Michael

Ik zucht gefrustreerd als ik voor het zoveelste rode verkeerslicht sta. Is er vanmiddag dan niks dat een beetje meezit? De seks met Lisa is het enige goede van vandaag, al had dat nóóit mogen gebeuren. De ellende begon toen Mirjam opeens binnen stormde en me een uitbrander gaf. Ze is wel vaker pissig op me, maar deze keer was ik verstandig genoeg niks te zeggen.

Ongeduldig trommel ik op het stuur terwijl ik naar het rode stoplicht kijk. Zodra ik mijn tas had ingepakt drong het pas echt door dat ik binnen een paar minuten het dossier uit handen zou geven en de deur achter me dicht zou trekken, om Lisa waarschijnlijk nooit meer te zien. Misschien wel zo verstandig, maar toch voelde het als een verlies.

Het ergste was toen mijn collega arriveerde. Frank. Van de naam alleen al gaan mijn nekharen overeind staan. Zodra de bel ging wilde Mirjam open doen, maar ik was haar voor. Ze staat haar mannetje, maar ik heb zo mijn regels. Zolang er een dreiging is doet de beveiliger de deur open en van die regel wijk ik niet af.

En daar stond Frank. Keurig in het pak en een stompzinnige grijns op zijn smoel. Vrouwen schijnen hem knap te vinden, maar wat mij betreft heeft hij een kop die ik met veel plezier voor hem zou verbouwen.

Mirjam was gelijk alert zodra hij naar binnen kwam. Ik besefte toen waarom Mirjam er was, en dat had niks met deze zaak te maken. Ze wilde voorkomen dat ik zijn hersenen zou uitsmeren aan de muren.

“Lang niet gezien, Michael,” zei Frank poeslief. Klootzak.

Ik draaide me om naar Mirjam. “Meen je dit nou?” Uitgerekend hij.

“Ik had verder niemand beschikbaar,” zei Mirjam.

“In mijn handen is ze volkomen veilig, Michael,” zei Frank. Op dat moment schoot door mijn hoofd hoe zijn handen over Lisa’s huid glijden. Hoe hij haar in zijn armen houdt. Hoe hij haar in zijn hoofd met zijn ogen aan het uitkleden is. Het bloed kookt in mijn aderen. Ik had de neiging zijn handen eraf te hakken met een botte bijl.

Eindelijk springt het licht op groen en kan ik optrekken. In mijn hoofd blijf ik die rotkop van Frank zien. De boel escaleerde bijna toen Frank nog wat olie op het vuur gooide. Hij keek me met een meelevende blik aan en durfde te zeggen: “Ik kan me voorstellen dat het je teveel wordt. Misschien moet je even een tijdje vakantie opnemen, volgens mij blijft Eveline je nog altijd achtervolgen.”

Voor ik iets kon zeggen stond Mirjam voor mijn neus met haar handen om mijn bovenarmen. Ze riep iets naar Frank en probeerde mij naar de deur te duwen. Als zij en Lisa er niet waren… Maar gelukkig waren ze er wel en heb ik Frank niet aangeraakt. Ik heb hem wel beloofd dat zelfs zijn tandarts hem bij zijn volgende opmerking niet meer zou herkennen.

Ik zet de radio aan en zet het geluid harder in de hoop mijn gedachten te kunnen verzetten, al heb ik niet de indruk dat het lukt.

Ik loop het gebouw in waar ik Jos eerder heb gesproken. Mijn mobieltje zit in de zak van mijn jasje en ik heb een draadloos oortje in mijn linkeroor. Ik heb Mirjam gebeld, ze kan alles horen dat er in de buurt wordt gezegd, maar ik ben de enige die haar kan horen.

Deze keer verdom ik het om metalen voorwerpen in het bakje te leggen en loop gewoon door als de paaltjes beginnen te piepen. De beveiliger komt naar me toe. “Meneer, wilt u…”

“Nee, dat wil ik niet,” onderbreek ik hem zonder mijn pas in te houden. Mirjam moppert iets over fatsoen in mijn oor, maar ik negeer haar. Ik loop voorbij de liften naar de trap en ga naar boven. Misschien dat wat lichaamsbeweging me een beetje kan kalmeren. In een vlot tempo ga ik de trap op.

Een paar verdiepingen hoger staat Mark – de beveiliger van Jos – me al op te wachten met een boze blik. “Ik laat je niet binnen zonder je te fouilleren,” zegt hij.

“Ik heb geen wapen,” antwoord ik en trek mijn jasje omhoog zodat hij kan zien dat ik geen wapens heb. Zonder op zijn reactie te wachten loop ik de gang door en ga het kantoor in. Mark komt met zijn armen over elkaar naast het bureau staan. Ik ga tegenover Jos zitten en kijk hem aan. Ik negeer Mark, die intimiderend tegen het bureau leunt.

“Vreemde manier van binnenkomen,” merkt Jos op. “Die palen staan er niet voor niks.”

Ik ben niet onder de indruk. “Als die beveiliger zijn werk wat serieuzer had genomen zat ik hier nu niet. Ik ben hier om een aantal zaken op te helderen. Allereerst zou ik graag het briefje willen zien waarop dat dreigement staat.”

Jos fronst zijn wenkbrauwen. “Mijn mensen zijn eraan bezig.”

Ik kijk hem strak aan. “Hoe meer mensen jou en je dochter helpen, hoe beter, lijkt mij. Jij hebt mij ingehuurd om je dochter te beschermen en ik wil weten wat er aan de hand is. Als het mogelijk is zal ik je zelfs helpen het op te lossen.”

Jos komt overeind en gaat naar de hoek van zijn kantoor, waar hij een kastje opent. Hij pakt er een fles Jack Daniels uit. “Wil je ook?” vraagt hij.

Hoewel ik wel wat sterks kan gebruiken schud ik mijn hoofd. “Nee dank je, ik probeer mijn werk te doen.”

“En ik het mijne,” moppert hij terwijl hij een glas inschenkt. Een dubbele. “We kunnen het zelf wel aan.”

“Toch zou ik graag die bedreiging willen zien.” Ik geef niet zomaar op.

“Die heeft de politie.” Jost lijkt vastberaden.

Ik trek een wenkbrauw op. “Ik dacht dat je had gezegd dat jouw mensen ermee bezig waren. Als de politie ermee bezig is zou ik graag het dossier eens willen zien, daar zit ongetwijfeld een kopie bij.”

Jos neemt een grote slok whisky. “Die heb ik niet hier. Mark, wil je hem naar buiten brengen, we zijn hier klaar.”

Mark komt naar voren, maar ik laat me niet intimideren. Ik kom rustig overeind en kijk op Jos neer en leg een kaartje neer op zijn bureau. “Bel me maar als je besluit te praten. Hoe dan ook kom ik er uiteindelijk wel achter wat je verborgen probeert te houden.” Na die woorden vertrek ik. Tijd om een broodje te halen en dan naar huis te gaan. Ik heb zin om mijn boksbal verrot te slaan.

Lisa

Ik schrok heel erg van Michael zodra hij Frank zag binnenkomen. Ik was al geschrokken van Mirjam, maar Michael leek zich niet veel van haar uitbrander aan te trekken. Ik hoop oprecht dat hij zijn baan niet verliest.

Ik weet niet wat er speelt tussen Frank en Michael, maar het was heel duidelijk dat die twee elkaar niet kunnen uitstaan. “In mijn handen is ze volkomen veilig,” had Frank gezegd. Ga toch weg, ik wil Michael terug! Frank ziet er best aantrekkelijk uit, maar hij doet me denken aan een player. Alles om een vrouw in bed te krijgen en de volgende dag met de kleren onder de arm wegsluipen.

Zodra Frank over een vakantie begon en een naam noemde ging het mis. Wat was de naam? Evelien? Eveline, dat was het! Is dat zijn ex? Misschien een gekke ex die hem achtervolgt? Of een stalker?

Een opmerking van Mirjam komt weer naar boven. ‘Als het maar een kut en een hartslag heeft,’ had ze gezegd. Blijkbaar wipt hij er ook aardig op los.

Wat als die Eveline ook een scharrel van hem is? Een eenmalige wip die meer wil en hem stalkt?

Mirjam zit op de bank. Frank staat tegenover haar met de salontafel tussen hen in. Op tafel ligt haar mobieltje met de luidspreker aan. Ze luisteren mee als Michael naar mijn vader gaat. Ik hoef het niet te horen, ik trek me terug op mijn slaapkamer.

Ik heb net een douche genomen. Ik heb me lekker gewassen en heb daarna in mijn kamer mijn haren zitten föhnen. Terwijl ik mijn hoofd leeg probeer te maken borstel ik mijn haren door.

Ik ben echt gefrustreerd. Ik heb steeds minder te zeggen over mijn eigen leven of wie er bij me is. Instinctief mag ik Frank niet. Ik wil hier weg.

En op dat moment komt het verlossende berichtje. Een goede vriend van me stuurt een berichtje: ‘Hoe is het met je?’ Ik typ snel een berichtje terug: ‘Kut. Kan ik even langskomen om te praten?’

Het antwoord komt direct: ‘Natuurlijk, ik zet de thee klaar.’

Die lieve Wim. Ik kan altijd op hem rekenen als ik hem nodig heb. Maar hoe kom ik hier weg? Ik wil niet dat Frank meegaat. Ik trek mijn schoenen aan en ga bij het raam staan. Met een zucht kijk ik naar buiten. Ik kan onmogelijk ongezien de deur uit lopen.

Dan schiet het me te binnen. Het raam! Ik stop mijn mobieltje in mijn zak, zet het raam open en klim naar buiten. Ik voel me nu weer 15 jaar oud, toen sloop ik ook regelmatig ongezien weg. Ik druk zachtjes het raam dicht en maak dan dat ik weg kom. Ik ben zó blij dat ik maar een klein huisje heb met bijna alles op de begane grond. Boven heb ik enkel een bergruimte, die ik niet gebruik.

Gelukkig woont Wim hier maar een paar straten vandaan en ben ik er al binnen een paar minuten. Zodra ik zijn voortuin in kom doet hij al de voordeur open. Ik ken Wim al sinds ik een half jaar geleden in de buurt kwam wonen. Hij zag me met verhuisdozen sjouwen toen hij van zijn werk kwam en parkeerde zijn auto om zijn hulp aan te bieden. Ik was eerst wantrouwig, maar toch nam ik zijn hulp aan. En sindsdien zijn we goede vrienden geworden. En sinds een maand of drie is het soms ook meer dan enkel een kopje thee drinken.

Wim is 46 jaar en heeft een vriendelijke uitstraling. Hij is maar een paar centimeter langer dan ik. Hij heeft een bril en draagt vandaag een blauwe spijkerbroek en bordeauxrode trui. Zodra de deur dicht is legt hij zijn armen om me heen en trekt me tegen zich aan. Hij zegt niks, hij houdt me enkel vast. Ik voel me veilig in zijn armen en kom dicht tegen hem aan staan. Automatisch leg ik mijn armen om hem heen en sluit even mijn ogen.

“Eerst even zitten en wat drinken,” zegt hij ten slotte. Hij neemt me mee de woonkamer in en we gaan op de bank zitten. Hij pakt mijn hand vast. “Vertel, wat scheelt eraan.” Natuurlijk weet hij dat er iets is. Normaal vraag ik nooit zo direct of ik langs kan komen.

Ik vertel hem dat mijn vader een beveiliger inhuurde. Ik vertel ook alles over Michael, ook over de seks. Met Wim kan ik alles bespreken en hij oordeelt nooit. En tot slot vertel ik over Mirjam en Frank. “Ik ben uit het raam geklommen om ongestoord te kunnen praten,” zeg ik dan ten slotte. “Ik wilde even rust zonder Frank.”

Wim knikt begripvol. “Ik begrijp het, lieverd. Maar waarom gaat die Michael met je vader praten als een ander het overneemt?”

Daar zegt hij iets. Ik denk even na, maar kan niks bedenken. Ik schud mijn hoofd. “Geen idee, ik word helemaal gek. Ik heb constant iemand om me heen en ik krijg de kriebels van die Frank. En niet op de goeie manier!”

Troostend slaat hij een arm om me heen en trekt me tegen zich aan. Ik kalmeer een beetje en zwijgend drink ik mijn thee.

Michael

Eindelijk kan ik mijn emoties laten gaan. Ik heb net een broodje gehaald bij de bakker en heb die thuis opgegeten. En nu sta ik in mijn boxer tegen mijn bokszak te slaan en schoppen. Ik laat alle frustraties gaan. Hoe durfde die kwal over Eveline te beginnen! Volgende keer hang ik hém aan deze ketting en gebruik ik hem om even flink op los te slaan.

Verdomme, waarom heb ik me ook van deze zaak laten halen?! Lisa is beter af zonder mij, dat zal ik niet ontkennen… Maar wat is ze bijzonder. Het was een grote verleiding. We passen perfect bij elkaar qua seks, maar gezien mijn werk kan ik dit niet maken. Trouwens, ik ben verdomme 37, zij is 19. Dat scheelt 18 jaar!

Ik ram nog een paar keer flink tegen de zak. Dat ding is zo zwaar dat hij nauwelijks van zijn plek komt. Verdomme, ik mis haar. Ik pak mijn flesje water van de grond en neem een grote slok. Het zweet loopt van mijn gezicht en langs mijn rug.

Het bekende deuntje van een inkomende oproep trekt mijn aandacht. Ik zie Mirjams naam op het scherm van mijn mobieltje staan, dat op de grond ligt. Even overweeg ik niet op te nemen, maar dat kan ik niet maken. “Ja?” zeg ik als begroeting.

“Ze is weg,” zegt Mirjam.

“Hoezo ‘ze is weg’? Wie is weg?” Ik snap er geen reet van. Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd en haal diep adem.

“Maria-Louise!” antwoordt Mirjam ongeduldig. “Ze is spoorloos! Ze zat in haar kamer en nu is ze weg!”

Ik kom gelijk overeind. “Ik kom eraan.” Voor ze iets kan zeggen hang ik op en ga de badkamer in. Ik geef mezelf twee minuten om me klaar te maken, dan wil ik vertrekken. Ik gun mezelf niet de tijd op warm water te wachten en spoel met het koude water het zweet van me af terwijl ik mijn adem in hou. Fuck, wat is dit koud! Snel droog ik me af en trek mijn kleren aan. Ik grijp snel mijn sleutels en mobiel voor ik vertrek.

Terwijl ik naar mijn auto loop open ik een tracker app. Lisa zal me vermoorden, maar ik heb op mijn eerste dag bij haar al een app op haar telefoon gezet zodat ik haar locatie kan zien en ik heb mijn nummer in haar contactenlijst gezet. Je weet maar nooit. Zolang haar mobiel aan staat zal ik haar locatie kunnen zien.

En inderdaad, ik kan precies zien waar ze is. Niet ver van haar huis vandaan. Als ik het gaspedaal intrap kan ik er met vijf minuten zijn. Met gierende banden rijd ik weg, op weg naar het kleine stipje op de kaart. Ik hou me niet bepaald aan de verkeersregels, maar ik zorg er wel voor dat ik voor niemand een gevaar vorm.

Het stipje leidt me naar een woning op loopafstand van Lisa’s huis. Het ziet er zo op het oog niet opvallend uit, gewoon een rijtjeshuis. Netjes onderhouden, maar dertien in een dozijn. Bij het langsrijden zie ik niks opvallends door het raam.

Ik parkeer de auto en binnen twee tellen loop ik naar de achterkant. Tot mijn opluchting is daar een heg. Langs de voorkant inbreken valt nogal op, maar aan de achterkant heb ik meer privacy. Jammer genoeg moet ik dan wel een schutting over…

Ik kijk even over de schutting, maar ik zie niemand. Ik probeer de poort, maar die zit uiteraard op slot. Het zal verdomme ook eens meezitten. Ik pak de rand vast, controleer nog een laatste keer of er iemand kijkt en klim er dan over.

Aan de achterkant staat een raam een stukje open. Dit wordt te makkelijk. Ik hurk neer, maar mijn vingers kunnen net niet bij de beugel. Geen probleem. Ik pak mijn telefoon en druk daarmee de beugel omhoog. Nu schiet hij van het pinnetje en komt het raam open. Het laatste obstakel is een hor, maar die heb ik binnen een tel los. Ik kom naar binnen en trek het raam zachtjes achter me dicht. Tijd om zo stil mogelijk naar Lisa op zoek te gaan.

Lisa

Wat een heerlijke handen heeft Wim! Zijn handen glijden zachtjes over mijn huid. Hoewel het niet gepland was zijn we toch boven beland. Ik lig languit op mijn buik op bed. Mijn armen liggen gestrekt op het kussen, mijn polsen zijn met de ceintuur van zijn badjas aan het bed vastgemaakt. Ik heb enkel nog mijn string aan, de rest ligt naast het bed op de grond.

Wim zit in zijn spijkerbroek over mijn bovenbenen, zijn bovenlijf is ontbloot. Zijn handen glijden over mijn onderrug, die waarschijnlijk glimt van de massageolie. Ik hou mijn ogen gesloten, dit is zo lekker.

Langzaam heeft hij mijn rug gemasseerd. Hij begon bij mijn nek en is toen langzaam naar beneden gegaan. Eerst naar mijn schouders en vervolgens langzaam naar beneden.

En dan komt hij ten slotte onderaan mijn onderrug. Voorzichtig laat hij zijn handen wat verder glijden, alsof hij zwijgend mijn toestemming vraagt. Hij zal me nooit zomaar aanraken, hij zal altijd op een subtiele manier om toestemming vragen. Juist dat siert hem. Ik draai mijn heupen een beetje, waardoor mijn billen uitnodigend omhoog komen.

Zijn handen glijden over mijn billen. Genietend hou ik mijn ogen gesloten. Zachtjes kneden zijn handen mijn billen. Ik uit een genietende zucht en onbewust spreid ik mijn benen een stukje. Hij trekt mijn billen uit elkaar. Mijn string zal weinig verbergen. Ik weet zeker dat hi een natte plek tussen mijn benen ziet en een ronding waar mijn lippen onder de stof verborgen zitten.

Ik hap naar adem als ik zijn vinger over mijn gevoelige lipjes voel glijden. Dit is wat ik nodig heb, dit is waar ik naar verlang. Michael was ook erg goed, maar nu heb ik behoefte aan zacht en teder. Ik betwijfel of Michael dat kan. Zoals hij zelf al zei; hij doet aan keihard neuken. Wim doet aan liefde bedrijven, en juist daar heb ik nu behoefte aan.

Hij pakt me bij mijn heupen en draait me om. Ik open mijn ogen en help hem mee als hij me op mijn rug wil laten liggen. Ik kijk nieuwsgierig naar zijn kruis, waar inderdaad een flinke bobbel te zien is. De massage laat ook hem niet koud.

Zijn handen kneden mijn huid zachtjes. Liefkozend glijden zijn handen over mijn borsten, speels knijpt hij af en toe in mijn tepels. Hij is altijd zo lief en zorgzaam, ik voel me volkomen veilig.

Genietend kijk ik naar zijn gezicht, maar zijn ogen zijn op mijn borsten gericht. Ik volg zijn blik en zie mijn tepels als harde knopjes overeind staan op mijn ronde borsten. Het voelt zo lekker en ontspannend.

Hij wil naar het nachtkastje reiken om nog wat massageolie te pakken, maar dan gebeurt er van alles in een fractie van een seconde. Ik zie opeens Michael achter Wim staan. Voor ik me kan afvragen hoe hij hier binnen komt grijpt Michael hem al vast en vrijwel meteen ligt Wim op zijn rug op bed. De arme man beseft nauwelijks wat hem overkomt. “Michael!” roep ik verbijsterd. Ik wil me bedekken, maar dat lukt niet.

Michael negeert me volkomen en kijkt dreigend op Wim neer. “Wat krijgen we…” begint Wim verbijsterd. “Wie denk je wel dat je bent?” Hij probeert overeind te komen, maar Michael drukt hem terug, pakt zijn arm en draait die een stuk, waardoor Wim zich nauwelijks kan bewegen.

“Michael, in godsnaam!” Ik geef hem een duw tussen zijn ribben met mijn voet. “Dat is een goede vriend van me!”

Michael kijkt me fronsend aan. “Lig je altijd naakt bij je vrienden in bed?”

“Laat hem los, Michael! Ik wilde dit zelf.” Dat klopt inderdaad. Hij zat me te troosten op de bank en opeens begon ik hem te zoenen. Wie is hij dan om weerstand te bieden? Van het praten over Michael raakte ik opgewonden, vooral omdat ook Wim een heerlijke minnaar is.

Na even te twijfelen laat Michael hem los. “Laat ons alleen,” zegt hij dreigend. Wim wisselt een blik met me, maar vertrekt pas als ik een knikje geef.

Michael pakt mijn shirt van de grond en legt dat over mijn bovenlijf. Vervolgens trekt hij de ceintuur los. Ik ga rechtop zitten en trek het T-shirt aan. “Wat doe je hier?” bijt ik hem toe.

“Wat doe jíj hier?” bijt hij me toe. Shit, hij klinkt boos. “Ik was net thuis toen Mirjam me belde dat jij spoorloos was. Geen briefje, geen berichtje, niks! Ze waren bang dat je was ontvoerd.”

“Sorry, ik wilde gewoon even rust!” Snapt hij dat dan echt niet?

Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes. “Je wilde rust?” schreeuwt hij bijna. Shit, hij is echt boos. “Je hebt echt geen idee! Met mijn werk kom ik van alles tegen, van een valse dreiging tot neergeschoten worden en het nog maar net kunnen navertellen. En jij klimt vrolijk uit het raam omdat je rust wil? Je bent gestoord! Als je dit nog eens doet schiet ik je eigenhandig neer!”

Ik durf hem niet aan te kijken en durf ook niets te zeggen. Hij heeft gelijk, ik dacht niet na. “Sorry,” mompel ik dan maar.

Hij zucht en haalt een hand door zijn haren. “Wordt je echt niet gedwongen door hem?”

Ik schudt mijn hoofd. “Nee, ik ken hem al maanden. We zijn een soort friends with benefits.”

Hij kijkt op zijn mobiel. “Ik geef jullie een half uur, dan vertrekken we.” Hij gaat de gang op en ik hoor Wim iets zeggen, al kan ik hem niet verstaan. Blijkbaar heeft hij bij de deur staan wachten.

“Haal je niets in je hoofd,” hoor ik Michael tegen hem zeggen. “Ik blijf in de buurt. Zorg dat je niets tegen haar zin doet. Geniet ervan, ze is goed.” Dan hoor ik hem de trap af lopen.

Verdomme, heeft hij dat echt gezegd?! Wat een haantjesgedrag! Ik hoor hem vaag iets zeggen dat lijkt op ‘ik heb haar’ en ‘ze is veilig’. Whatever.

Wim komt de slaapkamer weer in en komt bij me zitten. “Dus dat is Michael? Die heeft wel een kort lontje.”

Ik kan er niets aan doen, maar ik moet lachen om zijn woorden. Ik kom overeind en kijk naar de deur, die op een kier staat. Dan doe ik mijn T-shirt uit en kom vlak voor hem staan. “Kun je me helpen mijn string uit te doen?” vraag ik ondeugend.

Dat laat hij zich geen twee keer zeggen. Hij laat zijn handen langs mijn middel glijden als hij neerhurkt. Zijn vingers glijden in de rand van mijn string, die hij rustig naar beneden trekt. Hij laat zijn handen terug omhoog komen, maar dan bedenk ik iets.

Ik stap naar achteren, weg van Wim, die me vragend aankijkt. Ik duw de deur verder open en kijk hem ondeugend aan. “Wat denk je ervan?” vraag ik speels.

Hij grijnst een beetje en komt weer overeind. Als antwoord leidt hij me naar het bed en drukt me zachtjes achterover. “Spreid je benen, ik wil je proeven.”