Mini - 168

Na een uitgebreide lunch gingen we weer naar de controleruimte. “En?” Hessel keek Rob en Henry aan. “Hier staat een gelukkig man. Volgens onze technici hebben we nu nog zo’n tien procent vermogen over; mochten we op een rots of iets anders hard stuiten kunnen we gewoon doorgaan! Wat mij betreft zijn jullie klaar. Ga in de kleedruimte even douchen; we stellen het op prijs als mensen schoon het platform verlaten. Dan zal ik ondertussen de heli-bemanning waarschuwen. Dan ben je met dertig minuten van boord en over een uurtje sta je weer op de wal.” Ik knikte. “Graag. Het is hier reuze gezellig en zo, maar…”
Hessel knikte, pakte een telefoon en zei iets. “De helibemanning gaat zich klaarmaken. Jullie kunnen in de ontvangstruimte je survivalpakken weer aandoen. Gooi deze overalls daar in de wasmand; dat regelt de servicedienst wel.” We namen afscheid en als laatste zei ik tegen Hessel: “Op het moment dat jullie hoofd inkoop problemen gaat maken, mag je hem naar mij doorverwijzen, Hessel.” Hij knikte. “Die meneer gaat een hele zware pijp roken, Kees. Ik heb ‘m net gebeld; kreeg de voicemail. Ik heb ‘m opdacht gegeven mij terug te bellen zodra hij m’n voicemail heeft afgeluisterd.” “Succes met boren, Hessel.”

Wéér de verplichte veiligheids-instructies, daarna instappen in de heli en het ding steeg op. Na een aantal minuten zag ik de kust: we kwamen nu iets ten noorden van Den Haag over de duinen heen. Scheveningen, daarna weer de kassen van het Westland en al snel naderden we het vliegveld. Na de landing pelden we ons uit de survival-suits en het zwemvest, bedankten de bemanning en liepen richting Marechaussee. Na de bekende procedure van inchecken konden we naar de auto. Ik keek op m’n horloge: Kwart voor vier. Bijna twaalf uur nadat we uit bed waren gebeld.

We reden weg en binnen Rotterdam was het nog stil in de auto. Eenmaal Rotterdam uit keek Rob me aan. “Wat was dat voor opmerking over hoofd inkoop van Neddrill, Kees? Je keek bijzonder smerig toen je het over hem had.” “Het huidige hoofd inkoop Neddrill is dezelfde persoon als de voormalig projectmanager patrouilleschepen Maleisië van Damen Shipyards, makker.” “Wát? Ik heb het verhaal van Allard gehoord, inclusief de aanklacht voor aanranding. Hoe komt die vent binnen zo’n korte tijd aan die baan?”
Ik keek hem aan. “Dat zou ik ook wel eens willen weten. Iemand bij Neddrill heeft liggen maffen of hij heeft de zaak grondig belazerd.” Vanaf de achterbank klonk droogjes: “Kees, uitkijken. Als die vent je een loer kan draaien, zal hij het niet laten. Hij zal zich in alle bochten wringen om zich eruit te lullen en DT de schuld in de schoenen te schuiven.”
Ik knikte. “Klopt. Maar wij hebben genoeg bewijs dat we de Caterpillar hebben geadviseerd. En toen dat ding nog op de 24 stond, hebben ze nooit problemen gehad. Nadat dat Chinese barrel geplaatst werd, begon de ellende. En volgens mij hebben we in Gorinchem de historie van dat ding op dat andere platform. Meneer is kansloos. En nu, vrienden, gaan wij weer richting familie, dit in tegenstelling tot die lui die op zo’n platform op zee zitten. Maakt je weer even bewust van het feit dat wij in feite een vreselijk luxe leventje hebben.”
“Ze verdienen er goed geld mee, Kees”, bromde Rob. “Dat weet ik, maar op dagen zoals deze vragen zij zich wellicht een keertje af waarom ze niet voor een baantje aan de wal hebben gekozen.” Zwijgend reden we verder; Rob zat naast me te knikkebollen en ook Henry lag gestrekt. Op de afrit Gorinchem ramde ik even hard op de rem, wat een paar vloeken naast me en achterin veroorzaakte.

“Zo, stelletje meurbalen, zijn we weer wakker? Verdikkeme, jullie liggen lekker te maffen en Kees moet paraat zijn en sturen…Dat kost jullie allebei vijf keer opdrukken.” “Hé, wij hebben een paar uur geleden onder een dikke diesel liggen zwoegen makker”, protesteerde Henry. “Jij zat alleen maar koffie te leuten en contracten te tekenen…”
“Hij heeft wel gelijk, Kees”, merkte Rob op. “Jij mag ook wel eens iets voor de kost doen, behalve alleen maar tekenen. Mijn zusje heeft uiteindelijk tóch gelijk: jouw hele werk bestaat uit tekenen!”
Ik gromde en Henry lachte. “Dank je wel, Rob!” “Graag gedaan vriend. Samen houden we die Jonkman er wel onder. En anders helpt mijn zusje wel een handje.”

Ik moest lachen. Die twee konden het prima met elkaar vinden. Ik zou ervan balen als ik Rob over een aantal weken weer moest ruilen voor André. Hoewel André ook een prima vent was.
Op de parkeerplaats stapte Henry uit. “Goed jongens, ik ga naar Angelique toe. En over een paar dagen heeft zij telefoondienst; als er dan op de 24 iets gebeurt, ben ik de eerste die het weet.” “Henry, bedankt voor je steun! Doe de groeten aan An en wees veilig met vuurwerk.” Hij stapte uit en met het achterportier nog open zei hij zachtjes: “Als je met Angelique in bed ligt, ontstaat er vanzelf vuurwerk, Kees. Gratis. Hoef je niet voor naar de winkel.”
Hij grijnsde breed, deed de deur dicht en liep naar zijn auto.
Even later reden we richting Malden. Rob belde met Melissa. “Hé schat, met je machinist…” De telefoon stond op de speaker dus ik hoorde: “Machinist? Die ken ik niet. Mijn vriendje is een nette ingenieur die bij een firma in Gorinchem tekeningen maakt.” Rob keek me aan. “Nee, dat is je broer. Ik heb vandaag weer eens ouderwets aan een dikke diesel mogen sleutelen. Maar waar ik voor bel: we zijn over drie kwartier in Malden en dan zou ik wel een kopje koffie lusten.” Mel snoof. “Jij lust altijd wel een kopje koffie. Ik zal eens kijken of er nog pads genoeg zijn, liefje. Is Kees bij je?” “Ja. En de telefoon staat op de speaker, dus pas een beetje op als je gaat vertellen wat je straks allemaal met me wil doen. Ik wil mijn teamleider niet jaloers maken.” “Hij went er maar aan, schatje. Dank voor je belletje en tot straks. Kees: voorzichtig rijden hoor!” “Ja Mel. Is goed Mel. Zal ik doen, Mel…”

Rob hing met een glimlach op. “Zo Kees… Nu eens kijken of de dames elkaar in bed willen inruilen voor ons.” Ik snoof. “Ben ik niet zo bang voor makker. Ook wij hebben wat pluspunten, zeg maar.” Er klonk een grinnik naast me. “Meneer Jonkman, zet nu maar een stukkie Mozart op of zo. Dan kan ik even slapen.” Ik keek ‘m even aan. “Hé vriend, jij bent toch niet van plan om vanavond met mij een potje klef te zoenen hé?” Twee grote blauwe ogen keken me verbijsterd aan. “Hoe kom jij op dat soort enge gedachten???” “Simpel. Elke keer als jouw lieve zusje bij mij in de auto zat, donderde ze in slaap. Toen ik haar naar de reden van dat gedrag vroeg, zei ze letterlijk: ‘Met het uitzicht op een lekkere vrijpartij met jou slaap ik altijd goed.’ Dus…” Rob keek nadenkend. “Nou, dat klopt bij mij ook wel, alleen… je hebt mij nergens kunnen betrappen op de tekst dat die vrijpartij in kwestie met jou zou zijn.” “Oh… ja, dát had ik even gemist dan. Sorry.” “En nou klep dicht en Mozart opzetten. Of Brahms. Of een van die andere ouwe zakken. In ieder geval goeie slaapmuziek.” Even later startte er een motorkettingzaag naast me. Een kussentje onder Rob z’n hoofd hielp gelukkig een beetje.

Vlak bij Nijmegen reden we de snelweg af en maakte ik Rob wakker. “Tenslotte moet je wel een beetje fris en fruitig bij je meissie aankomen!” Hij rekte zich uit. “Ik weet niet of ik dat de hele avond volhou, Kees. Ik denk dat ik er vanavond vroeg in lig.” Ik knikte. “Hier nog zo eentje.” Bij de poort belden we aan en die ging even later open. Ik reed het pad omhoog naar het huis. Joline en Melissa renden naar buiten en toen we uitstapten vlogen de meiden ons om de hals. “Hé schatje, we zijn er weer…” Meer kon ik niet uitbrengen; Joline kuste me alsof ik terugkwam van een wereldreis. “Hé liefje, we zijn net iets meer dan 12 uur weg geweest. Zo spannend was het allemaal niet hoor.” “Maakt me niet uit. Je bent er weer, dat is belangrijkste!” Mel en Rob stonden ook uitgebreid te knuffelen, totdat Tony er een eind aan maakte.
“Hé! Dames! Mag ik m’n zoon en schoonzoon misschien ook even een ‘welkom thuis-knuffel’ geven?” Ze omhelsde ons een voor een. “Blij dat jullie veilig terug zijn jongens… Koffie?” “Ik dacht dat je het nooit zou vragen, ma.” Binnen wachtten de anderen; beide Pa’s, Ton,Clara en Bengel. Ook die waren blij dat we er weer waren. “Vertel jongens… Wat was er loos?” Nuchter vertelde Rob de technische details en besloot met: “… dit geintje gaat waarschijnlijk gevolgen hebben voor een kennis van Kees.”
Joline keek me aan. “Kees?” Ik knikte. “Mijn fijne vriendje de voormalig projectleider patrouilleschepen bij Damen. Die fraaie meneer is sinds een aantal weken hoofd inkoop bij Neddrill. Vraag me niet hoe hij dat geflikt heeft; volgens mij zat er geen week tussen zijn ontslag bij Damen en de dag dat hij bij Neddrill is aangenomen. Ben ik in feite wel benieuwd naar…”
Joline keek smerig. “Wéér die vent… Wat ga je er mee doen, Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Niks. Meneer loopt vanzelf wel tegen de lamp. En als iemand van Neddrill om bijzonderheden vraagt, zal ik ze netjes naar Damen doorverwijzen: naar Charles, de technisch directeur. Maar dames… excuseer ons een half uurtje; Rob, wij gaan even wat dingen op papier zetten, voordat we het kwijt zijn. Sorry meiden, jullie zullen nog even moeten wachten totdat wij ons op jullie storten.”
“Gatsie Kees. Sommige dingen hou je maar lekker voor je, ben jij belazerd…” Clara trok een vies gezicht. “Zussie, als je tóch meer bijzonderheden wil weten: ga gerust even te rade bij Mel en Jo. Die kunnen je alle bijzonderheden vertellen van een passionele simultane vrijpartij in een camper, ergens langs de Normandische kust.” Joline giebelde. “Oh ja, dat weet ik nog wel… ‘Hé schat ik hou enorm veel van je en zo, maar we zijn aan ’t vrijen. Dit is geen rugby.’ Weet je nog, Mel?”
Die gniffelde alleen maar en trok Rob nog even tegen zich aan. “Kom, meneer de machinist. Laat die rooie duivel los, we moeten nog even dingen doen.” Ik wenkte Rob.

Even later zaten we een kort verslag te maken, ondersteund door de foto’s die Henry op stick gezet had en wat foto’s die Rob gemaakt had tijdens zijn klus. Na twintig minuten waren we klaar en had ik het document opgestuurd naar de server van DT. Een urenspecificatie ging via de mail naar Backoffice. Werk voor Denise.
Daarna keek Rob me aan. “Wat doen wij met die fijne meneer hoofd inkoop van Neddrill, Kees?”
Ik dacht na. “Weet je, Rob, ik heb enorm zin om het hele verhaal, inclusief poging tot aanranding onverbloemd naar hen te mailen en die arrogante lul keihard op z’n bek te laten gaan, maar ik doe het niet. Als Neddrill komt informeren zal ik ze vertellen over mijn kleine aanvaring met meneer en ze vervolgens vriendelijk vertellen dat ze voor meer bijzonderheden bij Damen moeten zijn. That’s it. Kijk, ik heb alleen maar één onaangenaam telefoongesprek met hem gehad. Voor de rest helemaal niets. Niets te maken gehad met de problemen die hij verder bij Damen heeft veroorzaakt. Dus… Wie ben ik in feite?”
Rob grinnikte. “Jij bent de oorzaak van de ellende voor hem, Kees…” “Echt niet! Dat is hijzelf geweest. En nou wil ik er niks meer over horen, Rob. We laten Neddrill vanavond lekker met rust en gaan van onze families genieten.”

Ik knipoogde. “En van onze bijna-familie. Jij van die rooie feeks en ik van een blond krengetje. Overigens: had ik je al bedankt voor het feit dat je die generator zo 'gekieteld' hebt? Je hebt de goeie naam van DT gered, man. Dank je wel!”
Hij boog. “Dát vind ik nou leuke klusjes. En dat is meteen de charme van DT: af en toe lekker op zee en tot aan je ellebogen in de motorolie zitten… Mel begon meteen te mopperen toen ik haar omarmde: ‘Je stinkt naar diesel!’ Dus ik zal me zo meteen eerst eens goed gaan douchen.” “Goed plan, ga ik ook maar even doen. Daarna weer omkleden in wat nettere kleren.” Zo gezegd, zo gedaan en een haf uur later kwam ik, fris gewassen en geschoren, beneden. Rob zat er al.
“Zo, dat ziet er beter uit, heren… En het ruikt ook beter!” Melissa keek ons aan. “Kun je nagaan hoe je naar olie stinkt als je drie maanden achtereen op zo’n platform moet werken, Mel…” Ze trok haar neus op. Joline klopte op de bank naast haar. “Kom jij eens hier, opperpiraat. Inspectie. Even controleren of jij wel alle olie van je hebt afgespoeld.” Ze keek ondeugend, ging op mijn schoot zitten en sloeg haar armen om me heen. Twee zachte lippen kwamen op de mijne en heel even glipte er een tongetje tussendoor.
Toen verplaatste haar mond zich naar mijn oor. “Vanavond ben je van mij, liefje…” hoorde ik heel zachtjes. “en waag het niet om als een blok in slaap te vallen!” Ik streelde haar knieën. “Ik kijk wel uit…” Meer kon ik niet zeggen, want Ma trok ons demonstratief uit elkaar.
“Hé! Jij gaat hier niet publiekelijk zitten vrijen met je geliefde, Kees Jonkman! Handje vasthouden mag, maar ik heb geen zin om uitgebreide tongzoensessies te zitten bekijken, denk daaraan!”
“Jakkes Ma… Heb je weer een van je preutse buien? Kees en Jo hielden het nog best wel netjes hoor, vergeken met ons…” Melissa trok Rob naar zich toe en die werkte maar al te graag mee.
Clara giechelde. “Ton, kom eens hier…” Joline ging verder waar ze mee bezig was.
“Tony.. Hélp!” Ma klonk verontwaardigd.
Ik hoorde een droog: “Sorry Chantal… ik ben even bezig.” Uit mijn ooghoek zag ik Tony zich over Rob Sr. ontfermen.
“Kárel! Zeg er wat van!”
Pa zei rustig: “Stel je niet aan Chantal. Als zij willen knuffelen dan knuffelen ze toch? Heb jij er last van? Knuffel dan met mij en stop met zeuren. Tony is gastvrouw. Jij niet.”
“En Tony is even bezig…” hoorden we haar zeggen. Ik liet Joline even los en keek naar de rest. Alle paren waren met elkaar aan het knuffelen. Mel en Rob naast ons op de bank, Tony en Rob Sr op de andere bank, Ton en Claar op een paar kussens op de grond en Ma zat bij Pa op schoot in zijn stoel.
De enige die ‘single’ was, was Bengel. Maar die zat er niet zo mee. Die lag lekker op haar kleedje te snurken.
“Nou, dit is wel een héle vrije interpretatie van ‘vrede op aarde’ en zo. Maar ik heb er niks op tegen…” Ton was de eerste die wat zei na een paar minuten stilte. Langzaam kwamen de diverse paren weer bij de les. “Zo dames en heren… Het zal niet conform de etiquette zijn geweest en Beatrijs Ritsema had er waarschijnlijk het nodige van gevonden, maar het was wel even prettig. Sorry Chantal.” Ma lachte. “Ik heb me er maar bij neergelegd.” “Ja”, zei Pa. “Letterlijk. En dat beviel mij ook wel.” We grinnikten samen.

“Goed jongens… Ik ga eens iets aan het eten doen. Ik kan me zo voorstellen dat die oliestokers hier wat honger hebben. Over een half uur kunnen we eten. Lang leve de diepvries, de friteuse en de magnetron.” “Friteuse?” zei Ton en Tony knikte. “Vanavond lekker simpel: frites met kroketten.” Joline stond op. “Mag mijn keukenprins er dan wat sla bij maken? Daar is hij best goed in en dan krijgen we nog wat vezels en vitamines binnen.” Tony knikte. “Is misschien wel zo verstandig. Kees, er liggen nog paprika’s, tomaten en twee knoppen sla in de koelkast. Leef je uit. Als een paar van jullie tafel even willen dekken…”
Daarna stonden Tony en ik in de keuken. Ik gooide wat eitjes in een pan water, waste de sla en begon die te plukken. Tijdens het werk vroeg Tony iets over de klus op de Neddrill 24 en ik vertelde over het werk van Rob en Henry.
“Ik heb in feite niets hoeven doen, Tony. Die twee hadden heel snel in de smiezen wat er loos was. Ik heb alleen maar wat getelefoneerd en uiteindelijk een contract opgesteld…”
Tony zei droogjes: “Volgens mij hoorde ik van Rob een heel ander verhaal. Hij vertelde me dat jij héél snel kan schakelen en binnen no time doorhad wat eraan de hand was. En exact de juiste maatregelen heb genomen.” Ze keek me aan. “Vlak jezelf niet uit, Kees. Rob is heel blij dat hij in jouw team zit.” Ik had de sla even laten vallen. “Ik weet dat hij lekker werkt, Tony. Zeker samen met Henry. Een gouden duo, die twee.”
Ze liet de friteuze even voor wat hij was. “Kees, maak er maar een gouden trio van. Rob liet zoiets vallen vlak voor jij beneden kwam.” Ze keek me waarschuwend aan. “En dat heb je niet van mij!” Ze knipoogde en we werkten verder.

Ik stond na te denken. Wat is als Rob bij de Piraten wilde blijven? Dan zou hij 400 euro per maand in moeten leveren. Want Henk bleef uiteraard plaatsvervanger. Moeilijk, moeilijk… Nou ja, hij zou er zelf mee moeten komen. Henk wegsturen en Rob plaatsvervanger maken kón niet.
“Hé schoonzoon, je staat te dromen! Je eieren zijn gaar, doe er iets mee!” Ik mopperde: “Mag een mens eens een keertje over de goede dingen des levens filosoferen? Moet het één en al productie zijn?”
“Je filosofeert maar verder als je naast onze dochter in bed ligt, vriendje. Eens kijken of zij dáár genoegen mee neemt, in plaats van jouw ‘productie’.” Tony keek ondeugend. “Als ze iets te klagen heeft, stuur ik haar wel door naar jou, Tony.”
Ik maakte de sla af en Tony haalde de tweede portie patat uit het vet. De kroketten waren al klaar, dus samen liepen we de kamer in. “Eten!” De tafel was mooi gedekt met veel rood en kaarsen.

Tijdens het eten vroeg Rob Jr naar de bezigheden van de overige familieleden. Melissa en Joline wisselden een blik van verstandhouding en giebelden. Pa zag het en zei: “Jullie moeten jullie dames beter in toom houden. We hadden afgesproken dat we om tien uur zouden ontbijten, dus om een paar minuten voor tien zat iedereen hier, behalve die twee. Uiteindelijk hebben we Claar er maar op uitgestuurd om ze wakker te maken.”

En die grinnikte. “Ik werd bijna jaloers… Daar lag mijn liefste vriendin, zijnde mijn zus, in innige omhelzing met mijn andere liefste vriendin, mevrouw mijn aanstaande schoonzus, lekker te slapen op het bed van laatstgenoemde.” Rob trok zijn wenkbrauwen op. “Zóóó, mevrouw Jonkman. Wij moeten eens een hartig woordje met elkaar wisselen! Ben ik er een halve nacht niet en dan duik jij gewoon met iemand anders in bed! Boefje!”
Melissa keek hem aan. “Jij begrijpt ook helemaal niets van vrouwen hé? Als twee goeie vriendinnen allebei hun kerels missen is het heerlijk bij elkaar in bed te kruipen en in elkaars armen uit te huilen.”
Joline vulde droog aan: “Niet dat we hebben liggen janken, maar we hebben wel hele goede gesprekken gehad. Tot een uur of zeven ’s morgens. En toen zijn we in slaap gevallen. Niks ‘in bed duiken’ dus, meneertje.”
Ze kuste Rob en Joline kuste mij.
“Jij ook nog iets te piepen?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee hoor. Ik ben veel te blij dat jij zo goed met mijn zussen kan opschieten.” Clara grinnikte. “Nou, ik weet niet of dat ‘goed opschieten’ vanmorgen ook voor mij gold. Ik heb beide dames nogal ruw gewekt; het dekbed van hen afgetrokken, toen een raam opengezet en me vervolgens als de bliksem uit de voeten gemaakt…”
We lachten. “Maar goed… Na het ontbijt zijn we een lekker stukje gaan wandelen, jongens. Even weer door de sneeuw ploeteren, maar nu op de Mookerhei. Toen wat spelletjes gedaan en daarna belden jullie dat je er aan kwam.” Ma keek van de een naar de ander. “En dit was een heerlijke manier van Kerst vieren, mensen. Ik heb genoten.” Ze keek Rob Sr en Tony aan. “Dank jullie wel, voor jullie gastvrijheid.”
“Jullie waren ook gastvrij Chantal. Met Sinterklaas. En wat Kees net zei, geldt ook voor ons: wij zijn dolblij dat we prima met elkaar kunnen opschieten. Je hoort wel eens verhalen dat de wederzijdse schoonouders elkaar de tent uitvechten… Brrr…”

Ze keek om zich heen. “Heeft iedereen genoeg gehad? Anders gooi ik nog een lading patat in de friteuse…” Iedereen schudde het hoofd. “Goed dan… Wat wensen de dames en heren als toetje?” Ik stond op. “Laat ons het dessert maar even maken, Tony.” Tien minuten later kwamen we terug met de ‘ijsbolletjes-schotel”, die met applaus begroet werd. En na het eten dronken we een lekkere kop koffie.
Na overleg met Joline belde ik Fred nog even. We hadden afgesproken dat we de dag na kerst bij Wilma en hem op bezoek zouden gaan om de bruiloft voor te bereiden. Maar bij nader inzien vonden Joline en ik het niet zo verstandig om er meteen wéér op uit te trekken. We verplaatsten het bezoek naar de woensdag. Fred en Wilma vonden het prima; “We hebben er niks aan als jij hier ligt te slapen, vriend!”

En na dat telefoongesprek kwam de man de hamer… Ik merkte dat ik zat te knikkebollen. “Hé, meneer Jonkman, liggen we te maffen?” Joline stootte me aan en Mel grinnikte. “Hier nog zo’n wakker type, Jo… Die kerels van tegenwoordig zijn watjes. Kom, meneer de ex-machinist, we gaan ons bedje eens opzoeken. Zuster Melissa gaat je niet dragen.” We gingen met z’n vieren naar boven en op de overloop greep ik Melissa even in haar nek. “Mel… Dank je wel dat je zo’n lieve vriendin bent voor Joline.”
Ze keek me aan. “Het is eerder andersom, Kees. Ik zat vanmorgen best even in de put en Jo heeft me eruit gesleurd.”
Rob bromde. “Kom lui, net als in de camper: groepshug.” Even stonden we met de armen om elkaar heen te genieten. “Kijk nou! Volgens mij waren we sextet, dames en heren! Zijn jullie nou helemaal betoeterd… Zonder ons te gaan groepshuggen!” Clara en Ton waren boven gekomen. “Horen wij er ook nog bij of…?” We maakten plaats en Joline keek Clara aan. “Sorry Claar…” We gaven elkaar een zoen of een ‘high fine’ en vervolgens verdwenen we in onze slaapkamers.

“Heerlijk, die twee meiden. Dat heb ik gemist vroeger, Kees. Gewoon twee zussen waar je alles tegen kunt zeggen en die je begrijpen.” “Ik ken het gevoel schat. Sinds een aantal jaren. Daarvoor waren ze alleen maar irritant en kon ik ze wel achter het behang plakken.”
Ze glimlachte. “Je was gewoon jaloers, Kees. Op hun grote vriendenkring.” Ik knikte. “Klopt. En daar heb ik het best moeilijk mee gehad, dat geef ik eerlijk toe.” Joline zoende me zacht. “En is dat nu voorbij?”
Ik knikte. “Claar en Mel zijn nu hele goede vriendinnen van me die exact weten in welke stemming ik ben. Schatten van meiden.” Ik keek naar Joline. “Maar niet zoals jij m’n schat bent, Joline Boogers.” We kusten elkaar even en toen liet ik haar los.
“Schoonheid, je ziet er heerlijk uit, maar…” Ze glimlachte. “Jij bent best wel moe. Kan ik me voorstellen, Kees. Kleed je maar uit, poets je tanden even en kom dan maar lekker tegen me aan in bed. Lekker samen in slaap vallen… Vrijen doen we een andere keer tijdens deze vakantie wel, oké?” Ik knikte. Een paar minuten later lagen we dicht tegen elkaar aan in Joline’s bedje. Ze streelde mijn rug en ik genoot ervan. “Schat, over een paar minuten ben ik écht vertrokken richting dromenland. Ik vind het heerlijk wat je doet, maar…” Ik voelde een zoen op m’n schouder. “Lekker slapen Kees. Heb je wel verdiend.” Joline kroop tegen me aan, sloeg een arm over me heen en zo doezelde ik langzaam weg. Genietend van die heerlijke vrouw die achter me lag…