Een verhaal in 5 delen.

Pauline was een 28 jarige getrouwde vrouw . Ze woonde in een flat op de derde verdieping. Aan de voorkant was de gallerij, aan de andere kant een balkon. Naast de woonkamer was haar slaapkamer en vanuit beide ruimtes had je toegang tot het balkon. Pauline was een stevige meid. Ze had een goed ontwikkeld lichaam waar ze maar wat trots op was. Soms stond ze naakt voor de passpiegel en bekeek ze zichzelf. Brede heupen, grote borsten en een platte buik. Haar kutje was niet geschoren, ze trimde haar schaamharen.

Pauline was een sterk fysiek ingestelde vrouw. Er moest altijd even lichamelijk contact zijn. Een hand op haar schouder, een aai over haar bol. Het was belangrijk voor haar. Dat voelde prettig, dan voelde ze zich geaccepteerd. Ze had het als kind al. Toen ze ouder werd en de seksualiteit zich ontwikkelde, werd het fysieke alleen maar sterker. Ze had altijd zin in sex. Al snel leerde ze hoe ze zichzelf kon verwennen. Als puber masturbeerde ze zo ongeveer dagelijks. Ze was hetero, maar af en toe een vrouw, daar genoot ze ook van. Ze sportte veel en at gezond. Daar had ze haar prachtige lichaam aan te danken.

Ze was met Maurice getrouwd. Met hem was ze gelukkig. Maar Maurice werkte op de Grote Vaart. Hij werkte op een containerschip en was eindverantwoordelijke voor het goed stouwen en verankeren van de containers. Het nadeel was dat hij geregeld lange tijd van huis was. Aan een buitenechtelijke ralatie dacht Pauline niet. Dat wilde ze ook niet. Ze was gelukkig met Maurice. Maar ze miste wel het lichamelijke contact. Daarom had ze een minnaar. Hij woonde in hetzelfde flatgebouw. Af en toe kwam hij langs als Maurice er niet was, maar was hij er wel dan vertoonde hij zich niet. En dat ging prima!

Op een dag kwam Pauline thuis van het boodschappen doen. Ze liep de hal van de flat binnen en opende naar gewoonte haar postvak. Er was wat post. Ze opende met een sleutel de deur die toegang gaf tot de eigenlijke flatwoningen. In het halletje daar kon ze kiezen: of de lift of de trappen. Bijna altijd koos ze voor de trappen. Dat was goed voor haar figuur. Eenmaal in haar flat ging ze aan de eettafel zitten en bekeek de post. Er zat een bruine envelop bij. Ze bekeek de envelop van voren en achter, maar er stond geen afzender op. Nieuwsgierig opende ze de envelop. Erin was een foto.

Ze schrok toen ze die zag. Boosheid kwam op. Het was een foto van haar en haar minnaar. Zij lag op bed, haar minnaar lag op haar, maar haar gezicht was goed te zien. “Wat is dit?” riep ze. “Welke viespeuk heeft deze foto gemaakt?” Ze stond bruusk op en liep naar haar slaapkamer, de foto in haar hand. Het was toch echt hier. “Hoe kan dit?” Ze draaide de foto om. De achterkant was maagdelijk wit. Er stond niets op geschreven. Geschokt ging Pauline op bed zitten. Ze was boos. Niet zozeer dat iemand haar gezien had, maar op de inbreuk in haar privacy. Ze dacht na. Dit moet van vorige week zijn. Toen was het heet, het is trouwens nog steeds heet. Haar minnaar kwam en ze hadden sex terwijl de balkondeuren open stonden zodat er nog een zuchtje wind in haar slaapkamer kon komen. Ze liep naar de balkondeuren en opende die.

In de wijk waar zij woonde, stonden eeen vijftal flats precies evenwijdig aan elkaar. Daartussen in had de gemeente grasvelden en bloemenperken aangelegd. De flats stonden zover van elkaar dat je met geen mogelijk bij de ander aan de overkant binnen kon kijken, tenzij….. tenzij je een verrekijker had of een telelens of zoiets. Ze bekeek de foto opnieuw. De foto was korrelig, waarschijnlijk door de afstand. Ze zag dat de foto iets van bovenaf gemaakt was. Ze keek weer naar de overkant. Het kon niet anders dan dat op de vierde of vijfde, of misschien zelfs wel de zesde verdieping iemand haar en haar minnaar had begluurd en een foto had gemaakt. “Viespeuk, smerige gluurder,” riep ze hardop.

Pauline liep terug naar de kamer. Ze maakte koffie en ging weer aan de tafel zitten. Begluurd te worden is nog tot daar aan toe (Pauline was verre van preuts), maar waarom zo stiekem? En hoe haal je het in je hoofd om iemands pricacy te schenden? Wat wil hij met deze foto? Geld soms? Dat had ze niet. Maar als hij iets van haar wilde, waarom zat er dan geen briefje bij? Ze keek nog eens goed In de envelop. Nee, niets dat een aanwijzing gaf!

In de dagen erna gebeurde er niets. Elke dag controleerde Pauline haar postvak, maar er kwam niets. Was het alleen maar een misplaatste grap? Nee, dat kon niet. Met haar minnaar had ze er niet over gesproken. Dat kon altijd nog, redeneerde ze. Pas na het weekend, het was maandag, vond ze weer een bruine envelop. Ze nam hem mee naar boven. Opnieuw geen afzender. Ze scheurde de envelop open. Weer een foto! “Verdomme,” vloekte ze toen ze de foto bekeek. Ze lag naakt op haar rug op bed. Haar minnaar was niet te zien. Deze foto heeft die smeerlap gemaakt toen hij van mij afging. “Verdomme,” herhaalde ze. Ze draaide de foto om. Nee, niets te zien natuurlijk. “Waarom doe je dit, smeerlap? Wat wil je van me?” Ze zette de foto tegen het bloemenvaasje aan en bekeek hem nog eens goed. “Je bent een smerige gluurder, maar ik moet wel toegeven dat de foto niet slecht gemaakt is. Best goed eigenlijk. Ze lag er dan ook heel verleidelijk bij. “Wat wil je van me?”

Pauline pakte de gescheurde envelop. Pas toen zag ze het briefje. Het was een blaadje uit een schoolschrift. Een blaadje met blauwe lijnen, maar de tekst was getypt. Ze las:

Lieve Pauline,

Mag ik je allereerst hartelijk bedanken voor de voorstelling. Het was geweldig om jullie bezig te zien. Je hebt me veel plezier gedaan. De foto die ik je nu stuur was na afloop, zoals je wel zult begrijpen. Wat lig je er toch heerlijk bevredigd bij.

De foto’s zijn alleen bestemd voor jou en mij. Voor niemand anders. Je zult ze nergens tegen komen. Niet op Facebook of TikTok of waar dan ook. Maak je dus geen zorgen.

Een dezer dagen ontvang je een pakketje.

Liefs.

Geen naam uiteraard. Pauline herlas de tekst een paar maal. Ze kon er niets mee. Ze kreeg dus een pakketje. Misschien dat dat wat duidelijkheid brengt. Getypt op een blaadje uit een schoolschrift! De man moet dus nog zo’n ouderwetse typmachine hebben! Zou hij kinderen hebben? Leeft hij misschien met kinderen en een vrouw? Een gezin? Misschien viel het allemaal erg mee. Misschien is het gewoon en man met een fetish. Een man die verslaafd is aan gluren. Alleen die foto’s, die zaten haar echt dwars. Die gaven de man macht, want ja, wat kon hij daar wel niet mee doen?

Die avond kon Pauline moeilijk slapen. Natuurlijk waren de balkondeuren en de gordijnen dicht. Mocht hij er zijn, dan kon hij haar in ieder geval niet zien. Ze dacht weer aan hem. En hoe meer ze aan hem dacht, hoe meer ze ging geloven dat ze te maken had met een zielig mannetje. Of toch niet? Ze woelde in bed. In haar mobiel had ze geen zin.

Ze stond op en liep de donkere huiskamer in. Ze ging op de bank zitten. De flat aan de overkant lag er donker bij. Hier en daar waren nog wel wat ramen verlicht, maar de meesten waren donker. Zou hij nu achter een van die donkere ramen naar haar flat kijken? Of lag hij in bed? Lag hij nu met zijn vrouw te vrijen?

Sex! Vooral als het donker was dacht Pauline vaak aan sex. Haar hand ging over haar lichaam. Stel je voor dat hij nu keek? Ze schoof haar nachtjapon iets omhoog. Ze aaide over haar kutje, maar keek wel naar de flat. Het prikkelde aangenaam. “Kijk maar jongetje,” zei ze hardop. Ze stopte snel haar hand in haar slipje. Ze voelde hoe nat ze al was. “Mijn kutje wil je zien, hè? Mooi niet!” Ze streelde zich even, maar haalde ineens snel haar hand weg. Ze trok haar nachtjapon naar beneden. “Verdomme,” vloekte ze, “misschien heeft hij wel een nachtkijker? Dat ik daar niet aangedacht heb!”

Snel stond ze op en liep terug naar haar slaapkamer. “Hier kan je me ten minste echt niet zien!” Ze trok haar nachtjapon uit en ging op bed liggen. Daar schopte ze haar slipje uit. Toen spreidde ze haar benen wijd. “Kijk maar jongen, kijk maar, je ziet toch niets.” Ze sloot haar ogen en verloor zich in haar fantasieën. Ze nam alle tijd om uitgebreid zichzelf te bevredigen. En toen ze eindelijk klaar was, vertoonde het onderlaken een grote natte plek.

Het duurde bijna een week voordat het pakketje kwam. Pauline was heel nieuwsgierig. Geen afzender op de verpakking uiteraard. Er kwam een doosje te voorschijn. Helemaal wit. Ze opende het. Erin lag een mobiele telefoon. Zo’n ouderwetse Nokia telefoon. Pauline nam het eruit. Nu kon ze de oplader zien en een briefje. Ze opende het briefje. Weer een schoolschrift blaadje. Ze las:

Lieve Pauline.

(Schiet toch op met je ‘lieve pauline’, d’r is niks liefs voor jou bij, dacht ze)

Lieve Pauline,

Sorry dat ik je zo lang heb laten wachten. Je zal me wel gemist hebben. De telefoon is voor jou. En net als met de foto’s, niemand die het weet en niemand die het hoeft te weten. Het is ons geheim!

Zet hem aan. Ik bel je later vandaag.

Liefs.

Pauline bekeek de telefoon. Hij was niet nieuw. Her en der zaten krasjes. Ze zette hem aan. De display was lichtblauw. Ze controleerde de telefoon om te zien of er iets op stond. Niets natuurlijk. Ze had het ook niet verwacht. Inbox. outbox, call log, alles was leeg. Ze opende het menu. Ze opende ‘games’ en moest glimlachen toen ze het snake spelletje zag. Dat is dat spel dat de slang knipperende lichtpuntjes moet opeten. Daar kreeg je punten voor. Alleen werd de slang steeds langer en wanneer hij zichzelf aanraakte, was het ‘game over’. Dat is echt oud!

Dus hij belt me later. Dan hoor ik zijn stem. Misschien dat ik dan iets te weten kom.

Het was al laat in de middag toen hij belde. Ze hoorde de bekende Nokia tune.

“Dag Pauline”

“Wat wil je?”

“Wat ik wil, vertel ik je straks. Maar eerst je telefoon. Niemand mag van het bestaan van die telefoon weten. Niemand. Als je niet alleen bent, berg je hem veilig op, maar ben je wel alleen, dan moet je hem altijd bij je hebben. Als ik je bel, neem je aan, negeer nooit mijn call. Begrijp je?”

Er viel Pauline iets op, terwijl ze luisterde naar zijn stem….!!

“Ja, wat wil je van me? Geld en juwelen heb ik niet.”

Ze hoorde hem lachen. “Dat wil ik ook niet.”

“Wat dan wel?”

“Ik wil dat je morgenochtend om 11 uur in je slaapkamer bent. Je balkondeuren staan open. Het gordijn is weggeschoven. Ik wil dat je je langzaam helemaal uitkleedt terwijl je naar buiten kijkt. Daarna ga je op bed liggen en bevredig je jezelf. Geen fake! Dat zie ik, ik wil je echt zien klaarkomen!”

“Wat? Ben je helemaal besodemieterd!” reageerde Pauline.

Maar de man ging onverstoorbaar verder: “Zorg dat de telefoon naast je ligt, terwijl jij met jezelf speelt. Dan kan ik je bellen!”

“Flikker nou gauw op! Wie denk je wel dat ik ben? Een hoer soms?”

“Nee, dat denk ik niet. JIj bent Pauline en je hebt een heerlijk lichaam en daar wil ik van genieten. En als ik jou zie genieten, dan geniet ik ook.”

“Trek jij dan af of zo?”

De man lachte slechts. “Dus morgenochtend 11 uur zie ik je.”

“Mooi niet. Je bekijkt het maar, maar mij zie je niet.”

Toen veranderde zijn stem. Er kwam dreiging in. Koud zei hij: “Dan moet ik de foto’s op facebook plaatsen. En ik kan je al wel verklappen dat een aantal van mijn vrienden ook bevriend zijn met jouw Maurice.”

“Klootzak!”

“Waarom, lieve Pauline? Ik doe je toch geen kwaad? Ik wil dat jij plezier hebt en dat jij mij plezier geeft. Dat is alles!”

Nu was Pauline even stil. Wat moest ze nu?

“Hoe heet je eigenlijk?”

“Je begrijpt toch wel dat ik je dat niet kan zeggen!”

“Hoezo niet? Je kent mijn naam toch ook?”

De man lachte. “Weet je wat? Noem me maar Mario!”

Daarop verbrak hij de verbinding. Maar met dat hij zei ‘Mario’, bevestigde hij ongewild het vermoeden van Pauline. Ze keek in haar call log. Een geheim nummer natuurlijk. Ze had het kunnen weten.

Ze dacht terug aan het gesprek. Ze vermoedde vrijwel direct dat de man een Italiaan was. Pauline sprak zelf een beetje Italiaans. Ze had zijn lichte accent opgemerkt en toen hij het woord Mario uitsprak wist ze het vrijwel zeker. Hij moest wel een Italiaan zijn, het kon bijna niet anders, maar dan wel een die al geruime tijd in Nederland was. Zijn briefjes waren foutloos en aan zijn praten was niet veel op te merken. Zijn accent had hem verraden. Een Italiaan dus in de flat aan de overkant. Een Italiaanse gluurder!

En nu moet ze zich morgen aan hem vertonen. En niet alleen vertonen! Ze moest wel. De foto’s vormden een te groot risico. Ergens vermoedde ze dat hij het uiteindelijk toch niet zou doen. Hij weet ook wel dat ze er dan werk van zou maken. Een Italiaan vinden in een flat moet toch niet al te moeilijk zijn. Maar wacht even… waarom zou ze zelf niet iets proberen?