iemand wat! Maar met mij gaat het uitstekend!’

Joël kijkt even naar Sally. ‘Met zo’n mooie vrouw kan ik me dat heel goed indenken.’

Ik wenk Sally erbij en zeg: ‘Sally, ik zal je even voorstellen aan Joël en Iris Daelen. Iris is de zus van Helen.’

Sally steekt beleeft haar hand naar het tweetal toe, die haar net zo hartelijk ontvangen, als Leon en Helen dat hebben gedaan. We gaan aan tafel zitten, waar het er meteen al even hartelijk aan toe gaat. Eerst gaat de belangstelling van Joël en Iris naar mij en Sally uit, wat Leon en Helen heel goed begrijpen.

Ik ken Joël en Iris dan ook best goed, omdat ik vaak bij mijn broer op bezoek ben, en dat doen Joël en Iris ook. Want ook zij zijn dol op hun neefje en nichtje, omdat ze zelf geen kinderen hebben kunnen krijgen. En als ze de kans krijgen, verwennen ze die kleine rakkers ook goed.

Leon en Helen spreken echter nog geen woord over hun verloving, alsof het afgesproken werk is. Maar ik ken Leon en Helen goed genoeg, om te weten, waarom ze wachten. Ik ken namelijk hun kinderen goed, en die hebben natuurlijk ook wel meegekregen, dan hun ouders zich verloofd hebben.

En dat blijkt ook enkele minuten later, als Jens en Lilian naar binnen gestormd komen, want die hebben weer buiten zitten te spelen. Ze rennen luid roepend naar hun oom en tante: ‘Ome Joël! Tante Iris! Papa en mama gaan trouwen!’

Verbaasd kijken Joël en Iris om naar Leon en Helen, die hun glimlachend aankijken.
‘Is het hoge woord er eindelijk uit? Dat heeft wel even geduurd!’

Leon lacht. ‘Ik geef je absoluut gelijk, Joël, maar er kwam altijd wat tussendoor. Daar weet je alles van. Maar vandaag is het eindelijk zo ver gekomen. Maar wat we geen van allebei verwacht hadden, dat we allebei hetzelfde moment gekozen hadden. Want ik wilde Helen vragen, en Helen mij. Dus hebben we elkaar maar gevraagd!’

Iris zegt dan blij verrast: ‘Maar dat is toch leuk en romantisch?’

En meteen zegt ze daarop: ‘Je hebt toch wel een ring van Leon gekregen?’

‘Ik dacht, dat je die al wel gezien had, Iris. Ik heb hem al om, en die doe ik zo snel niet af!’

‘Dat kan ik me wel voorstellen! En jij, Leon? Heb je ook een ring gekregen?’

Leon lacht. ‘Geen ring, maar wel een sleutelring, met twee sleutels eraan. En eigenlijk heb ik die niet van Helen gekregen, maar van Jack. Maar het was wel het idee van Helen.’

Nu kijken Joël en Iris mij weer verbaasd aan. ‘Wat heb jij hiermee te maken, Jack?’

‘Op zich niet zo heel veel. Jullie weten toch nog wel, dat Leon me flink geholpen heeft mijn Britse sportwagen te restaureren? Nou, ik vond, dat ik wel eens wat terug mocht doen, maar ik had nooit echt een goede reden en gelegenheid. En bij stom toeval had ik het daar een tijdje geleden met Helen over.

En toen kwam ze met dat idee. Ze zei letterlijk: Als jij Leon een oldtimer geeft, die hij kan opknappen, dan zal ik Leon vragen om met me te trouwen!

Nou, dat was voor mij reden genoeg om op zoek te gaan naar iets, wat Leon zou willen hebben. En ik geloof, dat ik een schot in de roos gedaan heb, want hij heeft zowaar een vreugdedansje gemaakt.’

Leon glimlacht. ‘En ik wil het heus nu nog wel een keer doen! Het was gewoon het perfecte cadeau! Dit had ik echt niet zien aankomen, hoewel het alleen maar de kers op de taart was. Het beste cadeau was natuurlijk dat Helen ja heeft gezegd, en ik heb natuurlijk op haar vraag ook ja gezegd.’

Joël zegt dan: ‘Nou, dan heel erg gefeliciteerd! Maar moest dat nou echt zo lang duren?’

Zowel Leon als Helen geven daar maar geen antwoord op. Ze nemen de felicitaties in ontvangst en Leon laat dan de foto’s zien, die ik hem gegeven heb. En ook Joël is het met hem eens, dat dit een hele mooie wagen kan worden. En ze zijn dan ook oprecht blij voor zowel Leon, als Helen.

En dan is het tijd voor het eten. Helens kookkunsten zijn wat minder exclusief, als die van Els, maar het smaakt er niet minder om. Ze heeft een heerlijke soep gemaakt, die nog lekker getrokken is van goed soepvlees, een carpaccio van een lekkere ham, aangevuld met wat lekker en zoetzure carambola en cranberries als garnering. Het is een goede combinatie.

Als hoofdgerecht heeft ze een rollade van vlees en van kip gemaakt, die allebei heerlijk gekruid zijn. Als groenten heeft ze voor broccoli en bloemkool gekozen, en wat aardappelkroketjes als aanvulling.
En als dessert heeft ze een kersenbavarois gemaakt, met wat schepijs.

Het smaakt allemaal heerlijk, maar het is gewoon wat eenvoudiger. Maar het is daarom zeker niet minder, omdat we allemaal weten, dat ze haar stinkende best erop gedaan heeft. Sally geeft haar een groot compliment over het eten.

‘Oh, ik zou willen, dat ik zo goed kon koken, als jij, Helen! Mijn moeder kan dat ook al zo goed, maar die is vroeger ook kok geweest. Ik kan me redden in de keuken, maar dit is beter, dan ik het kan.’

Helen glimt van trots. ‘Dank je! Het is altijd leuk om te horen, dat wat je klaarmaakt, ook anderen smaken. En ik vind het leuk om te doen.’

En daarmee is de toon wel gezet voor de rest van de dag. We spelen veel spelletjes, waar ook Jens en Lilian aan mee kunnen doen. Het tweetal geniet volop van de aandacht, en na het avondeten, waar we ook voor moeten blijven, is het tweetal dan toch snel moe en worden door Leon naar bed gebracht.

Als Leon terugkomt, vraagt Sally aan Leon: ‘Ik moest van Jack vragen, of je eens wilt vertellen, waarom eerste Kerstdag zo belangrijk voor jullie is?’

Leon glimlacht. ‘Ja, dat is ook zo. Eerste Kerstdag, dat is voor mij en Helen een hele speciale dag. Dat is toen ik letterlijk en figuurlijk voor haar gevallen ben. Ik zal je het verhaal vertellen, maar Helen mag ook wel eens af en toe overnemen.’

Helen knikt. Ze vertellen dit verhaal graag. Vooral aan mensen, die het nog niet kennen.

Leon begint: ‘Helen en ik zaten nog op school, ik was toen al voor monteur aan het leren, Helen voor verzorgster, dat werd daar op dezelfde school gegeven.

Helen was al een hele tijd verliefd op me, maar ik had amper oog voor haar. Ik kende haar natuurlijk wel, we zagen elkaar in de pauzes, omdat ze een vriendin was, van het meisje, waar ik toen mee ging.’

Helen knikt. ‘Wat heb ik toen Tamara gehaat! Ze wist, dat ik een crush had op Leon, maar ze pikte hem voor mijn ogen in. Maar ja, ik wilde toch dicht bij Leon zijn, en ik wist, dat Tamara nooit erg lang een vriendje had. Dus ik had nog steeds kans.’

Leon glimlacht en pakt de hand van Helen vast. ‘Ze moest anders toch nog wel drie maanden wachten. Mijn relatie met Tamara duurde maar voort, tot net voor de kerst. Toen vond ze me niet meer interessant. Je kunt begrijpen, dat ik toen behoorlijk van de leg af was. Ik had nergens meer zin in, je kent dat wel, liefdeverdriet.’

Sally knikt. Dat heeft ze vroeger ook wel vaker moeten verduren.

Leon gaat verder. ‘En toen werd het Kerst. Mijn vader en moeder hadden besloten bij Buitenlust te gaan eten. Dat was dus op eerste Kerstdag. En daar was toevallig Helen ook met haar ouders.’

Nu moet Iris glimlachen. ‘Dat kan ik me nog heel goed herinneren en Joël was er ook bij. We waren toen al bezig met trouwplannen.’

Helen knikt. ‘Ja, dat klopt. Ik was naar buiten gelopen, omdat het binnen nogal warm was. En daar kwam Leon aangelopen. Hij had in die tijd echt een rothumeur, en ik wilde me eigenlijk de dag niet door hem laten vergallen. Ik was wel verliefd op hem, maar ik kon me niet voorstellen, dat ik iemand met zo’n rothumeur zou willen hebben.’

Leon knikt. ‘Ja, dat is helaas waar. Ik had destijds echt een rothumeur! Niets was er goed, en iedereen was een klootzak. Maar ja, mijn ouders hadden geen medelijden met me, ik moest mee naar het Kersteten, dat was immers al lange tijd voorheen al geboekt.

En toen struikelde ik over een steen, die daar in de grond zat. En ik viel recht voor de voeten van Helen hard op de grond, net op een rand van een steen.’

Helen knikt. ‘Het was verschrikkelijk! Hij had een snee op zijn voorhoofd, en een tand door zijn lip. En hij had zijn hoofd nogal hard gestoten. Maar mijn vader was huisarts, en we woonden op loopafstand van het hotel.

Ik heb toen snel mijn vader gehaald, en daarna ben ik geen enkel moment van Leon zijn zijde geweken. Het kon me niet schelen, dat mijn jurk onder het bloed zat.

Jack was toen al stevig en gespierd, en heeft Leon naar de praktijk van mijn vader gedragen. Daar heeft mijn vader Leon toen wat opgelapt, maar de Kerst was voor Leon natuurlijk wel voorbij.’

‘Ja, ik had een flinke hersenschudding opgelopen, en alles deed me pijn. Natuurlijk zijn we toen naar huis gegaan, niemand die nog aan het eten dacht. Ze hebben me toen op bed gelegd, en dan krijg je tijd om te piekeren.

Ik was Helen echt dankbaar, dat ze me zo snel geholpen had. En groot was mijn verbazing, dat ze de volgende dag bij ons op de stoep stond om te vragen, hoe het met me ging. Ze mocht zelfs van mijn moeder op mijn kamer komen, en we hebben toen een hele tijd met elkaar gepraat. En vanaf dat moment zijn we bij elkaar.
De eerste Kerstdag heeft ons samen gebracht, en daarom is het een speciale dag voor ons.’

Sally zucht: ‘Oh, dat is eigenlijk wel heel romantisch. Het zal wel pijnlijk voor jou geweest zijn, Leon, maar om zo je liefde van je leven te ontmoeten?’

‘Dat was het ook. Maar toen was het ook meteen duidelijk, niemand die nog tussen ons in kon komen. En ik denk, dat er ook niemand ervan stond te kijken, dat we al snel gingen samenwonen. Alleen dat Helen zwanger werd, en ook nog van een tweeling, dat was niet helemaal gepland. Maar we zijn er niet minder gelukkig mee. Het is zelfs het beste wat ons kon gebeuren.’

Helen kijkt haar man verliefd aan.

Sally glimlacht. ‘Dat was inderdaad een leuk verhaal. Ik vind het wel leuk, als mensen over hun kennismaking een goed verhaal kunnen vertellen.’

Helen zegt dan: ‘Maar hoe zijn jullie twee nu samen gekomen, Sally?’

‘O, toeval. Ik heb eigenlijk heel lang thuis gewoond, maar ik werk al een hele tijd in Arnhem. En ik was dat op en neer gereis wel moe, want ik heb geen auto. Dus moest ik met de fiets naar Veghel en daar op de trein naar Arnhem en ’s avonds ook weer terug.

Maar nu zijn passende woningen voor vrijgezellen in Arnhem ook weer niet heel dik gezaaid, tot ik het appartement, dat naast die van Jack ligt, kon kopen. Ik woon er eigenlijk pas een week, om precies te zijn zeven dagen.

Ik had Jack nog niet echt ontmoet, al had ik hem wel eens vluchtig gezien. Ik had het nog veel te druk met het uitpakken van mijn spullen, en bovendien was Jack ’s avonds amper thuis, als ik dan tijd had om met hem kennis te maken.’

Leon lacht. ‘Dat kennen we van hem. Je kunt hem maar beter op zijn mobiel bellen, en vragen waar hij uithangt!’

Sally glimlacht. ‘Hoe dan ook, afgelopen maandag belde zijn moeder bij me aan. Ze moest Jack dringend spreken, maar hij nam zijn telefoon niet op.’

Ik zeg daarop: ‘Ik was met de inventarisatie van de zaak bezig, en daar kon ik niet bij gestoord worden. Dus had ik mijn telefoon uitgezet!’

Leon en Helen knikken begrijpend.

Sally gaat verder. ‘In ieder geval, ze vroeg me, of ze geen boodschap bij me achter kon laten, die ik dan aan Jack kon doorgeven. Nou ja, dat vond ik geen probleem. Dus heb ik hem opgewacht, toen hij thuis kwam, en heb hem toen doorgegeven, dat zijn vader ziek was, en dat hij naar huis moest bellen.

Maar ja, we raakten aan de praat, en als een goede buurman stelde Jack zich toen aan me voor.’

Leon lacht. ‘Ja, dat voorstellen, dat kan ik me wel voorstellen!’

Helen geeft hem liefdevol een tikje tegen zijn hoofd. ‘Gedraag je, Leon!’

Leon glimlacht en Sally gaat verder.

‘Ik hoef jullie echt niet uit te leggen, dat een meisje, zoals ik, bijna kansloos was voor zijn uiterlijk en charmes. Ik heb hem toen uitgenodigd bij mij te komen eten, omdat ik een ovenschotel had klaargemaakt, wat eigenlijk veel te veel was voor mij alleen, en bovendien moest ik de volgende dag bij mijn ouders eten. Dan zou ik alles weg moeten gooien. Dat was ook zonde. Jack accepteerde, en kwam aanzetten, veel te sexy gekleed, en een fles wijn.

Nou ja, die fles wijn was nogal snel leeg, en Jack stelde voor om bij hem thuis dan nog een glas wijn te drinken. Hij liet me zijn huis zien, en jullie zullen wel weten, dat zijn appartement best stijlvol is ingericht. Hij liet me zijn kunstwerken zien, echt heel erg mooi. Ik vond die schilderijen wel wat hebben, en toen vertelde hij me, dat hij er nog één had, op zijn slaapkamer.’

Leon joelt even. ‘Oeh, gevaarlijk terrein voor een vrijgezelle vrouw!’

Ik hef mijn handen en zeg: ‘Echt, jullie moeten me geloven, dat ik op dat moment geen bijbedoelingen had. Ik heb zelf niet de eerste stap gezet, dat heeft Sally gedaan!’

Sally knikt. ‘Dat klopt. Jack is al die tijd een gentleman gebleven. Zelfs toen ik hem onze eerste kus gaf, in zijn badkamer.’

Ik glimlach. ‘Geloof me, ik moest me toen best wel beheersen om haar niet meteen op te pakken en naar de slaapkamer te slepen. Maar ik besefte me toen al, dat zo’n mooie vrouw ook met respect behandeld wil worden. En Sally is geen mooie vrouw zonder enige inhoud, dat was ik me al meteen bewust. En dat heeft wel mijn interesse gewekt. En als ik één ding geleerd heb over vrouwen, is dat als je ze met eerbied en galant benadert, dat je dat meestal dubbel terug krijgt.

Sally was nogal verbaasd, dat ik toen niet verder ging, toen ze me voor het eerst kuste. Maar dat vond ik echt geen straf, geloof me! Maar op dat moment werd ze wel een soort prooi voor me. Want ik wist toen, dat ze de vrouw was, waarop ik zolang gewacht heb. En ik moest en zou haar krijgen. En zie, ze zit hier nu naast me. En ik weet niet of Sally alle details van die nacht wil verklappen, maar het was er wel een van de betere, die ik beleefd heb. Zo niet de beste tot nu toe!’

Leon kijkt alsof hij flink onder de indruk. ‘Dat zijn nogal woorden van jou, grote broer!’

‘En ik meen het, Leon. Ik heb je toen opgebeld.’

‘Dat ben ik niet van je gewend, je bent nooit echt snel verliefd. Maar nu is het zo klaar als een klontje. Ik kan van jullie allebei zeggen, dat jullie stapelverliefd op elkaar zijn.’

Sally glimlacht. ‘Wat wel leuk is om te vermelden, dat zowel ik als Jack allebei de oudste van onze ouders zijn. Ik heb twee zussen, die zijn allebei al getrouwd en hebben kinderen. En bij Jack is dat niet anders, hoewel jullie dan nog niet getrouwd zijn.’

Leon vraagt dan: ‘En hoe is dat gisteren dan nog gegaan? Toen zijn jullie naar jouw ouders gegaan, Sally?’

Sally knikt. ‘Dat is fantastisch gegaan, beter dan ik ooit had kunnen hopen! Om het in het kort uit te drukken, hij kan absoluut niet meer kapot bij mijn familie.’

Ik zeg ter verduidelijking: ‘Voor de duidelijkheid, ik kende haar vader al via mijn werk. Dat was voor mij echter niet de reden, waarom ik met haar mee ging. Jullie kunnen je dat niet voorstellen, hoe dat voelt, als je iemand ontmoet, die je past als de perfect schoen. Zeker als je zolang vrijgezel bent als ik, en ook de nodige eisen stelt aan je toekomstige partner. En daar past Sallandy perfect in.’

‘Sallandy? Ik meen, dat je haar Sally noemt?’

Sally zegt dan: ‘Sallandy is mijn echte naam. Mijn familie noemt me echter Sal, maar Jack heeft weer van mijn vader te horen gekregen, dat hij me eigenlijk Sally wilde noemen. En dus noemt Jack me nu Sally. En eerlijk gezegd, vind ik dat ook een veel leukere naam, dan Sal of Sallandy.’

‘Ik vind Sallandy ook wel een mooie naam. Die is niet zo alledaags, maar dat is Sally ook niet. Dan noemen we je ook maar Sally.’

‘Dank je. Ik ben met allemaal blij. Maar nu zit ik dus hier. En dat had ik me een week geleden niet gedacht! Natuurlijk vond ik Jack een knappe man, toen ik hem voor het eerst zag. Welke vrouw zou hem niet knap vinden? Maar hij heeft me echt op een positieve manier verrast. Hij koos niet voor de gemakkelijke weg, want hij had me echt op ieder moment al kunnen hebben, maar hij speelde liever even met me, als een kat soms met een muis doet. Ik was allang als een blok voor hem gevallen.

Maar hij wilde alles van me weten, en uiteindelijk heeft hij me uit mijn lijden verlost, en heeft me de nacht van mijn leven bezorgd. Maar hij is voor mij in alles een droomman. Hij is knap, stoer, gespierd, intelligent, sociaal, hij heeft brede interesses, en boven alles, hij stelt het welzijn en genot boven dat van zichzelf. Waar vind je nog ergens zo’n man? Die bovendien ook nog eens zo ontzettend knap is, en zo sexy, dat je ogen er bijna pijn van doen?’

Helen lacht. ‘Ik geef je helemaal gelijk, Sally. Hij is echt een stuk, maar hij zou het bij mij nooit kunnen halen tegenover Leon.’

‘Leon ziet er anders toch ook niet slecht uit, Helen. Je mag je gelukkig prijzen.’

En daar is Iris het ook wel mee eens. ‘Jullie zijn allemaal gelukvogels. Maar ik wens jullie allebei veel geluk en succes toe, Sally en Jack! Al zijn jullie nog maar zo kort samen, dat kun je helemaal niet zo merken. Alsof jullie al langer samen zijn. Ze zeggen wel eens, dat als dolende zielen elkaar treffen, dat ze voor eeuwig verbonden zijn. Dat lijkt me in jullie geval zo wel te zijn.’

Dan kijkt Joël en Iris elkaar aan, waarop Joël zegt: ‘Nu we allemaal toch met goed nieuws bezig zijn, ik en Iris hebben ook een belangrijke een mooie mededeling. We hebben ons afgelopen week ingeschreven om pleegouders te worden. Zoals jullie weten, Sally misschien dan nog niet, maar goed. Iris kan dus geen kinderen krijgen. Dat is jammer, en is altijd voor ons een gemis geweest. We hebben altijd graag kinderen willen hebben.
We hebben ook wel adoptie overwogen, maar dat is niet hetzelfde als je eigen kind opvoeden. En nu zijn we al een stuk ouder, en om dan nog een jong kind te gaan opvoeden, nee, dat lijkt me niet verstandig. Dus zijn we ons gaan verdiepen in het pleegouderschap. En we hebben daar al verschillende gesprekken met instanties over gevoerd, en dat heeft er toe geleid, dat we nu pleegouder gaan worden. We krijgen daar nog een aantal cursussen over, maar de psychologische testen hebben we al achter de rug. Het is de bedoeling, dat we straks kinderen gaan opvangen, die tijdelijk niet thuis kunnen wonen.
Dat kan voor korte tijd zijn, maar ook voor langere tijd. En daar krijgen we wel de nodige begeleiding bij, aangezien we absoluut geen ervaring hebben. Maar het is wel iets, waar we heel erg naar uit kijken.’
Iedereen is wel onder de indruk.

‘Oh, dat vind ik zo lief van jullie! Je hoort zo vaak op het nieuws, dat er te weinig pleeggezinnen zijn, en dan willen jullie dat nu gaan doen! Dat vind ik echt super van jullie!’, zegt Helen.

Iris pinkt een traan weg. ‘Dat is voor ons ook de trigger geweest om het te doen. We hebben het er al eens vaker over gehad, maar nu zagen we, dat de nood echt hoog is. En we hebben er de ruimte voor, en de tijd. En zo kunnen we toch op enige manier voldoen om aan onze wens van kinderen op te voeden. Die zijn dan ook wel niet van ons, maar we kunnen ze wel iets meegeven, waar ze ons misschien wel hun hele leven dankbaar voor zijn. En misschien ook niet, dat hebben ze ons ook al verteld. En het zal echt geen rozengeur zijn, en al heel zeker geen maneschijn. Eerder de reuk van rottende rozen. Maar het zal ons uiteindelijk wel veel voldoening geven.’

Ik knik. ‘Ik vind dat ook heel erg mooi van jullie. Een vriend van mij is opgegroeid in een pleeggezin. Leon kent hem wel, Pieter Desmaats.’

Pieter knikt. ‘Ja, die ken ik wel.’

‘Pieter is zijn pleegouders zo ontzettend dankbaar, dat hij nu zegt, dat hij twee paar ouders heeft. Zijn ouders zaten destijds in een vechtscheiding, waar het belang van Pieter helemaal vergeten is. Gelukkig heeft zijn buurvrouw ingegrepen en is Pieter uiteindelijk bij een pleeggezin terecht gekomen. Daar heeft hij drie jaar gewoond, en dat heeft uiteindelijk wel zijn uiteindelijke leven bepaald. Bovendien heeft het de ogen van zijn ouders geopend. In plaats verder te gaan met hun scheiding, hebben die toen geprobeerd hun geschillen bij te leggen, met als gevolg, dat ze nu nog steeds bij elkaar zijn, en zelfs gelukkig zijn. Maar dat is natuurlijk weer een geval apart. Maar voor Pieter heeft het wel een wereld van verschil uitgemaakt.’

Leon knikt. ‘En hij heeft er zijn vriendin leren kennen.’

Ik knik. ‘Dat was de dochter van het pleeggezin. Maar dat was absoluut geen liefde op eerste gezicht!’

Leon lacht. ‘Dat kun je wel stellen. Het eerste lichamelijk contact, dat die twee hadden, wat met hun vuisten. Desire is niet bepaald een katje, dat je zonder handschoenen moet aanvatten. Ze laat absoluut niet over zich heen lopen. Maar ze is er mede oorzaak van, dat Pieter nu goed terecht is gekomen.’

Ik knik. ‘Ik heb trouwens nog nieuws van Pieter gekregen. Vorige week hoorde ik dat van zijn vader, toen die op ons werk langs kwam. Pieter wordt vader!’

‘Ach, wat leuk voor hem! Dat zat er ook aan te komen, ze wonen nu samen en ze zijn absoluut gek op elkaar.’

Dat zorgt ervoor, dat Iris en Helen naar mij en Sally kijken. De blik in hun ogen zegt ons meer dan genoeg.
Ik kijk terug naar Helen en zeg: ‘Willen jullie iets suggereren?’

‘Nee, ik vroeg me alleen af, als jullie zouden gaan samenwonen, hoe lang het dan zou duren, voordat jullie kinderen krijgen…’

Sally lacht. ‘Nog heel lang, ik ben al een hele tijd aan de pil. En we kennen elkaar nog maar net, dus van samenwonen is zeker nog geen sprake! Ik heb mijn woning niet eens goed betrokken! De verhuisdozen zijn niet eens allemaal uitgepakt!’

Helen grijnst en zegt: ‘Des te gemakkelijker, Sally. Jack heeft toch zo’n grote inloopkast, waar hij nog meer dan genoeg ruimte heeft om ook jouw spullen te laten. En dan hoef je minder op en neer te slepen.’

Ik zeg dan: ‘Ja ja, lach er maar om. Voorlopig gaat dat niet gebeuren, Helen.’

Helen zegt dan: ‘Zullen we er voor wedden, dat Sally nog voor Pasen bij je woont? Om een dure fles wijn?’
‘Mij best. Die weddenschap durf ik wel met je aan, Helen!’

Ik steek mijn hand uit. En Helen pakt die gretig beet. Ze grijnst: ‘Dat ga je zo heel erg verliezen. Ik verheug me nu al op die lekkere fles wijn!’

We lachen erom en praten en babbelen lekker verder tot ver in de avond. Dan nemen we afscheid van Leon en Helen, en rijden weer naar huis. Als we vanuit de garage naar boven lopen, zegt Sally plots: ‘Waarom wilde je wedden met Helen?’

‘Ach, wie kan nu de toekomst voorspellen, Sally? Je moet dat niet serieus zien. Bovendien is Helen toch rond Pasen jarig, en dan krijgt ze van mij altijd een goede fles wijn. Die heeft ze liever dan bloemen, dat heeft ze me zelf gezegd. En of ik haar nu één fles wijn moet kopen, of twee, dat maakt dan toch het verschil niet uit.’

‘Dus niet, omdat je niet met mij zou willen samenwonen, Jack?’

Ik kijk verbaasd. ‘Natuurlijk wil ik met je samenwonen, als we daar allebei aan toe zijn. Maar het is onzin om nu al te zeggen, dat we al meteen gaan samenwonen. Meer bedoel ik daar niet mee.’

‘Mag ik vanavond bij jou slapen, Jack?’

‘Als je dat graag wilt, dan moet je dat vooral doen. Ik zal echt de laatste zijn, die je zal tegenhouden.’

‘En zou je het erg vinden, als ik me wat toiletspullen en wat ondergoed meeneem?’

Ik kijk Sally nu even verbaasd aan. Haar blik is veranderd. Ik zie wat onzekerheid in haar ogen, en ik trek haar tegen mee aan. ‘Wat is er nu werkelijk, Sally? Zeg het me nou maar gewoon. Ik zie dat je ergens mee zit.’

‘Ach, het is niets.’

‘Het is wel wat. Alsjeblieft, Sally. Ik wil het gewoon weten.’

Opeens reageert ze geïrriteerd. ‘Als je niet wilt, dat ik bij je slaap, dan slaap ik wel in mijn eigen bed!’

Ze wil nijdig weglopen, maar ik houd haar tegen.

‘Sally! Als je nu wegloopt, hoef je niet meer aan te kloppen. Ik vraag je netjes, wat er is! Er is geen reden om boos te worden en weg te lopen. En ik wil graag, dat je bij me blijft slapen. Dus vertel nou maar, wat er is.’

‘Moet er nou echt een reden zijn, dat ik nu even geïrriteerd ben?’

‘Je wordt niet vanzelf boos. Dus moet er iets zijn. En anders wordt het voor ons allebei een hele lange nacht, want ik stop niet, voordat je het me verteld hebt.’

Sally slaakt dan een gefrustreerde schreeuw. ‘Mannen! Nou goed, als je het dan toch zo per sé wilt weten, Jack!

De afgelopen avonden hebben veel met me gedaan. Meer dan ik me ooit had kunnen denken, en nu voel ik me nog onzekerder, dan ik al ben. Alles, waar ik eerst waarde aan hechtte, dat lijkt nu opeens niet meer belangrijk. En dat komt door jou! Je bent zo fantastisch, dan ik bijna van moet huilen.’

En dat doet ze dan ook. Ik sluit haar dan in mijn armen.

Zachtjes zeg ik tegen haar: ‘Dacht je, dat je de enige was, die nu zoiets ervaart, Sally? Voor mij gaat nu ook een wereld open, die ik nog niet eerder kende! En ik voel me nu ook onzeker, maar ik laat het misschien niet zo blijken. Ik ben misschien wat taaier, dan jij. Je bent zo mooi, zo schrander, en intelligent. Je bent met afstand de mooiste vrouw, die ik ooit gezien heb, en ik weet wel, hoe mannen naar een vrouw als jij kijken. En dat maakt me onzeker, want ik wil je echt niet kwijt!’

Er breekt een glimlach bij Sally door. ‘Dus je voelt dezelfde angsten, als ik voor jou voel?’

Ik kan een lichte lach niet onderdrukken. ‘Ja, waarom denk je, dat het voor jou anders moet zijn, dan voor mij? We zitten allebei in hetzelfde schuitje. Kom, we gaan naar binnen, en dan praten we erover.’

Sally knikt, en leunt tegen me aan, terwijl ik mijn arm stevig om haar heen sla, en dan naar mijn huis lopen. Eenmaal binnen gaan we op de bank zitten, waar we uitgebreid praten over onze gevoelens, die we nu ervaren. Het is voor ons allebei een openbaring.

Opeens zegt Sally: ‘Jack? Nog even over dat samenwonen. Ik ben bang, dat je die weddenschap nogal snel gaat verliezen.’

Ik glimlach. ‘Ik ben er ook bang voor. Maar ik geef met liefde Helen een complete doos van die wijn, als we met Pasen zouden samenwonen.’

Sally glimlacht en geeft me dan een zoen. ‘Waar ben je al die tijd geweest, Jack? Want ik probeer te vechten om niet als een baksteen voor je te vallen, maar die strijd ga ik niet winnen.’

Ik glimlach. ‘Misschien heeft het wel zo moeten zijn, Sally. En moesten we gewoon op elkaar wachten.’

Ze geeft me nog een zoen en zegt dan: ‘Zou je het erg vinden, als ik nog wat meer kleren hier neerleg? Want ik krijg een donkerbruin vermoeden, dat ik de komende tijd meer bij jou in bed lig, dan in mijn eigen bed!’

Ik glimlach. ‘Zal ik Helen morgen dan maar meteen die fles wijn geven?’

‘Zo snel wil ik nu ook weet niet gaan, Jack. Maar dat ze die fles wijn gaat winnen, dat lijkt me wel zeker.’

Ze duwt zich dan van me af en zegt: ‘Dan ga ik nu vlug even wat spullen pakken, Jack. Schud jij even een glas wijn in?’

Ik lach: ‘Dezelfde wijn, als die ik Helen zou gaan geven?’

Ze lacht. ‘Daar zeg ik geen nee op!’

Ze loopt dan de deur uit, en ik haal vast wat glazen uit de kast, en trek een fles wijn open. Intussen maak ik alvast wat ruimte in de inloopkast, en in de badkamer. Dat voelt vreemd, maar wel goed.

Een kwartier later komt Sally met een hele doos aangelopen.
‘Ik heb het maar even in een doos gedaan, Jack. Het zijn wat schoenen, wat toiletspullen en wat kleding en ondergoed.’

Ik pak de doos van haar over, en help haar dan de spullen op te ruimen. Sally ziet al, dat ik wat plaats gemaakt heb. Ze glimlacht naar me en ik zet dan haar toiletspullen bij mij in de badkamer.
Dan gaan we op de bank in de kamer zitten. Ik heb de glazen al volgeschonken, en we proosten.

Sally nipt een keer en zegt: ‘Oei, dat is wel een hele lekkere wijn!’

‘Dat mag ook wel, voor wat de wijn kost, Sally. Ik hecht waarde aan goede spullen, en dus ook wijn. En dit is dus de wijn, die Helen kan winnen.’

‘Dus je hoeft er niet eens een fles voor haar te kopen?’

‘O nee, in de opslagruimte in de garage heb ik nog een paar dozen staan. Dit is de wijn, die Helen altijd voor haar verjaardag krijgt. Ze vindt hem erg lekker, maar ook veel te duur. En dat kan ik me wel voorstellen, want zo’n fles kost bijna dertig euro, alleen als je ze per een bepaald aantal koopt, dan kosten ze beduidend minder.’

‘Dertig euro? Dus die weddenschap gaat over dertig euro?’

Ik knik. ‘Moet je dan altijd over veel geld wedden? Bovendien is voor Leon en Helen dertig euro toch wel wat geld. Ook al werken ze allebei, erg veel geld hebben ze niet over. Maar ze zijn gelukkig, en dat is wat telt. En ik ben vrijgezel, en ik heb een goede baan, waar ik zeer goed voor betaald word. Dus ik kan me dit wel veroorloven. Dat is het verschil. En ik gun mijn schoonzus heus wel een paar flessen, zodat ze ook eens lekker kan genieten.’

‘Dus je ging er al een beetje vanuit, dat je ging verliezen?’

‘Zoals ik me nu voel, absoluut! Maar dat ga ik toch niet recht voor iedereen toegeven?’

Sally glimlacht. ‘Oh, nu begrijp ik het. Een beetje haantjesgedrag?’

‘Zoiets. Ik noem het trots. En natuurlijk weet Helen ook wel, dat ik dit ga verliezen. Leon en Helen kennen me heel goed, en die hebben nu een hele andere Jack gezien.’

‘En je zus? Hoe is die?’

‘Petra? Ze is als een goede vriendin voor me, net als Leon. Maar ze behoort tot mijn vriendenkring. Leon en ik hebben andere vrienden, maar Leon woont ook nog steeds in Hoenderloo en ik en Petra in Arnhem.
Daardoor hebben ik en Petra ook wat gezamenlijke vrienden en Leon andere vrienden.’

‘Dat klinkt alsof je heel close met haar bent, Jack.’

‘Dat ben ik ook. Zij en Herman zijn echt goede vrienden van me. Maar de eerlijkheid biedt me te zeggen, als ik ergens mee zit, dat ik altijd eerst even Leon bel. Daar heb ik toch net een iets andere band mee, dan met Petra.’

‘Dat kan ik me wel iets voorstellen. Leon is je broer, en kan zich als man wat meer in jou verplaatsen. Een vrouw denkt over bepaalde dingen toch wel anders.’

‘En emotioneler.’

‘Dat ook.’

‘Zoals straks in de parkeergarage.’

Sally knikt. Dan zegt ze plots: ‘Ik ben niet helemaal eerlijk geweest, Jack. Toen ik zo plotseling boos werd, dat had niet te maken, dat je iets fout deed, maar wel om je reactie. Die had ik niet zo verwacht.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Ach, toen Joël en Iris over hun voornemen pleegouders te worden begonnen, kreeg ik het een beetje moeilijk. Ik weet ook niet, waar het zo opeens vandaan kwam, maar opeens kreeg ik een verlangen naar kinderen. Dat verbaasde me, want daar heb ik eigenlijk nooit zo over nagedacht. Ik heb altijd gedacht, dat het wel zou komen, als ik eenmaal getrouwd zou zijn, of zou samenwonen. Maar nu overviel het me opeens.

En dan kom jij met een reactie, dat je het samenwonen liefst nog even wilt uitstellen. Dat kwam gewoon op dat moment even niet goed aan.’

Ik glimlach. ‘Maar dat is toch niet erg, als je je even emotioneel voelt? Dat kan ik best begrijpen. Je bent verliefd, en dan beginnen ze over kinderen te praten, terwijl je al 26 bent. Eigenlijk op je piek van je vruchtbaarheid. Dan is het geen wonder, als er opeens geen stortvloed aan hormonen bezit van je nemen.

En ik zal je nog wat meer vertellen, dat heeft mij ook wel geraakt. Misschien niet zo heftig als bij jou, maar dat heeft me ook aan het denken gezet.’

Sally kijkt me verbaasd aan, maar glimlacht. Het is alsof er meteen een last van haar schouders is gevallen.
‘Je blijft me verbazen, Jack. Nu verbaas ik me weer, hoe gemakkelijk ik met jou over mijn gevoelens kan praten. Dat ben ik niet gewend. Ik heb tot nu toe alles zelf moeten doen en ontdekken. Dan voelt het gewoon raar om dan te praten over hoe je je voelt, in plaats erover te praten.’

‘Dat komt wel, Sally. We staan nog aan het begin van onze relatie. Je kunt niet verwachten, dat alles meteen op rolletjes loopt! Ik ben realistisch genoeg om te beseffen, dat we vooral in het begin nog wel eens wat kleine ruzies zullen hebben, omdat we aan elkaar moeten wennen. Maar ik weet, dat je er vooral om moet praten, ook al is dat nog zo moeilijk.’

Ik trek Sally dicht tegen me aan en kijk haar in haar mooie bruine ogen aan. Nu we zo dicht tegen elkaar aan zijn, en haar lippen zo dicht bij de mijne zijn, is een kus onvermijdelijk. Als magneten worden we naar elkaar getrokken en zodra onze lippen elkaar raken, ontvlamt er tussen ons een passioneel vuur. Begerig laten we onze handen over elkaars lichaam glijden, en daarbij alle kledingstukken verwijderen, die onze handen tegenkomen.

We weten allebei, waar dit naar toe gaat leiden en we willen het ook allebei. We kunnen niet snel genoeg uit onze kleren komen, die door de kamer vliegen. Ik haak haar bh los, en ze helpt me die bij haar uit te trekken. Waarop ik me gulzig op haar heerlijke borsten stort. Die zijn niet supergroot, maar ook niet klein. Net iets meer dan een handvol. Zoals ik ze het liefste zie. Ik kus ze, ik streel ze, ik kneed ze, en ik liefkoos ze. En Sally geniet er net zo veel van, als ik dat doe. Ze raakt hevig opgewonden, en ze wil meer.

Ze duwt me naar beneden, en ik voldoe maar wat graag aan haar verzoek. Nu heeft ze geen string aan, maar een leuk slipje, dat strak om haar heupen zit. Als ik tussen haar benen duik, zie ik dat er zich al een behoorlijke vlek tussen haar benen zit. Ik trek haar slipje naar beneden, waarbij ik plagend haar benen streel, een spoor van kippenvel bij haar achterlatend. Om dan weer naar boven te gaan, en kusjes gevend op haar benen en dijen naar haar heiligdom. Haar schaamlippen zijn mooi glad geschoren, en haar binnenste schaamlippen krullen er net tussendoor. Ik laat een vinger tussen haar schaamlippen glijden.
Sally slaakt een licht kreuntje, verwachtingsvol. Ze denkt terug aan de eerste nacht met Jack. Hoe heerlijk het was geweest, en hoe vaak ze was gekomen. En ze komt al bijna klaar, als ze daaraan denkt. En dan voelt ze zijn vinger voorzichtig tussen haar schaamlippen glippen. Nog nooit was ze ooit zo opgewonden geweest, alleen daardoor. Ze voelt hoe haar geil begint te stromen. Ze wil hem, hard en helemaal, diep in haar.

Ik voel meteen hoe nat ze al is. En als ik haar tussen haar schaamlippen aanraak, begint haar geil al wat te vloeien. Ik kan me niet meer inhouden, en begin meteen haar kutje te likken, en slobber al haar geil op. Haar geil smaakt heerlijk, en daar zal ik zo snel geen genoeg van krijgen. Maar het is genoeg om mijn pik al flink te doen opzwellen. Sally kreunt dat het een lieve lust is. Ze is zo opgewonden, dat ze al bijna tegen haar eerste orgasme aan zit. En als ik haar heerlijke genotknobbeltje met mijn tong bewerk, komt ze nogal heftig klaar.

Ze klemt me met haar benen vast op haar kutje, en siddert met haar hele lichaam. En als absolute bonus squirt ze een klein beetje. Het is niet veel, maar ik had het niet verwacht. En met liefde slurp ik haar geil weer op, maar mijn gezicht is nu wel wat nat. Het kan me niet interesseren. Maar Sally bevrijdt me weer van haar beenklem, en hijgt wat uit. Ze trekt me omhoog, want ze wil niet uithijgen, maar mijn pik diep in haar voelen.

Ze voelt zich zo heerlijk, maar ook zo super geil! Ze kijkt wel even verbaasd als ze mijn natte gezicht ziet, maar likt het wel weg van mijn gezicht.
‘Heb ik je zo nat gemaakt?’

Ik glimlach. ‘Ik wist niet, dat je ook kon squirten, Sal! Dat vind ik zo ontzettend geil!’

Ze giechelt. ‘Dat wist ik ook niet! Maar neuk me, Jack! Ik wil je echt diep in me voelen! Ik ben zo geil!’

Mijn pik is nu staalhard, en ik voldoe maar wat graag aan haar verzoek. Hoewel ze nog strak aanvoelt, glijdt mijn pik moeiteloos een twee stoten helemaal in haar. Ze is zo nat, dat het echt moeiteloos gaat. En dan begin ik haar te neuken. En op dit moment heb ik even niet haar eigen genot voor ogen, want ik ben zelf ook ontzettend geil, en wil nu even niets anders dan klaarkomen. Maar dat wil niet zeggen, dat Sally daar niet van geniet. Ze kreunt dat het een lieve lust is en zit zelf alweer tegen haar tweede orgasme aan. Ze moedigt me aan om klaar te komen.

‘Ja, geef het me, Jack! Ik wil het allemaal!’

En als mijn ballen dan beginnen te borrelen, voelt dat ook als een bevrijding. Diep spuit ik mijn zaad in haar, genietend dat ze me helemaal kan hebben, zonder dat ik haar baarmoeder aan gort neuk. Ik tik er net tegenaan bij het klaarkomen, en weet dat ik haar baarmoeder nu flink gevuld heb met zaad. Ik neuk nog een paar slagen door en laat me dan op haar zakken. Ze slaat haar armen om me heen en streelt voldaan mijn rug. Ze kust mijn nek en mijn schouder, terwijl ik weer op adem kom. Dan rol ik van haar af, en kijk haar aan, terwijl ik met mijn vingers door lange krullende haren ga.

‘Je bent net een droom voor me, weet je dat, Sally?’

‘Hey, dat wilde ik ook al zeggen, Jack!’

Ik glimlach. ‘Wat ik eigenlijk bedoel, is dat je mijn pik echt helemaal kan hebben, zonder dat ik je pijn doe, door tegen je baarmoeder te stoten. Niet veel vrouwen kunnen me helemaal hebben, maar ik ben blij, dat jij me wel kunt hebben.’

Ze glimlacht. ‘Is dat dan zo speciaal?’

Ik knik. ‘Ja, want nu kan ik me helemaal laten gaan, en ik hoef niet in mijn achterhoofd rekening te houden, dat ik iemand pijn doe, als ik haar neuk. En dat is echt een fantastisch gevoel!’

Sally glimlacht van genoegen. ‘Dan kan ik daar alleen maar blij mee zijn, Jack! Want je neukt echt heerlijk! Ik ben zelfs twee keer klaargekomen, toen je me neukte! En als je eerst alleen maar mannen hebt gehad, die je niet eens konden laten klaarkomen, dan is dit het summum!’

Ik wil haar dan strelen, maar we liggen nog op de bank. En daardoor val ik plotseling van de bank af. Ik schrik alleen maar, en dan moeten we allebei hard lachen.

Sally zegt dan: ‘Zullen we maar meer geschikt meubilair op gaan zoeken? Want ik wil nog veel meer van je!’

‘Je weet, dat je morgen al mijn vrienden zult gaan ontmoeten?’

Sally knikt. ‘Dat kan nooit enger zijn, dan de afgelopen twee avonden.’

We staan op en lopen naar de slaapkamer. Maar het momentum is nu wel even verdwenen.
Sally zegt dan: ‘Kun je me al wat meer over je vrienden vertellen?’

‘Geen probleem. Ik heb een heel gevarieerd pallet aan vrienden. Ik zal je maar meteen over vier van mijn vrienden vertellen. Die zijn namelijk homo. Twee mannen en twee vrouwen. Eric en Lenny, en Vivian en Renate. Fantastische mensen. Het leuke is eigenlijk, dat ze familie van elkaar zijn. Eric is de broer van Vivian en Lenny is de broer van Renate. En ze wonen ook met elkaar in één huis. En ze zijn ook niet vies van elkaar. Ik weet dat Eric het wel eens met Renate doet, en Lenny het met Vivian doet. En ik zou er niet van staan te kijken, als ze nog wel eens meer wisselen. In ieder geval zijn ze nogal open over hun seksuele avontuurtjes, dat zul je nog wel merken. Maar ze zijn wel heel trouw aan elkaar. ten minste, als groep aan elkaar.’

‘Dus ze zijn meer bi?’

‘Misschien bi, maar ze prefereren toch ieder meer hun eigen geslacht. Je zal het nog wel merken. En dan heb je nog Nbumu en Elian. Nbumu is een enorme kerel, en zoals je misschien al vermoedt, hij komt uit Afrika, Ghana om precies te zijn. Elian heeft hem daar ontmoet, en het was liefde op het eerste gezicht. Nbumu is echt een toffe kerel, en toen er in zijn land oorlog uitbrak, kon hij niet snel genoeg wegkomen.

Hij heeft pas zijn verblijfsvergunning gekregen, en dat heeft de weg vrij gemaakt om te gaan samenwonen met Elian. En dat heeft zo al zijn sporen achter gelaten. Elian heeft me onlangs verteld, dat ze al zwanger is geraakt. Maar als je ze ziet, zul je ongetwijfeld hard moeten lachen. Nbumu is namelijk meer dan twee meter lang, en Elian is dat niet. Die is amper een meter zestig! Er zit bijna een halve meter in lengte tussen hun in.’

‘Dat is inderdaad een groot verschil. Dus die Nbumu is nog groter als jij?’

Ik knik. ‘Ja, echt nog een stuk groter! Maar hij is ook goed in sport, en hij wil ook topsport gaan doen. Hij speelt nu basketbal en daar blijkt hij echt een natuurtalent voor te zijn. En met zijn lengte, willen ze hem maar wat graag hebben bij de clubs. En ik zou er niets van staan te kijken, als hij het nog ver schopt als basketballer. Ik heb natuurlijk amper verstand van basketbal, maar ik heb wel een paar wedstrijden gezien, en ik vind hem best goed. Hij scoort in ieder geval veel.’

‘Dat is toch alleen maar fijn?’

‘Dat is ook zo, maar als hij echt goed wordt, dan zal hij misschien moeten verhuizen. En ik verlies niet graag een vriend. Zeker niet zo’n coole gast als Nbumu!’

‘En zijn vriendin?’

‘Elian? Haar ken ik al heel lang, van school. Ze is zelfs een tijdje mijn vriendin geweest, we waren toen nog erg jong. Maar we merkten al heel snel, dat het beter was, dat we gewoon vrienden bleven, en dat zijn we ook gebleven.’

‘En wie heb je nog meer als vrienden?’

‘Joyce. Maar die komt niet, want die heeft zich afgemeld met griep. Ze is een leuke, volslanke dame, een jaar ouder als mij. Ze is wat onzeker, vanwege haar formaat, maar ze begint nu langzaam wat zelfvertrouwen te krijgen, en ze ontwikkelt zich nu langzaam tot een mooie zekere vrouw, die trots is op haar lichaam. Want ze heeft ontdekt, dat er ook mannen zijn, die op haar volle lichaam vallen. Bovendien is ze een eigen winkeltje begonnen, met webwinkel erbij, en dat begint nu goed te draaien. Dat maakt haar zelfstandig, ook financieel. Dus ik heb er goede hoop voor, dat ze een zelfverzekerder vrouw zal worden, die ze verdient te zijn.

Eens kijken, wie hebben we nog meer? Mark en Marie-Louise. Dat zijn nog jeugdvrienden van de lagere school. Ze zijn altijd samen geweest, maar gek genoeg hebben ze elkaar pas gevonden, toen Mark op zichzelf ging wonen, hier in Arnhem. Marie-Louise kwam er toen pas achter, dat ze hem miste, en dat ze meer in hem zag, als alleen maar een vriend. En datzelfde gebeurde Mark. Nou ja, de rest hoef ik je niet uit te leggen. Ze zijn nu getrouwd en hebben een zoon.

Ze zijn allebei wel leuke mensen, waarbij ze ervan houden om de buitenbeentjes in onze maatschappij tot hun vrienden te maken. Ze hebben ervoor gezorgd, dat Nbumu, Eric, Lenny, Vivian en Renate tot mijn vaste vriendengroep zijn gaan behoren. Elian hoorde daar al bij, maar ze was bang, dat ze werd afgestoten, omdat ze met een donkere man was. Natuurlijk pure onzin, maar ik kan het me wel voorstellen.

En dan heb je nog een serie vrijgezellen. Ger, Edward, Cita, Loes, Gorgina en Wilko. Die hebben met elkaar wel eens een wisselende relatie. Je weet nooit met wie ze naar huis heen gaan. Maar ze stellen wel erg prijs op hun eigen leven, hoewel ik wat twijfels begin te krijgen over Edward en Loes. Die zie ik steeds meer samen. Dat zou leuk zijn, als die twee samen komen.

En dan vergeet ik eigenlijk ook nog Herman en Petra, want die behoren ook tot mijn vriendengroep, maar daarvan heb ik al verteld, dat ze niet zullen komen.’

‘Je hebt een interessante vriendengroep, Jack. En ook nog zo veel vrienden! Ik heb er maar drie. Maar dan wel drie heel goede vriendinnen. Ilse, Diana en Monica. We delen echt alles met elkaar, het is alleen jammer, dat zij nog wel in Veghel wonen, en ik naar hier verhuisd ben. Maar ik kon ook niet op en neer blijven reizen, en bovendien ben ik met de trein ook weer snel op en neer naar Veghel.’

‘Heb je geen rijbewijs, Sally?’

‘Jawel, maar ik vind mezelf niet zo goed met autorijden. Ik vind het prima, als ik met iemand mee moet rijden, maar als ik zelf moet rijden, raak ik zo gauw in paniek. Het is, dat ik de weg in Veghel niet kwijt raak, maar daarbuiten? Ik moet er niet aan denken!’

‘Daar heb je tegenwoordig navigatiesystemen voor, Sally!’

‘Dat weet ik, maar dan nog raak ik snel in paniek. Ik ben dan ook zes keer gezakt voor mijn examen…’

‘Zes keer? Oei, dan zal ik je maar niet laten rijden in mijn Austin!’

‘Doe maar niet. Dadelijk maak ik er nog brokken mee!’

Sally begint dan te gapen, en ik kan zien, dat ze moe is. Ik zou nog best wel wat seks met haar willen hebben, en ze zou dat ook nog wel toelaten, maar soms is het gewoon beter om daarmee te wachten. Ik trek het dekbed over ons heen, en ze komt tegen me aan liggen. Niet veel later slaapt ze al.

Maar ik kan nog helemaal geen slaap vatten. Ik ben eigenlijk helemaal nog niet moe. Dus laat ik alle momenten van de afgelopen dagen nog eens voorbij komen. Vanaf het moment, dat Sally me vertelde, dat mijn kerstavond met mijn familie niet doorging. Mijn hart klopt als ik daaraan terug denk, vooral die eerste nacht. En dan besef ik me, dat ik nu echt voor het eerst verliefd op een vrouw ben. In die paar dagen is ze al meer voor me gaan betekenen, dan ooit een vrouw voor me is geweest. Dat komt natuurlijk ook door de ontmoeting met haar familie en haar ontmoeting met mijn broer, dat is allemaal zo goed verlopen. En ze is de hele tijd fantastisch geweest. Ik heb dingen gedaan, waarvan ik nooit had hopen dromen, die ooit te doen. Met Gerard als grote voorbeeld. Normaal zou het nooit bij me zijn opgekomen om zo’n kwal een tweede kans te geven. Maar ik wilde een goede indruk maken bij Sally’s ouders, dus heb ik het toen wel gedaan. Met een leuk resultaat als gevolg. Gerard blijkt dan toch een best aardige vent te zijn. Maar als Sally er niet bij was geweest, dan zou dat nooit zijn gebeurd.

Zo lig ik minstens een uur te piekeren, als ik plotseling Sally in haar dromen hoor praten. Eerst denk ik, dat ze wakker is, maar al snel krijg ik in de gaten, dat ze gewoon slaapt en droomt. Het is moeilijk om te verstaan wat ze zegt, maar het is me meer dan duidelijk, dat het over mij gaat, want ik versta mijn naam wel goed. Ik glimlach en druk haar een zoen op haar voorhoofd. Daar reageert ze op door een glimlach op haar gezicht te toveren, maar ze slaapt gewoon verder. Dan sluit ik ook mijn ogen, en val dan al snel in slaap.