Dit is een verhaal met veel plotontwikkeling, karakteromschrijvingen en introductie. Het is (hopelijk) wel erotisch maar verwacht geen heftige seks meteen na 100 woorden. Als dit soort niets voor je is kun je misschien beter een ander verhaal kiezen. Als het je aanspreekt, veel plezier.

“Bent u gewapend, rechercheur?”, vroeg de beambte achter het glas aan Anouk toen ze zich had gelegitimeerd.

“Ja,” antwoordde ze. Zolang Rozendijk nog op vrije voeten was, was ze niet zo stom om ongewapend de deur uit te gaan.

“Ik wil u verzoeken, voor de veiligheid van zowel uzelf als ons personeel om uw wapen op te bergen
in één van de kluisjes achter u,”, zei hij met een gebaar, “en of u zich daarna even in wil tekenen.”

Anouk deed wat er van haar gevraagd werd. “Voor wie komt u?,” vroeg de beambte haar kort en zakelijk, maar ook wat verveeld. Hij zag dagelijks tientallen rechercheurs de gevangenis betreden, in de hoop een bekentenis los te krijgen van iemand die al langere tijd in bewaring zat.

“Ik kom voor Martin Decker,” antwoordde ze.

Onmiddellijk zag ze dat zijn interesse gewekt was. Martin Decker zat hier pas kort, maar onder zeer strenge bewaking opgesloten. En dat mocht ook wel. Hij was één van de gevaarlijkste criminelen van het land, de tweede man en bodyguard van Frits Rozendijk, die op het moment nog gezocht werd voor handel in narcotica, belastingontduiking, intimidatie, lidmaatschap van een criminele organisatie en samenzwering. De organisatie van Rozendijk was opgerold door na een maandenlange undercover actie, waar onder andere Anouk betrokken bij was geweest. Maar de beambte hoefde niet te weten hoe ver deze betrokkenheid precies was gegaan.

“Martin Decker, zegt u?”, vroeg hij met duidelijke interesse. “Onze eregast?”

Ze knikte.

“Rechercheur, in dat geval moet ik u wel waarschuwen: Decker heeft in de tijd dat hij hier zit met niemand gesproken, ook niet met medegevangenen, buiten wat functionele gesprekken. Omdat hij vluchtgevaarlijk is en nogal goed schijnt te zijn in ontsnappen zit hij in een glazen cel, waar niemand lichamelijk contact met hem kan hebben. En laat u niet inpakken door zijn charmante uiterlijk, die man is door en door slecht.”

Inwendig grijnsde ze. Hij deed hier alsof hij de expert was op het gebied van Martin Decker, alsof zij niet drie maanden met hem samengeleefd had. Ja, ze had Martin goed leren kennen en op een paar gebieden had de beambte wel degelijk gelijk. Martin Decker was zeker gevaarlijk, hij zou inderdaad ontsnappen zodra hij de kans had en hij zou er geen seconde over twijfelen om nekken te breken en bloed te vergieten als dat zijn kansen op vrijheid zou vergroten. Maar of hij door en door slecht was, dat was iets waar ze aan twijfelde en ze wist dat dat kwam omdat ze niet meer objectief naar hem kon kijken.

“Blij dat u er over begint, agent,” zei ze. “Ik heb hier,” - en ze haalde een bevelschrift uit haar binnenzak – “een bevel aan u en uw meerderen van zowel mijn meerderen als de Officier van Justitie. Omdat Decker zo’n speciale gast is, moeten we de regels een beetje buigen.”

Met een frons nam de beambte het papier van haar aan. Ze kon aan zijn gezicht zien dat hij niet bepaald blij was dat hem in zijn eigen huis de les gelezen werd en toen hij verder las beviel het hem nog veel minder.

“Ik ben het hier niet mee eens,”, zei hij meteen toen hij het papier liet zakken. “De camera’s die op zijn cel gericht staan uitzetten? Gekkenwerk!”

Meegeven leek haar beter dan op haar strepen gaan staan. “Ik ben het eigenlijk volledig met u eens, agent, maar ik vrees dat onze superieuren daar anders over denken. Alle camera’s moeten uit, zodat Decker zich vrijer zal voelen en misschien iets te veel zegt. Ik denk ook dat het onzin is, maar je weet hoe die hoge omes zijn; als ze eenmaal iets in hun hoofd hebben, dan krijg je het er met geen moker meer uit geslagen. Dus we doen gewoon even wat ze willen, dan kunnen wij daarna gewoon weer aan ons werk.”

De beambte gromde iets onverstaanbaars en gaf haar het bevelschrift terug en overhandigde haar een bezoekerspas. Hij drukte op een knop en een klik en een laag gezoem gaf duidelijk aan dat de zware deur aan haar rechterkant van het elektronische slot sprong. “Die deur door, de gang volgen tot je voorbij de pastorale ruimte bent, dan meteen rechts en derde deur geeft toegang tot de zwaarbewaakte afdeling. De deur opent als je je badge scant, maar als je binnen bent moet je de intercom gebruiken als je eruit wil.”

Anouk bedankte hem vriendelijk en liep de deur door, die opende zodra ze hem naderde. Onder zijn adem dacht ze dat ze de beambte nog iets in de trant van ‘ik hoop dat je je testament geschreven hebt’ hoorde mompelen, maar dat negeerde ze. Ze wist zeker dat ze niks te vrezen had van Martin Decker, al kon ze niet precies zeggen waarom.

Ze was al eerder in dit huis van bewaring geweest, maar nog nooit op de zwaarbeveiligde afdeling. Toen ze daar aankwam deed die haar meer aan een ziekenhuis denken dan aan een gevangenis. Lichte kleuren, weinig inrichting en een aantal kantoortjes links en rechts van haar. Geen tralies, wel gewapend glas waar ze ook keek. En iedere deur had zowel een passcanner als een cijferslot. Alleen tot haar grote verbazing had de deur waar ze door de portier naar verwezen was geen cijfercombinatie, alleen een passcanner. Ze hield haar bezoekerspas tegen de scanner en vrijwel geruisloos schoof de zware deur open. Ze stapte binnen.

Deze ruimte had een andere sfeer. Somberder, alsof de kleurschakering alleen al gedachten aan ontsnappen moest onderdrukken. Toen ze rondkeek zag ze dat er drie cellen waren, bestaande uit drie muren van beton en een glazen wand. Slechts in één van de cellen brandde licht, kunstmatig maar zo natuurlijk mogelijk. Ze kon een flatscreen televisie aan een muur zien hangen, tegenover de andere muur zag ze een boekenkast staan. Verder stond er een tafel, een stoel, ze zag een douche in de hoek. En op een bureau stoel, midden in de cel, zat Martin Decker. Hij draaide zachtjes heen en weer op de stoel.

Op de vloer was een rode streep getrokken met een bordje erbij “Blijf achter de rode lijn” maar Anouk stopte er zeker twee meter voor. Als Martin verbaasd was haar te zien, dan liet hij dat niet merken.

“Linda...”, zei hij. Zijn stem klonk metalig, en ze zag diverse luidsprekers in de muren.

“Oh nee,” vervolgde hij “Niet Linda. Je echte naam weet ik niet eens. Je was Linda toen ik je leerde kennen, Linda toen je met me mee naar huis ging….Linda toen we….”

Anouk wist wat voor soort man hij was, maar toch voelde ze een korte steek van schuld en schaamte, toen ze de klank van zijn stem hoorde. Misschien toch wel een beetje bitter. Als hij haar niet had vertrouwd zou er nooit zoveel bewijs tegen Rozendijk en zijn organisatie zijn gevonden. En al had Martin Decker veel fouten, hij was loyaal aan zijn vrienden. Decker herstelde zich echter zo snel dat ze twijfelde of ze het wel echt gehoord had. Hij gooide zijn hoofd achterover en snoof een keer diep. “Ik kan je ruiken, Clarice,” zei hij op lijzig monotone toon, alsof hij Hannibal Lecter uit the Silence of the Lambs was.

Anouk onderdrukte de lach die in haar keel opwelde. Hij mocht haar niet aan het lachen maken, hij zou haar totaal niet meer serieus nemen en waarschijnlijk niets meer zeggen. Maar over hoe ze hem aan de praat kon krijgen had ze eigenlijk geen idee. Streng zijn? Over hun verleden beginnen? Iets aanbieden? Ze overdacht elke optie en verwierp hem meteen. Streng zijn zou waarschijnlijk op zijn lachspieren werken, hun verleden had ervoor gezorgd dat hij hier zat, en hij wist dondersgoed dat ze niets te bieden had.

Ze bleef zo lang stil dat hij haar vroeg. “Ok, het is niet Linda, en dus ook niet Clarice. Wat is je naam? Ik denk dat je me dat toch wel verschuldigd bent.”

Niet laten overbluffen, Anouk, zei ze tegen zichzelf. “Dat heb je toch echt aan jezelf te danken. En aan je baas. Je weet dat we Rozendijk nog steeds niet hebben? Hij laat je hier creperen, en speelt op jouw kosten mooi weer aan de Costa Brava.”

“Dan laat je hem toch uitleveren door Spanje? Lijkt me niet heel moeilijk. Nou, dit advies was gratis. En nu tot ziens, agent met de onbekende naam.”

Decker stond op uit zijn stoel en het licht speelde even over zijn gezicht. Anouk kon het niet helpen van hem onder de indruk te zijn, zelfs in deze omstandigheden liet hij zich niet zomaar uit zijn tent lokken. Misschien moest ze de frontale aanval proberen, in de kleine kans dat hij iets eruit zou flappen. “Hij is niet aan de Costa Brava, maar zeg me waar hij wel is.”

Decker bestuurde zijn vingernagels opeens met grote interesse en reageerde helemaal niet. Ze had of een belediging of spot verwacht, maar niet deze stilte. Maar niet te min, het bleef stil. En net toen ze op het punt stond om onverrichterzake te vertrekken, opende Decker zijn mond weer. “Ik vind dit personage maar niks. Is het casual-friday op kantoor, agent? Een blouse en spijkerbroek. Linda droeg kleren die beter bij jou paste. Mooie zomerjurken, korte rokjes en topjes. Japonnen als ik haar mee uit eten nam. Mijn God, agent, wat hebben ze met je gedaan. Ik zit hier in een glazen kooi, jij zit gevangen in een heel ander soort kooi.”

“Filosofisch, Martin”, zei ze. Maar complimenten zouden haar niks opleveren. De aanval dan. “Ik merk dat je de laatste tijd veel mogelijkheden hebt om te lezen.”

“Ik heb heel erg veel wijsheid, ik weet dingen die jij graag wilt weten, Linda,” – hij noemde haar undercovernaam, een goed teken – “want daarom ben je hier. Nee, ontken het maar niet. Jij bent gekomen om mij aan de praat te krijgen.”

Ontkennen had geen zin. Daarom knikte ze maar.

“Ze hebben me al heel wat aangeboden. Strafvermindering, lichter regime, privileges. Ik heb het allemaal afgewezen. Weet je waarom?”

Vleierij eens proberen? “Omdat je, ondanks alles, een bepaald eergevoel bezit en je maten niet wil naaien.”
Zijn gezicht vertrok in een grimas. “Eergevoel onder dieven? Dat zou er juist niet zijn.” Hij liep een paar stappen voor het glas heen en weer en leek even iets te moeten overwinnen voor hij verder ging. “Luister, als ik praat dan komt Rozendijk er vroeg of laat achter, zeker als hij op één of ander exotisch strand opgepakt wordt. Als ik eerder uit deze cel kom, of in een lichter regime terecht wordt geplaatst, dan telt hij één en één bij elkaar op en daarna pakt hij me net zo makkelijk als hij me liet stikken. Dat wist ik toen ik met hem in zee ging. Nee Linda, ik heb gewacht tot ze zo wanhopig waren dat ze jou zouden sturen.”

Dat verraste haar zeer. Het moest ook op haar gezicht te lezen zijn geweest, want hij lachte nu hardop. “Je wil vast weten waarom, nietwaar?”

Ze wist dat ze hem teveel macht in handen gaf, door hem het verloop van het gesprek te laten bepalen, maar ze had al geknikt voor ze zichzelf ervan kon weerhouden.

“Mijn beste kans is mijn tijd hier uitzitten en als ik geluk heb ben ik over twintig jaar vrij, zestien bij goed gedrag. Maar als ik mijn mond maar lang genoeg hield zouden ze vroeg of laat de vrouw die me noodlottig geworden is naar me toe sturen.”

Zijn blik was onbeschaamd toen hij haar vol in de ogen keek. “De vrouw die me gek maakte met haar lijf, al vanaf dag één. Linda, ik heb tientallen vrouwen geneukt, maar geen enkele neukte zo geil en ongeremd als jij me kon neuken.”

Anouk kon er niets aan doen, maar ze moest terugdenken aan de heftige nachten met Martin. En dat waren er veel geweest. Ze had zichzelf wijsgemaakt dat ze zover wel moest gaan om zijn vertrouwen te winnen. En misschien was het de eerste keer ook wel om die reden geweest. Maar bij de andere, ontelbare keren die erna waren gekomen, wist ze dat ze dat alleen maar als smoesje gebruikt had. Het was gewoon te lekker met hem om het niet te doen. Het was niet alleen wie hij was, maar ook wie zij was: niet de nette, maar ook ietwat saaie rechercheur Anouk van den Brugge, maar als ze met hem naar bed ging was ze Linda Schattevoet, ongeremd en ordinair. Heel diep in zichzelf had ze moeten toegeven dat de geile avonturen met Martin het lastiger hadden gemaakt om hem eenmaal te laten arresteren.

Toch was ze, toen de operatie erop zat, snel uit Linda Schattevoets enkellaarsjes gestapt en de gympen van Anouk van den Brugge ingeschoten. En ze moest onthouden, dat ze Anouk van den Brugge was en dat ze hier niet was om zo toegesproken te worden. Niet in zijn praatjes trappen, hield ze zichzelf voor, je weet dat hij een crimineel is.

“Ben je een cliché geworden, Martin?”, vroeg ze hem, “De boef die zijn leven betert uit liefde voor een meisje?”

Hij schudde het hoofd. “Ik heb het niet over liefde. Als het liefde was, dan had je me nooit opgesloten. Ik heb het over seks. Seks met dat heerlijke lijf van jou. Ik mis het. Ik zou veel doen om het weer te kunnen hebben, dat geef ik grif toe.”

Dat streelde haar ego natuurlijk, maar Anouk lachte een keer schamper. “Dat zal, vrees ik, toch echt niet gaan gebeuren, Martin.”

Hij zuchtte theatraal. “Nee, niet zolang ik hier zit, en tegen de tijd dat ik hier uitkom ben ik vast te oud en lelijk voor je. Laten we er dan maar een spelletje van maken.” Hij liep terug naar zijn stoel en ging zitten. Onder zijn wenkbrauwen door keek hij naar haar en deed een nieuwe Lecter-imitatie: “Quid pro quo, Clarice….voor wat hoort wat.”

Ze schudde haar hoofd. “Tot ziens, Martin.”

Toen ze aanstalten maakte om weg te gaan zei hij met stemverheffing. “Je weet niet eens wat ik van jou wil en wat ik er voor teruggeef. Doe één klein ding voor mij, en ik zeg je vanaf welk vliegveld Rozendijk is gevlucht. Een koud spoor, maar misschien kun je er iets mee.”

Ze had niet het idee dat hij zou liegen. Waarom ze dat dacht wist ze niet, maar toch besloot ze nog heel even te blijven. Maar ze wilde ook niet te snel toegeven. Dus deed ze of ze wat treuzelde in de hoop dat hij iets zou zeggen. En dat werkte. “Het enige dat ik van je vraag is of je je haar los wil maken, Linda. Het ziet er zo saai uit, zo op die knot.”

Ze keek hem aan alsof hij gek was geworden. Dat was echt een lage prijs voor wat hij bereid was haar te geven. “Die informatie is het toch waard dat je even die schuifspeld uit die knot haalt en je mooie haar over je schouders laat vallen.”

Ze gaf zichzelf gewonnen, maar deed alsof ze met tegenzin de knot uithaalde. Die zakte half in en bleef toen steken. “Het vliegveld?”, vroeg ze hem achteloos.

“Nee, nee, niet zo. Laat die haren eens goed zien. Zoals je het droeg toen we samen waren.”

“Goed dan,”, zuchtte ze met meer weerzin dan ze daadwerkelijk voelde. Met haar handen kamde ze de knot helemaal uit, zodat het haar over haar schouders viel.

“Je hebt er een stuk afgeknipt,”, merkte hij op.

“Het vliegveld?”, vroeg ze hem. Ze was niet van plan hem meer te geven dan hij om vroeg.

Met iets van spijt in zijn blik zei Decker achteloos. “Als alles fout zou gaan, heeft Rozendijk altijd gezegd dat hij geen gebruik zou maken van de vliegvelden van Nederland. Daar zouden ze hem meteen pakken. Maar hij wist ook dat hij de grens niet over zou komen. Dus hij heeft al een tijd geleden geregeld dat hij vanuit Gilze-Rijen zou vliegen.”

“Gilze-Rijen? Dat heeft geen vliegveld.” Hij was zich gewoon met haar aan het vermaken en zij was zo stom er aan mee te doen.

“Geen burgervliegveld, dat klopt. Maar wel een militair vliegveld. Rozendijk heeft daar contacten die hem de grens over hebben gebracht.”

Een ongeloofwaardig verhaal. “En dat moet ik geloven?”

Dat leek hem te vermaken. “Je zult me geloven, als ik je meer vertel.”

“Ik luister…”

“Quid pro quo….Ik zou je de naam van het vliegveld geven, in ruil voor je losse haren. Daar heb ik aan voldaan. Voor de manier waarop wil ik iets anders.”

Nadat hij dit had gezegd leunde hij semi ontspannen achterover, maar zijn blik liet de hare niet los. Ze wist dat ze niet moest happen en toch deed ze het. “Wat wil je daarvoor?”

“Een blik op je tieten. Of beter gezegd, ik ben wel benieuwd of de agent net zulke mooie beha’s heeft als mijn Linda. Op dat gebied stelde je echt nooit teleur. Elke keer een nieuw spannend setje. Wat een toewijding, agent. Elke keer iets nieuws. Ik had onraad moeten ruiken op dat moment.”

De Operatie om Rozendijks organisatie op te rollen had flink wat geld gekost, en deel van dat geld was opgegaan aan de aanschaf van passende outfits voor Linda Schattevoet. Anouk kon die zachte stoffen bijna weer op haar huid voelen, toen hij er over begon. Diep in haar roerde zich iets. Iets dat ze onderdrukt had vanaf het moment dat ze weer Anouk was geworden. Maar dit moest snel stoppen voor ze aan hem toe ging geven.

“Droom lekker verder, Martin.”, antwoordde ze hem kortaf. “We vinden hem wel zonder jouw hulp.”

“Maar sneller met mijn hulp, denk je niet? En niemand komt er achter op deze manier.”

Ze schudde met haar hoofd. “Ben je gek geworden? Er hangen hier camera’s.”

Hij knikte. “Camera’s waarvan de rode lampjes sinds een kwartier niet meer flikkeren. Bijna alsof iemand ze heeft laten uitzetten voor ze hier kwam. Dus….wat wordt het? Loop je hier weg, met alleen de naam van een militaire vliegbasis en ga je zelf aan de slag? Je weet zelf wel wat voor een gesloten organisatie het leger is. Voor je één stap verder bent is Rozendijk op de hoogte en dan is hij jouw weer drie stappen voor. Dus knoop die blouse open en toon je beha.”

Hij had gelijk. Het leger hing niet graag de vuile was buiten. En inderdaad niemand zou het zien, niemand zou het weten als ze deed wat hij van haar vroeg. En het zou haar carrière helpen als ze informatie over Rozendijk zou krijgen. Ze knoopte haar blouse open. Ze zag de verandering in Martin Decker zich voor haar ogen voltrekken. Hij zat opeens rechtop, leunde daarna naar voren toen ze haar blouse een beetje openduwde. Een zwarte, praktische sportbeha…heel anders dan hij gewend was om te zien om haar lijf. Toch hield hij zich aan zijn belofte.

“Manschappen in het leger worden gelokt met allerlei leuke reclames over avonturen en in tanks rijden, maar heel vaak doen ze helemaal niks. Dagen gaan voorbij met klaverjassen en slap ouwehoeren. De perfecte afzetmarkt voor drugs. Rozendijk laat al twintig jaar op die basis dealen. Hij heeft daar veel contacten, ook onder beroepsmilitairen die inmiddels hoge posities bekleden. Die hebben ervoor gezorgd dat hij met een helikopter naar België werd gebracht. Vanuit daar is hij naar Zaventhem gegaan. De piloot was een sergeant, dat weet ik zeker. Die hadden we helemaal in onze macht nadat hij een keer niet betaald had en hij klusjes voor ons moest opknappen sindsdien.”

“Weet je zijn naam?”

“Voor en achternaam. Ik heb zelf zijn vingers nog ooit moeten breken toen hij nog korporaal was. Dat is in zijn dossier opgenomen als een kroeggevecht. Zodat je kunt controleren dat ik de waarheid spreek.”

Zijn schaamteloze bekentenis schokte haar niet eens, ze werd teveel afgeleid door het geluid van zijn stem en zijn blik op haar nog bedekte borsten. Ze kon er niets aan doen, ze voelde hoe haar tepels hard werden en gelukkig kon ze een rilling nog net onderdrukken. Ze merkte zelfs dat ze haar rug wat holde, zodat haar borsten meer naar hem toegestoken werden. “Wat is zijn naam?”, wist ze uit te brengen.

“Voornaam voor je linkertiet. Achternaam voor je rechtertiet. Beide als je die beha omhoogschuift en je tieten aan me laat zien,”, antwoordde hij zonder zijn blik van haar borsten af te wenden.

Anouk aarzelde, maar blijkbaar was Linda weer helemaal tot leven gekomen. Haar beha was omhooggeschoven voor ze het zelf maar door had. Hij leek de schoonheid van haar blote borsten helemaal in te drinken en likte bijna onmerkbaar zijn lippen af. “Je tepels zijn hard, Linda.”, zei hij.

“Kijk eens,” zei ze onder haar adem. Met haar beide duim streek ze even langs haar tepels. Ze bleef naar hem kijken, hij bleef naar haar borsten kijken. Slechts heel even zocht hij oogcontact met haar. “Sergeant Antony Willems. Kom dichterbij, Linda….”

Ze kon zichzelf niet weerhouden en liep naar hem toe. Steeds dichter bij het glas. Ze voelde de kou die het uitstraalde en haar tepels werden nog harder. “Dichterbij…”, zei Martin Decker hees. Ze deed nog een stapje. “Nog dichter….” Met nog een minieme stap raakte ze met de top van haar voortuitstekende tepels het glas. Martin stond ook op, zijn broek duidelijk gespannen en liep ook naar het glas. Net als in de films, als man en vrouw elkaar in de gevangenis bezoeken, legde hij zijn hand tegen het glas, precies op de plek waar haar borsten het glas raakten.

Ze wist niet hoe lang ze zou blijven staan, als hij de betovering niet had verbroken door uiting te geven aan zijn vernieuwde honger. Zo was hij, hij wilde altijd meer. Zijn gulzigheid naar het leven had hem doen ontsporen, maar had hem tegelijkertijd een God gemaakt in de slaapkamer. “Ik geef je de naam van zijn buitenlandse bank en accountant, als je je blouse en beha uitdoet en jezelf in je blote tieten laat bewonderen.”

Die informatie kon hen enorm helpen, en het was niet alsof dat nou zoveel uitmaakte. Ze liet dus zonder problemen haar blouse van haar schouders glijden en trok haar beha uit over haar hoofd. Hij nam weer wat afstand om haar te bewonderen. Linda, nee Anouk, merkte dat ze echt opgewonden werd, vooral toen ze zag dat hij een enorme erectie totaal niet kon en wilde verbergen. “Banco Nasional, Panama. Zijn contactpersoon heet Emanuel de los Reyos. Maar hij heeft daar een rekening onder een andere naam dan Rozendijk.”

Haar adem deed het glas van de celwand beslaan toen ze vroeg: “Als ik me omdraai en je naar mijn kont laat kijken, geef je me dan dat alias?”, vroeg ze omdat ze het idee had de situatie weer meester te worden.

“Hmm ja,”, gaf Decker onder zijn adem als antwoord.

Ze keerde hem de rug toen en liep een paar stappen, onbewust meer heupwiegend dan nodig was. Alsof ze een ordinaire slet was sloeg ze zelfs één keer op haar billen. Misschien iets te hard, want ze voelde het wel. Em ze voelde hem kijken. Maar haar jeans hield ze aan. “De naam, Martin?”

Hij fluisterde iets. Ze kon hem niet verstaan. “Ik hoor je niet,”, zei ze, over haar schouder kijkend.

“Ik zie je niet,” antwoordde hij op zijn beurt.

Het was niet eens een drempel die ze over moest, op dit moment. Ze was in haar hoofd nu weer helemaal Linda, het gangsterliefje en ze was bezig haar man te plezieren. Haar handen trilden niet eens toen ze haar broek open knoopte en naar beneden duwde. Daarna stapte ze er uit. Ze had alleen een string aan, iets dat ze over had gehouden aan de kledingkast van Linda en zacht streelde ze haar billen. Ze keek weer over haar schouder en zag dat ook Martin alle schaamte had verloren. Hij had zijn broek opengeritst en streelde zijn eigen erectie met stevige slagen.

“Wat is de naam die Rozendijk gebruikt.”, vroeg ze hem met bevende stem. Ergens hoopte ze bijna dat hij haar meer zou laten doen. De slet Linda was in haar ontwaakt.

“Vermeulen. Ernst Vermeulen, maar noemt zich waarschijnlijk Ernesto.”

Toen roerde zich ook weer even de rechercheur Anouk. “Hij is dus in een spaans-sprekend land? Panama zeker? Geen uitleveringsverdrag…”

Ze draaide zich weer om, zodat hij haar bijna helemaal naakt, full frontal, zoals de films het omschrijven, zou zien.

“Panama,” bevestigde Martin die gewoon doorging met zichzelf aftrekken. “Ik geef je zelfs de stad, als je wilt.”

“Wat kost me dat?”, vroeg ze terwijl ze het wist.

“Dat weet je best,”, antwoordde hij hees en hijgend.

“Noem je prijs, toch maar,” en ze zou haar eigen stem bijna omschrijven als ‘krols’ als ze hier een verslag over zou moeten schrijven.

“Je kut,” gromde hij, “laat je geile kutje zien en ik zeg je welke stad.”

Ze haakte haar vingers onder de band van haar slipje en duwde het tergend langzaam naar beneden. Bij het zien van de eerste korte schaamharen die tevoorschijn kwamen begon Martin al harder te trekken. “Je bent niet meer geschoren,”, zei hij met verstikte stem.

“Dat maak ik vanavond onder de douche wel in orde, Martin….”. Het slipje gleed naar beneden en ook hier stapte ze uit. Een natte plek verraadde haar opwinding. “Maar je bent me de naam van een stad verschuldigd…”

Martin keek gehypnotiseerd naar haar bewegingen en leek geen woorden te kunnen vinden. “Of moet ik je wat aanmoedigen? Moet ik weer even Linda voor je zijn? Die lekkere geile Linda, die zich overal liet neuken, je afzoog alsof haar leven er vanaf hing en je zaad gewoon doorslikte zonder dat je het vroeg? Die alles voor je deed, alles met je deed, en het nog lekker vond ook?” Dat laatste was geen leugen merkte ze. Adrenaline en andere hormonen gierde door haar lijf. Ze zakte door de knieën leunde achterover op haar linkerarm en opende haar schaamlippen voor hem. Ze waren zo glibberig van de opwinding dat het moeite kostte.

Martin Decker kwam klaar. Hij trok zich af en spoot dikke stralen zaad tegen de glazen wand van zijn cel en kreunde, maar in plaats van haar naam kreunde hij de naam van een Panamese stad: “Santiago…..Santiago de Veraguas…”

Anouk/Linda wilde niets liever dan zich aankleden, wegrennen, recht naar een toilet, recht naar huis zodat ze de privacy zou hebben zich helemaal gek te masturberen op deze herinnering en de herinneringen aan alle nachten, maar ze was genadig voor de man die haar dit plezier kon schenken en had geschonken. ten slotte zou dit voor de komende zestien jaar zijn laatste erotische ervaring zijn. Ze gebaarde naar de uitschuiflade aan de linkerkant van het glas. “Als beloning krijg je mijn slipje, als je wilt. Dan kun je onraad ruiken, zoals je al zei….en nu moet ik mijn rapport gaan schrijven. Ik zal wat aanpassingen moeten doen.”