Zondagochtend bel ik om kwart over tien aan bij het appartement van mijn tante Sonja.

“Kom maar naar boven”, roept ze vrolijk door de intercom. Zesde verdieping had ze gezegd, huisnummer 412. Over de galerij loop naar haar voordeur, die al op een kier staat.

“Ik ben er!”, roep ik door de deuropening. Misschien zit ze nog in haar pyjama aan het ontbijt, of zo. Weet ik veel.

“Kom binnen”, roept ze. “Ik ben in de woonkamer. En sluit de voordeur achter je!”

Die voordeur is voorzien van maar liefst 3 zware sloten. Twee van de sloten lijken nog nieuw. Misschien heeft ze ook al extra sloten laten monteren? Alsof hier wekelijks ingebroken wordt. Maar wellicht is dat in Argentinië anders.

De hal is lang en smal. De wanden van de hal zijn maagdelijk wit en net opnieuw gestuct met sierpleister. De vloer is betegeld met plavuizen. Plinten ontbreken nog. Een kapstok ook. In de woonkamer is mijn tante bezig met laminaat te leggen. De hele betonnen vloer is al voorzien van een laag dampdicht plastic, met daarop een rode ondervloer. Bijna een kwart van het oppervlak van de rechthoekige kamer is al voorzien van een laminaat.

“Ben je gisteren al begonnen?”, vraag ik.

Ze komt overeind en veegt haar handen langs haar spijkerbroek. Maar ze geeft me ook dit keer geen hand. Mijn moeder had me al gewaarschuwd.

“Wees niet te opdringerig bij je tante. Ze is niet zo van het handen geven en zoenen”, zei ze nog gauw, voor ik vanochtend vertrok.

Prima. Ik ken genoeg meisjes, en ook vrouwen, die er niks van moeten hebben dat jan en alleman ze gelijk om de nek vliegt voor de obligate drie zoenen. Ik vind het altijd wel zo netjes om het initiatief daarvoor dan maar aan de vrouw over te laten.

“Nee hoor”, zegt ze. “Ik ben al bezig vanaf half zeven. Je beste werk doe je vroeg in de ochtend!”

Ja, ik kan me nu voorstellen waarom het grappig was toen ik zei dat ik al om 10 uur wilde komen. Nou ja, hoe meer ze zelf al gedaan heeft, hoe sneller we klaar zijn. Misschien heb ik zelf ook nog wat aan mijn vakantie.

“Zal ik je eerst een rondleiding geven?”, vraagt ze.

Als ze dat wil. Ze draagt weer een strakke spijkerbroek, dit keer tot ruim boven haar blote enkels. Ze zijn rafelig aan de onderkant, waarschijnlijk zelf afgeknipt. Haar blote voeten zitten in simpele sneakers. Ze heeft verder een redelijk strak T-shirt aan met een vrij ruime v-hals. Daaronder draagt ze een BH. Ze heeft niet echt grote borsten, lijkt me zo. Zit ook in de familie. Ze heeft haar lange zwarte haren opgestoken, zodat ze niet in de weg zitten.

“Dit is de woonkamer, duidelijk”, zegt ze en maakt een breed zwaaiend gebaar met haar arm. “Tweeëndertig vierkante meter, best groot. Vrijdag zijn alle muren gestuct, in het hele appartement trouwens. Gisteren heb ik zelf alle plafonds gewit.”

Achter in de woonkamer is een deur.

“Deze deur gaat rechtstreeks naar de grote slaapkamer”, zegt ze. “Twintig vierkante meter. Ook lekker groot.”

Midden in de grote slaapkamer is een enorme berg verhuisdozen opgestapeld op de kale betonnen vloer.

“Dit is alles wat ik heb meegebracht uit Argentinië. Allemaal klein spul, kleren, servies, bestek, boeken, fotoalbums, noem maar op. Alle meubels heb ik verkocht voor ik terugkwam. Dit kon ik allemaal met een vrachtvliegtuig meegeven. Best prijzig, maar ach, dan had ik het ook snel.”

“De linker deur is de verbinding met de kleine slaapkamer”, wijst ze. “De rechter gaat naar de badkamer.”

Er is ook nog een deur naar een balkon. Dat loopt over de hele breedte van het appartement. Het uitzicht is fantastisch. We nemen de rechter deur. De badkamer is ruim en luxe ingericht. Een inloopdouche, een bad, een dubbele wastafel met daarboven een spiegelkast, en een toilet. Lichte tegels.

“Nog geen jaar geleden geplaatst door de vorige eigenaar. Laat ik mooi zoals het is”, zegt ze.

De badkamer heeft twee ingangen. We lopen door naar de tweede, kleinere slaapkamer. Hier staat een logeerbed. Het is beslapen en het dekbed ligt op een hoopje, half op het bed, half op de grond. Er liggen her en der wat kleren op de grond. Ook een gebruikte BH en een gebruikt slipje. Ze is niet van het netjes opruimen. Maar ik had er de juiste voorstelling van, gisteravond in bed. Een hipster. Ik had genoeg foto’s van vrouwen in ondergoed gezien om dat te herkennen. Vrouwen in ondergoed zijn vaak nog sexyer dan naakte vrouwen. Je kunt er wat meer je fantasie bij kwijt over wat er onder die laatste verpakking zit. Met internet is het tegenwoordig ook zo makkelijk om allerlei naakte vrouwen of zelfs porno te bekijken. Wel opwindend, maar het spannende is er dan wel een beetje vanaf. Tante Sonja ziet dat ik naar haar ondergoed kijk, maar ze geeft geen krimp.

“Hier maak ik mijn werkkamer van”, zegt ze, onverstoorbaar.

Vanuit de kleine slaapkamer lopen we de hal weer in.

“We zijn bijna rond”, zegt ze. “Hier rechts achtereenvolgens de WC, de meterkast, de berging en de keuken. Allemaal niet zo spannend.”

We kijken nog even in de keuken. Erg ruim. Er zit een oven in, een ingebouwde koelkast en een aparte magnetron. Veel kastruimte ook. Onder het aanrecht juist weer veel lades. In de hoek is ruimte voor een wasmachine en een droger, of een vriezer, net waar je voorkeur naar uitgaat. Of alle drie, als je de droger boven op de wasmachine zet. Dan is er ook nog plaats voor een niet al te grote keukentafel met vier stoelen.

“Al tien jaar oud, maar alles nog heel goed. Oven is net vernieuwd en ik vind zo’n rood granieten aanrechtblad prachtig”, zegt ze. “Misschien dat ik de deurtjes van de kastjes en de ladefrontjes nog vervang als ik echt iets anders wil, maar de rest laat ik zeker even zo voor nu.”

“Mooi groot appartement”, zeg ik. “Wat is het plan?”

“Eerst overal laminaat leggen, en plinten tegen de muren schroeven. Morgen komen ze het bankstel, de salontafel en de eethoek brengen. De woonkamer moet dus vandaag helemaal klaar komen. Dan doen we de kleine slaapkamer, zodat we daar alle dozen in kwijt kunnen. De grote slaapkamer moet dan morgenavond klaar zijn, want dinsdag komen ze met het bed, de kast en de commode. Dan kunnen we de berging inrichten en woensdag gaan we samen naar Ikea voor nog wat kastjes, en andere frutsels. Dan ga ik daarna dozen uitpakken en alles inruimen, ophangen, enzovoort.”

Ze kijkt me aan.

“Als je me in ieder geval tot en met woensdag kunt helpen, ben ik heel erg gered. De rest kan ik dan wel alleen. De druk is er dan ook vanaf”, zegt ze.

Ze heeft een strak plan. Maar het moet te doen zijn. Ik heb wel eens vaker met dit soort klusjes geholpen, en al zeg ik het zelf, ik ben best handig. Leer snel. Vooruit maar. Ik stem toe. Na woensdag lonkt de vrijheid weer.

Ze biedt geen koffie aan, of iets anders te drinken. Ze wil verder met de vloer. Waarschijnlijk vindt ze dat ik de hele ochtend al tijd genoeg heb gehad om koffie te drinken. Ze zou gelijk hebben, als ik überhaupt koffie zou drinken. Het gaat snel met de vloer. Ik pak alle planken uit, geef ze aan en Sonja klikt ze in elkaar. Aan het einde van de rij tekent ze de planken af en ik zaag ze. Gewoon met de handzaag. Dat gaat vlot. Rij na rij schuiven we op, van achteruit richting het raam aan de voorkant. Ik zie haar vooral van achteren en haar billen in die strakke spijkerbroek bieden me een mooi uitzicht. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ze er verdomd lekker uit ziet voor iemand van halverwege de dertig. Ze is ook heel sympathiek. Niet zo zuur en altijd boos zoals mijn moeder.

“Waarom ben je naar Argentinië gegaan”, vraag ik, om een keer ergens anders over te praten dan alleen maar over planken of zagen. Het leidt me ook even af van dat mooie achterwerk. Ze kijkt niet op.

“Heeft je moeder daar nooit over verteld, of opa en oma?”, vraagt ze.

Ik schud mijn hoofd, hoewel ze dat niet kan zien.

“Niemand heeft iets over je gezegd”, zeg ik. “Ik wist niet eens dat je bestond, tot mijn moeder een jaar geleden vertelde dat ze weer contact met je had.”

Nu kijkt ze wel om, en ze is geschokt.

“Echt?”, vraagt ze. “Niemand heeft je daarvoor over mij verteld? En jij kon je zelf ook niets meer van mij herinneren?”

Weer schud ik mijn hoofd.

“Nee, ik was vier, weet je nog? Ik kon me wel vaag herinneren dat er behalve mijn moeder nog iemand anders was, maar dat was volgens mijn moeder de oppas. Jij bestond gewoon niet meer.”

Ze zucht diep.

“Is ook mijn eigen schuld”, zegt ze. “Ik ben weggegaan na bijna slaande ruzie. Heb alles achtergelaten en niks meer van me laten horen. Ze wisten niet eens waar ik precies was.”

Ik reik haar nog een paar planken aan en ze legt verder. Ze krijgt er steeds meer handigheid in.

“Ik was 19 toen ik verliefd werd op een Argentijnse student hier. Die was 25. Helemaal hoteldebotel. En hij op mij, dacht ik. We kregen een relatie. Hij was hier tijdelijk voor een masters, maar ik was bereid hem overal te volgen. Mijn ouders, jouw opa en oma, vonden hem maar niks. Hij had nogal radicale ideeën, die zij niet passend vonden. We hadden er vaak ruzie over. Onze standpunten verharden en we kwamen vast te zitten in een soort loopgravenoorlog. Je moeder probeerde nog te bemiddelen, maar eigenlijk was ze het met onze ouders eens. Ze gunde me mijn liefde niet. Ze liet me gewoon in de steek. Ik stond helemaal alleen. Na een hoogoplopende ruzie ben ik thuis weggelopen en trok ik bij hem in, hier in Nederland. Toen mijn ouders een keer niet thuis waren, heb ik samen met hem mijn spullen uit het huis gehaald. Daar waren ze ook boos over. Kreeg ik weer een hoop geschreeuw van je moeder over me heen. Twee maanden later ging hij voorgoed terug naar Argentinië en ik ging met hem mee. Mijn ouders en mijn zus konden doodvallen, wat mij betrof.”

“Heftig”, zeg ik. “Maar stoer dat je dat deed.”

Ze schiet in de lach als ik dat zeg. Was het grappig wat ik zei?

“Niet stoer, maar super stom, bedoel je”, zegt ze.

“Ze hadden natuurlijk allemaal gelijk. Hij was gewoon een klootzak en een radicaal en na een half jaar schopte hij me op straat”, zegt ze, nu verbitterd. Dat lijkt me meer het gevoel dat bij dit verhaal past.

“En toen beging ik mijn tweede stommiteit”, zegt ze. “Nooit zou ik met hangende pootjes terug gaan naar Nederland en toegeven dat ze allemaal gelijk hadden gehad. Ik had een verblijfsvergunning, dat had hij al wel snel kunnen regelen. Ik vond een woning, een tijdelijke baan en begon na te denken over een eigen bedrijfje. Er woonden daar veel buitenlanders die vaak verlangden naar producten uit eigen land. Je kent het wel, Nederlanders die snakken naar hagelslag, Amerikanen die hun pindakaas en chocoladepasta niet kunnen missen. Soms gaat het zelfs om specifieke merken. Ik zocht goed uit wat er wel en niet al goed verkrijgbaar was en begon het één en ander zelf te importeren. Eerst verkocht ik nog op markten en zo, maar al snel opende ik een vaste winkel. Ik kreeg ook andere afnemers die lokaal wilden verkopen, maar geen eigen importkanalen hadden. Dat leverde op den duur een forse extra omzet op die ik zelf nooit had kunnen wegzetten daar. Een omzet ook waar ik relatief weinig extra werk aan had. Ik heb er goed aan verdiend. Kon prima leven van mijn winkeltje, en nog beter sparen van de import. Dat was het eerste en enige wat ik verstandig gedaan heb.”

Ik heb bewondering voor haar. Waarom zou ze ook toegeven aan ouders en een zus die alleen maar ruzie maakten en haar niet meer wilden zien?

“Ben je er rijk van geworden?”, vraag ik voorzichtig.

Nu moet ze echt lachen.

“Wanneer ben je rijk volgens jou, Nick”, vraag ze.

Ik denk even na.

“Als je meer dan een miljoen euro hebt”, zeg ik. Ik kijk haar nieuwsgierig aan. Zou ze zo rijk zijn?

Ze schudt haar hoofd.

“Nee”, zegt ze. “Dan ben ik niet rijk. Achteraf denk ik vooral dat ik veertien jaar lang arm ben geweest. Ik was mijn familie kwijt. Daar kan geld niet tegen op. Ik hoop hier weer rijk te worden.”

“Mijn moeder is zuur en altijd boos”, zeg ik. “Ik kan niet wachten tot ik het huis uit kan en op mezelf kan gaan wonen.”

Ze kijkt me weer geschokt aan.

“Ze is je moeder”, zegt ze scherp. “Jullie hebben alleen elkaar en dan ben je boos op elkaar? Dan zijn jullie ook arm. Je weet het alleen nog niet.”

Geen onderwerp om op door te praten, denk ik. Ze snapt er toch niks van. Ik reik haar weer een paar planken aan. Het is trouwens bijna half twee en we hebben nog niet geluncht.

“Zou je even naar de snackbar op de hoek willen lopen?’, vraagt ze. “Het is tijd om te lunchen. Ik heb wel melk en bier in huis, maar niks voor lunch.”

“Prima”, zeg ik. “Ik lust wel een grote friet met een frikadel speciaal of zo.”

“Zou je niet wat gezonder eten?”, vraagt ze afkeurend, terwijl ze 20 euro in mijn handen drukt. “Voor mij een broodje gezond en een groot slaatje. Kijk maar wat je zelf neemt.”

Als ik terug komt heeft ze nog wat extra planken gelegd. Nog een rij of acht, schat ik, dan kunnen we de plinten gaan leggen. Er is niks om op te zitten, behalve het logeerbed. Ze heeft twee laminaatplanken aan elkaar geklikt en die op een verhuisdoos gelegd. Ze zet een pak halfvolle melk en twee glazen op dat enigszins gammele tafeltje. Er wordt niet meer over bier gesproken.

Ik begin uit te pakken en schuif haar een broodje gezond en een groot slaatje toe, elk in een papieren zakje. Ik zet ook twee papieren zakjes voor mezelf neer. Ze kijkt nieuwsgierig toe wat er uit komt. Ik heb ook een broodje gezond en een groot slaatje genomen.

“Tsjonge, je luistert naar je ouwe tante”, zegt ze sarcastisch. “Misschien moet je ook af en toe naar je moeder luisteren?”

“Ik heb zelf besloten dit te nemen”, zeg ik, een beetje geïrriteerd.

“Natuurlijk”, knikt ze.

“En 35 is niet zo heel oud”, zeg ik.

“34”, corrigeert ze me en neemt een grote hap van haar broodje.

Ik neem een hap van mijn broodje. Best lekker eigenlijk. Ik haat het dat ze gelijk heeft.

In stilte eten we. Het is een kleine kamer. De ventilatie staat uit en alle deuren, behalve die naar de hal, zijn gesloten. Het ruikt hier naar vrouw. Geen wonder, we zitten op het bed waar ze al een paar nachten in geslapen heeft. Mijn ogen dwalen weer af naar de BH en het slipje die op de grond liggen. Ze ziet het.

“Stoort het je dat mijn slipje daar ligt?”, vraagt ze. “Het is maar een stukje stof.”

Ik schud mijn hoofd.

“Nee hoor”, lieg ik. “Het maakt mij niet uit.”

Niet dat het me stoort, maar het wind me wel op. Ik hoop niet dat ze in de gaten heeft dat ik een halve erectie heb. Verdomme, waarom krijgen jongens van mijn leeftijd bij het minste of geringste al een stijve? Dat kan zo gênant zijn.

Ze staat op en bukt zich om BH en slipje op te pakken. Even heb ik inkijk in haar decolleté. Haar borsten, weliswaar netjes ingepakt in haar BH, zijn in volle glorie zichtbaar. Ze hangen naar beneden, geen joekels, maar groter dan ik in eerste instantie dacht. Het is maar een flits, maar ik houd even mijn adem in. Ze loopt naar de badkamer, waar ze haar ondergoed ongetwijfeld op het hoopje kleren gooit dat ik daar eerder zag liggen.

Als ze weer naast me gaat zitten zegt ze: “Zo, nu kun je dat ding daar misschien weer opbergen voordat we zo meteen verder gaan met werken.”

Ik krijg een kop als een boei.

“Geeft niet hoor”, lacht ze. “Je bent jong en alles windt je nog op. Ik ken dat van vroeger.”

We eten weer in stilte door.

“Heb je een vriendin?”, vraagt ze plotseling.

Ik moet ontkennend antwoorden.

“Wel gehad, hoor”, haast ik me te zeggen. “Twee zelfs.”

“Zo”, zegt ze. “Dan ben je er snel bij. Zijn jullie ook met elkaar naar bed geweest?”

Weer krijg ik een rooie kop. Ik vind haar vragen gênant, maar om één of andere reden geef ik haar eerlijk antwoord.

“Niet echt, ten minste geen gemeenschap. Een beetje handwerk”, beken ik.

Het was erger geweest als ik had moeten bekennen dat ik nog nooit een meisje had aangeraakt. De ultieme maagd. Dat zou pas gênant zijn.

“Trek het je niet aan”, zegt ze. “We zijn laatbloeiers in onze familie. Armando, die Argentijn, weet je nog, was de eerste die aan mijn bloemetje mocht zitten. Toen was ik al 19. En vertel je moeder nooit dat ik het tegen je gezegd heb, maar zij werd pas ontmaagd op haar 23e.”

Dat laatste had ik misschien niet hoeven weten, hoewel het vreemd genoeg toch enige geruststelling biedt.

“Je bent pas net 18”, zegt ze. “Er zijn er heus wel die al op hun 13e of 14e seks hebben gehad, maar wist je dat de helft van de 18-jarigen nog niet met een jongen of meisje naar bed is geweest? Je ligt dus nog steeds op schema.”

Ik vind het mar een schrale troost.

“Met bloemetje bedoel je, je, eh, weet wel…”, wijs ik naar haar kruis.

Ze lacht. “Mijn kut ja, of vagina, als je het iets netter wilt zeggen. Dat handwerk van jou was neem ik aan aftrekken en vingeren, en niet alleen maar een beetje voelen, toch? Laten we als volwassenen praten, en er niet omheen draaien met dat soort bedekte termen.”

Ik knik. “Het is al bijna een jaar geleden”, beken ik. “Sorry dat ik net een stijve kreeg.”

Ik vraag me af waar ik de moed vandaan haal om dat zo direct te zeggen. Maar alles lijkt zo makkelijk bij haar.

“Dat is niks om je voor je verontschuldigen”, zegt ze. “Dat zijn de hormonen, en het is belangrijk voor je seksuele ontwikkeling.”

Ze kijkt me ernstig aan.

“Al een jaar geen meisje meer?”, vraagt ze. “Val je misschien toch op jongens?”

“Nee, nee”, haast ik me te zeggen. Ik heb niks tegen jongens die op jongens vallen, maar ik weet heel zeker dat ik op meisjes val.

“Ben je onzeker bij meisjes?”, vraagt ze. Ze kan verdomme bij de recherche gaan werken of zo. Ze is niet alleen heel direct, maar ook scherp. Natuurlijk ben ik onzeker. Ik ben goddomme 18 en heb nog nooit een meisje geneukt, terwijl ik wel graag wil.

“Misschien kun je wat hulp gebruiken”, zegt ze. Ze aarzelt. Wil iets zeggen, maar weet duidelijk niet goed hoe.

“Wil je mijn borsten zien?”, vraagt ze dan met trillende stem.

Ik ben geschokt door haar vraag. Welke tante vraagt nou aan haar neefje of die haar borsten wil zien? Maar ook, welke neefje gaat nee zeggen tegen zo’n tante? Ik kan niks uitbrengen, knik alleen maar.

Ze trekt haar T-shirt over haar hoofd. Daar zijn ze. Nog steeds bedekt door een nette BH, maar goed gevormd, dat zie je zo. Een paar tieten zo dicht bij is voor mij als 18-jarige meer dan genoeg om opgewonden van te worden.

“Ben je niet bang dat mijn moeder hier achter komt?”, vraag ik, op mijn beurt met trillende stem.

“Natuurlijk wel. Dat zou onze hernieuwde relatie geen goed doen”, zegt ze. “Maar ik geloof er niks van dat jij haar dat gaat vertellen. En van mij hoort ze het zeker niet.”

Ze gaat met haar handen achter haar rug om de BH los te maken, maar bedenkt zich.

“Weet je hoe een BH-sluiting werkt?”, vraagt ze.

Ik moet ontkennend antwoorden. Ik heb nog nooit een BH van zo dichtbij bestudeerd dat ik dat weet.

“Het zijn meestal 2 of 3 kleine haakjes, die vastgrijpen in evenzoveel oogjes aan de andere kant. Probeer ze maar los te maken”, zegt ze, terwijl ze haar rug naar me toe draait. “Als je later groot bent, zal je dat nog vaak moeten doen.”

Haar huid is als fluweel en ongeschonden. Geen onregelmatigheden, geen wratjes, geen vlekken, behalve een paar kleine sproetjes. Aan niets is te zien dat ze al 35, pardon, 34 is. Ik probeer met mijn nagels het eerste haakje los te maken.

“Niet zo”, zegt ze. “Pak de bandjes aan weerszijden vast en druk die naar elkaar toe, De haakjes komen dan vanzelf los.”

Ik doe wat ze zegt en verdomd, de drie haakjes vallen uit hun sluiting.

“Als je indruk wilt leren maken, moet je dit met één hand kunnen doen, blind achter de rug van een vrouw, terwijl je haar zoent”, zegt ze. “Duw nu de bandjes over mijn schouders naar voren, zodat de BH langs mijn armen naar beneden glijdt.”

Ik doe wat ze zegt. Even krimpt ze ineen bij mijn aanraking. Heb ik koude handen of zo? Dan draait ze zich naar me toe. Twee prachtige borsten staren me aan alsof haar tepels ogen zijn. Ze zijn groter dan ik verwacht had. Rond en stevig, hoewel ze een klein beetje doorhangen. De lijn vanaf haar hals naar haar tepels loopt een beetje hol. Maar haar tepels staan recht vooruit. Haar tepelhoven puilen ook een klein beetje uit. Het ziet er ongelooflijk sexy uit. Ik slik een keer van zoveel moois dat zich hier voor mijn ogen ontvouwt.

“Raak ze maar aan”, zegt ze. Haar stem trilt weer. Ze heeft haar ogen gesloten.

Ik leg mijn rechter hand op haar linker borst en begin hem te kneden. Ze trekt meteen mijn hand weg.

“Nooit meteen beginnen te knijpen”, zegt ze. “Streel ze. Ze moeten verwend worden, niet gemolesteerd!”

Weer zo direct. Maar in plaats van dat het me onzeker maakt, weet ik nu precies wat ik moet doen. Met beide handen streel ik haar borsten. Zachtjes, oppervlakkig. Ik volg haar rondingen en draai cirkeltjes om haar tepels heen, steeds dichterbij, totdat ik haar tepelhoven raak. Ze kreunt zachtjes. Ze heeft nog steeds haar ogen dicht.

“Verdomme Nick. Je leert snel!”, kreunt ze. “Zo kan geen vrouw je weerstaan.”

Ik voel me trots. Maar ik voel me ook ongemakkelijk worden omdat ik een stijve krijg van hier tot Tokio, die probeert zich langs mijn riem uit mijn broek te wurmen. Ze duwt mijn handen weer weg.

“Ik denk dat het even genoeg is voor nu, denk je niet?”, vraag ze.

Natuurlijk denk ik van niet, maar ik kan niet anders dan daarin mee gaan.

“Het is belangrijk dat je leert luisteren naar vrouwen. Leer jezelf te beheersen. Leer dat nee ook echt nee is”, zegt ze. “Alleen dan kun je een vrouw echt veroveren en kun je samen van elkaar genieten.”

Ze trekt snel haar BH en T-shirt weer aan. Ze kijkt naar mijn kruis.

“Als je klaar wilt komen, kun je even naar de WC gaan”, zegt ze.

Ik zou niets liever willen. Ik zou vooral willen dat zij me hielp, maar wat zei ze ook alweer: leren beheersen. Met een diepe zucht zet ik het van me af. Ze eet haar slaatje verder op alsof er niets gebeurd is. Ik voel mezelf slapper worden en volg haar voorbeeld. We drinken nog een glas melk.

“Kom”, zegt ze. “We gaan verder met die vloer. We moeten ook nog alle plinten leggen. Het moet vandaag af!”