Hier ben ik weer met een nieuw deel over Roos. Ik wil alle trouwe volgers en stemmers van harte bedanken voor jullie steun. Voor iedereen die nieuw is in deze serie raad ik aan om de eerste delen even (opnieuw) te lezen. In dit deel zal Roos de gevolgen van haar verkeerde actie gaan ondergaan. Ik ben zoals altijd heel benieuwd hoe het bevalt. Veel leesplezier!

Deel V: "Straf"

Roos hoopte nog zo dat ze onder die straf uit zou komen. Ze wil het eigenlijk al lang niet meer. Ze weet nu niet eens meer wat deze hele middag voor haar betekent. Het is alle kanten op geschoten van haar grootste nachtmerrie tot haar geilste ervaring ooit en weer terug; en dat dan zo’n tien keer op en neer. Maar ze weet wel dat ze nog nooit zo lang met seks bezig is geweest -dat terwijl ze hem alleen maar heeft gepijpt- en dat ze naar huis wil. Ze wil in haar eigen bed gaan liggen, zich verstoppen onder de dekens en huilen. Ze wil niet meer alle pijn in haar hele lichaam voelen, ze wil nooit meer haar eigen kutje aanraken en al helemaal nooit meer een man uitdagen. En nu wil hij haar nog steeds straffen, ze is al zo hard gestraft voor haar gevoel. “Alstublieft meneer,” zegt ze met een schor, kwetsbaar stemmetje, haar keel doet nog erg veel pijn van toen hij zo diep in haar stootte, “Ik smeek u, wilt u mij vergeven en me niet straffen? Ik kan niet meer.” Hij kijkt haar met een onpeilbare blik aan: “Heb je eindelijk echt je lesje geleerd?” Ze kan de tranen niet meer tegenhouden, “Ja meneer,” huilt ze, “alstublieft, laat me gaan. Ik wil naar huis.” Het antwoord breekt haar in tweeën. “Nee slet, je blijft hier,” antwoordt hij koud, “en je krijgt straf.”

Roos begint nu voluit te huilen. Ik moet hier iets aan doen, denk ik bij mezelf, straks denken de buren nog dat ik iemand aan het mishandelen ben. Wat ik trouwens ook doe. Ik glimlach in mezelf bij die laatste gedachte. Hoewel ik m’n plan een aantal keer heb moeten bijsturen, heb ik het in grote lijnen kunnen volgen en weet ik nog steeds welke twee uitkomsten er mogelijk zijn. “Ga je stil zijn, kutje?” vraag ik haar terwijl ik het antwoord al weet. Tuurlijk gaat ze niet stil zijn. Ze reageert niet op mijn woorden maar jammert ongecontroleerd door. Ik pak mijn ballgag van de grond en duw die heel makkelijk in haar open mondje. Toch handig, dat huilen. Als ik het riempje achter haar hoofd strak trek smoort dat het geluid wat. “Als je nu niet stil bent dan moet ik andere maatregelen nemen, kutje, maatregelen die ik zelf niet eens leuk vind.” Blijkbaar werkt dit dreigement want het gejammer stopt. Ze snikt alleen nog wat. Nu ziet ze er helemaal onweerstaanbaar uit. Ze heeft nog steeds het uiterlijk van een arrogant tienertje wat niet beter weet. Maar ze ligt pijnlijk ver uitgestrekt vastgebonden, haar kutje wijd open, haar -voor haar leeftijd- grote borsten mooi plat maar toch rechtop staand, met zwarte stift geschreven teksten op haar net zo platte buik. En dan dat koppie, dat heerlijke arrogante, perfecte koppie. Nu veel minder perfect -of juist wel perfect- vanwege de zwarte stift, enorm grote bal in haar mond, kwijl overal en haar grote bruine bambi-ogen die rood zijn van het huilen. “Goed,” zeg ik nadat ik even van het uitzicht heb genoten en zij inmiddels helemaal stil is geworden. “Je straf. Ik zal het simpel houden, ik mag je niet aanraken.” Ik zie haar ogen oplichten van hoop. “Maar, we hebben niks afgesproken over welke speeltjes jou aanraken.” Meteen is haar hoop weer weg. “Dus in dat opzicht kan ik vrij veel.” Ik pauzeer even voor ik vervolg: “Nu zijn er verschillende manieren om te straffen. Ik kan je jezelf klein laten voelen, dat lukt daarnet toen je omviel vrij goed. Maar dat is maar voor kleine dingetjes. Je hebt me geprobeerd te vermoorden, dat heb je zelf toegegeven. Daarvoor kan ik je alleen maar straffen door je pijn te doen.” Ik kijk hoe de woorden op haar inwerken. Ik weet dat ze al pijn heeft geleden vandaag en dat ze dat nu zelfs nog doet. Dus de gedachte aan meer pijn laat haar trillen van angst. Haar ogen worden groot en ze begint van achter de gag te smeken. “Hou je smoel,” zeg ik bruut, “ik kan je toch niet verstaan en je gejammer maakt het alleen maar erger. Je moet weten dat ik dit ook niet leuk vind om te doen maar het is de enige manier om een eigenwijs kutje als jij iets te leren.” Ze zwijgt maar blijft trillen. Ik zie traantjes uit haar ooghoeken lopen die zich onder haar hoofd vermengen met de natte plek van tranen, kwijl en slijm die zich al heeft gevormd. Ik loop van haar voeten om het bed haar naar haar hoofd. Ze volgt me nauwlettend met haar ogen. Ik kan zien dat ze maximaal gespannen is en die spanning buit ik uit. Bij het straffen van een sub is de wetenschap dat iets gaat gebeuren veel belangrijker dan de gebeurtenis zelf. Op dit moment zit Roos zichzelf helemaal op te vreten omdat ze geen idee heeft wat haar te wachten staat maar in haar hoofd spelen zich de ergst mogelijke scenario’s af. Ik kniel bij haar hoofd en kijk haar van bovenaf in de ogen. Ik zet mijn meest compassionele stem op: “Sorry meisje, maar dit is nodig..” Ik geef haar een zoen op haar voorhoofd, trek een blinddoek over haar ogen en draai me om.

Roos vecht tegen de opkomende paniek. Wat gaat hij doen?! Ze is zich meer dan bewust dat ze geen kant op kan en totaal aan hem overgeleverd is. De bal in haar mond spert haar kaken net iets verder open dan comfortabel voor haar is en het riempje snijdt in haar mondhoeken. In het donker voelt ze iedere beweging rond haar lichaam en hoort ze ieder geluid. Hij staat nog steeds bij haar hoofd en ze hoort hem rommelen tussen de spullen op de grond. Waarom heb ik niet gekeken wat er lag toen het kon, denkt ze en meteen weet ze het antwoord al. Ze had totaal niet verwacht dat dit zou gaan gebeuren. Toen hij zo lief deed dacht ze dat ze hem alsnog had ingepakt en dat het allemaal voorbij zou zijn, daarna had ze geen kans meer om te kijken. Ze voelt zich zo dom, ze had beter moeten weten. Het geluid van staal tegen staal laat haar trillen van angst en ze krijgt het ijskoud. Een harde klap op de grond laat haar een gil slaken, ze spant in een reflex al haar spieren aan. De boeien trekken pijnlijk aan haar polsen en enkels. Hij beweegt weer! Vlak naast haar lichaam, hij komt naast haar zitten. Ze hoort een aansteker klikken. Ze wil in paniek vragen wat hij gaat doen maar door de bal komt er alleen maar “Mhwaap doeph u phepheer?” uit haar keel terwijl ze ‘wat doet u meneer?’ wil zeggen. Hij lacht, “Wat zeg je sletje?” Ze wil hem nu opnieuw iets aan doen vanwege het sadistische toontje in zijn stem, vindt hij het echt zo leuk dat ze zo bang is? Hij moet echt gek zijn. En zij is aan hem overgeleverd. Ze besluit haar woorden niet te herhalen, dat wil hij alleen maar. In plaats daarvan ligt ze stil en maximaal gespannen te luisteren. Hij zit nog steeds naast haar en de aansteker klikt. Ze hoort hem ademen, de geur van sigarettenrook vult de kamer. Roos wordt razend, ze gaat dood van de angst en die klootzak zit gewoon op z’n gemak een sigaret te roken! Ze slaakt een kreet van woede en begint als een dolle stier aan de boeien te rukken. Ze verwacht een klap of iets dergelijks, ze hoopt zelfs op een klap, de spanning van het weten dat er iets pijnlijks gaat gebeuren maar niet weten wat maakt haar gek. Ze wil dat het voorbij is! Daarom raast ze zo. Maar hij doet niks, hij laat haar in paniek zijn en na een minuut zegt hij kalm: “Doe je rustig sletje? Anders druk ik m’n peuk uit op je tiet en dan heb je nog een litteken ook..” Meteen stopt Roos, ze wil geen littekens! Ze wil dit zo snel mogelijk kunnen vergeten. Ze blijft stil liggen terwijl hij rookt. “Ik moet hier ook even moed voor verzamelen. Ik mag je niet aanraken dus kan ik je alleen maar op een heftige manier straffen. Helaas, want dit had ik je niet aan willen doen.” Roos ademt heel snel en haar hart bonkt bij deze woorden, “raak mpphe mpphaaphh aaphh phepheer!!” roept ze snel. “Nee, nee kutje,” reageert hij, duidelijk bewust van wat ze zei, “ik raak je niet aan, ik hou me aan de afspraken. Het is alleen zo jammer.” Ze hoort hoe hij de sigaret uit drukt. “Maar goed, nu moet je even flink zijn sletje, dit kan een beetje prikken.” Roos ligt doodstil, ze is bijna misselijk van angst en houdt haar adem in. Ze wordt zich bewust van zijn adem tegen haar hals. Plotseling explodeert haar rechter tepel. Een felle pijn trekt door haar tepel heen diep in haar borst. Het voelt alsof iemand hem heeft vastgepakt en nu fijnknijpt. Ze gilt het uit achter de ballgag en begint heftig te trillen en te spartelen. Door haar bewegingen schudden haar borsten heen en weer waardoor het nog meer pijn doet. “Rustig aan teefje,” hoort ze zijn dwingende maar kalme stem.

“Je maakt het alleen maar erger voor jezelf zo,” zeg ik rustig, “ook dit moet je ondergaan, verzet je er niet tegen, je kan niks doen.” Ze probeert stil te liggen maar ik zie haar toch heftig trillen. Ze hijgt snel en pareltjes zweet verschijnen op haar voorhoofd en buik. Eén ding heeft ze wel eerlijk gezegd op de chat: ze houdt niet van pijn, dat is wel duidelijk. Maar dat het niet leuk is, is nu net het hele idee van straf. En ik ben nog niet klaar. Ik pak een tweede klem en zet die op haar linker tepel. In slow motion zie ik de scherpe tandjes van het stalen klemmetje in haar tepel zinken. Weer begint ze te stuiptrekken als een aangeschoten dier terwijl ze jankt en gilt. Ik begrijp het heel goed, die klemmen doen gemeen veel pijn. Maar nu komt het voor mij moeilijke gedeelte: de kabels verbinden zonder haar aan te raken. Ik hou me nu eenmaal graag aan afspraken. Roos ligt een paar seconden stil en ik grijp mijn kans. Ik klem het rode en zwarte kabeltje om de contacten op de klemmen, de bewegingen die ik veroorzaak in de klemmetjes laten haar hijgen en stuiptrekken. Ik ga bij haar hoofd staan. Met een snelle ruk trek ik de blinddoek voor haar ogen weg. Gekweld en smekend kijkt ze naar me op. Dan kijkt ze naar haar borsten en ziet de klemmen met de kabels. Het duurt even voor ze door heeft waar ze voor zijn maar zodra ze de puntjes in haar hoofdje verbindt begint ze in paniek te gillen en weer aan haar boeien te rukken. Ik pak haar hoofd in m’n handen en breng m’n gezicht tot vlak bij dat van haar. “Stil!” bijt ik haar kort toe. “Als je tieten je iets waard zijn dan ben je nu heel stil..” Ze is meteen stil en kijkt slechts doodsbang in mijn ogen. “Zijn je tieten je iets waard?” Ze knikt snel. “Dat dacht ik al. Ik ga de bal uit je mond halen. Als je één kik geeft, hoe klein dan ook, één geluidje maakt, hoe zacht dan ook, dan jaag ik 1000 volt door je tepels heen. Begrepen?” Ze knikt snel met wijd opengesperde ogen. Duizend volt kan niet, ze weet niet eens hoeveel dat is, maar de gedachte aan stroom is erg genoeg voor haar. Ik maak de bal los en trek die rustig uit haar mond. Roos is compleet stil, al zie ik dat het haar al haar wilskracht kost. Ik pak de klemmen met twee handen vast en schud ze lichtjes heen en weer. Ze spartelt en trilt hevig, zweet stroomt over haar gezichtje en ze opent haar mond in een grimas van pijn. Maar ze blijft stil. Het is ongelofelijk maar het kleine sletje. Blijft. Stil.

“Voel je het, waardeloze hoer?” vraag ik ten overvloede, “dit is omdat je mij wilde vermoorden. Voel je wat ik dan met je doe?” Ze knikt snel. “Je bent een dom klein sletje en ik zal je altijd een stap voor zijn want ik ken deze kant van je beter dan jij zelf. Snap je dat?” Weer knikt ze snel. “Bied je excuses aan. En ja, daarvoor mag je praten.” Met een van pijn vertrokken gezicht haalt ze adem. “Het spijt me zo, meneer,” zegt ze huilerig en tussendoor kreunend van pijn. “Wat spijt je?” vraag ik, ogenschijnlijk onaangedaan door haar lijden. “Dat ik zo dom ben en dat u dit met mij moet doen, dat u mij nu pijn moet doen terwijl u het niet wilt. En het spijt me dat ik u wilde vermoorden. Ik, ik, ik smeek, aauuw, ik smeek u, vergeeft u mij. Ik zal alles doen wat u wilt. Ik zal zo lang u wil van u zijn maar doe me geen pijn meer. Alstublieft.” De tranen stromen over haar wangen en ze begint bijna te hyperventileren. Het is nu wel genoeg geweest, de boodschap is duidelijk. Ik trek eerst de kabels los van de klemmen. Vervolgens pak ik beide klemmen tegelijkertijd vast en open ze langzaam. De tandjes komen tevoorschijn uit haar tepeltjes, ze geeft een luide gil als het bloed haar tepels weer begint te vullen. Diepe afdrukken blijven achter. Roosje ligt kronkelend en hijgend op bed. Ik loop de kamer uit om haar even te laten bijkomen. In de keuken pak ik een glas water met een rietje en loop daarmee weer de slaapkamer in. Ik zet het glas op m´n nachtkastje en zie tot mijn genoegen hoe ze nog steeds iedere beweging angstig volgt. Ik ga naast haar hoofd zitten, “Ik ga zo meteen je rechter hand los maken, je weet nu wat er gebeurd als je me aanvalt, toch sletje?” Ze knikt, “Ja meneer, ik zal niks doen.” “Je gaat wel wat doen, ik heb net de moeite genomen je te corrigeren voor je beschamende gedrag terwijl ik je ook gewoon op internet had kunnen zetten, daarvoor lijkt me een bedankje wel op zijn plaats.” Ik zie haar gekweld kijken, het besef dat ze me nu moet gaan bedanken voor het feit dat ze zo veel pijn heeft geleden is niet goed voor haar trots. Maar van die trots is niet zo veel meer over want ze kijkt me recht aan en spreekt vol overtuiging: “Dank u wel dat u mij heeft willen corrigeren, meneer. U had het volste recht mij alsnog op internet te zetten dus ik ben erg dankbaar voor uw genade.” Goh, denk ik, ze leert steeds beter zich te gedragen als een subje, wat een verschil met hoe ze hier binnen kwam.

Roos voelt zich opgelaten door wat ze net heeft gezegd. Rationeel gezien weet ze wel dat het nergens op slaat dat ze hem moest bedanken maar toch voelde ze het echt zo. Ze snapt zichzelf niet meer. Zwijgend kijkt ze hoe hij haar rechter hand los maakt. Wat doet deze man toch allemaal met haar? Haar hand komt los. Voorzichtig, om hem niet het idee te geven dat ze iets verkeerds wil doen, brengt ze haar arm tot naast haar lichaam. De houding waarin ze lag was zo ongemakkelijk en het is heel fijn om even haar arm te kunnen bewegen. Hij glimlacht en pakt het glas water. Opeens voelt ze hoe droog haar keel is en hoeveel dorst ze heeft. Dankbaar neemt ze het glas aan en drinkt gulzig door het rietje. In een minuut heeft ze heel het glas leeg en hij neemt het lachend aan. “Tja, je hebt heel veel gezweet net dus dit zal je wel even nodig hebben gehad hé.” “Ja meneer, dank u wel,” antwoord ze snel. “Wil je nog wat meer, kutje?” “Graag meneer.” Hij loopt weer weg en even is ze alleen. Ze zou zichzelf nu los kunnen proberen te maken en door het raam kunnen ontsnappen. Meteen verwerpt ze het idee, haar kleren liggen nog in de woonkamer dus dan zou ze naakt op straat zijn en dan zet hij haar alsnog online. En als ze honderd procent eerlijk is tegen zichzelf weet ze niet meer of ze nu weg wil of juist wil blijven. Heel deze ervaring zit vol met uitersten. Ze weet in elk geval zeker dat ze lang niet zo’n heftige dag heeft gehad als vandaag. Ze sluit haar ogen even en blijft stil liggen. Haar tepels branden nog door de klemmen en ze kloppen zelfs op het ritme van haar hartslag. Terwijl ze zo ligt voelt ze het kloppende gevoel uitbreiden naar de rest van haar borsten. Dat gevoel breidt zich weliswaar uit maar het wordt ook minder pijnlijk. Ze legt haar arm weer terug in de positie waarin ze net vastgebonden lag. Ze kan het kloppen in haar borsten niet negeren en ze rekt zich uit in de hoop dat het verdwijnt. Het kloppen wordt een tinteling, een tinteling die door haar buik naar haar kutje trekt. Op dat moment gaat de deur weer open.