De tijd raast voorbij alsof het niets is. Er zijn weer enkele maanden om, voordat we het weten. Robert en Birgit groeien als kool, en inmiddels zijn we al helemaal gewend aan het nieuwe ritme. We hebben onze caravan een vuurdoop gegeven, toen we werden uitgenodigd op een meeting te komen met de club. Misschien dat ze gehoopt hadden, dat we daar ook een show zouden geven, maar nu is wel een hoop anders. Een hoop kleine kinderen zorgen voor andere behoeften. En ook zijn we niet meer zo vrij om bepaalde dingen te doen. Maar daarvoor krijgen we andere mooie dingen terug, er is immers niets mooier dan je eigen kinderen te zien opgroeien. De caravan is zeer geschikt gebleken om ze veilig achter te kunnen laten, terwijl ze slapen. Daan en Melissa hebben onze oude caravan overgenomen, en zijn ook meegegaan naar die meeting. Het was wel niet heel ver weg, maar het was wel een goede manier om de caravan te testen.

Met Daan en Melissa gaat het ook erg goed. Daan doet het goed met zijn garage, hij heeft meer werk, dan hij kan aannemen en zijn zaak floreert goed. En dat levert hem de nodige naamsbekendheid op. En dat heeft hem ook geen windeieren gelegd. De gok, die hij vorig jaar heeft genomen met de inkoop van een hoop klassiekers, heeft zich goed uitbetaald, en hij is al meer dan de helft al weer kwijt. Ze zijn naar alle windhoeken van Europa gegaan, een heel aantal heeft hij naar Zweden mogen brengen, naar onze Zweedse vrienden. En dat heeft hem nu financiële rust gegeven.

En tussen Eira en Leon begint nu toch echt wat moois op te bloeien. De slechte start is al helemaal vergeten, en zo langzaam aan kun je bij Leon ook wel wat resultaten van het sport zien. Eerst trainde hij onder Veerle, maar toen Otto zag, dat Leon zo slecht nog niet was, heeft hij hem samen met Joey laten trainen. En dat begint nu wel zijn vruchten af te werpen. Binnenkort hebben ze allebei hun eerste wedstrijd, waarbij Joey natuurlijk aangemoedigd zal worden door Veerle.
Want die twee beginnen nu een zeer stabiele relatie te krijgen. Alleen zien ze elkaar nu wat minder, nu Veerle hard aan het studeren is. Maar Joey en Veerle hebben nu de juiste balans gevonden, waardoor hun relatie nog beter is geworden.

Het is een tweetal weken voor mijn eerste huwelijksjubileum met Chantal, als plotseling op mijn werk mijn telefoon gaat.
‘Met John Vliegers.’
‘Hallo mijnheer Vliegers, u spreekt met Ronald van Ransdael.’
Ik kijk even verbaasd, want dat is de directe chef van Chantal.
‘Wat kan ik voor u doen?’
De man lacht. ‘Nee, de vraag is, wat kunnen we voor u doen, mijnheer Vliegers! We weten, dat u en Chantal binnenkort een jaar getrouwd zijn, en we zijn ook niet vergeten, wat u destijds heeft gedaan voor de show van Chantal. Dus hadden we gedacht nu iets voor u terug te doen, door u en uw vrouw een onvergetelijk moment te schenken.’
‘Maar dat is toch niet nodig! Ik deed het immers voor Chantal!’
‘Dat kan wel zijn, maar daar denken we hier anders over. Bovendien vinden we Chantal een zeer gewaardeerde collega, die we graag eens zouden willen verrassen.’
‘Nou, voor een verrassing ben ik altijd te vinden. Wat heeft u in gedachten?’
De man vertelt me dan zijn plan, en ik ben best wel onder de indruk. Chantal is bezig met een musical, en inmiddels is ze ook weer terug aan het werk. Het plan van de man houdt in, dat ze een deel van de musical bij ons thuis gaan opvoeren, maar daar hebben ze natuurlijk mijn medewerking voor nodig. Ik moet Chantal een tijdje thuis weghouden. Niets eenvoudiger dan dat, want we moeten binnenkort, net voor ons jubileum, naar Kampen toe, voor familiaire zaken. En het is dan niet moeilijk om Chantal te overtuigen een dagje langer in Kampen te blijven. Want hoe graag ze nu bij mij in Limburg woont, ze mist haar familie toch wel beetje. Dus bel ik eerst even Jolien op, en vertel ik haar van het plannetje. Daar was Jolien meteen voor te vinden, omdat het zou betekenen, dat ze haar kleinkinderen wat langer zou kunnen zien. Nu ik de medewerking van Jolien had, was het een klein kunstje om Chantal te overtuigen een lang weekend ervan te maken. En die informatie speelde ik weer door naar Ronald, met wie ik dan een afspraak maak, zodat hij dat weekend wat kan voorbereiden. Ook informeer ik Joey, zodat die een oogje in het zeil kan houden, en ook wat kan helpen. Kortom, er wordt heel wat in beweging gezet voor een verrassing voor Chantal.

Als het dan zover is, laden we onze spullen in mijn wagen, die door de enorme ruimte in de wagen gemakkelijk alles kwijt kan, en we koersen op ons gemak richting het noorden. Onderweg zegt Chantal tegen me: ‘Ik weet niet wat ze op het werk hebben. Het was net alsof ze me de deur uitkeken, maar ze wensten me wel prettig weekend!’
‘Je zal het je wel inbeelden, Chantal. Ze gunnen je gewoon een lekker lang weekend!’
‘Dat zal het wel zijn, maar het was wel een beetje vreemd. Weet je, hoe laat Daan en Melissa morgen komen?’
‘Daan zei me, dat hij pas ’s middags kan komen. Hij had nog een klant, die voor een wagen kwam kijken.’
‘Dat is ook belangrijk. Mam begint steeds meer trots op hem te zijn.’
Ik glimlach. Ik weet hoe Jolien eerst over Daan dacht, maar dat is sinds zijn zaak goed begint te lopen, wel een beetje veranderd. Ik zie die verandering langzaam plaatsvinden. Ik begrijp dat wel een beetje. Eerst was Daan ook een beetje een avonturier, maar sinds hij Melissa kent, is daar nog maar weinig van over. Hij is nu meer een huismus geworden, die zich prima kan vinden in dit nieuwe leven. Al is hij natuurlijk nog wel eens laat aan het werk, maar hij verzaakt zijn plichten als kersverse vader nooit.

Als we eenmaal in Kampen zijn, bel ik Daan op. ‘Hoe gaat het daar thuis?’
‘Goed, ik heb net Joey even op pad gestuurd om de poort open te maken, en ze zijn nu bezig alles op te bouwen. Ze maken er nogal wat van, John!’
‘Heeft Melissa al iets in de gaten?’
‘O nee, die is veel te druk bezig met haar studie en het verzorgen van Helene. Bovendien moet ze straks naar Nijmegen toe, en mag ik nog even huisvader spelen.’
‘Geef maar toe, dat doe je maar wat graag!’
‘Natuurlijk! Het is alleen wat lastig, als ik klanten te woord moet staan. Maar verder? Het is het beste, wat me ooit overkomen is, na Melissa dan!’
‘Ik weet precies, waar je over praat, man! Hoe laat rijd je morgen aan?’
‘Die klant zou net voor de middag komen, en ik denk ook, dat hij serieuze interesse in die wagen heeft. En als het dan meezit, mag ik die dan ook nog voor hem opknappen. Dus daar kan ik goed aan verdienen!’
‘Goed bezig, man! Dus je bent halverwege de middag ongeveer hier?’
‘Dat denk ik wel, tenzij die klant nogal veel vragen en eisen heeft. Maar dat laat ik dan wel even weten.’
‘Is goed, zie je morgen!’

Ik hang op, en dan komt Chantal weer naar buiten. ‘Wie was je aan het bellen?’
‘O, ik had Daan nog even gebeld. Ik had beloofd dat nog te doen. Als het goed is, komt hij halverwege de middag, maar dat lag een beetje aan zijn klant. En hij vertelde me, dat Joey een pakket voor me heeft aangenomen. Dat ligt klaar, als we terugkomen.’
‘Een cadeautje?’
‘Misschien… Ik ga je in ieder geval niet verklappen, wat erin zit!’
Chantal glimlacht. ‘Heeft hij ook nog wat gezegd van Eira?’
‘Nee, maar die blijft nu toch bij mijn moeder? En als er iets is, dan zal ze heus wel bellen.’
En dat stelt Chantal wel weer gerust. Ik glimlach. Ik heb niet echt gelogen, maar ook niet de gehele waarheid verteld. Eira logeert wel bij mijn moeder, maar ze is wel ingelicht over wat er allemaal gaat gebeuren. Mijn moeder weet het ook, en Daan en Joey dus ook. Ze zitten allemaal in het complot. Ik weet wel, wat er gaat gebeuren, maar ik heb echt geen idee, wat ze nu precies gaan doen. Dat is voor mij ook een verrassing.

Ik ga dan naar binnen, we moeten naar de verjaardag van de peettante van Chantal. Natuurlijk is iedereen nieuwsgierig naar Robert en Birgit. Ze zien onze kinderen niet zo heel vaak, dus vinden ze het wel fijn om ze eens uitvoerig te bekijken. Altijd leuk hoe volwassen mensen gekke bekken trekken en geluiden maken tegen een klein kind. Gelukkig zijn Robert en Birgit niet zo eenkennig, en laten ze het rustig over zich heengaan. En natuurlijk zijn we trots op onze kinderen en ik vind de opmerkingen, dat ze rossige haren hebben maar wat leuk. Maar we gaan wel weer op tijd weg, de kinderen moet op tijd naar bed. Joris en Jolien gaan met ons mee, want we slapen ook bij hun thuis. De slaapkamers, waar hun kinderen altijd sliepen, zijn nu omgetoverd tot logeerkamers. En natuurlijk hebben ze nu er geen probleem mee, dat Chantal en ik in hetzelfde bed slapen. Als we later die avond het bed in kruipen, kruipt Chantal dicht tegen me aan.
‘Weet je, dat dit de eerste keer is, dat je hier mag slapen?’
Ik glimlach. ‘Maar nu zijn we getrouwd, dus wat zou je moeder nog bezwaar moeten hebben?’
‘Dat weet ik, maar ik vind het wel een beetje bijzonder. Maar ik kan me nu eigenlijk nog amper voorstellen, dat ik hier samen met Melissa op de kamer lag! En dat is niet eens twee jaar geleden!’
Ik trek Chantal dichter tegen me aan. ‘En lig je nu beter, met mij tegen je aan?’
‘Vele malen beter! Je bent mijn eigen kacheltje! Je bent altijd zo lekker warm!’
Ik glimlach. Dat zegt ze altijd, en zelfs als het erg warm is, dan blijft ze zo tegen me aan liggen. Maar ik moet toegeven, dat ik het zelf ook prettig vind.

Plotseling draait Chantal zich om. ‘John?’
‘Ja?’
‘Ik weet, dat we nog maar pas twee prachtige kinderen hebben gekregen, maar we hebben het er wel eens over gehad om er drie te nemen. En ik wil daar eigenlijk geen groot leeftijdsverschil tussen laten zitten.’
Ik lach. ‘Dus je wil nu alweer aan een derde gaan denken?’
‘Ja, of wil je dat niet meer?’
‘Jawel, maar is dat niet wat snel? Ik bedoel, Robert en Birgit zijn nog zo jong! Kun je beter niet nog even wachten?’
‘Dat is misschien wel beter, maar je wil nog steeds een derde kind?’
‘Ja, al ben ik ook tevreden met Robert en Birgit.’
‘Misschien kunnen we dan alvast een beetje oefenen?’
Ze kijkt me glimlachend aan.
‘Hier? Bij je ouders thuis?’
Chantal grijnst. ‘Juist hier! Maar het moet ook weer niet zo zijn, dat ze alles meekrijgen! En Robert en Birgit moeten ook niet wakker worden!’
Mijn pik begint al te steigeren bij de gedachte, ik begrijp heel goed, waarom Chantal juist hier seks wil hebben. Ik geef haar dan een zoen, een lange tongzoen. Ik laat dan een hand over haar lichaam glijden. Chantal kreunt lichtjes, als ik haar borsten beroer. Ze zijn nog steeds vol van melk, maar verstijven onder de strelingen van mijn vingers. Ik laat dan een hand onder haar slipje duiken, waar ik al voel, dat Chantal al vochtig begint te worden, want haar slipje heeft al een nat plekje.
‘Hmm, volgens mij is mijn meisje een beetje stout vandaag!’
‘Heel erg stout! Dit wil ik al zo lang! Een keer seks op mijn oude kamer!’

Ze duwt me dan weg en trekt haar nachthemd uit. Ik zie haar mooie borsten, die nu een maatje groter zijn, dan ze eerst waren. Hoewel ik tevreden was met die maat, klaag ik echt niet over de huidige vorm van Chantals borsten. Ik vind ze echt fantastisch! Ik kan er echt geen genoeg van krijgen!
Ik trek mijn pyjama ook uit, die we eigenlijk speciaal voor logeerpartijen gekocht hebben, want thuis slapen we vrijwel altijd naakt, hoewel Chantal wel altijd een nachthemd aantrekt, maar daaronder heeft ze nooit ondergoed aan… En stout als ze is, heeft Chantal dat nu ook niet gedaan. En daar sta ik wel even van te kijken. Ik moet wel even lachen, want nu blijkt wel weer, dat ze dit een beetje gepland heeft.
Chantal helpt me mijn boxer uit te trekken, en duwt me dan weer terug op het bed. Ze klimt op me, en bukt zich voorover om me een tongzoen te geven. Mijn pik begint al te steigeren, en drukt wat tegen haar billen aan. Zeer tot het genoegen van Chantal, die daardoor haar bekken naar achter schuift, waardoor ze over mijn stijve pik schuurt. Dat voelt heerlijk, en daardoor wordt mijn pik nog stijver, en Chantals kutje nog natter. En ik hoor aan haar gehijg, dat ze ervan geniet, en dat doe ik ook!
Opeens kantelt ze haar bekken nog wat meer en glijdt dan weer naar achter. Ik begrijp haar bedoeling en hef mijn bekken ook, en mijn pik glijdt zo in haar hete, natte kutje.
Chantal kreunt zachtjes. ‘Oh, hier loop ik al de hele middag te denken! Jouw heerlijke pik in me!’
Chantal geeft zelf het tempo aan, en doet ook haar best om niet te hard te kreunen. Want de muren zijn niet zo heel erg dik, en ze wil niet, dat haar ouders weten, dat we nu seks met elkaar hebben. En ik moet toegeven, dat ik het wel spannend vind. Het geeft een extra dimensie aan ons seksleven, waarbij ik wel moet toegeven, dat het iets minder is geworden. Dat heeft niet zo zeer te maken, dat we er geen plezier of zin meer in hebben, maar omdat we vaak gewoon te moe zijn. Een tweeling opvoeden kost best veel energie… Maar daar is vannacht niets van te merken. Heerlijk neukt ze me, en we genieten allebei duidelijk, maar wel ingetogen. Maar het is wel duidelijk, dat dit niet heel lang zal duren, zowel voor mij, als voor Chantal. Ik voel hoe haar kutspieren samentrekken, en dan kan ik het ook niet meer langer houden. Ik zie Chantal in haar arm bijten, zodat ze geen lawaai maakt, terwijl ik mijn best doe om mijn gekreun binnen te perken te houden en spuit dan haar kutje vol met zaad. Moe en voldaan laat Chantal zich dan op me zakken.
‘Wel kort, maar ik had dit zo nodig, John! Kunnen we morgen niet proberen even alleen weg te komen? Desnoods boeken we ergens een hotel, of iets. Ik wil nog een keer seks met je hebben, zonder dat ik even aan de kinderen moet denken!’
Ik glimlach. ‘We verzinnen wel iets, Chantal. Ik kan bijna niet wachten, tot morgen!’
Chantal geeft me een zoen. En dan staat ze op. Ze loopt naar de weekendtas, en haalt er wat tissues uit, die ze nu altijd wel bij zich heeft. Een must, als je met twee kleine kinderen op stap bent… En ook erg handig om zaadresten uit haar kutje te vegen.

Dan komt ze weer naast me liggen. Het heeft me allemaal veel te kort geduurd, want ik had nog wel zin om nog verder te gaan. Maar ik weet, dat Chantal dat nooit zal doen. Dit is hoever ze hier bij haar ouders thuis durft te gaan, en ik begrijp dat goed. Toch voelt het weer fijn om weer eens lekker intiem te zijn geweest, op een plaats, die voor ons allebei wel wat spannend is. Ik sla mijn arm om haar heen, en zo vallen we snel in slaap.
We zijn echter weer vroeg wakker, omdat Birgit begint te huilen. Chantal vermoedt, dat ze een vuile luier heeft, en dat wordt niet veel later ook bevestigd. Ze verschoont Birgit snel, en als ze klaar is, pak ik Robert uit zijn wieg, en verschoon hem ook maar meteen. Alleen Robert is een vaste slaper, en wordt niet eens wakker, terwijl ik hem verschoon. En ook dat blijkt wel nodig te zijn, een onwelriekende luier is daarvoor het bewijs. Chantal kijkt glimlachend toe, terwijl ik Robert een nieuwe luier geef, en hem weer terug in zijn wieg leg. En al die tijd heeft hij gewoon doorgeslapen.

Als we terug naar bed gaan, zegt Chantal tegen me: ‘Wat kan Robert toch slapen! Dat wordt straks nog wat, als hij groter wordt!’
‘Hmm, dat zal wel meevallen! Volgens mijn moeder was ik vroeger ook precies zo. Je kont werkelijk een kanon naast me afschieten, en ik werd niet wakker. Terwijl mijn zus juist een lichte slaper was, net als Birgit!’
‘Dus dat hebben ze van jou gekregen?’
‘Ik denk het. Ik vind het wel leuk. Ze zien er zo hetzelfde uit, en toch zijn ze nu al zo weer anders!’
Het geeft me een warm gevoel, zo over onze kinderen te praten. Ik geef Chantal een zoen, en we gaan weer in bed liggen. Opeens zegt Chantal: ‘Doen we nog, wat we gisteren gezegd hebben, John?’
‘Dat hotelletje? O zeker wel! Ik heb echt even zin om uitgebreid seks met je te hebben!’
Chantal grijnst. ‘Waar kunnen we dat doen?’
‘Ik zoek wel wat op mijn telefoon. Maak je maar vast op voor een stevige beurt!’
‘Hmm, ik kan bijna niet wachten!’

Ze geeft me een zoen, en kruipt dan weer weg tussen mijn armen. Zo blijven we nog even liggen in bed, tot het tijd is om op te staan. Ik zie, dat de douche vrij is, en douche me snel, waarna ik naar beneden loop. Tot mijn verbazing zie ik Joris in de keuken, die het ontbijt klaar aan het zetten is.
‘Goedemorgen! Heeft Jolien je toegang gegeven tot de keuken?’
Joris lacht. ‘Ook goedemorgen! Ja, maar dit doen we al langer. Jolien is even naar de kerk, maar komt zo terug. En dat rijdt ze ook even langs de bakker voor verse broodjes.’
‘O, lekker!’
‘Zin in koffie?’
‘Ja, die kan ik wel gebruiken!’
Joris schudt me een flinke mok koffie in en voor zichzelf ook een flinke mok.
‘En, hoe bevalt het nu als vader van een tweeling?’
‘Goed, maar het is een hoop werk! Maar dat is het allemaal waard!’
‘Heb je nog wel tijd voor Chantal? Ik bedoel, om nog eens intiem met haar te zijn?’
Ik kijk Joris verbaasd aan. Hij lacht. ‘Ik weet nog goed, hoe het voor ons toen was, toen de kinderen nog klein waren. En ik neem aan, dat het nu nog niet veel anders zal zijn. Ik hoorde jullie gisteren wel, maar ik vind het niet erg. En het is beter, dat ik het hoor, dan Jolien. Want dan had je nu de poppen aan het dansen gehad!’

Ik schiet in de lach. ‘Dat risico hadden we dan voor lief genomen. Maar je hebt gelijk, echt veel tijd voor elkaar schiet er soms wel wat bij in. En we hebben het er toevallig over gehad, om vanmiddag even tijd voor elkaar te nemen. Als jullie dan even op Robert en Birgit zouden kunnen passen?’
‘Natuurlijk willen we dat wel! Dat zal Jolien heerlijk vinden! En haast je vooral niet! Neem desnoods even een hotel, zo hebben wij dat ook wel eens gedaan!’
Ik glimlach. ‘Precies dat waren we ook van plan. Dank je, Joris!’
‘Dat is al goed, John! Dit doe ik graag voor je! Neem het er even van, dat kunnen jullie allebei wel even gebruiken. Jullie hebben een heftige tijd achter de rug, en soms wat ontspanning kan ook wel eens fijn zijn.’
Chantal komt dan naar beneden. Ze omhelst haar vader. ‘Is mam er niet?’
‘Nee, die komt zo terug. Die is nog even naar de kerk en naar de bakker.’
‘O, ik wilde haar vragen, of ze vandaag niet even op de kinderen wilde passen.’
‘Daar heb ik het al over gehad met John. Nemen jullie rustig maar een dagje vrij! Wij passen wel op Robert en Birgit!’
‘Ow? Had John je dat al gevraagd? Weet je zeker, dat mam dat goed zal vinden?’
‘Natuurlijk wel! Ze laat zich echt geen kans nemen om eens lekker met hen alleen te kunnen zijn!’
‘Nou, bedankt, pap! Want we kunnen echt wel eens een dagje vrij gebruiken!’
‘Dat weet ik! Daarom doen we het ook! En helemaal niet uit eigenbelang!’, waarbij Joris een grote grijns trekt. Hij is dol op de tweeling, net als op al zijn andere kleinkinderen. Chantal geeft haar vader een grote knuffel en een zoen op zijn voorhoofd.

‘Waar zullen we dan eens heen gaan, John?’
‘Ik heb geen idee, Chantal. Zo bekend ben ik hier in de omgeving ook weer niet!’
Joris bemoeit zich er even mee. ‘Ik zou onze buurman even kunnen vragen, of hij zijn boot niet een dagje wil uitlenen? Dat heeft hij ons ook wel eens aangeboden, en ik zou hem eens kunnen vragen!’
Ik kijk Chantal aan. ‘Lijkt je dat wat?’
Chantal kijkt haar vader aan. ‘Denk je, dat Chris dat zou willen doen, pap? Want hij heeft wel een heel erg mooie boot! Kan John daar wel mee varen?’
Ik zeg tegen Chantal: ‘Ik weet heus wel, hoe ik met een boot moet varen, Chantal! Dat heb ik in Noorwegen toch ook gedaan?’
‘Ja, maar deze boot is wel even wat groter, John!’
Joris zegt dan tegen mij: ‘Weet je wat, John? Loop even met me mee. Volgens mij is hij thuis, en dan weet je het zo.’
Een paar minuten later sta ik, samen met Joris, bij de buurman Chris in zijn keuken. Joris heeft hem gevraagd, of hij bereid is om een middagje de boot uit te lenen. De man kijkt me aan.
‘Heb je ervaring met boten?’
‘Een beetje. Een vriend van me heeft een speedboot, en vorig jaar heb ik nog een open boot gevaren in Noorwegen.’
‘Hoe groot waren die boten?’
‘Zo rond de zes meter. Uw boot zal wel groter zijn, neem ik aan.’
‘Ja, maar als je al een beetje ervaring met boten hebt, dan valt het wel mee. Ik wil je de boot best wel even lenen, maar dan wil ik wel even zien, of je het wel kunt.’
‘Nou, laat dan maar komen!’
Lachend zegt de man dan: ‘Dat kost je dan de volgende keer, als je hier komt, wel een Limburgse vlaai!’
Ik lach. ‘Dat is een deal! Ik zal hem dan ook nog vers halen bij de bakker!’

We informeren Chantal dan even, dat we even weg zijn, en niet veel later sta ik op Chris zijn boot in de haven. Het is een mooie kajuitboot, net iets langer dan acht meter, perfect om mee te varen op deze wateren. Chris legt me uit, hoe alles werkt, en daagt me dan uit om met de boot weg te varen. Ik begrijp de uitdaging en de test, en ben bereid om die aan te gaan. Ik maak de boot los, en schakel de boot dan in de achteruit. Langzaam en voorzichtig manoeuvreer ik de boot uit de steiger. Ik merk meteen, dat dit weer anders is, als de boot van Geir, maar ik heb al snel door, mede door de aanwijzingen van Chris, hoe ik het moet doen. Dan schakel ik naar voren en vaar voorzichtig de haven uit. We maken een klein rondje en varen dan weer terug. Chris zegt tegen me: ‘Ik kan wel merken, dat je al eens eerder gevaren hebt. Je doet voorzichtig en niet te gehaast. Van mij uit mag je de boot wel even lenen. Ik zal je de sleutel van de steiger geven, en van de boot. Geef die me vanavond maar terug.’
‘Nou, erg bedankt hoor!’
‘Ach, dat zit wel goed! Je bent niet helemaal een onbekende meer, en een lekkere Limburgse vlaai gaat er altijd wel in!’

We rijden dan terug naar huis, waar ik Chantal het goede nieuws vertel. Na de middag vertrekken Chantal en ik naar de haven, nadat we eerst uitgebreid afscheid hebben genomen van Robert en Birgit, waarbij Chantal meerdere keren haar moeder geïnstrueerd heeft, waar ze bij de kinderen op moet letten. Uiteindelijk heeft Jolien Chantal de deur uit gewerkt, en zijn we nu in de haven van Kampen. We hebben wat broodjes meegenomen en wat drinken. Al snel heb ik de boot richting het IJsselmeer gestuurd, een route, die Chris me heeft aanbevolen. Na wat mooie uurtjes op het water, waar we allebei enorm van genieten, meer ik ergens aan een verlaten steiger de boot aan. Het is er lekker verlaten, en ik zet de boot goed vast met touwen. Chantal heeft dan de tafel in de boot voorzien van borden en de meegebrachte broodjes. De thermosfles met koffie erbij, en hongerig eten we onze broodjes op. Chantal zegt tegen me: ‘Wel aardig van onze buurman, dat hij zijn boot wil uitlenen!’
‘Ja, dat klopt! Maar hij wilde er wel een Limburgse vlaai voor. Ik denk, dat ik hem er twee koop!’
Chantal lacht. ‘Alleen jammer, dat we nu geen hotel hebben genomen, John!’
Ik kijk haar aan en zie haar ogen fonkelen.
‘Waarom jammer? Heeft deze boot dan geen bedden?’
‘Jawel, maar dat kunnen we toch niet maken?’
‘En waarom niet? Of ben je bang, dat de matrassen nat worden?’
‘Nee, straks betrapt ons iemand nog!’
Ik schiet in de lach. ‘Hier? Vanaf de kant kunnen ze er niet bij, en er is amper iemand op het water… Wie moet ons hier nu betrappen?’
Ik laat mijn handen onder het tafeltje over haar been glijden. Ik zie hoe Chantal haar ogen sluit, en ervan geniet. Maar ze stribbelt toch nog wat tegen.
‘John! We zijn nog aan het eten!’
‘Dan gaan we naar de slaapkamer hiernaast. Ik heb zin in je, en ik geloof, dat jij er ook wel aan toe bent.’

Ze reageert niet meteen, maar als ik met mijn hand haar gezicht naar me beweegt, kust ze me op mijn hand. ‘Hoe kan ik ooit nee tegen je zeggen, John?’
Ze trekt me dan naar zich toe, en kust me. Al kussend staan we op en begeven ons naar de slaapkamer, die in de ruimte hiernaast is. Daar aangekomen kunnen we onze kleding niet snel genoeg uitkrijgen. Maar ik neem me wel de tijd om het heerlijke lichaam van Chantal te bekijken. Ondanks ze zwanger is geweest, ziet ze er nog steeds fantastisch uit. Ze heeft nu wel wat meer vlees op haar heupen, maar dat misstaat haar allerminst. En dat haar borsten wat groter zijn geworden, daar beklaag ik me al helemaal niet over…
Ze ziet me kijken.
‘Wat kijk je toch?’
‘Laat me toch even genieten, Chantal! Je bent zo mooi!’
‘Ach, charmeur! Ik ben nog veel te dik!’
‘Helemaal niet waar, Chantal! Ik vind je prachtig, zoals je nu bent! Een mooie rijpe vrouw, in precies de juiste verhoudingen en in de kracht van haar leven!’
Chantal trekt een brede glimlach. Ze weet, dat ik het meen. Ik zeg het de laatste tijd maar al te vaak, dat ik haar nog steeds zo mooi vind. Al vindt ze zichzelf nog te dik. Van mij hoeft ze niet af te vallen, maar ja, vrouwelijke ijdelheid…
Ik trek haar naar me toe en kus haar. En ik laat mijn handen over haar lichaam glijden, wat onherroepelijk verbonden is met lichte kreuntjes van Chantal. Ik kus haar nek, en daal langzaam af naar beneden. Haar borsten geef ik de nodige aandacht. Aan haar kreuntjes kan ik merken, dat ze er wel van geniet, en dat doe ik ook wel. Maar ik laat mijn handen tussen haar benen glijden, voel ik al hoe nat ze is. Langzaam laat ik een vinger in haar natte gleufje glijden, waarop Chantal hoopvol en goedkeurend kreunt. Maar ze wil meer, en duwt mijn hoofd richting haar dijen en opent haar benen voor me. En maar wat graag geef ik gehoor aan haar verzoek. Ik lik haar geile sappen, en merk hoe Chantal ervan geniet. En ik ken haar nu wel goed genoeg om te weten, dat haar orgasme niet erg lang op zich zal laten wachten. En dat doet het dan ook niet. Pas dan besteed ik aandacht aan haar klitje, waar ik met mijn tong kringetjes om maar, waardoor Chantal in haar roes nog een orgasme krijgt. Maar dan geef ik haar wat rust, omdat ik weet, dat ze dit dan wel prettig vindt. Zodra ik weer naast haar ga liggen, vlijt ze zich tegen me aan. Ik sla mijn arm om haar heen, en kan alleen maar genieten. Ik vind het niet eens erg, dat ik nog niet aan mijn trekken ben gekomen, maar ik weet, dat Chantal me nog niet vergeten is.

En dat blijkt ook, als ze weer wat op adem is gekomen. Ze verspilt dan geen tijd en klimt op me. Ze gaat op mijn pik zitten en schuurt met haar natte gleuf over mijn nog wat slappe pik. Maar die komt daardoor meteen in beweging. Ik weet, dat dit Chantals favoriete standje is. Zo kan ze zelf het tempo bepalen, en ze vindt het fijn me dan te kunnen aankijken. Als ze mijn pik stijf genoeg vindt, kantelt ze haar bekken, en behendig glijdt mijn pik zo in haar kutje. We moeten allebei tegelijk kreunen, en ik leg mijn handen op haar heupen. Samen neuken we elkaar naar een hoogtepunt, waarbij ik als eerste klaarkom. Dat gebeurt me niet zo vaak, maar Chantal zet door, omdat ze wel dicht bij haar orgasme zit. Daardoor lijkt het, of mijn orgasme veel langer duurt. Ze laat zich dan op me vallen, en ik kus haar rode haren.
‘Je was weer fantastisch, Chantal! Dit moeten we veel vaker doen!’

Chantal kijkt me grijnzend aan. ‘En ik denk, dat we daar ook wel de kans voor krijgen, nu de kinderen veel beter doorslapen, John. Maar je hebt gelijk, we hebben elkaar de laatste tijd gewoon niet genoeg aandacht gegeven. Hier waren we echt aan toe!’
Ik geef haar een zoen. ‘Maar we zijn nog niet klaar, Chantal! Ik kan nog wel een ronde!’
Chantal glimlacht en geeft me dan een lange tongzoen, en zegt dan: ‘Dan mag jij nu het werk eens doen!’
Ik lach en zet haar dan op haar knieën, terwijl ik mijn pik bewerk, zodat die weer helemaal stijf wordt. Dan plaats ik mijn pik tegen haar schaamlippen en druk mijn pik er meteen helemaal in. Chantal is nog nat genoeg om mijn pik er meteen diep in te duwen, en meteen zet ik er vaart op. Nu ik een keer ben klaargekomen, duurt het ook wat langer, voordat ik klaarkom. Maar daar heeft Chantal helemaal geen moeite mee, haar gekreun vult de kleine slaapkamer, en voordat ik uiteindelijk klaarkom, is ze twee keer klaargekomen.

Maar dan is er voor ons allebei het beste wel vanaf. Vermoeid vallen we in elkaars armen op het bed, waar we een hele tijd lang liggen. We vallen zelfs even in slaap, maar worden gewekt door een voorbijvarende boot. Ik kijk op mijn horloge en zie dat het al bijna avond is, en haastig kleden we ons aan, en varen dan terug naar de haven.
Maar we kunnen allebei goed merken, dat dit goed voor ons is geweest. We zijn duidelijk meer ontspannen, en ook nog wat uitgeruster, dan we gingen. Als we terug naar Joris en Jolien rijden, zegt Chantal tegen me: ‘Was dat eigenlijk ook niet iets voor ons, zo’n boot? Ik bedoel, we zitten vlak bij het water, en dit was wel heel erg leuk!’
‘Misschien over een paar jaar, Chantal, voorlopig hebben we meer dan genoeg onkosten gehad. Jij een nieuw winterautootje, mijn dagelijkse wagen, de kinderen, de omheining, de caravan… Dat is voorlopig wel even genoeg!’
Chantal knikt. ‘Ja, je hebt gelijk. Daar had ik even niet aan gedacht. En wanneer moeten we dan nog gaan varen? We gaan nog vaak genoeg met de club uit, en over een paar maanden is het alweer zomer, dan zijn we weer een hele maand weg!’

Ze kruipt tegen me aan en ik glimlach. ‘Wel handig zo’n grote bank als voorzetel!’
Chantal moet lachen. ‘Daarom vind ik deze oude wagens ook zo fijn! Dat geeft ze zoveel karakter, en je kunt er dingen mee, die in andere wagens gewoon niet mogelijk zijn…’
Ik lach, en streel door haar haren, en leg mijn hand om haar schouder. Zo rijden we geheel ontspannen terug naar het huis van haar ouders. Eenmaal aangekomen bedanken we de buurman voor het uitlenen van zijn boot, en gaan snel naar binnen, om te kijken hoe het met Robert en Birgit is. Want we hebben ze, ondanks de fijne middag, wel heel erg gemist. En dat blijkt ook zeker wederzijds te zijn, want ze glimlachen allebei heel erg, als ze ons zien. Ze beginnen nu goed personen te herkennen, en dat maakt het nu ook wel een leukere periode.

‘En, hoe is het hier gegaan?’, vraagt Chantal aan haar moeder. Jolien antwoordt: ‘Goed, al vonden ze het niet erg leuk, dat jullie er allebei niet waren! Ze zijn het niet gewend, dat jullie er allebei niet zijn!’
Chantal glimlacht. ‘Dat had ik al gedacht. Als Tinie op ze past, dan duurt het ook even, voordat ze daar aan gewend zijn. Hebben ze als hun fles gehad?’
‘Nee, nog niet. Ik dacht wel, dat jullie ongeveer nu thuis zouden komen, en je borsten zullen nog wel vol zijn. Of heeft John alles opgesnoept?’
Chantal bloost even, maar glimlacht dan. ‘Nee, hij laat altijd alles over voor de tweeling. Die hebben het ook harder nodig, dan John!’
En daarmee bevestigt ze subtiel, dat we de middag voor hele intieme zaken hebben benut. Joris glimlacht en vraagt aan Chantal: ‘Ik zie aan jullie, dat dit middagje weg even goed heeft gedaan. Zijn jullie ver weg geweest?’
‘Tot bijna aan de rand van het IJsselmeer, daar heeft John de boot aangemeerd aan een steiger, en toen hebben we heerlijk ons heerlijk ontspannen.’
‘Ja, ja! Ontspannen noemen jullie dat! Daar komen kleine kinderen van, Chantal!’
Chantal lacht. ‘Pap! Zoiets zeg je toch niet! Maar het is wel waar…’
En daarmee is dan de sfeer voor die avond wel gezet. We doen gezellig spelletjes met elkaar, waarbij we samen veel lachen.

Maar dan is het toch tijd om naar huis heen te gaan. We leggen de kinderen in de reiswieg, ze worden niet eens wakker, en nemen dan afscheid. Ruim twee uur later rijden we thuis door de poort, waar ik de auto voor het huis parkeer, waarna we naar binnen gaan. Chantal valt het niet eens op, dat ik de auto niet in de loods zet, want in de loods zou ze de verrassing zien, die op haar wacht. We leggen onze kinderen in hun eigen wiegje, moe en voldaan kruipen we in ons eigen bed.

De volgende morgen staan we vroeg op, maar we worden verrast door Eira, die blijkbaar heel vroeg is opgestaan. Ze heeft voor ons een zeer uitgebreid ontbijt klaar gemaakt, geheel in Noorse stijl. Ze toont steeds meer interesse in het klaarmaken van allerlei gerechten, waarmee ze in Chantal een goede lerares vindt. En dat is nu ook wel te merken. Zelf gebakken broodjes, roerei, gebakken spek, en andere lekkernijen. Daar heeft ze dan ook het hele weekend tijd voor gehad, en we zijn dan ook heel erg verrast, dat ze dit voor ons heeft klaargemaakt.
‘Wauw, wat een verrassing! En wie moet dat allemaal opeten? Dit is genoeg voor tien man!’
Eira lacht. ‘Geen zorgen, er komen nog wat gasten zo meteen! Ik had ze een Noors ontbijt beloofd!’
Chantal kijkt me verbaasd aan. ‘Wist jij hiervan, John?’

Ik haal mijn schouders op. ‘Nee, ik weet wel, dat we een verrassing krijgen, maar wat precies dat is, dat weet ik ook niet! Maar ik heb nog wel een verrassing voor jou, als Joey ten minste het pakketje hier heeft gebracht.’
Eira knikt. ‘Ik heb het even netjes voor je ingepakt, John. Ik heb wel even gekeken, wat erin zat. Wat een mooi ding!’

Ik glimlach, en Eira haast zich weg om het cadeau voor Chantal te halen. Ze komt al snel terug, en geeft me het doosje. Ik kijk dan Chantal aan en zeg: ‘Vandaag, precies een jaar geleden, gaven we elkaar ons ja-woord, en daar heb ik geen moment spijt van gehad. Chantal, je bent echt het beste, wat me ooit overkomen is in mijn leven, en ik hoop dan ook, dat we deze dag nog lang mogen vieren. En daarom heb ik wat speciaals voor je laten maken.’
Chantal kijkt me geschokt aan. ‘We hadden toch afgesproken geen dure cadeaus te kopen, John?’
‘Dit lijkt me wel een uitzondering. Je krijgt echt niet ieder jaar zo’n cadeau, geloof me maar!’
Ik geef haar het cadeau, dat Eira wel heel erg netjes heeft ingepakt, compleet met linten. Met bibberende handen maakt Chantal de linten los, en maakt ook het papier voorzichtig los. Ze wil zo lang mogelijk genieten van deze verrassing. Maar zodra ze het doosje ziet, moet ze lachen. ‘Je hebt mam iets voor me laten maken?’
Ik glimlach. ‘Maak het maar open, dan zie je wat het is!’

Het is een nogal breed doosje, en nieuwsgierig maakt Chantal het doosje open. Ze had een sieraad verwacht, maar dat zit er niet in. Het is een zilveren fotolijstje, waar foto’s van ons in zitten, van Robert en Birgit, en van onze ouders. Er is zelfs nog ruimte voor nog een foto, maar daar zit nu een foto van de tweeling in, die ieder ook nog apart een foto in het lijstje hebben.
‘Oh, John! Maar dit is mooi! Heeft mam dat gemaakt?’
‘Ja, het is niet haar normale werk, maar ze vond dit idee zo leuk, dat ze er meteen aan begonnen is. En Daan en Melissa krijgen ook zoiets, al zal die er wel iets anders uitzien. Daan was ook heel erg enthousiast over het idee.’
‘Oh, je had me niets beters kunnen geven!’
Ze omhelst me en geeft me een zoen. Dan kijkt ze Eira aan en zegt: ‘Eira, wil je dan mijn cadeautje voor John even pakken?’
Ik kijk Chantal aan. ‘Toch geen duur ding?’
‘Nee, dat hadden we ook afgesproken. Ik hoop wel, dat je het leuk vindt, want het heeft nog wat voeten in de aarde gehad, om het op tijd af te krijgen.’

Ik kijk verbaasd. Eira komt al snel terug met een langwerpig doosje. Ook dat is keurig ingepakt, al zitten hier geen linten om. Chantal neemt het van Eira aan en kijkt me dan met haar mooie ogen aan.
‘Je zei me net, dat je niets beters had kunnen overkomen, John. Maar dat geldt voor mij ook! Dit is het leven, waar ik als klein meisje van gedroomd heb. En het is zelfs nog beter geworden, dan ik me ooit kon voorstellen! En dan zijn we nu ook nog ouders van twee schatten van kinderen, en we hebben een fijne pleegdochter in ons gezin. Ik kan me niet voorstellen ooit nog gelukkiger te worden, en iedere keer weer lukt het je weer. Daarom hoop ik ook, net als jij, dat we deze dag nog heel vaak mogen vieren!’
Ik geef haar een zoen. Een cadeau was voor mij echt niet nodig geweest, ik had ook wel genoegen genomen met deze mooie woorden. Maar ik neem wel haar cadeau aan, en maakt het voorzichtig open. Er zit een langwerpig doosje in, en ik maak het open. Er zit een prachtig horloge in, die duidelijk al wat jaren oud is, maar nog in prachtige staat is.

‘Wauw! En dan zeg je me ook nog, dat je geen duur cadeau hebt gekocht! Dit is een prachtig, oud horloge!’
Chantal glimlacht. ‘Het is van Karel geweest. Mia vond, dat jij het moest krijgen, en ze hebben ons geholpen om het naar iemand te brengen, die het weer in goede staat kon brengen. Vind je het mooi?’
‘Prachtig! Maar is dit van Karel geweest?’
‘Ja, maar die had het weer gekregen van je vader, toen hij vijftig werd. Daarom vond Mia ook, dat jij het terug moest krijgen. Ze wilden daar niets voor hebben, maar daar wilde ik weer niets van weten. Dus heb ik ze een nieuwe platenspeler gekocht, want hun oude was kapot gegaan. En daar waren ze ook blij mee. Maar dit horloge moest nog wel goed nagekeken worden, en dat heeft een vriend van Karel gedaan.’

Ik ben echt even sprakeloos. Dit doet me meer, dan ik zeggen kan. Het feit, dat dit een link heeft met mijn vader, dat raakt me diep. Het gebeurt me niet vaak, dat ik mijn woorden kwijtraak. In plaats daarvan omhels ik Chantal, en laat mijn diepste emoties varen. In haar armen durf ik te huilen. Ze weet me niet erg vaak te verrassen met cadeaus, maar hiermee heeft ze de plank volledig raak geslagen. Na een tijdje weet ik dan toch wat woorden uit te brengen.
‘Wauw, dit is echt geweldig! Iets beters of mooiers zou je me nooit kunnen geven!’
Ik geef haar een zoen als dank, en pak dan het horloge uit het doosje. Het verbaast me niets, dat het horloge me precies past. Er komen herinneringen boven, want ik was erbij, toen mijn vader dit horloge aan mijn oom gaf. Toen al vond ik dit horloge erg mooi, en ik herinner me, dat dit horloge toen al oud was. Maar mijn oom verzamelde horloges, en dit was het perfect cadeau van mijn vader voor mijn oom. Hij was er toen ook heel erg blij mee.

Ik bekijk het horloge. Wie dit horloge onderhanden heeft gehad, wist wel wat hij deed. Het horloge is prachtig gerestaureerd. Het ziet er bijna uit als nieuw. Ik doe het horloge af, en bekijk de inscriptie op de achterkant van het horloge. Die heeft mijn vader er destijds in laten graveren voor mijn oom. En ik ben blij, dat mijn oom dit horloge al die tijd heeft bewaard. En ik doe het horloge weer om, om er weer van te genieten. Chantals glimlach is stralend. Ze is blij, dat ze me zo heeft weten te verrassen.

Maar het moment wordt enigszins verstoord door een viertal auto’s, die de binnenplaats opgereden komen. Ze stoppen bij de loods. Chantal kijkt verbaasd, en kijkt me aan.
‘Wie zijn dat, John? Vier auto’s, die ik helemaal niet ken!’
‘Hmm, misschien moesten we maar eens gaan kijken, Chantal. Ik heb ook geen idee!’
We lopen naar buiten toe, maar iedereen is inmiddels al in de loods verdwenen.
‘Is de loods soms niet afgesloten, John?’
‘Ik weet het niet! Ik ben gisteren niet meer in de loods geweest, kijk maar, de auto staat nog steeds buiten!’
Nu begint Chantal toch wel wat zenuwachtig te worden.
‘Wat als dat inbrekers zijn, John?’
‘En die komen gewoon overdag, als wij thuis zijn? Dat geloof je zelf toch niet!’
‘Ja, maar hoe komen ze dan binnen?’
‘Misschien zijn het wel klanten van Daan, weet ik veel?’
We openen de deur, en ik ga voor. Chantal wacht angstig buiten bij de deur. Maar ik kom al snel terug.
‘Niets aan de hand, Chantal! Het zijn vrienden van Ylke, die hadden hier met haar afgesproken. En dat klopt ook, ze had me gevraagd of ze dat hier mocht doen. Het gaat om een of andere voorstelling, die ze wilde oefenen. Ik ben helemaal vergeten je dat te zeggen!’
‘Is Ylke al hier? Ik zie haar wagen niet staan!’
‘Nee, die komt iets later.’

Ik moet wel even in mezelf lachen. Helemaal de waarheid heb ik niet verteld, maar ik heb ook niet gelogen. Ik zie Chantal dan nieuwsgierig naar binnen kijken, want ze kent veel van de vrienden van Ylke. Maar ik trek haar weer mee en zeg: ‘Laat ze nou maar even, bovendien heeft Eira zo haar best gedaan op het ontbijt, het zou zonde zijn, als alles koud en slecht zou zijn!’
Chantal knikt en loopt met me mee. Even later zitten we aan het vorstelijk ontbijt te genieten. Alleen zit ik er nog wel een beetje mee, omdat ik weet, dat er nog meer mensen moeten komen, onder wie Daan en Melissa. En natuurlijk mijn moeder en Joey. En ik kan gewoon zien, dat Chantal van nieuwsgierigheid brandt. Het viel me nog mee, dat ze zich zo gemakkelijk liet overtuigen mee te gaan ontbijten. Maar het geluk is met me, want net als we klaar zijn met ons ontbijt, begint de tweeling te huilen.
En precies op dat moment komen er weer auto’s aanrijden. Chantal staat in tweestrijd, want ze heeft nu wel in de gaten, dat ik iets voor me houd en haar nog niet wil vertellen, wat haar te wachten staat. Ze zegt niets, maar kijkt me wel even een moment doordringend aan. Dan snelt ze naar boven om voor de kinderen te zorgen.

Ik ontvang dan onze gasten, die nu massaal komen aan gereisd. De binnenplaats staat nu al behoorlijk vol met auto’s. Melissa spreekt me aan. ‘John, weet jij wat er aan de hand is? Ik moest van Daan mee naar hier komen, maar hij wil niet vertellen, waarom!’
Ik lach. ‘Ga maar eens in de loods kijken. Misschien dat je dan iets meer duidelijk wordt. Ik zal Chantal even halen, maar die zal nu wel bijna klaar zijn met het verzorgen van Robert en Birgit.’ Melissa kijkt me aan. ‘Dus jij vertelt me ook niet wat er aan de hand is?’
‘Nee, maar daar kom je zo wel achter! Geen zorgen! Bovendien weet ik ook niet alles, dit is door anderen geregeld.’
En daar neemt ze dan wel genoegen mee en loopt met Daan mee naar de loods, terwijl Daan me een dikke knipoog geeft. Ik loop dan naar binnen om Chantal te halen. Ze komt me al tegemoet en zegt: ‘Wat is er toch aan de hand, John? Zoveel mensen hier! Wat heb je nu weer uitgespookt?’
‘Ik zelf heb niets gedaan, Chantal. Maar het is wel een verrassing. Ik weet wie het verder georganiseerd heeft, en ik heb ook wel een vaag idee, wat het gaat worden, maar ik heb werkelijk geen idee, wat het precies gaat worden. Maar om een tipje van de sluier op te lichten, het wordt door je collega’s georganiseerd.’

Chantal kijkt me verbaasd aan. ‘Huh? Mijn collega’s? Wat nu dan weer? Hoeven die niet te oefenen! De première is over aan aantal weken!’
‘Tja, dat moet je ze zelf maar vragen! Het is een drukte van belang in de loods! Maar was je al klaar met Robert en Birgit?’
‘Ja, het viel gelukkig mee. Een nieuwe luier aan en ze sliepen alweer. Volgens mij zijn die bij pap en mam goed bezig gehouden!’
Ik glimlach. ‘Dat geloof ik meteen. Kom nou maar mee, want Melissa staat ook al te trappelen van ongeduld!’
‘Is Melissa ook hier?’
‘Ja, samen met Daan. En mijn moeder is hier, Joey en Veerle, een hoop van onze vrienden. De binnenplaats staat niet voor niets helemaal vol!’
We lopen dan naar de loods en ik kan aan Chantal zien, dat ze brandt van nieuwsgierigheid. Als ze de loods binnenkomt, kan ze haar ogen niet geloven. In een weekend tijd hebben ze de hele loods omgetoverd tot een heus theater, compleet met lichtshow en geluidsinstallatie. Ik ben zelf ook niet minder onder de indruk, want dit ziet er echt professioneel uit. De collega’s van Chantal komen ons tegemoet. Ze feliciteren ons met ons eenjarig jubileum, maar zeggen verder niets over wat er te gebeuren staat.

Dan komt de chef van Chantal naar voren.
‘Hallo Chantal!’
‘Mijnheer van Randael! Wat doet u hier?’
‘Tja, iemand moet hier even de leiding nemen om deze voorstelling hier te geven! Proficiat met je eenjarig huwelijk, en dit is onze manier om jullie te bedanken voor jullie tomeloze inzet. Want zowel jij, als je man John, hebben veel voor ons betekend het afgelopen jaar. En daarom bieden we jullie de privé première van de musical, waar je het afgelopen jaar zo hard mee bezig bent geweest!’
Chantal kijkt de man met open mond aan. ‘Echt? Hier? Oh, dat vind ik zo’n eer! En dat doen jullie allemaal voor ons?’
‘Je hebt het je verdiend, Chantal! En morgen, als je op je werk komt, dan hebben we nog een verrassing, maar dat zie je dan wel weer!’

We bedanken de man, en gaan zitten op de talrijke stoelen, die in de loods geplaatst zijn. Ik kijk nog eens rond, ze hebben toch heel wat moeten verzetten en opruimen, om dit allemaal te kunnen plaatsen. Maar veel tijd om daar over na te denken, krijgen we niet. De muziek begint, en de voorstelling start. De man had me verteld, dat ze een deel van de musical gingen opvoeren, maar in plaats daarvan spelen ze gewoon het gehele stuk, compleet met onderbreking voor de pauzes. Ruim drie uur later is de voorstelling afgelopen, en barst er een gigantisch applaus uit, zover je kunt spreken van gigantisch, als er slechts dertig mensen toekijken. Want de voorstelling was echt prachtig, en ik kon nergens een foutje bespeuren. Ik ben dan ook erg onder de indruk, en Chantal is dat zeker niet minder!
Toch heeft ze nog wel wat op- en aanmerkingen, het is immers haar beroep om die fouten eruit te halen. Maar ook Daan en Melissa zijn onder de indruk, eigenlijk iedereen wel. We bedanken de spelers voor de grandioze show, die ze ons geleverd hebben, en daarna is het tijd om met iedereen na te praten. Dit is een trouwdag, die we niet zo snel meer zullen vergeten.