Ik ben er helemaal klaar voor. Dit wordt mijn moeilijkste opdracht tot op heden.
Zal het doel van mijn redding ditmaal net zo vertrouwend en welwillig zijn? Ik verwacht wel wat tegenwerk. Vannacht heb ik mijn plan helemaal uitgedacht. Elk mogelijk scenario ligt klaar. Ik ben voorbereid.
Jammer genoeg zullen ze morgen beseffen dat Johnny niet de dader was. Het zij zo. Het draait niet om mij. Alles voor het hogere goed.

***

“Marc, ik wil dat je nu naar hier komt.”
“Meneer de commissaris, ik ben geschorst.”
“Je bent niet geschorst. Je bent met verplicht verlof, en dat verlof is bij deze opgeheven.”
“Wat is er aan de hand?”
“Het alibi van Johnny Gevers zit op dit eigenste moment in verhoorkamer 3.”
“Verdomme!”
“Asap, Marc!”

Op de stoel van de verhoorkamer zat een meisje op haar nagels te bijten. Ze was 16, maar ze zag er jonger uit. Dit was te wijten aan haar kleine gestalte, haar magere lijfje en het totale gebrek aan vrouwelijke rondingen. Ze droeg een jeansbroek met scheuren over de hele lengte van de pijpen. Daarboven had ze een zwart T-shirt aan met het logo van The Rolling Stones. De combinatie met haar overdadige zwarte make-up deed het vermoeden rijzen dat de wereldbekende uitgestoken tong vooral een levenshouding was en niet zozeer haar muzieksmaak te kennen gaf.

“Dat is verdomme nog een kind.” Aan de andere kant van het spiegelglas keken Marc en Myriam naar het meisje dat zich duidelijk niet op haar gemak voelde.
“Johnny heeft geen enkele wet overtreden door met haar seks te hebben.” Myriam klonk zelf niet overtuigd van de letter van de wet. Nog niet zo lang geleden had haar eigen dochter er ook zo uitgezien. Ze was op dat moment met alles bezig geweest behalve seks. Hoopte Myriam.
Marc gromde kort. Hij had Myriam deze ochtend amper aangekeken. Hij was bang voor de verwijten die hij in haar ogen zou zien, of nog erger: het verdriet.
Myriam zelf durfde hem niet aanspreken over gisteren. Ze zouden moeten praten. Later. Nu was het tijd voor een verhoor.

“Johnny kan het niet gedaan hebben. Hij was bij mij.” De nervositeit van het meisje was snel verdwenen. Ze keek Marc en Myriam met een arrogante, zelfs hooghartige blik aan.
“Juffrouw Andolina, wanneer was dat precies?”
Het was een simpele vraag, maar een verwoestende blik in haar ogen deed zelfs Marc licht terugdeinzen.
“Nadia. Die andere naam hoor ik niet graag. Ze doet me teveel aan die narcistische klootzak denken. Jullie hadden beter hém neergeschoten in plaats van Johnny.”
Myriam nam het woord over. Nadia reageerde op Marc als een stier op een rode lap. “Nadia, wanneer was Johnny bij jou?”
“Dinsdagnacht. Ik was in Het ronde vierkant. Toen hij binnenkwam, duwde hij de deur tegen mijn rug. Ik schold hem uit voor rotte vis. Hij lachte me gewoon in mijn gezicht uit. Dat heeft nog nooit een vent durven doen. Kloten aan zijn lijf had hij wel. Ik wou zien of hij ook goed kon neuken. Dat viel dik tegen. Maar hij was wel bij mij. Hij kan die griet dus niet hebben vermoord.”
“Het initiatief kwam dus van jou?”
“Ik heb hem gezegd dat ik wou neuken, ja. Ik had zin. Hij leek op dat moment interessant.”

Johnny had dus toch gelijk gehad. Marc voelde het bloed uit zijn gezicht wegtrekken. Het zeurende stemmetje in zijn hoofd had toch gelijk gehad. Johnny was onschuldig. Waarom was die klootzak dan weggelopen?

“Was je vrijdagnacht ook bij hem?”
“Nee, woensdagochtend ben ik weggeglipt. Ik wou voorkomen dat die eikel zijn lul terug in me zou steken. Nadien heb ik hem niet meer gezien.”
Myriam was niet preuts, maar het taalgebruik van dit meisje deed zelfs haar verlegen worden. Ze zag er tenger en breekbaar uit, maar het leek wel alsof er een dokwerker in dat kleine lijfje zat gepropt.
“Waarom ben je niet eerder naar ons toegekomen?”
“Gisterenavond zag ik zijn foto op tv in Het ronde vierkant. Het was het laatavondnieuws. Mijn vriendin vertelde me wat er was gebeurd. Jullie flikken hebben het weer verkloot. Dat ik hier ben, noemen ze gerechtigheid!”

De verslagenheid was op het gezicht van Marc en Myriam af te lezen. Ze waren naar hun kantoor afgedropen. Daar ontdekten ze verschillende aangevraagde rapporten waar ze de voorbije dagen geen tijd voor hadden gehad. In uiterste stilte begonnen ze die door te nemen.
“Verdomme!” Marcs vloek was tot aan het einde van de gang te horen.
“Wat?”
“Johnny was veroordeeld tot een voorwaardelijke straf wegens slagen en verwondingen.” Hij hield een blad omhoog. “Waarom wisten we dat niet? Waarom staat daar niets van in die rotcomputer? Waarom ligt dat nu pas op mijn bureau?”
Marc was razend recht gesprongen en ijsbeerde heen en weer in hun kantoor. Dit verklaarde waarom hij had proberen te ontsnappen. Hij was onschuldig en wist dus dat er geen bewijzen tegen hem konden zijn. Maar hij riskeerde de gevangenis in te vliegen omdat hij zich niet aan de voorwaarden had gehouden.

“Dit meen je niet!” Myriam staarde naar de telefoongegevens van de twee vermoorde meisjes.
“Wat?” Marcs verontwaardigde woede sloeg om naar hoopvolle nieuwsgierigheid. Hij bleef stilstaan en keek Myriam gespannen aan.
“Er is nog een gemeenschappelijk contact tussen Saartje en Evy.”
“Wie?”
“Carlos van Breuckelen.”
Marc fronste. “Het ex-vriendje van Saartje? Die huilebalk?” De ironie in zijn stem was overduidelijk.
“Vergeet niet wat de barman van Het ronde vierkant over hem zei. “Als hij drugs genomen heeft, komt zijn donkere kant naar boven.”
“Hij heeft toch een alibi? Was hij geen spelletjes aan het spelen op het internet?”
“Klopt! Een internationaal Fortnitetornooi. Hij heeft de link met het filmpje van zijn deelname doorgemaild.”
Marc kwam achter Myriam staan. “Laat eens zien!”

Myriam klikte de link aan. Er opende een filmpje dat in vier stukken was verdeeld. Linksonder zat een Amerikaanse jongen in zijn slaapkamer te spelen. Rechtsonder was Carlos in beeld. De bovenste kadertjes toonden de beelden van hun spel. Onderaan in het midden stonden de datum en de tijd.
Myriam wees ze aan. “Inderdaad. hier is het half één ‘s nachts.” Ze scrolde met het tijdsbalkje verder tot drie uur. “En hier is hij nog steeds bezig. Hij kan Saartje niet hebben vermoord.”
“Wat is dat?” Marc wees met zijn vinger naar het scherm.
“Dat is het raam van zijn kamer. Dat zie je to… Fuck!” Myriam staarde naar haar scherm. Ze zag duidelijk daglicht naar binnen schijnen. “Dat is Amerikaanse tijd. Dat klootzakje heeft tegen ons gelogen.”

Van de brave, verdrietige jongen van enkele dagen geleden was geen spoor meer. Ze hadden Carlos bij hem thuis laten ophalen. Hij had verzet geboden. Dat was de reden dat hij geboeid en met een kleine snee in zijn wang aan de verhoortafel zat. Zijn pupillen waren groot en hij gedroeg zich als een opgefokte chihuahua. Marc wist wat dit betekende. Hij was allebehalve clean. Dit zou geen gemakkelijk verhoor worden.
Ze hadden hem net de beelden getoond waarop duidelijk te zien was dat hij niet aan het gamen was geweest op het moment dat Saartje werd vermoord.
“Waarom heb je tegen ons gelogen?”
“Fuck you, gast!” De benen van Carlos trilden en hij had een zenuwtrek in zijn mondhoek. Hij leek niet voor enige rede vatbaar.
Marc twijfelde. Moesten ze hem eerst in een cel steken tot de drugs uit zijn systeem waren? Hij wou nog één keer proberen.
“Wel… Gast… Jij hebt duidelijk geen alibi voor de moord op Saartje Driesen. Daarenboven hebben we net ontdekt dat jij geregeld contact had met Evy Truyaert. Nog iemand van je contactlijst wiens dood we aan het onderzoeken zijn. Dus als je wil gearresteerd worden voor dubbele moord, dan blijf je het ettertje maar uithangen. Wat zal het zijn?”

“Wat the fuck! Ik ken geen Evy. Jullie willen gewoon alles in mijn schoenen schuiven nu die Johnny dood is, he? Maar ik ben onschuldig. Ik ken geen Evy.”
Myriam pakte het dossier van Evy erbij. “Je hebt haar nochtans een sms gestuurd: ‘Hang de kut niet uit. Ik wil die crack.’ Dat is duidelijk, niet? Was zij je dealer en wou ze je geen drugs meer verkopen?”
Carlos reageerde even niet meer. Hij staarde voor zich uit. Enkel zijn mondhoek trok af en toe. Plots keek hij met grote ogen naar Myriam. “Is Flowerpuff Girl dood?”
“Wie?”
“Wat jij daar voorlas, dat heb ik naar Flowerpuff Girl gestuurd. Heette ze Evy? Dat wist ik niet. Fuck man, dat is ziek.”
“Was zij je dealer?”
“Huh? Nee, ik kende haar van het gamen. Ze kende heel veel hacks en cracks van games, maar die bitch hield ze voor zichzelf.”
“Dus heb je haar vermoord?”
“Wat? Ik heb die griet nooit gezien. In het begin deed die leuk en zo, maar omdat ze niet wou sharen, heb ik ze gewoon gedefriend.”
Marc had geen idee wat er allemaal gezegd werd. Aan de blik van Myriam zag hij echter dat het geen geraaskal was.
“Waarom heb je gelogen?”
“Omdat ik aan het slapen was. Ik moest uitgerust zijn voor die wedstrijd. Niemand kon dat bevestigen. Ik wou gewoon geen gedoe aan mijn kop.”

“Waar was je vrijdagnacht?”
De ogen van Carlos flitsten even heen en weer. Hij probeerde duidelijk wat orde te zoeken in de chaos die nu in zijn hoofd leefde. Plots bleven ze hangen. Een grote grijns verscheen op zijn gezicht. “Ik was hier!”
Marc en Myriam keken elkaar aan. Dit hadden ze niet zien aankomen. “Wat bedoel je?”
“Vrijdagavond was ik op weg naar een vette party. Jullie vriendjes hebben me tegengehouden omdat ze niet kunnen verdragen dat ik met een coolere bak rijd dan hen. Ze vonden wat dope in het handschoenkastje en hebben me opgepakt. Maar een paar uur later stond ik al terug op straat. Onze pa zijn advocaat wist dat ze daar niet mochten zoeken en me daarom niet mochten oppakken. Losers!”
Marc stormde naar buiten. Hij wist nog niet wie hij de huid ging uitkafferen, maar degene die ervoor verantwoordelijk was dat hij hier niets vanaf wist, zou meteen de volle laag krijgen.

Een kwartier later liet Myriam Carlos achter bij twee agenten die hem in het oog hielden. Sinds Johnny namen ze geen enkel risico meer. Ze ging op zoek naar Marc. Hij was echter nergens te bespeuren.
Toen ze aan het kantoor van de commissaris kwam, riep hij haar bij zich.
“Ze zijn nog aan het uitzoeken of Carlos van Breuckelen effectief hier was vrijdagavond. Het schijnt hier die avond vrij chaotisch geweest te zijn.” Hoewel hij zich professioneel trachtte te gedragen, was de frustratie van het gezicht van de commissaris af te lezen.
“Weet je waar Marc naartoe is gegaan?”
“Hij kwam op de gang Erika Van den Heuvel tegen. Ik denk dat ze een schouwingsverslag kwam brengen, want ze leken druk in gesprek. Ik zag ze samen weggaan.”
Myriam werd lijkbleek. Dat Erika Marc negeerde had haar gerustgesteld. Na gisteren kon ze de gedachte niet verdragen dat Marc voor Erika zou kiezen. Ze stormde naar de ingang van het politiekantoor. Door de toegangsdeuren zag hij hen dicht tegen elkaar staan. Ze keken elkaar in de ogen. Net op het moment dat Myriam buiten kwam, omhelsde Erika Marc.
De stem van Myriam schalde over het pleintje. “Echt?” Ze draaide zich om en met donderwolken op haar gezicht verdween ze weer in het gebouw.

De drie pistolen was verlaten. Het was nog te vroeg. Het gebruikelijke cliënteel was nog aan het werk. Myriam en Erika hadden hun drankje gekregen. Daarna had de barman hen alleen achtergelaten. Hij kende hen. Ze waren van de politie. Hij was naar achteren gegaan om de drankvoorraad aan te vullen.
Er was nog geen onvertogen woord gevallen. Allebei keken ze de kat uit de boom.

Ze had verbaasd opgekeken toen het sms’je op haar gsm was verschenen en had getwijfeld. Zou ze wel opdagen? De kans dat het uit de hand zou lopen, was groot. Toch hoopte ze dat het iets zou oplossen. Hoe dan ook.

Erika had heldere ogen, ontdekte Myriam. Ze had er nooit eerder op gelet. Nu viel het haar op. Ze droeg een spierwitte bloes onder een al even bleek jasje. Als zij dat een kwartier zou dragen, zat de eerste vlek er al in. Zou Marc dat mooi vinden, dat popperige dat Erika uitstraalde? Zelf droeg ze altijd een gemakkelijke jeans als ze aan het werk was.

Erika doorbrak als eerste de stilte. "Over wat er gaande is tussen Marc en mij, heb ik tegenover niemand verantwoording af te leggen. Ik weet zelf niet goed wat het is. Maar ik ging ervan uit dat enkel wij betrokken waren. Ik wist niet dat jij en Marc..."
Myriam knikte. Ze durfde niks te zeggen, bang als ze was om als een klein kind in huilen uit te barsten. De spanning was om te snijden. "Trut!" mompelde ze uiteindelijk.

Even was Erika terug op de speelplaats van haar school. Dit had ze haar hele leven meegemaakt, zowel in de lagere school als het middelbaar. Ze was altijd een buitenbeentje geweest. Anderen vonden haar raar. Zelf vond ze zich gewoon volwassen.
Trut was haar roepnaam geworden. Als er al eens iets tegen haar werd gezegd. In die periode had ze vaak last gehad van paniekaanvallen.
En nu hoorde ze het weer. Ditmaal niet door een kind uitgesproken. Hoewel ze Myriam vaak toch zo zag. Als een klein, verwend kind.

"Myriam, doe normaal!" Erika’s stem klonk hoog en piepend. Ze moest kalm blijven, maar dat was een moeilijke opgave. Ze keek op. De blik in Myriams ogen was staalhard en ijskoud. Erika had haar gezicht nog nooit zo gezien. Ze slikte en probeerde een opkomende paniekaanval de baas te worden.
"Ik snap dat je iets voelt voor Marc, Myriam." Ze probeerde te glimlachen. "Maar geloof me, dat gaat allemaal over."
Myriam keek Erika in de ogen. Die knikte haar kort en veelbetekenend toe.
"Het is fijn dat jij en Marc... eh… goed met elkaar kunnen opschieten." Erika duwde haar nagels in haar handpalm. "Jullie zijn dan ook al jarenlang collega's."

"Collega's," mompelde Myriam. Haar hoofd schoot omhoog. Waar ging dit gesprek heen? Ging Erika nu vertellen dat Marc voor haar de ware was en dat zij er niet mocht tussenkomen? Natuurlijk was er tussen Marc en Erika geen liefde. Het was alleen maar seks, pure lichamelijke aantrekkingskracht.
En toch was ze stikjaloers. Zo jaloers dat ze de avond voordien Marc had verleid. Veel aanmoediging was er niet nodig geweest. Hij had haar genomen.
Uiteindelijk was het een snelle wip geweest. Toch was het veel beter geweest dan het één keer in de maand op- en afrollen met manlief vroeger. Jarenlang had ze van die belachelijk slechte seks gehad en toen de kinderen kwamen was het alleen maar bergafwaarts gegaan.
Ok, het was ook haar schuld. Want ze had haar man jarenlang steeds vaker weggeduwd, letterlijk en figuurlijk. Hij had in de beginjaren van de kinderen duidelijk meer puf, maar hij had geen last van lekkende borsten en van baby's die om aandacht vroegen. Nee, hij sliep gewoon overal doorheen en ging 's ochtends fluitend naar het werk. Geen wonder dat de klik er niet meer was. Nu had hij nergens nog zin in. Treuren deed ze er niet om.

Ze beet op haar lip. "Het is vrij simpel, Erika. Je laat Marc met rust," zei Myriam dringend. Ze was rechter gaan staan, zodat Erika minder op haar kon neerkijken.
"En waarom dan wel?" reageerde Erika. “Wie denk je wel dat je…”
"Zijn partner!" Woede vlamde in Myriam op. De arrogante blik op het keurig opgemaakte gezicht van Erika maakte haar razend. "Je maakt alles kapot!"
Erika draaide zich om. "Het enige dat hier kapot gaat, is je huwelijk, en daar hebben noch ik, noch Marc iets mee te maken."
Myriam viel Erika aan, wilde haar keurige jasje vastgrijpen, maar Erika deed een paar stappen opzij. "Blijf van mij af! Ik waarschuw je!"
"Blijf jij dan van Marc af!" Myriam was bijna nooit razend, maar nu was ze de schaamte voorbij. Ze verloor zichzelf en haar waardigheid, schreeuwde en probeerde Erika opnieuw vast te grijpen.
Ineens werd ze door twee sterke handen vastgepakt. Een bekende stem sneed door de ruimte. "Myriam, beheers je! Hier bereik je niks mee."

Misschien was het beter geweest als de stem van Marc woedend had geklonken, als hij aangedaan was geweest, maar ze hoorde alleen gevoelloze kilte. Die kilte daalde op haar neer toen ze zich naar hem omdraaide. Haar handen zakten naar beneden. Ze keek naar zijn gezicht. Marc had mooie ogen, maar nooit eerder had ze er zo'n ijskoude blik in gezien. Ze keek naar hem, maar kende hem niet meer. Dit was niet meer de partner waar ze ontelbare jaren dienst mee had gedaan, de man met wie ze zoveel leed en plezier had gedeeld. Die ze meer had gezien dan haar gezin. Tegenover haar stond een vreemde die haar laatdunkend aankeek, alsof ze elkaar niet kenden. Tegenover haar stond een man die ze plots haatte.

"Ik weet niet waar dit over gaat, maar laten we even rustig gaan zitten," probeerde Marc de situatie te ontmijnen.
"Rustig?" Myriam draaide zich naar Erika. Hoe kon ze nu rustig blijven terwijl die bitch haar uitdagend uitlachte? "Ik vermoord je!" krijste ze.
Erika deed haastig een grote stap achteruit, waarna ze zich tegen de bar drukte. Myriam was veel sterker en dus wist Erika dat een stomp van een van haar vuisten haar een flink aantal hechtingen zou bezorgen.
"Myriam, ben je gek geworden? Waar gaat dit in vredesnaam over?" Marc ging voor Erika staan.
"Weet je dat dan niet, Marc?" gilde ze.
"Wat moet ik weten?"
“Ik hou van jou! Ik wil jou!”

Haar woorden troffen hem als een kanonskogel. Heel even werd het stil. Myriam nam haar glas whisky en nam een grote slok.
Marc staarde naar de grond. Dan keek hij haar strak aan. “Ik heb dit nooit gewild, niets van dit alles. Het was niet de bedoeling dat het zou eindigen in gevoelens en drama’s. Dus, sorry dat het allemaal niet precies is gelopen zoals jij het had gewild.” Zijn stem klonk zacht, maar stoïcijns.
“Marc, hoe kan je zo kil reageren?” Ze bleef een halve meter van hem af staan en keek hem wanhopig aan. “Heb je me nog niet genoeg aangedaan?” vroeg ze. “Ben ik voor jou dan echt hetzelfde als die slet hier? Alledaags en goedkoop?”
“Myriam, ik vind je een fijne collega, maar…”
“Had gisteren dan niks te betekenen?”
“Het was gewoon seks, meer niet.”

Wild gooide Myriam haar armen van zich af, waarbij het glas whisky uit haar handen vloog en op de grond in gruzelementen viel. Ze leek er zelf van te schrikken en keek naar de scherven op de grond en de drank die zich over de tegels verspreidde. Vervolgens sloeg ze haar ogen naar hem op. Ze hijgde en haar borsten gingen zwoegend op en neer.
“Ik denk dat we allebei weten dat we van elkaar houden. Dat we maar één ding willen en dat is elkaar de kleren van het lijf rukken. Opgaan in ons verlangen en dat nooit meer loslaten.”
“Lust,” zei hij, “daar is alles mee gezegd. Lust is nog geen liefde.”
“Was gisteren alleen lust? Simpele lust die korte metten maakte met al jouw zorgvuldig gecultiveerde zelfbeheersing? Daar geloof ik niks van.” Ze kwam een stap dichterbij, de scherven knerpend onder haar schoen.
Marc bleef verbazingwekkend kalm. “Het was speciaal, dat zal ik niet ontkennen, maar dat is niet hetzelfde als… gevoelens.”
“Ik weet waar jij mee bezig bent. Je gaat op de loop voor de moeilijke dingen. De grote dingen van het leven.”
“Laat het rusten, Myriam.”
“Dat kan ik niet, je bent alles voor me. Zo kan je me niet laten gaan. Alleen als je zegt dat je niet van me houdt.”
“Ik hou niet van jou, Myriam,” zei hij toonloos. Hij keek weer naar de grond.
“Gisteren zei je nog van wel.” wierp ze tegen. “Toen keek je me in de ogen en zei je dat je van me hield met heel je hart. Je zei dat nooit iemand je zo het gevoel had gegeven te beminnen. Kijk me aan en zeg me dat je gelogen hebt.”

Langzaam hief hij zijn hoofd. Hij keek haar recht in de ogen. “Myriam, ik heb dat allemaal nooit gezegd. Jij hebt mij verleid. Het had niet mogen gebeuren.”
Myriams gezicht verstrakte en ze begon hartverscheurend te wenen, met diepe snikken die haar hele lichaam deden schokken. Amper hoorbaar mompelde ze: “Gisteren… heb ik even gedacht… dat ik je vrouw was… oh… wat schaam ik me zo… je hebt me gebruikt… van me geprofiteerd…. Het is zo verkeerd… zo helemaal verkeerd…”
Marc keek haar ongemakkelijk aan. “Myriam,” het klonk bijna smekend, “alsjeblieft, niet...”
“Marc, ik hou van je. Laat me nu niet in de steek!” Tranen rolden over haar gezicht, van rimpel tot rimpel wiegend naar haar kin toe. Uit haar mond liep een straaltje speeksel.
Marc kuchte. “Luister,” zei hij, “Het is beter dat je nu weg gaat. Ik zal…”
“Oh nee,” smeekte Myriam. “Niet doen.” Ze strekte haar hand naar hem uit. Haar lijf schokte van het snikken. Maar ze keek, door haar tranen heen, Marc indringend aan. Die wist nu nog minder wat hij moest doen. Het enige wat hij deed, was zijn jasje losknopen en zijn handen in zijn broekzakken steken. Hij besloot geduldig af te wachten.
“Laat we het proberen. Eventjes maar. Alles wat ik nodig heb, is dat iemand me gezelschap houdt. Dat is alles wat ik vraag. Een beetje aandacht. Wat genegenheid. Is dat zo moeilijk? Is dat echt teveel gevraagd? Antwoord mij. Is dat teveel gevraagd?”
Marc zuchtte. Hij keek tersluiks op zijn horloge. Vijf minuten geef ik haar, dacht hij. Geen seconde langer. Hij keek gelaten naar de gebroken vrouw die hem nog altijd recht in de ogen zat te kijken.

“Wat is eigenlijk je bedoeling?” vroeg Erika opeens.
Myriam werd er terstond strijdlustiger op.
“Een beetje ruzie stoken? Wat zielig doen? Denk je Marc zo voor je te winnen?”
“Waar bemoei jij je mee?” krijste Myriam. Ze was opnieuw furieus. Haar verdriet leek op slag vergeten. “Je moet me niets proberen wijs te maken, trut. Ik ken jouw soort wel. Uitschot, dat ben je!”

Marc bekeek de woordenwisseling met open mond en schudde zijn hoofd in opperste verbazing. Hij kon zijn oren niet geloven. Nog voor hij iets kon zeggen, zette Myriam een stap naar voor en gaf ze Erika een klap op haar gezicht.
Verrast krijste ze. “Godverdomme, stuk ongeluk!”
Myriam nam een kom nootjes van de toog en hief haar arm om Erika ermee te lijf te gaan. Marc kon nog net haar arm vastpakken om het haar te verhinderen. Borrelnootjes vlogen door de lucht. “Myriam laat dat!”

Gelaten keek Myriam hem aan. Het besef dat ze zichzelf had aangesteld, raakte haar als een mokerslag. Ze besefte dat ze hier niks meer te winnen had. Even zuchtte ze diep, alsof ze zich probeerde te herpakken, haar waardigheid terug te vinden.
“Luister, dit was een vergissing. Het kan me niets meer schelen. Maar weet je… och, whatever!” Zonder de andere twee nog een blik waardig te gunnen, draaide ze zich om en ging naar buiten.

"Ik moet steeds weer aan haar gezicht denken," zei Erika toen Myriam weg was.
"Ze stond voor gek," mompelde Marc. "En ze had het zelf niet door."
"Die wanhoop, Marc... ik schrok van de wanhoop in haar ogen. Haar leven lijkt verwoest en daar geeft ze mij de schuld van."
"Jij hebt hier geen schuld aan.”
“Maar hoe kon je zo stom zijn?”
Marc keek haar vragend aan. Erika haalde diep adem en keek hem aan. "De schade die hier net is aangericht, is niet te overzien. Marc, Myriam is je partner. Hoe gaan jullie ooit nog met elkaar kunnen samenwerken?"
Marc staarde verslagen voor zich uit. “Dat weet ik niet,” antwoordde hij op gedempte toon.
“Waar was je verstand? Waarom ben je met haar naar bed gegaan? Was wat wij hadden niet genoeg?”
“Wat wij hadden? Wat is dat dan volgens jou?”
“Jesus, Marc, we hebben hier op het toilet seks gehad, je bent blijven slapen, we hebben uren zitten praten over onze diepste gevoelens. Was dat alles je niks waard?”
Op een theatrale manier gooide Marc zijn armen in de lucht. “Onze diepste gevoelens? Jij ook al? Straks ga je Myriam nog gelijk geven.”
“Wel Marc,” Erika prikte met haar vinger in zijn buik. In haar ogen verscheen een zachte, overtuigende blik. “Misschien heeft ze wel gelijk. Misschien ben jij het probleem. Jij met je destructieve gedrag. Ik kan begrijpen dat je je niet meer wilt binden na alles wat er met je vrouw gebeurd is. Maar dat is lang geleden. Het wordt tijd dat je weer wat respect toont voor je medemens. Stop met vrouwen te gebruiken als sekspoppen. Hou rekening met onze gevoelens.”
Marc begon zich steeds ongemakkelijker te voelen. “Ik… ik wou niet…”
“Je had toch kunnen weten dat het fout zou aflopen? Je hebt het allemaal verknoeid en dat voor een uurtje plezier.”

Vermorzeld door de woorden van Erika ging Marc aan de toog zitten. Hij nam het glas whisky van Erika en dronk ervan. Hij staarde recht voor zich uit. Hoe had dit alles zo uit de hand kunnen lopen? Had hij echt verwacht dat hij gewoon seks kon hebben zonder dat er meer van hem werd verwacht? Hij was nochtans altijd open geweest over zijn bedoelingen.
Hij voelde Erika’s hand op zijn rug. De hand gleed door naar zijn zij, waardoor Erika dichter tegen hem aanleunde. Ze legde haar kin op zijn schouder. Haar mond bevond zich vlakbij zijn oor.
“Kom je met me mee?” Op datzelfde moment voelde hij haar hand zachtjes in zijn penis knijpen.
Marc dronk het glas whisky in één slok leeg. Hij had geen flauw idee wat hij nu moest doen.

Myriam zat thuis in haar zetel. Ze had geen idee waar haar man was.
Het hele gebeuren met Erika speelde zich opnieuw in haar hoofd af. Ze voelde de woede weer oplaaien. Als ze haar ogen sloot, zag ze Marc en Erika voor zich. Ze beeldde zich in dat de twee niet van elkaar konden afblijven en elkaar aflikten als een stel pubers. Die gedachte maakte haar onpasselijk. Myriam wou niet verder denken, maar de beelden drongen zich aan haar op. Ze balde haar vuisten. Woede bonkte in haar slapen en transformeerde langzaam maar zeker naar haat. Er verscheen een verbeten trek rond haar mond. Ze zou er alles aan doen om te voorkomen dat Marc nog één minuut met die slet doorbracht.
"I am in the mood for murder," neuriede ze.

***

De mise-en-place is afgerond. Alle ingrediënten van mijn plan staan keurig gewassen en in brunoise gesneden klaar om in een hete pan te worden gewokt. Zeer weldra zal het kruidigste gerecht van rechtvaardigheid kunnen worden opgediend. Eerst moet ik het zilver oppoetsen en de tafel dekken met mijn mooiste servies om dit smakelijke offer aan de allerhoogste te kunnen opdragen.
Dan zal de wereld weer een huichelaar armer zijn. Het goede zal overwinnen.