Om twee uur ging de wekker van Tom af.

Vanuit een automatisme zette hij de wekker stop. Hij hield zijn ogen echter stijf dichtgedrukt. Het blootleggen van de herinneringen die hij jarenlang zorgvuldig had opgeborgen in de vergeetput van zijn ziel, had hem gekraakt. Hij werd overspoeld door spijt. Hij had de twee vrouwen die hij ooit had liefgehad, verloren door zijn eigen schuld. Zijn egoïsme had hem verhinderd om zich vragen te stellen bij zijn eigen gedrag. Dit was telkens slecht afgelopen. Hij was hier op een afschuwelijke manier mee geconfronteerd. De beelden die de geest hem had laten zien, hadden hem gepijnigd. Ze toonden hem de leegheid van zijn bestaan.

Na enkele minuten opende hij voorzichtig zijn ogen. Hij keek rond zich. Hij was alleen. Met een zucht van opluchting stond hij op. Hij had nood aan een glas water. Hij opende de slaapkamerdeur en stond oog in oog met zichzelf.

Zijn eerste gedachte dat hij zich niet kon herinneren dat hij hier een spiegel had staan, werd abrupt afgebroken toen zijn evenbeeld naar hem toe kwam. Hij smeet de deur toe en keek naar zijn bed. Hij zag zichzelf weer liggen.
Tom kreunde. “Niet opnieuw.”
Achter zich hoorde hij zijn eigen stem. “Dag Tom. Klaar voor de volgende reis?”
Tom draaide zich om. “Jij bent…”
“Niet jezelf. Ik zie er alleen maar uit zoals jij.”
“Wie ben jij?”
“Ik ben de geest van het heden. Ik neem je mee om je te confronteren met de huidige stand van je leven.”
Tom ontspande. “Eindelijk goed nieuws! Ik kan je zo zeggen dat alles in orde is. Professioneel heb ik mijn zaken goed op orde. En zoals je aan mijn penthouse kan zien, heb ik niets te klagen.”
De geest trok een mondhoek op zodat er een cynische grijns op zijn gezicht te zien was. Tom schrok er even van. Hij besefte dat hij dit zelf ook wel eens deed. Het zag er wat afschrikwekkend uit. Het deed hem denken aan een wolf die aan de rand van een wei het schaapje staat uit te kiezen dat hij zal verorberen.
De geest greep de arm van Tom vast.

Ze stonden plots in een moderne woning. Hij keek uit het raam en zag dat dit een verkavelingswijk was. Allemaal gelijkaardige huizen op gelijkaardige perceeltjes grond. Allemaal overmatig belicht met kerstverlichting. Voortuintjes werden gevuld met hertjes en sleeën. Kerstmanpoppen hingen tegen de gevels. Tom walgde van dit soort kitsch.
De deur ging open en een man kwam binnen met een zak brood. Hij zette die op de eettafel en zocht in de open keuken naar borden en bestek om de tafel te dekken. Hij had een dikke trui aan.
Nu pas besefte Tom dat het hier frisjes was. Zelf had hij er in zijn toestand geen last van. Hij voelde het wel.
Hij herkende de man vaag. Terwijl hij zich afvroeg waar hij hem van kende, kwam er een vrouw binnen. Het was Anita. Ook zij had een trui aan. Ze keek de man aan. “En?”
Hij sloeg zijn ogen naar de grond. “Niets. Geen enkele reactie voor een gesprek. Zelfs geen mail om te zeggen dat ze niet geïnteresseerd zijn. Ik weet niet wat ik nog kan doen.”
“En de interimkantoren?”
“Die sturen me weg. Ik heb gezegd dat ik alles wilde doen. Het maakte niet uit wat. Ze zeggen dat ik overgekwalificeerd ben. Ik zou sowieso te veel kosten voor bedrijven.” De man werd even stil. “En jij?”
Anita ging in de zetel zitten. “Die vent is een ware klootzak, Rik. Hij toonde geen enkel gevoel. Hij dreigde dat we ons huis zouden verliezen.”
Rik ging naast haar zitten. “Heb je…?”
Anita reageerde fel. “Gedaan wat jij me gezegd hebt? Ja! Het wond hem inderdaad op. Hij had een stijve van hier tot in Tokio. Maar hij is er niet op ingegaan. Echt waar, hij is de koelste kikker die ik ooit heb gezien.”
Even schraapte Rik zijn keel. “Hoever ben je gegaan?”
Een gekwetste blik verscheen in Anita’s ogen. “Meen je dat nu, Rik? Wat wil je weten? Of ik zijn lul heb vastgehad? Of ik hem gepijpt heb? Hij heeft mijn kut gezien. Dat is alles.”
Rik nam Anita in zijn armen. Hij drukte zijn hoofd tegen dat van haar aan. “Sorry. Dat bedoelde ik niet. Ik wou weten hoe ver die eikel je heeft laten gaan voordat hij je tegenhield.”
“Dat was het,” zuchtte Anita. “Daarna heb ik het horloge van opa naar het pandjeshuis gebracht.”
“En?”
“Net genoeg. Ik was nog net op tijd in de bank om de betaling in orde te brengen. Nu hebben we niets meer op onze rekening staan.”
“Volgende week wordt je loon gestort.”
“Nog een week!”

Tom keek de geest aan. “Is het nu de bedoeling dat ik medelijden voel?”
“Nee. Het is de bedoeling dat je kijkt wat je aanricht.”
“Ze doen dit zichzelf aan. Geen enkele gewone bank wou hun de lening geven. Dan weet je toch dat je boven je stand leeft. Kijk naar hun tv. Hij past bijna niet in hun woonkamer. Onnodige luxe. Hun auto: zelfde verhaal. Een goedkoper merk was niet goed genoeg voor hen. Nu zitten ze ermee. En dan die kerstboom…”
Tom onderbrak zijn zin. Hij zag ineens dat er geen enkele vorm van kerstversiering in het huis aanwezig was. “Die hebben ze sowieso niet nodig. Kijk naar hen. Ze hebben elkaar toch.”

Twee kinderen kwamen moedeloos de kamer binnen. “We hebben honger. Is er iets te eten?”
Ze keken naar de gedekte tafel. Naast de broodzak stonden een pot choco, confituur en speculoospasta. De teleurgestelde blik in hun ogen sprak boekdelen.
Anita barstte in tranen uit. Ze voelde zich falen. Als moeder. Als vrouw. Als mens.

De geest raakte Tom aan. Ze stonden in een feestelijk versierde woonkamer. Peter, zijn voormalige schoonbroer, keek naar tv. Naast hem zat een vrouw. Ze had haar hand op zijn been gelegd.
“Geef haar nog even. We zullen zo meteen wel eten.”
Er lag een diepe frons in het voorhoofd van Peter. “Ik snap het niet. Waarom blijft Melissa hem toch verdedigen? Hij heeft ons gezin niets dan ellende gebracht.”
De vrouw trok haar hand terug. Peter merkte het en keek haar aan. “Kristel, ik zie je graag. Ik ben blij dat je in mijn leven bent. Maar dat neemt niet weg dat ik Karen nog altijd mis na al die jaren. Hij heeft haar weggerukt. Geen spijt. Geen woord. De harteloze rotzak!”

Tom zag hoe Kristel Peter tegen zich aantrok. Ze streelde door zijn haren. “Zie je wel dat het een goed idee was om niet te komen. Hij wil helemaal niet praten. Hij verwijt het mij. En ik kan hem geen ongelijk geven. Goed! Waar breng je me nu naartoe?”
“Nergens,” zei de geest. “We blijven nog even.”

Melissa kwam de kamer ingesloft. “Niets. Ik heb alle ziekenhuizen afgebeld. Daar is hij niet. De politie lachte me bijna uit. Hij moet minstens 24 uur weg zijn voor ze eraan denken om ook maar iets te doen. Waar kan hij zijn? Mijn berichtjes zijn niet gelezen en nu komen ze zelfs niet meer toe.”
Peter stond recht. “Melissa, hij heeft tegen je gelogen. Hij komt niet.”
“Hij heeft het me beloofd.”
Peter schudde zijn hoofd en liep naar de eettafel. Tom zag dat er voor vier man was gedekt. Een enkel moment twijfelde hij even. Had hij toch moeten gaan? Voor Melissa? Hij keek haar aan. Haar ogen waren altijd al een open boek geweest. Nu las hij er een storm aan emoties in. Ongerustheid, twijfel, angst, verdriet. Maar vooral pijn. Ze besefte dat ze bedrogen was.
Tom had geweten dat dit zou gebeuren. Hij had het gedaan om haar te beschermen. Hoe eerder ze stopte met hem op te zoeken, hoe kleiner de kans was dat hij ook haar de vernieling in zou helpen. Het was gemakkelijker om haar weg te duwen dan om haar te verliezen. Hoewel haar blik hem tot in het diepste van zijn zijn raakte, wist hij dat hij de juiste keuze had gemaakt. Of dat hoopte hij toch. Hoewel hoop een woord was dat hij allang niet meer kende.

“Geef hem op, Melissa. Het feit dat je al die jaren probeert tot hem door te dringen, bewijst wat een lief en goedhartig meisje je bent. Maar hij is je niet waard. Hij speelt met mensen alsof het poppen zijn. Hij geeft om niets of niemand.”
Melissa begon te wenen. “Dat is niet waar.”
“Je hebt gelijk.” De stem van Peter klonk hard. “Hij geeft wel om iemand. Om zichzelf.” De rest van zijn zin sprak hij enkel in zijn eigen gedachten uit: “En zelfs daar twijfel ik aan.”
Kristel kwam de kamer binnen met een kom warme soep. “Laten we eten. Willen we nu over hem zwijgen?”

Tom richtte zich tot de geest. “Als het de bedoeling is dat ik nu begin te jammeren en smeek om zo snel mogelijk naar hier te willen komen, geef het dan maar op. Je hebt me enkel doen inzien dat het een goede keuze was om niet naar hier te komen.”
De geest kwam dichterbij. “Ik heb geen enkele bedoeling. Ik toon je gewoon wat er nu gebeurt.”
Hij raakte Tom weer aan.

“Oh ja, grote jongen, ik ben er bijna. Pomp die pik van jou maar diep in mij. Nog even. Ja! Aaaaah! Geef me die zaadjes. Goed zo!”
De stem van Marije doorbrak het gekreun en gezucht van de zwaarlijvige man die bovenop haar lag. Ze staarde naar het plafond van de hotelkamer. Nog geen minuut geleden had de man zijn lid in haar gestoken. Na enkele schokkende bewegingen voelde ze aan dat ze hier zelf geen enkel genot uit zou halen. Ze had hem aangemoedigd om hem een goed gevoel te geven. Klant is immers koning.
De man rolde van haar af. Hij was buiten adem. Marije hoopte dat hij ook wat tijd aan haar zou besteden. Ze bleef even met haar benen open liggen en streelde de man over zijn borst. De meeste mannen snapten dan de hint wel.

“Wat doen we hier in godsnaam?” Tom keek de geest vragend aan.
“Herinner je je dat extraatje waar ze naar vroeg? Als je haar dat gegund, dan zou ze hier nu niet zijn. Ze was klaar om op tijd haar bed in te kruipen. Maar het vooruitzicht van wat extra geld heeft haar naar hier gelokt.”
Tom trok de cynische grijns die de geest hem in zijn slaapkamer ook had laten zien. “Meen je dit nu? Ik heb haar haar vraagprijs betaald. Waarom zou ik haar meer betalen? Zodat zij geen klanten meer hoeft te ontvangen? Ze kiest hier toch zelf voor?”

De man stond op, trok de condoom van zijn penis en gooide die in het vuilnisbakje in de badkamer. Toen hij terugkwam, zag hij Marije liggen, haar benen en armen uitnodigend geopend. Even keek hij naar haar borsten en haar kutje. Daarna kleedde hij zich aan. Professioneel als ze was, hield Marije de glimlach op haar gezicht vast terwijl ze haar string weer aantrok. Toen de man klaar was, ging hij op de rand van het bed zitten. Zij legde zich terug neer op bed. Ze kronkelde wat zodat haar borsten en billen hun verleidelijke spel speelden.
“Kan ik je nog ergens mee helpen, schatje?” De man zijn tijd was nog niet afgelopen. Als ze hem nu ter wille was, kon hij misschien een vaste klant worden.
Hij leunde voorover. Zijn hand greep haar keel vast. Langzaam duwde hij die dicht. In paniek sloeg Marije met haar armen en benen in het rond. Met zijn andere hand haalde de man een springmes uit zijn jaszak, klikte die open en hield hem voor haar ogen. “Je kan me helpen door me mijn geld terug te geven.”
Bij het zien van het mes stopte Marije met bewegen. Ze dacht aan haar eigen veiligheid.
“Waar is het?”
Met de weinige zuurstof die nog in haar longen zat, spuwde ze de woorden uit. “Handtas. In handtas.”
Snel stond de man op, opende haar handtas, haalde haar portefeuille eruit en nam al het geld dat erin zat. Hij haastte zich de deur uit. Marije ademde ondertussen gulzig verse lucht in.

“Het geld dat ze bij jou had verdiend, is ze nu ook kwijt.” De geest bleef naar Marije kijken die ondertussen begon te wenen als ontlading na wat ze net had meegemaakt.
Tom schoot in de verdediging. “Het is toch niet mijn schuld dat ze dat geld hier bij zich had. Kijk, dat is nu eenmaal de risico van het vak! Waarom heeft ze geen pooier die haar kan beschermen?”
“Omdat ze geen professional is. Ze is gewoon een studente die haar studies hiermee betaalt.”
“En?”

Hun aandacht werd afgeleid door een ping-geluid. Marije nam haar gsm uit haar handtas en staarde naar het scherm.
De geest wees naar Marije. “Lees maar even mee.”
Tom ging naast Marije op het bed liggen en keek naar het berichtje dat ze aan het lezen was. Het kwam van Ilse. “Ik heb afspraak met abortuskliniek. Volgende week zaterdag 10u. Kan je?”
Marije tikte al snikkend haar antwoord. “Ik zal er zijn. X”
Het bedankje van Ilse kwam direct.
Tom vloekte hartsgrondig. “Dat verdient ze niet,” mompelde hij. Marije rolde zich in foetushouding op het bed en bleef zo liggen.

“Klaar voor de laatste halte?” De geest raakte Toms been aan. Ze stonden plots in een piepklein appartementje. Een man zat ineengedoken in een tweezit naar tv te kijken. Hij keek althans in de richting van het toestel. Zijn ogen hadden een dode blik en leken niets op te nemen van wat er op het scherm gebeurde. Tom en de geest stonden in een deuropening naar hem te kijken.
“Wie is die triestige vent?”, vroeg Tom. Het antwoord kwam plots van achter hem. Ilse stapte door hem heen de kamer in.
“Zo, papa, Gert en Julie liggen in bed. Wat denk je ervan als wij ook gaan slapen?”
De man gromde even, keek Ilse aan en stond moeizaam recht. Hij slofte naar een andere deur en verdween erin. Ze keek hem na. Haar ogen waren gevuld met een verdrietige weemoed. Uit een kast nam ze een kussen en een deken en legde deze in de tweezit.
Tom zag hoe ze zich uitkleedde. Ze vouwde haar jeans en hemdje nauwkeurig op en legde ze op het salontafeltje. Ze zag er heel goed uit, vond Tom. Ilse had geen modellenfiguur. Toch was ze vrij slank met mooie ronde vrouwelijke vormen. Het was de eerste keer dat hij op haar figuur lette. Hij hield er immers van om werk en privé gescheiden te houden. Toch sinds Karen. Dat was ook de hoofdreden geweest waarom hij Ilse had aangenomen. Zij was de enige kandidate die zich niet sexy had gekleed. Hij had er nog geen minuut spijt van gehad. Ze bleek namelijk uiterst efficiënt te werken. Ze was begonnen als secretaresse, maar eigenlijk beschouwde hij haar als assistente. Een sexy assistente, ontdekte Tom nu.
Ilse trok een slaapkleedje aan, doofde de lichten en met een laptop in de hand nestelde ze zich onder het deken.

“Slaapt ze in die zetel?”, vroeg Tom verbaasd.
“Ja. De twee kleine slaapkamertjes laat ze aan haar vader en haar broertje en zusje.”
“Die zetel is toch veel te klein om in te slapen?”
De cynische grijns verscheen weer op het gezicht van de geest. “Dat heb je goed opgemerkt.”
“Wat doen we hier eigenlijk? Gaan we kijken hoe Ilse gaat slapen?”
“Kijk maar even mee naar haar laptop.”
Tom ging aan het uiteinde van de tweezit zitten zodat hij kon meekijken. Ilse opende een bestand met de titel “Dagboek”. Ze had blijkbaar al wat geschreven vandaag. Tom begon te lezen.

***
Hij gedraagt zich als een rotverwend, arrogant kind dat zich nergens iets van aantrekt. Dat er mensen zijn die zich zijn lot aantrekken, daar is hij zich niet eens van bewust. Snapt hij dan niet dat er mensen afhankelijk zijn van hem?
***

Tom keek naar de geest die nog steeds aan de deur stond. “Heeft ze het over haar depressieve vader?”
“Over jou, idioot.”
“Moeten geesten niet lief en aardig zijn?”
“Zoals jij?”
Eigenlijk had Tom geen zin om verder te lezen. Het was hem duidelijk dat ook Ilse geen hoge pet van hem ophad. De nieuwsgierigheid werd hem echter te sterk. Hij wou weten wat ze nog over hem dacht.

***
Hij lijkt iedereen weg te duwen en op afstand te houden. Waarom toch? Wat moet hij wel niet hebben meegemaakt? Ik weet dat hij iedereen is verloren. Zijn ouders, zijn enige zus. Hij is alleen. Maar waarom zoekt hij niemand anders? Als ik de eenzaamheid in zijn ogen zie, heb ik vaak zin om hem gewoon even in mijn armen te houden. Om hem te laten weten dat er mensen zijn die in hem geloven. Ik geloof in elk geval in hem.
Ik weet dat hij geen slecht mens is. Toen ik vanmorgen de boekhouding nakeek, zag ik een overschrijving naar een detectivebureau. Hij had zijn afspraak met Marije en durfde hem niet te storen. Ik hoop dat hij nooit ontdekt dat ik ernaartoe heb gebeld. Dat hij effectief een speurder naar mijn verkrachter laat zoeken, dat raakte me zo diep. Als hij echt een onmens zou zijn zoals iedereen zegt, dan zou hij dit toch niet doen.
***

Tom was even geschokt. Ilse had zijn vertrouwen beschaamd. Aan de andere kant toonde ze initiatief. Dat ze dit als een goede daad beschouwde, kon alleen maar in zijn voordeel werken. Eindelijk zei iemand eens iets positiefs over hem.
De geest reageerde op Toms gedachten. “Dat is slechts een druppel op een hete plaat. Denk maar eens goed na waarom je die detective hebt ingehuurd.”
Hij had het niet gedaan omdat hij medelijden had met Ilse of omdat hij de verkrachter gestraft wou zien. Hij had de agent die het verhoor afnam, een eikel gevonden. Hij wilde hem laten zien dat anderen hun werk beter zouden doen. De detective kostte hem toch niets, want hij kon het volledige bedrag bij de belastingen indien als beroepsonkosten. Hij besefte dat de geest gelijk had. Toch voelde het goed dat Ilse hier troost uit haalde.

***
Als hij echt geen hart zou hebben, dan zou het Karen-fonds toch niet bestaan. Vandaag heb ik mevrouw Peeters aan de lijst moeten toevoegen. Nog iets waarvan hij niet vermoedt dat ik het weet. Dat hij de hele erfenis van zijn zus gebruikt om op kerstdag aan mindergegoede kinderen cadeautjes te laten geven door een heuse kerstman, dat toont toch dat er diep in hem een goed mens schuilgaat?
***
“Voordat je nu iets zegt, moet je weten dat dit slecht één element is dat in je voordeel pleit. Leg het op een weegschaal en er gebeurt niets.” De geest had aangevoeld dat Tom heel gewichtig had willen doen over het Karen-fonds.
Tom was de mond gesnoerd. Hij voelde zich plots ook heel kwetsbaar. Ilse had zijn achilleshiel ontdekt, zijn ene zwakke plek. Het verlies van Karen had hem zo ontregeld dat hij haar erfenis in een fonds had gestoken dat kinderen moest geven wat hij had moeten missen als kind: een kerstgevoel. Zijn enige taak was het maken van een lijst van kinderen.
Ilse maakte er geen misbruik van. Ze had het tegen niemand gezegd. Ze erkende hierdoor zijn menselijkheid. Misschien moest hij haar dit jaar een bonus geven. Een kleine.

Tom wilde net verder lezen toen hij een zware ademhaling hoorde. Het was Ilse. Ze leek buiten adem. Ze zou toch niet ziek worden? Ze moest morgen werken. Een lichte beweging trok Toms aandacht. Ilses hand lag onder het deken. Haar arm maakte een heen-en-weergaande beweging. Ze was aan het masturberen. Tom vroeg zich af wat haar hiertoe had aangezet en las verder.
***
Af en toe kijk ik naar hem als hij aan het werk is. Hij merkt het niet. Hij zou me toch maar zeggen om verder te werken. Op die momenten, als hij denkt alleen te zijn, laat hij zijn masker zakken. Dan zie ik zijn kwetsbaarheid. Hij toont de pijn die hem verscheurt. De twijfel over de harde keuzes die hij maakt. Ik wou dat ik zijn ivoren toren kon inklimmen om de ramen en deuren te openen die van binnen uit vergrendeld zijn, zodat het zonlicht terug naar binnen zou kunnen schijnen. Ik verlang om de man te zien die hij werkelijk is. Soms droom ik over hem. Sinds ik hem met Marije in zijn kantoor zag, gebeurt dit meer en meer. Dan lig ik op zijn bureau en ben ik het die door hem genomen wordt. Dan neukt hij zijn frustratie leeg in mijn kutje zodat enkel de goedhartige man overblijft waarvan ik weet dat hij het is.
Dit idee maakt me soms zo nat dat ik geen blijf met me weet. Ik gun hem zijn bezoekjes met Marije. Ik snap het. Gelukkig is zij het. Zij is te vertrouwen. Ik wou echter dat ik het was.
***

Tom wist niet waar hij het had. Fantaseerde Ilse over hem? Zag ze in hem een goede man? Was ze gek? Zelfs hijzelf zag dit niet.
Hij keek weer naar haar. Het deken was half van haar afgevallen en hij zag hoe haar vinger in het spleetje van haar kutlipjes verdween. Haar zware ademhaling was overgegaan in een zacht gehijg bij elke beweging die haar hand aan haar kutje maakte.
Tom raakte hiervan opgewonden. Hij voelde een druk tussen zijn benen die hij maar al te goed herkende. Het was de lust die hem had overvallen toen hij op zijn internaatskamertje naar de bikinifoto van Karen had gekeken. Het verlangen dat hij had gevoeld als hij alleen met Sophie op zijn kot was. De drang die in hem opkwam als Marije zich voor hem openstelde in zijn kantoor.
Tom trok zijn pyjamabroek naar beneden. Hij wilde samen met Ilse genieten. Hij bracht zijn hand naar zijn pik. Hij voelde… niets. Geschrokken keek hij naar beneden. Zij penis was weg.

Een zacht gelach vulde de kamer. Het was de geest.
“Zielen hebben geen geslachtsdelen. Ze kennen wel geilheid. Dat is het zalige gevoel dat je nu ervaart. Als je die erectie wil zien, dan zal ik je mee terug naar je slaapkamer moet nemen. Daar ligt nu een slapend lichaam met een tent van jewelste.”

Ilse kwam klaar. Enkele onderdrukte kreuntjes waren hier de getuigen van. Ze gleed sierlijk met haar natte vingers naar haar borsten, waar ze nog even met zachte zuchtjes haar stijve tepels beroerde.
Toms ogen waren op deze erotische intimiteit gericht toen hij de hand van de geest op zijn schouder voelde.

Hij lag weer in zijn bed. Van de geest was geen spoor meer. De wekker gaf opnieuw aan dat het middernacht was. Tom legde zich neer.
Ditmaal kon hij de slaap niet vatten. Ilse spookte door zijn hoofd. Hij had nooit beseft dat ze verliefd op hem was. Vanuit deze gedachte openbaarde zich plots een nieuw besef. Ilse was verliefd op hem. Ze dacht in hem iemand te zien die er niet was. Zodra die oogkleppen zouden afvallen, zou ze hem zien zoals hij echt was: een rotverwende klootzak, een arrogante rotzak en een onmens.
Hij zou er vanaf morgen alles aan doen om die kalverliefde zo snel mogelijk te laten stoppen.

Het laatste beeld dat door zijn hoofd ging toen hij in slaap viel, was dat van Ilse die zich op zijn bureau door hem liet neuken. Zijn pik stond hard onder de dekens.