Zoals gewoonlijk reed ik maandag alleen richting Gorinchem. Maar nu had ik een huis met drie kwetterende meiden achtergelaten. Zo zouden, na het bezoek aan de dokter, weer gaan shoppen. “Want drie rokjes en een jurk is toch écht te weinig garderobe voor een dame, Kees”, zei Joline tijdens het ontbijt. Ik keek wanhopig. “Ook al hangen er dertig rokjes en veertig jurken in de kast… Het blijft hoe dan ook te weinig, hé?”
Kort daarna vertrok ik. Benieuwd wat de dokter in Veldhoven van de zussen zou zeggen. Ik kende hem vaag; ik was twee jaar geleden één keer bij hem op visite geweest, toen ik m’n enkel had gekneusd tijdens het klussen. Dat was een consultje geweest van hooguit tien minuten. Een vrij jonge arts, hooguit 35. Nogal zakelijk. Enfin… Joline zou hem wel om haar vingertje winden, zoals ze bij elke gezonde vent deed. En de dames Bongers hadden ook wel charme. Zeker als ze lachten.

Bij DT eerst koffie, toen de groepsbespreking. Zoals gedacht werd er een zwaar beroep op Rob en Henry gedaan; die waren de rest van de week behoorlijk van werk voorzien. Té behoorlijk in feite. Ik besloot dat ik ze ging helpen, anders konden ze beter de hele week in Groningen blijven slapen. “Woensdag kom ik ook naar Groningen, heren. Dit kan zo niet. Morgen en woensdag naar Groningen, donderdag zitten jullie bij Damen… En als er iets uitloopt zijn jullie de klos. Nee, dit gaan we anders doen. Henk… Help me straks even met puzzelen alsjeblieft.” Hij knikte.
In de pauze, na het hardlopen, liepen Fred en ik even samen op. “Hoe is het met de dames Bongers, Kees?” Beknopt vertelde ik hem wat er zaterdagavond voorgevallen was en het vervolg er op. “En wat ga je er aan doen? Jou kennende sta je weer in de startblokken…”
Hij keek me aan en ik schudde mijn hoofd. “Niet nu. Kom na de pauze maar even langs, Fred.” En dat deed hij. Ik vertelde het verhaal iets uitgebreider en hij schudde zijn hoofd. “Shit voor die meiden… Maar goed: wat is jullie plan?”
“Hun tante laat Bongers Senior door een collega financieel uitkleden. Uitbuiting, mishandeling, stelselmatige ondervoeding, emotionele verwaarlozing… Tijd voor een forse schadevergoeding. En hun tante Nadia, een leuke vrouw trouwens, heeft uiteraard aangifte gedaan van huisvredebreuk en mishandeling. De vraag is nu: hoe krijgen we de spullen van beide meiden in Veldhoven? Ik wil daar niet met m’n eigen auto voor de deur staan; ik ken iemand die binnen no time een nummerbord aan de eigenaar kan linken.”
Fred grijnsde. “Dat kunnen alleen de écht slimme jongens, Kees.” Hij dacht kort na. “Mijn Landrover? Als ze die natrekken komen ze in Rhenen uit. En als ze gekke dingen willen doen, staat ze wat te wachten!” Ik keek hem aan. “Heb je dat er voor over?”
Fred keek me aan. “Gehoord hebbende wat die meiden allemaal is aangedaan, zou ik meneer Bongers wel even persoonlijk willen spreken. Maar goed: eerst maar even afwachten wat die advocaat gaat doen.” “Ik ga Nadia, hun tante straks wel even bellen en doorgeven dat wij die spullen op willen halen. Dan mag die collega van haar dat mededelen aan mevrouw. Liefst morgenavond, want woensdag zit ik in Groningen.”
Fred knikte. “Ik hoor het wel wanneer ik verhuizer moet spelen, Kees.” “Dat verhuizer spelen gaat wel lukken. Daar heb jij precies het goeie postuur voor.”
Een lange, dreigende blik kwam mijn kant uit. “Niet zó tegen een majoor van de Landmacht, hé?” Ik grinnikte. “Heeft Theo al voor je gesalueerd?” Hij schoot in de lach en verdween.

Ik belde Nadia. “Hoi Nadia… Mag ik je even storen?” “Jij altijd, Kees.” “Mooi. Heb je goed geslapen vannacht?” “Ja, prima. Maar daar bel je niet voor. Vertel.” “Ik heb van de meiden te horen gekregen wat ze uit Groot-Ammers mee willen nemen. Da’s niet veel: hun studieboeken, laptops en twee vaasjes van een oma. Voor de rest niets.” Ze floot zachtjes. “Da’s niet veel, Kees…”
“Nee. Slecht teken. Een teken dat ze helemaal klaar zijn met hun ouders en hun sociale omgeving daar. Mijn vraag aan jou is: kun je die collega vragen om dat aan hun moeder door te geven?” Het was even stil. “Dat gaat helaas niet, Kees. Die collega is een uur geleden vertrokken. Een belangrijke zaak in Amsterdam. Hij heeft wel een mail gestuurd met de eisen die wij gisteren besproken hebben.”
Ik dacht na. “Oké, dan ga ik ma Bongers zelf even bellen. Kan ik haar naar jou doorverwijzen als ze tegenspartelt?” Nadia gniffelde. “Doe maar. Ik heb ook nog wat te verhapstukken met die dame.” “Dank je wel. Je hoort het resultaat wel: ik wil morgenavond die spullen ophalen, samen met een collega. Tussen half zes en zes uur. En ze zorgt maar dat de handel klaar staat.”
Ik grinnikte. “Als tegenprestatie krijgt ze van mij het wachtwoord van de software van het bedrijf.” “Wat ben jij een doortrapte vent, Kees…” “Nee hoor. Dat zijn je lieve nichtjes. Dié hebben het wachtwoord veranderd voor ze vertrokken. Ik niet. Zou niet durven…” Een lachje was haar antwoord. “Ik hoor het resultaat wel, Kees. Doei!”

Oké… En nu weer aan het werk, verdorie! Het was druk en Kees Jonkman zat de tijd van de baas te verknallen… Op de terugweg naar huis zat ik de tactiek te overdenken. Vanavond mevrouw Bongers bellen, waar de zussen bij waren. En morgen Joline en de zussen in de Volvo achter Fred en mij aan richting Groot-Ammers rijden. De Volvo ergens op een parkeerplaats neerzetten, de ‘buit’ ophalen bij Ma Bongers, en overladen in de Volvo. Dan kon Fred met de veerpont oversteken richting Schoonhoven en vandaar uit naar Rhenen rijden en wij via de N214 naar de A27. Simpel. Alleen nog een telefoontje richting Bongers…

Tijdens het eten legde ik het plan voor aan Joline en de zussen. “Als jullie ergens een zwakke plek zien: schiet er maar een gat in, dames.” Joline keek een beetje bedenkelijk. “En wat als een vriendje van hen ons daar op die parkeerplaats ziet staan, Kees? En met name de meiden?”
Ik schudde mijn hoofd. “Die kans is klein als ze achterin zitten. Getint glas, weet je nog?” Ze knikte. “En wat als ze jullie volgen?” Ik grinnikte. “Dan heeft degene die volgt een probleem, schat. Wat voor auto heeft Fred?” “Een Landrover…” “Precies. En dan niet de Landrover die de Landmacht vroeger had, maar een ‘echte’ Landrover. Die kan door een meter water heen, stopt niet in modderig terrein… En ik ken Fred z’n rij-capaciteiten een beetje: ook hij is niet zo bang voor modder op z’n auto of krassen in de lak. Knappe jongen die hem kan volgen.”

De zussen hadden ook geen opmerkingen op mijn plan. “Mooi dames, dan gaan we het zó doen. Met één aanvulling: ik wil van jullie een ondertekende verklaring dat jullie Fred en mij toestemming geven om de spullen bij jullie ma op te halen. Dus laptops, studieboeken en die twee vazen. En ik zal haar zeggen dat, wanneer jullie de spullen in handen hebben en akkoord hebben bevonden, zij de wachtwoorden krijgt van jullie factuurprogramma. Om haar over de streep te halen, zeg maar. Oké?” Ze knikten.
“Mooi. Dan ga ik nu even bellen naar Groot-Ammers. Blijven jullie erbij of liever niet?” Charlotte zei simpel: “We blijven hier, Kees.” Ik belde en na een paar keer overgaan werd opgenomen.

“Bongers.”
Hé, meneer zelf… Ook goed. “Meneer Bongers, u spreekt met Jonkman. Ik heb een mededeling voor u. Morgenavond om half zes staat er een blauwe Landrover voor uw huis. Ik zit daar in en een vriend van mij. Wij komen spullen ophalen van de dames. Om precies te zijn: al hun studiemateriaal, hun laptops en twee vazen die ze van hun oma gekregen hebben. U zorgt dat het klaar staat. Goed begrepen?”

Een grom klonk. “En waarom zou ik dat doen?”
“Omdat u anders niet het nieuwe wachtwoord krijgt van het factureringsprogramma van Bongers Transport. Daarom.”
Het was stil. “Meneer Bongers, wilt u de opdracht herhalen?”
Knarsetandend kwam het antwoord. “Studiespullen, laptops en vazen. Half zes morgenavond.”
“Uitstekend meneer. En ik wijs u er er op dat het spul compleet moet zijn. Mist er ook maar één klein lullig dingetje, óf heeft u een knokploegje klaar staan, óf worden wij gevolgd, dan heeft Bongers Transport een probleem met factureren, denk er goed aan.”
De reactie was kort en stevig. “Klootzak.”
“Ja, dat ben ik soms. Zeker als vriendinnen van mij worden opgesloten, mishandeld, uitgehongerd en worden uitgebuit. Of als er bij een andere vriendin wordt ingebroken en zij geslagen wordt. U heeft de gevolgen aan den lijve kunnen ondervinden en in uw mail staat de rest. Morgen, 17 uur 30 staat het spul klaar.”

Ik verbrak de verbinding. “Zo. Ik geloof dat hij het begrijpt.” Charlotte keek me aan. “Dit is de eerste keer dat hij op deze manier is behandeld zonder dat er meteen een enorme scéne ontstond…” “Twee nachtjes in een politiecel werken best wel louterend, Lot. Enfin, morgen gaan we zien of hij de opdracht uitgevoerd heeft.”

Joline sloeg haar armen om me heen. “IJsbergje van me…” Ze lachte plagend. Op de vragende blikken van de zussen antwoordde ze: “De bijnaam van Kees. Gegeven door vriendinnen van zijn zussen. ‘Van een afstand best wel mooi, maar kom je dichterbij dan voel je de kou en je weet nooit of hij kantelt.’ Dat is de verklaring.”
Ze glimlachte even. “Maar ik heb ‘m ondertussen aardig kunnen ontdooien…” Een lange zoen volgde tot ik me losmaakte. “Hé, wil jij deze onschuldige dames niet zo in verlegenheid brengen, krengetje?”
Joline draaide zich naar de zussen en zei lachend: “Ontdooisessie. Moet af en toe.” Ze giebelden. “Ik ga maar eens koffie maken. Ontdooi ik ook van”, mopperde ik en stond op. Plotseling schoot me iets te binnen.
“Wacht even. Eerst Linda bellen. Wie weet wordt het morgen later en dan wil ik niet dat de loopgroep er voor niks staat…” Ik pakte mijn telefoon.

“Linda, Kees hier. Luister, het kan zijn dat Joline en ik morgen óf later zijn óf helemaal niet niet komen opdraven. Kun jij morgen dan de training overnemen?”
“Is goed Kees. Kan ik ze weer lekker afknijpen met een marathon-training.”
“Je ben een schat. Dank je wel! Volgende week leg ik het wel uit.”
“Oké. Ik hoor het dan wel. See you!”

Opgelucht legde ik de telefoon neer. “Zo. Als het uit de hand loopt hoef ik me ten minste geen zorgen te maken over de loopgroep. En nu koffie!” “Lekker, Kees… Mogen wij ook?” “Komen jullie maar mee naar de keuken dames, zal ik jullie leren koffie te maken met dit ding. Joline, wat wil jij?” “Geef mij maar een Latte, Kees. En de meiden ook. Niet meteen een sterke espresso, dan slapen ze niet.”
Even later was het apparaat druk bezig, onder het nodige gesis en gesputter. “Hij maakt ten minste niet zo’n herrie als dat ding van Nadia”, mopperde Margot. “Klopt. Ik gooi er gemalen koffie in. Nadia heeft zo’n apparaat wat de bonen ook nog maalt, geloof ik.”
Eenmaal zittend, pakte Joline een doos met koekjes. “Hier, allebei minimaal twee.” Er schoot me iets te binnen. “Jullie zijn vandaag naar de dokter geweest… Vertel eens!” Charlotte keek op. “Aardige man! Alleen toen Joline het verhaal verteld had, keek hij nijdig en toen we in ons ondergoed voor hem stonden, begon hij te vloeken. En niet te zuinig ook…”
Ik keek Joline aan. “En? Vijf keer voorligsteun?” Ze schudde kort haar hoofd. “Ik was bijna mee gaan vloeken. De dames zijn beiden zo’n elf kilo te mager voor hun lengte en leeftijd. Gelukkig hebben ze een goede conditie, maar er moeten een paar dingen veranderen. Veel vezels, veel fruit en fatsoenlijk eten. En sporten. Niet meteen je het snot voor de ogen lopen, maar regelmatig beweging.
Kortom: een andere levensstijl. We werden meteen doorgestuurd naar een diëtiste; ook die fronste haar wenkbrauwen. Enfin, die heeft een mooi lijstje opgesteld van do’s ad dont’s. Kortom: een leerzaam dagje.”

Ik zag een ondeugend glimlachje. “Jullie houden wat voor me achter. Kom op: voor de dag ermee!” Joline wees naar de zussen. “Húp, koffie opdrinken en in de benen jullie. Over vijf minuten terug.” Die stonden giechelend op en Charlotte zei: “Blijf vooral goed zitten, Kees. We willen niet dat je van je stokje gaat.”
Ik keek verwonderd naar Joline. “Wat heb jij…” Ze legde een vinger op mijn lippen. “Stil jij en wachten.” Ik begon een vermoeden te krijgen. “Jullie hebben weer lopen shoppen, hé krengetje?” Ze glimlachte. “Wacht maar. Heel DT krijgt morgen een rolberoerte.”

Even later werd op de deur geklopt. “Klaar, Kees? Zit je goed?” “Kom maar meiden”, zei Joline “Ik kan reanimeren.” De deur ging open en beide zussen kwamen binnen. Mijn mond viel open. Beiden een jurkje aan wat hun slanke figuurtjes op de juiste plaatsen benadrukte. Charlotte in het rood, Margot in het blauw. Hun lange, bruine haren in een mooie paardenstaart, panty’s aan en op schoenen met een bescheiden hakje.
Hun jurkjes waren voor hun doen vrij kort: net boven de knie. Het meest opmerkelijke waren hun gezichten: héél subtiel opgemaakt met een beetje mascara en een lipstick die hun lippen nét iets voller maakte. “Zijn dit dezelfde dames die vorige week nog in de vorige eeuw leken te leven? Meiden, jullie zien er fantastisch uit!”
Beiden begonnen te lachen. “Als de aanstaand echtgenoot van Joline zoiets zegt… Dat is wel een compliment!”

Margot liep op me af. “Joline hebben we vandaag al bedankt, maar…” Ze sloeg haar armen om me heen en kuste me. “Dank je wel voor je goede zorgen, Kees.” Charlotte loste haar af. Ook van haar kreeg ik een zachte zoen. “Dank je wel. Wij zijn heel blij dat we onder jullie hoede zijn, Kees.” Ik bekeek hen nauwkeurig. Ja, hun benen waren nog wat dun, maar voor de rest… “Jullie zijn prachtig, meiden.”
Margot giechelde. “Eerlijkheidshalve moeten we bekennen dat we hier…” Ze wees op haar borsten, “… wat kunstgrepen hebben toegepast. Dit is niet allemaal puur natuur, maar de BH heeft wat vulling. Over een half jaar hopen we dat dat niet meer nodig is.”
Ook Charlotte lachte. “Vijf keer, Kees. ‘Jullie zijn prachtig, meiden’ Ga maar liggen.” De vijf pushups waren zo gedaan.

“Morgen trakteren we in Gorinchem. Niet alleen vanwege onze nieuwe baan, maar ook omdat we een nieuw leven starten. Dankzij jullie!” Ik keek verwonderd. “En hoe betalen jullie dat dan?” Charlotte lachte liefjes. “We hebben een hele aardige tante. Woont in Arnhem. Die heeft gisteren, toen Margot en jij haar weggebracht hadden, een telefoontje met Joline gehad. En vervolgens duizend euro op Joline’s bankrekening gestort, zodat wij even vooruit konden.”
Ik schudde mijn hoofd. Die Nadia… Had haar verstand ook niet in haar zak zitten. “Oké dames, maar laten we niet op de zaken vooruit lopen. Ik stel het volgende voor: Jullie gaan DT op taart trakteren als we jullie boeken, computers en vaasjes veilig hebben gesteld. Niet eerder.”
Ik moest lachen. “En dan mogen jullie ook deze modeshow in Gorinchem doen. Eens kijken wat onze collega’s ervan vinden als jullie oh zo verleidelijk in het Backoffice zitten.” Mijn lachje ging nu over in een brede grijns. “En met name mijn buddy Fred. Hem kennende zal het commentaar niet mals zijn.” De dames keken plotseling een stuk minder vrolijk, totdat Joline ingreep.
“Hé meiden! Niet bang zijn. Fred is een gouden vent; Kees en ik trouwen niet voor niets samen met hem en Wilma. Ja, hij zal jullie misschien op de hak nemen, maar jullie mogen mij waarschuwen als het uit de hand loopt; dan zal ik meneertje eens even later zien wie commandant van Backoffice is. Majoor of niet!” En met een schuine blik op mij: “Ja, Kees Jonkman, dat geldt ook voor jou!” Haar ogen fonkelden gevaarlijk en ik capituleerde maar weer eens met de bekende woorden: “Ja schat. Zeker schat”, hetgeen wat gegiechel bij de zussen opleverde.

Ze gingen op de bank zitten en prutsten aan hun jurkjes om die over de knieën te krijgen. Nu was het mijn beurt om hen uit te lachen. “Ja, dat lukt niet meer, hé dames? Maar ik geniet wel van het uitzicht, hoor. Vier mooie benen op één bank.” “Maak er maar zes van, Kees.” Joline duwde de zussen wat uit elkaar en ging er tussen in zitten. “Zo, ik zal je even de smoes verschaffen dat je naar mijn benen kijkt.” “Lief van je, meisje Boogers. Ga je dat morgen ook doen als Fred naar hen kijkt?”
Ze snoof. “Zal me een biet zijn. Ik heb met Fred op één bed gelegen en hem gezoend terwijl hij in z’n onderbroek stond, dus…” De zussen schrokken duidelijk en ik zag het.
“Misschien moet je het verhaal er even bij vertellen, Joline. Anders krijgen we een slechte naam en dat willen we niet.” Joline lachte. “Oké dan. Luister meiden…” Beknopt vertelde ze het verhaal van onze nacht voordat er ingebroken werd: Wilma en ik op bed, later afgelost door Fred en Joline.
En vervolgens de laatste logeerpartij waarbij we Fred en Wilma, nog in hun ondergoed goedemorgen hadden gewenst. “Met hen kan het, meiden. En met mijn broers en Kees z’n zussen ook. Allemaal mensen waar we een bijzonder hechte band mee hebben.”

Er gleed een ondeugende lach over haar gezicht en ik schudde zachtjes ‘nee’, maar óf ze zag het niet óf ze deed alsof ze het niet zag. In ieder geval ging ze door.
“En in onze vakantie, in de camper kregen we Melissa en Rob op bezoek; die hebben twee dagen met ons opgetrokken. En naast ons geslapen, achterin de camper, op één bed. En wij hebben naast elkaar en simultaan ‘de liefde gevierd’. En daarna vreselijk gelachen.”
Nu was het mijn beurt om een rooie kop te krijgen, vanwege de onderzoekende blikken van de zussen. “Er waren vlak daarvoor een aantal heftige momenten geweest dames. We waren enorm naar elkaar toe gegroeid; zowel Rob en ik, maar ook mijn zus Melissa en Jo. En ook Melissa en ik.”
Charlotte knikte. “Rob en jij begrijp ik. Jullie spreken dezelfde taal. Maar Melissa? Daar kun je toch ook prima mee opschieten? Ik heb jullie zaterdag even met elkaar bezig gehoord…” Ik knikte. “Klopt. Ik hou van die meiden, het zijn schatten. Maar er zijn een paar jaren geweest dat ik ze heb vervloekt. Achter het behang had willen plakken en dat behang met een grote voorhamer aan had willen kloppen. Hárd. Zij hadden altijd elkaar. Konden elkaars gedachten lezen. Waren altijd populair. En Kees? Kees was een ‘nerd’. Zat altijd met z’n neus in de boeken, kon niet voetballen, was niet knap of interessant… Met name tijdens het laatste jaar van mijn middelbare schooltijd vóchten we elkaar soms de tent uit. Gelukkig is dat helemaal goed gekomen toen ik in dienst ging, en nog veel meer toen ik terugkwam uit Afghanistan. Toen besefte ik pas goed wat een bofkont ik was met die twee draken…”

“En nu zijn we het sextet van Tony, mijn moeder”, vulde Joline aan. Mijn twee stoere broers en Kees z’n lieve zussen. En wij natuurlijk.” Ik knikte. “Ja. Uiterst degelijk voorbeeld voor die twee draken en hun vriendjes. Altijd correct, op tijd en zo…”
Joline proestte. “Zeg meneer Jonkman, zou je niet eens naar bed gaan? Zelfs zonder drank begin je al onzin uit te slaan…” Ik rekte me uit. “Misschien wel een goed plan. Morgen gaat de wekker weer om 05:30 en wacht er een uiterst productieve dag. Met daarna een kleine omweg via Groot-Ammers richting huis. Ik ga de tent even afsluiten. Dames: slaap lekker en tot morgen.”
Ze stonden ook op en liepen naar de deur van hun ‘’zitkamer’. “Welterusten. Wij zijn om 05:30 ook wakker, hoor.” Ik liep mijn ronde door het huis: deuren dicht, alarm er op, gas uit, lichten uit… Daarna de slaapkamer in. “Zo mevrouw Boogers… Wat hebben jullie nog meer lopen shoppen?” Joline keek ondeugend. “De meiden heb ik op een gegeven moment even alleen gelaten en ben richting lingerie-afdeling gelopen.” Ze zag me kijken en vervolgde droogjes: “Maar het was me toch iets te link om daar met een tas met wulpse lingerie uit te komen. Dus ik heb me beheerst, Kees.”
Ze lachte zachtjes. “Maar ik heb nog wel een voorraadje in m’n lingerielades, dus wees maar niet bang.” Ik greep haar om haar middel. “Dan wil ik die voorraad morgenavond inspecteren, mevrouw. Als we terugkomen van onze missie.” Joline keek even serieus. “En stel dat…” Ik haalde mijn schouders op. “Dan heeft pa Bongers een volgend probleem, schat. Dan geven de dames geen wachtwoord en wordt het lijstje van de collega van Nadia wat langer. Moet je alleen je boeken wat vaker uitlenen. No big deal. Tenzij… Hebben jullie op korte termijn spannende tentamens?”
Joline schudde haar hoofd. “Nee. Eén tentamen, een week voor de bruiloft. Niet vreselijk spannend, maar… OH!” Ze schrok. “Dat is een ‘open boek-tentamen’, Kees. Hebben we wel een aantal boeken voor nodig! Dus die boeken moéten de meiden hebben!”
Ik knikte. “Oké, dan moeten we er goed op letten dat ze die boeken hebben. En nu uitkleden en lekker slapen, meid. De dag van morgen zien we wel. Je eigen ijsberg en met zijn gorilla-buddy regelen het wel.” Even daarna lag Joline lekker tegen mijn rug aan en ik hoorde zachtjes: “Lekker dat we hier vreselijk te keer kunnen gaan en de meiden dan niks horen… Beter dan in Amersfoort.”
“Ik hoor alles, Jolientje, denk er goed aan!” Balou moest weer commentaar leveren.
“Balou, heb je wel eens van Ducktape gehoord?”
“Ja… Da’s toch van dat klustape?”
“Inderdaad”, klonk Joline stem snijdend. “Dat gaat om je bek als jij ook maar één woord verteld over wat hier in de slaapkamer gebeurd. Denk daar goed aan! Desnoods krijg je tampons in je oren en een blinddoek om als Kees en ik morgenavond gaan vrijen. Of je krijgt weer kast-arrest.”
“Als het in de kast met jouw lingerie is, vind ik dat niet zo erg, Jolientje.”
Een zucht klonk naast me. “Smerig beest… Slapen jij!”
“Zeker Jolientje. Welterusten. En jij ook, Kees.”
“Slaap lekker, brombeer…”

De wekker liep af en ik rekte me uit. “Heee…. Goedemorgen schoonheid!” Joline had het dekbed naar beneden geschoven: haar bovenlichaam, verpakt in haar dunne zwarte nachtpon kwam er bovenuit. Ik kon de contouren van haar tepels zien: twee kleine heuveltjes op een glooiend landschap van glad, zwart nylon. Ik kon het niet laten en betastte ze zachtjes. Een kreuntje volgde. “Lekker… Ga zo de hele dag door Kees.”
Ik lachte. “Alleen als jij deze nachtpon blijft dragen schat. En een paar mooie nylons er onder en op naaldhakken. Verder niets. Dan blijf ik je de hele dag stalken en betasten. En wie weet ben ik niet de enige.” Ze deed ogen open.
“Wat heb jij gesnoven vannacht? Met je oversexte ideeën? Stel je voor… Ik in een kort sexy nachthemd en nylons en op naaldhakken op kantoor zitten… When hell freezes over, Kees Jonkman!”
Ze keek me boos aan en ik kuste haar zachtjes. “Op onze huwelijksreis dan? Met je nachthemdje en nylons in de file tussen Hamburg en de Deense grens? Lijkt me ook…” Péts! Een tik op mijn linkeroor. “Niks ervan! En jij bewust héél langzaam vrachtwagens inhalen zeker? Smeerlap. Eruit, douchen en ontbijten.”
Ze gooide het dekbed van zich af en liep om het bed heen richting douche. “Sexy… Ik mis alleen je nylons, schatje.”
Ze ging naast me op bed zitten. “Vanavond lover. Als we succes hebben. Dán gaan we dat vieren.” Haar ogen twinkelden. “Dus doe je best maar! Ontbreekt er één post-it-memo krijgt pa Bongers geen code en jij geen opwindende avond!” Met een triomfantelijk lachje gaf ze me een zoen. “Ik ga maar eens met pa Bongers praten, denk ik”, mopperde ik.
Een ijzige stem klonk: “Doe dat maar. En overtuig hem maar dat hij niets achter moet houden, omdat jij anders bijzonder onaangenaam in de omgang wordt.” Toen klapte ze de deur van van de douche dicht en ik grinnikte. Heerlijk, zo’n vriendin.

Ik volgde haar en even stonden we samen onder de douche. Met mijn mond in haar hals fluisterde ik: “Ik verlang naar vanavond, Joline.” Ze zuchtte. “Ik ook, Kees, maar eerst moeten we wat dingen regelen. En nu loslaten lover, anders maken we een slechte indruk.” Ze gaf me een snel kusje en wipte toen de douche uit. “En niet naar de slaapkamer komen voordat ik je roep, anders weet ik het wel, Kees!”
Ik grinnikte, waste mijn haren en spoelde me af. Afdrogen, scheren, after shave op… “Slaapkamer is vrij, Kees!” “Dank je wel!” Na het aankleden liep ik de woonkamer in . Joline was de tafel aan het dekken. Zoals gewoonlijk weer heerlijk om te zien: een blauwe blouse, shawltje, een nette witte rok, lichtbruine panty en schoenen met een klein hakje.
Ik legde mijn hand op een van haar billen. “Je ziet er weer heerlijk uit Jolientje…” Ze draaide haar hoofd om. “Dat weet ik, schat. En nu mijn billen loslaten, anders ga ik op mijn moeder lijken, Kees Jonkman!” Haar ogen keken me waarschuwend aan en ik liet los.
“Ga maar koffie zetten jij. En thee voor Lot en Margot.” “Doe maar koffie, hoor Kees. Even genoeg van thee. En goedemorgen allebei!” Charlotte kwam binnen. Spijkerbroek, blouse met een vest er overheen. De eerste keer dat ik haar met een broek aan zag. Haar zus volgde even later, bijna net zo aangekleed.

Aan tafel kletsten de dames over hun werk bij DT; ik hield me er buiten. Oppervlakkige praat over Backoffice DT, ja dat kon ik nog wel aan. Maar de discussies van de dames op economisch gebied waren niet aan mij besteed. Na het ontbijt ruimden we even op en vertrokken we richting Gorinchem. Daar ging de dag snel voorbij: behalve de middagwandeling zagen Joline en ik elkaar niet: het was druk bij de Piraten. Ik rende van de ene bespreking naar het andere telefoontje.
En dan moest ik ook nog wat voorbereidend werk doen voor mijn bezoek aan Groningen op woensdag… Kortom: een volle dag. Voor ik het wist was het kwart voor vijf en stonden Joline, Fred en de zussen op me te wachten.

“Kom ouwe. Pak je spullen. We gaan even wat boeken scoren.” Fred was de kalmte zelf. Ik voelde me een beetje opgefokt. Wéér een confrontatie waar ik niet op zat te wachten. Enfin, ik was niet alleen. We bespraken de plek waar Joline met de Volvo zou wachten: op de carpoolplaats bij het veer naar Schoonhoven. Ruimte genoeg en van daaruit kon Fred meteen de Lek oversteken op weg naar Rhenen. Ik stapte bij Fred in en Joline in de Volvo. We reden apart van elkaar naar Groot-Ammers.
Heel in de verte zag ik haar nog de afrit van de snelweg afrijden, daarna verloor ik de Volvo uit het oog. Fred keek me snel aan. “Jij bent stil, makker. Niet van je gewend onder dit soort omstandigheden.”
Ik knikte. “Ik heb te weinig info naar mijn zin. We gaan er bijna blind in, Fred.” Een grom klonk. “Je hebt best een grote troef in handen: dat wachtwoord. En als pa of ma stampij gaat maken grijpt ome Fred wel even in. Wedden dat ze bakzeil halen?”
Met een brede grijns op zijn gezicht reed hij de laatste paar kilometer richting Bongers Transport. Het bedrijf bevond zich aan de rand van een industrieterrein. Duidelijk herkenbaar: een tiental trucks op het terrein. Een huis aan de voorzijde van het terrein, afgesloten met een hek.
We reden er eerst langs om poolshoogte te nemen. Ik zag geen gekke dingen: de trucks stonden weliswaar
‘paraat’ met de neuzen richting uitgang, maar dat zou bij elk transportbedrijf wel zo zijn. Een Tesla op de oprijlaan naar het woonhuis. Verder geen auto’s zichtbaar.

Om exact half zes stopte Fred voor het hek van het woonhuis. Ik liep het pad op en belde aan. Een gedrongen man deed open. “Meneer Bongers? Ik ben Jonkman en kom de spullen van Charlotte en Margot ophalen” Hij zei niets, maar wees op een aantal dozen die naast de voordeur stonden. “Is dit alles? U weet de voorwaarden hé? Niet compleet is geen wachtwoord.”
“Het is compleet”, gromde hij. “De dames zullen het bij mij thuis onderzoeken. Dat duurt, inclusief reistijd een aantal uren. Als het compleet is, krijgt u het wachtwoord.”
Ik overhandigde hem een enveloppe. “Hierin zit een geschreven verklaring van beide dames dat ze mij machtigen om dit spul hier op te halen. Wilt u hem zien?” Hoofdschudden. Ik stak de enveloppe weer weg.
“Ook goed. Ik ga even sjouwen. Helpt u mee?”
Hij keek me woedend aan. “Je denkt toch zeker niet dat ik de spullen van die godloze sletten nog…” “Hoé noemde u mijn vriendinnen? Sletten? En dat uit de mond van een inbreker, notabene!”
Plotseling voelde ik een hand op mijn schouder. “Kom. Sjouwen met je luie lichaam in plaats van hier te staan kletsen.”
Fred was ongemerkt achter me komen staan. Woedend pakte ik een stapel dozen en liep naar de Landrover. Het kostte ons drie keer lopen voor we alles hadden. Pa en vlak achter hem ma Bongers stonden in de voordeur.

“Is dat alles?” Hij knikte en zij snauwde: “En nu dat wachtwoord!” Fred keek haar vanuit de hoogte aan. “Da’s niet de afspraak mevrouw. Eerst kijken of uw dochters alle…”
“Ik heb geen dochters!” snauwde ze en Fred’s gezicht vertrok. Ik kende die blik: hij was woedend!
Mijn beurt; ik duwde hem weg bij de deur. “We vertrekken, maat. Geen tijd meer aan verspillen. Dát is pas zonde.” We liepen naar de Landrover en stapten in. Op dat moment zag ik de richtingaanwijzers van de Tesla oplichten. “Ik denk dat we gevolgd gaan worden, Fred. De auto van pa: die donkerblauwe Tesla op de oprit.”
Hij grauwde. “Die komt zo meteen grondig vast te zitten.”

Hij reed rustig weg en de Tesla volgde. Richting carpoolplaats bij het veer. “Bel Joline op en vertel haar dat de zussen een beetje moeten duiken, We gaan hem even vastzetten, vlak voor hun neuzen.” Ik belde en gaf het door. “En blijf aan de lijn, schat.” De Tesla was ondertussen wat dichterbij gekomen. We lieten de oprit van de pont rechts liggen, draaiden met de weg mee naar links, over de Lekdijk. En vervolgens links er af en weer naar links, de carpoolplaats op.
Ik zag de Volvo tussen een aantal andere auto’s staan; alleen Joline was zichtbaar. “Hij rijdt honderd meter achter ons, Joline. Blauwe Tesla.” De zussen zouden de auto van hun pa ook wel herkend hebben. Fred nam gas terug, alsof hij twijfelde en de Tesla reed nu dertig meter achter ons. Wát een amateur… “En nu, Fred?”
Hij grijnsde breed. “Let op, Kees.” De vierwielaandrijving ging aan, sperdifferentiëlen werden ingeschakeld en hij schakelde terug in de tweede versnelling. Fred reed uiterst uiterst rustig het gras op, naar boven richting Lekdijk. Even aarzelde pa Bongers, maar daarna reed hij ook het gras op, omhoog. “Joline, nú rustig en onopvallend wegrijden.”
Met de Tesla op het gras gaf Fred een dot gas. Gras en blubber spoten onder de wielen vandaan, rechtstreeks op de blauwe auto achter ons. En waar de Landrover rustig omhoog de dijk op trok, bleef de Tesla kansloos steken: met spinnende wielen zakte hij steeds verder in de sporen die Fred had veroorzaakt.
Bovenop de dijk stapte Fred uit. Voor de zekerheid liep ik mee. Hij tikte op het raam, wat ongeveer twee centimeter omlaag ging. “Ik hou er niet zo van als ik gevolgd wordt door een crimineel, maar dat is nu wel duidelijk, geloof ik? En oh ja… Ga je auto eens wassen, man. Ziet er niet uit!”
Pa Bongers begon te vloeken en Fred onderbrak hem snel. “Dit soort taal bezig je maar ergens anders. Niet tegen mij. Bel een van je chauffeurs maar om je auto te bergen… Hebben die mannen ook wat te lachen!”

We draaiden ons om en liepen naar de Landrover. Ik maakte nog een paar foto's van het hulpeloze voertuig; hij stond écht vast. Met de bodemplaat op het gras. Geen centimeter bodemvrijheid meer.
We reden weg en ik belde Joline. “Waar ben je nu?” Ik kreeg Margot aan de lijn. “We rijden richting Goudriaan, op de N216. Bij Goudriaan linksaf en meteen rechts; daar is een parkeerplaats. Kunnen we overladen.” “Prima, we komen er aan!” Onder de motorkap én naast me klonk gegrom.
Twee minuten later zag ik de Volvo staan en Joline er naast. Fred zette de Landrover er naast. Het overladen was snel gebeurd; negen dozen met boeken, twee laptoptassen en de twee vaasjes.
“Je mag de Landrover morgen op mijn kosten door de wasstraat jagen, Fred.” Hij grinnikte. “Ik doe het liever zelf, Kees. Met name de onderkant. Heb ik in Rhenen wel een adresje voor.”
Joline kuste hem. “Je blijft een enorme mafketel, grote vriend. Ik had moeite om fatsoenlijk weg te rijden toen ik hem in de blubber zag zakken.” Even later vlogen de zussen hem om de hals. “Dank je wel Fred.” Hij werd zowaar rood. “Ik ga via de veerpont. Nog even checken of meneer al geborgen wordt…” Met een brede grijns vertrok hij.

“Kom meiden, instappen. Wij gaan richting zachte G.” Joline wilde naar de bijrijdersplaats lopen, maar ik hield haar tegen. “Rijden jij. Mijn beurt om even uit te puffen.” Ze grinnikte. “Oké chef…” Ik keek om, naar de zussen. “Ik mis iets, dames. Jullie vlogen Fred net om z’n nek, maar ik was er ook bij, hoor.”
Charlotte gaf gevat antwoord. “Doen we in Veldhoven wel, Kees. Dan kunnen we iets vrijpostiger zijn, want er kijkt niemand.” Margot voegde er ondeugend aan toe: “En we hebben dus alle tijd…” “Hohoho, meiden! Er kijkt wel degelijk iemand! En die heet Joline Boogers-bijna Jonkman! Laat ik het niet merken dat jullie mijn lieve vriendje gaan verleiden, want dan hebben jullie grote problemen!” “En pijn aan je oren”, voegde ik er voor de zekerheid maar aan toe.
Er klonk een tweestemmige giechel vanaf de achterbank.

In Veldhoven laadden we de dozen in de lift en vervolgens sjouwden we ze in het appartement. “Zo dames. Jullie gaan kijken of je alles hebt; Ik ga iets te drinken maken en daarna koken.” “Geen loopgroep, Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Staat m’n kop even niet naar. Bovendien wil ik vroeg naar bed. Morgen vroeg op; naar Groningen rijden. Ik wil om half zes rijden.”
Joline knikte. Een aantal minuten later was de koffie klaar; Joline riep de zussen. Die kwamen even later stralend de kamer in. “Helemaal compleet! Zelfs de aantekeningen van het college van vorige week!” “En de laptops? Doen die het ook zoals het hoort?” Ik keek hen aan.
“Ohhh… Daar hebben we nog helemaal niet naar gekeken.” De laptops werden op tafel opengeklapt en aangezet. “Hé! Er staat alleen een icoontje extra onder in de taakbalk… Wat is dat?” Margot spiekte even bij Lot. “Ja, bij mij ook…”
“Even met de muis er overheen gaan. Niet aanklikken!” Een voor mij onbekend pictogram werd vergroot met de naam ‘Searchmydevice’. “Onmiddellijk die laptops uitzetten dames. En de accu er uit. Positiezoek-software. Morgen meenemen naar Fred, die gooit die rotzooi er wel af. Jullie hebben goed opgelet; iemand anders was dat icoontje niet opgevallen. Laat Fred maar een complete scan doen van die dingen, dan zijn ze meteen een stuk vlotter.”
Ik keek ondeugend. “Tenzij jullie er een enorme hoeveelheid vrouwvriendelijke porno op hebben staan natuurlijk…” Drie boze blikken was mijn beloning: twee van de zussen en een van Joline.
“Ga maar koffie maken jij, in plaats van onzin uitkramen”, bitste Joline en duwde me naar de keuken. Terwijl ik bezig was, dacht ik even na. Zou dat programma al gewerkt hebben? Als dat zo was, was onze positie bekend bij pa Bongers… Shit. Meteen Fred maar bellen. Ik liet de koffie de koffie en pakte mijn telefoon.

“Ja, hallo Kees, mag ik even mijn meissie een hallo-knuffel geven zónder dat jij mee wil luisteren?” Zijn stem klonk verontwaardigd en keihard door de kamer; Fred op de speaker zetten was in feite overbodig.
Ik hoorde Wilma lachen. “Hij is al vier minuten bezig Kees, dus ik ben blij dat je belt. Kan ik even ademhalen en zo.”
Ik grinnikte. “Stelletje gestoorden… Maar Fred, waar ik voor bel is wél serieus…” Ik vertelde wat er zojuist gebeurd was.
“Hoe ziet dat icoontje er uit, Kees?” Ik beschreef het zo goed mogelijk.
“Oké. Is niet spannend, Kees. Werkt alleen als het apparaat aan staat en heeft even tijd nodig om zich te oriënteren. Een minuut of vijf. En dan is het ding tot 100 meter nauwkeurig. Hoelang hebben die dingen aangestaan na de opstart?”
“Nog geen halve minuut, Fred. De dames zagen het icoontje vrijwel meteen, hebben er even met de muis overheen gezweefd en toen gingen de computers op mijn advies meteen uit. Accu’s liggen er nu ook naast.” “Mooi. En het programma werkt alleen ‘live’. Kan geen historie opslaan. En aangezien meneer Bongers waarschijnlijk nog steeds zijn auto staat uit te graven… Minieme kans dat hij jouw positie al gepeild heeft. Het valt me overigens mee dat je die dingen niet meteen uit het raam hebt gedonderd. Jouw temperament kennende…”
Een grommende lach trilde mijn telefoon bijna in stukken. “Hé makker, volgens een paar lui die het weten kunnen ben ik nog steeds een ijsberg, hoor” protesteerde ik.
Wilma riep: “Ja, ooit. Nu ben je alleen nog maar een plasje water. Compleet ontdooit door Joline!” Fred’s lach bulderde nu in m’n oor.
“Zo! Nu hoor je het eens van een ander! Kees, ze moeten die dingen morgen even meenemen naar Gorinchem, dan neem ik ze wel onder handen.”
Ik zuchtte demonstratief. “Jij die lieve dames onder handen nemen? Ik heb nu al medelijden met ze.” “Hun laptops, eikel. Jij luistert tegenwoordig wel heel selectief, weet je dat?” Ik knikte. “Ja, dat krijg je als je majoor bent.” Wilma bemoeide zich er weer mee.
“Kees Jonkman, je bent een over het paard getilde zak hooi.” Ik haalde even adem om haar van repliek te dienen, maar Joline stond plotseling naast me en riep: “Helemaal gelijk, Wilma! En ongeveer net zo ontvlambaar.”
“Nou ja zeg… Verraden door m’n eigen aanstaande bruid… Weet je Wilma: laat Fred maar lekker verder gaan met ‘hallo schatje’ zeggen. Dan hou je je mondje ten minste dicht.”
“Daar weet jij niks van, Kees…” klonk het plagend door de telefoon. “Doeiiii…”

De verbinding werd verbroken. Ik draaide me om naar Joline, maar keek recht in de ogen van Margot en Charlotte. En in hun ogen zag ik héle grote vraagtekens. “Is dat jullie normale wijze van communiceren? Sjongejonge… Geen wonder dat de dames van Backoffice Fred af en toe wegsturen. ‘Dan kunnen we ten minste gewoon praten’, zeiden ze vorige week.”
Ik moest lachen. “Jullie moeten ons eens horen als het echt serieus is… Dan piep je wel anders. Maar goed; de kans is klein dat we zijn uitgepeild. Da’s mooi. Dank voor jullie oplettendheid. Daardoor is de kans kleiner dat…” “jullie pa hier op de koffie komt.” Joline onderbrak me. “En over koffie gesproken: die heb ik maar even afgemaakt. Want meneer hier vond het nodiger om met zijn buddy te kleppen. Verdorie.”
Ik wees naar de grond. “Vijf stuks, mevrouw Boogers.”
Mopperend ging Joline liggen en drukte zich op. “Bruut!” zei ze, toen ze overeind kwam. “Ik dacht het niet, schatje. Anders had je nu uitgeput in deze stoel gehangen omdat je weer eens was afgeknepen in het bos. Ik ben best soepel vandaag, vind ik. Maar dank voor de koffie.”
Ik ging zitten en trok haar op schoot. “En je ziet er in deze kleren beter uit dan in trainingspak.”
Ze keek zuinig. “Denk je er een beetje aan dat we publiek hebben?”
Margot schoot in de lach. “Ja, graag. Als jullie nu uitgebreid gaan zitten zoenen…”
Ik keek haar gemeen aan. “Da’s één van die scherpe bochten waar je lieve tante Nadia het over had, Margootje. Die waarbij je bang bent dat je er uit vliegt. Maar wees niet bang: mijn meissie waakt over jullie welzijn.”
Ik liet Joline los en die mopperde: “Ja, vast. En daar heb ik het druk zat mee, met jou in de buurt, Kees Jonkman! En met Fred ook. En nu: koffie!” “Jawel, uwe narigheid.”

Terwijl we koffie dronken vroeg Joline: “Wat wil je met meneer Bongers doen, schat? Want hij heeft tóch getracht je een loer te draaien…” Ik dacht even na. “Als we hem dat wachtwoord niet geven, plegen we in feite diefstal. We verhinderen dat hij kan factureren. Dat zou ons aangerekend kunnen worden en daar heb ik geen zin in. Bovendien met een beetje pech is z’n auto total loss. Hij stond tot op z’n bodemplaat in de blubber. En de bodemplaat bij een Tesla is de onderzijde van de accu. Water erbij, kortsluiting en het ding staat in de fik. Niet te blussen, want het is één grote Lithium-Polymeer-accu. Nee, meneer heeft al genoeg gemerkt dat hij geen grappen moet gaan uithalen ten koste van ons. Ik denk dat hij zich wel bedenkt. Ik ga ‘m straks wel bellen. Na het eten.”

Joline legde haar hand op mijn arm. “Nee Kees. Nú.” “Schat, best kans dat hij nog bezig is met het bergen van z’n auto.” Ze knikte. “Ja. Hebben wij daar een boodschap aan? Nee. Hij krijgt z’n wachtwoord. En als hij niet in staat is om het te noteren of te onthouden is dat zijn probleem, Kees. Wij houden woord.”
Haar ogen waren weer lasers. “Wat ben jij…” Ze knikte. “Ja. Ik ben nu spijkerhard. Hij heeft goddomme deze meiden jarenlang getreiterd en uitgebuit…” Het was de eerste keer dat ik Joline hoorde vloeken en ik keek haar uiterst verbaasd aan.
“Je weet de helft nog niet, Kees…” Joline begon plotseling te snikken en Margot stond op en kroop tegen haar aan. Ik keek Charlotte aan en die knikte. “Ik heb haar gisteravond, toen jij Nadia wegbracht, wat dingen verteld, Kees.”
Margot trok Joline overeind. “Kom. Mee lieverd, even uitjanken.” Ze verdwenen in de slaapkamer en ik keek Charlotte vragend aan. “Nu niet, Kees. Bel hem op geef ‘m dat wachtwoord.” Ze stond op, liep naar de logeerkamer en kwam terug met een rose post-it.
“Alsjeblieft.” In een sierlijk meisjeshandschrift stond er op: GeorGe bongerS iS een Hypocriet 1e kLas. Ik las het en keek Charlotte vragend aan. “Dat is het wachtwoord, Kees. En dat moet telkens twee keer ingevoerd worden als je het programma opent. En twee keer een foute invoer en je kunt bij de makers op je knieën vragen om je wachtwoord te herstellen. En dat kost je 50 euro.” Ze lachte gemeen. “Nadat je het goeie wachtwoord bij hen hebt opgegeven…”
Ik keek beurtelings van het briefje naar haar. “Jullie hadden wel lef om dit als wachtwoord in te voeren, dames…” Ze knikte. “Het was voor ons een deur die keihard achter ons dichtsloeg. We konden niet meer terug. Als hij achter dit wachtwoord zou komen, via de boekhouder, zouden we minimaal een week zonder eten zitten en van de trap af gestampt worden. Dus hebben we de schepen achter ons verbrand. En toen we het hadden ingevoerd en het systeem vroeg: ‘Weet u het zeker?’ hebben we elkaar een knuffel gegeven en met de armen om elkaar heen de ‘ja’ aangevinkt.”

Ik was diep onder de indruk en het was even stil in de kamer. Heel zacht zei Charlotte: “Het zijn onze ouders niet meer, Kees. We hebben het liefst dat je over hen praat als meneer of mevrouw Bongers en de woorden ‘pa’ of ‘ma’ erbij weg laat…” Nu begon zij ook te snikken.
Ik liep naar de keuken en pakte de rol keukenpapier. Ik ging naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen. “Hé meissie… Laat je maar gaan. Hier kan dat…” Ze huilde met gierende uithalen. Haar smalle schouders schokten en ik trok haar tegen me aan. De schouder van mijn overhemd werd langzaam maar zeker doorweekt. En terwijl zij jankte, kwamen Margot en Joline binnen. Margot schoot meteen naar haar zus toe en nam haar van me over. Joline ging aan de andere kant tegen me aan zitten. Haar ogen waren nog rood. “Kees… Ik weet nu een beetje wat zich achter de muren van hun huis en bedrijf heeft afgespeeld… Niet te geloven.”

Ik nam een besluit. “Ik ga ‘m nú bellen. Als jullie er niet bij willen zijn…” Beide zussen schudden het hoofd. “We willen er wél bij zijn, Kees. En zet ‘m maar op de speaker.” Ik zuchtte. “Oké dan…” Ik toetste het nummer in.
“Bongers” klonk er grommend.
“Jonkman hier. Heb je pen en papier bij de hand? Hier komt je wachtwoord.”
“Met jou heb ik nog een appeltje te schillen, klootzak! Je krijgt een vette rekening; de accu van mijn auto is…”
Ik onderbrak hem snijdend. “Wil je je wachtwoord of niet? Zo ja, dan je mond dicht en noteren. Hier is je wachtwoord: GeorGe bongerS iS een Hypocriet 1e kLas”
Ik sprak het redelijk langzaam uit en hoorde hem hijgen. “Wát zei je daar?”
“Dit is niet mijn tekst hoor. Maar het is een bijzonder veilig wachtwoord. Lekker lang, een paar hoofdletters, een cijfer erin… Keurig volgens de aanbevelingen. De letters G, S, H en L zijn hoofdletters. En 1e is het cijfer en dan een e erachter.”
Er klonk een grom. “Herhaal dat wachtwoord nog een keer.”
Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Eén keer is genoeg. En nog iets: we hebben je locatiezoeksoftware op de laptops van de dames ontdekt; die is er morgen af. Je had beter een duurdere versie kunnen kopen. Fijne avond.”

Ik hoorde nog een wanhopig ‘Wacht!’, maar verbrak de verbinding. “Zo. Ik ben benieuwd hoe hij dat wachtwoord zit in te kloppen, Kees.” Ik haalde m’n schouders op. “Boeiuh. Zijn probleem. En nu heb ik trek. Maar geen zin om te koken. Wat dachten de dames van een paar tosties ham en kaas met wat sla?” Daar hadden de dames wel trek in.

En na het eten zocht ik nog wat gegevens bij elkaar over de coasters in Groningen en stopte die, samen met m’n laptop, in mijn tas. Daarna vond ik het welletjes. “Ik ga naar bed, meiden. Morgen om 04:30 gaat de wekker. Ik wil op tijd in Groningen zijn.” “Ik ga met je mee, Kees. Meiden, wat doen jullie?”
“Wij gaan nog even studeren. Is er nog niet veel van gekomen, de laatste dagen.” Joline knikte. “Goed, hoor. Maar denk er aan: als jullie straks nog dorst of trek hebben: lekker drinken of wat eten. Alleen even melden als er iets op dreigt te raken; dan schrijf je dat op het briefje op de koelkast, oké?” Ze knikten. “Welterusten Joline, welterusten Kees.” “Maf ze, dames. Ik hoop dat het lukt. En morgen feestvieren in Gorinchem, denk eraan!” Ze knikten lachend.

Joline deed de slaapkamerdeur achter me dicht en duwde me achterover op bed. “Ik wil nú met je vrijen, Kees. Wil je me sexy of romantisch?” Ik keek haar aan. “Jij bent altijd sexy, schat. Ook al doe je nog zo romantisch.” Ze lachte even. “Dan zal ik de vraag anders stellen. Wil je bloedgeil en heet of wil je me lief en zacht?” Ze schopte een schoen uit en zette een mooie voet op het bed, tussen mijn benen. Ik keek haar nog steeds aan. “Lief en zacht. Nu geen zin in woeste sex, waarbij we elkaar geil en naakt achterna rennen.”
Ze schoot in de lach. “Kom bij me, gekke kerel.” Ze trok me overeind en kuste me zachtjes. “Kleed je uit en kom bij me in bed, Kees.” Nadat ik m’n tanden gepoetst had sloeg ik het dekbed open.
Joline lag al in bed: een rose, flinterdunne nachtpon aan. Er onder zag ik de contouren van de boorden van een paar huidkleurige nylons. Verder niets. “Meisje… Je laat me elke keer weer versteld staan…”
Joline glimlachte ondeugend. “Ja, ik zie in ieder geval één lichaamsdeel staan.” Ik schoot in de lach. “Ondeugd. Mag ik bij je komen?” Ze keek me lief aan. “Nee. Je moét bij me komen, Kees. Nú.” Ze trok me tegen zich aan en kuste me zachtjes.
“Jij, lieve Kees, bent het beste wat me ooit is overkomen. Dat heb ik vanavond weer gezien. De ijsberg die even later Charlotte een stevige schouder geeft als zij zit te grienen. En daarna mij. Dank je wel… Mag ik met je vrijen?” Ik keek haar aan. “Natuurlijk mag jij dat. Ik wil het ook heel graag met jou. Want jij bent ook lief, schat. voor die twee meiden, maar ook voor mij. Je trapt op de rem van mijn woede, als dat nodig is. Dat scheelt heel veel ellende, schat…”
Ze rolde op me. “Ik hou jou wel in bedwang hoor”, hoorde ik plagend in mijn oor. Meteen zoog ze zachtjes aan mijn oorlelletje, wat me kriebels bezorgde. “Jaja, mij in bedwang houden… Met je lekkere benen in nylons zeker.” Joline giechelde. “Ja. Misschien moet ik dat bij DT ook maar eens doen als jij weer iemand uit staat te vloeken…” Ik streelde haar borsten zachtjes.
“Daar had je eerder op moeten komen, schatje. In oktober, toen ik Marion uitvloekte bijvoorbeeld. Ik zie het al helemaal voor me: ik witheet tegen Marion tekeer gaan, jij komt je bureau uitrennen, trekt je rok op, springt in m’n armen en slaat je mooie benen en armen om me heen en begint te tongen… Met de attitude die Marion toen had, had ze waarschijnlijk gevraagd of ze mee mocht doen.”
Joline keek me van dichtbij aan. “Het is dat je nu hele lekkere dingen met mijn borsten doet Kees, en dat ik wil dat je daarmee doorgaat, maar anders… Rotzakje, met je beeldende wijze van vertellen.”
Ze giechelde wéér. “Zou je haar toestemming hebben gegeven om mee te doen?” Ik schudde mijn hoofd. “Jou inruilen voor Marion? Zelfs nu niet, schat. En toen zeer zeker niet, met de attitude die ze toen had. Stonk nog meer dan rotte knoflook.”

Ze kroop weer tevreden in mijn armen. “Mooi zo. Je bent van mij. Je doet het er maar mee.” Ik intensiveerde mijn strelingen over haar mooie borsten en kneep af en toe zachtjes in een tepel. “Ik doe het zeker met jou, mevrouw Boogers – bijna Jonkman. En dat is geen straf.” Joline bromde zachtjes. “Voor mij ook niet, Kees. Wat je nu doet is heerlijk. Lekker over mijn borsten strelen, een beetje in m’n tepels knijpen… Als je tussen m’n benen lag had je me nu al geroken. En ik voel je harde, mooie pik tegen me aan. Die wil ik weer eens in me voelen spuiten… Zo diep mogelijk in mijn natte, hete poesje, met jouw handen strelend over mijn tieten en benen… Lekker doggy!”
Ze keek me aan. “Wil je dat doen, Kees? Lekker achter me zitten en rustig in me komen… Heel langzaam en dan steeds dieper…”
“Ga er maar klaar voor zitten, lekkere meid. Ik hoop dat ik het geduld heb. Je ziet er vreselijk sexy uit.” Ze kwam overeind en ging langs de rand van het bed voorover gebukt zitten. Langzaam trok ze haar nachtpon op en spreidde haar benen een beetje. Ik keek tussen haar mooie benen tegen een vochtig poesje aan: het glom al een beetje.
Ik haalde mijn vinger tussen haar lipjes door en rook haar opwindende geur. “Kom, lieve lover… Ik wil je in me voelen” Joline schudde ongeduldig met haar heupen.
“En wat als ik het niet doe, lekker sexy meisje van me?” Ze draaide haar hoofd naar me toe. “Dan pak ik je harde pik en pijp je net zo lang totdat je bijna klaar komt. En dan spies ik mezelf er op. En nu niet kletsen, maar aan het werk, Kees! Hier moet een meisje bevredigd worden!”
Ik trok mezelf aan haar heupen naar me toe. “Oké, oké… Tijd voor het jaarlijkse nummertje van oma Jonkman-Boogers…”
Joline kwam langzaam overeind, haar ogen in de stand ‘laserstraal’. “Kees Jonkman, als jij het in je hersens haalt om me ooit maar één keer per jaar te verwennen…” Ik kuste haar. “Wees maar niet bang schat. Ik zat je te pesten.”
Ze bromde. “Nou kom op… Warm me maar weer op, want ik werd even afgeleid.” Ik wreef me tegen haar rog aan en zocht haar borsten op. Langzaam streelde ik haar mooie rondingen en kneep voorzichtig in haar tepels. Een goedkeurend kreuntje volgde. “Harder… Trek er aan… Lekker…” Even kneep ik een tepels tussen duim en wijsvinger en Joline schokte.
“JA! Dat is zo lekker… Voel ik door m’n hele lijf… Zo geil…” Met mijn andere hand gleed ik over haar poesje: Ze was nat. Vocht droop langs haar benen in de boord van een nylonkous. “Geil meisje van me… Als ik alleen al naar je tepels kijk word je kutje al kletsnat…”
“Jaaa…. Lekker! Doe het nú Kees! Kom in me…” Langzaam streelde ik met mijn paal over haar poesje, totdat ik er recht voor zat. “Ben je er klaar voor, geile meid van me?” Joline antwoordde niet, knikte alleen maar. Langzaam drong ik in haar en ze begon te kreunen.
“Wacht maar, ik ben nog niet eens op de helft, geile meid!” “Zó lekker…” was het gesmoorde antwoord. “Streel je klitje! Lekker snel over je klit wrijven! Ik wil je zien genieten!” een van haar handen verdween tussen haar benen en ik voelde hoe ze razendsnel over haar clit wreef.
Ik boog me voorover en fluisterde in haar oor: “Je bent een geil, hoerig sletje… Met een lekker nat kutje. En je bent van mij!” Haar poesje kneep. “Wat ben je? Zeg het maar tegen me…” Weer een kneep. “Een geil hoerig sletje… Een hitsig teefje…”
Het kwam fluisterend uit haar mond,maar wond haar vreselijk op, want haar poesje bleef pulserend knijpen toen ze het zei. Toen kwam ze iets omhoog en kreunde: “Naai je geile sexy sletje! Zo diep mogelijk in me komen en spuit me vol… Spuit m’n natte, geile kut vol! Ik verlang ernaar!” Ik trok haar hard naar me toe en drong helemaal in haar door.
“Ahhh… Zo diep! Auw! Heerlijk… Je heerlijke harde pik diep in m’n natte kut! Ik kómmm…” Schokkend lag ze onder me en haar poesje kneep pulserend om mijn harde paal. “Jolien… Ik hou dit niet lang meer vol… Ik spuit je hele kut vol zaad!”
“Toe maar… Lekker…” Ik hield het niet meer en kwam hevig klaar, diep in haar. Joline schokte, ik schokte… Onze lichamen werden één grote bal sex. “Heerlijk…” kreunde ze, toen de hevigheid een beetje af was genomen. “Zo lekker om jou in me te voelen spuiten… Zó intiem…”
Ze trok een gezicht. “Maar nu mag je uit me gaan, Kees. Anders heb ik morgen een hernia.” Langzaam trok ik me uit haar terug. Joline stond op en liep meteen naar de badkamer. “Handdoekjes helpen nu niet meer, Kees!” Ik liep achter haar aan. “Kom, lekker even douchen. En daarna heerlijk slapen.”
Zo gezegd zo gedaan en toen we een kwartier later weer in bed lagen, schoof Joline dicht tegen me aan. “Tja… Elkaar half naakt achterna zitten gaat ‘m niet meer worden met onze logees hé? Dat is wel jammer…” Ik knikte.
“Ja. Met name het deeltje waarin ik jou halfnaakt het terras op jaag en dan de schuifdeur dicht doe…”
Een stomp was mijn beloning. “Rotzak. Ik zie het je doen, verdorie.”

Ik kuste haar. “Kom je wat tekort, Jolientje?” Ze schudde haar hoofd. “Nee hoor. En als ik wat tekort zou komen, halen we dat op onze huwelijksreis wel in. Met de camper op de steuntjes… Welterusten Kees. Nu lekker slapen, morgen moet je fit zijn.” “Dank je wel lieve schat. Ik heb van je genoten.” Ze giechelde. “Dat is wederzijds, lekkere minnaar van me.” Even later was ik vertrokken…