Mini - 172

Het was acht uur toen ik m’n ogen opendeed in een nog bijna donkere kamer. Even moest ik nadenken waar ik was. Oh ja, Rhenen, bij Fred en Wilma. Naast me draaide Joline zich langzaam om. “Hoi Kees… Lekker geslapen?” Ik gaf haar een zoen op haar neus.
“Yes, beauty. Heerlijk. En jij?” “Ik moest even wennen aan het gezaag van Fred. Goed dat de badkamer tussen hun slaapkamer en de onze ligt…” Ze giechelde. “En volgens mij sliep hij binnen een minuut nadat hij ging liggen. Bij jou duurde het overigens ook niet zo lang.” “Slapen wanneer je slapen kunt, dame. Is bij ons beiden erin gehamerd.”
Ze bleef giebelen. “Als jullie dat maar niet doen tijdens de huwelijksnacht. Anders zie ik me genoodzaakt om mijn batterij-vretende vriendje mee te nemen.” Ik prikte even in haar zij. “Niet doen hé, blond krengetje? Die nacht ga je geen seconde slapen!”
Ze snoof. “Bluffert. Je moet de volgende dag rijden, dus wordt er écht wel geslapen hoor.” “Hmmm… Dat compenseer ik de volgende nachten dan wel weer. Misschien halen we Noorwegen niet eens en blijven we steken ergens onder Hamburg, omdat we telkens willen vrijen.” Ze rolde tegen me aan en tikte op mijn neus. “Niks ervan. We rijden naar Noorwegen. Ik wil fjorden zien. En nu moet ik naar het toilet.” Ik hield haar tegen. “Nog twintig minuten wachten dame. Om half negen pas is de badkamer vrij, volgens de gastheer.”

Ze luisterde even. “Ik hoor Fred nog steeds zagen hoor. Kom, er uit, samen snel douchen. Daarna naar beneden, dan maken we koffie en thee.” Zo gezegd, zo gedaan: we namen een snelle douche, glipten de slaapkamer weer in en kleedden ons aan. Met schoenen in de handen slopen we naar de keuken, waar we even moesten zoeken, maar even later stond er theewater op. En tien minuten daarna klopte Joline aan bij Fred en Wilma.

“Goedemorgen gastvrouw en gastheer… Heeft u trek in een vers kopje thee?” Wat er verder gezegd werd hoorde ik niet, maar Joline kwam met een brede glimlach om haar mond naar beneden. “Ze waren blij verrast, Kees.” “Als Fred maar niet denkt dat je hem elke dag thee gaat brengen. Laat staan op bed. Ook het buddyschap kent z’n grenzen, schat. Ondertussen heb ik voor ons ook een bakje thee gemaakt.” “Lekker. Ook jij bent lief.”
In de erker, met uitzicht op de tuin dronken we onze thee op. Loeki de poes drentelde om onze benen heen, hevig kopjes gevend. Joline liep naar de keuken. “Eens kijken of ik wat kattenvoer kan vinden… Haar bakje is leeg.” Even later had de poes ook te eten; ze nam een paar hapjes en liet de rest staan. “Dat zijn andere eetgewoonten dan Bengel… Als je die haar bak voorzet is de bak even later leeg en schoon. Nou ja, als de poes wil eten dan heeft ze het.”
Ik ging op een stoel met het gezicht naar het raam zitten en trok Joline op schoot. “Zo, lekker ding… Weet je dat we al een paar dagen niet hebben gevreeën? En dat de magazijnen weer bijna vol zijn? En dat de chef productie begint te mopperen over gebrek aan voorraadruimte?”
Joline keek me ondeugend aan. “Dan zal de chef productie nog een aantal uren moeten wachten, schat. Tot vanavond, als de eerste bestelling de deur uit is. En de tweede. En misschien wel de derde. Hij heeft veeleisende klanten hoor!” Ik knikte en streelde Joline’s schouders. “Da’s prima, maar die klanten moeten wel snel komen, anders is deze productiebatch over de uiterste houdbaarheidsdatum heen. En dat is zonde…”
Ze boog zich naar me toe. “Dan stel ik voor dat de magazijnmeester de handel maar een beetje gaat koelen. Zet de thermostaat in de magazijnen maar op -5 graden, oftewel: ga maar in je nakie buiten staan.”

Een zoen volgde. “Echt niet mevrouw. De buren van Fred en Wilma zouden in opperste staat van verwarring raken als ik in m’n naakte torso in hun achtertuin paradeer, ben jij gek…” “Hé, klefnekken! Jullie hadden je nuttig kunnen maken door de tafel alvast te dekken, verdorie!” De bas van Fred klonk vlak achter ons en we schrokken.
“En naakt door mijn mooie tuin paraderen? Met dit weer? Ben jij stapelgek geworden of zo?” Joline keek hem aan. “Hoe lang sta jij daar al, Fred?” Hij grijnsde. “Lang genoeg om te horen dat jullie vanavond leuke dingen gaan doen, omdat je anders ‘plop’ hoort…” Ik schoot in de lach, maar Joline kneep haar ogen samen. “Plop?” “Laatste rimpels en zo, schat…”
Ook Joline moest lachen. “Oh ja… Maar Fred, ik vraag je nogmaals om andere schoenen aan te doen. Dit is héél slecht voor onze communicatie. Als we denken dat jij binnen de kilometer bent, kunnen we geen intieme gesprekken meer voeren en elkaar vertellen hoe lief we elkaar vinden en zo.” “Hé Jolien, hoezo niet? Kees en ik zijn buds, Wilma en jij zo ongeveer ook, dus… En what happens in Rhenen, stays in Rhenen. Gaat écht niet richting Gorinchem, hoor.” Joline stond op en omhelsde Fred. “Dank je wel, dwaas. Je bent een heerlijke, maffe vriend.”

“Helemaal mee eens!” hoorden we op de trap. “Vooral het deeltje ‘maffe’. Goedemorgen allemaal! Hoe hebben jullie geslapen?” Wilma kwam de kamer in. “Ohlala… Mijn grote beer in de handen van de blonde feeks van Gorinchem. Kees, dan moeten wij ook maar…” Ze liep op me af en sloeg haar armen om me heen. “Hé, da’s wel lekker. Even op m’n eigen niveau zoenen!” Ze kuste me op m’n wangen en ik werd een beetje rood. Joline zag het. “O gut… Wilma, mijn vriendje is een beetje verlegen geworden!” Beide meiden giechelden. “Sorry, maar ’s morgens zo vroeg door een andere vrouw gezoend te worden ben ik niet gewend. Dan komt de verlegen, vrouw-onvriendelijke Kees weer boven.”
Ik gaf Wilma drie zoenen op haar wangen. “Goeiemorgen schoonheid. Lekker genoten van jullie thee?” Ze knikte en omhelsde Joline. “Lekker. Mogen jullie vaker doen.” Ze giechelde even. “De ochtend na onze bruiloft bijvoorbeeld.” “Mooi niet”, baste Fred. “De ochtend na onze bruiloft worden wij gewekt door een vriendelijk klopje op de deur gevolgd door: “Goedemorgen meneer en mevrouw van Laar! Roomservice. Mogen wij binnen komen?” En dan gaat de deur open en komen er drie bloedmooie kamermeisjes binnen die elk een karretje duwen met allemaal lekkere dingen… Ik hoef Kees niet aan m’n bed hoor, de ochtend na onze bruiloft!”
“Hoezo niet? We zijn dan toch getrouwd?” Fred knikte. “Ja. Maar niet met elkaar, eikel.”

Grinnikend begonnen Wilma en Fred het ontbijt klaar te maken. “Dekken jullie de tafel even?” En even later zaten we lekker te eten en plotseling legde Fred een van zijn grote handen op de linkerhand van Joline. “Hé dame… Volgens mij moeten jullie ons iets vertellen!” Hij pakte Joline’s ringvinger. “Deze heb ik nog niet aan jouw vinger gezien en de ringvinger van Kees was ook altijd leeg!”
Joline bloosde. “Jij bent de eerste die het ziet… Gisteren hebben we onze ringen opgehaald.” Wilma keek. “Mooi! Met subtiel karteltje langs de rand…” Joline keek nu ondeugend. “Dat is om te symboliseren dat er in de eerste tijd van een huwelijk misschien wat ruwe randjes zijn die gladgestreken moeten worden…”
Ik keek beledigd. “Meisje Boogers, van die opmerking ga je spijt krijgen!” Ze giebelde. “En waar hebben jullie ze gekocht?” Joline beschreef de juwelier in Nijmegen en Wilma keek Fred aan. “Binnenkort maar eens naar Nijmegen rijden, schatje… Als ze ten minste ringen in jouw maat hebben.”
Fred keek beledigd. “Hé kleintje, pas jij een beetje op?” Joline verdedigde haar door te zeggen: “Dan koop je toch gewoon een klein model handboei en schuif je die aan z’n vinger? Lekker makkelijk. Kan er meteen een ketting aan om ‘m aan het aanrecht vast te binden…”

Fred keek me aan. “Sorry maat, dit moet even…” Hij greep Joline in haar nek. “Om een goeie vriend van mij te citeren: meisje Boogers, van die opmerking ga je spijt krijgen! En om een andere vriend te citeren: blond krengetje!” Joline bleef giechelen. “Dit durf je bij DT niet te doen, Fred.” Hij gromde. “Daarom doe ik het nu hier, dame. Ben jij belazerd…” Hij liet haar los en keek Wilma aan. “Maar die juwelier… daar gaan we langs, mop.” Wilma knikte. “Goed plan, lekkere vent van me.” Beiden knipoogden naar elkaar.
“Zeg lui… kunnen we gaan eten of… Ik begin trek te krijgen.” Ik deed een greep in de broodtrommel en begon te smeren. Ook Fred stapelde zijn bord vol: hij pakte zes boterhammen uit de trommel. “Zo. Even een bodempje leggen hoor…” “Begrijp je nu waarom ik zei dat zijn job bij DT ons heel veel meer boterhammen kost? Als hij op oefening was had ik voldoende aan één brood in de week; nu heb ik bijna een brood per dag nodig.” Wilma keek zielig en Joline knikte.
“Tja… Op die manier heb je in feite weinig aan het feit dat Fred nu veel meer verdiend dan bij Defensie. Alles gaat op aan eten.” “Hé dame, pas jij een beetje op? Ik vreet echt niet voor ruim vijftienhonderd euro in de maand hoor, ben jij bedonderd…” Al kletsend ging het ontbijt er goed in. De afwas volgde en toen pakte Wilma Joline onder de arm.

“Gaan wij even boodschappen doen samen? Dan kunnen die kerels ook even sterke verhalen aan elkaar vertellen. Hoe goed ze vroeger waren en zo…” Fred keek me triest aan. “Hoor je dat? Verraden door je eigen vriendin. Kom! Jij wilde toch zo graag F16-piloot zijn? Mee naar boven dan! Dames, als jullie ons missen: Wij zitten op dertigduizend voet!” Een snelle zoen van Joline en we gingen naar boven. “Zo meneer de piloot… Laat je kunsten maar eens zien!” Even later ‘vloog’ Fred boven Friesland. Hij was ‘opgestegen’ vanaf de vliegbasis Leeuwarden. De drie schermen gaven prima beeld van de omgeving waar hij vloog en Fred bestuurde de simulater alsof hij zelf piloot was. Toen hij na een halfuurtje het ding uitzette liet hij me wat technische details zien van de simulator.

“Ik heb heel veel hulp gekregen van een maatje van de Luchtmacht met de inrichting van de cockpit. Maar de software heb ik zelf gedaan; Flightsimulator van Microsoft omgebouwd en alle output van de diverse meters zichtbaar gemaakt op de meters in de cockpit, in plaats van op de schermen. En de cockpit zelf heb ik maar wat ruimer gemaakt, anders paste ik er niet in.” Hij keek trots. Ik schudde mijn hoofd. “Man… Dit is goud waard!” Hij grijnsde. “Dat klopt.” Hij wees. “Je hebt gezien hoe het moet; nu jij!” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, man. Zelfs bij het taxiën stort ik al neer.” Hij haalde z’n schouders op. “Dan zijn hooguit een paar bits en bytes gecrasht…” Kort en goed: even later zat ik in de cockpit te zweten. En na drie keer neerstorten vond ik het welletjes. “Fred, dit is best wel leuk en zo, maar hier moet je tijd voor nemen. ‘Even’ een rondje vliegen ga ik niet fiksen.”
Hij glimlachte. “Ik heb ondertussen zo’n 800 uur in dit ding gezeten, Kees. Iets meer ervaring. Kom, we gaan eens kijken of de meiden al terug zijn. Dan drinken we nog een kop koffie en gaan we richting Malden.” Beneden was het nog stil, maar toen we met de koffie bezig waren kwamen Wilma en Joline bepakt en bezakt binnen.

“Zo dames… Nog wat leuks gekocht?” “Ja. Aardappelen, groenten, vlees, wat kruiden en koekjes voor de rest van de week”, zei Wilma droog. Joline lachte liefjes toen ze me een zoen gaf. “En er is hier een hele leuke lingeriewinkel, Kees…” Ze hield een tasje omhoog. “Oh, da’s interessant. Laat eens zien!” Maar net als in Caen werd het tasje snel buiten mijn bereik gehouden. “Nee meneer. Mijn lingerie…” Verder kwam ze niet. “… wordt alleen maar aan een select gezelschap getoond. Jaja, ik weet het, schat,” Wilma gniffelde en hield een anders tasje omhoog. “En dat geldt ook voor mijn lingerie, Fred van Laar.”
Hij keek me aan. “Nou ja, dat wordt dan wachten op de bruidsnacht, makker.” Ik knikte droevig en Joline snauwde: “Over mijn lijk, Fred. Zelfs in onze gezamelijke bruidsnacht ga jij mijn lingerie niet aanschouwen, ben jij gek.” We grinnikten samen. “Kom dames; met of zonder lingerie: we hebben koffie gemaakt. En daarna richting Malden, dat kasteel van de familie Boogers eens inspecteren.”

Een half uur later zaten we in de auto, met de auto van Fred achter ons. Joline legde een hand op mijn been. “Heerlijk om zo met Fred en Wilma te kletsen, Kees. En ook met Wilma alleen. Even ‘meisjes onder elkaar”. Ze is een heel bijzonder mens. Pikt alles uit een conversatie op.” “Dat had ik al gemerkt, die nacht dat jullie lagen te slapen, schat. Een heel bijzondere vrouw. Maar er zit nog zo eentje naast me. En daarmee wil ik trouwen. Maar laat me nu even sturen schat; er ligt nog steeds behoorlijk wat sneeuw en op sommige stukken is het best nog glad.”
Inderdaad was het glad; op de brug bij Ewijk was een auto tegen de vangrail geschoven. De takelauto van een bergingsbedrijf stond er al bij. Reden temeer om het rustig aan te doen. Om Fred hoefde ik me geen zorgen te maken; zijn Landrover was minimaal net zo terreinvaardig als de Volvo. En na dertig minuten reden we de bekende poort in Malden door, de heuvel op. Toen uitstapten kwamen Tony en Rob uit de keuken.

“Welkom dames en heren. Gauw naar binnen, daar is het aangenamer!” In de keuken stampten we onze schoenen schoon en stelde Joline Fred en Wilma voor. “Pa, Ma, dit zijn Fred en Wilma, onze bruiloftsgenoten. Betere kun je niet treffen!” Er werden handen gegeven, Joline en ik kregen knuffels. Bengel was ook enthousiast en blij ons te zien. Bij Fred nam ze een wat afwachtende houding aan tot Fred knielde en haar aanhaalde. Toen ging de staart als vanouds kwispelen, net als bij Wilma.
“Jullie zijn zojuist goedgekeurd door de Nederlandse Vereniging van Bengels.” zei Joline lachend. Tony keek Fred, toen hij opstond, onderzoekend aan. “Jij bent dus die ex-collega van Kees uit Afghanistan? Dan moeten wij jou bedanken, vriend.” Fred keek verwonderd. “Hoezo mevrouw?” Tony zei simpel: “Omdat jij hebt voorkomen dat Kees daar stomme dingen deed.” Fred begon te lachen. “Alleen dáár? Mevrouw, ik heb er nu ook al een dagtaak aan…”
Ik gromde. “Kijk jij een beetje uit, meneer van Laar en gooi je niet mijn hele, zorgvuldig opgebouwde imago van ‘de meer dan perfecte schoonzoon’ in scherven?” Hij knipoogde. “Ik zal me inhouden. ten slotte is het de bedoeling dat we hier een feest gaan vieren.” Tony knikte. “Zeker weten! En ik ben hartstikke blij dat Wilma en jij daar ook deel van uit gaan maken.” Fred bloosde. “Dank u wel, mevrouw Boogers.” Tony lachte lief. “En vanaf dit moment zouden wij graag zien dat jullie ons met ‘Tony’ en ‘Rob’ aanspreken. En nu naar de kamer, zitten. En op tijd bukken!” “Zijn we gewend, mevr… ehhh… Tony.”
Rob nam de koffie mee en vroeg: “Lekker koffie drinken, mensen. En vertel ondertussen een beetje wie jullie zijn. We hebben alleen nog maar onwaarschijnlijke verhalen over jullie gehoord uit de mond van die twee daar.” Fred hield het kort: vertelde iets over Afghanistan, zijn vorige werk bij Defensie en hoe hij bij DT terecht was gekomen. En Wilma vertelde iets over haar werk en besloot met: “En met jullie dochter heb ik ondertussen een hele goeie band. We hebben elkaar nog niet ‘uit de shit gehaald’, zoals de heren plachten te zeggen, maar Joline en ik zitten op één lijn.”
“Hohoho mevrouw Lierop… Jij hebt zwaar meegeholpen om ons uit de shit te halen. Met je speurwerk naar een zekere de Rooij en je stond naast me terwijl we een inbreker overmeesterden. Vlak jezelf niet uit, dame!” Joline keek haar verwijtend aan en Tony moest lachen. “We hebben het verhaal gehoord, Wilma. En ik kan niet anders dan Joline gelijk geven. Ook jij dank je wel.”
Wilma bloosde op haar beurt. “En jullie ook dank je wel, Joline. Omdat je Fred het hulptraject hebt ingeholpen. Daar genieten wij elke nacht van, als Fred weer ligt te zagen.”
Ze legde het even uit; Rob en Tony knikten. Rob keek me aan. “Goed bezig, makker.” “Daar zijn we buds voor, Rob. Dát is de essentie ervan. Je zorgt voor elkaar.”

Tony stond op. “Iedereen de koffie op? Mooi. Dan gaan we jullie feestlocatie eens inspecteren.Jassen aan, de tuin in.” Even later stonden we buiten in de tuin en van daaruit de garage in. En even later in de fitnessruimte er onder. En als klap op de vuurpijl liet Rob nog even de wijnopslag annex schuilkelder zien. Fred ’s onderkaak lag zo ongeveer op de grond.
En Wilma, die minder geïnteresseerd was in de kelder maar meer in de flessen, genoot! “Ik stel voor dat we het laatste deel van het feest hier doorbrengen, Joline”, giechelde ze. “Dat spaart een dure bruidssuite uit en gezellig wordt het toch wel.” Fred keek afkeurend. “Kleintje, zit jij nu te bedelen of je hier, op je trouwdag met mij notabene, een portie ladderzat mag worden? Laat ik het niet merken!”
Wilma keek afkeurend. “Een echte dame wordt niet ‘ladderzat’. Die geniet van een mooie wijn. Wordt hooguit wat losser in de omgang.” En ondeugend vervolgde ze: “En wellicht heeft de kersverse echtgenoot daar ook profijt van…” Fred keek mij aan. “En ik maar denken dat ik een relatie had met een heel degelijk Hoofd Afdeling Financiële Recherche van een landelijke verzekeraar…” We grinnikten.
“Kom jongelui, naar boven. We gaan lunchen en daarna nog even verder kletsen.” Tony deed de deur naar de trap open. “Heren eerst. Etiquette vereist dat een heer niet achter een dame de trap op gaat.” “Dat geldt alleen voor nog niet gehuwde stellen, Tony”, zei Rob droog. Een brommetje was het antwoord.

Tijdens de lunch werd er veel gelachen, maar waren er ook serieuze momenten, als we het over Afghanistan hadden. Tijdens het opruimen en de afwas nam Tony mij even apart. “Jullie hebben in deze twee héle goeie vrienden, Kees. Dit zijn échte mensen. Wees er zuinig op.” Ik knikte. “Dat klopt Tony. En dank voor het compliment.” Ze keek verwonderd. “Compliment?” Ik knikte. “Ja. Je gaf mij net een enorm compliment. Toen Joline en ik afscheid namen op onze eerste avond hier, fluisterde je Jo in: ‘Wees zuinig op ‘m. Dit is een echt mens.’ En dat ging over mij. Nu zeg je hetzelfde over Fred en Wilma, lieverd.”
Ze dacht even na. “Dat zou kunnen Kees. Ook jij bent ‘een écht mens’.” Ik pakte haar schouders en keek haar aan. “Dat was mijn eerste compliment uit jouw mond, en toen Jo het me vertelde was ik razend trots. En zij was het ook.” Tony knikte langzaam. “Wat denk je… Zijn Fred en Wilma het waard om het receptenboekje van de familie Boogers op hun bruiloft in ontvangst te nemen?” Ze knikte. “Ja. Zeer zeker. Alleen weet ik niet of dat goed is voor Fred z’n omvang…” Ze giechelde. “Hij wordt door Wilma goed in de gaten gehouden hoor…” Ik vertelde over het incidentje met de weegschaal, gisteren en Tony moest lachen. “Goed om te horen. Maar Kees: hup, doorwerken en afdrogen.”

De middag vloog om: plannen maken, goeie tips van Rob en Tony noteren, en gezellig kletsen. We lieten Rob en Tony ook onze ringen zien; ze waren nog niet opgevallen! En rond half vier zei Fred: “We moeten ons eens voor de Sunsetmarch klaarmaken, mensen.” Even later namen we afscheid. Ook Fred en Wilma kregen knuffels van Tony en Rob. “Ook jullie zijn hier altjd welkom, jongens. Als je in de buurt bent… Gewoon aanbellen en als we er zijn, gaat de poort open!”

En niet veel later reden we diezelfde poort uit, richting de brug ‘De Oversteek’. Een halfuurtje later parkeerden we de auto’s bij het monument aan de noordkant van de Waal. We klommen via een trap de brug op en liepen zuidwaarts. Ondertussen vertelde Fred aan Wilma wat zich hier had afgespeeld. Ze keek over de reling en huiverde. “Dit hele roteind roeien terwijl je beschoten wordt? Wat een moed hadden die kerels…”
Ik vulde aan: “En in bootjes van canvas, in vorm gehouden door een dun houten frame. Eén keer hard stampen met je voeten en je ging er doorheen. Laat staan wat kogels of granaatscherven met die dingen deden. En als het bootje zonk… De kerels die er in zaten waren zwaar bepakt. Een aantal zijn ook verdronken door het gewicht van hun uitrusting. Kwamen een paar dagen later kilometers stroomafwaarts weer boven drijven…”
Joline huiverde. “Dan is het goed dat hier elke avond mensen lopen om die jongens te herdenken… Wát een moed.”

Aan de zuidkant van de brug stonden we stil. Fred zei: “Ik zal het even uitleggen. Als de straatverlichting in Nijmegen aangaat, blijft deze brug nog even donker. Daarna gaat het eerste stel lampen aan en beginnen we te lopen. In hetzelfde tempo als waarin de lampen aangaan. Zo lopen we met de lampen mee naar de overkant. Een normaal wandeltempo. En niet praten. Aan de overkant gaan we de trap af naar het monument, brengen de groet en blijven even stil. Daarna is de plechtigheid afgelopen.” We knikten.
Twee mannen van een jaar of zestig, kwamen via de trappen ook de brug op. Blauwe baret op. Het bleken Unifil-veteranen te zijn, van de missie in Libanon en we schudden handen. Eén van hen was de 'Veteraan van de dag'. "Daar kun je je voor inschrijven. Op die manier wordt zeker gesteld dat er elke dag een Veteraan de Sunsetmarch loopt." Hij keek op zijn horloge. “We hebben nog een minuut of vijf. Zijn jullie ook veteraan?” Fred knikte. “Twee keer Afghanistan, twee keer Mali.” Ik vulde aan: “Eén keer Bosnië, één keer Afghanistan. Samen met Fred. Daar kennen we elkaar van. Wij zijn buds.” De man knikte. “Het is goed om te horen dat vriendschappen uit die tijd blijven. Wij hebben in 1979 samen een half jaar op één post in Libanon gezeten. 7-13A. In het dorpje Scribbin. Veel dingen samen gedaan en beleefd…”

De andere man grinnikte. “En ik heb hem regelmatig vervloekt… Hij was mijn groepscommandant. In Assen, tijdens de opleiding was hij een veeleisende dienstklopper. Maar na een paar maanden Libanon was er niet zoveel verschil tussen rangen en standen. Je moest de klus samen klaren.” Fred knikte en wees op mij. “Hij was mijn groepscommandant tijdens mijn eerste missie in Afghanistan. En over een half jaar gaan we samen trouwen met deze beide dames hier.”
Wilma klampte Fred vast. “Nou ja… even voor de duidelijkheid: Fred en ik trouwen met elkaar en Kees en Joline met elkaar. En dat doen we samen. Eén feest.” Beide anderen keken verwonderd. “Zóóó… Dan ben je pas écht…” Joline knikte. “Ja. Beide heren zijn écht buddies van elkaar. En de dames ondertussen ook. Toch, Wilma?” Die knikte. “Kom mensen, we gaan ons eens voorbereiden… Het is bijna tijd.”
We stelden ons onder de eerste lantaarnpaal op: beide Libanonveteranen voorop, daarachter Fred en Wilma en Joline en ik sloten de rij. Na een minuut ging de straatverlichting in Nijmegen aan en even later de eerste lamp op de brug.
We gingen lopen. In stilte. Een paar fietsers kwamen ons tegemoet en die staken hun duim op. Mijn gedachten gingen alle kanten uit. Naar wat hier in 1944 was gebeurd… Jonge kerels die hier de opdracht kregen om in bootjes te stappen waarmee een normaal mens niet eens een boerensloot zou oversteken.
En daarmee de Waal over! Vierhonderd meter breed, snelstromend en diep water met als enige ‘motor’ een stel houten peddels. Normaal al een nogal ‘grensverleggende onderneming’, maar deze mannen deden het onder vuur.
Duits mortiervuur vanuit Fort Lent, Duitse mitrailleurs en geweerschutters… Voor de Duitsers aan de noordelijke oever was het prijsschieten. Een rookgordijn van Geallieerde tanks woei de verkeerde kant op; de para’s hadden de tweede helft van de oversteek geen dekking meer van de rook. En uiteindelijk bereikten een kleine honderd man de noordelijke oever. Waarschijnlijk doodop van het roeien. En toen moest hun feitelijke gevecht nog beginnen!
Over de kale rivieroever een stormaanval doen op Duitsers in hun schuttersputten… Niet vreemd dat er maar weinig Duitsers dit gevecht overleefden; hoe zou ik me gevoeld hebben na zo’n oversteek? Oók woedend en bereid alles en iedereen neer te schieten die een ander uniform aan had… Ik schrok van mezelf. De enige momenten die deze actie een heel klein beetje benaderden, waren de eerste en de laatste actie in Afghanistan geweest: de hinderlaag op de Taliban vier dagen na onze aankomst, het gevecht in de quala en de aanval op de ‘Watch Overnight’, tijdens onze laatste patrouille. Toen hadden we ook hard moeten vechten. Maar na de actie hadden we gewonden verzorgd en de doden begraven...
Ik kon me voorstellen dat de para’s hier daar geen trek in gehad hadden en de Duitse lijken lieten verrotten. Dát doet oorlog met je; je laat alle menselijke waarden varen… Verdomme! Ik keek opzij, naar Joline en zij keek naar mij. Een bezorgde blik in haar ogen. Ik drukte haar arm als teken van verbondenheid en ze knipoogde.

Even later waren we bij trap op de noordelijke oever. Omlaag, de Waaldijk op, vijftig meter lopen naar het monument. We gingen naast elkaar staan en een van de oudere Veteranen gaf de commando’s: “Geef… acht! Brengt… eregroet!” En na een minuut: “In de houding… staat! Op de plaats… rust!”
Samen met Joline liep ik iets dichter naar het monument. Samen lazen we een paar namen hardop, wat ons een vragende blik van de ‘Libanongangers’ opleverde. “Je bent pas écht dood als je naam niet meer genoemd wordt”, verklaarde Joline. Ze knikten langzaam. “Goed gebruik. Mooi!” Fred deed ook stap naar voren en las ook een aantal namen. Uiteindelijk lazen ook de oudere heren een aantal namen op, totdat we iedereen genoemd hadden. “Mooi… Dat houden we in ons achterhoofd.”
We namen afscheid; de Libanonveteranen hadden hun auto aan de zuidkant staan, dus die moesten de brug weer over. We liepen naar onze auto’s en namen afscheid van Fred en Wilma. “Bedankt voor deze twee dagen, Fred.” Hij knikte. “Jullie ook bedankt. Veilige jaarwisseling en wees voorzichtig met vuurwerk en zo.” Joline keek hem aan. “Ben jij wel goed bij je verstand? Vuurwerk? Ammenooitniet.” Ik knikte. “Mee eens, schat. Rotzooi.”

Ik gaf Wilma een knuffel. “Tot ziens, schoonheid. Dank je wel voor jullie gastvrijheid.” Ze keek me aan. “Graag gedaan, Kees. Tot ergens in het nieuwe jaar!” We stapten in en even later scheidden onze wegen: Freden Wilma richting Rhenen, wij richting Veldhoven. En na een paar minuten lag Joline zoals gewoonlijk weer te slapen, terwijl Bach zachtjes uit de speakers kwam. Ditmaal ‘Das Wohltemperierte Klavier’.

Ze werd wakker toen we Veldhoven binnenreden. “Zo, schone slaapster… Ben je er weer?” “Lekker… Even heerlijk dutten in de auto. Zo heerlijk bij jou! Je rijdt rustig, zonder snelle bewegingen. En dan kan ik heerlijk ontspannen, mijn gedachten vliegen dan alle kanten op…” Ik grinnikte. “Ik ken het gevoel. Maar we zijn er bijna, mooie dame. Wat wil je zo meteen eten?” Ze dacht even na. “Iets makkelijks, Kees. Je hoeft niet uitgebreid in de keuken te gaan staan.”
“Hmmm… Wat dacht je van pannekoeken?” Ze gniffelde. “Prima plan. Dan gooien we de eerste weg en van de rest gaan we genieten. Net als kinderen…” Ik kneep in haar bovenbeen. “Krengetje. Dan zal ik de derde met heel veel genoegen tussen mijn tanden vermalen, oke?” We lachten en even later reed ik de garage in.
Toen ik wilde uitstappen, hield Joline me tegen. “Even wachten lieverd… Ik trek iets aan wat jij mooi vindt en we maken er een heerlijke avond van, oké? Ik wil vanavond met jou heel intensief vrijen.” Twee lieve ogen keken me aan. “Joline, dat zijn hele fijne vooruitzichten… Dank je wel.” Een lange zoen volgde. “Kom. Voordat ik vlekken op mijn stoel achterlaat: naar boven. Jij gaat pannenkoeken maken, daarna eten en dan mag jij je omkleden.” Ze knipoogde en we gingen de lift in, naar boven.
Eenmaal thuis liep ze in één streep door naar de slaapkamer. “Even wat uitzoeken…” Over haar schouder zei ze: “Vergeet die eerste pannenkoek niet weg te gooien, schat…” “Rotmeid!” Ik gooide haar een onderzetter achterna, die echter tegen de deur kwam. Ik leegde onze weekendtassen en gooide in de wasmand wat gewassen moest worden. Toen naar de keuken, koffie maken. Terwijl de koffiemachine zijn werk deed, pakte ik pannenkoekenmeel, eieren, melk, boter, mixer en een bakpan, en begon het beslag te maken. Wat plakjes kaas snijden, een pakje ham uit de koelkast… Hé, nog een paprika, ook lekker...
Het eerste beslag gleed even later sissend de pan in: pannenkoek naturel. En een kwartiertje later lag er een stapeltje van 6 pannenkoeken op een verwarmd bord. “Hoeveel pannenkoeken wil jij?”, riep ik richting slaapkamer. “Drie!” Mooi… Ik had nog een beetje beslag over; dat ging ook de pan in en met stukjes ham, paprika en kaas maakte ik er een smiley van. Snel pakte ik bordjes, bestek en glazen en konden we eten. Tenminste… Als Joline opschoot. “Schat… Pannekoeken!” “Mooi! Twee minuten, dan ben ik klaar!”

Ik grijnsde en deed de slaapkamerdeur open. Joline had een badjas aan. “Als je je mechanische vriendje een tandje hoger zet, gaat ’t sneller, schat. Dat klaarkomen dus.” Joline keek op. “Zie jij een mechanisch vriendje, Kees? Ik niet.” “Die heb je vast in je slipje gedaan, schat. Zal ik even inspecteren.” Ze stak haar vinger op. “Niks ervan. Je gaat terug naar de keuken en wacht netjes tot ik gereed ben. Om het woord ‘klaar’ maar te vermijden. Viespeuk.” Ze knipoogde. De pannenkoeken gingen er goed in, zelfs de eerste. En na een halfuurtje zaten we op de bank uit te buiken. “Wat doen we vanavond?”
Een ondeugende blik kwam retour. “Wat dacht je zelf? Ik wil met je vrijen. Lang en intiem. Iemand zei me dat de magazijnen van bepaalde fabriekjes vol waren…” Ik grinnikte. “Klopt. Maar ik wil dat jij…” Joline legde haar vinger op mijn lippen. “Stil jij. Ik heb deze dagen wéér gezien en gemerkt waarom ik als een malle van je houd. En daarom wil ik met je vrijen. Op een manier die jij fijn vindt. En daarom ga ik daar nú voorbereidingen voor treffen. Schenk maar een glas Bailey’s voor ons beiden in: da’s ten eerste lekker en ten tweede komen we daar lekker los van. Je hoeft toch niet meer te rijden vanavond.” Een zachte zoen volgde, toen stond ze op. “Doe de zonwering maar dicht en maak het hier gereed voor een romantische avond.” Ze giechelde zachtjes. “Voor zover een botte techneut dat kan.” Meteen daarna verdween heupwiegend ze in de logeer-slaapkamer.

Ik schonk de drank in, deed de zonwering dicht en doofde de normale lampen. Eén schemerlamp bleef aan. Een aantal waxinelichtjes zette ik op schoteltjes met water op de tafel en stak ze aan. Zeil op de bank… Nee, dat ging ik anders doen! Ik trok de bank uit tot bed, legde daar het zeil op en de plaid er overheen. Dan konden we ook op de bank lekker liggend vrijen. Daarna ging ik me toch even omkleden en scheren. Ik wist dat Joline dit fijn vond; die had niets met stoppels-van-een-halve-dag. Toen ik m’n colbertje aantrok hoorde ik een kreet uit de woonkamer. “Lekker romantisch, Kees… Je bent goed bezig!” Ik grinnikte en liep de woonkamer in. “Niet slecht hé, voor zo’n botterik?”
Joline liep naar me toe. “Kees, hoe zie eruit?” Ze lachte liefjes. “Ik ga vanavond geen opmerkingen maken over kleding, dame…Behalve: wat zie jij er weer ontzettend mooi uit!” Een donkerblauwe blouse, met transparante schouders en mouwen, een wijde, witte strokenrok, koffiekleurige panty en open schoenen met een behoorlijke naaldhak. Ik omhelsde haar en kuste in haar blote hals. “Je ziet er verschrikkelijk lekker uit, Joline.” Ze duwde me iets van haar weg en keek me aan. “Zo voel ik me ook, Kees. Voor jou. En jij ziet er ook mooi uit. Mijn knappe vent.”
Ik pakte haar hand. “Kom, lekker zitten en wat drinken.” Zittend tegen de rugleuning zaten we op de slaapbank, genietend van elkaars nabijheid. Joline pakte de glaasjes. “Lekker…” Ze gaf mij mijn glaasje, tikte haar glaasje tegen het mijne aan en sloeg de inhoud in één keer achterover. Ik keek haar verwonderd aan. “Wat ben jij van plan, dame?” Ze gaf geen antwoord, maar hield haar glaasje vragend op. “Bijvullen, James. Je freule is van plan om vanavond lekker los te gaan.” Ik pakte de fles. “Denk eraan freule: een dronken vrouw…” Ze vulde meteen aan: “…is een engel in bed! En dat zul je weten ook!”
Haar tweede glaasje ging iets rustiger naar binnen, terwijl ze tegen me aanleunde. “Zo. Da’s lekker.” Ze giechelde en streelde over mijn bovenbeen. “En dit lijkt me ook wel lekker…” Haar hand rustte op mijn kruis en ze keek me ondeugend aan. “Ik ga jou gebruiken, lekker stuk. Voor mijn eigen genot. En vooruit: jij mag ook een beetje genieten.” “Een béétje? Schat ik geniet nu al. Met volle teugen.” Ik streelde over haar schouders en volgde even het bandje van haar BH. “Nog even kalm aan, Kees. De Bailey’s z’n werk laten doen. Nog even wat lezen of kletsen… even ontspannen. Daarna laat ik je wel merken dat het tijd is voor andere actviteiten.”

Ze keek ondeugend. “Oké dame. Ik wacht wel af. Maar in de tussentijd kijk ik wel regelmatig naar je mooie benen… Om in de stemming te blijven, zeg maar.” Ik trok haar rokje een beetje op, tot halverwege haar bovenbenen. “Jammer dat mijn boek niet groter is…” hoorde ik naast me. Ze viste een boek van het tafeltje naast de bank. ‘Het gulden vlies van Thule’, las ik op de kaft. De naam van de schrijfster: Thea Beckman. “Wacht even… Is dit het boek waardoor jij je ‘tempeltje’ achter in de tuin hebt?”
Joline knikte. “Ja. Het laatste boek uit een serie van drie. Goed geschreven, zelfs romantisch. Ik heb een behoorlijk aantal boeken van Thea Beckman. Ben begonnen met ‘Kruistocht in spijkerbroek’, toen ik een jaar of veertien was. En daarna had ik maar één wens voor elke verjaardag of Sinterklaas: een nieuw boek van haar. En baalde als er rond mijn verjaardag nog geen nieuw boek was uitgekomen!”
“Meisjesboeken?” vroeg ik nieuwsgierig. Langzaam schudde ze het hoofd. “Nee, ik denk het niet. Ook jongens konden de serie over Thule best waarderen…” Ze lachte zachtjes. “Ondanks dat sommige passages best anti-macho zijn en soms zelfs man-onvriendelijk. De mannelijke hoofdpersonen zijn stuk voor stuk aardig, empathisch, dromers, soms zelfs een beetje een watje. Maar dat maakt ze juist sympathiek.”
“Zoals ik dus, in feite”, zei ik droog. Joline keek me aan en in tegenstelling tot wat ik verwachtte volgde er geen scherpe opmerking. Ze knikte. “Er zijn inderdaad overeenkomsten, Kees. Jij bent over het algemeen aardig, als je je best doet zelfs empathisch, maar als het erop aan komt een boze, grommende beer. Er zijn mannelijke personen in deze boeken, en dat zijn niet de hoofdpersonen, maar de mannen die op de tweede rang staan, die ook zo zijn. En het zijn buitenmensen die de natuur liefhebben. Dat ben jij ook, dat heb je bewezen, toen je die hinde tegenkwam op weg naar het wip-paleisje van stiefmama.”
Ik werd nieuwsgierig. “En de vrouwelijke hoofdpersonen, schat? Beschrijf die eens?” Ze dacht even na. “Zonder uitzondering slim. Avontuurlijk. Leidsters, maar ook moeders. Als het nodig was: keihard, maar als ze moesten doden daar altijd over rouwend. Vrouwen waar ik vroeger tegenop keek.” Ik keek haar aan. “Dat is een omschrijving die één op één ook voor jou geldt, dame. Je bént slim, je bent een leidster, als het moet ben je onverzettelijk en dat je avontuurlijk bent: daar kwam ik achter toen we de eerste keer op de achterbank van mijn auto zaten te zoenen. ten slotte wilde je het proberen met een botte techneut…”
Ze glimlachte. “Ja, dat leverde wel een aantal avonturen op, inderdaad. Als ik dat geweten had, had ik me nog eens achter m’n oren gekrabt, denk ik…” Ik kuste haar. Langzaam en aandachtig. Toen keek ik in haar ogen. “En ik ben er vreselijk blij mee Joline. Je bent…”

Ze legde haar vinger op mijn mond. “Sssst…. “ Langzaam trok ze mijn hoofd naar het hare en even later zoenden we weer. Haar tong over de mijne, spelend, verleidend… Haar lichaam streelde het mijne: ik voelde haar borsten op en neer gaan in het ritme van haar ademhaling. Ademhaling die wat sneller ging dan eerst. Ze schepte even afstand en zei zachtjes: “Heerlijk, schat. Ik denk dat ik Thea Beckman maar even met rust laat. En jou niet…” Weer kuste ze me. “Laat me je verwennen, Kees. Ontspan en geniet van me. Daarna rusten we even uit en beginnen we van voren af aan…” Haar ogen waren veelbelovend.
“Ik geniet nú al, Joline.” Ze giechelde héél even. “Kun je nagaan… ik ben nog niet eens begonnen. Als ik jou echt ga verwennen…”Ik trok haar hoofd naar me toe en zei zachtjes: “Ik meende wat ik zei, schat. Dat ik nu al geniet. Van het feit dat jij hier bent en dat jij mij wilt verwennen… Alleen al het feit dat jij dat zegt…” Ik keek in haar mooie ogen. Ogen die lief terugkeken.

“Geniet van me, Kees. Ik wil jou laten genieten. En daar ga ik nú mee beginnen. Colbertje uit en dan liggen jij, en naar me kijken.” Ze stond op en trok langzaam en sensueel haar blouse uit. Haar rokje volgde even later. Toen kroog ze over me heen, trok mijn schoenen uit en maakte langzaam mijn broek los. “Ik ga je lekker verwennen, Kees.” Mijn boxer volgde en mijn keiharde paal veerde overeind. “Die wil ik hebben!”
Ze likte er even aan terwijl ze me strak aankeek. “Wil je je weer tussen mijn benen begraven, Kees?” Ik knikte woordenloos en Joline glimlachte. “Dat dacht ik al…” Ze kwam overeind, stond op en kwam toen met haar knieën naast me. Langzaam ging ze op me liggen, haar poesje vlak boven mijn mond, haar lange pantybenen tegen mijn hoofd aan. “Geniet, Kees. Niets tegenhouden, niet waarschuwen… Als je klaar wilt komen, lekker klaarkomen. Geniet van je lieve meisje.”
Toen voelde ik haar lippen over mijn paal schuiven: zacht, warm en vochtig. Ik begon haar heerlijke benen te strelen en even later haar poesje. Joline liet zich niet afleiden en bleef likken en zuigen… Ze verwende me heerlijk met haar tong! En op een gegeven moment voelde ik haar lippen steeds verder over mijn paal glijden totdat mijn eikel haar keel raakte.
Even hield ze stil en toe slikte ze. Haar keel streelde mijn paal! Heerlijk! Ze bromde zachtjes en de trillingen ervan haalden mij over de drempel. Zonder waarschuwing spoot ik in haar mond en likte ik tegelijk haar sexy poesje. Ze bromde weer; een heerlijk gevoel. Achter elkaar spoot ik in haar mond terwijl Joline haar poesje tegen mijn mond duwde. Ik genoot van haar! Even later liet ze mijn paal langzaam uit haar mond glijden, draaide zich om en keek ze me glimlachend aan.

“Schat…”. hijgde ik, “dank je wel. Jij bent…” Joline legde haar vinger op mijn lippen. “Sssst. Jij hebt mij zo vaak heerlijk laten genieten terwijl ik heerlijk kon ontspannen… Nu was jij aan de beurt. En het was heerlijk om jouw harde paal te verwennen. Nu even lekker uitrusten, zo meteen doen we het opnieuw.” Ze ging naast me en tegen me aan liggen; Ik lag op m’n rug, Joline op haar zij ernaast. Ze legde een been over de mijne heen en kroelde tegen me aan. “Lekker… Mezelf tegen jou aan wrijven.”
Ze drukte haar poesje tegen mijn heup en bewoog zachtjes. “Geniet jij hiervan, schoonheid?” Ze knikte en zei zachtjes: “Mag ik mezelf een beetje verwennen, Kees?” Ik trok haar hoofd nog dichter naar me toe. “Natuurlijk. Je hebt mij net heerlijk verwend, nu ben jij aan de beurt… Wat mag ik voor je doen?” Ze trok haar been nog wat verder op. “Streel dat been. Langzaam steeds verder omhoog en dan, als ik het zeg, mag je tussen mijn benen voelen. En ik ga van elke millimeter genieten, schatje.”
Een lange zoen volgde, waarbij haar tong over mijn lippen gleed. “Kom eens hier met jouw tong, liefje… Lekker elkaar likken…” Ik gehoorzaamde en onze tongen gleden over elkaar heen: dan weer buiten, dan weer in elkaars monden. Ik betastte Joline’s billen; mijn vingers gleden er tussen, over haar panty heen. Ze bromde zachtjes. “Wil je straks weer daarin, geilaard?” Ik likte haar neus. “Alleen als jij dat ook wil, lekker ding.”
Ze giechelde even. “Weet ik nog niet. Ga voorlopig nog maar even door met waar je mee bezig bent. Dat bevalt me uitstekend.” Ik keek haar aan. “Ik wil zo meteen je kutje strelen. Lekker door je panty heen je klitje verwennen met mijn vingers. En dan, als je kletsnat bent geworden lekker over je panty likken… Wachten tot je klaarkomt en dan…”
Een kreun volgde en ze kroelde nog dichter tegen me aan. “Lekker, Kees… En dan? Wat ga je dan doen?” “Dan scheur ik je panty open en lik je natte, geile kutje. Lekker diep met mijn tong er in, jou proeven. Je klitje likken en dan met m’n vingers over jouw lekkerste plekje…” Joline begon zachtjes te brommen. “Je bent een vreselijk geile vent. Zelfs als je net bent klaargekomen. En je windt me ontzettend op, weet je dat?” Ze keek me aan en kuste me. Toen we elkaar loslieten fluisterde ik: “En weet je hoe dat komt? Door jou. Je wrijft lekker tegen me aan, je hebt me heerlijk verwend, je ziet er heerlijk sexy uit…”
Joline antwoordde niet, maar intensiveerde haar bewegingen. Plotseling drukte ze zich hevig tegen me aan en kreunde. Ze schokte, pakte mijn hand en legde die tussen haar benen. “Betast me! Voel me, laat me klaarkomen, lekker nat tegen jouw hand aan!” Ik voelde haar natte panty en streelde haar intens: snel wreef ik over haar clit. De reactie kwam meteen: haar tong over mijn oor, haar hijgende stem: “Jaaahhhh…. Ik kóm, Kees… Lekker klaarkomen door jou, lekker tegen jou aan…”
Ze rolde half op me en hield mijn hand gevangen tussen mijn been en haar dijen. Ze werd nat en kreunde geil in mijn oor: “Lekker nat worden tegen mijn eigen minnaar…” En dat werd ze: Mijn hand werd kletsnat door haar geil; ik voelde het uit haar poesje komen.

Na een paar minuten ontspande Joline langzaam en rolde van me af. We keken elkaar aan. “Heerlijk, Kees. Dank je wel dat je me zo kan laten genieten…” Ik kuste haar langzaam en aandachtig. “Jij ook bedankt, lieve Joline. Niet alleen dat je mij ook liet genieten, maar ook dat je jezelf zo laat gaan waar ik bij ben.” We lagen nog een paar minuten te knuffelen, totdat Joline zei: “Kom lieverd, we ruimen de boel hier een beetje op en gaan lekker naar bed. Lekker slapen.”
Ze giechelde in mijn oor. “En morgen, meneer…” Ik keek haar aan. “Wát is er morgen?” Ze kuste me. “Morgen hoeven we toch niet weg? Dan loop ik morgen de hele dag hier ontzettend sexy te zijn. Voor jou. En als je zin hebt, mag je me in bed trekken. Of op deze bank. Of tegen de bar. Op de wasmachine of in de douche. En dan mag je met me vrijen. Want daar heb ik zin in, begrepen? En als het me te lang duurt, bespring ik jou.”
“Hmmm… Dat zijn wel héle frivole voorstellen freule. Ik vraag me af wat de belangenvereniging voor ridders daar over zal zeggen.” Joline snoof. “Die? Die vragen alleen maar of we het met of zonder harnas doen. Macho’s zijn het.”
Ik schoot in de lach en knuffelde haar. “Jij bent een heerlijke gekke en sexy vrouw, schat. Ik za morgen met heel veel plezier naar je kijken en met je vrijen. Desnoods op de wasmachine.” Ze keek tevreden. “Mooi zo. Ik ga je morgen helemaal uitmelken, schatje. ’s Avonds kun je geen pap meer zeggen. En nu: opstaan, ridder. Deze getuigen van een heerlijke vrijpartij opruimen,even douchen en dan lekker in bed. Slapen.”

We stonden op. Joline ging even douchen, ik ruimde de plaid en het plastic op en schoof de bank weer in elkaar. De kaarsjes gingen uit en even later, na een korte douche, schoof ik naast Joline in bed. “Kom eens hier Kees…” Ik kroop dicht tegen haaraan en ze zoende me. “Dat van morgen méén ik, lieverd. Het lijkt me heerlijk om jou te verleiden…”
Ik voelde een dun nachthemdje en streelde haar borsten. “Daar ben je nu al mee bezig schatje.” Ze lachte zachtjes. “Morgenochtend… eens kijken of jij weerstand kan bieden.” Ik keek zielig. “Waarschijnlijk niet. Ik heb nul komma nul weerstand tegen jouw charmes, mooie en lieve vrouw.” Ze kuste me. “Mooi. Dan heb ik er ook nog plezier van. En nu: lekker slapen, lekkere vent.” Ze kneep zacht in een van mijn billen. “Met je lekkere kontje…”

Ze giebelde, kuste me lief en schoof tegen me aan. “Welterusten schat…” “Slaap lekker Jolientje. En Balou natuurlijk.” “Maf ze, vrijdozen”, bromde de beer. “Balou, we zullen morgen aardig voor je zijn: we gaan overal vrijen, behalve in de slaapkamer, oké?” “Oversext wicht… Ik dacht dat ik je netjes had opgevoed”, bromde de beer. “Ja, dat dacht Ma ook…” giebelde Joline zachtjes. Niet veel later was het stil in de slaapkamer.